Η καλή νοικοκυρά..

Και πάνω που άραζα στου Zaphod και έπινα τον καφέ με τις 17 ζαχαρίτσες δικέ μου, με το στριφογυριστό καλαμάκι, τον ήλιο ντάγκλα απέναντι να μου χαϊδεύει το δασύτριχο στέρνο και το στριφτό να αναδύει γαλαζωπές τουλούπες καπινούρας, σκάει ο νταμπλάς. Χτυπάει ο κινητός, με εκείνον το χαρακτηριστικό ήχο που σημαίνει κακά μαντάτα. Δικέ μου την κάτσαμε τη βάρκα, σκέφτηκα. Αλλά επειδή τυγχάνει να κάνω και λάθη που και που είπα να απαντήσω με ψυχραιμία όπως άλλωστε μου αρμόζει. Λάθος, δεν έκανα. Ο πατέρας μου λέει με πεθύμησε και θα σκάσουνε μύτη αύριο για επίσκεψη. Ευτυχώς που της έκοψε της μάνας μου να με ειδοποιήσει -ξέρει τι κάνει η γυναίκα. Λαβ γιου μάνα- . Και θα πει τίς κακοήθης και κακοπροαίρετος αναγνώστης του ιστολογίου μου τώρα : "Καλά ρε μπάρμπα, και σε ενοχλούνε τόσο πολύ οι γοναίοι που θα ρθουνε, θα σου κάνουνε και παρέα, θα σε βγάνε όξω να φας τα σουτζουκάκια με το σκόρδο και ένα περιποιημένο ατζέμ πιλάφ να λιγδώσουν τα μέσα σου;" Και απαντώ : Ποσώς φίλτατε αλλά ελαχίστως οξυδερκή αναγνώστη. Ταύτες εισί αι χαρές τση υποθέσεως και ο μπακλαβάς γωνία. Το προμπλέμο γκράντε, ο λάκος στην περιώνυμη φάβα και το σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας είναι ότι η ταπεινή εργένικη οικία μου ήτο σε κατάσταση χαρακωμάτων του α παγκοσμίου πολέμου μετά από βομβαρδισμό εκ του δοξασμένου πυροβολικού μας, και επέλασης των περήφανων εγγλέζων τόμμυδων. Επειδή τώρα τελευταία με απησχολούν πλείστες όσες επιστημονικές εργασίες και διαδικασίες, συγγνώμην αλλά το να μετακινήσω τα μπουκάλια του νερού απο το σαλόνι στην κουζίνα ήτο έργο δύσκολο και παντελώς άσκοπο. Το ίδιο και το στρώσιμο του κρεβατιού (δεν έχουμε αρραβώνες τι σκατά να στρώσω), η τακτοποίηση των καλτσών (σοκς) και των εσωβράκων (αντεργουεαρ) σε τακτικές στοίβες κλπ. Φύλλα με εξισώσεις και διαγράμματα ίπτανται παντού, και βρίσκω τρομερά ρομαντικό το να ξυπνάω και να βλέπω wavelets, ελλείψει τρυφεράς νεανίδος που θα μοι συνέγραφε τρυφερά ποστ ιτ να κολλάει στο ψυγείο το πουρνό, όπως πλειστάκις κάνω εγώ στην πολυτάραχη ερωτική μου καριέρα. Επίσης στο χώρο βρίσκονται διάσπαρτα φαινομενικά άτακτα, αλλά πολύ συγκεκριμένα (διαβάστε χάος, θα σας ωφελήσει τα μάλλα) διάφορα κομπακτ ντισκς, με περιεχόμενα που κυμαίνονται από βιβλία για matlab, επεξεργασία εικόνας και αναγνώριση προτύπων, πρόσφατες ταινίες, lost, heroes, παπέρια, κόντρα παπέρια, φωτογραφίες απο διακοπές, φωτογραφίες γενικώς, προγκραμζ και τα λοιπά. Ευτυχώς στον όλο αυτό χαοτικό συρφετό οικιακής τρέλλας, δεν προστέθηκαν άπλυτα πιάτα και κατσαρόλια, καθ ότι αν και το απεχθάνομαι το πλύσιμο, τι να κάνω, τα πλένω σχεδόν αμέσως, ούτε ένα μπάνιο όπως μπάνια σε μονάδα πεζικού, διοτι εγώ τον απαυτό μου τον ακουμπάω μονο άμα πριν έχει παίξει detol,χλωρίνη και ατομική χειροβομβίς.
Παρ όλα αυτά, έσπευσα άρων άρων να επιστρέψω εις Πάτρα, ίνα βάλω σε εφαρμογή επιχείρηση με κωδικό όνομα "Chlorine Storm" εις το ταπεινό σπιτικό μου. Έκανα και μια στάση στον Καρφούρο ίνα εφοδιαστώ με όλα τα απαραίτητα πολεμοφόδια χημικού πολέμου, κυρίως Χλωρίνη διατί μου τελείωνε, καθώς και πλαστικά γάντια κλπ. Στη διαδρομή παραστράτησα απο τον πάγκο με τα κρέατα και πήρα και μερικά κοψιδια για σήμερα, καθώς και σιμιγδάλι αγνό χονδρό και χρυσαφί, γιατι μου μύρισε χαλβάς και θα φτιάξω αργότερα.
Γύρισα σπίτι, πήρα βαθιά ανάσα, έβαλα το λαστιχένιο το γαντάκι και όρμησα πρώτα πρώτα στο μπάνιο, που αν και καθαρό γενικά, ποτέ δεν είναι αρκετό για μια μαμά όπως ξεύρετε. Το χλωρίνιασμα του μπάνιου είναι μια διαδικασία οδυνηρή και δακρυοφόρα. Μέσα σε 20 λεπτά δε μπορούσα να πάρω ανάσα, τα μάτια μου έτσουζαν και πόναγε η μέση απο το σκύψιμο (δε θέλω γελοία υποννοούμενα).Αν τολμήσουν και μου κάνουν αύριο την παραμικρή παρατήρηση για το απαστράπτον αυτή τη στιγμη μπάνιο μου, θα τους χλωρινιάσω το κρασί! Μετά σειρά είχε η κουζίνα. Πάλι χλωρίνιασμα. Με έπιασε η χλωρινομανία σήμερα. Το σπίτι μυρίζει Κλινέξ λεμόνι (που όποιος καταφέρει να μυρίσει αυτό το ρημάδι το λεμόνι εκεί μέσα, να μου κιτρινίσει σαν λεμόνι η τσουτσού). Αυτή τη στιγμή λάμπει ΚΑΙ η κουζίνα, ΚΑΙ το μπάνιο ΚΑΙ το σαλόνι. Το οποίο σαλόνι δεν το χλωρίνιασα γιατί δεν άντεχα άλλο. Του επετέθην με αρώματα άνοιξης, ωκεανού και λουλουδιών. Αυτά βρήκα σπίτι, αυτά έβαλα.
Τη στιγμή της συγγραφής, πονώ σύγκορμος. (Είχε δίκιο η ορθοπεδικός, να μην κάνω το σπίτι όλο μαζί, αλλά κομμάτι κομμάτι). Η χλωρίνη μου έχει φτάσει απο το πνευμόνι ως τον αστράγαλο και βλέπω κίτρινα λεμονια να πετάνε τριγύρω. ΑΛΛΑ είμαι έτοιμος για τη γενική επιθεώρηση από τον αξιωματικό υπηρεσίας αύριο. Τη φυλακή βέβαια δεν τη γλυτώνω καθότι ο πατέρας είναι πιο νοικοκύρης από εμένα και έχει εμπειρία στην επιθεώρηση στρατώνων.
Παραιτούμαι όμως ΤΩΡΑ από το έργο αυτό καθότι έτσι και αλλιώς γκρίνια θα παίξει! Το μόνο που με απασχολεί τώρα είναι να ξεμυρίσει η χλωρινίλα και να πάω να φτιάξω το χαλβά μου γιατί με έχει πιάσει λιγούρα περιοπής. Αν και σκέφτομαι και την πιθανότητα της γαλατόπιτας, για την οποία η μάνα του Zaphod μου είπε μια ωραία συνταγή! Τσιρζ