Ξανά μπατιρέοι

Μίλαγα με το θείο μου τις προάλλες. Τραπεζικός, παίρνει σύνταξη -μάλλον φέτος- . Και αυτό που μου έλεγε είναι το ότι "η δική μας γενιά, μεγάλωσε αν όχι στη φτώχεια, στα "λίγα", στα απολύτως απαραίτητα. Η δική σας, δε θα το αντέξει αυτό. Θα πάθετε εθνική κατάθλιψη και θα πηδάτε από τα μπαλκόνια".
Ο θείος έχει δίκιο. Η χώρα αυτή "τα κονόμησε" μετά το '80. Δε θα κοιτάξω πώς, ποιος, γιατί αυτός περισσότερα και εγώ λιγότερα κλπ κλπ κλπ. Δε θα κάνω οικονομική ανάλυση όπως ο Zaphod. Άλλα θέλω να πω.
Ξαφνικά τα κονομήσαμε εθνικώς και αορίστως. Και μας έπιασε φυσικά η χαζομάρα του νεόπλουτου. Είχαμε, ως πολίτες μιλάω τώρα, όχι κρατικές παπατζιές κλπ, λεφτά για ξόδεμα. Και φυσικά επιδοθήκαμε σε ένα όργιο κακογουστιάς, ψευτοεπίδειξης, ψευτοπαλλικαριάς και γκλαμουροχαζομάρας άνευ προηγουμένου. Αυτοί που το '70 βρώμαγε το χνώτο τους ρετσίνα-10-λεπτά-η-οκά και που έπλεναν τα πόδια τους Πάσχα και Χριστούγεννα, το '80 κυκλοφορούσαν με πούρα και Μερτσεντέ στα Κολωνάκια. Αυτοί που το '60 ήταν μπακαλόγατοι σε μαγαζάκια στον Κολωνό και τρώγαν σκουληκιασμένο κρέας δυό φορές το χρόνο, πεθαίναν απο χοληστερίνη και κίρρωση. Αυτοί που "εγώ κατέβηκα από το χωριό με ένα ζευγάρι τρύπια παπούτσια και ένα τρίχινο πουκάμισο" ξαφνικά "Κολώνια Ζιβανσί και στα ποδάργια μο' ".
Κανείς δεν κατάφερε να διαχειριστεί σωστά το χρήμα που έπεσε ξαφνικά στον τόπο. Άσε αυτούς που φάγαν. Αυτοί πάντα υπήρχαν, από καταβολής πλανήτη. Μιλάω για τους πιο "σοβαρούς" νοικοκυραίους. Τους δίπλα μας ρε αδερφέ, πως το λένε, τους μικρομεσαίους. Τα λεφτά έγιναν γαρδένιες στα μπουζούκια, λαδώματα σε εφοριακούς και αστακομακαρονάδες. Και αν κάποιος είχε και λίγο νιονιό, κανα σπίτι -συνήθως κακογουστότατο και κακάσχημο τσιμεντόκουτο-.
Τώρα όμως θα κοπούν αυτά και θα πρέπει να γυρίσουμε σε άλλο είδος ζωής. Ποιος φταίει, ποιος τα πήρε, ποιος αυτό, ποιος εκείνο, εγώ, εσύ ο παραδίπλα ο απέναντι, δεν έχει σημασία στο πρακτικό της καθημερινότητάς μου. Ως μονάδα και ως πολίτης μιλάω. Αυτά είναι θέμα άλλης κουβέντας, όχι αυτού που θέλω να πω εδώ πέρα.
Ελπίζω και πιστεύω ότι αυτό όλο το καλαβρέζικο αγγούρι που θα φάμε, θα μας οδηγήσει σε ένα... lifestyle (οπαδοί του, είστε παράσιτα παρεπιπτόντως) με περισσότερο life και λιγότερο style.. Θα πρέπει ως γενιά να επιστρέψουμε σε πιο, πως να το πω, πρωτόγονες μορφές ζωής μεν, πιο "καθαρές" ίσως δε.
Δε θέλω να εκθειάσω την περίοδο που ο κόσμος ζούσε σε τρώγλες και έβοσκε ρόκα από τα πεζοδρόμια. (Ναι ρόκα αγαπητοί γκλαμουράτοι.. Αυτή που χρυσοπληρώνετε στα κυριλλοεστιατόρια, φύτρωνε στα πεζοδρόμια κάποτε και την τρώγαν οι πλέον ξεφτιλισμένοι μπατιρέοι). Δε θέλω να παρουσιάσω το "ρομαντισμό" που περιέχει η έλλειψη των βασικών χρειωδών ούτε να υμνήσω το τι ωραίο βιολοντσέλο παίζει το στομάχι όταν έχεις να φας 3 μέρες. Μακριά απο μένα αυτά. Αυτό που θέλω να πω είναι πως είναι μια μοναδική ευκαιρία αυτό το αγγούρι, να επιστρέψουμε λίγο πίσω και να καταλάβουμε επιτέλους πως το πολύ φτιασίδωμα και η εικόνα και το ακριβό ρούχο και το ακριβό κινητό και το ακριβό αμάξι, οι εμφανίσεις σε μουράτα κλαμπ και γκαλά, δεν είναι αυτά που σε καθορίζουν ως άνθρωπο. Δεν είναι καν αυτά που σε βελτιώνουν ως άνθρωπο. Η έλλειψη κάποιων πραγμάτων -που τώρα καταντήσαμε, ναι καταντήσαμε- να θεωρούμε βασικά, θα απογυμνώσει πολύ κόσμο από τα προσωπεία της σοβαρότητας και του δηθενισμού που φοράνε ξεδιάντροπα και τους προσκυνάει ο κόσμος.
Τώρα που θα πέσει κάργα φάβα με κρομμύδ' στο σπίτι, να δω πόσο θα χρεώνουν το μπιφτέκι εμβαδού 3 τετραγωνικών angstrom στο Γκάζι.
Τώρα που θα τρώνε ραδίκια 4 φορές την εβδομάδα, να δω αν θα χουν τα παιδιά τους κινητά 300 ευρώ, παντελόνια 200 ευρώ και τσάντες 500 ευρώ στην πρώτη γυμνασίου.
Τώρα που θα πίνεις Μαλαματίνα μια φορά την εβδομάδα, να σε δω τι θα λες για το "αγίασμα" που πλήρωνες 200 ευρώ το μπουκαλάκι στην απόβλητη εθνική Σταρ.
Τώρα που θα φυτέψεις σε καμια γλάστρα τίποτα σκόρδα και κρεμμύδια (όπως όλες οι γιαγιάδες είχαν κάπου σε μια πρασιά), να δω τι θα λες  για το "αϊολί με κομφί καμηλοπάρδαλης και μενταγιόν πιγκουίνου".
Τώρα που ο μισθός σου φίλε συνομήλικέ μου τρέντουλα, θα πάει πραγματικά 3 και 60 και θα χρειαστεί όντως να ζεις με τόσα, να δω το Σαββατόβραδο πόσες κανάτες θα κατεβάζεις στα γκλαμ μπαράκια της παραλιακής.
Τώρα που δε θα σε δανείζουν οι τράπεζες για να παίρνεις Γκούτσι, να σε δω που θα πηγαίνεις στον τσαγκάρη της γειτονιάς για μαντάρισμα το παπούτσι. (Αυτό γίνεται και ωραιότατο άζμα).
Τώρα που θα σφίξει το ζωνάρι να δω πόσο θα πληρώνεις τον καφέ και αν το 5 ευρο θα το σκέφτεσαι ως πεντόδραχμο.
Τώρα να σε δώ αν θα με ξαναπείς τσιγκούνη επειδή αρνούμαι να πληρώσω 10 ευρώ το ποτό και 8 τη μικρή μπύρα..κιμπάρη..
Τώρα να σε δω πως θα εκτιμάς τα λίγα όταν θα κοπούν οι γκλαμουργιές που είχες δεδομένες. Γιατί έτσι εκτιμάς, όταν στερείσαι και κάτι. Όταν στα χουν όλα απλωμένα στα άχρηστα πόδια σου, γίνεσαι απλά ένα κακομαθημένο κωλόπαιδο.
Τώρα θα σου πω μωρή πατσαβούρα, αν θα πηγαίνεις για "shopping therapy α-γα-πη μου" 2 φορές την εβδομάδα. Που ούτε κάρτες θα σε παίρνει να έχεις, ούτε ο σπόνσορας θα έχει και μεγάλο περίσσευμα, ούτε ο μπαμπακούλης που καλόμαθε την κωλοπριγκηπέσσα του. (Εκτός αν ανεβάσεις λέβελ και βρεις πιο φραγκάτο γκόμενο - αλλά τότε αλλάζεις κατηγορία . Από πόρνη γίνεσαι ακριβή πόρνη)
Τώρα που θα εκτιμήσετε πραγματικά την αξία των πενταροδεκαρών που θα χετε στο πορτοφόλι θα αρχίσετε να κάνετε και δουλίτσες που δεν καταδεχόσασταν πουλάκια μου μέχρι τώρα. Και τις κάλτσες θα μαντάρετε μόνοι σας, και ένα γαμ... θερμοσιφωνάκι θα μάθετε να συνδέετε με την παροχή και δε θα παίρνετε "γυναίκα" να σας σκουπίζει το 2άρι στην Κυψέλη, ή να σας σιδερώνει τα πουκάμισα 2 φορές την εβδομάδα. Θα κόψετε τα γαμογκαζόν στα σπίτια που έχετε 1.τ.μ διαθέσιμο και θα αρχίσετε να φυτεύετε κανα ζαρζαβατικό. Και δε θα παίρνετε λάδι τρούφας απο το SM για γκουρμέ καταστάσεις, αλλά θα παραγγέλνετε λαδάκι από το χωριό. (Zaph κράτα απόθεμα, μπορεις να γίνεις μέγας λαδέμπορας).
Και επιτέλους ευελπιστώ ότι θα πάψει πλέον αυτός ο ψυχαναγκασμός που όλοι θέλουν να γίνουν τραγουδιστές, καλλιτέχνες, τηλεορασοτέτοιοι κλπ. Η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα λένε οι άλλοι. Πως δεν παράγει; Σε 10 εκατομμύρια πληθυσμό, έχουμε 3 εκατομμύρια τραγουδισταράδες, 2 εκατομμύρια ηθοποιούς και άλλα 2 μοντέλα. Οι υπόλοιποι δεν υπάρχουμε απλώς.
Τώρα να σας δώ, που θα κοπούν τα άχρηστα αξεσουάρ και θα ανακαλύψουν μερικοί μερικοί πως όλο τους το είναι ήταν τα αξεσουάρ, τι δουλειές θα κάνουν οι.. ψυχολόγοι που δε θα χουν να πληρώσουν.
Οι γονείς και οι παππούδες μας, όσων ήταν τίμιοι τουλάχιστον, είχαν μάθει να δημιουργούν και να "χτίζουν" με λίγα. Για αυτό πρόκοψαν και τα κατάφεραν αρκετοί από αυτούς. Οι γονείς του φίλου μου του Γιώργου, εργάτες και οι δύο ήταν. Φτιάξαν 2 σπίτια όμως. Πως; Η ταβέρνα δεν τους ήξερε. Ούτε τα μπουζούκια, ούτε Μερτσεντέ είχαν. Τουβλάκι, τουβλάκι φτιάχτηκαν. Και το χωραφάκι δίπλα έβγαζε κανα λαδάκι, καμια ντομάτα, κανα κρασάκι.Ναι αλλά τώρα που είναι 55 χρονών, έχουν και το κομποδεματάκι τους στην άκρη, και το σπίτι τους και το αυτοκίνητό τους. Και από τέτοια παραδείγματα - τριγύρω μου τουλάχιστον- πολλά. Θα μου πεις, είναι ζωή αυτή ρε συ; για να κάνεις ένα σπίτι, να περάσεις μια ζωή στη μαυρίλα; Όχι βέβαια. Πρέπει να χαρείς, στάνταρ. Αλλά να χαρείς όσο σε παίρνει φιλαράκο. Και εγώ θέλω Μερτσεντέ γκάμπριο 21312 κυβικά, και το αστρόπλοιο Γκαλάκτικα θέλω, και βίλα τρίπατη σε Μαγιόρκα, Μανχάταν και το Ελσίνκι. Ναι αλλά δε μπορώ να τα πάρω. Αυτά που μπορώ να πάρω τα έχω, και κάποια άλλα που μου προσφέραν οι γονέοι -ίδια κατηγορία με του κολλητού-.Αυτό με κάνει λιγότερο ευτυχισμένο ή λιγότερο "επιτυχημένο";
Θέλεις τηλεόραση 42άρα; Πάρτην. Μαγκιά σου. Και εγώ πήρα. Αλλά τα σκασα ντάνγκα . Μετά από προγραμματισμό, οικονομία κλπ. (Αισθάνθηκα πολύ περήφανος για αυτό, γιατί και εγώ γτπκ είμαι στις σπατάλες, μη νομίζεις. Τώρα όμως τα μετράω περισσότερο απο ποτέ..).
Τώρα λοιπόν που θα κοπούν τα μακριά παπλώματα, θα μάθουμε πλέον να απλώνουμε τα πόδια μας όσο φτάνει το πάπλωμα; Ίσως ναι. Απλά έχουμε να ρίξουμε πολύ γκρίνια τώρα που το πάπλωμα δε θα ναι μεταξωτό και δε θα χουμε πιεί το κορβουαζιέ μας πριν πέσουμε για ύπνο.
Αλλά υπάρχει και η σουρρεαλιστική περίπτωση να μη βάλει κανείς μυαλό και στο όνομα του "να ξεφύγουμε από τις σκοτούρες", να περάσει όλη η χώρα σε ένα όργιο χαζομάρας και πνευματικής ανεπάρκειας και να τα γ... όλα. Στην τηλεόραση να πιάσουν νέους επικούς πάτους εγκεφαλικής ανυπαρξίας, στο πλαίσιο "Ξεχνάμε τη βαργιά καθημερινότητά μας, αδέρφια έλληνες". Στα κλαμπ και τα μαγαζά να πέσουν σα τα λυκόρνια οι νεολέροι, για το "Τελευταίο πάρτυ της ζωής μας" κλπ.
Ελπίζω.
Ελπίζω το κόντυμα του παπλώματος να μας βάλει σε άλλο δρόμο.


Update φρέσκο : Πήγα για κούρεμα στον κουμπάρο μου το πρωί. Και τα λέγαμε αυτά.. Μου είπε μια γαμάτη περίπτωση ανθρώπου -που δεν είναι μοναδική στα μέρη μου και φαντάζομαι και αλλού. Τύπος, βοηθός υδραυλικού, σχεδόν συνομήλικός μου. 32-33-34 κάπου εκεί. Δουλεύει μια φορά την εβδομάδα, γιατί.. δε θέλει να δουλεύει. Άκου υπολογισμό και φρίξε : "Που λες, εγώ τι απαιτήσεις έχω, έναν καφέ, ένα πακέτο τσιγάρα τη μέρα. (φαϊ, στέγη προφανώς μανούλα). Δουλεύω μια φορά την εβδομάδα, παίρνω ένα 60αρακι-70ράκι και αράζω μια βδομάδα. 'Οταν τελειώσουν δουλεύω άλλη μια μέρα κλπ." Κατάλαβες;;;
Δεύτερη περίπτωση : Παντρεμένος με παιδί. Δουλεύει η γυναίκα. Μένει άνεργος. Ψάχνει για δουλειά; ο,τιδήποτε; όοοοχι.. αραχτός. "Θα κάτσω 5-6 μήνες"...
Τρίτη περίπτωση : Άνεργος 2 μήνες. Ψάχνει δουλειά. Έχει βρει καναδυό. Δεν πάει όμως. Ο ένας του πέφτει μακριά, ο άλλος "ε ρε δε μπορώ να πάω με 700 ευρώ". Ε ωραία, μην πας, μαγκιά σου. Αλλά μη μου λες μετά ανεργίες και τέτοια, γιατί έχεις βρει. Απλά είσαι τεμπελόσκυλο.

Κεφάκια κεφάκια;

Μην αγχώνεστε, μη φοβάστε. Ελάτε πιο κοντά. Ναι,έλα πιο κοντά. Έλα στο θείο να σου πάρει σοκοφρέτα...
Σήμερα ξύπνησα κεφάτος. Γεμάτος ενέργεια και όρεξη. Ένα γλυκό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο σμιλεμένο σαν από τον Πραξιτέλη πρόσωπό μου και η θέρμη του πρωϊνού ήλιου αχνοζέστανε το γυμνασμένο στήθος μου και τους μαρμάρινους κοιλιακούς μου. Όχι δεν καλύπτομαι με ταφόπετρα πριν κοιμηθώ.
Ο Ιάσωνας σε μία από τις ελάχιστες επιδείξεις αλληλεγγύης στο αφεντικό του (μάλλον σκέφτηκε ότι πείναγε και ότι δεν ήθελε να στερηθεί την κονσέρβα του) δεν άρχισε να γαβγίζει και να ξύνει την πόρτα με το πρώτο ξημέρωμα. Οπότε και ξύπνησα κατά τις 9, υπό τα τιτιβίσματα πουλακίων και ουχί υπό τις σκάστρες από τις εξατμίσεις καγκουραίων με πράσινο μπουφάν και μεγάλα αυτιά.
Έχοντας δει ωραία όνειρα όλο το βράδυ (μη με ρωτήσετε, δε θυμάμαι, αλλά έιμαι σίγουρος ότι πέρασα καλά) (όχι μην πάει εκεί ο νούς σας,ούτε στον ύπνο μου δεν καταφέρνω να κάνω το πολυπόθητο τρίο), έχοντας κοιμηθεί σχετικά νωρίς -κατά τις 2 νομίζω- και διαβάζοντας το πέμπτο βιβλίο της τριλογίας του Γυρίστε το Γαλαξία με Ωτοστόπ (το οποίο θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία όπως υποστηρίζει και το έτερο - όταν της επιτρέπεται να εκφέρει γνώμη). Σε περίπτωση που απορείτε και θέλετε να ρωτήσετε το νεκρό συγγραφέα του
"Μα τι σας έκανε να γράψετε μια τριλογία από πέντε βιβλία;", να σας προλάβω και να σας πω ότι το έχει απαντήσει ήδη και η απάντηση ήταν
"A very poor knowledge of mathematics"
Ξύπνησα που λέτε ευδιάθετος, ευθυτενής, αρτιμελής, κεφάτος και ορεξάτος. Αφού τάϊσα τον Γκοτζίλα κονσέρβα με κυνήγι και λαχανικά, έφτιαξα στα γρήγορα έναν καφέ και άναψα τσιγαριά, ενώ προσπαθούσα να ανάψω και το πιτσί. Το πιτσί έχει φάει μια φλασιά τώρα τελευταία και παρααργεί να μπουτάρει (ψάχνει να μπουτάρει απο το cd, ενώ το έχω απενεργοποιήσει τελείως απο το bios..ο,τι να ναι) οπότε έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να με εκνευρίσει, αλλά δεν τα κατάφερε. Έφτιαξα σε ένα 10λεπτο τη μπλούζα υπερπαραγωγή που θα πάρει δώρο στα γενέθλιά του το ήμισυ, ήπια τον καφέ στα γρήγορα και την έκανα αφού πρώτα είπα "καλημέρα" στον μπαμπά, που έσκασε για την καθημερινή του ενασχόληση με τους κήπους, τις πέργκολες κλπ, ενώ αυτός ευγενέστατα και με πλατύ χαμόγελο με χαρακτήρισε "τεμπέλη", "αργόσχολο" και "τιωραθαπαςπανωμοσχαρι". Kάθε μέρα τα ίδια . Θέλω να μπει μια μέρα σπίτι μου και να πει "γεια σου γιόκα μου μάστορα, τσίφτη και καραμπουζουκλή, ακούραστε εργάτη της επιστήμης και του έρωτα, σιωπηλέ τροβαδούρε της αγάπης." Το πολύ πολύ να περιοριστεί στο "έλα να σκάψουμε το παρτέρι και μετά να βάλουμε το θερμοσίφωνα γιατί έχεις κάνει μπάκα πάλι. Μοσχάρι"
24 Μαρτίου σήμερα λατρεμένε μου Συνέλληνα.
Μην ξεχάσεις να ασχοληθείς με το πόσο κοντές είναι οι φούστες στην παρέλαση σήμερα. Προβλέπεται μεγάλο σόου για άλλη μια φορά.
Μην ξεχάσεις να ασχοληθείς με το αν κρατάει σημαία κανάς αλλοδαπός. Και ας μην ασχολείσαι με το πόσοι έλληνες την βρωμίζουν.
Μην ξεχάσεις να ασχοληθείς με Πετρούλες και άλλες -ούλες, γιατί είσαι και λιγουράκος πανάθεμά σε
Μην ξεχάσεις να υποκλιθείς στα είδωλα που λήγουν πιο γρήγορα και από το γιαούρτι σου
Μην ξεχάσεις να ασχοληθείς με το τι κάνει ο δίπλα σου, και αν κάνει τίποτα καλύτερα από σένα, να βρείς δικαιολογία να τον κακολογίσεις
Μην ξεχάσεις να πας στα μπουζούκια για να γιορτάσεις την ψεύτικη επέτειο κύρηξης της επαναστάσεως στην Αγία Λαύρα. Να ξεχάσεις όμως το αίμα και τις θυσίες των πραγματικών αγωνιστών που ξεκίνησαν ένα μάτσο κακομοιρέοι να ελευθερώσουν ένα έθνος.
Mην ξεχάσεις να ξεχάσεις την ιστορία σου. Μην ξεχάσεις να αφελληνιστείς, γιατί μεταξύ μας κιόλας, άμα δεν το κάνεις, είσαι και φασιστάκος.
Μην ξεχάσεις.. Πρέπει να ξεχάσεις
Μην ξεχάσεις αύριο να πας για μπακαλιαράκι - και αυτό το λέω και σοβαρά κιόλας. Από τώρα μου μυρίζει.
Ευγενικός δεν ήμουν σήμερα;
Update : Όλοι εδώ. Αμάν πιά με τη φλόμπα της Earth hour..

Αναπηρία ΙΙ

Το σύμπαν εξακολουθεί να ξεσπάει πάνω μου την εκδικητική του μανία για κάποια εγκλήματα που προφανώς έχω κάνει αλλά αγνοώ παντελώς. Εξακολουθώ να πονάω ασύστολα, ευτυχώς όχι ολημερίς. Τουλάχιστον ήρθε ο Zaphod, με μάζεψε και με έφερε σπίτι του για να αλλάξω παραστάσεις, γιατί μια εβδομάδα σπίτι μόνος και αναγκαστικά ξάπλα, παραπήγαινε. Σε λίγο θα άρχιζα να μουγκρίζω και να δαγκώνω. Το κακό είναι οτι εδώ έχει αρκετή έως πολλή υγρασία και το πρωί που ξύπνησα δάκρυσα όχι απο συγκίνηση αλλά από το παλιοχέρι που μου έχει αλλάξει τα Πατριαρχεία. Σκέφτομαι σοβαρά να το κόψω. Το αριστερό είναι, δε χρησιμεύει και πολύ, εκτός αν ..χμμ.. ναι άσε καλύτερα δεν το κόβω.. Πονάω και έχω μια απίστευτη όρεξη να γκρινιάξω, να παραπονεθώ και να γίνω φορτικός, εριστικός, ανατριχιαστικός και ενδεχομένως ποταπά απαράδεκτος. Θα πάω και μια βόλτα Αθήνα αύριο-μεθαύριο γιατί πρέπει να με δεί και κανάς σοβαρός γιατρός. (Βασικά πολλοί γιατροί πρέπει να με δούν αλλά οκ.. ένας ένας..) Όταν περάσει όλη αυτή η συμπαντική καταιγίδα γκαντεμιάς και κακής υγείας θα αισθανθώ σαν τον τύπο που λέει στην τύπισα "πάρε με τηλέφωνο αν είσαι ελεύθερη σήμερα", αυτή του απαντάει "προτιμώ να τα βγώ με ουρακοτάγκο" και μετά από μερικές ώρες βρίσκει στον τηλεφωνητή του μήνυμα που λέει "καλησπέρα,εγώ είμαι. Είμαι τραγικά ελεύθερη και ο κοντινότερος ουρακοτάγκος είναι πολύ μακριά". Ίσως να έχω αρχίσει να αισιοδοξώ τελικά. Αλλά μην παίρνω και πολύ τ'απάνω μου. Γιατί όπως είπε και ο γνωστός συγγραφεύς, όταν θες κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν δε χέστηκε κιόλας και το πιο πιθανό είναι να σου χώσει καμιά ξανάστροφη για παραδειγματισμό. Πάρτε και ποιότητα :)