Friday, June 30, 2006

Τέλος εποχής..

Αισθάνομαι συντετριμμένος. Μικρός. Αδύναμος. Ταπεινός. Ποταπός και χαμερπής. Χαμένος. Τα φώτα της πόλης με ζαλίζουν. Τόσος θόρυβος, τόσοι άγνωστοι. Τόση.. μοναξιά, τόση αποξένωση τώρα που... τώρα που τελείωσαν τα ριάλιτι.

Περίμενα πως και πως κάθε φορά, τσιτωμένος στην άκρη του καναπέ, να δώ για λίγο τους αγαπημένους μου τηλεστάρ να ξεκατινιάζονται στο γυαλί. Περίμενα να δώ πως και πως αυτούς τους πρωταγωνιστές της ζωής να ζούν, να αγαπούν, να μισούν, να παλεύουν, να αγωνίζονται, να πέφτουν και να ξανασηκώνονται. Και κάθε φορά που είχε Live, έ ρε κλάμματα ο Κθουλιάρης. Βουνά τα χαρτομάντηλα δίπλα στο τραπεζάκι του σαλονιού. Μια 16αρα πίτσα οπωσδήποτε , και τουλάχιστον 4 μπύρες. Και πολλά χαρτομάντηλα. Με τι πόνο αποχαιρετούσα τους αγαπημένους μου δυό φορές την εβδομάδα. Όλους τους αγαπούσα, γιατί όλοι ήταν νικητές. Δεν ψήφισα ποτέ κανέναν να φύγει. Γιατί δεν ήθελα να φύγει κανένας από πουθενά (και γιατί είμαι τσίπης). Φωνάρες ήταν όλοι τους. Και θα κάνουν λαμπρή καριέρα στο τραγούδι, είμαι σίγουρος. Όπως Καλομοίρα. Το Καλομοιράκι μας, με τα χαριτωμένα ελληνικά του. Δε λέω, φωνάρα το Καλομοιράκι, ταλέντο, η δικιά μας, ολόδικιά μας Britney Spears, αλλά από μυαλό δεν είναι και κατηγορίας Λουξ. (Αμάν ρε Καλομοιράκι, ξέρω Νιγηριανούς που είναι 6 μήνες εδώ και μιλάνε καλύτερα ελληνικά απο σένα).

Τέλος πάντων. Έτσι που λέτε. Πόνος και κλάμμα σε κάθε αποχώρηση. Εκτός από την αποχώρηση ενός ασυμπάθηστου μαλάκα σε ένα από αυτά, που το είχε καψουρευτεί και καλά το κοριτσάκι, και την έπαιζε, την καψούρεψε και αυτήν και μετά την έφτυσε κατάμουτρα οπότε καλά να πάθει ο καθήκης που μου πλήγωσε το κορίτσι. Αχ αυτός ο κύριος Μικρούτσικος. Ποιος κύριος Μικρούτσικος δηλαδή. Ο Αντρέας ΜΑΣ. Ναι ναι, ο δικός μας άνθρωπος. Ο ανιδιοτελής, ο ευγενής, ο .. τι να πω, είμαι πολύ μικρός εγώ για να πω ο,τιδήποτε για τον ΑΝΤΡΕΑ ΜΑΣ. Μεγάλος αγωνιστής της τέχνης και αυτός, παλεύει, αγωνιά, τρέχει, ιδρώνει για να προσφέρει στην ελληνική μουσική σκηνή τα μεγαλύτερα νέα ταλέντα. Τα πονά τα παιδιά και αυτός. Σαν δικά του τα έχει. Αναπνέει και νοιώθει μαζί τους. Ο πόνος τους πόνος του και η χαρά τους χαρά του. Α ρε Αντρέα, πόσο σημαντικός είσαι για το λαό σου, ποτέ δε θα μάθεις. Και αυτοί του ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου που σου κόψανε την εκπομπάρα σου, να τους μαραθούν τα τσουτσούνια και να βγάλουν μούσια οι γυναίκες τους. Ακους εκεί λέει δεν είχες επίπεδο ΕΣΥ! Που όλοι σκίζουμε τα ρούχα μας για να σε κάνουν επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Μη σου πω να σου φτιάξουν ΔΙΚΗ σου Ακαδημία, γιατί το αξίζεις ρε Αντρίκουλα!

Αμ το Σοφάκι μας. Ε μη μου πείτε; Αχ πόσο θα μου λείψει το Σοφάκι μας. Με το λαγόχειλο και το πεταχτό δοντάκι. Τι τσαχπινιά, τι χάρη, τι ταμπεραμέντο. Και αυτή τα αγάπαγε τα παιδιά. Ανιδιοτελώς και αυτή. Τελικά έχω πειστεί. Ό,τι και να λένε οι κακοί και προκατειλημμένοι χαζοί άνθρωποι στα blogs και στο δρόμο γενικότερα, οι άνθρωποι της τηλεόρασης δεν είναι ιδιοτελείς. Δεν έχουν κακία και συμφέρον μέσα τους. Ειδικά αυτοί οι δύο άγιοι άνθρωποι, ο Άγιος Αντρέας ο Ψυχοβγάλτης και η Αγία Σοφία η Κουρτακιώτισσα (οι γέροι –όσοι δεν ξεχνάν να πάρουν τα φάρμακα για το Αλτσχαϊμερ- θυμούνται την κλασσική διαφήμιση Ρετσίνα Κουρτάκη – Κάθε μέρα γιορτή με Σοφία Αλιμπέρτη), είναι ανιδιοτελέστατοι, καλωσυνάτοι, ψυχοπονιάρηδες, τίμιοι, επιμελείς και αρτιμελείς. Προσωπικά μπορώ άνετα να παραλληλίσω τους αγώνες που έχουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι για την τέχνη και τα παιδιά των ριάλιτι, με τους αγώνες της Στέλλας Μπετσετάκου να πείσει ότι μπορεί να τραγουδάει, τους αγώνες του Νταλάρα να κλείσει το στόμα του –αλήτη, αναρχικού, αντίχριστου- Πανούση, τους αγώνες του Κώστα Μητσοτάκη να μείνει ο τελευταίος Highlander, και τους αγώνες της Μαρίας να φτιάξει παστίτσιο.

Τιμή και δόξα λοιπόν. Σε αυτούς και τα παιδιά τους. Θα μας λείψουν. Με πόνο ψυχής και δάκρυα στα μάτια χτες βράδυ αποχαιρέτισα και τα τελευταία παιδιά από ριάλιτι.

Τα φώτα της ράμπας έσβησαν για τελευταία φορά. Τα μικρόφωνα δεν θα πλησιάσουν ξανά ταλαντούχα χείλη. Και ποτέ ξανά δεν θα σιγοτραγουδήσουμε όλοι μαζί ερωτικά τραγούδια , αγκαλιά με την τηλεόρασή μας. Δε θα ξαναγελάσουν τα στεγνά μας χείλη. Δεν θα κλάψουν ξανά τα πικραμένα μας μάτια. Με τι δάκρυα άλλωστε, τα τελευταία μας στάλαξαν χτες βράδυ. Δεν θα ξαναχτυπήσει χαρούμενα η καρδιά μας. Θα χτυπάει απλά. Βαρετά. Σιγανά. Χωρίς ενδιαφέρον και αυτή. Γκρίζα και μουντή η ζωή μας στα μίζερα διαμερίσματά μας. Γκρίζα και τα όνειρά μας. Γκρίζα τα πάντα. Ακόμα και ο ουρανός αρνείται να ξαναγινει μπλε. Ωιμέ. Αλί και τρισαλί.

Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς ριάλιτι; Ήταν και αυτά μια κάποια λύση

6 comments:

Unknown said...

ΕΣΥ φταίς λέγω που έγιναν όλα αυτά.

Διότι κάθε φορά κατανάλωνες μόνο ΜΙΑ 16ΑΡΑ ΠΙΤΣΑ και έπεσαν έξω οι χορηγοί.

ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ λέγω για το κατάντημα στο οποίο θα ολισθήσει από εδώ και μπρός ο ελληνικός καλιτεχνηκός χώρος.

ΕΣΥ.

---. said...

Πω πω συγκινήθηκα! Αυτό το κείμενο πρέπει να γίνει κόπι πέιστ στο σάιτ και να λατρεύεται αιωνίως τουμπανίως.

Υπομονή μέχρι τον Σεπτέμβρη. Κλαψ!

:(

---. said...

Στο σάιτ του ντρίμ σόου εννοούσα.

Κλαψ!

stellini said...

(na)

stellini said...

(na)

Unknown said...

Όπ;;; Τϊ έγινε;;;;

Έκοψε το νι και άρχισε το να;;;;