To blog μας έχει γενέθλια!!

Το σεπτόν ετούτο ιστολόγιον εορτάζει σήμερα τα δύο χρόνια παρουσίας του στην ιστολογόσφαιρα! Αισθάνομαι ιδιαίτερα περήφανος που μέσα από τις σελίδες του δεν προσέφερα ΤΙΠΟΤΑ στην κοινωνία. Που δεν άλλαξα ΚΑΘΟΛΟΥ τον κόσμο. Που δεν έβαλα μυαλό σε ΚΑΝΕΝΑΝ. Που δεν έγραψα τίποτε ΜΕΣΤΟ, ΣΟΒΑΡΟ, ΟΥΣΙΩΔΕΣ. Αισθάνομαι επίσης περήφανος που μέσω αυτού, έκανα την ΠΛΑΚΑ μου, που ίσως έκανα 5 άτομα να σκάσουν χαμόγελο. Που μέσα από εδώ έχωνα μπινελίκια και κορόϊδευα όποιον γούσταρα. Που δεν υπέκυψα στην επιταγή των "σοβαρών", να έχω ένα "σοβαρό" blog, και να έχω πάντα "κάτι" να γράψω. Κάτι ουσιαστικό, κάτι βαρύ και πένθιμο σα μαντήλι χήρας. Αισθάνομαι υπερήφανος που δεν είμαι "σοβαρός blogger". Που δεν έχω γράψει βαθυστόχαστες πολιτικοοικονομικογεωστρατηγικές αναλύσεις. Και μου εύχομαι από δώ και πέρα να είμαι λιγότερο σοβαρός και περισσότερο εύθυμος. Και μου εύχομαι να έχω περισσότερο χιούμορ, ακόμα και όταν αισθάνομαι σκατά. Σε όλους εσάς (και τους 2) που με διαβάζετε, (απλωθείτε ρε παιδιά να φανούμε καμιά 50αριά) εύχομαι να κάνετε και τα δικά σας ιστολόγια ασόβαρα :P Επίσης (έρχεται έρχεται) θέλω να (νατο νατο) ευχαριστήσω (ηρθε ήρθε) το Νίκο Αλέφαντο, την Ευρυδίκη Καραμανή, τον κ. Ζίγδη, το ΚΟΔΗΣΟ, ΕΔΗΚ, ΕΔΑ, ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, ΕΡΕ, ΔΗΣΥ, ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού, ΜΛ-ΚΚΕ, Λου Κουκουέ Μου, Μου Κουκουέ Λου, Κουκουέ Μπουλκουμέ, Ε Μπουλκουμε Κουκού, Κουκού Μπουλκουέ Με, τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο, τη νύφη του, το βασιλιά Γουσταύο, τον Χο-Τσι-Μινχ, τον Ιμπν Σαούντ, τον Αμπέμπε Μπεκίλα, τον Χαϊλέ Σελασιέ, τον τέως πρόεδρο της Μαυριτανίας Φιλιμπέρ Τσιρανανά, τις Ερινύες, τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Τέλος ειδική μνεία στον αξεπέραστο Ηλία Μαμαλάκη για το νέο διαιτολόγιό μου. Να στε καλά Και να γελάτε. Είναι σημαντικότερο από το να μουτρώνετε

Αποκάλυψη ΤΩΡΑ!

Το blog του Zaphod του κολλητού μου, πολλοί το ξέρετε. Πρόκειται για έναν πολύ χιουμορίστα τύπο, χαοτικής ψυχολογίας και μεγάλο διασκεδαστή-νεροχύτη, καθώς και για ακούραστο εργάτη του Έρωτα. Ο Zaphod είναι ένας φέρελπις σχεδόν νέος, που μπορεί να συζητήσει από το πλέον ευτελές θέμα (π.χ τον Ευαγγελάτο), μέχρι τις καινοτομίες του Ευρυπίδη στην τραγωδία, και από τα βυζιά της πρώην Anne-λέγε με πτώμα- Nicole Smith μέχρι κβαντομηχανική, την οποία την πέρασε νύχτα αλλά την εξηγεί θαυμάσια (?!?!?!?). Πρόκειται επίσης για μεγάλο γυναικοκατακτητή, και στις διακοπές πάντα "τσακωνόμαστε" γιατί είτε τρομάζει τους δικούς μου στόχους και φεύγουν (η τρομοκρατία αθώων είναι το χόμπι του), είτε γιατί τον γουστάρουν όλες αυτόν οπότε του γκρινιάζω να πάει να φορέσει καμια μπούργκα μπας και σταυρώσω και γω τίποτα. Ο Zaphod όπως θα έχετε δεί από τα γραπτά του είναι ελαφρώς ντανταϊστής στη συμπεριφορά, ενίοτε αριστερίζει σε σημείο να τον λέω Γρηγόρη Φαράκο (στα σοβαρά του) ή Λιάνα Κανέλλη (όταν το παρακάνει). Είναι γνωστός επίσης για την αντιπάθειά του στην επικρατούσα θρησκεία της πατρίδας μας. Εδώ όμως βρίσκουμε και τον λάκκο στην παροιμιώδη φάβα μας.
Ο Zaphod ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ. ΚΑΠΟΤΕ ΗΤΑΝ ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ, ΖΗΛΩΤΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΖΕ ΣΕ ΓΝΩΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΣ Το σκοτεινό παρελθόν του είναι τόσο σκοτεινό που μας έχει φάει το μαύρο σκοτάδι. Αλλά τα ελληνικά στρατά και οι μυστικές υπηρεσίες του Βύρωνα (όχι του λόρδου) (ούτε της περιοχής ρε μπάζα), κατάφεραν μετά απο πολύμηνη συνεργασία να ανακαλύψουν ότι : α. Ο Zaphod από τα 7 μέχρι τα 23 μόναζε στη γνωστή μονή με τις 62 καμπάνες και τα 45 σήμαντρα (να εύχεστε να μην τα κοπανάνε όλα μαζι γιατί ξυπνάνε από Φλώρινα μέχρι Ιεράπετρα)
β. Ήταν πνευματικό παιδί και ο προορίζονταν για ηγούμενος μετά την απόσυρση του πατέρα Νεκτάριου Μουλατσιώτη.
γ. Επαιζε μπάσσο στο συγκρότημα των παπα-ροκάδων
δ. Μάλιστα λέγεται ότι συνέθεσε τη μεγάλη τους επιτυχία "Φοβάμαι την τεχνολογία/ και μήπως ανατιναχτεί/η καφετιέρα όταν/πατήσω το κουμπι/το ιντερνετ/ναι του διαβολου/οπως και η ραπτομηχανη/ το σίδερο ο ηλεκτρισμός και οι τρίχες στο μπιιιιιπ."
Και εδώ περνάμε στο ζουμί τση υπόθεσης. Μυστικά έγγραφα αποδεικνύουν ότι ο Zaphod έχασε την πίστη του όταν 1) τον ρίξαν στο μερίδιο από το τρελλό παγκάρι που μάζευε η μονή 2)Ο κιθαρίστας του έφαγε μια καλόγρια που έκανε δεύτερα φωνητικά. Και ξέρετε τώρα τι ζόρι τραβάνε οι μπασσίστες με τους κιθαρίστες 3) Στο CD όχι μόνο δεν τον εμφάνισαν ως μέλος του γκρούπ, αλλά ούτε καν του έδωσαν τα πνευματικά δικαιώματα για τα τραγούδια του. Μια ωραία πρωϊα λοιπόν ο Zaphod ξύρισε το μούσι, έκοψε την κοτσίδα και τους κατέβασε δυό καντήλια μέσα στο μοναστήρι,λούζοντάς τους παράλληλα με έναν χείμαρρο από αποφθέγματα και στίχους από τους ψαλμούς του Δαυίδ, το Λευιτικό, την λειτουργία της μεγάλης Παρασκευής και τον τελευταίο δίσκο του Αντύπα. Και από τότε έφυγε και το ριξε στην επιστήμη, την αριστερά, τη διανόηση. Η ξεφτίλα του έφτασε μέχρι του σημείου να σκεφτεί να ψηφίσει Συνασπισμό επί Δαμανάκη, αλλά το ξανασκέφτηκε και ψήφισε Οικολόγους γιατί του άρεσε η ιδέα να έχει πολλές γκόμενες και να κυκλοφορεί με το μελεούτσο έξω.
Δυστυχώς όμως δεν μπόρεσε να κρύψει τα στοιχεία του βίου του στην μονή με τα χ σήμαντρα και τις ψ καμπάνες , και μια φωτογραφία του έμεινε, και αποδεικνύει ότι όσα λέω δεν είναι πίπες αλλά η πάσα, μοναδική και απόλυτη αλήθεια, βοήθειά μας .
Θαυμάστε λοιπόν μια φωτογραφία για την οποία θα σκότωνε να καταστρέψει, ο φίλος μου, ο Zaphod. Και να σταματήσει να τη λέει στου παπάδες. ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΣ ΡΕ ΛΑΜΟΓΙΟ ΚΑΛΑ ΗΤΑΝ ΕΕΕ;

300

φάσκελα κύριε Δανίκα και κύριε Ζουμπουλάκη για τις κριτικές σας στην ταινία. Αυτοί οι έλληνες κριτικοί είναι άνω ποταμών. Την είδα την ταινία χτές. Και γούσταρα απόλυτα. Το ίδιο και ο Zaphod που την είδε δεύτερη φορά σε 3 μέρες. (Είχε πάει την Πέμπτη σε έναν κωλοκινηματογράφο και δεν τη φχαριστήθηκε, οπότε έσκασε Πάτρα χτές και την ξαναείδε). Μετά περάσαμε ένα βράδυ μπινελικώνοντας τους αρκουδοκουλτουριαρέους έλληνες κριτικούς κινηματογράφου. Η ταινία είναι ΕΠΟΣ. Εκπληκτικά σκηνικά (ναι το ξέρω ότι είναι όλα CG αλλά και τί έγινε; το εικαστικό αποτέλεσμα είναι απίστευτο), φοβερή σκηνοθεσία, πορωτική μουσική, γαμάτοι ηθοποιοί. Την έβγαζαν μια χαρά τη σπαρτιατίλα. (Οι γυναίκες στον κινηματογράφο είχαν μουσκέψει τα καθίσματα. Άκουγες κάτι βογκητά ... :) -Σφάξε-με-Σπαρτιάτη-αλλά πρώτα-ρίξε-μου-και-εναν-μπίκο στυλάκι ) Και πάμε τώρα να διαφωνήσουμε πιο λεπτομερώς στις κριτικές που διαβάσαμε τον τελευταίο καιρό. α. "Οι Σπαρτιάτες παρουσιάζονται με κοιλιακούς φέτες, υπεράνθρωποι, γαμάτοι, τέλειοι κλπ". Μάστα. Κουίζ λοιπόν για τους προφανώς τραγικά ανιστόρητους και εντελώς αμόρφωτους που το έγραψαν αυτό : Πάρτε ένα παιδάκι, και ξεκινάτε να το γυμνάζετε ΣΚΛΗΡΑ και καθημερινά από τα 7 του χρόνια. Η εκπαίδευση μεταξύ άλλων περιλάμβανε από μαστίγωμα -μάλλον οχι, με βέργα τους βαράγαν- μέχρι κάτι πορείες τρελλές. Το παιδάκι αυτό μέχρι τα 55 του αν θυμάμαι καλά έχει μόνο μια δουλειά, να είναι στρατιώτης. Η πανοπλία του ζυγίζει γύρω στα 60-70 κιλά. Εσείς λέτε ένας τέτοιος ανθρωπος να μην έχει κοιλιακούς φέτες και μπρατσάρες, όχι στα 30, αλλά από τα 12; Όχι άμα έχω λάθος εδώ, πείτε μου να το συζητήσουμε. Αλλά ξέρω, άμα τους παρουσίαζε κάπως έτσι : θα γούσταραν οι κριτικοί.
β. "Τους παρουσιάζει ιμπεριαλιστές, κάφρους που μονο να πολεμούν ξέρανε κλπ κλπ". Αχεμ, ξέρετε, σύμφωνα με όλα τα στοιχεία, οι Σπαρτιάτες δεν ήταν γνωστοί ως ποιητές, ζωγράφοι και χορευτές τανγκό και σάλσα. Ήταν γνωστοί ως η καλύτερη πολεμική μηχανή της αρχαιότητας. Όσο για τον ιμπεριαλισμο, .... Ε;!!;; Αρνούμαι να το σχολιάσω, είναι τόσο ηλίθιο το σχόλιο που αυτοαναιρείται.
γ. Το κόλλημα με τα ονόματα. Τους χάλασε λέει το "Leonidas" και το "Xerxes" (με Ζ στην αρχή). Εκτός του ότι δεν πάτε καλά, δεν πάτε και καλά. Τα ονόματα είναι ακέραια, απλά προφέρονται διαφορετικά στα αγγλικά. Δε νομίζω ότι είναι προσβολή αυτό. Α και κύριοι κριτικοί, το όνομα που παρουσιάζεται στην ταινία και σας χάλασε δεν είναι Στέλιος, είναι Στήλιος. Και κάτι άλλο, σας χάλασε η προφορά Λεονάϊντας ε; Σοβαρά; Εμείς δηλαδή με Βενιαμίν Φραγκλίνο, Ισαάκ Νεύτωνα, Ρογήρο Βάκωνα και Καρτέσιο είμαστε μάγκες; Ξέρετε είχα κατι φίλους γερμανούς που παραξενεύτηκαν όταν άκουσαν το Munchen ως "Μόναχο" και το Berlin ως "Βερολίνο". Μάλιστα όλο απορία η μητέρα μιας φίλης με ρώτησε "Καλά και το Koblenz πως το λέτε, Κομπλέντζο;". Επίσης σας αναφέρω ότι ουτε "Σπαρτιάτες" λέγονταν τότε, αλλά "Λακεδαιμόνιοι". Και για όσους παραπονιούνταν στο σινεμά για τον ίδιο λόγο : Ρε ζώα εδώ τσακώνεστε στα fora γιατί δε θέλετε να γράφετε ελληνικά αλλά greeklish και έχετε μούτρα να σας πειράζει το "Λεονάιντας" ; Όσο για το "Come and get them" χμ ναι. Εκτός του ότι αν το έλεγε σε πολλούς έπρεπε να είναι, όπως είπε και ο Zaphod "μολώντες λάβετε" , ναι βασικά δεν κατάλαβα, αφού "έλα να τα πάρεις είπε". Θα ήταν γελοιότερο ξαφνικά σε μια αγγλόφωνη ταινία να πετάγαμε και μια αρχαιοελληνική αττάκα. Το "tonight we dine in hell" ηταν επίσης λίγο παπαριά, αλλά άμα έλεγε "Tonight we dine in Tartarus" ή "Tonight we dine in Elysian fields" στάνταρ οι Έλληνες θα νομιζαν οτι Τάρταρος ειναι καμιά ψησταριά στη Λαμία / στα Ιλύσια κοντά στις εστίες και οι ξένοι οτι μετά τη μάχη θα πηγαίναν σε εστιατόριο στα Ηλύσια πεδία, κοντά στον Άϊφελ.
δ. Ναι προφανώς και έχει υπερβολές η ταινία, μια και δεν αποτελεί ντοκιμανταίρ αλλά ελεύθερη μεταφορά στον κινηματογράφο. Ναι, οι τερατόμορφοι ήταν υπερβολή. Αλλά άμα ήταν καμιά κουλτουριαροταινία, θα γραφαν οι φωστήρες κριτικοί "ο σκηνοθέτης εξωτερικεύει στο σώμα του προδότη την κακία της ψυχής του. Η διεστραμμένη του φύση έχει στρεβλώσει και τη μορφή του. Όζουσες φλύκταινες, παραμορφωμένα μέλη, δυσαρμονία. Η κακία που δηλητηριάζει την ψυχή, δηλητηρίασε και το σώμα. Η εικόνα είναι βίαιη, απόλυτη, κοφτερή σα λεπίδι".. Και λογικό είναι ρε. Έχετε δει κανα έργο τέχνης να παρουσιάζει την Πανούκλα σαν καμιά Μπελούτσι, ή το Θάνατο σαν κανα Μπραντ Πιτ ή γενικά το κακό την προδοσία, την ατιμία ως κάτι όμορφο; Μην τρελλαθούμε κιόλας. Ή θα καταδικάζετε την "ποιητική αδεία" παντού ή πουθενά. Όχι εδώ μας βολεύει εκεί να πα να γαμηθεί.
ε."Οι σκηνές μάχης είναι πολύ βίαιες". Σώπα ρε, και εγώ νόμιζα πως στη μάχη βασικά καθόντουσαν ο ένας απέναντι στον άλλο και κοιταζόντουσαν έντονα μέχρι να κάποιος να κλείσει πρώτος τα μάτια, οπότε και έχανε. Επίσης κάποιοι γκρίνιαξαν για τη "χορογραφία" της μάχης. Ναι προφανώς, η τακτική της φάλαγγας ήταν διαφορετική. Αν και στο πρώτο ντου των Περσών παρουσιάζεται μια χαρά. Ο ένας δίπλα στον άλλο, οι μπροστά σπρώχνουν με την ασπίδα, οι απο πίσω έρχονται και βαράνε με τα δόρατα. (Αν θυμάμαι καλά, και ας με διορθώσει κάποιος που έχει πρόχειρη την πληροφορία οι μπροστά λεγόνταν και "γαμευτές" και οι δεύτεροι "θεριστές" -πάλι αν θυμάμαι καλά, το "γαμώ" είχε και την έννοια του "συνθλίβω-σπρώχνω"- η πηγή για αυτό είναι το βιβλίο "Οι Σπαρτιάτες" του Paul Cartledge). Μετά ναι το στύλ αλλάζει για να γίνει πιο κινηματογραφικό αλλά έτσι και αλλιώς στο τέλος πολεμάγαν χύμα, ακομα και χωρίς όπλα γιατί τους είχαν σπάσει τα πάντα. Ο Ηρόδοτος το λέει αυτό βασικά. Τώρα αν ξαφνικά τον θεωρούμε αναξιόπιστο, οκ εντάξει πάω πάσσο.
στ. Η ιστορική ανακρίβεια ότι δεν πέταξαν τον Πέρση αγγελιοφόρο στο πηγάδι για να βρεί γη και ύδωρ. Σωστά , αυτό το έκαναν οι Αθηναίοι. Αλλά φαντάζομαι ότι αφού αυτοί οι φλώροι (για τα δεδομένα των Σπαρτιατών, έτσι;), κάναν τέτοια καφρίλα, ε και οι Σπαρτιάτες δε νομίζω να του έδωσαν μπλουζάκια με το σύνθημα "Live your Myth in Sparta" και CD της Καλομοίρας με διασκευές απο τα 10 καλύτερα ζεμπέκικα της εποχής. Δε με χάλασαν πολλά πράγματα στην ταινία. Και αυτά που με χάλασαν δεν χαλάνε το όλο ΝΟΗΜΑ της ταινίας, και γενικότερα της ιστορίας της μάχης των Θερμοπυλών.
Οι ιστορικές ανακρίβειες που έχει μέσα η ταινία είναι τέτοιες που δεν επηρρεάζουν καθολου το όλο σκηνικό. Είναι κυρίως εικαστικές παρεμβάσεις και όχι παρεκβάσεις από την ιστορική αλήθεια που ξέρουμε. Με εξαίρεση το πόσος κόσμος απο την πλευρά των Ελλήνων ήταν εκεί. (Αν θυμάμαι καλά γύρω στα 5 χιλιάρικα ήταν, αλλά την τελευταία μέρα τους διώξανε με εξαίρεση καμια 1000ρια Θεσπιείς και Βοιωτούς).
ζ. Κάποιος κριτικός παραπονέθηκε για το οτι υπήρχε ξανθός Σπαρτιάτης. Σιγά ρε μεγάλε ώπα. Εκεί ήσουν; Έχεις φωτογραφίες από την εποχή που αποδεικνύουν ότι ολοι οι Ελληνες ήταν μαυροτσούκαλα; Αποκλείεται να υπήρχε και ένας ανοιχτόχρωμος; Πατε καλά ρε; Είστε σοβαροί; Τι είναι αυτοί ρε..
Και καταλήγω : Ποιο είναι το νόημα αυτής της ιστορίας; Συμφωνούμε ότι είναι μια ιστορία για μια χούφτα άντρες με κάτι @@ απο δώ μεχρι τη Σπάρτη που πήγαν και στάθηκαν εμπόδιο σε μια στρατια τεράστια; Ότι τα παλλικάρια αυτά ξέραν ότι θα πάνε να ψοφήσουν και όμως πήγαν; Αυτό το έδειξε η ταινία; Το έδειξε. Άρα εγώ είμαι παραπάνω από ευχαριστημένος. Θα τη δώ 1357 φορές, θα αγοράσω και το DVD. Από τότε που είχα πάρει το κόμικ περίμενα πως και πως να βγει. Βγήκε και ξεπέρασε τις όποιες προσδοκίες που είχα.
Και είναι καιρός να ξεπεράσουν μερικοί μερικοί τα κατάλοιπα που άφησε η χούντα (έκανε τους έλληνες να σιχαθούν ο,τιδήποτε έχει σχέση με την αρχαία Ελλάδα γαμώ το κερατό τους) και να βλέπουν κάτι τέτοιες ταινίες χωρίς προκατάληψη περί φασισμού, ακροδεξιάς κλπ. Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ.
Ξέρετε που χαλάστηκα πολύ; Στο τέλος. Εκεί που δείχνει την παράταξη για τη μάχη των Πλαταιών... ΚΟΛΑΣΗΗΗ. ΓΥΡΙΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΑΙΝΙΑ ΡΕΕΕΕΕΕΕ. ΜΗ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΤΕ ΜΟΝΟ 2 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΑΣ ΤΟ ΚΟΒΕΤΕ! ΜΑΣ ΤΡΕΞΑΝ ΤΑ ΣΑΛΙΑ!
Υ.Γ : Αττάκα του Zaphod σε χαζή απορία κορασίδας : Κ: Τελικά τι έγινε στο τέλος με όλη αυτή την ιστορία; Ζ: Ξέρεις περσικά; Κ: 'οχι Ζ: Ε ορίστε..

Ωδή στο σκοπέτο

Η σκοπιά μας η καλή,
φαιοπράσινη πολύ
Τα επόπια όλο τον ξύνουν
οι φαντάροι μας τον πίνουν
Μερα νύχτα νουμεράκι
με παρέα το οπλάκι
Πύλη, ΜΑΦ, γερμανικό
αφήστε ρε να κοιμηθώ!
Έστω θέλω αμοιβός
είμαι πια παλιός!
Θα φυλάξετε μας λεν
και τον π** τονε κλαίν
Εξοδόχαρτο που είναι;
Σκάσε φύλαγε και μείνε
Θέλω μόνο ένα σουκού
Βρόντα πόρτα του κουφού
Λέει σαν απολυθούμε,
όλα αυτά θα ξεχαστούνε
μα του παπάρα που μας χώνει
η ***** του μη σηκώνει
ούτε ένα μονό σεντόνι
Και όταν πάει να *****
να του φεύγει το κορίτσι
θρούμπα ανάλατη να γίνει,
η ***** του να μικρύνει
Να του πέσει να μαυρίσει
και να μην ξανα****
Όπως καταλαβαίνετε έχει πέσει μεγάλο χώσιμο. Και μετά σου λένε "παλιός" :)

6 ταινίες

Συνεχίζοντας τα πυραμιδοπαιχνίδια, παίρνω τη σκυτάλη από Κλέαρχο και ιδού μερικές ταινίες :

1. Ο Εξορκιστής (1973)

Από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Μπορεί πλέον τα εφφέ να είναι ξεπερασμένα, αλλά παρ΄ολα αυτά παραμένει σχεδόν αξεπέραστη. Και η μουσική του Oldfield έχει μείνει κλασσική.

2. Η σιωπή των αμνών (1991)

"Hello Clarice" είπε ο Anthony Hopkins και από τότε ο δοκτορ Λέκτερ έχει μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου. Απίστευτη ερμηνεία από τον κυρ Αντώνη. Ένας "κακός" που δεν ήξερες αν έπρεπε να τον σιχαθείς ή να τον καλέσεις σπίτι για.. φαί :P

3. Dracula (1992)

Ο μπαρμπα Κόπολας δίνει ρέστα, ο Gary Oldman ξεφεύγει από τους ρόλους πρεζόνι-τελειωμένος-καμμένος και ερμηνεύει έναν χαρακτήρα μισητό, με τέτοιο τρόπο που στο τέλος τον λυπάσαι κιόλας τον κακομοίρη για αυτά που τράβηξε. Εκπληκτική μουσική, απίστευτα κουστούμια, φοβερή σκηνοθεσία.

4. Life of Brian (1979)

Η καλύτερη κωμωδία όλων των εποχών. Οι Monty Pythons έχουν κέφια και οι παπάδες ζοχάδες.

5. The Lord of the Rings (2001-2002-2003)
Τα αντιμετωπίζω ως μία ταινία γιατί δεν μπορώ να διαλέξω. Μπορεί οι "purists" να τσαντιστήκανε γιατί δεν είναι αυτούσια τα βιβλία αλλά τους συγχωρούμε γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν ήταν δυνατόν να ήταν αυτούσια. Ήταν πολιτιστικό σοκ αυτές οι ταινίες. Εικαστικά άψογες, τουλάχιστον. Σε όλες μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Ισως οι καλύτερες σκηνές μάχης που έχουν γυριστεί ποτέ. Εντάξει τι να πω, έπος, κόλλημα...

6. The shining (1980)

Ο Κιούμπρικ είναι -ήταν- κγμ τους σκηνοθέτες. Θα έβαζα όλες τις ταινίες του αν μπορούσα. Αλλά η Λάμψη ξεχωρίζει. Φόβος και παράνοια στο ξενοδοχείο.. Ο Νίκολσον είναι μάστορας στην τρέλλα. Ο πιτσιρικάς δίνει ρεσιτάλ. Redrum redrum.. Όποιος δεν το χει δει να τρέξει..

Η σκυτάλη περνάει σε Zaphod, Psilikatzou, Nina, Kaltsovrako, Darthiir , Tatine, Wizard , Liodara, Neuromancer- Aeon Flux και όποιον διαβάσει αυτό εδώ!

Yassou malaka

Όταν βαριέμαι τόσο ασύστολα όπως τώρα, με πιάνει ο δημιουργικός μου οίστρος. Ιδού λοιπόν μια πιο κοντά στην ελληνική πραγματικότητα έκδοση της φετινής μας συμμετοχής :

First off, I am a Greek
and this is a greek world
Man, you drive me crazy
every day I go to work

Go work - re malaka
Go fast - teleione
Oh my - I do the others' job
All want the malaka to work

Wash your feet brush your teeth go to work
ooh oh
Yassou Malaka
Do your job, finish late go to sleep
oooh ooh
Yassou Malaka
Find park-spot, late at night
tyxere!
Oh Oh - Yassou Malaka
Ai ai ai there I go
MALAKAS

Move like a crippled snail
Jammed in Kifisias traffic
Saturday night, bouzoukia night
Ksekola in tight dresses
Their hips - Zalizomai re
Their lips - Kokkino poutane
They are - vrwmotsimpouka kontopoutana
Pali de tha gamisw

Go to clubs, drink petrelaio
Get wasted again
Oh ohh - Yassou malaka
Have some sex with yourself
Oh ohh - Yassou malaka

Drive slow - Tufla pali
Officer have mercy
Alcohol in my blood, pay the fine
Oh oh - Yassoy malaka
1000 eurw pou na vrw
Oh oh - Yassou malaka
Ai ai ai ai
MALAKA

Μα γιατί το κάνουν;

Αυτοί οι έλληνες δημοσιογράφοι δε σταματάνε να με εκπλήσσουνε. Πάντα αρνητικά φυσικά. Λυπάμαι ιδιαίτερα τα νέα παιδιά που ξεκινάνε τώρα στο επάγγελμα και είναι αναγκασμένα να κάνουν καραγκιοζιλίκια για να πάρουν και να βγάλουν ένα ρεπορτάζ. Που βγαίνουν από την οποιαδήποτε σχολή, σοβαρή ή ασόβαρη, και έχουν, όπως όλοι μας όταν παίρνουμε το ρημαδοπτυχίο, κάποια όνειρα. Και είμαι σίγουρος πως μεγάλο ποσοστό αυτών των παιδιών δεν έχουν όνειρο να γίνουν λαμόγια και μιζαδόροι, αλλά να καταφέρουν να κάνουν τον κλάδο λίγο καλύτερο. Και ίσως μετά από χρόνια πολύ καλύτερο. Και πας σε ένα κανάλι, και σε παίρνουν στη δουλειά. Και κλάνεις πόμολα βικτωριανά από τη χαρά σου. Λες "εδώ είμαστε, καλά ξεκινάμε". Και μπαίνει ο τέλος πάντων αυτός που σου λέει τι πρέπει να κάνεις σήμερα, και σου λέει : Θέλουμε ένα ρεπορτάζ για τη Eurovision. Μάλιστα κύριε Ταδόπουλε να το κάνω.Πάω. Που πάς; σου είπε πώς θα το κάνεις και τι ακριβώς θα πείς; Γιατί μη μου πείς ότι νομίζεις άτυχε μικρέ δημοσιογραφίσκε και κακομοίρα μικρή δημοσιογραφίνα ότι θα πας και θα πείς ό,τι θέλεις! ΟΟΟΟΟΟΧΙ. Πρέπει να πείς συγκεκριμένα πράγματα. Επειδή εμείς θα ξεφτιλιστούμε πχ στον απόλυτο πολιτιστικό θεσμό, και το ξέρουμε όλοι μας, πρέπει λοιπόν να ξεφτιλίσουμε και τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, ώστε μετά τον πούλο που θα λάβουμε, να μπορούμε να απαξιώσουμε την οργάνωση. Οπότε το ρεπορτάζ θα είναι χιουμοριστικό και θα ονομάζεται "Τα χρυσά βατόμουρα της Γιουροβίζιον". Εκεί θα κάνουμε κακεντρεχή και εντελώς άνευ πνεύματος σχόλια για τους άλλους συμμετέχοντες. Το ότι δεν γνωρίζουμε ούτε πως είναι το κλειδί του σόλ δεν έχει να κάνει. Ο κόσμος διψάει για ενημέρωση και εμείς θα τον ενημερώσουμε. Φυσικά η αλήθεια είναι κάτι εντελώς σχετικό και έτσι και αλλιώς τα ζώα που ενημερώνουμε δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια, μόνο για το ξεκατίνιασμα. Οπότε ο ταλαίπωρος/η νέος δημοσιογράφος πάει και λέει στο γυαλί με ύφος όχι 1000 αλλά μυρίων καρδιναλίων ό,τι παπάτζα του πουν. Την επόμενη μέρα θα του πούν να ξεφτιλίσει στο ρεπορτάζ του έναν ηθοποιό, μετά έναν καλλιτέχνη γενικότερα, να βγάλει στη φόρα με ποιον πηδιόταν το χψ βρωμοτσίμπουκο ανθυποπορνίδιο της σοουμπιζ και δε συμμαζεύεται. Αν είναι τυχερός, μπορεί μετά από μερικά χρόνια να πάει σε ένα άλλο κανάλι, από τα "σοβαρά" και εκεί να μπεί στο μεγάλο παιχνίδι. Της πολιτικής. Των μεγάλων επιχειρήσεων. Οπου το καρδιοχτύπι για μια τυχαία ανακάλυψη (πχ ότι ο εργοστασιάρχης της γνωστής μεγάλης εταιρίας τροφίμων Β φτιάχνει τα γιαούρτια με γάλα πιθήκου από τη Ζανζιβάρη), θα αντικατασταθεί γρήγορα με απογοήτευση μετά την αττάκα "Είσαι καλά παιδί μου; Ξέρεις πόσα λεφτά σκάει στο κανάλι για διαφήμιση;". Κοινώς, παπάρια μάντολες και μάλιστα μάντολες Ζακύνθου. Και ερωτώ. ΑΥΤΟ είναι ικανοποιητικό για αυτόν; Γουστάρει; Φυσικά και δεν έχει άλλη επιλογή εκτός από το "αει πηδήξου με καλλικάντζαρους ρε χοντρέ" αλλά μετά θα κόβει λόρδες και θα βλέπει το παξιμάδι φιλέτο.Φυσικά μετά από μερικά χρόνια θα έχει πλήρως αφομοιωθεί από αυτή τη μηχανή και όταν έρθει η σειρά του να είναι εκείνος που δίνει εντολές, πάλι τα ίδια θα κάνει.Και θα του φαίνεται και λογικό, και οι ιδεαλισμοί των πρώτων χρόνων του στο επάγγελμα παπαριές. Και η απορία μου εμένα είναι : αφού φαντάζομαι τα ξέρουν αυτά από πρίν, γιατί πάνε να γίνουν δημοσιογράφοι τα παιδιά;

Αντι-Eurovision

Όσο και αν βαριόμουν χτες (ήμουν υπηρεσία. Το νυχτερινό δε βγαίνει χωρίς λίγο χαζοκούτι) δεν την είδα την παπάτζα τους. Άκουσα όμως στο Ραδιό-φονο που κακό ψόφο να χουν τα καθέκαστα. Βγήκε λέει ο Σαμπρέλ με αυτό το Geia soy Maria. Δε θα σταθώ στην ποιότητα ή έστω στην πιότητα (α-λα Κονσταντάν Σημίτ) του εν λόγω άσματος, αν και νομίζω ότι θα αποδειχτεί θαυματουργό για τη δυσκοίλιότητα και την ποδάγρα. Θα σταθώ στα σχόλια που άκουσα περί του πανηγυρακίου της βραδιάς επιλογής τραγουδιού. Είχε λέει η Μπακοδήμου ελαφρώς ξωκείλει με τα μελομακάρονα τα Χριστούγεννα και με τα κοψίδια την Τσικνοπέμπτη με συνέπεια όλα αυτά που σαβούρωσε να πάνε να κάτσουν στην ήδη ευτραφή περιφέρειά της. Και δε λέω σεβαστές οι περιφέρειες και μαγκιά σου να την έχεις ίσα με την περιφέρεια Αχαϊας-Ηλείας και Ιονίων νήσων. Αλλά ε όχι κιουρά μου όχι και να μας το παίζεις νέα Μπελλούτσι και να μας πετάς την κωλάρα σου έξω, ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ. Ειπαμε η Μπελλούτσι είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ γυναίκα στον κόσμο που ακόμα και αν έχει κυτταρίτιδα, είμεθα σίγουροι ότι της πάει. Ε εσένα δε σου πάει από ό,τι άκουσα. Και ναι τα βυζιά σου μεγάλα είναι , το ίδιο όμως και της όποιας αγελάδας, αλλά δεν βλέπω να βγάζουμε καμιά αγελαδίτσα να παρουσιάσει το σόου που όπως άκουσα από έγκυρες πηγές, μάλλον θα το έκανε και καλύτερα στην τελική. Για τον άλλο δεν έχω να πω τίποτα. Αρνούμαι πεισματικά κατηγορηματικά και γενικά πολύ-πολύ έντονα να σχολιάσω έναν άνθρωπο που έχει σκύλο-πατσαβούρα που τον λεν Σωτήρη. (Ναι το ξέρω, παλιά όταν ξύπναγα τελειώναν τα πρωινάδικα οποτε με τον πρώτο καφέ κάτι έβλεπα). Ο κόσμος πως ήταν; Σκάσαν τα 15χρονα όλα να σαλιαρίσουν το ηλιοκαμμένο αγόρι που ακούει στο όνομα Σαρμπέλ; Επίσης τί όνομα είναι αυτό; Από πού είναι το παλλικάρι; Είναι σαν τη μαύρη (κατράμι λέμε) στο στριπτιζάδικο (δε θέλω σχόλια περί της ηθικής μου, φαντάρος είμαι, να πα να χεστείτε) πρίν μερικές βδομάδες που μου συστήθηκε ως Τζέσσικα και ισχυρίστηκε ότι είναι από την Καλαμάτα; Αυτός έχει καμία σχέση με την Ελλάδα εκτός του ότι σχεδόν μιλάει ελλήνικος; Βέβαια ούτε αυτό είναι το ζήτημα. Χεστήκαμε αν θα πάει έλληνας, ουρουγουανός ή σουαχίλι. Το ζήτημα είναι να κερδίσουμε ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ! ΩΠΑ ρε, από πότε μας αξίζει να κερδίσουμε εξ ορισμού και αξιωματικά όποιον διαγωνισμό είναι αρκετά ξεφτιλισμένος ώστε να δέχεται άτομα του βεληνεκούς του Σαμπρέλ; Ευτυχώς που στα Νόμπελ δεν παίζει γκλαμουριά και στρινγκάκια γιατί αλλιώς μπορεί να βάζαμε υποψήφιο για Νόμπελ Ιατρικής το Νίκο Καρβέλα. Ή για νόμπελ Φυσικής τη Ναστάζια Μητροπούλου. Θα μας τα σπάσετε πάλι με τη Γιουροβίζιον, θα ξεμαλλιαστείτε, θα φάτε τα σώβρακά σας, θα ξεκατινιαστείτε 10 φορές τώρα και 10000 φορές όταν πάρουμε ακέραιο αριθμό μεταξύ του 2 και του 4 στο Hell-sinki που ελπίζω φέτος να γεμίσει κάφρους και φρικιά για να σοκαριστούν οι έγκριτοι δημοσιογράφοι καναλιού που το όνομά του κάνει ρίμα με το μοσχάρ. Οχι τίποτα άλλο, θα περιφέρεται πάλι και η Δαφνη Μπόκοτα από πρωινάδικο στον Πρετεντέρη και από ειδήσεις στο Μαμαλάκη για να μας πείσει για την απείρης απειρότητας προσφορά της στο θεσμό και το πως έπαιρνε μονο 740 ευρά το μηνα και ότι μολις την ξεζουμίσανε την πετάξανε σα στιμμένη λεμονόκουπα , σαν παρθένα που δεν είναι πλέον παρθένα, που την πήρανε με τα νάϋλα και την παρατήσανε πουτάνα τελειωμένη. Οταν γίνει η επανάσταση θα στείλουμε στη Eurovision τους Rotting Christ! Με τον ύμνο Threnody να τους πάρουμε τα σώβρακα.. σιχτίρια πρωινιάτικα...

5

Παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Zaphod να δώσω και εγώ μια μούτζα πληροφορίες
1. Συνήθως είμαι φαινομενικά μόνο ήρεμος, αισιόδοξος, χαρούμενος κλπ κλπ. Τα χάχανα και οι υπεραττάκες δεν σημαίνουν αυτόματα οτι έχω κέφια
2. Είμαι πιο αντικοινωνικός από όσο φαίνομαι, και περισσότερο κοινωνικός από όσο νομίζω
3. Στο δημοτικό είχα φάει πολλές φορές ξύλο επειδή φόραγα γυαλιά. Μέχρι που κοπάνησα έναν τόσο άσχημα που παραλίγο να του σπάσω το χέρι
4. Περιμένω πως και πώς να απολυθώ για να πάω ένα μήνα τουλάχιστον διακοπές
5. Έχω πολύ καλά τη δεύτερη αττάκα και το μπλα μπλα. Στην πρώτη αττάκα είμαι άχρηστος. Εκεί είναι δάσκαλος ο Zaphod. Για αυτό τον στέλνω πρώτο και άμα δεν τη ρίξει με την πρώτη αττάκα, πάω μετά εγώ.
Bonus track 6. Λέω πάντα ψέμματα (russel-ικός εφιάλτης :) )

Ήρθε το τρελλό καρναβάλι

Επιτέλους μια γιορτή της προκοπής. Μια γιορτή διονυσιακή. Μια γιορτή απελευθέρωσης, χαράς, κεφιού, ξεφαντώματος και ανεμελιάς. Μια αξιοσέβαστη γιορτή που ευτυχώς που δε μπορούν να την απαγορεύσουν οι παπάδες, διότι ως γνωστόν το καρναβάλι είναι του διαβόλου. Ή κάποιου άλλου τέτοιου μοχθηρού και κοκκινωπού τύπου. Μια γιορτή στην οποία εγώ και ο φίλος μου ο Zaphod έχουμε δώσει ρέστα χαζομάρας ανά τους αιώνας. Μια γιορτή στην οποία δε μας παίρνει πλέον να συμμετάσχουμε, διότι παραγεράσαμε και όποτε πίνουμε μας πονάνε οι μασχάλες μας. Βασικά αυτόν τον πονάει ο σβέρκος του, και όταν ρώτησε μια νοσοκόμα φίλη του "γιατί με πονάει ο σβέρκος μου όταν πίνω;" εκείνη έδωσε την έγκυρη επιστημονική απάντηση "μάλλον σε πειράζει το αλκοόλ στο σβέρκο" Η αλήθεια είναι όμως ότι έχουμε ξενερώσει με το καρναβάλι και δεί το πατρινό, όπως συζητάγαμε προσφάτως. Αυτός ψήνεται τώρα να ανέβει Ξάνθη αλλά δεν τον κόβω, μάλλον εδώ θα μου κουβαληθεί. Ναι έχουμε ξενερώσει γιατί έχει οι πατρινές αρχές το έχουν απαυτώσει. Βασικά έχει χαλάσει και ο κόσμος. Ή χαλάσαμε εμείς. Αφ ενός μεν παλιότερα είχε περισσότερο κόσμο, αφ ετέρου δε παλιότερα είχε μεγαλύτερο αυθορμητισμό και χαβαλέ. Αυτό βέβαια παίζει να οφείλεται στο γεγονός ότι πλέον είμαστε λίγο "too old for this shit" όπως έλεγε και ο Γκλοβερ στο Φονικό Όπλο. Τώρα παίζουμε πλέον πιο πολύ ρόλο Statler-Walford (οι γέροι στο Muppet show - Όσοι δεν τους ξέρετε ή δεν το έχετε δεί, είστε πολύ μικροί για να πίνετε). Καθόμαστε και κοροϊδεύουμε απο μακριά τον κόσμο. Ενώ παλιότερα τον κοροϊδεύαμε απο κοντά. Μέρες που είναι λοιπόν, μου έχουν έρθει στο μυαλό μερικές αττάκες -ενίοτε ιστορικές- που έχουν ειπωθεί υπό την επίρρεια αλκοολούχων (ειδικά αυτή η μίξη τσίπουρο-ρακή που είχε κάνει ο πατέρας του Zaphod - "ελα μωρέ το ίδιο πράγμα είναι" - ήταν καταστροφή) και κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού. Αν με αφήσει ο Zaph θα βγάλω και φωτογραφίες στη φόρα.. Έχουμε και λέμε :
Σκηνικό #1 : Ο Zaphod έχει ημιξεμοναχιάσει μια κοπελίτσα. Αυτή έχει πλάτη στηριγμένη στον τοίχο, και ο φιλαράκος μου στηρίζει το χέρι του διπλα της, ενώ χαμογελάει επικίνδυνα γέρνοντας προς αυτήν, σημάδι ότι ετοιμάζεται να ρίξει ρόπαλο και να την κουβαλήσει στη σπηλιά του. Ξαφνικά ακούει από πίσω του μια χορωδία μεθυσμένων μαντραχαλαίων να κρώζει " Γεράσιμε σαβούρη μας το παιζες και μούρη" . Το βλέμμα του όταν γύρισε και μας κοίταξε δεν θα το ξεχάσω ποτές των ποτών. Φυσικά η κοπελίτσα έγινε μπουχός.
Σκηνικό #2 : Ο Κωστάκης μιλάει με μία. Ξαφνικά η τύπισσα φεύγει σχεδόν τρέχοντας. Πάμε με απορία και τον ρωτάμε "Ρε Κωστάκη τι της είπες και έφυγε;" -με μεθυσμένη φωνή- "Τηχ είπα ότι να φύγει και άμα κχαναγυρίχει α τη γαμήχιω". Μετά από 10 λεπτά σκάει η τύπισσα και λέει στον Κωστάκη "Ξαναγύρισα!"
Σκηνικό #3 : Κάνω μια έτσι πίσω μου και βλέπω τον Κωστάκη να κάθεται κολλητά μου. Ο Κωστάκης δεν είναι ποσώς gay, (μεγάλος γυναικοφαγάς και αυτός. Συμφορά. Αμα δείτε ένα φουρφούκι γυναίκες, στο κέντρο του θα ναι ο Κωστάκης συνήθως). Οπότε τον ρωτάω : "Ρε Κωστάκη τι κάνεις εκεί ;" "Κάθομαι πίσω σου για να νομίζεις ότι κοιτάνε εσένα"
Σκηνικό #4 : Για να ικανοποιήσει τον υπέρμετρο εγωισμό του αποφασίζει να κάνουμε διαγωνισμό ομορφιάς. Αποφασίζει δηλαδή να με ξεφτιλίσει, γιατί ομολογουμένως είναι πιο ωραίο αγόρι. (Έχει επιτυχίες και στα 3 φύλα) . Οπότε με σέρνει στο δρόμο και αρχίζουμε και ρωτάμε διάφορες για το ποιός είναι πιο ωραίος. Πρίν αρχίσω να χάνω επικίνδυνα (γύρω στο 3-0) αποφασίζω ξεφτιλιστώ περισσότερο και να πάρω κανα πόντο. Οπότε αρχίζω και λέω ότι "ναι αλλά εγώ δουλεύω εκεί και παίρνω τόσα". Οπότε προς μεγάλη του απογοήτευση τον κερδίζω άνετα πλέον. Απογοητευμένος μονολογεί "δεν είναι δυνατόν...τελικά ολες ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΕΙΝΑΙ; ".. "ΕΕΕ ΚΟΠΕΛΙΑ ΕΛΑ ΕΔΩ ΛΙΓΟ"
Σκηνικό #5 : Η χορωδία σχολιάζει τη γαλαντομία του Κωστάκη : "Αν θέλετε να πάθει εγκεφαλικό, ζητήστε από τον Κώστα ενάμισι ευρώ"
Σκηνικό #6 : Σχολιάζοντας αυτά που περνάνε :
"Αυτήηη;"
"Καλήηη"
"Αυτήηηη;"
"%$%%@#ρα, θεα!"
"Αυτήηηηη;"
"ΟΧΙ ΡΕ!"
"Γιατί ρε;" "Γιατί είναι ο Κώστας" (ο Κώστας με φουστίτσα και κολλάν είχε ωραίο κώλο :P)
Σκηνικο #6 : Γεράσιμος. Πάει πίσω από μια κοπελίτσα. Της λέει στο αυτι απειλητικά "τρέχα". Αυτί ξεκινάει να τρέχει. Πάνε , πάνε, ο Γεράσιμος φτύνει τα πνευμόνια του κάποια στιγμή. Της ξαναλέει : "Ξαναξεκίνα". Και αυτή ξεκίνησε ρε! πήγαν τρέχοντας τη μισή Πάτρα!
Σκηνικό #7 : Ο Σάκης βλέπει παπά και πάει να του τραβήξει το μούσι, λέγοντας "ωωωω ωραία στολή". Παρομοίως, ο Στράτος έξω απο την Αστυνομία λέει σε ΜΑΤατζή (με φουλ εξοπλισμό". "Γεια σου, πως σε λένε και τι δουλειά κάνεις" (?!?!?!?!?!)
χμ..χμμ..
ειναι πολλά ρε γαμώτο.. Ελπίζω να θυμηθεί και ο άλλος τίποτα ...

CAVOK

Ένα A7 Corsair απο την 335 μοίρα "Τίγρης"

Δικό μας παλληκάρι. Οι άλλοι δύο είναι απο Τανάγρα μάλλον

Ε λοιπόν είναι περίεργο πράμα ο στρατός. Πολύ περίεργο όμως. Για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα από την αρχή να μην παρεξηγηθώ κιόλας. Έχοντας μεγαλώσει σε "στρατιωτική" οικογένεια, και δυστυχώς ή ευτυχώς ανάμεσα σε τίμιους και ευσυνείδητους στρατιωτικούς, πάντα τον σεβόμουν. Όχι ως οργάνωση ή ώς ιδεολογία κατ'ανάγκη. Μαλάκες έτσι και αλλιώς υπάρχουν και αλλού. Όπως θα συναντήσεις στρατόκαβλους κολλημένους έτσι θα συναντήσεις και μαθηματικούς κολλημένους και φιλόλογους κολλημένους και δικηγόρους κολλημένους και και και και.. Επιπλέον ποτέ δεν θεώρησα "άδικη", "χαζή" και "ανώφελη" την εκ γεννετής μου δεδομένη υποχρέωση να υπηρετήσω τη θητεία μου. Τώρα θα μου πείτε "ναι ρε μαλέκο, αλλα δε σε βλέπουμε στις ειδικές δυνάμεις, στην αεροπορία πήγες". Σωστά. Πήγα αεροπορία. Σε μια ειδικότητα που έχει να κάνει με την ασφάλεια πτήσεων, σε μια ειδικότητα που κάθε υπογραφή που βάζω στην ενημέρωση του πύργου ελέγχου, σημαίνει πως άμα γίνει στραβή, θα είμαι ένας από αυτούς που θα κάνουν διακοπές στις στρατιωτικές φυλακές. Βέβαια σχεδόν κανείς από όσους έχω μιλήσει δεν πιστεύει ότι η ειδικότητα του μετεωρολόγου έχει να κάνει με την ασφάλεια πτήσεων, και όλοι αρχίζουν τα "εεελα ρε μαλάκα σιγά". Οπότε βαρέθηκα και εγώ να εξηγώ και λέω ενα ξερό "τα ξύνω όλη μέρα στον πύργο" για να μη μου ζαλίζουν και εμένα τα @@. Ευτυχώς που ο Γεράσιμος είναι λογικός άνθρωπος (κατά τόπους και χρόνους) και με κατάλαβε. Επίσης κατάλαβε την πίπα της 24ωρης υπηρεσίας (με 3 40λεπτα ύπνου) και με υποστηρίζει στις εκάστοτε τέτοιες συζητήσεις. Τεσπα.. Εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι πως μερικές φορές πραγματικά λυπάμαι για μερικούς συναδέλφους μου. Μπορεί ο στρατός να είναι κατά τόπους ανοργάνωτος, χύμα, σκατά, να έχει κάτι καραβανάδες που δεν ξέρουν να συλλαβίσουν το όνομά τους, οι μπριζόλες να θυμίζουν ύποπτα απομεινάρια της Κρητιδικής περιόδου και ο (πολίτης) μάγειρας να ταίριαζε περισσότερο σε σκίτσο του Vuillemin (ή όπως αλλιώς γράφεται), αλλά εν μέρει, το στρατό τον φτιάχνουμε και εμείς. Το ότι στους θαλάμους του Κ.Ε.Φ βρωμάει ασύστολα και τα κωλόχαρτα φτάνουν μέχρι την πόρτα, δεν είναι ευθύνη του Α.Γ.Ε.Α . Το ότι ο μαλάκας θα κοιμηθεί στη σκοπιά ("ελα μωρέ σιγά και τι έγινε") και θα μπει ο Χ κλάμπανος να κλεψει το Humvee να βγεί βόλτα (περσινό περιστατικό..) δεν είναι ευθύνη του αξιωματικού υπηρεσίας. Το οτι όμως όταν τον πιάσουν το μαλάκα να κοιμάται και αυτός πάρει τηλέφωνο τον 150ο ξάδερφο σμήναρχο/ταξίαρχο/υποπτέραρχο ο οποίος με τη σειρά του θα πει "αφηστε το το παιδί", ναι ειναι ευθύνη του μαλάκα που αντι να πει "σκίστε το το μαλακισμένο" καθεται και του κάνει τα χατήρια. Δεν το παίζω υπεράνω ούτε είμαι στρατόκαβλος. Αλλά μου τη σπάει η κλασσική η ελληνική μαλακία (που μας πιάνει όλους, και εμένα ενίοτε), που πάντα φταίνε όλοι οι άλλοι που τα πράγματα είναι σκατά, εκτός από εμάς που όχι μόνο δεν κάνουμε τίποτα να τα διορθώσουμε, τα βοηθάμε κιόλας να γίνουν πιο σκατά. Χέζει ο άλλος εκτός ; Θα πάει ο επόμενος, θα τον βρίσει επιδεικτικά, αλλά και αυτός απ έξω θα τα ρίξει. Αυτοί που σεβόμουν πάντα και θα τους σέβομαι πάντα είναι οι πιλότοι. Και μου σπάνε απίστευτα τα νεύρα, όταν ακούω κάτι ψευτομαγκάκια κάτι παπάρες να τους βρίζουν. Ναι ρε όσα και αν παίρνουν λίγα είναι. Γκρίνιαζε ο 19χρονος ΕΠΟΠ (γραφειάτορας) ότι παίρνει λίγα ενώ οι πιλότοι ξεκωλιάζονται στο τάλληρο. Σώπα ρε μάγκα. Σοβαρά; Δηλαδή έχεις την απαίτηση να παίρνεις τα ίδια λεφτά εσύ που κάνεις 4 ώρες να σηκώσεις ένα στυλό, με τον άλλο που κάθε μέρα παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα; πως την είδες έτσι δηλαδή; Είναι δυνατόν όλοι οι πιλότοι που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα να είναι τόσο κγμ τα παιδιά, τόσο άνετοι τόσο γελαστοί και προσιτοί, και ο επόπης να την έχει δεί πτέραρχος; ε είναι. Θα μου πείτε, γιατί, σε λίγες εταιρίες ο ρεσεψιονίστας έχει μεγαλύτερο τουπέ από τον υπεύθυνο R&D; Ε όντως. Δε ξέρω που θέλω να καταλήξω. Ίσως και να μην ήθελα να καταλήξω πουθενά. Μπορεί ενίοτε να γκρινιάζω για το στρατό (η αλήθεια έιναι πως έχει πέσει αρκετό πήξιμο. Σε 3 μήνες ένα σουκού έξω μονο, ε είναι λίγο κάπως) αλλά όλα και όλα. Μπορεί να γκρίνιαξα που έκανα αλλαγή χρόνου στη σκοπιά (όχι για το γεγονός αυτό καθαυτό, αλλά γιατί ήμουν αμοιβός και ένα μαλακισμένο απο το πρωί είχε πει οτι το βράδυ θα τον πονάει ο λαιμός του, οποτε χώθηκα εγώ) αλλά στην τελική καλά πέρασα, ήταν μια καινούρια εμπειρία. (Το δάγκωσα λίγο, αλλα φέρανε κονιάκ και κουραμπιέδες οποτε έφτιαξε το πράμα) Μπορεί να είναι πουτάνα τα περισσότερα στο στρατό, αλλά χαίρομαι που βλέπω ΠΟΛΛΟΥΣ ανθρώπους που είναι το αντίθετο του καραβανά. Που το πονάνε χωρίς να είναι στρατόκαβλοι. Που έχουν τίγκα το γαλόνι αλλά μιλάς μαζί τους στον ενικό σαν να είναι φίλοι σου. Που δε σου πρήζουν το παπάρι επειδή το ένα κορδόνι είναι λιγο ξεφτισμένο. Που τιμάνε τη στολή τους έστω και αν αυτή δε σημαίνει τίποτα για άλλους. Για αυτούς τους ανθρώπους χαίρομαι που υπηρετώ και που είμαι κάτω από τις διαταγές τους. Για τους πιλότους που βλέπω κάθε μέρα να κινδυνεύουν και παρόλα αυτά έχουν το κουράγιο να περνάνε και να αστειεύονται λες και ήταν πριν λίγο για καφέ και όχι συρριζα σε ένα Cumulonimbus (σύννεφο καταιγίδας) με ενέργεια ικανή να ισοπεδώσει τη μισή Ελλάδα (καθε τέτοιο σύννεφο ειναι περίπου 100 πυρηνικές , ενεργειακά). Για αυτούς τους ανθρώπους θα απολυθώ και θα έχω να λέω όχι τι μαλακία και χάσιμο χρόνου ήταν ο στρατός αλλά ότι είχα την τιμή να γνωρίσω πραγματικά άξιους και πραγματικά γενναίους ανθρώπους εκεί μέσα. Και επίσης για αυτούς που τη χάσανε τη ζωούλα τους, στην καλύτερη ηλικία τους. (περίεργες συγκινήσεις με πιάνουν τελευταία.. ξεχασα να παρω τα prozac μου παλι..) Πάω να την πέσω τώρα γιατί είμαι ξύπνιος απο χτες το βράδυ στις 2. Αρχιζω και παραπαίω. Καληνύχτα και μην ανησυχείτε, έρχονται κρύα. Αλλά για σήμερα, CAVOK.. :)

Ο φαντάρος ζεί και σιχαίνεται τα Χριστούγεννα

Ε ναι λοιπόν ζεί ο φαντάρος. Σκοπάρει σε εξωτικά μέρη και βγάζει μετεωρολογικά δελτία κάθε μισάωρο και κάθε μία ώρα από τις 8 μέχρι τις 5 (το πρωί). Πιο βαρετό πράγμα από τη σκοπιά δεν υπάρχει ειδικά όταν είναι 4ωρη και φυλάς στου διαόλου τη μάνα, παρέα με μύγες και πρόβατα. Ευτυχώς υπάρχουν τα βιβλία, αλλά το βράδυ τι κάνεις; Ένα πακέτο καπνό κάνεις. Επίσης σου παγώνει ο απαυτός αλλά δεν πειράζει, έτσι να σφίγγουν οι κώλοι. Φέτος γιορτές θα κάνω μέσα. Καλύτερα, γιατί απεχθάνομαι τα Χριστούγεννα. Αυτή η περίοδος της εντελώς ντεμέκ αγάπης και συμφιλίωσης μου προκαλεί αναφυλαξία. Οι χριστουγεννιάτικες κάρτες, τα άθλια πάρτυ, οι μίζερες ευχές, τα καημένα τα έλατα, ο παροξυσμός στους απανταχού εμπορικούς δρόμους, τα μυξιάρικα που στριγγλίζουν τα κάλαντα και έχουν και την απαίτηση να τα πληρώσεις επειδή σε ξύπνησαν αχάραγα να σου ερεθίσουν το ακουστικό τύμπανο και τέλος τα άπειρα φράγκα που πρέπει να δώσεις για να πάρεις δώρα που όλοι συνήθως αλλάζουν. Που θα πάμε παραμονή χριστουγέννων, που θα πάμε ανήμερα, που θα πάμε παραμονή πρωτοχρονιάς, που θα πάμε ανήμερα, τι θα φάμε, τι θα πιούμε, τι θα αρπάξει ο κώλος μας, μην πάμε εκεί, μην πάμε και εκεί, να πάμε 723 ώρες νωρίτερα για να μην κολλήσουμε στην κίνηση, να φύγουμε 13 μέρες αργότερα για να μην μπλέξουμε στην κίνηση κλπ. Και καταλήγουν όλοι σε : α. Ένα εμετικό πάρτυ κάποιου συναδέλφου, στο οποίο όλες οι πατσαβούρες συναδέλφισσες -που έχουν να δουν χαρά στα σκέλια τους από τα εγκαίνια του Ισθμού- θεωρούν ότι ΤΩΡΑ πρέπει να βρούν γκόμενο και μάλιστα εσένα (όχι εμένα, ευτυχώς), και κάθονται και πίνουν για να πάρουν θαρρος, και ξαφνικά εκεί που κάθεσαι (εσύ Γεράσιμε,όχι εγώ), έρχεται ένα μπάζο σαν μεθυσμένος δαίμονας με καπελάκι Αη-Βασίλη και στην πέφτει με κάποια ελεεινή Cosmopolitanιτικη αττάκα, και συ δεν ξερεις αν πρέπει να κάνεις ευχέλαιο για να φύγει, να γελάσεις, ή αν είσαι αρκούντως λιώμα για να ρίξεις ένα μπίκο έτσι για το καλό. Η μουσική είναι από άθλια έως τρισάθλια, με χιτάκια 80'ς τα οποία απλώς σου θυμίζουν ότι για να τα ξέρεις μάλλον είσαι πλέον πολύ μεγάλος, με καρεκλοσκυλάδικα του κερατά από αυτά που προκαλούν σεισμό από κώλους σερνάμενους κουνάμενους τσιφτετελιαζάμενους δίπλα σου (το κακό είναι πως οι περισσοτεροι από αυτούς είναι χάλια, και αυτοί που λένε ανήκουν σε γκόμενες διευθυντή, υποδιευθυντή και γενικώς στην κατηγορία ΜΗΝ ΑΚΟΥΜΠΑΤΕ), με χαζοχριστουγεννιάτικα τραγούδια τύπου Last Christmas I gave you my heart (ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΔΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ 85 ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ Ο ΑΛΕΚΟΣ, ΕΜΑΣ ΤΙ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ 21 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ;). Οπότε κάθεσαι και γίνεσαι τίρλα, κουνουπίδι, καστανόχωμα, αλοιφή για κάλους, για να ξεχάσεις την καταθλιψάρα που σου φέρνουν τα καταθλιπτικά αυτά πάρτια. Άλλοι καταλήγουν σε κανα τρεντομάγαζο , είτε αυτό λέγεται κλαμπ είτε πίστα. Εκεί στοιβάζονται σα σαρδέλες καλλονής, με τον απώτατο στόχο να εντυπωσιάσουν καμιά καλλονή, αλλά ως συνήθως παίρνουν τα παπάρια τους (δε μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι μας, άντρες γυναίκες θεωρούμε ευκολότερο το να αρπαχτείς στις γιορτές. Οι άλλες μέρες δε μας κάνουν δηλαδή; ) Στριμώχνονται στα κωλομάγαζα, πληρώνουν 8 μισθούς για να πιούν 5 γαλλόνια πετρέλαιο (βάλε ένα από το καλό, ξέρεις, Λαγκαβούλιν) (είχες και στη Ζαχάρω signle malt, παλιορακοσυλλέκτη), τους βγαίνουν τα μάτια από τους κώλους δίπλα αλλά χέρι δεν καταφέρνουν να απλώσουν εκτός από το Γεράσιμο που και απλώνει και χουφτώνει. Ακούνε και τις ξανθές τραγουδιάρες να ξεφωνίζουν χριστουγεννιάτικα και μετά πάνε σπίτι, βγάζουν το κοστούμι και ξεραίνονται μέχρι να ξυπνήσουν, να καταλάβουν πόσα χάλασαν και να αρχίσουν τη μίρλα. Άλλοι καταλήγουν σε οικογενειακή φάση, που δεν τολμώ καν να περιγράψω ίνα μη θεωρηθεί ότι προσβάλλω τα ιερά και όσια, τους θεμέλιους λίθους τσι κενωνίας μας κλπ.. Μετά πάνε για ψώνια κιόλας, γιατί έχουν να πάρουν ένα τρισεκατομμύριο άχρηστα πράγματα. Και κυρίως τα δώρα.Ολο αυτό το πάρε δώσε.. έλεος. Οι μισοί αισθάνονται άσχημα που έκαναν δώρο κάτι φτηνότερο από αυτό που τους πήραν και οι άλλοι μισοί μαλάκες γιατί πήραν κάτι ακριβότερο από αυτό που έδωσαν..Οι περισσότεροι τα αλλάζουν (ειδικά οι γυναίκες. Έχουν μανία να μην κρατάνε αυτό που τους παίρνεις. Τις ενοχλεί. Και προφανώς δε δέχονται ποτέ να τους πεις "πάρε χ ευρά και πάρε ο,τι θες". Γιατί πρέπει να ψάξεις να σκεφτείς, να σχεδιάσεις και κυρίως να μαντέψεις τι ακριβώς, σε τι χρώμα, μέγεθος, σχήμα και απο τι υλικό θέλουν έστω και αν ειναι κάτι που σου το ειχαν αναφέρει πριν 6 μήνες. Βράδυ. Την ώρα που κοιμόσουν. Με ωτασπίδες. Σε άλλο σπίτι. Για αυτό ρε δε τα γουστάρω τα Χριστούγεννα. Δε μπορώ. Αφήστε που τα Χριστούγεννα έχουμε και το εορταστικό τηλεοπτικό πρόγραμμα όπου προφανώς, αν και δε μπορώ να καταλάβω γιατί, τα κανάλια γιορτάζουν το ότι δεν έχουν τίποτα να δείξουν. Τουλάχιστον τις Απόκριες Γεράσιμε έχεις περισσότερες πιθανότητες να βρείς να φασωθείς.. :P

Ο Γεράσιμος..

Χτες βράδυ βγήκαμε. Έχουμε έρθει όλοι Πάτρα, έτσι πρίν μπω πάλι στην 124 αύριο, να τσιμπήσουμε κάτι, να πιούμε κάτι άλλο και τα λοιπά.. Και είναι και ο Γεράσιμος εδώ. Τον φιλοξενώ κιόλας. Ευτυχώς τη Μαρία την έχω αλυσοδέσει στο καλοριφέρ , αυτόν τον πότισα αρκετά, οπότε και δε διατρέχω κίνδυνο να γίνει τίποτα (γιατί ως γνωστόν, του φαντάρου τη γυναίκα την πηδάει και ο Γεράσιμος) (ή αν όχι ο Γεράσιμος, τουλάχιστον ο Κωστάκης. Ευτυχώς αυτός πήγε Αγγλία και σταυρώσαμε και καμιά Ελληνίδα και εμείς - μεγάλη καταστροφή ο Κωστάκης). Βγήκαμε που λέτε, πήγαμε στην αρχή σε κάτι υποτονικά (Σκέντζο) , ήπιαμε καναδυό υπερτιμημένες τεκίλες και κάτι σφηνάκια επίσης τεκίλες (σε θεωρητική βάση πάντα) και μετά βάλαμε τους ηλικιωμένους για ύπνο (αφού τους δώσαμε τα χάπια για την πίεση και το ζάχαρο) και ξεμυτίσαμε μόνοι μας, εγώ, ο Γεράσιμος και ο Γιώργος. Αρχικά κατευθηνθήκαμε πρός το Steps. Μπα.. Δεν ψηθήκαμε. Μετά λέμε να πάμε σε κάτι πιο Hardcore οπότε άντε να δούμε τι παίζει στη Βαγδάτη (αν και έχει παραγίνει κυριλλέ πλέον. Χάθηκε πια ο παππούς με το φουστανάκι και τα ψεύτικα βυζάκια που κάποτε χόρευε πάνω στη μπάρα. Και όχι δεν ήταν απόκριες). Φόβος και παράνοια στην Πατρέως καθότι η Βαγδάτη ήτο κλειστή. Πιο κλειστή και από τα μπούτια της Μαρίας όταν ξέχασα μια φορά την επέτειό μας. (Εκείνη τη μέρα πάλι καλά που θυμόμουν πως τη λένε, αλλά δεν το εκτίμησε αυτό). Τέσπα. Κλειστή και η Βαγδάτη. Μου έρχεται φαεινή ιδέα, κομπλέ μαζί με λαμπάκι πάνω από το κεφάλι κλπ. "Πάμε ντίσκο". (Έχει στην Αγίου Ανδρέου ένα μαγαζί, ό,τι να ναι. Δεν είναι και Figaro βέβαια -λεοπάρ άσπρος καναπές και φωτεινά υαλότουβλα στην πίστα δεν παίζουν- αλλά από μουσική έχει τρελλό γέλιο). Ε και πήγαμε. Με το που μπήκαμε αισθανθήκαμε λες και ήμασταν πάλι στην έκτη δημοτικού ρε. Τι Σαμπρίνες, τι Ρένα Παγκράτη και Σταμάτης Γαρδέλης, τι ΑΒΒΑ.. μόνο Rick Astley και A-HA δεν έβαλε, αλλά οκ, έβαλε ένα μύριο άλλα. Και πλακωθήκαμε πάλι στις "τεκίλες". Αν και ο χαρακτηρισμός "τεκίλα" αποτελεί μεγάλη παραπληροφόρηση για αυτό που ήπιαμε, ας το δεχτούμε για να μην ξεφύγουμε από το σκοπό μας. Και είναι ο Γεράσιμος που λέτε και έχει αρχίσει και ανεβαίνει. Όσο τον ποτίζεις τόσο ανεβαίνει. Σαν το γκαζόν ένα πράμα. Μόνο που δεν είναι πράσινος και λεπτός. Και ανακαλύπτει κάπου μέσα στους καπνούς και τις τσιγαρίλες κάτι θηλυκούλια που τα ήξερε. Και η μία λέει τον γούσταρε -είχε μάθει από έγκυρες πηγές - (Ο Τανάσης ο μανάβης, ο Μπάμπης ο Σουγιάς, ο Λάζαρος ο φαστφουντάς, τα γνωστά...). Και ήταν και μπουμπουκάκι το άτιμο. Ζουμερό και γλυκό σα γαλακτομπουρεκάκι σιροπιασμένο. Και εκεί που περιμένω να βγάλει ο Τζέρρυ το πτυσσόμενο ρόπαλο από την κωλότσεπη, να της ρίξει μια και να τη σέρνει από τα μαλλιά, τον είδα να χορεύει λιγο στο ρυθμό του "Είναι φάση το αγόρι" και μετά να πίνει... "Ρε μλκ.. βουρ" "Δεν το χω τώρα, μετά" Ε μετά έφυγαν. Αλλά του είπε ότι και σήμερα εκεί μπορεί να ναι, οπότε μας βλέπω τσούρμο το βράδυ να φοράμε τα λαμέ κουστούμια μας, να βάζουμε τις μπριγιαντίνες μας και να σκάμε μύτη να κουνηθούμε κάτω από τη ντισκομπάλα στο ρυθμό της Κολεγιάλλα. Και ξύπνησε ο Γεράσιμος πρίν λίγο με κέφια. Το μάτι κομμένο, το μούτρο πεσμένο, τον καφέ και το στριφτό στο χέρι, και του ήρθε να γράψει blog. Άκου να σου πω μλκ, δεν φτάνει που όποτε βγαίναμε μαζί έξω εσύ πήδαγες το σύμπαν και εγώ κατέληγα να πίνω παρέα με τους πάγκους, ήρθες να μου φας και τα γκομενάκια από δω μέσα; Δε ντρέπεσαι Ούννε. Βησιγότθε. Αλάριχε. Απολίτιστε. Παπά! Τέλος πάντων, το blog του Gerry θα το βρείτε στο ΑΕΙ ΣΙΧΤΙΡ. Τώρα έγραψε ακόμα υπό την επήρρεια hangover. Άμα πάρει μπρός ποιός τον σταματάει... Καλώς ήρθες ρε. Και ήρεμα εδώ μέσα. Υπάρχουν ζώα.

Κατατάγηκα ψαρούκλες και μου κόψανε τις μπούκλες

Ε λοιπόν έχει απίστευτη πλάκα ο στρατός. 24 Μέρες στην εκπαίδευση, έκανα καινούριο συκώτι από τα γέλια. Αν εξαιρέσουμε μερικές φάσεις σωματικής κούρασης που τράβηξα λόγω προκεχωρημένης ηλικίας, κατά τα άλλα τύφλα να έχουν οι παιδικές κατασκηνώσεις Αγίου Ανδρέα. Η εκπαίδευση είναι όντως σχετικά κουραστική (φαίνεται στην Αεροπορία επειδή μετά ξύνεσαι συνέχεια, σε ζορίζουν κάτι παραπάνω στην αρχή), αλλά εγώ τουλάχιστον κέρδισα πολλά πράγματα. Κατ αρχήν αδυνάτισα ρε τσόλια. Μάλιστα. Πάνε οι μπάκες από τα καλαμαροχτάποδα, τις μπύρες και τα τσίπουρα στην Αντίπαρο. Στυλάκι ο νεοσύλλεκτος. Επίσης μαύρισα και άλλο. Βέβαια έχω μαύρισμα ταρίφα, αλλά έτσι και αλλιώς τώρα που αρχίζουν και πέφτουν οι θερμοκρασίες, δε νομίζω να παρατηρήσει κανένας τα μπούτια μου (όχι και πως πρίν είχε κανείς καμιά τέτοια σκορδοκαϊλα). Τα μαυρισμένα χεράκια, το ηλιοκαμμένο πρόσωπο και το μαυρισμένο V της λαιμόκοψης, φτάνουν. Αδυνάτισμα και μαύρισμα λοιπόν, τα πρώτα πρώτα κέρδη από την βασική εκπαίδευση. Επιπλέον κέρδη : Έμαθα να λύνω και να δένω το G3 (καλά οκ και το Bren) πράγμα που για πολλούς είναι παντελώς αδιάφορο, εγώ όμως πάντα γούσταρα τα όπλα αλλά ποτέ δεν είχαμε κανένα πρόχειρο. Έστω και αν η μάνα μου δουλεύει μέσα στην Ε.Β.Ο, της ήταν πολύ δύσκολο να καβατζώσει κανά G3 για το σπίτι. Επίσης ανεκάλυψα ένα σχετικό τάλαντο στη σκοποβολή, μια και στην εικονική βολή, σε στόχο στα 100 μέτρα, στις 10 σφαίρες είχα μία στο δόξα πατρί και 4 στην πλευρά του δεξιού πνεύμονα. Χεστήκαμε που οι άλλες 5 πήγαν στα βαφτίσια του Καραγκιόζη (αμάν με αυτό το γάμο του, έχουν θερίσει τους καλεσμένους εκεί όλοι οι άστοχοι). Ο στόχος ήτο νεκρός από την πρώτη βολή (στο πνευμόνι). Και αν δεν ήταν, πήγε από τη δεύτερη. Στην κανονική βολή στο πεδίο βολής τα πήγα λίγο χειρότερα με το G3 αλλά με το Bren έκλαψαν μανούλες. Τους πήρα τα ποκαμισοσώβρακα ρε...

Είναι τόσα πολλά που πρέπει να γράψω μόνο για την εκπαίδευση που θα βγεί βιβλίο. Απλά θα καταρρίψω έναν κλασσικό μύθο, αυτόν του γνωστού ‘ξάδερφου του κολλητού της Μιμής της αλανιάρας’ που στο στρατό πέρισυ είχε βρεί κοτόπουλα από το ’40. Αν και είναι προφανές ότι άμα είχαν τόσα κοτόπουλα το ’40 δεν θα είχε πέσει κανενός είδους πείνα στην Ελλάδα επί κατοχής (με πρόχειρους υπολογισμούς –τόσες σειρές το χρόνο, τόσοι άνδρες, τόσες μερίδες, τόσες φορές, τόσα χρόνια κλπ κλπ, αν θυμάμαι καλά έβγαλα ότι χρειαζόμασταν κάτι εκατομμύρια κοτόπουλα μόνο για την Τρίπολη, μόνο για τη βασική εκπαίδευση, μόνο για την Αεροπορία), μια και έκανα λοιπόν αγγαρεία μαγειρεία Παρασκευή –δηλ ημέρα ανεφοδιασμού- μπορώ να διαβεβαιώσω τους πάντες ότι : Τα κοτόπουλα ήταν Πίνδος, με ημερομηνία κατάψυξης 23.5.2006 . Τα καρπούζια και τα ροδάκινα ήρθαν φρέσκα σε τελλάρα και όχι κατεψυγμένα από τη μεταπολίτευση όπως γκρίνιαζαν απανταχού μαμάκηδες στις διμοιρίες. Η φέτα ήταν επίσης Πίνδος.

Φυσικά δεν ισχυρίζομαι πως τα μαγειρεία έχουν καθαριότητα χειρουργείου, αλλά αυτές οι υπερβολές που ακούγονται, τουλάχιστον στην Τρίπολη, τουλάχιστον τις μέρες που ήμουν εγώ δεν παίζουν. Και βασικά η καθαριότητα ήταν και ευθύνη των φαντάρων. Και εξηγούμαι : Πλένουμε ταψιά. Και ένα αλάνι, για να κάνει γρήγορα, τα ξύνει με το φαράσι. Του την πέφτουμε και η αντίδρασή του είναι «σιγά ρε μαλάκες τι θα πάθετε..αντε να τελειώνουμε». Μετά ο ίδιος, βγήκε στο θάλαμο και έλεγε «μπίχλα ρε στα μαγειρεία. Με φαράσι μας βάζαν και καθαρίζαμε τα ταψιά»..

Το φαϊ σε γενικές γραμμές ήταν αξιοπρεπές, αλλά φυσικά υπήρχαν και 2-3 τραγικές εξαιρέσεις. Και όποιος βρίσκει το φαϊ του στρατού τόσο χάλια, έπρεπε να έτρωγε μεταξύ 95-97 στη φοιτητική λέσχη στο ΑΠΘ για να μου πει εμένα μετά..

Επίσης κατάλαβα κάτι ακόμα σημαντικό εκεί πέρα : Όσοι είναι πάνω από 25, γκρινιάζουν λιγότερο. Τα 19-20-21χρονα –που σκιζόντουσαν και στη λούφα κιόλας- γκρίνιαζαν όλη μέρα κάθε μέρα για το τι τραβάνε τα κακόμοιρα. Καθόταν προσοχή 10 λεπτά και μετά πήγαινε να πάρει ελεύθερο υπηρεσίας το ταλαιπωρημένο. Ο άλλος τον τσίμπησε κουνούπι ρε και πήγε στα ιατρεία. Ό,τι να ναι.

Παράδεισος δεν είναι σίγουρα. Αλλά δεν είναι και Κόλαση. Είναι με τι νοοτροπία θα πας. Άμα πάς με το στυλάκι «ωχ που πάω, φεύγω από τη μαμά, θα μας σκίσουν, θα μας ξεκωλιάσουν, θα μας πηδάνε όλη μέρα», και εκδρομή να πας, πάλι θα γκρινιάξεις. Άμα πας με ένα πιο χαλαρό του στύλ «έλα μωρέ, οκ, σιγά τα ωά. Αντε να αράξουμε και λίγο από τις ευθύνες», είσαι βασιλιάς. Και ξαναλέω, κούραση παίζει. Ειδικά όταν είσαι 29, εντελώς αγύμναστος και σαπίλας, και ξαφνικά το πρωί ξυπνάς στις 5:30, και τρέχεις όλη μέρα. (Ειδικά η πρωινή γυμναστική στην αρχή με σκότωνε. Τώρα το 1.5 – 2 χιλιόμετρα, τα βγάζω πιο χαλαρά). 2 φορές όμως βέλαξα : Τη μία, στην τρίτη μέρα όταν μας κάναν ονομαστικό προσκλητήριο σε 560 άτομα και έπρεπε να είσαι κλαρίνο ημιανάπαυση επί μιάμιση ώρα μέχρι να πουν το όνομά σου –ήμουν και στο τέλος- , και την άλλη στη λεγόμενη ΣΩ.ΒΕ που μας βγήκαν τα πνευμόνια όξω βόλτα. Ε στα 29 με τόσο κάπνισμα και αγυμνασιά, που να καταφέρω να τρέχω γύρω γύρω, με τα χέρια στο σβέρκο, χοροπηδώντας και ουρλιάζοντας αναφερόμενος (Νεοσύλλεκτος σμηνίτης Μικρός Κθούλου Διατάξτε) συνέχεια. Αλλά και εκεί πάλι , κυριλλέ, μόλις ψόφησα, πήγα, το είπα και μου είπανε άντε αγόρι μου πήγαινε στο θάλαμο μη μας πάθεις κανά κακό γέρος άνθρωπος.

Σκηνικά γέλιου άπειρα. Αλλά άπειρα όμως. Ένα παράδειγμα :

- Νεοσύλλεκτε αναφέρσου

- Νεοσύλλεκτος σμην (με πολύ χαμηλή φωνούλα)

- Πιο δυνατά !

- Νεοσυλλ.. (ακόμα χαμηλή φωνούλα)

- Γιατί δε φωνάζεις; Είπαμε, φωνάζουμε. Στο γήπεδο πας;

- Μάλιστα

- Τι ομάδα είσαι;

- ΑΕΚ

- Φωνάζεις στο γήπεδο;

- Μάλιστα!

- Ε φώναξε και εδώ όπως φωνάζεις στο γήπεδο!

- (με αγριοφωνάρα) ΑΕΚΑΡΑ!!!

Είναι μεγάλη εμπειρία πάντως. Και επαναλαμβάνω έχει ΤΡΕΛΛΟ γέλιο. Αρκεί να μην είσαι μαμάκιας και «γιωτάς» στο μυαλό . (Αυτό με το «γιωτάς» μου χει κολλήσει. )

Και πρίν κλείσω την πρώτη ανταπόκριση από το μέτωπο 3 πράγματα,τα εξής 4:

- Πρός το παρόν δε μου ζητήθηκε να κάνω απολύτως τίποτα παράλογο, εξωπραγματικό ή προσβλητικό για την προσωπικότητα και το άτομό μου

- Αν μαθαίνεις κάτι, αυτό είναι πως για τα δικά σου λάθη την πληρώνουν όλοι. Μαθαίνεις να μην είσαι εαυτούλης και παρτάκιας και σταρχίδας για τον διπλανό σου.Αυτό αν δεν είσαι μαλακισμένο κωλοπαίδι, είναι μεγάλο μάθημα.

- Τις καλύτερες ευχές μου στους δύο διμοιρίτες μου, που ήταν υπερβολικά εντάξει μαζί μας. (Α ρε πιτσιρικάδες που μου δίνατε και διαταγές, δεν θα σας πετύχω έξω, θα λιώσουμε στις μπύρες.. J )

- Επίσης τις ευχές μου στον επισμηνία κ.Κολοβάκη (το πα οτι θα βγεί blog με το όνομά σου ) για το απίστευτο ξύπνημα που μας έκανε στις 19 Σεπτέμβρη και γιατί είναι ατομάρα. ( Ξύπνημα : Αντί για ένα ξερό «Εγερσις» ή ένα επιθετικό «ΕΓΕΡΣΙΣ!ΞΥΠΝΗΣΤΕ!ΤΩΡΑ!ΞΥΠΝΗΣΤΕ», ο κ.Κολοβάκης , είπε με ήρεμη φωνή «Εγερσις. Σήμερα είναι 19 Σεπτέμβρη. Ο ήλιος ανατέλλει ταδε ώρα, και δύει τάδε» Και μετά έβαλε να παίζει Green Day – Wake me up when September ends. )

Αυτά πρός το παρόν, νεότερα από το Ελληνικό οπου και θα έρθω απο 3/10. Και θα μπορώ να βγαίνω και κανονικά.

(Ειδικότης: Μετεωρολόγος. Και μετά από το Ελληνικό, σε κάποια πτέρυγα μάχης..)

Περνάει ο στρατόοος

Ήγγικεν η ώρα. Έσεται ήμαρ.. Ήρθε ο καιρός που προέλεγαν οι προφητείες. Τα διαστημόπλοια των πατέρων μας θα έρθουν από το Σείριο και η φυλή μας θα κατακτήσει πάλι τα κατεχόμενα εδάφη της Μικράς Ασίας, του Ιράκ, του Ιράν, της Ινδίας, της Κίνας, της Ιαπωνίας, του Περού, της Βολιβίας, του Μεξικού και γενικότερα όλου του κόσμου γιατί μη ξεχνάμε όλος ο κόσμος ήταν , δεν είναι ,αλλά θα ξαναγίνει ελληνικός.

Και το πρώτο βήμα για αυτή την επικού μεγέθους επίθεση θα είναι η εμφάνιση ενός συνηθισμένου φαινομενικά, καθημερινού και που δεν-τον-πιανει-το-μάτι-σου γενικότερα, τύπου, στους κόλπους του δοξασμένου στρατού της πατρίδας μας. Μάλιστα!

Πάνω στην τρέλλα μου πάνω στην αλητεία μου, ήρθε το γράμμα για να κάνω τη θητεία μου, που λέει και το γνωστό τραγούδι. Έτσι, στην ώριμη ηλικία των 29, αποφάσισα και εγώ, να πάω να ξεμπερδεύω, για να μη πάω στα 31 και μου κακοφανεί. Βασικά δεν αποφάσισα εγώ τίποτα, με μπουζουριάσανε και με σβερκώσανε κανονικά, αλλά δεν πειράζει, άντε να πάω να τελειώνουμε.

Έτσι λοιπόν, «του παν θα βάλεις το χακί, θα μπείς στην πρώτη τη γραμμή, ΚΑΙ ήρωας θα γίνεις». Ούτε καν αυτό δε μου είπαν έτσι για να με εμψυχώσουν. Πορώστε με λίγο ρε παιδιά, τίποτα αυτοί. Ρε πείτε μου ότι θα σώσω την αξιοπρέπεια της Πατρίδας, ότι θα μεγαλουργήσω, ότι θα ορμήσω στο πεδίο της μάχης με προτεταμένο στήθος και αλαλάζοντας παιάνες θα αφαλοκόβω ματοβαμμένους οχτρούς... Μπα λέει.. Μαλλον θα σώσεις κανά δίσκο, θα ορμήσεις στο πεδίο της Καλλιόπης και μουρμουρίζοντας χριστοπαναγίες, θα καθαρίζεις τα προϊόντα της πέψης των συμφαντάρων σου. Έχεις να φάς πήξιμο νέοπα.. ποντικαρά..ψάρακα.. Σχή! Ημιανς’! κλπ κλπ

Προβλήματα που δημιουργούνται :

• Δεν είμαι καθόλου ψυχολογικά έτοιμος να κόψω το μαλλί.
• Δεν είμαι καθόλου ψυχολογικά έτοιμος να ξυρίζομαι κάθε μέρα
• Η Μαρία δεν είναι ψυχολογικά έτοιμη να μην πάει διακοπές
• Και εγώ παρομοίως που όχι μόνο δε θα πάω διακοπές, αλλά θα ξυπνάω στις 6:30 και θα τρέχω γύρω γύρω
• Οι ανώτεροί μου πρέπει να με προσέξουν εμένα με το όπλο, γιατί είμαι γκάβακας. Και είμαι στο όριο οπότε δε βγαίνω άοπλος, αλλά ένοπλος, αλλά παρ όλα αυτά εγώ μετά τα 20 μέτρα δε βλέπω τίπουτσι. Οπότε «χτύπα παιδί μου το στόχο» «ποιό στόχο;» «αχεμμ...καλά, χτύπα το βουνό τότε...» «ποιό βουνό;» ..

Κατά τα άλλα κανένα πρόβλημα. Θα κοιτάξω να κάνω όσο πιο ήσυχη και ανώδυνη θητεία γίνεται.. Άμα κάτσει να είμαι και κοντά στας Πάτρας για να μπορώ που και που να κοιτάω τι γίνεται με το διδακτορικό, ακόμα καλύτερα..(δε θα κάτσει να με πάρουν στη μετεωρολογία...; Πιτσούλα θα την περάσουμε)

Έτσι λοιπόν, αρχές Αυγούστου, ο μαλλιάς θα γίνει πρώην μαλλιάς (κλαψ σνιφ λυγμ) και θα πάει να παρουσιαστεί μέσα στο λιοπύρι..

Πρίν πάμε βέβαια στα στρατά πήραμε σβάρνα τσι συναυλίες. Είδα έναν απίστευτο Iggy Pop να κωλοχτυπιέται σα σεληνιασμένος πάνω κάτω, αριστερά δεξιά και μπρός πίσω ενώ ένα πλήθος από κάτω παραληρούσε. Ο άνθρωπος είναι 60άρης, και εγώ δεν αντέχω με τίποτα να κάνω επί μία ώρα αυτά που έκανε. Νταξ, παίζει ρόλο και η ρημάδα η πρέζα, δε λέω. Αλλά ρε διάολε, είναι 60, παίρνει πρέζα από τα 20, είναι γραμμωμένος, και αντέχει να χτυπιέται πόση ώρα. Και πηδάει και ό,τι του γυαλίσει. Και μετά βγαίνουν κάτι κακοήθεις και λένε πως τα ναρκωτικά σκοτώνουν. Άμα τα ναρκωτικά σκοτώνουν, αυτός, ο Lemmy και ο Ozzy πως διάολο ζούν ; ; ; Θα βγάλω και εγώ βιβλίο όπως αυτή με το AIDS. Θα κάνω έρευνα και θα βγάλω πόρισμα ότι τα ναρκωτικά δε σκοτώνουν, απλά αυτοί που πεθαίνουν ψοφάνε επειδή τα μπλέκουν με παστίτσιο. Έτσι που λέτε, ο Iggy με τους παππούδες Stooges έδωσε ρέστα ροκιάς. Απλό, ανεπιτήδευτο, κλασσικό, πρωτόγονο, ζωώδες ροκ. Χωρίς λιλιά και φανφάρες. Πολύ καλός κύριος πάντως. Μας είχε και τον κώλο του έξω στη μισή συναυλία..

Οι Puressence ως support ήταν πιο βαρετοί και απο ντοκυμανταίρ για την ερωτική ζωή ευνουχισμένων σκουλικιών, πιο άνοστοι και από βραστό κολοκύθι.. Ένα ωραίο κομμάτι έχουν, και αυτό το ωραίο μέσα σε εισαγωγικά.. απλά ακούγεται. Κοινώς, ευτυχώς που πήγαμε με προσκλήσεις, γιατί αλλιώς θα ζήταγα τα μισά μου λεφτά πίσω.

Θα πάω και Scorpions-Whitesnake. Τους βαριέμαι ασύστολα τους Scorpions αλλά οκ..Να το ρίξουμε λίγο έξω πριν γίνουμε σκοπάνθρωποι σε καμιά βραχονησίδα..

Στείλτε τις ευχές, τις βρισιές και πείτε το κατιτις σας..

Ποιο άσυλο μωρέ;

Έχω μπουχτίσει πλέον με αυτό το άσυλο. Έχω πικραθεί και έχω σιχαθεί. Πόρνη το κάναμε το άσυλο και ασελγεί πάνω του ο κάθε πικραμένος ψευτοαγωνιστής ή τραμπούκος με περίβλημα ιδεολογίας. Πρίν μπώ στο πανεπιστήμιο, είχα καταλάβει πως άσυλο σημαίνει ότι μέσα στους χώρους του μπορείς να πείς ό,τι θες. Να γράψεις ό,τι επαναστατικό δοκίμιο, paper κλπ και να κάνεις ό,τι έρευνα θες χωρίς να μπορεί κανείς να στο απαγορεύσει, να σε λογοκρίνει, να σε ελέγξει. Ότι μπορούσες να διακινίσεις κάθε είδους ιδέα ελεύθερα, είτε είσαι ναζί είτε είσαι ακροαριστερός, είτε αναρχικός, είτε σατανιστής, είτε παιδεραστής είτε ό,τι να ναι. Και όποιος σε ακούσει. Και όποιος σε δεχτεί.

Πέρασα όμως και είδα ότι τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Στο Αριστοτέλειο τουλάχιστον. Ίσως γιατί είναι από τα μοναδικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα που βρίσκονται στο κέντρο της πόλης οπότε χωροταξικά και μόνο, βολεύει περισσότερο.

Είδα λοιπόν μια διαστροφή της έννοιας του πανεπιστημιακού ασύλου, και μπέρδεμά της με την ολική ασυλία. Κοινώς, νομίζανε οι ερίφηδες και ακόμα νομίζουν πως πανεπιστημιακό άσυλο σημαίνει «όποιος γουστάρει μπαίνει και κάνει ό,τι γουστάρει». Συγγνώμη αλλά εδώ έχουμε διάσταση απόψεων. Δε θεωρούσα ποτέ –και φαντάζομαι είναι και φασιστικό αυτό- ότι μέσα στο πανεπιστήμιο πρέπει να έχει ασυλία η διακίνηση ναρκωτικών. Και όταν λέω ναρκωτικών εννοώ ναρκωτικών. Όχι απλών αρωματικών φυτών.. Επίσης δε θεωρούσα ποτέ ότι άσυλο σημαίνει καίω-σπάω-καταστρέφω ελεύθερα. Γιατί να έχουν άσυλο κάτι τύποι που μπαίνανε και σπάγανε γραφεία καθηγητών ας πούμε; Τι σχέση έχει αυτό με την παραγωγή γνώσης ; Γιατί να έχουν άσυλο αυτοί που κάψανε το αυτοκίνητο καθηγήτριας του μαθηματικού, γύρω στο 98 -αν θυμάμαι καλά-;

Οι ψευτοεπαναστάτες και καλά δημοκράτες αλλά στην πραγματικότητα καραφασίστες του κερατά, σκάσαν μύτη και απειλούσαν τον πρύτανη, όταν είχε γίνει φόνος καθαρίστριας στη φιλοσοφική και αυτοί δεν θέλανε επ ουδενί να μπεί μέσα αστυνομία. Και ποιός θα πάρει το πτώμα ρε αλάνια; Εσείς; Ή το Κόμμα; Χαμός έγινε τότε για την «κατάλυση του ασύλου» , για τη «χούντα του ΠΑΣΟΚ» κλπ. Ρε αφήστε λίγο τις οδηγίες που σας στέλνουν από τα γραφεία και σκεφτείτε λίγο καθαρά. Άμα γίνει έγκλημα να αφήσουμε το πτώμα μέσα; Άμα ο δολοφόνος αράξει σε ένα από τα «στέκια» σας, (Βιολογικό, Θεολογική και Πολυτεχνείο αν θυμάμαι καλά), να μεινει ατιμώρητος και να του πηγαίνουμε και σάντουιτς και τσιγάρα επειδή είναι ήρωας και αντιστάθηκε στο σαπρό κατεστημένο;

Ή κάποιοι κύριοι ήταν κοινωνοί της δημοκρατίας όταν μπαίναν στη σύγκλητο και απειλούσαν ότι άμα δεν παρθεί η σωστή απόφαση, δεν θα βγεί κανείς απο κει μέσα;

(Πράγμα που διάβασα συνέβη και τώρα, νομίζω στο οικονομικό πανεπιστήμιο)

Στις διαδικασίες της ΦΕΑΠΘ τι δουλειά είχαν τα πούλμαν με τους οικοδόμους με τα καδρόνια μέσα στο πανεπιστήμιο; Πλάκα κάνω; Είμαι υπερβολικός; Καλά ό,τι νομίζετε.. Ένα τσούρμο τραμπούκοι με καδρόνια γιατί να έχουν άσυλο στο πανεπιστήμιο με το οποίο δεν έχουν καμία σχέση; Τι ιδέες ακριβώς παράγουν και διακινούν , για να τους προσφέρουμε άσυλο;

Εγώ πάντως με το μικρό μου το μυαλό θεωρούσα πάντα πλεονασμό την έννοια του ασύλου σε δημοκρατικό καθεστώς. Και σε δικτατορικό καθεστώς εντελώς γελοία, γιατί σε τέτοια περίπτωση σιγά μη σεβαστεί κανείς το άσυλο.

Ας μου λύσει κάποιος μερικές απορίες :

Γιατί να έχει ασυλία αυτός που μπαίνει μέσα στην εκάστοτε σχολή με μοναδικό σκοπό να κάψει να σπάσει και να καταστρέψει;

Γιατί να έχει ασυλία ο κρετίνος που έσπασε το λουκέτο του κυλικείου μας και έκλεψε σχεδόν όλα τα τσιγάρα; Βέβαια δε λέω αυτό ήταν μεγάλο πλήγμα στο κατεστημένο και στον μεγαλοκαρχαρία κυρ-Νίκο που είχε το κυλικείο (μονόχειρας 75αρης ανάπηρος πολέμου)

Γιατί αυτοί οι υπέρμαχοι του ασύλου και της δημοκρατίας δεν το προστάτευαν ΠΟΤΕ τους, από αυτούς τους φίλους τους που παρεκτρεπόντουσαν; (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) ;

Γιατί να έχει ασυλία μέσα στο πανεπιστήμιο αυτός που ήρθε να μας πουλήσει χάπια, το Μάιο του 97, έξω ακριβώς απο τη φιλοσοφική στο ΑΠΘ;

Γιατί να έχει ασυλία κάποιος άσχετος με το πανεπιστήμιο που μπαίνει μέσα, κάνει «κατάληψη» με το έτσι θέλω σε χώρο του πανεπιστημίου και τον βαφτίζει δικό του;

Γιατί να έχει ασυλία ο τύπος με το καδρόνι (α ναι ξέχασα, έχει και μια σημαιούλα στο μέγεθος γραμματόσημου πάνω) που μπαίνει μέσα για να δείρει κόσμο;

Γιατί να έχει ασυλια ο δημοκράτης που μπαίνει και λέει «άμα δεν ψηφίσετε αυτά που λέμε εμείς, δε βγαίνετε απο δω μέσα» ;

ΕΓΩ από αυτούς, που θα βρώ άσυλο;

Ποιό άσυλο μωρέ με δουλεύετε;

( Είχε πεί φίλος μια καλή αττάκα για να φύγουν οι "αγωνιστές της δημοκρατίας" : Θα βάλουμε έξω από το στέκι μια αφίσα του Ολυμπιακού και θα πάρουμε τηλέφωνο το σύλλογο του ΠΑΟΚ στη Νεάπολη και θα πούμε "Κάτι μ... Αθηναίοι γαύροι κάναν ντου και πήραν για δικό τους ένα χώρο στο πανεπιστήμιο")

Τέλος εποχής..

Αισθάνομαι συντετριμμένος. Μικρός. Αδύναμος. Ταπεινός. Ποταπός και χαμερπής. Χαμένος. Τα φώτα της πόλης με ζαλίζουν. Τόσος θόρυβος, τόσοι άγνωστοι. Τόση.. μοναξιά, τόση αποξένωση τώρα που... τώρα που τελείωσαν τα ριάλιτι.

Περίμενα πως και πως κάθε φορά, τσιτωμένος στην άκρη του καναπέ, να δώ για λίγο τους αγαπημένους μου τηλεστάρ να ξεκατινιάζονται στο γυαλί. Περίμενα να δώ πως και πως αυτούς τους πρωταγωνιστές της ζωής να ζούν, να αγαπούν, να μισούν, να παλεύουν, να αγωνίζονται, να πέφτουν και να ξανασηκώνονται. Και κάθε φορά που είχε Live, έ ρε κλάμματα ο Κθουλιάρης. Βουνά τα χαρτομάντηλα δίπλα στο τραπεζάκι του σαλονιού. Μια 16αρα πίτσα οπωσδήποτε , και τουλάχιστον 4 μπύρες. Και πολλά χαρτομάντηλα. Με τι πόνο αποχαιρετούσα τους αγαπημένους μου δυό φορές την εβδομάδα. Όλους τους αγαπούσα, γιατί όλοι ήταν νικητές. Δεν ψήφισα ποτέ κανέναν να φύγει. Γιατί δεν ήθελα να φύγει κανένας από πουθενά (και γιατί είμαι τσίπης). Φωνάρες ήταν όλοι τους. Και θα κάνουν λαμπρή καριέρα στο τραγούδι, είμαι σίγουρος. Όπως Καλομοίρα. Το Καλομοιράκι μας, με τα χαριτωμένα ελληνικά του. Δε λέω, φωνάρα το Καλομοιράκι, ταλέντο, η δικιά μας, ολόδικιά μας Britney Spears, αλλά από μυαλό δεν είναι και κατηγορίας Λουξ. (Αμάν ρε Καλομοιράκι, ξέρω Νιγηριανούς που είναι 6 μήνες εδώ και μιλάνε καλύτερα ελληνικά απο σένα).

Τέλος πάντων. Έτσι που λέτε. Πόνος και κλάμμα σε κάθε αποχώρηση. Εκτός από την αποχώρηση ενός ασυμπάθηστου μαλάκα σε ένα από αυτά, που το είχε καψουρευτεί και καλά το κοριτσάκι, και την έπαιζε, την καψούρεψε και αυτήν και μετά την έφτυσε κατάμουτρα οπότε καλά να πάθει ο καθήκης που μου πλήγωσε το κορίτσι. Αχ αυτός ο κύριος Μικρούτσικος. Ποιος κύριος Μικρούτσικος δηλαδή. Ο Αντρέας ΜΑΣ. Ναι ναι, ο δικός μας άνθρωπος. Ο ανιδιοτελής, ο ευγενής, ο .. τι να πω, είμαι πολύ μικρός εγώ για να πω ο,τιδήποτε για τον ΑΝΤΡΕΑ ΜΑΣ. Μεγάλος αγωνιστής της τέχνης και αυτός, παλεύει, αγωνιά, τρέχει, ιδρώνει για να προσφέρει στην ελληνική μουσική σκηνή τα μεγαλύτερα νέα ταλέντα. Τα πονά τα παιδιά και αυτός. Σαν δικά του τα έχει. Αναπνέει και νοιώθει μαζί τους. Ο πόνος τους πόνος του και η χαρά τους χαρά του. Α ρε Αντρέα, πόσο σημαντικός είσαι για το λαό σου, ποτέ δε θα μάθεις. Και αυτοί του ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου που σου κόψανε την εκπομπάρα σου, να τους μαραθούν τα τσουτσούνια και να βγάλουν μούσια οι γυναίκες τους. Ακους εκεί λέει δεν είχες επίπεδο ΕΣΥ! Που όλοι σκίζουμε τα ρούχα μας για να σε κάνουν επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Μη σου πω να σου φτιάξουν ΔΙΚΗ σου Ακαδημία, γιατί το αξίζεις ρε Αντρίκουλα!

Αμ το Σοφάκι μας. Ε μη μου πείτε; Αχ πόσο θα μου λείψει το Σοφάκι μας. Με το λαγόχειλο και το πεταχτό δοντάκι. Τι τσαχπινιά, τι χάρη, τι ταμπεραμέντο. Και αυτή τα αγάπαγε τα παιδιά. Ανιδιοτελώς και αυτή. Τελικά έχω πειστεί. Ό,τι και να λένε οι κακοί και προκατειλημμένοι χαζοί άνθρωποι στα blogs και στο δρόμο γενικότερα, οι άνθρωποι της τηλεόρασης δεν είναι ιδιοτελείς. Δεν έχουν κακία και συμφέρον μέσα τους. Ειδικά αυτοί οι δύο άγιοι άνθρωποι, ο Άγιος Αντρέας ο Ψυχοβγάλτης και η Αγία Σοφία η Κουρτακιώτισσα (οι γέροι –όσοι δεν ξεχνάν να πάρουν τα φάρμακα για το Αλτσχαϊμερ- θυμούνται την κλασσική διαφήμιση Ρετσίνα Κουρτάκη – Κάθε μέρα γιορτή με Σοφία Αλιμπέρτη), είναι ανιδιοτελέστατοι, καλωσυνάτοι, ψυχοπονιάρηδες, τίμιοι, επιμελείς και αρτιμελείς. Προσωπικά μπορώ άνετα να παραλληλίσω τους αγώνες που έχουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι για την τέχνη και τα παιδιά των ριάλιτι, με τους αγώνες της Στέλλας Μπετσετάκου να πείσει ότι μπορεί να τραγουδάει, τους αγώνες του Νταλάρα να κλείσει το στόμα του –αλήτη, αναρχικού, αντίχριστου- Πανούση, τους αγώνες του Κώστα Μητσοτάκη να μείνει ο τελευταίος Highlander, και τους αγώνες της Μαρίας να φτιάξει παστίτσιο.

Τιμή και δόξα λοιπόν. Σε αυτούς και τα παιδιά τους. Θα μας λείψουν. Με πόνο ψυχής και δάκρυα στα μάτια χτες βράδυ αποχαιρέτισα και τα τελευταία παιδιά από ριάλιτι.

Τα φώτα της ράμπας έσβησαν για τελευταία φορά. Τα μικρόφωνα δεν θα πλησιάσουν ξανά ταλαντούχα χείλη. Και ποτέ ξανά δεν θα σιγοτραγουδήσουμε όλοι μαζί ερωτικά τραγούδια , αγκαλιά με την τηλεόρασή μας. Δε θα ξαναγελάσουν τα στεγνά μας χείλη. Δεν θα κλάψουν ξανά τα πικραμένα μας μάτια. Με τι δάκρυα άλλωστε, τα τελευταία μας στάλαξαν χτες βράδυ. Δεν θα ξαναχτυπήσει χαρούμενα η καρδιά μας. Θα χτυπάει απλά. Βαρετά. Σιγανά. Χωρίς ενδιαφέρον και αυτή. Γκρίζα και μουντή η ζωή μας στα μίζερα διαμερίσματά μας. Γκρίζα και τα όνειρά μας. Γκρίζα τα πάντα. Ακόμα και ο ουρανός αρνείται να ξαναγινει μπλε. Ωιμέ. Αλί και τρισαλί.

Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς ριάλιτι; Ήταν και αυτά μια κάποια λύση

Πάλης σταμάτημα, πληρώστε με

Ε ναι λοιπόν, ζώ! Και αυτό είναι απειλή! Πήγα Σαντορίνη, έκανα και x-treme sports μάλιστα. Τι δεν με πιστεύει κανείς ; Να πάρτε και φωτογραφία από μια ιδιαίτερα επίπονη και κουραστική δραστηριότητα και μάλιστα POV (Point of View χωριάτες...) Ε μετά γύρισα και έσκασε δουλειά στο ξεράδι μου. Και τι να κάνω, παραμέλησα το blog. Επίσης έπαιζα και Lineage οπότε δε μου έμενε χρόνος. Πήγα και μια Θεσσαλονίκη για το γάμο μιας συμφοιτήτριας.. (Τι τους έχει πιάσει όλους και παντρεύονται, απορώ.. Δεν σου φτάνει καλή μου που τα έχεις ν χρόνια και συζείς; το πανηγύρι με τα τούλια είναι που το κάνει καλύτερο;) (άσε που άμα δεν έχεις περάσει κουλούρα, η διαδικασία του χωρισμού περιορίζεται στο "ρε άντε και ......." και σε θεαματική έξοδο από την πόρτα -συνήθως-) Τέλος πάντων αρκετά με τα των γάμων.. Τι θα γίνει θα τα ανοίξουν τα ρημάδια τα πανεπιστήμια να πάρουμε κανά φράγκο; Δε λέω ας αγωνιστούν τα παιδιά όσο θέλουν, ας αντισταθούν στην παγκοσμιοποίηση, στο μαύρο και άραχνο μέλλον, στο σύστημα που τα καταπιέζει, στους μπάτσοι και τα ΜΑΤ, στον Αχμεντινετζάντ, τον Μπους, την Άνγκελα Μέρκελ, τη Μαρία Φαραντούρη, τις ταινίες του Αγγελόπουλου, τη μαγιονέζα με χαμηλά λιπαρά, τα ακριβά ανταλλακτικά των γαλλικών αυτοκινήτων, τις παραλίες με τα μπιτς μπαρ που αντι για ρέγκε ακούς σκυλάδικα, τέτοια.. Ευτυχώς όμως που σκάσανε χρωστούμενα απο εφορία και τη γνωστή εταιρεία που αντί να πληρώνει υπεργολάβους παίρνει παίκτες για την ομάδα της, και θα λιγδώσει το αντεράκι. Θα μπορέσουμε να φάμε επιτέλους λιγο κρέας. Λίγο λιπάκι. Που τόσο καιρό απαυτώθηκα στο όσπριο και το κριθαρένιο παξιμάδι (Τσατσαρωνάκη. Με λαδορίγανη είναι θεϊκό. Και με γραβιέρα. Κρήτης ή Νάξου). Καλή η υγιεινή διατροφή αλλά χάνεις κιλά. Ευτυχώς που με το που ανεβαίνει η μέση θερμοκρασία σε καλοκαιρινά επίπεδα καταναλώνω μπύρες σε τακτική βάση οπότε το σωσίβιο διατηρείται ανέπαφο όσο όσπριο και ολικής αλέσεως και αν πέσουν μέσα στην καταβόθρα. Ναι αλλά πότε θα ανοίξουν τα πανεπιστήμια; Πρέπει να πάρω και απο κει λεφτά. Και όσο οι αγωνιστές αγωνίζονται, εγώ θα αγωνιώ απλώς. Γιατί έχουμε και δουλειές. Πως να το κάνουμε. Επίσης ορισμένοι από αυτούς είναι αγενέστατοι, επηρμένοι και με καβαλημένο το καλάμι της επανάστασης που πρέπει να ξεκινάει απο Αβάνα και να φτάνει μέχρι πλατεία Τιεν Αν Μεν. Πάω μια Δευτέρα πάνω, να δω μπας και έχει συνέλευση και έχει ανοίξει η γραμματεία να πάρω κάτι βεβαιώσεις. Είναι κάτι πιτσιρικάδες έξω από τη σχολή και φυλάνε σκοπιά. Πλησιάζω πρός την πόρτα, οπότε σηκώνεται ένας από αυτούς, μάλλον ο γενικός δερβέναγας. Πλησιάζει με βήμα σίγουρο και με αυτό το "τα σέρνω και σπάνε πεζοδρόμια" στυλάκι. Έρχεται, με κοιτάει ελαφρώς προς τα πάνω ( η αλήθεια είναι πως δεν ήταν και πρώτο μπόι.. μάλλον δεύτερο πρός τρίτο) και ρωτάει με υφάκι Κλιντ Ίστγουντ στα νιάτα του : "Πουυύ πας; Ποιός είσαι;" . Ώπα ρε μεγάλε. Άμα σου βάλω στολή και πηλίκιο (και σε ξυρίσω, διοτι ως γνωστόν ο σωστός φοιτητοπατέρας δεν ξυρίζεται ποτε) να δείς που έχεις και το στυλάκι και το υφάκι νεοφώτιστου αστυνομικού που το παίζει. Μήπως θες να μου κάνεις και σωματικό έλεγχο; Να σου δείξω ταυτότητα; Διαβατήριο; Άδεια παραμονής εντός της φανταστικής προσωπικής σου επικράτειας; Ώπα ρε Βελουχιώτη των πανεπιστημίων.. Ε του είπα λοιπόν και εγώ ευγενέστατα και μελιστάλαχτα ότι ανέβηκα μπας και έχει ανοίξει η γραμματεία. (το ξαναλέω, όποτε είχαν συνέλευση, κάτι άνοιγε, για να εξυπηρετηθεί ο κόσμος). "Κατάληψη έχουμε, καλά δεν το ξέρεις;" (με αγανακτισμένο και οργισμένο υφάκι). Τώρα τι να του εξηγείς του Άρη, αυτός νομίζει ότι έχει ανέβει στο βουνό (στους πρόποδες είναι και αν...) και παίζει τον αντάρτη με τα τάγματα ασφαλείας (το πολύ πολύ να παίζει καμιά πρέφα..). Και φεύγοντας μου λέει και ένα "άντε γεια τώρα" . Το πως κατάφερε να το πει αυτό ειρωνικά -και ΓΙΑΤΙ το είπε ειρωνικά- σχεδόν μου διαφεύγει. Πάντως μετά, αν τον πετύχω σε μια επιτήρηση να έχει βγάλει καναν πάπυρο και να αντιγράφει, ΕΓΩ θα φταίω αν ΔΕΝ κάνω τα στραβά μάτια; (Θα τα κάνω αν κάτσει όλο αυτό, απλά αν με θυμηθεί και θυμηθεί το σκηνικό , θα τον αφήσω να ιδρώσει πρώτα, έτσι για να μάθει να σέβεται λίγο παραπάνω και να μην παίρνει ψηλά τον αμανέ, επειδή έβαλε μια σανίδα μπροστά σε μια πόρτα) Έτσι που λέτε.. Επίσης έχω να ανακοινώσω πως μάλλον έχω πέτρα στα νεφρά, οπότε και θα έχω και νέα δεδομένα για το σύστημα αυτόματης διάγνωσης και μάλιστα προσωπικά. Βέβαια θα βάλω άλλον να το τρέξει, γιατί έτσι και βγάλει κανά αποτέλεσμα του στυλ "ΤΙ; ΑΚΟΜΑ ΖΕΙΣ; ΩΡΕ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ;" ε δε θα το αντέξω ο νεφροπαθής..

'Αντε γειά!

Πάω Σαντορίνη. Στοπ. Γυρνάω Τρίτη. Στοπ. Μπορεί να χαλάσει ο καιρός αλλά εχέσθη η Φατμέ στο Γενί Τζαμί :)

Επίσης, σήμερα αρχίζει ο Γολγοθάς των γυναικών γνωστός και ως "Μουντιάλ". Κυρίες μου, μην πανικοβάλλεστε. Ακολουθήστε μερικές απλές αλλά ουσιαστικές συμβουλές, και θα τη βγάλετε καθαρή :
1. Οπλιστείτε με υπομονή. Τόνους
2. Ακουμπήστε στο τραπεζάκι του σαλονιού όλα τα φυλλάδια από ντιλιβεράδικα.Το τηλέφωνο δίπλα.
3. Αγοράστε τουλάχιστον 2 καφάσια μπύρες
4. Ξεχάστε το σεξ, τουλάχιστον με το σύντροφό σας, τουλάχιστον τις ώρες που έχει αγώνα
5. Θυμηθείτε πως μέχρι τις 10 Ιουλίου η γκρίνια δεν πιάνει, γιατί ο άντρας σας θα δέχεται στα εισερχόμενά του μόνο ό,τι προέρχεται από την τηλεόραση ή τους κολλητούς του.
6. Βασικά ακόμα και αν λείπετε από το σπίτι, μάλλον κανείς δε θα το προσέξει
7.Απαγορεύεται δια ροπάλου οποιαδήποτε επαφή σας με την τηλεόραση, ειδικά όταν έχει αγώνα. 2-8 το πρωί μπορείτε να δείτε ό,τι θέλετε.
8. Όχι, το να σταθείτε γυμνή μπροστά στην τηλεόραση δεν θα αποδώσει. Πιθανότατα θα ακούσετε καμια Παναγία συνοδευόμενη από εκτόξευση κουτακίου (η στην χειρότερη, μπουκαλιού) μπύρας
9. Οι άντρες είναι αχόρταγα όντα. Θα δουν τον αγώνα και μετά θα δούν όλες τις αθλητικές εκπομπές που δείχνουν ξανά τα γκόλ. Δεν κάνει καλό στη σχέση σας αττάκα όπως "μα μωρό μου, τα ξαναείδες, γιατί θες να τα βλέπεις συνέχεια;"
10. Συγκρατηθείτε και μην, σας παρακαλώ, μην ακουμπήσετε το τηλεκοντρόλ με πρόθεση αλλαγής καναλιού εν τω μέσω αγώνα. Η σωματική σας ακεραιότητα θα κινδυνεύσει σοβαρά
11. Αν θέλετε να κάνετε σεξ έχετε δυό λύσεις : α.Βγαίνετε έξω που θα γίνεται του αιδοίου το πανηγύρι, και τσακώστε έναν από τους μάγκες που έχουν καταλάβει τη δουλειά και όποτε έχει αγώνα βγαίνουν για καμάκι β. Παρακολουθείστε ποια ομάδα γουστάρει ο δικός σας και ορμήξτε του 10 λεπτά αφού η εν λόγω ομαδα έχει νικήσει. Ο άντρας σας θα θέλει να σκοράρει στο δικό του γήπεδο, στάνταρ.
12. Συνέχεια του προηγούμενου, δεν παίζει σεξ αν η ομάδα του χάσει πανηγυρικά. Οι σεξουαλικά διαφοροποιημένοι μας κατηγορούν για αυτό και μας χλευάζουν, αλλά εμείς δεν τους είπαμε τίποτα που κόψανε το σεξ όταν έχασε η Βίσση. Ο καθένας εχει δικές του λιμπιντοκατεβαστικές καταστάσεις.
13. Να θυμάστε πως για ένα μήνα, και για αρκετές ώρες την ημέρα, η σημαντικότητά σας για τον άντρα σας, θα είναι περίπου ίση με αυτήν του πράγματος που έχετε για να τραβάτε τα φρύδια σας.
14. Βέβαια αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει να είστε απίκο σε κάθε απαίτηση για μπύρες, πατατάκια, πίτσα, ποπ κόρν, τασάκι, ποτήρια, φυστίκια, ουϊσκι κλπ κλπ κλπ. Για πολλούς αυτά εμπεριέχονται στις υποχρεώσεις σας, όπως και για σας το να ξεροσταλιάζουμε 2 1/2 ώρες μπροστά στον πάγκο με τα μανό εμπεριέχεται στις δικές μας.
15. Η σημαντικότητά σας θα ανέβει αν εφαρμόσετε το πανούργο σχέδιο της ποδοσφαιρόφιλης και προσποιηθείτε ότι σας ενδιαφέρει το όλο θέμα. Θα πάρετε πόντους. Οι ανύπαντρες θα αυξήσουν τις πιθανότητές τους για τύλιγμα στο διπλάσιο, και τις πιθανότητές τους για σεξ στο δεκαπλάσιο
16. Αν δε μπορείτε, υπομονή, ένας μήνας είναι, θα περάσει. Πισιά έχετε, ρίχτε το στο gaming...

Θυμάσαι ρε;

Είναι κάτι στιγμές που αισθάνεσαι περίεργα.. Πολύ περίεργα. Εμένα μου συμβαίνει λίγο πρίν τα γενέθλιά μου (αύριο. Περιμένω ευχές). Ειδικότερα δε τώρα που σιγά σιγά μεγαλώνουμε αλλά δεν είναι σιγά σιγά, είναι γρήγορα γρήγορα, απλά εμείς το λέμε «σιγά σιγά» για να μην τρομάξουμε. Κάτι τέτοιες φάσεις λοιπόν ανάβεις τσιγαράκι, ρουφάς ηδονικά τον πρώτο φραπέ της ημέρας (ανάλογα με τη δουλειά μπορεί να παραμείνεις στον πρώτο, ή να πιείς 5-6) και καλωσορίζεις ή σιχτιρίζεις τις διάφορες αναμνήσεις που σκάνε. Άλλες έχουν τη γεύση του παγωτού που πούλαγε ο μπαρμπα Λάζος, όταν ήσουν 6-7 χρονών και έτρεχες ξυπόλητος (ώπα ρε Βασιλάκη Καϊλα) -όχι δεν έτρεχες ξυπόλητος, αλλά είναι ωραία εικόνα- πίσω από το φορτηγάκι του και φώναζες «μπαρμπα Λάζο δυο μπάλες φράουλα πυραυλάκι». Άλλες έχουν τη γεύση ενός αγχωμένου φιλιού λίγο πριν δύσει ο ήλιος , πάνω στις Καβοκολώνες. Λίγη αλμύρα, λίγη γλύκα, και την χάλκινη γεύση του φόβου και της προσμονής. Άλλες είναι γεμάτες πίκρα. Μυρίζουν θάνατο και παντοτινούς αποχαιρετισμούς. Και σου κλέψαν ένα κομμάτι που το κενό του ποτέ δεν θα καταφέρεις να γεμίσεις, όσο και αν σε εκβιάσει ο χρόνος να ξεχάσεις. Και άλλες.. άλλες έχουν γεύση που δεν μπορείς ποτέ ακριβώς να περιγράψεις. Γιατί το γέλιο και η χαρά είναι όλες οι γεύσεις και καμία μαζί.

Θυμάσαι; Θυμάσαι το καλοκαίρι στην Κέρκυρα; Το ’86. Τότε που χάθηκες στην παραλία του Αϊ Γόρδη και παρόλο του ότι ήσουν 9 χρονών σπόρος, δεν πανικοβλήθηκες, αλλά είπες μέσα στην παιδιάστικη άγνοια,«ε θα πάρω όλη την παραλία ποδαράτο, πάνω κάτω, ε κάποια στιγμή θα τους βρώ». Θυμάσαι τον πατέρα σου που είχε γίνει κάτασπρος; Χεχ.. ναι κάτασπρος αυτός, κάτασπρη η μαμά, αλλά από το πολύ το άγχος τους, σου κάνανε μια αδερφή κάπου εκεί πέρα.. Και την κορυφαία αττάκα, (απορώ πως διάολο δεν είχα κλάσει μέντες.. Μεγάλο πράμα η άγνοια του κινδύνου.. ισως) : «Έλα ρε μπαμπά, πως κάνετε έτσι, μια ευθεία είναι, ε θα βρισκόμασταν αναγκαστικά»

Θυμάσαι ρε; Θυμάσαι το επόμενο καλοκαίρι που Αυγουστιάτικα είχες μαγουλάδες; Και ψηνόσουν; Και που έφερε η γιαγιά (μεγάλη ιστορία αυτή η γιαγιά.. μεγάλη όμως) μια βρωμόγρια ίσα με 2 αιώνες χούφταλο να σου κάνει «γιατρικά» ; Και που η κωλόγρια σου έπιασε τα καλαμπαλίκια για να δεί ποσο πυρετό έχεις και μετά άρχισε να σε ψέλνει; Και που μπήκε ο μπαμπάς μετά τη δουλειά και μόνο που δεν την έβαλε να φάει το πηλίκιο; Χαχαχα τι γέλια.. Σε έψελνε ρε η παλιόγρια. Κανονικά όμως.. Με σταυρούς και εικόνες να γιατρέψει τις μαγουλάδες. Και ο μπαμπάς πύραυλος.. ιιιχιχι..
Μετά από λίγες μέρες έφυγε ο παππούς. Και δεν πρόλαβες να του πείς ποτέ αντίο. Και τον αγαπούσες τόσο τον παππού το Στέφανο. Γιατί τον έβλεπες παλλικάρι. Γιατί θυμάσαι ρε που σου έλεγε για τον πόλεμο; Θυμάσαι που έκλαιγε μεγάλος άνθρωπος όταν σου έλεγε πως γυρίσαν με τα πόδια από την Αλβανία; Θυμάσαι που σου έλεγε πως κοιμόντουσαν μέσα στα χιόνια και δεν είχαν με τι να τυλιχτούν και χρησιμοποιούσαν μέχρι και τη σημαία για σκέπασμα.. Α ρε παππού, ποτέ δεν πρόλαβα να σου πω ευχαριστώ για όλα αυτά..Γιατί με έμαθες να σέβομαι κάτι απλούς ανθρώπους σαν και εσένα, κάτι γεροντάκια που στην ηλικία που εγώ έπινα φράπες στην παραλία της Θεσσαλονίκης, αυτοί είχαν κρεβάτι το χιόνι και σκέπασμα τη βροχή. Και δεν ξέραν ποια σφαίρα θα τους φάει...

Θυμάσαι μετά στο Γυμνάσιο ρε; Τότε που άρχισες να καταλαβαίνεις ότι τα κοριτσάκια είχαν και άλλες χρήσεις πέραν αυτών που ήξερες; Αν δεν ήσουν και σαν τον Ρίκ Μοράνις στο «Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδια» κάτι παραπάνω θα είχες κάνει. Αλλά δεν πειράζει, ήσουν μπλαμπλάς και αεριτζής (όπως και τώρα) και έριξες κοριτσάκι εισαγόμενο και έξτρα σούπερ.. (Αννα Μαρία να σαι καλά εκεί στις Δανίες) (Μαρία σκέτο μη ζηλεύεις :P)

Μετά ήρθε η ακμή, η οποία αντίθετα με την αγάπη, δεν άργησε ούτε μια μερα. Θυμάσαι πως ήσουν; Θυμάσαι τη σκαμμένη μούρη; Και τι κοντράστ έκανε με το γυαλί πατομπούκαλο; Θυμάσαι που ως γνήσιος έφηβος απεχθανόσουν τον εαυτό σου ορισμένες φορές; Ναι αλλά ανέπτυξες άμυνες και ενώ απεχθανόσουν τη μούρη σου, αποφάσισες να προσπαθήσεις να ομορφύνεις άλλα πράγματα ( και παπάρια κατάφερες αλλά τέλος πάντων :P) . Θυμάσαι ρε τις κρέμες, τα διαλύματα, τις πούδρες, τις αντιβιώσεις;

Θυμάσαι που βγήκες πρόεδρος τάξης στην πρώτη Λυκείου, και οι δυό μαλακισμένες που δε σε γούσταραν επειδή έβγαζες κάτι παραπάνω από αυτές, κάναν φασαρία στη Λυκειάρχη και θέλαν να αποσύρουν τις ψήφους τους για να ακυρωθεί η διαδικασία; Θυμάσαι ρε μλκ ότι κατά βάση ήσουν αντιπαθέστατος γιατί ήσουν απότομος και κυνικός από τότε; Ευτυχώς είχες την σταθερή παρέα 5-10 άτομα που σε ξέραν. Και οι άλλοι ας κόβαν τα λαρύγγια τους. Γιατί είχες γίνει τόσο κακός τότε, δεν μπορώ να καταλάβω. Να μου πείς, γιατί τώρα άμα χρειαστεί δεν είσαι καθήκης; Αχεμ.. ε ναι

Θυμάσαι που έφυγε ο Γιώργος; Ακόμα όποτε πας να πιάσεις κιθάρα, αυτόν θυμάσαι. Για αυτό την παράτησες. Επειδή έφυγε ο δάσκαλος.. επειδή κάθε νότα και ειδικά κάθε τρίξιμο κάθε φαλτσαδούρα, σου έφερνε στο μυαλό το Γιώργη. «Έλα ρε, συγκεντρώσου. Φα εκεί όχι φα δίεση. Διάβασε λίγο σκάλες.»..

Πόσα πράγματα να θυμάσαι άραγε άμα κάτσεις να σκεφτείς; Πόσες λεπτομέρειες ασήμαντες έχουν καταχωρηθεί για πάντα στο ξεράδι που χαϊδευτικά αποκαλείς «μυαλό» ; Τα μαλλιά του Νίκου (αυτή η σχεδόν αλλά όχι εντελώς φράντζα) και η μπλούζα Ramones, το τζην γιλεκάκι.. Ο Βαλάντης με τη μπλούζα με τις μικρές π... που λέγαν διάφορα συνθήματα. Ο Δημήτρης , που ήταν πάντα ανορθόγραφος αλλά εκπληκτικός σκιτσογράφος (τώρα είναι εκπληκτικός σκιτσογράφος, σεναριογράφος, ηθοποιός κλπ. Αλλά γαμώτο το έχει γυρίσει στο πολύ βαρύ ρεπερτόριο)που γούσταρε τη (α δεν το λέω αυτό..) και που μονίμως γύριζε την πλάτη στο φωτογραφικό φακό.

Ο Σαλβατόρε που είχατε μαζι το γκρουπάκι.. Με το το-μακραίνω-τώρα-καντε-υπομονή μαλλί, με τις τσέπες του μαύρου γιλέκου πάντα γεμάτες από τσιγάρα-τράκα
«Σαλβατόρε δώσε ρε ένα τσιγάρο»
«Τι μάρκα θες; Έχω Marlboro, Camel, Prince, Marlboro lights, Gitanes, Pall Mall και Silk Cut» .

Θυμάσαι που αυτός ο άνθρωπος έπιασε πρώτη φορά πιάνο στα 16 του και από τότε έμεινε εκεί πάνω; Θυμάσαι που σε ένα χρόνο μέσα έπαιζε παπάδες; Και έγραφε παπάδες. Θυμάσαι που είχε πει στη Λυκειάρχη ότι δεν είχε έρθει επειδή πέθανε η γιαγιά του; Και που ήρθε η μάνα του να πάρει τους βαθμούς και της είπε «Σοφία τα συλληπητήριά μου για τη μητέρα σου», οπότε και η κυρά-Σοφία αμέσως «ΣΑΛΒΑΤΟΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ»

Τι να πρωτοθυμηθείς και τι να πρωτοξεχάσεις. Μόνο τα του πανεπιστημίου πρέπει να γεμίζουν κάτι τόμους. Στις 17 παντρεύεται και η Ζωίτσα, και ελπίζω να καταφέρω να ανέβω. Θα μαζευτεί όλη η παλιοπαρέα, μακάρι να καταφέρω να ανέβω.. Θυμάσαι ; Μπα ούτε τα μισά δεν θυμάσαι εαυτούλη μου. Γιατί από ό,τι σε κόβω, μερικές φορές ακόμα φέρεσαι σαν 17χρονος με πολλή ακμή και γυαλιά πατομπούκαλα. Αδύνατος, με αρβύλες doc martens, με μπλουζάκι ..And Justice for all και τζινάκι. Αλλά από την άλλη, είναι καλύτερο από το να φέρεσαι σαν 70αρης με προστάτη και ζάχαρο..

Α και κοίτα αύριο να έχεις κέφια και να μη μαυρίσεις. Σιγά, τα 29 κλείνεις, υπάρχουν και χειρότερα.. καληνύχτα ..