Απολυτήριο τώρα!

Έχουν μείνει δυό βδομάδες σκάρτες μέχρι να πάρω την άδεια απολύσεως. Αυτό σημαίνει ότι μου χουν γίνει τσουρέκια. Δεν πάει άλλο ρε. Ο μοίραρχος είναι εντελώς σουρρεαλιστής. Ο Νταλί θα τρόμαζε. Την Παρασκευή μου είπε την αμίμητη αττάκα "Άντε αγόρι μου πήγε 13:10, άντε φύγε τώρα, πήγαινε σπίτι σου και καλό Σαββατοκύριακο. Μόνο δύο παρά τέταρτο να είσαι εδώ γιατί περιμένω ένα τηλέφωνο". Απολύστε με σύντομα γιατί θα ανέβω σε μια καρέκλα στο κυλικείο και θα αρχίσω να κακαρίζω.
υ.γ : Σήμερα κυκλοφορούσε για λίγο με το χέρι σε στάση "Ναπολέων". Αρχίζω και ανησυχώ σοβαρά..
Το ποστ επιθυμούσα σφόδρα να είναι τουλάχιστον 4 σελίδες αλλά δε μπορώ τώρα. Τον θυμήθηκα και μου διάλυσε το κέφι.

Απαλεψιά

Η ποσότητα απαλεψιάς στον οργανισμό του φαντάρου είναι αντιστρόφως ανάλογη με τις μέρες που του μένουν μέχρι να απολυθεί. Για αυτό και εγώ δεν την παλεύω καθόλου πλέον. Αφήστε που ο καινούριος μοίραρχος μας τα μασάει αμάσητα και παίζει να μην πάρουμε και καμιά μερούλα παραπάνω να πάμε για κανα μπάνιο. Ψιλιάζομαι εντόνως πως 4-5 μέρες πρίν απολυθώ θα φυλάω σκοπέτο και για αυτό το λόγο, προκαταβολικά έχω αποφασίσει να μην την παλέψω καθολου. Με έχει πιάσει μια γκρίνια, ένα κλάμα, ένα ωχρεμαλάκατιμουζηταςνακανωτωρα, ενα πουναπηγαινωτωραδιπλαναβγαλωμιαφωτοτυπία. Γενικά από τις 6 που ξυπνάω μέχρι τις 2 το μεσημέρι γκρινιάζω ασύστολα και αδιαλλείπτως. Λεπτομέρειες για τον καινούριο μοίραρχο θα πω αφού πάρω την ταυτότητα γιατί φυλάμε τον κώλο μας για να έχουμε την άδεια μας. Πάντως υπόσχομαι επικές αττάκες απείρου κάλους. Διακοπές θα πάω όμως. Δε λέω που για να μην πλακώσει συρφετός και φουρφούκι και για να μη με βρίσκει η αερονομία αφού θα έχω το κινητό κλειστό. Μια βδομάδα θα λιαστώ σα λιαστή ντομάτα, θα πιώ σα νεροχύτης και θα κολυμπήσω σαν παπαγάλος, δηλαδή σχεδόν καθόλου. Γιατί όπως έχω πει άπειρες φορές, εγώ δεν είμαι σπορτίφ τύπος. Μπαίνω στη θάλασσα περπατώντας, συνήθως με τα χέρια στις τσέπες του μαγιό. Περπατάω μέχρι να φτάσει το νερό στο λαιμό. Εκεί βουτάω και το κεφάλι, κάνω μεταβολή και βγαίνω παραλία. Οπότε άμα δείτε έναν τύπο να τα κάνει αυτά, με το μπόνους ότι ψάχνει λόγω γκαβομάρας που είναι η παρέα του, ε κατά πάσα πιθανότητα είμαι εγώ, οπότε ελάτε να με κεράσετε και καμιά μπύρα γιατί με τα 8.70 του στρατού πως να βγάλεις τα έξοδά σου; Ο άλλος ο κλάμπανος ο Ζαφοντ είναι στην Ίο και κάνει καμάκι στα Ιρλανδά. Με πήρε και με κορόιδευε προψές που ήμουν μέσα και έπηζα στη χαρτούρα με τα κωλοσήματα, τις κωλοαναφορές και τα κωλοφύλλα πορείας. Πάει να το παίξει τζόβενο ο παππούκας στην Ίο. Πάει να ξανανιώσει. Καλά θα περάσει αλλά το βλέπω εγώ πως θα μου γκρινιάζει όλο το χειμώνα για το συκώτι του, τη μέση του, τα νεφρά του και του κώλου του τα εννιάμερα. Και για άλλη μια φορά το ξαναλέω : Δεν την παλέω δεν την παλέω. Αλλά παρόλα αυτά, απολύομαι ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!

Σαν σήμερα..

Σαν σήμερα, πρίν 13 χρόνια έφυγε ο Γιώργος ο Τρικαλιώτης. Στο Γιώργο ξεκίνησα κιθάρα το 1985. Ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος και εκπληκτικός κιθαρίστας. Το πρόβλημα στις βαλβίδες της καρδιάς του είχε πρωτοδιαγνωστεί όταν ήταν 7 χρονών. Έτρεχε μονίμως στα νοσοκομεία για εγχειρήσεις. Είχε αλλάξει τις βαλβίδες της καρδιάς του 2-3 φορές. Το 1994, τέλη Μαϊου λίγο πρίν τις εξετάσεις μας, άρχισαν τα προβλήματα. Κράτησε μέχρι να δώσουμε εξετάσεις. Αν θυμάμαι καλά είχα παίξει το πρελούδιο από τη σουϊτα για τσέλλο σε Λα Μινόρε του Μπαχ, το πρώτο και το τρίτο πρελούδιο του Βίλλα Λόμπος, την σπουδή 13 του Σορ και μια σπουδή του Μπρόουερ.Ο Γιώργος ήταν μέσα στην καλή χαρά. Οι "παλιοί" μαθητές του είχαμε πάει πολύ καλά.. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα. Είχαμε ήδη ξεκινήσει εξάσκηση για τις τελικές εξετάσεις του πτυχίου. Θα έπαιζα Recuerdos de l'Alhambra και Capricho Arabe σίγουρα. Αλλά δεν πρόλαβα ποτέ. Ο Γιώργος μπήκε για νέα εγχείρηση. Ο οργανισμός του όμως δεν άντεξε. Είχε κάνει πάρα πολλές εγχειρήσεις ήδη.. Έφυγε.. Από τότε παράτησα την κιθάρα. Ψευτογρατζουνάω που και που αλλά ακόμα δεν το σηκώνω και πολύ. Ειδικά άμα πάω να παίξω ένα από αυτά τα τελευταία κομμάτια. Ειδικά το Recuerdos... Α ρε Γιώργο... Recuerdos de l'Alhambra - Francisco Tarrega


Capricho Arabe - Francisco Tarrega

Μεταταβέρνες και μπινελίκια

Η μέρα σήμερα ήταν εντελώς απάλευτη. -Όλη η "απάλευτη" ορολογία είναι καθαρά στρατιωτική. Αλλά μας έχει κολλήσει αυτή η απαλεψιά να λέμε σε κάθε πρόταση παράγωγα του "απάλευτος". Συγγνώμη, μόλις απολυθώ, σε ΠΟΛΥ λίγο, θα μου περάσει- . Ο μοίραρχος ήταν ιδιαίτερα απαιτητικός και δεν έβαλα κώλο κάτω όλη μέρα. Τον είχε πιάσει η προκοπή. Λεπτομέρειες μόλις πάρω την ταυτότητα στο χέρι πάλι. :) Που λέτε έφυγα από τη μονάδα μέσα στη γκρίνια. Και έσκασε η πρόταση να πάμε Μοναστηράκι να φάμε. Σκέφτηκα να πάω Ούζου Μέλαθρο, αλλά λόγω εντατικών παρακολουθήσεων επί σειρά ετών στο αυθεντικό της Θεσσαλονίκης -που τελευταία έχει χαλάσει τολμώ να πω- είπα να μην πάμε εκεί πέρα καθότι φοβάμαι πως θα είναι καμία σχέση. Και καταλήξαμε στο "Κουζίνα" , λίγο πιο κάτω από τους κάτω Διόσκουρους. Η κριτική μου θα είναι πλήρης και ανηλεής : Πρώτη εντύπωση : Κάτασπρος χώρος. Γεμάτο μέχρι το ταβάνι με βάζα με διατηρημένα ζαρζαβατικά. Ενδιαφέρον αλλά δεν πετάμε και τη σκούφια μας φωνάζοντας ζήτω. Επίσης η πολλή ασπρίλα παραπέμπει έντονα σε νοσοκομείο και μάλιστα ψυχιατρική κλινική. Πράγμα που εμένα με απωθεί εντόνως. Επίσης με την πρώτη εντύπωση με ζώσαν τα φίδια.. "ωχ, νεοταβέρνα, μεταταβέρνα κλπ. Θα φάμε τα παπάρια μας και θα πληρώσουμε τα σώβρακά μας". Φαϊ : Ένα ταμπουλέ, ένα μοσχαράκι ραγού με χυλοπίτες και μια φλογέρες με αρνάκι και μελιτζάνα και κατσικίσιο τυρί. Το ταμπουλέ ήταν μετριότατο, τίποτα σπουδαίο. Το ίδιο και καλύτερο το φτιάχνουμε για πλάκα. Βασικά είναι η αγαπημένη σαλάτα για το καλοκαίρι. Ήρθε βέβαια ωραία φορμαρισμένο σε σχήμα κυλίνδρου σε ένα τεράστιο κάτασπρο πιάτο. Για την ποσότητα δε μιλάω καθόλου. Δεν ήταν τραγική μεν, δεν ήταν ικανοποιητική δε. Με μια λέξη, μετριότης. Οι φλογέρες : Έφαγα μια μπουκιά και τις παράτησα. Η μελιτζάνα και το κατσικίσιο τυρί στη συνταγή υπήρχαν. Αλλά στην παρασκευή μάλλον απλά πέρασαν από δίπλα. Σε 5 φλογέρες μάλλον η συνολική ποσότητα μελιτζάνας και κατσικίσιου τύρου δεν ξεπερνούσε τα 7 μικρογραμμάρια. Χάπι θα πάρω ρε ή μεζέ; Η γεύση ήταν αν όχι άδιάφορη, τουλάχιστον μέτρια. Επίσης είχαν μια διακοσμητική σάλτσα από πάνω που είχε έντονη μυρωδιά κέτσαπ. Ή έτοιμης σάλτσας γενικότερα. Από ποσότητα ήταν καλές σχετικά αλλά τι να το κάνεις που φάγαμε 2 από τις 5. Και εγώ πεθαίνω για αρνί. Το μοσχαράκι τώρα : Επίσης τίποτα που δε μπορεί να φτιάξει σπίτι του κάποιος με στοιχειώδεις γνώσεις μαγειρικής. Απλά ένα νορμάλ φαγητό. Πάλι "ωραία" παρουσιασμένο, φορμαρισμένο και με φλύδες μυζήθρας -ομάζ στην παρμεζάνα ίσως-. Ποσότητα, ε... μην παραφάμε κιόλας και πάθουμε τίποτα. Τιμή/απόδοση : Τραγική. 31 ευρώ για αυτά τα 3. Ά ναι και ένα μπουκάλι νερό. Μέτρια ποιότητα, ψιλοαδιάφορες γεύσεις. Κοινώς μόνο μούρη. Η αποθέωση της νεοταβέρνας. Που δεν πας για να φας, αλλά για να κυκλοφορείς στα πιο χοτ μέρη της πόλης -μη χέσω. Έμεινα νηστικός. Κυριολεκτικά. Δεν έφαγα παραπάνω από 5 μπουκιές. Χαλάστηκα ασύστολα. Η κορυφαία γυφτιά έπαιξε με το λογαριασμό, όπου εξ ορισμού και χωρίς να το πω, δεν έφερε τα ρέστα. Κύριοι, μπορεί να ήταν 80 λεπτά μόνο, αλλά δεν είναι το θέμα αυτό. Το θέμα είναι πως έπρεπε να μου τα φέρεις ρε γύφτο. Δεν κατάλαβα δηλαδή.Υποθέτεις πως είναι λίγα και δεν αξίζει; γιατί, στα χρωστάω; ειδικά με τις πίπες που μου σέρβιρες; Η "Κουζίνα" είναι ΑΚΡΙΒΩΣ το είδος του μαγαζιού που απεχθάνομαι. Στύλ, εμφάνιση, ζεμπεκιές στη διακόσμηση, μελιστάλαχτοι σερβιτόροι, Βίσση για μουσική. Αυτά. Χουβαρντάς στο φαίνεσθαι, τσιγκούνης στο φαϊ. Αν δεν κλείσουν όλοι αυτοί κάποια στιγμή θα απογοητευτώ σφόδρα. Αν και ελπιδοφόρο ήταν το ότι όλα τα υπόλοιπα ήταν σχεδόν φίσκα και σε αυτό ήμασταν οι μόνοι πελάτες. Το ψιλιάστηκα αλλά είπα ας το δοκιμάσω. Αλλά δεν το ξανακάνω. Σε μεταταβέρνα δεν ξαναπάω που να με κερνάνε. -"Πως βρήκατε το ραγού;" -"Εντελώς τυχαία πίσω από μια χυλοπίτα" Όπως καταλάβατε, δεν το προτείνω. Υ.Γ : Αντίθετα τρέχτε στο Αλταμίρα. Σκάς στο φαϊ, εκρηκτικές γεύσεις, τρομερό σέρβις, πληρώνεις λογικότατα. Υ.Γ2: Μου έχουν λείψει απίστευτα το παλιό Μέλαθρο, ο κήπος του Κουφού, το Ρέμα, το Δυό πόρτες έχει η ζωή, ο Οινοχόος, η Άμπελος και ο Αδαλάκης. Πρέπει να ανέβω Θεσσαλονίκη επειγόντως.

Πάει και η Πάρνηθα

Με μεγάλη λύπη έβλεπα χτές στις ειδήσεις την Πάρνηθα να καίγεται. Σε λίγο θα θεωρούμε δάσος το πεδίο του Άρεως όπως πάμε. Ή τις ζαρντινιέρες στην Ερμού. Ή την εκάστοτε γλάστρα στο μπαλκόνι. Ρε αφήστε τίποτα όρθιο ρε. Αφήστε κανά δεντράκι! Τι θα αναπνέουμε ρε αλήτες; Τα παιδιά σας ρε τι θα αναπνεύσουν; Που καλά να πάθετε και να σκάτε στη ζέστη κάθε καλοκαίρι. Που δεν αφήσατε φύλλο χλωρό να σταθεί πουθενά παλιοκαθήκια. Είμαι εξοργισμένος αυτή τη στιγμή. Εύχομαι στα καθήκια που βάλαν τη φωτιά, στα καθήκια που τους έδωσαν εντολή και στα καθήκια που θα χτίσουν τα κωλόσπιτά τους πάνω από τα καμμένα να μη σώσουν ποτέ να χαρούν τίποτα από δω και πέρα στη ζωή τους. Χρυσάφι να πιάνουν, σκατά να γίνεται. Το φαϊ τους να έχει γεύση στάχτης και το νερό τους να μυρίζει σαπίλα. Να τα φάνε όλα στους γιατρούς και στους δικηγόρους. Να τους γκρεμίζονται οι βρωμοβίλλες τους με την πρώτη βροχή. Να πέφτουν τα παλιοαυθαίρετά τους σαν τραπουλόχαρτα, είτε είναι βίλλες είτε παράγκες. Να πάθουν ανίατες ασθένειες και να πονάνε αλλά να μην ψοφάνε. Να παρακαλάνε για ευθανασία τα καθίκια και να μην τους λυπάται ούτε Θεός ούτε Δαίμονας να τους πάρει. Και αν γίνομαι κακός τώρα, δε δίνω δεκάρα. Να πα να κόψουν τα λαρύγγια τους. Γιατί εγώ κάθε δυό χρόνια περνάω τουλάχιστον 2-3 μέρες στο καρανόμιμο εξοχικό μου -που σα μαλάκες τίμιοι πληρώσαμε κανονικά άδεια, φόρους κλπ- περιμένοντας με τα λάστιχα να έρθει η φωτιά που βάζουν τα μουνιά στο απέναντι βουνό για να χτίσουν καινούρια αυθαίρετα. Να ψοφήσουν φτωχοί, πονεμένοι, ψειριάρηδες και με μαραμένα τσουτσούνια τα παλιολαμόγια!

Τα μπάνια του λαού

Ένα από τα πιό εκνευριστικά πράγματα στον κόσμο είναι και οι παραλίες. Οι παραλίες με ΠΟΛΥ κόσμο δηλαδή.
Έχουμε εδώ στην περιοχή μια παραλία, που κάποτε ήταν ωραιότατη. Ήταν πεντακάθαρη, ήμασταν εμείς και εμείς (ως επί το πλείστον ντόπιοι) και γενικότερα επικρατούσε μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα.
Τώρα εγώ προσωπικά δεν πατάω εκεί πέρα. Έχουν χτιστεί γύρω ένα κάρο συγκροτήματα. Καλό αυτό θα μου πείτε για την ανάπτυξη της περιοχής. ΟΚ πάσο. Αλλά έχω μια ισχυρή υποψία πως τα λύμματα των συκροτημάτων δεν τα συλλέγουν ειδικά βυτία. Μάλλον πέφτουν κατευθείαν μέσα στον κόλπο της παραλίας. Και συγγνώμη κιόλας αλλά το βρίσκω φοβερά διαστροφικό να κάνουν μπάνιο μέσα στα απόβλητά τους. Και άντε να πεις οτι ειναι δικά σου, δικά σου είναι ρε αδερφέ, δεν τα σιχαίνεσαι. ΕΓΩ δεν πάω να κάνω μπάνιο στα προϊόντα της πέψης της κυρίας Κουτσομπούρδογλου που χτες τσάκισε κάτι κεμπάπ και την έπιασε κωλοπετούρα.
Και επίσης έχει γίνει το αδιαχώρητο εκεί στην πλάζ.
Έχεις τους αθλητές με τις ρακέτες. Που νομίζουν ότι αύριο θα παίξουν στο Ρολάν Γκαρός. Που έρχονται ακριβώς πάνω απο το κεφάλι σου με αυτό το ενοχλητικό τακα τακα τακα της ρακέτας. Που κάνουν "καρφιά" με μανία και πάθος. Και μετά αρχίζουν τα "πάρτα", "ναααα, τσίμπα ένα @" κλπ κλπ. Σου έρχεται μια φορά το μπαλάκι στα μούτρα, νταξ.. σου έρχεται δεύτερη, σου έρχεται τρίτη.. Ε οχι ρε αλάνια δε θα περιμένω εγώ να μου τα κόψετε τα μουσούδια με τις μπάλες σας.. Αναπτήρας+μπαλάκι=ησυχία..
Έχεις τους κλασσικούς σφίχτες που λαδώνονται. Όλο το χειμώνα λιώνουν στο γυμναστήριο και κουμπώνονται κάργα για να βγουν το καλοκαίρι στην παραλία. Ο άλλος έχει να περηφανεύεται ακόμα και για τα αναβολικά που παίρνει ρε. Έχει λέει και πρόβλημα στην καρδιά πλέον, αλλά το κόρδωμα κόρδωμα. Άσε φίλε, εγώ μπορεί να μην έχω κοιλιακούς, αλλά δεν έχω και πρόβλημα στην καρδιά. Και αν το αποκτήσω θα το αποκτήσω σαβουρώνοντας παϊδια και μπέϊκον. Όχι τρώγοντας ρύζι και τόνο και περνώντας ώρες στο γυμναστήριο. Όχι ρε και να κουραστώ για να γίνω καρδιακός! Και κορδώωωνονται σαν τα παγώνια. Δεν κλεινουν τα χέρια από τα φτερά. Δεν κλείνουν ούτε τα πόδια. Για να μπουν μέσα στη θάλασσα κάνουν κανα μισάωρο. Να καταβρέξουν αργά αργά τον αριστερό δικέφαλο, να ρίξουν ηδονικά σταγόνες στο φουσκωμένο βυζί, να τεντωθούν καλά καλά να δούμε όοολοι τους κοιλιακούς.. Ευτυχώς που έχουν και την κορμάρα αλλιώς.. Παιδιά έχω πετύχει τέτοιον τύπο να κάνει καμάκι δίπλα μου. Πέθανα στο γέλιο. Προσέχτε διάλογο:
Σφίχτης (βλέμμα λάγνο με τίγκα υποννοούμενο): Γεια..
Γκομενάκι (βλέμμα χαράς-υποβόσκουσας κάβλας) : Γειά σου..
Σφίχτης : εεεε...
Γκομενάκι : βλέμμα απορίας
Σφίχτης : κοκκίνισμα...
Γκομενάκι : αρχίζει να ξενερώνει
Σφίχτης : εεε.. πως σε λένε;
Γκομενάκι : (αρχίζει να ξενερώνει άσχημα) Μίνα
Σφίχτης : Εεεε..χμ.. εεεεμένα Δημή- Δημήτρη
Γκομενάκι : Χάρηκα Δημήτρη, γεια σου τώρα.
Σφίχτης : Χαζεμα-κοιτάω τα ταβάνια.
Μετά μάζεψε τους κοιλιακούς του και πήγε να την πει στους φίλους του οτι χτες σήκωσε 4.5 τόνους πάγκο..
Μετά έχουμε και μπόνους τον παπά με τον γκόμενο. Και ΔΕΝ κάνω πλάκα. Βλέπαμε συχνά πυκνά τον παπά μιας εκκλησίας εδώ, στην παραλία, με μαγιουδάκι, και πάντα παρέα με έναν άγνωστο γυμνασμένο, λαδωμένο νεαρό με χαβανέζικο άσπρο-κόκκινο μαγιό. Ο παπάς μάλιστα είχε και το σωστό τόνο ομιλίας για να παρεξηγηθεί κάργα. Μάλιστα τον είχαμε ακούσει στο τηλέφωνο μια μέρα που τον πήρε κάποιος φίλος του και τον απεκάλεσε "έλα μωρή Τάνα τι κάνεις;". Και μετά λέει θα πρέπει εγώ να πάω να κοινωνήσω σε αυτόν; Και που ξέρω γω που είχε το δισκοπότηρο και το κουτάλι πριν; (όχι πως πρόκειται να κοινωνήσω γενικότερα, λέμε τώρα)
Μετά έχεις τις οικογένειες. Με τα γνωστά πιτσιρίκια, τα γνωστά ροδακινάκια, καρπουζάκια, νεκταρινάκια, μπανανούλες κλπ. Τα γνωστά ταπεράκια με τα κεφτεδάκια, τις σπανακόπιτες, τις τυρόπιτες, τα γεμιστά. Τον πατέρα που βαριέται που ζει, έχει μια εφημερίδα και λιώνει σα μεξικάνος στον ήλιο. Και τη μάνα που ενίοτε είναι της κατηγορίας "τι σου κάνω μάνα μου" και κυνηγάει απο δω και απο κεί τα κουτσούβελα που πρίν μερικά χρόνια τόσο πολύ ποθούσε με βλέμμα απόγνωσης και αυτολύπησης. Γιωργάκη μη βγάζεις το μάτι του κυρίου, δεν κάνει. Ελενίτσα μη δείχνεις το κωλαράκι σου στον κόσμο (κάτσε να πας 15 πρώτα). Και σου ρχεται ο Γιωργάκης, ένας μπούλης περί τα 5, και σου δείχνει το Τζι Αι Τζο του, το καραβάκι του, το φτυαράκι του κλπ κλπ κλπ. Εσύ όμως μερικές φορές επιθυμείς κυρίως να σου δείξει λίγο τη μάνα του γιατι ειναι και πολύ μωρό αμά λάχει ναούμ.
Πας και στην καντίνα της παραλίας που την έχουν κάτι καραμπιχλέοι του κιαρατά, που ξαφνικά την έχουν δει λες και είναι οι υπεύθυνοι μεγάλου ξενοδοχείου στην Κοπα Καμπάνα και χρεώνουν 2.5 ευρώ το κουτάκι το αναψυκτικό και στο σερβίρουν και με μια έκφραση "ίσα ρε τελευταίε που κάθομαι και εγώ και σε σερβίρω, που εγώ ήμουν για τα μεγάλα σαλόνια, ήμουν εγώ για σερβιτόρος μόνο στην Κότ'ντ Αζύρ, στο Γουαϊκίκι, στην Βένις Πίτς, στις Μαλδίβες κλπ και τώρα σερβίρω κάτι καρμπογυφταίους σαν εσένα στην παραλία της πλωτής κουράδας. ΣΚΑ-ΤΑ"
Και κει που έχεις βρεί ίσα μια ακρούλα που δεν γίνεται της ποπέας, σκάει για μπάνιο και η κατασκήνωση και γίνεται το χάνει η μάνα το παιδί. Σκάει το φουρφούκι με τα πιτσιρίκια και δεν ξέρεις απο που να φύγεις. Τσιροκοπάνε όλα μαζί, ουρλιάζουνε όλα μαζί, αχός βαρύς ακούγεται κλάνει μέντες ο Ιμπραήμ κλπ. Κατουράνε όλα μαζί κιόλας έτσι για να αποκτήσει κουλέρ λοκάλ η θάλασσα, την ανεβάζουν και 4-5 βαθμούς σε θερμοκρασία και τα νεύρα σου τσατάλια.
Οπότε και τα παρατάς, σιχτιριάζεις όλη την παραλία, τους σφίχτες, τις χαζογκόμενες, τους ρακετάδες, τον καντινιέρη, τον παπά με τον πούστη, τους Αθηναίους που έρχονται και στη βρωμίζουνε, τη ζέστη, το καλοκαίρι και το σύμπαν, τα μαζεύεις και πας να αράξεις στην άλλη την καλή παραλία που το πολύ να έχει 5 άτομα και κανείς δε θα σε στοχεύει με τα μπαλάκια του.
Δεν έχει κωλαράκια εκεί βέβαια αλλά τι να κάνουμε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας..

Μή τούριστ!

Νομίζω πως πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά μια φορά εδώ μέσα. Το χω παρακάνει δηλαδή με αυτή την ατελείωτη έκθεση χαζομάρας που επικρατεί στο ιστολόγιό μου. Πρέπει επιτέλους να πω και κάτι αν μη τι άλλο, όχι "ελαφρύ". Αλλά βρε δεν πάτε να απαυτωθείτε με καλλικάντζαρους; Σιγά και μη δέ. Έχει τόση ζέστη που βαριέμαι να γράψω σοβαρά. Βαριέμαι τόσο πολύ που αν και είμαι λιγότερο απο 2 χλμ από τη θάλασσα δε σούρνω να βάλω το σέξυ και κολλητό μαγιό μου και να πάω να βουτήξω. Παρ' όλα αυτά ονειρεύομαι παραλίες, ξαπλώστρες, παγωμένες μπύρες, θάλασσα και γυμνές λαδωμένες τουρίστριες.

Κάθε χρονιά τα ίδια. Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Γύρω στα τέλη Ιουνίου σταματάνε τα άγχη για τη δουλειά και μας πιάνει το άγχος για τις διακοπές. Είμαστε λίγο ζώα είναι η αλήθεια. Αγχωνόμαστε όλο το χειμώνα για χαζομάρες, αγχωνόμαστε και το καλοκαίρι για τις διακοπές. Που θα πάμε, πότε θα πάμε, πότε να οργανωθούμε η παρέα, που θα μείνουμε, πόσο κάνει το δωμάτιο, ρε μαλάκα όχι και 100 ευρά το μονόκλινο βρες κατι φτηνότερο, ρε μαλάκα 40 ευρώ το τρίκλινο ακριβό είναι (αυτός είναι ο Zaphod. Έχει μια περίεργη εμμονή ότι οτιδήποτε ακριβότερο από 1.5 ευρώ τη βδομάδα είναι ληστρικά ακριβό.).

Και κάθεσαι να ψάχνεις. Κατ'αρχήν τον προορισμό. Φέτος έχω διάφορες προτάσεις να κάνω στην παρέα αλλά ο Zaphod στάνταρ θα μου τσινήσει. Κυρίως απλά γιατί θα θέλει να εκφέρει μια αντίρρηση, δεν ανέχεται να έχει άλλος καλύτερη ιδέα από αυτόν. Για την ακρίβεια αν υπάρχει κάτι σημαντικότερο από το εγώ του σε μια ιδέα, απαιτεί αυτό να εκτελεστεί πάραυτα. Τέσπα. Εγώ θα τους τα πω.. Έχω στο μυαλό μου Αμοργό, Φολέγανδρο, Σίφνο, Σαντορίνη (δε τη χορταίνω με τίποτα), Κρήτη και κανά δυό άγονα-έρημα στυλ Σέριφο, Κίμωλο. Η Ίος παίζει επίσης σοβαρά ως περίπτωση αλλά δεν το χω πολύ σίγουρο. Ψήνομαι πάρα πολύ, αλλά οι παντρεμένοι μάλλον θα αντιδράσουν. Ευτυχώς για αυτό θα έχω μαζί μου το Zaphod, θερμό υποστηρικτή. Και άντε να αποφασίσουμε μέρος. Αντε κλείσε και άντε οργανώσου με τόσα άτομα παρέα. Ο αγώνας για να βρείς στο ιντερνετ ένα φτηνό και πολυτελές ξενοδοχείο (στις φωτογραφίες), που όταν φτάσεις αποδεικνύεται ότι πρόκειται για έναν κακώς συντηρημένο σταύλο, με στρώματα που μυρίζουν σβουνιές και "σουϊτες" που έχουν ονόματα "Ψαρρής", "Ντορής" , "Κυρ-Μέντιος", "Μπαρμπα Γιάννης Κανατάς", είναι μάταιος. Ασε που για να πας σε κανά νησί της προκοπής πρέπει να υποστείς καμιά Ρομίλντα, καμιά Νταλιάνα και καμιά Δημητρούλα. Και όχι δεν πρόκειται για μπαλλέτο απο κοκότες αρτίστες, πρόκειται για τα σούπερ σλόου πλοία των ελληνικών ακτοπλοϊκών εταιρειών. Πειραιάς-Σούνιο σε 38 1/2 αιώνες μόνο. Και πάνε μόνο άμα η θάλασσα είναι λάδι. Άμα ρίξει κανείς κανα βότσαλο στη θάλασσα την ώρα που περνάει η Ρομίλντα, μπορεί και να τουμπάρει το σαπιοκάραβο. Η παλιοσκούνα. Η παλιομαούνα του κερατά. Ρε με πιρόγες να μας πήγαιναν πιο ασφαλής θα ένοιωθα. Που ούτε να τα βάψουνε δεν αξιώνονται οι παλιοεβραίοι οι πλοιοκτήτες. Αλλά βέβαια κύριε Αγούδημέ μου, άμα ήσασταν χουβαρντάς δεν θα είχατε φράγκα. Αλλά έλεος. Δώστε μερικά ευρουλίνια, έστω να τους ανακαινίσετε λίγο τους σκυλοπνίχτες σας. Τι λέω. Εχέσθη πατίκορφα ο Αγούδημος και ο κάθε εφοπλιστής για το αν εμείς στοιβαζόμαστε σα γελάδια σε εντελώς ακατάλληλα και στερούμενα ασφάλειας πλοία για να πάμε στα νησάκια μας. Αφου σου λέει, αυτοί είναι καμμένοι για διακοπές. Και απο πίσω από τα πλοία να τους σέρναμε, πάλι θα ερχόντουσαν τα βόδια.Και άντε, έστω ότι καταφέρνουμε να επιβιώσουμε της διαδικασίας του ταξιδιού. (Ο καλυτερος ταξιδιώτης της παρέας είναι ο Γιώργος. Τον πειράζει τόσο πολύ η θάλασσα, που η μόνη λύση να μην αρρωστήσει είναι με το που μπεί στο καράβι να ξεραθεί στον ύπνο. Δεν κάνω πλάκα, ο άνθρωπος ζαλίζεται ακόμα και με το καράβι δεμένο στο λιμάνι..Οπότε, μπαίνουμε στο καράβι, βρίσκει μέρος, και λιώνει.) Άντε λοιπόν έστω και φτάσαμε στο νησάκι. Αντε να κουβαλήσετε ζώα τον ενάμιση τόνο βαλίτσες που έχετε.. (βασικά οι βαλίτσες των αντρών ζυγίζουν όλες μαζί περίπου 20 κιλά. Τα υπόλοιπα 1480 κιλά είναι οι βαλίτσες των γυναικών. 3 γυναικών - γιατί έχουν πάρει ρούχα ακόμα και για ρεβεγιόν χριστουγέννων. Ρε καλή μου, δε θα κάτσουμε μεχρι τα χριστούγεννα στην παραλία. Σκάσε δεν ξέρεις, μπορεί να χρειαστεί το φόρεμα...). Και πας στο υπερλούξ ξενοδοχείο που σου υποσχέθηκαν ταλαίπωρε ταξιδιώτη παύλα τουρίστα και παθαίνεις πατατράκ. Ρε που είναι η παραδοσιακή νησιώτικη αρχιτεκτονική, που είναι οι άνετες και δροσερές σουϊτες, πού είναι η μεγάλη πισίνα, που είναι η ρεσεψιονίστ που μοιάζει στη Τζέννα Τζέιμσον; Αααακριβώς.. Ατύχησες φίλτατε τουριστάκο. Πάρε τώρα το χωριατόσπιτο του μπαρμπα Μυτούση, με το ημιυπόγειο δωμάτιο δίπλα στην κατουρήθρα, με τη στέρνα που πίνουν νερό οι κότες και για ρεσεψιονίστ την κόρη του τη Σουβλίτσα που μοιάζει με διασταύρωση κουτσομούρας με αυστραλοπίθηκο. Δηλαδή γαμώ την τύχη σου τουριστάκο.. Αντε να πάμε να φάμε ρε παιδιά σε καμιά ταβέρνα. Και πας στο εξοχικό κένδρον "Η ωραία Μύκονος". Όπου παραγγέλνεις μια χωριάτικη, ένα τζατζίκι, τρείς χοιρινές, δυό φιλέτα κοτόπουλα, μια μελιτζανοσαλάτα και 4 μπύρες. Και έρχεται το φαγητό. Από μερίδες; άστο.. όλα αυτά χώραγαν άνετα σε ένα πιατάκι του γλυκού. Από ποιότητα; το γουρούνι πρέπει να το παίρνουν στάνταρ από στρατόπεδο, το φιλέτο κοτόπουλο δεν τέιστ λάικ τσίκεν με τιποτα, και η μελιτζανοσαλάτα μυρίζει ύποπτα ψαρίλα. Το ίδιο και οι μασχάλες του ιδιοκτήτη. Και στο τέλος σκάει και ο γκαρσόνης και σου πετάει καμιά καφρίλα του στύλ "για σας παιδιά μόνο 99 ευρώ". Εκεί συνήθως ο Ζaphod παθαίνει το εγκεφαλικό. Αλλά μετά τον κερνάμε καμια τεκίλα και στρώνει. Για τα βραδινα ξεφτιλίκια δε μπορώ να πω τίποτα, κωλύομαι. Αφήστε που δε τα θυμάμαι κιόλας τις περισσότερες φορές ρε διάολε. Γενικότερα τα ποτά στα νησιά μάλλον παρασκευάζονται με την παραδοσιακή κυκλαδίτικη συνταγή : Πλένουμε τις μασχάλες μας με οινόπνευμα και μετά το βαφτίζουμε "τεκίλα". Κα-φροίιιιιιιιι Όσο και να γκρινιάζω πάντως, όση απαλεψιά και αν φαίνεται πως με έχει πιάσει, μη μασάτε. Εγώ και διακοπές θα πάω, και τα μισά από αυτά θα μου συμβούν, και θα περάσω και απίστευτα. Οποτε... Νομίζω όμως ότι τώρα είναι η κατάλληλη ώρα για να πάω να ρίξω καμιά βούτα στο "Αιγαίο".. ή να πάω στου Λέγγερη; ..χμμμμ... πωπω θέλω και μπυρίτσα τώρα.. έφυγααα

Η ιδανική γυναίκα

Η Αουρίτα με κάλεσε και εγώ δε μπορώ παρά να απαντήσω.. Όσον αφορά την ιδανική γυναίκα θα είμαι σύντομος και περιεκτικός : Μουγκή, κουφή, νυμφομανής, κορμάρα και ιδιοκτήτρια κάβας.

Απορίες

α. Εμένα που δε με ενδιαφέρει τι περιέχει το έντερο κανενός, μπορείτε να με ενημερώσετε για τα πλήρη περιουσιακά στοιχεία της Εκκλησίας (έστω μόνο στην Αττική), και για τα περιουσιακά στοιχεία των ιερωμένων της Ιεράς Συνόδου; (επιθυμώ κινητά και ακίνητα καθώς και γενική σούμα σε ευρώ παρακαλώ)
β. Κοντά σε ποιό ακριβώς αστυνομικό τμήμα με συμφέρει να συλληφθώ; Γιατί αν με πιάσουν στο κέντρο και πάω στην Ομόνοια, ή σφαλιάρες στον απέναντι θα βαράω ή θα με βάλουν να κάνω στριπτίζ. Προτιμώ το δεύτερο βέβαια, αλλά η αλήθεια είναι πως από χορό δεν τα πάω καλά και το διχτυωτό δε δένει καλά με την τρίχα.
γ. Ποια είναι η Μαριλένα Κάτι-δε-θυμάμαι-ακριβώς και για ποιό λόγο πρέπει να ξέρω πόσο κόστισε ο γάμος της;
δ. Η Λιάνα Κανέλλη πήρε αμοιβή για την εμφάνισή της στο Παρά Πέντε; Και αν πήρε, αυτό δεν αντιβαίνει στο ασυμβίβαστο των βουλευτών; Ο Καπουτζίδης είναι Κνίτης; Η Καρύδη έχει ταγάρι και αξύριστα πόδια; Η Θεοπούλα κόρταρε το Στάλιν;
ε. Γιατί είμαι τόσο κωλόφαρδος που βρίσκω στάνταρ θέση για πάρκινγκ στην Κυψέλη;
στ. Τελικά η Λάϊτ με τη Ζίροου γιατί διάολο έχουν εντελώς διαφορετική γεύση ενώ ουσιαστικά πρόκειται για σχεδόν το ίδιο πράμα;
ζ. Πού θα πάω διακοπές;
η. Την άδεια απολύσεως θα την πάρω ολόκληρη ή σπαστά;
θ. Δεν έχει θ
ι. Έχει όμως ια
ια. Τι σκατά προεκλογική περίοδο θα κάνουμε με 43 βαθμούς; Θα πηγαίνουμε στις συγκεντρώσεις με μαγιώ και σανδαλάκι; Θα τις κάνουμε φέτος στα νησιά; Ή στις παραλίες της Αττικής;
ιβ. Ρε ο Πάγκαλος τι ακριβώς είπε για το Ριζοσπάστη; Και ο Τσακνής όταν είπε ότι "πρέπει να πλένουμε το στόμα μας όταν μιλάμε για το Ριζοσπάστη" εννοούσε πρίν ή μετά;

Πάλι ειδήσεις είδα..

Αναγκαστικά όταν κάνεις υπηρεσία, ανάμεσα στα σκοπέτα βλέπεις τηλεόραση. Εκτός αν είσαι από τους κλασσικούς απάλευτους-καμμένους-μαναδεμπορώ οπότε πας και κοιτάς τον ουρανό με βλέμμα απορίας ή μιλάς με τις λεύκες στο στρατόπεδο. Στην τηλεόραση που λετε παιζουν κατι πράγματα που τα λένε ειδήσεις αλλά δεν είναι. Εγώ που κάτι ψιλοθυμάμαι ακόμα από τα έϊτις, θυμάμαι λίγο διαφορετικές τις ειδήσεις πρό ιδιωτικής χαζοκουτίασης. Πάρτε π.χ ένα κλασσικό παράδειγμα δελτίου περί το 1986, με Εύη Δεμίρη : Εξωτερικές ειδήσεις

• Ο πρόεδρος Ρεϊγκαν επισκέφτηκε την ανατολική Μαδαγκασκάρη όπου και έτυχε λαπρής υποδοχής από σκλάβους ιθαγενείς που σκάβουν στα αδαμαντορυχεία και πληρώνονται με κόκα.
• Η σιδηρά κυρίας της Αγγλίας, Μάργκαρετ Θάτσερ τσάκισε στη φυλακή τους χουλιγκάνους και τώρα στα γήπεδα της Αγγλίας η πιό βίαιαη εκδήλωση οπαδισμού είναι το αγανακτισμένο πέταγμα ποπ-κορν στο μπροστινό μας, ή το επιδεικτικό κλάσιμο στη γενικότερη κατεύθυνσή του.

Εσωτερικές ειδήσεις

• Ο πωρθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου δήλωσε για την οικονομική πολιτική : "Τσοβόλα πάρτα όλα". Μετά έκανε ένα πούρο, είπε στη Μάργκαρετ πως πάει για τσιγάρα και πετάχτηκε στο Λονδίνο με μια νέα και μορφωμένη αεροσυνοδό
• Ο πρόεδρας της αξιωματικής αντιπολίτευσης κύριος Κώστας "Δρακουμέλ" Μητσοτάκης δήλωσε στο νεαρό ρεπόρτερ μας Γιώργο Παπαδάκη : "Θα σας θάψω όλους, γιατί να το κρύψω άλλωστε. Έχω κάνει συμφωνία με το διάολο. Το 2007 εσείς θα κοιτάτε τα ραπανάκια ανάποδα και εγώ θα κάνα λαμπαδηφορίες στους προσκόπους. Τώρα σας αφήνω, πάω διακοπές στην πανέμορφη Καλαμάτα"
• Μεγάλος σεισμός στην Καλαμάτα. Πολλοί νεκροί, ανυπολόγιστες ζημιές, δεκάδες αγνοούμενοι.

Αθλητικά

• Ο Ολυμπιακός κέρδισε τον ΠΑΟ 1-0

Και τώρα ο καιρός με τη μετεωρολόγο μας Ευρυδίκη Καραμανή

Αυτό ήταν. Είκοσι λεπτά, μισή ώρα; πάπαλα...

Ενώ τώρα ξεκινάμε

• Σκάνδαλο με προκλητικό έργο τέχνης που έδειχνε ένα αιδοίο καπέλο να αυνανίζεται ακούγοντας Άννα Βίσση. Μεγάλη προσβολή για την εθνική μας στάρ. Καλεσμένοι για να μιλήσουν ο κΑριστερός ο κ.Δεξιός, ο κ.Ακροαριστερός, ο κ.Παπάς, ο κ.Ακροδεξιός και ο κ. Ξερόλας . Ολοι μιλουν ταυτοχρονα:

- Δεξιός : Ντροπή, είναι αίσχος, είναι ντροπή είναι αίσχος ειναι ντροπή είναι αίσχος

- Αριστερός : Είστε φασίστας και πουλάγατε μαλλί της γριάς στον Παπαδόπουλο. Εμποδίζετε την κολχόζνικη ιδιοκτησία και ο δηγείτε το λαό σε σεχταρισμό καο φυλορροϊκή μεταφροϋδική απαλλοττρίωση

-Ακροδεξιός : Κουμμούνια γουρούνια θα γίνετε σαπούνια

-Ακροαριστερός : Φασίστε κλάστε μας τα @@ κομμανταντε Τσε Γκουεβάρα

-Παπάς : ΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ 666 ΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ 666 ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ!!!(Περάστε από την ωραιότατη εκκλησία μας, έχουμε και φρεσκότατο άγιο και το παγκάρι μας ειναι άδειο)

-Ξερόλας : Εγώ δηλαδή νομιζω οτι πραγματικα δηλαδή ενίοτε προφανώς και εξ αδιαιρέτου

-ΟΛΟΙ : Σκάσε συ μαλακα...

• Σφίξαν οι ζέστες, κάψωσαν οι κώλοι, όλα τα μωρά στις παραλίες

Ακολουθεί πύρκαυλο πεντάλεπτο όπου πέτσακας καμεραμάνος παίρνει μάτι τροφαντά κωλαράκια στον Αστέρα.

• Ο γάμος της χρονιάς -Παντρεύτηκε η Παρτόλα Σαλιωνωτηνπουτσίδου το γνωστό επιχειρηματία Φισφιρίκο Παλιατονέπαιρνα. Κουμπάρος τους ο γνωστός, πασίγνωστος μποέμ, μπον βιβέρ, μπον μαμάν, ίσως και μπον φιλέ Μαρκομπαλένος Γλυφοτσουτσούνογλου. Πόσο κόστισε ο γάμος, πόσα θα πρέπει ΕΣΕΙΣ να πληρώσετε για να κάνετε γάμο στο γνωστό κτήμα "Παλιά ήταν στάνη και τώρα το χρεώνουμε 100000000 ευρώ το λεπτό" για να ταϊσετε 7.500.000 καλεσμένους που θα έρθουν με τα ιδιωτικά τους αστρόπλοια και το εντερπραϊζ. Πόσο θα σας κοστίσει να σας τραγουδήσει στο γάμο λάιβ ο Φράνκ Σινάτρα και ο Γιώργος Ζαμπέτας
• Οι διακοπές των αστέρων στη Μύκονο. Ποιός πήγε, που πήγε, τι έφαγε, από ποιον τον έφαγε, που τον έδωσε και ποσα χάλασε για να πιεί αριστοκρατικά ξύδια και να ζηλέψεις εσύ Μαρίκα κομμώτρια από το Ίλιον.
• Το βρακί της γνωστής αηδού Κανωκαιπίπα Τζαμπαμαλάχει. Φόραγε ή όχι το κορδόνι; Το ξυρίζει σε σχεδιάκι ή απλή φουντίτσα; Παρακωλουθήστε ζωντανά τη μεγάλη της επιτυχία "Σβήνω σαν στα καταπίνω"
• Χαμός σε γνωστό ριάλητη. Μύωψ διαγωνιζόμενος σε στιγμή ερωτικού παροξυσμού μπέρδεψε το μουνί με την τοστιέρα και έκανε το φισφιρίκι του κοτλέ.
• Η "μεγάλη τηλεστάρ" Μυξοπαρθένα Τακαταπίνη μας το παίζει μούρη και δε μας κάνει δηλώσεις. Ίσα μωρή που έπαιξες ενάμιση δευτερόλεπτο και το είδες Παξινού στην Επίδαυρο. Ασε που μας το παίζεις και θεούσα με μετάνοιες κλπ αλλά ξέρουμε δα τι μετάνοιες κάνεις στο Μπάμπη το μανάβη, και μάλιστα μετάνοιες με τον κώλο στη λάθος πλευρά.
• Αγωνία για την εθνική μας στάρ. Έχει να ενεργηθεί 4 μέρες. Τι λένε οι γείτονες, ο περιπτεράς, η καθαρίστριά της και το σιφώνι της τουαλέτας. Συμμέτοχος στο δράμα ο σκύλος τς που αρνείται και αυτός να κάνει κακάκια του.
• Αθλητικά : Θριάμβευσε ο Τσουκαλεϊκός εναντίον του Αναλγησιακού Παπαροτσάνης, χάνοντας με 8-0. Μετά το τέλος του ματς ο προπονητής δήλωσε : Τα παιδιά έχασαν με την αξία τους. Μπορεί να χάσαμε βαθμούς αλλά κερδίσαμε εμπειρία. Του χρονου θα πάρουμε το πανευρωπαϊκο και το διηπειρωτικό, ίσως και το Κοπα Αμέρικα. Μόνο όμως αν παίξουμε ενάντια σε ομάδες που αποτελούνται από τυφλούς πιγκουϊνους ή ναρκωμένους μυρμηγκοφάγους. Αλλά δεν εχει σημασία, είμαστε αισιόδοξοι.
• Και τώρα ο καιρός με την Απελπισιτκά Μουνάρα. Απελπισιτκά, δείξε μας το νίνί σου!

Ε, μέσες άκρες αυτά. Χρόνος δελτίου 1:30 ώρα. Χρήσιμες πληροφορίες, 0. Καντήλια, μπινελίκια, μεροληψία, κώλοι, κοροϊδία, σελέμπριτις του κώλοτ, λαϊφ στάϊλ του ξεράσματος και το λουρί της μάνας.

Αλλά είπαμε, έχουμε την τιβι που μας αξιζει. Τα σκουλήκια δε θα είχαν να φαν αν δεν υπήρχαν τοσοι νεκροί εγκέφαλοι τριγύρω..

Τα θέματα ήταν για καλά προετοιμασμένους

Ειναι λίγο ετεροχρονισμένο το ποστ, αλλά είχε καταχωνιαστεί σε ένα γιου-ες-μπι και το είχα ξεχάσει.. Νταξ, νέα 2 εβδομάδων είναι σχετικά φρέσκα. Σίγουρα καλύτερα από ψάρια στον Αλφαβητίξ..
«Τα θέματα ήταν για καλά προετοιμασμένους» - Ανώνυμου του μαθητή
Είναι ίσως μία από τις πλέον ηλίθιες αττάκες στην ιστορία μετά τα
«Φέτος χτυπάμε Τσάμπιονς Λιγκ» -Σωκράτης Κόκκαλης
«Αυτό πικρίζει λίγο» - Σωκράτης σκέτο
«Μη μασάτε, το πλοίο είναι αβύθιστο» - Κυβερνήτης Τιτανικού
«Ο Γεράσιμος θέλει να με παντρευτεί στάνταρ» - Πρώην γκόμενα Zaphod
Τι σημαίνει ρε καραγκιόζη «τα θέματα ήταν για καλά προετοιμασμένους»; Βασικά εγώ ψιλιάζομαι ότι η μόνη σχέση σου με τις εξετάσεις ήταν το «ρε τι μπούγιο γίνεται εδώ, ας μπώ και εγώ μέσα». Δηλαδή εσύ θές να σου βάλουν «θέματα για παπάρια προετοιμασμένους» ; Θέματα για άσχετους; Θέματα για «είδα φως και μπήκα» ; Θέματα για «ρε πούστη μου πως γράφεται το όνομά μου»; Θέματα για «μαλάκα μου πολύ βρωμοτσίμπουκο η Λόλα, πάω να γράψω και εγώ για να κάθομαι από πίσω της» ; Μου την έχουν δεί όλοι και θέλουν να μπαίνουν τσάμπα και βερεσέ στα πανεπιστήμια. Βέβαια δεν είναι φρέσκο το φαινόμενο. Χρόνια πολλά το λένε, κάθε χρόνο. Από το ’95 που έδωσα εγώ πανελλήνιες έπαιζε αυτή η παπαριά στάνταρ. Τι λέω, και πιο πρίν. Ειδικά στα μαθηματικά έπεφτε τρελλό γέλιο
«Τα κάψανε τα παιδιά». «Καλά δε ντρέπονται; Δεν τα λυπούνται;» Κυρά μου δεν είμαστε ορφανοτροφείο να τα λυπούμαστε τα παιδιά. Σκοπός είναι αυτός ο κακομοίρης που θα μπει στο ρημαδοπανεπιστήμιο να ρημαδομάθει πέντε ρημαδογράμματα μπας και ρημαδογίνει ρημαδοχρήσιμος στη ρημαδοκοινωνία, να ξέρει και πέντε ρημαδομαλακίες πρίν μπεί. Να ξέρει κάποια στοιχειώδη. Και στοιχειώδη δεν εννοώ να ξέρει ότι το «Κώστας» είναι αρσενικό (χμ καλά όχι πάντα) και το «Τζένη» θηλυκό. Ή ότι τον λένε «Μητσο Χλεμπονιάρη της Χαρίκλειας και πιθανώς του Αναστασίου». Να κατέχει 5 βασικά ρε αδερφέ, έτσι για το γαμώτο. Να ξέρει ότι το τετράγωνο έχει τέσσερεις πλευρές και όχι δώδεκα. (Μη γελάτε μου το χει πεί μαθητής μου, πρώτη γυμνασίου. Μετά παράτησα τα ιδιαίτερα γιατί θα έκανα φόνο)
«Καλά προετοιμασμένοι» και παπαριές. Εννοούν τα χλεμπονιάρικα ότι έπρεπε να έχουν στρώσει και λίγο κώλο να διαβάσουν κάποια στιγμή στη χρονιά, να πάρουν μια μυρωδιά τι παίζει. Αλλά είναι πολύ απασχολημένα τα καημένα με το να πηγαίνουν στην Πάνια να βλέπουν τον Βας Βας Βας, να έχουν κινητό 650 ευρώ (που τα βρίσκουν τα λεφτά οι γονείς και τους τα αγοράζουν δε μπορώ να καταλάβω), να τραβάνε βίντεο με το απαυτό της Καιτούλας στο διπλανό θρανίο και να ξύνουν τη βουβωνική τους χώρα μπας και κατεβάσουν ιδέες. Αμ μάγκα, συγγνώμη που στο λέω αλλά όσο και να τα ξύσεις, ρε που να τα ξεπετσιάσεις στο ξύσιμο, ιδέα δεν κατεβάζεις άμα δεν έχεις διαβάσει. Εγώ προτιμούσα από την άλλη να ξύνω το πηγούνι μου, αλλά ιδέες κατέβαζα ρε αδερφέ. Ναι ναι ήμουν τυχερός, σωστά. Και είχαμε και λίγα μαθήματα όταν έδινα εγώ, ξέρω. Και η πουτάνα η κοινωνία, η αλλοτρίωση (συγγνώμη, δύσκολη λέξη..) , η αποξένωση, η μαλαφράντσα, οι αναταραχές στο ανατολικό Τιμόρ, τα ναρκωτικά στα σχολεία, οι μπάτσοι που σας βαράνε στις διαδηλώσεις, ο Κρόνος που πέρασε στραβά πάνω από τη διασταύρωση Γάμα Σεπτεμβρίου με Χαλκοκονδύλη, το τέτοιο του Καράμπελα και το απαυτό της Χάϊδως, ε ξέρω δε μπορείτε να διαβάσετε πολύ.
Αλλά μην ανησυχείτε, σας έχω εγώ ένα ερωτηματολόγιο, το οποίο θα κάνει θραύση και θα το καταθέσω στο υπουργείο για του χρόνου. Είναι για μαθηματικά κατεύθυνσης και δεν είναι επ ‘ουδενί για «καλά προετοιμασμένους». Ιδού :
1. Πόσα γράμματα έχει η λέξη «Αδιάβαστος» ;
Α. 43
Β. 3π/4 Γ. 10
Δ. Γαλαζοπράσινο
2. Ένα τετράγωνο πόσες πλευρές έχει;
Α. 25
Β. 12
Γ.4
Δ. Βας βας βας ο Παρασκευάς
3. Μια σαρδέλα έχει 1 ευρώ. Δύο σαρδέλες πόσα;
Α.2
Β. 6.500.000
Γ. 2κπ+π/2, κ={0, 1, 2, 3, 4, 5}
(Η ερώτηση κρίνεται ως παγίδα, οπότε δεν παίζει ‘Δ’)
4. Προχτές στο σπίτι είχατε :
Α. Ρεβύθια
Β. Παστίτσιο
Γ. Μπριζόλες
Δ. Πάλι δε μαγείρεψε η παλιοαχαϊρευτη η μάνα σας
(Προχτές ήταν Παρασκευή. Αν φάγατε κρέας στην κόλαση να καείτε αντίχριστοι που
θέλατε και πανεπιστήμιο) (Σκάσε παπά) (Συγγνώμη τέκνο μου παρεσύρθην)
Και περνάμε στα προβλήματα.
Θέμα 1.
Ο κύριος Βαγγέλης απέναντι είναι παιδεραστής. Επίσης του αρέσει το παθητικό σεξ με αιγύπτιους μούτσους πιρόγας. Αν ο κύριος Βαγγέλης έχει 10 ευρώ στην αριστερή τσέπη και 10 καραμέλες στη δεξιά, υπολογίστε πόσα ευρώ έχει στην αριστερή τσέπη. Αν του πάρουμε ένα ευρώ, πόσες καραμέλες θα του μείνουν στη δεξιά;
Θέμα 2.
Η μαμά σας σας έκανε με το γαλατά. Αν το γάλα σήμερα έχει 1.5 ευρώ το μισό λίτρο, και ο μπαμπάς σας το πληρώνει 2 στο γαλατά α.Πόσο σας κλέβει ο γαλατάς β. Πόσο κερατάς είναι ο πατέρας σας γ. Γράψτε και το τηλέφωνο της μάνας σας, μπορεί να θέλετε κανά αδερφάκι
Θέμα 3.
(Για δυνατούς λύτες) Γράφτε τη σημερινή ημερομηνία. Γράφτε την και ανάποδα. Γράφτε και την αυριανή ημερομηνία. Από σήμερα μέχρι αύριο πόσες μέρες διαφορά είναι;
Θέμα 4.
(Για όσους πραγματικά θέλουν να περάσουν στο πανεπιστήμιο) (εσύ στο δεύτερο θρανίο κόβεσαι εξ ορισμού. Φαίνεσαι τόσο ηλίθιος που κάνεις μόνο για πολιτικός ή δημοσιογράφος.)
Προσέχτε, το θέμα απαιτεί προσεκτικό διάβασμα.
Σκάει το μπρός αριστερά λάστιχο σε ένα τετράτροχο αυτοκίνητο. Πόσα λάστιχα του έμειναν; Αν ήταν μηχανή και είχε σκάσει το μπρός, πόσα λάστιχα θα είχαν μείνει; Αν σκάσουν όλα τα λάστιχα πόσα λάστιχα πρέπει να αγοράσετε; Αν δε σκάσει κανένα λάστιχο ούτε στο αυτοκίνητο ούτε στη μηχανή, πόσα καλά λάστιχα έχουμε συνολικά;
Νομίζω ότι τα παραπάνω θέματα είναι εξαιρετικά για το επίπεδο της πλειονότητος των μαθητών του χρόνου. Ελπίζω το υπουργείο να τα δεχτεί. Να μην τα κάψουνε και του χρόνου τα παιδιά... έλεος πια.
Τα σκίσαν φέτος τα κακομοιρα.

Ψύξη

Ξύπνησα σήμερα σα στραβωμένος σουγιάς. Η αριστερή ωμοπλάτη αρνείται να συνεργαστεί και θα έχουμε άλλα. Πονώ. Αλλά τουλάχιστον βγήκα ελεύθερος υπηρεσίας. Πάω να πάρω τα χάπια μου και να βάλω έμπλαστρο. Ωραία ξεκίνησαν τα 30. Θα παραγγείλω αναπηρικό καροτσάκι. Μπορεί να χρειαστεί οσονούπω. Ξαναπονώ.

Η γειτονιά με τους αριστοκράτες

Αν και μεγάλωσα σε ταπεινή συνοικία ταπεινής πόλης, αν και δεν είχαμε παπούτσια και τρεφόμασταν με χαρούπια και τζοχούς από τα πεζοδρόμια, πάντα είχα την εντύπωση πως είμαι πλασμένος για τα μεγάλα σαλόνια. Η περιήγησή μου στους σκοτεινούς δρόμους των μεγαλουπόλεων με έφερε κοντά με ανθρώπους της καλής κοινωνίας αλλά ποτέ δεν κατάφερα να μπω στους κύκλους τους. Κυρίως γιατί οι περισσότεροι απαιτούσαν ως τελετή μύησης να εξερευνήσουν το παχύ μου έντερο, πράγμα που τους απαγόρευα ρητώς. Τώρα όμως έχω την ευκαιρία μου. Εχω μια ελπίδα για κοινωνική ανόρθωση. Έχω μια ελπίδα και γω για μια ζωή με φρουφρού και αρώματα. Με υπηρέτες και πυργόσπιτα. Και ίσως μια ευκαιρία να μπω στα πανάκριβα μεταξωτά φουστάνια κάποιας κυρίας της καλής κοινωνίας. Γνώρισα το Μαρκήσιο και την αρραβωνιαστικιά του τη Σουσού. Είναι ευγενείς αλλά προσιτοι και ευπροσήγοροι. Και επιπλέον, ο μαρκήσιος είναι μεγάλος εργάτης του έρωτα και είπε θα με διδάξει. Πέρασα από τις οικίες τους και με καλοδέχτηκαν, με κέρασαν φοντάν, τσάι με μια περίεργη γεύση, μου έβαλαν να ακούσω Μπραμς και Πουτσίνι και έριξα κρυφά και έναν μπίκο στη Ρουσλάνα. Είναι πραγματικά απολαυστικοί, το σαλόνι τους και οι σάλες τους ανοιχτές, το φαϊ πάντα γκουρμέ και το κρασί παμπάλαιο και γλυκόπιοτο. Και η Σουσού, αχ αυτή η Σουσού. Μια θεά, ένα όνειρο καλοκαιρινής νυκτός. Ένα αερικό, ένα ξωτικό. Μια σταρ του σινεμά των 50'ς. Μια Τζίλντα. Μια αιώνια, άσπιλη και αιθέρια ομορφιά. Και έχει και έναν κώλο αριστούργημα! Μιλάμε για κελεπούρι! Κουφάλα μαρκήσιε, τίτς ας! Σας τους προτείνω ανεπιφύλακτα.

Τέρτι γήαρ

Να πω την αλήθεια, δεν αισθάνομαι και ιδιαίτερα διαφορετικά. Χειρότερα τα περίμενα πρίν κάποια χρόνια. Βασικά, στα 30 με είχα σκεφτεί περίπου σε αναπηρική καρέκλα, με κουβερτούλα μάλλινη στα πόδια, τρεμάμενο σαγώνι με σαλάκι και σούπερ σέξυ νοσοκόμα να σκύβει για ΄να βάλει τον καθετήρα.
Αλλά τελικά ζεί ο πούστης ο τουρίστας. (Ρωτήστε το Ζάφοντ για αυτό το σκηνικό). Είμαι υγιής (σχεδόν), ολόκληρος, αρτιμελής, επιμελής και ευθυτενής. Και κυρίως, καρδιά-πνευμόνια-τσουτσού, δουλεύουν ακόμα μια χαρά, οπότε και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Χοληστερίνη έχω 170, αιματοκρίτη 52 και το ουρικό οξύ είναι φυσιολογικότατο. Επίσης έχουν πέσει τρελλά και οι τρανσαμινάσες. Οπότε πάει και η κίρρωση, τη γλυτώσαμε. Η τεστοστερόνη είναι ελαφρώς ανεβασμένη αλλά δε φταίω εγώ για αυτό. Είναι που.. τέλος πάντων.
Το κακό με τα 30, είναι ότι κάθεσαι μερικές φάσεις και αναπολείς τραγικές στυλιστικά εποχές όπως τα 80ς που ήσουν παιδί. Είναι ελαφρώς γελοίο να κάθεσαι και να σκέφτεσαι με χαζό χαμόγελο μια εποχή που ήταν της μόδας η βάτα-τριώροφο στο σακάκι, το ξασμένο μαλλί αφάνα, η φράντζα, η Πίτσα Παπαδοπούλου και η Ρόδα τσάντα και κοπάνα που πρωταγωνιστούσε ο ξάδερφος ο Ντούζος. Επίσης αναπολείς άλλες τραγικές εποχές που φόραγες αρβύλα Μάρτενς ή Βέρμαχτ, φανελλένιο καρώ πουκάμισο και είχες ακμή από το πρόσωπο μέχρι τις πατούσες. Αυτές τις αρβύλες ρε διάολε ήθελα να ήξερα ποιός τις έκανε μόδα, ποιος τις προώθησε και για ποιόν ακριβώς λόγο τις φοράγαμε σα μουρλά. Και δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε καλά καλά. Σα μπαταρισμένα καϊκια πηγαίναμε. Αλλά η μαγκιά μαγκιά. Για να μην πω για τα "φλαϊ" μπουφάν με τη γούνα γύρω γύρω (Σήμα κατατεθέν του έλληνα κάγκουρα το 1992. Παπί άστρεα φτιαγμένο, πράσινο μπουφάν με γούνα και μαλλί με τσουλούφια.)
Τώρα μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε (σιγά ρε πρόσεχε μη μουχλιάσεις κιόλας) και ντυνομαστε σαν κύριοι, φερόμαστε σαν κύριοι και να μην πω τι άλλο κάνουμε σαν κύριοι, γιατί θα είναι ψέμματα.
Το Σάββατο δε έγινε ένας μικρός σεισμός. Χεστήκαμε στο γέλιο, φάγαμε ένα επικών διαστάσεων μπούτι γουρουνιού (ήταν τόσο μεγάλο που αναρωτιόμασταν αν ήταν όντως γουρούνι και όχι κάποιο από τα ξώγαμα του Γκοτζίλα), ήπιαμε κάτι απίστευτα κρασιά και ως έξτρα μπόνους είχαμε και ένα μπουκάλι ρακί σπιτικό, κατευθείαν από Ηράκλειο. Οι καλεσμένοι έδωσαν ρέστα ευθυμίας και ένας συγκεκριμένος έκανε και την νύμφη μου ρόμπα. Προσέξτε, νύμφη, όχι νύφη. Ο πούστης είχε πάρει την κιθάρα και τραγούδαγε στιχάκια που απευθυνόντουσαν στους γονέους μου και καλά εκ μέρους της. Του στυλ "Κοιτάχτε πατερούλη σας έφτιαξα καφέ/ με περισσό το γάλα κάνω εγω φραπέ", "κοιτάχτε μητερούλα τα έπλυνα τα πιάτα/πότισα και το φίκο στη πήλινη τη γλάστρα". Μετά μου χωσε και εμένα τα εξ αμάξης γιατί για κάποιο λόγο έχω αρχίσει και μιλάω σαν άνθρωπος στην κακομοίρα που με ανέχεται, με είχαν πιάσει οι γλύκες. Μέχρι που αντί κάποια φάση να πω "πατέρα", είπα "μμπαμπά". Τι το θελα.. "Αντί για πάρτα μωρή άρρωστη λέει τώρα λάβε ταύτα μωρή νοσούσα, 'μμπαμπά' και 'μητερούλα'" κλπ κλπ..
Ο Ζάφοντ επίσης έδωσε ένα μικρό ρεσιτάλ χαζομάρας αλλά λόγω κούρασης ευτυχώς δε δούλεψε πολύ τη νοσούσα που γέλαγε ευγενικά και ασυστόλως. Πραγματικός διάλογος μεταξύ Ζάφοντ και πατέρα μου:
"Γεράσιμε τί πίνεις;"
"Ό,τι προλαβαίνω κύριε Γιάννη"
Και έλεγε την πάσα αλήθεια.
Επίσης υπάρχει ένα γελοίο σκηνικό με πρωταγωνιστή το Ζάφοντ, ένα γκρί μποξεράκι, ένα κιγκλίδωμα και ένα αντίτυπο του Τζουράσσικ Πάρκ, αλλά δε θα το αποκαλύψω. (Η φωτογραφία είναι τραγική αλλά δεν μπορώ να τη δημοσιεύσω γιατί μου απαγορεύει να δημοσιοποιήσω τη φάτσα του)
Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, καλά περάσαμε, καλά τραγουδήσαμε, άντε και καλή ψυχή. Να σας ζήσω. Ο Θεός να σας κόβει μέρες και να μου δίνει χρόνια.
Και ευχαριστώ για τις ευχές σας ρε. Με συγκινήσατε
Υ.Γ : Μαιλ και μπλογκ δεν τα τσεκάρω και πολύ συχνά τώρα τελευταία. Αγάπησα. :Ρ Κάνω και κάτι σκοπιές...

Για την Αμαλία

Βρωμολαμόγια του κερατά, ελεεινοί και τρισάθλιοι απατεώνες, παλιοαλήτες, στους γιατρούς να τα φάτε τα φακελλάκια. Και στους δικηγόρους.
Η Αμαλία έφυγε. Αλλά είμαστε εμείς εδώ.
Και να είστε σίγουροι πως όποιος από μας σκάσει μύτη σε νοσοκομείο και κανένας χαμένος έστω και υποννοήσει φακελλάκι, θα τον μαζεύουν με κουταλάκια. Αλήτες.
Αμαλίτσα, καλό ταξίδι. Κατάφερες να ξεσηκώσεις πολύ κόσμο.
Ελπίζω να βγει κάτι από αυτό, αν και στη χώρα που ζούμε, δεν διατηρώ πολλές ελπίδες. Τουλάχιστον, πολλοί από μας, θα κάνουν την προσωπικη τους αντίσταση σε κάθε παπάρα που επειδή κρατάει ένα νυστέρι και φοράει μια ρόμπα θεωρεί δικαίωμά του να βασανίζει και να εκμεταλλεύεται άρρωστους ανθρώπους.
Σιχτίρια.
Υ.Γ : Ευτυχώς υπάρχουν και αξιόλογοι επιστήμονες, γεμάτοι ήθος και αίσθηση του καθήκοντος και σεβασμό για το λειτούργημά τους. Αυτούς πρέπει να τους υποστηρίξουμε, να τους αναδείξουμε, να τους επιβραβεύσουμε.
Και εις άλλα με υγεία

Μια συνέντευξη

Η Πασταφλώρα έκραξε, εγώ απαντώ : Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Οι Ρουσλάνες. Και παγωμένες μπύρες στην παραλία. Και ένα μπιτς-μπαρ που να παίζει καφρίλες
Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Η Ρουσλάνα. Και ενίοτε το ξυπνητήρι
Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Γελάω συνεχώς και άνευ λόγου. Ίσως για αυτό με κοιτάνε περίεργα οι πληβείοι
Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Είμαι αντιπαθέστατος και κυνικός
Το βασικό ελάττωμά σας;
Σνομπαρία του κερατά
Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Η επιείκεια δε συγκαταλέγεται στα ελαττώματά μου
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με το Μαρκήσιο ΝτεΣάντ. Έχουμε και γενέθλια την ίδια μέρα
Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Ο Στάθης Ψάλτης, ο Λάκης Τζορντανέλλι και η Σάσα Μπάστα
Το αγαπημένο σας ταξίδι;<br> Καναπές-Ψυγείο-Καναπές
Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
George R.R Martin, Robert Jordan, Terry Goodkind, Tracy Hickman,Νίκος Τσιφόρος και ο Πόε.
Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;<br> Το να μην κοιτάει περίεργα τη Ρουσλάνα
... και σε μια γυναίκα;
Να μη μου σπάει τα @@ και να έχει ωραία (.)(.)
Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Ο Νίκος Καζαντζάκης (μόρφωση λέμε)
Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Και εγώ σ'αγαπώ/ Γαμώ το ^%^#$#@ μου
Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Το εκκρεμές του Φουκώ. Μια μέρα το διάβαζα στο κρεβάτι, με πήρε ο ύπνος και μου έπεσε πάνω στο καίριο σημείο. Από τότε έχω ένα @ ξύλινο.
Η ταινία που σας σημάδεψε;
Ass Worship #9 . Έπος!
Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Gericault. Το "Ναυάγιο της Μέδουσας" γαμεί!
Το αγαπημένο σας χρώμα;
Μααααααααααααυρο, μαααααααυρο
Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Παραλία-Μπύρα-Κώλοι παντού και ξημέρωμα τουρτουρίζοντας απο υγρασία
Το αγαπημένο σας ποτό;
Είμαι γνωστός νεροχύτης. Πίνω τα πάντα
Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Είμαι αμετ-ανόητος
Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Αμα τα βάλω σε αλφαβητική σειρά φτιάχνω λεξικό. Με δύο λέξεις απεχθάνομαι τα πάντα.
Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να κοιτάω το γκαζόν να μεγαλώνει, τη μπογιά να στεγνώνει και τα σύννεφα.
Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Μπας και δε μου σηκώνεται μετά τα 85
Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Πάντα. Δημιουργώ ευχάριστες εικονικές πραγματικότητες για όλους.
Ποιο είναι το μότο σας;
Μη μου ζαλίζετε τον έρωτα
Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Από έμφραγμα, γύρω στα 95, μετά από τετραήμερο όργιο με 22χρονες Ρουσλάνες.Το έμφραγμα δε θα προέρθει από έκπληξη, όταν θα μου πούν όλες μαζί "Μα καλό κύριου, ντεν αντέκουμε άλλο. Αφήστε μας κλείσει κανα μπούτι"
Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Είσαι Θεός! Παίρνεις τη θέση μου λίγο να πάω τίποτα διακοπές;
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Βαθύτατη πνευματική ραστώνη. Δεν καταλαβαίνω τίποτα

Θέρτι ντέρτι

Η 2α Ιουνίου πλησιάζει με βήμα γοργό. Τρέχοντας. Τη βλέπω από μακριά.Έρχεται για τριακοστή φορά. Τρομάζω; Δε νομίζω. Απλά έχω μια πολύ περίεργη αίσθηση. Απροσδιόριστη. Και μάλλον γλυκόπικρη. (Τι λε ρε αλάνι, γλυκόπικρες αισθήσεις και τα απαυτά του Καράμπελα. Ποιητής την είδες ξαφνικά;)
Απλά, εσκεπτόμην προ 10λέπτου, καθώς ρέμβαζα στο μπαλκονάκι μου κάνοντας ένα στριφτό (από τα τελευταία. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι μόλις απολυθώ το κόβω μαχαίρι). Σκεφτόμουν πως μεγαλώσαμε και πως ζήσαμε εμείς οι σε-λίγο ή μόλις-πριν-λίγο τριαντάρηδες.
Προλάβαμε -όσοι δεν μεγάλωσαν μέσα στα τσιμέντα των μεγαλουπόλεων- χωματόδρομους. Παίζαμε μέσα στη σκόνη τα καλοκαίρια και γυρνάγαμε καφέ στο σπίτι. Και δεν πάθαμε τίποτα. Δεν είχαμε ούτε playstation (έχουμε τώρα όμως), και μεγαλώσαμε μια χαρά -σχετικά-. Πλακωνόμασταν στο ξύλο (εγώ έτρωγα καντάρια πάντως - ήμουν καχεκτικός ο πούστης) και δεν έτρεχε μία. Κανείς συμμαθητής μας δεν είχε σουγιά, κανείς δεν είχε ρόπαλο και κανείς δεν σκότωσε ποτέ κανέναν.
Τηλεόραση είχαμε αλλά δε βλέπαμε και πολύ. Ίσως Χιλιοποδαρούσα, ίσως Φρουτοπία, ίσως το "Ορκιστείτε παρακαλώ". Από ξένες σειρές άντε το "Μυστήριο του χρυσού πιθήκου", κανα "Μικρό σπίτι στο λειβάδι" και τα αγορακια αυτό με τους μπάτσους με τις Χάρλεϊ. Δηλαδή 3-4 φορές την εβδομάδα απο κανα μισάωρο. Άντε και καμιά ελληνική ταινία το Σάββατο. Τη βγάζαμε είτε με βιβλία είτε στις αλάνες. Ναι είχαμε αλάνες ρε γαμώτο. Και ποδήλατα. Και τους βάζαμε αυτές τις κίτρινες κόρνες με τους τρείς ήχους, μανταλάκια στις ρόδες και κάναμε σαματά στη γειτονιά. Τρώγαμε και καμιά σαβούρντα όταν κάναμε φιγούρες σε καμια συμμαθήτρια.
Δεν ξέραμε σχεδόν τίποτα για τα πάντα. Υπήρχε κάποια περίεργη σεμνοτυφία αλλά στα 12 ήμασταν 12. Δεν βγάζαμε ταινία τη συμμαθήτριά μας να παίρνει πίπες από τον κολλητό μας. Δεν ξέραμε καν τι ειναι η πίπα. Ή μάλλον κάτι ξέραμε αλλά δεν ήμασταν και σίγουροι. Όταν στα 11 γουστάραμε τη συμμαθήτριά μας, δε θέλαμε να την πηδήξουμε. Απλά ξέραμε ότι για κάποιο λογο τη σκεφτόμασταν συνέχεια αλλά δεν ξέραμε τι ακριβώς έπρεπε να κάνουμε και γιατί. Και όταν έσκαγε κανα φιλί σε κανα πάρτυ πραγματικά βλέπαμε βεγγαλικά. Τώρα στα πάρτυ κάνουν παρτούζες και ανάβουν τρίφυλλα, αντί να πιάνουν χεράκια και να ανάβουν κανα κεράκι. Χάσαμε τις παρτούζες αλλά κερδίσαμε ίσως την αθωότητα που έπρεπε να έχει κάθε παιδί.
Μεγαλώσαμε με τον Αντρέα να φοράει ζιβάγκα και να γαμάει Μιμή. Το Μητσοτάκη να προσπαθεί να γινει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Με τον Καραμανλή, το Φλωράκη και τον Κύρκο (Απλωθείτε ρε παιδιά να φανούμε καμια πενηνταριά). Με εκλογές τίγκα στις τεράστιες συγκεντρώσεις και στο πλαστικό σημαιάκι. Και στα καφενεία της απαυτής το απαυτό. Με τους μπαμπάδες να πορώνονται και να αγορεύουν και αυτοί σπίτι, και τις μαμάδες να αρχίζουν τα "Γιάννη έλα σώπα μην εκνευρίζεσαι" "Κώστα μη, τα παιδιά". Ήμασταν "τα παιδιά". Στην ταβέρνα με το φωτιστικό-μανιταράκι και το λεπτό χαλίκι. Στο διπλανό τραπέζι από τους "μεγάλους", να τρώμε πατάτα τηγανητή και μπριζολάκι και κοκα-κολα. Και να παρακαλάμε να μας δώσουν καμια γουλιά μπύρα. (Λες για αυτό οταν ενηλικιωθήκαμε να ταράξαμε τις μπύρες, τα τσίπουρα και τις ρακές;). Τώρα βλέπω 14χρονα λιάρδα Κυριακή ξημερώματα και τα λυπάμαι. Μετά πήγαμε και Γυμνάσιο και σοβαρέψαμε γιατί μεγαλώσαμε. Ήταν περίπου τότε λίγο μετά τον Κοσκωτά. Τότε με το ειδικό δικαστήριο. Φοράγαμε τραγικά ρούχα και φόρμες στο σχολείο. Και γυαλιά άστα να παν. Φοράγαμε παιδικά ρούχα και δεν πάθαμε τίποτα. Και κάναμε παρτάκια σε γιορτές και γενέθλια. Βάζανε Milli Vanilli, Mariah Carey, Rick Astley, Lambada και αλλα τέτοια τραγικά. Και αρχίσαμε να ψιλιαζόμαστε γιατί γουστάρουμε τη Βίκυ τη συμμαθήτριά μας. Η οποία εγνώριζε το όνομά μας εντελώς τυχαίως και απο σπόντα και ουδεμία σημασία επροτίθετο να μας δώσει. Εκτός και αν επρόκειτο για καμιά άσκηση μαθηματικών. Αλλά πάλι παιδιά ήμασταν. Έβγαινε η πρώτη τρίχα στο χειλάκι. Μια εδώ , μια τρείς μέρες δρόμο πιο πέρα. Και αισθανόμασταν περηφάνεια που γινόμασταν άντρες.
Τότε περίπου άρχισε και η μόδα με το lifestyle με κάτι περιοδικά του στυλ ΚΛΙΚ κλπ. Αλλά αυτά δεν τα διαβάζαμε, ήταν "για μεγάλους". Και στην τάξη δεν καπνίζαμε όλοι. Κάτι γκόμενες (που είχαν και τη φήμη μεγάλης πουτάνας) και κανα δυο τύποι που κατεβάζαν τζούρα και ήτνα άρρωστοι 2 μέρες. Οι μάγκες είχαν παπάκια. Πολύ παπί ρε παιδί μου. Και βγαίναν και πιο αργά απο εμάς το Σάββατο το βράδυ. Καθόντουσαν ίσως και μέχρι τη 1 έξω. Οι υπόλοιποι και "φυσιολογικοί", στο γυμνάσιο.. ε... 11... με το ζόρι. Και μόνο Σάββατο. Άντε καμια Παρασκευή στο τσακίρ κέφι. Και δεν πάθαμε και τίποτα. Ξεκωλιαστήκαμε στο ξενύχτι μετά.
Ξεκίνησε και η ιδιωτική τηλεόραση τότε. Ε καμία σχέση με σήμερα. Πιο σοβαρά, πιο ερασιτεχνικά, πιο κάπως. Αλλά ακόμα δε βλέπαμε τηλεόραση. Κάτι κωλοσειρές τελευταίες, με προϋπολογισμό 2 αναπτήρες και μια τσίχλα. Και Lifestyle-αδικα ελάχιστα και τελειωμένα.Και εξακολουθούσαμε να μην έχουμε κινητά και playstation.Οι "ψαγμένοι" είχαμε ακόμα κάτι Amstrad 6128, καμια Amiga, αντε και οι πολύ γκομπιουτεράδες να είχαν τον 1512. Και πάλι καλά ήμασταν.
Και τα χρονια πέρασαν και ενηλικιωθήκαμε, και πήγαμε και στα πανεπιστήμια. Και περάσαμε γαμάτα. Και πάλι δεν είχαμε κινητά!! (στην αρχή). Και φάγαμε και τις καψούρες μας, και τις πόρτες μας και τις χαρές και τις απογοητεύσεις μας. Τα ξενύχτια μας στις παραλίες. Τα κρασιά μας στα ταβερνεία μεχρι να κλείσουν. Και μετά κουβέντα μέχρι το πρωί. Είτε για πολιτικά, για φιλοσοφικά, για γκομενικά..Και ποιος ξυπνάει να πάει στη σχολή ρεεεε...Και ποιος διάβασε να μου δώσει το δεύτερο θέμα ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε; Μια μονάδα ο Μανωλης σε μένα, μια μονάδα εγώ στο Χρήστο, μια ο ένας μία ο άλλος, άντε περάσαμε και διαφορικό 2.
Και δεν είχαμε σημειώσεις στο γαμωκινητό να αντιγράψουμε γιατι τα κινητά μας τότε ήταν τεράστια, είχαν κεραίες, μονόχρωμες οθόνες και δε στέλναν καν μηνύματα. (Το 96 που το πήρα εγώ σίγουρα. Λίγο μετά αρχίσαν). Που να τη βγάλεις τη γκουμούτσα να αντιγράψεις στον Φλωρά, που μύριζε την πρόθεση για αντιγραφή 24 χιλιόμετρα μακριά απο το αμφιθέατρο..
Και ξαναπέρασαν τα χρόνια και κάναμε και άλλα. Δουλειές, τρεχάματα, να πάρε αυτοκίνητο , να που θα πάμε διακοπές, να ωχ δε μπορώ τώρα δουλεύω, να το ένα να το άλλο, μας πήρε η μπάλλα της σοβαρότητας. Μας πήρε; Βρε ούστ! Έχει να φάει κλώτσο επικών διαστάσεων.
Μερικές φορές θυμάσαι με μεγάλη νοσταλγία κάποια χρόνια τα οποία και τα χρωματίζεις πολύ ωραία στο μυαλό σου. Ο χρόνος αμβλύνει τη μνήμη μάλλον και τα πράγματα τα οποία σου προκαλούσαν δάκρυα, τώρα τα θυμάσαι εξιδανικευμένα. ("αχ τι ωραία που χτυπιόμουν στους τοίχους κλαίγοντας στα 17 που με παράτησε η Χ, και άκουγα συνέχεια το Angie και έλιωνα και σκεφτόμουν να πέσω απο το μπαλκόνι". Τι λε ρε μαλάκα πας καλα;)Τότε που ζοριζόσουν όμως... Μερικά είναι από μόνα τους εξιδανικευμένα. Δεν υπάρχουν για μένα καλύτερες αναμνήσεις από τις φοιτητοπαρέες στις ταβέρνες και τα ρεμπετάδικα, ΤΕΛΟΣ. Το μόνο που μπορώ να πω ένα βήμα πρίν τα 30 είναι ότι, χμ..
ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ! (αν και..ντρέπομαι..αλλά έχω πει πλειστάκις "δε βγαίνω σήμερα, είμαι κουρασμένος")(Αν και πονάει παραπάνω η μέση. Και στη 1 1/2 φορά φτύνουμε τα πλεμόνια μας στο μπαλκόνι)
Και τι νόημα βγαίνει από το κατεβατό; Έλα ντε..
Απντέιτ : Προχτές πέτυχα στο MAD αφιέρωμα στο ελληνικό ροκ. Ηταν εν μέρει και η αιτία γέννεσης αυτού του θέματος. Αγελλάκας, Παυλίδης κλπ. Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά. Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας, εκεί που θα βάλουμε φωτιά στο λιμάνι, στην Ξεσσαλονίκη ρέει η Αδρεναλίνη και μεις ακούμε εννιά πληρωμένα τραγούδια, γιατι δε χωράμε πουθενά, και ειναι η αγάπη μας ενα ταξίδι απο γιορτή σε γιορτή, ένα ταξίδι απο πληγή σε πληγή, και μένουμε πάντα εδώ, και αυτό το καλοκαίρι ρε!
Αφιερώσεις απο 90's :
Τρύπες - Γιορτή


Metallica - Nothing else matters


Nirvana - Smells like teen spirit


Bad religion - 21st century digital boy


Offspring - Come out and play

Τηλεκριτική

Κυρίες και κύριοι καλώς ήρθατε στην κατάντια σας. Καλώς ήρθατε στη χώρα της ψευτιάς, του τίποτα, της πουστιάς και του ξανθού σαντρέ νο.11 της Ρίλκεν.
Ως άλλος Αυλωνίτης αναφώνησα "παπαπαπαπαπαπαπα" χτες, συλλογιζόμενος την τηλεμαυρίλα που κυκλοφοράει. Τραντάχτηκαν τα στιβαρά και δασύτριχα στήθη μου και ίσως μια υποψία δακρύων συννέφιασε για λίγο τη γαλαζοπράσινη ματιά μου.
Άπαντα τα τηλεοπτικά κανάλια έχουν τσακωθεί σφοδρότατα με την αλήθεια, το σεβασμό, την ανθρωπιά και την ευγένεια εν γένει. Εκμετάλλευση, εκμετάλλευση , εκμετάλλευση και στη μέση διαφημίσεις. Εντάξει ρε ζώα οκ, εκμεταλλευτείτε. Αλλά αφήστε από το θύμα να περισώσει κάτι. Αφήστε ρε αλήτες ένα ψήγμα αξιοπρέπειας στο ανθρωπάκι που ξεκοκκαλίζετε!
Βέβαια είμαστε και μεις ένα κοινό.. τι να σου πώ δηλαδή. Όχι πραγματικά, μιλάμε για κουλτούρα άνευ προηγουμένου. Αφου άμα δει κανας ξένος τις μετρήσεις από αυτά που βλέπουμε, θα νομίζει ότι είμαστε όλοι ξώγαμα της Αρβελέρ με πατέρα το Σάρτρ. Και ίσως να είχε σπρώξει και λίγο ο Ντεριντά γιατί έπαιρνε μάτι και του ρθε μια φούντωση μια φλόγα. Ου ρε ζώα!
Πάρτε σειρά : Έχουμε πρώτα απ όλα την Πάνια. Δε λέω, κλάνουμε στο γέλιο με τα κωλοτράγουδα, όλος ο κόσμος ξέρει πια την κυρία Ελισσάβετ και τον Sex bomb αλλα ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΠΑ.. Πάνε τα μαλακισμένα στα γυρίσματα και κάνουνε σα σεληνιασμένα. Κυρά μου, έχεις δεί ποιους πάει και προσκυνάει το μοσχάρι που χαϊδευτικά αποκαλείς "παιδί μου"; Άμα ο γιός μου προσκύναγε τον Παρασκευά όπως αυτά, θα τον είχα πνίξει στο νεροχύτη σα γατί να μη χαλάσει η ράτσα! Και οκ είπαμε να βλέπουμε καμιά χαζομάρα να περάσει η ώρα, αλλά από την πολλή χαζομάρα η ώρα δεν περνάει γιατί έχουμε χαζέψει και εμείς και δεν παίρνουμε πρέφα τίπουτσι.
Ευαγγελάτος : Αν αυτός δεν είναι ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣτότε πείτε μου ποιος είναι για να ξέρω.Στην αρχή τον ψιλοέβλεπα για να δω που το πάει (παίζει μεγάλη λουμπίνα στην εκπομπή, αλλά ΠΟΛΥ μεγάλη) αλλά μετά σκιάχτηκα. Τον έβλεπα στον ύπνο μου να με φοβερίζει. "Ουστ ρε, δε θέλω εσένα, τη γυναίκα σου θέλω να δω", τίποτα αυτός! "Φύγε ρε κατσικοπόδαρε, φύγε ρε μαυρόγατε" μπα.. Ερχόταν και με σαρδόνιο χαμόγελο μου έδινε τις δικές του 10 εντολές : "Ου καταναλώσεις κρέας
Ου πιείς αλκοολούχα ή χυμούς
Ου πηδήξεις
Ου κοιμηθείς εις στρώμα
Ου σκουπίσεις τον κώλον σου μετά κωλόχαρτου
Ου βάλεις συναγερμόν εις την οικίαν σου
Ου καταναλώσεις γλυκά, γαλακτοκομικά,λαχανικά,όσπρια,και γενικότερα ο,τιδήποτε τρώγεται πλην βρύων και λειχηνών
Ου πασαλειφτείς με καλλυντικά
Ου πας για αποτρίχωση
Ου ψευδομαρτυρήσεις στην εκπομπή μου, θα σε πάρει ο διάολος
Ε ουυυυυυυυ απο δω ρε! Που άμα σε ακούσουμε θα καταντήσουμε πάλι να κρεμόμαστε απο δέντρα και να μαζεύουμε βατόμουρα από τους θάμνους. Και μεταξύ μας μίστερ, έχω την ενδύπωσην, έτσι μια υποψία υποψίας πως υπάρχει κάποιος λόγος που ξεμπροστιάζατε μόνο επαρχιακές και μικρές σχετικά βιομηχανίες και εντελώς τυχαία καμία από τις μεγάλες που διαφημίζονται στο κανάλι σας και τα σκάνε χονδροειδέστατα δεν έχει τύχει να υποπέσει σε καμιά παρασπονδία. Λέω τώρα..
Ειδήσεις : Εδώ έχουμε πατώσει όσο δεν πάει άλλο. Ναι και οι "σοβαροί". Δε θέλω κυρά μου εμπειρογνώμονες, δε θέλω διαλέξεις επί παντός επιστητού από ανθρώπους που δεν ξέρουν ΤΙΠΟΤΑ. Δε θέλω άθλιους διαλόγους, δε θέλω αναλύσεις από αναλυτές που δεν μπορούν ούτε να αναλύσουν ούτε τι περιέχει ένας φραπές. Σκέτος. Θέλω να βγαίνει μια ρημαδοδημοσιογράφος και να μου λέει "Εγινε αυτό εκεί." "Ο Μήτσος σκότωσε την γυναίκα του γιατι τον απατούσε με τον περιπτερά, μια καλόγρια και εναν γρύλλο". Τέλος. Οχι άλλοι τσακωμοί, όχι άλλες παπαρολογίες. Και να μην πω για τις ειδήσεις του Star. Είμαι σίγουρος πως αυτοί που κάνουν το ρεπορτάζ έχουν να πηδηχτούν από τότε που ο Αττίκ κέρδισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη. Τέτοια χολή, τέτοια κοροϊδία, τέτοιο χώσιμο, έλεος ρε παιδιά. Σταματήστε ρε! Είστε σιχαμένοι ρε το καταλαβαίνετε; Μια ξανθιά και μια μαυρομάλλα δημοσιογράφους που βλέπω ενίοτε τις σιχαίνεται η ψυχή μου μιλάμε. Εντάξει ρε έχει λεφτά η δουλειά αλλά ρε το βράδυ πως κοιμάστε; Ή μάλλον, κοριτσάκι μου όνειρό σου ήταν όταν μεγαλώσεις να γίνεις δημοσιογράφος και να ειρωνεύεσαι τη Ματσούκα ας πούμε; ή να σχολιάζεις με σοβαρό ύφος για το σκύλο του Κωστέτσου που έχει ψυχολογικά προβλήματα; Πόσο χαμηλά θα πέσετε;
Πρωνιάδικα-μεσημεριανάδικα : Τέτοιο κέφι οι πουτάνες που το βρίσκουν κάθε μέρα; Με το που ανοίγεις το μάτι, τσουυυπ. Τσιφτετέλια, μπουζούκια, χαρές και γλέντια. Να όλα τα μωρά στην πίστα, να τα ξέκωλα που κουνιούνται πέρα δώθε, να και κάτι συνεντεύξεις του κώλου. Μέχρι και τον Άλεξ ψάχναν μια μέρα. Ε ρε ξύλο που θετε... Δυστυχώς, ξέρω. Θα πέσουν όσο χαμηλά τους προστάξουμε εμείς. Εμείς είμαστε οι πελατεία και η πελάτης έχει πάντα δίκιο. Και αν δε θέλουμε εμείς τα ζώα, τα πρόβατα, η πλέμπα να δεί τίποτα της προκοπής, αυτή την χυδαία αρένα θεαμάτων θα μας δείχνουν μια ζωή. Και θα την χειροτερεύουν κιόλας, γιατί όσο πάμε γινόμαστε και πιο χαμηλού επιπέδου θεατές. Γιατί έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει. Σκάστε λοιπόν και φάτε στα μούτρα την Πάνια, τον Ευαγγελάτο με τη γυναίκα του, τις φραπελιές, τον Τσουκαλά,τις πρωινατζούδες, τη Λαμπίρη και όλα αυτά που ξέρασε ο συλλογικός πρωκτός του πολιτισμού μας.
Υ.Γ : Ευτυχώς υπάρχουν ελάχιστες σοβαρές εκπομπές και ελάχιστοι τελευταίοι τρελλοί που προσπαθούν να κάνουν και κάτι σοβαρό..

Σαββατιάτικη μαυρίλα

(Δανεικό πρότυπο ξεκινήματος απο Zaphod)
Ποτά: Αψέντι (μούφα, δεν πίνεται) , Τεκίλα, Καφές (φραπές με 17 ζάχαρες)
Μουσική υπόκρουση: Paradise Lost - Walk away (διασκευή απο Sisters of Mercy), Yngwie Malmsteen - Fuguetta
Υποβόσκουσα Μουσική Υπόκρουση: Βρέχει φωτιά στη στράτα μου, Μην του μιλάτε του παιδιού, As I die
Διάθεση : βλ. τίτλο ποστ
Τι πράμα είναι αυτό ρε διάολε. Πάνω που έχεις κέφια, ορέξεις, διάθεση και ορμή, σε περιμένει μια μαυρίλα σε κάποια σκοτεινή γωνιά (τρελλο καμουφλάζ.. Μαύρο σε μαύρο, δε φαίνεται Χριστός) και μόλις περάσεις, κεντράρει, σημαδεύει και φααααααααπ σου βαράει μια ροπαλιά και σε ξαπλώνει στα παρτέρια.
Μιλάμε για επικές καταστάσεις. Δεν προλαβαίνεις ούτε βοήθεια να πείς. Μετά καθώς είσαι ξαπλωμένος στο χώμα και μετράς αστεράκια αναρωτιέσαι και "γιατί ρε διάολε;". Και προφανώς απάντηση δεν έρχεται από πουθενά, διότι ως γνωστόν όποιος ακούει φωνές χύμα έχει πρόβλημα Ζαν ντ'Αρκ, οπότε διατρέχει και μεγάλο κίνδυνο να τον κάψουν σε καμιά πυρά. (Μπορεί να μην καίμε σε πραγματική πυρά τώρα, αλλά έχουμε την τηλεοπτική πυρά που τσούζει και διαρκεί περισσότερο)
Η μαυρίλα είναι προνόμιο όλων. Είναι η τελευταία ζώσα Ερινύα που γουστάρει να σε ροπαλιάζει στις πιο ανυποψίαστες στιγμές άνευ λόγου και αιτίας. Είναι η σοδομιστική συνουσία με το υποσυνείδητό σου και για αυτό σε πιάνει κυριολεκτικά στον ύπνο. Κοινώς, τον τρώς από το πουθενά και δεν παίρνεις χαμπάρι ποιος σε φυστίκωσε, γιατί σε φυστίκωσε και γιατί εν τέλει είχε ανάγκη να φυστικώσει εσένα και όχι κανα πιπινάκι που στο κάτω κάτω είναι απείρως πιο ενδιαφέρον και διασκεδαστικό.
Η μαυρίλα κάνει την εμφάνισή της ύπουλα και πισωκολλητά, κάτι φάσεις που είσαι μόνος (κυρίως) σπίτι και είτε κωλοβαράς στο pc, είτε δουλεύεις στο pc, είτε χλωρινιάζεις το μπάνιο, είτε κόβεις κρεμμύδια, είτε ξύνεις ηδονικά τη βουβωνική σου χώρα μετά από μια οικογενειακή πίτσα με σουτζούκι και μπολικο ταμπάσκο. Πράγμα που συνέβει και χτες βράδυ, σε πρωτογενές στάδιο. Εκεί που άραζα και ξυνόμανε, φαπ. Τσουυυπ! Ααααα!! Ένοιωσα μια παρέα δίπλα μου. "Ενδιαφέρον" , σκέφτηκα. Ήθελα παρέα και ήρθε. Το ότι εκείνη την ώρα έπαιζε το "Lady in black" δεν με προϊδέασε ποσώς και κακώς, έπρεπε να είμαι πιο υποψιασμένος. Να το κλείσω απευθείας, να βάλω τα καινούρια της Πάνια (Ladies and gentlemen, meine Damen und Herren, ΤΟΪ ΤΟΪ ΤΟΪ, ich bin ein griechischer Mann! Βας βας βας ο Παρασκευααας βας βας) μπας και στρώσω. Αλλά όοοχι εγώ. Ηθελα ρομαντισμούς και σκοτάδια και αρωματικά λάδια στο burner. Ηθελα Lady in black, ήθελα With or without you, ήθελα Sleeping sun, ήθελα Concerto Aranjuez και τέτοια ανεβαστικά. Που πα ρε Καραμήτρο ξεβράκωτος στο λάκκο με τους αραπάδες;
Άρχισε που λέτε να μου την πέφτει η Μαυρίλα (απο δώ και πέρα θα τη θεωρούμε πρόσωπο.Μια μυστηριακή και χθόνια θεότητα)(γιατί, οι αρχαίοι που είχαν θεούς για τα πάντα χαζοί ήταν;). Στην αρχή κάθισε δίπλα μου. Μου χαμογέλασε διακριτικά. Ήταν ντυμένη με ένα (μαύρο προφανώς) κολλητό φόρεμα που άφηνε να φαίνονται τα ζουμερά της στήθη μέσα από ένα διακριτικά αβυσσαλέο ντεκολτέ. Εγώ αλλοιθώρισα. Φαντάρος γαρ. Κάθισα πιο άνετα στον καναπέ και της έσκασα το πατενταρισμένο χαμόγελο του Zaphod με τίτλο "πως να ρίξετε νεαρά και αθώα προκαλώντας της ταυτόχρονα σεξουαλική υπερδιέγερση, τρόμο και περιέργεια). Εκείνη δε μίλησε. Χαμογέλασε ξανά και έκανε αυτή την χαρακτηριστική κίνηση που σύμφωνα με το body language σημαίνει ότι το γκομενάκι σε γουστάρει. (Δε λέω ποια κίνηση, μην διαρρέουν μυστικά αιώνων). Πάνω που άρχισα να γέρνω προς το μέρος της, κάρφωσε τα μάτια της κάπου πίσω μου και τα γούρλωσε. Ε τι ήθελα να γυρίσω. Έπεσα μέσα στην παλαιότερη παγίδα του κόσμου. Με το που γύρισα, ΓΚΝΤΑΟΥ! Έφαγα μια ροπαλιά, άλλο πράμα..
Είδα ίσα με ενάμιση εκατομμύριο εφιάλτες το βράδυ. Ξύπνησα κάθετα στον άξονα του κρεβατιού, με το χέρι να ακουμπάει πάτωμα και το κεφάλι σχεδόν απ έξω. Και προφανώς πιτα στον ιδρώτα. Ξύπνησα με τη διάθεση που πρέπει να είχε ο Ξέρξης τη δεύτερη μέρα στις Θερμοπύλες, ο Χίτλερ όταν του είπαν "Die Amerikaner sind hier!", ο Καίσαρας όταν γύρισε πίσω και είδε το Βρούτο, ο φίλος μου ο Χ όταν άκουσε το "είμαι έγγυος" και ο Γεράσιμος όταν ήπιε το σφηνάκι-Βότκα-χειροβομβίδα πριν κάποια χρόνια στη "Βαγδάτη".
Είμαι μέσα στη μίρλα, στη γκρίνια και στην Μαυρίλα. Στραβοξύπνησα και έχω άπειρη διάθεση να γκρινιάξω, να γκαρίξω και να δείρω κάποιον. Ευτυχώς όλοι βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας και θα μου ξεφύγουν. Ευτυχώς για αυτούς. Οπότε γκρινιάζω εδώ μέσα. Με ενοχλούν τα πάντα σήμερα. Από τον πιστό μου Holborn και την οθόνη του pc, μέχρι την περιορισμένη παραγωγή ζαχαροκαλάμου στη Βραζιλία.
Μάλλον θέλω διακοπές...
Καλημέρα..
γαμώ τα τρακτέρια που οργώνανε τους αγίους τόπους και δεν τους αφήσανε χύμα να πνιγούν στην τσουκνίδα ο Άννας και ο Καϊάφας..

Ενα βράδυ με μια μεταλλαγμένη καβουρομάνα

Έχω δεί άπειρες φλόμπες. Μιλάμε για σαβούρες άνευ προηγουμένου. Μέχρι και το Plan 9 from outer space ή κάπως έτσι (Ed Wood) (στάνταρ η χειρότερη ταινία στην ιστορία του γνωστού –ίσως και άγνωστου- σύμπαντος) . Δυστυχώς μερικές τις έχω δει και στο σινεμά.Ψες λοιπόν είχα φαεινή ιδέα να πάω να δω καμιά ταινιούλα... Ε πάμε στον κινηματογράφο, με το κεντρικό σύνθημα «Πάμε και βλέπουμε». Με τον περιορισμό «μην το πάμε και πολύ αργά» . Πάμε κατά τις 9. Το μοναδικό που μας βόλευε ήταν το «Ο επισκέπτης». Το σκεφτήκαμε απο δώ, το σκεφτήκαμε από κει, ε αποφασίσαμε να πάμε. Καλή φήμη στη φρίκη και στο αίμα έχουν οι ανατολίτες τελευταία –σκεφτήκαμε-, μπορεί και να λέει η ταινία. Αν και δεν είχαμε και τις τεράστιες ελπίδες για ελεγειακό αριστούργημα (όπως π.χ «Το κακό», που είδαμε τσι προάλλες με τον Zaphod και ΠΕΘΑΝΑΜΕ στο γέλιο). Και μπαίνουμε στην αίθουσα. Και ξεκινάει. Η υπόθεση πρωτότυπη όσο και ο τελευταίος δίσκος της Δέσποινας Βανδής (by Fivos) : Βλάκας σχιστομάτης ρίχνει φορμόλη και άλλα χημικά μέσα στον υπόνομο –μετά από διαταγή αμερικάνου προϊσταμένου (είχε και μήνυμα η ταινία : ήρθε η Δύση και μας βρωμίζει τα ποτάμια)- . Ο υπόνομος χύνεται στο ποτάμι. Στο ποτάμι ζουν διάφορα αθώα και σχιστομάτικα ζωάκια. Ένα από αυτά μάλλον τρώει τη σαπίλα στη μούρη και από απλός γυρίνος-καλαμάρι-συναγρίδα-καβουρομάνα, μετατρέπεται σε μια μεταλλαγμένη σκουσκούρα άνευ προηγουμένου. Η σκουσκούρα αυτή έχει μεγάλο στομάχι και πρέπει με κάτι να το γεμίσει. Αποφασίζει λοιπόν πως τα κίτρινα σχιστομάτικα ανθρωπάκια που κάνουν πικνικ με καλαμάρια στα κάρβουνα στην όχθη του ποταμού, είναι ιδιαζόντως γευστικοί μεζέδες και ακολούθως τους ορμάει να τους μαζέψει. Αλλά η σκουσκούρα-καλαμαροχταποδοκαβουροβατράχι είναι τακτική και καθαρή. Δε μπορεί να τρώει με τα χέρια στο δρόμο, οπότε μαζεύει τους κιτρινιαραίους και τους καταχωνιάζει σε ένα λαγούμι που χαιδευτικά αποκαλεί «σπιτι». Η σκουσκούρα μάλιστα έχει και σύστημα μηρυκασμού, μια και αρχικά τους καταπίνει, τους μεταφέρει, και μετά τους ξαναξερνάει ζωντανούς στο «σπίτι».
Η ιστορία επικεντρώνεται σε μια οικογένεια καμμένων κιτρινιαρέων, της οποίας και η σκουσκούρα απαγάγει την μικρή κόρη, μια και η γνωστή ρήση «φρέσκο κρέας 12χρονο», αιώνες σύνθημα τώρα των απανταχού παιδεραστών, έχει περάσει πλέον στα γονίδια των απανταχού τεράτων της υφηλίου.
Και πάμε να περιγράψουμε τώρα τους κεντρικούς ήρωες. Ονόματα δεν πιστεύω να θέτε, τα κορεάτικα δεν ειναι το φόρτε μου. (αν και αποκόμισα μια έκφραση που μπορει να χρειαστεί : Στα κορεάτικα προφανώς «τσου τσούν» σημαίνει «πολλά λεφτά») (η συνοδός μου μάλλον δεν ενθουσιάστηκε με τις γλωσσολογικές μου ανησυχίες :P) Ο παππούς : Ο παππούς είναι ένας κλασσικός Κορεάτης. Δηλαδή κίτρινος, κοντός και χαζόφατσα. Μιλάει επίσης με πολύ γελοίο τρόπο (όταν ακούς άνθρωπο σε σκηνή πανικου να ουρλιάζει «Οτοταχούυυυυντα τσι γι κουαι σι ταν σονκγ τσου μπορνταμάντα» και η μετάφραση είναι «Φυγε», ε σου ρχεται κάπως.. Ο παππούς έχει μια καντίνα με βρώμικα στην παραλία που βαστάει αυτός και ο

Ο μπαμπάς και ο γιός. Μιστερ Χαζομάρα 2006 και μίστερ Γηραιά Χαζομάρα 2006

Ένας γιός : Άλλος πιο κλασσικός κορεάτης μια και έχει ακόμα μεγαλύτερη χαζόφατσα, είναι χοντρός και με ξανθές ανταύγειες. Χόμπι του ο ύπνος και το φαϊ, ειδικά αυτό που πρέπει να σερβίρει στους πελάτες. (καλαμάρι ξερό στα κάρβουνα) (αρε σουβλακάρα αθάνατη)
Είναι τοσο ηλίθιος που προσπαθώντας να σώσει την κόρη του (το 12χρονο) από το ξώγαμο του γκοτζίλα, σώζει τελικά άλλο κοριτσάκι, ενώ τη μικρή την σαβουρώνει το εν λόγω ξώγαμο.
Η κόρη : Πρωταθλήτρια τοξοβολίας με βασικό της πρόβλημα ότι μέχρι να στοχεύσει και να ρίξει έχουν τελειώσει 3 πρωταθλήματα. Δε συμμετέχει και πολύ στην ταινία μπορώ να πω Ο άλλος γιός : ούτε αυτός είναι σημαντικός χαρακτήρας αν και γνωρίζουμε ότι είναι άνεργος συνδικαλιστής πτυχιούχος (είδατε που γκρινιάζετε εδώ πέρα; Και αλλού έχουμε προβλήματα)
Το έργο είναι βαρετό, ανούσιο , χαζομάρα και ανέμπνευστο. Δεν είναι καν βίαιο. Αίμα βλέπουμε ελάχιστο, μονο τη στιγμή που η σκουσκούρα παίρνει τον παππού και τον παραγουλιάζει στα τσιμέντα της προκυμαίας. Άλλη βίαιαη σκηνή είναι όταν το γκοτζιλάκι ξερνάει κάτι κόκκαλα στη φωλιά του. Μάλλον ξέχασε ότι τους έπαιρνε για αποθήκευση και τους χώνεψε στο δρόμο.
Ο σκηνοθέτης είναι επικά σουρρεαλιστής και η ταινία βρίθει ηλίθιας αττάκας. Αλλά αυτό δεν τη σώζει ποσώς. Κορυφαία σκηνή οι κορεάτες που θρηνούν μπροστά από τις φωτογραφίες των πεσόντων (τέτοιο τσιροκόπημα...άλλο πράμα), και μετά πλακώνονται στις σφαλιάρες γιατί ο ηλίθιος δεν κατάφερε να σώσει το πιπίνι από τα πλοκάμια της σκουσκούρας.



Η οικογένεια Χωραφά σε ευτυχισμένες στιγμές πρωτού η μικρή γίνει ορντέβρ
*******************************************************************************
Spoilers ακολουθούν , αλλά σιγά μην το δείτε το έργο, οπότε διαβάστε άνετα..

Στο τέλος τη σκουσκούρα την ψεκάζουν με ένα ενισχυμένο φλί τ που το λένε “agent yellow” (ήξερε φαίνεται το agent orange του Βιετναμ ο πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης) αλλά αυτό δεν πολυμασάει, αντίθετα μασάνε άσχημα οι άνθρωποι τριγύρω. Τελικά το λουζουν με βενζίνη και του πετάνε μολότωφ. Δυστυχώς δεν το πετυχαίνει καμία, και ο μαλάκας ο δεύτερος γιός εκεί που τις πετάει με γαμάτη άνεση, εντελώς τυχαία καταφέρει να του πέσει η τελευταία του οπότε και παίρνει από τα τρία ξέρετε ποιο. Ευτυχώς η κόρη-τοξοβόλος βουτάει το βέλος της στη φωτιά, στοχεύει (για πρώτη φορά γρήγορα) και του καρφώνει μία στο μάτι. Η σκουσκούρα παίρνει φωτιά και γίνεται μπριζολάκι σχετικά γρήγορα, πρίν προλάβει να ξαναπηδήξει στα πεντακάθαρα νερά του ποταμού Χαν (που από την όψη του είμαι σίγουρος πως όποιος περάσει από δίπλα μεταλάσσεται σε χελωνονιντζάκι αυτομάτως και με συνοπτικές διαδικασίες). Και η ταινία τελειώνει. Το 12χρονο έχει γίνει τελικά μεζές. Ο ηλίθιος υιοθετεί ένα ορφανό και το κάνει σαν τα μούτρα του. Η τοξοβόλος δεν ξέρουμε τι κάνει, ο άνεργος επίσης. Ο παππούς έχει γίνει χαλκομανία και έστω και αν έφερε αντιρρήσεις είναι εντελώς νεκρός.
Εντ οφ σπόιλερζζζ
*******************************************************************************


ΜΗΝ ΤΗ ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΦΛΟΜΠΑ. Στο τέλος γελάγαμε με τη χαζομάρα τους και τη χαζομάρα μας.. Ευτυχώς η συνοδός μου είναι άνετη και παρ’όλο που την πήγα σε επικών διαστάσεων μαλακία, δείχνει πρόθυμη να ξαναβγεί μαζί μου. (Αν και ψιλιάζομαι πως το σινεμά ψιλοαποκλείεται την επόμενη φορά) :P
Ξανά μανά : ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ!!!
ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΟΜΩΣ «ΤΟ ΚΑΚΟ». ΕΛΕΓΕΙΑ!