Σήμερα πέρναγα έξω από το Σωτηρία. Δεν είχα πάνω μου λεφτά, τράπεζα μακριά και πείναγα.
Οπότε είπα να φάω τσάμπα πρωϊνό.
Πήγα στην αιμοδοσία να δώσω κανα μισόκιλο από το πολύτιμο αίμα μου, το οποίο και είναι γνωστό για τις ιαματικές και ιαιματικές του ιδιότητες. Κυρίως απολυμαίνει επιφάνειες (έχει υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ) και βοηθάει στην ποδάγρα, την μαλαφράντζα, την οστεοπώροση και τη γκρίνια. Ειδικά στη γκρίνια κάνει θαύματα. Σε όσες έχω πετάξει στα μούτρα μισό κιλό αίμα μου την ώρα που γκρίνιαζαν, σταμάτησαν αμέσως.
Το θέμα είναι άλλο όμως.
Ο γιατρός σχεδόν μου έκανε πρόταση γάμου όταν άκουσε πως είχα πάει έτσι, εθελοντικά (είπαμε, ψέμματα, πήγα για τσάμπα πορτοκαλάδα και κρακεράκια).
Μου έλεγε λοιπόν ο ντοκ, ότι 1 στους 20 είναι εθελοντής και τα αποθέματά τους είναι πολύ λίγα, ειδικά τώρα τον Αύγουστο που τα μαλακισμένα θα πίνουν σαν ασκιά και μετά θα πηγαίνουν με 200 να κάνουν τεστ αντοχής στις κολώνες.
Οπότε ρε σεις, πριν φύγετε για διακοπές, περάστε μια βόλτα απο ένα νοσοκομείο για ένα τσάμπα πρωινό.
Υπάρχει ανάγκη
Friday, July 23, 2010
Tuesday, July 13, 2010
Και ένα σοβαρό..
Αναδημοσιεύω από τον Ανεμο-ναυτίλο , χωρίς κανένα σχόλιο δικό μου. Τι να πεις δηλαδή...
Προς τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Φέρες 10 Ιουνίου 2010
Κύριε Υπουργέ,
Ονομάζομαι Γιώργος Αποστολόπουλος και ζω, σήμερα, στον Έβρο.
Μέχρι πριν από επτά χρόνια ζούσα στην Κομοτηνή, όπου διατηρούσα και εργαζόμουν σκληρά σ΄αυτή, μια μικρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ασφαλείας (security) η οποία βούλιαξε το 2003, κάτω από το βάρος μιας άσχημης συγκυρίας προσωπικών λαθών και λανθασμένων επιλογών, μιας άσχημης περιπέτειας με την υγεία μου, ψεύτικων υποσχέσεων εκ μέρους της πολιτείας και νόμων φτιαγμένων έτσι που να μη μ΄αφήσουν ν΄αναπτυχθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν για να μπορώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου προς το δημόσιο.
Το δημόσιο, που ήθελα δεν ήθελα, το είχα συνεταίρο στην, κατά τα άλλα «ατομική» επιχείρησή μου. Ένας συνεταίρος που μόνο έπαιρνε απ΄το ταμείο, χωρίς ποτέ να δώσει τίποτα, χωρίς ποτέ να δουλέψει δίπλα μου στα ατέλειωτα ξενύχτια των φυλάξεων, χωρίς ποτέ να τρέξει μαζί μου στον ψυχοφάγο αγώνα για την είσπραξη των οφειλόμενων. Δεν επιδοτήθηκα ποτέ, Υπουργέ μου. Ούτε το βοήθημα που δινότανε στους νέους επαγγελματίες πήρα, γιατί, λέει, το επάγγελμά μου δεν ήταν στη λίστα. Όποιος άνοιγε ένα ψιλικατζίδικο για να απασχοληθεί αυτός και η γυναίκα του, το έπαιρνε αυτό το βοήθημα. Εγώ που φύλαξα μια πόλη και τη βιομηχανική της περιοχή δεν πήρα ποτέ τίποτα!
Ήρθατε τότε, οι πολιτικοί, και μου μιλήσατε για ανάπτυξη της Θράκης. Υποσχεθήκατε νόμους που θα φέρνανε επενδύσεις και δουλειά στον τόπο. Και με γελάσατε, κύριε. Δώσατε άπειρα χρήματα σε ψευτοεπενδυτές για να επιχειρήσουν στον τόπο μου. Ήρθανε οι απατεώνες – φίλοι της εκάστοτε κυβέρνησης- και στήσανε εργοστάσια – φαντάσματα για να αναπτύξουνε τάχα την παραμεθόριο περιοχή. Υποσχεθήκανε εκατοντάδες θέσεις εργασίας, συμφωνήσανε μαζί σας να απασχολήσουν ντόπιους άνεργους και στην συνέχεια λειτουργούσανε με έξι – εφτά άτομα προσωπικό κι αυτούς ξένους.
Δεν ελέγξατε ποτέ αν τήρησαν τη συμφωνία οι φίλοι σας. Αντίθετα συνεχίσατε να τους χρηματοδοτείτε. Κι όταν αυτοί τα μάζεψαν κι έφυγαν αφήνοντας πίσω τους κι άλλους άνεργους, εσείς πάλι δεν κάνατε τίποτα. Δώσατε στους ανθρώπους αυτούς χρήματα, που δεν ήταν δικά σας, για να αναπτυχθεί η Θράκη. Κι εκείνοι πήγαν και επένδυσαν τα χρήματα αυτά στις γειτονικές χώρες και βοήθησαν την ανάπτυξή στη Βουλγαρία και τα Σκόπια, αφήνοντας στη Θράκη μόνο χρέη και ακάλυπτες επιταγές, βυθίζοντας μικρομάγαζα σαν το δικό μου. Κάντε μια βόλτα στη ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής, δείτε τα κουφάρια των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, δικών σας και δικών τους και θα καταλάβετε τι λέω.
Σε μια κίνηση απελπισίας, τότε, πήρα μια στίβα ακάλυπτες επιταγές που με είχανε φορτώσει αυτοί τους οποίους είχατε χρυσοπληρώσει για να με «αναπτύξουν» και πήγα στον Εισαγγελέα της έδρας ζητώντας του βοήθεια. Μου απάντησε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα, επειδή οι οφειλέτες μου ήταν ανώνυμες εταιρείες και πως θα πετούσα τα λεφτά μου αν προσπαθούσα να τους πιέσω να με πληρώσουν. Είχε δίκιο ο άνθρωπος και είναι ο μόνος που μου είπε την αλήθεια. Δεν τον άκουσα. Ξόδεψα εκατομμύρια σε δικηγόρους και κλητήρες, χωρίς ποτέ να πάρω κάτι απ΄τα χρωστούμενα. Σήμερα δεν έχω χρήματα να πληρώσω ένα δικηγόρο να μου παρασταθεί στη δύσκολη στιγμή μου. Το καλύτερο απ΄όλα; Το κράτος – συνεταίρος ήθελε το μερτικό του κι απ΄τα λεφτά που δεν εισπράχτηκαν ποτέ!
Με αδικήσατε Υπουργέ μου της δικαιοσύνης. Δεν φροντίσατε όταν τους δίνατε τα χρήματα, να φτιάξετε και τους κατάλληλους νόμους ώστε με τα χρήματα αυτά να κάνουν πράξεις τις υποσχέσεις. Μου τάξανε ανάπτυξη και μου δώσανε «πέτσινες» επιταγές. Μου τάξατε επιτυχία και μου φέρατε καταστροφή.
Τον καιρό της «δόξας» μου ήμουν απ΄τους αγαπημένους σας. Ένας πετυχημένος ντόπιος επιχειρηματίας, που έδινα δουλειά σε περισσότερο κόσμο απ΄όσο οι Χρυσοεπιχορηγούμενες Α.Ε.- πελάτες μου, πρόεδρος σε τρείς συλλόγους και μέλος του Δ.Σ. άλλων έξι, αγαπητός στην τοπική κοινωνία, απ΄τους πρώτους καλεσμένους στις διάφορες εκδηλώσεις και δεξιώσεις σας. Μέχρι που μου προτείνατε να γίνω δημοτικός σύμβουλος. Πιστεύατε, τότε, πως η παρουσία μου δίπλα σας θα τόνιζε τη λάμψη σας, νομίζατε πως θα μπορούσα να επηρεάσω ψηφοφόρους προς όφελός σας. Εκεί σας γέλασα, μια φορά κι εγώ. Ποτέ δεν είπα σε κανέναν, ούτε στη γυναίκα και τα παιδιά μου, ποιόν να ψηφίσει.
Με χειροκροτούσατε όταν, για χρόνια, με δικά μου έξοδα, επάνδρωνα το πυροφυλάκιο της Νυμφαίας, τη νύχτα, αφού η Πυροσβεστική Υπηρεσία δεν είχε το απαιτούμενο προσωπικό για να το κάνει. Με βραβεύσατε, γιατί ήμουν απ΄τους πρωτεργάτες που έστησαν το παράρτημα της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης στη Ροδόπη Με αποκαλούσατε ραχοκοκαλιά της οικονομίας τότε. Σήμερα, που δεν έχω να πληρώσω φυσικοθεραπευτή για τον διαλυμένο μου αυχένα, δε με θυμάται κανείς σας.
Ήμουν η καλύτερη παρέα, τότε, όπου βρισκόμουν γινόταν γλέντι.
Σήμερα, οι λίγοι φίλοι που μου απομείνανε, τις λίγες φορές που με επισκέπτονται, μου φέρνουν για δώρο τα αντικαταθλιπτικά μου, που ξέρουν πως δεν έχω τη δυνατότητα να αγοράσω. Το σπίτι μου ήταν πάντοτε γεμάτο κόσμο, τότε. Σήμερα ζω σ΄ένα καλύβι στο Δέλτα του Έβρου, ξεχορταριάζοντας αυλές, σκάβοντας μπαξέδες και ξεναγώντας τους επισκέπτες στο βάλτο για να επιβιώσω. Δεν παραπονιέμαι, πληρώνω τα λάθη μου. Πληρώνω όμως και τα δικά σας λάθη κι αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.
Κι εδώ ήρθατε και με βρήκατε κι εδώ με χειροκροτήσατε, γιατί ήμουν , λέει, ο ακρίτας και ο φύλακας των συνόρων. Και πάλι με γελάσατε. Λίγα χρόνια μετά, θελήσατε –στο όνομα κάποιας τάχα πράσινης ανάπτυξης και για λογαριασμό των συμφερόντων που θέλουνε να φτιάξουν bungalows στο Δέλτα- να με διώξετε κι από δω. Από ακρίτας έγινα καταπατητής απ΄τη μια μέρα στην άλλη!
Έτσι πήγε η ζωή μου, αυτή ήταν η επαφή μου με την πολιτεία και τους πολιτικούς της. Όπου ανταμώσαμε με πιάσατε κορόιδο, όποτε με ζυγώσατε ήταν για να με εκμεταλλευτείτε.
Με κοροϊδέψατε για χρόνια όταν οι δάσκαλοί μου στο σχολειό μου μαθαίνανε πως ο Τούρκος είναι ο εχθρός μου, όταν οι αξιωματικοί μου στο στρατό μου μιλάγανε για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικρασίας ή με κοροϊδέψατε όταν είπατε πρόπερσι πως οι πρόγονοί μου πέθαναν λόγω συνωστισμού; Ποιο απ΄τα δύο είναι αλήθεια και ποιο ψέμα; Η γιαγιά μου πάντως που πέθανε δείχνοντας προς την Αίνο, μίλαγε για σφαγή.
Με κοροϊδέψατε όταν με κάνατε έφεδρο αξιωματικό, γιατί τάχα ήμουν καλύτερους απ΄τους άλλους. Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω ότι απλά μου κλέψατε έξι επί πλέον μήνες απ΄τη ζωή μου και πως με θέλατε μόνο για να κάνω το άχαρο κομμάτι της δουλειάς και για να πληρώσω στο τέλος τα υλικά που είχανε χάσει οι επαγγελματίες του στρατού σας. Κανείς δε θα θυμάται σήμερα εκείνο το τρελό παιδί που το ΄87, χωρίς να του το ζητήσει κανείς, πέρασε νύχτα το ποτάμι, με το κουπί, για να δει αν οι Τούρκοι είχαν φέρει άρματα απέναντι. Κανείς, εκτός ίσως από κείνον τον συνταγματάρχη που με κοίταγε με γουρλωμένα μάτια, όταν του ΄λεγα πως στην άλλη όχθη δεν υπάρχει ψυχή.
Μα την έκφραση του προσώπου του, εγώ δε θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν το παράσημό μου εκείνο το βλέμμα. Κι ήταν καλύτερο απ΄οποιοδήποτε παράσημο θα μπορούσε να μου δώσει κάποιος από σας. Με κοροϊδέψατε όταν κάνατε πως δε βλέπατε τα 4 ένσημα που μου κόλλαγε ο εργοδότης μου, ενώ δούλευα 7 μέρες τη βδομάδα, 12 ώρες τη μέρα, για να μη χάσω τη δουλειά, να θρέψω τα παιδιά μου, να τα μεγαλώσω με αξιοπρέπεια, χωρίς να ζητώ ενίσχυση από γονείς και πεθερικά.
Με κοροϊδέψατε όταν μου τάξατε προκοπή κι ένα καλύτερο μέλλον αν έστηνα τη δική μου επιχείρηση και με εξαπατήσατε λέγοντάς μου πως είναι υποχρεωτικό να ασφαλιστώ, για να μου φυλάξετε τα χρήματα που πιθανόν δεν θα μπορούσα να αποταμιεύσω μόνος μου για την περίθαλψη και τα γεράματά μου. Με ξεγελάσατε όταν μου είπατε πως δεν μ΄αφήνετε να διαλέξω μόνος τον ασφαλιστικό μου φορέα, γιατί ο μόνος αξιόπιστος ήταν αυτός που διαλέξατε εσείς για λογαριασμό μου. Κι ύστερα πήρατε τα χρήματα αυτά και τα παίξατε, τα χάσατε στο τζόγο, στο χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα. Και συνεχίζετε να με κοροϊδεύετε κυνηγώντας τους απατεώνες με άσφαιρες επιτροπές και εξεταστικές του τύπου: «όσα κόμματα, τόσα πορίσματα», που δε θα στείλουν ποτέ κανένα κλέφτη στη φυλακή και το ξέρουμε όλοι.
Εγώ όμως θα πάω στη φυλακή Υπουργέ μου. Το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση εξάμηνης φυλάκισης μου, επειδή δεν πλήρωσα τις εισφορές μου στο ΤΕΒΕ από το 2006 μέχρι το 2009. Μα η επιχείρησή μου βούλιαξε το 2003. Από τότε είμαι ανασφάλιστος. Τι μου προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια το ΤΕΒΕ; (μπορεί εσείς να το λέτε ΟΑΕΕ, αλλά ο λαός σας το λέει ΤΕΒΕ, κύριε, και είναι η πιο σφιχτή θηλιά στο λαιμό του κάθε επαγγελματία).
Τι τους χρωστάω; Γιατί να τους πληρώσω; Τι θα μου προσφέρουν; Το ταμείο το βουλιάξατε εσείς, όχι εγώ. Όλοι πια ξέρουν πως ο μεγαλύτερος οφειλέτης προς τα ταμεία, ο χειρότερος κακοπληρωτής είναι το κράτος. Πήγε κάποιος από σας φυλακή για να πάω κι εγώ;
Γιατί να φυλακιστώ; Μήπως εγώ δεν ήθελα να είμαι ασφαλισμένος; Τα λεφτά μου έχασα. Δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανέναν. Μαζί με την επένδυσή μου έχασα και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Τόσος κόπος, τόσα όνειρα και τόσο μεράκι πήγαν χαμένα. Έχασα και την αξιοπρέπειά μου. Έγινα «αυτός που φαλίρισε», «αυτός που βάρεσε κανόνι». Επειδή είμαι φτωχός θα με φυλακίσετε; Τι θα κερδίσει το κράτος μ΄εμένα στη φυλακή; Τίποτα, αντίθετα θα επιβαρυνθεί με την διατροφή και την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη.
Ποιο έγκλημα διέπραξα ώστε να χρειάζομαι σωφρονισμό; Κανένα και το ξέρετε. Ποιος κινδυνεύει από μένα και μου πρέπει εγκλεισμός; Κανείς και το γνωρίζετε. Με κλείνετε μέσα, για να εκβιάσετε εμένα και μέσα από μένα τους δικούς μου ανθρώπους, να σφιχτούν, να βρουν λεφτά, να πληρώσουν για να με βγάλουν. Για να μπορέσετε να συντηρήσετε την απάτη που εσείς λέτε ΟΑΕΕ κι εγώ ΤΕΒΕ, με τους εκατονταπλάσιους απ΄όσους χρειάζεται υπαλλήλους και τις μισές παροχές σε σχέση με τις εισφορές, από οποιαδήποτε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Για να΄χετε κάπου να διορίζετε τους δικούς σας ανθρώπους, να μαζεύετε τους ψήφους.
Όμως όχι κύριε. Τούτη τη φορά δεν πιάνομαι κορόιδο. Ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου έχουμε τα χρήματα, αλλά και να τα΄χα δεν τα΄δινα. Χίλιες φορές κρατούμενος, παρά ξανά κορόιδο. Το χρέος προς την πατρίδα μου το΄καμα. Το χρέος προς το κράτος, την πολιτεία σας –που καμιά σχέση δεν έχει με την πατρίδα μου έτσι πως την καταντήσατε- θα το πληρώσω στο κελί. Δεκάρα δε σας δίνω, γιατί δεν την αξίζετε, γιατί δε δουλέψατε για να την δικαιούστε.
Αλλάξατε πολλοί Υπουργοί δικαιοσύνης όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν είχε την τιμιότητα να πει: «αυτός ο νόμος που φυλακίζει νοικοκύρηδες γιατί φτωχύνανε, είναι άδικος, τον καταργώ». Μα αυτή η ανοησία πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Ξέρετε Υπουργέ μου ότι σήμερα στη χώρα μας χρειάζεται κανείς περισσότερα χρήματα για να κλείσει μια επιχείρηση από όσα για να την ανοίξει; Ξέρετε άραγε πόσες εκατοντάδες χιλιάδων πολιτών είναι επιχειρηματίες μόνο στα χαρτιά και ψάχνουν μεροκάματο για να΄χουνε να φάνε; Επιχειρηματίες φαντάσματα, φορτωμένοι με νεκρές επιχειρήσεις που το μόνο που προσφέρουν πια είναι ποσοστιαίες μονάδες σε κάποιες κάλπικες στατιστικές. Σας βολεύει να λέτε πως είμαστε χώρα αυτοαπασχολούμενων;
Άνθρωποι σαν και μένα, σήμερα, δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν τους αφήνει το πτώμα που κουβαλούν στη ράχη τους. Γιατί δεν απλοποιείτε τα πράματα; Ίσως αν απαλλαγούμε απ΄το νεκρό βάρος να μπορέσουμε να προσφέρουμε κάτι στο σύνολο. Χρεοκοπημένοι είμαστε, όχι πεθαμένοι. Γιατί μας στερείτε το δικαίωμα της δεύτερης προσπάθειας; Εσείς αν δεν εκλεγείτε με την πρώτη, δε θα ξαναβάλετε υποψηφιότητα την επόμενη τετραετία; Αν δεν πάει καλά το εκλογικό σας ποσοστό, θα πάτε στη φυλακή;
Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για μας τους μικρούς. Οι άλλοι οι μεγάλοι, οι φίλοι και σπόνσορες, όσες φορές χρεοκοπούν, άλλες τόσες επιδοτούνται. Κι αυτοί που πήραν τις επιδοτήσεις κι έφυγαν συνεχίζουν τη ζωή τους στη βίλλα τους στην Κούβα ή πάνε και ρίχνουν τη θαλαμηγό τους πάνω στις ξέρες του Αιγαίου. Εγώ ο εχθρός της έννομης τάξης πάω στη φυλακή, επειδή δεν είχα να πληρώσω για την ασφάλειά μου, για το γιατρό του παιδιού μου. Δικαιοσύνη Υπουργέ μου!
Αλλάξανε πολλοί λειτουργοί της Δικαιοσύνης όλον αυτόν τον καιρό. Κανείς δεν είχε τα κότσια να πει: «αυτός ο νόμος που κλείνει σπίτια είναι άτιμος. Δεν τον εφαρμόζω». Και πώς να το κάνετε; Κάτι τέτοιοι νόμοι είναι που γεμίζουν τα δικαστήρια με κατηγορούμενους, που δίνουν δουλειά στους συναδέλφους σας δικηγόρους. Κι αυτής της κυρίας με την παλάντζα, που χετε πάνω απ΄τα κεφάλια σας, δεν της βάλατε το πανί για να μη βλέπει ποιόν δικάζει, το βάλατε για να μη βλέπει ο κόσμος πως της τα΄χετε βγάλει τα μάτια από τη ρίζα. Και μάλλον την κουφάνατε κι όλας. Αλλιώς, δεν μπορεί, κάτι θ΄άκουγε απ΄το κλάμα ενός ολόκληρου λαού.
Ερήμην με δικάσανε, Υπουργέ μου. Δεν με ειδοποιήσανε να πάω στο δικαστήριο. Ίσως για να μην ακούσουνε αυτά που σου γράφω σήμερα. Δεν είναι που δε με βρήκανε, ξέρανε που μένω όταν ήταν να μου κοινοποιήσουν την απόφαση. Αυτή είναι η δικαιοσύνη, αυτή η διαφάνεια κι αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που υπηρετείτε. Με κοροϊδέψατε όταν μου μιλήσατε για αλλαγή, με εξαπατήσατε όταν μου υποσχεθήκατε επανίδρυση του κράτους. Τίποτα δεν αλλάξατε, τίποτα δεν επανιδρύσατε. Ψέματα μου είπατε. Εκτός τόπου και χρόνου είσαστε όλοι σας. Έχετε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και το λαό σας.
Μετατρέψατε το κοινοβούλιο σε μια εισπρακτική Α.Ε. που το μόνο που κάνει είναι να ψάχνει τρόπους και να ψηφίζει νόμους για να πάρει όσο γίνεται περισσότερα χρήματα απ΄τον πολίτη. Οι πολίτες σας αποκαλούν κλέφτες εκεί έξω αλλά μάλλον δεν το ακούτε ή αν το ακούτε δεν φαίνεται να σας απασχολεί. Οι πολίτες δε νοιάζονται αν τα χρήματα που πήρατε ήταν μίζα ή προεκλογική χορηγία. Πως θα διαπραγματευτεί μετεκλογικά ο Υπουργός με τον επιχειρηματία που του ΄δωσε χρήματα προεκλογικά για να γίνει Υπουργός; Ίσως στη δικαιοσύνη να περνούν τέτοια τερτίπια και η διαφορετική ονοματοδότηση του «δώρου» να αθωώνει. Η κοινή γνώμη όμως δεν γελιέται πια. Για τον απλό πολίτη τα πράματα είναι απλά: ή πήρες χρήματα ή δεν πήρες.
Ο κόσμος εδώ έξω έχει σχεδόν πειστεί ότι η μεγαλύτερη περιπέτεια της δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν ήταν η χούντα αλλά η μεταπολίτευση. Το δίλλημα πλέον δεν είναι αν θα κυβερνήσει το ένα κόμμα ή το άλλο αλλά αν αυτός που θα μας απαλλάξει από σας θα είναι λοχίας, λόγιος ή επιχειρηματίας. Κι αυτό είναι ντροπή για κάθε δημοκράτη και για κάθε Έλληνα. Ξεφτιλίσατε τη δημοκρατία μέσα στο ναό της, το κοινοβούλιο. Ποιος μπορεί να μου εξηγήσει πως γίνεται σ΄ένα κοινοβούλιο που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, να υπάρχουν κομματικές γραμμές; Γιατί ο δημοκρατικά εκλεγμένος βουλευτής πρέπει να ψηφίσει ενάντια στη θέληση των ψηφοφόρων του και της περιοχής που τον εξέλεξε για να προασπίσει τα συμφέροντά της και γιατί αν δεν το κάνει ο αρχηγός τον διώχνει από το κόμμα; Δεν αντιπροσωπεύει εμένα εκεί; Για να στηρίζει τον αρχηγό του τον έστειλα;
Είναι δημοκρατικό να διορίζει ο αρχηγός υπουργούς που δεν έχουν εκλεγεί απ΄το λαό; Αν είναι τι τους θέλουμε τους βουλευτές; Μόνο για να τους πληρώνουμε; Ας ψηφίζουμε έναν αρχηγό, να διαλέγει ποιους θέλει για υπουργούς, να κάνει τα κουμάντα του όπως καταλαβαίνει. Βλέπετε; Μόνοι σας απαξιωθήκατε. Εσείς κάνατε τον κόσμο να πιστέψει πως δεν σας χρειαζόμαστε, πως ο βουλευτής το μόνο που κάνει είναι θεατρινίστικα ξεσπάσματα, άσκοποι λόγοι γεμάτοι βερμπαλισμούς και επίδειξη ρητορικής δεινότητας και στο πηλίκον ουδέν!
Γιατί η υπουργός παιδείας στέλνει το παιδί της σ ένα σχολειό (ΙΒ θαρρώ το λένε) από το οποίο δεν μπορεί να μπεί παρά μόνο σε πανεπιστήμια του εξωτερικού; Δεν της κάνουν τα Ελληνικά; Υπουργός παιδείας είναι, ας τα κάνει καλύτερα. Εμένα όταν οι κόρες μου παίρνανε το πτυχίο τους από τα ΙΕΚ καμάρωνα Και συγχρόνως έκλαιγα που δεν είχα τα λεφτά να τις στείλω κάπου ψηλότερα.
Έτσι όπως κλαίω και σήμερα, στη σκέψη πως το 3,5 χρονών παληκαράκι μου (ένα δώρο που μου΄στειλε ο Θεός στα 47 μου, τότε, να γλυκάνει τη δυστυχία μου, να διώξει απ΄το χέρι μου το όπλο που μέρα με τη μέρα ζύγωνα πιο κοντά στο κεφάλι μου, να μου ξαναδώσει δύναμη και θέληση για ζωή) που είναι κολλημένο πάνω μου σα βδέλλα, θα πρέπει να ζήσει μακρυά μου όσο καιρό θα είμαι κρατούμενος. Για μένα, βλέπετε, δεν είναι τίτλος τιμής να μεγαλώνει το παιδί μου χωρίς πατέρα.
Σήμερα θα τις έστελνα κι εγώ έξω γιατί θα θεωρούσα ντροπή να μάθουν τα παιδιά μου γράμματα στο εκπαιδευτικό σύστημα που έδιωξε τη Χαρά Νικοπούλου απ΄το Μεγάλο Δέρειο.
Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια κουβεντιάζει ο λαός σας σήμερα, Υπουργέ μου. Αυτά ρωτάει κι απαντήσεις δεν παίρνει. Δεν ήταν αναρχικοί, ούτε αντιεξουσιαστές που φωνάζανε τις προάλλες να καεί η βουλή. Άνθρωποι σαν εμένα ήτανε και σαν το συχωρεμένο τον πατέρα μου. Άνθρωποι που πιθανόν να μην έχουν ξαναπάει σε συλλαλητήριο ποτέ τους. Και το «να καεί» δεν ήταν μίσος ούτε κακία. Η τελευταία, η απελπισμένη λύση είναι. Όταν δεν αποδίδει κανένα άλλο μέσο, βάζεις φωτιά στο χωράφι για να ξεφορτωθείς τα ζιζάνια. Αυτό σας φώναξε ο κόσμος. Μα ούτε κι αυτό τ΄ακούσατε. Τίποτα δεν ακούτε πια.
Αμπαρωμένοι σ΄ένα δικό σας κόσμο, πολύ μακριά απ΄το δικό μου κι ακόμη μακρύτερα απ΄τον πραγματικό, θωρακισμένοι, κυκλωμένοι από σωματοφύλακες μη σας πειράξει κανείς, από μυαλοφύλακες μη τυχόν κι αλλάξει η σκέψη σας, από ψυχοφύλακες, μήπως αγγίξει κανείς την ψυχή σας και ξεφύγει κάποιο ίχνος ανθρωπιάς, από διορισμένους κόλακες που σας γλύφουν λέγοντας πως ότι κάνετε είναι σωστό και φροντίζουν να μη δείτε ποτέ την πραγματικότητα, απόμακροι κι απρόσιτοι, άτολμοι και άβουλοι εκτελεστές των εντολών που σας δίνουν ξένοι, πειθήνια όργανα μιας θολής παγκόσμιας διακυβέρνησης, στην οποία κάποιοι λίγοι από σας θα είναι κάτι λίγο κι υπόλοιποι, μαζί με μας, απολύτως τίποτα.
Τέλειωσε η εποχή σας κύριε. Μόνοι σας την τελειώσατε. Δεν θα΄χει πιά λαοθάλασσες στις συγκεντρώσεις σας. Ούτε οι «βολεμένοι» θα΄ρχονται πια από φόβο μη τους πάρει κι αυτούς η μπάλα. Ήδη άρχισαν να σας «κράζουν» στο δρόμο. Ο λαός ψάχνει να βρει αλλού τη σωτηρία. Δεν πιστεύουμε πως θα δώσουν τη λύση οι ξενόφερτοι σωτήρες, όσα δανεικά κι αν φέρουν, ούτε οι ξενοσπουδαγμένοι μας πολιτικοί που τά ΄μαθαν όλα εκεί έξω, εκτός απ΄το πώς σκέφτεται και αντιδρά ο λαός που ήρθανε να κυβερνήσουν. Ούτε και στους παλιότερους έχουμε εμπιστοσύνη. Επί 36 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι μας πήγαν απ΄το κακό στο χειρότερο, εξαφάνισαν τον όποιο πλούτο παρήγαγε η χώρα. Τι άλλαξε σήμερα και θα μας πάνε στο καλύτερο;
Και ούτε το: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» περνάει πιά. Αν υπάρχουν καλοί και κακοί στο κοινοβούλιο, τότε τα πράματα είναι απλά. Αν οι καλοί είστε περισσότεροι διώξτε τους κακούς. Αν πάλι είναι οι κακοί περισσότεροι ας σηκωθούν να φύγουν οι καλοί, να ξέρουμε τι μας γίνεται. Μα ούτε το ΄να θα γίνει ούτε τ΄άλλο. Η καρέκλα έχει κόλλα, έτσι δεν είναι; Ή μήπως είναι μέλι;
Έτσι είναι και το ξέρω, κύριε. Και, αντίθετα από σας, τις αποφάσεις μου τις έχω πάρει. Την ερχόμενη βδομάδα θα πάω στον κ. εισαγγελέα της Κομοτηνής για να εκτελέσει την ποινή που μου επέβαλε. Με το κεφάλι ψηλά θα πάω, να πληρώσω για τα λάθη μου, το μεγαλύτερο απ΄τα οποία είναι που πίστεψα σε σας και το νόμο σας και σας άφησα να με ξεγελάσετε τόσες φορές.
Κι αφού ξεχρεώσω ότι χρωστώ στην πολιτεία σας, θα περάσω στην απέναντι πλευρά του ποταμιού, να ζητήσω απ΄τους γειτόνους να με αφήσουν να στήσω εκεί το καλύβι μου. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, δε φαντάζομαι να μου αρνηθούν. Από κει και πέρα, όταν η χώρα που ζώ με πληγώνει, θα πονάει λιγότερο γιατί δεν θα είναι η πατρίδα μου. Δεν φεύγω χωρίς να πληρώσω το λογαριασμό, δεν με λένε Χριστοφοράκο και θέλω τα παιδιά μου να συνεχίσουν να φέρουν το όνομά μου με περηφάνια.
Θα φύγω για να ζήσει ο γιός μου μακριά από σας, μη μάθει πως φερθήκατε στον πατέρα του και γίνει αντιεξουσιαστής για να σας χτυπήσει. Γιατί εξουσία εξασκείτε όχι διακυβέρνηση. Γιατί εξουσιάζετε, δεν διοικείτε. Γιατί η εξουσία είναι βία και βία θα φέρει.
Δεν έγραψα για να ζητήσω χάρη, δε σας την κάνω τέτοια χάρη. Δε θέλω κάποιο ρουσφέτι, θέλησα να μιλήσω στον υπουργό της δικαιοσύνης, για τις αδικίες που, χρόνια τώρα, βασανίζουν τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Δεν έγραψα την ιστορία της ζωής μου, την ιστορία του Θρακιώτη μικρομεσαίου της γενιάς μου σας αφηγήθηκα και την ιστορία του πολιτικού της γενιάς σας έτσι όπως την είδαμε εμείς.Θέλησα να μοιραστώ την πίκρα μου με τον Υπουργό, γιατί είμαι σίγουρος πια πως τα βογγητά του λαού δεν φτάνουν στα υπουργεία και αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.
Γιώργος Κ. Αποστολόπουλος
Προς τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Φέρες 10 Ιουνίου 2010
Κύριε Υπουργέ,
Ονομάζομαι Γιώργος Αποστολόπουλος και ζω, σήμερα, στον Έβρο.
Μέχρι πριν από επτά χρόνια ζούσα στην Κομοτηνή, όπου διατηρούσα και εργαζόμουν σκληρά σ΄αυτή, μια μικρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ασφαλείας (security) η οποία βούλιαξε το 2003, κάτω από το βάρος μιας άσχημης συγκυρίας προσωπικών λαθών και λανθασμένων επιλογών, μιας άσχημης περιπέτειας με την υγεία μου, ψεύτικων υποσχέσεων εκ μέρους της πολιτείας και νόμων φτιαγμένων έτσι που να μη μ΄αφήσουν ν΄αναπτυχθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν για να μπορώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου προς το δημόσιο.
Το δημόσιο, που ήθελα δεν ήθελα, το είχα συνεταίρο στην, κατά τα άλλα «ατομική» επιχείρησή μου. Ένας συνεταίρος που μόνο έπαιρνε απ΄το ταμείο, χωρίς ποτέ να δώσει τίποτα, χωρίς ποτέ να δουλέψει δίπλα μου στα ατέλειωτα ξενύχτια των φυλάξεων, χωρίς ποτέ να τρέξει μαζί μου στον ψυχοφάγο αγώνα για την είσπραξη των οφειλόμενων. Δεν επιδοτήθηκα ποτέ, Υπουργέ μου. Ούτε το βοήθημα που δινότανε στους νέους επαγγελματίες πήρα, γιατί, λέει, το επάγγελμά μου δεν ήταν στη λίστα. Όποιος άνοιγε ένα ψιλικατζίδικο για να απασχοληθεί αυτός και η γυναίκα του, το έπαιρνε αυτό το βοήθημα. Εγώ που φύλαξα μια πόλη και τη βιομηχανική της περιοχή δεν πήρα ποτέ τίποτα!
Ήρθατε τότε, οι πολιτικοί, και μου μιλήσατε για ανάπτυξη της Θράκης. Υποσχεθήκατε νόμους που θα φέρνανε επενδύσεις και δουλειά στον τόπο. Και με γελάσατε, κύριε. Δώσατε άπειρα χρήματα σε ψευτοεπενδυτές για να επιχειρήσουν στον τόπο μου. Ήρθανε οι απατεώνες – φίλοι της εκάστοτε κυβέρνησης- και στήσανε εργοστάσια – φαντάσματα για να αναπτύξουνε τάχα την παραμεθόριο περιοχή. Υποσχεθήκανε εκατοντάδες θέσεις εργασίας, συμφωνήσανε μαζί σας να απασχολήσουν ντόπιους άνεργους και στην συνέχεια λειτουργούσανε με έξι – εφτά άτομα προσωπικό κι αυτούς ξένους.
Δεν ελέγξατε ποτέ αν τήρησαν τη συμφωνία οι φίλοι σας. Αντίθετα συνεχίσατε να τους χρηματοδοτείτε. Κι όταν αυτοί τα μάζεψαν κι έφυγαν αφήνοντας πίσω τους κι άλλους άνεργους, εσείς πάλι δεν κάνατε τίποτα. Δώσατε στους ανθρώπους αυτούς χρήματα, που δεν ήταν δικά σας, για να αναπτυχθεί η Θράκη. Κι εκείνοι πήγαν και επένδυσαν τα χρήματα αυτά στις γειτονικές χώρες και βοήθησαν την ανάπτυξή στη Βουλγαρία και τα Σκόπια, αφήνοντας στη Θράκη μόνο χρέη και ακάλυπτες επιταγές, βυθίζοντας μικρομάγαζα σαν το δικό μου. Κάντε μια βόλτα στη ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής, δείτε τα κουφάρια των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, δικών σας και δικών τους και θα καταλάβετε τι λέω.
Σε μια κίνηση απελπισίας, τότε, πήρα μια στίβα ακάλυπτες επιταγές που με είχανε φορτώσει αυτοί τους οποίους είχατε χρυσοπληρώσει για να με «αναπτύξουν» και πήγα στον Εισαγγελέα της έδρας ζητώντας του βοήθεια. Μου απάντησε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα, επειδή οι οφειλέτες μου ήταν ανώνυμες εταιρείες και πως θα πετούσα τα λεφτά μου αν προσπαθούσα να τους πιέσω να με πληρώσουν. Είχε δίκιο ο άνθρωπος και είναι ο μόνος που μου είπε την αλήθεια. Δεν τον άκουσα. Ξόδεψα εκατομμύρια σε δικηγόρους και κλητήρες, χωρίς ποτέ να πάρω κάτι απ΄τα χρωστούμενα. Σήμερα δεν έχω χρήματα να πληρώσω ένα δικηγόρο να μου παρασταθεί στη δύσκολη στιγμή μου. Το καλύτερο απ΄όλα; Το κράτος – συνεταίρος ήθελε το μερτικό του κι απ΄τα λεφτά που δεν εισπράχτηκαν ποτέ!
Με αδικήσατε Υπουργέ μου της δικαιοσύνης. Δεν φροντίσατε όταν τους δίνατε τα χρήματα, να φτιάξετε και τους κατάλληλους νόμους ώστε με τα χρήματα αυτά να κάνουν πράξεις τις υποσχέσεις. Μου τάξανε ανάπτυξη και μου δώσανε «πέτσινες» επιταγές. Μου τάξατε επιτυχία και μου φέρατε καταστροφή.
Τον καιρό της «δόξας» μου ήμουν απ΄τους αγαπημένους σας. Ένας πετυχημένος ντόπιος επιχειρηματίας, που έδινα δουλειά σε περισσότερο κόσμο απ΄όσο οι Χρυσοεπιχορηγούμενες Α.Ε.- πελάτες μου, πρόεδρος σε τρείς συλλόγους και μέλος του Δ.Σ. άλλων έξι, αγαπητός στην τοπική κοινωνία, απ΄τους πρώτους καλεσμένους στις διάφορες εκδηλώσεις και δεξιώσεις σας. Μέχρι που μου προτείνατε να γίνω δημοτικός σύμβουλος. Πιστεύατε, τότε, πως η παρουσία μου δίπλα σας θα τόνιζε τη λάμψη σας, νομίζατε πως θα μπορούσα να επηρεάσω ψηφοφόρους προς όφελός σας. Εκεί σας γέλασα, μια φορά κι εγώ. Ποτέ δεν είπα σε κανέναν, ούτε στη γυναίκα και τα παιδιά μου, ποιόν να ψηφίσει.
Με χειροκροτούσατε όταν, για χρόνια, με δικά μου έξοδα, επάνδρωνα το πυροφυλάκιο της Νυμφαίας, τη νύχτα, αφού η Πυροσβεστική Υπηρεσία δεν είχε το απαιτούμενο προσωπικό για να το κάνει. Με βραβεύσατε, γιατί ήμουν απ΄τους πρωτεργάτες που έστησαν το παράρτημα της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης στη Ροδόπη Με αποκαλούσατε ραχοκοκαλιά της οικονομίας τότε. Σήμερα, που δεν έχω να πληρώσω φυσικοθεραπευτή για τον διαλυμένο μου αυχένα, δε με θυμάται κανείς σας.
Ήμουν η καλύτερη παρέα, τότε, όπου βρισκόμουν γινόταν γλέντι.
Σήμερα, οι λίγοι φίλοι που μου απομείνανε, τις λίγες φορές που με επισκέπτονται, μου φέρνουν για δώρο τα αντικαταθλιπτικά μου, που ξέρουν πως δεν έχω τη δυνατότητα να αγοράσω. Το σπίτι μου ήταν πάντοτε γεμάτο κόσμο, τότε. Σήμερα ζω σ΄ένα καλύβι στο Δέλτα του Έβρου, ξεχορταριάζοντας αυλές, σκάβοντας μπαξέδες και ξεναγώντας τους επισκέπτες στο βάλτο για να επιβιώσω. Δεν παραπονιέμαι, πληρώνω τα λάθη μου. Πληρώνω όμως και τα δικά σας λάθη κι αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.
Κι εδώ ήρθατε και με βρήκατε κι εδώ με χειροκροτήσατε, γιατί ήμουν , λέει, ο ακρίτας και ο φύλακας των συνόρων. Και πάλι με γελάσατε. Λίγα χρόνια μετά, θελήσατε –στο όνομα κάποιας τάχα πράσινης ανάπτυξης και για λογαριασμό των συμφερόντων που θέλουνε να φτιάξουν bungalows στο Δέλτα- να με διώξετε κι από δω. Από ακρίτας έγινα καταπατητής απ΄τη μια μέρα στην άλλη!
Έτσι πήγε η ζωή μου, αυτή ήταν η επαφή μου με την πολιτεία και τους πολιτικούς της. Όπου ανταμώσαμε με πιάσατε κορόιδο, όποτε με ζυγώσατε ήταν για να με εκμεταλλευτείτε.
Με κοροϊδέψατε για χρόνια όταν οι δάσκαλοί μου στο σχολειό μου μαθαίνανε πως ο Τούρκος είναι ο εχθρός μου, όταν οι αξιωματικοί μου στο στρατό μου μιλάγανε για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικρασίας ή με κοροϊδέψατε όταν είπατε πρόπερσι πως οι πρόγονοί μου πέθαναν λόγω συνωστισμού; Ποιο απ΄τα δύο είναι αλήθεια και ποιο ψέμα; Η γιαγιά μου πάντως που πέθανε δείχνοντας προς την Αίνο, μίλαγε για σφαγή.
Με κοροϊδέψατε όταν με κάνατε έφεδρο αξιωματικό, γιατί τάχα ήμουν καλύτερους απ΄τους άλλους. Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω ότι απλά μου κλέψατε έξι επί πλέον μήνες απ΄τη ζωή μου και πως με θέλατε μόνο για να κάνω το άχαρο κομμάτι της δουλειάς και για να πληρώσω στο τέλος τα υλικά που είχανε χάσει οι επαγγελματίες του στρατού σας. Κανείς δε θα θυμάται σήμερα εκείνο το τρελό παιδί που το ΄87, χωρίς να του το ζητήσει κανείς, πέρασε νύχτα το ποτάμι, με το κουπί, για να δει αν οι Τούρκοι είχαν φέρει άρματα απέναντι. Κανείς, εκτός ίσως από κείνον τον συνταγματάρχη που με κοίταγε με γουρλωμένα μάτια, όταν του ΄λεγα πως στην άλλη όχθη δεν υπάρχει ψυχή.
Μα την έκφραση του προσώπου του, εγώ δε θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν το παράσημό μου εκείνο το βλέμμα. Κι ήταν καλύτερο απ΄οποιοδήποτε παράσημο θα μπορούσε να μου δώσει κάποιος από σας. Με κοροϊδέψατε όταν κάνατε πως δε βλέπατε τα 4 ένσημα που μου κόλλαγε ο εργοδότης μου, ενώ δούλευα 7 μέρες τη βδομάδα, 12 ώρες τη μέρα, για να μη χάσω τη δουλειά, να θρέψω τα παιδιά μου, να τα μεγαλώσω με αξιοπρέπεια, χωρίς να ζητώ ενίσχυση από γονείς και πεθερικά.
Με κοροϊδέψατε όταν μου τάξατε προκοπή κι ένα καλύτερο μέλλον αν έστηνα τη δική μου επιχείρηση και με εξαπατήσατε λέγοντάς μου πως είναι υποχρεωτικό να ασφαλιστώ, για να μου φυλάξετε τα χρήματα που πιθανόν δεν θα μπορούσα να αποταμιεύσω μόνος μου για την περίθαλψη και τα γεράματά μου. Με ξεγελάσατε όταν μου είπατε πως δεν μ΄αφήνετε να διαλέξω μόνος τον ασφαλιστικό μου φορέα, γιατί ο μόνος αξιόπιστος ήταν αυτός που διαλέξατε εσείς για λογαριασμό μου. Κι ύστερα πήρατε τα χρήματα αυτά και τα παίξατε, τα χάσατε στο τζόγο, στο χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα. Και συνεχίζετε να με κοροϊδεύετε κυνηγώντας τους απατεώνες με άσφαιρες επιτροπές και εξεταστικές του τύπου: «όσα κόμματα, τόσα πορίσματα», που δε θα στείλουν ποτέ κανένα κλέφτη στη φυλακή και το ξέρουμε όλοι.
Εγώ όμως θα πάω στη φυλακή Υπουργέ μου. Το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση εξάμηνης φυλάκισης μου, επειδή δεν πλήρωσα τις εισφορές μου στο ΤΕΒΕ από το 2006 μέχρι το 2009. Μα η επιχείρησή μου βούλιαξε το 2003. Από τότε είμαι ανασφάλιστος. Τι μου προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια το ΤΕΒΕ; (μπορεί εσείς να το λέτε ΟΑΕΕ, αλλά ο λαός σας το λέει ΤΕΒΕ, κύριε, και είναι η πιο σφιχτή θηλιά στο λαιμό του κάθε επαγγελματία).
Τι τους χρωστάω; Γιατί να τους πληρώσω; Τι θα μου προσφέρουν; Το ταμείο το βουλιάξατε εσείς, όχι εγώ. Όλοι πια ξέρουν πως ο μεγαλύτερος οφειλέτης προς τα ταμεία, ο χειρότερος κακοπληρωτής είναι το κράτος. Πήγε κάποιος από σας φυλακή για να πάω κι εγώ;
Γιατί να φυλακιστώ; Μήπως εγώ δεν ήθελα να είμαι ασφαλισμένος; Τα λεφτά μου έχασα. Δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανέναν. Μαζί με την επένδυσή μου έχασα και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Τόσος κόπος, τόσα όνειρα και τόσο μεράκι πήγαν χαμένα. Έχασα και την αξιοπρέπειά μου. Έγινα «αυτός που φαλίρισε», «αυτός που βάρεσε κανόνι». Επειδή είμαι φτωχός θα με φυλακίσετε; Τι θα κερδίσει το κράτος μ΄εμένα στη φυλακή; Τίποτα, αντίθετα θα επιβαρυνθεί με την διατροφή και την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη.
Ποιο έγκλημα διέπραξα ώστε να χρειάζομαι σωφρονισμό; Κανένα και το ξέρετε. Ποιος κινδυνεύει από μένα και μου πρέπει εγκλεισμός; Κανείς και το γνωρίζετε. Με κλείνετε μέσα, για να εκβιάσετε εμένα και μέσα από μένα τους δικούς μου ανθρώπους, να σφιχτούν, να βρουν λεφτά, να πληρώσουν για να με βγάλουν. Για να μπορέσετε να συντηρήσετε την απάτη που εσείς λέτε ΟΑΕΕ κι εγώ ΤΕΒΕ, με τους εκατονταπλάσιους απ΄όσους χρειάζεται υπαλλήλους και τις μισές παροχές σε σχέση με τις εισφορές, από οποιαδήποτε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Για να΄χετε κάπου να διορίζετε τους δικούς σας ανθρώπους, να μαζεύετε τους ψήφους.
Όμως όχι κύριε. Τούτη τη φορά δεν πιάνομαι κορόιδο. Ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου έχουμε τα χρήματα, αλλά και να τα΄χα δεν τα΄δινα. Χίλιες φορές κρατούμενος, παρά ξανά κορόιδο. Το χρέος προς την πατρίδα μου το΄καμα. Το χρέος προς το κράτος, την πολιτεία σας –που καμιά σχέση δεν έχει με την πατρίδα μου έτσι πως την καταντήσατε- θα το πληρώσω στο κελί. Δεκάρα δε σας δίνω, γιατί δεν την αξίζετε, γιατί δε δουλέψατε για να την δικαιούστε.
Αλλάξατε πολλοί Υπουργοί δικαιοσύνης όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν είχε την τιμιότητα να πει: «αυτός ο νόμος που φυλακίζει νοικοκύρηδες γιατί φτωχύνανε, είναι άδικος, τον καταργώ». Μα αυτή η ανοησία πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Ξέρετε Υπουργέ μου ότι σήμερα στη χώρα μας χρειάζεται κανείς περισσότερα χρήματα για να κλείσει μια επιχείρηση από όσα για να την ανοίξει; Ξέρετε άραγε πόσες εκατοντάδες χιλιάδων πολιτών είναι επιχειρηματίες μόνο στα χαρτιά και ψάχνουν μεροκάματο για να΄χουνε να φάνε; Επιχειρηματίες φαντάσματα, φορτωμένοι με νεκρές επιχειρήσεις που το μόνο που προσφέρουν πια είναι ποσοστιαίες μονάδες σε κάποιες κάλπικες στατιστικές. Σας βολεύει να λέτε πως είμαστε χώρα αυτοαπασχολούμενων;
Άνθρωποι σαν και μένα, σήμερα, δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν τους αφήνει το πτώμα που κουβαλούν στη ράχη τους. Γιατί δεν απλοποιείτε τα πράματα; Ίσως αν απαλλαγούμε απ΄το νεκρό βάρος να μπορέσουμε να προσφέρουμε κάτι στο σύνολο. Χρεοκοπημένοι είμαστε, όχι πεθαμένοι. Γιατί μας στερείτε το δικαίωμα της δεύτερης προσπάθειας; Εσείς αν δεν εκλεγείτε με την πρώτη, δε θα ξαναβάλετε υποψηφιότητα την επόμενη τετραετία; Αν δεν πάει καλά το εκλογικό σας ποσοστό, θα πάτε στη φυλακή;
Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για μας τους μικρούς. Οι άλλοι οι μεγάλοι, οι φίλοι και σπόνσορες, όσες φορές χρεοκοπούν, άλλες τόσες επιδοτούνται. Κι αυτοί που πήραν τις επιδοτήσεις κι έφυγαν συνεχίζουν τη ζωή τους στη βίλλα τους στην Κούβα ή πάνε και ρίχνουν τη θαλαμηγό τους πάνω στις ξέρες του Αιγαίου. Εγώ ο εχθρός της έννομης τάξης πάω στη φυλακή, επειδή δεν είχα να πληρώσω για την ασφάλειά μου, για το γιατρό του παιδιού μου. Δικαιοσύνη Υπουργέ μου!
Αλλάξανε πολλοί λειτουργοί της Δικαιοσύνης όλον αυτόν τον καιρό. Κανείς δεν είχε τα κότσια να πει: «αυτός ο νόμος που κλείνει σπίτια είναι άτιμος. Δεν τον εφαρμόζω». Και πώς να το κάνετε; Κάτι τέτοιοι νόμοι είναι που γεμίζουν τα δικαστήρια με κατηγορούμενους, που δίνουν δουλειά στους συναδέλφους σας δικηγόρους. Κι αυτής της κυρίας με την παλάντζα, που χετε πάνω απ΄τα κεφάλια σας, δεν της βάλατε το πανί για να μη βλέπει ποιόν δικάζει, το βάλατε για να μη βλέπει ο κόσμος πως της τα΄χετε βγάλει τα μάτια από τη ρίζα. Και μάλλον την κουφάνατε κι όλας. Αλλιώς, δεν μπορεί, κάτι θ΄άκουγε απ΄το κλάμα ενός ολόκληρου λαού.
Ερήμην με δικάσανε, Υπουργέ μου. Δεν με ειδοποιήσανε να πάω στο δικαστήριο. Ίσως για να μην ακούσουνε αυτά που σου γράφω σήμερα. Δεν είναι που δε με βρήκανε, ξέρανε που μένω όταν ήταν να μου κοινοποιήσουν την απόφαση. Αυτή είναι η δικαιοσύνη, αυτή η διαφάνεια κι αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που υπηρετείτε. Με κοροϊδέψατε όταν μου μιλήσατε για αλλαγή, με εξαπατήσατε όταν μου υποσχεθήκατε επανίδρυση του κράτους. Τίποτα δεν αλλάξατε, τίποτα δεν επανιδρύσατε. Ψέματα μου είπατε. Εκτός τόπου και χρόνου είσαστε όλοι σας. Έχετε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και το λαό σας.
Μετατρέψατε το κοινοβούλιο σε μια εισπρακτική Α.Ε. που το μόνο που κάνει είναι να ψάχνει τρόπους και να ψηφίζει νόμους για να πάρει όσο γίνεται περισσότερα χρήματα απ΄τον πολίτη. Οι πολίτες σας αποκαλούν κλέφτες εκεί έξω αλλά μάλλον δεν το ακούτε ή αν το ακούτε δεν φαίνεται να σας απασχολεί. Οι πολίτες δε νοιάζονται αν τα χρήματα που πήρατε ήταν μίζα ή προεκλογική χορηγία. Πως θα διαπραγματευτεί μετεκλογικά ο Υπουργός με τον επιχειρηματία που του ΄δωσε χρήματα προεκλογικά για να γίνει Υπουργός; Ίσως στη δικαιοσύνη να περνούν τέτοια τερτίπια και η διαφορετική ονοματοδότηση του «δώρου» να αθωώνει. Η κοινή γνώμη όμως δεν γελιέται πια. Για τον απλό πολίτη τα πράματα είναι απλά: ή πήρες χρήματα ή δεν πήρες.
Ο κόσμος εδώ έξω έχει σχεδόν πειστεί ότι η μεγαλύτερη περιπέτεια της δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν ήταν η χούντα αλλά η μεταπολίτευση. Το δίλλημα πλέον δεν είναι αν θα κυβερνήσει το ένα κόμμα ή το άλλο αλλά αν αυτός που θα μας απαλλάξει από σας θα είναι λοχίας, λόγιος ή επιχειρηματίας. Κι αυτό είναι ντροπή για κάθε δημοκράτη και για κάθε Έλληνα. Ξεφτιλίσατε τη δημοκρατία μέσα στο ναό της, το κοινοβούλιο. Ποιος μπορεί να μου εξηγήσει πως γίνεται σ΄ένα κοινοβούλιο που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, να υπάρχουν κομματικές γραμμές; Γιατί ο δημοκρατικά εκλεγμένος βουλευτής πρέπει να ψηφίσει ενάντια στη θέληση των ψηφοφόρων του και της περιοχής που τον εξέλεξε για να προασπίσει τα συμφέροντά της και γιατί αν δεν το κάνει ο αρχηγός τον διώχνει από το κόμμα; Δεν αντιπροσωπεύει εμένα εκεί; Για να στηρίζει τον αρχηγό του τον έστειλα;
Είναι δημοκρατικό να διορίζει ο αρχηγός υπουργούς που δεν έχουν εκλεγεί απ΄το λαό; Αν είναι τι τους θέλουμε τους βουλευτές; Μόνο για να τους πληρώνουμε; Ας ψηφίζουμε έναν αρχηγό, να διαλέγει ποιους θέλει για υπουργούς, να κάνει τα κουμάντα του όπως καταλαβαίνει. Βλέπετε; Μόνοι σας απαξιωθήκατε. Εσείς κάνατε τον κόσμο να πιστέψει πως δεν σας χρειαζόμαστε, πως ο βουλευτής το μόνο που κάνει είναι θεατρινίστικα ξεσπάσματα, άσκοποι λόγοι γεμάτοι βερμπαλισμούς και επίδειξη ρητορικής δεινότητας και στο πηλίκον ουδέν!
Γιατί η υπουργός παιδείας στέλνει το παιδί της σ ένα σχολειό (ΙΒ θαρρώ το λένε) από το οποίο δεν μπορεί να μπεί παρά μόνο σε πανεπιστήμια του εξωτερικού; Δεν της κάνουν τα Ελληνικά; Υπουργός παιδείας είναι, ας τα κάνει καλύτερα. Εμένα όταν οι κόρες μου παίρνανε το πτυχίο τους από τα ΙΕΚ καμάρωνα Και συγχρόνως έκλαιγα που δεν είχα τα λεφτά να τις στείλω κάπου ψηλότερα.
Έτσι όπως κλαίω και σήμερα, στη σκέψη πως το 3,5 χρονών παληκαράκι μου (ένα δώρο που μου΄στειλε ο Θεός στα 47 μου, τότε, να γλυκάνει τη δυστυχία μου, να διώξει απ΄το χέρι μου το όπλο που μέρα με τη μέρα ζύγωνα πιο κοντά στο κεφάλι μου, να μου ξαναδώσει δύναμη και θέληση για ζωή) που είναι κολλημένο πάνω μου σα βδέλλα, θα πρέπει να ζήσει μακρυά μου όσο καιρό θα είμαι κρατούμενος. Για μένα, βλέπετε, δεν είναι τίτλος τιμής να μεγαλώνει το παιδί μου χωρίς πατέρα.
Σήμερα θα τις έστελνα κι εγώ έξω γιατί θα θεωρούσα ντροπή να μάθουν τα παιδιά μου γράμματα στο εκπαιδευτικό σύστημα που έδιωξε τη Χαρά Νικοπούλου απ΄το Μεγάλο Δέρειο.
Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια κουβεντιάζει ο λαός σας σήμερα, Υπουργέ μου. Αυτά ρωτάει κι απαντήσεις δεν παίρνει. Δεν ήταν αναρχικοί, ούτε αντιεξουσιαστές που φωνάζανε τις προάλλες να καεί η βουλή. Άνθρωποι σαν εμένα ήτανε και σαν το συχωρεμένο τον πατέρα μου. Άνθρωποι που πιθανόν να μην έχουν ξαναπάει σε συλλαλητήριο ποτέ τους. Και το «να καεί» δεν ήταν μίσος ούτε κακία. Η τελευταία, η απελπισμένη λύση είναι. Όταν δεν αποδίδει κανένα άλλο μέσο, βάζεις φωτιά στο χωράφι για να ξεφορτωθείς τα ζιζάνια. Αυτό σας φώναξε ο κόσμος. Μα ούτε κι αυτό τ΄ακούσατε. Τίποτα δεν ακούτε πια.
Αμπαρωμένοι σ΄ένα δικό σας κόσμο, πολύ μακριά απ΄το δικό μου κι ακόμη μακρύτερα απ΄τον πραγματικό, θωρακισμένοι, κυκλωμένοι από σωματοφύλακες μη σας πειράξει κανείς, από μυαλοφύλακες μη τυχόν κι αλλάξει η σκέψη σας, από ψυχοφύλακες, μήπως αγγίξει κανείς την ψυχή σας και ξεφύγει κάποιο ίχνος ανθρωπιάς, από διορισμένους κόλακες που σας γλύφουν λέγοντας πως ότι κάνετε είναι σωστό και φροντίζουν να μη δείτε ποτέ την πραγματικότητα, απόμακροι κι απρόσιτοι, άτολμοι και άβουλοι εκτελεστές των εντολών που σας δίνουν ξένοι, πειθήνια όργανα μιας θολής παγκόσμιας διακυβέρνησης, στην οποία κάποιοι λίγοι από σας θα είναι κάτι λίγο κι υπόλοιποι, μαζί με μας, απολύτως τίποτα.
Τέλειωσε η εποχή σας κύριε. Μόνοι σας την τελειώσατε. Δεν θα΄χει πιά λαοθάλασσες στις συγκεντρώσεις σας. Ούτε οι «βολεμένοι» θα΄ρχονται πια από φόβο μη τους πάρει κι αυτούς η μπάλα. Ήδη άρχισαν να σας «κράζουν» στο δρόμο. Ο λαός ψάχνει να βρει αλλού τη σωτηρία. Δεν πιστεύουμε πως θα δώσουν τη λύση οι ξενόφερτοι σωτήρες, όσα δανεικά κι αν φέρουν, ούτε οι ξενοσπουδαγμένοι μας πολιτικοί που τά ΄μαθαν όλα εκεί έξω, εκτός απ΄το πώς σκέφτεται και αντιδρά ο λαός που ήρθανε να κυβερνήσουν. Ούτε και στους παλιότερους έχουμε εμπιστοσύνη. Επί 36 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι μας πήγαν απ΄το κακό στο χειρότερο, εξαφάνισαν τον όποιο πλούτο παρήγαγε η χώρα. Τι άλλαξε σήμερα και θα μας πάνε στο καλύτερο;
Και ούτε το: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» περνάει πιά. Αν υπάρχουν καλοί και κακοί στο κοινοβούλιο, τότε τα πράματα είναι απλά. Αν οι καλοί είστε περισσότεροι διώξτε τους κακούς. Αν πάλι είναι οι κακοί περισσότεροι ας σηκωθούν να φύγουν οι καλοί, να ξέρουμε τι μας γίνεται. Μα ούτε το ΄να θα γίνει ούτε τ΄άλλο. Η καρέκλα έχει κόλλα, έτσι δεν είναι; Ή μήπως είναι μέλι;
Έτσι είναι και το ξέρω, κύριε. Και, αντίθετα από σας, τις αποφάσεις μου τις έχω πάρει. Την ερχόμενη βδομάδα θα πάω στον κ. εισαγγελέα της Κομοτηνής για να εκτελέσει την ποινή που μου επέβαλε. Με το κεφάλι ψηλά θα πάω, να πληρώσω για τα λάθη μου, το μεγαλύτερο απ΄τα οποία είναι που πίστεψα σε σας και το νόμο σας και σας άφησα να με ξεγελάσετε τόσες φορές.
Κι αφού ξεχρεώσω ότι χρωστώ στην πολιτεία σας, θα περάσω στην απέναντι πλευρά του ποταμιού, να ζητήσω απ΄τους γειτόνους να με αφήσουν να στήσω εκεί το καλύβι μου. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, δε φαντάζομαι να μου αρνηθούν. Από κει και πέρα, όταν η χώρα που ζώ με πληγώνει, θα πονάει λιγότερο γιατί δεν θα είναι η πατρίδα μου. Δεν φεύγω χωρίς να πληρώσω το λογαριασμό, δεν με λένε Χριστοφοράκο και θέλω τα παιδιά μου να συνεχίσουν να φέρουν το όνομά μου με περηφάνια.
Θα φύγω για να ζήσει ο γιός μου μακριά από σας, μη μάθει πως φερθήκατε στον πατέρα του και γίνει αντιεξουσιαστής για να σας χτυπήσει. Γιατί εξουσία εξασκείτε όχι διακυβέρνηση. Γιατί εξουσιάζετε, δεν διοικείτε. Γιατί η εξουσία είναι βία και βία θα φέρει.
Δεν έγραψα για να ζητήσω χάρη, δε σας την κάνω τέτοια χάρη. Δε θέλω κάποιο ρουσφέτι, θέλησα να μιλήσω στον υπουργό της δικαιοσύνης, για τις αδικίες που, χρόνια τώρα, βασανίζουν τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Δεν έγραψα την ιστορία της ζωής μου, την ιστορία του Θρακιώτη μικρομεσαίου της γενιάς μου σας αφηγήθηκα και την ιστορία του πολιτικού της γενιάς σας έτσι όπως την είδαμε εμείς.Θέλησα να μοιραστώ την πίκρα μου με τον Υπουργό, γιατί είμαι σίγουρος πια πως τα βογγητά του λαού δεν φτάνουν στα υπουργεία και αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.
Γιώργος Κ. Αποστολόπουλος
Wednesday, July 07, 2010
Snoozefest 2010 - Let the right one in
Όλοι πλέον ξέρετε πως είμαι παιδί μορφωμένο, έξυπνο, της κουλτούρας και της διανόησης και τα λοιπά. Το ξέρετε γιατί το λέω εγώ φυσικά. Και μη μου πείτε και ποιος είσαι συ που το λες και αυτό είναι αυτοαναφορά και τέτοια, μη σας θυμίσω κάτι άλλα που πιστεύετε κατά καιρούς και ως μοναδική απόδειξη έχουν το "επειδή το λέω εγώ".
Τέλος πάντων.
Σινεφίλ δε με λες κιόλας βέβαια, αν και ενίοτε μου αρέσουν κάτι κουλτούρες, όπως π.χ η Οδύσσεια του Διαστήματος, το Brazil και το Πρόθυμες Νοσοκόμες #2 .
Επικεντρώνομαι κυρίως στα θρίλλερ-τρόμου-φαντασίας και τα λοιπά. Εκεί είμαι αυστηρός κριτής και έχω απαιτήσεις, έστω και από την "υποκουλτούρα" τους. Γιατί ναι ρε φίλε, να έχει 23 φόνους στα πρώτα 7msec της ταινίας, αλλά με μια κάποια συνοχή, μια σειρά, μια υποτυπώδη δικαιολογία,με ένα πιστόλι που χωράει 23 σφαίρες. Όχι με 6σφαιρο. Νομίζω; Πρέπει να υπάρχει και μια κάποια υπόθεση. Και δυστυχώς σε πολλά fantasy/τρόμου κλπ, η υπόθεση φαίνεται ότι έχει γραφτεί από άνθρωπο με φαντασία και νοημοσύνη ενός κομματιού σέλινο.
Παμ παρακάτω.
Είχα διαβάσει καναδυο εξαιρετικές κριτικές για το "Let the right one in" -πράγμα το οποίο δεν αποτελεί ποτέ εγγύηση μια και όλοι ξέρουμε πώς και τί και γιατί και τα λοιπά. Δε θυμάμαι δε αν τις είχα διαβάσει από σινεκριτικούς ή από πόπολο, πράγμα επίσης ανησυχητικό.
Ε που λέτε, τσίμπησα προχτές και είπα να το δω. Παιδάκια έχει, βρυκόλακες έχει, νταξ κάτι θα λέει.
Το άλλο καμπανάκι που έπρεπε να μου είχε χτυπήσει είναι ότι το έργο ήτο σουηδικής προελεύσεως,κατασκευής, σύνθεσης και υλοποίησης και έπρεπε να είχα θυμηθεί ότι ο Σουηδικός κινηματογράφος δε φημίζεται για την ταχύτητά του. Οπότε, έχω πολλά φάουλ στη λογική διαδικασία επιλογής της ταινίας, όπερ σημαίνει καλά να πάθω, ας πρόσεχα. [Σορυ Πόλσε, αλλά θα έπρεπε να παραμείνετε στην παραγωγή ξυλείας, κορμιών και επίπλων]
Υπόθεση : Ξανθός προέφηβος χτίζει μια τρυφερή και ρομαντική φιλία με μελαχροινό προέφηβον θηλυκόν βαμπίρ.Φέρνει πολύ σε κατάπτυστα πρόσφατα έργα παρόμοιας υφής, με βαμπίρ που λαμπυρίζουν πιο πολύ και από φούστα τραγουδιάρας στο 3ο χλμ επαρχιακής εθνικής οδού. Αλλά δεν είναι τόσο ξεφτίλα. Γιατί το βαμπίρ είναι όντως βαμπίρ, πίνει αίμα κανονικότατα αν και μέσω proxy μια και συνήθως δεν κυνηγάει το ίδιο αλλά στέλνει το μπαμπά να σκοτώσει περαστικούς και να τους αρμέξει. Κανονικά μιλάμε για πολλά υποσχόμενη υπόθεση, αρκεί να μην πάρεις τον εαυτό σου στα σοβαρά ως σκηνοθέτης.
Και αυτό κάνει ο άτιμος ο σκηνοθέτης. Ατέλειωτα πλάνα με τη χιονισμενη αυλή, το χιονισμένο δρομάκι, το σκοτεινό χιονισμένο πάρκο, το σκοτεινό χιονισμένο δρομάκι του πάρκου, το πιο σκοτεινό αλλά χωρίς χιόνι γυμναστήριο του σχολείου κλπ. Άμα έκανες ιστόγραμμα συχνοτήτων όλης της ταινίας, ήταν 60% άσπρο, 39% μαύρο και όλα τα υπόλοιπα χρώματα, το 1%. Τα υπόλοιπα χρώματα ήταν βασικά το κίτρινο της φλώρικης ξανθής κόμης του πρωταγωνιστή (λέγε με και "Η πιο άθλια κλαπέτα από τότε που ο Rowan Atkinson έπαιξε στον πρώτο κύκλο της Μαύρης Οχιάς"). Και πάμε στον πρωταγωνιστή.
Φίλε, πραγματικά, με τέτοια φάτσα και τέτοιο ύφος(και μην ξεχνάμε και το μαλλί-κλαπέτα-κράνος), μέχρι και εγώ θα σε έδερνα στο σχολείο. Φανταστείτε ένα γλυκύτατο παιδάκι, ξανθό, γαλανομάτικο κλπ. Και τώρα βάλτε πάνω στη φάτσα του έκφραση "Είμαι δυστυχισμένος. Είμαι διαφορετικός από εσάς. Είμαι μοναχικός τύπος για αυτό είμαι δυστυχισμένος. Μου αρέσει το πλέξιμο και το μανικιούρ. Είμαι δυστυχισμένος και έχω προβλήματα και κανείς δε με αγαπάει. Και είμαι και χαζός μια και για να πω μια πρόταση με 3 λέξεις, χρειάζεται 20 λεπτά ταινίας". Ε ΕΣΥ δε θα τον περίμενες κάθε μέρα το πρωί σχολείο με ένα σκουπόξυλο στο χέρι;
Αυτό κάνουν και κάτι συμμαθητές του καθημερινά, με τη διαφορά ότι ο σκηνοθέτης με κάποιο περίεργο τρόπο σε κάνει να συμπαθήσεις τον παπάρα και να αντιπαθήσεις αυτούς.
Και γνωρίζει το κοριτσάκι της διπλανής πόρτας ο απάλευτος. Ένα βράδυ που χει βγει έξω στο χιόνι μόνος του και χαζεύει. Γιατί έχει μεγάλο ταλέντο σε αυτό. Τη μισή ταινία την πέρασε κοιτώντας -με το γνωστό ύφος- στο πουθενά.
Και εγώ να επιμένω να το δω μέχρι τέλους. Στην αρχή ήμουν ξάπλα, αλλά μετά σηκώθηκα, άναψα τσιγάρο και ανα 10λεπτο έκοβα 2-3 βόλτες στο δωμάτιο. Γιατί είχαν εξεγερθεί όλοι οι αδένες μου και είχαν επιδοθεί σε παρασκευή τόνων μυοχαλαρωτικών και ηρεμιστικών σε μια απέλπιδα προσπάθεια να με στείλουν για ύπνο μπας και κερδίσω μια ώρα παραπάνω. Ο αμφιβληστροειδής μου δε, μου έστειλε mail το πρωί : "Αν το ξανακάνεις αυτό, χωρίζουμε".
Γνωρίζει το κοριτσάκι μεν και μέχρι να πάρει χαμπάρι ότι είναι βρυκόλακας μας βγάζει το λάδι. Τι πέταγε η άλλη, τη σκαρφάλωνε κάθετα σε κτίρια, τι είχε αίματα στο στόμα της, τίποτα αυτός. (Ναι καλά λέω, μέχρι και εγώ θα τον βάραγα).
Το βαμπίρ όμως λειτουργεί ως μέντορας και τον κάνει θαρραλέο (ήταν το χαιλαιτ της ταινίας η μικρή..μονο αυτή άξιζε. Και τα 14 λεπτά δηλαδή που την είδαμε να κάνει και κάτι σοβαρό). Τόσο πολύ που την επόμενη φορά που του την πέφτουν οι μάγκες του σχολείου, αυτός βαράει έναν στο αυτί με ένα ματσούκι και τον ματώνει. Η κίνηση του χτυπήματος δε ήταν πιο αργή και από τις κλωτσές του Κάρανταιν (μαλακία σου Ντέιβιντ) στο επικό Kung Fu. Μέχρι να σηκώσει το ματσούκι ο τυπάς, έφτιαχνες μουσακά και είχες ανοίξει και φύλο για 1235 τυροπιτάκια.
Ε τα παίρνουν οι άλλοι και πάνε να τον πνίξουν στην πισίνα. Και εκεί που ξέρεις πλέον ότι να, επιτέλους εδώ θα γίνει της πόπης, γιατί το βλέπεις να ρχεται, ΤΙ ΚΑΝΕΙ ο σκηνοθετάρας;
Κάνει ζουμ στη φάτσα του ζωντόβολου που πνίγεται και αφήνει να εννοηθεί ότι απο πάνω έχει σκάσει το βαμπίρ και κόβει κώλους. Α ναι συγγνώμη, πέφτει ένα χέρι και ένα κεφάλι μέσα στην πισίνα. ΟΥΥΥΥ σοκαρίστηκα μιλάμε...
Μετά το σκάνε μαζί σε ένα τραίνο και άντε πάλι τα χιονισμένα τοπία.
Η ταινία είχε προϋποθέσεις για να γίνει επικό b-movie. Τι λέω, είχε προϋποθέσεις για να γίνει επική γενικότερα. Αλλά μας φάγανε τα ωραία πλάνα, τα χιόνια και το ρομαντικό δέσιμο των δύο παιδιών.
Α και μέσα στην γενικότερη ψυχολογική μπερδεμάρα του πρωταγωνιστή συγκαταλέγεται και μια γενικότερη αναβλητικότητα σχετικά με τη σεξουαλικότητά του. Δεν έχει αποφασίσει ακόμα και μάλλον βαριέται να το κάνει, μια και όταν ρωτάει το γκομενάκι αν θέλει να είναι μαζί, προσθέτει και κάτι σαν "δε με ενδιαφέρει και αν είσαι αγόρι ή κορίτσι" ή κάτι τέτοιο.
Ωραία αττάκα για να ρίξεις γυναίκα, ειδικά σε μπαράκι.
"Καλησπέρα μανίτσα, είσαι πολύ ωραίο πλάσμα. Και αγοράκι να ήσουν, πάλι θα στην έπεφτα ναουμ"
Ήταν και μεγάλο το ρημάδι δε. Αλλά βέβαια, αφού ήθελε 7 λεπτά για να δείξει τη χιονισμένη αυλή και το χαζοβιόλη να κοιτάει το υπερπέραν... που να αναπτύξει και την υπόθεση...
Αλλά καλά να πάθωωωωωωωωωωω... έεετσι, να μάθω άλλη φορά να ακούω το ένστικτό μου.
Για τιμωρία θα δω όλα τα Nightmare on Elm street ξανά. Ναι, και το 2. Και το Wes Craven's new nightmare.
Οι της κουλτούρας δείτε το οπωσδήποτε. Η συνταγή "ζουντούβουλου α αναπτύσσει ρομαντική φιλία με εντελώς διαφορετικού μπαγκράου και αταίριαστο ζουντούβουλυ β και κάνουν παρέα σε έρημο/στέπα/χιόνι/πλημμύρα/βομβαρδισμένο χουριό/απέραντη λίμνη/όμορφο δάσος" είναι πάντα επιτυχία σε συνδυασμό με αργά πλάνα και διαλόγους πιο βαρετούς και από διάλεξη για τα δικαιώματα της κίτρινης αλογόμυγας της Βραζιλίας. Σε νοηματική.
Αχ που πήγαν οι παλιές καλές οριτζινάλε κουλτούρες που ήξερες στανταράκι ότι δε μπορείς να δεις; όπως ταινίες με θέμα τη ρομαντική φιλία κούρδου γκέι καπνοδοχοκαθαριστή με ιρανό φονταμενταλιστή χωροφύλακα, στις απέραντες ερήμους του Ουζμπεκιστάν- ή κάτι τέτοιο.
Αλλά τέτοια ταινία σουηδός; Αυτοί αυτοκτονούν που αυτοκτονούν για πρωϊνό, μη τους βάζεις και το μαχαίρι στο χέρι!!
Οι μη κουλτούρες, μακριά. Η ταινία ξεκίνησε άσχημα, έκανε μια κοιλιά στη μέση και το τέλος, άσε το μη το συζητάμε καλύτερα
Τέλος πάντων.
Σινεφίλ δε με λες κιόλας βέβαια, αν και ενίοτε μου αρέσουν κάτι κουλτούρες, όπως π.χ η Οδύσσεια του Διαστήματος, το Brazil και το Πρόθυμες Νοσοκόμες #2 .
Επικεντρώνομαι κυρίως στα θρίλλερ-τρόμου-φαντασίας και τα λοιπά. Εκεί είμαι αυστηρός κριτής και έχω απαιτήσεις, έστω και από την "υποκουλτούρα" τους. Γιατί ναι ρε φίλε, να έχει 23 φόνους στα πρώτα 7msec της ταινίας, αλλά με μια κάποια συνοχή, μια σειρά, μια υποτυπώδη δικαιολογία,με ένα πιστόλι που χωράει 23 σφαίρες. Όχι με 6σφαιρο. Νομίζω; Πρέπει να υπάρχει και μια κάποια υπόθεση. Και δυστυχώς σε πολλά fantasy/τρόμου κλπ, η υπόθεση φαίνεται ότι έχει γραφτεί από άνθρωπο με φαντασία και νοημοσύνη ενός κομματιού σέλινο.
Παμ παρακάτω.
Είχα διαβάσει καναδυο εξαιρετικές κριτικές για το "Let the right one in" -πράγμα το οποίο δεν αποτελεί ποτέ εγγύηση μια και όλοι ξέρουμε πώς και τί και γιατί και τα λοιπά. Δε θυμάμαι δε αν τις είχα διαβάσει από σινεκριτικούς ή από πόπολο, πράγμα επίσης ανησυχητικό.
Ε που λέτε, τσίμπησα προχτές και είπα να το δω. Παιδάκια έχει, βρυκόλακες έχει, νταξ κάτι θα λέει.
Το άλλο καμπανάκι που έπρεπε να μου είχε χτυπήσει είναι ότι το έργο ήτο σουηδικής προελεύσεως,κατασκευής, σύνθεσης και υλοποίησης και έπρεπε να είχα θυμηθεί ότι ο Σουηδικός κινηματογράφος δε φημίζεται για την ταχύτητά του. Οπότε, έχω πολλά φάουλ στη λογική διαδικασία επιλογής της ταινίας, όπερ σημαίνει καλά να πάθω, ας πρόσεχα. [Σορυ Πόλσε, αλλά θα έπρεπε να παραμείνετε στην παραγωγή ξυλείας, κορμιών και επίπλων]
Υπόθεση : Ξανθός προέφηβος χτίζει μια τρυφερή και ρομαντική φιλία με μελαχροινό προέφηβον θηλυκόν βαμπίρ.Φέρνει πολύ σε κατάπτυστα πρόσφατα έργα παρόμοιας υφής, με βαμπίρ που λαμπυρίζουν πιο πολύ και από φούστα τραγουδιάρας στο 3ο χλμ επαρχιακής εθνικής οδού. Αλλά δεν είναι τόσο ξεφτίλα. Γιατί το βαμπίρ είναι όντως βαμπίρ, πίνει αίμα κανονικότατα αν και μέσω proxy μια και συνήθως δεν κυνηγάει το ίδιο αλλά στέλνει το μπαμπά να σκοτώσει περαστικούς και να τους αρμέξει. Κανονικά μιλάμε για πολλά υποσχόμενη υπόθεση, αρκεί να μην πάρεις τον εαυτό σου στα σοβαρά ως σκηνοθέτης.
Και αυτό κάνει ο άτιμος ο σκηνοθέτης. Ατέλειωτα πλάνα με τη χιονισμενη αυλή, το χιονισμένο δρομάκι, το σκοτεινό χιονισμένο πάρκο, το σκοτεινό χιονισμένο δρομάκι του πάρκου, το πιο σκοτεινό αλλά χωρίς χιόνι γυμναστήριο του σχολείου κλπ. Άμα έκανες ιστόγραμμα συχνοτήτων όλης της ταινίας, ήταν 60% άσπρο, 39% μαύρο και όλα τα υπόλοιπα χρώματα, το 1%. Τα υπόλοιπα χρώματα ήταν βασικά το κίτρινο της φλώρικης ξανθής κόμης του πρωταγωνιστή (λέγε με και "Η πιο άθλια κλαπέτα από τότε που ο Rowan Atkinson έπαιξε στον πρώτο κύκλο της Μαύρης Οχιάς"). Και πάμε στον πρωταγωνιστή.
Φίλε, πραγματικά, με τέτοια φάτσα και τέτοιο ύφος(και μην ξεχνάμε και το μαλλί-κλαπέτα-κράνος), μέχρι και εγώ θα σε έδερνα στο σχολείο. Φανταστείτε ένα γλυκύτατο παιδάκι, ξανθό, γαλανομάτικο κλπ. Και τώρα βάλτε πάνω στη φάτσα του έκφραση "Είμαι δυστυχισμένος. Είμαι διαφορετικός από εσάς. Είμαι μοναχικός τύπος για αυτό είμαι δυστυχισμένος. Μου αρέσει το πλέξιμο και το μανικιούρ. Είμαι δυστυχισμένος και έχω προβλήματα και κανείς δε με αγαπάει. Και είμαι και χαζός μια και για να πω μια πρόταση με 3 λέξεις, χρειάζεται 20 λεπτά ταινίας". Ε ΕΣΥ δε θα τον περίμενες κάθε μέρα το πρωί σχολείο με ένα σκουπόξυλο στο χέρι;
Σε όλη την ταινία, αυτό το ύφος..Ε, δεν είναι για μπούφλες;
Αυτό κάνουν και κάτι συμμαθητές του καθημερινά, με τη διαφορά ότι ο σκηνοθέτης με κάποιο περίεργο τρόπο σε κάνει να συμπαθήσεις τον παπάρα και να αντιπαθήσεις αυτούς.
Και γνωρίζει το κοριτσάκι της διπλανής πόρτας ο απάλευτος. Ένα βράδυ που χει βγει έξω στο χιόνι μόνος του και χαζεύει. Γιατί έχει μεγάλο ταλέντο σε αυτό. Τη μισή ταινία την πέρασε κοιτώντας -με το γνωστό ύφος- στο πουθενά.
Και εγώ να επιμένω να το δω μέχρι τέλους. Στην αρχή ήμουν ξάπλα, αλλά μετά σηκώθηκα, άναψα τσιγάρο και ανα 10λεπτο έκοβα 2-3 βόλτες στο δωμάτιο. Γιατί είχαν εξεγερθεί όλοι οι αδένες μου και είχαν επιδοθεί σε παρασκευή τόνων μυοχαλαρωτικών και ηρεμιστικών σε μια απέλπιδα προσπάθεια να με στείλουν για ύπνο μπας και κερδίσω μια ώρα παραπάνω. Ο αμφιβληστροειδής μου δε, μου έστειλε mail το πρωί : "Αν το ξανακάνεις αυτό, χωρίζουμε".
Γνωρίζει το κοριτσάκι μεν και μέχρι να πάρει χαμπάρι ότι είναι βρυκόλακας μας βγάζει το λάδι. Τι πέταγε η άλλη, τη σκαρφάλωνε κάθετα σε κτίρια, τι είχε αίματα στο στόμα της, τίποτα αυτός. (Ναι καλά λέω, μέχρι και εγώ θα τον βάραγα).
Το βαμπίρ όμως λειτουργεί ως μέντορας και τον κάνει θαρραλέο (ήταν το χαιλαιτ της ταινίας η μικρή..μονο αυτή άξιζε. Και τα 14 λεπτά δηλαδή που την είδαμε να κάνει και κάτι σοβαρό). Τόσο πολύ που την επόμενη φορά που του την πέφτουν οι μάγκες του σχολείου, αυτός βαράει έναν στο αυτί με ένα ματσούκι και τον ματώνει. Η κίνηση του χτυπήματος δε ήταν πιο αργή και από τις κλωτσές του Κάρανταιν (μαλακία σου Ντέιβιντ) στο επικό Kung Fu. Μέχρι να σηκώσει το ματσούκι ο τυπάς, έφτιαχνες μουσακά και είχες ανοίξει και φύλο για 1235 τυροπιτάκια.
Ε τα παίρνουν οι άλλοι και πάνε να τον πνίξουν στην πισίνα. Και εκεί που ξέρεις πλέον ότι να, επιτέλους εδώ θα γίνει της πόπης, γιατί το βλέπεις να ρχεται, ΤΙ ΚΑΝΕΙ ο σκηνοθετάρας;
Κάνει ζουμ στη φάτσα του ζωντόβολου που πνίγεται και αφήνει να εννοηθεί ότι απο πάνω έχει σκάσει το βαμπίρ και κόβει κώλους. Α ναι συγγνώμη, πέφτει ένα χέρι και ένα κεφάλι μέσα στην πισίνα. ΟΥΥΥΥ σοκαρίστηκα μιλάμε...
Μετά το σκάνε μαζί σε ένα τραίνο και άντε πάλι τα χιονισμένα τοπία.
Η ταινία είχε προϋποθέσεις για να γίνει επικό b-movie. Τι λέω, είχε προϋποθέσεις για να γίνει επική γενικότερα. Αλλά μας φάγανε τα ωραία πλάνα, τα χιόνια και το ρομαντικό δέσιμο των δύο παιδιών.
Α και μέσα στην γενικότερη ψυχολογική μπερδεμάρα του πρωταγωνιστή συγκαταλέγεται και μια γενικότερη αναβλητικότητα σχετικά με τη σεξουαλικότητά του. Δεν έχει αποφασίσει ακόμα και μάλλον βαριέται να το κάνει, μια και όταν ρωτάει το γκομενάκι αν θέλει να είναι μαζί, προσθέτει και κάτι σαν "δε με ενδιαφέρει και αν είσαι αγόρι ή κορίτσι" ή κάτι τέτοιο.
Ωραία αττάκα για να ρίξεις γυναίκα, ειδικά σε μπαράκι.
"Καλησπέρα μανίτσα, είσαι πολύ ωραίο πλάσμα. Και αγοράκι να ήσουν, πάλι θα στην έπεφτα ναουμ"
Ήταν και μεγάλο το ρημάδι δε. Αλλά βέβαια, αφού ήθελε 7 λεπτά για να δείξει τη χιονισμένη αυλή και το χαζοβιόλη να κοιτάει το υπερπέραν... που να αναπτύξει και την υπόθεση...
Αλλά καλά να πάθωωωωωωωωωωω... έεετσι, να μάθω άλλη φορά να ακούω το ένστικτό μου.
Για τιμωρία θα δω όλα τα Nightmare on Elm street ξανά. Ναι, και το 2. Και το Wes Craven's new nightmare.
Οι της κουλτούρας δείτε το οπωσδήποτε. Η συνταγή "ζουντούβουλου α αναπτύσσει ρομαντική φιλία με εντελώς διαφορετικού μπαγκράου και αταίριαστο ζουντούβουλυ β και κάνουν παρέα σε έρημο/στέπα/χιόνι/πλημμύρα/βομβαρδισμένο χουριό/απέραντη λίμνη/όμορφο δάσος" είναι πάντα επιτυχία σε συνδυασμό με αργά πλάνα και διαλόγους πιο βαρετούς και από διάλεξη για τα δικαιώματα της κίτρινης αλογόμυγας της Βραζιλίας. Σε νοηματική.
Αχ που πήγαν οι παλιές καλές οριτζινάλε κουλτούρες που ήξερες στανταράκι ότι δε μπορείς να δεις; όπως ταινίες με θέμα τη ρομαντική φιλία κούρδου γκέι καπνοδοχοκαθαριστή με ιρανό φονταμενταλιστή χωροφύλακα, στις απέραντες ερήμους του Ουζμπεκιστάν- ή κάτι τέτοιο.
Αλλά τέτοια ταινία σουηδός; Αυτοί αυτοκτονούν που αυτοκτονούν για πρωϊνό, μη τους βάζεις και το μαχαίρι στο χέρι!!
Οι μη κουλτούρες, μακριά. Η ταινία ξεκίνησε άσχημα, έκανε μια κοιλιά στη μέση και το τέλος, άσε το μη το συζητάμε καλύτερα
Tuesday, June 29, 2010
Rockwave 2010 - Πλάκα μας κάνετε, έτσι;
Ξεκινάω με το ποιοί θα παίξουν φέτος στο Rockwave .
Ιδού λοιπόν αναλυτικό πρόγραμμα :
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
The Black Eyed Peas
Faithless
K.BHTA
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
Fatboy Slim
The Ting Tings
DJ Shadow
White Lies
Garcia Plays Kyuss
Κυριακή 11 Ιουλίου 2010
Massive Attack
SKA – P
Gogol Bordello
Yannis Agelakas
Martina Topley Bird
Συνεχίζω με μια απλή μετάφραση-απόδοση της λέξεως "Rockwave" που αποτελεί και τον τίτλο του 3ήμερου φεστιβάλ.
Rock = Πέτρα / Είδος μουσικής
Wave = κύμα
Όλο μαζί, αν το αποδώσουμε στα ελληνικά θα μας κάνει κάτι σαν "Το κύμα της Ροκ".
Δηλαδή, ένα κύμα από ροκ μουσική που κρατάει 3 μέρες και στο οποίο συγκροτήματα παίζουν ροκ μουσική, μια και είναι ροκ και άνω, συγκροτήματα.
Προφανώς από πέρσι μέχρι φέτος, ο ορισμός της ροκ άλλαξε σε κάτι άλλο, γιατί όπως μπορούν να δουν ακόμα και οι αμύητοι, οι Black Eyed Peas για παράδειγμα έχουν τόση σχέση με το ροκ, όσο εγώ με την εκκλησία του Οσίου Παφνουτίου στο Μπουλαγουάϊο της πρώην Ροδεσίας. Δευτερότριτα μεγάλα ονόματα της πρώτης μέρας αποτελούν και οι γνωστοί ροκάδες Faithless και Κ.Βήτα. Μάστα. Εντυπωσιακό, δε λέω, όλοι ξέρουμε ότι οι Faithless είναι κάτι σαν τους Ramones των 00'ς. Σωστά; Νομίζω; Ε ναι, νομίζω. Για τον Κ.Βήτα δε μπορώ να πω κάτι γιατί για κάποιο λόγο θεωρείται και πολύ προχώ συνθέτης και μουσικός και εδώ που τα λέμε θα προτιμούσα να τον ακούω 1000 φορές απο ο,τι πχ. κάτι μεταμοντέρνους σκυλάδες με μαλλί κλαπέτα και προϋπηρεσία στα ριάλιτι.
Αλλά και πάλι. Ο Κ.Βήτα Βασιλόπουλος στο Rockwave; και οι Faithless; και οι Black eyed peas;;
ΤΖΙΖΟΥΖ ΝΟΟΥ!!!
Πάμε και στη δεύτερη μέρα, μπας και το σώσουμε το μαγαζί. A σήμερα είναι πολύ ροκ η μέρα, γιατί οι μισοί από αυτούς που παίζουν, χρησιμοποιούν και αληθινές κιθάρες. Ηλεκτρικές. Αρα, ΡΟΚ. Οι White Lies επίσης είναι και χαρακτηρισμένοι ως alternative rawk πράγμα που δε μπορώ να αμφισβητήσω γιατί δεν τους ξέρω, αλλά κρίνοντας από τις φωτογραφίες τους μάλλον είναι ένα από αυτά τα χυδαία συγκροτήματα των οποίων η μουσική ανήκει στα σουπερμάρκετ και στα σάουντρακ του Twilight και ρομαντικών κομεντί -στις σκηνές που η τίγκα στο PMS παλιοχαμούρα σπάει τις κοχόνες του μέλλοντα πρώην συντρόφου της επί δύωρο, γιατί δεν της είπε με αρκετή πειθώ ότι αγαπάει πραγματικά αυτήν και την κυταρίττιδά της, καθώς και τις αφίσες της από το Twilight-. Έτσι τους έκοψα αυτούς, δεν ξέρω, τι να πω, μπορεί να κάνω και λάθος -αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό συμβαίνει σπάνια.
Για τον Fatboy Slim (τςςς.. και γαμώ τα puns ο τύπος, μιλάμε για πολύ φιλοσοφία σου λέω) δεν έχω να πω κάτι. Ροοουκ και αυτός προφανώς, πήρε μεταγραφή φαίνεται φέτος. Οι Τινγκ Τινγκς έχουν βγάλει 2 τραγούδια που με δυσκολία ξεχωρίζεις μεταξύ τους, αλλά τους αναγνωρίζω ότι έχουν έναν α ρυθμό και μια α αισθητική η οποία είναι πολύ πιο κοντά σε μια κάπως πρωτόλεια μορφή ροκ από ο,τι οι υπόλοιποι σαχλαμαράκηδες εδώ μέσα. Μάλιστα το γκομενάκι αν και δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, ενίοτε με το υφάκι της μου προκαλεί αναπαραγωγικούς μυκηθμούς στο πάντα σκληρά εργαζόμενο ασυνείδητό μου. Δεν ξέρω γιατί.
Ευτυχώς που υπάρχει και ο Garcia που θα παίξει επιτυχίες των Kyuss -που για όσους δεν ξέρουν ήταν ένα υπεργαμάτο συγκρότημα του πρωτοδεύτερου μισού των 90'ς των οποίων η μουσική σε προκαλούσε να πιείς μπύρα με Τζακ Ντάνιελς από τον αφαλό στριπτιτζούδων με ονοματα όπως Pearl Necklace, να γκαζώσεις τη μηχανή σου (φαντασιακά μιλάμε τώρα)και να πλακωθείς στα μπουνίδια με φορτηγατζήδες. (Αρκεί να ήταν δεμένοι και ναρκωμένοι - μη πάθουμε και καμιά ζημιά). Αυτός ναι ρε φίλε είναι παλιοροκάς. Αλλά τον φοβάμαι. Γιατί λίγα είναι τα παραδείγματα απο frontmen που μετά τη διάλυση του συγκροτήματος ή μετά την αποχώρησή τους από αυτό, κάναν καριέρα και κάτι αξιόλογο. Δες τον Di'Anno για παράδειγμα, που ήταν και ταλεντάρα. Τώρα ο Garcia που θα παίζει παλιές αγαπημένες επιτυχίες των Kyuss, ναι ροκ είναι ο τύπος, αλλά το θέμα μου θυμίζει συναυλία στυλ "Η Φλέρυ Νταντωνάκη τραγουδάει Μάνο Χατζιδάκι στο καφέ Ζώγια-τσάι και συμπάθεια". Δηλαδή μου κάνει λίγο σε μνημόσυνο, πως να το πω.
Και πάμε στην τρίτη μέρα, που αναλογικά φαντάζομαι, είναι η Μέταλ μέρα. Μια και έχει ογκόλιθους της σύγχρονης ροκ, όπως οι Massive Attack που η wikipedia με ενημερώνει πως θεωρούνται οι παππούδες της trip-hop. Έχω ακούσει μερικές φορές τη μουσική τους. Έχω την εντύπωση πως είναι και το σηματάκι της αρχής στο House M.D . Φαντάζομαι είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα σε περίπτωση που πάσχεις από κάποιου είδους ψυχική διαταραχή και δε σε πιάνουν τα φάρμακα, οπότε πρέπει να σου βάλουν να ακούς κάτι να ηρεμήσεις. Ή για τον αντίθετο λόγο, να σου βάλουν κάποιο από τα εξαιρετικής βαρετότητας κομμάτια τους με σκοπό να σε εξαγριώσουν τόσο, ώστε να σηκωθείς, να ξεκολλήσεις το αριστερό σου χέρι από τη ρίζα να το χρησιμοποιήσεις ως ρόπαλο για να σκοτώσεις ό,τιδήποτε περπατάει, σέρνεται ή πετάει σε μια νοητή σφαίρα ακτίνας 2km, μετά να κάψεις τελετουργικά τον dj αφού του χώσεις τα μηχανήματα εκεί που δεν πιάνει ήλιος, και στο τέλος να ανέβεις στο ψηλότερο βουνό και να ουρλιάξεις πρωτόγονες επικλήσεις στον Κθούλου και τον Τσαθόγκουα. "ΒΑΛΤΕ ΜΟΥ SLAYER TΩΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" φάση κετς. Αρέσουν σε πολύ κόσμο βέβαια, γιατί "χάνονται", "ταξιδεύουν" και τα λοιπά. Προτείνω ηλεκτροσόκ και κωλονοσκόπηση 3 φορές την ημέρα.
Μετά τους Massive Attack τη σκηνή παίρνουν οι ska-p, αρχικά που παραπέμπουν σε skato-Poystes, skato-paparies paizoyme, skata-pantou και skato-poutana ή κάτι τέτοιο, έστω αν ισχυρίζονται ότι παίζουν ska-punk και τα λοιπά. Το ska-punk είναι ίσως η μουσική που σιχαίνομαι περισσότερο μετά τις new age lounge και τα λοιπά παπαριές, κυρίως γιατί απεχθάνομαι την τρομπέτα ως όργανο -μόνο τον Gillespie μπορώ να ακούσω και όχι πάντα. Είμαι μυστήριος, το ξέρω. Παράτα με δηλαδή. Εγώ φταίω που δε μπορώ να ακούω 2 ώρες ντεμέκ τζαμαϊκανο-νεοϋρκεζο-fusion-punk και τα λοιπά, κυρίως γιατί απεχθάνομαι εξ ορισμού και τη γαμημένη τη ρέγγε. Για αυτό φταίει ο Zaphod ο οποίος είμαι σίγουρος ότι έχει ήδη ακούσει περισσότερες ώρες ρέγγε από ο,τι ο ίδιος ο Μάρλει. Δεν την αντέχω πλέον, τη βαριέμαι ασύστολααααααααααααα... Και ο,τι ξεπηδάει και από αυτήν. Και μη μου πει κανείς για τους Λοκομόντο, θα του δαγκώσω το λαρύγγι.
OK περνάμε και στους Gogol Bordello. Νταξ, μου αρέσουν το Start Wearing Purple και το Passport. Τέλος. ΟΧΙ ΡΟΚ. Δεν είναι ροκ. Με καμία διευρυμένη ένοια του ορισμού. Ροκ-ίζει. Ναι. Οχι. Σκατά στα μούτρα σας .
Ο Αγγελάκας είναι ο πιο ροκ τύπος από όλους τους υπόλοιπους εκεί μέσα. Το ροκ δεν είναι τρόπος ζωής, όπως νομίζουν οι αφελείς 15χρονοι (ήμουν και εγώ τέτοιος), αλλά μουσική. Στα παπάρια μου αν "ζεις" ως ροκάς και αν η μουσική σου είναι για τον πουλοκλέοντα. Βέβαια ο Γιαννάκης το χει γυρίσει προς άλλα μουσικά μονοπάτια τώρα αλλά και πάλι ρε αδερφέ, είναι ροκάς καθαρόαιμος. Purebred. Pedigree. Πως το λένε. Σώζει λίγο την κατάσταση ο Αγγελάκαρος αλλά τι να σώσει ο κακομοίρης..
Α και το φεστιβάλ ύμνο στο Ροκ θα το κλείσει άλλη μια τριπχοπιάρα. Ο,τι να ναι.
Απολογισμός : 3 μέρες Rockwave festival.
Ροκάδες : 3 (μέχρι και τους Ting Tings μέτρησα για να τους φτάσω, φαντάσου)
Άσχετοι : Εβριθινγκ ελσ.
Αντε σας έχω και πρόταση για το Line-up του χρόνου :
Με Βανδή, Χατζηγιάννη, Πάνο Κιάμο, Britney Spears, τον άλλο τον πιτσιρικά με την κλαπέτα που βλέπω στο MTV οποτε κάνω ζάπινγκ και τραγουδάει λες και του χουν κοψει το παπάρι με σκαρπέλο, ε τι άλλο, α Ενρικε Ιγκλέσιας, Ρικι Μάρτιν, και αν μας κάνει και την τιμή, Sakis που όλοι ξέρουμε πόσο ντιπ για ντιπ ΡΟΚΑΣ είναι.
Kαι στη Metal μέρα να βάλουμε MC HAMMER, Vanilla Ice (αυτούς θυμάμαι να πάτε να χεστείτε) και ξΕΜΙΝΕΜ (γνωστός και ως ο Εμινεμ της Κοκκινιάς)
Raaaaaaaaaaaaaaawk!!!! Go go go!!!
Ιδού λοιπόν αναλυτικό πρόγραμμα :
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
The Black Eyed Peas
Faithless
K.BHTA
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
Fatboy Slim
The Ting Tings
DJ Shadow
White Lies
Garcia Plays Kyuss
Κυριακή 11 Ιουλίου 2010
Massive Attack
SKA – P
Gogol Bordello
Yannis Agelakas
Martina Topley Bird
Συνεχίζω με μια απλή μετάφραση-απόδοση της λέξεως "Rockwave" που αποτελεί και τον τίτλο του 3ήμερου φεστιβάλ.
Rock = Πέτρα / Είδος μουσικής
Wave = κύμα
Όλο μαζί, αν το αποδώσουμε στα ελληνικά θα μας κάνει κάτι σαν "Το κύμα της Ροκ".
Δηλαδή, ένα κύμα από ροκ μουσική που κρατάει 3 μέρες και στο οποίο συγκροτήματα παίζουν ροκ μουσική, μια και είναι ροκ και άνω, συγκροτήματα.
Προφανώς από πέρσι μέχρι φέτος, ο ορισμός της ροκ άλλαξε σε κάτι άλλο, γιατί όπως μπορούν να δουν ακόμα και οι αμύητοι, οι Black Eyed Peas για παράδειγμα έχουν τόση σχέση με το ροκ, όσο εγώ με την εκκλησία του Οσίου Παφνουτίου στο Μπουλαγουάϊο της πρώην Ροδεσίας. Δευτερότριτα μεγάλα ονόματα της πρώτης μέρας αποτελούν και οι γνωστοί ροκάδες Faithless και Κ.Βήτα. Μάστα. Εντυπωσιακό, δε λέω, όλοι ξέρουμε ότι οι Faithless είναι κάτι σαν τους Ramones των 00'ς. Σωστά; Νομίζω; Ε ναι, νομίζω. Για τον Κ.Βήτα δε μπορώ να πω κάτι γιατί για κάποιο λόγο θεωρείται και πολύ προχώ συνθέτης και μουσικός και εδώ που τα λέμε θα προτιμούσα να τον ακούω 1000 φορές απο ο,τι πχ. κάτι μεταμοντέρνους σκυλάδες με μαλλί κλαπέτα και προϋπηρεσία στα ριάλιτι.
Αλλά και πάλι. Ο Κ.Βήτα Βασιλόπουλος στο Rockwave; και οι Faithless; και οι Black eyed peas;;
ΤΖΙΖΟΥΖ ΝΟΟΥ!!!
Πάμε και στη δεύτερη μέρα, μπας και το σώσουμε το μαγαζί. A σήμερα είναι πολύ ροκ η μέρα, γιατί οι μισοί από αυτούς που παίζουν, χρησιμοποιούν και αληθινές κιθάρες. Ηλεκτρικές. Αρα, ΡΟΚ. Οι White Lies επίσης είναι και χαρακτηρισμένοι ως alternative rawk πράγμα που δε μπορώ να αμφισβητήσω γιατί δεν τους ξέρω, αλλά κρίνοντας από τις φωτογραφίες τους μάλλον είναι ένα από αυτά τα χυδαία συγκροτήματα των οποίων η μουσική ανήκει στα σουπερμάρκετ και στα σάουντρακ του Twilight και ρομαντικών κομεντί -στις σκηνές που η τίγκα στο PMS παλιοχαμούρα σπάει τις κοχόνες του μέλλοντα πρώην συντρόφου της επί δύωρο, γιατί δεν της είπε με αρκετή πειθώ ότι αγαπάει πραγματικά αυτήν και την κυταρίττιδά της, καθώς και τις αφίσες της από το Twilight-. Έτσι τους έκοψα αυτούς, δεν ξέρω, τι να πω, μπορεί να κάνω και λάθος -αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό συμβαίνει σπάνια.
Για τον Fatboy Slim (τςςς.. και γαμώ τα puns ο τύπος, μιλάμε για πολύ φιλοσοφία σου λέω) δεν έχω να πω κάτι. Ροοουκ και αυτός προφανώς, πήρε μεταγραφή φαίνεται φέτος. Οι Τινγκ Τινγκς έχουν βγάλει 2 τραγούδια που με δυσκολία ξεχωρίζεις μεταξύ τους, αλλά τους αναγνωρίζω ότι έχουν έναν α ρυθμό και μια α αισθητική η οποία είναι πολύ πιο κοντά σε μια κάπως πρωτόλεια μορφή ροκ από ο,τι οι υπόλοιποι σαχλαμαράκηδες εδώ μέσα. Μάλιστα το γκομενάκι αν και δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, ενίοτε με το υφάκι της μου προκαλεί αναπαραγωγικούς μυκηθμούς στο πάντα σκληρά εργαζόμενο ασυνείδητό μου. Δεν ξέρω γιατί.
Ευτυχώς που υπάρχει και ο Garcia που θα παίξει επιτυχίες των Kyuss -που για όσους δεν ξέρουν ήταν ένα υπεργαμάτο συγκρότημα του πρωτοδεύτερου μισού των 90'ς των οποίων η μουσική σε προκαλούσε να πιείς μπύρα με Τζακ Ντάνιελς από τον αφαλό στριπτιτζούδων με ονοματα όπως Pearl Necklace, να γκαζώσεις τη μηχανή σου (φαντασιακά μιλάμε τώρα)και να πλακωθείς στα μπουνίδια με φορτηγατζήδες. (Αρκεί να ήταν δεμένοι και ναρκωμένοι - μη πάθουμε και καμιά ζημιά). Αυτός ναι ρε φίλε είναι παλιοροκάς. Αλλά τον φοβάμαι. Γιατί λίγα είναι τα παραδείγματα απο frontmen που μετά τη διάλυση του συγκροτήματος ή μετά την αποχώρησή τους από αυτό, κάναν καριέρα και κάτι αξιόλογο. Δες τον Di'Anno για παράδειγμα, που ήταν και ταλεντάρα. Τώρα ο Garcia που θα παίζει παλιές αγαπημένες επιτυχίες των Kyuss, ναι ροκ είναι ο τύπος, αλλά το θέμα μου θυμίζει συναυλία στυλ "Η Φλέρυ Νταντωνάκη τραγουδάει Μάνο Χατζιδάκι στο καφέ Ζώγια-τσάι και συμπάθεια". Δηλαδή μου κάνει λίγο σε μνημόσυνο, πως να το πω.
Και πάμε στην τρίτη μέρα, που αναλογικά φαντάζομαι, είναι η Μέταλ μέρα. Μια και έχει ογκόλιθους της σύγχρονης ροκ, όπως οι Massive Attack που η wikipedia με ενημερώνει πως θεωρούνται οι παππούδες της trip-hop. Έχω ακούσει μερικές φορές τη μουσική τους. Έχω την εντύπωση πως είναι και το σηματάκι της αρχής στο House M.D . Φαντάζομαι είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα σε περίπτωση που πάσχεις από κάποιου είδους ψυχική διαταραχή και δε σε πιάνουν τα φάρμακα, οπότε πρέπει να σου βάλουν να ακούς κάτι να ηρεμήσεις. Ή για τον αντίθετο λόγο, να σου βάλουν κάποιο από τα εξαιρετικής βαρετότητας κομμάτια τους με σκοπό να σε εξαγριώσουν τόσο, ώστε να σηκωθείς, να ξεκολλήσεις το αριστερό σου χέρι από τη ρίζα να το χρησιμοποιήσεις ως ρόπαλο για να σκοτώσεις ό,τιδήποτε περπατάει, σέρνεται ή πετάει σε μια νοητή σφαίρα ακτίνας 2km, μετά να κάψεις τελετουργικά τον dj αφού του χώσεις τα μηχανήματα εκεί που δεν πιάνει ήλιος, και στο τέλος να ανέβεις στο ψηλότερο βουνό και να ουρλιάξεις πρωτόγονες επικλήσεις στον Κθούλου και τον Τσαθόγκουα. "ΒΑΛΤΕ ΜΟΥ SLAYER TΩΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" φάση κετς. Αρέσουν σε πολύ κόσμο βέβαια, γιατί "χάνονται", "ταξιδεύουν" και τα λοιπά. Προτείνω ηλεκτροσόκ και κωλονοσκόπηση 3 φορές την ημέρα.
Μετά τους Massive Attack τη σκηνή παίρνουν οι ska-p, αρχικά που παραπέμπουν σε skato-Poystes, skato-paparies paizoyme, skata-pantou και skato-poutana ή κάτι τέτοιο, έστω αν ισχυρίζονται ότι παίζουν ska-punk και τα λοιπά. Το ska-punk είναι ίσως η μουσική που σιχαίνομαι περισσότερο μετά τις new age lounge και τα λοιπά παπαριές, κυρίως γιατί απεχθάνομαι την τρομπέτα ως όργανο -μόνο τον Gillespie μπορώ να ακούσω και όχι πάντα. Είμαι μυστήριος, το ξέρω. Παράτα με δηλαδή. Εγώ φταίω που δε μπορώ να ακούω 2 ώρες ντεμέκ τζαμαϊκανο-νεοϋρκεζο-fusion-punk και τα λοιπά, κυρίως γιατί απεχθάνομαι εξ ορισμού και τη γαμημένη τη ρέγγε. Για αυτό φταίει ο Zaphod ο οποίος είμαι σίγουρος ότι έχει ήδη ακούσει περισσότερες ώρες ρέγγε από ο,τι ο ίδιος ο Μάρλει. Δεν την αντέχω πλέον, τη βαριέμαι ασύστολααααααααααααα... Και ο,τι ξεπηδάει και από αυτήν. Και μη μου πει κανείς για τους Λοκομόντο, θα του δαγκώσω το λαρύγγι.
OK περνάμε και στους Gogol Bordello. Νταξ, μου αρέσουν το Start Wearing Purple και το Passport. Τέλος. ΟΧΙ ΡΟΚ. Δεν είναι ροκ. Με καμία διευρυμένη ένοια του ορισμού. Ροκ-ίζει. Ναι. Οχι. Σκατά στα μούτρα σας .
Ο Αγγελάκας είναι ο πιο ροκ τύπος από όλους τους υπόλοιπους εκεί μέσα. Το ροκ δεν είναι τρόπος ζωής, όπως νομίζουν οι αφελείς 15χρονοι (ήμουν και εγώ τέτοιος), αλλά μουσική. Στα παπάρια μου αν "ζεις" ως ροκάς και αν η μουσική σου είναι για τον πουλοκλέοντα. Βέβαια ο Γιαννάκης το χει γυρίσει προς άλλα μουσικά μονοπάτια τώρα αλλά και πάλι ρε αδερφέ, είναι ροκάς καθαρόαιμος. Purebred. Pedigree. Πως το λένε. Σώζει λίγο την κατάσταση ο Αγγελάκαρος αλλά τι να σώσει ο κακομοίρης..
Α και το φεστιβάλ ύμνο στο Ροκ θα το κλείσει άλλη μια τριπχοπιάρα. Ο,τι να ναι.
Απολογισμός : 3 μέρες Rockwave festival.
Ροκάδες : 3 (μέχρι και τους Ting Tings μέτρησα για να τους φτάσω, φαντάσου)
Άσχετοι : Εβριθινγκ ελσ.
Αντε σας έχω και πρόταση για το Line-up του χρόνου :
Με Βανδή, Χατζηγιάννη, Πάνο Κιάμο, Britney Spears, τον άλλο τον πιτσιρικά με την κλαπέτα που βλέπω στο MTV οποτε κάνω ζάπινγκ και τραγουδάει λες και του χουν κοψει το παπάρι με σκαρπέλο, ε τι άλλο, α Ενρικε Ιγκλέσιας, Ρικι Μάρτιν, και αν μας κάνει και την τιμή, Sakis που όλοι ξέρουμε πόσο ντιπ για ντιπ ΡΟΚΑΣ είναι.
Kαι στη Metal μέρα να βάλουμε MC HAMMER, Vanilla Ice (αυτούς θυμάμαι να πάτε να χεστείτε) και ξΕΜΙΝΕΜ (γνωστός και ως ο Εμινεμ της Κοκκινιάς)
Raaaaaaaaaaaaaaawk!!!! Go go go!!!
Monday, June 21, 2010
Πάλι διακοπές;
Η αλήθεια είναι πως περνάω μια φάση μισανθρωπισμού θα έλεγα. Όχι πως είμαι γενικότερα και κανένας γνωστός φιλάνθρωψ ή υπερασπιστής του είδους και τέτοια χαζά. Απλά τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι όπως αυτοί που κατά καιρούς μπαίνουν σε διάφορους πολυσύχναστους χώρους και γαζώνουν κόσμο με παράνομα ΑΚ-47 ή Ούζι αγορασμένα από το περίπτερο απέναντι. Πριν μου χτυπήσει την πόρτα κανένας συνάδελφος του κ.Σφακιανάκη από τη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, να διευκρινήσω ότι όχι, δεν πρόκειται να εκτελέσω κανέναν και ποτέ, κυρίως γιατί με απωθεί η ιδέα του να κάνω ντους με 15 μουστακαλήδες που με το που μπω στη φυλακή θα πουν "Καλώς τον. Από σήμερα θα σε λέμε Ντέμπορα". Και επειδή βλέπω πολύ CSI και τέτοια, είμαι σίγουρος πως αν έκανα ποτέ κάτι τέτοιο, θα με είχαν συλλάβει πριν καν προλάβω να πω "ΖΗΤΩ Ο ΝΤΑΡΘ ΒΕΪΝΤΕΡ, ΘΑ ΠΕΘ..." ντυμένος μπάτμαν, κραδαίνοντας ένα ούζι, στο Mall. Οπότε μην ανησυχείτε, αυτός είναι απλά ένας κακός πρόλογος για να προλειάνω το έδαφος για την εντελώς ασύνδετη συνέχεια. Μισό λεπτό ήρθαν κάτι τύποι ύποπτα ντυμένοι στα άσπρα. Όχι αλήθεια. Μα βέβαια σας λέω. Δεν έχω καμία προθ.. Όχι HALOPERIDOL, το βλέπω στο House, ξέρω τι είναι, μα γιατ...
(3 ώρες και 20mg Haloperidol αργότερα)
Α ωραία διακόσμηση εδώ πέρα, άσπροι τοίχοι με μαξιλαράκια και τα λοιπά. Δε πάει στοδγιάλο, φεύγει και ένα άγχος στην τελική. Ελπίζω να έχουν καλό φαϊ εδώ πέρα και να μη με πρήξουν στο βραστό κολοκύθι και το κουνουπίδι καπαμά.
Που λες, θέλω απεγνωσμένα διακοπές.
Αλλά ταυτόχρονα δε θέλω διακοπές.
Όχι ακριβώς.
(Τώρα αρχίζεις να ψιλιάζεσαι ότι το haloperidol ίσως είναι και κάποια λύση. Αν δεν ξέρεις τι είναι ψάξε μόνος σου. Δε βάζω λινκ, βαριέμαι).
Στην προκεχωρημένη ηλικία που βρίσκομαι, δε θέλω ακριβώς διακοπές. Θέλω κάτι πρωτόγνωρο, διαφορετικό, προχωρημένο, που να μοιάζει τόσο εξωπραγματικό, όσο έμοιαζαν αυτά που έλεγε ο Ασίμοφ στο Foundation, 50 χρόνια πρίν. Θέλω διακοπές που να μη θέλω να γυρίσω. Που να μου κάνουν το μυαλό πουρέ. (ό,τι έχει μείνει)
Δε θέλω να πάω διακοπές έτσι, για να πάω διακοπές. Δεν έχω καμία όρεξη να πάω να πλατσουρίσω σε μια "ωραία" παραλία με άλλες 7000 κόσμο που θα ανήκει σε μία από τις μιαρές κατηγορίες λουόμενων. Δε θέλω να ακούσω ρακέτες. Δε θέλω να δω παιδάκια να τα κυνηγάνε μανάδες με ταπεράκια με κεφτέδες -ούτε καν αν μου δώσουν μεζέ-. Δε θέλω να πιω παγωμένη μπύρα ακούγωντας AC/DC στο μπιτς μπαρ στο Θολό. (αυτό για μένα αποτελεί δήλωση εξίσου σοκαριστική με το να έλεγα "αγαπώ την αστρολογία, το σεξ εντ δε σίτυ και βλέπω Τατιάνα") Ή ίσως θέλω, αλλά δε με ενθουσιάζει η ιδέα πια. Γενικά δε θέλω ρε παιδί μου.
Δε θέλω να πάω σε γραφικό νησί με άσπρα πλακόστρωτα και γαλάζια παράθυρα, ούτε στην "κουκλίστικη" πλατειούλα με τον πλάτανο στη μέση και τους γέρους στο καφενείο να κερνάνε ρακές. Το κανα και αυτό 1000 φορές, φτάνει. Δε θέλω να κάνω άλλη περατζάδα σε στενά σοκάκια το βράδυ μυρίζοντας τη μπόχα από τις 1200 γκόμενες που φοράνε όλες τα ίδια καλοκαιρινά αρώματα καρύδα/ανανα/μεντα/πορτοκάλι/ανεμώνη/ωκεάνεια αύρα/ και τα λοιπά. Και ας εξακολουθούν να μου αρέσουν τα κωλαράκια τους. Άλλο αυτό.
Δε θέλω για 1000000στή φορά στη ζωή μου να δω την ίδια παραλλαγή μπιτς μπαρ, την ίδια παραλλαγή παραλίας, τον ίδιο -χωρίς παραλλαγή- κόσμο, την ίδια παραλλαγή μέρους -είτε είναι η Κρήτη, είτε η Σαντορίνη, είτε το Κατάκωλο, είτε η Προσοτσάνη. Δε με ενδιαφέρει. Έφτασα δυστυχώς στο σημείο να τα βλέπω όλα αφαιρετικά. Άμμος και νερό δίπλα. Οπότε όλα φαίνονται ίδια.-
Το κύριο πρόβλημα είναι ο κόσμος τριγύρω. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια. Αγαπητοί μου συμπολίτες έχω να σας πω ότι σας βαριέμαι ακόμα και στις διακοπές σας. Και το κακό είναι πως ψιλιάζομαι πως έχω και εγώ την ίδια συμπεριφορά με εσάς, μια και μπορεί να είμαι κατά γενική ομολογία και γαμώ τα παιδιά, αλλά ψιλιάζομαι πως έχω πέσει και εγώ στη λούμπα της διακοπολογικής προβατοποίησης.
Οπότε πρέπει να βρω κάτι καινούριο να κάνω. Δεν την παλεύω ρε. Νομίζω ότι περνάω κάτι αντίστοιχο με το shell shock (ή combat stress reaction άμα είσαι πιο πολιτικαλλι κορεκτ και παπάρια μάντολες).
Που λες, πρέπει να κάνω κάτι καινούριο, κάτι εντυπωσιακό, κάτι που θα αναπολώ με νοσταλγία τις κρύες νύχτες του χειμώνα που θα έχω κλειστή τη θέρμανση γιατί δε θα χω φράγκο για πετρέλαιο -αλλά θα τα χω φάει όλα στις υπεργαμάτες διακοπές-
Αλλά ΤΙ να κάνω;
Ούτε η Ευρώπη πλέον με πολυ-ενθουσιάζει αν και η Βαρκελώνη ή η Τοσκάνη που παίζουν ως πιθανότητες δε με χαλάνε καθόλου. Αλλά και αυτό το χω ξανακάνει. Και αρκετές φορές. Γενικά από Ευρώπη έχουμε ψιλοτελειώσει, αν εξαιρέσεις τη Σκανδιναβία κυρίως. Οπότε τι σκατά;;
Να πάω για Σαφάρι στην Τανζανία; Όχι. Μου αρέσουν τα λιοντάρια του ζωολογικού κήπου και ειδικότερα τα κάγκελα ενδιάμεσα σε αυτά και σε εμένα. Επίσης η συνείδησή μου μπορεί να είναι μικρή και αδύναμη, αλλά ακόμα και εγώ δε γουστάρω να δω τα φολκλορικά θεάματα με μέλη φυλών που θα μου χορεύουν χαμογελώντας όλο το βράδυ για να πληρωθούν με μια μάλλον ισχνή φέτα ζαμπόν. Τα τοπία εκεί δε φαίνονται ιδιαίτερα προκλητικά και όμορφα, αλλά κάτι μου λέει πως δεν είναι αυτό για μένα.
Το βρήκα. Παταγωνία-Γη του Πυρός. 6 ημέρες λέει. Τι 6 ημέρες ρε καννίβαλε;; 2 μέρες θες για να πας και να έρθεις. Άσε που τώρα έχει χειμώνα εκεί πέρα. Και γω είμαι γνωστός για την μεγάλη μου επιθυμία να κάνω πρωτοχρονιά στην Αυστραλία, με μπάρμπεκιου σε παραλία. (Ακούς Ζουζού, μέλλουσα σύζυγε του Λαλάκεως; σε σένα εναποθέτω τις ελπίδες μου). Επίσης έχω ξαναδεί παγετώνα καλοκαίρι. Στην Αυστρία. Ήμουν με κοντομάνικο και σορτσάκι. Δεν ήταν καλή εμπειρία. Νομίζω ότι το ένα τσιμπιρδόνι μου για αυτό εξακολουθεί να είναι μπλε από τότε.
Θιβέτ-Νεπάλ 11 μέρες; Κοίτα. Ενδιαφέρον ακούγεται, δε μπορώ να πω. Τελείως ξένος τόπος, άλλη κουλτούρα, άλλοι άνθρωποι, άλλα τα πάντα. Αλλά κάτσε ντε, τούτοι δω είναι γνωστοί για την ικανότητά τους να επιβιώνουν με μισό κιλό ρύζι το χρόνο. Το Πάσχα αντί για αρνί ψήνουν τις κατσαρίδες του σπιτιού τους. Και αντί για φοντάν κερνάνε δυσεντερία και βουβωνική πανώλη, αρρώστιες στις οποίες αυτοί πλέον έχουν ανοσία γιατί τις κουβαλάνε από τότε που ο Homo Sapiens λεγόταν ακόμα Μήτσος. Ο δικός μου οργανισμός φαντάζομαι θα διαφωνήσει έντονα και με τις διαιτητικές τους συνήθειες και με τη γενικότερη υγιεινή τριγύρω. Και τα εμβόλια του στρατού πρέπει να χουν ατονήσει πλέον. Άστο καλύτερα, δε γαμείς;
Γαλλικές Πολυνησίες και τέτοια. 11-12 μέρες. Αυτό ίσως να ήταν καλή ιδέα αν δεν ήταν από τους βασικούς προορισμούς νεονύμφων από όλο τον κόσμο. Φαντάσου δηλαδή. Να είσαι περιτριγυρισμένος από ένα κάρο νεόνυμφες που θα δείχνουν η μία στην άλλη τα δαχτυλίδια αρραβώνων τους και θα διηγούνται μεταξύ τους κρυφά από τους άνδρες τους πως έριξαν τον Τζακ λέγοντάς του ότι τις γκάστρωσε, ή πως τον τύλιξαν στο πάρτυ της εταιρείας και τις πήδηξε πάνω στο φωτοτυπικό λίγο πριν έρθει ο Αη Βασίλης, την ώρα που έπαιζε Σελίν Ντιόν. Ή κάτι τέτοιο. Και δίπλα τους, παραδίπλα, οι νεόκοποι σύζυγοι οι οποίοι ήδη το έχουν μετανοιώσει και προσπαθούν να παρηγορηθούν παρατηρώντας σαλάχια να κάθονται εκνευριστικά ακίνητα. Ίσως οι σέξυ σερβιτόρες σε αυτά τα ωραία ξενοδοχεία να ήταν μια κάποια λύση, αλλά προτιμώ τις πιο ανοιχτόχρωμες το κέρατό μου. Άσε που αν πάς τέτοια εποχή, παίζει και να είσαι και κωλόφαρδος και να βρέχει 24/7 για όλη τη διάρκεια των διακοπών σου, πράγμα που θα σημαίνει ότι το μετάνοιωσες που δεν πήγες τις τριπλάσιες μέρες, με τα μισά λεφτά, στο Ινβερνές. Ή στο Εδιμβούργο.
Η λίστα με πρωτότυπα και κουλ μέρη δεν έχει τελειωμό, αλλά τελειωμό δεν έχουν και οι ενστάσεις μου.
Ιαπωνία; Έχει το βασικό μειονέκτημα το ότι είναι γεμάτη Ιάπωνες, αλλιώς θα πήγαινα. Και μην απορείτε, όλοι ξέρετε ότι οι Ιάπωνες είναι ένας λαός με εμετικές -ακόμα και για μένα- διαστροφές, και με την κακή συνήθεια να αυτοκτονούν για ψύλλου πήδημα, μερικές φορές δε επειδή δεν πήδηξε καν ο ψύλλος. Άσε που οι γυναίκες τους έχουν το φοβερό ελάττωμα να μιμούνται -μάλλον- 8χρονα κοριτσάκια όταν κάνουν σεξ. (ναι έχω δει γιαπωνέζικη τσόντα. Ήταν ταυτόχρονα αστείο και τρομακτικό). Πάει και η Ιαπωνία, απόθανε
Κούβα; Θα πάει ένας φίλος τον Ιούλιο. Δε με ενθουσιάζει για πολλούς λόγους, κυρίως γιατί θα εκμεταλλευτούν το καπιταλιστικό μου συνάλλαγμα για να μην πάρουν καινούρια λεωφορεία για το λαό και γιατί θεωρώ ακόμα και εγώ κοροϊδία το κράτος δικαίου που μας διαφημίζουν. ( "Μα τι λες, έχει τσάμπα παιδεία και γαμώ τις περιθάλψεις ΔΩΡΕΑΝ για τον κόσμο". Ναι, τις 15χρονες πουτάνες που νοικιάζεις για 20 δολλάρια την εβδομάδα, η αφόρητη χλιδή που ζουν τις οδήγησε εκεί. Τεσπα, μη το πάμε ιδεολογικά). Γενικά, δεν ξέρω γιατί αλλά με ψιλοαπωθεί ως ιδέα.
Ντουμπάι : Ρε πας καλά; Δεν το συζητάω καν. Τί να κάνω εκεί; να δω μεγάλα συντριβάνια και τεράστια αιρκοντίσια; και άμμο τριγύρω; Για να μην αναφέρω τη μισή Αθήνα που θα ναι εκεί πέρα. Μπα..
Εδώ είναι τώρα που θα βγει κάποιος έξυπνος και θα πει το στανταράκι "Μα γιατί δεν πας Χαλκιδική;".
Ε έτσι όπως το πες, πάρτο πίσω. Έχω σκυλοβαρεθεί τη Χαλκιδική εδώ και χρόνια. Και τη Φούρκα και την Καλλιθέα, και το Ποσείδι, και τον Αρμενιστή και την Καψόχωρα και τη Βουρβουρού και την Άφυτο και άλλες 32131 τοποθεσίες που ξεχνάω γιατί συνήθως μεθυσμένος πήγαινα, μεθυσμένος έφευγα. Και όχι ΜΗΝ πεις "Κουρσάρος". Θα χεστούμε. Τέρμα το διάλειμμα που ήταν αφιερωμένο στους Θεσσαλονικείς φίλους μου. (Ως γνωστόν, όποτε πεις "που να πάμε' η μόνη, αιώνια και συνεχής πρόταση των τύπων που μένουν βορειότερα από το Βόλο είναι "Χαλκιδική". Τέλος. Και η μόνιμη επωδός όπου αλλού και αν πάνε είναι "Ε νταξ, καλά είναι ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ" )
Το βρήκα ρε, το βρήκα. Γκαντ νταμν μαδερφακερ, το χω. Βρήκα μέχρι και δωμάτιο σε 2 λεπτά ψαξίματος.
Λας Βέγκας μπέϊμπι, Λας Φάκιν Βέγκας.
Δεν έχει απολύτως κανένα αξιοθέατο. Μόνο καζίνα και κακόγουστα ξενοδοχεία. Δεν έχει τίποτα ιστορικό, αξιόλογο και αξιοπρεπές. Μόνο άμμο και πολλά πολλά φωτάκια.
Έχει όμως τα βασικά.
Ποτό
Και στριπτιτζούδες.
Έκανα μόλις και ένα γρήγορο search για να δω που παίζουν οι τιμές.
Για να μη λέτε ότι λέω και μαλακίες.
Σε αυτό το ξενοδοχείο -που όλοι το χετε δει κάπου σε κάποια ταινία-
Ιδού οι τιμές . Αύγουστο
Μάδερ φάκιν' ουάου..
Και δεν έψαξα και παραπάνω από 1 λεπτό. Φαντάσου δηλαδή να το πάρω απόφαση
Πωπω τώρα ψήθηκα κανονικά όμως...
Προς το παρόν, αύριο Σάμο. Μέχρι το Σάββατο. Ελαφρώς για δουλειά, αλλά μετά βαρέως για λιώσιμο.
(3 ώρες και 20mg Haloperidol αργότερα)
Α ωραία διακόσμηση εδώ πέρα, άσπροι τοίχοι με μαξιλαράκια και τα λοιπά. Δε πάει στοδγιάλο, φεύγει και ένα άγχος στην τελική. Ελπίζω να έχουν καλό φαϊ εδώ πέρα και να μη με πρήξουν στο βραστό κολοκύθι και το κουνουπίδι καπαμά.
Που λες, θέλω απεγνωσμένα διακοπές.
Αλλά ταυτόχρονα δε θέλω διακοπές.
Όχι ακριβώς.
(Τώρα αρχίζεις να ψιλιάζεσαι ότι το haloperidol ίσως είναι και κάποια λύση. Αν δεν ξέρεις τι είναι ψάξε μόνος σου. Δε βάζω λινκ, βαριέμαι).
Στην προκεχωρημένη ηλικία που βρίσκομαι, δε θέλω ακριβώς διακοπές. Θέλω κάτι πρωτόγνωρο, διαφορετικό, προχωρημένο, που να μοιάζει τόσο εξωπραγματικό, όσο έμοιαζαν αυτά που έλεγε ο Ασίμοφ στο Foundation, 50 χρόνια πρίν. Θέλω διακοπές που να μη θέλω να γυρίσω. Που να μου κάνουν το μυαλό πουρέ. (ό,τι έχει μείνει)
Δε θέλω να πάω διακοπές έτσι, για να πάω διακοπές. Δεν έχω καμία όρεξη να πάω να πλατσουρίσω σε μια "ωραία" παραλία με άλλες 7000 κόσμο που θα ανήκει σε μία από τις μιαρές κατηγορίες λουόμενων. Δε θέλω να ακούσω ρακέτες. Δε θέλω να δω παιδάκια να τα κυνηγάνε μανάδες με ταπεράκια με κεφτέδες -ούτε καν αν μου δώσουν μεζέ-. Δε θέλω να πιω παγωμένη μπύρα ακούγωντας AC/DC στο μπιτς μπαρ στο Θολό. (αυτό για μένα αποτελεί δήλωση εξίσου σοκαριστική με το να έλεγα "αγαπώ την αστρολογία, το σεξ εντ δε σίτυ και βλέπω Τατιάνα") Ή ίσως θέλω, αλλά δε με ενθουσιάζει η ιδέα πια. Γενικά δε θέλω ρε παιδί μου.
Δε θέλω να πάω σε γραφικό νησί με άσπρα πλακόστρωτα και γαλάζια παράθυρα, ούτε στην "κουκλίστικη" πλατειούλα με τον πλάτανο στη μέση και τους γέρους στο καφενείο να κερνάνε ρακές. Το κανα και αυτό 1000 φορές, φτάνει. Δε θέλω να κάνω άλλη περατζάδα σε στενά σοκάκια το βράδυ μυρίζοντας τη μπόχα από τις 1200 γκόμενες που φοράνε όλες τα ίδια καλοκαιρινά αρώματα καρύδα/ανανα/μεντα/πορτοκάλι/ανεμώνη/ωκεάνεια αύρα/ και τα λοιπά. Και ας εξακολουθούν να μου αρέσουν τα κωλαράκια τους. Άλλο αυτό.
Δε θέλω για 1000000στή φορά στη ζωή μου να δω την ίδια παραλλαγή μπιτς μπαρ, την ίδια παραλλαγή παραλίας, τον ίδιο -χωρίς παραλλαγή- κόσμο, την ίδια παραλλαγή μέρους -είτε είναι η Κρήτη, είτε η Σαντορίνη, είτε το Κατάκωλο, είτε η Προσοτσάνη. Δε με ενδιαφέρει. Έφτασα δυστυχώς στο σημείο να τα βλέπω όλα αφαιρετικά. Άμμος και νερό δίπλα. Οπότε όλα φαίνονται ίδια.-
Το κύριο πρόβλημα είναι ο κόσμος τριγύρω. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια. Αγαπητοί μου συμπολίτες έχω να σας πω ότι σας βαριέμαι ακόμα και στις διακοπές σας. Και το κακό είναι πως ψιλιάζομαι πως έχω και εγώ την ίδια συμπεριφορά με εσάς, μια και μπορεί να είμαι κατά γενική ομολογία και γαμώ τα παιδιά, αλλά ψιλιάζομαι πως έχω πέσει και εγώ στη λούμπα της διακοπολογικής προβατοποίησης.
Οπότε πρέπει να βρω κάτι καινούριο να κάνω. Δεν την παλεύω ρε. Νομίζω ότι περνάω κάτι αντίστοιχο με το shell shock (ή combat stress reaction άμα είσαι πιο πολιτικαλλι κορεκτ και παπάρια μάντολες).
Που λες, πρέπει να κάνω κάτι καινούριο, κάτι εντυπωσιακό, κάτι που θα αναπολώ με νοσταλγία τις κρύες νύχτες του χειμώνα που θα έχω κλειστή τη θέρμανση γιατί δε θα χω φράγκο για πετρέλαιο -αλλά θα τα χω φάει όλα στις υπεργαμάτες διακοπές-
Αλλά ΤΙ να κάνω;
Ούτε η Ευρώπη πλέον με πολυ-ενθουσιάζει αν και η Βαρκελώνη ή η Τοσκάνη που παίζουν ως πιθανότητες δε με χαλάνε καθόλου. Αλλά και αυτό το χω ξανακάνει. Και αρκετές φορές. Γενικά από Ευρώπη έχουμε ψιλοτελειώσει, αν εξαιρέσεις τη Σκανδιναβία κυρίως. Οπότε τι σκατά;;
Να πάω για Σαφάρι στην Τανζανία; Όχι. Μου αρέσουν τα λιοντάρια του ζωολογικού κήπου και ειδικότερα τα κάγκελα ενδιάμεσα σε αυτά και σε εμένα. Επίσης η συνείδησή μου μπορεί να είναι μικρή και αδύναμη, αλλά ακόμα και εγώ δε γουστάρω να δω τα φολκλορικά θεάματα με μέλη φυλών που θα μου χορεύουν χαμογελώντας όλο το βράδυ για να πληρωθούν με μια μάλλον ισχνή φέτα ζαμπόν. Τα τοπία εκεί δε φαίνονται ιδιαίτερα προκλητικά και όμορφα, αλλά κάτι μου λέει πως δεν είναι αυτό για μένα.
Το βρήκα. Παταγωνία-Γη του Πυρός. 6 ημέρες λέει. Τι 6 ημέρες ρε καννίβαλε;; 2 μέρες θες για να πας και να έρθεις. Άσε που τώρα έχει χειμώνα εκεί πέρα. Και γω είμαι γνωστός για την μεγάλη μου επιθυμία να κάνω πρωτοχρονιά στην Αυστραλία, με μπάρμπεκιου σε παραλία. (Ακούς Ζουζού, μέλλουσα σύζυγε του Λαλάκεως; σε σένα εναποθέτω τις ελπίδες μου). Επίσης έχω ξαναδεί παγετώνα καλοκαίρι. Στην Αυστρία. Ήμουν με κοντομάνικο και σορτσάκι. Δεν ήταν καλή εμπειρία. Νομίζω ότι το ένα τσιμπιρδόνι μου για αυτό εξακολουθεί να είναι μπλε από τότε.
Θιβέτ-Νεπάλ 11 μέρες; Κοίτα. Ενδιαφέρον ακούγεται, δε μπορώ να πω. Τελείως ξένος τόπος, άλλη κουλτούρα, άλλοι άνθρωποι, άλλα τα πάντα. Αλλά κάτσε ντε, τούτοι δω είναι γνωστοί για την ικανότητά τους να επιβιώνουν με μισό κιλό ρύζι το χρόνο. Το Πάσχα αντί για αρνί ψήνουν τις κατσαρίδες του σπιτιού τους. Και αντί για φοντάν κερνάνε δυσεντερία και βουβωνική πανώλη, αρρώστιες στις οποίες αυτοί πλέον έχουν ανοσία γιατί τις κουβαλάνε από τότε που ο Homo Sapiens λεγόταν ακόμα Μήτσος. Ο δικός μου οργανισμός φαντάζομαι θα διαφωνήσει έντονα και με τις διαιτητικές τους συνήθειες και με τη γενικότερη υγιεινή τριγύρω. Και τα εμβόλια του στρατού πρέπει να χουν ατονήσει πλέον. Άστο καλύτερα, δε γαμείς;
Γαλλικές Πολυνησίες και τέτοια. 11-12 μέρες. Αυτό ίσως να ήταν καλή ιδέα αν δεν ήταν από τους βασικούς προορισμούς νεονύμφων από όλο τον κόσμο. Φαντάσου δηλαδή. Να είσαι περιτριγυρισμένος από ένα κάρο νεόνυμφες που θα δείχνουν η μία στην άλλη τα δαχτυλίδια αρραβώνων τους και θα διηγούνται μεταξύ τους κρυφά από τους άνδρες τους πως έριξαν τον Τζακ λέγοντάς του ότι τις γκάστρωσε, ή πως τον τύλιξαν στο πάρτυ της εταιρείας και τις πήδηξε πάνω στο φωτοτυπικό λίγο πριν έρθει ο Αη Βασίλης, την ώρα που έπαιζε Σελίν Ντιόν. Ή κάτι τέτοιο. Και δίπλα τους, παραδίπλα, οι νεόκοποι σύζυγοι οι οποίοι ήδη το έχουν μετανοιώσει και προσπαθούν να παρηγορηθούν παρατηρώντας σαλάχια να κάθονται εκνευριστικά ακίνητα. Ίσως οι σέξυ σερβιτόρες σε αυτά τα ωραία ξενοδοχεία να ήταν μια κάποια λύση, αλλά προτιμώ τις πιο ανοιχτόχρωμες το κέρατό μου. Άσε που αν πάς τέτοια εποχή, παίζει και να είσαι και κωλόφαρδος και να βρέχει 24/7 για όλη τη διάρκεια των διακοπών σου, πράγμα που θα σημαίνει ότι το μετάνοιωσες που δεν πήγες τις τριπλάσιες μέρες, με τα μισά λεφτά, στο Ινβερνές. Ή στο Εδιμβούργο.
Η λίστα με πρωτότυπα και κουλ μέρη δεν έχει τελειωμό, αλλά τελειωμό δεν έχουν και οι ενστάσεις μου.
Ιαπωνία; Έχει το βασικό μειονέκτημα το ότι είναι γεμάτη Ιάπωνες, αλλιώς θα πήγαινα. Και μην απορείτε, όλοι ξέρετε ότι οι Ιάπωνες είναι ένας λαός με εμετικές -ακόμα και για μένα- διαστροφές, και με την κακή συνήθεια να αυτοκτονούν για ψύλλου πήδημα, μερικές φορές δε επειδή δεν πήδηξε καν ο ψύλλος. Άσε που οι γυναίκες τους έχουν το φοβερό ελάττωμα να μιμούνται -μάλλον- 8χρονα κοριτσάκια όταν κάνουν σεξ. (ναι έχω δει γιαπωνέζικη τσόντα. Ήταν ταυτόχρονα αστείο και τρομακτικό). Πάει και η Ιαπωνία, απόθανε
Κούβα; Θα πάει ένας φίλος τον Ιούλιο. Δε με ενθουσιάζει για πολλούς λόγους, κυρίως γιατί θα εκμεταλλευτούν το καπιταλιστικό μου συνάλλαγμα για να μην πάρουν καινούρια λεωφορεία για το λαό και γιατί θεωρώ ακόμα και εγώ κοροϊδία το κράτος δικαίου που μας διαφημίζουν. ( "Μα τι λες, έχει τσάμπα παιδεία και γαμώ τις περιθάλψεις ΔΩΡΕΑΝ για τον κόσμο". Ναι, τις 15χρονες πουτάνες που νοικιάζεις για 20 δολλάρια την εβδομάδα, η αφόρητη χλιδή που ζουν τις οδήγησε εκεί. Τεσπα, μη το πάμε ιδεολογικά). Γενικά, δεν ξέρω γιατί αλλά με ψιλοαπωθεί ως ιδέα.
Ντουμπάι : Ρε πας καλά; Δεν το συζητάω καν. Τί να κάνω εκεί; να δω μεγάλα συντριβάνια και τεράστια αιρκοντίσια; και άμμο τριγύρω; Για να μην αναφέρω τη μισή Αθήνα που θα ναι εκεί πέρα. Μπα..
Εδώ είναι τώρα που θα βγει κάποιος έξυπνος και θα πει το στανταράκι "Μα γιατί δεν πας Χαλκιδική;".
Ε έτσι όπως το πες, πάρτο πίσω. Έχω σκυλοβαρεθεί τη Χαλκιδική εδώ και χρόνια. Και τη Φούρκα και την Καλλιθέα, και το Ποσείδι, και τον Αρμενιστή και την Καψόχωρα και τη Βουρβουρού και την Άφυτο και άλλες 32131 τοποθεσίες που ξεχνάω γιατί συνήθως μεθυσμένος πήγαινα, μεθυσμένος έφευγα. Και όχι ΜΗΝ πεις "Κουρσάρος". Θα χεστούμε. Τέρμα το διάλειμμα που ήταν αφιερωμένο στους Θεσσαλονικείς φίλους μου. (Ως γνωστόν, όποτε πεις "που να πάμε' η μόνη, αιώνια και συνεχής πρόταση των τύπων που μένουν βορειότερα από το Βόλο είναι "Χαλκιδική". Τέλος. Και η μόνιμη επωδός όπου αλλού και αν πάνε είναι "Ε νταξ, καλά είναι ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ" )
Το βρήκα ρε, το βρήκα. Γκαντ νταμν μαδερφακερ, το χω. Βρήκα μέχρι και δωμάτιο σε 2 λεπτά ψαξίματος.
Λας Βέγκας μπέϊμπι, Λας Φάκιν Βέγκας.
Δεν έχει απολύτως κανένα αξιοθέατο. Μόνο καζίνα και κακόγουστα ξενοδοχεία. Δεν έχει τίποτα ιστορικό, αξιόλογο και αξιοπρεπές. Μόνο άμμο και πολλά πολλά φωτάκια.
Έχει όμως τα βασικά.
Ποτό
Και στριπτιτζούδες.
Έκανα μόλις και ένα γρήγορο search για να δω που παίζουν οι τιμές.
Για να μη λέτε ότι λέω και μαλακίες.
Σε αυτό το ξενοδοχείο -που όλοι το χετε δει κάπου σε κάποια ταινία-
Ιδού οι τιμές . Αύγουστο
Μάδερ φάκιν' ουάου..
Και δεν έψαξα και παραπάνω από 1 λεπτό. Φαντάσου δηλαδή να το πάρω απόφαση
Πωπω τώρα ψήθηκα κανονικά όμως...
Προς το παρόν, αύριο Σάμο. Μέχρι το Σάββατο. Ελαφρώς για δουλειά, αλλά μετά βαρέως για λιώσιμο.
Tuesday, June 15, 2010
Επικαιρότης
Αδέρφια μου αλήται, όρνιθαι.
Ξέρω, έλειψον ελαφρώς, αλλά είχα διάφορε επαγγελματικέ υποχρεώσεις και έτρεχον ως η Βουγιούκλο σε ρομαντική κομεντί εποχής (με το αριστερό χέρι τεντωμένο όπισθεν και το δεξί να καλύπτει τους τσακίρικους οφθαλμούς μου). Οι επαγγελματικέ χωσιματικαί δεν έχουν τελειώσει ακόμα, απλά αυτή τη στιγμή τριγύρω κάνει Ιούνιο και εδώ που κάθομαι Αύγουστο, γύρω στις τρεις το μεσημέρι.
Έχοντας λείψει τόσο καιρό από τα ιντερνετικά δρώμενα, αλλά παρ'όλα αυτά παρακολουθώντας με μισοάγρυπνο μάτι το τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα (πραγματικά, ακόμα και στις 2 του Γιούνη -που θα λέγαν και οι σύντροφοι- που γενεθλίαζα και έπινα παγωμένη San Miguel (που είναι San Νερό βασικά) στην Πλαθα Ρεάλ στη Βαρκελώνη, εγώ σκεφτόμουν την πατρίδα και το τι τραβά αυτός ο ταλαίπωρος τόποουζ). Δυστυχώς η επικαιρότης δε σταμάτησε να κάνει ένα διάλειμμα όσο εγώ είχα δουλειά - και θα έπρεπε να ντρέπεται βαθέως δια τούτο- αλλά συνέχισε το αμείλικτο έργο της καταστροφής και της χαζομάρας. Οπότε και εγώ τι να κάνω, μάζεψα τα τοπ και είπα να πω 5 πράγματα από καρδίας.
Σκάνδαλο #1 - Τόλης Βοσκόπουλας : Βοσκόπουλος, 11 γράμματα. Γκερέκου, 8 γράμματα. Φαντασία 8 γ ράμματα. 5 που χρωστάει και τα τρία που θα δώσει, 8 . Όλο μαζί, 11888. Τυχαίο; Έτσι νομίζω. (Πλάκα πλάκα ο τύπος αυτός από τη διαφήμιση κάνει εξαιρετική δουλειά στον εξευτελισμό της αριθμοτέτοιας και μπράβο του, μπας και ξυπνήσει λίγο ο κόσμος).
Σκάνδαλο #2 - Μαντέλης : Πέφτω από τα σύννεφα! Εκπλήσσομαι. Πραγματικά δεν περίμενα ποτέ ένας πρώην υπουργός και μεγαλοστέλεχος, μεγαλοτέτοιος και μεγαλοκείνος να έχει τόσο χαμηλή ταρίφα στο λάδωμα. Τι είναι 200 χιλιάρικα ρε κακομοίρη; Ψιλικατζή. Μικρομαγαζάτορα. Περιπτερά. Λαχειοπώλη! Ίσα μια άδεια ταξί που παίρνεις. Ή ένα δυάρι στην Κυψέλη, ούτε καν στην Άνω. Τόσες σπουδές, τόσος αγώνας, τόση συντροφικότητα, τόσες φορές να τραγουδήσεις το "αυτό το χώωωμα είναι δικό τους και δικό μας", το "ο ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος που ανατέλλει, μας-όδη-γει"τόσος Ξυλούρης το 81 και τόση Ρίτα Σακελλαρίου το 85 και συ κατέληξες να εξαγοράσεις όλο αυτό το τρέξιμο στο τέλος με 200 χιλιάρικα; Και η μόνη δικαιολογία που βρήκες ήταν "με πήραν τηλέφωνο και μου παν ότι μου τα βάλαν στην τράπεζα"; Και σύ ήσουν υπουργός; Με τέτοια ρητορική δεινότητα και ευστροφία, για να μην πω για το φαινόμενο IQ, εσένα θα σε έκανα ίσα με παραγιό εκκενωτή βόθρων (ο Φαταούλας) ή στην καλύτερη περίπτωση και με βύσμα, για μπακαλόγατο. Κοίτα το μάστορα παρακάτω να μάθεις πως γίνονται τα λεφτά :
Σκάνδαλο #3 - Τσοχατζόπουλος : Τώρα περνάμε από το χωμάτινο/χαλικόστρωτο δ τοπικού, σε γρασίδι τσάμπιονς λίγκ. Από τους παραγιούς του μπακάλη στους CEO και τα λοιπά. Από τα αλώνια στα σαλόνια. Γιατί ο άλλος δεν το δειχνε, ήταν κρυφός και για αυτό εκπλαγήκαμε. Για τούτονα εδώ πραγματικά έπεσε κανείς από τα σύννεφα; Όχι γιατί αν έπεσε κάποιος από τα σύννεφα, να μου πείτε σε ποιο ψυχιατρικό νοσοκομείο νοσηλεύεται να του πάω μάντολες και τουτουμάκια. Δηλαδή πραγματικά, είναι τόσο απλά μαθηματικά που ακόμα και ο Zaphod θα τα βγαζε πέρα. Είσαι βουλετής-υπουργός κλπ. Χωρίς καμία άλλη επιχειρηματική δραστηριότητα, έτσι; (λέμε τώρα, για το πως περιγράφεται επίσημα το πρόβλημα). Δε θα μιλήσω με τα πραγματικά νούμερα, αλλά με αναλογίες. Γιατί βαριέμαι να ψάχνω τώρα. Ωραία. Είσαι ξέρω γω, 35 χρόνια βουλευτής να σου πω. Με x απολαβές (επίσημες) το χρόνο. Άρα έχεις συνολικά έσοδα αυτά τα 35 χρόνια, 35x μπικικίνια. Σωστά; Και ΞΑΦΝΙΚΑ ο κόσμος ανακαλύπτει -κλασσικά πέφτοντας από τα cumulus ή ακόμα πιο ψηλά, από τα cirrostratus- ότι μόνο η ακίνητη περιουσία σου αξίζει -λέω γω τώρα- 60x μπικικίνια. (που δεν είναι τόσο, είναι περισσότερο). Κάτσε ρε μπάρμπα, κάτσε ρε αλάνι. Αν έβγαλες 35, και μόνο τα σπίτια που ζεις κάνουν 60, και έχεις μόνο ένα δάνειο (της τάξης του 0.5x) , για το ένα μόνο σπίτι, που τα βρήκες τα υπόλοιπα; είχες ευρώδεντρα στον κήπο; βρήκες το θησαυρό των εβραίων σε κανα λόγγο; βρήκες το θησαυρό της Βαγίας; (το θυμάστε το βιβλιαράκι;); έκανες τουρνέ με τους Πειρατές της Καραϊβικής; Με περιέργεια το ρωτάω, γιατί αν το έκανες με τίμιο και διαφανή τρόπο, θέλω και εγώ να μάθω πως γίνεται μπας και αυγατίσω τις οικονομίες της ζωής μου, που αυτή τη στιγμή δε φτάνουν για να ταϊσουν μοντέλο για μια βδομάδα. Και ενώ έχει επίδειξη την άλλη. Και ενώ της έχουν πει να χάσει μερικά κιλά αλλιώς λος πούλος. Και κάθεσαι και μου λες τώρα για φυσική εξόντωση και σενάρια πολιτικής δολοφονίας και μπήκαν στην πόλη οι οχτροί και άλλα τέτοια. Που δεν αμφιβάλλω κιόλας ότι μπορεί να συμβαίνει αλλά για στάκα ρε αλάνι. ΟΚ να δεχτώ ότι δε θέλουν να σε παίζουν πλέον. Αλλά εσύ δηλαδή τη φωλιά σου την έχεις γυαλισμένη;; καθαρή;;; Όχι για να μη λέμε τα σύκα σκάφη και τη σκάφη σύκα!
Και στο κάτω κάτω αν θέλουν να σε εξοντώσουν πολιτικά, αυτό σημαίνει ότι είχες πολιτικές βλέψεις για σταδιοδρομία στο χώρο. Και άλλη σταδιοδρομία. Στα 70φεύγα που είσαι; Άσε κύριε Άκη μας, κάνε τόπο να ασχοληθεί και κανάς άλλος. Κάτσε με τη γυναικούλα σου στο φτωχόσπιτό σου, στην καμαρούλα μια σταλιά, άκου και Καζαντζίδη άμα θες, βλέπε και Ξανθόπουλο - μάνα δε μου κολλάν τα ένσημα- και νοιώσε όσο αδικημένος θες. Παλιοζωή, δε λέω. Αλλά θα αντέξεις, είμαι σίγουρος. Ο πόνος της απόρριψης δεν ξεπερνιέται με τίποτα. Και είναι και αχάριστοι όλοι αυτοί. Που όταν ήταν πιτσιρίκια στη νεολαία της ΠΑΣΠ τους κέρναγες αβέρτα ούζα μετά τα πάρτυ της Νομικής και τους έβαζες μπουκαλάκι τσαμπέ στη Σακελλαρίου, όταν τα σπάγατε με τον πρόεδρο και την παλιά φρουρά. Τώρα ξετσουτσούρωσαν και στο παίζουν αδέκαστοι τιμωροί του εγκλήματος και τα λοιπά, ενώ ακόμα δεν έχουν προλάβει να φάνε ούτε τσεντέσιμο από κανέναν... Σε καταλαβαίνω σύντροφε, πονάς πολύ. Και εγώ σε πονάω. Αλλά υποχώρησε και συ λίγο. Χάρισέ μου κανα κωλόσπιτο, έτσι για καλό P.R. Και δε θα πω τίποτα
Σκάνδαλο #4- Πάρτυ στο Αβέρωφ : Εδώ δεν ξέρω από που να το πιάσω και που να το τελειώσω σου λέω, αγαπητέ μου Αναγνώστη. Ξεκινάμε από τα απλά, την 100χρονη φέτος,ιστορία του Αβέρωφ, το αίμα που χύθηκε πάνω, τα στενά των Δαρδανελλίων, τη μεταφορά των προσφύγων του 22 στην Αθήνα κλπ. Είναι ένα μέρος της πρόσφατης ιστορίας μας. κλπ κλπ κλπ, δε θα επεκταθώ, θεωρώ ότι στη γενιά μου τουλάχιστον οι περισσότεροι ξέρουν το Αβέρωφ έστω και μόνο από το πως χαρακτηρίζαμε τις χοντρές στο δημοτικό "πως είσαι έτσι μωρή, σαν το Αβέρωφ". Άλλο επίπεδο τότε αγάπη μου, ακόμα και οι βρισιές μας περιείχαν μια α γνώση. Ήξερες αν μη τι άλλο, ότι υπήρχε και ότι είχε ιστορία. Κάτι ήταν και αυτό. Βγήκε ένας εφοπλιστής να πει στις ειδήσεις, ως υπεράσπιση για το πάρτυ, ότι έτσι προωθήθηκε η ιστορία του και η γνώση περί αυτής. Ναι είμαι σίγουρος κ.Εφοπλιστά μου. Άμα ρωτήσουμε τώρα τις μοντέλες που έβγαζαν φωτογραφία στα 4 μπροστά στα κανόνια, τι ήταν το Αβέρωφ, θα σου πουν μέχρι και πόσους ίππους ήταν οι μηχανές του ( μηχανές 19.000 ίππων με πληροφορεί η σελίς του). Στανταράκι. Ρε που τα πουλάτε αυτά; Πάτε να μαζέψετε τα ασυμμάζευτα. Το ξέρουμε ότι έχει χαθεί κάθε ίχνος μέτρου σε αυτή τη χώρα, αλλά περίμενα από τους εφοπλισταί να είναι και λίγο, πως να το πω, λίγο λιγότερο κακόγουστοι γαμώ την τύχη μου! Να τα χέσω τα λεφτά σου ρε Παστίτσο άμα είσαι τόσο χάπατο που θεωρείς ένα θωρηκτό του περασμένου αιώνα ιδανικό μέρος για πάρτυ μεξεκωλάκια μοντέλα που ψάχνουν να κάνουν κοννέ με τους ελεύθερους συμμαθητές σου. Κάνε ένα γκαλά στο γκολφ κλουμπ τση Εκάλης, όπως γίνονται τα career day στο κολλέγιο. Φώναξε όλες τις ξέκωλες μοντέλες και στήσε σε περίπτερα τους ελεύθερους φίλους σου, και άστες να περνάνε από συνεντεύξεις. Κοίτα πως το χω φανταστεί :
Περίπτερο #1-κ.Τεό Καλογάμπρογλου. Έχει δική του εταιρεία με κότερα, δική του εταιρεία που φτιάχνει τα κότερα, δική του εταιρεία που φυτεύει τα δέντρα που φτιάχνουν τα κότερα και δική του εταιρεία που φτιάχνει τη γη που βάζουν τα δέντρα που φτιάχνουν τα κότερα. Έχει ένα δικό του νησί, μισή πλαγιά στο Γκστάαντ και ένα κομμάτι της λίμνης του Ιντερλάκεν. Του αρέσουν η ζωγραφική, η λυρική ποίηση του Αλκαίου -του αρχαίου ζώα, όχι του νέου-, το άλμα επί κοντής και το τρίαθλον (Μοντέλο-Τραγουδιάρα-Τηλεπαρουσιάστρια). Στον ελεύθερο χρόνο του ξύνει το αριστερό του τσιμπιρδόνι, γιατί όταν δουλεύει ξύνει το δεξί -γιατί ο μπαμπάς δεν τον εμπιστεύεται ούτε να μοιράσει πυρετό-. Αγαπημένη του πόλη είναι η Νέα Υόρκη και αγαπημένο του φαγητό το σούσι (κυρίως νιγκίρι, γιατί το μάκι του φέρνει αέρια με κάποιο περίεργο τρόπο -μάλλον τα φύκια). Ε πάει στο περίπτερο η μοντέλα που λέτε, και αρχίζει τις ερωτήσεις ο Καλογάμπρογλου (που μιλάει και με περίεργο "ρο". Οι περισσότεροι φλώροι, δε λένε καλά το "ρο", το χω παρατηρήσει). "Πόσο χρονών είσαι;" "21 στα 23". "Α,για μόρφωση δεν το συζητάω ε.." "Έχω τελειώσει λύκειο και τώρα ιεκ βοηθού ψυχολόγου-νυχοθεραπευτή-αστρολόγου" κλπ κλπ κλπ. Ε ρε παιδιά, άμα θέλουν οι συμμαθητές της τάξης του 85 να γνωρίσουν το νέο αίμα που κυκλοφορεί στις πιάτσες, έτσι να τα κάνουν τα πάρτυ. Όχι να τα κάνουν στα θωρηκτά και τα μουσεία. Λίγη τσίπα. Αυτά βλέπει το ΠΑΜΕ και απλώνει πανά στην Ακρόπολη. Σου λέει, "ο άλλος κοίτα τι ντόρο που έκανε, με ένα παρτάκι για να βρει γκόμενες στο Αβέρωφ. Εμείς άμα πάμε και απλώσουμε κανα πανώ Ακρόπολη μεριά, δε θα πιάσουμε περισσότερο τα νεανικά κοινά;". Μου αρέσει κιόλας που σε αυτά τα πάρτυ πάνε όλοι και παινεύουν τα χάπατα. "Ααααα μα είναι εξαιρετική κοπέλα. Μπορεί να είναι πολύ όμορφη, αλλά είναι και έξυπνη. Ξέρει να μετράει μέχρι το 10, και μπορεί να συλλαβίσει μέχρι και το "μονοκοτυλήδονο. Μια φορά της κάναμε το εγκεφαλογράφημα και είχε και κοίλα ΚΑΙ κυρτά! Ούτε μια ευθεία!" . Να είστε άντρες ρε σε αυτό που κάνετε. Να φοράτε τα παντελόνια και να τα τιμάτε. Πες "ναι ρε τσόλια, έχω τα φράγκα του αιώνα και έκανα πάρτυ για να γνωρίσουμε γκόμενες και να δούνε τι γαμάτοι που είμαστε εμείς οι πλούσιοι, και σας γράφω και στα παπάρια μου ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΩ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ. Σας έχω όλους χεσμένους ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ. Και σήμερα θα πηδήξω και 6 από αυτές εδώ τις κάργιες, ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ.Και θα βλέπει και η γυναίκα μου και θα λέει και ευχαριστώ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ. Και με ζηλεύετε όλοι και με βρίζετε, αλλά κατά βάθος θέλετε να γίνετε σαν και εμένα, ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ." . Αλλά που τέτοια κότσια... Α ρε να μουν εγώ στη θέση σου ρε Παστίτσα. Θα είχα κάνει ένα πάρτυ μιας εβδομάδας κλείνοντας ολόκληρο νησί (και μάλιστα ΙΣΤΟΡΙΚΟ νησί, όχι μαλακίες), με καλεσμένες χίλιες μοντέλες, όλη την αφρόκρεμα της Αθήνας και της Ελλάδας γενικότερα. Ρωμαϊκά όργια, κόκες, πρέζες, ξεκωλιάσματα, ξεφτιλίκια, τίγρεις, καγκουρώ, δεινόσαυροι, φαϊ, αθλοπαιδιές "πιάσε το μοντέλο", "το φοντύ του κώλου" (αυτό που άμα σου πέσει το ψωμάκι σε πηδάνε ολοι οι καλεσμένοι), τα γνωστά που είπαμε και παραπάνω "τρίαθλον" και άλμα επί κοντής, κλπ κλπ κλπ. Και στο τέλος θα έβγαζα dvd, με όλες τις κυρίες στα 4 και σε φάσεις "δώσε και άλλο εφοπλισταρά μου" με τους φίλους μου, και θα έβγαινα στις ειδήσεις με ύφος 1000 καρδιναλίων, ντυμένος μπάτμαν και θα έλεγα στον παρουσιαστή "Και όλα αυτά, ξέρεις γιατί; ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ.". Αλλά άμα είναι ο άνθρωπος χέστης, τα λεφτά δεν κάνουν τίποτα.
Ξέρω, έλειψον ελαφρώς, αλλά είχα διάφορε επαγγελματικέ υποχρεώσεις και έτρεχον ως η Βουγιούκλο σε ρομαντική κομεντί εποχής (με το αριστερό χέρι τεντωμένο όπισθεν και το δεξί να καλύπτει τους τσακίρικους οφθαλμούς μου). Οι επαγγελματικέ χωσιματικαί δεν έχουν τελειώσει ακόμα, απλά αυτή τη στιγμή τριγύρω κάνει Ιούνιο και εδώ που κάθομαι Αύγουστο, γύρω στις τρεις το μεσημέρι.
Έχοντας λείψει τόσο καιρό από τα ιντερνετικά δρώμενα, αλλά παρ'όλα αυτά παρακολουθώντας με μισοάγρυπνο μάτι το τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα (πραγματικά, ακόμα και στις 2 του Γιούνη -που θα λέγαν και οι σύντροφοι- που γενεθλίαζα και έπινα παγωμένη San Miguel (που είναι San Νερό βασικά) στην Πλαθα Ρεάλ στη Βαρκελώνη, εγώ σκεφτόμουν την πατρίδα και το τι τραβά αυτός ο ταλαίπωρος τόποουζ). Δυστυχώς η επικαιρότης δε σταμάτησε να κάνει ένα διάλειμμα όσο εγώ είχα δουλειά - και θα έπρεπε να ντρέπεται βαθέως δια τούτο- αλλά συνέχισε το αμείλικτο έργο της καταστροφής και της χαζομάρας. Οπότε και εγώ τι να κάνω, μάζεψα τα τοπ και είπα να πω 5 πράγματα από καρδίας.
Σκάνδαλο #1 - Τόλης Βοσκόπουλας : Βοσκόπουλος, 11 γράμματα. Γκερέκου, 8 γράμματα. Φαντασία 8 γ ράμματα. 5 που χρωστάει και τα τρία που θα δώσει, 8 . Όλο μαζί, 11888. Τυχαίο; Έτσι νομίζω. (Πλάκα πλάκα ο τύπος αυτός από τη διαφήμιση κάνει εξαιρετική δουλειά στον εξευτελισμό της αριθμοτέτοιας και μπράβο του, μπας και ξυπνήσει λίγο ο κόσμος).
Σκάνδαλο #2 - Μαντέλης : Πέφτω από τα σύννεφα! Εκπλήσσομαι. Πραγματικά δεν περίμενα ποτέ ένας πρώην υπουργός και μεγαλοστέλεχος, μεγαλοτέτοιος και μεγαλοκείνος να έχει τόσο χαμηλή ταρίφα στο λάδωμα. Τι είναι 200 χιλιάρικα ρε κακομοίρη; Ψιλικατζή. Μικρομαγαζάτορα. Περιπτερά. Λαχειοπώλη! Ίσα μια άδεια ταξί που παίρνεις. Ή ένα δυάρι στην Κυψέλη, ούτε καν στην Άνω. Τόσες σπουδές, τόσος αγώνας, τόση συντροφικότητα, τόσες φορές να τραγουδήσεις το "αυτό το χώωωμα είναι δικό τους και δικό μας", το "ο ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος που ανατέλλει, μας-όδη-γει"τόσος Ξυλούρης το 81 και τόση Ρίτα Σακελλαρίου το 85 και συ κατέληξες να εξαγοράσεις όλο αυτό το τρέξιμο στο τέλος με 200 χιλιάρικα; Και η μόνη δικαιολογία που βρήκες ήταν "με πήραν τηλέφωνο και μου παν ότι μου τα βάλαν στην τράπεζα"; Και σύ ήσουν υπουργός; Με τέτοια ρητορική δεινότητα και ευστροφία, για να μην πω για το φαινόμενο IQ, εσένα θα σε έκανα ίσα με παραγιό εκκενωτή βόθρων (ο Φαταούλας) ή στην καλύτερη περίπτωση και με βύσμα, για μπακαλόγατο. Κοίτα το μάστορα παρακάτω να μάθεις πως γίνονται τα λεφτά :
Σκάνδαλο #3 - Τσοχατζόπουλος : Τώρα περνάμε από το χωμάτινο/χαλικόστρωτο δ τοπικού, σε γρασίδι τσάμπιονς λίγκ. Από τους παραγιούς του μπακάλη στους CEO και τα λοιπά. Από τα αλώνια στα σαλόνια. Γιατί ο άλλος δεν το δειχνε, ήταν κρυφός και για αυτό εκπλαγήκαμε. Για τούτονα εδώ πραγματικά έπεσε κανείς από τα σύννεφα; Όχι γιατί αν έπεσε κάποιος από τα σύννεφα, να μου πείτε σε ποιο ψυχιατρικό νοσοκομείο νοσηλεύεται να του πάω μάντολες και τουτουμάκια. Δηλαδή πραγματικά, είναι τόσο απλά μαθηματικά που ακόμα και ο Zaphod θα τα βγαζε πέρα. Είσαι βουλετής-υπουργός κλπ. Χωρίς καμία άλλη επιχειρηματική δραστηριότητα, έτσι; (λέμε τώρα, για το πως περιγράφεται επίσημα το πρόβλημα). Δε θα μιλήσω με τα πραγματικά νούμερα, αλλά με αναλογίες. Γιατί βαριέμαι να ψάχνω τώρα. Ωραία. Είσαι ξέρω γω, 35 χρόνια βουλευτής να σου πω. Με x απολαβές (επίσημες) το χρόνο. Άρα έχεις συνολικά έσοδα αυτά τα 35 χρόνια, 35x μπικικίνια. Σωστά; Και ΞΑΦΝΙΚΑ ο κόσμος ανακαλύπτει -κλασσικά πέφτοντας από τα cumulus ή ακόμα πιο ψηλά, από τα cirrostratus- ότι μόνο η ακίνητη περιουσία σου αξίζει -λέω γω τώρα- 60x μπικικίνια. (που δεν είναι τόσο, είναι περισσότερο). Κάτσε ρε μπάρμπα, κάτσε ρε αλάνι. Αν έβγαλες 35, και μόνο τα σπίτια που ζεις κάνουν 60, και έχεις μόνο ένα δάνειο (της τάξης του 0.5x) , για το ένα μόνο σπίτι, που τα βρήκες τα υπόλοιπα; είχες ευρώδεντρα στον κήπο; βρήκες το θησαυρό των εβραίων σε κανα λόγγο; βρήκες το θησαυρό της Βαγίας; (το θυμάστε το βιβλιαράκι;); έκανες τουρνέ με τους Πειρατές της Καραϊβικής; Με περιέργεια το ρωτάω, γιατί αν το έκανες με τίμιο και διαφανή τρόπο, θέλω και εγώ να μάθω πως γίνεται μπας και αυγατίσω τις οικονομίες της ζωής μου, που αυτή τη στιγμή δε φτάνουν για να ταϊσουν μοντέλο για μια βδομάδα. Και ενώ έχει επίδειξη την άλλη. Και ενώ της έχουν πει να χάσει μερικά κιλά αλλιώς λος πούλος. Και κάθεσαι και μου λες τώρα για φυσική εξόντωση και σενάρια πολιτικής δολοφονίας και μπήκαν στην πόλη οι οχτροί και άλλα τέτοια. Που δεν αμφιβάλλω κιόλας ότι μπορεί να συμβαίνει αλλά για στάκα ρε αλάνι. ΟΚ να δεχτώ ότι δε θέλουν να σε παίζουν πλέον. Αλλά εσύ δηλαδή τη φωλιά σου την έχεις γυαλισμένη;; καθαρή;;; Όχι για να μη λέμε τα σύκα σκάφη και τη σκάφη σύκα!
Και στο κάτω κάτω αν θέλουν να σε εξοντώσουν πολιτικά, αυτό σημαίνει ότι είχες πολιτικές βλέψεις για σταδιοδρομία στο χώρο. Και άλλη σταδιοδρομία. Στα 70φεύγα που είσαι; Άσε κύριε Άκη μας, κάνε τόπο να ασχοληθεί και κανάς άλλος. Κάτσε με τη γυναικούλα σου στο φτωχόσπιτό σου, στην καμαρούλα μια σταλιά, άκου και Καζαντζίδη άμα θες, βλέπε και Ξανθόπουλο - μάνα δε μου κολλάν τα ένσημα- και νοιώσε όσο αδικημένος θες. Παλιοζωή, δε λέω. Αλλά θα αντέξεις, είμαι σίγουρος. Ο πόνος της απόρριψης δεν ξεπερνιέται με τίποτα. Και είναι και αχάριστοι όλοι αυτοί. Που όταν ήταν πιτσιρίκια στη νεολαία της ΠΑΣΠ τους κέρναγες αβέρτα ούζα μετά τα πάρτυ της Νομικής και τους έβαζες μπουκαλάκι τσαμπέ στη Σακελλαρίου, όταν τα σπάγατε με τον πρόεδρο και την παλιά φρουρά. Τώρα ξετσουτσούρωσαν και στο παίζουν αδέκαστοι τιμωροί του εγκλήματος και τα λοιπά, ενώ ακόμα δεν έχουν προλάβει να φάνε ούτε τσεντέσιμο από κανέναν... Σε καταλαβαίνω σύντροφε, πονάς πολύ. Και εγώ σε πονάω. Αλλά υποχώρησε και συ λίγο. Χάρισέ μου κανα κωλόσπιτο, έτσι για καλό P.R. Και δε θα πω τίποτα
Σκάνδαλο #4- Πάρτυ στο Αβέρωφ : Εδώ δεν ξέρω από που να το πιάσω και που να το τελειώσω σου λέω, αγαπητέ μου Αναγνώστη. Ξεκινάμε από τα απλά, την 100χρονη φέτος,ιστορία του Αβέρωφ, το αίμα που χύθηκε πάνω, τα στενά των Δαρδανελλίων, τη μεταφορά των προσφύγων του 22 στην Αθήνα κλπ. Είναι ένα μέρος της πρόσφατης ιστορίας μας. κλπ κλπ κλπ, δε θα επεκταθώ, θεωρώ ότι στη γενιά μου τουλάχιστον οι περισσότεροι ξέρουν το Αβέρωφ έστω και μόνο από το πως χαρακτηρίζαμε τις χοντρές στο δημοτικό "πως είσαι έτσι μωρή, σαν το Αβέρωφ". Άλλο επίπεδο τότε αγάπη μου, ακόμα και οι βρισιές μας περιείχαν μια α γνώση. Ήξερες αν μη τι άλλο, ότι υπήρχε και ότι είχε ιστορία. Κάτι ήταν και αυτό. Βγήκε ένας εφοπλιστής να πει στις ειδήσεις, ως υπεράσπιση για το πάρτυ, ότι έτσι προωθήθηκε η ιστορία του και η γνώση περί αυτής. Ναι είμαι σίγουρος κ.Εφοπλιστά μου. Άμα ρωτήσουμε τώρα τις μοντέλες που έβγαζαν φωτογραφία στα 4 μπροστά στα κανόνια, τι ήταν το Αβέρωφ, θα σου πουν μέχρι και πόσους ίππους ήταν οι μηχανές του ( μηχανές 19.000 ίππων με πληροφορεί η σελίς του). Στανταράκι. Ρε που τα πουλάτε αυτά; Πάτε να μαζέψετε τα ασυμμάζευτα. Το ξέρουμε ότι έχει χαθεί κάθε ίχνος μέτρου σε αυτή τη χώρα, αλλά περίμενα από τους εφοπλισταί να είναι και λίγο, πως να το πω, λίγο λιγότερο κακόγουστοι γαμώ την τύχη μου! Να τα χέσω τα λεφτά σου ρε Παστίτσο άμα είσαι τόσο χάπατο που θεωρείς ένα θωρηκτό του περασμένου αιώνα ιδανικό μέρος για πάρτυ με
Περίπτερο #1-κ.Τεό Καλογάμπρογλου. Έχει δική του εταιρεία με κότερα, δική του εταιρεία που φτιάχνει τα κότερα, δική του εταιρεία που φυτεύει τα δέντρα που φτιάχνουν τα κότερα και δική του εταιρεία που φτιάχνει τη γη που βάζουν τα δέντρα που φτιάχνουν τα κότερα. Έχει ένα δικό του νησί, μισή πλαγιά στο Γκστάαντ και ένα κομμάτι της λίμνης του Ιντερλάκεν. Του αρέσουν η ζωγραφική, η λυρική ποίηση του Αλκαίου -του αρχαίου ζώα, όχι του νέου-, το άλμα επί κοντής και το τρίαθλον (Μοντέλο-Τραγουδιάρα-Τηλεπαρουσιάστρια). Στον ελεύθερο χρόνο του ξύνει το αριστερό του τσιμπιρδόνι, γιατί όταν δουλεύει ξύνει το δεξί -γιατί ο μπαμπάς δεν τον εμπιστεύεται ούτε να μοιράσει πυρετό-. Αγαπημένη του πόλη είναι η Νέα Υόρκη και αγαπημένο του φαγητό το σούσι (κυρίως νιγκίρι, γιατί το μάκι του φέρνει αέρια με κάποιο περίεργο τρόπο -μάλλον τα φύκια). Ε πάει στο περίπτερο η μοντέλα που λέτε, και αρχίζει τις ερωτήσεις ο Καλογάμπρογλου (που μιλάει και με περίεργο "ρο". Οι περισσότεροι φλώροι, δε λένε καλά το "ρο", το χω παρατηρήσει). "Πόσο χρονών είσαι;" "21 στα 23". "Α,για μόρφωση δεν το συζητάω ε.." "Έχω τελειώσει λύκειο και τώρα ιεκ βοηθού ψυχολόγου-νυχοθεραπευτή-αστρολόγου" κλπ κλπ κλπ. Ε ρε παιδιά, άμα θέλουν οι συμμαθητές της τάξης του 85 να γνωρίσουν το νέο αίμα που κυκλοφορεί στις πιάτσες, έτσι να τα κάνουν τα πάρτυ. Όχι να τα κάνουν στα θωρηκτά και τα μουσεία. Λίγη τσίπα. Αυτά βλέπει το ΠΑΜΕ και απλώνει πανά στην Ακρόπολη. Σου λέει, "ο άλλος κοίτα τι ντόρο που έκανε, με ένα παρτάκι για να βρει γκόμενες στο Αβέρωφ. Εμείς άμα πάμε και απλώσουμε κανα πανώ Ακρόπολη μεριά, δε θα πιάσουμε περισσότερο τα νεανικά κοινά;". Μου αρέσει κιόλας που σε αυτά τα πάρτυ πάνε όλοι και παινεύουν τα χάπατα. "Ααααα μα είναι εξαιρετική κοπέλα. Μπορεί να είναι πολύ όμορφη, αλλά είναι και έξυπνη. Ξέρει να μετράει μέχρι το 10, και μπορεί να συλλαβίσει μέχρι και το "μονοκοτυλήδονο. Μια φορά της κάναμε το εγκεφαλογράφημα και είχε και κοίλα ΚΑΙ κυρτά! Ούτε μια ευθεία!" . Να είστε άντρες ρε σε αυτό που κάνετε. Να φοράτε τα παντελόνια και να τα τιμάτε. Πες "ναι ρε τσόλια, έχω τα φράγκα του αιώνα και έκανα πάρτυ για να γνωρίσουμε γκόμενες και να δούνε τι γαμάτοι που είμαστε εμείς οι πλούσιοι, και σας γράφω και στα παπάρια μου ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΩ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ. Σας έχω όλους χεσμένους ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ. Και σήμερα θα πηδήξω και 6 από αυτές εδώ τις κάργιες, ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ.Και θα βλέπει και η γυναίκα μου και θα λέει και ευχαριστώ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ. Και με ζηλεύετε όλοι και με βρίζετε, αλλά κατά βάθος θέλετε να γίνετε σαν και εμένα, ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ." . Αλλά που τέτοια κότσια... Α ρε να μουν εγώ στη θέση σου ρε Παστίτσα. Θα είχα κάνει ένα πάρτυ μιας εβδομάδας κλείνοντας ολόκληρο νησί (και μάλιστα ΙΣΤΟΡΙΚΟ νησί, όχι μαλακίες), με καλεσμένες χίλιες μοντέλες, όλη την αφρόκρεμα της Αθήνας και της Ελλάδας γενικότερα. Ρωμαϊκά όργια, κόκες, πρέζες, ξεκωλιάσματα, ξεφτιλίκια, τίγρεις, καγκουρώ, δεινόσαυροι, φαϊ, αθλοπαιδιές "πιάσε το μοντέλο", "το φοντύ του κώλου" (αυτό που άμα σου πέσει το ψωμάκι σε πηδάνε ολοι οι καλεσμένοι), τα γνωστά που είπαμε και παραπάνω "τρίαθλον" και άλμα επί κοντής, κλπ κλπ κλπ. Και στο τέλος θα έβγαζα dvd, με όλες τις κυρίες στα 4 και σε φάσεις "δώσε και άλλο εφοπλισταρά μου" με τους φίλους μου, και θα έβγαινα στις ειδήσεις με ύφος 1000 καρδιναλίων, ντυμένος μπάτμαν και θα έλεγα στον παρουσιαστή "Και όλα αυτά, ξέρεις γιατί; ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ.". Αλλά άμα είναι ο άνθρωπος χέστης, τα λεφτά δεν κάνουν τίποτα.
Wednesday, May 19, 2010
19 ΜΑΪΟΥ - Μέρα μνήμης για τη γενοκτονία των Ποντίων
Αναδημοσιεύω τον εαυτό μου από το 2005. Ήθελα να γράψω κάτι καινούριο, αλλά νομίζω ότι αυτό το κειμενάκι μια χαρά τα λέει.
Μπορεί να μην είμαι Πόντιος αλλά και τι έγινε? Σήμερα είναι μια μέρα μνήμης. Μια μέρα πικρής μνήμης για τον Ελληνισμό. Και όσο μερικοί επιμένουν να ξεχνάνε ή να θυμούνται επιλεκτικά, τόσο περισσότερο κάτι τέτοιες μνήμες θα καίνε μέσα μας. Δεν είμαι Πόντιος, το ξαναλέω, αλλά η γενοκτονία των Ποντίων πάντα ήταν κάτι που διάβαζα με δέος στα βιβλία..γενοκτονία .. Όλα άρχισαν το 1915. Όταν όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη έτρωγαν τα μουστάκια τους στον Α παγκόσμιο. Τότε οι Τούρκοι εκπόνησαν ένα σχέδιο για την εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Και ξεκινούν περνώντας απο λεπίδι τους Αρμένιους. Παράλληλα αρχίζουν να ενοχλούν και τους Πόντιους. Τον Δεκέμβριο του 1916 οι στρατηγοί Εμβέρ και Ταλαάτ κατέστρωσαν σχεδιάκι σύμφωνα με το οποίο ο άμαχος ελληνικός πληθυσμός του Πόντου θα κέρδιζε δωρεάν εκδοροσφαγή από τα πρωτοποαλλίκαρά τους και το΄οποίο προέβλεπε : "Αμεση εξόντωση μόνον των ανδρών των πόλεων από 16-60 ετών και γενική εξορία όλων των ανδρών και γυναικοπαίδων των χωριών στα ενδότερα της Ανατολής με πρόγραμμα σφαγής και εξόντωσης". Και επειδή οι Τούρκοι τότε ήταν οργανωμένοι και σωστοι επαγγελματίες, το ξεκίνησαν το προγραμματάκι τους μέσα σε 15 μέρες στη Σαμψούντα και την Πάφρα. Η Τραπεζούντα νομίζω την είχε γλυτώσει λόγω του ότι ήταν υπό Ρωσσική κατοχή. Νομίζω μέχρι το 1918 δεν είχαμε άλλα μεγάλα προβλήματα. Οι Πόντιοι είχαν αγχωθεί όμως και ζήταγαν από τον Βενιζέλο να μπουν στο ελληνικό κράτος,αλλά αυτός δεν τους έκανε τη χάρη. (Μέγα λάθος. Εδώ ήθελε να φτάσει μέχρι το Σαγγάριο, ο Πόντος του έπεφτε μακριά δηλαδή?).Οπότε και οι Πόντιοι έμειναν έρμαια των εκάστοτε Τουρκικών επιδρομών. Ο Βενιζέλος όμως ως γνωστόν κάθε άλλο παρά χαζός ήταν,και τους πρότεινε να γίνουν ομοσπονδία με τους Αρμένιους πράγμα που έγινε. Δυστυχώς όμως σε κάποια φάση ο Κεμάλ νίκησε τους Αρμενίους σε μια αποφασιστική μάχη, οπότε και αυτοί συνθηκολόγησαν και οι Πόντιοι έμειναν μόνοι. Και για μαντέψτε? Εμ βέβαια, τώρα που μείνανε μόνοι ήταν έυκολα θύματα για τον Κεμάλ (αντε μην ανοίξω το στόμα μου..). Και μόλις ο Κεμαλάκος (στην μνήμη της αγαστής συνεργασίας του με την Ελλάδα και της ιδιαίτερης φροντίδας του προς τους Έλληνες κάναμε και ημερίδες πριν μερικά χρονια γαμώ το σπίτι τους) ξεκαθάρισε τον Αύγουστο του 1922 με τα μέτωπα της Μικράς Ασίας είπε "Ωπ...μάγκα μου,έχουμε αφήσει και κάτι λογαριασμούς με τους Πόντιους,για πάμε να τους δώσουμε ένα σουλτάν μερεμέτ". Δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο. Δεν έμεινε τίποτα..Κάψαν, έσφαξαν, βίασαν, ατίμασαν. Και επειδή τώρα τελευταία έχουμε μια τάση να συγχωρούμε τα ξένα αλλά όχι τα δικά μας όχι δεν είχαν κανένα λόγο να την πέσουν έτσι στους Πόντιους. Άλλο το πεδίο της μάχης, άλλο η συστηματική και οργανωμένη σφαγή άμαχου πληθυσμού, γκέκε? Και οι Τούρκοι το είχαν και συνήθεια αυτό. Και δεν έγινε τυχαία απο 15 μαλάκες του στρατού. Ούτε είχε βγεί ο Κεμάλ με 2 υπασπιστές του και σφάζαν. Τέλος πάντων όλο το νταβαντούρι που είχε ξεκινήσει απο το 1916, τέλειωσε το 1922 όταν ο Κεμάλ μας επέτρεψε να μεταφερθούν οι Έλληνες του Πόντου στην Κωνσταντινούπολη και μετά στην Ελλάδα. Επέστρεψε και ένα μέρος αυτών που είχαν υπηρετήσει στα εξαίρετα τουριστικά θέρετρα με το όνομα "τάγματα εργασίας" (αμελε ταμπουρού) (Διαβάστε το ν.31328 του Βενέζη να δείτε τι καλά περνάγαν).Γύρω στο 1.200.000 Πόντιοι επέστρεψαν στην Πατρίδα. Η οποία από ό,τι έχω καταλάβει, δεν τους είχε και σε μεγάλη εκτίμηση.. Οι Πόντιοι είναι κομμάτι του Έθνους μας και μάλιστα σημαντικό. Είναι άνθρωποι δραστήριοι και έξυπνοι (ναι ξέρω πολλά ποντιακά ανέκδοτα,και περιστάτικά αληθινά αλλα δεν έχει καμία σχέση.)Στην πόλη μου υπάρχει ολόκληρη συνοικία στην οποία κατοικούν Πόντιοι, μια συνοικία που είναι κατάλοιπο της πρώτης που είχαν φτιάξει όταν είχαν πρωτοέρθει. Είναι άνθρωποι απλοί επι το πλείστον, αλλα νοικοκύρηδες και τίμιοι, εργατικοί (οκ, κατά μέσο όρο :p). Και δεν ξεχνάνε την ιστορία τους ( εντάξει πάλι κατά μέσο όρο, γιατί γενικά τα σημερινά παιδιά δεν το πολυέχουν με την ιστορία - αλλά κανένας δάσκαλος δε θα ξεπεράσει ποτέ τις ιστορίες της γιαγιάς. Βέβαια πλέον, οι γιαγιάδες της δικιάς μου γενιάς που έπαιζε να τα χουν ζήσει αυτά, είναι εξαιρετικά σπάνιες, αλλά έχουμε τις κόρες τους..). Και καλά κάνουν. Έχουν περάσει τόσα πολλά που θα ήταν άξιοι για άλλα τόσα αν τα ξεχνούσαν. Τιμή και μνήμη λοιπόν...και ας μην είμαι "τεμόν"
Μπορεί να μην είμαι Πόντιος αλλά και τι έγινε? Σήμερα είναι μια μέρα μνήμης. Μια μέρα πικρής μνήμης για τον Ελληνισμό. Και όσο μερικοί επιμένουν να ξεχνάνε ή να θυμούνται επιλεκτικά, τόσο περισσότερο κάτι τέτοιες μνήμες θα καίνε μέσα μας. Δεν είμαι Πόντιος, το ξαναλέω, αλλά η γενοκτονία των Ποντίων πάντα ήταν κάτι που διάβαζα με δέος στα βιβλία..γενοκτονία .. Όλα άρχισαν το 1915. Όταν όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη έτρωγαν τα μουστάκια τους στον Α παγκόσμιο. Τότε οι Τούρκοι εκπόνησαν ένα σχέδιο για την εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Και ξεκινούν περνώντας απο λεπίδι τους Αρμένιους. Παράλληλα αρχίζουν να ενοχλούν και τους Πόντιους. Τον Δεκέμβριο του 1916 οι στρατηγοί Εμβέρ και Ταλαάτ κατέστρωσαν σχεδιάκι σύμφωνα με το οποίο ο άμαχος ελληνικός πληθυσμός του Πόντου θα κέρδιζε δωρεάν εκδοροσφαγή από τα πρωτοποαλλίκαρά τους και το΄οποίο προέβλεπε : "Αμεση εξόντωση μόνον των ανδρών των πόλεων από 16-60 ετών και γενική εξορία όλων των ανδρών και γυναικοπαίδων των χωριών στα ενδότερα της Ανατολής με πρόγραμμα σφαγής και εξόντωσης". Και επειδή οι Τούρκοι τότε ήταν οργανωμένοι και σωστοι επαγγελματίες, το ξεκίνησαν το προγραμματάκι τους μέσα σε 15 μέρες στη Σαμψούντα και την Πάφρα. Η Τραπεζούντα νομίζω την είχε γλυτώσει λόγω του ότι ήταν υπό Ρωσσική κατοχή. Νομίζω μέχρι το 1918 δεν είχαμε άλλα μεγάλα προβλήματα. Οι Πόντιοι είχαν αγχωθεί όμως και ζήταγαν από τον Βενιζέλο να μπουν στο ελληνικό κράτος,αλλά αυτός δεν τους έκανε τη χάρη. (Μέγα λάθος. Εδώ ήθελε να φτάσει μέχρι το Σαγγάριο, ο Πόντος του έπεφτε μακριά δηλαδή?).Οπότε και οι Πόντιοι έμειναν έρμαια των εκάστοτε Τουρκικών επιδρομών. Ο Βενιζέλος όμως ως γνωστόν κάθε άλλο παρά χαζός ήταν,και τους πρότεινε να γίνουν ομοσπονδία με τους Αρμένιους πράγμα που έγινε. Δυστυχώς όμως σε κάποια φάση ο Κεμάλ νίκησε τους Αρμενίους σε μια αποφασιστική μάχη, οπότε και αυτοί συνθηκολόγησαν και οι Πόντιοι έμειναν μόνοι. Και για μαντέψτε? Εμ βέβαια, τώρα που μείνανε μόνοι ήταν έυκολα θύματα για τον Κεμάλ (αντε μην ανοίξω το στόμα μου..). Και μόλις ο Κεμαλάκος (στην μνήμη της αγαστής συνεργασίας του με την Ελλάδα και της ιδιαίτερης φροντίδας του προς τους Έλληνες κάναμε και ημερίδες πριν μερικά χρονια γαμώ το σπίτι τους) ξεκαθάρισε τον Αύγουστο του 1922 με τα μέτωπα της Μικράς Ασίας είπε "Ωπ...μάγκα μου,έχουμε αφήσει και κάτι λογαριασμούς με τους Πόντιους,για πάμε να τους δώσουμε ένα σουλτάν μερεμέτ". Δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο. Δεν έμεινε τίποτα..Κάψαν, έσφαξαν, βίασαν, ατίμασαν. Και επειδή τώρα τελευταία έχουμε μια τάση να συγχωρούμε τα ξένα αλλά όχι τα δικά μας όχι δεν είχαν κανένα λόγο να την πέσουν έτσι στους Πόντιους. Άλλο το πεδίο της μάχης, άλλο η συστηματική και οργανωμένη σφαγή άμαχου πληθυσμού, γκέκε? Και οι Τούρκοι το είχαν και συνήθεια αυτό. Και δεν έγινε τυχαία απο 15 μαλάκες του στρατού. Ούτε είχε βγεί ο Κεμάλ με 2 υπασπιστές του και σφάζαν. Τέλος πάντων όλο το νταβαντούρι που είχε ξεκινήσει απο το 1916, τέλειωσε το 1922 όταν ο Κεμάλ μας επέτρεψε να μεταφερθούν οι Έλληνες του Πόντου στην Κωνσταντινούπολη και μετά στην Ελλάδα. Επέστρεψε και ένα μέρος αυτών που είχαν υπηρετήσει στα εξαίρετα τουριστικά θέρετρα με το όνομα "τάγματα εργασίας" (αμελε ταμπουρού) (Διαβάστε το ν.31328 του Βενέζη να δείτε τι καλά περνάγαν).Γύρω στο 1.200.000 Πόντιοι επέστρεψαν στην Πατρίδα. Η οποία από ό,τι έχω καταλάβει, δεν τους είχε και σε μεγάλη εκτίμηση.. Οι Πόντιοι είναι κομμάτι του Έθνους μας και μάλιστα σημαντικό. Είναι άνθρωποι δραστήριοι και έξυπνοι (ναι ξέρω πολλά ποντιακά ανέκδοτα,και περιστάτικά αληθινά αλλα δεν έχει καμία σχέση.)Στην πόλη μου υπάρχει ολόκληρη συνοικία στην οποία κατοικούν Πόντιοι, μια συνοικία που είναι κατάλοιπο της πρώτης που είχαν φτιάξει όταν είχαν πρωτοέρθει. Είναι άνθρωποι απλοί επι το πλείστον, αλλα νοικοκύρηδες και τίμιοι, εργατικοί (οκ, κατά μέσο όρο :p). Και δεν ξεχνάνε την ιστορία τους ( εντάξει πάλι κατά μέσο όρο, γιατί γενικά τα σημερινά παιδιά δεν το πολυέχουν με την ιστορία - αλλά κανένας δάσκαλος δε θα ξεπεράσει ποτέ τις ιστορίες της γιαγιάς. Βέβαια πλέον, οι γιαγιάδες της δικιάς μου γενιάς που έπαιζε να τα χουν ζήσει αυτά, είναι εξαιρετικά σπάνιες, αλλά έχουμε τις κόρες τους..). Και καλά κάνουν. Έχουν περάσει τόσα πολλά που θα ήταν άξιοι για άλλα τόσα αν τα ξεχνούσαν. Τιμή και μνήμη λοιπόν...και ας μην είμαι "τεμόν"
Tuesday, May 18, 2010
H αλήθεια είναι στη μέση
"Η αλήθεια βρίσκεται πάντα στη μέση".
Συνήθως όταν ακούμε αυτή τη φράση αυτομάτως οπλιζόμαστε με τη δέουσα αίσθηση τρόμου και φρίκης, μια και αυτή η δήλωση συνήθως ακολουθείται από "επιστημονικές" διαπιστώσεις και "απόκρυφη" γνώση η οποία έχει παραχθεί μετά από αιώνες έρευνας πάνω από φραπέδες, σε παραλίες κοιτώντας κώλους και σε ξενύχτια παρακολουθώντας διαφημίσεις τηλεμάρκετινγκ που αφορούν μαγικές ζώνες που σε κάνουν εξαιρετικό μποξέρ, αδυνατίζουν τους γλουτούς και φτιάχνουν αυθεντικό γενοβέζικο πέστο.
Θα κάνω έναν διαχωρισμό πρώτα όμως, για να μην παρεξηγιόμαστε :
Η φράση "η αλήθεια βρίσκεται πάντα στη μέση" έχει εφαρμογή σε κάποιες επιστήμες, αφού αφαιρέσεις το "πάντα" . Π.χ στην Ιστορία όταν προσπαθείς να εξηγήσεις τις αιτίες και τις αφορμές ενός γεγονότος, ναι εκεί πέρα μπορούμε να χουμε δύο ακραίες ερμηνείες, αλλά η "αλήθεια" να είναι "κάπου στη μέση". Και πάλι με επιφυλάξεις.
Όσον αφορά όμως τις θετικές επιστήμες, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Δηλαδή τελείως διαφορετικά. Δε θέλω όμως να κάνω ανάλυση σε επιστημονική μέθοδο, επιστημολογία κλπ εδώ πέρα, θέλω να κοροϊδέψω. Οπότε το σημερινό μας θέμα είναι πως θα ήταν μερικά πράγματα αν η αλήθεια ήταν στη μέση, κυριολεκτικά.
Πάμε.
1. Εξέλιξη vs Δημιουργισμός : Κουτά. Η αλήθεια είναι στη μέση. Ο άνθρωπος και ο χιμπατζής έχουν έναν κοινό πρόγονο, που δημιουργήθηκε από το πλευρό της Τσίτα του Ταρζάν.
2. Ηλιοκεντρισμός vs Γαιοκεντρισμός : Έλα Αναγνώστη μου, αυτό είναι λίγο δύσκολο αλλά σου χω εμπιστοσύνη. Πως είναι δυνατόν και να γυρίζουμε γύρω από τον ήλιο αλλά και να γυρίζει ο ήλιος γύρω απο μας;; XΑ!
Συμβαίνουν ΚΑΙ ΤΑ 2. Ο ήλιος γυρίζει γύρω απο τη γη δεξιόστροφα, η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο αριστερόστροφα. (Πολύ φοβάμαι ότι το ποστάκιον αυτό θα υποστεί κόψε-ράψε και θα το χρησιμοποιήσουν μερικοί ως αλήθεια, αλλά οκ, τι να κάνουμε, δυστυχώς μερικές φορές η φυσική επιλογή λειτουργεί και υπέρ των ηλιθίων).
3. Σφαιρική Γη vs. Επίπεδη Γη : Ε σιγά το δύσκολο ρε κνώδαλα. Η γή είναι σφαιρική από τη μέση και κάτω, και έτσι εξηγούνται πολλάαααααααα για το τι συμβαίνει εκεί κάτω και αυτοί οι Αυστραλοί είναι ο,τι να ναι. Από τη μέση και πάνω είναι μια χαρά ευθεία. Γιατί πραγματικά, όχι πείτε μου, έχετε πάει ποτέ στο Λονδίνο με αεροπλάνο; έχετε δει ποτέ από αυτό το ύψος καμιά καμπύλη; όλο ευθεία είναι. Άσε που οι σιωνιστές-σκοταδιστές-παπαριστές-τσιτσιμπιρίμ-ταμτιριριμ είναι εκεί στο κέντρο του δίσκου και μπαινοβγαίνουν μέσα έξω απο μια τρύπα που είναι στον Βόρ.... ε όχι! δεν είναι Βόρειος Πόλος, είναι Κέντρο-Πόλος. Εξ ου και η λέξη Κέντρο-μώλος, που σημαίνει το μυστικό μώλο στον οποίο δένουν τα πλοία των Ταμτιριριμ και ξεφορτώνουν σκοταδιστικά φυλλάδια. Τυχαίο; Δε νομίζω.
Τέλος, γιατί έχουμε δουλειά, αφιερωμένο εξαιρετικά το stand up του Dara :
Επίσης, καλώ τους συναγωνιστές μπλοκερζ να συμμετέχουν με προτάσεις για άλλες αλήθειες που βρίσκονται στη μέση, γιατί στάνταρ ξέχασα πολλά...(κατά προτίμηση από θετικές επιστήμες, όχι πολιτική, ιστορία κλπ)
Συνήθως όταν ακούμε αυτή τη φράση αυτομάτως οπλιζόμαστε με τη δέουσα αίσθηση τρόμου και φρίκης, μια και αυτή η δήλωση συνήθως ακολουθείται από "επιστημονικές" διαπιστώσεις και "απόκρυφη" γνώση η οποία έχει παραχθεί μετά από αιώνες έρευνας πάνω από φραπέδες, σε παραλίες κοιτώντας κώλους και σε ξενύχτια παρακολουθώντας διαφημίσεις τηλεμάρκετινγκ που αφορούν μαγικές ζώνες που σε κάνουν εξαιρετικό μποξέρ, αδυνατίζουν τους γλουτούς και φτιάχνουν αυθεντικό γενοβέζικο πέστο.
Θα κάνω έναν διαχωρισμό πρώτα όμως, για να μην παρεξηγιόμαστε :
Η φράση "η αλήθεια βρίσκεται πάντα στη μέση" έχει εφαρμογή σε κάποιες επιστήμες, αφού αφαιρέσεις το "πάντα" . Π.χ στην Ιστορία όταν προσπαθείς να εξηγήσεις τις αιτίες και τις αφορμές ενός γεγονότος, ναι εκεί πέρα μπορούμε να χουμε δύο ακραίες ερμηνείες, αλλά η "αλήθεια" να είναι "κάπου στη μέση". Και πάλι με επιφυλάξεις.
Όσον αφορά όμως τις θετικές επιστήμες, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Δηλαδή τελείως διαφορετικά. Δε θέλω όμως να κάνω ανάλυση σε επιστημονική μέθοδο, επιστημολογία κλπ εδώ πέρα, θέλω να κοροϊδέψω. Οπότε το σημερινό μας θέμα είναι πως θα ήταν μερικά πράγματα αν η αλήθεια ήταν στη μέση, κυριολεκτικά.
Πάμε.
1. Εξέλιξη vs Δημιουργισμός : Κουτά. Η αλήθεια είναι στη μέση. Ο άνθρωπος και ο χιμπατζής έχουν έναν κοινό πρόγονο, που δημιουργήθηκε από το πλευρό της Τσίτα του Ταρζάν.
2. Ηλιοκεντρισμός vs Γαιοκεντρισμός : Έλα Αναγνώστη μου, αυτό είναι λίγο δύσκολο αλλά σου χω εμπιστοσύνη. Πως είναι δυνατόν και να γυρίζουμε γύρω από τον ήλιο αλλά και να γυρίζει ο ήλιος γύρω απο μας;; XΑ!
Εικών 1 : Η αλήθεια στη μέση. Και όμως, γυρίζουν!
Συμβαίνουν ΚΑΙ ΤΑ 2. Ο ήλιος γυρίζει γύρω απο τη γη δεξιόστροφα, η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο αριστερόστροφα. (Πολύ φοβάμαι ότι το ποστάκιον αυτό θα υποστεί κόψε-ράψε και θα το χρησιμοποιήσουν μερικοί ως αλήθεια, αλλά οκ, τι να κάνουμε, δυστυχώς μερικές φορές η φυσική επιλογή λειτουργεί και υπέρ των ηλιθίων).
3. Σφαιρική Γη vs. Επίπεδη Γη : Ε σιγά το δύσκολο ρε κνώδαλα. Η γή είναι σφαιρική από τη μέση και κάτω, και έτσι εξηγούνται πολλάαααααααα για το τι συμβαίνει εκεί κάτω και αυτοί οι Αυστραλοί είναι ο,τι να ναι. Από τη μέση και πάνω είναι μια χαρά ευθεία. Γιατί πραγματικά, όχι πείτε μου, έχετε πάει ποτέ στο Λονδίνο με αεροπλάνο; έχετε δει ποτέ από αυτό το ύψος καμιά καμπύλη; όλο ευθεία είναι. Άσε που οι σιωνιστές-σκοταδιστές-παπαριστές-τσιτσιμπιρίμ-ταμτιριριμ είναι εκεί στο κέντρο του δίσκου και μπαινοβγαίνουν μέσα έξω απο μια τρύπα που είναι στον Βόρ.... ε όχι! δεν είναι Βόρειος Πόλος, είναι Κέντρο-Πόλος. Εξ ου και η λέξη Κέντρο-μώλος, που σημαίνει το μυστικό μώλο στον οποίο δένουν τα πλοία των Ταμτιριριμ και ξεφορτώνουν σκοταδιστικά φυλλάδια. Τυχαίο; Δε νομίζω.
Εικών 2 : Η αλήθεια στη μέση : Επίπεδη ΚΑΙ σφαιρική!
4. Η Γή είναι κούφια και μέσα ζούν κακά νομιστεράκια vs. δεν γίνονται αυτά : ΟΚ η Γη δεν είναι κούφια, αλλά μέσα της έχουν σκάψει βαθιά λαγούμια τα κακά Drow, τα οποία έχουν φτιάξει ολόκληρο πολιτισμό και έχουν και πόλεις όπως η Menzoberranzan και η Ched Nasad. Στον λεγόμενο και Underdark, υπάρχουν πολλά κακά πλάσματα, όπως οι Mind Flayers, τα Aboleth, οι Hook Horrors και οι Kuo-Toa. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και καλά τα οποία τα εμποδίζουν να βγουν όξω όταν θέλουν. Αν και δε θέλουν πολύ και βγαίνουν μόνο νύχτα, γιατί τα πειράζει ο ήλιος και παθαίνουν εγκαύματα και άντε να βρεις αντηλιακό τώρα στη Menzoberranzan.
5. Η γη είναι δισεκατομμυρίων ετών vs Η γη είναι 6000 ετών : Απλή παρεξήγηση. Η Γη ως τεράστια πέτρα που κόβει βόλτες στο διάστημα ας είναι όσο θέλει. Το σημαντικό είναι πως η ΓΗ ως ΓΗ-φιλοσοφικά-πολιτιστικά-σουρρεαλιστικά-ανθρωπομετρικά-ομοιοστασιακά είναι 6000 ετών γιατί μέχρι εκεί ξέρουν να μετράνε αυτοί που το υποστηρίζουν. Μετά μπερδεύονται. Στο κάτω κάτω τι σημαντικό έχει γίνει απο τα 6000 χρόνια και πριν; Τίποτα. Απλά είχαμε προοδεύσει από το να βοσκάμε φτέρες στο να τις βράζουμε. Κάτι τυχάρπαστοι πολιτισμοί που υπήρχαν παλιότερα είναι ανάξιοι λόγου γιατί όταν εμείς είχαμε χρέη αυτοί ακόμα αντάλασσαν καμήλες με τις γυναίκες τους.
6. Κανονική Ιατρική vs Σαμάνοι/γητευτές αραχνών κλπ : Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Αν έχεις καρκίνο στον εγκέφαλο, λευχαιμία, σύφιλη και ηπατίτιδα c, οι μεν θα προσπαθήσουν αλλά δε θα σε σώσουν, οι δε θα προσευχηθούν στο Μανιτού,θα προσπαθήσουν αλλά δε θα σε σώσουν. Απλά από το πόσο απελπισμένος είσαι, εξαρτάται και το ποιον θα κατηγορήσεις ως μπαταχτσή. Οι κανονικοί γιατροί ξέρουν μέχρι που φτάνουν οι δυνατότητες της επιστήμης, οι άλλοι ξέρουν μέχρι που φτάνουν οι δυνατότητες της ευπιστίας και της αφέλειας.
7. Αστρονομία vs. Aστρολογία : Μπορεί κανείς εκ των δύο να μην έχει την παραμικρή ιδέα για το πως λειτουργεί το σύστημα του άλλου, αλλά από την άλλη και οι αστρονόμοι ξέρουν τι λένε αλλά και είναι σίγουρο, στανταράκι ότι μεγάλες πέτρες μπορούν να επηρρεάσουν σημαντικά τη ζωή σου. Το είχα πει και παλιότερα, πολύ εύγλωττα με την παρακάτω φωτογραφία :
Τέλος, γιατί έχουμε δουλειά, αφιερωμένο εξαιρετικά το stand up του Dara :
Επίσης, καλώ τους συναγωνιστές μπλοκερζ να συμμετέχουν με προτάσεις για άλλες αλήθειες που βρίσκονται στη μέση, γιατί στάνταρ ξέχασα πολλά...(κατά προτίμηση από θετικές επιστήμες, όχι πολιτική, ιστορία κλπ)
Subscribe to:
Posts (Atom)