Κατάρα και μήνυση στα αντβερτόριαλ

Αντβερτόριαλ: Άρθρο-διαφήμιση, γραμμένο ως άρθρο και ουχί ως διαφήμιση ώστε να πιστέψεις ότι είναι η ειλικρινής προσωπική άποψη του συντάκτη για κάτι. Ξέρεις, το δοκίμασε ο άνθρωπος, το καταφχαριστήθηκε και είπε να μας ενημερώσει πασιχαρής ότι ανακάλυψε ένα νέο γαμάτο πράγμα που το πήρε και του άλλαξε τη ζωή. 

Computer says NO.

Οι δημοσιογράφοι στις κακές μέρες ισχνών αγελάδων που ζούμε, ειδικά οι των ιντερνετικών μέσων ενημέρωσης που είναι και πιο χοτ και τους εμπιστευόσαστε περισσότερο γιατί είναι "εναλλακτικοί", είναι ακόμα περισσότερο κράχτες από τους παλιούς. Ναι, δουλειά τους δεν είναι να δημοσιογραφούν, αλλά να πουλάνε πελάτες στους διαφημιστές. Στεγνά. Χωρίς διαφήμιση, καρβέλι στο τραπέζι δεν παίζει, οπότε κάνουμε ό,τι γουστάρει το αφεντικό. Δηλαδή αυτοί που μας πληρώνουν για να βάζουμε διαφημίσεις. Απλοϊκή ανάλυση αλλά όποιος τη νομίζει ανακριβή ή κακόπιστη, ας κοιτάξει καλύτερα τα περισσότερα άρθρα στα αγαπημένα του site.

Αγαπητοί μου, το ξαναλέω. Δεν είστε δημοσιογράφοι. Είστε πελατοβοσκοί.

Κράχτες.

Ιντερνετογράφος την ώρα του καθήκοντος

Και θα μου πεις τώρα τις γνωστές παπατζοκλαψομουνιές, "και τι σε νοιάζει εσένα, τη δουλειά μου κάνω αξιοπρεπώς, το ψωμάκι μου βγάζω, αμάν πια, κλαψ κλαψ κλαψ κλαψ" κλπ.

Και τώρα κράξιμο σε 2 κατηγορίες "οπίνιον λίντερζ" μην πω τίποτα βαρύ τώρα.

Round 1 : Οι επίσημοι, επαγγελματίες του αντβερτόριαλ.

Μετά τον ημιεπίσημο θάνατο της βλαχομπαροκιάς και την αποκαθήλωση του ποντίφικά της, του Πέτρου ντε, είχαμε δει μια ισχνή ελπίδα ανάνηψης από το παρελθόν στα δικτυακά μέσα. Ελπίζαμε πως οι πρώην κακοπληρωμένοι (ή και απλήρωτοι) υπηρέτες-παλαμακιστές (όχι,κανονικά, στις βραδυνές εκπομπές του μαζευόταν όλοι οι υπάλληλοι για να τον χειροκροτούν) των γκλαμουροπεριοδικών, θα την έβλεπαν και λίγο αλτέρνατιβ και "αντε γαμήσου και συ και ο γρύλλος σου". Φευ! Φρούδες ελπίδες. Σε πείσμα των καιρών συνεχίζουν ακριβώς την ίδια στάση, με ακριβώς την ίδια ψωνίλα και  απεριόριστη λατρεία στη χαζομάρα, την "αφέλεια", τη μούρη, το ίματζ, τα φρουφρου και τα αρώματα. Αμετανόητα προσηλωμένοι στο ίδιο όνειρο που πουλούσαν προ 10ετίας και που τώρα όσο και αν συγκρούεται με την πραγματικότητα, παραμένει η δική τους Χαμένη Magrathea. Γιατί ας πάει και το παλιάμπελο, τι σημασία έχει να μην έχεις να φας, να χρωστάς παντού, αρκεί το ψυγείο σου να είναι Smeg. Τεσπα

Αυτοί που λες, τι να κάνουν τα παιδιά, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει πρέπει να βγει το μεροκάματο. Οπότε γράφουν ας πούμε "προσωπικά" άρθρα με τις "αντικειμενικές" τους απόψεις για ένα προιόν ή για μια πρακτική -που απαιτεί να αγοράσεις προϊόν, μην είστε και μαλάκες- . Η ύπουλη κατάσταση πίσω από ένα αντβερτόριαλ, είναι ότι παρουσιάζεται ως αυθεντική γνώμη ή τουλάχιστον δεν αναφέρεται ρητά ως "και τώρα μια διαφήμιση του Υπέροχου Αποσμητικού Κόλπου που θα κάνει τον Κόλπο σας να μυρίζει Ωκεανό, Κοχύλια και θα βελτιώσει τις ικανότητές σας στη μαγειρική και το τέννις".

Ουόοοχι. Είναι στην πιο ύπουλη φάση. Ως άρθρο-αποψάρα του συντακταρά. Η οποία μερικές φορές είναι και κάπως πως να το πω, υπέρμετρα προτρεπτική προς τον αναγνώστη για να αγοράσει το διαφημιζόμενο προϊόν. ΟΚ, βασικά υποννοεί ότι είσαι και λίγο μαλάκας αν δεν το πάρεις. Όπως εδώ:

Αγόρασσσσεεε, μην είσαι οπισθοδρομικός μπουρτζόβλαχοοςςς

Άκουσε να δεις αγαπητέ συντάξαντα το άρθρο τούτο. Δε θα σε έκραζα αν έγραφες το απλό και λιτό "ντάξει ρε παιδιά, μη ντρεπόμαστε και μεις οι άντρες, δεν είναι κακό μετά τα 35 να βάζουμε και τίποτα στο δέρμα μας, για να μη γίνουμε στα 40 σα σταφίδες Κορίνθου. Να ορίστε και μερικά προϊόντα, δοκιμάστε". Ή κάτι τέτοιο. Ουδέτερο. Που δε προσπαθεί να με προσβάλλει, να με μειώσει και να με κάνει να αγοράσω ενοχικά, είτε για να μη με πουν μπαστουνόβλαχο οι φωστήρες που το έγραψαν, είτε για να μην είμαι ο παρίας μέσα στο  zeitgeist της ιντερνετόσφαιρας. Αλλά φιλαράκι, τα παίρνω άσχημα όταν λες φάτσα φόρα κομπλεξικούς όσους δεν αγοράζουν τα προϊόντα της εταιρείας που σε πληρώνει. Αλλά φυσικά δεν ποντάρεις να σε ακούσω εγώ, ποντάρεις να μαζέψεις κάμποσα θύματα από αυτά που διαβάζουν τις άτεχνες "παρουσιάσεις" σου επειδή σε νομίζουν opinion leader ή κάτι τέτοιο. 

Και ενώ θα μου κλαψομουνιάσεις πάλι οτι "το ψωμάκι να βγαίνει", "δε σκοτώνω και γατάκια", "το κακό αφεντικό μου φταίει" κλπ θα σου απαντήσω ότι αφού είσαι τόσο ταπεινό σκουλήκι και σφουγγοκωλάριος και φοβάσαι μη χάσεις τη δουλειά σου γιατί έχεις να ταϊσεις τα 156 παιδάκια σου (και ΚΑΛΑ κάνεις), τότε ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΑΡΘΡΑΚΙΑ ΣΟΥ ΜΕ ΥΦΑΚΙ ΣΦΟΥΓΓΟΚΩΛΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΣΑΝΑΚΟΓΛΕΙΦΤΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΓΑΛΑΞΙΑΚΟΥ ΑΡΧΟΝΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΗΜΙΝΕΑΝΤΕΡΤΑΛ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΜΗ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΥΣ ΜΟΔΑΤΟΥΣ WEST-ENDERS ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ.

*επίσης το "γιατί ασχολείστε μαζί μου" δεν πιάνει εδώ. Είδαμε τι υφάκι αποκτήσατε απο το 90 και μετά που ξεμυτίσατε και "δεν ασχολούνταν" μαζί σας κανένας. Γαμήσατε μια γενιά ολόκληρη. Ε τώρα ασχολούμαστε και σας κράζουμε που και που για να μη συνεχίσετε να νομίζετε ότι είστε η αφρόκρεμα.

Α και μην ξεχάσω, οκ παρένθεση, δεν ήταν από αντβερτόριαλ ήταν απο κανονική διαφήμιση (παλι με προσωπικές παραινέσεις βέβαια του στυλ "έλα,τόλμα,μην είσαι φλώρος"), αλλά ήθελα να ήξερα πραγματικά ποιος θα δώσει 100+ έουρος για να ντυθεί μπουκαμβίλια:

Γίνε τολμηρός, Γίνε προχώ, Ντύσου ζαρντινιέρα

Round 2 : Οι πιο ύπουλοι, οι "ερασιτέχνες"

Ποτέ δεν ήμουν κατά του να ξεκινήσει κάποιος ένα blog και μετά από κάποιο διάστημα να αρχίσει να κερδίζει κάποια χρήματα από αυτό. Μάλιστα, δε θα ήμουν κατά στο να βγάζω εγώ πολλά χρήματα από το blog αυτό, γράφοντας την άποψή μου για πράγματα και προσκαλώ όποιον ενδιαφέρεται να γράψω την κριτική μου για τα προϊόντα του (ειδικά αν πρόκειται για μπύρες, πίτες για σουβλάκια, έτοιμα κρεατοσκευάσματα, είδη εστίασης κλπ) να επικοινωνήσει μαζί μου. Αλλά να ξέρει ότι αν αυτό που πουλάει δε μου αρέσει, είτε θα το κράξω, είτε no deal. Το οποίο βέβαια και με αποκλείει από το να με πλησιάσει ποτέ κανείς για να παρουσιάσω το ο,τιδήποτέ του. Γιατί μπορεί να μαι πολλά κιλά μαλάκας ενίοτε, αλλά δε θα φιλήσω αυτά που φτύνω για 5 φράγκα. Εκτός αν είναι πολλά τα φράγκα οπότε το συζητάμε.

Έτσι λοιπόν καταννοώ το γεγονός πως ορισμένοι βλογερς εκμεταλλεύτηκαν το πενετρέισιο που είχαν στο μάρκετ και έκαναν -εκτός από την πλάκα τους- και καμια ωραία συμφωνία για να βγάλουν -ενδεχομένως- κανένα φράγκο. Όπως π.χ η Σοφία τότε που έκανε τα βιντεάκια με γνωστή εταιρεία με μαγιονέζες. Δε μας τα παρουσίασε σαν προσωπική της δουλειά, δε μας πούλησε φίδια ότι αυτό κάνει στο σπίτι της, δε μας είπε μαλάκες αν δε χρησιμοποιούμε μαγιονέζα Σπερμανς και προπαντώς δεν το παιξε διαιτολόγος να μας πουλήσει γνώση για τις διατροφικές συνήθειες των νικητών που τρώνε πάντα Σπέρμανς. Απλά είπε "μια μέρα με καλέσαν απο κει να πάω να γυρίσω βιντεάκι και γουάου δέχτηκα γιατί ήταν ωραία εμπειρία κλπ". Και χίλια μπράβο της. Ξαναλέω, μακάρι να με καλέσουν και μένα από εταιρεία με σάλτσες, να κάνουμε βιντεάκι με μπάρμπεκιου γουρούνια και τέτοια, να τους φτιάξω σάλτσα μπάρμπεκιου με ουίσκι και αρωματικα να αυξηθούν οι πωλήσεις τους 1000% εντός της οικίας μου, σε άντρες 37 ετών.

Τα παίρνω όμως ασύστολα όταν τέτοια άτομα, γνωστά στο ιντερνετ όπως το Σοφάκι, εκμεταλλεύονται την ιντερνετική τους αναγνωρισιμότητα και όχι μόνο γράφουν πληρωμένα αντβερτόριαλ (με τα κλασσικά ψιλα γράμματα στο τέλος "για αυτή τη δημοσίευση έκανα συμβόλαιο με γνωστή εταιρεία που εντελώς τυχαία παράγει αυτό που λέω οτι είναι γαμάτο"  ) αλλά ΤΟΛΜΟΥΝ να δίνουν π.χ διατροφικές συμβουλές στο κοινό τους.

Εκεί εξοργίζομαι.

Το ότι είσαι μάνα δε σε κάνει ειδήμονα σε τίποτα. Αλήθεια. Ειδικότερα, το ότι είσαι μάνα, γνωστή στο ίντερνετ, καλό παιδί -δεν αμφιβάλλω καθόλου-, εξαιρετική σύζυγος -πάλι δεν αμφιβάλλω-, εξαιρετική επαγγελματίας -εδώ και αν δεν αμφιβάλλω, κρίνοντας από την επιτυχία σου στο ιντερνέτς-, ΔΕ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΝΑ ΚΡΑΧΤΕΙΣ.

Ξέρω ότι γράφοντας αυτές τις γραμμές και επειδή το εν λόγω βλόγιο είναι πασίγνωστο, διάσημο κλπ, κινδυνεύω να μπλέξω σε μια κοκορομαχία άνευ προηγουμένου, αλλά δε με νοιάζει. Γιατί; Γιατί πάρε:

Μπορεί να μην ξέρω, αλλά θα σου κάνω ανάλυση μετά

Εδώ έχουμε μια αρχική δήλωση ενός γεγονότος, η οποία ακολουθείτα από δήλωση αποποίησης ευθύνης (εγώ δεν είμαι ειδική, δεν ξέρω από αυτά), από χάϊδεμα αυτιών κοινού -το αντίθετο από τον επαγγελματία με τις κρέμες παραπάνω- (ΕΣΥ είσαι ο ειδικός και ο μάστερ), μαζί με φωτογραφία από χαρούμενα παιδάκια. Εμ βέβαια, διαφημίζεις πρωινό για παιδιά, τι θα βάλεις; Τα παιδιά της Μπιάφρα; Είναι δυνατόν τα παιδάκια να τρώνε το υπερουάου προϊόν σου και να μην είναι έξυπνα,καθαρά,χαρούμενα και η ζήλεια όλης της γειτονιάς επειδή φτιάχνουν υγιεινό κέικ την Κυριακή το πρωί, είναι άριστες μαθήτριες και σηκώνουν 250 κιλά πάγκο με το ένα χέρι;

Και αφού έχεις αποποιηθεί ευθύνες και έχεις κάνει τα προκαταρκτικά χάδια στα πελατάκια, τσουυπ, πετάς και την ανάλυση που σου έδωσαν από την εταιρεία δημητριακών που διαφημίζεις: 

Κορφολόγηση και απόκρυψη δεδομένων

Α ναι και στο τέλος είπαμε, προς τιμήν σου, γράφεις ότι το ποστ ειναι διαφημιστικό-αλλά όχι ακριβώς έτσι. Αν και θα έπρεπε να το χες γράψει στην αρχή, γιατί στο τέλος, το μήνυμα έχει περάσει ότι εσύ, η καλή μανούλα με τα ευτυχισμένα παιδάκια σου χρησιμοποιείς Δημητριακά Τάδε γιατί είναι υπερουάου, να και η απίστευτη απόδειξη με ΑΡΙΘΜΟΥΣ και ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ.

Και εγώ διαιτολόγος δεν είμαι (προσοχή, διαιτολόγος είναι προστατευόμενος όρος και μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις μόνο αν έχεις σπουδάσει την επιστήμη, ενώ "διατροφολόγος" δεν είναι προστατευόμενος όρος και μπορεί να τον χρησιμοποιήσει ο οποιοσδήποτε, ακόμα και εγώ. Και αν δεν το κατάλαβες, σκέψου τη διαφορά μεταξύ "οδοντίατρου" και "οδοντολόγου" :p) .

H ανάλυση που δίνεται εδώ πακέτο σε μορφή πίνακα προφανώς από την εταιρεία που τα παράγει τα "δημητριακά" αυτά -θα εξηγήσω αργότερα γιατί τα έβαλα σε παρένθεση- είναι κλασσικό, αρχετυπικό παράδειγμα της τεχνικής της "κορφολόγησης" ή στο ελληνικότερο "cherry picking". Τι εννοούμε; Ότι η εταιρία πήρε να συγκρίνει με το προϊόν της 5 άλλες εναλλακτικές -γενικότερα συνηθισμένες, για να μην υποψιάσουμε το κοινό- οι οποίες όμως εντελώς τυχαία είναι όλες σαφώς χειρότερες σε πρώτη όψη διατροφικά, αν και "παρόμοιες". Εντελώς τυχαία δε, έχουμε πλήρη έλλειψη σύγκρισης με ίδια ή παρόμοια προϊόντα άλλων εταιρειών (π.χ η πιθανότητα 30 γρ ΑΠΛΗ βρώμη με ίδια ποσότητα γάλακτος λείπει εντελώς τυχαία). Το άλλο που θα έπρεπε να μας υποψιάσει είναι η  πλήρης απουσία "υγιεινών' τροφών μαζί με το γάλα, μια και δεν πιστεύω να κατατάσσει κανείς στις υγιεινές τροφές το "άλειμμα φουντουκιού", τις μαρμελάδες, τα ζαμπον/τυριά για τοστ και τις τυρόπιτες (τουλάχιστον του εμπορίου), ή τα έτοιμα μπισκότα. Η σύγκριση εδώ του προϊόντος γίνεται με κλασσικά παραδείγματα βιομηχανικών αποβλήτων (μη με παρεξηγείτε, τρελλαίνομαι και για πραλίνα φουντουκιού και για μαρμελάδες και για τυρόπιτες , αλλά δεν τα περνάω και για το απαύγασμα της υγιεινής διατροφής). Περιέργως δε, αυτά που ονομάζεις "δημητριακά", δεν είναι "δημητριακά" απλά σε κάποιο στάδιο της παραγωγής τους περιέχουν δημητριακά.
UPDATE: Mια και η περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες που αναφέρεται στο εν λόγω πινακάκι είναι αρκετά ύποπτη (στα 30 γρ προιόντος , 22.2 γρ ίνες; του ματς) κάθισα και έκανα ένα γουγλ σερτς απλό με το όνομα του προιόντος. Για να είμαι σίγουρος δε, έψαξα όλη τη σειρά αυτών των προιόντων. Η περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες των συγκεκριμένων, κυμαίνεται από 2 έως 3 γρ, ανα 30 γρ προιόντος.
Πάρτε και τον πίνακα όπως τον δίνει η εταιρία. 22 γρ είναι οι υδατάνθρακες στα 30. Όχι οι φυτικές ίνες (ή η "ολική άλεση" που λέτε στο πινακάκι.)

22,2 gr "Ολική άλεση"; Computer says NO

Έτσι, εκτός της εμετικότητας του αποσπάσματος λόγω ύφους και είδους, προστίθεται και η ψευδής αναφορά διατροφικών στοιχείων, πράγμα που το κάνει ακόμα πιο άθλιο κυρία μου. Και δε δέχομαι ότι είναι λάθος εκ παραδρομής γιατί εκτός του οτι το άρθρο είναι εκεί πάνω κανα χρόνο, τα υπολοιπα διατροφικά στοιχεία είναι φαινομενικά χωρίς λάθη. Ναι άντε εγώ να πιστέψω τώρα ότι το μοναδικό λάθος που έγινε στον πίνακα για να βελτιώσει την εικόνα του προιόντος που διαφημίζεις σχετικά με το πόσο υγιεινό είναι, ήταν τυχαίο. Οπότε, ΝΤΡΟΠΗ και ΑΠΑΤΗ εις το τετράγωνο κυρία μου.
Τέλος Update.

Γιατί αν νομίζει κάποιος ότι κάτι σε τέτοια μορφή έχει καμία σχέση με δημητριακά, ε τι να πω..:

"Δημητριακά", κατευθείαν από το στάχυ.

Αν δεν κάνω λάθος, η γενικότερη οδηγία κανονικών ανθρώπων που ασχολούνται με τη διαιτολογία είναι ότι το καλύτερο είναι κάτι τέτοιο να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο επεξεργασμένο. Έτσι, για τα συγκεκριμένα "δημητριακά", computer says NO. (Θα σας τα πεί καλύτερα αυτά ο Zουρδός του metavolismos.com, που είναι διαιτολόγος ο άνθρωπος)

Πρόσεχε, δε σου λέω μη τα φας, ότι δεν είναι νόστιμα, ότι ότι ότι ότι (αν και εγώ τα συγκεκριμένα τα θεωρώ κάτι σαν γλυκά γαριδάκια) (ε την έχουν τη ζαχαράρα, το αμυλοσιρόπι ή κάτι αντίστοιχο  μέσα, δεν είναι και -το ξαναλέω- νιφάδες σκέτης βρώμης). Σου λέω ότι η συγκεκριμένη "αθώα" διαφήμιση από μια "απλή μανούλα" είναι τραγικό παράδειγμα ψευδοεπιστημονικής, ψευδοπροσωπικής διαφήμισης, αποκλειστικά βασιζόμενη στην κορφολόγηση δεδομένων και που απλά ενεργοποιεί τα μανουλίστικα αντανακλαστικά του αναγνώστη ώστε να πειστεί να αγοράσει ένα προϊόν που ε, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι αυτό που λέει ακριβώς η εν λόγω μανούλα, γιατί της προτάθηκε συνεργασία από την εταιρεία παραγωγής, όταν είδαν ότι έχει απήχηση το βλογ της στο τάργκετ γκρουπ "μανούλες με παιδάκια που ψάχνουν υγιεινό πρωϊνό".
(Update: Το ποστ εννοείται έχει "κατέβει" από τότε μια και κάποιος ανάλγητος γκρινιάρης έκανε σχετικό σχόλιο..αλλά το webarchive να ναι καλά..Το χω λινκάρει παραπάνω)
Και ο λόγος που αντιτίθεμαι σε όλο αυτό είναι ο εξής, πολύ συγκεκριμένος:
Είστε "opinion leaders" ή "trend setters" ή ό,τιδήποτε άλλο αντίστοιχο μαρκετίστικο τιτλόνι. ΟΚ. Ψάχνετε πελάτες για τις εταιρίες που σας πληρώνουν. Δεκτό. Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Εντάξει, σχεδόν καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.
Ο τρόπος που το κάνετε όμως είναι στην πρώτη περίπτωση, υπεροπτικά σιχαμερός και αναδίδει την κλασσική μποχίλα της βλαχογκλαμουριάς των χρυσών περιόδων του κλίκεος και του νίτρεος και στη δεύτερη περίπτωση το γλυκερό χάϊδεμα αυτιών της ευαίσθητης ομάδας των απανταχού "μανούλων" με ανεπαρκή δεδομένα που παρέχονται από μια εταιρία, που πλασάρεται ως "προσωπική επιλογή' και το χειρότερο ως υπόδειγμα υγιεινής διατροφής.
Για αυτό κύριοι σας αξίζει και κράξιμο και χλεύη και τρολλάρισμα.

Rockχαχαχαwave 2014

Εκεί που έπαιζε ο Ozzy και οι Mastodon
τώρα θα παίζει η Μποφίλιου και ο Αντώνης Καλογιάννης

Έλα παλλικάρια, μετονομάστε το τουλάχιστον, μη ξεφτιλιζόμαστε.
Άκου εκεί Rockwave.
Προτείνω εναλλακτικό τίτλο

Όποιοςκατσειναμαςέρθειτονδεχόμαστεwave

Πάρτε και πρόμο αφισάκι εκ του προφήτου

Απ δη Άϊρονζ

Εκλογές και άλλες ιστορίες τρόμου

Πριν μπω στο κυρίως θέμα, όπως μας έλεγαν και οι εκθεσάδες στο φροντιστήριο, τότε στις μακρινές πανελλήνιες (btw, πρωτοδεσμίτης και 17.5 έκθεση, γάμησα στο να καταφέρω να τους πω αυτά που ήθελαν να ακούσουν), πρέπει να ξεκινήσω με ένα σχετικό πρόλογο. Ε επειδή δε γράφω πανελλήνιες πάλι, θα κάνω άσχετο πρόλογο με το κυρίως θέμα, έτσι για την αλητείουα.

Όπως θα παρατηρήσατε οι πιο παρατηρητικοί από εσάς αναγνωστάρες μου, άλλαξε το banner και προστέθηκε η στάμπα "Salonika edition". Γιατί ΝΑΙ, μετά από 14 χρόνια απουσίας από τη μικρή προσωπική μου Magrathea (να το στείλω στο Στόκα και τον Πλιάτσικα αυτό, να γίνει πιασάρικη φα-σολ-άδα), ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ Ο Π.. Ξαναπατώ στα άγια χώματα της Σαλονικάρας μου, τα ποτισμένα με τσίπουρο, φραπεδιά, ρετσίνα και είμαι φουλ συγκεκινημένος και συγκεκαμμένος από τη χαρά μου.

Τέλος προλόγου, κουφάλες επέστρεψα, θα αναστενάξουν τα τσιπουράδικα, τα γυράδικα και τα φαρμακεία (θα χρειαστούμε συντόμως χάπια για το συκώτι και τη χοληστερίνη). 

Το ποστ όμως δεν έχει να κάνει με αυτό, έχει να κάνει με τις δημοτικές εκλογές και μόνο και την εντύπωση που απεκόμισον ο τρισυπόστατος.

Κατ'αρχήν να πω πως αν και είμεθα στο 2014, στις μικρές, ασήμαντες, αδιάφορες πόλεις από τις οποίες προερχόμεθα ημείς οι μπαστουνόβλαχοι που τώρα θέλουν μεγαλεία στη μεγαλούπολη, μύριζε κάργα 80λα. Μάλλον ως μια χαζοχαρούμενη παράκρουση περί επιστροφής στις ρίζες και την πολιτική που προσπάθησαν να προωθήσουν κάποιοι υποψήφιοι δημαρχίτες και δημαρχέσσες. Έτσι, αν και ομολογουμένως, δεν πήξαμε στην αφίσα και το πλαστικό σημαιάκι, παρ'όλα αυτά πήξαμε στο φυλλάδιο, στις πεταμένες καρτούλες και προφανώς, τη χαζομάρα. Για να μην πω για την προφανή ρετρό-80'ς αισθητική των "επιχειρημάτων", των κοκορομαχιών υποψηφίων και της αντιπαλότητας μεταξύ κατοίκων. Α ναι και πάμπολλων παρασκηνιακών "μηχανορραφιών" επιπέδου β' δημοτικού. Γιατί ο ΑΙΛΛΗΝ, τη λαμογιά και την κουτοπονηριά, δεν την ξεχνά φίλε αναγνώσθα. Να βλέπεις φίλο σου π.χ που δε μπορεί να ξεπεράσει το ότι είσαι υποψήφιος στον "απέναντι" συνδυασμό και να προσπαθεί να βρει τρόπο να σου κάνει πουστιά τη μέρα των εκλογών. (τρου στόρι) 80λα σου λέω. Μόνο η Ρίτα Σακελλαρίου και τα ζιβάγκο έλειπαν.

Παμ'παρακάτω; Παμ. Κάθισα και διάβασα τα βιογραφικά όλων των υποψηφίων, όλων των συνδυασμών και για αυτά θα ήθελα να μιλήσω κυρίως. Τώρα που τελείωσαν και οι αγωνίες με τους υποψήφιους, δε μπορείτε να μου πείτε και οτι επηρρεάζω την κοινή γνώμη και να με κατηγορήσετε.

Ξεχώρισαν οι παρακάτω περιπτώσεις

1. Η (ή Ο)"κατάφερα να κάνω σεξ"

Πραγματικό βιογραφικό τώρα λέμε. "Γεννήθηκα εκεί, μένω εκεί, είμαι παντρεμένος/η και έχω 2 παιδιά".

Τέλος. Ναι. ΟΚ. Ζητάς να στο ρίξω το ψηφαλάκι. Και θεωρητικά στο κουκουρίκουλουμ βίταε που καταθέτεις, πρέπει να με εντυπωσιάσεις και λίγο, να πω "χμμ..αυτός ο άνθρωπος παίζει να ναι χρήσιμος για το δήμο". Ε ωραία ρε αδερφέ, θες να με εντυπωσιάσεις με το γεγονός ότι κατάφερες να ζευγαρώσεις επιτυχώς; Τα ίδια ακριβώς προσόντα έχει και ο σκύλος του διπλανού μου. Γεννήθηκε στην περιοχή, ζει στην περιοχή, έκανε σεξ και μάλιστα έχει 5 υγιέστατα σκυλάκια. Να τον κατεβάσουμε και αυτόν. Ψιλιάζομαι δε ότι τα γαβγίσματά του παίζει να έχουν και μεγαλύτερο αντίκτυπο στο δημοτικό συμβούλιο από τη σιωπή σου. Κατάφερε ο άλλος να κάνει σεξ και το βάζει και στο βιογραφικό του. Και τι να σε κάνουμε στο δήμο ρε φίλε; να ερχόμαστε να μας πηδήξεις;

2. Ο φέρελπις νεανίας του κομματικού σωλήνα

Βλέπεις τον άλλο που είναι δεν είναι 30, και στο βιογραφικό του έχει ότι πήρε πτυχίο και μετά κατευθείαν δούλεψε ως σύμβουλος κάποιου υπουργού/βουλευτή κλπ. Ναι φίλε, καταλάβαμε, είσαι ο πυλώνας της αξιοκρατίας. Πήρες πτυχίο και κατευθείαν χωρίς προϋπηρεσία, πήγες καρφωτός σε υπουργείο. Και θες να σε βάλουμε να διοικήσεις το δήμο κιόλας. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά έχεις και την κλασσική φωτογραφία του κλαρινογάμπρεμαν, με γυαλιστερό στενό κοστουμάκι, ξυρισμένο μαλλί και πουκάμισο με μεγάλο γιακά. Άσε καταλάβαμε. Σκυλάδικο, γαρύφαλλο, παραγοντιλίκι και δημόσιες σχέσεις. Ξέρω ξέρω, δε θα χαθείς ρε άνθρωπε. Θα σε βολεύουν πάντα κάπου. Και αν δε βγεις, ε θα μπεις "διοικητής" σε καναν οργανισμό που χρωστάει, θα προσλάβεις και 5-10 να ξεπληρώσεις χάρες (θα τους δηλώσεις βέβαια ως υπάλληλους καθαριότητας, αλλά ως δια μαγείας θα δουλεύουν σε κάποιο γραφείο του οργανισμού ρίχνοντας πασιέντζες). Όξω, γλίτσα.

3. Το μέντιουμ

Δεν κάνω πλάκα. Κατέβηκε ο άλλος με βιογραφικό "μέντιουμ-παραψυχολόγος-αστρολόγος-μελλοντολόγος-παπατζολόγος". Α, και ιδιοκτήτης αυθαιρέτου. ΔΕΝ κάνω πλάκα. Δεν έγραψε βέβαια "ιδιοκτήτης αυθαιρέτου", αλλά όταν δηλώνεις "οικιστής" σε συνοικισμό αυθαιρέτων, ε.. Ομολογώ ότι ο συγκεκριμένος έχει προσόντα. Καταφέρνει να βγάζει λεφτά κοροϊδεύοντας κόσμο, άρα κάνει για πολιτικός ο άνθρωπος. Παρασιτεί στην κοινωνία εκμεταλλευόμενος τους αφελείς και τους απεγνωσμένους, άρα στην πράξη θα έλεγα είναι ιδανικός. Ζω για τη στιγμή που αν βγει θα βγάλει λόγο στο δημοτικό συμβούλιο, λέγοντας ότι τα οικονομικά του δήμου πάνε σκατά και γίνεται της κλεψιάς, επειδή είναι ο Δίας ορθοκωλομπρούμητος με τον Ωρίωνα.

4. Ο "ενεργός πολίτης"

Nαι το είδαμε και αυτό. Όνομα, επώνυμο και δίπλα "ενεργός πολίτης". Αυτό. Τέλος. Ναι φιλαράκι οκ, ενεργός πολίτης, αλλά μεταξύ μας, όλοι ξέρουμε τις ενέργειες που έκανες για τον εαυτό σου και την οικογένειά σου 30 χρόνια "ενεργός πολίτης" στα του δήμου. Και επειδή ήσουν συνδικαλάρας (διορισμένος με τους γνωστούς διαφανείς τρόπους των 80's) και δήλωνες εργαζόμενος στο χ μέρος που δούλευαν και άλλοι, όλοι ξέρουν πως πατούσες μόνο τη μέρα της μισθοδοσίας. Και οι ομοϊδεάτες σου, γιατί αυτοί σε καντηλιάζουν κυρίως. Επειδή και δε σε έβλεπαν ποτέ, αλλά και τους έχωνες και δούλευαν διπλά γιατί εσύ "αγωνιζόσανε". Όταν σε βρίζουν μέχρι και οι δικοί σου, αστα να παν.

5. Ο "τίμιος" γυρολόγος

Πως είναι ο Μπίστης ένα πράμα; Μόνο στο πιο επιτυχημένο. Σε ξέρουμε. Κάθε φορά που πάει να αλλάξει ο δήμος χέρια, εσύ ξαφνικά αποκτάς ιδεολογικές διαφορές, κρίση συνειδήσεως, βγάζεις μια δακρύβρεχτη ανακοίνωση στα μήντια και πας εντελώς τυχαία στο συνδυασμό που χει τις μεγαλύτερες προοπτικές να νικήσει. Έτσι, σε έχουμε δει υποψήφιο σύμβουλο με το ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τώρα πάλι ΠΑΣΟΚ. Και η μαλακία είναι ότι βγαίνεις κάθε φορά. Γιατί "νοιάζεσαι τον τόπο". Βιογραφικό του στυλ "Τάδε Ταδόπουλος, 40 χρόνια δημοτικός σύμβουλος, έχω εμπειρία και άποψη, μπορεί να έκανα λάθη στο παρελθόν, αλλά τώρα ανένηψα και είμαι έτοιμος να υπηρετήσω τον τόπο, από διαφορετικό πόστο, αλλά με την ίδια δυναμικότητα" (έχεις και ισχυρό ένστικτο επιβίωσης και ιδιαίτερη ικανότητα να πείθεις γιαγιάδες ότι θα δώσεις δουλειά στα παιδιά τους). Το "τώρα ανένηψα" μεταφράζεται σε "θα χάσουν οι προηγούμενοι, οπότε κάτσε να πάω με τον άλλο που χει ρεύμα γιατί που να ξανατρέχω να δουλεύω τώρα". 

6. Ο "ψηφίστε με γιατί είμαι νέος"

Κάποια στιγμή διαχύθηκε στην ελληνική κοινωνία το μιμήδιο του ότι επειδή είσαι νέος, έχεις πάντα δίκιο και έχεις πάντα καλές ιδέες. Ναι. Όχι. Το ότι είσαι νέος, εγγυάται αποκλειστικά και μόνο το ότι είσαι νέος. Για τα άλλα, θέλουμε αποδείξεις. Και στο τμήμα αποδείξεων έχεις λιγότερο υλικό από ο,τι έχω εγώ στο τμήμα κοιλιακών, τρικεφάλων και επικίνδυνων σπορ. Βασικά, είσαι ένας μαντράχαλος 30 χρονών που αρνήθηκες να δουλέψεις ακόμα και στη δουλειά του πατέρα σου, επειδή δεν ήθελες αφεντικό πάνω από το κεφάλι σου και μάλλον η φρέσκια ιδέα που έχεις στο μυαλό σου είναι ότι περιμένεις να πάρει σύνταξη για να γίνεις διευθυνταράς. (Να σου πω ένα μυστικό; Ο διευθυνταράς ο καλός, ο σωστός -και υπάρχουν τέτοιοι, έχω δει- τις ικανότητές του τις αποκτά δουλεύοντας και σε χαμηλότερες θέσεις πριν γίνει διευθυντής, και άμα είναι σωστός και τζαμάτος, εκεί μαθαίνει τη δουλειά και το πως να σέβεται τον υφιστάμενό του αργότερα. -Επαναλαμβάνω, υπάρχουν τέτοιοι, έχω δουλέψει με τέτοιον στον ιδιωτικό τομέα και ο άνθρωπος δούλευε σαν το σκυλί, μας σεβόταν, μας βοηθούσε και πραγματικά ήταν παράδειγμα και τιμιότητας και σεβασμού στο συνάδελφο-. Εσύ, θα γίνεις ο κλασσικός αρχοντομαλάκας που θα πηγαίνει στη δουλειά για να δει τι έχει το ταμείο και να χριστοπαναγιάσει τους "τεμπέληδες" που δεν του βγαλαν σήμερα αρκετά για να πάει το βράδυ να τα πιεί στα μπουζούκια. Θες να γίνεις και δημοτικός σύμβουλος. Άχρηστε. Που την είδες και παράγοντας. Γλίτση

7. Ο "ανεξάρτητος"

Ψηφίστε μια ανεξάρτητη, ακομμάτιστη φωνή που ειλικρινά νοιάζεται για τον τόπο και τα προβλήματά του. Βέβαια η ανεξάρτητη και ακομμάτιστη φωνή ήταν επιλεγμένος σύμβουλος υπουργού γνωστού κόμματος, έβγαινε πρώτος πρώτος φωτογραφίες με βουλευτές και πολιτικούς γνωστού κόμματος, ήταν παραλίγο υποψήφιος βουλευτής γνωστού κόμματος, αλλά τώρα που σφίξαν τα ζωνάρια, το παίζει ανεξάρτητος, άσχετα αν εξακολουθεί να υποστηρίζεται με νύχια και με δόντια από γνωστό κόμμα. Η ταμπέλα γράφει ανεξάρτητος, άρα ας τον πιστέψεις, εσύ η αθώα θείτσα. Γιατί νοιάζεται το παιδί για τον τόπο. Οκ και γιατί χρωστάς ένα διορισμό που σου βόλεψε, μέσω του γνωστού κόμματος. Δε βαριέσαι ρε θείτσα, όλοι ανεξάρτητοι είναι. Τι σου λέω τώρα ε;

Έχει και άλλα φυντάνια αλλά βαριέμαι να γράφω. Στείλτε μας τη δική σας ιστορία άκυρων ή λαμογουποψήφιων στα σχόλια και κερδίστε την αμέριστη εκτίμηση του άτιμου του συντάξαντος την ανάρτηση ταύτη.

Και μεθαύριο, να πάτε να το ρίξετε. Γιατί είδατε ποιοι πάνε και ψηφίζουν όταν δεν πάτε εσείς ε; 

Ναι ξέρω,ξέρω, αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες. Ναι οκ, και αν η αποχή άλλαζε κάτι, παρομοίως.

Τα λέμε

Πάω να στήσω κανα έπιπλο τώρα γιατί πολύ κωλοβάρεσα.

Υγιαίνετε.

Ευοί Ευάν.

Αριβεντέρτσι

Τσουρέκια

Μια και είναι η περίοδός τους, το σημερινό ποστ είναι αφιερωμένο σε αυτά.

Αλλά όχι, δε θα βγάλω συνταγές.

Θα αναφερθώ σε μερικές περιπτώσεις ανθρώπων, που φτιάχνουν δε φτιάχνουν τσουρέκια, εμένα -και πολλών άλλων- μας τα κάνουν, κάθε φορά που μας ανοίγουν κουβέντα. Και για τα επόμενα 5 λεπτά, μέχρι να τους καταλάβουμε και να αρχίσουμε να μιλάμε με καναν άλλον στην παρέα- μας αραδιάζουν αμπελοφιλοσοφίες, αποκομμένα από την πραγματικότητα τσιτάτα και "προσωπικές" εμπειρίες που θα έπρεπε να φωτίζουν το σωστό το δρόμο και για μας τους πληβείους που είμαστε αναίσθητοι, ρεμάλια, άχρηστοι, κακοί άνθρωπες και άλλα τέτοια συναφή.

1. Αυτοί που "ζουν στο δικό τους κόσμο" 

Όταν ήταν μικρά, κρύβονταν πίσω από τη φούστα της μαμάς, σάλιωναν μετά μανίας τον αντίχειρα που τους προσέφερε τη θαλπωρή της πιπίλας την οποία τους έκοψαν, μια και είχαν φτάσει πλέον 14 χρονών και ήταν "προστατευμένοι" από τα πάντα, μην πάθουν τίποτα. Όταν λέμε από τα πάντα, δεν εννοούμε τις ασπρόμαυρες υπέροχες αρκούδες-σύμβολο της τεμπελιάς και της μάσας, εννοούμε από ο,τιδήποτε μπορούσε να "επηρρεάσει αρνητικά" το μικρό Τανασάκη. (Ή τη μικρή Κερασούλα, μην είμαστε σεξιστές). Έτσι το παιδί "προστατεύτηκε" απο ο,τιδήποτε "αρνητικό", όπως οι κακοί βαθμοί στο σχολείο (καθάριζε ο πατέρας που απειλούσε τη δασκάλα και μετά τους καθηγητές) και το παιχνίδι στο χώμα, που μπορούσε να κολλήσει τέτανο, μαλαφράντζα και να το τσιμπήσει κανα τζιτζίκι. Αργότερα, όταν ψόφησε το χρυσόψαρο, αντί να του πουν οτι ψόφησε και να μάθουν στο παιδί ότι αυτό είναι φυσικό και αναμενόμενο και συμβαίνει, το αντάλλαξαν με άλλο καινούριο για να μη στεναχωρεθεί. Βέβαια δε μπορούσαν να αντικαταστήσουν τη γιαγιά με καινούρια όταν πέθανε, οπότε ο Τανασάκης ήρθε για πρώτη φορά στη ζωή του σε επαφή με τη δύσκολη κατάσταση του πένθους και έμεινε στο δωμάτιό του 6 μήνες ψάχνοντας να βρει τρόπο να την αναστήσει. Ώπα ρε Herbert West (<= λιτεραρι ρεφερενς εδώ).

Όταν μεγαλώνουν λοιπόν αυτοί, αφού έχουν δημιουργήσει μια τεράστια φούσκα τριγύρω τους, δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι "εγώ ζω στο δικό μου κόσμο και είμαστε καλά εδώ μέσα" ή κάποια τέτοια παραλλαγή. Αυτό που βασικά εννοούν είναι ότι στην ουσία σε ο,τιδήποτε αρνητικό μπορεί να συμβεί, από το τελείωμα του κωλόχαρτου εν ώρα επίπονης κένωσης μέχρι το θάνατο αγαπητού προσώπου, τρώνε την ίδια ψυχολογική καρασφαλιάρα-κλωτσά στα τσιμπιρδόνια και χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Παρ'ολα αυτά συνεχίζουν απτόητοι την εξαιρετική πρακτική του ψυχολογικού αντίστοιχου του "κλείνω τα αυτιά μου και κάνω αλαλαλαλαλαλαλαλα όποτε κάποιος πει κάτι αρνητικό" για να μην κάνουν ψυχολογικό βαβά και το ξαναρίξουν στις πιπίλες και τις φούστες. Έτσι, σύμφωνα με το "δικό τους τον κόσμο", οι καλοί άνθρωποι επιβραβεύονται από το σύμπαν (κλαίω ρε μαλάκα,κλαίω), δεν υπάρχουν καθήκια και αληταριά, οι άνθρωποι "παίρνουν αυτό που τους αξίζει", όλοι είναι καλοπροαίρετοι άμα τους φερθείς καλά και το χρυσόψαρό τους δεν ψόφησε, αλλά το πήγαν σε φάρμα εκπαίδευσης χρυσόψαρων για τσίρκο, κάπου έξω από τα Τρίκαλα. Φυσικά η τακτική του "κάνω ότι δεν υπάρχει τίποτα από ο,τι δε με βολεύει /με φοβίζει" στέφεται με παταγώδη αποτυχία σε καθημερινή βάση, μια και όταν ο "δικός τους κόσμος" συγκρούεται με την πραγματικότητα, χάνουν με χαρακτηριστική ευκολία και κλαψομουνιάζουν μέχρι να τους προσφέρεις γρανίτα φράουλα και να χαρίσεις πάλι το χαμόγελο στα παιδικά προσωπάκια τους. Φυσικά, το ότι όποτε σκάει στραβή αυτοί αυτοκαταστρέφονται πιο γρήγορα και από μήνυμα στην αρχή του Mission Impossible, δεν τους αποτρέπει από το να σου ξερνάνε λουλουδιασμένα κηρύγματα κάθε φορά που θα σε ακούσουν να αναφέρεις τίποτα "κακό". Κυρίως ότι "μαυρίζεις την ψυχή" σου με "αρνητικές" σκέψεις και ότι αν σκεφτόμασταν όλοι όπως αυτοί, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.  Μπερδεύουν συνεχώς την αντιμετώπιση κατάφατσα της πραγματικότητας, με το τι θέλει ο συνομιλητής τους να συμβαίνει. Όχι ρε κνώδαλο, φυσικά και δε θέλω να υπάρχουν καθήκια, ρουφιάνοι, γυναίκες που σε κερατώνουν την ώρα που είσαι στο χειρουργείο, άντρες που σε παρατάνε για μια με μεγαλύτερα βυζιά και νεογέννητα με νευροεκφυλιστικές ασθένειες, αλλά το ότι δεν το θέλω, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ. Πέτα επιτέλους την ψυχολογική σου πιπίλα και σακ ιτ απ μπιτς. Η μπουνιά στο στομάχι πονάει κάπως λιγότερο άμα σφιχτείς πρώτα, παρά αν πεις στο δίμετρο νταγκλαρά που στη δίνει "ααα δεν πιστεύω να το κάνεις, είσαι καλό παιδί, θα μπορούσες να χτυπήσεις ένα τέτοιο όμορφο κοιλουμπινάκι;" και του δείξεις επιδεικτικά το "κοιλουμπινάκι" σου. Και όχι, δε θα ρθει η Τίνκερμπελ να σε σώσει. Και να ρχοταν θα τρωγε σκόνη και χώμα από τον Κόναν το Βάρβαρο. Και διάβασε ρίξε και μια ματιά στη γνωστική ασυμφωνία να δεις τι τραβάς.

Οι άνθρωποι δεν "παίρνουν αυτό που τους αξίζει". Παίρνουν ο,τι πάρουν. Και αυτό δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με τι τους αξίζει. Ούτε αν φαίνεται έτσι. ΟΚ εκτός αν γίνεις μασκοφόρος εκδικητής και αρχίσεις να φοράς μπέρτα και κολλάν και κοπανάς κόσμο. 

2. Οι "ψάχνω τον πρίγκηπα" - "ψάχνω την πριγκήπισσα"

Εντάξει το παραδέχομαι. Είναι ουσιαστικά υποκατηγορία του παραπάνω. Και έχουν πλάκα. Γιατί λένε π.χ εμάς που διαβάζουμε μεσαιωνική φαντασία γκίκουλες, αλλά αυτοί πάνε να εφαρμόσουν μεσαιωνικό ρομαντισμό στη σημερινή πραγματικότητα. Ιπποσύνες, πριγκήπισσες, πρίγκηπες, άσπρα άλογα, Σέξπηρ και Byrnes στο σεληνόφως, τροβαδούροι και ρόδα, έχουν καταστρέψει κόσμο και κοσμάκη. Και κάθεσαι και ακούς τώρα από άτομα 30+ ότι περιμένουν τον πρίγκηπα. Ναι περίμενε, ταϊζει σανό το αραβικό του άλογο, την Καταιγίδα και έρχεται να σε πάρει να σε κλέψει μια βραδιά και να πάτε να εγκατασταθείτε στο Neuschwanstein. Αντί να κάνεις αποδόμηση όλων αυτών και να καταλήξεις σε ένα συμπέρασμα όπως π.χ 

"πρίγκηπας/πριγκήπισσα= ένας άνθρωπος που με σέβεται και με εκτιμάει και με προσέχει και με ακούει και είναι στήριγμα"               καταλήγεις στο

 "πρίγκηπας/πριγκήπισσα= ένας επηρμένος μαλάκας με κόμπλεξ ανωτερότητας που έχει λεφτά και αυτοκίνητα (άλογο) και ακριβό σπίτι (κάστρο) και παρ'όλο που είναι ένα καθήκι και μισό, για μένα γίνεται χαλί να το πατήσω γιατί με αγαπάει με μεσαιωνικό τρόπο" (τα λεφτά και το σπίτι είναι παράδειγμα, έχω και φάση "πρίγκηπα" που ήταν μπάρμαν, αλλά διάβαζε ποίηση και ήταν ρομαντικός και ευαίσθητος καλλιτέχνης. Απλά ως γνήσιος πρίγκηπας, πηδούσε ο,τι παρέγγελνε ποτό στο μπαρ.)

(έχω πολλαπλά παραδείγματα αυτής ακριβώς της κατάστασης) (οκ δεν είμαι το μέτρο της πραγματικότητας, ούτε μπλέκω τις προσωπικές εμπειρίες με καθολικά ή έστω στατιστικά σημαντικά γεγονότα. Αλλά έλα τώρα που δεν το χεις ξαναδεί.). Ναι. Όχι. Οι ιππότες, ειδικά οι περιπλανώμενοι ήταν καρακαταάπλυτοι νταγκλαράδες, που έζεχναν από χιλιόμετρα, ήταν άξεστοι και βίαιοι και όπου πέρναγαν, τράβαγαν και τίποτα μανίκια σε ο,τι κόρη ταβερνιάρη κυκλοφορούσε τριγύρω. Οι εξευγενισμένοι αρθουριανοί τύποι που ξεπήδησαν από το Κάμελοτ, γιοκ. Οπότε ξέχνα το Λάνσελοτ και σκέψου ότι κατά βάση ένας ιππότης τότε ήταν πιο κοντά στο Gregor Clegane. Και οι πρίγκηπες, περισσότερο σαν το Joffery παρά σαν τον καλοχτενισμένο φλώρο της Disney. (για να είμαστε και κέντρο μέσα στο χάϊπ της εποχής, μη μας πουν και παλιομοδίτες).

Πάλι βέβαια, στη σύγκρουση με την πραγματικότητα αυτοί οι πριγκηποαλαφροϊσκιωτοι χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους μια και δε μπορούν να κατανοήσουν πως π.χ ο προαναφερθείς μπάρμαν, την έπεφτε και βόλευε τα υδραυλικά σε όποια έμπαινε στο μαγαζί. Αφού διάβαζε ποίηση το βράδυ και έπαιζε πιάνο. Να ξέρεις, όταν ζεις σε ταινία του Παπακαλιάτη, το πιθανότερο είναι ο πρωταγωνιστής να πηδήξει εσένα, τη θεία σου, την αδερφή σου και άμα του κάτσει καλά και τον πατέρα σου. Αλλά θα είναι ρομαντικός και ευαίσθητος και θα ακούει και -μισό να πάρω δραμαμίνη και πριμπεράν- Coldplay. 

Mισό έχω μια δουλειά. Που σκατά έβαλα το σκαμνάκι...

Κάνε δουλειά σου, έρχομαι

3. Οι επαγγελματίες ευαίσθητοι

Από αυτούς τώρα έχει ξεχειλίσει ο τόπος. Τους κλωτσάς για να περάσεις. Κροκοδείλια δάκρυα, κραυγές αγωνίας, ευαισθησία να φαν και οι κότες. Μα για τα κακόμοιρα τα κοτοπουλάκια που γίνονται νοστιμότατα καυτερά τσίκεν γουινγκς (είχες και στο χωριό σου, μπαστουνόβλαχε. Πλατάρια τα λέγατε, μυζηθρότατε.). Για τα γατάκια. Ω Σουβλακέα μου τα γατάκια. Τόνοι γατάκια. Εκατομμύρια γατάκια. Δισεκατομμύρια γατάκια. Δεκάκις εκατομμύρια γκούγκολ γατάκια. Και παιδάκια. Και πατουσάκια. Και ακρογιαλιές με συνθήματα-μπακαλιάρους. Και δρόμοι σε δάση που προσπαθούν να σου δώσουν κίνητρα να καλυτερεύσεις τη ζωή σου. Χιντ: Αν η ζωή σου είναι τόσο εύκολη που αρκεί μια ατάκα του στυλ "πόσοι δρόμοι πρέπει να ανοιχτούν μπροστά σου για να ξεκινήσεις το ταξίδι της ζωής" για να σε κάνει καλύτερα, εύγε και μπράβο. Αλλά μη μου τα κολλάς στη μούρη και μου κουνάς και το δάχτυλο ότι άμα δε δακρύζω σα να μου γρατζούνισες το blu ray με την σούπερ έκδοση του άρχοντα όταν τα βλέπω, είμαι αναίσθητος. Δηλαδή όχι, το χω μεγάλη απορία. Πώς μπορείς να λειτουργείς σε καθημερινή βάση όταν είσαι τόσο ευαίσθητος/η για τα πάντα; Πώς την παλεύεις και "σε πονάνε" τόσα τόσα πολλά πράγματα και δεν παθαίνεις την καρακαταθλιψάρα του αιώνα; Πνίγεσαι με το ένα, ασφυκτιάς με το άλλο, κλαις με το παράλλο... ε όλη τη μέρα πνίγεσαι και ασφυκτιάς, σιγά ρε Πέπε.

Ο Πέπε κρατά την αναπνοή του εις ένδειξη διαμαρτυρίας

Εννοείται πως σε όποια κουβέντα έχω πει "ώπα ρε παιδιά, σιγά , πολλή ευαισθησία, πώς την παλεύετε;" το συμπέρασμα ήταν πως αν δεν είσαι έτσι είσαι ένα εμετικό κυνικό κάθαρμα που δεν το νοιάζει τίποτα. Το γνωστό σφάλμα της διχοτόμησης. Και μετά κήρυγμα. Για το Έξον Βαλντέζ. Τα παιδιά της Μπιάφρα. Τη μεγάλη σφαγή της Noche Triste που χύθηκε τόσο αίμα το 1520, τους χίψτερ που δεν έχουν λεφτά να πάρουν τα ΣΩΣΤΑ κοκκάλινα γυαλιά, τα δάση του Αμαζονίου, τις γλάστρες με τα χρυσάνθεμα της απέναντι, το τελευταίο φόρεμα-αποτυχία της τάδε που την κράξαν όλοι,το ένα το άλλο το παράλλο, πόνος, λυγμός και οδυρμός. Και που να τολμήσεις να κάνεις και κανα χωρατό. Η ευθυμία απαγορεύεται όταν ο κόσμος πάει τόσο κατά διαόλου. Σουτ. Δεν ξέρεις εσύ. Είσαι κάφρος κυνικός. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ οποιαδήποτε ένδειξη καλοπέρασης. Γιατί για να σαι πραγματικός ευαίσθητος, πρέπει να σαι πολιτικαλι κορρέκτ κλαψομούνης που θεωρείς τα πάντα σοβαρά και τα πάντα σε προσβάλλουν και πρέπει να κλαίμε ολημερίς και ολονυχτίς το άνοιξε πέτρα για να μπω σε μίξη με πειραματικό αφρικανορωσοεσκιμόϊκο χιπχοπ με επιρροές ιντιανάπολις γκόα γκράϊντκορ και στεναγμούς αμανέ. 

Τώρα θα μου πεις, οκ ρε πάπαρε, τι δουλειά έχεις με όοολους αυτούς;

Και θα πάρω κανα φτυάρι να σε κοπανήσω. Εσύ ρε δε γνωρίζεις ποτέ κόσμο; Μιλάς μόνο με 5 φίλους και τέρμα; Δε βγαίνεις έξω; Δεν πας σε κανα πάρτι, σε κανα μπαράκι, σε κανα παμπόνι (Γεια σου ρε ΑΘΑΝΑΤΗ Local ). Μούγκα τη βγάζεις; Ε μια και αυτοί είναι αρκετά μεγάλη μερίδα, ε τυχαίνει και γνωρίζεις. Για λίγο βέβαια γιατί μετά τους πετάς 2-3 καφρίλες, σου πετάνε το κήρυγμα, ξενερώνουν και σε αφήνουν ήσυχο να πιεις καμιά μπύρα της προκοπής. Έχουν κάνει και το ιεραποστολικό τους έργο και πάνε να κλάψουν τη μοίρα τους παραπέρα. 

Σε κανα ηλιόλουστο λιβάδι που από πάνω γράφει με helvetica "Ο ήλιος εδώ είναι πιο ζεστός και από αυτόν της καρδιάς σου" παρέα με νεράϊδες, ξωτικά, τον Ludwig το μουρλό του Neuschwanstein, το Hasufel και τον Shadowfax και 2 λατέρνες να παίζουν μπαλλάντες του Σεξπηρ.

Η δουλειά του να γίνεται..

Το προηγούμενο Σάββατο ήμανε με μια φιλική παρέα σε μια ωραία μπυραρία σε επαρχιακή πόλη τση βορείου Ελλάδος και μεταξύ λουκάνικου, σνίτσελ και κιλά septem, χαζολογούσαμε.

Μέχρι που έσκασε ο Ελληνάρας και το κλίμα βάρυνε.

Ξέρεις, είναι πάντα ένα ελαφρό σοκ να βλέπεις ατομάκια νεαρά, εκεί στην αρχή των 30, με κοσμοθεωρία λαμόγιου των μέσων του 80. Όχι πως δεν ξέρεις ότι υπάρχουν. Ξέρεις. Αλλά σπανίως -εμένα τουλάχιστον- σου δίνεται η δυνατότητα να τους ακούς να "επιχειρηματολογούν".

Λέγαν τα παιδιά εκεί πέρα για τις δημοτικές εκλογές και προβληματιζόντουσαν ποιον να ψηφίσουν, γιατί οι 5 από τους 6 είχαν βαρεθεί τους ίδιους και τους ίδιους μεγαλοπαράγοντες κλπ και θέλαν να δώσουν την ψήφο τους σε καναν σοβαρό άνθρωπο με όρεξη και κέφι να γίνει και τίποτα σοβαρό, οπότε έψαχναν. Αλλά τους έδωσε τη λύση ο κλασσικός, ο αρχετυπικός, ο ελληνάρας ο ίδιος : "αυτός που θα μου κάνει τη δουλειά μου - αυτός που θα με βολέψει".

 Και ενώ ευτυχώς οι άλλοι 5 του την είπαν φυσικά για αυτό, ότι κάτσε ρε φίλε, εδώ έχει γαμηθεί ο Δίας, εδώ μας έχουν σκίσει τον απόπατο, εσύ ακόμα εκεί στο βόλεμα, ο αρχοντοναμηνπωτι, εκεί . 

"Καλά καλά,ξεκινήστε να νικήσετε εσείς το σύστημα, εγώ θα πάω με τα νερά του. Ας με βολέψουν εμένα και την οικογένειά μου και να κόψετε το λαιμό σας εσείς". Ιδεολογία απείρου κάλλους, με ψυχολογική απεμπλοκή από την ατομική ευθύνη - δε φταίω εγώ, εγώ γρανάζι είμαι, έτσι δουλεύει το πράμα, έτσι δουλεύω αναγκαστικά και εγώ-, με ειρωνία προς τους υπόλοιπους -καλά καλά, αν σας βυσματώσουν κάπου πείτε όχι εσεις-, με πλήρη αδιαφορία για την προσωπική του αξιοπρέπεια. Δεν τον ενδιέφερε να φιλήσει κατουρημένες ποδιές -που έλεγε και ο θείος μου και ο πατέρας μου- για να πετύχει κάτι, δεν τον ενδιέφερε που θα μπορεί σε όλη του τη ζωή ο οποιοσδήποτε απατεώνας να τον κρατά από τα παπάρια και να του ζητάει "χάρες" επειδή κάποια στιγμή "τον βόλεψε". Όχι. Διεκδικήσεις,στόχοι και επιθυμίες αμοιβάδας: Εγώ να φάω. Τέλος.

Φυσικά όταν άκουσε πολύ λιβάνισμα από τους γύρω άρχισε να το γυρνάει στην κλασσική πλάκα. "Νταξει ρε πως κάνετε έτσι, πλάκα κάνουμε". Ναι ναι, ξέρω. Και εσύ για πλάκα θα τρέξεις μεθαύριο το πρωί στο γραφείο του χ κομματάρχη να ζητήσεις καμιά χάρη. Να του δώσεις άλλο ένα στήριγμα, να συναλλαγείς υγιώς ρε παιδί μου, ως γνήσια πιστός στις πατροπαράδοτες αρχές που τόσο σε καλό μας βγήκαν. "Δε φταίω εγώ για το πελατειακό σύστημα" έλεγε ο τυπάς. Ναι φυσικά και δε φταις ΕΣΥ συγκεκριμένα. Μόνο που είσαι πελάτης αμετανόητος. Και κανένα μαγαζί δεν κλείνει όταν έχει πελάτες. Άσε που η απενοχοποίηση της ατομικής ευθύνης, επειδή είσαι μέρος μιας μάζας που κάνει τα ίδια είναι γαμώ τα ψυχολογιά μαξιλάρια.

Φυσικά, δεν ξέρω κανέναν απολύτως άξιο και σοβαρό άνθρωπο ο οποίος ακόμα να πιστεύει ότι θα σωθεί από τα απολειφάδια του πολιτικού συρφετού παλαιάς κοπής τόσο σε επίπεδο βουλευτικών, όσο σε δημοτικών εκλογών.Όμοιος ομοίω κλπ μαδερφάκερς. Και αν στις βουλευτικές είναι δυσκολότερο να κρίνεις προσωπικά τους υποψήφιους του συνδυασμού που σε ενδιαφέρει, μια και η προσωπική επαφή είναι δυσκολότερη, σε επίπεδο δημοτικών είναι πιο εύκολο να ξέρεις ποιος από το χωριό σου ΔΕΝ είναι απατεώνας και καρεκλοφάγο λαμόγιο.

Για παράδειγμα ο συγκεκριμένος τύπος θα ήταν εξαιρετικός γαμπρός για μια άλλη περιπτωσάρα που ξέρω, που στις προηγούμενες εκλογές κατέβηκε με το σύνθημα "Κατεβαίνω μόνο και μόνο για να βάλω φυλακή επιτέλους τον αλήτη τον απατεώνα το Μαέβιους Αρπαχτίδη" και στις τωρινές κατεβαίνει μαζί με τον Αρπαχτίδη γιατί μυρίστηκε μεγαλεία, μέλλον στις περιφέρειες και βουλές και τέτοια.

Και θα μου πεις καχύποπτε Αναγνώστη των ανώδυνων -και θα χεις και δίκιο- "καλά ρε φιλαράκι, εσύ δηλαδή είσαι αθώος; άμα σου δινε θεσούλα ο Αρπαχτίδης θα λεγες όχι; Έλα τώρααα". Και θα σου απαντήσω με όλη την ειλικρίνεια που συνήθως δε με διακατέχει: Ναι. Όταν πριν χρόνια είχα την ευκαιρία για καρεκλίτσα δημοσίου σε κυριλέ θέση και τα λοιπά, είπα όχι γιατί δεν ήθελα να χρωστάω τον κώλο μου σε κανέναν παπάρα που να με κρατάει από τα παπάρια μέχρι να ψοφήσω να ησυχάσετε. Τώρα θα με πεις μαλάκα, αλλά τι να κάνουμε. Πες με. Μπορεί η αξιοπρέπεια να μην τρώγεται και να μη χορταίνεις με αυτή, αλλά εγώ πουτανάκι του κάθε Αρπαχτίδη δε γίνομαι. Α σιχτίρ δηλαδή.

Τελικά με τον αρχοντοπελάτη των βουλευτοδημαρχαίων δε βγάλαμε άκρη, μια και αρνούνταν να καταλάβει ότι ό,τι του "δώσουν" θα του το ζητήσουν πίσω με τόκο και παλούκι εκεί που δεν πιάνει ήλιος οπότε τον αφήσαμε. Τον αφήσαμε να τρέχει στα γραφεία και να φιλάει χέρια, πόδια και κώλους για να "κάνει τη δουλειά του". Και κάποια στιγμή θα τον δούμε στανταράκι να "συμμετέχει στα κοινά" ως νέος και με όρεξη και με οράματα, για να συνεχιστεί η παράδοση, μη χάσει η βενετιά βελόνι.

Γιατί από πίσω του θα χει σπείρει και αυτός νέα φουρνιά βολεψάκηδων που θα κάνουν κωλοδάχτυλα με το κιλό σε εμάς τους υπόλοιπους και θα φωνάζουν πιο δυνατά από εμάς για τα "κεκτημένα" τους όταν πάνε να τους πάρουν πίσω τα βολεψοξεροκόμματα που τους πέταξαν και "έκανα την τη δουλειά τους".

Να τελειώσω λέγοντας ότι παραδόξως για μένα και μάλλον λόγω κατάποσης ποσοτήτων Honey ale και καταβρόχθισης καυτερών λουκανικοειδών, εγώ σε όλη αυτή την κουβέντα δεν έβγαλα λέξη.

Ίσως γιατί το να μιλάς με τέτοιο βόδι είναι σα να παίζεις σκάκι με περιστέρι. (κλεμμένο, δε θυμάμαι απο που)

Εσύ παίζεις κανονικά, με τους κανόνες, αυτό τσιμπολογάει και ρίχνει τα πιονια κάτω και στο τέλος κάνει παρέλαση και χέζει πάνω στη σκακιέρα με το βρωμοκέφαλό του να πηγαίνει μπρος πίσω και το στήθος φοyσκωμένο, σα να σου κανε ματ σε 2 nsec.

Καλοί άνθρωποι

Οι άνθρωποι είναι κατά μέσο όρο καθήκια με επικάλυψη καθηκιού και σκληρή γέμιση από καθήκι (ελεύθερη απόδοση από τον υπεραττακαδόρο Dr. Cox των Scrubs). Γενικά αυτή την εντύπωση έχω και επιβεβαιώνεται συχνά πυκνά και πολλές φορές θεαματικά θα έλεγα.

Αλλά σήμερα δε θα γράψω για αυτούς. Με αυτούς ασχολούμαι συχνά όπως θα χεις πάρει χαμπάρι αν διαβάζεις τα Ανώδυνα.

Χτες βράδυ είδα το παρακάτω βιντεάκι.

Για αυτό σήμερα θα γράψω για τα καλά τα παιδιά. Όχι δεν "αποκαταστάθηκε η πίστη μου στην ανθρωπότητα", ούτε έγινα ξαφνικά ρομαντικός υπερευαίσθητος κλαψομούνης μετα-emo και κολοκύθια τούμπανα.

Απλά γαμώ το κέρατό μου το πέτσινο, πρέπει μερικές φορές να λέμε και ένα γαμημένο "γεια σου ρε μάγκα, μπράβο" σε ατομάκια που ασχολούνται να απλώσουν το ρημάδι το κουλάδι τους έστω για να πιάσουν μια γαμημένη τσάντα που έπεσε από τα χέρια ενός περαστικού δίπλα τους.

Γιατί εντάξει, ωραίος ο κυνισμός και ο σαρκασμός μας. Μου αρέσει. Το ξέρεις φίλε Αναγνώσθα.

Αλλά ρε αδέλφια, άλλο ο κυνισμός και το κράξιμο στα απανταχού σούργελα που κυκλοφορούν τριγύρω μας και μας το παίζουν νεοαριστοκράτες και μετακωστόπουλοι ενώ πουλάνε φύκια για μεταξωτές -ροζ- κορδέλες και πανάκριβους ιπτάμενους μονόκερους. Είναι καθήκον μας και υποχρέωσή μας να ασχολούμαστε μαζί τους έτσι, γιατί αυτό το "τι σε ενοχλώ εγώ, αφήστε με να κάνω τη βρωμοδουλειά μου" είναι το δάχτυλο πίσω από το οποίο κρυβόντουσαν τόσα χρόνια και κατέληξαν να νομίζουν ότι πρέπει να καθορίζουν το γούστο μας, την εμφάνισή μας, το πως διασκεδάζουμε, το πως ζούμε κλπ.

ΑΛΛΑ τα κραξίματα, το δούλεμα και τα μπινελίκια δεν επάγουν καθηκοποίηση, ωχαδερφισμό και καθαρματοσύνη. 

Όποτε μπορείς, να απλώνεις το χεράκι σου να βοηθάς κάποιον. Και δεν εννοώ χρηματικά, ούτε να προσφέρεις συναισθηματική στήριξη, ούτε να γράφεις δακρύβρεχτες αρχιδιές στο ιντερνέτς για το πόσο πολύ πονάς και σπαράζεις για τα κακόμοιρα τα παιδάκια που κάπου αλλού υποφέρουν. Μακριά από εμένα υπερσυναισθηματικές ευαισθησίες και κροκοδείλια ψευτοδάκρυα ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ. Δεν πιστεύω κανέναν από αυτούς που τους πνίγουν και τους στεναχωρούν ΤΑ ΠΑΝΤΑ τριγύρω τους και νοιάζονται και σπαράζει το φυλλοκάρδι τους εξίσου για όλα και για όλους. Θεωρώ ότι κανείς δεν έχει τη συναισθηματική "χωρητικότητα" για να αντέξει τόσο πόνο και θεωρώ ότι οι μισοί από αυτούς λένε συνειδητά μούφες για να κουνάνε δάχτυλα ανθρωπισμού σε εμάς τους πληβείους αναίσθητους, οι άλλοι μισοί απλά νομίζουν ότι έτσι εξιλεώνουν τις "αμαρτίες" τους. Τεσπα.

Αυτό που λέω είναι να απλώσεις το χεράκι σου στο δρόμο να βοηθήσεις κάποιον σε κάτι μικρό. Καθημερινό. Δε χρειάζεται να γίνεις ήρωας και να σώσεις ζωές. Μπορεί και να σου τύχει και άμα σου τύχει και κάτσει και η στιγμή και τα καταφέρεις μπράβο σου, κερνάω και ρακούλα ευεργετική και σου βγάζω ανύπαρκτα και υπαρκτά καπέλα.

Δε χρειάζεται να κάνεις μια μεγαλειώδη κίνηση ρε. Λίγα, μικρά πράγματα. Βοήθησε κάποιον ξένο που έχει χαθεί και ψάχνει το σιδηροδρομικό σταθμό, σε πόλη που σαι και συ τουρίστας.  Ναι, πέρνα καμιά γιαγιά τρεμάμενη από το δρόμο, αντί να κάθεσαι μέσα στο αυτοκίνητό σου και να τη βρίζεις που δε μπορεί να πάρει τα πόδια της. Λες στη γιαγιά να αρέσει που περπατάει 1m/αιώνα ή θα προτιμούσες να μείνει σπίτι και να πεθάνει ήσυχα, χωρίς να σου διακόπτει την κυκλοφορία την ώρα που πας σε τόσο σημαντικό ραντεβού που δεν έχεις 2 λεπτά να τη βοηθήσεις; (οι βαμμένες με καραμπογιά λεβεντογιαγιάδες κωλονακιώτικου στυλ με τη γούνα και τα 17 κιλα χρυσαφικό στα αυτιά που μπαίνουν αναιδέστατα στη μέση του δρόμου και σου απλώνουν επιδεικτικά χέρι για να σταματήσεις, ασχέτως φαναριού κλπ, είναι στην κατηγορία κράξιμο, όχι στην "βοηθάω να περάσουν απέναντι").

Μην είσαι εγωιστικό, σταρχιδίστικο γαιδούρι. Και μη σε νοιάζει ποιον θα βοηθήσεις, θα γίνουμε από 2 χωριά χωριάτες και στο δικό μου το χωριό είμαστε ζόρικοι μαδαφάκας και θα χάσεις. Γίνε και ανιδιοτελής καμιά φορά. Ναι ξέρω, "μα είμαι". Τα παπάρια μου κουνιούνται το ένα δίπλα στο άλλο. Γιατί; Γιατί σε βλέπω πόσο ανιδιοτελής είσαι, κάθε φορά που ποστάρεις στο φατσοβιβλίο ή στο τουίτα την "καλή πράξη" που έκανες σήμερα και πόσο γαμάτος είσαι και γιατί εμείς οι άλλοι είμαστε μαλάκες. Κοινώς, δε θέλω να το μάθω, τουλάχιστον όχι απο εσένα. Ή όχι συνέχεια από εσένα και με δασκαλίστικο ύφος. Θέλω να το μαθαίνω από τους άλλους. Και όχι σε φάση "Το Θανασάκι είναι γαμώ τα παιδιά, σήμερα έκανε το και το". Αλλά σε φάση "ένα παλικάρι σήμερα με βοήθησε να σηκωθώ, γιατί τσακίστηκα στο δρόμο και δε μπορούσα να κουνηθώ". Κατάλαβες; δε σε θέλω επώνυμο ρε. Σε θέλω ένα ανώνυμο καλό παιδί. Έστω που και που.

Γιατί κάποτε θα είσαι εσύ ο γέρος που θα τσακιστεί και θα θέλεις τα παιδιά της εποχής να σε βοηθήσουν να μαζέψεις τα κουτσάδια σου από το δρόμο, αλλά αν δεν έχεις δώσει ποτέ και πουθενά και σε κανέναν τέτοιο παράδειγμα, θα σε γράψουν και αυτοί στις παπαράντζες τους, γιατί θα βιάζονται να πάνε στη ραντεβουδιά τους. Ναι δε θα αλλάξεις τον κόσμο, πίστεψέ με. Και άσε τα τσαμπουκαλίκια. Δε θα αλλάξεις τον κόσμο. Το να επηρρεάσεις θετικά όμως έστω μερικά από τα άτομα που θα δουν το καλό που έκανες σε έναν συνάνθρωπο, είναι αρκετός άθλος.

Δε χρειάζεται να στοχεύεις πιο ψηλά σώνει και ντε.

Πέρνα τη γριά απέναντι και ας μη σε δει κανείς. Και ας μην το πεις πουθενά.

Δε σου φτάνει το βλέμμα της για ανταμοιβή ρε αδερφέ; μην είσαι πλεονέκτης..

ΟΣΓΖ

Θα σοκάρω κόσμο τώρα μια και θα γράψω επικό πόνημα, άσχετης θεματολογίας με το γενικότερο συνοθύλευμα χαζομάρας των Ανώδυνων. Θα πέσω στο χαμηλό υποεπίπεδο γκομενοσελίδας με συμβουλές και "δέκα πράγματα που" και τέτοιες παπάτζες.

Αλλά υπόσχομαι ότι δε θα γράφω μισά ελληνικά μισά αγγλικά όπως κάνουν οι χιψτερογράφοι των νεοκωστοπουλάδικων, λες και μεγάλωσαν στο κέντρο του Soho (που πας ρε μουρλοκακόμοιρο, Θανασάκη και Νικολέτα σε λέγαν και μεγάλωσες στις Κουκουβάουνες και στα Πετράλωνα)και μας σπάνε τα τσιμπιρδόνια, ούτε θα ενδώσω στη φτήνια της αιώνιας διαμάχης η οποία παρουσιάζει όλες τις γυναίκες ανικανοποίητες ψωνάρες καραπουτανάρες και όλους τους άντρες άχρηστους, αμόρφωτους, βρωμιάρηδες, φλώρους. (Το οποίο δεύτερο είναι και η νόρμα βέβαια σε πλείστα όσα δημοφιλέστατα σάιτια, αλλά αυτό δε θεωρείται σεξιστικό από κανέναν, ούτε από μας, γιατί στα παπάρια μας εδώ που τα λέμε. )

Οπότε, καιρός είναι να προχωρήσουμε στον ΟΣΓΖ.

Ή σε απλά ελλήνικος λάικ μα γκράντμαδα γιουζντ του σεϊ (σεϊ σεϊ, σέϊ δε μάτζικ γουοοορντ)

(όχι πες μου, δε φαίνονται γελοία;)

ΟΔΗΓΟΣ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗΣ ΓΙΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ

Εισαγωγή - Πρελούδιο (για τους φίλους της κλασσικής)

Έχετε βρει το έτερον, έχετε περάσει το στάδιο της γλυκερής ζαχαροσύνης και χαζομάρας, αυτό που σας βρίζουν και σας πετάνε ποτήρια οι φίλοι σε κάθε τραπέζι που χουφτώνεστε και κάνετε σα 15χρονα στο διάλειμμα του φροντιστηρίου και φυσικά επέρχεται η κάμψις. Αυτό που αρχίζετε και βαριέστε τα πάντα και μεταμορφώνεστε σιγά σιγά σε αυτό το άθλιο τερατούργημα που φοράει συνέχεια πιτζάμες και καλτσάκια-λαγουδάκια, βλέπει σειρές, τρώει πατατάκια και ζολίτα με το δίκιλο, φτιάχνει περίεργες γκουρμεδιές στο σπίτι και πίνει σαν το Μπουκόφσκι σε κάθε επεισόδιο του Boardwalk empire (η σειρά επιμένω, είναι σατανικό δημιούργημα για να σε κάνει να πίνεις και να καπνίζεις μανιωδώς. Έχω πιεί περισσότερο σε 4 σαιζόν Boarwalk από ό,τι σε 15 μέρες στην Κρήτη). Οι έξοδοι περιορίζονται γιατί είστε και μεγάλοι άνθρωποι και έχετε και δουλειά το πρωί -όσοι έχετε- οπότε καταλήγετε στο προφανές συμπέρασμα: Ρε,γιατί να πηγαινοερχόμεθα σαν τους Ρομά (sic) απο σπίτι σε σπίτι, -και αν είναι και 520 χιλιόμετρα αυτό το "σπίτι σε σπίτι", ζορίζει- δεν τα μαζεύουμε όλα σε ένα σπίτι, να γίνουμε και εμείς σαν εμετική διαφήμιση μαργαρίνης για πρωινό ή κριθαρακίου Μίσκο;

Αυτό βέβαια προϋποθέτει το πολύ σημαντικό βήμα του να χουμε επιβεβαιώσει ότι το έτερον δεν είναι ψυχάκι (ναι γέλα, αλλά κυκλοφορούν ΠΟΛΛΑ εκεί έξω. Όταν λέω πολλά, εννοώ όπως έλεγα σε μια φίλη τις προάλλες, ένα 60% με προβλήματα που χρήζουν παρακολούθησης από ψυχολόγο, από το οποίο 60%, ενα 20-25% θέλει φάρμακα και παρακολούθηση εντατική μην φάει το κεφάλι του ή κόσμο), να έχουμε δει τον άλλονε ναουμ πώς είναι στις μαύρες του και να έχουμε συμφωνία σε ΒΑΣΙΚΑ πράγματα της ζωής μας. Όχι σε όλες τις λεπτομέρειες. Αν δεν ταιριάζεις στα χοντρά, το οτι συμφωνείς πως δε σου αρέσει το καμαμπέρ επειδή βρωμάει σα μασχάλη φαντάρου που σκοτώθηκε στον πρώτο παγκόσμιο και έμεινε στον ήλιο, δεν είναι αρκετό για να σε σώσει. Επίσης καλό είναι να έχουμε ξεπεράσει τις παιδικές ασθένειες των απωθημένων, ήγουν αυτή του πρίγκηπα στο λευκό άλογο οι γυναίκες και της πορνοστάρ με τα βυζιά-καρπούζια οι άντρες. 

Οπότε, είσαι έτοιμος και έτοιμη για το μεγάλο βήμα. Πάρε βαθιά ανάσα, πήδα και κολύμπα μαλάκα.

Τα απαραίτητα- τα sine qua non (πωωω μόρφωση ο γόης)

1. Ο τρόμος: 

ΝΑΙ υπάρχει. Παραδέξου το. Νοιώσε το. Κατάπιε το. Θα χεστείς πάνω σου την πρώτη φορά που θα σου περάσει από το μυαλό, την πρώτη φορά που θα το ξεστομίσεις, την πρώτη φορά που θα καταλάβεις οτι θέλει και το έτερον και την πρώτη φορά που θα πεις "πρέπει να αρχίσω να κανονίζω τις λεπτομέρειες της μετακόμισης,γιατί σε ένα μήνα πρέπει να μαι εκεί". Ο τρόμος είναι φίλος μας, είναι σύντροφος και αδερφός και δάσκαλος. Είναι το σημάδι πως δεν είσαι παιδαρέλι που πετάει στο 8ο ροζ συννεφάκι δεξιά από τη δεξαμενή με τα ζαχαρωτά μπαστουνάκια και τη λίμνη με τη βυσσινάδα, την ώρα που παιδάκια με φτερά και άρπες παίζουν λατρευτικούς ύμνους του Μπαχ (ή και την Τσικουλάτα τσικιντάϊ άμα είσαι του σπορ). Ο τρόμος σημαίνει ότι έχεις επίγνωση του τι κάνεις, των κινδύνων και των συνεπειών, καθώς και των ευθυνών. Σε κάνει να σκέφτεσαι τα πάντα, να ανιχνεύεις κακοτοπιές και να προετοιμάζεσαι. Α, αν ο τρόμος σου είναι "αχ θα χάσω την ελευθερία μου", κλάιν μάϊν φιλαράκι και κοπελιά. Αυτό περιέχει υποβόσκουσα καταπίεση και αν πιστεύεις κάπου βαθιά οτι θα σε δέσουν σε κανα στύλο και θα σου περάσουν περιλαίμιο ή αν δείχνει το έτερον τέτοιες διαθέσεις, από δω παν και οι άλλοι. Ζευγάρι δε σημαίνει κεφαλοκλείδωμα και μπουντρούμιασμα. Και έχω και παράδειγμα τον κουμπάρο μου, που είπε στη γυναίκα του "την άλλη εβδομάδα πάω ΣΚ με τον Estarian στο Βερολίνο για βόλτα" και η γυναίκα του του πε "καλά να περάσετε, φέρε κανα μαγνητάκι για το ψυγείο". Από την άλλη υπάρχει και ο άλλος που φοβάται μη χάσει την ελευθερία του και χάσει τα "γκομενάκια" λες και πριν ήταν το δώρο του Όντιν στο θηλυκό πληθυσμό και κάναν σειρά έξω από το σπίτι του για να πάρουν το σπέρμα του να διαιωνίσουν τα γονίδιά του. Νταξ, άμα κοπελιά έμπλεξες με αυτόν, καλα κρασά. Τι είπαμε; όχι μουρλά δεν είπαμε;

2. Η εξιδανίκευση  

Tο ανάποδο του τρόμου βασικά. Ναι θα το νοιώσεις. ΑΛΛΑ, να το σκοτώσεις με φωτιά. Να το πνίξεις στο νεροχύτη με διάλυμα από βραστό νερό και 20% υδροχλωρικό. Κατάλαβε ότι δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που το κάνει αυτό. Έχουν προϋπάρξει υμών δις ζευγάρια που το έκαναν και θα υπάρξουν και μετά από εσάς. Δε θα ζήσεις σε σπίτι μιας ρομαντικής κομεντί (ακούτε θηλυκά;), δε θα γίνεις η Μεγκ Ράϊαν και εγώ με την καμία δε θα γίνω ο Μπαντέρας, ούτε καν ο Panteras. Δε θα παίζει κάθε μέρα πρωινό με μαργαρίνες, (πουτάνες διαφημίσεις), φρέσκα κρουασάν, κέικ σπιτικό, τυροπιτάκια, φρούτα και φρεσκοστιμμένο πορτοκάλι. Και όταν θα παίζει μετά θα θέλω σεξ για πληρωμή. (ναι, ακούτε σύντροφοι; δεν παίζει ούτε αυτό. Όταν τα χλαπακιάσει όλα αυτά μετά θα θέλει 2 ώρες ύπνο για να χωνέψει. Οπότε σχεδιάστε το για το μεσημέρι μετά τα τσίπουρα που θα την έχει ακούσει και λίγο). Επίσης κοπελιά, στο σπίτι δε θα κυκλοφορεί μονίμως ένας ημίθεος με γυμνασμένους κοιλιακούς και τη φάτσα του αγαπημένου σας ηθοποιού (αυτού που φαντασιώνεστε στα κρυφά ) να τραγουδάει μπαλάντες του Σινάτρα για να σας ξυπνήσει. 

Αγόραροι, δε θα μείνετε με μια αχόρταγη νυμφομανή που θα είναι ντυμένη συνέχεια με La Perla ή Agent Provocateur τα οποία θα σκίζετε πρωί πρωί με την τσίμπλα στο μάτι (btw πας καλά ρε μαλάκα, ξέρεις πόσο κάνουν; άσε αυτά και σκίσε τίποτα από κανα πάγκο στην Αθηνάς.) και μετά θα πηδιέστε 12 ώρες σαν κουνέλια σε έξαψη. Ούτε θα χετε αυτή τη φαντασίωση να καθαρίζει τις χιλίων λογιών σβουνιές σας, την ώρα που εσείς θα πίνετε παγωμένες μπύρες βλέποντας θρίλλερ και τρώγοντας μπριζόλες. Θα είστε κανονικοί. Θα τα κάνετε ΟΛΑ τα παραπάνω, και τα πρωινά και τις ανωμαλίες με εσώρουχα, φτερά, λάδια , πυροσβεστήρες, τηγάνια και κοτόπουλα και ο,τι γουστάρει κανεις, αλλά ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ η ζωή σου. Θα είσαι και με την τσίμπλα στο μάτι το πρωί, θα ξυπνήσεις και άκεφος και τσαντισμένος γιατί όλο το βράδυ έβλεπες εφιάλτες και ε, στραβοξύπνησες γαμώτο, θα αρρωστήσεις και θα τρέχει η μύξα σύννεφο, αυτή θα σκάσει μύτη με μάσκα προσώπου και μπικουτί και αλουμινόχαρτα και θα ναι σαν γκέι εκδοχή του Σρέκ, θα τσαντιστεις και θα τσαντιστεί κλπ. Ούτε βέβαια ΑΥΤΑ θα είναι η ζωή σου. Όλα μέσα στο πρόγραμμα και βγες από τις κομεντί, τις διαφημίσεις, τα βιβλία και τις τσόντες που προσπαθούν θα διαμορφώσουν την ιδέα που έχεις για το ζευγάρι, πριν χρειαστείς φαρμακάκια.

3. Η συνεννόηση

Eίστε μεγάλα παιδιά - ή θα έπρεπε να είστε, τουλάχιστον εγκεφαλικά- και μια και θα μείνετε στο ίδιο τσαρδίον, πρέπει να συννενοηθείτε για μερικά πράγματα, ακόμα περισσότερο αν ο ένας μετακομίζει στο σπίτι του άλλου και δεν πάτε κάπου να το στήσετε από την αρχή. Χρειάζεται προγραμματισμός, ψυχραιμία και ΑΜΟΙΒΑΙΕΣ υποχωρήσεις από την ατομάρα μας και την εγωισμάρα μας, καθώς και από τους καθημερινούς μας μέχρι τώρα ψυχαναγκασμούς. Αλλιώς ο καθένας σπιτάκι μας, να μείνουμε μόνοι μας να είναι όλα όπως ΑΚΡΙΒΩΣ τα θέλουμε και μετά να γκρινιάζουμε στους φίλους μας πως είμαστε μαγκούφια.

3α. Η καθαριότητα

Ο,τι είναι πεντακάθαρο ή συμμαζεμένο για μένα, δε θα είναι ΠΟΤΕ το ίδιο καθαρό για σένα (και οποιαδήποτε γυναίκα). Και δε μιλάω για τα "πλυμμένα" πιάτα που έπλυνα βιαστικά και έχουν πάνω ακόμα λίγδα και το βλέπω και το καταλαβαίνω όταν μου το δείχνουν. Μιλάω για αυτό το "πωωω το σπίτι είναι χάλια" ενώ το μόνο που βλέπω εγώ είναι ένα μαξιλαράκι του καναπέ στην πολυθρόνα και όχι στον καναπέ. Μιλάω για το κομματάκι τρίχας από τα γένια που μου ξέφυγε όταν ξυριζόμουν και έπεσε πίσω από την κολώνα του νεροχύτη και με κάποιο μαγικό τρόπο το πήρες χαμπάρι από την ώρα που πάρκαρες το αυτοκίνητο. Ναι πάρτο απόφαση, το σπίτι ΠΟΤΕ  δε θα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ τόσο καθαρό σα φωτογραφία σε περιοδικό Χάουζ εντ Αρκιτέκτσουρ όπως το είχες τόσα χρόνια. Όπως εγώ πρέπει να πάρω απόφαση να μαζεύω τα ποτήρια του καφέ ( η χρήση απλυτηριού* όμως επιβάλλεται) να μην κατουράω εδώ και πέφτουν στο σοφρά στο διαμέρισμα της γιαγιάς στην απέναντι πολυκατοικία (ποτέ δεν είχα πρόβλημα,αλλά εσύ που έχεις, μάθε το), να μην πετάω τις κάλτσες μου όπου τις βγάλω (και όμως μαλάκα μου αυτό μου είναι δύσκολο ακόμα. Συνήθεια) και να μην πιστεύω οτι τα πιάτα τα πλένει η νεράιδα του πλυντηρίου μαγικά κάθε βράδυ (νταξ, 18 χρόνια μόνος μένω, το χουμε και αυτό. Εσύ το χεις; ή θα σου πέσει η αντρίλα άμα πλύνεις και κανα πιατικό πασάκαμ;)

3β. Ο προσωπικός χώρος

Κάτι με το οποίο έχουν πρόβλημα πολλά ζευγάρια και με κάνουν και απορώ. Το οτί είσαι σε σχέση δε σημαίνει ότι ο άλλος πρέπει να ναι πάνω σου 24/7, να σου μιλάει συνέχεια, να ασχολείται συνέχεια με την πάρτη σου. Είστε 2 ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ προσωπικότητες και δεν είστε κτήμα ο ένας του άλλου. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις να διαβάσεις το βιβλίο σου και για 2,5,10,24 γαμημένες ώρες να κολλήσεις και να μη βγάλεις κιχ. Και να μη σου βγάλουν κιχ. Εκτός αν τελούνται συντελειακά γεγονότα, όπως "σήκω γίνεται σεισμός", "γίνεται ζόμπι απόκαλυπς" και "περνάνε κάτι χίψτερ απο κάτω, πιάσε το δίκαννο". Το "μου πάει αυτό το τζην", "τελείωσε το κωλόχαρτο, πας να πάρεις;", "γυναίκα πεινάω, φτιάξε κάτι" κλπ, είναι αιτίες εκσφενδονισμού του βιβλίου στην κούτρα σου. Στα πλαίσια του προσωπικού χώρου περιέχονται και φάσεις όπως "Τώρα έχω ΣΟΒΑΡΗ δουλειά στον υπολογιστή, σε παρακαλώ μη με ενοχλείς, σκέφτομαι", "κανόνισα να πάω για τσιπουράκια με τους φίλους μου", "πάω με τα κορίτσια για τσιπουράκια" , "πάω 2 μέρες στη Νορβηγία να δω μια έκλειψη στο βόρειο σέλας" και "πάω ΣΚ με τις φίλες μου στο Λονδίνο να δω μια έκθεση στην Tate". Γκρίνιες "που θα πας τώρα, κάτσε να σε δω", "θέλω και εγώ να βγω" κλπ γίνονται δεκτές μόνο άμα ο ένας από τους 2 είναι συνεχεια με τα ρεμάλια ή τα "κορίτσια" και ο άλλος μένει μονίμως σαν το μαλάκα μέσα στο σπίτι. (Και "συνέχεια" δεν είναι 1 φορά το 3μηνο. Για να ξηγιόμαστε.) Μπορεί να μη συμπίπτουν όλα τα ενδιαφέροντά σας και τα χόμπι σας, αλλά το καλό που σας θέλω ρεμάλια, κανένας και καμία μην τολμήσει να προσπαθήσει να επιβάλλει στον άλλο κάτι που κάνει ή/και του κόψει κάτι που έκανε πριν. (Το "πηδιέμαι με ό,τι βρω μπροστά μου" δε θεωρείται χόμπι ή ενασχόληση. Το ίδιο και τα ναρκωτικά,ο τζόγος, το βρωμόξυλο κάθε Κυριακή στα γήπεδα και η ψήφος σε μαλάκες. Αυτά καλά θα κάνουν να σας τα κόψουν).  Και ναι, θα κάνετε τις ταξιδάρες σας μαζί κλπ αλλά και τα ταξιδάκια ξεχωριστά με φιλαράκια κλπ δεν είναι ούτε ταμπού ούτε αφορμή για να πέσουν κέρατα. Βγείτε από το 1950.

3γ. Διαχείριση Θυμού

Πάρτο απόφαση. Θα τσακωθείτε κάποια στιγμή. Θα αρπαχτείτε πως το λένε. Είτε γιατί είπες κάτι, είπε κάτι, το πήρες στραβά, το πήρε πιο στραβά, μπλα μπλα μπλα μπλα, θα αρπαχτείτε. Θα υψωθούν οι τόνοι. Ο πατέρας μου με τη μάνα μου είναι παντρεμένοι 40 χρόνια, ακόμα τσακώνονται. Αλλά όταν η μάνα μου πηγαίνει με τη θεία μου τσάρκα στο Μοναστηράκι για καφέ και αργήσει 1 ώρα γιατί χάζεψαν στα μαγαζιά, του λείπει. Το ζήτημα είναι γιατί τσακώνεστε και τι λέτε όταν θυμώνετε. Μην προσβάλλεις. Μπορείς να πεις χοντράδες. Μπορείς να πεις ότι αυτό που λες είναι μαλακία, ηλίθιο, αφελές, οτι έκανε μαλακία, ότι έδειξε γαιδουριά, ότι δε σκέφτηκε σωστά, ότι σε πλήγωσε, ότι έδειξε αγένεια κλπ. ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΠΟΤΕ τον άλλο/την άλλη μαλάκα,πουτάνα,άχρηστο,άχρηστη,ηλίθιο, κλπ κλπ κλπ. Μην πεις πράγματα που ποτέ δε θα μπορέσεις να πάρεις πίσω. Εκτός αν τα εννοείς, οπότε τι κάνεις μαζί; Μην βρίσεις ΠΟΤΕ πατέρες/μάνες/αδελφούς/αδελφές. Ακόμα και αν το αντικείμενο του τσακωμού είναι συγγενής και θες να χώσεις ανελέητα, ΜΗ ΒΡΙΣΕΙΣ. Ναι, μπορεί η κυρα Μαγδάλω να ναι μαλάκω επικών διαστάσεων και να χώνεται στα προσωπικά σας και να σας πρήζει τα παπάρια. Ο άλλος/η άλλη ΤΟ ΞΕΡΕΙ. Και προσπαθεί να το διαχειριστεί. Διαχειρίσου το θυμό σου. Ναι είναι υγιές να θυμώνεις, είναι υγιές να θες να ξεσπάσεις, αλλά ο άλλος ζει μαζί σου, και αν αυτό το βρίσκεις ως δικαιολογία να ξεσπάς πάνω του θυμό που προέρχεται από αλλού, ε ουστ. Δεν είστε ο ένας η πινιάτα του άλλου. Διαφωνίες θα χεις. Αλλά ακόμα και όταν διαφωνείς και αρπάζεσαι ακόμα και όταν φτάσεις στο σημείο να χτυπήσεις πόρτα πίσω σου και φύγεις μισή ωρίτσα να καθαρίσει το μυαλό σου γιατί σου τρέχουν οι ορμόνες από τα αυτιά, πρόσεχε τον άνθρωπό σου. Για να είναι εκεί όταν γυρίσεις. Α και σε περίπτωση που μένεις στο σπίτι του άλλου, να θυμάσαι ιδιοκτήτη/ιδιοκτήτρια, μπορεί να είναι σπίτι ΣΟΥ, αλλά αυτό δεν είναι επιχείρημα που κολλάμε στο ξεράδι του άλλου. Χαλάρωσε.

3δ.Διαχείριση ελεύθερου χρόνου

Δεν είναι υποχρεωμένος κανείς να σέρνεται σε πράγματα που δεν του αρέσουν μόνο και μόνο για να "κάνουμε πράγματα μαζί επειδή είμαστε ζευγάρι".  Τέλος. Και αυτό πιάνει από "βόλτες στα μαγαζιά/τρέξιμο στις 8 το πρωί/μαθήματα λάτιν/μαθήματα κηροπλαστικής" μέχρι "ποδόσφαιρο/μπάσκετ/paintball/κυνήγι αρκούδας/συναυλία μπαλαλάικας την Κυριακή". Άλλες φορές γίνεται, άλλες όχι. Άσε που μερικές φορές, θέλουμε απλά να κάτσουμε σπίτι να σαπίσουμε. (βλέπε παράγραφο 3β). Εσύ κάνε ο,τι θες.

3ε. Το παρελθόν

Υπάρχει, καλά ή κακά ήταν, ο καθένας έχει την ιστορία του, με πίκρες ,με γαμωσταυρίδια, με καριόλες, με μουρλούς, με One night stand, με καλές σχέσεις που δεν τράβηξαν, με κακές που εγκλώβισαν, με γκόμενες που δε σου κατσαν, με γκόμενους που σε κορόιδεψαν κλπ. Καλά κάνουμε και το χουμε και μακάρι να το χουμε και μεγάλο γιατί χωρίς εμπειρίες, εγώ σε φοβάμαι. Αλλά απογαλακτίσου από αυτό, ξεκόλλα από τα απωθημένα και από τις μαλακίες στον εγκέφαλό σου και προχώρα μπροστά. Ναι η τσουλάρα που σου κανε τις ανωμαλίες του αιώνα αλλά στα φόραγε με 2 ομάδες μπάσκετ και 12 καναδούς έφιππους αστυνομικούς σου πλήγωσε τον εγωισμό. Στα παπάρια μας. Ο καθένας τις επιλογές του και γεια χαρά και ώρα καλή στον κώλο της και αέρα στα βυζιά της. Το ίδιο για τον επιθετικό γόη μπάρμαν που σε έκανε γυναίκα και μετά ανακάλυψες οτι είναι και αυτός εξυπηρετικό αγόρι και δε λέει ποτέ όχι κλπ κλπ κλπ.  Η τσουλάρα και ο μπάρμαν θα έπρεπε να σε κάνουν να εκτιμήσεις τους ανθρώπους που είναι σπαθί και αληθινοί. Όχι να καταραστείς άντρες γυναίκες ως βόδια.Ναι, παιδικές ασθένειες, ξεπέρνα τες. Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πρώην με τους πρώην.Μη ντρέπεσαι για το παρελθόν σου, μοιράσου το. Κανόνισε όμως να το χεις παρελθόν. Να μη σε βασανίζει.

4. Τα κοινά σημεία

Mπορεί παλιά τα ετερώνυμα να έλκονταν, αλλά προσπάθησε όχι να συγκατοικήσεις, να συνομιλήσεις για πολλή ώρα με άνθρωπο με τον οποίο δεν έχεις ΤΙΠΟΤΑ κοινό. Π.χ βάλε με εμένα να μιλήσω με άνθρωπο που δεν καταλαβαίνει από χιούμορ (δείκτης κατανόησης π.χ: "Η ζωη του Μπράιαν" και το Black Adder δεν ήταν αστεία), που δε διαβάζει βιβλία, που ξενερώνει με τα ταξίδια γιατί δεν του λέει τίποτα το εξωτερικό, που έχει παντελή άγνοια από επιστήμες και θεωρεί τον οποιοδήποτε κατάφερε να σπουδάσει "σπασικλάκι" και που είναι σταυροφόρος (με την ευρεία ένοια). Ε τι να πω; Μούγκα. Μπορεί να ναι καλό, χρυσό και άγιο παιδί, αλλά εγώ δεν έχω να πω και να κάνω τίποτα μαζί. Ε πως π.χ θα κατάφερνα να γουστάρω τόσο πολύ ένα τέτοιο άτομο ώστε να μείνω μαζί του. Για αυτό, αν αυτά που σε χωρίζουν είναι περισσότερα από αυτά που σε ενώνουν, οκ άσε τις συγκατοικήσεις και ρίχτο στην τρελίτσα και ανώμαλο και πολύ σεξ, μέχρι να γίνετε μπλε. Γιατι οκ, για να κανεις κάτι με τόσο διαφορετικό άνθρωπο, έχεις άλλα κίνητρα. Μην κρύβεσαι. Το χω περάσει. Ένα τριμηνάκι με πορτοκαλάδες και βιταμίνες ήμουν. Αλλά δεν την άφηνα να ανοίξει το στόμα της αν δε φορούσα κράνος πρώτα. Για να μείνεις μαζί πρέπει να χεις κοινά. Πολλά. Δε γίνεται να είσαι ίδιος ποτέ, αλλά αν η τομή είναι κενή, η ένωση δεν πιάνει. (οι των θετικών θα εκτιμήσουν το λογοπαίγνιο. Ελπίζω. Μου άρεσε. Ήταν καλό).

5. Το χωροταξικό

Πρακτικά πράγματα. Έσονται 2 σπίτια εις ένα. Άθλος.  Είστε πλέον ο ένας πάνω στον άλλον (με πολλούς τρόπους, οι περισσότεροι από αυτούς ιδιαίτερα ευχάριστοι και ψυχαγωγικοί). ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΡΕΕΕΕΕ; Εδώ φίλοι, μπαίνουν κάποιες υποχωρήσεις στο παιχνίδι γιατί αλλέως, είπαμε, μείνε μόνος σου και κάνε το μουσείο να μείνει απαράλλαχτο. Η χωράκλα σου που μέχρι πριν σου φτανε και σου περίσσευε, τώρα πλέον διαιρείται με το 2, αν και όχι ακριβώς, ειδικά στις ντουλάπες. Τα ρούχα ενός άντρα π.χ συνήθως χωράνε σε μισή ντουλάπα, καλοκαιρινά,χειμωνιάτικα και παπούτσια. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ γυναίκα που να της έφταναν οι ντουλάπες της, ακόμα και αν της παραχωρήσεις χώρο στο υπερδιάστημα και τις τσάντες του Σπορτ Μπίλι. ΑΝ εμφανιστεί κενό, θα την πιάσει μια ακατανίκητη επιθυμία να το γεμίσει με κάτι που  ανακαλύπτει τη στιγμή ανίχνευσης του κενού, ότι το χρειάζεται απεγνωσμένα. Το οποίον σημαίνει ότι ακόμα και αν είσαι ο Ταρζάν και η γκαρνταρόμπα σου αποτελείται από ένα κολλητό μαγιό από δέρμα λεοπάρδαλης και ενα πέτρινο μαχαίρι, 

ΔΕ ΧΩΡΑΣ

Εκεί φίλε άνδρα, μια και συνήθως διαθέτεις καλύτερη εικονοχωρική αντίληψη από το έτερον, πρέπει να ανασκουμπωθείς και να δημιουργήσεις χώρο στις ντουλάπες, στο σπίτι, στο πάρκινγκ, στο γκαράζ, παντού. Και πίστεψέ με, μπορείς. Στη διαδικασία, πετάς και μερικά μερεμέτια στο σπίτι που ενοχλούν εσένα (κάτι καζανάκια που τρέχουν, κάτι σταντ για σαμπουανοκρεμοτετοια στο μπάνιο), κάτι σιφόνια, κάτι βρύσες, τέτοια. Έτσι δείχνεις και ότι το πονάς το σπίτι, και οτι νοιάζεσαι για τα απλά αλλά καθημερινά και οτι το χεις το μαστοριλίκι. (Προσοχή, ποτέ δε σκύβουμε με τζιν, δε θένε κώλο υδραυλικού στα μούτρα τους, μην πέσεις στο επίπεδο μπαρμπα Τανάση μαστοράντζα.). Το πράγμα θέλει σχεδιασμό, συντονισμό και αποφασιστικότητα, ειδικά στο να πεταχτεί επιτέλους άχρηστη σαβούρα ετών που κρύβεται παντού και που ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ούτε καν φανταζόταν οτι υπήρχε. Επίσης ο μετακομίζων πρέπει να πάρει απόφαση πως οι γόπες των τσιγάρων από ένα φαγοπότι πριν 12 χρόνια δεν αποτελούν κατάλληλο ντεκόρ για ένα νέο σπίτι,μάλλον πρέπει να πεταχτούν μαζί με τα ραγισμένα σφηνοπότηρα που έκλεψε από όργιο στην Ίο και ότι πρέπει να αφήσει πίσω στο πατρικό σε χαρτόκουτα τους ελέγχους της β' γυμνασίου.

Επίλογος

Το αποφάσισες, τρόμαξες μέχρι ακράτειας αερίων, χάρηκες, ξανατρόμαξες, ξαναχάρηκες, σε έπιασε μια μικρή αλλά σημαντική κρίση πανικού και αμφιβολίας και παίρνεις βαθιά ανάσα και προχωράς στο μεγαλύτερο Auto da fe της ζωής σου, μετά από την αγορά εκείνου του χοτ ντογκ σε βενζιναδικο στη Γερμανία που ήταν περίπου συνομήλικό σου όταν οι Σουμέριοι έχτιζαν Ζιγκουράτ. Τώρα ήρθε η ώρα να το απομυθοποιήσεις, να το χαρείς ,να το διακωμωδήσεις, να το κάνεις μπίλιες και να το υποτάξεις, μαζί με το έτερον. 

Ξεφτίλισέ το σου λέω. Δώσε δούλεμα δια-σχεσιακό, δέξου το δούλεμα των φίλων, δέξου το δούλεμα του ετέρου, δώστου να καταλάβει.

Και μετά μια ωραία πρωϊα, πάρε τα πραγματάκια σου, πες αντίο στο εργένικο σπίτι, κοίτα μπροστά και ξεκίνα από την αρχή, αλλού. 

(Και πάρε και κράνος. Τα τσόκαρα είναι της μόδας και πονάνε)

Σημείωση:

Απλυτήρι: Το ένα ποτήρι που κρατάς και δεν πλένεις και περιφέρεται μέσα στο σπίτι για να πίνεις ολη μερα απο κει νερό. Το βρήκαμε στο Πλαθολόγιο

Περί βιβλίων

Είναι πολλές φορές που σε διάφορες κουβέντες καλούμαι να "υπερασπιστώ" το είδος της λογοτεχνίας που συνήθως διαβάζω.

ΟΚ στην περίπτωση που η πρόσκληση είναι ειλικρινής και σαν απορία, απαντώ, αν είναι διατυπωμένη σε μορφή κατηγορίας, τρολλάρω.

Η λογοτεχνία φαντασίας/τρόμου/επιστημονικής φαντασίας μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν στην καραπεριθωριάρα, θεωρητικά αρμόζουσα μόνο σε παιδάκια με γυαλιά (φοράω), σπυράκια(είχα) που τα δέρναν οι συμμαθητές τους στο σχολείο (τη γλύτωσα) και που δεν έκαναν σεξ πριν τα 25 και αυτό στην κατασκήνωση θρησκευτικής νεολαίας με την απελπισμένη μυστακοφόρα παίκτρια τρομπονιού. (έκανα,ευτυχώς όχι σε θρησκευτική κατασκήνωση και ευτυχώς δεν είχε μουστάκι).

Τώρα τελευταία βελτιώνονται τα πράγματα μια και το σπόρ έχει γίνει πιο δημοφιλές λόγω ταινιών αλλά ΚΑΙ ΠΑΛΙ, το να έχεις μια σεβαστή βιβλιοθήκη φαντασίας/τρόμου/sci-fi κάνει πολύ κόσμο να σε στραβοκοιτάξει ενίοτε και να ανασύρει από το χρονοντούλαπο του μυαλού του τις κλισεδιάρικες εικόνες του παρελθόντος περί σπυριών,αγάμητων, "καμμένων" κλπ.

Να πούμε μερικά πράγματα τώρα πιο σοβαρά, γιατί προβλέπω σεντονάρα, μια και γράφω το διδακτορικό τώρα και με έχει πιάσει λογοδιάρροια. (Να κάνουμε και κανα διάλειμμα από το κεφάλαιο 4 και το σπασαρχιδισμό με τα 9 εκατομμύρια references).

Τι είναι λογοτεχνία φαντασίας,τι είναι σαι-φαι, μην είναι οι κάμποι μην είναι τα βουνά;

Σε μια πρόταση:  Όλες οι ιστορίες που λαμβάνουν χώρα σε ένα περιβάλλον μη συμβατό με τη γνωστή πραγματικότητα.

Ένα κλασσικό επιχείρημα που πολλοί μη-οπαδοί αναφέρουν όταν επιχειρηματολογούν εναντίον όλων αυτών είναι τα γνωστά περί "παραμυθιού". Ότι αυτά δεν είναι πραγματικά. Ότι δε γίνονται. Ότι μάγοι και δράκοι και βρυκόλακες και ο Κθούλου και η ψυχοϊστορία είναι φανταστικά. Άρα τι; Κακής ποιότητας; Στερούμενα νοήματος; Χαμηλού επιπέδου;

Κατ'αρχήν μια εύκολη απάντηση είναι οτι όλα τα μυθιστορήματα είναι φανταστικά έτσι και αλλιώς, εκτός βέβαια από τις προφανείς εξαιρέσεις. Όλα τα μυθιστορήματα είναι προϊόντα της ρημάδας της φαντασίας (ή της παντελούς έλλειψης αυτής) του συγγραφέα. Οπότε;

Δεύτερον αυτό με το νόημα. Αυτό με το επίπεδο. Απορώ με ανθρώπους που κατηγορούν τη συγκεκριμένη λογοτεχνία συλλήβδην ως χαμηλού επιπέδου και στερούμενη νοήματος, ενώ ταυτόχρονα σου κάνουν και κανα κηρυγματάκι για το πώς πρέπει να μπαίνεις στο βαθύτερο νόημα της λογοτεχνίας και να καταλάβεις τι ακριβώς εννοούσε ο πολυβραβευμένος Μαέβιους Παχατουρίδης όταν περιέγραφε σε 60 ολόκληρες σελίδες μια δραματικά επίπονη αφόδευση του ήρωα του βιβλίου του. Από ο,τι φαίνεται στο συλλογικό υποσυνείδητο, ακόμα και σε αυτό μεγάλου μέρους των βιβλιόφιλων, το συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας είναι επιφανειακό και τελείως του συρμού.

Έχω αρκετές έως 8 εκατομμύρια αντιρρήσεις εδώ.

(Να μου συγχωρέσουν οι ειδικοί και φιλόλογοι τις ενδεχομένως απλοϊκές παρατηρήσεις μου εδώ πέρα.)

Κατ'αρχήν προσωπικά έχω διακρίνει 4 βασικές μεγάλες "τάσεις"; είδη; πες το όπως θες:

1. Τις ιστορίες "κόσμου" 
2. τις ιστορίες "χαρακτήρων"
3. τις ιστορίες "ερώτησης"
4. τις ιστορίες "συμβάντων"

(όχι πως όλες αυτές δεν μπλέκονται μεταξύ τους και κάτι ανήκει αποκλειστικά σε μία από αυτές)

1. Κλασσικό παράδειγμα ο Άρχοντας, Τι ποιος άρχοντας; Ένας είναι ο Άρχοντας. 

Είναι μια ιστορία "κόσμου". Οι χαρακτήρες είναι επίπεδοι και μονοδιάστατοι. Ναι όλοι το ξέρουμε ρε φιλαράκι. Οι δικοί μας είναι εκνευριστικά καλοπαιδιστές και οι κακοί είναι τόσο κακοί που θα κοβαν το χέρι του διπλανού τους μόνο και μόνο επειδή σιχαίνονται να ξύσουν τη μύτη τους με τα δικά τους δάχτυλα. ΑΥΤΟ δεν έχει καμία σημασία. Σημασία δεν έχουν οι χαρακτήρες. Ούτε καν η κεντρική ιστορία μη σου πω. Που αν αφαιρέσεις τα μπιχλιμπίδια τι είναι; Ξεκινήσαμε απο δω, πήγαμε εκεί, εξολοθρεύσαμε τον κακό, κάναμε πάρτυ και ζήσαν αυτοί καλά.

Το ζουμί δεν είναι εκεί. Είναι στον ΚΟΣΜΟ.Αυτό είναι το κεντρικό αντικείμενο ενδιαφέροντος του συγγραφέα. Είναι στο βάθος της λεπτομέρειας, στην ιστορία, στην ομορφιά, στις διαφορετικές κουλτούρες του καθενός, στις από πίσω μυθολογίες, στις ρημάδες τις γλώσσες που ο Τολκιν έφτιαξε από την αρχή (προφανώς βασισμένος σε υπάρχουσες γλώσσες). Για μένα, ξαναλέω, το αντικείμενο της ιστορίας ήταν να δεις όλα τα υπέροχα "μέρη", να γνωρίσεις όλα αυτά τα πλάσματα και τον πολιτισμό τους κλπ. Ο μόνος ίσως χαρακτήρας -και πιο τραγικός- της σειράς που έχει ένα βάθος είναι το κακομοίρικο το Γκόλλουμ. Και πάλι,προσωπική άποψη, λογοτεχνικά αδύναμη.

Ίσως πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι το Σιλμαρίλλιον εδώ πέρα μια και δεν κάνει τίποτα απο το να περιγράφει τον κοσμο ουσιαστικά. Δεν ξέρω, ας με διορθώσει κανας ειδήμων άμα πατήσει εδώ μέσα. Ο Άρχοντας όπως θα δούμε,αναγκαστικά μπλέκεται και σε άλλη κατηγορία.

2. Προφανώς όλες οι ιστορίες έχουν 'χαρακτήρες'. Και προφανώς λίγο ή πολύ  κάποια ιστορία θα είναι σχεδόν πάντα "κεντραρισμένη" σε κάποιον χαρακτήρα. Σε αυτό το είδος που αναφέρομαι ομως, η ιστορία δεν είναι στο ποιος είναι ο χαρακτήρας, αλλά σε τι μετατρέπεται. Στην εξέλιξή του. Είναι βασισμένες στο ποιος είναι κυρίως όχι στο τι κάνει. (Αν και προφανώς το ποιος είναι μας αποκαλύπτεται από το τι κάνει). (Εδώ έχω να πω μια κλασσική παρατήρηση του πως να ξεχωρίζεις καλούς από κακούς συγγραφείς:Ο καλός συγγραφέας δείχνει.Ο κακός συγγραφέας περιγράφει. Άλλο να λες "Ο Τζο ήταν θυμωμένος", άλλο να λες "Μια φλέβα χτυπούσε στο κούτελό του.Κοίταξε το Θανασάκη με μισόκλειστα μάτια και έσφιξε τις γροθιές του μέχρι που μούδιασε η τσουτσού του". Καταλαβαίνεις. Άσχημα το κάνω, αλλά καταλαβαίνεις). 

Κλασσικό παράδειγμα ιστορίας χαρακτήρων το Song of Ice and Fire. Δυναμικοί,πολυδιάστατοι,εξελισσόμενοι χαρακτήρες. Κανείς δεν είναι εντελώς καλός ή εντελώς καθήκι, ακόμα και η Cersei. Εξαιρείται το κωλόπαιδο, που είναι ψυχοπαθής. Όλοι έχουν αδυναμίες,όλοι έχουν ιδεολογία, όλοι αλλάζουν. Ακόμα και ο Clegane (o σκύλος). Ακόμα και ο Jaime.

Έξτρα μπόνους πόντους στο Martin γιατί γράφει κάθε κεφάλαιο από την οπτική γωνία του χαρακτήρα που πρωταγωνιστεί σε αυτό.

Είναι κλασσική παρανόηση ότι όλες οι καλές ιστορίες πρέπει να έχουν ντε και καλά φουλ αναπτυγμένους χαρακτήρες. Χρμφ. Όχι ακριβώς. Όλες οι καλές ιστορίες χαρακτήρων πρέπει να έχουν ανεπτυγμένους χαρακτήρες, γιατί ακριβώς αυτό πραγματεύονται. Στον αντίποδα, ιστορίες σκηνικού, ερώτησης ή γεγονότων, μπορεί να ναι καλές και χωρίς εντελώς πλήρεις χαρακτήρες. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι ο καλός συγγραφέας δε σχεδιάζει πιστευτούς ή ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Νταξ;

3.Η ιστορία "ερώτησης"

Είναι βασικά μια ιστορία μυστηρίου. Ξεκινάμε έχοντας μια απορία, μια ερώτηση και στο τέλος απαντάται. Πώς σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, ασχολούμαστε με το ποιος πούστης το κανε; ε κάτι τέτοιο. Πάρε παράδειγμα το "The star" του Άρθουρ Κλαρκ. Ξεκινάμε με τη βασική ερώτηση:

"Γιατί σκατά εξαφανίστηκαν όλοι αυτοί,ενώ ήταν τόσο γαμάτος πολιτισμός,τόσο σοφοί και με τόσα επιτεύγματα;" Και στο τέλος απαντάται. Δεν το λέω. Να ανοίξετε και κανα βιβλίο.

Ερώτηση και στο 2001:Οδύσσεια του διαστήματος: "Ποιος διάολος έθαψε το μονόλιθο στο φεγγάρι και γιατί άρχισε να εκπέμπει όταν τον ξεθάψαμε;"

4.Ιστορία "Συμβάντων"

Εδώ συνήθως κάτι δεν πάει καλά και πρέπει να το λύσουμε. Π.χ μας έσκασε ένα τέρας (Beowulf) ή ξαναεμφανίστηκε ένας εχθρός που πρέπει να κατραπακιάσουμε σύντομα πριν μας φάει (Άρχοντας. Είδες; μπλέκονται, αναγκαστικά). Η ιστορία "συμβάντων" τελειώνει όταν το λύσουμε το πρόβλημα, ψοφήσει ο κακός και επανέλθουμε στα καλά παλιά, εκτός αν η ιστορία είναι λίγο σκοτεινή και τον πιουν οι καλοί και γίνει τση ποτάνα. Η αποκατάσταση της τάξης μετά από στραβή είναι κλασσικό μοτίβο στις ιστορίες από αρχαιοτάτων. Διαβάστε και μυθολογία να ξεστραβωθείτε.

Είναι όμως μόνο αυτά; τι; έτσι; απλά, χωρίς "βαθύτερο" νόημα.

Πριτς.

Κενά νοήματος και βάθους τα Fahrenheit 451, Brave new world, The dispossessed , 1984; Είσαι σίγουρος; Μόνο και μόνο το "The dispossessed" (Ο αναρχικός των 2 κόσμων στα ελληνικά) της LeGuine φτάνει. Και αυτά είναι απλά μερικά τρανταχτά παραδείγματα από τα ΠΡΟΦΑΝΩΣ πολιτικά πονήματα Ε.Φ. Πάρε και Ασίμοφ μέσα πάρε και Φίλιπ Ντικ, πάρε να χεις.

Ακόμα και μαρξιστική ανάλυση στο A song of ice and fire έχει πέσει (γκουγκλ ιτ). Και ήταν και καλή.

Ειδικά οι "πισωαποτιςγραμμες"άκηδες που μερικές φορές που σπάνε τα νεύρα επειδή ακριβώς βλέπουν στη φαντασία μόνο "μπροστά" από τις γραμμές, θα έπρεπε να μπορούν να ξεχωρίζουν κοινωνικοπολιτικά σχόλια, ακόμα και πολιτική σάτιρα σε ΤΕΡΑΣΤΙΟ αριθμό βιβλίων φαντασίας,ακόμα και τρόμου, αλλά για κάποιο λόγο τα προσπερνούν. (Το τεράστιο, επικό, γαμάτο Wheel of time εκτός από ιστορία που τα συνδυάζει ΟΛΑ, κόσμο,γεγονότα,χαρακτήρα κλπ έχει και πολύ κοινωνικοπολιτικό σχόλιο μέσα, αν και ο Jordan μάλλον είχε καταπιεστεί πολύ από γυναίκες στη ζωή του και φαίνεται)

Δηλαδή τι μας λες ρε μεγάλε; Πως ό,τι είναι fantasy/scifi/horror είναι αριστούργημα;

OXI. OXI. OXI .OXI.OXI 

Οι φλόμπες που κυκλοφορούν κει έξω είναι ίδιες σε ποσοστό με αυτές της "κανονικής" λογοτεχνίας.

Έχω σκυλοβαρεθεί και έχω παρατήσει ουκ ολίγα.

Υπάρχουν αμέτρητες παπαριές φαντασίας και επιστημονικής φαντασίας. Βιβλία χωρίς υπόθεση, χωρίς χαρακτήρες, χωρίς εξέλιξη, χωρίς νόημα, χωρίς τίποτα. Κακοφτιαγμένα, προχειροφτιαγμένα, από ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή φαντασία και το παραμικρό να μας πούν.  Από αμετροεπείς φανφαρόνους που καταλαβαίνεις οτι ξεροχύνουν νταμιτζάνες όταν κάθονται και ξαναδιαβάζουν αυτά που έχουν γράψει (σε αντίθεση με τους άλλους που απο ο,τι έχω καταλάβει, τα ξαναδιαβάζουν και ξενερώνουν) και που γράφοντας κοελικές μεγαλοστομίες νομίζουν οτι κάτι κάνουν.

Η αξία του βιβλίου γενικά κιόλας-για μένα- δεν είναι να παρουσιάσεις μια ντε και καλά "καινούρια" ιδέα. Οι πραγματικά νέες ιδέες και εντελώς πρωτότυπες είναι σπάνιες πια,άσε που συνήθως αν τις "αποδομήσεις" -αχ τι χιψτερ που έγινα- καταλήγουν να είναι παραλλαγές σε παλιά θέματα.

Όχι λοιπόν. Η αξία του βιβλίου έρχεται από τον τρόπο που σκέφτεται ο συγγραφέας, από το λεξιλόγιό του, από το ποιος είναι και τι σου λέει στην τελική, αποφεύγοντας παράλληλα να φορτώσει το βιβλίο του με κλισεδιές και εύκολες συνταγές. Να έχει λεξιλόγιο και όχι 100 λέξεις. Να έχει διαλόγους. Η πλοκή να είναι "πιστευτή" στο πλαίσιο του willing suspension of disbelief.

Όχι επειδή έτσι μας βολεύει, ένας 100χρονος βρυκόλακας που στραφταλίζει, δεν έχει καταφέρει 100 χρόνια τώρα να τελειώσει το λύκειο και να πιάσει μια δουλειά. Για τα στραφταλίσματα και τη χορτοφαγία οκ τα χουμε ξαναπεί.

(Θα χωνα και τις 50 αποχρώσεις της χαζομάρας τώρα ως παράδειγμα "κανονικής" λογοτεχνίας,αλλά δεν το ακουμπάω καν άσε που ο Γεωργακόπουλος τα χει πει πολύ ωραία).

Άλλο σημαντικό στοιχείο ενός τέτοιου βιβλίου είναι οι εσωτερικοί κανόνες. Γιατί οκ φιλαράκι, έχω έρθει στη διάθεση, έχω μπει στον κόσμο του βιβλίου στον οποίο ξέρω ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά από τη δική μου πραγματικότητα, αλλά ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ Ο,ΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ. 

Φαντασία δε σημαίνει "γράφω ο,τι μου κατέβει, του βάζω ταμπέλα "φαντασία" και ξεμπερδεύω", 

Πρέπει να έχεις εσωτερικό κανονισμό, πως το λένε. Και τα πάντα στο βιβλίο σου μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια να υπακούν σε αυτό τον κανονισμό. Όχι να παραβαίνεις τους κανόνες που μου έθεσες στο 1ο κεφάλαιο, κάπου στη μέση του βιβλίου, επειδή έτσι σε συμφέρει. Τότε είσαι απλά κακός συγγραφέας. (ή κακός σεναριογράφος, βλέπε inception).

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι οκ κράξε με που διαβάζω τέτοια, ευχαρίστως.

Πες με αγάμητο, πες με σπυριάρη, πες με Steve Urkle , λέγε με παλιόπαιδο, λέγε με αλήτη.

Ρίχνε μου και κράξιμο και καζούρα.

Ελεύθερα.

Μη μου λες όμως ότι είναι μόνο "παραμυθάκια" γιατί φαίνεσαι επιφανειακός και σας  βαριέμαι τους τόσο επιφανειακούς. Ναι ακόμα και τους "ψαγμένους" επιφανειακούς.

Υ.Γ: Χρόνια το έχω απορία τώρα πως κάτι ονειροπαρμένα,αλλοπαρμένα ατομάκια που πιστεύουν σε βασκανίες, μαγείες, χαρτομαντίες, χειρομαντίες, θετικές ενέργειες θεραπευτικές απο χαμόγελα και άλλα τέτοια, ακούν πως σου άρεσε ξερω γω το WoT και σε ξεκινάν στο δούλεμα για τις χαζομάρες που διαβάζεις που είναι ψεύτικα.

Y.Γ2: Μακριά από εμάς οι καλοπαιδίστες που δε δύνανται να πουν για ένα βιβλίο ότι ήταν ΜΑΛΑΚΙΑ, ΦΛΟΜΠΑ, ΠΑΠΑΡΙΑ, ΑΘΛΙΟ, ΗΛΙΘΙΟ και ΒΑΡΕΤΟ , ακόμα και για το είδος τους, επειδή "ο συγγραφέας ξεδιπλώνει την ψυχή του εδώ πέρα, αφήνει την προσωπικότητά του στο χαρτί και δε σου αρέσει επειδή δε γίνεται να χουμε όλοι τον ίδιο ψυχισμό κλπ. MΑΛΑΚΙΕΣ. O συγγραφέας μπορεί να ναι εξαιρετικό παιδί, πολύ καλός στην παρέα, καλός φίλος, σύζυγος, νταλικέρης, νοσοκόμος, ταβερνιάρης, αλλά άμα ΓΡΑΦΕΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ειναι ΚΑΚΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Και "δεν είναι υποχρεωμένος να γράφει ο,τι σου αρέσει" και κολοκύθια τούμπανα. ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΛΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. 

Y.Γ3: Το τι έχει πουλήσει ένα βιβλίο δεν είναι απόδειξη της αξίας του. Υπάρχουν άπειρες δημοφιλείς λογοτεχνικές μαλακίες εκεί έξω. Αντιστρόφως βέβαια, ούτε αν δεν έχεις πουλήσει ούτε στη μάνα σου, αυτό αποτελεί απόδειξη κρυφού διαμαντιού και αδικοθαμμένου αριστουργήματος.

Για να πάει καλά ο χρόνος..

...πρέπει να ρίξω μια φρέσκια γκρίνια για το ποδαρικό.
Ο Ζάφωδ και ο Λουκανικοπωλης έγραψαν ήδη καζαμίες οπότε τι να γράψω, ας γκρινιάξω απλώς.

α. Οι τηλεφωνικοδιαφημιστές

Αυτό που λέγαμε παλιά ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή το θυμάστε; Ε, διαγράψτε το.Τέρμα ρε, πάπαλα πώς το λένε. Με παίρνουν τηλέφωνο πιο συχνά και από μια ας-πούμε-ψυχολογικώς-ασταθή τύπισσα που νταραβαρίστηκα πριν καμια δεκαετία που με έπαιρνε ~1000 τηλέφωνα τη μέρα για κανα μηνα όταν έγινα μπουχός. Χυδαίοι έχουν γίνει. Και τηλεφωνούν ό,τι ώρα να'ναι. Δρουν από τις 8 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ. Παίρνουν και με απόκρυψη και άνευ, έτσι για το ξεκάρφωμα. Και στο σταθερό και στο κινητό. Παλιά το σήκωνα και μιλούσα μαζί τους που και που. Είχα και σουρρεαλιστικούς διαλόγους. Είχε πάρει μια φορά μια τυπισα να μου πουλήσει ένα φίλτρο νερού, μιλάγαμε κανα μισάωρο γιατί βαριόμουν και ζητούσα λεπτομέρειες. Στο τέλος αφού είχε πειστεί ότι θα έδινα όσα ζήταγε, μου λέει "πότε να το στείλουμε;", "α δεν ενδιαφέρομαι,ευχαριστώ". Τουυυυυτ.

Τώρα τελευταία βέβαια έχουν πάρει τ'απάνω τους οι τηλεφωνικές εταιρείες και οι τράπεζες.

Πρωί παίρνει η Wind, λίγο πιο μετά η Vodafone, το απόγευμα τώρα τελευταία παίρνει η Cytanet χωρίς απόκρυψη. Περνάμε εξαιρετικά εδώ πέρα σου λέω. Όλοι ενδιαφέρονται για την καλή οικονομική μου κατάσταση, έχουν μια σούπερ ντούπερ προσφορά που θα μου αλλάξει τη ζωή, θα μου βελτιώσει τις επικοινωνίες, θα μου σμιλέψει εντυπωσιακούς κοιλιακούς και θα μου μεγαλώσει τη μαραμένη μαύρη θρούμπα μου κατά 9 1/2 ίντσες ώστε να γίνει ανταγωνιστική και να μη γκρινιάζει πια η Εσταρινάκενα. Σκοτώνονται ποιος θα με πρωτοεξυπηρετήσει σου λέω αδερφέ.

"Ναι γειά σας, Παπάρογλου από Wind μια ενημ"

τουττουυυτ

"Καλησπέρα ο κύριος Τάδε;"

"Οχι"

Τουττουυυυτ

"Καλησπέρα απο Cytanet, Ταδόγλου, μια ενημέρωση;"

"Δεν ενδιαφέρομαι"

"Μα πως αφού δεν ακουσ.."

τουτυυυυτ

Πραγματικά στην αρχή του φαινομένου λυπόμουν τους κακομοίρηδες τους τηλεφωνητές που και αυτοί μεροκάματο βγάζουν το φελέκι μου και είναι και δύσκολες οι εποχές και να βάλουμε μια μπουκιά ψωμί στο στόμα μας.

Άρχισα να τους λυπάμαι λιγότερο όταν έσκασε το πρώτο τηλεφώνημα Σάββατο πρωί στις 8.

Ακόμα λιγότερο όταν έσκασε Σάββατο μεσημέρι στις 3-4.

Και αποφάσισα να σταματήσω να τους λυπάμαι εντελώς όταν έπαιρναν (οι ίδιοι, χωρίς απόκρυψη) όλο το Σάββατο μέχρι να το σηκώσω και να ακούσουν Χριστουγεννιάτικες ευχές για αυτούς, την εταιρεία τους,  τους μάνατζερ τους  και ευαίσθητα σημεία της ανατομίας συγγενικών προσώπων α βαθμού των διευθυντών τους.
Λύσεις ευτυχώς υπάρχουν, οπότε σε ενημερώνω φίλτατε που υποφέρεις πως ανεξαρτήτως σε ποια εταιρεία σταθερής/κινητής είσαι πελάτης, τους παίρνεις ένα τηλεφωνάκι και τους λες να σε διαγράψουν απο τους διαφημιστικούς καταλόγους για να μη σε πρήζουν οι αντίπαλοι. Αυτό γινεται άμεσα (τουλάχιστον σε αυτούς που είμαι πελάτης στην κινητή, μου ρθε επιβεβαίωση μετά απο 2λεπτο) και οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι κλπ να τα κοιτάνε αυτά και τέτοια.Έχουν περιθώριο 1 μήνα να ανανεώσουν τους κατάλογοί τους. Αν μετά από ένα μήνα σε ξαναπάρουν τηλεφωνάκι, μπορείς να τους τρέξεις (ναι ξέρω δεν υπάρχουν λεφτά για μηνύσεις. Για αυτό τα χω καλά με τους δικηγόρους).
Άλλη ωραία λύση για τα κινητά είναι μια ωραιότατη blacklist εφαρμογούλα γειώνει αυτόματα όποιον θες και άστους να παίρνουν. (Στο μπόνους ότι εδώ μπορείς να γειώσεις όχι μόνο κλήσεις από απόκρυψη,αλλά κλήσεις από ο,τι γουστάρεις, οποτε γειώνεις και ανεπιθύμητους γενικότερα :D)

β. Ο Μιχάλης. Ο δικός μας Μιχάλης
Ναι ξέρω άργησα αλλά είχα πάει και εγώ ταξίδι ψυχικής ανάτασης, αλλά όχι στην Κουάλα Λουμπούρ, στη Μαλακοπή (μου ταιριάζει το τοπωνύμιο από ο,τι μου λένε). Βασικά νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα να πεις για τον αιώνιο ζεν πρεμιέ της εγχώριας και παγκόσμιας πολιτικής κονίστρας. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που είναι τόσο πηγαία και πρωτόλεια αστείες από μόνες τους, που ό,τι και να πω εγώ, ο φτωχός ο αμνός του θεού ξεχασμένος στο νότο γεννημ..ώωωπα ώωπα εγώ εννοώ ο τυχάρπαστος μπλογκάκιας στο ιντερνέτς, λίγο θα ναι.
Πρόσεχε. Σενάριο για αμερικανιά κωμωδία τώρα, όχι μαλακίες:

1. Πρώην υπουργός, συλλαμβάνεται να οδηγά τζιπ χωρίς τίποτα, με πλαστές πινακίδες κλπ.
2. Ισχυρίζεται οτι δεν έχει φράγκο, για αυτό το κανε.
3. Την άλλη μέρα την κάνει για τη Μαλαισία. Όχι για τη Μαλεσίνα. Μη μπερδεύεσαι.
4. Επιστρέφοντας δηλώνει πως το έκανε για να ξεσκάσει η ψυχούλα του επειδή έζησε δράμα και ότι πολύ τον πιέζουμε και δεν είναι σωστό γιατί θα κάνει ψυχολογικό βαβά.

QED μαδερφάκερ. Τί να κοροιδέψω εδώ ρε Μιχαλιώ; Μου έφαγες όλες τις ατάκες.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, σε κοροιδεύει μέσα στα μούτρα. Βασικά πλέον το κάνει απροκάλυπτα γιατί πριν έπρεπε να κρατάει κάποιο ύφος επειδή ήταν εν ενεργεία υπουργάρα και έπρεπε να προσπαθεί να φαίνεται για λίγο σχεδόν σοβαραχαχαχαχαχα. Το λοιπό, εσύ ή ο παραδίπλα ή ο παρακάτω, του το ρίξαν το ψηφαλάκι, ούτε αυτό με νοιάζει.
Αυτό που με νοιάζει ρε κανίβαλε ελληνάρα, είναι πως του τα χώνεις τώρα που το κανε αυτός, αν είχε κάνει ακριβώς τα ίδια ο μπατζανάκης σου ο Μπάμπης ο αγρότης από το χωριό, θα το λέγατε στην παρέα και θα κλαίγατε από τα γέλια για τον "κακομοίρη το μπατσάκο" που "έχαψε την παραμύθα"
"Αχ ναι κύριε Μπατσάκο μου, τι να κάνω ο κακομοίρης, δεν είχα μπαταρία,ένα χρόνο έχω να το κουνήσω το τζιπάκι, να 2 πόντους σκόνη έχει πιάσει, λυπήσου με,δεν ήξερα για τις πινακίδες δεν τα καταλαβαίνω αυτά,αγράμματος άνθρωπος είμαι, η γυναίκα μου τα κανονισε ισα ισα να πάω μεχρι το βουλκα-βουκλα-μουλκανιζατερ πωςτολετε. Έλα γιορτάρες μέρες είναι,είμαστε και συγχωριανοί"
"Και τι έκανε ρε Μπάμπη αυτός;"
"Ε μου πε οτι καταλαβαίνει και να προσέχω και τέτοια και να μην το ξανακάνω γιατί και αυτός δε μπορεί να με συγχωρεί συνέχεια και οτι πρέπει τυπικά να πάμε στο τμήμα και να περάσω από δίκη αλλα θα καταθέσει υπέρ μου"
"Θα καταθέσει και υπέρ σου;"
"Αφού είχα δακρύσει ρε σου λέω"
"Χαααχαχαχαχα πόσο βλάκας. Βάλε λίγη ρετσινούλα ρε Μπάμπη"
"Και δε με λές, πότε την κάνεις για Μαλδίβες;"
"Αύριο πρωί πρωί ρε,τα εισιτήρια πήγαινα να πάρω από τον πράκτορα στη Μπόλη. Είπα φέτος να κάνω κάτι διαφορετικό, μην ξαναφάμε την επιδότηση για τις "ελιές" στην Πάολα και στις κοκότες"
"Και το τζιπ τι θα το κάνεις τώρα ρε σε;"
"Ποιος το γαμεί ρε το τζιπ, έχω και το έβο στο γκαράζ δηλωμένο αγροτικό, θα κυκλοφορώ με αυτό και αν με ξαναπιάσουν, τα ξέρουμε τα κόλπα τώρα"
"Α γεια σου ρε μπατζανάκη, τεφαρίκι είσαι ρε"


γ.Θα ήθελα να πω για Ξηρούς, δικηγόρους, οργίλους Άνθιμους, γκέι ασπασμούς και Πειραιώς, ρασοφόρα σάτιρα, Διαμαντόπουλους και ΣΥΡΙΖΑ  κλπ αλλά με τους παπάδες και το ΣΥΡΙΖΑ δε μπορείς να κάνεις πλάκα. Έχουν τις ίδιες ακριβώς αντιδράσεις όταν τους κοροϊδεύεις. ΟΚ με άλλο λεξιλόγιο. Είναι..χμμ αλεξιχιούμοροι. Μπα όχι δεν είναι εύηχο. Αλεξισάτυροι. Μπα οχι παραπέμπει αλλού και ειδικά οι παπάδες δεν είναι κιόλας. Κάτι με το πρόθεμα Αλεξι- και μετά το χιουμοράκι/κοροϊδία/δούλεμα; σας έρχεται; έλα, μην τεμπελιάζετε. Βόδια.

Οπότε άστο καλύτερα μην ξετρολλιαστούμε εδώ μέσα και βαργιέμαι ακόμα καλά καλά δεν ξεκίνησα τη δίαιτα και το μασάζ συκωτιού για να ξεπεράσω τα τσίπουρα.

Αντε με γειά το 14.