Ο μικρός Κθουλιάρης βαριόταν

Τα ζοφερά σκοτάδια του υπόγειου γραφείου χωρίστηκαν για λίγο καθώς ο μικρός Κθουλιάρης άνοιξε την βαριά σιδερένια πόρτα και βγήκε όξωωωω. Έσυρε θλιμμένα τα πλοκάμια του (αυτή είναι περίεργη έκφραση γιατί ελάχιστοι μπορούν να καταλάβουν πως σέρνεις κάτι "θλιμμένα") και κατευθύνθηκε πρός το Κθουλουκίνητο. Με το πίσω αριστερό πλοκάμι άναψε ένα τσιγάρο που βρισκόταν κολλημένο στο στόμα του εδώ και αρκετές ώρες,αλλά είχε ξεχάσει να το ανάψει. Πιο βαριεστημένα και από δημόσιο υπάλληλο που τον ανάγκασαν να δουλέψει 15αυγουστο, έβαλε μπρός και ξεκίνησε για το σπίτι. Η διαδικασία του να ανέβει τα σκαλιά και να ανοίξε την πόρτα του φάνηκε βασανιστική,σαν συνεδρία s&m με τον θείο Hastur και 27 κουτσούς Lloigor. Σωριάστηκε στον καναπέ κουνώντας το χταποδοκέφαλο αριστερά-δεξιά κάνοντας ευχές για οριστική λύτρωση από την αδίστακτη βαρεμάρα που τον ταλαιπωρούσε. Το στόμα του άνοιξε ΄σε ένα επικό και αβυσσαλέο χασμουρητό, και αν πλησίαζε η κάμερα κοντά, μέσα απο τον οισοφάγο θα βλέπατε μερικές χαμένες ψυχές να καλούν ακόμα σε βοήθεια.Επίσης θα ανακαλύπτατε και το πόσο σκόρδο είχαν τα λουκάνικα της Κυριακής (ΠΟΛΥ). Ξαφνικά μια ιδέα καρφώθηκε στο μυαλό του Μικρού Κθουλιάρη. "Βέβαια!Πως δεν το σκέφτηκα" φώναξε και έριξε μια με το πλοκάμι στο κούτελο. "Θα μαγειρέψω!Κάτι χρονοβόρο". Τα 4 βήματα μέχρι το ψυγείο μπορεί να ήταν πασπαλισμένα με μπουρζουάδικη βαριεστημάρα, αλλά έκρυβαν μέσα τους την ελπίδα της δημιουργίας. Η πόρτα του ψυγείου άνοιξε με τον ανατριχιαστικό και οξύ ήχο που θα έπρεπε να ανοίγει η πόρτα του ψυγείου ενός απόγονου Κθούλου."Καρδιές παρθένων..ΠΑΡΘΕΝΩΝ?ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΜΕΣΑ?ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΑΡΘΕΝΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ" (ξερω αυτο με τις παρθένες ειναι παλιό πλέον,αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ).. "Συκώτια απο Mi-Go...μπα,πολύ λιπαρά..Τσουτσούνια βρυκόλακα???!?!?ε? α..ναι..είχε έρθει η θεία Yeb πριν καναδυο μηνες..αναρωτιέμαι αν τα έφαγε ή..τεσπα.. ΜΟΣΧΑΡΑΚΙ? ΜΟΣΧΑΡΑΚΙ?ε ποτε..ποιος διάολος το έφερε? δεν γαμείς..θα το φάω..χμμ..για να δούμε,λεμόνια παίζουν?παιζουν..κρομμύδια?παιζουν.Κρασί?Παίζει. Μάτια φρύνου και ουρές νυχτερίδας?Παίζουν.Ωραία". Μετά από 1 1/2 ώρα ο καναπές ήταν πλήρως καλυμμένος από μια ημιάμορφη φουσκωμένη χταποδόμαζα. Απο διάφορα σημεία του πλαδαρού και γλιτσιασμένου σώματος αναδύονταν σιχαμερές αναθυμιάσεις. Το ταβάνι είχε πρασινίσει και ευχόταν να ήταν ταβάνι κάπου αλλού. Αλλά είχαμε πρόβλημα. Ο μικρός Κθουλιάρης ξαναβαριόταν. Και ως γνήσιος απο μηχανης θεός (deus ex machina στα ελληνικά) χτύπησε το Κθουλοτηλέφωνο. Μέσα απο ανίερες ψαλμωδίες και σπαραχτικά ουρλιαχτά ακούστηκε η φωνή του αρχιερέα Γεράσιμου. "ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΜΠΥΡΕΣ ΡΕΕΕΕΕΙ". Ο μικρός Κθουλιάρης δεν χρειαζόταν να ρωτήσει "που" μια και οι δύο πάσχοντας αυτές τις μέρες από οξεία αφραγκίτιδα, είχαν μία και μοναδική διέξοδο, αυτή της Πλατείας Όλγας και του γνωστού καφενείου του Κυρ-Μάκη, ο οποίος έχει την μεγάλη μπύρα 1.5 ευρώ και σερβίρει και έναν ημιαξιοπρεπή μεζέ που δυστυχώς χρεώνει και αυτόν :P. Ο μικρός Κθουλιάρης αισθανόταν όμορφα σε αυτό το μαγαζί, κυρίως γιατί ως επί το πλείστον εκεί κυκλοφορούν μεγαλύτερα φρικιά απο αυτόν,οπότε και δεν αισθάνεται παράταιρος, με τα 8 πλοκάμια, το πράσινο δέρμα, τις φολίδες και τα κέρατα (αυτά δεν τα είχε εκ γεννετής,είναι μετέπειτα προσθήκες). Οπότε ο αρχιερεύς Γεράσιμος και ο Μικρός Κθουλιάρης άραξαν στου Μάκη και άρχισαν να κοπανάνε μπύρες και να μασουλοκοπάνε μεζέδια. Τα πλοκάμια του μικρού Κθουλιάρη τρεμούλιαζαν από χαρά,και οι μπύρες κατέβαιναν βάλσαμο στο μιαρό στομάχι του. Έπιναν και οι Χαμένες Ψυχές μέσα και είχαν γίνει κουνουπίδι,για αυτό και αισθανόταν μια άλφα ναυτία, αλλα δεν πειράζει. Το περιβάλλον ήτο ειδυλλιακό. Δεντράκια,δροσούλα,κόσμος,και κυρίως, άνοιξε το μάτι του μικρού Κθουλιάρη. Αν και στην αρχή επικρατούσε μια κατάσταση που ο αρχιερέας φίλος του περιέγραψε ως "αρχιδόκαμπο", μετά η κατάσταση βελτιώθηκε και παρατηρήσαμεν μια αξιόλογη συλλογή από ωραία πρόσωπα,μπουτάκια,στηθάκια κλπ κλπ κλπ.Μπορεί να μην ήτο παρθένες, αλλά ήτο αρκετές καταλληλότατες για θυσία στον Μεγάλο. Ειπώθη και η πολύ ψαγμένη αττάκα (μετά την 5η μπύρα) ότι "ο ωραίος κώλος φαίνεται και από μπροστά". Μετά από κουβέντα που συμπεριέλαβε ως θέματα το "Γυρίστε τον γαλαξία.." , το "SinCity", το γιατί διαβάζω απο πρωτότυπο και οχι μεταφράσεις, το σουτιέν μιας απέναντι και διάφορα άλλα πρόστυχα, το διδακτορικό του Αρχιερέα και κάτι παντρολογήματα γνωστών αποφασίσαμε ως γνήσιοι γέροι να τσακιστούμε να πάμε σπίτια μας να ξεραθούμε γιατι είμεθα και κάποια ηλικίας. Ο Μικρός Κθουλιάρης κοιμήθηκε τόσο ευχαριστημένος που δεν κατάλαβε μια απο την διαδικασία, και το πρωί ξύπνησε κάθετα στον άξονα του κρεβατιού. Πήγε με κέφι στη δουλειά (ποου δεν έχει δουλειά) και κάθισε να σας γράψει πως πέρασε χτές..καλημέρα

Γυρίστε το γαλαξία με ωτοστόπ

"Στην αρχή δημιουργήθηκε το σύμπαν. Γενικά αυτό θεωρήθηκε ως κακή ιδέα." Έτσι ξεκινάει ίσως το πιο αστείο βιβλίο που κυκλοφόρησε ποτέ, και στάνταρ το πιο αστείο από αυτά που έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Το "Γυρίστε το Γαλαξία με ωτοστόπ" στα ελληνικά ή "The hitchhiker's guide to the galaxy" στα αγγλικά είναι μια τριλογία απο πέντε βιβλία που έγραψε ο δυστυχώς μακαρίτης Douglas Adams. DONT PANIC ρε! Αυτό είναι το γενικότερο σύνθημα. Στην ιστορία μπλέκονται ένας διαγαλαξιακός ωτοστοπατζής ονόματι Ford Prefect (Φορντ Έσκορτ στην ελληνική έκδοση),ένας κακομοίρης γήινος ο Arthur Dent,ο απατεωνίσκος δικέφαλος Zaphod Beeblebrox,η Trilian,και ο περίφημος Marvin,το ρομπότ με τα ψυχολογικά προβλήματα. Τα βιβλία είναι μια σπουδή στο σουρρεαλιστικό, αλλά παρόλα αυτά απίθανο και πανέξυπνο χιούμορ (ναι όπως ψιλιάζεστε δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά με τον σουρρεαλισμό). Εδώπάντως,υπάρχουν αττάκες από τα βιβλία,τσεκάρετέ τις για να πάρετε μια ιδέα.Είναι πλέον αλάνθαστο κριτήριο για να δούμε αν κάποιος έχει χιούμορ ή όχι. Οποιος διαβάσει το "Γυρίστε" και δεν γελάσει, κατατάσσεται αμέσως σε άτομο άνευ ή με εντελώς λανθάνουσα αίσθηση του χιούμορ. Οι περιγραφές που χει μέσα είναι απίθανες. Τα ευρήματα άστα να παν. Μια Pangalactic Gargleblaster παρακαλώ και σε ψηλό ποτήρι λέμε... Γιατί έτσι μόνο θα καταλάβετε το νόημα της απάντησης στην ερώτηση για τη Ζωή,το Σύμπαν και ΤΑ ΠΑΝΤΑ.. Για τους αμύητους, η Pangalagtic Gargleblaster είναι το πιο δυνατο coctail στο σύμπαν.Όταν το πίνεις αισθάνεσαι σαν να σου βαράνε τα μυαλά με ένα χρυσό τούβλο τυλιγμένο σε φέτες λεμόνι. Η συνταγή είναι η εξής : "Juice from 1 bottle of the Ol’ Janx Spirit Combine with one measure of water from the seas of Santraginus 3 Cubes of Arcturan Mega-gin melted into mixture (it must be properly iced or the benzene is lost) 4 liters of Fallian Marsh gas Use the back of a silver spoon to float a measure of Qualactin Hypermint extract Drop in a tooth from an Algolion Suntiger and watch it dissolve Sprinkle with Zamphuor Add an olive" Επίσης στο βιβλίο υπάρχει και μια πολύ σοβαρή απόδειξη της μη-ύπαρξης του Θεού η οποία είναι και η εξής : "Αρνούμαι να αποδείξω οτι υπάρχω" λέει ο Θεός "γιατί η απόδειξη καταργεί την πίστη και χωρίς πίστη δεν υπάρχω" "Όμως" απαντάει ο άνθρωπος ,"το ψάρι βαβέλ δεν μπορεί να είναι τυχαίο,δεν μπορεί να έχει εξελιχθεί μόνο του,άρα αποτελεί απόδειξη του οτι υπάρχεις,άρα με τη δική σου λογική,ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ" "Ουπς!!Αυτό δεν το σκέφτηκα" απαντάει ο Θεός και εξαφανίζεται :D Και τώρα βγαίνει σε ταινία. Κυκλοφορεί την Παρασκευή 3/6 , και ελπίζω να καταφέρω να την δώ την Κυριακή. Το trailer πάντως είναι πολλά υποσχόμενο. Για όποιους ενδιαφέρονται για τα βιβλία, η σειρά είναι η εξής : 1.The hitchhiker's guide to the galaxy 2.The restaurant at the end of the universe 3.Life,the universe and everything 4.So long and thanks for the all fish 5.Mostly harmless Οσοι δεν το χετε πάρει χαμπάρι τρέχτε και αγοράστε τα βιβλία όσοι το γνωρίζετε ετοιμαστείτε για την ταινία...Θα πέσουν μεγάλα γέλια.. (Λέτε στο σινεμά αντί για αναψυκτικά να μοιράζουν gargleblasters?Καιψάρια βαβέλ για να μην παίζουν υπότιτλοι?) :D DONT PANIC!!

Δεν έχω φωνή....

Δεν είναι κατάσταση αυτή, τα έχω πάρει. Ασχολούμαι με τη μουσική από 7 χρονών. Έχω 10 χρόνια κλασσικής κιθάρας στην πλάτη και άλλα τόσα από τότε που γρατζουνάω και μια ηλεκτρική και την κλασσική όποτε μου καπνίσει. (Καλά προφανώς έχω "σκουριάσει" ασύστολα, αλλά το Asturias -οσο το θυμάμαι- το παίζω σε διπλάσια ταχύτητα ακομα,και το 3ο πρελούδιο του Villa Lobos το λιανίζω. Προφανώς και το Recuerdos de l'Alhambra δεν το βγάζω με τιποτα πλέον..τεσπα) Άλλο είναι το θέμα. Ποτέ μου δεν είχα φωνή. Κάποτε, γύρω στα 15-16 που η κιθάρα στην παρέα ήταν α. καλή φάση για ωραία βραδάκια με μπυρίτσες και αραλίκι β. -μην κρυβόμαστε κιόλας- ακόμα καλύτερη φάση για να ρίξεις κάποια συμμαθήτρια ή καμιά πιο πιτσιρίκα (από τότε το είχα το κολλημα με τις μικρές..) ε, είπα και εγώ να αρχίσω εκτός από τα κλασσικά να μαθαίνω και τίποτα τραγουδάκια.. Και κάθισα και έμαθα αρκετό πράμα. Σιγά, τι ήταν να γρατζουνάς τρείς συγχορδίες, άντε να κάνεις και κανά αρπέτζιο και να τραγουδάς.. Ναι αμέ, πως. Ευτυχώς την πρώτη φορά που άνοιξα το στόμα μου να τραγουδήσω ήμουν μόνος μου. ΦΡΙΚΗ. Πανωλεθρία. Το θυμάμαι σαν τώρα, είχα πάει να παίξω Κατσιμιχαίους (τους θυμάστε? :P) το "Υπόγειο". (Καταπληκτικό κομμάτι). Φαντασιωνόμουν την ώρα και τη στιγμή που θα τραγούδαγα το "έχεις ένα χαμόγελο από μαργαριτάρια" και θα κοίταγα με νόημα το τότε αντικείμενο του πόθου μου. Χμμ..μπα..δεν έπαιξε ποτέ αυτή η σκηνή. Έμεινε στα πεταμένα σενάρια. Παρ'όλα αυτά δεν πτοήθηκα . Συνέχισα να μαθαίνω τραγουδάκια (ζούσε τότε ακόμα ο δάσκαλός μου -άλλη ιστορία αυτή,για αυτό παράτησα κάποια χρόνια την κιθάρα,επειδή μας άφησε-) και είχα ένα αξιόλογο ρεπερτόριο κάποτε, από ρεμπέτικα,ψιλοέντεχνα,τότε δεν είχα σιχαθεί ακόμα τον Σιδηρόπουλο και ήξερα καναδυό,Ξυλούρη είχα μάθει, μεχρι και IDOLS και τέτοια.Πλήρες πρόγραμμα. Ε και στην πρώτη ευκαιρία, όταν μου πρωτοείπανε το "φέρε ρε την κιθάρα να παίξουμε και κανα τραγούδι", εγώ την έφερα. Και άρχισα να παίζω. "Τραγουδάτε ρε παιδιά".. Μούγκα. "Ρε μου είπατε να παίξω όχι να τραγουδήσω, ας τραγουδήσει κάποιος απο σας". Μούγκα. "Ρε εγώ δεν τραγουδάω, δεν μπορώ να τραγουδάω και να παίζω (καλή δικαιολογία)". Μούγκα εις την τρίτη. Ε άει σιχτίρ, είπαμε ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΩ. Δεν έχω φωνή. Και από τότε σταμάτησα να μαθαίνω τραγούδια. Μετά με την ηλεκτρική ήταν αλλιώς. Όταν φτιάξαμε το συγκρότημα (στην πρώτη Λυκείου, κράτησε μέχρι την τρίτη), ήμασταν ένα μείγμα από πανκογκοθικο μεταλ με κλασσικές επιρροές. Και εγώ και ο πληκτράς είχαμε χρόνια κλασσικής στην πλάτη μας και τις πετάγαμε τις πενιές μας στα κομμάτια. Τεσπα, εκεί γκαρίζαμε. Πραγματικά γκαρίζαμε. Πετάγαμε και ένα echo στο μικρόφωνο και έστρωνε λίγο η παραφωνία. Αλλά έτσι και αλλιώς του γκαρίσματος ήμασταν. Να με δείτε εμένα να κοπανάω χορδές σε ρυθμούς χμμ.. ramones θα έλεγα.. και να ξελαρυγγιάζομαι στην μεγάλη επιτυχία μας (την είχαμε ακούσει αποκλειστικά και μόνο τα 3 μέλη του συγκροτήματος και η γκόμενα του πληκτρά,οι άλλοι ήμασταν με το $@$!$! στο χέρι τότε) "Αν σε άγγιξε ποτέ σου κανείς" και να ανατριχιάσετε από τη συγκίνηση.. Και μετά τα χρόνια πέρασαν. Έφυγα εγώ για πανεπιστήμιο, ο πληκτράς είναι πλέον επαγγελματίας μουσικός με 18 πτυχία φούγκας,ενορχήστρωσης,πιάνου και ό,τι άλλο ναναι και παίζει παπάδες και παπαδιές μαζί. Ο ντράμερ δεν ξέρω τι κάνει ,τον έχω χάσει. Και εγώ αποφάσισα μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα να ξαναπιάσω τις κιθάρες μου τώρα που έχω χρονο. Και τις ξανάπιασα. Μελετάω μια-μιάμιση ώρα την ημέρα περίπου. Υπολογίζω πως θα είμαι σε πληρη επανένταξη σε κανα 2μηνο. Αλλά εξακολουθώ να μην έχω φωνή. Πρέπει να είναι κολλημένη σε ένα μι μινόρε και να μην αλλάζει με τίποτις. Χτες, έτσι για να χαλαρώσω λιγο γιατι προσπαθούσα ένα σόλο καμια ώρα και μυο ειχαν κοπεί τα δάχτυλα (δεν έχω κάνει κάλους ακομα), είπα να παίξω καμια γρατζουνάδα. Οποτε άρχισα να βαράω το boulevard of broken dreams. Ε και άνοιξα το στόμα μου. Ωρέ τι το θελα. Με έπιασαν τα γέλια αυτομάτως. Έλιωσα στο γέλιο λέμε. Γαμώτο, δεν έχω φωνή.Καθόλου. Μόνο για να ψιθυρίζω μπάσα σε τίποτα γκοθίλες.. ρε πως θα θελα να είχα λίγο καλύτερη φωνή.. ασχετο υ.γ : Τα χτεσινοβραδυνα λουκάνικα (στα κάρβουνα..μαζι με ένα μύριο αλλα πραματα) είχαν ΠΟΛΥ σκορδο..μα ΠΑΡΑ πολύ!

Sex and the city, σας *μπιπ* το σπίτι!

Προχτές νομίζω το βράδυ, σε μια κρίση αυπνίας κατά τις 2?2:30 έβλεπα τουβου. Και έπεσε το μάτι μου στην γνωστή παπαριά sex and the city. Δεν το παίζω "δεν το χω δει ποτέ,δεν βλέπω τέτοιες μαλακιες". Εχω δεί 5-6 επεισόδια οποτε και σχημάτισα γνώμη. Δεν θα συζητήσω την γνώμη μου γενικοτερα ,αλλα αυτό που είδα στο προχτεσινο : Σε κάποια φάση η αλογομούρα, στούμπος, άκωλη και γενικότερα μπάζο πρωταγωνίστρια (αυτη η ξανθιά που παίζει την δημοσιογράφα), έγραφε ένα άρθρο και μεταξύ άλλων έγραφε κάτι του στύλ "έτσι και εμείς οι γυναίκες πλάθουμε μύθους για τους άντρες όπως οι αρχαίοι έλληνες που για να δικαιολογήσουν την κενή και μίζερη ζωή τους έπλαθαν μύθους για να μην βαριούνται" Ένα έχω να πω για αυτό :*μπιπ* το σπίτι σας και *μπιπ* ό,τι ιερό και όσιο έχετε που βγάλατε και πόρισμα οτι τα τυπάκια με τις χλαμύδες ήταν μίζερα και κενά και δεν είχαν άλλη χαρά στη ζωή τους απο το να παραμυθιάζονται. ΟΥΣΤ ΡΕ! ΟΞΩΑΑΑ! Εμείς οι νέο-έλληνες, ναι χάλια μάυρα καμία σχέση με αυτούς κλπ κλπ. Αλλά άντε μωρή και *μπιπ* ή μάλλον ΜΗΝ *μπιπ* εις τον αιώνα τον άπαντα, που θα πιάσεις και στο στοματάκι σου τους αρχαίους. Ακου εκεί "κενή και μίζερη ζωή τους" ..έλεος πια. Αμα το λεγε αυτό για τους Ισραηλίτες θα είχαμε σκάνδαλο. Αντε τώρα μην ανοίξει ο στόμας μου..(και άλλο) Οχι θα ανοίξει : *μπιπ* το *μπιπ* που σε πέταγε *μπιπ* και *μπιπ* παλιο *μπιπ* και *μπιπ* που να σου *μπιπ* το *μπιπ* μεχρι να *μπιπ* *μπιπ* *μπιπ* και τον *μπιπ* και την *μπιπ* σου μέσα . (πωπω τοσα μπιπ.. ούτε στις 7 το πρωί στην Αλεξάνδρας δεν ακούς τόσα..)

Ιστορίες του μικρού Κθουλιάρη

Ο μικρός Κθουλιάρης ξύπνησε με ένα μιαρό προαίσθημα αρχαίας ανησυχίας να ταλανίζει το κεφάλι και τα πλοκάμια του. Γλίτσησε αργά προς το μπάνιο όπου και ικανοποιησε την πρωινή φυσική του ανάγκη ανάβοντας τσιγάρο με το ένα πλοκάμι,πλένοντας δόντια με το δεύτερο και τινάζοντας το εργαλείο με το τρίτο. Το τέταρτο πλοκάμι κρεμόταν πλαδαρό και γλιτσιασμένο στο πλευρό του. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και όπως κάθε πρωί, τρόμαξε. Κάθε μέρα τα ίδια. Σαν τα γελάδια που κάθε πρωί εκπλήσσονται που βλέπουν αυτό το κίτρινο ζεστό πράγμα στον ουρανό .(Εκτός απο τα γελάδια στην Αγγλία που δεν το βλέπουν ποτέ οπότε και δεν εκπλήσσονται). Ο μικρός Κθουλιάρης ήταν στεναχωρημένος. Οι θυσίες άσπιλων παρθένων είχαν λιγοστέψει τα τελευταία 200 χρόνια. Το ίδιο και οι ίδιες οι παρθένες. Έπρεπε να θυσιάζουν 11χρονα τώρα και οι γονείς είχαν γίνει πιο επιφυλακτικοί. Κανένα πιτσιρίκι δεν επρόκειτο να εμπιστευτεί έναν ξένο με πλοκάμια στο κεφάλι που του πρόσφερε καραμέλες με γεύση συκωταριάς μύκητα από τον Γιόγκοθ..(φήμες αναφέρουν πως το όνομα Γιόγκοθ δεν σημαίνει στην πραγματικότητα «Ο Αρχαίος Θεός που Μοιάζει Με Μεγάλη Μολυσμένη Πλαδαρή Τυρόπιτα από τον Αλντεμπαράν», αλλά απλή προσφώνηση των ράπερ του Bronx στους γκοθάδες γείτονές τους «Γιο! Γκοθ! Wazzup?”) Και επιστρέφουμε στο καυτό θέμα : Οι πιστοί του δεν χόρευαν πλέον εκστατικούς χορούς γύρω από φωτιές σε ομιχλιασμένα δάση, αλλά τσιροκοπάγανε και χοροπηδάγανε στην καλύτερη σαν κατσίκια σε τρεντομάγαζα του κώλου, οπου και αρκετοί από αυτούς επιδίδονταν αντί σε τελετές με σεξ,αίμα και έκσταση, σε καμάκι χωρίς σεξ και μονο με xtc. Κούνησε απεγνωσμένα το πλοκαμοφόρο κεφάλι του πέρα δώθε πέρα δώθε. Η ασχήμια του τον ενοχλούσε...Θυμήθηκε τα σοφά λόγια του Μεγάλου Κθούλου (πατέρα του) και του σοφού θείου Τσαθόγκουα : «Μην κλαίς μικρέ Κθουλιάρη. Η ομορφιά είναι επιφανειακή. Η ασχήμια όμως έχει βάθος." Βγήκε σέρνοντας απο το πολυτελές μπάνιο χτισμένο εξολοκλήρου από μαύρο βασάλτη και πέρασε στο σαλόνι , και αυτό σκαμμένο σε μαύρο βασάλτη. Αραξε τα πόδ..εε πλοκάμια του στο γρανίτινο τραπεζάκι- πρώην βωμό θυσιών και άνοιξε την τηλεοραση. αναψε το τσιγάρο ,έβαλε και ένα υπόπτου χρώματος και σύνθεση ποτό και έβαλε ειδήσεις. "Ο πατριάρχης Ειρηναίος ανεβαίνει στο Φανάρι για σύνοδο" .. "Κοίτα ρε που καταντήσαμε" σκέφτηκε ο μικρός Κθουλιάρης. "Αυτοί είναι χειρότερα καθάρματα απο μένα και έχουν περισσότερους πιστούς. Μα τι πρέπει να κάνω για να μου θυσιάσουν κανένα γκομενάκι? Ρε λες να πιάσω κολλητηλίκια με Γιωσάκη?" . Είδηση νούμερο 2 : "ε ε ε ο ο ο το πήραμε το πήραμε το Ευρωπαϊκό" . "Πιο ευρωπαϊκό πήραμε γαμώ τους Αρχαίους Θεούς μου μέσα?Πέρισυ δεν έγινε το Γιούρο? δεν έχουν τι να δείξουν και ξαναβάζουν τα περσινά? Α μια στιγμή..α άλλο ευρωπαϊκό αυτό. Καλή αυτή η Παπαρίζου. Λες να είναι παρθένα να παίξει καμιά θυσία στον Μεγάλο?" (γέλια υπόκωφα ,χθόνια και υποχθόνια ακούγονται από το τραπεζάκι-πρώην βωμό). "Καλά ρε, είπα μαλακία, μη βαράτε. Η άλλη δεξιά της, αυτή η Γερμανού? λέτε να είναι αυτή παρθένα?" . Εκεί δεν άντεξε ο βωμος, σχίστηκε στα 2, και αναγουλιαστικές αναθυμιάσεις ξεπήδησαν από τα μαύρα έγκατα της γής. Ο μικρός Κθουλιάρης δεν πρόλαβε να καταλάβει τι παίζει και πήρε γερή τζούρα. Την άκουσε dts, dolby digital ,7.1 ταυτόχρονα. Απο το χάσμα ακούσθη φωνή μεγάλη : Μαζί τους ασχολείσαι, ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ εισαι? Κοψε ρε το ξύσιμο των πλοκαμιών και άντε βγές για καμιά θυσία, να ψαρέψουμε καναν γκικ πιστό να βγάλουμε την παρθένα την επιούσια! ηλιθιε!χταποδοκέφαλε!μαλάκιο του κώλου! " ... ο μικρός Κθουλιάρης κατάλαβε αμέσως τη φωνή του Μεγάλου Αρχαίου, και το χταποδοσκατό έφτασε στις χταποδοκάλτσες του. Ηθελε να επαναστατήσει όμως. Αποφάσισε να δεί και το δελτίο κωφών. Η εκφωνήτρια ξεκίνησε : Και τώρα το δελτίο ειδήσεων για άτομα με προβλήματα ακοής :

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΊ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟ «THE HITCHHIKER’S GUIDE TO THE GALAXY ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ

..

%@%@ το ^&$$#@#@ μου

Χτες βράδυ κάθισα και έγραψα ένα κειμενάκι με πρόθεση να το βγάλω στη φόρα σήμερα. Όταν το διάβασα, ΄κατάλαβα πως δεν ήθελα να το δεί κανείς άλλος. Παραείναι προσωπικό. Για αυτό πάρτε τη γνωστή φωτογραφία σε μεγάλο μέγεθος απλά για να δείτε τη διάθεσή μου σήμερα.

Dissappear

In living with a fear of chance The chance of fears the only reason you`re awake We`ll decrease in size when burdened with your mind But you know escape is to run In a constant commotion When I speak it`s revulsion Maybe you`ll - disappear We call the past when you were strong Those distant days it seems are now forever gone You`ll increase desire to wander and retire But you know escape is to run

---

....

Το μυαλό παίζει μυστήρια παιχνίδια. Και η μνήμη μαζί με το παρόν φέρνουν στο προσκήνιο πράγματα που φαινόντουσαν πλέον θαμπά. Γαμώτο

Κομμάτια

Είμαι κομμάτια..πολύ κομμάτια όμως. Πάει, γέρασα και εγώ.. μπουχουυυ.. σε λίγο θα με αποσύρουν σε κανα γηροκομείο και θα περνάω τσι ώρες μου βουτώντας φρυγανιά σε φασκόμηλο και κοιτώντας έξω απο ένα παράθυρο τη βροχή στα λιβάδια. Ή χαζεύοντας με τις ώωωρες ταινίες με την Τζίντζερ Ρότζερς και τον Φρεντ Ασταίρ. Μην πω και Ροδόλφο Βαλεντίνο.. (Ξυπνα ρε μλκ, ξύπνα επιτέλους) (<== φωνή απο το δάσος) Χτες που λέτε πήγαμε στο Σκέντζο. Είναι ένα μαγαζάκι με ζωντανή μουσικούλα, κουτουκάκι κλπ. Και τα παιδιά που παίζουν είχαν οργανώσει βραδιά έντεχνου, και είχαν πάρει ως έξτρα μέλος τον γνωστό αοιδό (ενιοτε και αηδό)φίλο μου Πάνο :P, μου για τραγούδι και κιθάρα. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός οτι η λέξη και μόνο "έντεχνο" μου φέρνει μια τάση λιποθυμίας, τα παιδιά παίξαν πολύ καλά. Μπορεί κάθε τελευταίο κύτταρό μου να ταράζεται και να ανατριχιάζει οταν ακούγεται ο Μάλαμας, αλλα να πω την αλήθεια, δώσαν ρέστα. Και τελειώσανε κατά τις 4. Και τώρα εκτός του οτι είμαι κομμάτια έχω και πονοκέφαλο.. Ενα ντεπον ρεεεε.... υ.γ : Οι εν Πάτραις εντεχνόφιλοι, ας το τσεκάρουν το πρόγραμμα, παίζουν και σήμερα και μετά πάπαλα.. υ.γ 2 άσχετο : Σκέφτομαι να πάρω γατί όπως ο Φίλιππος αλλά φοβάμαι πως θα βρίσκει ιδιαίτερα διασκεδαστικό το να ξύνει τα νύχια του πάνω στις κιθάρες. Και έτσι και κάνει πως ακουμπάει την Alhambra, θα το κάνω φέτες. υ.γ 3 : Εγώ ένα ντόπερμαν ήθελα, αλλά που να το βάλεις στο διαμέρισμα :(

Τσουρέκια number one

Σάββατο απογευματoβραδάκι.Κατά τις 8,8 και.. Η τσουρεκοποίηση έχει ξεκινήσει ώωωρες. Στη γειτονιά ακούγεται από αριστερά-δεξιά-πάνω-κάτω "you re my loooover" . "Τσσσ..." σκέφτομαι "όλοι συνουσιάζονται σε αυτή τη γειτονιά εκτός απο μένα..καλή φάση". Μετά απο κανά 7ωρο πάνω στο pc στο οποίο ο lover μου ήταν το Matlab και με είχε κουράσει ιδιαίτερα, είπα ως γνήσιος μπουρζουάς εργένης, να πετάξω μια πίτσα στο φούρνο, να βάλω καναδυό μπύρες ζγκατάψυξ, και να απολιθωθώ στον καναπέ μπροστά το χαζοκούτι. Το χρειαζόμουν. Ο εγκέφαλός μου από το πρωί είχε καταναλώσει τα κέρατά του τα δίφορα σε φαιά ουσία,γλυκόζη και δεν ξέρω γω τι άλλο, και εκείνη τη στιγμή ένοιωθα ανίκανος να κάνω οτιδήποτε εξυπνότερο απο το να δώ τηλεόραση. Οπότε και ανοίγω την τηλεορασούλα μου. Πρώτη αντίδραση : χασμουρητό,γέρνουμε κεφάλι. Δεύτερη αντίδραση : Μαλάκα μην σε πάρει ο ύπνος θα καεί η πίτσα, οι μπύρες και οι κιθάρες!( για τα μούτρα μας ούτε υποψία ανησυχίας)! Τρίτη αντίδραση : ανοίγουμε μάτια τέντα και εστιάζουμε στην οθόνη. Και τιιιιι βλέπουμε στην οθόνη? Ναι, την Έλενα. (Από το Σάββατο και μετά δεν είναι η Έλενα Παπαρίζου, είναι απλά η Έλενα). Τραγούδαγε η Έλενα. Και πολύ καλά έκανε μεταξύ μας. Ωραία φωνή έχει η κοπέλα, τα άλλα δεν τα αναφέρω καν, αστέρι τρελλό. Οι άλλοι οι χυδαίοι όμως, είχαν βαλθεί να μας πουν μαλλον μέχρι και που έβαλε τα σφραγίσματα στα δόντια της, ποσες τρίχες απομένουν στο κεφάλι του Φωκά, ποση χοληστερίνη έχει ο Δάντης, και πόσα fellatio (δεν είμαι πολύ ευγενής και καθώς πρέπει?) την ώρα κάνει η Γερμανου. Καλά το τελευταίο δεν θα μας το λέγανε, απλά το υπονοούν. Οπότε ε γυρνάω κανάλι και εγώ να δω τιποτα άλλο. Ναι αμέ..γύρναγα, γύρναγα, γύρναγα τίποτα. Όλα το ίδιο. Κοίταξα ελαφρώς τρομαγμένος γύρω μου μπας και βρέθηκα ξαφνικά σε επεισόδιο από τη Ζώνη του Λυκόφωτος αλλά δυστυχώς όχι.Έπιασα τα τοπικά κανάλια.. Τζίφος. Μέχρι και το Αχελώος τιβι Έλενα έπαιζε. Το κανάλι της Εκκλησίας φυσικα δεν έπαιζε Έλενα, αλλα δεν έχει σημασία γιατί δεν το χω στη μνήμη. Οπότε έβαλα ένα dvdακι να χαζέψωωωω (το πρώτο Alien.Ταινιάρα).. Τεσπά.. σε κανά μισαωράκι είχε γίνει το πιτσόνι,πάγωσαν και οι μπύρες και έγινε η μάχη του Σκρα στο σαλόνι. Η πίτσα δεν πρόλαβε να πει ουτε βοήθεια.Έτρωγε κόσμο το Alien,μασούλαγα και εγώ για συμπαράσταση.Έριχνα και tabasco πανω στην πίτσα και είχε γίνει turbo.Στο τέλος το σκοτώσανε και πολύ στεναχωρήθηκα. Τεσπα, κάποια φάση,σιγή στην γειτονιά.Ώπα λέω κάτι έγινε. Γυρνάω κανάλια και είχε αρχίσει η Γιουροβίζιο. Εδώ είμαστε. Δεν θα σχολιάσω τα υπόλοιπα τραγούδια εκτός απο 3 που μου έκαναν εντύπωση : Ένα με κάτι τύπους που την είδαν εγγόνια των Twisted Sister (πλάκα πλακα καλό κομματάκι, εμένα μου άρεσε) , αυτό της Ουγγαρίας λόγω της μεσαιωνιζουσας μελωδίας και της μαυροντυμένης κάτασπρης ουγγαρέζας (έχω ένα κάτι με τις πολύ άσπρες γυναίκες..),και ένα με κάτι σλαβογενείς που βαράγαν κάτι νταούλια και είχαν μια γιαγιά στο σκηνικό. Και γαμώ τα παιδιά ήταν.Βγήκαν και κάτι χυδαίοι και χυδαίες, λέγαν κάτι παπαριές άλλο πράμα..Μάλλον στις περισσότερες χώρες δεν την παίρνουν και πολύ σοβαρά τη Γιουροβίζιο.Όπως εμείς τον παλιό καλό καιρό που στέλναμε την Μαριάννα Τόλη. Βγήκε και η Έλενα, ωραία τραγούδησε, άσχημα ντύθηκε, καλούτσικη η χορογραφία ,νταξ οκ, απλά σοβαρότερο τραγούδι από κάτι άλλα καραγκιοζιλίκια. Και αρχίζει η ψηφοφορία. Πίνω μπύρες, καπνίζω και βλέπω πως παίρνουμε τα 3 τα κοντύτερα και με πιάνει το χαιρέκακο. Σκέφτομαι τι πανηγύρι θα κάνει η Τατιάνα τη Δευτέρα και λυπάμαι που θα το χάσω. Τεσπα.. Ξαφνικά όμως αρχίζουν και πέφτουν τα 12αρια. Να ο ένας, να ο άλλος, να ο παράλλος. Ωρε τι γενναιοδωρία είναι αυτή! Μέχρι και τα Τούρκοι,τα Αλβανά, τα Σέρβα, όλοι ενθουσιάστηκαν με το τραγούδι μας. Μέχρι και οι ευλογημένοι Ισραηλινοί...(οχι δεν το ανοίγω..).Δεν θα προβώ σε εθνολογικού περιεχομένου σχόλια αν και θα το θελα. Ε δίνουν δίνουν δίνουν, χαίρεται η Πασχαλίδου (ωραία γυναίκα,αλλά πρέπει να παίξει λιγη σιλικονη).Βασικά έχει χάσει τη μπάλα η Πασχαλίδου, γιατί είμαστε καμιά 45ρια βαθμούς μπροστά από τον δεύτερο, μένουν τρείς χώρες, και ακόμα δεν είναι σίγουρη για τη νίκη. Και κανένας αλήτης απο το control δεν της είπε "Τι λες καλή μου, 3x12=36,δεν μας φτάνει ο δεύτερος που να χτυπάει τον κώλο του στο μάρμαρο". Τεσπα το παραβλέπουμε. Και το παιρνουμε. Και γίνεται στην γειτονιά και γενικότερα στην Πάτρα ένας χαμός, ένα πανηγύρι.. Άλλοι πετάγανε οτι τους περίσσεψε απο την ανάσταση, άλλοι πυροβολάγανε, άλλοι ουρλιάζανε στα μπαλκόνια..Δεν υπερβάλλω, της Ποπης έγινε. Μέχρι τις 5 περίπου που κοιμήθηκα πρέπει να άκουσα το my number one γύρω στις 3500 φορές. Το βλεπα στον ύπνο μου μετά. Και το πρωί πάλι τα ίδια. Με αυτό ξύπνησα, και πάλι στις ειδήσεις,πάλι πάλι πάλι.. ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΡΕ, ΦΤΑΝΕΙ ΚΛΥΣΜΑ ΜΑΣ ΤΟ ΚΑΝΑΤΕ. Το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς (για αυτό το γύρισαν στο "σκύψον ευλογημένε"). ΕΛΕΟΣ! ΜΟΥ ΤΑ ΣΠΑΣΑΤΕ! Και ξεκολλάτε. Σιγά το γεγονός. Εντάξει χαρήκαμε, καλή φάση, διαφημίστηκε και έναν ψιλάκο το Ελλάντα, αλλά να έχουμε και ένα μέτρο. Βγήκαν στους δρόμους τα ζαβά και πιλαλάγαν σαν κατσίκια στον Ψηλορείτη. Τι να πω.. Για το μόνο που χάρηκα είναι για την Μπόκοτα, που θα σκάσει επιτέλους τώρα και θα σταματήσει να περιφέρνει τον γερασμένο και ξεπερασμένο εαυτό της σε όλα τα κανάλια λέγοντας την expert γνώμη της για το οτι η νέα παρουσιάστρια είναι άπειρη,χαζή και χωρίς κυτταρίτιδα και αυτό θα είναι μεγάλο πλήγμα και "μείον" που θα ζημιώσει την αποστολή μας η οποία και θα πατώσει. Και μετά θα κλαίγεται για τα 700 ευρώ που έπαιρνε στην ΕΡΤ. Α κυρία Μπόκοτά μας, ό,τι πληρώσεις παίρνεις. Όταν πληρώναμε 700 ευρά, παίρναμε ένα @ και ένα μύδι. Τώρα που τα σκάσαμε κανονικά, είδατε?βγήκαμε πρώτοι... ΙΙΙΚ..Κάποιος περνάει απο κάτω και το χει στην τσίτα!.. ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΡΕΕΕ!!

19 ΜΑΪΟΥ - ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΠΟΝΤΙΩΝ

 Μπορεί να μην είμαι Πόντιος αλλά και τι έγινε? Σήμερα είναι μια μέρα μνήμης. Μια μέρα πικρής μνήμης για τον Ελληνισμό. Και όσο μερικοί επιμένουν να ξεχνάνε ή να θυμούνται επιλεκτικά, τόσο περισσότερο κάτι τέτοιες μνήμες θα καίνε μέσα μας. Δεν είμαι Πόντιος, το ξαναλέω, αλλά η γενοκτονία των Ποντίων πάντα ήταν κάτι που διάβαζα με δέος στα βιβλία..γενοκτονία .. Όλα άρχισαν το 1915. Όταν όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη έτρωγαν τα μουστάκια τους στον Α παγκόσμιο. Τότε οι Τούρκοι εκπόνησαν ένα σχέδιο για την εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Και ξεκινούν περνώντας απο λεπίδι τους Αρμένιους. Παράλληλα αρχίζουν να ενοχλούν και τους Πόντιους. Τον Δεκέμβριο του 1916 οι στρατηγοί Εμβέρ και Ταλαάτ κατέστρωσαν σχεδιάκι σύμφωνα με το οποίο ο άμαχος ελληνικός πληθυσμός του Πόντου θα κέρδιζε δωρεάν εκδοροσφαγή από τα πρωτοποαλλίκαρά τους και το΄οποίο προέβλεπε : "Αμεση εξόντωση μόνον των ανδρών των πόλεων από 16-60 ετών και γενική εξορία όλων των ανδρών και γυναικοπαίδων των χωριών στα ενδότερα της Ανατολής με πρόγραμμα σφαγής και εξόντωσης". Και επειδή οι Τούρκοι τότε ήταν οργανωμένοι και σωστοι επαγγελματίες, το ξεκίνησαν το προγραμματάκι τους μέσα σε 15 μέρες στη Σαμψούντα και την Πάφρα. Η Τραπεζούντα νομίζω την είχε γλυτώσει λόγω του ότι ήταν υπό Ρωσσική κατοχή. Νομίζω μέχρι το 1918 δεν είχαμε άλλα μεγάλα προβλήματα. Οι Πόντιοι είχαν αγχωθεί όμως και ζήταγαν από τον Βενιζέλο να μπουν στο ελληνικό κράτος,αλλά αυτός δεν τους έκανε τη χάρη. (Μέγα λάθος. Εδώ ήθελε να φτάσει μέχρι το Σαγγάριο, ο Πόντος του έπεφτε μακριά δηλαδή?).Οπότε και οι Πόντιοι έμειναν έρμαια των εκάστοτε Τουρκικών επιδρομών. Ο Βενιζέλος όμως ως γνωστόν κάθε άλλο παρά χαζός ήταν,και τους πρότεινε να γίνουν ομοσπονδία με τους Αρμένιους πράγμα που έγινε. Δυστυχώς όμως σε κάποια φάση ο Κεμάλ νίκησε τους Αρμενίους σε μια αποφασιστική μάχη, οπότε και αυτοί συνθηκολόγησαν και οι Πόντιοι έμειναν μόνοι. Και για μαντέψτε? Εμ βέβαια, τώρα που μείνανε μόνοι ήταν έυκολα θύματα για τον Κεμάλ (αντε μην ανοίξω το στόμα μου..). Και μόλις ο Κεμαλάκος (στην μνήμη της αγαστής συνεργασίας του με την Ελλάδα και της ιδιαίτερης φροντίδας του προς τους Έλληνες κάναμε και ημερίδες πριν μερικά χρονια γαμώ το σπίτι τους) ξεκαθάρισε τον Αύγουστο του 1922 με τα μέτωπα της Μικράς Ασίας είπε "Ωπ...μάγκα μου,έχουμε αφήσει και κάτι λογαριασμούς με τους Πόντιους,για πάμε να τους δώσουμε ένα σουλτάν μερεμέτ". Δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο. Δεν έμεινε τίποτα..Κάψαν, έσφαξαν, βίασαν, ατίμασαν. Και επειδή τώρα τελευταία έχουμε μια τάση να συγχωρούμε τα ξένα αλλά όχι τα δικά μας όχι δεν είχαν κανένα λόγο να την πέσουν έτσι στους Πόντιους. Άλλο το πεδίο της μάχης, άλλο η συστηματική και οργανωμένη σφαγή άμαχου πληθυσμού, γκέκε? Και οι Τούρκοι το είχαν και συνήθεια αυτό. Και δεν έγινε τυχαία απο 15 μαλάκες του στρατού. Ούτε είχε βγεί ο Κεμάλ με 2 υπασπιστές του και σφάζαν. Τέλος πάντων όλο το νταβαντούρι που είχε ξεκινήσει απο το 1916, τέλειωσε το 1922 όταν ο Κεμάλ μας επέτρεψε να μεταφερθούν οι Έλληνες του Πόντου στην Κωνσταντινούπολη και μετά στην Ελλάδα. Επέστρεψε και ένα μέρος αυτών που είχαν υπηρετήσει στα εξαίρετα τουριστικά θέρετρα με το όνομα "τάγματα εργασίας" (αμελε ταμπουρού) (Διαβάστε το ν.31328 του Βενέζη να δείτε τι καλά περνάγαν).Γύρω στο 1.200.000 Πόντιοι επέστρεψαν στην Πατρίδα. Η οποία από ό,τι έχω καταλάβει, δεν τους είχε και σε μεγάλη εκτίμηση.. Οι Πόντιοι είναι κομμάτι του Έθνους μας και μάλιστα σημαντικό. Είναι άνθρωποι δραστήριοι και έξυπνοι (ναι ξέρω πολλά ποντιακά ανέκδοτα,και περιστάτικά αληθινά αλλα δεν έχει καμία σχέση.). Στην πόλη μου υπάρχει ολόκληρη συνοικία στην οποία κατοικούν Πόντιοι, μια συνοικία που είναι κατάλοιπο της πρώτης που είχαν φτιάξει όταν είχαν πρωτοέρθει. Είναι άνθρωποι απλοί επι το πλείστον, αλλα νοικοκύρηδες και τίμιοι, εργατικοί. Και δεν ξεχνάνε την παράδοσή τους. Και καλά κάνουν. Έχουν περάσει τόσα πολλά που θα ήταν άξιοι για άλλα τόσα αν τα ξεχνούσαν. Τιμή και μνήμη λοιπόν...και ας μην είμαι "τεμόν"

OYYYY 666

Ρε πρωί πρωί, είχανε δεν είχανε πάλι μου βάλανε φυτιλιές οι κωλοδημοσιογράφοι. Γιατι ανοίγω εγώ τηλεοράσεις το πρωι, μου λέτε? Αλλά και τι να ανοίξω μέχρι να πιω την πρωινή περτικαλάδα μου? με το μάτι ακόμα θολό, πρέπει κάτι να χαζέψω για ένα 5λεπτο.. Και σκάω στον ΑΝΤ1 και έχει θέμα με Σατανιστέεεες...Ώπα λέω -και ανοίγει το μάτι με ενδιαφέρον. Ακολουθεί και χαρακτηριστικό σήκωμα αριστερού φρυδιού- . Και αποκαλύπτει με φρίκη ο κύριος Παπαδάκης που κάποτε ήταν και γείτονας το καλοκαίρι κακό χρόνο να χει, ότι οι σατανιστές συννενοούνται μέσω του ιντερνέτς και για να μπεις στην κλίκα τους πρέπει να "σπάσεις κωδικούς". Σκάει ο πρώτος ταμπλάς εδώ. Ναι ρε μαλάκα Παπαδάκη, για να γίνεις σατανιστής πρέπει να ξέρεις να σπάς κωδικούς. Να έχεις μεταπτυχιακό σε αλγόριθμους κωδικοποίησης, να έχεις δημοσιεύεσει τουλάχιστον ένα paper για εφαρμοσμένη κβαντική κωδικοποίηση, να ξέρεις Unix, Irix, Solaris, Psolaris, windows 3.1 και CPM (Το θυμάστε αυτό?ήταν το λειτουργικό στον Amstrad :D) . Άααααααααρα? ε? Άρα ρε ζώα όποιος είναι πληροφορικάριος ή έχει καλές σχέσεις με τους υπολογιστές έχει μεγάλες πιθανότητες να τον δεχτούν οι σατανιστές. Καλά λέω εγώ πως τα πισιά είναι τα μηχανήματα του διαβόλου.. Αφού έχει αρχίσει να τρέμει το χέρι μου και νοιώθω μια φλέβα που έχει αρχίσει να χτυπάει έντονα κάπου στον δεξί μου κρόταφο, σκάει μύτη και τράγος υπεύθυνος αιρέσεων. Και αρχίζουν και λένε πως οι σατανιστές θα συναντηθούν στο Κιάτο στις 21 Μαϊου. Εδώ ψιλιάζομαι παγκόσμια σατανιστική συνομοσία με επίκεντρο την Ελλάδα. Και εξηγούμαι, ως γνωστόν οι κακοί σατανιστές έχουν μια μανία με τα αντι- . Αντίχριστος, Αντίθεος, ΑΝΤΙ (το περιοδικό, ναι δικό τους είναι :P) , γενικά με τα αντίθετα (ΙΔΕΑ : Ρε το ΑΝΤ1 πολύ μοιάζει με αντί...λες...ρε λες...) . Και ψιλιάζομαι πως στον αντίποδα της Eurovision του Κιέβου, θα κάνουν την ΑντιEurovision του Κιάτου.Και η ελληνίδα υποψήφια θα πει το You re my number 666.. Ακου οι Σατανιστές στο Κιάτο. Τι έγινε η Σαμοθράκη και η Θάσος! Τόσος ξεπεσμός? Μα στο Κιάτο???!?!?.. Και είχαν και "πραγματική" συνομιλία μεταξύ σατανιστών στην οποία συνομιλία 2 ατόμων ακουγόταν μόνο ένας που μάλλον εντελώς τυχαία ήταν και σπουδαστής στη σχολή δημοσιογραφίας του ΑΝΤ1, και έλεγε "το πιο πολύτιμο δώρο που μπορείς να δώσεις σε κάποιον άνθρωπο είναι λίγο από το αίμα σου. Ούτε κοσμήματα ούτε λουλούδια. Είναι όλα όσα έχεις, άρα μια και μονο σταγόνα απο το αίμα σου είναι ένα υπέροχο δώρο" κάτι τέτοια. Πρώτον, δεν είδα τίποτα "σατανιστικό" σε αυτή την πρόταση, άντε μια κάπως εξεζητημένη άποψη μεταξύ ενός ψιλοπερίεργου ζεύγους. (Αν θυμάμαι καλά η Jolie και ο πρώην άντρας της πχ είχαν κρεμασμένα στο λαιμό τους μπουκαλάκια με 2ml αίμα ο ένας του άλλου. Ναι περίεργο, αλλά μην τρελλαθούμε κιόλας). Παρουσίαζαν ένα τίποτα και είχαν καταφέρει να φρίξουν. Και έρχεται και η δραματική στιγμή να βάλουν ένα video να παίζει. Ηθελα να ήξερα ποιος κατάπτυστος, ελεεινός και τρισάθλιος συντάκτης επιλέγει τα βίντεο που παίζουν σε τέτοιες φάσεις. Έβαλαν σκηνές απο το Excalibur οι άθλιοι.. μια απίστευτη ταινία. Και να κούναγαν με αποδοκιμασία τα κεφάλια τους ο Παπαδάκης, ο παπάς και ο ντετέκτιβ και στο τέταρτο παράθυρο ο Μέρλιν κοίταγε με βλέμμα απλανές. Και μετά ο Αρθούρος έδινε το σπαθί πίσω στην Κυρά της Λίμνης,και μετά πάλι ο Μέρλιν,και μετά ο Λανσελοτ με τη λαμπερή του πανοπλία.Είναι γνωστό το κακό που έκανε ο Μέρλιν στην ελληνορθόδοξη κοινότητα άλλωστε. Το ίδιο και ο Αρθούρος. Ναι ρε, ο σατανιστής Μέρλιν είναι πίσω απο τα αίσχη με τον Ειρηναίο στο πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Και μάλιστα ο Ειρηναίος δεν είναι ο Ειρηναίος αλλά ο Μέρλιν,που οι σκοτεινές δυνάμεις του τράγου του έδωσαν την δυνατότητα να μεταμορφωθεί σε Ειρηναίο.Και παπαδοπαίδι έχει την Μοργκάνα ΛεΦε. Προφανώς σατανιστική η ταινία, σατανιστής ο σκηνοθέτης, ο βοηθός παραγωγής, ο Μέρλιν, ο ηθοποιός που τον παίζει, ο ξάδερφός του, ο μπατζανάκης της ανηψιάς του γαλατά του και ούτω καθεξής. Στο πυρ το εξώτερο να καούν οι αμαρτωλοί και οι Σατανιστές του Κιάτου.. "Σατανάς στο Παρίσι, Σατανάς στο Λονδίνο, Σατανάς ΤΩΡΑ και στο Κιάτο" . Εντωμεταξύ πάω στοίχημα πως ουδείς τους δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το ποιοί είναι σατανιστές και τι είναι. Τους μπερδεύουν στάνταρ με τους κακομοίρηδες τους παγανιστές που μια χαρά παιδιά είναι αν θέλετε τη γνώμη μου, καλα όσο για τους δωδεκαθεϊστές και ΑΥΤΟΙ σατανιστές είναι, επίσης όσοι ακούνε Maiden, Metallica, gothic γενικότερα, όσοι έχουν μακριά μαλλιά, όσοι έχουν να κοινωνήσουν πάνω απο ένα χρόνο, όσοι έχουν αντιγράψει τον Δράκουλα του Coppola σε dvd, και όσοι μπήγουν τα κλάμματα στο τέλος του Εξορκιστή... Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη βασιλεία των Ουρανών. Δεν γίνεται ρε Θεέ υμών να τους πάρεις όλους κοντά σου να την κληρονομήσουν μια ώρα αρχύτερα, να ξεφρακάρει ο κόσμος από τόσους ηλίθιους??

Γαστρονομικά εγκλήματα

Τα τελευταία χρόνια που ανθεί το φαινόμενο του νεοπλουτισμού και του μεγαλοπιασίματος σεβαστής μερίδας των συμπατριωτών μας, έχει παρατηρηθεί και μια εξίσου σημαντική άνθιση των "καλών" εστιατορίων -επίτηδες σε εισαγωγικά-. Και εδώ είναι το πρόβλημα. Τα περισσότερα από αυτά είτε δεν είναι "καλά" εστιατόρια παρά μόνο στις τιμές τους, άντε και στην ακριβή διακόσμηση με σοβαρό βλαχομπαρόκ ή ρετροσκυλοπόπ ή αρτντεκονταντά ύφος. Για την ταμπακέρα όμως ούτε λόγος. Η πολυτέλεια ενός χώρου δεν εγγυάται την ποιότητα και την απόλαυση ενός ΚΑΛΟΥ φαγητού. Και το να έχει ένα φαγητό μέσα αστακό, ή τρούφα ή πορτσίνι ή χαβιάρι μπελούγκα, όχι δεν το κάνει κατ ανάγκη καλό. Το να βαφτίζουν υψηλή γαστρονομία μια άσπρη μακαρονάδα που ο προφανώς ατάλαντος και άνευ φαντασίας σεφ απλά γαρνίρισε με τρούφα είναι αν μη τι άλλο γελοιότητα. Βέβαια σερβιρίστηκε σε πιάτο βαρύτιμο, χρυσοποίκιλτο, γεμάτο λιλιά και παράσημα, σαν Ρώσος πλωτάρχης στον πόλεμο της Κριμαίας. Και ο σερβιτόρος είχε το ύφος 100 καρδιναλίων και "χάρη σου κάνω που σε σερβίρω χλιμίντζουρα ταπεινέ" .Και υπομειδίασε ειρωνικά όταν είδε την επιλογή του κρασιού. Ώπα ρε που θα σε ρωτήσω και τι κρασί θα πάρω για να συνοδεύσω την άθλια μερίδα που μου σέρβιρες και που δεν χορταίνει ούτε ζεύγος σπουργιτιών. Που μέχρι πριν 2 χρόνια έπινες ρετσίνα χύμα Αμαλιάδας απο γκαζοτενεκέ και τώρα μου το παίζεις connoiseur. Στα διάλα με το ύφος και το δήθεν τους πια. Έχουν χαλάσει και το φαϊ . Είναι δυνατόν να μη θεωρείται μαγαζί υψηλής γαστρονομίας το Ούζου Μέλαθρο πχ στη Θεσσαλονίκη? (α ρε μάσες που χουν πέσει εκεί....ααααααααααχ...) Α ναι βέβαια, δεν έχει την κατάλληλη ατμόσφαιρα και δεν βάζει τρούφα στα φαγητά του. Η τρούφα έχει γίνει η κορωνίς της ψευτοψαγμένης κουζίνας. Την βάζουν όπου ναναι..μπαλαντέρ ένα πράμα. ΟΥΣΤ ΡΕ ΛΑΜΟΓΙΑ, ΕΙΧΑΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΑΣ ΤΡΟΥΦΑ!ΠΟΥ ΜΑΣΟΥΛΑΓΑΤΕ ΑΓΡΙΟΡΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΤΖΟΧΟΥΣ..Γαστρονομικά εγκλήματα διαπράττονται από τα περισσότερα "καλά" εστιατόρια, και δεί στην Αθήνα. Ωρέ τι πράμα είναι αυτό? Εδώ έχουμε φρίξει εμείς που δεν ξέρουμε και πολλά πολλά, φαντάζομαι κάτι ψαγμένοι όπως ο "Επίκουρος" ας πούμε..θα κοντεύει να κόψει φλέβες ο άνθρωπας... Ο χώρος δεν κάνει το φαγητό. Το φαγητό μιλάει μόνο του. Ένας Ρέμπραντ δεν χρειάζεται καλή κορνίζα, και η Αφροδίτη της Μήλου δεν χρειάζεται ωραίο βάθρο. Ένα καλό φαγητό,μεστό,καλομαγειρεμένο, με τις γεύσεις να κρύβονται και να αποκαλύπτονται ξαφνικά,με τους χυμούς να παίζουν το παιχνίδι των αντιθέσεων , με τα χρώματα να πειράζουν το μάτι, και τις μυρωδιές να σκανταλίζουν, δεν χρειάζεται ούτε πορσελάνινο πιάτο τύπου "Γοδεφρείδος ντε ΄Μπουγιόν" ούτε φανταχτερές καρέκλες "Λουι κενζ,κατορζ,κλπ" ούτε καν ακριβά υλικά,παπάρια κάστορα γουινέας μαριναρισμένα σε χυμούς πάσσιον φρουτ,αγριάδας απο τη Ζιμπάμπουε,αίμα βατράχου και σκατά με φράουλες Ινδονησίας. Το οτι ο χώρος ή τα υλικά θα είναι ακριβά δεν έχει την παραμικρή σημασία. Ο ΝταΒιντσι φαντάζομαι οτι δεν ζωγράφιζε αναγκαία με χρυσά πινέλα.. Το καλό φαγητό χρειάζεται απλά αγάπη, φαντασία, μεράκι και πάθος. Και όχι μαλακοπίτουρες που πάνε να κάνουν αρπαχτές από τις κυράτσες με τα αρκουδοτόμαρα και τους προγουλάτορες σύζυγούς τους, που ακόμα κρατούν την εσάνς της στρούγκας που δούλευαν μικροι. Αλλά έτσι είναι, άμα έχεις φράγκα πρέπει να τα σκάσεις στο εξευτελιστικά και παράλογα ακριβό εστιατόριο για να σε δουν και ας φάς απλά ένα μπιφτέκι με μαρούλια. Α συγνώμη.. μπιστέκα πριμαβέρα ήθελα να πω...(και σε μέγεθος 20 cent . "Πως βρήκατε το μπιφτέκι μας?" "Κατά τύχη κάτω απο έναν αρακά")

Η λεπτή ομορφιά της μοναξιάς

Θα έπρεπε να σταματήσω να εκπλήσσομαι όποτε μου κάνουν αυτή την ερώτηση, αλλά δεν μπορώ : "Πώς μπορείς τόσες ώρες μόνος σου στο σπίτι?" Μπορώ και παραμπορώ. Γιατί θα έπρεπε να μην μπορώ δηλαδή? Δεν ανήκω σε εκείνα τα υπερφίαλα πλάσματα που ισχυρίζονται σχίζοντας τα εσώρουχά τους πως μπορούν να ζήσουν μακριά από κάθε ίχνος έμβιου πλάσματος και πως δεν έχουν ανάγκη κανέναν. Αντίθετα, γουστάρω πολύ και αποζητώ να βρίσκομαι κοντά σε κόσμο (συγκεκριμένο κόσμο, όχι ό,τι ναναι) . Παρ όλα αυτά, η ηρεμία και η νιρβάνα των μοναχικών ωρών στο σπίτι προσφέρουν μια ισορροπία στην όλη φάση. Ίσως τελικά είμαι πολύ εγωιστής και δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Θεωρητικά πάντα οι άνθρωποι που δεν έχουν πρόβλημα να μένουν μόνοι, είναι αυτοί που τα χουν βρεί με τον εαυτό τους, που δεν φοβούνται όυσιαστικά τίποτα, που είναι γενικά και ειδικά εντάξει. Και δεν ξέρω αν είμαι τέτοιος. Αλλά τι να κάνω που δεν έχω πρόβλημα με το να είμαι μέσα σε 4 τοίχους με τον εαυτό μου παρέα? Όχι δεν φρικάρω, δεν με πιάνει κλειστοφοβία ούτε σκέφτομαι όπως μια γνωστή μου πως θα καταλήξω να ειμαι "ο τρελλός κύριος με τα πολλά σκυλιά" (τι αμερικανιά και αυτό..) Πολλές φορές οι ήρωες στα βιβλία μου μου κάνουν καλύτερη παρέα από τους χ άσχετους που θα βρεθούμε μαζί και θα μου ζαλίσουν τον έρωτα με τη γκρίνια τους (βλέπε προηγούμενο ποστ). Τα φιλαράκια είναι άλλο προφανώς. Και μαλακίες να λέμε, και την πιο ανούσια συζήτηση να κάνουμε, καλά είναι. Ναι, μερικά χρονάκια πρίν όταν ήμουν νέος,ωραίος και ανεξάρτητος (ώπα μάγκα πάρτο αλλιώς, θα σκίσεις το καλτσόν και ειναι και Μπελίντα,αυτό που ανεβάζει τους γλουτούς), με ενοχλούσε η μοναξιά.Και γκρίνιαζα ασύστολα στους κολλητούς. Μετά άλλαξα. Γιατί είδα πολύ συμβιβασμό γύρω μου και πολλούς ανθρώπους να κάνουν παραχωρήσεις απο τον εαυτό τους, ΣΟΒΑΡΕΣ παραχωρήσεις, γιατί φοβόντουσαν να είναι μονοι στο σπίτι τους. Και είπα οχι παίδες,εγώ ΕΤΣΙ δεν θα γίνω. Στα 4 τοιχαλάκια μπορείς να κάνεις άπειρα πράγματα : Να διαβάσεις, να αράξεις, να παίξεις την κιθαριά σου, να γράψεις, να συγκεντρωθείς, να κάνεις τα σχέδιά σου και να προγραμματίσεις την πορεία σου.Να ακούσεις τις μουσικάρες σου,να αράξεις στην καναπεδιά αρχοντικά και να πιείς την κρασάρα σου χαζεύοντας τελείως κοιτώντας την φλόγα απο κανα κερί.Να αδειάσεις την ψυχή σου και το μυαλό σου από όλη την κούραση της μέρας/του μήνα κλπ. Να σκεφτείς τι σε ενοχλεί για να το αλλάξεις και τι σε φτιάχνει για να το κρατήσεις. Ακόμα και το να μην κάνεις απολύτως τίποτα και να πιάσεις τα ταβάνια να τα χαζεύεις, χαλαρωτικό είναι..(εκτός άμα το κάνεις όλη μέρα,οπότε έχουμε πρόβλημα,γιατι τοτε εισαι βόδι όχι άνθρωπος)..Μπορείς να γίνεις δημιουργικός με ένα εκατομμύριο τρόπους,να αυτοψυχολογηθείς και να αυτοχαρείς,να αυτολυπηθείς,να ψαχτείς .Αρκεί να μην το φοβάσαι.Και γιατί να το φοβάσαι άλλωστε. Ναι οι ανασφάλειές σου θα σου την πέσουν χοντρά όταν είσαι μόνος σου,αλλά άμα δεν στην πέσουν πως θα τις αντιμετωπίσεις?με ευχολόγια?..Αφού μόνο να κερδίσεις έχεις. Μάλλον δηλαδή... Έτσι και αλλιώς όπως φημολογείται, την μοναξιά τη νοιώθουν οι περισσότεροι όταν βρίσκονται με κόσμο.. Ναι μένω μόνος μου πολλές ώρες, αλλα μοναχός μου δεν είμαι ποτέ :) Όταν κάποια φορά είχα μια αντίστοιχη κουβέντα με μια πρώην γκόμενα ενός πρωην φίλου που σπούδαζε ψυχολογία και την είχε δει κάπως απο το 4ο εξάμηνο, άρχισε να μου λέει πως είμαι αγοραφοβικός, πως φοβάμαι την επαφή με κόσμο, την οποιαδήποτε δέσμευση, είτε φιλική, είτε ερωτική και κάτι τέτοια. Πάλι καλά που δεν με ρώτησε αν με βίασε κανας έβδομος θείος στο χωράφι με τα μούσμουλα οταν ήμουν 5 χρονών..Μετά όταν με είδε πως λειτουργούσα μέσα στον πολύ κόσμο άλλαξε γνώμη. Και δεν ήξερε τι συμπέρασμα να βγάλει. Οχι καλή μου, αγοραφοβικός δεν είμαι. Αλλά δεν είμαι ούτε και "μοναχοφοβικός" (τςς έβγαλα και δικό μου όρο). Αυτό είναι όλο. :)

Πωπω γκρίνιααα

Έχω βαρεθεί να βλέπω γύρω μου ανθρώπους να γκρινιάζουν. Μιλάμε για πολύ γκρίνια. Είτε απροκάλυπτη, είτε καλυμένη από ένα ή περισσότερα στρώματα φιλοσοφίας, ψευτοφιλοσοφίας και αμπελοφιλοσοφίας. Όταν αφαιρέσεις όμως τα περιτυλίγματα, πάλι σε γκρίνια καταλήγεις. ΟΛΟΙ γκρινιάζουν. Ακόμα και εγώ, με αυτό το θέμα, γκρινιάζω για αυτούς που γκρινιάζουν :) Ο ένας για τα λεφτά που είναι λίγα, ο άλλος για τα λάδια που καίει το αυτοκίνητο, η άλλη για τον γκόμενο που της βγήκε σκάρτος και ο άλλος για την γκόμενα που του βγήκε ξεκωλιάρα. Γκρίνια για τη δουλειά, γκρίνια για τον έρωτα, γκρίνια για το σπίτι, γκρίνια για την έξοδο, γκρίνια για τη μοναξιά ,γκρίνια για την γκρίνια. Η γκρίνια πρέπει να έχει πάρει μορφή επιδημίας πλέον. Δεν τολμάω να ρωτήσω κάποιον τι κάνει γιατι ξέρω οτι στο 80% των περιπτώσεων θα με κοιτάξει με βλέμα τεθλιμμένο-κηδεία-μνημόσυνο και θα αρχίσει να μου αραδιάζει τα άπειρα προβλήματά του, τα περισσότερα από τα οποία ανάγονται στη σφαίρα της αυτοϊκανοποίησης. Και ειδικά πολύ νέα άτομα. Τα απίστευτα μίζερα πράγματα τα έχω ακούσει από ανθρώπους που πρέπει να είναι εξ ορισμού καραισιόδοξοι και μέσα στην τρελλή χαρά. Κάτι 20 χρονα που τα πνίγουν τα σκατά της κοινωνίας, η αποξένωση και η μοναξιά του ανθρώπου, η μακαρονάδα που λάσπωσε και το απαυτό της Χάϊδως.. ΞΕΚΟΛΛΑΤΕ ΡΕ! Ναι, μπορεί να σας φανεί περίεργο, αλλά όλοι έχουν τα προβλήματά τους. Και σε όλους τα δικά τους προβλήματα φαίνονται τα σημαντικότερα, τα πλέον ανυπέρβλητα και τα χρήζοντα άμεσης και σοβαρής αντιμετώπισης από όλο τον κόσμο, ακόμα και απο τον χ τυχάρπαστο συνδαιτημόνα/συνομιλητή σε κάποιο Σαββατιάτικο τραπέζωμα. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που βγαίνουν έξω για ούζα και κρασιά κάτω από έναν υπέροχο ήλιο, δίπλα σε μια μυρωδάτη θάλασσα (μυρωδάτη λέμε..όχι Σαρωνικό..ούτε Θερμαϊκό) και αρχίζουν τη μίρλα! ΕΛΕΟΣ. Μπορεί να μην είμαι ο πλέον αισιόδοξος άνθρωπος (κυνικό θα με χαρακτήριζα κυρίως ,αλλά μπορεί να λέω και μαλακίες..) αλλά το έχω αρχή, όταν στο τραπέζι παίζει κρασί να μην γκρινιάζω! Ειδικά για γκομενοαισθηματικοερωτικά. Παπαπαπα τι πρήξιμο είναι αυτό. Έχω γνωρίσει άτομα που μάλλον έχουν μάστερ, μην πω και διδακτορικό στον κατακερματισμό γεννητικών οργάνων. Ατέλειωτες δακρύβρεχτες ιστορίες για τον χ γκόμενο ή την ψ γκόμενα που έκανε αυτό και κείνο και το άλλο, και στο τέλος "Εσύ τι νομίζεις?τι εννοεί,τι θέλει?" ..Η απάντηση είναι σαφής, άμεση και ειλικρινής : "Σε κοροϊδεύει" . Και ενώ μια ώρα μου τα έχουν κάνει μετεωρολογικά μπαλόνια ιστορώντας τραγικές καταστάσεις ερωτικού εξευτελισμού, μόλις το ακούνε εκπλήσσονται και από πάνω. Γουρλώνουν κάτι μάτια νααααα σαν πιατάκια του καφέ και ξεροκαταπίνουν. "Γιατί είσαι τόσο σκληρός?" .. "ΕΓΩ ρε είμαι σκληρός?Αυτός/αυτή που σε έχει βάλει κάτω και σου έχει αλλάξει τον αδόξαστο στο δούλεμα, και μετά έρχεσαι εσύ και μας %$$#@ την ψυχολογία με τη μίρλα σου, δεν είναι σκληρός?" " Ναι αλλά ,έτσι χύμα μου το λες?" ........ Όχι το χω και συσκευασμένο αλλά το χύμα είναι πιο φτηνό. Θέατρο του παραλόγου εντελώς. Περιμένοντας τον Γκοντό και την Φαλακρή τραγουδίστρια ,γκρινιάζουμε στην αιωνιότητα, απλά για να γκρινιάζουμε, χωρίς να έχουμε προφανή σκοπό να ξεφύγουμε απο την κατάσταση που μας προκαλεί το παραλήρημα γκρίνιας. Ολοι ψάχνουν το τέλειο. Σε όλες τις καταστάσεις. Και εκεί διαφωνώ σε δύο καίρια σημεία : α.Ποιος σου είπε ρε ζωντόβολο (ζουντούβουλου) ότι αξίζεις το τέλειο ,να σου χ.. την τελειότητά σου δηλαδή, και β. Τί ακριβώς είναι το τέλειο και αν υπάρχει να μου το πείτε και μενα να δω τι θα κάνω με τη ζωή μου. Το τέλειο για τους γκρινιάρηδες απο ό,τι έχω καταλάβει είναι μια ιδεατή κατάσταση σε οποιαδήποτε έκφανση της ζωής τους , την οποία δεν μπορούν με τίποτα να φτάσουν, ούτε πρόκειται, και ενώ το γνωρίζουν ,προσποιούνται τεράστια έκπληξη όταν τους λες οτι δεν υπάρχει τέλειο, τουλάχιστον αντικειμενικά (αν και τι είναι αντικειμενικό, παρά η υποκειμενικότητα των περισσότερων-κλεμμένο αυτό,κάπου το διάβασα), πέφτουν από τα ροζ σύννεφα της πνευματικής ραστώνης τους. Ουαου ένα πράμα.. αλλά μετά πάλι πέρα βρέχει και γκρίνια στη γκρίνια. Σε όλη αυτή τη γκρίνια εγώ ένα έχω να πω : Μη μου τους κύκλους τάραττε, βαριέμαι να αντιμετωπίζω καθημερινή μίρλα. Πηγαίντε γκρινιάχτε παραπέρα που μπορεί και να ακούσετε πράγματα που σας αρέσουν . Πάλι με έπιασε η γκρίνια.. σταματάω..

Politicaly correct προστυχιά

Το πα χτες, δεν το πα? Ποιό? Τι ποιό? Ότι θα δημοσιεύσω πολιτικά ορθές εκδόσεις των προστυχιών που λέτε άνδρες και γυναίκες όταν βγάζετε τα μάτια σας, αλλά και πρίν και μετά. Αφορμή ήταν ο Ζαμπούνης, ναι αυτός ο κρυόκωλος bon-viveur ψευτοαριστοκράτης που κάθε φορά που τον βλέπουμε στην τηλεόραση με το ζόρι μας κρατάνε για να μην τη σπάσουμε. Δεν θα γράψω τίποτα άλλο για τον Ζαμπούνη, σε αυτόν πρέπει να αφιερώσουμε ολόκληρο θέμα. Και περνάμε στο ψητό ,χωρίς πολλές πολλές σάλτσες, για να μας διαβάζει και ο vague και να μην μας γκρινιάζει για τα μάτια του (Τόσα λεφτά βγάζεις, πάρε ένα ζευγάρι γυαλιά!) Πολιτικά Ορθές Εκφράσεις πρίν,μετά και κατά τη διάρκεια του σεξ (απο τούδε και στο εξής : συνουσία) Πριν: Μάνα μου, τι κωλάρα είναι αυτή! Έλα να σου δείξω τι εστί βερύκοκο (ίσα ρε αγρότη) Μετά : Ω καλλίπυγε μήτερ! Έλθετε προς εμέ ,ίνα σας επιδείξω την μεστή γεύση του καρπού της βερυκοκιάς Πρίν : Α στο διάολο ρε μαλάκα ,που θα μου πείς εμένα για τον κώλο μου (αλλά ευχαριστώ) Μετά : Ερυθριώ ωραίε μου νέε, δεν νομίζω πως αξίζω τέτοιους επαίνους γαρ. Πρίν : Έλα μωρό μου να σε βάλω κάτω να αναστενάξουν οι σωμιέδες λέμε (εσύ και ο Ηρακλής λέμε) Μετά : Ω ! ωραιοτάτη νεαρά, όνειρο ανοιξιάτικο, επιθυμώ σφόδρα όπως πλαγιάσωμεν μαζί Πρίν: Εγώ σου κάθομαι, εσύ έχεις τα κότσια να τα βγάλεις πέρα μαζί μου?(τςς να και η Ζήνα) Μετά: Σεμνό μου παλλικάρι, και εγώ επιθυμώ το αυτό, μα ξέρεις είμαι άβγαλτη και ανέγγιχτη Πρίν: Έλα και γλύψε το ερωτικό μου ματσούκι (τι να πει κανεις..) Μετά: Δεσποινίς παρακαλώ όπως περιποιηθείτε μετά της γλώσσης σας την ευαίσθητη περιοχή του φαλλού μου. Πρίν: Πιάσε τοίχο θα σπρώξω (ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΑ) Μετά: Στήριξον εαυτόν επί του τοιχίου, ίνα ωθήσω επιθυμώ Πρίν: Πάρτα μωρή άρρωστη (Γιατρέ μου..) Μετά: Λαβέ ταύτα ανεγκέφαλη νοσούσα Πρίν: Σκίσε με άντρακλά μου,τσολιά μου (40 παλλικάρια απο τη Λε..) Μετά: Διέρρηξόν με αρρενωπέ μου εύζωνα Πρίν: Τί σου κάνω μάνα μου? (έλα τωρα που δεν ξέρεις..) Μετά: Τι ποιώ εις σε μήτερ? Πρίν: Τι μου κάνεις παίδαρε? (ούτε συ ξέρεις? άιντε καλά..) Μετά: Τι ποιείς εις εμέ τέκνον μέγιστον? Πρίν: Πέσε στα 4 και κάνε την προσευχή σου (ποιος είσαι ρε μεγάλε,ο παπάς της ενορίας?) Μετά: Παρακαλώ όπως εις στάσην επί των τεσσάρων εβολέψου και παράλληλα ψάλλε το πάτερη ημών Πρίν: Αυτός ο κώλος είναι δικός σου! Πάρτον Αντρούτσο μου (και που να τον πάω?) Μετά: Τα οπίσθιά μου σου ανήκουν όμορφο παλλικάρι . Σε παρακαλώ, να εισαι ευγενικός μαζί τους Πρίν: Τί είσαι? Είσαι το πουτανάκι μου? ε?ε? πες μου τι είσαι... (τι να ναι η κακομοίρα ρε που άνοιξες και κουβέντα) Μετά: Αναρωτιέμαι νεράιδα μου, τι ει? εί η προσωπική μου εταίρα ή μάλλον κάτι άλλο?πες μου παρακαλώ πολύ (εδώ ήθελα να βάλω την προστακτική του αρχαίου φημί,αλλά ρε διάολε δεν τη θυμάμαι...) (φω φης φη,..πως διαολο..) Πρίν: Στα φέρνω μωρή ξεκωλιάρα !!! (καλά, αλλά μην αργείς γιατι περιμένουν και άλλοι) Μετά: Γκουχ, συγνώμη αλλά έχω την εντύπωση πως επίκειται ο οργασμός μου Πρίν: Και εγώ αγόραρε, πάρτα πάρτα πάρτα (φέρτα φέρτα φέρτα) Μετά: Αχ ντρέπομαι μόνο και στη σκέψη πως μάλλον κα ιεγώ φτάνω εις οργασμόν Πρίν: Πωπω τι πήδουλος ήταν αυτός, φέρε τσιγάρο μωρή χαμούρα(αυτός ο ρομαντισμός με τσακίζει,αλήθεια) Μετά: Δεσποινίς σας αγαπώ. Η συνουσία μαζί σας ήτο ένα όνειρο. Παρακαλώ όπως μου προσφέρετε σιγαρέτον Πρίν: Καλά ,μας έχουν πηδήξει και καλύτερα, αλλά τέσπα,για μια φορά καλός ήσουν, τοσοδούλη..χιχιχι πάρε και τα βρωμοτσιγάρα σου Μετά: Και εγώ γυμνασμένε εραστή μου. Επιθυμώ όπως ξυπνώ κάθε μέρα μέσα στην θερμή σου αγκαλιά. Πιες από το μέλι των χειλιών μου.. Λαβέ και τούτο το σιγαρέττο Αυτά προς το παρόν. Άμα σκεφτώ και άλλα θα συμπληρώσω.Προτάσεις δεκτές

Χοληστερίνη #2 - η επιστροφή

Την Κυριακή του Πάσχα λιώσαμε στο φαϊ. Αρνιά, κοκορέτσια, τζατζίκια, πατάτες στον ξυλόφουρνο και άλλα τινά. Μετά πέσαμε σε λήθαργο και ξυπνήσαμε το βράδυ. Τελεία. Αφιερωμένο στον vague που ολο μου γκρινιάζει οτι γράφω μεγάλα post :P

Και η χοληστερίνη τελικιάζει

Οι διακοπές του Πάσχατος, ή Πάσχα ή Πεσάχ ή κατά προτίμηση μου, οι διακοπές των Ανθεστηρίων είναι από τις αγαπημένες μου. Αν και από τότε που έπαψα να ανήκω στο επαναστατικό κίνημα του φοιτητόκοσμου που επί 15 μέρες ξυνόμασταν και μπυροπίναμε με διπλή όρεξη από ό,τι στις κανονικές εκτός εορτών μέρες, έχουν μειωθεί οι μέρες των διακοπών, έχουν αυξηθεί οι άσπρες τρίχες και τα maalox μετά το φαί, εξακολουθώ να λατρεύω αυτή την ανοιξιάτικη γιορτή. Γιατί ξεκοιλιαζόμαστε στο φαγητό καθημερινά . Νηστεία? αχεμ,ναι κοίτα μερικά ποστ παρακάτω και θα καταλάβεις. Η εορταστική αυτή περίοδος έχει ως θέμα την αναγέννηση, την Ζωή (όχι αυτή τη Ζωή μπούφο, την άλλη..). Οπότε και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γιορτάζοντας τη Ζωή πρέπει να πεθάνω στην πείνα. Έτσι εορτάζωμεν τη Ζωή, πίνοντας ουζάκια,τσιπουράκια,μπυρίτσες και τρώγοντας εκλεκτά εδέσματα σε μεγαλες ποσότητες. Κατά την διάρκεια αυτού του εορτασμού της Ζωής, και ερχόμενοι στο κέφι, στο τσακίρ κέφι θα έλεγε κανείς, αρχίζουμε να παρατηρούμε και άλλα πράγματα που κάνουν την Ζωή μας όμορφη , όπως τα λυγερόκορμα κοριτσούδια (κοριτσούδια = απο 18 μεχρι 22. Μετά γερνάνε :P) τα οποία άκουσαν το πρόσταγμα του Υμέναιου και βγήκαν στους δρόμους φορώντας αραχνοϋφαντα παντελονάκια που δεν αφήνουν στην φαντασία μας καμιά λεπτομέρεια της ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσας ανατομίας τους .Που και που τις σχολιάζωμεν καταλλήλως ,απευθύνοντας προς αυτές κολακευτικά σχόλια όπως "Τι σου κάνω μάνα μου" "Ένα και να καίει" "ΑΝΑΣΤΑΣΗ!" "Μαλάμω τα κουμπούρια σου" "Τι μεζές είν αυτός" "Πααπαπαπαπαπαπαπα" "ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ" "Παιδάκι μου συ" και λοιπά πρόστυχα αηδιαστικά και σωβινιστικά σχόλια για τα σμιλεμένα τους κορμιά, που απ έξω τους τα κοροιδεύουν αλλά από μέσα τους τα γουστάρουν :P. Μετά τον μεσημεριανό μεζέ, πάμε σπίτι να ταβλιάσουμε μέχρι να έρθει η ώρα για τον βραδυνό μεζέ και τα μεταμεσονύκτια ξύδια. Όλοι αναρωτιούνται πως διάολο καταφέρνω να βρώ τραπέζι μετά τον Επιτάφιο κάθε Μεγάλη Παρασκευή (δεν ξέρω αν συμβαίνει παντού, πάντως στην ταπεινή και καταφρονεμένη παραλιακή πόλη που εγεννήθην και ανετράφην,κάθε Μεγαλη Παρασκευή μετά τον Επιτάφιο, γίνεται λαϊκό προσκύνημα στα φαγάδικα) . Η απάντηση είναι πολύ απλή και απορώ πως δεν με έχουν πιάσει ακόμα : ΔΕΝ ΠΑΩ ΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΕΠΙΤΑΦΙΟ. Δεν χάνω χρόνο με περιττές λεπτομέρειες αφού η περιφορά του Επιταφίου είναι πολύ θλιβερό γεγονός για μένα μια που ο σκοπός της είναι να δείξουμε και να σχολιάσουμε ό,τι φοράνε οι γειτόνοι και βου) να βρούμε καναν γαμπρό για τις θεούσες με τις μάλλινες φούστες που φοβούνται πως θα μείνουν στο ράφι (ποιο ράφι καλή μου,στο υπόγειο θα σε κλείσουν να μη σε βλέπει κοσμος.Στο ράφι φαίνεσαι) Την ώρα που οι άλλοι κρατάνε τα κεράκια τους και φαντασιώνονται τα μύδια μετά,εγώ ήδη είμαι στο πρώτο τσίπουρο. Και η χοληστερίνη αρχίζει και ανεβαίνει. 138.8 139.9 και βάλε άλλο ένα . Ναι και μύδια τηγανητά. Ναι ρε και χταπόδι, και καβουρόψυχα φυσικά .Ε καλά,που πας χωρίς γαύρο.Και καλαμάρι.Και ξανά μύδια. Και τυροκαυτερές.Και παστό γαύρο.Και και και και και... Και ωχ μάνα μου τουμπάνιασα πάλι. Ρε οι αλήτες τρώγανε λες και είχανε να φάνε απο την κατοχή. Αλλά αυτοί νηστεύανε . Τελικά η νηστεία τον φέρνει τον άνθρωπο στα όρια της εξαθλίωσης. Πέσανε οι κολλητοί πάνω στο καλαμάρι λες και ήταν μπον φιλέ.Ενώ εγώ .. ΚΥΡΙΟΣ.... τελικά γίναμε τόσο κομμάτια με τα τσίπουρα (νομίζω μέτρησα 42 μπουκαλάκια αλλά παίζει να ήταν λιγότερα) που κλάμπινγκ δεν ακολούθησε .Πάει γεράσαμε. Και περνάμε στο Μεγάλο Σάββατο. Οι άλλοι σηκωνόντουσαν πρωί πρωί να πάνε να κοινωνήσουν (δεν ξέρω αν θυμήθηκαν να πάρουν κουταλάκια από το σπίτι όπως τους είπα),εγώ ξεράθηκα και ξύπνησα με τον ήλιο ντάλα μεσημέρι. Μετά τον πατροπαράδοτο καφέ στο λιμάνι, και αφού χτύπησε το κινητό μου και ακούστηκε η ρομαντική φωνή του πατέρα μου "ΕΓΩ ΤΟ ΚΟΚΟΡΕΤΣΙ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΘΑ ΤΟ ΦΤΙΑΞΩ? ΕΛΑ ΠΑΝΩΩΩΩΩ" ,πήγα σπίτι και βοήθησα στο πέρασμα του αρνιού στη σούβλα, και στο τύλιγμα του κοκορετσιού. Παρένθεση : Αν ακούσετε διάλογο μεταξύ αντρών την ώρα που σουβλίζουν αρνί χωρίς να έχετε εικόνα, θα γελάτε 2 μέρες . Πχ : - Άνοιξέ του τα πόδια - Σπρώξε να μπεί καλά. -Πιο βαθιά ρε! Δεν μπήκε μέσα -Βγήκε από το κεφάλι? -Ρίξε μια τελευταία σπρωξιά .Έσκασε μύτη. -Τώρα σφίχτου τα πόδια και φέρε το σύρμα ..τα σχόλια δικά σας.. Όλα αυτά μου άνοιξαν την όρεξη οπότε και το βράδυ αφού έφαγα γρήγορα γρήγορα την παραδοσιακή μαγειρίτσα ,έπεσα πάνω στα μπριζολίδια και τις γαρδούμπες. Είχε προηγηθεί ένας μέγκα τσακωμός με κωλοπαίδια που θεωρούσαν αστείο να πετάνε δυναμιτάκια κάτω απο τα αυτοκίνητά μας οπότε και αυτό μας έκανε να πεινάσουμε περισσότερο. Μετά τρέξαμε στα τοπικά κλαμπ να νυφοπαζαριαστούμε. (Εγώ δηλαδή ,γιατί όλοι οι υπόλοιποι είναι παντρεμένοι/αρραβωνιασμένοι κλπ κλπ οπότε δεν κοιτάνε αριστερά δεξιά :) ποσο τους λυπάμαι). Τα ποτά ήταν ΧΑΛΙΑ. Πετρέλαια, βαρβολίνες και απόνερα από το πλύσιμο των ποδαριών του μαγαζάτορα. Ευτυχώς που δεν είχα πάρει αυτοκίνητο γιατί ακόμα θα ψάχναν να βρούν το κουφάρι μου.. Άκουσε όλο το εορτολόγιο ο Κοντός (έτσι λέγεται αυτός που το χει το μαγαζί). Οικονομία λόγου ρε... η συνέχεια στο επόμενο.. Η τελική μάχη με την Χοληστερίνη την Κυριακή του Πάσχατος!