Μια μικρή έκπληξη...

Αν είσαι από 25 και πάνω, στάνταρ θα συγκινηθείς με αυτό εδώ
Να ναι καλά ο άνθρωπος...
Υ.Γ: Πονάω!

Γκρίνια

Τελικά έχουμε γίνει τελείως Μπανανία. Η Ουγκάντα μπροστά μας πρέπει να είναι ένας μελλοντικός παράδεισος.
Ζούμε σε μια χώρα που οι ανίκανοι κλαίγονται για μια χιλιοστή ευκαιρία να αποδείξουν την ανικανότητά τους (και τους τη δίνουμε), οι χαζοί γκαρίζουν για το δικαίωμά τους στην άφατη χαζομάρα (και τους αφήνουμε να μας κουμαντάρουν) και οι διεφθαρμένοι έχουν γίνει ελεγκτές και δικαστές της δικής μας τιμιότητας, κρατώντας με το ένα χέρι τους τηλεοπτικούς ζυγούς της Θέμιδας, και με το άλλο ενα μάτσο 500ευρα. Ζούμε σε μια χώρα που ο κόσμος καθημερινά βρωμίζει το μυαλό του με σκουπίδια παντός είδους, αλλά γουστάρει. Ούτε μύγες να ήμασταν, τόση αγάπη για τα σκουπίδια. Σα χάνοι ακούμε τηλεδικαστές, τηλεεκδικητές, τηλεπαπάδες, τηλεσωτήρες και τηλεδικηγόρους να κουνάνε δάχτυλα γεμάτοι έπαρση και ιερή αγανάκτηση. Λαοπλάνοι καθηγητές κοινωνικής ευαισθησίας απο μπρός, απατεώνες, μιζαδόροι, εκβιαστές και ψιλοπρεζάκια απο πίσω.
Σα ζώα βλέπουμε πολιτικάντηδες καριέρας να εκμεταλλεύονται το οικογενειακό τους όνομα για να πάνε μπροστά, ενώ οι περισσότεροι δεν έχουν τα εχέγγυα και την κυβερνητική ικανότητα ούτε για ανθυπομούτσοι σχεδίας με ναυαγούς. Βλέπουμε ψευτοεπαναστάτες να εξαργυρώνουν αισχρά τους τίμιους αγώνες τους στους δρόμους, ψευτοσυνδικαλιστές και ψευτοεργατοπατέρες να κραυγάζουν για να αποζημιωθούν για χρόνια απραγίας και ξυσίματος. Βλέπουμε ψευτοδεξιούς και ψευτοαριστερούς να αρπάζονται σαν τα κοκόρια για το ποιος είναι πιο έλληνας και ποιος αγαπάει τη χώρα του περισσότερο. Βλέπουμε υποψήφιους πρωθυπουργούς να λένε "ε, νταξ κλέψαν και πλούτισαν μερικοι απο μας, αλλά ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ?" και δεν ρίχνουμε καμιά φάπα. Ούτε καν κανά σάπιο λάχανο.
Σα πρεζάκια αράζουμε στους καναπέδες μας και στα πισιά μας και χαζεύουμε έναν κόσμο που στην τελική όσο και να μας αφυπνίσει, πάλι χαζοί θα παραμείνουμε. Γιατί ο εφησυχασμός είναι πιο εύκολος και λιγότερο επώδυνος απο την πνευματική προσπάθεια. Γιατί ευκολότερα κλείνεις τα ματάκια σου και κοιμάσαι. Είναι πιο άνετο. Και στο κάτω κάτω, είναι πολύ πιο γαμάτο να κοιτάξεις τον εαυτό σου παρά όλους τους γύρω. Δε λέω για καμιά επανάσταση, γιατί δεν είμαστε για τέτοια. Απλα ρε να ξυπνήσουμε λίιιιγο. Να είμαστε λίγο περισσότερο ενεργοί. Δε χρειάζεται να πάρουμε κανα τουφέκι, να ζωστούμε φυσεκλίκια και να το παίξουμε Δημήτρης Παπαμιχαήλ στον Παπαφλέσσα. Λίγο να νοιαστούμε για το περιβάλλον μας, την κοινωνία μας, τον δίπλα.
Το κακό με τη γενιά μας είναι ότι πλέον οι περισσότεροι πιστεύουμε οτι είναι αργά. Οτι δε γίνεται να κάνουμε και τίποτα. Και επιπλέον έχουμε οι περισσότεροι (εκτός από αυτούς τους τυχερούς που δουλεύουν λιγο απο χόμπι επειδή ο μπαμπάς δεν ξέρει τι έχει, και το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι αν το ψυγείο θα είναι 33 ή 35 κυβικών ποδών) καθημερινά και συνεχή ζόρια, τα οποία μας αποσπούν απο επαναστάσεις. Όχι γιατί δε νοιαζόμαστε, αλλά γιατί δεν προλαβαίνουμε πια. Και γιατί γίναμε όλοι καριερίστες. Βασικά ναι, άμα παίρνω 3 χιλιαρικάκια το μήνα, δε χέστηκα κιόλας για να αλλάξω και πολλά, είναι στάνταρ αυτό. Αλλά ρε γαμώτο μερικές στιγμές σε πιάνουν τύψεις, είτε βγάζεις είτε δε βγάζεις.
Βασικά, βαρέθηκα πια να ζητωκραυγάζουμε τους ανίκανους, τους κομπλεξικούς, τους μέτριους, τους απατεώνες και τους φανφαρόνους. Τουλάχιστον ΑΥΤΟΥΣ πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τους κάνουμε πέρα..
5 Νοεμβρίου ε.....

Η Κυριακή

είναι η καλύτερη μέρα για να αισθάνεσαι ένοχος και να απεχθάνεσαι τα μούτρα σου..

Νοσταλγία - 10 χρόνια πρίν

Σωτήριον έτος 1997. Θεσσαλονίκη. Ο υποφαινόμενος είναι κάμποσα κιλά πιο αδύνατος, έχει μαλλούρα (περιποιημένη όμως), και για να φορέσει ρούχα με χρώμα εντονότερο του γκρί πρέπει να είναι εθνική εορτή. Νταξ παίζει και ένα πρασινοκάτι πουλόβερ που έχει βουτήξει απο τον πατέρα.
Μια ωραία πρωϊα σκάει μύτη ο Λύσανδρος, και ανακοινώνει οτι θα πάμε εκδρομή. Στο Πήλιο και συγκεκριμένα στην Πορταριά. Μέσα από τη καφεδίστικη ραστώνη και τους καπνούς των τσιγάρων, χειροκροτούμε όλοι παθιασμένα γιατί
α. μας έχει πιάσει μια σχετική βαρεμάρα,
β. γουστάρουμε τα τσίπουρα και
γ.Είναι περίοδος ξεραϊλας και στις εκδρομές γνωρίζεις καινούριο κόσμο.
Βγαίνουν οι αφίσες, στις οποίες ο σπόνσορας (ένα πολύ γνωστό πανεπιστημιακό φροντιστήριο της Θεσσαλονίκης-δε θυμάμαι ονομα γαμώτο), έχει προσθέσει 2 αττάκες. Μια ποιητική και μια χαζομάρα. "H Πορταριά είναι μια ζωγραφιά, ακόμα και σήμερα" και "Θα είναι και η Λίζα". Λίζα δεν είχαμε, αποκτήσαμε όμως.. θα εξηγηθώ..
Απο ό,τι φαίνεται είχε πέσει μεγάλη βαρεμάρα στη ΦΜΣ, και τίγκαρε η λίστα σε dt. Μαζευτήκαμε μαθηματικοί και βιολόγοι κυρίως με κάτι σκόρπιους φυσικούς για μεζέ.
Μπαίνουν όλοι στο πούλμαν μια ωραία πρωϊα, με την τσίμπλα στο μάτι. Μπαίνω και εγώ απο τους τελευταίους, ο Λύσανδρος μίλαγε στο μικρόφωνο και εξηγούσε 5 πράγματα, και με το που σκάω μύτη, δένοντας την κοτσίδα εκείνη την ώρα, ακούγεται ένα "Nα! Αυτός!". ΤΙ ΕΓΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ; Ακόμα δεν έκανα κάτι. H απάντηση ήταν αποστομωτική. "Αυτός είναι η Λίζα!" . Λέω σε συνομωτικά δυνατή φωνή στο Λύσανδρο "Να σου πω, αμα με βγάλετε Λίζα, ποιές λές να είναι οι πιθανότητες να πιάσω κανα κώλο γυναικείο;". Η απάντηση ήταν ξανά αποστομωτική "Φιλαράκι, δε ξέρω. Χρωστάω και εγώ Πιθανότητες."..
Τεσπα, μετά απο λίγο το ξεπεράσααμε αυτό με τη Λίζα, καθότι αποφασίσαν πως με το παλτό μου, την ομίχλη και τον πλάτανο, τους έκανα περισσότερο για Αρτέμης Μάτσας σε ταινία με Γερμανούς. Σε μεγάλη εκτίμηση με είχαν. Από Λίζα σε χαφιέ..και να φανταστείτε οτι πάντα τους έδινα θέματα αμα θέλαν να γράψουν κάτι..
Τέλος πάντων. Πάμε στην Πορταριά, όλα ωραία και καλά. Η εκδρομή είχε τρομερό έμψυχο υλικό, και απο IQ και απο ποιότητα γκομενακίων. Απο τους 50κάτι, οι 40κάτι γίναμε σχεδόν μια παρέα. Αχταρμάς. Πολύ γέλιο με το καλημέρα. Βέβαια υπήρχαν και οι γνωστοί καραγκιοζαραίοι, και ειδικά ένας ο οποίος κέρδισε τον τίτλο "ο σπασαρχίδας και η παρέα του", γιατί γκρίνιαζε συνεχώς και άνευ λόγου. Νταξ δεν τους αποφεύγεις κάτι τέτοιους ποτε.
Και φτάνει το βράδυ. Αποφασίζουμε να πάμε σε μπαράκι κοντά στο ξενοδοχείο.Σε ποδαράτη απόσταση. Ξέραμε γιατί.. Ή μάλλον ψιλιαζόμασταν αλλά δεν ξέραμε τίποτα.
Σκάμε στο μαγαζάκι και αρχίζει να ρέει ο χρυσοκίτρινος χρυσός. Βέβαια έμοιαζε γευστικά πιο πολύ με τον μαύρο χρυσό. Σε σημείο που ό,τι και να έπαιρνες δεν είχε διαφορά. Όπως καταλαβαίνετε έχουν χαλαρώσει τα ήθη αρκετά. Είμαστε όλοι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ακόμα και εγώ, που σε εκείνη τη φάση ήμουν σε περίοδο τραγικής έλλειψης αυτοπεποίθησης και κουράγιου, είχα μπαγλαρώσει μια βιολόγα σε μια γωνία και νόμιζα οτι την έψηνα. Ξαφνικά μας κερνάνε σφηνάκια απο το μαγαζί. Αυτό που ήταν μέσα, ήταν μαύρο. Μαύρη μοίρα που μας πλάκωσε. Μετά την κατανάλωσή τους, άρχισε ο κόσμος να πετάει. Είμαι καθιστός με τη βιολόγα και της λέω Κύριος οίδε τι παπαριές, όταν έχουμε πρώτη αποχώρηση το Δημήτρη, τον οποίο τον κουβαλάνε 4 λόγω όγκου. Ο Δημήτρης ευγενέστατος, και εντελώς μα εντελώς αλλοιθωρισμένος, μου λέει "Kαληνύχτα και καλή τύχη με το γκομενάκι, καλό φαίνεται". Εκεί κατάπια λίγο τη γλώσσα μου αλλά δε γαμείς, και αυτή είχε πιεί, γέλασε κιόλας. Εντός 10λέπτου έχει επέλθει χάος. Το μισό μαγαζί κουβαλάει το άλλο μισό. Εγώ ακούνητος. Έχω βάλει στόχο και δε λέω να τα παρατήσω αν δε φάω πόρτα ή χαϊδέψω μπουτάκι.
Αλλά ο Γκαντέμης δεν σώζεται από πουθενά. Σκάει Λουκάς και μου ανακοινώνει οτι στην τουαλέτα είναι ο Κυριάκος και ο Γιάννης και πρέπει να πάω σιγά σιγά να αρχίσουμε να τους κουβαλάμε (κατά περίεργο τρόπο ήμουν σχεδόν ξενέρωτος οποτε την πάλευα μια χαρά). Βρίζοντας Θεούς και Δαίμονες εσωτερικά, αλλά εξωτερικώς μη μπορώντας να δείξω τέτοια αγένεια προς τους φίλους μου μπροστά στο κοριτσούδι, πάω να μαζέψω Κυριάκο. Μπαίνοντας στην τουαλέτα, βρίσκω ένα πτώμα να κρατιέται ισα ίσα όρθιο. Ο Γιάννης. Ο οποίος μου λέει σοβαρά : "Ρι μιλίκι, να προχιέκχεις τον Γκυριάκο γιατί την έχει ακούχει άχημα"
Γονατίζοντας απο τα γέλια, αρπάω Κυριάκο παραμάσχαλα και βγαίνω στο δρόμο. Στον πεζόδρομο της Πορταριάς ελάμβανε χώρα ένας ιδιότυπος αγώνας. Μεθυσμένοι τύποι με 2-3 βαστάζους ο καθένας, αγωνιζόντουσαν ποιος θα φτάσει πρώτος στο ξενοδοχείο. Έκανα καναδυό προσπεράσεις, μέχρι που φτάσαμε στην ομάδα του Λύσανδρου που είχε μπει στα pits. Του κρατάνε το κεφάλι, και τον ρωτάει κάποιος "Λύσανδρε να σου αφήσω το κεφάλι;" και ο Λύς απαντάει : "Είχαι μαλάκαχ ρε; θα πέχει".
Με τα πολλά φτάνουμε ολες οι ομάδες στο ξενοδοχείο και το κύπελο το πήρε ο Μήτσος, αλλά επειδή ξεκίνησε νωρίτερα. Πετάμε τα πτώματα στα κρεβάτια τους και οι επιζώντες μαζευόμαστε στο σαλονάκι να αράξουμε στο τζάκι να κοροϊδέψουμε τον κόσμο. Πρώτος χαμένος της βραδιάς ανακηρύσσεται ο Κυριάκος, που άφησε τα εγκόσμια πάνω ακριβώς που θα του καθόταν μια τύπισσα. Η οποία ξενέρωσε προφανώς που ο μαλέκος ψόφησε πάνω που ήταν έτοιμη και πρόθυμη και εντός δεκαλέπτου απο την επιστροφή της κάποιον άρπαξε τυχαία και βόγκαγε το σύμπαν. Και το δωμάτιό της ήταν και δίπλα στου κακομοίρη του Κ.
Δεύτερο θύμα, ποιος άλλος, εγώ. Που όλο το βράδυ νόμιζα ότι έψηνα την άλλη, αλλά αυτή μου μίλαγε γιατί γούσταρε το Χρήστο. Ξεφτάϊλα. Τεσπά, η πρώτη ήταν που δε με γούσταρε ή η τελευταία..;
Μετά από λίγα γέλια, αποφασίζουμε δυό άτομα να πάμε να τσεκάρουμε τα πτώματα αν είναι καλά, και να βουτήξουμε την κάμερα του Λύσανδρου για να τους τραβήξουμε. Μπαίνουμε στο πρώτο δωμάτιο, άφαντος ο ένοικος. Ρε που ναι ο Γιάννης, ρε που ναι ο Γιάννης.. τελικά ανεκαλύφθη στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι. Πάει αυτός. Πάμε στο Λύσανδρο, που έχει ξεραθεί και ροχαλίζει σαν την αμαξοστοιχία 505 Αθήνα-Λιανοκλάδι-Πόγραδετς. Ωραία, αλλά που ναι η κάμερα. Ψάχνουμε απο δω, ψάχνουμε απο κει..πουθενά. Ο αλήτης μέσα στη σούρα του την ψιλιάστηκε και την έκρυψε για να μη τη βρούμε!!!!!Ρισπέκτ!
Και φτάνουμε στο κλου της βραδιάς, και ίσως της εκδρομής. Πάμε Κυριάκο. Κυριάκος άφαντος. Πουθενά στο δωμάτιο. Μέχρι και στο μπαλκόνι ψάξαμε. Τρομάξαμε μην έχει πάει και σαβουριάστηκε πουθενά, ή μη χειρότερα, μπούκαρε στη διπλανή και ζήτησε τα ρέστα που δεν την κανόνιζε αυτός. Μπα, η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία. Ο Κυριάκος ανεκαλύφθη μέσα στη ντουλάπα σε στάση χριζόμενου ιππότη. Έψαχνε την τουαλέτα. Είδε πόρτα και μπήκε. Μέσα στο σκοτάδι έψαχνε τη λεκάνη αλλά δεν την έβρισκε. Αφού συρθήκαμε στα πατώματα απο τα γέλια, τον βγάλαμε, του βγάλαμε και το παρατσούκλι Batman και τον στείλαμε στην τουαλέτα. Παραδόξως δεν ήθελε να κάνει το προφανές, αλλά να μιλήσει σε κάποιον. Και την παίρνει αγκαλιά που λέτε και αρχίζει να της λέει όλα τα προβλήματά του. Οτι δεν έχει περάσει διαφορική γεωμετρία, ότι τοπολογία είχε σκιστεί στο διάβασμα και κόπηκε, οτι τον χώρισε η τάδε για να πάει με τον τάδε χλιμιτζουρα, κάτι "πατέρα ζαλίζομαι" κλπ... Ρε να μην έχεις μια κάμερα εκεί πέρα. Θα είχαμε γίνει πλούσιοι
Πωπω τεράστιο έγινε το ποστάκι.. Το κόβω εδώ γιατί έτσι και αλλιώς την επόμενη μέρα εκτός απο ένα ψιλογελάκι στο "Blaze" στο Βόλο, δεν είχαμε κανα περίεργο και ασυνήθιστο επεισόδιο..
Ωραίες φάσεις ρε. Πολύ γέλιο. Ωραίες εποχές. Ακριβώς 10 χρόνια πρίν......

Μπράβο! Ανακαλύψατε τον τροχό!

Εχτές βράδυ είχε ο γνωστός τηλεσωτήρας εκπομπή για τη σαπίλα της "Showbiz". Το ότι γίνεται εκπομπή με τέτοιο θέμα είναι εξ'ορισμού οξύμωρο, παράλογο και εκ βάθρων γελοίο.
Δε μπορώ να πω,το θέμα είναι πιασάρικο, είναι της μοδός και είναι και χοτ που θα έλεγαν κάποιοι ελληνομαθείς κήνσορες της δημοσιογραφίας. Γιατί έπιασαν κάτι μοντέλα απο δω, κάτι νταβάδες απο κει, κάτι μάνατζερ (κυριολεκτικά μάνατζερ των οπισθίων όμως..), ε σου λέει, εδώ έχει ψωμί, και το παντεσπάνι το βαρεθήκαμε-συγγνώμη κυρία Αντουανέτα μας- .
Οπότε σου λέει, ο έγκριτος ο δημοσιογράφος ο σωστός, πρέπει να είναι μάχιμος. Στις επάλξεις. Να υπερασπίζεται την αλήθεια από το μοναχικό του μετερίζι, ασχέτως αν η πείνα τον θερίζει. Γιατί ως γνωστόν όλοι αυτοί ψιλοπεινάνε κιόλας. Τον βλέπω τον Σωτήρα με αυτά τα χρέπια που φοράει και μου ρχεται να τον καλέσω να τον κεράσω κανα κιλό παϊδάκια να λιγδώσει το αντεράκι του. Αλλά πως θα περάσεις ως παιδί του λαού, έστω και γιαλαντζί, άμα δε φοράς το ίδιο σακάκι 23 χρόνια και 54 ημέρες; Τέλος πάντων δεν ειναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα είναι η υποκριτικής υφής εκπομπή για την υποκρισία σε ένα συνάφι που όλοι μας, εκτός αν έχουμε να βγούμε απο το σπίτι μας από τότε που αποκεφαλίσανε τον Μπρέιβχαρτ, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι : α. Οι περισσότεροι τον λαμβάνουν (δικαίωμά τους, δε λέω, αλλά μη μας το παίζει μετά και Όσιος Ονούφριος). Το κακό είναι οτι τον λαμβάνουν με ανταλλάγματα επαγγελματικής αποκατάστασης, πράγμα για το οποίο αν ήμασταν στην εποχή του Καϊάφα, δε θα είχε μείνει σώβρακο όρθιο χτες στην εκπομπή. Εξεπλάγησαν κιόλας τα αλάνια, και προφανώς δεν το πολυδέχτηκαν.
β.Γίνεται ΤΗΣ ΠΡΕΖΑΣ το κάγκελο. Από απλά χορταρικά μέχρι τις σιχαμερές σκόνες τους, αυτή η ψευτοκοινωνία των νεόπλουτων σελέμπριτι bon-viveur, στραφταλίζει από την κορφή ως τα νύχια με μια ωραία, θελκτική αλλά θανατηφόρα κρυσταλλική λάμψη. Και πάλι, οι περισσότεροι, ναι κάτι είχαν ακούσει μωρέ, σε ένα πάρτυ μια φορά στο εξωτερικό είχαν μυρίσει και χασίς απο μακριά. Ο άλλος ναι γνωρίζει οτι κάτι παίζει αλλά εντάξει μωρέ, δεν είναι τραγικό και δεν συμβαίνει και συχνά. Ο άλλος, έλεγε ξεδιάντροπα, και δε σηκώθηκε κανείς να τον φτύσει κατάμουτρα, ούτε ο ίδιος ο τηλεσωτήρας φυσικά, ότι φίλοι του και γνωστοί του έχαιραν της κάλυψής του και της ψευδομαρτυρίας του σε δικαστήρια κατηγορούμενοι για εμπορία και διακίνηση ναρκωτικών. Το είπε αυτό γελώντας αυτάρεσκα και ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΥΣΤΗΣ δε σηκώθηκε να πει τίποτα. Κανένας δημοσιοσωτήρας δεν εξηνέστη, κανένας δεν έχει τα κότσια να του ρίξει μια κουτουλιά εκεί μέσα και να σηκωθεί να φύγει. Αλλά κύριοι σωτήρες μας, ινστρούχτορες της ηθικής, τιμητές της πραγματικότητάς μας, δικαστές, ένορκοι και δήμιοι, ξέρω.. Ξέεερω. Με τα ναρκωτικάκια δεν παίζεις. Δεν κάνεις αστειάκια. Γιατί αυτοί ούτε πολιτικούς φοβούνται, ούτε αστυνομίες, ούτε δημοσιογραφάρες που ελέγχουν την κοινωνία μας. Αυτοί ούτε θα διαμαρτυρηθούν, ούτε θα πάρουν τηλεφωνάκι να κάνουν καμιά "παρέμβαση" του κώλου στον αέρα. Αυτοί απαντάνε αμέσως με χαντάκι, ρεματιά, ύπτιο 50 μέτρα με τσιμέντο στα πόδια , και τέτοια. Οπότε ας λέει ο πουστόγερας οτι κάλυπτε εμπόρους ναρκωτικών. Ποιος θα τον ακουμπήσει και ποιος θα τον ελέγξει. Άμα είχε κανα αυθαίρετο σε καμιά ρεματιά, ε εκεί θα τον ξεφτιλίζαν. Τώρα που κάλυπτε εμπόρους πρέζας που σκοτώνουν τα παιδάκια του κοσμάκη, ε εντάξει, δεν έγινε και τίποτα ρε αδερφέ.. Ας μην έπαιρναν στο κάτω κάτω και αυτά τα σκασμένα. Και τα κοριτσάκια που θέλουν να γίνουν μοντέλα τι κακό θέλουν; Λεφτά, μια καλή ζωή και έναν πλούσιο γαμπρό που τα κονομάει απο τον πατέρα του. Τι να τους κάνουν τους επιστήμονες, σωστά. Αλλά με τον πλούσιο γαμπρό και τις φωτογραφίσεις, πάει και η κόκα και οι παρτούζες, γιατί εκεί στις καλές κοινωνίες είναι ανοιχτόμυαλοι και προοδευτικοί.
Ήταν τραγικά εκνευριστικό όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου, του και καλά "εγώ τα λέω όλα φάτσα φόρα γιατί είμαι δημοσιογράφος με καλαμπαλίκια". Αλλά ρε φιλαράκι, να ρωτήσω κάτι και εγώ ο απλός, καθημερινός, γυφτοπολίτης του οποίου τα δικαιώματα είναι ανύπαρκτα, ειδικά όσον αφορά τους δημοσιογράφους : Κανα ονοματάκι γιατί δεν είπες; Όχι γιατί συνήθως λες.. Όχι λεεες.. ΚΡΑΖΕΙΣ. Φωνάζεις και κουνάς το δαχτυλάκι σου. Και αλλοίμονο αν πάει κανείς να δικαιολογηθεί. Του παίρνεις το κεφάλι. Βέβαια με τόσο χρόνο που παίρνει να γίνει μια δίκη, ποιος τους χρειάζεται τους δικηγόρους και τους δικαστές ε; οποτε τους δικάζεις εσύ συνήθως. Αλλά χτες ρε φιλαράκι δεν άκουσα να βγείς να πεις κανα
"Σε πάρτυ πριν δύο εβδομάδες ο γνωστός δημοσιογράφος Λεύκιππος Ασπρόσκονης έφερε 40 γραμμάρια κόκα και την κάναν όλοι μαζί. Στην παρέα των κοκάκηδων ήταν ο τάδε (λαοφιλής και πετυχημένος σατυρικός ηθοποιός), ο τάδε (τραγουδιστής που κάθε βράδυ γινεται χαμός στο μαγαζί του), ο τάδε (πολιτικος-γιατρός-δικηγόρος) κλπ κλπ. Μετά έκαναν παρτούζα και πήδηξαν τη γυναίκα του Αντρέα Κουφάλογλου, τη Μιμή Τακαταπίνη, που είναι γνωστή θεούσα, υπόδειγμα μάνας κλπ, πήδηξαν τον ίδιο τον Κουφάλογλου (άλλος γνωστός αρχιερέας του πολέμου ενάντια στη διαφθορά και γνωστός καλλιτέχνης-επιστήμων-επιχειρηματίας). Τη σκηνή τράβαγε βίντεο ο μεγάλοδημοσιογράφος Νίκος Ολατασφάζι ενώ του κανε στοματικό έρωτα ο αφεντικός του, από πίσω του η όμορφη μεγαλοδημοσιογράφος γυναίκα του, Όπρα Θελουναγίνου του χωνε εναν πυροσβεστήρα, ενώ αυτή την έπαιρνε ο μολοσσός Μπόμπ. Το κέφι κορυφώθηκε δε, όταν έσκασε δεύτερη παρτίδα κόκας και τη σνιφάραμε όλοι μαζί από τα ανοιχτά σκέλια της Μίκη Ξεκωλιάρας, γνωστού μοντέλου που παρουσιάζεται σε γνωστή εκπομπή φίλου μου. Ο οποίος εκείνη την ώρα έγλειφε βιάγκρα και έκσταση από κάπου που δε μπορώ να σας πω γιατι θα μου κάνει μήνυση το ΕΣΡ"
Όλοι δεν ήξεραν ενα πράμα. Ή μάλλον, όοολοι ήξεραν αλλα ήταν με χαμογελάκια και υποννοούμενα "αχ καλέ άμα ανοίξω εγώ το στοματάκι μου θα κάψω κόσμο". Ανοιξέ το ρε κοπριά της κοινωνίας, να πάει κανας πρεζέμπορος μέσα..
Αλλά για αυτό τους σιχαίνομαι συλλήβδην όλους αυτούς. Γιατί είναι τόσο παράσιτα, που έχουν ξεχάσει τον παρασιτισμό τους. Τον φχαριστιούνται και τον γουστάρουν. Και σε κοροϊδεύουν απο πάνω. Με ειρωνικό χαμόγελο σου λένε ένα "αχ καλέ ξέρω, βιβλίο θα γράψω". Αλλα βιβλίο δε γράφουν. Είναι απασχολημένοι να καλύπτουν τους φίλους τους τους πρεζάκηδες και τους πρεζέμπορους, που τους πιάνουν στα πράσα μέσα στα κοτεράκια τους, και μετά βγαίνουν όοοοολοι αυτοί που καταδικάζουν την πρέζα, να τους καλύψουν και να λένε οτι ήταν τυχαίο.
Έξω από τη χώρα μου ρε σκουλήκια. Βρωμάει ο τόπος από τη λίγδα σας.
Απαιτώ λιγότερη διαφθορά!

Ή έστω, περισσότερες ευκαιρίες να συμμετέχω.. :P

Άσχημα όνειρα

Δεν μας έφτανε ο ξύπνιος μας, μας έσκασε πρόβλημα και στον ύπνο μας. Εκτός του ότι έχω γίνει βρυκόλακας και δεν κλείνει το μάτι αν δε γκαρίξει κοκόρι (που να γίνουν όλα κοκ ο βάν :P), και όταν ξεραίνομαι επιτέλους, να σου τα καλά τα μαντάτα. Προσέχτε τώρα τι διάολο βλέπω τελευταία (τα γράφω αμέσως πριν τα ξεχάσω...) :
1. Το all time classic, ο πλέον συνήθης εφιάλτης μου εδώ και χρόνια.Τόσο οικείος πλέον που δε μου κάνει και τρελλή εντύπωση : Είμαι λέει σε ένα κεντρικό δρόμο της Αθήνας, πιθανότατα μπροστά απο την Εθνική βιβλιοθήκη.Καταμεσής του δρόμου, γονατιστός και μια γυναίκα ψυχορραγεί στα χέρια μου. Άλλες φορές έχει πρόσωπο,άλλες όχι. Πάντα όμως από τα μάτια της τρέχουν δάκρυα απο αίμα. (Απο κει βγήκε και αυτή η γαμάτη εικόνα που μου φτιαξε ενα παλλικάρι στο deviantart). Εγώ και καλά δε μπορώ να κάνω τίποτα απλά την κρατάω και την κοιτάω. Τη στιγμή που φεύγει, σηκώνω τα μάτια και απέναντί μας, ενώ ολος ο κόσμος κινείται τρέχοντας, είναι ένας τύπος ψηλός, ξερακιανός, με γαμψή μύτη.Μας κοιτάει έντονα. Τη στιγμή που ξυπνάω ανοιγοκλείνει τα μάτια του. Αλλά δεν έχει κανονικά βλέφαρα.Ανοιγοκλείνουν στο πλάϊ. Καλό ε;
2.Φρέσκο,πρόσφατο: Είμαι σε ένα πράγμα σαν αίθουσα δικαστηρίου. Βαριά χαλιά γύρω γύρω, και ενας κύκλος απο καρέκλες. Πάνω τους κάθονται άτομα των οποίων δε μπορώ να δω το πρόσωπο.Είναι όλοι ντυμένοι με μια περίεργη μαύρη τήβεννο, χρυσοποίκιλτη στα άκρα.Το κεντρικό πρόσωπο μπορώ να το δω. Έχει ένα πολύ συγκεκριμένο και γνωστό μου πρόσωπο. Με κοιτάει με λύπη,και συνεδριάζει με τους άλλους. Εγώ είμαι κάτι σαν δεμένος αλλά δε μπορώ να δω δεσμά. Το κεντρικό πρόσωπο με κοιτάζει για λίγο, κάνει ένα νεύμα με το πρόσωπο και καποιος με παίρνει.Στην αυλή που με βγάζουν δεν υπάρχει ψυχή. Είναι μια τεράστια,πλακόστρωτη αυλή χωρίς ίχνος ανθρώπου.Με αφήνουν εκεί. Ξυπνάω όταν ο ήλιος αλλάζει ξαφνικά χρώμα
3.Και άλλο φρέσκο :Είμαι λέει σε ένα νησί, πάνω σε μια γκρεμίλα.Απο κάτω θάλασσα,ήλιος και τα λοιπά γνωστά. Φοβερό τοπίο.Κάθομαι και καπνιζω; τρώω; κάτι τέτοιο συμβαίνει.Ξαφνικά μου πέφτει ένα δόντι.Τελικά πέφτουν και άλλα..ο,τι ναναι
4.Τελευταίο για σήμερα : Είμαι στην όχθη μιας λίμνης. Ολα καλά είναι αλλά ξαφνικά λες και μαυρίζει ο κόσμος. Η λίμνη ανταριάζει και σκάνε κύματα. Βλέπω ψόφια ψάρια κλπ.Αρχίζει μια τρελλή βροχή. Μέσα από τη λίμνη βγαίνει ένα άτομο.Έχω την εντύπωση ότι είναι ζωντανο και οχι κανα φάντασμα ή κάτι τέτοιο.Κάτι παέι να μου πεί αλλά δε μπορεί. Οταν με αγγίζει όμως, εμφανίζονται "ρωγμές" στον αέρα.Σα να σχίζεται ο χώρος.Μου λέει "μείνε" και εκεί απάνω ξυπνάω...
Έχω και κάτι ακατάλληλα που δε μπορώ να γράψω. :P Αλλά δεν τελειώνουν καλά ούτε αυτά:P

Μπλογκοπαίχνιδο

Εκβίασα το Πατσιούρι να με καλέσει σε μπλογκοπαίχνιδο και ιδού τα αποτελέσματα : Το θέμα είναι "5 αγαπημένα πράγματα" :
1.Το βιβλίο με τους στίχους: Ένα κλασσικό τετράδιο "Μέλισσα",με το εξώφυλλο διακοσμημένο με διάφορα γκοθικ πράματα και τον τίτλο "Dreamkeeper", παρατσούκλι που είχα στα 15 μου. Εκεί μέσα υπάρχει το απαύγασμα του γέλιου, της χαρας, της πίκρας και της απογοήτευσης απο τότε που άρχισα να γράφω. Τα περισσότερα είναι για γέλια αλλά μερικά αρέσουν ακόμα
2.Το παλιό μου ημερολόγιο :Θέλει και ανάλυση; εκεί να δείς τι γράφει...σταματα κάπου στο 96, στο τέλος του πρώτου έτους στη σχολή. Έχει μέσα πράγματα που δεν τα έλεγα ούτε στον εαυτό μου φωναχτά..
3.Ένα άλμπουμ με φωτογραφίες : Ξεκινά απο την 6η Δημοτικού και φτάνει μεχρι το Λύκειο.Εχει μέσα μεγάλα ξεφτιλίκια και τραγικές στιγμές. Έχει στην τελευταία σελίδα μια υπέροχη φωτογραφία, με εμένα και τον πρώτο μεγάλο έρωτα.2 παιδάκια. Το ένα άσχημο, με ακμή, πατομπούκαλα και μπλούζα Guns n roses, το άλλο ενα γλυκύτατο κοριτσάκι...(τι μου χε βρει ρε διάολε..)Αμα το χάσω ποτε θα φρικάρω
4.Η κιθάρα μου. Μια Alhambra 3c, αγορασμένη το 85.Εχει πιτσικάρει πλέον ο καβαλάρης και δεν είναι για πολύ παίξιμο, αλλά είναι μουσειακό κομμάτι. Κουβαλάει πλέον 22 χρόνια μουσικής πάνω της. Με αυτήν έλιωνα όταν χαιρομουν, με αυτήν όταν στεναχωριόμουν. Παράτησα τα μαθήματα ένα χρόνο πριν το πτυχίο γιατί έφυγε απο τη ζωή ο δάσκαλός μου. Από τότε όποτε την πιάνω, υπάρχει μια ιδιαίτερη φόρτιση...
5. Το νεκροτάμπελο του στρατού. Δεν το χω εγώ μεν, το χάρισα λιγο πρίν απολυθώ. Και αυτό πολύ ιδιαίτερο κομμάτι. Σου ρχεται λίγο κάπως να ξέρεις οτι αν τύχαινε κάτι ποτε, αυτό ήταν απο τα πράγματα που θα παίρναν οι δικοί σου..Είναι σε καλά χέρια
καλώ να απαντήσει ο σύντροφος Zaphod!!!

Ευαισθησίες

Μπορεί ενίοτε να είμαι το πιό αναίσθητο κάθαρμα που υπάρχει, αλλά μερικές φορές γονατίζεις με κάτι τέτοιο..

As soon as you're born they make you feel small
By giving you no time instead of it all
Till the pain is so big you feel nothing at all
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be

They hurt you at home and they hit you at school
They hate you if you're clever and they despise a fool
Till you're so ------- crazy you can't follow their rules
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be

When they've tortured and scared you for twenty odd years
Then they expect you to pick a career
When you can't really function you're so full of fear
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be

Keep you doped with religion and sex and TV
And you think you're so clever and classless and free
But you're still ------- peasants as far as I can see
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be

There's room at the top they are telling you still
But first you must learn how to smile as you kill
If you want to be like all the folks on the hill
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be

If you want to be a hero well just follow me
If you want to be a hero well just follow me

Αναπηρία V

(Φτου μου, είμαι πολύ ωραίο άντρα...)
Ναι ρε εγώ είμαι απο πάνω!!
Καλώς τα δέχτηκα...
Πάω σήμερα στο διαγνωστικό κέντρο να πάρω τα αποτελέσματα.
Μπαίνω στο γραφείο, ήταν μια γιατρίνα,ε πάνω κάτω στην ηλικία μου, ωραία κοπέλα δε μπορώ να πω. Γεια σας λέω, ήρθα. Βγάζει τον εγκέφαλο και τον αυχένα μου, τα κοιτάει,δε λέει τίποτα. Βγάζει μια μπουκάλα Τζακ, και ένα πούρο. Πιές μου λέει. Μετά γδύνεται, μου σκάει ένα τρελλό φιλί, και τα υπόλοιπα είναι προφανή.
"Γιατρέ μου", λέω "καλά όλα αυτά, αλλά μήπως πρέπει να ανησυχήσω;"
"Κοίτα να δείς, έχω να σου δώσω μια συμβουλή : Πούλα ό,τι έχεις και δεν έχεις, κράτα μια βαλίτσα ρούχα μόνο. Αποχαιρέτισε τους γνωστούς, και ξεκίνα να γυρνάς τον κόσμο. Πιές, πάρε κόκα, κάνε σεξ και πέρνα καλά. Και σε κανα χρόνο γύρνα πίσω να χαιρετίσεις τους γνωστούς"
Βασικά οκ, δεν έγινε ακριβώς έτσι, αλλά είδα ένα παρόμοιο όνειρο.
Δισκοπάθεια έχω τελικά. Μεταξύ Α5-Α6 και Α6-Α7 δίσκων;σπονδύλων; είναι το πρόβλημα.Ακόμα δε χρειάζονται εγχειρήσεις κλπ κλπ αλλά θα αρχίσω θεραπείες στο νευρολόγο και βλέπουμε.
Με ψιλοκαθησύχασε ο γιατρός οτι δεν είναι μεγάλο το πρόβλημα, αλλά ξέρετε τώρα. Δεν είναι μεγάλο τώρα. Με βλέπω εγώ, στα 50 με τούρμπο καροτσάκι, γυαλί πατομπούκαλο και νοσοκόμα ξανθιά Χέλγκα ή Οξάνα να είναι στο "Κύριου Εσταρινάκη τέλει μασάζ;" .. Τουλάχιστον τη γλύτωσε ο εγκέφαλος. Θα τον δημοσιεύσω κιόλας, είναι ωραιότατος. Πήρα και σε cd τα αποτελέσματα, γιατι έτσι και αλλιώς χρειαζόμαστε εικόνες απο MRI..
Χίλια ευχαριστώ για τις ευχές και τα σχόλιά σας παίδες, και ακόμα περισσότερο για τα τηλέφωνα που βαράγατε 2 φορές τη μέρα μερικοί μερικοί... ήταν μεγάλη μου χαρά αυτό το πράμα, να το ξέρετε.Και το εκτιμώ αφάνταστα..
Πάω να οργανώσω το κυριακάτικο μπάρμπεκιου τώρα. Γεράσιμε άντε ψήσου. Θα σκάσει και το ζεύγος και ο Τρέμ...
Update : Ιδού και η απόδειξη ότι στο κεφάλι μου δεν έχω ούτε σκ.. ούτε αέρα κοπανιστό ούτε οτιδήποτε άλλο μειωτικό και υποτιμητικό :
(και άμα καμιά μου λέει οτι της αρέσουν οι άντρες με μυαλό, θα της δείχνω αυτά για να με κρίνει.. :P )

Παπαδαριό

Έχω αράξει που λέτε χτές βράδυ, ψιλοπονάω κιόλας, βαριέμαι ασύστολα, οποτε επιδίδομαι σε ακίνδυνο και προσφιλές σπόρ.Ζάπινγκ, μπύρινγκ και πίτσινγκ.(Και εχέσθην για τις θερμίδες, έχω γίνει σαν το Αη Γιάννη τον Καλυβίτη..).
Είχε παπαδοβραδιά χτες βράδυ. Παντού πετύχαινες και από έναν παπά. Μια καταιγίδα από μούσια, ράσα και χαζομάρα εξελίχθηκε μέσα στο σπίτι της αδερφής μου. Ευτυχώς έλειπε και δεν άκουσε τα καντήλια που μουρμούραγα.
Περίπτωση πρώτη : Γνωστός μάλλον παπάς, έλεγε για τη συντέλεια. Σε 11 χρόνια. Και επιστημονικότατα αράδιαζε αριθμούς. Να ο Ναβουχοδονώσορας (τώρα αν το έγραψα σωστά.. ε..) με τα μαρτύριά του, τοσα χρόνια απο τότε, τόσα χρόνια απο τη συντέλεια του 1948.. Ε.. ΟΡΙΣΤΕ? Ποια συντέλεια το 1948; Έσκασε το 1948 μύτη ο Οξαποδώς με τους Δαίμονες, ανοίξαν οι τάφοι και βγήκαν οι νεκροί, έβρεξε θειάφι και μαραθήκαν τα σπαρτά και μεις δεν πήραμε χαμπάρι; Εκτός αν εννοεί τον εμφύλιο συντέλεια (;!;!). Αλλά ρε μεγάλε, τοπικού χαρακτήρα συντέλεια δε γίνεται. Δε μετράει. Πρέπει να έχει καθολικό χαρακτήρα. Και έβγαλε πόρισμα ο παπάς οτι έχουμε 11 χρόνια ακόμα, οπότε προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε να μετανοήσουμε, να γίνουμε καλοί χριστιανοί και να παμε να ακουμπήσουμε και κανα ευρώπουλο στα παγκάρια μπας και σωθούν οι μαύρες και καταδικασμένες ψυχές μας. Ήταν απόσπασμα σε σατιρική εκπομπή οπότε δεν είδα αν τον κράξανε μετά. Αλλά ήθελε πολύ σάπιο λαχανικό το αλάνι. Καλά ρε ΑΥΤΟΥΣ βγάζουμε στην τηλεόραση να μιλάνε; ΑΥΤΟΥΣ βγάζουμε να επηρρεάζουν τον κόσμο; Ε ρε Dawkins που σας χρειάζεται.. Εδώ και 2000 χρόνια, έχουμε συντέλεια κάθε τρείς και λίγο. Αλλά πάντα αναβάλλεται γιατί προφανώς ο Big Boss έχει έλλειψη από στρατεύματα να στείλει, ή ο J.C παίζει τάβλι με τον Τζές (το μικρό αδερφό του) και δεν προλαβαίνει. Μου θύμησε Λιακόπουλο ο παπάς. Άλλος απο κει. Νεφελίμ, Ελοχίμ κλπ. Οι Έλληνες λέει είμαστε Ελοχίμ(σύμφωνα με το νετ, Elohim : acts as a singular noun in Hebrew grammar and is then generally understood to denote the single God of Israel). Θα έπρεπε να ντρέπεσαι και συ κύριε Λιακόπουλε, αλλά ποιος στον κόσμο έχασε ντροπή για να τη βρούμε στην Ελλάδα; Δε θέλουμε να είμαστε Θεοί του Ισραήλ. Θα προτιμούσα να είμαστε όχι Θεοί, αλλα απλοί αφέντες και κύριοι του εαυτού μας και της χώρας μας, αλλά ούτε αυτό δεν καταφέρνουμε τελευταία. Όσο για Νεφελίμ και ρυπαρά γένη.. ε... άσε, άλλη φορά.
Περίπτωση δεύτερη και τραγικότερη : Στην εκπομπή του Χαλιαμπάλια, είχε θέμα αυτή την απατεώνισσα την Σία από το Αιγάλεω. Ξέρετε τώρα, Αγία Σία, Αθανασία κ' Σία Ο.Ε κλπ. Και πέτυχα για 5 δευτερολεπτα παπά, μάλλον όμως που άνηκε στη σέκτα, να λέει το εξής απίστευτο : "Η Εκκλησία είναι η πρώτη Δημοκρατία στον κόσμο"!!!!!!!!!. Και δε σηκώθηκε ΚΑΝΕΝΑΣ άχρηστος να του ρίξει δυό χαστούκια, να του τραβήξει τα γένια ή έστω να του ρίξει ένα γιαουρτι βιολογικό μαζί με την πέτσα! Τι λε ρε μάγκα; Αν είναι για κάτι γνωστή η Εκκλησία, και οποιαδήποτε Εκκλησία, είναι γνωστό ότι αυτό ΔΕΝ είναι η Δημοκρατία. Εκ φύσεως δηλαδή. Είναι δυνατόν να είσαι δογματικός φύσει και θέσει και να θεωρείσαι δημοκρατικός;Που τα είδατε αυτά ρε; Πως δε σηκώθηκαν ο Κλεισθένης και ο Περικλής να σκάσουν μύτη με τις χλαμύδες να σε πλακώσουν στις γρήγορες. Αλλά τα λέτε αυτά επειδή οι υπόλοιποι είμαστε δημοκρατικοί και όσες παπαριές και αν λέτε, δε γίνεται να σας αρπάξουμε από τα γένια και να σας πετάξουμε έξαποδώ :). Το "κακό" με τη Δημοκρατία είναι ότι πρέπει να αφήνεις ακόμα και τον υπέρβλακα, τον κακεντρεχή, τον απατεώνα, τον μισσαλόδοξο να λέει τη βλακεία του ελεύθερα. Αλλά το καλό είναι οτι μετά μπορείς να τον κοροϊδέψεις και να τον εξευτελίσεις ώστε να μην παρασύρει κόσμο.
Περίπτωση τρίτη, πάλι Αγία Σία και Σία : Η επίσημη Εκκλησία λέει την είχε καταδικάσει για αγυρτεία αλλά παρ όλα αυτά στέλνανε λέει παπάδες να λειτουργούν, γιατί, με λίγα λόγια, έτερον εκάτερον. Ναι ξέρω. Όχι εκάτερον όμως. Ευράτερον. Μπικικίνια. Ο λόγος του Θεού ερμηνεύεται κατά το δοκούν άμα πέφτουν 500ευρα. Άμα είσαι μπατίρης, πρεζάκι, μόνος και αναζητάς μια ελπίδα, κάπου να πιαστείς, κάπου να ακουμπήσεις και το μόνο σου αποκούμπι είναι (και δε διαφωνώ επί της αρχής - μόνο επί της ουσίας- ο καθένας μπορεί να δώσει στην ελπιδα του ό,τι όνομα θέλει, και να πιαστεί από όπου μπορεί) η Εκκλησία και ο Χριστός, σε διώχνουν επειδή "πόρνευσες" (ήγουν είχες προγαμιαίες σχέσεις).Αληθινό περιστατικό που περιγράφανε χτες το απόγευμα.
Τι να πείς για αυτούς που κάνουν έξωση σε άπορες οικογένειες επειδή δεν πληρώνουν το νοίκι; Τι να πεις για αυτούς που διώχνουν μια κακομοίρα ναρκομανή που ζητάει μια επιπλαστη έστω ελπίδα σωτηρίας; Τι να πείς για αυτούς που μαλλιοτραβιούνται για τα παγκάρια; Τι να πείς για αυτούς που σαν τα όρνια (ή μάλλον χειρότερα, τα όρνια τσιμπολογάνε το ήδη νεκρό σώμα) βυθίζουν νύχια σε έναν ετοιμοθάνατο άνθρωπο και ρίχνουν χολή παρασάγγας απέχουσα από τα "πιστεύω" τους; Και ο ετοιμοθάνατος, ό,τι και αν είναι, είτε ο Χίτλερ είτε ο Χριστόδουλος, πρέπει να είναι σεβαστός από όποιον θέλει να ονομάζεται άνθρωπος. Τι να πείς για αυτούς που έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι, αλλά αντί να μοιράσουν καμιά φετούλα καρπουζάκι σε εκείνους που την έχουν ανάγκη, ζητάνε και το δικό σου καρπούζι για να μεσολαβήσουν για τη σωτηρία της ψυχής σου, την οποία διαχειρίζονται, αποφασίζουν και καταδικάζουν μόνοι τους;
Τι να πείς πέρα από
ΝΤΡΟΠΗ ΡΕ ΛΑΜΟΓΙΑ, ΝΤΡΟΠΗ

Αναπηρία IV

Αυτή η αναμονή είναι πολύ κακή.. Σε καμιά ώρα πάω να κλείσω το ραντεβού για τη μαγνητική. Εγκεφάλου και αυχένα. Σε καθαρίζει αυτό το περίμενε. Και μπορεί να μην είναι τίποτα, αλλά όσο ΔΕΝ ξέρεις σίγουρα, δυστυχώς ο βρωμοεγκέφαλός σου τείνει να σκέφτεται τα χειρότερα. Να σε προετοιμάζει για να ακούσεις μεγάλη καμπάνα. Έχω φάει τα λυσσακά μου. Το βράδυ ήταν γεμάτο εφιάλτες. Το πρωί καλύτερο αλλά και πάλι δε μπορείς εμποδίσεις τη σκέψη, όσο χαρούμενα πράγματα και αν ζορίζεσαι να σκεφτείς. Με έχει πιάσει μεγάλη χαζομάρα, το ξέρω. Τίποτα δε θα ναι. Αλλά ΑΝ είναι; Αντε ρε γιατρέεεεε....
Ευχαριστώ παίδες για τις ευχές. Να στε καλά.
Τα αναπηρικά καροτσάκια τι μέγιστη ταχύτητα πιάνουν; γιατί άμα γίνω άναπηρ, θέλω να γίνω μέγας καμικάζι των πεζοδρομίων :P
Αυτό το κόλλημα που έφαγε το μυαλό μου το βράδυ οτι θα ψοφήσει ολο το αριστερό μέρος και έβλεπα οτι δε θα ξαναλειτουργήσει το εργαλείο και ότι θα μπορώ μόνο πλέον να βλέπω, δημιούργησε πολλούς τραγικούς κατά τη διάρκεια της νύχτας εφιάλτες και πολύ γέλιο το πρωί που σηκώθηκα πλήρως λειτουργικός και ακμαίος :P Ρε τι γράφω....

Αναπηρία ΙΙΙ

Live from Ilisia. Πήγα ΓΝΑ σήμερα. Σε νευρολόγο. Ένα έχω να πω : Όταν βλέπεις γιατρό να συνοφρυώνεται, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να ανησυχήσεις, για να μην πω να κλάσεις μέντες. Το κακό δεν είναι οτι στραβομουτσούνιασε για το νεύρο στο χέρι, αλλά όταν εξέτασε και το αριστερό πόδι, στο οποίο δεν έχω καμία ενόχληση. Αύριο πάω για μαγνητική. Εύχομαι να μην είναι τίποτα σοβαρό γαμώτο. Ή τουλάχιστον άμα είναι να παραλύσω μονο απο τη μιά μεριά. Και καθόλου στο κέντρο. Γιατί χωρίς περπάτημα τη βγάζω. Χωρίς κοκό;;; :P . Δε μασάω ρε. Και σοβαρό να είναι, η ιατρική κάνει θαύματα. Θα το προλάβουμε.
Δύο βδομάδες τα αντιφλεγμονώδη με σκίσανε. Ακόμα και με τις κάψουλες για το στομάχι. Το καλό είναι οτι έχω γίνει στυλάκι. 83 κιλά απολύθηκα, 76 είμαι τώρα. Και έπεται συνέχεια.
Ευτυχώς δεν πονάω ιδιαίτερα, αν και κυκλοφορώ με το χέρι στην κούνια. Το μούδιασμα όμως, μούδιασμα.
Ήταν ανάγκη να είναι νευρολογικό ρε γαμώτο;.. τεσπα, θα επιβιώσουμε στην τελική. Στανταράκι όμως.
Και μην τολμήσει κανείς να προευχηθεί για μένα! Είδαμε και τα καλά του Κρις :P
υ.γ : Υπάρχουν και χειρότερα. Έμαθα σήμερα για έναν γνωστό κύριο οτι βάρεσε κανόνι, φόρεσε πουκάμισο με μακρύ μανικάκι και μετακόμισε προς Δαφνί μεριά...

Αγαπημένο καλοκαιρινό τραγουδάκι. Ταίριαζε ιδιαιτέρως με blog action day...αλλα παντα επίκαιρο :



Διάβασα μολις οτι πέθανε και ο Robert Jordan..Ένας από τους καλύτερους συγγραφείς φαντασίας.. Πάει το Wheel of time ρε γμτ.. 11 βιβλία και μας άφησε λιγο πριν το τέλος.

Μαύρα κοράκια

Εδώ και μέρες θέλω να κράξω. Και να κρώξω -αλλά για άλλους λόγους- . Με έτρωγε ο απαυτός μου να γράψω για το ΠΑΣΟΚ, αλλά βροντοφώναξα ΟΧΙ! Μπορεί να έχω πέσει χαμηλά στη ζωή μου, αλλά μέχρι εκεί δε φτάνω ακόμα και εν μέσω της συμπαντικής γκαντεμοκαταιγίδας που με ακολουθεί παντού τελευταία. Οπότε τι έμεινε; Το παπαδαριό. Και οι δημοσιογράφοι. Είδα κάτι περίεργα όνειρα σήμερα (όλο μαλακίες βλέπω. Ούτε κανά "καλό" όνειρο δεν παίζει τελευταία.) και σηκώθηκα με έντονα αντι-παπαδίστικη διάθεση. Ρε τι είναι αυτοί ωρέ; Έχετε ξαναδεί τέτοια μανία; τέτοια λύσσα; Δεν θυμάμαι τι γινόταν όταν ψοφολόγαγε ο Σεραφείμ -φαντάζομαι τα αντίστοιχα- αλλά αυτοί εδώ έχουν φοβερή πλάκα! Είναι ο άλλος στο Αμέρικα και ετοιμάζεται για το meeting με το αφεντικό, και αυτοί εδώ πέρα όχι μόνο του το χουν ράψει το ξύλινο το κοστούμι, αλλά του έχουν πάρει και αξεσουάρ, χρυσό ρολόι, καδένα, του έχουν ετοιμάσει τα λουλούδια, τα θυμιατά είναι γεμάτα, οι ψάλτες ρουφάνε ωμό αυγό, οι μοιρολογίστρες μυξοκλαίνε για προθέρμανση κλπ. Ρεεε ζαγάρια, ρε κοράκια χαλαρώστε ρε. Είπαμε. Και τα όρνια ακόμα περιμένουν να πεθάνει ρε το ζώωο πριν το φάνε. Εσείς είστε σε φάση "ρε έλα τι τώρα τι μεθαύριο, τσίμπα κανα κοψιδάκι, δε θα καταλάβει". Ρε τι παπαδαριό είστε εσείς ρεεεεεεεε. Και είστε και οι επίσημοι Θεόσταλτοι, μην ξεχνιόμαστε. Είστε σύμφωνα με τα δικά σας λεγόμενα οι επίλεκτοι του ίδιου του Αποστόλου Παύλου. Μάλλον το χει χάσει λίγο το τάτς τώρα τελευταία ο Παυλάκης. Είναι κορυφαία στιγμή πάντως να ακούς κληρικό, και μάλιστα επίσκοπο, να δηλώνει "Όλα εδώ πληρώνονται" . Ρε αλάνι, άμα όλα εδώ πληρώνονται, εσάς τι σας χρειάζεται ο κόσμος; Αφού αυτή είναι η απειλή που κραδαίνετε πάνω από τα κεφάλια τους εδώ και δύο χιλιετίες : "Πίστεψε, γιατί άμα δεν πιστέψεις, ΜΕΤΑ έχει πηρούνα στον πρωκτούλι,φωτιά, θειάφι, και αιώνιο μπάρμπεκιου" . Άκου όλα εδώ πληρώνονται. Φιλαράκι βέβαια και μερικοί από μας, αυτό λέμε, το όλα εδώ πληρώνονται και δεν υπάρχει τίποτα παραπέρα, αλλά δε μας πιστεύουν. Τώρα που το είπες εσύ όμως, που είσαι μια από τις σεβαστότατες κεφαλές της Εκκλησίας στην Ελλάδα, και που σίγουρα έχεις ένα στρατό γραϊδίων από πίσω σου να σούρνονται με τα γόνατα ακολουθώντας σε, μάλλον έχει μια κάποια βαρύτητα η γνώμη σου. Βέβαια, με την συνηθισμένη ευφράδεια και ετοιμολογία των κληρικών, άμα στην πουν, κάποια παπ...εεε κάποιο τέχνασμα θα βρείς να πείς για να ξεφύγεις. Το συνηθέστερο είναι ότι "δεν το εννοούσα έτσι", "είναι αλληγορική έκφραση" (αυτό με τα αλληγορικά έχει τεράστια πλάκα, ειδικά όταν τσακώνεσαι με καναν φανατικό για παλαιές διαθήκες, καινές και κενές) (Ανοίγω μεγάλη παρένθεση τώρα : Μιλάς με τον άλλο, και τον φτάνεις στο σημείο να παραδεχτεί ότι η όλη φάση με τον Αδάμ, την Εύα και τα φιρίκια είναι "αλληγορική" και φυσικά κανείς δεν πιστεύει ότι έγιναν αυτά. Μετά απο κανα τέταρτο, στο ανυποψίαστο τον φέρνεις στο σημείο να έχει πει οτι : α. Όλοι κουβαλάμε πάνω μας το προπατορικό αμάρτημα, και β.ο Χριστός θυσιάστηκε και σταυρώθηκε για να πάρει από πάνω μας όχι μόνο την αμαρτία του προπατορικού αμαρτήματος αλλά και τις μελλούμενες αμαρτίες μας. Οπότε κάνεις μια ωραία κατακλείδα, σύμφωνα με τα δικά του λόγια, ότι εμείς κουβαλάμε πάνω μας ένα φανταστικό προπατορικό αμάρτημα που έκανε ένας προπάτορας που δεν υπήρχε, και ο Θεός που πιστεύουμε έστειλε το γιό του να θυσιαστεί για να πάρει πάνω του το κρίμα αυτού του προπατορικού αμαρτήματος που δεν το έκανε ποτέ ένα φανταστικό πρόσωπο. Ε και εκεί γίνεται πανηγύρι!! ) Με έχουν εντυπωσιάσει πάντως οι ισαπόστολοι φέτος. Προφανώς παίζει τρελλό παγκάρι και βιάζονται να μασήσουν με την ψυχάρα τους. Φαίνεται ο DJ Christo μάζευε όλες τις εισπράξεις του κλάμπ για πάρτη του και για καναδυό τσιράκια, και οι άλλοι φεύγανε χωρίς να λιγδώσουν τη γενειάδα τους. Οπότε τώρα σου λέει "ιεεεελα εδώ. Τόσα χρόνια καλά μάσησες. Μάσησες τόσο που σάπισαν τα μέσα σου απο τη μάσα. Στοοοοπ. Δίαιτα. Κάτσε σε μια γωνιά και περίμενε το ασανσέρ για τα πάνω, και εμείς εδώ θα σου κάνουμε μια λειτουργία, που θα δακρύσουν και τα κουρτινόξυλα. Αλλά όλα και όλα, πρώτα το φαϊ." Εντωμεταξύ χτές ηττήθην σε λογική αντιπαράθεση με τον πατέρα μου. Για να δώσω ένα στίγμα, ο πατήρ είναι απόστρατος στρατιωτικός.Ναι της αεροπορίας. Οπως καταλαβαίνετε, έχει μια εγγενή αντιπάθεια προς αξυρισιά, μαλλούρα κλπ. Μπαίνω σπίτι, ερχόμενος απο Πάτρα, αξύριστος καναδυο βδομάδες. Γουρλώνει μάτι, "άντε και να ξυριστείς". Εγώ ανθίσταμαι "γιατίιιι;". Παίρνει το ύφος "σε έχω τώρα" και δηλώνει "το ξύρισμα είναι καθαριότητα" και μου τη φύλαγε έξυπνα, γιατί με έχει γεννήσει και ξέρει τις απόψεις μου. Πριν προλάβω να ελιχθώ, να πω καμιά μεγάλη φιλοσοφία ότι αξύριστοι ήταν οι ήρωες της επαναστάσεως κλπ κλπ, μου σκάει το μεγάλο καρφί στο φέρετρο "υπάρχουν μεγαλύτεροι βρωμιάρηδες από τους παπάδες;". Ε το βούλωσα και πήγα και έριξα μια κόντρα, που γινε το πρόσωπό μου σαν κώλος μωρού. (Μερικοί κακεντρεχείς θα έλεγαν ότι είναι μικρή η βελτίωση μια και το πρόσωπό μου είναι σαν κώλος γενικότερα)

Αναπηρία ΙΙ

Το σύμπαν εξακολουθεί να ξεσπάει πάνω μου την εκδικητική του μανία για κάποια εγκλήματα που προφανώς έχω κάνει αλλά αγνοώ παντελώς. Εξακολουθώ να πονάω ασύστολα, ευτυχώς όχι ολημερίς. Τουλάχιστον ήρθε ο Zaphod, με μάζεψε και με έφερε σπίτι του για να αλλάξω παραστάσεις, γιατί μια εβδομάδα σπίτι μόνος και αναγκαστικά ξάπλα, παραπήγαινε. Σε λίγο θα άρχιζα να μουγκρίζω και να δαγκώνω. Το κακό είναι οτι εδώ έχει αρκετή έως πολλή υγρασία και το πρωί που ξύπνησα δάκρυσα όχι απο συγκίνηση αλλά από το παλιοχέρι που μου έχει αλλάξει τα Πατριαρχεία. Σκέφτομαι σοβαρά να το κόψω. Το αριστερό είναι, δε χρησιμεύει και πολύ, εκτός αν ..χμμ.. ναι άσε καλύτερα δεν το κόβω.. Πονάω και έχω μια απίστευτη όρεξη να γκρινιάξω, να παραπονεθώ και να γίνω φορτικός, εριστικός, ανατριχιαστικός και ενδεχομένως ποταπά απαράδεκτος. Θα πάω και μια βόλτα Αθήνα αύριο-μεθαύριο γιατί πρέπει να με δεί και κανάς σοβαρός γιατρός. (Βασικά πολλοί γιατροί πρέπει να με δούν αλλά οκ.. ένας ένας..) Όταν περάσει όλη αυτή η συμπαντική καταιγίδα γκαντεμιάς και κακής υγείας θα αισθανθώ σαν τον τύπο που λέει στην τύπισα "πάρε με τηλέφωνο αν είσαι ελεύθερη σήμερα", αυτή του απαντάει "προτιμώ να τα βγώ με ουρακοτάγκο" και μετά από μερικές ώρες βρίσκει στον τηλεφωνητή του μήνυμα που λέει "καλησπέρα,εγώ είμαι. Είμαι τραγικά ελεύθερη και ο κοντινότερος ουρακοτάγκος είναι πολύ μακριά". Ίσως να έχω αρχίσει να αισιοδοξώ τελικά. Αλλά μην παίρνω και πολύ τ'απάνω μου. Γιατί όπως είπε και ο γνωστός συγγραφεύς, όταν θες κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν δε χέστηκε κιόλας και το πιο πιθανό είναι να σου χώσει καμιά ξανάστροφη για παραδειγματισμό. Πάρτε και ποιότητα :)

Blog action day

Είναι πραγματικά σπάνιο αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες με την παγκόσμια έκκληση των bloggers για ένα ενιαίο θέμα σήμερα, 15 Οκτώβρη του 2007. Αν και δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι συμμετέχουν σε κανένα «κίνημα», ούτε ότι με πέντε παραγράφους θα αλλάξω τον κόσμο, δε μπορώ παρά να συμμετάσχω σε αυτή την κίνηση. Γιατί πρόκειται για ένα θέμα που πρέπει και οφείλει να καίει όλους μας. Η γενιά μου από ό,τι φαίνεται, πάει ήδη να αποτύχει. Οι προηγούμενες 5-6 γενιές απέτυχαν οικτρά. Είναι πασιφανές. Κληρονομούμε έναν κόσμο σακατεμένο από τους γονείς μας. Εκείνοι κληρονόμησαν ένα κόσμο άρρωστο από τους δικούς τους. Και δεν κάνουμε τίποτα για αυτό. Εξακολουθούμε να πληγώνουμε, να λοιδωρούμε, να ασελγούμε σε ένα σώμα που ίσως πνέει τα λοίσθια. Σκυλεύουμε το πτώμα πριν καν ο οργανισμός αφήσει την τελευταία του πνοή. Δε συμμετέχουμε κύριοι. Όχι, δε συμμετέχουμε. Δε φτάνει μια απλή ανακύκλωση όποτε το θυμηθούμε ή να κρατάμε μούτρα σε διαδηλώσεις οικολόγων. Η Γή ψυχορραγεί. Και εμείς ζητωκραυγάζουμε την άφατη ηδονή μας χορεύοντας πάνω σε ένα ετοιμοθάνατο σαρκίο. Σκουλήκια που τρέφονται από ψοφίμια, απομυζούμε τα τελευταία απομεινάρια ζωής από τη μητέρα που μας θρέφει. Και εγώ μαζί. Όλοι μας. Απο ό,τι φαίνεται η παραμικρή μας κίνηση προκαλεί και άλλη μια πληγή σε αυτό το βασανισμένο σώμα. Είμαστε κομμάτια ενός φαύλου κύκλου που οι ίδοι τρέφουμε με τις παραμικρές καθημερινές μας συνήθειες. Μπορούμε να βγούμε από αυτόν; Δυστυχώς είμαι σε περίοδο που με έχει παρατήσει και η παραμικρή σταγόνα αισιοδοξίας. Πιστεύω ακράδαντα πλέον πως δεν υπάρχει επιστροφή. Θα τα καταστρέψουμε όλα, θα τα αφανίσουμε όλα. Θα πεθάνουμε κολυμπώντας στα δηλητήρια που εκκρίνουμε και μάλιστα θα χαμογελάμε αυτάρεσκα την ώρα του επιθανάτιου ρόγχου. Δεν πιστεύω οτι θα γίνει το παραμικρό. Θα κραυγάσουμε την αγωνία μας, ναι. Θα διαδηλώσουμε τις καλές μας τις προθέσεις, ναι. Θα διαρρήξουμε ιμάτια. Δικά μας και ξένα. Θα κλάψουμε δάκρυα πικρά αλλά προσωρινά. Γιατί μετά θα πάρουμε τα αυτοκίνητά μας να πάμε τη βόλτα μας. Θα καταναλώσουμε ρεύμα που για να παραχθεί θα αφανίσει δάση. Θα εκπνεύσουμε τη γεμάτη δηλητήριο εκδικητική ανάσα μας πάνω στο σαρκίο της μάνας Γής, θα γεμίσουμε το σπαράζον κορμί με τα φανταχτερά σκουπίδια μας, και θα κοιμηθούμε τον ύπνο του δικαίου σε σπίτια που χτίσαμε πάνω από τα κουφάρια δέντρων, καίγοντας κάρβουνα και πετρέλαια για να ζεσταθούμε, να δούμε τηλεόραση και να μαγειρέψουμε τα χουνκιάρ μας. Και εγώ, και εσείς, και όλοι μας. Η κεκτημένη μας ταχύτητα δε θα μας αφήσει να περισώσουμε τίποτα. Ίσως δε μας αξίζει να σωθούμε. Όχι με τη θρησκευτική έννοια. Με την κυριολεκτική. Ίσως μας αξίζει να πνιγούμε μέσα στα βρωμερά απόβλητα της ματαιοδοξίας μας. Της ελεεινής μας πίστης ότι τίποτα δε μας αγγίζει. Η ίδια η Γή θα μας τιμωρήσει. Αυτή θα γίνει Θεός, Δικαστής, Τιμωρός και Εκτελεστής. Πεθαίνοντας θα μας πάρει μαζί της. Με την τελευταία σπαραχτική κραυγή της θα μας καταδικάσει στη λήθη, εμάς και τα υπερφίαλα δημιουργήματά μας. Η Γή μας, είναι μια απίστευτα υπομονετική ερωμένη που εδώ και χρόνια μας δείχνει ότι η συμπεριφορά μας την καταπιέζει, την καταστρέφει, την μειώνει, την πνίγει. Και όλοι ξέρετε ότι οι ερωμένες που καταπιέζουμε, μια μέρα μας αφήνουν. Και όσο και αν κλαίμε γοερά, όσο και αν ουρλιάζουμε ότι τις αγαπάμε παραπάνω και από τη ζωή μας, αυτές δεν ξαναγυρνούν. Και χωρίς αυτή τη συγκεκριμένη ερωμένη, όντως, η ζωή μας δεν έχει νόημα, σκοπό και συνέχεια. Θα αφανιστούμε μοιρολογώντας μια ζωή που θα μπορούσαμε να έχουμε, αλλά επιλέξαμε να πετάξουμε στα πλαστικά μας σκουπίδια. Μακάρι να καταφέρουμε να λυπηθούμε τα παιδιά που θα φέρουμε στον κόσμο. Μακάρι να αγαπήσουμε πραγματικά ξανά αυτή την ερωμένη. Μακάρι να λάμψει μέσα μας η σπίθα της πραγματικής αγάπης για αυτήν. Να την πλησιάσουμε, να την πάρουμε από το χέρι και να της εκφράσουμε πόσο πραγματικά την αγαπάμε και τη χρειαζόμαστε. Πόσο μετανοιώνουμε για τον πόνο που της προκαλέσαμε. Πόσο ανάγκη έχουμε να τη γιατρέψουμε. Να χωθούμε στην ζεστή αγκαλιά της και να ονειρευτούμε ξανά μαζί της τα όνειρα που μας κάνουν ανθρώπους. Να ονειρευτούμε ξανά αυτά που τραγικά ξεχάσαμε ότι πάντα χρειαζόμασταν. Να αγαλλιάσουμε με το ζεστό χαμόγελό της. Να φιλήσουμε κλαυσιγελώντας τα χέρια της και να της ζητήσουμε γονυπετείς συγγνώμη. Σε αυτή την ασθμαίνουσα αιώνια ερωμένη μας. Στη μητέρα μας, την αδερφή μας, τη γυναίκα μας. Στη Γαία, που ψυχορραγεί σε μιαρή κλίνη, γιατί εμείς πνιγόμαστε στη ματαιοδοξία μας. Εύχομαι να αδράξουμε την τελευταία μας ευκαιρία. Γιατί η τελευταία μας ευκαιρία είναι εδώ και τώρα. Ο χωρισμός έρχεται σύντομα. Και η συγχώρεση απλά δεν θα υπάρξει. Γιατί ποιός αξίζει συγχώρεση λιγότερο από εμάς;
Υ.Γ : Το κερασάκι στην τούρτα, όταν θα σφίξουν πραγματικά τα πράγματα θα είναι τα παραληρήματα περί Δευτέρας Παρουσίας και οι 5-6 πόλεμοι που θα γίνουν ως φυσικό επακόλουθο της πίστης μερικών ότι έτσι θα σώσουν τον κόσμο.

Δεν την παλεύω

Και κάτι για να μην κοψουμε τα λαρύγγια μας..



Αν είχα επισκεφτεί τον τάφο του, θα έλεγα ότι έχει πέσει πάνω μου η κατάρα του Τουταγχαμών. Ελλείψει επισκέψεων σε καταραμένους τάφους, τείνω προς το συμπέρασμα ότι διανύω περίοδο τραγικότατης γκαντεμιάς. Ελπίζω να τελειώσει σύντομα γιατί δεν θα τα πάμε καλά.. (Άκου εκεί "ανώδυνα ημερολόγια".. που πα ρε Καραμήτρο.. Τα κατάντησες "Μίστερ Γκρίνια 2007")

Αναπηρία

Από τη Δευτέρα είμαι ημιανάπηρος. Ξύπνησα Δευτέρα πρωί με τρομερό πόνο στην αριστερή ωμοπλάτη και μουδιασμένα δάχτυλα στο αριστερό χέρι. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι παθαίνω έμφραγμα στα 30, πράγμα λιγο περίεργο μια και το κάπνισμα έχω κόψει και χοληστερίνη εχω κάτω απο 180. Παρ όλα αυτά ίσως να ήταν η ώρα μου. Ευτυχώς δεν ήταν και επιβίωσα. Αλλά απο τη Δευτέρα και μέχρι σήμερα το αριστερό μου χέρι είναι άχρηστο και πονάω αφόρητα. Παίρνω 37 χαπάκια τη μέρα αλλά παρ'όλα αυτά μόλις κάνω πως σηκώνομαι από το κρεβάτι τσακίζομαι στον πόνο. Και τώρα που γράφω αυτά, γράφω με ενα χέρι γιατί ΠΟΝΑΩ ρεεε.. Επίσης είμαι μόνος στην Πάτρα και έχω φρικάρει τοσες μέρες ξάπλα. Εχω γράψει και τη συνέχεια του Ρωμαίου αλλά δεν την παλεύω να την πληκτρολογήσω. Χρειάζομαι νοσοκόμα επειγόντως. Αν είσαι καλλίγραμμη, ευγενική, χαμηλοβλεπούσα, χιουμορίστα, με ωραίο πρόσωπο και στητό στήθος, προσλαμβάνεσαι. Στην ανάγκη κάνω μια υποχώρηση και λέω "Ρε Μλκ Γεράσιμε πέρνα καμιά βολτα γιατί ούτε να την τινάξω πλέον δε μπορώ" . Σιχτίρια γαμώ τα γηρατειά μου.

Ρωμαίος και Ιουλιέτα των Ταμπουρίων, πράξη πρώτη

Προ αμνημονεύτων, η Κωνσταντίνα είχε διατυπώσει μια πρόταση για διασκευές γνωστών αριστουργημάτων από σύγχρονους καλλιτέχνες. Μεταξύ αυτών ήθελε και μια διασκευή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Επειδή είναι γυναίκα φίνα και ντερμπεντέρισα και τον Κάλτσο σαν τα ζάρια τον μπεγλέρισε, είπα να της κάνω το χατήρι και να κάτσω να πονήσω ένα άνευ προηγουμένου πόνημα προς τέρψην κάθε απογοητευμένου ερωτευμένου πιτσουνακίου σε αυτό το μάταιο κόσμο, και για να δουν οι χωρισμένοι που δε γιορτάζουνε ποτές και ειδικά τα παρασκευόβραδα, ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Πάσα ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις μπορεί και να είναι τυχαία και δε φέρω ευθύνη για οτιδήποτε συμβεί, ειδικά αν πτύσσετε καφέ, μπύρα, ή άλλο υγρό στην οθόνη σας, άμα σας αρέσουν οι μπαρτζολέτες μου.
Καλή διασκέδαση ελπίζω.

Ρωμαίος και Ιουλιέτα - διασκευή σε λα ματζόρε εβδόμης, εκλαϊκευμένη και μετηφερμένη περίπου εις τη σύγχρονη εποχή.

Πράξη Πρώτη : Μάνα με γέννησες πατίρη

Σκηνικό : Αθήνα, περί τα 1950. Ταμπούρια. Βρώμα και δυσωδία. Δυστυχία, καημός και «μάνα δε μου κολλάν τα ένσημα». Η κάμερα κάνει ζουμ σε ένα –ο Δίας να το κάνει- σπίτι. Στην αυλή, μια χαροκαμένη μάνα πλένει βρώμικα σώβρακα. Στο μπαγκράου ακούγεται παραπονιάρικο ταξίμι από ξεχαρβαλωμένο μπαγλάμι. Η κυρά Μοντέγενα, χήρα του Αβραάμ Μοντέγου, πάλαι ποτέ μεγαλοσουβλατζή των Ταμπουρίων και νυν μεγαλοπτώματος του νεκροταφείου Κερατσινίου, αγκομαχά πάνω από την ξεχαρβαλωμένη σκάφη και μελετά τη μοίρα της.
Μοντέγενα : Το φελέκι μου και σήμερα. Ο άχρηστος. Ο ακαμάτης, ο αχαϊρευτος. Ο τεντυμπόης! Που 10 πήγε και ακόμα δεν άνοιξε το μάτι του να πάει για κανα μεροκάματο μπας και φάμε καμιά φακή. Που έχουμε κλάσει στους τζοχούς απο τα πεζοδρόμια. Που έχω βελάξει απο το πολύ χόρτο. Αλλά αυτός τη βόλεψή του. Όλο γκόμενες, μηχανές, κλαπς και ξύδια. Αλλά δε φταίει αυτός, ο αληταράς ο πατέρας του φταίει που έτρωγε 25 σουβλάκια στην καθησιά του. Μη Αβραμάκη μου, η χοληστερίνη σου, του λεγα. Τίποτα ο Αβραμ. Ε του πήγε η χοληστερίνη 760, η πίεση 28, το ζάχαρο 32, και μου πήρε τ’ανάσκελα ο Αβραμάκης. Και δεν άφησε και τσεντέσιμο κληρονομιά. Που να αφήσει. Καλό κουμάσι ήταν και του λόου του. Εκλεινε το μαγαζί και έτρεχε στην Τρούμπα να μπαλαμουτιάσει τις κοκότες. Που απορώ πως τα βγαζε πέρα με τέτοια περιφέρεια. Ειχε να δει το τσουτσούνι του 18 χρόνια ο Μάκης. Αλλα δε φτ..μπα μπα μπα.. ξύπνησες τζιγέρι μου, ξύπνησες σταυραϊτέ μου;
Από το αυλιδάκι ξεπροβάλλει λαμπρός νέος. Ένα σαμιαμίδι σκάρτο 1.68, αδύνατο, μισερό, μαυροτσούκαλο, περί τα 20 έτη, με ένα ίχνος μάγκικου μύστακος στο αχείλι και μια στραβοκουρεμένη φαβορίτα. Ο σύγχρονος αυτός Άδωνις, είναι ο κεντρικός μας ήρωας, Ρωμαίος Μονδέγος και μέγας καρδιοκατακτητής Ταμπουριών, Κερατσινίου και Περάματος. Ρ.Μ : Γεια σου Μάνα τσίφτισα και καραμπουζουκλού και νταρντανογυναίκα των Ταμπουρίωνε!
(Ο φούσκος του ρχεται στη μάπα τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνει ούτε βοήθεια να πει.)
Μ : Τον κακό σου το φλάρο μαλακισμένο! Αει σιχτίρια πάαινε δούλεψε μπας και φέρεις κανα φράγκο να φάμε καμιά φακή! Κοπρίτη! Τεμπελόσκυλο!
Ρ.Μ : Μάνα είναι η τυχερή σου μέρα. Μου προσέφεραν μια ιδιαιτέρως επικερδής θέσις στο εργοστάσιο Κατεψυγμένων Κρεάτων και Εδωδίμων Προϊοντων του Ισαάκ Καπουλέτου και θα πάω! Αφού τα χρειαζούμεθα τα μπικικίνια!
(Λυπητερή μουσική, κατά προτίμηση Mahler ή το κλασσικό Adagio του Albinoni)
Το χεσμένο σώβρακο πέφτει από τα χέρια της Μοντέγενας. Το τριχωτό πηγούνι της τρεμοπαίζει και ένα δάκρυ προσπαθεί να κυλήσει από το goose-foot στην άκρη του ματιού της, αλλα η ρυτίδα δεν το αφήνει.
Μ : Στον Καπουλέτο είπες; ΣΤΟΝ ΚΑΠΟΥΛΕΤΟ!;!;! Σε αυτό τον αλήτη τον παλιοεβραίο τον παλιολωποδύτη, τον τοκογλύφο, που έγινε η αιτία να χάσουμε τον πατέρα σου!!!
Ρ.Μ : Μα τι λε ρε μανα, εγώ νομιζα οτι έφταιγε η Χοληστερίνη και όχι αυτός! Μ : Ναι αλλά αυτός μας είχε δανείσει κάποτε κάτι λεφτά, για να ανοίξουμε το μαγαζί. Και με 800% τόκο που μας έβαλε, καταλήξαμε να του χρωστάμε μεχρι και τα προϊοντα της πέψης μας. Ο πατέρας σου μασαμπούκωνε τα σουβλάκια και έτρωγε τα λεφτά του στις αρτίστες για να μην τα δώσει σε αυτό τον αλήτη. ΜπουχουΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Ρ.Μ : Μάνα σοκάρομαι, μάνα τι λες, ώστε έτσι;
Μ: Ναι παλλικάρι μου, ναι γιοκα μου, έτσι
ΡΜ : Καλά δε γαμείς, τα λεφτά λεφτά είναι. Έχεις να μου δώσεις τρία εξακό το μήνα + ΙΚΑ;
Μ : Οχι
Ρ.Μ : Έχεις να μου δίνεις λεφτά για ποτά, δίσκους του Αττίκ, μπάφο Προυσαλιό και καπότες "Μπεμπέκα" για να μη γκαστρώνω τις γειτόνισσες; (αυτάρεσκο μύρισμα μασχάλης) Μ: Ποιες γειτόνισσες;
Ρ.Μ : Το Μαράκι του φούρναρη που κάθε Κυριακή πάει εκκλησία το έχεις υπόψη; Μ: Αυτή τη σουρλουλού; ε ,τι ;
Ρ.Μ : Ε μετάνοιες κάνει κάθε Κυριακή, αλλά τον κώλο τον πάει πολύ ψηλά!
Μ: Αυτό το τσουλάκι! Μα αυτή είναι αριστερή!
Ρ.Μ: Δεν πειράζει, έτσι και αλλιώς ούτε οι δεξιές το ξυρίζουν ακόμα. 1950 έχουμε! Τεσπα, που λες , γκαφρά έχεις να μου δώσεις; Ή θα πάω στον κυρ Θανάση που είναι και λίγο τορναδόρος, και μου έχει πει οτι θέλει να με κεράσει τσικουλάτα καμια μέρα;
Μ: ΟΧΙ σε αυτόν! Αυτός είναι ντιγκιντάγκας, τοιούτος!!! οχι αγόρι μου δεν έχω λεφτά. Μπουχααααααααααααααααααααααααααααααααααααα
Ρ.Μ : Ε τότε σκάσε, πλένε σώβρακα και εγώ πάω για δουλειά. Σιγά, στο κυλικείο θα μαι, μαζί μάλιστα με το ξαδερφάκι τον Μερκούτσο, δε θα μας πέσουν και τα νεφρά κιόλας.
Μ. : Με σκοτώνει αυτή η ατιμία, αλλά με σώζουν τα λεφτά. Ποιος το χέζει το κούτελο άν δεν έχεις φράγκα σήμερα. Να πας ρε, και οσο για τον πατέρα σου, σκατά στα κόκκαλά του και αυτούνου! Μη συχιστώ και δε του ξαναβάλω βαρβολίνη στο καντήλι του!
Ρ.Μ : Εφυγα μάνα!

Παρα τρίχα!!

Αν δεν ήμουν -σχετικά- ψύχραιμος και αν δεν είχα αντιδράσει -σχετικά- γρήγορα, αυτή τη στιγμή κατά πάσα πιθανότητα θα ήμουν σε σακουλίτσα, σε ασθενοφόρο, και καθ οδόν για κάποιο ψυγείο.
Βλέπετε, μαλακισμένο με φτιαγμένο Punto αποφάσισε να με προσπεράσει μαρσάροντας τρελλά, τη στιγμή που έκανα προσπέραση και ενώ είχε χώρο μεταξύ εμού και του διαζώματος, περίπου 50 εκατοστά. Έκοψα πανικόβλητος δεξιά για να αποφύγω τον εμβολισμό, και φρέναρα λίγο για να μην πέσω πάνω στον απο δεξιά που ήταν περίπου 1 1/2 χιλιοστό μπροστά μου, ξανάκανα αριστερά στο παρατσάκ (πρέπει να πέρασα τόσο κοντά απο τον παππού με το Jimny, που να είδε τη σκόνη στα γυαλιά μου.). Δυστυχώς ερχόταν και άλλος απο πίσω απο το μαλακισμένο με το Punto, και ευτυχώς πρόκαμα και να τον δω -ισα ίσα- οπότε ξανάκανα δεξιά, και ξαναπέρασα ξυστά από το μπρός μέρος του παππού. Αλλά τι να πρωτοκάνω ο μαύρος, δεν είμαι και ο Σουμάχερ. Ο απο πίσω αριστερά με έξυσε με τον καθρέφτη του. Φρικάραμε και οι δύο. Ευτυχώς κανείς δεν έπαθε τίποτα, και το κωλόπαιδο με το Punto εγινε άφαντο. Φοβήθηκα γαμώτο. Φοβήθηκα πολύ. Ακομα φοβάμαι.

:-(

Κρατάω μούτρα στο σύμπαν.....

Θέλω να γράψω τόσα, μα τόσα πολλά.. αλλά γιατί; γιατί να τα διαβάσετε και γιατί να τα διαβάσεις και συ; Ξύπνησα με τη μυρωδιά σου στα χείλη μου αλλά έλειπες. Αποκοιμήθηκα με την εικόνα σου στα μάτια μου αλλά έλειπες. Από δω και πέρα θα λείπεις συνέχεια. Δε γουστάρω να γράφω τέτοια εδώ μέσα...
δε γράφω τίποτα άλλο
το πολυ πολυ να στα πω