Αρρώστια...

Από την περασμένη Κυριακή είχαν αρχίσει οι ενοχλήσεις, αλλά χαμπάρι εγώ. Έτσι και αλλιώς όποτε καπνίζω σαν φουγάρο την ακούει ελαφρώς ο λαιμός μου. Ναι, έλα ντέ όμως που την Τετάρτη δεν γινόταν έπρεπε να κάνω κάτι γιατί το πράμα είχε γίνει πολύ ενοχλητικό. Σαν να είχα μια πληγή στο λαιμό. Αλλά δεν πήγε το μυαλό μου μια και δεν το είχα ξαναπάθει αυτό. Παίρνω τηλέφωνο στην Αθήνα και τα κεντρικά βγάζουν πόρισμα . "Λογικά πυώδη αμυγδαλίτιδα έχεις." .Φτου, σκατά , σκέφτηκα, αλλά κράτησα μια πισινή μπας και δεν ήταν σωστή η διάγνωση.. τεσπα. Λέω, άντε να πάω στο νοσοκομείο να δω κανάν γιατρό να μου πεί καμιά πιο εμπεριστατωμένη άποψη. Νοσοκομείο. Ελληνικό. Πανεπιστημιακό. 4 το απόγευμα. Το πιάνετε που το πάω ε? :) Οργάνωση, άνεση, τάξη, άμεση εξυπηρέτηση. Μας βάλαν σε ανάκλιντρα, μας κεράσαν πορτοκαλάδες και τσαμπιά σταφύλια, και κάτι ξώβυζες μας κάναν αέρα με πίπουλα απο στρουθοκάμηλο.. Ναι αμέ, παπάρια. Πάω στον πρώτο πρώτο γκισέ (είσοδος) και ρωτάω αρχικά που είναι τα εξωτερικά-επείγοντα να πάω να δώ έναν ΩΡΛ. "Στον πρώτο κύριε, αριστερά θα πάτε". Εκεί εξεπλάγην με την ταχύτητα του υπαλλήλου, λέω, "μπα, τι έγινε, βελτιωθήκαμε". Ναι αμέ, πως.. Πάω στον πρώτο, ψάχνω ψάχνω, ερημιά. Κάνω έναν γύρο και φτάνω σε άλλον γκισέ όπου δύο κυράτσες υπάλληλοι προσπαθούσαν να εξοικειωθούν με τη χρήση των μηχανημάτων του Σατανά. Μπροστά απο μένα ένας κύριος, και στο διπλανό παραθυράκι μια γιαγιά και ένας πιτσιρικάς. Οι τύπισες μέσα, αν είχαν @@ θα τα είχαν απλώσει στο γραφείο, θα είχαν πάρει χρυσές mont blanc και θα έγραφαν μανιωδώς. Αλλά απλώς η μία προσπαθούσε να κλείσει το ρημάδι που είχε κολλήσει.Η άλλη την βοήθαγε. Μετά απο 5 λεπτά το pc ξαναξεκίνησε επιτέλους, και ακούγοντας τον ήχο που κάνουν τα win ανοίγοντας, χαχάνισε το βόδι και είπε στην άλλη πως είναι δυνατά και έπρεπε να το χαμηλώσουν. Άλλα 5 λεπτά για να το χαμηλώσουν. Η υπομονή μου που στις καλύτερες των συνθηκών είναι μικρότερη και από μερίδα σε κυριλλέ fusion εστιατόριο είχε προ πολλού αποδημήσει εις τόπον χλοερόν. Αλλά την γλυτώσανε, γιατί πάνω που άπλωνα το χέρι έτοιμος να αναφωνήσω ΑΝΤΕ ΚΥΡΑ ΜΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕ, ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΜΟΥ;, ξαφνικά άρχισαν να εξυπηρετούν τον κόσμο. Ευτυχώς ο παππούς μπροστά μου δεν ήθελε κάτι σοβαρό και ξεμπέρδεψε με τη μία. Η γιαγιά δίπλα όμως έπρεπε κάτι να καταχωρήσει, οποτε έβλεπα την υπάλληλο να αγωνίζεται να πληκτρολογήσει (το αριστερό χέρι πίσω απο την πλάτη, το δεξί στο πληκτρολόγιο, με το ένα δάχτυλο). Μ-Α-Ρ-Ι-Α (χρόνος πληκτρολόγησης, 6.5 αιώνες). Λέω γω στο δικό μου τζιμάνι, "για να δώ εναν ΩΡΛ χρειάζομαι χαρτάκι προτεραιότητας, τίποτα ιδιαίτερο,κάτι τεσπα;" "ΟΧΙ ΚΥΡΙΕ" μου απαντάει με ύφος του στυλ "ασε μας και συ ρε μαλλιά απο δω πέρα να παίξουμε καμιά πασιέντζα". Και μπαίνω στο κύριο μέρος της πίστας , στα ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ. Εκεί γινόταν της καριόλας. Συγγνώμη αλλά πιο ευπρεπή χαρακτηρισμό δεν έχω. Μπαίνοντας αριστερά, ράντσο με γιαγιά που είχε πρόβλημα με τα νεφρά και είχε πάθει απόφραξη. Πιο μπροστά, γαμάτος γραφικός παππούς με κόκκινη πιτζαμούλα που δεν φαινόταν σοβαρά, απλά είχε σκαλώσει οτι δεν έπεφτε ο ορός στη φλέβα και ρώταγε ό,τι περνούσε δίπλα του αν πέφτει ο ορός. Άλλος παππούς που μόλις του είχαν χώσει αυτή την υποδοχή του ορού, καθόταν και περίμενε υπομονετικά όρθιος να τον στείλουν κάπου ("Τώρα κύριε Τάδε, φέρτε ρε μια καρέκλα στον άνθρωπο να καθίσει"). Γιατροί και νοσοκόμες. Λοιπόν έχω να πω πως τους πάω τους γιατρούς. Και τις γιατρίνες. Και τις νοσοκόμες. Τα άτομα εκτός του ότι δεν τρελλαίνονται με τέτοιο μπάχαλο δίπλα τους καθημερινά, έχουν την απίστευτη ικανότητα να κάνουν καμάκι ενώ μιλάνε για ουρολοιμώξεις και κολωνοσκοπήσεις(αυτό έτσι γράφεται ή ανάποδα το ω; ). Βλέποντας το μπάχαλο, κάθισα και εγώ εκεί στην είσοδο και περίμενα να μου απευθύνει κάποιος το λόγο, μια και από ό,τι φαινόταν ήμουν μάλλον η πλέον ασόβαρη περίπτωση εκεί μέσα. Επίσης χάζευα μια γιατρό για τον τρόπο που μιλούσε, είχα κλάσει στο γέλιο. Έλεγε κατι απίστευτες αττάκες για τους ασθενείς της :) τεσπα. Ε μετά απο πόση ώρα, μου δώσαν σημασία, με στείλαν στην ΩΡΛ, και την έβγαλε τη διάγνωσηηηη.. "ΟΞΕΙΑ ΠΥΩΔΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΤΙΔΑ" . Αντιβίωση λέει για δέκα μέρες και τα λοιπά. Εμένα η αντιβίωση με πηδάει. 3χ625mg τη μέρα μου πέφτει πολύ. Είμαι τώρα στην 6η μέρα και με έχει σκίσει γιατρέ μου. Και με πλακώνει που λέτε η αμυγδαλίτιδα. Ωρέ τι πράμα είναι αυτό? γαμώ το κέρατό μου δηλαδή. Δεν το είχα ξαναπάθει και δεν θέλω. Όταν αρρωσταίνω είμαι σούπερ γκρινιάρης. Τώρα με αυτό ήμουν ο ανυπόφορος. Ήθελα να γκρινιάξω επίτηδες. Να πρήξω τα @@ όλου του κοσμου. Ευτυχώς τις δύο πρώτες μέρες ήμουν μόνος μου και το βαρβάτο βαρβάτο πέρασε ανώδυνα για τους υπόλοιπους. Τις δύο επόμενες πόναγα τόσο που δεν είχα όρεξη να γκρινιάξω, απλά βόγκαγα , καθόμουν οκλαδόν στο κρεβάτι και έκανα πέρα-δώθε σαν αυτιστικό. Δεν μπορούσα να φάω, αλλά έπρεπε. Και τι σκατά να φάω με αυτό το πράμα στο λαιμό που ο,τιδήποτε σκληρότερο του νερού πόναγε; Έπεφτα για ύπνο, ναι αμέ.. με τίποτα. Στούμπωνα στον ιδρώτα και κατά τις 6-7 με έπαιρνε ο ύπνος. Και ροχάλιζα σαν τραίνο σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες. Ένα μαρτύριο, μια ομορφιά. Γαργάρες με betadine ολη μερα. Γαμάτο το Betadine. Προσοχή ακολουθεί αηδιαστική πρόταση => έχω φτύσει όλο τον λαιμό μου μέσα στον νεροχύτη το φελέκι μου<== τέλος αηδιαστικής πρότασης. Και μετά, όλα τα χε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε, πλακώσαν και οι παρενέργειες από την αντιβίωση. Κατ αρχήν η αφόρητη, λαβκραφτιανή ΜΠΟΧΑ. Το στόμα μου, ο ιδρώτας μου, τα πρωινά ούρα, όλα αναδίδουν μια απίστευτη, επική, άρρωστη αποφορά σαπίλας. Δεν με αντέχω. Δεν με μπορώ. Μετά τα ούλα μου. Έβγαλα άφτρες στα ούλα και τώρα πάλι πρόσεχε τι σκατά θα φας μην πειράξεις τα ούλα. Και ναι, τρώω και γιαούρτια. Τα έχω τσακίσει για την ακρίβεια. Γαμώ τις αντιβιώσεις σας. Δεν το παίρνω εγώ αυτό το πράμα 10 μέρες με τίποτα. Αφού μου πέρασε ήδη η αμυγδαλίτιδα. Δεν θα σκίσω πάλι τα νεφρά μου. Καλύτερα να ξαναπάθω αμυγδαλίτιδα, παρά να με ξαναπαίρνουν σηκωτό στα νοσοκομεία όπως τότε.  Και τότε έμενα και στο πατρικό μου. Τώρα άμα ταβλιαστώ και δεν μπορώ να μιλήσω και να κουνηθώ από τον πόνο πάλι, χέσε μέσα Πολυχρόνη που εγίναμε ευζώνοι.-OK μαλακίες. Γκρινιάζω. Πρέπει. Αλλιώς θα την ξαναπατήσω με την κωλοαμυγδαλίτιδα. Δε θα πάθω τίποτα με την αντιβίωση, σιγά- Τέλος πάντων πέρασε το πράμα τώρα, μονο όταν χασμουριέμαι με ενοχλεί αλλά οκ. Για αυτό έλειψα αυτές τις μέρες. Δεν είχα πάρει και χαμπάρι οτι είχε ασπρίσει το κωλόπραμα, δεν ξέρω γιατι.. τεσπα.. καλημέρες