Wednesday, April 29, 2009

Περί καπνίσματος...

Καπνίζω. Από πολύ έως πάρα πολύ, ενίοτε απλά αρκετά, ενίοτε και υπερβολικά πολύ (ειδικά άμα μπλέξω με Zaphod που είμαι σίγουρος ότι αποτελεί μία από τις κύριες αιτίες για το φαινόμενο του θερμοκηπίου στη Γη, αλλά και σε άλλους πλανήτες).
Στο σπίτι, ειδικά άμα διαβάζω, άμα παίζω κανα παιχνίδι ή άμα βλέπω House, του αλλάζω τα φώτα. Χμμ, τώρα που το σκέφτομαι, η σωστή πρόταση θα ήταν "στο σπίτι του αλλάζω τα φώτα".
To τσιγάρο ενίοτε είναι η προέκταση του χεριού μου. Δεν είναι μια απόλαυση. Είναι -όπως είχε ειπωθεί και στο Friends κάποια στιγμή- αυτό που έλειπε από το χέρι μου . Γουστάρω πως το λένε.
Με τον καφέ το πρωί. Με το δεύτερο καφέ. Στο διάλειμμα. Στο άλλο διάλειμμα. Στο αυτοκίνητο πήζοντας στην κίνηση και με ZZ Top ή Tom Waits τσίτα. Μετά το φαγητό. Πριν το φαγητό. Μετά το σεξ. Πριν το σεξ. Κατά τη διάρκεια του σεξ. (ΟΚ αυτό για μερικές είναι γαιδουριά αλλά ποτέ δε με κατηγόρησε κανείς ως ευγενή). Τώρα που γράφω το ποστάκι.
Είναι όμως μια κακή συνήθεια, που θα με καταστρέφει σιγά σιγά και που θα μου δημιουργήσει τρομερά προβλήματα σε λίγα χρόνια αν δε το κόψω. ΟΚ θέλω να το κόψω αλλά το πνεύμα αδύνατον..Θα προσπαθήσω σύντομα όμως. Το βασικότερο είναι ότι ενοχλεί και βλάπτει τους γύρω μου που δεν την έχουν τη συνήθεια. Και εδώ αρχίζουν τα σοβαρά. ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΠΕΧΘΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΒΛΑΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ.
Οι συνταγματικές μου ελευθερίες σταματούν εκεί που αρχίζουν αυτές του δίπλα μου. Και η κοινωνική ευθύνη που έχει ο καθένας μας, σε συνδυασμό με την προσωπική του ευαισθησία πρέπει να βάζουν τα όρια κάποιες φορές.
Τις τελευταίες μέρες έχω ακούσει απίστευτες παπάτζες από καπνιστές Ελληναράδες και Ελληναρούδες στα ραδιόφωνα (άκουγα και τώρα το πρωί στην εκπομπή του Βασίλη Αδαμόπουλου στον ΑΝΤ1). Έχω διαβάσει επικές αττάκες σε ένα σχετικό άρθρο σε κάποιο περιοδικό - δε θυμάμαι ποιο τώρα.
Αττάκες του στυλ
"Μα είναι δυνατό να πας στα μπουζούκια και να μην καπνίσεις;"
(ναι αγάπη μου είναι. Όπως είναι δυνατό να πας στα μπουζούκια και να μη μπαλαμουτιάσεις με το ζόρι κανά ξέκωλο στις τουαλέτες. Και αυτό απαγορεύεται και μάλιστα για μερικούς μερικούς είναι πιο δύσκολο να το περιορίσεις από ό,τι το κάπνισμα. Για αυτό δεν πάω ποτέ στα μπουζούκια..)
Αυτή η εμμονή του Ελληναρά με τα μπουζούκια είναι άλλο πράμα. Μπουζούκια απο δω, μπουζούκια απο κει, μπουζούκια παραπέρα. Του πανε να του κόψουν το τσιγάρο και φρίκαρε επειδή δε θα μπορεί να ακούει τους λαϊκούς α-ηδούς να τραγουδάνε "τώρα που φυγες μαντάμ, έχω πήξει στα σαρδάμ, θα τα κάνω γης μαδιάμ" και να ανάβει το σιγαρέττο να ρουφάει μέσα του την πίκρα όλου του ντουνιά να ουμ..
Μετά μας πιάνει το επαναστατικό μας. Με τις "ελευθερίες" μας και παπάρια μάντολες. Έχουμε μπλέξει την ελευθερία με την ασυδοσία εδώ και πολλά χρόνια μάγκες. Για τους Έλληνες, εδώ και πολύ καιρό "ελευθερία" σημαίνει "κάνω ότι μου κατέβει στην κασίδα και να πάνε να συνουσιαστούν με ένα τραίνο σομαλούς πειρατές οι άλλοι".
Τί; Ποιος είσαι συ κύριε Ευρωπαίε που θα μου πεις εμένα να μην πίνω μια μπουκάλα Σινκγλ Μολτ Πετρέλαιο όταν ακούω την Υπέρτατη να τραγουδάει μαλακίες; Πας καλα κυρ Ευρωπαίε; Τι λε ρε κουτόφραγκε; Εγώ τη μπουκάλα μου θα την κατεβάσω και μετά θα πάρω και το κωλοφτιαγμένο με τις τουρμπίνες και τα φωτάκια Αστρόπλοιο Γκαλάκτικα ΙΙ - Η επιστροφή, και θα κάνω κωλιές στην παραλιακή. Και το χω κιόλα δε παίζει να σκοτώσω κανέναν. Και άμα τον σκοτώσω, αυτός φταίει που ήταν εκεί όταν εγώ έκανα ψιλά το σεβντά μου και τον έγραφα στην άσφαλτο με καουτσούκ πρώτης πχιότητας (450 έουρος το λάστιχο μιλάμε, κωλιά και 20αρικο ο Βαγγέλας).
Ποιος είσαι συ σιορ Ευρωπαίε που θα μου πεις να μην ανάβω την τσιγαρούμπα μου όπου εμένα μου καπνίσει να καπνίσει το σύμπαν; Να κόψεις ΕΣΥ το τσιγάρο πρώτος και μετά θα το σκεφτώ. Θα το σκεφτώ και θα σε κοροϊδέψω και θα ανάψω άλλο ένα. Να κόψουν τα τσιγάρα πρώτοι οι καρδιολόγοι (πραγματικό μήνυμα που έσκασε το πρωί στον ΑΝΤ1). ΝΑ ΚΟΨΟΥΝ ΤΑ ΤΣΙΓΑΡΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΠΛΗΝ ΕΜΟΥ ΔΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΙΑΘΕΤΩ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΛΑΜΠΑΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΜΟΥ. Και είμαι και Ελ και έχω και το γονίδιο Αιψηλων μην το ξεχνάμε μη κλάσω και βρωμίσει πολιτισμική κλερονομιά αιώνων! Αρχαία ιστορία λέμε, αμ πως.
Ξέρω και Πλούταρχο λέμε. Απέξω. Όλα. Να τώρα που μιλάω θυμήθηκα το σκηνικό που κλαψομούνιαζε στην πίστα και έτρεχε το δάκρυ κορόμηλο δικέ μου λέμε, είχαν μουσκέψει μέχρι και οι Πιερ Γκαρντέν κάλτσες μου λέμε δικέ μου. Και έπεφτε ο Τσίβας κεχριμπάρι λέμε στο κρύσταλλο της Βοημίας και κατέβαινε πύρινη λάβα στο λάρυγξ μου το δηλητήριο και είπα στη Τζούλι "φέρε μωρή χαμούρα και ένα πούρο από αυτά τα 25αποντα τα κουβανέζικα, μη σου δώσω καμιά ξανάστροφη και δεις την Παπαρήγα πρόεδρο των ΗΠΑ. Είπα μωρή , το παιδί πονάει, φέρε να τραβήξω τζουρέττο να μαυρίσει το πλεμόνι όπως και η ψυχή μου, γιατί με συγκίνησε ο πούστης λέμε!"
Ε-πανάσταση μωρέϊ..
Εχει η άλλη δυό μωρά τώρα και κρατάει το κεφάλι του μωρού, στο χέρι το τσιγάρο, και με το άλλο χέρι του βαράει aerolin. Πραγματικό σκηνικό και αυτό. Και μέσα στο σπίτι αιθαλομίχλη. Αλλά άμα περάσεις στα 3400 χιλιόμετρα και βήξεις θα στην πει και θα σε στραβοκοιτάξει μην το κολλήσεις τη γρίππη των χοίρων, η γουρούνα.
Να μην καπνίσουμε ρε! Δε θα πάθουμε τίποτα. Ας βγούμε έξω να καπνίζουμε, σιγά τα ωά. Στο Λονδίνο το καλοκαίρι γνώριζα κόσμο αβέρτα στα καπνιστήρια έξω από τα μπαράκια. Και το χειμώνα το ίδιο γίνεται. Τσιγαράκι, κουβεντούλα και χαλλλαρά. Και μετά μπαίνεις μέσα και συνεχάς.
Στη Γαλλία, μου λεγε μια γαλλίς, τσιρίξαν στην αρχή και αυτοί οι επαναστάτες και μετά το συνήθισαν. Έξω και εκεί πέρα. Παντού.
Στη Γερμανία τα Χριστούγεννα με -10, έβγαινες όξω, είχε τη γωνίτσα του το μαγαζί, τη σομπίτσα από πάνω σου, τις μάλλινες κουβέρτες στα καθίσματα και έκανες την τσιγαριά σου.
Και τι εντυπωσιακά γαμάτο που ήταν για μας τους καπνιστές το εσωτερικό του μαγαζιού που δε σε μπούκωνε. Που δε δάκρυζε ο οφθαλμός σα να βλέπεις το Νικολάκη τον Ξανθόπουλο να σπαράζει που δεν του κολλάν τα ένσημα ή το Βασιλάκη Καϊλα να γυαλίζει ντουζίνες παπούτσια για να γίνει αρχιτέκτονας και να χουφτώσει την πλούσια κόρη του κακού εργοστασιάρχη..
Άνεση μιλάμε. Ήσουν στο μαγαζί, έπινες με χαρακτηριστική άνεση τις μπυράκλες σου, χόρευες ασυστόλως -καλά όχι εγώ, εγώ δε χορεύω, κάνω κάτι μεταξύ του "πατάω σταφύλια" και του "μου χει μπει κατσαρίδα στο μποξεράκι"- και δε αισθανόσουν αυτό το βάρος ρε που νοιώθουμε μερικές φορές σε μαγαζιά, αυτό το αποπνικτικό. Έβγαινες έξω, έκανες ένα στα γρήγορα, έλεγες και δυό χαζομάρες στην ψηλή, ξανθιά, κακάσχημη Γερμανίδα και έμπαινες μέσα.
Εδώ ΟΟΟΟΧΙ, εδώ δε θα τους περάσει ο φασισμός των κουτόφραγκων. Εδώ είναι Ελλάδα ρε. Εδώ θα κάνετε ότι γουστάρετε γιατί είναι αναφαίρετο θεϊκό σας δικαίωμα. ΠΡΩΤΑ να το κόψουν οι άλλοι και μετά εσείς. Πρώτα ΟΙ ΑΛΛΟΙ να τα κάνουν όλα σωστά και μετά ΕΣΥ αγαπητή μου Καταπιώνα Τακαταπίνογλου.
Έτσι μια ζωή εδώ. Θέλουμε όλοι να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αλλάξει ούτε καν τον εαυτό του.
Εγώ το γουστάρω το μέτρο. Και θα καπνίζω έξω. Πάντα. Όχι γιατί είμαι Ευρωπαίος. Αλλά γιατί έτσι είναι το σωστό. Τώρα που γεννήθηκε και το βαφτιστήρι θα πέφτει και στο σπίτι κάπνισμα έξω. Προφανώς στο δικό του αλλά προφανώς και στο δικό μου. Και έτσι και πει κανείς καμιά παπαριά του στυλ "ααα σπίτι σου είναι φιλαράκι, να μην έρχονταν με το παιδί"..δε θα απαντήσω καν.
Γιατί με τους χαζούς δεν ανοίγεις κουβέντα. Σε ρίχνουν στο επίπεδό τους και σε νικούν λόγω προτέρας εμπειρίας..

Monday, April 27, 2009

Γεννητούρια!

Γεννήθηκε χτες ο Πετράκης!
Κουμπαρίθρα να μας ζήσει!
Και μην ανησυχείς! Θα τον κάνω εξαιρετικό κύριο, σαν τα μούτρα μου!

Friday, April 17, 2009

Εξαιρετικά αναγνώσματα fantasy - Μέρος δεύτερο

Καλημέρα δηλαδή και τα λοιπά και τα λοιπά. Τουντέϊ θα φύγουμε από τους κόσμους της TSR και θα περάσουμε σε ανεξάρτητους συγγραφείς που έχουν δώσει επικές σειρές fantasy οι οποίες και αποτελούν κοσμήματα στις βιβλιοθήκες. Οι τύποι στην TSR βλέπετε, επειδή είναι επηρρεασμένοι από τα παιχνίδια, τείνουν ενίοτε να γράφουν πολύ επίπεδα βιβλία που κινούνται στους άξονες "10 νοματαίοι κάνουν ομάδα και πάνε να σκοτώσουν τον κακό. Οι καλοί είναι σιχαμερά καλοί και οι κακοί σιχαμερά κακοί" . Το ίδιο μειονέκτημα που είχε και ο Tolkien ΑΛΛΑ μη νομίζει κανείς πως δε μου αρέσει. Απλά η ιστορία του Tolkien, όπως λέει και ο Orson Scott Card σε ένα βιβλίο του, δεν είναι ιστορία "χαρακτήρων" αλλά ιστορία "milieu". Τέλος πάντων. Σήμερα θα παρουσιάσουμε 2 μεγάλες σειρές, ατελείωτες και οι δύο) . Οι σειρές αυτές είναι πρωτότυπες η κάθε μία με το δικό της τρόπο. Κατ'αρχήν έχουν πολυεπίπεδους χαρακτήρες. Κανείς δεν είναι αυστηρά καλός και κανείς σχεδόν αυστηρά κακός. Είναι πιο κοντά στην "πραγματικότητα". Δεύτερον έχουμε διαφορετικά συστήματα μαγείας από ο,τι στην TSR, πολλά πολιτισμικά στοιχεία και ειδικά στο Song of Ice and Fire ΦΟΒΕΡΗ πρωτοτυπία στο γράψιμο. Θα εξηγηθούν όλα. Ξεκινάμε...
The Wheel of Time - Robert Jordan
And it came to pass in those days, as it had come before and would again, that the Dark lay heavy on the land and weighed down the hearts of men, and the green things failed, and hope died. And men cried out to the Creator, saying, O Light of the Heavens, Light of the World, let the Promised One be born of the mountain, according to the prophecies, as he was in ages past and will be in ages to come. Let the Prince of the Morning sing to the land that green things will grow and the valleys give forth lambs. Let the arm of the Lord of the Dawn shelter us from the Dark, and the great sword of justice defend us. Let the Dragon ride again on the winds of time.

- from Charal Drianaan te Calamon, The Cycle of the Dragon. Author unknown, the Fourth Age - p.xv

Μας την πέσανε τα Trollocs και μας κόψαν τα μουσούδια..
Στην αρχή του χρόνου, ένα ον γνωστό ως Creator έφτιαξε τον κόσμο και τον Wheel of Time, μέσα στον οποίο υφαίνονται σαν κλωστές οι ζωές των ανθρώπων. Ο τροχός έχει 7 άξονες, κάθε ένας αντιπροσωπεύει και μια "εποχή" και κινείται εξαιτίας της One Power που απορρέει από την True Source. (Αποφεύγω τις μεταφράσεις αν και το κείμενο φαίνεται τελείως άκομψο έτσι, συγχωρείστε με για αυτό). Η One Power χωρίζεται στο θηλυκό και το αρσενικό της κομμάτι, ονομαζόμενα saidin και saidar, τα οποία προφανώς δουλεύουν σε αρμονία και σε αντίθεση ταυτόχρονα. Οι άνθρωποι που μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις δυνάμεις λέγονται channelers και ο κύριος "οργανισμός" τέτοιων εκλεκτών ατομακίων λέγεται "Αes Sedai". Στην ιστορία υπάρχει και ένας κακός ο Shai'tan (τα ονόματα των κακών δεν είναι και πολύ πρωτότυπα είναι η αλήθεια) ο οποίος στην αρχή της δημιουργίας φυλακίστηκε από τον Δημιουργό (ούτε και το όνομα του Μεγάλου βρίθει πρωτοτυπίας)για να μην του χαλάσει τη σούπα . Αλλά, στην Age of Legend, ένα πείραμα των Aes Sedai δεν πέτυχε και ακριβώς και η φυλακή του Αποτέτοιου ψιλοάνοιξε και αυτός άρχισε να έχει επιρροή στον κόσμο. Πήρε μαζί του προφανώς τους εκλεκτότερους και σοβαρότερους των διεφθαρμένων και προσπάθησε να τους βάλει να τον απελευθερώσουν πλήρως, ώστε να ξεμπουκάρει, να τεντωθεί, να χασμουρηθεί και να πάει για γιαπράκια, κρασί και μετά να ταχταρίσει τίποτα θηλυκούλια. Ο Wheel όμως ξέρει να αυτοσυντηρείται και σε απάντηση για να μην γίνουν όλα λαμπόγυαλο, δημιούργησε, για να μην πω "πέταξε" ή "έφτυσε έξω" (η φράση είναι the wheel spun out - ΔΕΝ είμαι καλός fantasy μεταφραστής, αλλιώς θα είχα γίνει επαγγελματίας) ένα αλάνι μεγάλο τον Dragon που εκτός από γαμώ τα παιδιά, είχε και τρελλές δυνάμεις. Αυτός λεγόταν Lews Therin Telamon (έχει διαβάσει και ελληνική μυθολογία ο Jordan) και έγινε τελικά ο αρχηγός των Aes Sedai και τους οδήγησε στη μάχη με τρομπέτες και ταμπούρλα. Τελικά νίκησε και τον ξαναφυλάκισε τον Κακούλη. ΑΛΛΑ ο Κακούλης χαζός δεν είναι. Κατάφερε να μολύνει το saidin, την αρσενική πλευρά της δύναμης και έτσι όταν τη χρησιμοποίησαν τρελλάθηκαν όλοι οι αρσενικοί channelers, καταστρέφοντας μόνοι τους τον κόσμο -σχεδόν. Το ίδιο και ο Dragon ο οποίος έκαψε το σύμπαν και μαζί τη γυναίκα και τα παιδιά του και μετά πάει απόθανε και πολύ του κακοφάνηκε. Πλέον μόνο γυναίκες μπορούν να χρησιμοποιούν τη Δύναμη με ασφάλεια (και αυτό δεν έχει βοηθήσει καθόλου τη μετριοφροσύνη τους). Ο κόσμος ησύχασε για λίγο (3500 χρόνια βασικά) και κατάφερε μετά από το χείλος σχεδόν της εξαφάνισης να φτάσει σε ένα επίπεδο κοινωνίας και τεχνολογίας που αντιστοιχεί περίπου στο Μεσαίωνα, με τη διαφορά ότι οι γυναίκες είναι ίσες με τους άντρες - και ενίοτε ανώτερες. Οι Aes Sedai έχουν γίνει κυρίως παράγων πολιτικής σταθερότητας -κάτι σαν τον ΟΗΕ- και έχουν παντού γυναίκες που ελέγχουν τα πάντα, αλλά κάτι αρχίζει να μην πηγαίνει καλά. The Wheel of time spins again..
Η σειρά είναι προς το παρόν 11 βιβλία :
1. The eye of the world
2. The great hunt
3. The Dragon reborn
4. The Shadow rising
5. The fires of Heaven
6. Lord of Chaos
7. A Crown of Swords
8. The Path of Daggers
9. Winter's Heart
10. Crossroads of Twilight
11. Knife of Dreams
Ο Robert Jordan πέθανε νομίζω από αμυλοείδωση πέρισυ και έχει μείνει να γραφεί το τελευταίο βιβλίο. Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει σε 3 μέρη γιατί είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ (όπως και όλα τα άλλα. Νομίζω δεν έχει γράψει ούτε ένα κάτω απο 600 σελίδες και συνήθως τείνει προς το 900άρι)και επιτέλους θα τελειώσει η σειρά.
Το κακό με τόσο πολύ υλικό είναι πως προφανώς κάποια στιγμή θα κάνεις κοιλιά. Και την έκανε την κοιλιά. ΑΛΛΑ ο κόσμος είναι τόσο ωραίος, οι διαφορετικοί πολιτισμοί τόσο καλοστημένοι, οι χαρακτήρες τόσο πολλοί και οι subplots τόσο καλάγραμμένες που του το συγχωρείς. Ο τύπος έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, όχι μόνο αφηγηματικά αλλά και στο στήσιμο αυτό καθαυτό του κόσμου. Άπειρα ονόματα, χαρακτήρες, διαφορετικοί λαοί με διαφορετικά ήθη και έθιμα, με διαφορετική ιστορία, διαφορετικές κοινωνίες, τα πάντα. Εκπληκτικό βάθος και συνάφεια στην ιστορία. Αλλά είπαμε, κάνει την κοιλιά του γύρω στο 7-8ο βιβλίο. Α και κάτι άλλο.. με τις γυναίκες έχει πρόβλημα. Είναι όλες σπαστικές, υπερφίαλες και ξεροκέφαλες. Με μέγιστο παράδειγμα την Nynaeve που χαλαρά θα κέρδιζε το ρόλο της Queen Asphyxia σε κάποιο Black Adder.

Α song of Ice and Fire - George R.R Martin
O Eddard Stark καθαρίζει τη σπάθα του

Ίσως ο πλέον αγαπημένος μου συγγραφέας αυτή τη στιγμή. Ο Martin έχει τελείως δικό του τρόπο γραφής και ο κόσμος του είναι εξαιρετικά πολύπλοκος αλλά και "συνεπής". Η σειρά αυτή λαμβάνει χώρα στα φανταστικά Seven Kingdoms, του Westeros, μιας ηπείρου με ιστορία χιλιάδων ετών, όπου οι εποχές κρατάνε για χρόνια. Οι αρχικοί κάτοικοι ονομαζόντουσαν "Children of the Forest", λαός που ζούσε σε αρμονία με τη φύση και διέθετε πανίσχυρη μαγεία. Οι Θεοί τους λατρεύονται ακόμα στα βόρεια. Μετά σκάσαν όμως οι First Men, που είχαν οπλέτα από μπρούντζο και ιππικό και τέτοια και τους σπάσαν τα παϊδια αρκετές φορές μέχρι που υπέγραψαν μια ειρήνη εκεί πέρα, να είναι τα παιδιά των δασών στα δάση και οι κανονικοί άνθρωποι να έχουν τα υπόλοιπα. Ναι αλλά όπως κάθε συνθήκη, δεν πήγε πολύ καλά και αυτή, ειδικά μετά την εμφάνιση των Others (καμία σχέση με Lost), μιας φυλής από τέρμα πάνω βόρεια, που σκάσαν μύτη και τους έσφαζαν όλους χωρίς διάκριση και αυτό δεν τους άρεσε καθόλου. Όταν σκάσαν μύτη αυτά τα παλλικάρια δε, φέραν μαζί τους και μια νύχτα που κράτησε μια γενιά και χειμώνα που κράτησε δεκαετίες. Ε κάποια στιγμή τα Παιδιά και οι First Men τους απώθησαν τελικά τους ερίφηδες και χτίσαν ένα τεράστιο τείχος (από πάγο παρακαλώ) για να μη μπορούν να ξανασκάσουν μύτη στα νότια και τους βρωμίζουν τις παραλίες με πλαστικές σακούλες και μπουκάλια μπύρα.

Μπλα μπλα μπλα, θα γράψω μισό βιβλίο αν γράψω όλη την προϊστορία η οποία σε μία πρόταση είναι αυτή : Μετά δυό χιλιάδες χρόνια ήρθαν και οι Andals οι οποίοι έφτιαξαν έναν εξαιρετικό πολιτισμό, μετά σκάσαν από μακριά η οικογένεια των Targaryens που είχαν και δράκους και τους έκαψαν σύσκατους και βασίλευσαν για πολλά χρόνια.

Όμως ο τελευταίος Targaryen ήταν λίγο απάλευτος και μαζεύτηκαν εναντίον του οι πιστοί του τριγύρω και τον έκοψαν, 15 χρόνια προτού την αρχή του πρώτου βιβλίου..

Τώρα βασιλιάς είναι ο Robert Baratheon με δύο βασικούς του συνεργάτες τον Jon Arryn και τον Eddard Stark στο Βορρά, στην παγωμένη πόλη του Winterfell.

Δεν υπάρχει λόγος να κουράζω με λεπτομέρειες, πάρτε να διαβάσετε..

1. Α Game of Thrones

2. A Clash of Kings

3. A Storm of Swords

4. A Feast for Crows

5. A Dance with Dragons (εκδίδεται οσονούπω, μας έχει φάει τα σκώτια μέχρι να το βγάλει)

To εξαιρετικό και το περίεργο στα βιβλία του Martin είναι ότι κατ αρχήν δε χρησιμοποιεί ιδιαίτερη μαγεία παρά ως ιστορική αναφορά, κάνοντας έτσι τον κόσμο πιο αληθοφανή. Επίσης το μοτίβο του είναι αυτό μιας μεσαιωνικής Αγγλίας (σε στυλ περιόδου Πολέμου των Ρόδων). Αλλά τα δύο πιο "τραβηχτικά" του στοιχεία είναι ότι κάθε κεφάλαιο γράφεται από την οπτική γωνία του χαρακτήρα που "πρωταγωνιστεί" σε αυτό και ότι ΔΕΝ υπάρχουν κύριοι ήρωες. Με την έννοια ότι ο οποιοσδήποτε ψοφάει οποτεδήποτε με χαρακτηριστική ευκολία. Τι; Νομίζεις ότι ο Χ είναι ο κύριος ήρωας του έργου; Ναι αμέ.. Λεπίδι.. Φοβερά καλογραμμένα και με βάθος βιβλία, προτείνονται ανεπιφύλακτα!!!

Θα έγραφα και άλλα τώρα αλλά έχω δουλίτσα.

Τέλος δεύτερου μέρους

Tuesday, April 14, 2009

Εξαιρετικά αναγνώσματα fantasy - Μέρος Πρώτο

Επειδή έχουμε πιάσει μια κουβέντα με τη Μπινελικομίζτρεζ περί RPG, και ετοιμαζόμεθα να ξεκινήσουμε και καμιά ομαδούλα να δοκιμάσουμε Mage: The Awakening ήρθε το θέμα σε fantasy βιβλία κλπ, οπότε είπα να κάνω μια λίστα με μερικές από τις αγαπημένες μου σειρές, ως ελάχιστο σημείο αναφοράς για κάποιον αρχάριο κυρίως, που πάει στα βιβλιοπωλεία και βλέπει ένα σωρό βιβλία και δεν ξέρει τι να πρωτοπάρει.
Οι περισσότεροι προφανώς, ως νέοι φαντασιόπληκτοι με ακμή και ερωτικές απογοητεύσεις, ξεκίνησαν από τον Άρχοντα και τα συναφή. Άλλοι το παράτησαν και άλλοι κατέληξαν να διαβάζουν παπαριές όπως το Twilight - εφηβικό κοσμοπολιτσμαν στυλ άρλεκιν με βαμπίρ χορτοφάγα που το δέρμα τους αποτελείται από μικρά στρασάκια που στραφταλίζουν στον ήλιο. Δηλαδή, ο,τι ναναι. Και όχι κανείς ποτέ δε θα με πείσει περί της καλής γραφής κλπ γιατί όταν γράφεις παπαριές, ακόμα και αν τις γράφεις "ωραία" πάλι παπαριές είναι.
Για να φτιαχτεί η λίστα αυτή θα χωριστεί σε τρείς ΜΕΓΑΛΕΣ κατηγορίες : Βιβλία από κόσμους της TSR-Wizards of the Coast, βιβλία από κόσμους της White Wolf, και βιβλία άσχετων κόσμων με αυτές.
Πάμε..
TSR - Wizards of the coast (οι δημιουργοί του Dungeons & Dragons)
H TSR έχει βάλει το χεράκι της σε άπειρα παιχνίδια, τα πιο γνωστά από αυτά το D&D, το Magic:The gathering, το σύστημα D20, Star wars rpg κλπ κλπ κλπ. Είναι η αρχική πηγή για όλα αυτά και την ευχαριστούμε πάρα πολύ και τα λοιπά.
Από τους πιο γνωστούς κόσμους/settings της : Dragonlance, Forgotten Realms, Ravenloft, Planescape,Mystara,Greyhawk και άλλα.
Από αυτούς τους κόσμους έχω διαβάσει κυρίως Dragonlance και Forgotten Realms, 3-4 Ravenloft, και μία νουβέλλα από Planescape...
Ξεκινάμε με Dragonlance, κόσμο στον οποίο και παίζει ο αγαπημένος μου μάγος όλων των εποχώνε , ο Raistlin Majere..
Raistlin Majere


Chronicles Trilogy - Margaret Weiss / Tracy Hickman . Η πρώτη τριλογία. Αποτελείται από τα Dragons of Autumn Twilight, Dragons of Winter Night, Dragons of Spring Dawning, και ως ξεχωριστό αλλά νοηματικά συνεχές, το Dragons of Summer flame.
Legends Trilogy - Η δεύτερη τριλογία. Time of the twins, War of the twins, Test of the twins. Μάλλον η αγαπημένη μου τριλογία σε αυτό τον κόσμο, μια και ο Raistlin εδώ πέρα %$#%@ και %^@%@ ..
Fifth age - Dragons of a new age trilogy : Μια σειρά βιβλίων αρκετά μετρίων. Τα είχα αγοράσει από κεκτημένη ταχύτητα. Δε λέγαν και πολλά..
War of souls trilogy : Η Weiss και ο Hickman επιστρέφουν και γράφουν αρκετά καλά αν και οι παλιοί ήρωες λείπουν..
The soulforge - Brothers in arms - The Raistlin Chronicles : Τα πρώτα χρόνια του υπεργαμάτου Raistlin
Υπάρχουν ακόμα ένα κάρο βιβλία στο Dragonlance, ένα κάρο τριλογίες, με 113.43 εκατομμύρια ήρωες. Αλλά τα παραπάνω είναι τα βασικά..Παμε Forgotten Realms;
Forgotten Realms
Εδώ και αν έχει ψωμί. Πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον μια χιλιαριά βιβλία για αυτό τον κόσμο.. Από τους ήρωες που ξεχωρίζουν πάντως και προφανώς πολύ αγαπημένος (αν και παραείναι καλό παιδί) ο Drizzt Do Urden, δημιούργημα του R.A Salvatore (που μετά το 100000000 βιβλίο που έγραψε για αυτόν ε οκ το κούρασε πια). Οπότε θα παραθέσω μονο τις 4 πρώτες τριλογίες που είναι και οι πιο αξιόλογες. Μην μου πει κανείς πορωμένος για τον Elminster γιατί πραγματικά είναι ο,τι πιο εμετικό έχει κυκλοφορήσει σε Fantasy...
Drizzt Do Urden
Έχουμε και λέμε, με χρονολογική σειρά : 1. The dark elf trilogy - Homeland, Exile, Sojourn . H αρχή της ιστορίας του Drizzt, ενός Drow (Dark elf) που είναι κομμάτι διαφορετικός από τους ομοφύλους του.
2. The Icewind dale trilogy - The Crystal shard, Streams of Silver, The Halfling's gem . Ο Drizzt στην επιφάνεια της γης (τα Drow ζουν στο λεγόμενο Underdark, στις υπόγες :p)
3. Legacy of the Drow quantrilogy - Legacy, Starless Night, Siege of Darkness, Passage to dawn . Tα Drow θυμούνται τον άσωτο υιό και πάνε να τον εκδικηθούν. Εξαιρετική γραφή σε αυτά τα βιβλία και μερικά πολύ συγκινητικά και ίσως φιλοσοφικά κομμάτια.
4. Paths of Darkness Trilogy - The Silent Blade, The Spine of the World, Servant of the Shard, Sea of Swords . Εδώ έχει αρχίσει να το χαλάει, αλλά οκ το χει ακόμα.
Αυτά είναι που αξίζουν, με προσωπικά αγαπημένες τις 1 και 3. Ο Drizzt είναι και αυτός κγμ τους ήρωες αλλά το χουμε μεγάλο παράπονο με το Zaphod που δεν σβερκώνει επιτέλους την κοκκινομάλλα! (ή μήπως τη σβερκώνει; θα δείτε)
Ravenloft
Εδώ έχει λιγότερο πράμα από τους άλλους, κυρίως γιατί ο κόσμος αυτός είναι "μικρός". Είναι ο κόσμος των βαμπιρ, των wraiths, των wights, των liches και γενικότερα των απέθαντων.. Εδώ κουμάντο κάνει ο Strahd, ένας οκ τύπος μόνο που είναι λίγο πολύ απέθαντος και αυτό δεν τον έχει κανει και πολύ ευχάριστο και κοινωνικό.
Strahd von Zarovich
Vampire of the mists : Καλούτσικο..
I, Strahd - The memoirs of a vampire: Η ιστορία του πως ο Strahd έγινε από ζωντανός ζωντανό πτώμα και το πως αυτό επηρρέασε τη διάθεσή του. Όχι προς το καλύτερο
I, Strahd - The war against Azalin : Εδώ σκάει ένα Lich να του την πει και ο Strahdουλας δε σηκώνει τέτοια οπότε έχουμε άλλα..
Knight of the Black Rose : Η ιστορία του Lord Soth, ενός τύπου που πρωτοέκανε την εμφάνισή του στο Dragonlance αλλά επειδή είναι αψόφηστος, ψοφονταρεύει στο Ravenloft. Αυτή είναι ωραία καψουροϊστορία επίσης...
(Νομίζω έχω διαβάσει και το Tapestry of dark souls αλλα πρέπει να πάω σπίτι να τσεκάρω..)
Ήθελα να τα γράψω όλα μαζί σε ένα post αλλά τώρα βαριέμαι να γράφω άλλο. Άσε που πρέπει να πάω και σπίτι να κοιτάξω τη βιβλιοθήκη μπας και ξέχασα τίποτα.. οπότε κλείνω εδώ για σήμερα με τα περισσότερα που έχω διαβάσει από TSR..

Monday, April 13, 2009

Η μουσική σκοτώνει...

Μετά το επεισόδιο με τον 19χρονο στου Ρέντη, οι γνωστοί τηλεπαραθυράτοι άγνωστοι επιχείρησαν για μια φορά ακόμα να συνδυάσουν και να συνδέσουν τα ασυνδύαστα και τα ασύνδετα. Δηλαδή τη μουσική με τη χ συμπεριφορά. Δε μπορούν να δεχτούν ότι απλά ένας τύπος που μπαίνει κάπου και πυροβολεί κόσμο ίσως και να είναι απλά σαλεμένος χωρίς καμία βαθύτερη και ιδιαίτερη αιτία!! Το ξυράφι του Οκκαμ παιδιά! Έλεος! Μερικές φορές η πιο απλή εξήγηση είναι και σωστή! Η γελοιότητα αυτού του εγχειρήματος είναι τόσο γελοία που νομίζω ότι καταντώ γελοίος με το να την γελοιοποιώ. Επίσης είναι εντελώς γελοίο το να χρησιμοποιείς 16 φορές τη λέξη "γελοίος" και τα παράγωγά της σε μία πρόταση, αλλά να με σχωρνάτε. Αυτό με τη μουσική συμβαίνει συνέχεια στο Ελλαδιστάν, αρκεί βέβαια ο εκάστοτε ένοχος να μήν ακούει τη μουσική που ακούνε όλοι αυτοί οι τηλε- και ραδιο-μαϊντανοί, αυτά τα ζωντανά μνημεία αμάθειας, ημιμάθειας, αλλά πιθανότατα κατευθυνόμενης "ενημέρωσης". Το να προσπαθείς να συνδέσεις "καλλιτεχνικά" γούστα με κοινωνική συμπεριφορά είναι εξίσου λογικό με το να προσπαθείς να συνδέσεις την αρτηριακή πίεση με την πίεση του ηλεκτρικού θερμοσίφωνα. Και ΠΡΟΣΟΧΗ όμως! Επειδή το παράδειγμα με το θερμοσίφωνα δεν το λέω τυχαία. Ήταν άσκηση όταν κάναμε Εφαρμοσμένη Στατιστική στη σχολή, και ειδικότερα περί γραμμικής παλινδρόμησης κλπ. Με ορισμένα δεδομένα, έβγαινε όντως σύνδεση μεταξύ της πίεσης του θερμοσίφωνα και της αρτηριακής πίεσης και μάλιστα γραμμική σχέση. Όπως έβγαινε και το ότι οι γαλοπούλες αυξάνονταν καλύτερα όταν έβρεχε! Αυτό όμως προφανώς δε σημαίνει ότι τα δύο γεγονότα ήταν συνδεδεμένα, για όποιον ήθελε να νοείται ως λογικός άνθρωπος. Και αυτός ήταν και ο σκοπός των ασκήσεων αυτών, να μας δείξει ο καθηγητής ότι δεν αρκεί να βρίσκουμε σχέσεις ανάμεσα σε δύο φαινόμενα, αλλά πρέπει να χρησιμοποιούμε και λίγο το νιονιό μας. Οι τηλεραδιοκάφροι λοιπόν που προσπαθούν να συνδέσουν κάθε φορά παραβατική συμπεριφορά με ακρόαση συγκεκριμένης μουσικής (metal κυρίως) θα πρέπει να έχουν υπόψην και μερικές άλλες παραμέτρους όπως πχ το ότι ο Χίτλερ και όλη η αφρόκρεμα του καθεστώτος του ακούγανε μόνο και πάντα κλασσική μουσική, και ιδιαίτερα Βάγκνερ. Άρα σύμφωνα με τη φιλοσοφία των ημιμαθών κάφρων και κατά συνεπαγωγή, άμα σου αρέσει ο Βάγκνερ και η κλασσική είναι πολύ πιθανό να γίνεις μουρλός μεγαλομανής ηγέτης μιας χώρας και να καθαρίζεις κόσμο με μεγαλύτερη ευκολία από ό,τι να καθαρίζεις τα νύχια σου. Λογικό συμπέρασμα δε λέω. Επίσης θα πρέπει να σκεφτούν και το γεγονός πως όλοι αυτοί που καθαρίζουν τους μπουζουκόβιους νονούς της νύχτας και πυροβολούνται μέρα μεσημέρι σε κεντρικούς δρόμους, είναι κατά 99,99% και οι ίδιοι μπουζουκόβιοι πρεζέμποροι νονοί της νύχτας, άρα συχνάζουν στα μεγαλοσκυλάδικα, άρα γουστάρουν σκυλάδικα. Και πραγματικά μου είναι πιο εύκολο λογικά να πιστέψω ότι ο σκυλάς απέναντι καθαρίζει τον δικό του απεναντι άλλο σκυλά για να του φάει την πελατεία του μαγαζιού του, παρά η πιθανότητα τον χ μεγαλoσκυλά να τον καθάρισε ο ιδιοκτήτης του Μεταλλάδικου μπαρ "Naughty Hellfire Club". Οπότε και σύμφωνα με τη γνωστή καμμένη λογική, και τα σκυλάδικα κάνουν κακό, γιατί οδηγούν σε μαφιόζικες εκτελέσεις, ενδεχομένως σε εμπορία ναρκωτικών κλπ κλπ.΄Αααα ναι και τώρα που το θυμήθηκα ρε παιδιά, να σας πω κάτι, ποιο είναι το κύκλωμα που κάνει τη μεγαλύτερη γνωστή χρήση κόκας στην Ελλάδα; ε; ε; Οι μεταλλάδες; Οι ροκάδες; μμμ.. Οι θρασάδες; Οι βλακμεταλλάδες; (αυτοί σίγουρα όχι, χαλάνε όλα τα φράγκα στο μακιγιάζ). Ή μήπως το γκλαμουροκύκλωμα με τις μοντέλες, τους σχεδιαστές, τους δημοσιογραφίσκους, τους επιχειρηματίες, τους μεγαλο-χ κλπ κλπκλπ ΠΟΥ ΞΗΜΕΡΟΒΡΑΔΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ; Ε; Ε; Άρα μην ακούτε μπουζούκια ούτε να πατάτε εκεί πέρα γιατί εκεί συχνάζουν οι περισσότεροι πρεζέμποροι και οργανωμένοι δολοφόνοι της νύχτας. Και αυτό είναι και γεγονός κιόλας, όχι μούφες. Α ναι και στα μεγάλα γκλαμουράτα κλαμπ. Μια φορά έχω πάει σε ένα γνωστό από αυτά και οι τουαλέτες ήταν το πιο πολυσύχναστο μέρος. Ολες έβγαιναν τρίβοντας τις μύτες τους.. Αλλά κακόμοιροι κατευθυνόμενοι υπάλληλοι και διαχειριστές ειδήσεων(όχι όλοι, αλλά αρκετά μεγάλη μερίδα σας. Φιλιά ρε Αδιαβροχάρες!!!!) δε σας συμφέρει να κλάσετε εκεί που τρώτε γιατί θα κοπούν οι επιδοτήσεις και τα μπαξίσια. Και μετά πως θα περιφέρετε τους στερούμενους πάσης σοβαρότητας εαυτούληδές σας στα κοσμικομάγαζα και στα ΣΚΥΛΑΔΙΚΑ να τρώτε τσάμπα και να κάνετε τις μυτιές σας στα παρασκήνια με τους γκλαμουράτους φίλους σας.

Thursday, April 09, 2009

Λογική και παραλογισμός

To βρήκα και το κλέβω από τον Αιρετικό, που το βρήκε και το κλεψε από το toomanytribbles

Wednesday, April 08, 2009

Ελληνικό Metal Hammer 90's

Στα τέλη των 80's - αρχομέσα 90's αν άκουγες μέταλ, διάβαζες και Metal Hammer.
Είχα αρχίσει να ακούω καφρίλες περίπου το 86-87 δε θυμάμαι, στην τρυφερή ηλικία των 9-10 ετών, αφού με κόλλησε ένας ομαδάρχης που είχα στην κατασκήνωση, ο Βασίλης. W.A.S.P, Whitesnake, Manowar, Metallica, Guns n'Roses, Maiden, Sabbath κλπ ήταν τα πρώτα που άκουσα. Πήγα και πήρα τότε τρέχοντας το Appetite for destruction (οπότε μάλλον το 87 ήταν και όχι το 86, γιατί αν δεν κάνω λάθος το 87 κυκλοφόρησε). Ήμουν και τυχερός και το πήρα με το απαγορευμένο εξώφυλλο (νια νια νια νια νια).
Και άρχισα να διαβάζω και κανά χρόνο μετά Metal Hammer.
Το Metal Hammer δεν ήταν ένα οποιοδήποτε περιοδικό. Ήταν για πολύ κόσμο ιερό βιβλίο. Άμα θάβαν δίσκο, δεν πούλαγε ούτε στα ξαδέρφια του συγκροτήματος. Άμα υμνούσαν, πηγαίναμε και τον αγοράζαμε την άλλη μέρα. Στις αρχές των 90'ς δούλευαν εκεί πέρα άτομα που γουστάραμε όλοι. Ποιον να πρωτοθυμηθώ.
Τον κορυφαίο Lord; Που έχω πάει στο Rock City μια μέρα και κάνω 45 λεπτά να πληρώσω επειδή μου βάζει και ακούω τραγούδια "να μαθαίνω, που είμαι ακόμα νέος"; Θυμάμαι ακόμα την τετρασέλιδη κριτική του στα δύο Use your Illusion. Που είχε φάει και κόλλημα με το κλασσικό "αϊαϊαϊ" του Axl; Με την τραγουδάρα το Estranged, το Civil war και το You aint the first που του θύμιζε τις μπαμπακοφυτείες του αμερικάνικου νότου..
Τον Ιsnogood; Τι παλλικάρι ήταν και αυτός! Τι γέλιο έπεφτε με τις ιστορίες με την πεθερά του! Εξαιρετική πένα είχε και ελπίζω να έχει ακόμα δηλαδή ο άνθρωπος, να ναι καλά. Είχε και δική του στήλη με γράμματα. Του χα γράψει και εγώ μια φορά ως πικραμένος έφηβος που τον κορόϊδευαν οι κλάμπανοι επειδή δε θα πρεπε να ακούει μέταλ ων καλός μαθητής (παπαπα μιλάμε για μεγάλη απαλεψιά στα 14=15..). Και μου είχε απαντήσει τόσο ωραία!
Τον Καραολίδη; Άλλη μορφή από κει πέρα. Η κριτική στο δίσκο των Cannibal Corpse, το Butchered at birth (ναι ξέρω, επικό συγκρότημα, εξαιρετικοί μουσικοί, πρωτότυποι στίχοι κλπ. Χαρακτηριστικός τίτλος κομματιού : Entrails ripped from a virgin) ήταν εξαιρετική. Ακόμα θυμάμαι να περιγράφει τι έγινε στο γραφείο όταν έβαλαν το δίσκο, όπου κάποιος βούτηξε από το παράθυρο ουρλιάζοντας "κλείστοοοοοο", ο Καραολίδης τον άρπαξε από τα πόδια, ενώ ο Τσουρινάκης ατάραχος άκουγε και μασούλαγε κρουασάν μερέντα. Ή την κριτική του πρώτου δίσκου της Traci Lords :p
Το μεγαλύτερο ατού όμως του περιοδικού ήταν τα γράμματα αναγνωστών. Ειδικά κάποια φάση που αρπαζόντουσαν "χριστιανοί" με "σατανιστές", μιλάμε δεν έμενε άντερο. Οι παλιοί ίσως να θυμούνται ακόμα το "Γλυκιά μου Ίρμα" (Ίρμα ήταν ή Ίρκαμ;.. χμμ μπορεί). Τον τοίχο με τα συνθήματα "Χριστιανοί-Λιοντάρια 0-666". Και άλλα γέλια με τα γράμματα που ανανέωναν το φέουδο πρώην συντάκτη Χάρη Πρασούλα με νυν συντάκτες. Τις ωραίες αττάκες του Sun Knight που οκ, το παράκανε, αλλά άμα ήσουν 14 δε σε χαλάγαν και πολύ.
Οι παλιοί ακόμα θα θυμούνται τα τρελλά γέλια με ελληνικά συγκροτήματα. Τους Vaal με τη φωτογραφία-εξώφυλλο ντυμένοι KISS με φόντο την πόρτα του σαλονιού. Τους Epidemic και τον Σαλταπήδα και τους τσακωμούς για τη συναυλία στο Λονδίνο που ήταν σύμφωνα με μερικούς ΕΠΙΚΗ σύμφωνα με άλλους 3 και ο κούκος. Τις διαμάχες με τον Άγγελο Περλεπέ (που όντως έπαιζε μεγάλη κιθάρα ο άνθρωπος) αλλά το κακεντρεχές παρατσούκλι του ήταν Angeldeep Perlepurple.
Και μετά, το χαλάσανε. Ή εμείς μεγαλώσαμε. Αν και δεν νομίζω. Στα 18-19 δεν είσαι και παππούς. Απλά αλλάξαν οι συντάκτες, ήρθαν νέα παιδιά που δε μας αρέσαν σε εμάς τους πολλούς. Άλλαξε και το μουσικό ρεύμα, πήγε πιο πολύ προς αυτό το εμετικό είδος των Craddle of Filth (το οργισμένο στρουμφάκι) που είναι και καλά "ατμοσφαιρικό" αλλά παπάρια μάντολες. Σκάσαν οι blackάδες και μας ψιλοχαλάσαν τη σούπα σε εμάς που ήμασταν πιο κλασσικοί και ψοφάγαμε στα γέλια όταν ακούγαμε τις παπαροσυνεντεύξεις του Varg Vikernes απο την ψειρού (είχε καθαρίσει έναν άλλο απάλευτο βλακμεταλλά) να λέει ότι "εγώ έχω πολλούς φίλους εδώ μέσα. Το φεγγάρι, τα ξωτικά, τα δέντρα". Και που ψοφάγαμε στα γέλια όταν ακούγαμε τις τσιριχτές φωνές τους, τις δήθεν ατμοσφαιρικές. Αλλά συγγνώμη, και ο Halford βγάζει τσιρίδα με 19 οκτάβες έκταση παίδες, μα άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας. Δεν ακούγεται σα να διαπραγματεύονται την έξοδό τους απο το πεπτικό του σύστημα 3 σκαντζόχοιροι και μια μικρή πολική αλεπού!
Αυτά τώρα γιατί διάβασα στης Αουρίτας πως άρχισε να κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν. Επειδή και εγώ τώρα τελευταία ακούω κάτι παλιακά, είπα να γράψω 5 πράγματα για το Hammer..
Πάρτε και ένα τραγούδιον τση εποχής(ναι υπάρχουν και καλύτερα αλλά αυτό μου ήρθε τώρα..):

A haw haw haw haw


Διάθεση : Γνησίως Αύξουσα
Υποβόσκουσα διάθεση : Αύξουσα
Μουσική : ZZ TOP - La grange
Υποβόσκουσα μουσική : AC/DC - T.N.T
Βλέπουμε : Μανιωδώς House M.D . Και Black Adder.Ξανάξανα.
Φαϊ : Ρεβύθια. Και ένα τεράστιο σαγανάκι κασέρι-σουτζούκι (ναι ρε, έβαλα και μπούκοβο)
Ποτό : Μπύρα. Και κρασί. Έχω και κάτι μπουκάλια τσίπουρο αλλά αυτά με παρέα
Φεϊμστορίτες και φεϊμστορίτισσες!
Τα είδατε με το σεισμό στην Ιταλία ε; Τση ποπέας έγινε. Κολυμπηθρόξυλο δεν έμεινε. Παρατηρήσατε όμως κάτι ρε παιδιά; Είδατε πουθενά συνεργείο με δημοσιογράφους να είναι μέσα στα χαλάσματα, δίπλα στους διασώστες και να τους κολλάνε τα μικρόφωνα στο πηγούνι; Είδατε πουθενά δημοσιογράφους να είναι μέσα στα χαλάσματα και να παίρνουν ζωντανές συνεντεύξεις από τα πεθαμένα πτώματα; Είδατε πουθενά κλαίοντες ιταλούς να λένε πόσο πονάνε σε παιδάκια που κουνάνε τα κεφάλια τους συγκαταβατικά με προσποιητή έκφραση λύπης στο πρόσωπό τους -ενώ σκέφτονται τι ταλαιπωρία είναι και αυτή να τρέχουν να ρωτάνε κόσμο χαζομάρες ενώ θα έπρεπε αυτοί να είναι κεντρικοί εκφωνητές και να χώνουν άλλους- .
Και είναι και Ιταλοί μιλάμε, που θεωρητικά είναι ούνα φάτσα ούνα ράτσα με εμάς σε αυτά. Θυμάστε τι είχε γίνει το 99. Που είχαν πέσει πάνω στα χαλάσματα σαν τους γύπες στις γαζέλες. Που κάναν κάτι ερωτήσεις, μα κάτι ερωτήσεις..
Εσείς πως αισθάνεστε τώρα; (σε άνθρωπο που του είχε γκρεμιστεί το σπίτι και του είχε σκοτωθεί η οικογένεια)
Πως να αισθάνομαι μωρή σαλούφα, μια χαρά, θα πάω και για τσίπουρα μετά και ίσως για κανα μπίκο στη Θεάτρου το βράδυ.
Έτσι γίνεται διάσωση. Με τα συνεργεία τριγύρω και μακριά από την αγωνία, τον πόνο, την προσπάθεια. Όχι με τα κοράκια πάνω στα μούτρα σου να ρωτάνε πως αισθάνεσαι και τι βλέπεις στο μέλλον σου.
Στην Ελλάδα βέβαια δε χάσαμε, πέσαμε να καννιβαλίσουμε κατευθείαν. Βγάλαν το πρωί τα όρνια τους συγγενείς του παλλικαριού που έχασε τη ζωή του. Και άντε πως αισθάνονται. Μια χαρά ρε, τι ρωτάτε; Μου αρέσει που "σέβεστε τον βουβό πόνο". Μοσχάρια. Σαπρόφυτα. Ο άλλος ο έξυπνος -δε θυμάμαι ποιος, ούτε που- είπε κορυφαία αττάκα. Θεωρητικά, το παλλικάρι είχε μείνει παραπάνω στην Ιταλία για να γυρίσει μαζί με την αδερφή του. Και κάποιος φωστήρας είπε "πόσο ένοχη θα αισθάνεται και αυτή η κοπέλα που τον κράτησε παραπάνω". Τί να πω. Δε μπορείς να μιλήσεις κιόλας γιατί οι επαγγελματίες επαναστάτες της ελευθερίας του λόγου τείνουν να παρεξηγούνται βαθύτατα άμα τους πεις και κανα καντήλι και σε σέρνουν και σε δικαστήρια. Και τα λεφτά μου τα θέλω για διακοπές το καλοκαίρι και για το βαφτιστήρι που σκάει σε λιγότερο από μήνα.
Στην Ιταλία πάντως δε νομίζω κανένας δημοσιογράφος να παραπονέθηκε ότι δεν τον αφήνουν να ασκήσει το λειτούργημά του επειδή δεν του επιτρέπουν να μπλεχτεί στα πόδια των διασωστών. Εδώ θα είχε γίνει της χούντας το κάγκελο.
Πάρτε κανά παράδειγμα από αυτούς παιδιά. Όχι μόνο τα σόου, τα ριάλιτι, τα μπιγκμπράδερ και τα κουτσομπολίστικα..

Friday, April 03, 2009

Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι ιερή

Όταν λοιπόν υποβιβάζουμε τη σημασία της ζωής ενός ανθρώπου επειδή φοράει μια στολή άρα είναι εξ'ορισμού (ε αφού φοράει στολή σου λέω..) δεν-ξέρω-και-εγώ-τι ενώ και καλά είμαστε ανθρωπιστές και ψυχοπονιάρηδες και και και και, μάλλον κάτι κάνουμε λάθος. Δεν έχω δει κανέναν να χύνει κανένα κροκοδείλιο δάκρυ ούτε για το παλλικάρι που έφαγε τη σφαίρα και αποχαιρέτησε, ούτε για το χτεσινό περιστατικό που πυροβόλησαν δύο παιδιά της καινούριας ομάδας επειδή πήγαν να κάνουν ένα έλεγχο σε μηχανή μετά από κλήση για κλοπή κλπ. Δεν είδα κανέναν να λέει έστω ένα "κρίμα ρε διάολε τσάμπα πήγε ο Χ, και ήταν και εκτός υπηρεσίας". Από τους χτεσινούς, ο ένας τη γλύτωσε, ο άλλος την έφαγε στο σβέρκο και το πρωί τουλάχιστον που άκουγα ήταν ακόμα σε κρίσιμη.
Βέβαια θα πουν ενδεχομένως κάποιοι ότι "αυτή είναι η δουλειά τους, ξέρουν τους κινδύνους όταν κατατάσσονται, ας γινόντουσαν οικοδόμοι". Μάλιστα. Αυτές οι αφοριστικές αττάκες ενέχουν τεράστια ποσά -για να μην πω χαζομάρας- κακεντρέχειας. Εκτός αν κανείς από τους γνωστούς ανθρωπιστές θα ήταν διατεθειμένος να θυσιάσει τη ζωή του για 850 καθαρά. Ή αν θεωρεί ότι τα 18χρονα που δίνουν εξετάσεις για τις σχολές της αστυνομίας ή τις στρατιωτικές έχουν όνειρο της ζωής τους να σκοτωθούν από κάποιον άγνωστο, είναι φασίστες και χουντικοί και χιτλερικοί και δολοφόνοι και χρυσαυγίτες και έχουν κεραίες και πράσινα τσουτσούνια. Οπότε ας αποφασίσουμε ότι έχουμε διαφορετικά μέτρα και σταθμά και ο ανθρωπισμός μας λειτουργεί μόνο κατά περίπτωση.
Και θέλετε να σας πω κάτι ντόμπρα και σταράτα : "Πάσχω" -μάλλον και χωρίς εισαγωγικά- από αυτό που λένε οι ξένοι "lack of empathy" .Ε.Q=0, πως το λένε. Δε με αγγίζουν πολλά πράγματα, ειδικά όταν αφορούν αγνώστους. Από μικρός το είχα αυτό. Μετά το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου είχα πάρει την απόφαση να μην κουβαλήσω πάνω μου ποτέ την πίκρα κανενός άσχετου, γιατί αλλιώς θα κατέρρεα. Ε λοιπόν δε με αγγίζει τίποτα από όλα αυτά. Θα έπρεπε να αγγίζει όμως αυτούς που κόπτονται και λυσσούν για τις αδικοχαμένες ανθρώπινες ζωές. Αλλά τι λέω ε;