Wednesday, April 16, 2014

Τσουρέκια

Μια και είναι η περίοδός τους, το σημερινό ποστ είναι αφιερωμένο σε αυτά.
Αλλά όχι, δε θα βγάλω συνταγές.
Θα αναφερθώ σε μερικές περιπτώσεις ανθρώπων, που φτιάχνουν δε φτιάχνουν τσουρέκια, εμένα -και πολλών άλλων- μας τα κάνουν, κάθε φορά που μας ανοίγουν κουβέντα. Και για τα επόμενα 5 λεπτά, μέχρι να τους καταλάβουμε και να αρχίσουμε να μιλάμε με καναν άλλον στην παρέα- μας αραδιάζουν αμπελοφιλοσοφίες, αποκομμένα από την πραγματικότητα τσιτάτα και "προσωπικές" εμπειρίες που θα έπρεπε να φωτίζουν το σωστό το δρόμο και για μας τους πληβείους που είμαστε αναίσθητοι, ρεμάλια, άχρηστοι, κακοί άνθρωπες και άλλα τέτοια συναφή.

1. Αυτοί που "ζουν στο δικό τους κόσμο" 

Όταν ήταν μικρά, κρύβονταν πίσω από τη φούστα της μαμάς, σάλιωναν μετά μανίας τον αντίχειρα που τους προσέφερε τη θαλπωρή της πιπίλας την οποία τους έκοψαν, μια και είχαν φτάσει πλέον 14 χρονών και ήταν "προστατευμένοι" από τα πάντα, μην πάθουν τίποτα. Όταν λέμε από τα πάντα, δεν εννοούμε τις ασπρόμαυρες υπέροχες αρκούδες-σύμβολο της τεμπελιάς και της μάσας, εννοούμε από ο,τιδήποτε μπορούσε να "επηρρεάσει αρνητικά" το μικρό Τανασάκη. (Ή τη μικρή Κερασούλα, μην είμαστε σεξιστές). Έτσι το παιδί "προστατεύτηκε" απο ο,τιδήποτε "αρνητικό", όπως οι κακοί βαθμοί στο σχολείο (καθάριζε ο πατέρας που απειλούσε τη δασκάλα και μετά τους καθηγητές) και το παιχνίδι στο χώμα, που μπορούσε να κολλήσει τέτανο, μαλαφράντζα και να το τσιμπήσει κανα τζιτζίκι. Αργότερα, όταν ψόφησε το χρυσόψαρο, αντί να του πουν οτι ψόφησε και να μάθουν στο παιδί ότι αυτό είναι φυσικό και αναμενόμενο και συμβαίνει, το αντάλλαξαν με άλλο καινούριο για να μη στεναχωρεθεί. Βέβαια δε μπορούσαν να αντικαταστήσουν τη γιαγιά με καινούρια όταν πέθανε, οπότε ο Τανασάκης ήρθε για πρώτη φορά στη ζωή του σε επαφή με τη δύσκολη κατάσταση του πένθους και έμεινε στο δωμάτιό του 6 μήνες ψάχνοντας να βρει τρόπο να την αναστήσει. Ώπα ρε Herbert West (<= λιτεραρι ρεφερενς εδώ).
Όταν μεγαλώνουν λοιπόν αυτοί, αφού έχουν δημιουργήσει μια τεράστια φούσκα τριγύρω τους, δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι "εγώ ζω στο δικό μου κόσμο και είμαστε καλά εδώ μέσα" ή κάποια τέτοια παραλλαγή. Αυτό που βασικά εννοούν είναι ότι στην ουσία σε ο,τιδήποτε αρνητικό μπορεί να συμβεί, από το τελείωμα του κωλόχαρτου εν ώρα επίπονης κένωσης μέχρι το θάνατο αγαπητού προσώπου, τρώνε την ίδια ψυχολογική καρασφαλιάρα-κλωτσά στα τσιμπιρδόνια και χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Παρ'ολα αυτά συνεχίζουν απτόητοι την εξαιρετική πρακτική του ψυχολογικού αντίστοιχου του "κλείνω τα αυτιά μου και κάνω αλαλαλαλαλαλαλαλα όποτε κάποιος πει κάτι αρνητικό" για να μην κάνουν ψυχολογικό βαβά και το ξαναρίξουν στις πιπίλες και τις φούστες. Έτσι, σύμφωνα με το "δικό τους τον κόσμο", οι καλοί άνθρωποι επιβραβεύονται από το σύμπαν (κλαίω ρε μαλάκα,κλαίω), δεν υπάρχουν καθήκια και αληταριά, οι άνθρωποι "παίρνουν αυτό που τους αξίζει", όλοι είναι καλοπροαίρετοι άμα τους φερθείς καλά και το χρυσόψαρό τους δεν ψόφησε, αλλά το πήγαν σε φάρμα εκπαίδευσης χρυσόψαρων για τσίρκο, κάπου έξω από τα Τρίκαλα. Φυσικά η τακτική του "κάνω ότι δεν υπάρχει τίποτα από ο,τι δε με βολεύει /με φοβίζει" στέφεται με παταγώδη αποτυχία σε καθημερινή βάση, μια και όταν ο "δικός τους κόσμος" συγκρούεται με την πραγματικότητα, χάνουν με χαρακτηριστική ευκολία και κλαψομουνιάζουν μέχρι να τους προσφέρεις γρανίτα φράουλα και να χαρίσεις πάλι το χαμόγελο στα παιδικά προσωπάκια τους. Φυσικά, το ότι όποτε σκάει στραβή αυτοί αυτοκαταστρέφονται πιο γρήγορα και από μήνυμα στην αρχή του Mission Impossible, δεν τους αποτρέπει από το να σου ξερνάνε λουλουδιασμένα κηρύγματα κάθε φορά που θα σε ακούσουν να αναφέρεις τίποτα "κακό". Κυρίως ότι "μαυρίζεις την ψυχή" σου με "αρνητικές" σκέψεις και ότι αν σκεφτόμασταν όλοι όπως αυτοί, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.  Μπερδεύουν συνεχώς την αντιμετώπιση κατάφατσα της πραγματικότητας, με το τι θέλει ο συνομιλητής τους να συμβαίνει. Όχι ρε κνώδαλο, φυσικά και δε θέλω να υπάρχουν καθήκια, ρουφιάνοι, γυναίκες που σε κερατώνουν την ώρα που είσαι στο χειρουργείο, άντρες που σε παρατάνε για μια με μεγαλύτερα βυζιά και νεογέννητα με νευροεκφυλιστικές ασθένειες, αλλά το ότι δεν το θέλω, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ. Πέτα επιτέλους την ψυχολογική σου πιπίλα και σακ ιτ απ μπιτς. Η μπουνιά στο στομάχι πονάει κάπως λιγότερο άμα σφιχτείς πρώτα, παρά αν πεις στο δίμετρο νταγκλαρά που στη δίνει "ααα δεν πιστεύω να το κάνεις, είσαι καλό παιδί, θα μπορούσες να χτυπήσεις ένα τέτοιο όμορφο κοιλουμπινάκι;" και του δείξεις επιδεικτικά το "κοιλουμπινάκι" σου. Και όχι, δε θα ρθει η Τίνκερμπελ να σε σώσει. Και να ρχοταν θα τρωγε σκόνη και χώμα από τον Κόναν το Βάρβαρο. Και διάβασε ρίξε και μια ματιά στη γνωστική ασυμφωνία να δεις τι τραβάς.
Οι άνθρωποι δεν "παίρνουν αυτό που τους αξίζει". Παίρνουν ο,τι πάρουν. Και αυτό δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με τι τους αξίζει. Ούτε αν φαίνεται έτσι. ΟΚ εκτός αν γίνεις μασκοφόρος εκδικητής και αρχίσεις να φοράς μπέρτα και κολλάν και κοπανάς κόσμο. 

2. Οι "ψάχνω τον πρίγκηπα" - "ψάχνω την πριγκήπισσα"

Εντάξει το παραδέχομαι. Είναι ουσιαστικά υποκατηγορία του παραπάνω. Και έχουν πλάκα. Γιατί λένε π.χ εμάς που διαβάζουμε μεσαιωνική φαντασία γκίκουλες, αλλά αυτοί πάνε να εφαρμόσουν μεσαιωνικό ρομαντισμό στη σημερινή πραγματικότητα. Ιπποσύνες, πριγκήπισσες, πρίγκηπες, άσπρα άλογα, Σέξπηρ και Byrnes στο σεληνόφως, τροβαδούροι και ρόδα, έχουν καταστρέψει κόσμο και κοσμάκη. Και κάθεσαι και ακούς τώρα από άτομα 30+ ότι περιμένουν τον πρίγκηπα. Ναι περίμενε, ταϊζει σανό το αραβικό του άλογο, την Καταιγίδα και έρχεται να σε πάρει να σε κλέψει μια βραδιά και να πάτε να εγκατασταθείτε στο Neuschwanstein. Αντί να κάνεις αποδόμηση όλων αυτών και να καταλήξεις σε ένα συμπέρασμα όπως π.χ 
"πρίγκηπας/πριγκήπισσα= ένας άνθρωπος που με σέβεται και με εκτιμάει και με προσέχει και με ακούει και είναι στήριγμα"               καταλήγεις στο
 "πρίγκηπας/πριγκήπισσα= ένας επηρμένος μαλάκας με κόμπλεξ ανωτερότητας που έχει λεφτά και αυτοκίνητα (άλογο) και ακριβό σπίτι (κάστρο) και παρ'όλο που είναι ένα καθήκι και μισό, για μένα γίνεται χαλί να το πατήσω γιατί με αγαπάει με μεσαιωνικό τρόπο" (τα λεφτά και το σπίτι είναι παράδειγμα, έχω και φάση "πρίγκηπα" που ήταν μπάρμαν, αλλά διάβαζε ποίηση και ήταν ρομαντικός και ευαίσθητος καλλιτέχνης. Απλά ως γνήσιος πρίγκηπας, πηδούσε ο,τι παρέγγελνε ποτό στο μπαρ.)
(έχω πολλαπλά παραδείγματα αυτής ακριβώς της κατάστασης) (οκ δεν είμαι το μέτρο της πραγματικότητας, ούτε μπλέκω τις προσωπικές εμπειρίες με καθολικά ή έστω στατιστικά σημαντικά γεγονότα. Αλλά έλα τώρα που δεν το χεις ξαναδεί.). Ναι. Όχι. Οι ιππότες, ειδικά οι περιπλανώμενοι ήταν καρακαταάπλυτοι νταγκλαράδες, που έζεχναν από χιλιόμετρα, ήταν άξεστοι και βίαιοι και όπου πέρναγαν, τράβαγαν και τίποτα μανίκια σε ο,τι κόρη ταβερνιάρη κυκλοφορούσε τριγύρω. Οι εξευγενισμένοι αρθουριανοί τύποι που ξεπήδησαν από το Κάμελοτ, γιοκ. Οπότε ξέχνα το Λάνσελοτ και σκέψου ότι κατά βάση ένας ιππότης τότε ήταν πιο κοντά στο Gregor Clegane. Και οι πρίγκηπες, περισσότερο σαν το Joffery παρά σαν τον καλοχτενισμένο φλώρο της Disney. (για να είμαστε και κέντρο μέσα στο χάϊπ της εποχής, μη μας πουν και παλιομοδίτες).
Πάλι βέβαια, στη σύγκρουση με την πραγματικότητα αυτοί οι πριγκηποαλαφροϊσκιωτοι χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους μια και δε μπορούν να κατανοήσουν πως π.χ ο προαναφερθείς μπάρμαν, την έπεφτε και βόλευε τα υδραυλικά σε όποια έμπαινε στο μαγαζί. Αφού διάβαζε ποίηση το βράδυ και έπαιζε πιάνο. Να ξέρεις, όταν ζεις σε ταινία του Παπακαλιάτη, το πιθανότερο είναι ο πρωταγωνιστής να πηδήξει εσένα, τη θεία σου, την αδερφή σου και άμα του κάτσει καλά και τον πατέρα σου. Αλλά θα είναι ρομαντικός και ευαίσθητος και θα ακούει και -μισό να πάρω δραμαμίνη και πριμπεράν- Coldplay. 
Mισό έχω μια δουλειά. Που σκατά έβαλα το σκαμνάκι...
Κάνε δουλειά σου, έρχομαι
3. Οι επαγγελματίες ευαίσθητοι

Από αυτούς τώρα έχει ξεχειλίσει ο τόπος. Τους κλωτσάς για να περάσεις. Κροκοδείλια δάκρυα, κραυγές αγωνίας, ευαισθησία να φαν και οι κότες. Μα για τα κακόμοιρα τα κοτοπουλάκια που γίνονται νοστιμότατα καυτερά τσίκεν γουινγκς (είχες και στο χωριό σου, μπαστουνόβλαχε. Πλατάρια τα λέγατε, μυζηθρότατε.). Για τα γατάκια. Ω Σουβλακέα μου τα γατάκια. Τόνοι γατάκια. Εκατομμύρια γατάκια. Δισεκατομμύρια γατάκια. Δεκάκις εκατομμύρια γκούγκολ γατάκια. Και παιδάκια. Και πατουσάκια. Και ακρογιαλιές με συνθήματα-μπακαλιάρους. Και δρόμοι σε δάση που προσπαθούν να σου δώσουν κίνητρα να καλυτερεύσεις τη ζωή σου. Χιντ: Αν η ζωή σου είναι τόσο εύκολη που αρκεί μια ατάκα του στυλ "πόσοι δρόμοι πρέπει να ανοιχτούν μπροστά σου για να ξεκινήσεις το ταξίδι της ζωής" για να σε κάνει καλύτερα, εύγε και μπράβο. Αλλά μη μου τα κολλάς στη μούρη και μου κουνάς και το δάχτυλο ότι άμα δε δακρύζω σα να μου γρατζούνισες το blu ray με την σούπερ έκδοση του άρχοντα όταν τα βλέπω, είμαι αναίσθητος. Δηλαδή όχι, το χω μεγάλη απορία. Πώς μπορείς να λειτουργείς σε καθημερινή βάση όταν είσαι τόσο ευαίσθητος/η για τα πάντα; Πώς την παλεύεις και "σε πονάνε" τόσα τόσα πολλά πράγματα και δεν παθαίνεις την καρακαταθλιψάρα του αιώνα; Πνίγεσαι με το ένα, ασφυκτιάς με το άλλο, κλαις με το παράλλο... ε όλη τη μέρα πνίγεσαι και ασφυκτιάς, σιγά ρε Πέπε.
Ο Πέπε κρατά την αναπνοή του εις ένδειξη διαμαρτυρίας


Εννοείται πως σε όποια κουβέντα έχω πει "ώπα ρε παιδιά, σιγά , πολλή ευαισθησία, πώς την παλεύετε;" το συμπέρασμα ήταν πως αν δεν είσαι έτσι είσαι ένα εμετικό κυνικό κάθαρμα που δεν το νοιάζει τίποτα. Το γνωστό σφάλμα της διχοτόμησης. Και μετά κήρυγμα. Για το Έξον Βαλντέζ. Τα παιδιά της Μπιάφρα. Τη μεγάλη σφαγή της Noche Triste που χύθηκε τόσο αίμα το 1520, τους χίψτερ που δεν έχουν λεφτά να πάρουν τα ΣΩΣΤΑ κοκκάλινα γυαλιά, τα δάση του Αμαζονίου, τις γλάστρες με τα χρυσάνθεμα της απέναντι, το τελευταίο φόρεμα-αποτυχία της τάδε που την κράξαν όλοι,το ένα το άλλο το παράλλο, πόνος, λυγμός και οδυρμός. Και που να τολμήσεις να κάνεις και κανα χωρατό. Η ευθυμία απαγορεύεται όταν ο κόσμος πάει τόσο κατά διαόλου. Σουτ. Δεν ξέρεις εσύ. Είσαι κάφρος κυνικός. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ οποιαδήποτε ένδειξη καλοπέρασης. Γιατί για να σαι πραγματικός ευαίσθητος, πρέπει να σαι πολιτικαλι κορρέκτ κλαψομούνης που θεωρείς τα πάντα σοβαρά και τα πάντα σε προσβάλλουν και πρέπει να κλαίμε ολημερίς και ολονυχτίς το άνοιξε πέτρα για να μπω σε μίξη με πειραματικό αφρικανορωσοεσκιμόϊκο χιπχοπ με επιρροές ιντιανάπολις γκόα γκράϊντκορ και στεναγμούς αμανέ. 

Τώρα θα μου πεις, οκ ρε πάπαρε, τι δουλειά έχεις με όοολους αυτούς;
Και θα πάρω κανα φτυάρι να σε κοπανήσω. Εσύ ρε δε γνωρίζεις ποτέ κόσμο; Μιλάς μόνο με 5 φίλους και τέρμα; Δε βγαίνεις έξω; Δεν πας σε κανα πάρτι, σε κανα μπαράκι, σε κανα παμπόνι (Γεια σου ρε ΑΘΑΝΑΤΗ Local ). Μούγκα τη βγάζεις; Ε μια και αυτοί είναι αρκετά μεγάλη μερίδα, ε τυχαίνει και γνωρίζεις. Για λίγο βέβαια γιατί μετά τους πετάς 2-3 καφρίλες, σου πετάνε το κήρυγμα, ξενερώνουν και σε αφήνουν ήσυχο να πιεις καμιά μπύρα της προκοπής. Έχουν κάνει και το ιεραποστολικό τους έργο και πάνε να κλάψουν τη μοίρα τους παραπέρα. 
Σε κανα ηλιόλουστο λιβάδι που από πάνω γράφει με helvetica "Ο ήλιος εδώ είναι πιο ζεστός και από αυτόν της καρδιάς σου" παρέα με νεράϊδες, ξωτικά, τον Ludwig το μουρλό του Neuschwanstein, το Hasufel και τον Shadowfax και 2 λατέρνες να παίζουν μπαλλάντες του Σεξπηρ.




Wednesday, April 09, 2014

Η δουλειά του να γίνεται..

Το προηγούμενο Σάββατο ήμανε με μια φιλική παρέα σε μια ωραία μπυραρία σε επαρχιακή πόλη τση βορείου Ελλάδος και μεταξύ λουκάνικου, σνίτσελ και κιλά septem, χαζολογούσαμε.
Μέχρι που έσκασε ο Ελληνάρας και το κλίμα βάρυνε.
Ξέρεις, είναι πάντα ένα ελαφρό σοκ να βλέπεις ατομάκια νεαρά, εκεί στην αρχή των 30, με κοσμοθεωρία λαμόγιου των μέσων του 80. Όχι πως δεν ξέρεις ότι υπάρχουν. Ξέρεις. Αλλά σπανίως -εμένα τουλάχιστον- σου δίνεται η δυνατότητα να τους ακούς να "επιχειρηματολογούν".
Λέγαν τα παιδιά εκεί πέρα για τις δημοτικές εκλογές και προβληματιζόντουσαν ποιον να ψηφίσουν, γιατί οι 5 από τους 6 είχαν βαρεθεί τους ίδιους και τους ίδιους μεγαλοπαράγοντες κλπ και θέλαν να δώσουν την ψήφο τους σε καναν σοβαρό άνθρωπο με όρεξη και κέφι να γίνει και τίποτα σοβαρό, οπότε έψαχναν. Αλλά τους έδωσε τη λύση ο κλασσικός, ο αρχετυπικός, ο ελληνάρας ο ίδιος : "αυτός που θα μου κάνει τη δουλειά μου - αυτός που θα με βολέψει".
 Και ενώ ευτυχώς οι άλλοι 5 του την είπαν φυσικά για αυτό, ότι κάτσε ρε φίλε, εδώ έχει γαμηθεί ο Δίας, εδώ μας έχουν σκίσει τον απόπατο, εσύ ακόμα εκεί στο βόλεμα, ο αρχοντοναμηνπωτι, εκεί . 
"Καλά καλά,ξεκινήστε να νικήσετε εσείς το σύστημα, εγώ θα πάω με τα νερά του. Ας με βολέψουν εμένα και την οικογένειά μου και να κόψετε το λαιμό σας εσείς". Ιδεολογία απείρου κάλλους, με ψυχολογική απεμπλοκή από την ατομική ευθύνη - δε φταίω εγώ, εγώ γρανάζι είμαι, έτσι δουλεύει το πράμα, έτσι δουλεύω αναγκαστικά και εγώ-, με ειρωνία προς τους υπόλοιπους -καλά καλά, αν σας βυσματώσουν κάπου πείτε όχι εσεις-, με πλήρη αδιαφορία για την προσωπική του αξιοπρέπεια. Δεν τον ενδιέφερε να φιλήσει κατουρημένες ποδιές -που έλεγε και ο θείος μου και ο πατέρας μου- για να πετύχει κάτι, δεν τον ενδιέφερε που θα μπορεί σε όλη του τη ζωή ο οποιοσδήποτε απατεώνας να τον κρατά από τα παπάρια και να του ζητάει "χάρες" επειδή κάποια στιγμή "τον βόλεψε". Όχι. Διεκδικήσεις,στόχοι και επιθυμίες αμοιβάδας: Εγώ να φάω. Τέλος.
Φυσικά όταν άκουσε πολύ λιβάνισμα από τους γύρω άρχισε να το γυρνάει στην κλασσική πλάκα. "Νταξει ρε πως κάνετε έτσι, πλάκα κάνουμε". Ναι ναι, ξέρω. Και εσύ για πλάκα θα τρέξεις μεθαύριο το πρωί στο γραφείο του χ κομματάρχη να ζητήσεις καμιά χάρη. Να του δώσεις άλλο ένα στήριγμα, να συναλλαγείς υγιώς ρε παιδί μου, ως γνήσια πιστός στις πατροπαράδοτες αρχές που τόσο σε καλό μας βγήκαν. "Δε φταίω εγώ για το πελατειακό σύστημα" έλεγε ο τυπάς. Ναι φυσικά και δε φταις ΕΣΥ συγκεκριμένα. Μόνο που είσαι πελάτης αμετανόητος. Και κανένα μαγαζί δεν κλείνει όταν έχει πελάτες. Άσε που η απενοχοποίηση της ατομικής ευθύνης, επειδή είσαι μέρος μιας μάζας που κάνει τα ίδια είναι γαμώ τα ψυχολογιά μαξιλάρια.
Φυσικά, δεν ξέρω κανέναν απολύτως άξιο και σοβαρό άνθρωπο ο οποίος ακόμα να πιστεύει ότι θα σωθεί από τα απολειφάδια του πολιτικού συρφετού παλαιάς κοπής τόσο σε επίπεδο βουλευτικών, όσο σε δημοτικών εκλογών.Όμοιος ομοίω κλπ μαδερφάκερς. Και αν στις βουλευτικές είναι δυσκολότερο να κρίνεις προσωπικά τους υποψήφιους του συνδυασμού που σε ενδιαφέρει, μια και η προσωπική επαφή είναι δυσκολότερη, σε επίπεδο δημοτικών είναι πιο εύκολο να ξέρεις ποιος από το χωριό σου ΔΕΝ είναι απατεώνας και καρεκλοφάγο λαμόγιο.
Για παράδειγμα ο συγκεκριμένος τύπος θα ήταν εξαιρετικός γαμπρός για μια άλλη περιπτωσάρα που ξέρω, που στις προηγούμενες εκλογές κατέβηκε με το σύνθημα "Κατεβαίνω μόνο και μόνο για να βάλω φυλακή επιτέλους τον αλήτη τον απατεώνα το Μαέβιους Αρπαχτίδη" και στις τωρινές κατεβαίνει μαζί με τον Αρπαχτίδη γιατί μυρίστηκε μεγαλεία, μέλλον στις περιφέρειες και βουλές και τέτοια.
Και θα μου πεις καχύποπτε Αναγνώστη των ανώδυνων -και θα χεις και δίκιο- "καλά ρε φιλαράκι, εσύ δηλαδή είσαι αθώος; άμα σου δινε θεσούλα ο Αρπαχτίδης θα λεγες όχι; Έλα τώρααα". Και θα σου απαντήσω με όλη την ειλικρίνεια που συνήθως δε με διακατέχει: Ναι. Όταν πριν χρόνια είχα την ευκαιρία για καρεκλίτσα δημοσίου σε κυριλέ θέση και τα λοιπά, είπα όχι γιατί δεν ήθελα να χρωστάω τον κώλο μου σε κανέναν παπάρα που να με κρατάει από τα παπάρια μέχρι να ψοφήσω να ησυχάσετε. Τώρα θα με πεις μαλάκα, αλλά τι να κάνουμε. Πες με. Μπορεί η αξιοπρέπεια να μην τρώγεται και να μη χορταίνεις με αυτή, αλλά εγώ πουτανάκι του κάθε Αρπαχτίδη δε γίνομαι. Α σιχτίρ δηλαδή.
Τελικά με τον αρχοντοπελάτη των βουλευτοδημαρχαίων δε βγάλαμε άκρη, μια και αρνούνταν να καταλάβει ότι ό,τι του "δώσουν" θα του το ζητήσουν πίσω με τόκο και παλούκι εκεί που δεν πιάνει ήλιος οπότε τον αφήσαμε. Τον αφήσαμε να τρέχει στα γραφεία και να φιλάει χέρια, πόδια και κώλους για να "κάνει τη δουλειά του". Και κάποια στιγμή θα τον δούμε στανταράκι να "συμμετέχει στα κοινά" ως νέος και με όρεξη και με οράματα, για να συνεχιστεί η παράδοση, μη χάσει η βενετιά βελόνι.
Γιατί από πίσω του θα χει σπείρει και αυτός νέα φουρνιά βολεψάκηδων που θα κάνουν κωλοδάχτυλα με το κιλό σε εμάς τους υπόλοιπους και θα φωνάζουν πιο δυνατά από εμάς για τα "κεκτημένα" τους όταν πάνε να τους πάρουν πίσω τα βολεψοξεροκόμματα που τους πέταξαν και "έκανα την τη δουλειά τους".
Να τελειώσω λέγοντας ότι παραδόξως για μένα και μάλλον λόγω κατάποσης ποσοτήτων Honey ale και καταβρόχθισης καυτερών λουκανικοειδών, εγώ σε όλη αυτή την κουβέντα δεν έβγαλα λέξη.
Ίσως γιατί το να μιλάς με τέτοιο βόδι είναι σα να παίζεις σκάκι με περιστέρι. (κλεμμένο, δε θυμάμαι απο που)
Εσύ παίζεις κανονικά, με τους κανόνες, αυτό τσιμπολογάει και ρίχνει τα πιονια κάτω και στο τέλος κάνει παρέλαση και χέζει πάνω στη σκακιέρα με το βρωμοκέφαλό του να πηγαίνει μπρος πίσω και το στήθος φοyσκωμένο, σα να σου κανε ματ σε 2 nsec.