Τσουρέκια

Μια και είναι η περίοδός τους, το σημερινό ποστ είναι αφιερωμένο σε αυτά.

Αλλά όχι, δε θα βγάλω συνταγές.

Θα αναφερθώ σε μερικές περιπτώσεις ανθρώπων, που φτιάχνουν δε φτιάχνουν τσουρέκια, εμένα -και πολλών άλλων- μας τα κάνουν, κάθε φορά που μας ανοίγουν κουβέντα. Και για τα επόμενα 5 λεπτά, μέχρι να τους καταλάβουμε και να αρχίσουμε να μιλάμε με καναν άλλον στην παρέα- μας αραδιάζουν αμπελοφιλοσοφίες, αποκομμένα από την πραγματικότητα τσιτάτα και "προσωπικές" εμπειρίες που θα έπρεπε να φωτίζουν το σωστό το δρόμο και για μας τους πληβείους που είμαστε αναίσθητοι, ρεμάλια, άχρηστοι, κακοί άνθρωπες και άλλα τέτοια συναφή.

1. Αυτοί που "ζουν στο δικό τους κόσμο" 

Όταν ήταν μικρά, κρύβονταν πίσω από τη φούστα της μαμάς, σάλιωναν μετά μανίας τον αντίχειρα που τους προσέφερε τη θαλπωρή της πιπίλας την οποία τους έκοψαν, μια και είχαν φτάσει πλέον 14 χρονών και ήταν "προστατευμένοι" από τα πάντα, μην πάθουν τίποτα. Όταν λέμε από τα πάντα, δεν εννοούμε τις ασπρόμαυρες υπέροχες αρκούδες-σύμβολο της τεμπελιάς και της μάσας, εννοούμε από ο,τιδήποτε μπορούσε να "επηρρεάσει αρνητικά" το μικρό Τανασάκη. (Ή τη μικρή Κερασούλα, μην είμαστε σεξιστές). Έτσι το παιδί "προστατεύτηκε" απο ο,τιδήποτε "αρνητικό", όπως οι κακοί βαθμοί στο σχολείο (καθάριζε ο πατέρας που απειλούσε τη δασκάλα και μετά τους καθηγητές) και το παιχνίδι στο χώμα, που μπορούσε να κολλήσει τέτανο, μαλαφράντζα και να το τσιμπήσει κανα τζιτζίκι. Αργότερα, όταν ψόφησε το χρυσόψαρο, αντί να του πουν οτι ψόφησε και να μάθουν στο παιδί ότι αυτό είναι φυσικό και αναμενόμενο και συμβαίνει, το αντάλλαξαν με άλλο καινούριο για να μη στεναχωρεθεί. Βέβαια δε μπορούσαν να αντικαταστήσουν τη γιαγιά με καινούρια όταν πέθανε, οπότε ο Τανασάκης ήρθε για πρώτη φορά στη ζωή του σε επαφή με τη δύσκολη κατάσταση του πένθους και έμεινε στο δωμάτιό του 6 μήνες ψάχνοντας να βρει τρόπο να την αναστήσει. Ώπα ρε Herbert West (<= λιτεραρι ρεφερενς εδώ).

Όταν μεγαλώνουν λοιπόν αυτοί, αφού έχουν δημιουργήσει μια τεράστια φούσκα τριγύρω τους, δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι "εγώ ζω στο δικό μου κόσμο και είμαστε καλά εδώ μέσα" ή κάποια τέτοια παραλλαγή. Αυτό που βασικά εννοούν είναι ότι στην ουσία σε ο,τιδήποτε αρνητικό μπορεί να συμβεί, από το τελείωμα του κωλόχαρτου εν ώρα επίπονης κένωσης μέχρι το θάνατο αγαπητού προσώπου, τρώνε την ίδια ψυχολογική καρασφαλιάρα-κλωτσά στα τσιμπιρδόνια και χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Παρ'ολα αυτά συνεχίζουν απτόητοι την εξαιρετική πρακτική του ψυχολογικού αντίστοιχου του "κλείνω τα αυτιά μου και κάνω αλαλαλαλαλαλαλαλα όποτε κάποιος πει κάτι αρνητικό" για να μην κάνουν ψυχολογικό βαβά και το ξαναρίξουν στις πιπίλες και τις φούστες. Έτσι, σύμφωνα με το "δικό τους τον κόσμο", οι καλοί άνθρωποι επιβραβεύονται από το σύμπαν (κλαίω ρε μαλάκα,κλαίω), δεν υπάρχουν καθήκια και αληταριά, οι άνθρωποι "παίρνουν αυτό που τους αξίζει", όλοι είναι καλοπροαίρετοι άμα τους φερθείς καλά και το χρυσόψαρό τους δεν ψόφησε, αλλά το πήγαν σε φάρμα εκπαίδευσης χρυσόψαρων για τσίρκο, κάπου έξω από τα Τρίκαλα. Φυσικά η τακτική του "κάνω ότι δεν υπάρχει τίποτα από ο,τι δε με βολεύει /με φοβίζει" στέφεται με παταγώδη αποτυχία σε καθημερινή βάση, μια και όταν ο "δικός τους κόσμος" συγκρούεται με την πραγματικότητα, χάνουν με χαρακτηριστική ευκολία και κλαψομουνιάζουν μέχρι να τους προσφέρεις γρανίτα φράουλα και να χαρίσεις πάλι το χαμόγελο στα παιδικά προσωπάκια τους. Φυσικά, το ότι όποτε σκάει στραβή αυτοί αυτοκαταστρέφονται πιο γρήγορα και από μήνυμα στην αρχή του Mission Impossible, δεν τους αποτρέπει από το να σου ξερνάνε λουλουδιασμένα κηρύγματα κάθε φορά που θα σε ακούσουν να αναφέρεις τίποτα "κακό". Κυρίως ότι "μαυρίζεις την ψυχή" σου με "αρνητικές" σκέψεις και ότι αν σκεφτόμασταν όλοι όπως αυτοί, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.  Μπερδεύουν συνεχώς την αντιμετώπιση κατάφατσα της πραγματικότητας, με το τι θέλει ο συνομιλητής τους να συμβαίνει. Όχι ρε κνώδαλο, φυσικά και δε θέλω να υπάρχουν καθήκια, ρουφιάνοι, γυναίκες που σε κερατώνουν την ώρα που είσαι στο χειρουργείο, άντρες που σε παρατάνε για μια με μεγαλύτερα βυζιά και νεογέννητα με νευροεκφυλιστικές ασθένειες, αλλά το ότι δεν το θέλω, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ. Πέτα επιτέλους την ψυχολογική σου πιπίλα και σακ ιτ απ μπιτς. Η μπουνιά στο στομάχι πονάει κάπως λιγότερο άμα σφιχτείς πρώτα, παρά αν πεις στο δίμετρο νταγκλαρά που στη δίνει "ααα δεν πιστεύω να το κάνεις, είσαι καλό παιδί, θα μπορούσες να χτυπήσεις ένα τέτοιο όμορφο κοιλουμπινάκι;" και του δείξεις επιδεικτικά το "κοιλουμπινάκι" σου. Και όχι, δε θα ρθει η Τίνκερμπελ να σε σώσει. Και να ρχοταν θα τρωγε σκόνη και χώμα από τον Κόναν το Βάρβαρο. Και διάβασε ρίξε και μια ματιά στη γνωστική ασυμφωνία να δεις τι τραβάς.

Οι άνθρωποι δεν "παίρνουν αυτό που τους αξίζει". Παίρνουν ο,τι πάρουν. Και αυτό δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με τι τους αξίζει. Ούτε αν φαίνεται έτσι. ΟΚ εκτός αν γίνεις μασκοφόρος εκδικητής και αρχίσεις να φοράς μπέρτα και κολλάν και κοπανάς κόσμο. 

2. Οι "ψάχνω τον πρίγκηπα" - "ψάχνω την πριγκήπισσα"

Εντάξει το παραδέχομαι. Είναι ουσιαστικά υποκατηγορία του παραπάνω. Και έχουν πλάκα. Γιατί λένε π.χ εμάς που διαβάζουμε μεσαιωνική φαντασία γκίκουλες, αλλά αυτοί πάνε να εφαρμόσουν μεσαιωνικό ρομαντισμό στη σημερινή πραγματικότητα. Ιπποσύνες, πριγκήπισσες, πρίγκηπες, άσπρα άλογα, Σέξπηρ και Byrnes στο σεληνόφως, τροβαδούροι και ρόδα, έχουν καταστρέψει κόσμο και κοσμάκη. Και κάθεσαι και ακούς τώρα από άτομα 30+ ότι περιμένουν τον πρίγκηπα. Ναι περίμενε, ταϊζει σανό το αραβικό του άλογο, την Καταιγίδα και έρχεται να σε πάρει να σε κλέψει μια βραδιά και να πάτε να εγκατασταθείτε στο Neuschwanstein. Αντί να κάνεις αποδόμηση όλων αυτών και να καταλήξεις σε ένα συμπέρασμα όπως π.χ 

"πρίγκηπας/πριγκήπισσα= ένας άνθρωπος που με σέβεται και με εκτιμάει και με προσέχει και με ακούει και είναι στήριγμα"               καταλήγεις στο

 "πρίγκηπας/πριγκήπισσα= ένας επηρμένος μαλάκας με κόμπλεξ ανωτερότητας που έχει λεφτά και αυτοκίνητα (άλογο) και ακριβό σπίτι (κάστρο) και παρ'όλο που είναι ένα καθήκι και μισό, για μένα γίνεται χαλί να το πατήσω γιατί με αγαπάει με μεσαιωνικό τρόπο" (τα λεφτά και το σπίτι είναι παράδειγμα, έχω και φάση "πρίγκηπα" που ήταν μπάρμαν, αλλά διάβαζε ποίηση και ήταν ρομαντικός και ευαίσθητος καλλιτέχνης. Απλά ως γνήσιος πρίγκηπας, πηδούσε ο,τι παρέγγελνε ποτό στο μπαρ.)

(έχω πολλαπλά παραδείγματα αυτής ακριβώς της κατάστασης) (οκ δεν είμαι το μέτρο της πραγματικότητας, ούτε μπλέκω τις προσωπικές εμπειρίες με καθολικά ή έστω στατιστικά σημαντικά γεγονότα. Αλλά έλα τώρα που δεν το χεις ξαναδεί.). Ναι. Όχι. Οι ιππότες, ειδικά οι περιπλανώμενοι ήταν καρακαταάπλυτοι νταγκλαράδες, που έζεχναν από χιλιόμετρα, ήταν άξεστοι και βίαιοι και όπου πέρναγαν, τράβαγαν και τίποτα μανίκια σε ο,τι κόρη ταβερνιάρη κυκλοφορούσε τριγύρω. Οι εξευγενισμένοι αρθουριανοί τύποι που ξεπήδησαν από το Κάμελοτ, γιοκ. Οπότε ξέχνα το Λάνσελοτ και σκέψου ότι κατά βάση ένας ιππότης τότε ήταν πιο κοντά στο Gregor Clegane. Και οι πρίγκηπες, περισσότερο σαν το Joffery παρά σαν τον καλοχτενισμένο φλώρο της Disney. (για να είμαστε και κέντρο μέσα στο χάϊπ της εποχής, μη μας πουν και παλιομοδίτες).

Πάλι βέβαια, στη σύγκρουση με την πραγματικότητα αυτοί οι πριγκηποαλαφροϊσκιωτοι χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους μια και δε μπορούν να κατανοήσουν πως π.χ ο προαναφερθείς μπάρμαν, την έπεφτε και βόλευε τα υδραυλικά σε όποια έμπαινε στο μαγαζί. Αφού διάβαζε ποίηση το βράδυ και έπαιζε πιάνο. Να ξέρεις, όταν ζεις σε ταινία του Παπακαλιάτη, το πιθανότερο είναι ο πρωταγωνιστής να πηδήξει εσένα, τη θεία σου, την αδερφή σου και άμα του κάτσει καλά και τον πατέρα σου. Αλλά θα είναι ρομαντικός και ευαίσθητος και θα ακούει και -μισό να πάρω δραμαμίνη και πριμπεράν- Coldplay. 

Mισό έχω μια δουλειά. Που σκατά έβαλα το σκαμνάκι...

Κάνε δουλειά σου, έρχομαι

3. Οι επαγγελματίες ευαίσθητοι

Από αυτούς τώρα έχει ξεχειλίσει ο τόπος. Τους κλωτσάς για να περάσεις. Κροκοδείλια δάκρυα, κραυγές αγωνίας, ευαισθησία να φαν και οι κότες. Μα για τα κακόμοιρα τα κοτοπουλάκια που γίνονται νοστιμότατα καυτερά τσίκεν γουινγκς (είχες και στο χωριό σου, μπαστουνόβλαχε. Πλατάρια τα λέγατε, μυζηθρότατε.). Για τα γατάκια. Ω Σουβλακέα μου τα γατάκια. Τόνοι γατάκια. Εκατομμύρια γατάκια. Δισεκατομμύρια γατάκια. Δεκάκις εκατομμύρια γκούγκολ γατάκια. Και παιδάκια. Και πατουσάκια. Και ακρογιαλιές με συνθήματα-μπακαλιάρους. Και δρόμοι σε δάση που προσπαθούν να σου δώσουν κίνητρα να καλυτερεύσεις τη ζωή σου. Χιντ: Αν η ζωή σου είναι τόσο εύκολη που αρκεί μια ατάκα του στυλ "πόσοι δρόμοι πρέπει να ανοιχτούν μπροστά σου για να ξεκινήσεις το ταξίδι της ζωής" για να σε κάνει καλύτερα, εύγε και μπράβο. Αλλά μη μου τα κολλάς στη μούρη και μου κουνάς και το δάχτυλο ότι άμα δε δακρύζω σα να μου γρατζούνισες το blu ray με την σούπερ έκδοση του άρχοντα όταν τα βλέπω, είμαι αναίσθητος. Δηλαδή όχι, το χω μεγάλη απορία. Πώς μπορείς να λειτουργείς σε καθημερινή βάση όταν είσαι τόσο ευαίσθητος/η για τα πάντα; Πώς την παλεύεις και "σε πονάνε" τόσα τόσα πολλά πράγματα και δεν παθαίνεις την καρακαταθλιψάρα του αιώνα; Πνίγεσαι με το ένα, ασφυκτιάς με το άλλο, κλαις με το παράλλο... ε όλη τη μέρα πνίγεσαι και ασφυκτιάς, σιγά ρε Πέπε.

Ο Πέπε κρατά την αναπνοή του εις ένδειξη διαμαρτυρίας

Εννοείται πως σε όποια κουβέντα έχω πει "ώπα ρε παιδιά, σιγά , πολλή ευαισθησία, πώς την παλεύετε;" το συμπέρασμα ήταν πως αν δεν είσαι έτσι είσαι ένα εμετικό κυνικό κάθαρμα που δεν το νοιάζει τίποτα. Το γνωστό σφάλμα της διχοτόμησης. Και μετά κήρυγμα. Για το Έξον Βαλντέζ. Τα παιδιά της Μπιάφρα. Τη μεγάλη σφαγή της Noche Triste που χύθηκε τόσο αίμα το 1520, τους χίψτερ που δεν έχουν λεφτά να πάρουν τα ΣΩΣΤΑ κοκκάλινα γυαλιά, τα δάση του Αμαζονίου, τις γλάστρες με τα χρυσάνθεμα της απέναντι, το τελευταίο φόρεμα-αποτυχία της τάδε που την κράξαν όλοι,το ένα το άλλο το παράλλο, πόνος, λυγμός και οδυρμός. Και που να τολμήσεις να κάνεις και κανα χωρατό. Η ευθυμία απαγορεύεται όταν ο κόσμος πάει τόσο κατά διαόλου. Σουτ. Δεν ξέρεις εσύ. Είσαι κάφρος κυνικός. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ οποιαδήποτε ένδειξη καλοπέρασης. Γιατί για να σαι πραγματικός ευαίσθητος, πρέπει να σαι πολιτικαλι κορρέκτ κλαψομούνης που θεωρείς τα πάντα σοβαρά και τα πάντα σε προσβάλλουν και πρέπει να κλαίμε ολημερίς και ολονυχτίς το άνοιξε πέτρα για να μπω σε μίξη με πειραματικό αφρικανορωσοεσκιμόϊκο χιπχοπ με επιρροές ιντιανάπολις γκόα γκράϊντκορ και στεναγμούς αμανέ. 

Τώρα θα μου πεις, οκ ρε πάπαρε, τι δουλειά έχεις με όοολους αυτούς;

Και θα πάρω κανα φτυάρι να σε κοπανήσω. Εσύ ρε δε γνωρίζεις ποτέ κόσμο; Μιλάς μόνο με 5 φίλους και τέρμα; Δε βγαίνεις έξω; Δεν πας σε κανα πάρτι, σε κανα μπαράκι, σε κανα παμπόνι (Γεια σου ρε ΑΘΑΝΑΤΗ Local ). Μούγκα τη βγάζεις; Ε μια και αυτοί είναι αρκετά μεγάλη μερίδα, ε τυχαίνει και γνωρίζεις. Για λίγο βέβαια γιατί μετά τους πετάς 2-3 καφρίλες, σου πετάνε το κήρυγμα, ξενερώνουν και σε αφήνουν ήσυχο να πιεις καμιά μπύρα της προκοπής. Έχουν κάνει και το ιεραποστολικό τους έργο και πάνε να κλάψουν τη μοίρα τους παραπέρα. 

Σε κανα ηλιόλουστο λιβάδι που από πάνω γράφει με helvetica "Ο ήλιος εδώ είναι πιο ζεστός και από αυτόν της καρδιάς σου" παρέα με νεράϊδες, ξωτικά, τον Ludwig το μουρλό του Neuschwanstein, το Hasufel και τον Shadowfax και 2 λατέρνες να παίζουν μπαλλάντες του Σεξπηρ.

Η δουλειά του να γίνεται..

Το προηγούμενο Σάββατο ήμανε με μια φιλική παρέα σε μια ωραία μπυραρία σε επαρχιακή πόλη τση βορείου Ελλάδος και μεταξύ λουκάνικου, σνίτσελ και κιλά septem, χαζολογούσαμε.

Μέχρι που έσκασε ο Ελληνάρας και το κλίμα βάρυνε.

Ξέρεις, είναι πάντα ένα ελαφρό σοκ να βλέπεις ατομάκια νεαρά, εκεί στην αρχή των 30, με κοσμοθεωρία λαμόγιου των μέσων του 80. Όχι πως δεν ξέρεις ότι υπάρχουν. Ξέρεις. Αλλά σπανίως -εμένα τουλάχιστον- σου δίνεται η δυνατότητα να τους ακούς να "επιχειρηματολογούν".

Λέγαν τα παιδιά εκεί πέρα για τις δημοτικές εκλογές και προβληματιζόντουσαν ποιον να ψηφίσουν, γιατί οι 5 από τους 6 είχαν βαρεθεί τους ίδιους και τους ίδιους μεγαλοπαράγοντες κλπ και θέλαν να δώσουν την ψήφο τους σε καναν σοβαρό άνθρωπο με όρεξη και κέφι να γίνει και τίποτα σοβαρό, οπότε έψαχναν. Αλλά τους έδωσε τη λύση ο κλασσικός, ο αρχετυπικός, ο ελληνάρας ο ίδιος : "αυτός που θα μου κάνει τη δουλειά μου - αυτός που θα με βολέψει".

 Και ενώ ευτυχώς οι άλλοι 5 του την είπαν φυσικά για αυτό, ότι κάτσε ρε φίλε, εδώ έχει γαμηθεί ο Δίας, εδώ μας έχουν σκίσει τον απόπατο, εσύ ακόμα εκεί στο βόλεμα, ο αρχοντοναμηνπωτι, εκεί . 

"Καλά καλά,ξεκινήστε να νικήσετε εσείς το σύστημα, εγώ θα πάω με τα νερά του. Ας με βολέψουν εμένα και την οικογένειά μου και να κόψετε το λαιμό σας εσείς". Ιδεολογία απείρου κάλλους, με ψυχολογική απεμπλοκή από την ατομική ευθύνη - δε φταίω εγώ, εγώ γρανάζι είμαι, έτσι δουλεύει το πράμα, έτσι δουλεύω αναγκαστικά και εγώ-, με ειρωνία προς τους υπόλοιπους -καλά καλά, αν σας βυσματώσουν κάπου πείτε όχι εσεις-, με πλήρη αδιαφορία για την προσωπική του αξιοπρέπεια. Δεν τον ενδιέφερε να φιλήσει κατουρημένες ποδιές -που έλεγε και ο θείος μου και ο πατέρας μου- για να πετύχει κάτι, δεν τον ενδιέφερε που θα μπορεί σε όλη του τη ζωή ο οποιοσδήποτε απατεώνας να τον κρατά από τα παπάρια και να του ζητάει "χάρες" επειδή κάποια στιγμή "τον βόλεψε". Όχι. Διεκδικήσεις,στόχοι και επιθυμίες αμοιβάδας: Εγώ να φάω. Τέλος.

Φυσικά όταν άκουσε πολύ λιβάνισμα από τους γύρω άρχισε να το γυρνάει στην κλασσική πλάκα. "Νταξει ρε πως κάνετε έτσι, πλάκα κάνουμε". Ναι ναι, ξέρω. Και εσύ για πλάκα θα τρέξεις μεθαύριο το πρωί στο γραφείο του χ κομματάρχη να ζητήσεις καμιά χάρη. Να του δώσεις άλλο ένα στήριγμα, να συναλλαγείς υγιώς ρε παιδί μου, ως γνήσια πιστός στις πατροπαράδοτες αρχές που τόσο σε καλό μας βγήκαν. "Δε φταίω εγώ για το πελατειακό σύστημα" έλεγε ο τυπάς. Ναι φυσικά και δε φταις ΕΣΥ συγκεκριμένα. Μόνο που είσαι πελάτης αμετανόητος. Και κανένα μαγαζί δεν κλείνει όταν έχει πελάτες. Άσε που η απενοχοποίηση της ατομικής ευθύνης, επειδή είσαι μέρος μιας μάζας που κάνει τα ίδια είναι γαμώ τα ψυχολογιά μαξιλάρια.

Φυσικά, δεν ξέρω κανέναν απολύτως άξιο και σοβαρό άνθρωπο ο οποίος ακόμα να πιστεύει ότι θα σωθεί από τα απολειφάδια του πολιτικού συρφετού παλαιάς κοπής τόσο σε επίπεδο βουλευτικών, όσο σε δημοτικών εκλογών.Όμοιος ομοίω κλπ μαδερφάκερς. Και αν στις βουλευτικές είναι δυσκολότερο να κρίνεις προσωπικά τους υποψήφιους του συνδυασμού που σε ενδιαφέρει, μια και η προσωπική επαφή είναι δυσκολότερη, σε επίπεδο δημοτικών είναι πιο εύκολο να ξέρεις ποιος από το χωριό σου ΔΕΝ είναι απατεώνας και καρεκλοφάγο λαμόγιο.

Για παράδειγμα ο συγκεκριμένος τύπος θα ήταν εξαιρετικός γαμπρός για μια άλλη περιπτωσάρα που ξέρω, που στις προηγούμενες εκλογές κατέβηκε με το σύνθημα "Κατεβαίνω μόνο και μόνο για να βάλω φυλακή επιτέλους τον αλήτη τον απατεώνα το Μαέβιους Αρπαχτίδη" και στις τωρινές κατεβαίνει μαζί με τον Αρπαχτίδη γιατί μυρίστηκε μεγαλεία, μέλλον στις περιφέρειες και βουλές και τέτοια.

Και θα μου πεις καχύποπτε Αναγνώστη των ανώδυνων -και θα χεις και δίκιο- "καλά ρε φιλαράκι, εσύ δηλαδή είσαι αθώος; άμα σου δινε θεσούλα ο Αρπαχτίδης θα λεγες όχι; Έλα τώρααα". Και θα σου απαντήσω με όλη την ειλικρίνεια που συνήθως δε με διακατέχει: Ναι. Όταν πριν χρόνια είχα την ευκαιρία για καρεκλίτσα δημοσίου σε κυριλέ θέση και τα λοιπά, είπα όχι γιατί δεν ήθελα να χρωστάω τον κώλο μου σε κανέναν παπάρα που να με κρατάει από τα παπάρια μέχρι να ψοφήσω να ησυχάσετε. Τώρα θα με πεις μαλάκα, αλλά τι να κάνουμε. Πες με. Μπορεί η αξιοπρέπεια να μην τρώγεται και να μη χορταίνεις με αυτή, αλλά εγώ πουτανάκι του κάθε Αρπαχτίδη δε γίνομαι. Α σιχτίρ δηλαδή.

Τελικά με τον αρχοντοπελάτη των βουλευτοδημαρχαίων δε βγάλαμε άκρη, μια και αρνούνταν να καταλάβει ότι ό,τι του "δώσουν" θα του το ζητήσουν πίσω με τόκο και παλούκι εκεί που δεν πιάνει ήλιος οπότε τον αφήσαμε. Τον αφήσαμε να τρέχει στα γραφεία και να φιλάει χέρια, πόδια και κώλους για να "κάνει τη δουλειά του". Και κάποια στιγμή θα τον δούμε στανταράκι να "συμμετέχει στα κοινά" ως νέος και με όρεξη και με οράματα, για να συνεχιστεί η παράδοση, μη χάσει η βενετιά βελόνι.

Γιατί από πίσω του θα χει σπείρει και αυτός νέα φουρνιά βολεψάκηδων που θα κάνουν κωλοδάχτυλα με το κιλό σε εμάς τους υπόλοιπους και θα φωνάζουν πιο δυνατά από εμάς για τα "κεκτημένα" τους όταν πάνε να τους πάρουν πίσω τα βολεψοξεροκόμματα που τους πέταξαν και "έκανα την τη δουλειά τους".

Να τελειώσω λέγοντας ότι παραδόξως για μένα και μάλλον λόγω κατάποσης ποσοτήτων Honey ale και καταβρόχθισης καυτερών λουκανικοειδών, εγώ σε όλη αυτή την κουβέντα δεν έβγαλα λέξη.

Ίσως γιατί το να μιλάς με τέτοιο βόδι είναι σα να παίζεις σκάκι με περιστέρι. (κλεμμένο, δε θυμάμαι απο που)

Εσύ παίζεις κανονικά, με τους κανόνες, αυτό τσιμπολογάει και ρίχνει τα πιονια κάτω και στο τέλος κάνει παρέλαση και χέζει πάνω στη σκακιέρα με το βρωμοκέφαλό του να πηγαίνει μπρος πίσω και το στήθος φοyσκωμένο, σα να σου κανε ματ σε 2 nsec.

Καλοί άνθρωποι

Οι άνθρωποι είναι κατά μέσο όρο καθήκια με επικάλυψη καθηκιού και σκληρή γέμιση από καθήκι (ελεύθερη απόδοση από τον υπεραττακαδόρο Dr. Cox των Scrubs). Γενικά αυτή την εντύπωση έχω και επιβεβαιώνεται συχνά πυκνά και πολλές φορές θεαματικά θα έλεγα.

Αλλά σήμερα δε θα γράψω για αυτούς. Με αυτούς ασχολούμαι συχνά όπως θα χεις πάρει χαμπάρι αν διαβάζεις τα Ανώδυνα.

Χτες βράδυ είδα το παρακάτω βιντεάκι.

Για αυτό σήμερα θα γράψω για τα καλά τα παιδιά. Όχι δεν "αποκαταστάθηκε η πίστη μου στην ανθρωπότητα", ούτε έγινα ξαφνικά ρομαντικός υπερευαίσθητος κλαψομούνης μετα-emo και κολοκύθια τούμπανα.

Απλά γαμώ το κέρατό μου το πέτσινο, πρέπει μερικές φορές να λέμε και ένα γαμημένο "γεια σου ρε μάγκα, μπράβο" σε ατομάκια που ασχολούνται να απλώσουν το ρημάδι το κουλάδι τους έστω για να πιάσουν μια γαμημένη τσάντα που έπεσε από τα χέρια ενός περαστικού δίπλα τους.

Γιατί εντάξει, ωραίος ο κυνισμός και ο σαρκασμός μας. Μου αρέσει. Το ξέρεις φίλε Αναγνώσθα.

Αλλά ρε αδέλφια, άλλο ο κυνισμός και το κράξιμο στα απανταχού σούργελα που κυκλοφορούν τριγύρω μας και μας το παίζουν νεοαριστοκράτες και μετακωστόπουλοι ενώ πουλάνε φύκια για μεταξωτές -ροζ- κορδέλες και πανάκριβους ιπτάμενους μονόκερους. Είναι καθήκον μας και υποχρέωσή μας να ασχολούμαστε μαζί τους έτσι, γιατί αυτό το "τι σε ενοχλώ εγώ, αφήστε με να κάνω τη βρωμοδουλειά μου" είναι το δάχτυλο πίσω από το οποίο κρυβόντουσαν τόσα χρόνια και κατέληξαν να νομίζουν ότι πρέπει να καθορίζουν το γούστο μας, την εμφάνισή μας, το πως διασκεδάζουμε, το πως ζούμε κλπ.

ΑΛΛΑ τα κραξίματα, το δούλεμα και τα μπινελίκια δεν επάγουν καθηκοποίηση, ωχαδερφισμό και καθαρματοσύνη. 

Όποτε μπορείς, να απλώνεις το χεράκι σου να βοηθάς κάποιον. Και δεν εννοώ χρηματικά, ούτε να προσφέρεις συναισθηματική στήριξη, ούτε να γράφεις δακρύβρεχτες αρχιδιές στο ιντερνέτς για το πόσο πολύ πονάς και σπαράζεις για τα κακόμοιρα τα παιδάκια που κάπου αλλού υποφέρουν. Μακριά από εμένα υπερσυναισθηματικές ευαισθησίες και κροκοδείλια ψευτοδάκρυα ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ. Δεν πιστεύω κανέναν από αυτούς που τους πνίγουν και τους στεναχωρούν ΤΑ ΠΑΝΤΑ τριγύρω τους και νοιάζονται και σπαράζει το φυλλοκάρδι τους εξίσου για όλα και για όλους. Θεωρώ ότι κανείς δεν έχει τη συναισθηματική "χωρητικότητα" για να αντέξει τόσο πόνο και θεωρώ ότι οι μισοί από αυτούς λένε συνειδητά μούφες για να κουνάνε δάχτυλα ανθρωπισμού σε εμάς τους πληβείους αναίσθητους, οι άλλοι μισοί απλά νομίζουν ότι έτσι εξιλεώνουν τις "αμαρτίες" τους. Τεσπα.

Αυτό που λέω είναι να απλώσεις το χεράκι σου στο δρόμο να βοηθήσεις κάποιον σε κάτι μικρό. Καθημερινό. Δε χρειάζεται να γίνεις ήρωας και να σώσεις ζωές. Μπορεί και να σου τύχει και άμα σου τύχει και κάτσει και η στιγμή και τα καταφέρεις μπράβο σου, κερνάω και ρακούλα ευεργετική και σου βγάζω ανύπαρκτα και υπαρκτά καπέλα.

Δε χρειάζεται να κάνεις μια μεγαλειώδη κίνηση ρε. Λίγα, μικρά πράγματα. Βοήθησε κάποιον ξένο που έχει χαθεί και ψάχνει το σιδηροδρομικό σταθμό, σε πόλη που σαι και συ τουρίστας.  Ναι, πέρνα καμιά γιαγιά τρεμάμενη από το δρόμο, αντί να κάθεσαι μέσα στο αυτοκίνητό σου και να τη βρίζεις που δε μπορεί να πάρει τα πόδια της. Λες στη γιαγιά να αρέσει που περπατάει 1m/αιώνα ή θα προτιμούσες να μείνει σπίτι και να πεθάνει ήσυχα, χωρίς να σου διακόπτει την κυκλοφορία την ώρα που πας σε τόσο σημαντικό ραντεβού που δεν έχεις 2 λεπτά να τη βοηθήσεις; (οι βαμμένες με καραμπογιά λεβεντογιαγιάδες κωλονακιώτικου στυλ με τη γούνα και τα 17 κιλα χρυσαφικό στα αυτιά που μπαίνουν αναιδέστατα στη μέση του δρόμου και σου απλώνουν επιδεικτικά χέρι για να σταματήσεις, ασχέτως φαναριού κλπ, είναι στην κατηγορία κράξιμο, όχι στην "βοηθάω να περάσουν απέναντι").

Μην είσαι εγωιστικό, σταρχιδίστικο γαιδούρι. Και μη σε νοιάζει ποιον θα βοηθήσεις, θα γίνουμε από 2 χωριά χωριάτες και στο δικό μου το χωριό είμαστε ζόρικοι μαδαφάκας και θα χάσεις. Γίνε και ανιδιοτελής καμιά φορά. Ναι ξέρω, "μα είμαι". Τα παπάρια μου κουνιούνται το ένα δίπλα στο άλλο. Γιατί; Γιατί σε βλέπω πόσο ανιδιοτελής είσαι, κάθε φορά που ποστάρεις στο φατσοβιβλίο ή στο τουίτα την "καλή πράξη" που έκανες σήμερα και πόσο γαμάτος είσαι και γιατί εμείς οι άλλοι είμαστε μαλάκες. Κοινώς, δε θέλω να το μάθω, τουλάχιστον όχι απο εσένα. Ή όχι συνέχεια από εσένα και με δασκαλίστικο ύφος. Θέλω να το μαθαίνω από τους άλλους. Και όχι σε φάση "Το Θανασάκι είναι γαμώ τα παιδιά, σήμερα έκανε το και το". Αλλά σε φάση "ένα παλικάρι σήμερα με βοήθησε να σηκωθώ, γιατί τσακίστηκα στο δρόμο και δε μπορούσα να κουνηθώ". Κατάλαβες; δε σε θέλω επώνυμο ρε. Σε θέλω ένα ανώνυμο καλό παιδί. Έστω που και που.

Γιατί κάποτε θα είσαι εσύ ο γέρος που θα τσακιστεί και θα θέλεις τα παιδιά της εποχής να σε βοηθήσουν να μαζέψεις τα κουτσάδια σου από το δρόμο, αλλά αν δεν έχεις δώσει ποτέ και πουθενά και σε κανέναν τέτοιο παράδειγμα, θα σε γράψουν και αυτοί στις παπαράντζες τους, γιατί θα βιάζονται να πάνε στη ραντεβουδιά τους. Ναι δε θα αλλάξεις τον κόσμο, πίστεψέ με. Και άσε τα τσαμπουκαλίκια. Δε θα αλλάξεις τον κόσμο. Το να επηρρεάσεις θετικά όμως έστω μερικά από τα άτομα που θα δουν το καλό που έκανες σε έναν συνάνθρωπο, είναι αρκετός άθλος.

Δε χρειάζεται να στοχεύεις πιο ψηλά σώνει και ντε.

Πέρνα τη γριά απέναντι και ας μη σε δει κανείς. Και ας μην το πεις πουθενά.

Δε σου φτάνει το βλέμμα της για ανταμοιβή ρε αδερφέ; μην είσαι πλεονέκτης..

ΟΣΓΖ

Θα σοκάρω κόσμο τώρα μια και θα γράψω επικό πόνημα, άσχετης θεματολογίας με το γενικότερο συνοθύλευμα χαζομάρας των Ανώδυνων. Θα πέσω στο χαμηλό υποεπίπεδο γκομενοσελίδας με συμβουλές και "δέκα πράγματα που" και τέτοιες παπάτζες.

Αλλά υπόσχομαι ότι δε θα γράφω μισά ελληνικά μισά αγγλικά όπως κάνουν οι χιψτερογράφοι των νεοκωστοπουλάδικων, λες και μεγάλωσαν στο κέντρο του Soho (που πας ρε μουρλοκακόμοιρο, Θανασάκη και Νικολέτα σε λέγαν και μεγάλωσες στις Κουκουβάουνες και στα Πετράλωνα)και μας σπάνε τα τσιμπιρδόνια, ούτε θα ενδώσω στη φτήνια της αιώνιας διαμάχης η οποία παρουσιάζει όλες τις γυναίκες ανικανοποίητες ψωνάρες καραπουτανάρες και όλους τους άντρες άχρηστους, αμόρφωτους, βρωμιάρηδες, φλώρους. (Το οποίο δεύτερο είναι και η νόρμα βέβαια σε πλείστα όσα δημοφιλέστατα σάιτια, αλλά αυτό δε θεωρείται σεξιστικό από κανέναν, ούτε από μας, γιατί στα παπάρια μας εδώ που τα λέμε. )

Οπότε, καιρός είναι να προχωρήσουμε στον ΟΣΓΖ.

Ή σε απλά ελλήνικος λάικ μα γκράντμαδα γιουζντ του σεϊ (σεϊ σεϊ, σέϊ δε μάτζικ γουοοορντ)

(όχι πες μου, δε φαίνονται γελοία;)

ΟΔΗΓΟΣ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗΣ ΓΙΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ

Εισαγωγή - Πρελούδιο (για τους φίλους της κλασσικής)

Έχετε βρει το έτερον, έχετε περάσει το στάδιο της γλυκερής ζαχαροσύνης και χαζομάρας, αυτό που σας βρίζουν και σας πετάνε ποτήρια οι φίλοι σε κάθε τραπέζι που χουφτώνεστε και κάνετε σα 15χρονα στο διάλειμμα του φροντιστηρίου και φυσικά επέρχεται η κάμψις. Αυτό που αρχίζετε και βαριέστε τα πάντα και μεταμορφώνεστε σιγά σιγά σε αυτό το άθλιο τερατούργημα που φοράει συνέχεια πιτζάμες και καλτσάκια-λαγουδάκια, βλέπει σειρές, τρώει πατατάκια και ζολίτα με το δίκιλο, φτιάχνει περίεργες γκουρμεδιές στο σπίτι και πίνει σαν το Μπουκόφσκι σε κάθε επεισόδιο του Boardwalk empire (η σειρά επιμένω, είναι σατανικό δημιούργημα για να σε κάνει να πίνεις και να καπνίζεις μανιωδώς. Έχω πιεί περισσότερο σε 4 σαιζόν Boarwalk από ό,τι σε 15 μέρες στην Κρήτη). Οι έξοδοι περιορίζονται γιατί είστε και μεγάλοι άνθρωποι και έχετε και δουλειά το πρωί -όσοι έχετε- οπότε καταλήγετε στο προφανές συμπέρασμα: Ρε,γιατί να πηγαινοερχόμεθα σαν τους Ρομά (sic) απο σπίτι σε σπίτι, -και αν είναι και 520 χιλιόμετρα αυτό το "σπίτι σε σπίτι", ζορίζει- δεν τα μαζεύουμε όλα σε ένα σπίτι, να γίνουμε και εμείς σαν εμετική διαφήμιση μαργαρίνης για πρωινό ή κριθαρακίου Μίσκο;

Αυτό βέβαια προϋποθέτει το πολύ σημαντικό βήμα του να χουμε επιβεβαιώσει ότι το έτερον δεν είναι ψυχάκι (ναι γέλα, αλλά κυκλοφορούν ΠΟΛΛΑ εκεί έξω. Όταν λέω πολλά, εννοώ όπως έλεγα σε μια φίλη τις προάλλες, ένα 60% με προβλήματα που χρήζουν παρακολούθησης από ψυχολόγο, από το οποίο 60%, ενα 20-25% θέλει φάρμακα και παρακολούθηση εντατική μην φάει το κεφάλι του ή κόσμο), να έχουμε δει τον άλλονε ναουμ πώς είναι στις μαύρες του και να έχουμε συμφωνία σε ΒΑΣΙΚΑ πράγματα της ζωής μας. Όχι σε όλες τις λεπτομέρειες. Αν δεν ταιριάζεις στα χοντρά, το οτι συμφωνείς πως δε σου αρέσει το καμαμπέρ επειδή βρωμάει σα μασχάλη φαντάρου που σκοτώθηκε στον πρώτο παγκόσμιο και έμεινε στον ήλιο, δεν είναι αρκετό για να σε σώσει. Επίσης καλό είναι να έχουμε ξεπεράσει τις παιδικές ασθένειες των απωθημένων, ήγουν αυτή του πρίγκηπα στο λευκό άλογο οι γυναίκες και της πορνοστάρ με τα βυζιά-καρπούζια οι άντρες. 

Οπότε, είσαι έτοιμος και έτοιμη για το μεγάλο βήμα. Πάρε βαθιά ανάσα, πήδα και κολύμπα μαλάκα.

Τα απαραίτητα- τα sine qua non (πωωω μόρφωση ο γόης)

1. Ο τρόμος: 

ΝΑΙ υπάρχει. Παραδέξου το. Νοιώσε το. Κατάπιε το. Θα χεστείς πάνω σου την πρώτη φορά που θα σου περάσει από το μυαλό, την πρώτη φορά που θα το ξεστομίσεις, την πρώτη φορά που θα καταλάβεις οτι θέλει και το έτερον και την πρώτη φορά που θα πεις "πρέπει να αρχίσω να κανονίζω τις λεπτομέρειες της μετακόμισης,γιατί σε ένα μήνα πρέπει να μαι εκεί". Ο τρόμος είναι φίλος μας, είναι σύντροφος και αδερφός και δάσκαλος. Είναι το σημάδι πως δεν είσαι παιδαρέλι που πετάει στο 8ο ροζ συννεφάκι δεξιά από τη δεξαμενή με τα ζαχαρωτά μπαστουνάκια και τη λίμνη με τη βυσσινάδα, την ώρα που παιδάκια με φτερά και άρπες παίζουν λατρευτικούς ύμνους του Μπαχ (ή και την Τσικουλάτα τσικιντάϊ άμα είσαι του σπορ). Ο τρόμος σημαίνει ότι έχεις επίγνωση του τι κάνεις, των κινδύνων και των συνεπειών, καθώς και των ευθυνών. Σε κάνει να σκέφτεσαι τα πάντα, να ανιχνεύεις κακοτοπιές και να προετοιμάζεσαι. Α, αν ο τρόμος σου είναι "αχ θα χάσω την ελευθερία μου", κλάιν μάϊν φιλαράκι και κοπελιά. Αυτό περιέχει υποβόσκουσα καταπίεση και αν πιστεύεις κάπου βαθιά οτι θα σε δέσουν σε κανα στύλο και θα σου περάσουν περιλαίμιο ή αν δείχνει το έτερον τέτοιες διαθέσεις, από δω παν και οι άλλοι. Ζευγάρι δε σημαίνει κεφαλοκλείδωμα και μπουντρούμιασμα. Και έχω και παράδειγμα τον κουμπάρο μου, που είπε στη γυναίκα του "την άλλη εβδομάδα πάω ΣΚ με τον Estarian στο Βερολίνο για βόλτα" και η γυναίκα του του πε "καλά να περάσετε, φέρε κανα μαγνητάκι για το ψυγείο". Από την άλλη υπάρχει και ο άλλος που φοβάται μη χάσει την ελευθερία του και χάσει τα "γκομενάκια" λες και πριν ήταν το δώρο του Όντιν στο θηλυκό πληθυσμό και κάναν σειρά έξω από το σπίτι του για να πάρουν το σπέρμα του να διαιωνίσουν τα γονίδιά του. Νταξ, άμα κοπελιά έμπλεξες με αυτόν, καλα κρασά. Τι είπαμε; όχι μουρλά δεν είπαμε;

2. Η εξιδανίκευση  

Tο ανάποδο του τρόμου βασικά. Ναι θα το νοιώσεις. ΑΛΛΑ, να το σκοτώσεις με φωτιά. Να το πνίξεις στο νεροχύτη με διάλυμα από βραστό νερό και 20% υδροχλωρικό. Κατάλαβε ότι δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που το κάνει αυτό. Έχουν προϋπάρξει υμών δις ζευγάρια που το έκαναν και θα υπάρξουν και μετά από εσάς. Δε θα ζήσεις σε σπίτι μιας ρομαντικής κομεντί (ακούτε θηλυκά;), δε θα γίνεις η Μεγκ Ράϊαν και εγώ με την καμία δε θα γίνω ο Μπαντέρας, ούτε καν ο Panteras. Δε θα παίζει κάθε μέρα πρωινό με μαργαρίνες, (πουτάνες διαφημίσεις), φρέσκα κρουασάν, κέικ σπιτικό, τυροπιτάκια, φρούτα και φρεσκοστιμμένο πορτοκάλι. Και όταν θα παίζει μετά θα θέλω σεξ για πληρωμή. (ναι, ακούτε σύντροφοι; δεν παίζει ούτε αυτό. Όταν τα χλαπακιάσει όλα αυτά μετά θα θέλει 2 ώρες ύπνο για να χωνέψει. Οπότε σχεδιάστε το για το μεσημέρι μετά τα τσίπουρα που θα την έχει ακούσει και λίγο). Επίσης κοπελιά, στο σπίτι δε θα κυκλοφορεί μονίμως ένας ημίθεος με γυμνασμένους κοιλιακούς και τη φάτσα του αγαπημένου σας ηθοποιού (αυτού που φαντασιώνεστε στα κρυφά ) να τραγουδάει μπαλάντες του Σινάτρα για να σας ξυπνήσει. 

Αγόραροι, δε θα μείνετε με μια αχόρταγη νυμφομανή που θα είναι ντυμένη συνέχεια με La Perla ή Agent Provocateur τα οποία θα σκίζετε πρωί πρωί με την τσίμπλα στο μάτι (btw πας καλά ρε μαλάκα, ξέρεις πόσο κάνουν; άσε αυτά και σκίσε τίποτα από κανα πάγκο στην Αθηνάς.) και μετά θα πηδιέστε 12 ώρες σαν κουνέλια σε έξαψη. Ούτε θα χετε αυτή τη φαντασίωση να καθαρίζει τις χιλίων λογιών σβουνιές σας, την ώρα που εσείς θα πίνετε παγωμένες μπύρες βλέποντας θρίλλερ και τρώγοντας μπριζόλες. Θα είστε κανονικοί. Θα τα κάνετε ΟΛΑ τα παραπάνω, και τα πρωινά και τις ανωμαλίες με εσώρουχα, φτερά, λάδια , πυροσβεστήρες, τηγάνια και κοτόπουλα και ο,τι γουστάρει κανεις, αλλά ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ η ζωή σου. Θα είσαι και με την τσίμπλα στο μάτι το πρωί, θα ξυπνήσεις και άκεφος και τσαντισμένος γιατί όλο το βράδυ έβλεπες εφιάλτες και ε, στραβοξύπνησες γαμώτο, θα αρρωστήσεις και θα τρέχει η μύξα σύννεφο, αυτή θα σκάσει μύτη με μάσκα προσώπου και μπικουτί και αλουμινόχαρτα και θα ναι σαν γκέι εκδοχή του Σρέκ, θα τσαντιστεις και θα τσαντιστεί κλπ. Ούτε βέβαια ΑΥΤΑ θα είναι η ζωή σου. Όλα μέσα στο πρόγραμμα και βγες από τις κομεντί, τις διαφημίσεις, τα βιβλία και τις τσόντες που προσπαθούν θα διαμορφώσουν την ιδέα που έχεις για το ζευγάρι, πριν χρειαστείς φαρμακάκια.

3. Η συνεννόηση

Eίστε μεγάλα παιδιά - ή θα έπρεπε να είστε, τουλάχιστον εγκεφαλικά- και μια και θα μείνετε στο ίδιο τσαρδίον, πρέπει να συννενοηθείτε για μερικά πράγματα, ακόμα περισσότερο αν ο ένας μετακομίζει στο σπίτι του άλλου και δεν πάτε κάπου να το στήσετε από την αρχή. Χρειάζεται προγραμματισμός, ψυχραιμία και ΑΜΟΙΒΑΙΕΣ υποχωρήσεις από την ατομάρα μας και την εγωισμάρα μας, καθώς και από τους καθημερινούς μας μέχρι τώρα ψυχαναγκασμούς. Αλλιώς ο καθένας σπιτάκι μας, να μείνουμε μόνοι μας να είναι όλα όπως ΑΚΡΙΒΩΣ τα θέλουμε και μετά να γκρινιάζουμε στους φίλους μας πως είμαστε μαγκούφια.

3α. Η καθαριότητα

Ο,τι είναι πεντακάθαρο ή συμμαζεμένο για μένα, δε θα είναι ΠΟΤΕ το ίδιο καθαρό για σένα (και οποιαδήποτε γυναίκα). Και δε μιλάω για τα "πλυμμένα" πιάτα που έπλυνα βιαστικά και έχουν πάνω ακόμα λίγδα και το βλέπω και το καταλαβαίνω όταν μου το δείχνουν. Μιλάω για αυτό το "πωωω το σπίτι είναι χάλια" ενώ το μόνο που βλέπω εγώ είναι ένα μαξιλαράκι του καναπέ στην πολυθρόνα και όχι στον καναπέ. Μιλάω για το κομματάκι τρίχας από τα γένια που μου ξέφυγε όταν ξυριζόμουν και έπεσε πίσω από την κολώνα του νεροχύτη και με κάποιο μαγικό τρόπο το πήρες χαμπάρι από την ώρα που πάρκαρες το αυτοκίνητο. Ναι πάρτο απόφαση, το σπίτι ΠΟΤΕ  δε θα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ τόσο καθαρό σα φωτογραφία σε περιοδικό Χάουζ εντ Αρκιτέκτσουρ όπως το είχες τόσα χρόνια. Όπως εγώ πρέπει να πάρω απόφαση να μαζεύω τα ποτήρια του καφέ ( η χρήση απλυτηριού* όμως επιβάλλεται) να μην κατουράω εδώ και πέφτουν στο σοφρά στο διαμέρισμα της γιαγιάς στην απέναντι πολυκατοικία (ποτέ δεν είχα πρόβλημα,αλλά εσύ που έχεις, μάθε το), να μην πετάω τις κάλτσες μου όπου τις βγάλω (και όμως μαλάκα μου αυτό μου είναι δύσκολο ακόμα. Συνήθεια) και να μην πιστεύω οτι τα πιάτα τα πλένει η νεράιδα του πλυντηρίου μαγικά κάθε βράδυ (νταξ, 18 χρόνια μόνος μένω, το χουμε και αυτό. Εσύ το χεις; ή θα σου πέσει η αντρίλα άμα πλύνεις και κανα πιατικό πασάκαμ;)

3β. Ο προσωπικός χώρος

Κάτι με το οποίο έχουν πρόβλημα πολλά ζευγάρια και με κάνουν και απορώ. Το οτί είσαι σε σχέση δε σημαίνει ότι ο άλλος πρέπει να ναι πάνω σου 24/7, να σου μιλάει συνέχεια, να ασχολείται συνέχεια με την πάρτη σου. Είστε 2 ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ προσωπικότητες και δεν είστε κτήμα ο ένας του άλλου. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις να διαβάσεις το βιβλίο σου και για 2,5,10,24 γαμημένες ώρες να κολλήσεις και να μη βγάλεις κιχ. Και να μη σου βγάλουν κιχ. Εκτός αν τελούνται συντελειακά γεγονότα, όπως "σήκω γίνεται σεισμός", "γίνεται ζόμπι απόκαλυπς" και "περνάνε κάτι χίψτερ απο κάτω, πιάσε το δίκαννο". Το "μου πάει αυτό το τζην", "τελείωσε το κωλόχαρτο, πας να πάρεις;", "γυναίκα πεινάω, φτιάξε κάτι" κλπ, είναι αιτίες εκσφενδονισμού του βιβλίου στην κούτρα σου. Στα πλαίσια του προσωπικού χώρου περιέχονται και φάσεις όπως "Τώρα έχω ΣΟΒΑΡΗ δουλειά στον υπολογιστή, σε παρακαλώ μη με ενοχλείς, σκέφτομαι", "κανόνισα να πάω για τσιπουράκια με τους φίλους μου", "πάω με τα κορίτσια για τσιπουράκια" , "πάω 2 μέρες στη Νορβηγία να δω μια έκλειψη στο βόρειο σέλας" και "πάω ΣΚ με τις φίλες μου στο Λονδίνο να δω μια έκθεση στην Tate". Γκρίνιες "που θα πας τώρα, κάτσε να σε δω", "θέλω και εγώ να βγω" κλπ γίνονται δεκτές μόνο άμα ο ένας από τους 2 είναι συνεχεια με τα ρεμάλια ή τα "κορίτσια" και ο άλλος μένει μονίμως σαν το μαλάκα μέσα στο σπίτι. (Και "συνέχεια" δεν είναι 1 φορά το 3μηνο. Για να ξηγιόμαστε.) Μπορεί να μη συμπίπτουν όλα τα ενδιαφέροντά σας και τα χόμπι σας, αλλά το καλό που σας θέλω ρεμάλια, κανένας και καμία μην τολμήσει να προσπαθήσει να επιβάλλει στον άλλο κάτι που κάνει ή/και του κόψει κάτι που έκανε πριν. (Το "πηδιέμαι με ό,τι βρω μπροστά μου" δε θεωρείται χόμπι ή ενασχόληση. Το ίδιο και τα ναρκωτικά,ο τζόγος, το βρωμόξυλο κάθε Κυριακή στα γήπεδα και η ψήφος σε μαλάκες. Αυτά καλά θα κάνουν να σας τα κόψουν).  Και ναι, θα κάνετε τις ταξιδάρες σας μαζί κλπ αλλά και τα ταξιδάκια ξεχωριστά με φιλαράκια κλπ δεν είναι ούτε ταμπού ούτε αφορμή για να πέσουν κέρατα. Βγείτε από το 1950.

3γ. Διαχείριση Θυμού

Πάρτο απόφαση. Θα τσακωθείτε κάποια στιγμή. Θα αρπαχτείτε πως το λένε. Είτε γιατί είπες κάτι, είπε κάτι, το πήρες στραβά, το πήρε πιο στραβά, μπλα μπλα μπλα μπλα, θα αρπαχτείτε. Θα υψωθούν οι τόνοι. Ο πατέρας μου με τη μάνα μου είναι παντρεμένοι 40 χρόνια, ακόμα τσακώνονται. Αλλά όταν η μάνα μου πηγαίνει με τη θεία μου τσάρκα στο Μοναστηράκι για καφέ και αργήσει 1 ώρα γιατί χάζεψαν στα μαγαζιά, του λείπει. Το ζήτημα είναι γιατί τσακώνεστε και τι λέτε όταν θυμώνετε. Μην προσβάλλεις. Μπορείς να πεις χοντράδες. Μπορείς να πεις ότι αυτό που λες είναι μαλακία, ηλίθιο, αφελές, οτι έκανε μαλακία, ότι έδειξε γαιδουριά, ότι δε σκέφτηκε σωστά, ότι σε πλήγωσε, ότι έδειξε αγένεια κλπ. ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΠΟΤΕ τον άλλο/την άλλη μαλάκα,πουτάνα,άχρηστο,άχρηστη,ηλίθιο, κλπ κλπ κλπ. Μην πεις πράγματα που ποτέ δε θα μπορέσεις να πάρεις πίσω. Εκτός αν τα εννοείς, οπότε τι κάνεις μαζί; Μην βρίσεις ΠΟΤΕ πατέρες/μάνες/αδελφούς/αδελφές. Ακόμα και αν το αντικείμενο του τσακωμού είναι συγγενής και θες να χώσεις ανελέητα, ΜΗ ΒΡΙΣΕΙΣ. Ναι, μπορεί η κυρα Μαγδάλω να ναι μαλάκω επικών διαστάσεων και να χώνεται στα προσωπικά σας και να σας πρήζει τα παπάρια. Ο άλλος/η άλλη ΤΟ ΞΕΡΕΙ. Και προσπαθεί να το διαχειριστεί. Διαχειρίσου το θυμό σου. Ναι είναι υγιές να θυμώνεις, είναι υγιές να θες να ξεσπάσεις, αλλά ο άλλος ζει μαζί σου, και αν αυτό το βρίσκεις ως δικαιολογία να ξεσπάς πάνω του θυμό που προέρχεται από αλλού, ε ουστ. Δεν είστε ο ένας η πινιάτα του άλλου. Διαφωνίες θα χεις. Αλλά ακόμα και όταν διαφωνείς και αρπάζεσαι ακόμα και όταν φτάσεις στο σημείο να χτυπήσεις πόρτα πίσω σου και φύγεις μισή ωρίτσα να καθαρίσει το μυαλό σου γιατί σου τρέχουν οι ορμόνες από τα αυτιά, πρόσεχε τον άνθρωπό σου. Για να είναι εκεί όταν γυρίσεις. Α και σε περίπτωση που μένεις στο σπίτι του άλλου, να θυμάσαι ιδιοκτήτη/ιδιοκτήτρια, μπορεί να είναι σπίτι ΣΟΥ, αλλά αυτό δεν είναι επιχείρημα που κολλάμε στο ξεράδι του άλλου. Χαλάρωσε.

3δ.Διαχείριση ελεύθερου χρόνου

Δεν είναι υποχρεωμένος κανείς να σέρνεται σε πράγματα που δεν του αρέσουν μόνο και μόνο για να "κάνουμε πράγματα μαζί επειδή είμαστε ζευγάρι".  Τέλος. Και αυτό πιάνει από "βόλτες στα μαγαζιά/τρέξιμο στις 8 το πρωί/μαθήματα λάτιν/μαθήματα κηροπλαστικής" μέχρι "ποδόσφαιρο/μπάσκετ/paintball/κυνήγι αρκούδας/συναυλία μπαλαλάικας την Κυριακή". Άλλες φορές γίνεται, άλλες όχι. Άσε που μερικές φορές, θέλουμε απλά να κάτσουμε σπίτι να σαπίσουμε. (βλέπε παράγραφο 3β). Εσύ κάνε ο,τι θες.

3ε. Το παρελθόν

Υπάρχει, καλά ή κακά ήταν, ο καθένας έχει την ιστορία του, με πίκρες ,με γαμωσταυρίδια, με καριόλες, με μουρλούς, με One night stand, με καλές σχέσεις που δεν τράβηξαν, με κακές που εγκλώβισαν, με γκόμενες που δε σου κατσαν, με γκόμενους που σε κορόιδεψαν κλπ. Καλά κάνουμε και το χουμε και μακάρι να το χουμε και μεγάλο γιατί χωρίς εμπειρίες, εγώ σε φοβάμαι. Αλλά απογαλακτίσου από αυτό, ξεκόλλα από τα απωθημένα και από τις μαλακίες στον εγκέφαλό σου και προχώρα μπροστά. Ναι η τσουλάρα που σου κανε τις ανωμαλίες του αιώνα αλλά στα φόραγε με 2 ομάδες μπάσκετ και 12 καναδούς έφιππους αστυνομικούς σου πλήγωσε τον εγωισμό. Στα παπάρια μας. Ο καθένας τις επιλογές του και γεια χαρά και ώρα καλή στον κώλο της και αέρα στα βυζιά της. Το ίδιο για τον επιθετικό γόη μπάρμαν που σε έκανε γυναίκα και μετά ανακάλυψες οτι είναι και αυτός εξυπηρετικό αγόρι και δε λέει ποτέ όχι κλπ κλπ κλπ.  Η τσουλάρα και ο μπάρμαν θα έπρεπε να σε κάνουν να εκτιμήσεις τους ανθρώπους που είναι σπαθί και αληθινοί. Όχι να καταραστείς άντρες γυναίκες ως βόδια.Ναι, παιδικές ασθένειες, ξεπέρνα τες. Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πρώην με τους πρώην.Μη ντρέπεσαι για το παρελθόν σου, μοιράσου το. Κανόνισε όμως να το χεις παρελθόν. Να μη σε βασανίζει.

4. Τα κοινά σημεία

Mπορεί παλιά τα ετερώνυμα να έλκονταν, αλλά προσπάθησε όχι να συγκατοικήσεις, να συνομιλήσεις για πολλή ώρα με άνθρωπο με τον οποίο δεν έχεις ΤΙΠΟΤΑ κοινό. Π.χ βάλε με εμένα να μιλήσω με άνθρωπο που δεν καταλαβαίνει από χιούμορ (δείκτης κατανόησης π.χ: "Η ζωη του Μπράιαν" και το Black Adder δεν ήταν αστεία), που δε διαβάζει βιβλία, που ξενερώνει με τα ταξίδια γιατί δεν του λέει τίποτα το εξωτερικό, που έχει παντελή άγνοια από επιστήμες και θεωρεί τον οποιοδήποτε κατάφερε να σπουδάσει "σπασικλάκι" και που είναι σταυροφόρος (με την ευρεία ένοια). Ε τι να πω; Μούγκα. Μπορεί να ναι καλό, χρυσό και άγιο παιδί, αλλά εγώ δεν έχω να πω και να κάνω τίποτα μαζί. Ε πως π.χ θα κατάφερνα να γουστάρω τόσο πολύ ένα τέτοιο άτομο ώστε να μείνω μαζί του. Για αυτό, αν αυτά που σε χωρίζουν είναι περισσότερα από αυτά που σε ενώνουν, οκ άσε τις συγκατοικήσεις και ρίχτο στην τρελίτσα και ανώμαλο και πολύ σεξ, μέχρι να γίνετε μπλε. Γιατι οκ, για να κανεις κάτι με τόσο διαφορετικό άνθρωπο, έχεις άλλα κίνητρα. Μην κρύβεσαι. Το χω περάσει. Ένα τριμηνάκι με πορτοκαλάδες και βιταμίνες ήμουν. Αλλά δεν την άφηνα να ανοίξει το στόμα της αν δε φορούσα κράνος πρώτα. Για να μείνεις μαζί πρέπει να χεις κοινά. Πολλά. Δε γίνεται να είσαι ίδιος ποτέ, αλλά αν η τομή είναι κενή, η ένωση δεν πιάνει. (οι των θετικών θα εκτιμήσουν το λογοπαίγνιο. Ελπίζω. Μου άρεσε. Ήταν καλό).

5. Το χωροταξικό

Πρακτικά πράγματα. Έσονται 2 σπίτια εις ένα. Άθλος.  Είστε πλέον ο ένας πάνω στον άλλον (με πολλούς τρόπους, οι περισσότεροι από αυτούς ιδιαίτερα ευχάριστοι και ψυχαγωγικοί). ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΡΕΕΕΕΕ; Εδώ φίλοι, μπαίνουν κάποιες υποχωρήσεις στο παιχνίδι γιατί αλλέως, είπαμε, μείνε μόνος σου και κάνε το μουσείο να μείνει απαράλλαχτο. Η χωράκλα σου που μέχρι πριν σου φτανε και σου περίσσευε, τώρα πλέον διαιρείται με το 2, αν και όχι ακριβώς, ειδικά στις ντουλάπες. Τα ρούχα ενός άντρα π.χ συνήθως χωράνε σε μισή ντουλάπα, καλοκαιρινά,χειμωνιάτικα και παπούτσια. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ γυναίκα που να της έφταναν οι ντουλάπες της, ακόμα και αν της παραχωρήσεις χώρο στο υπερδιάστημα και τις τσάντες του Σπορτ Μπίλι. ΑΝ εμφανιστεί κενό, θα την πιάσει μια ακατανίκητη επιθυμία να το γεμίσει με κάτι που  ανακαλύπτει τη στιγμή ανίχνευσης του κενού, ότι το χρειάζεται απεγνωσμένα. Το οποίον σημαίνει ότι ακόμα και αν είσαι ο Ταρζάν και η γκαρνταρόμπα σου αποτελείται από ένα κολλητό μαγιό από δέρμα λεοπάρδαλης και ενα πέτρινο μαχαίρι, 

ΔΕ ΧΩΡΑΣ

Εκεί φίλε άνδρα, μια και συνήθως διαθέτεις καλύτερη εικονοχωρική αντίληψη από το έτερον, πρέπει να ανασκουμπωθείς και να δημιουργήσεις χώρο στις ντουλάπες, στο σπίτι, στο πάρκινγκ, στο γκαράζ, παντού. Και πίστεψέ με, μπορείς. Στη διαδικασία, πετάς και μερικά μερεμέτια στο σπίτι που ενοχλούν εσένα (κάτι καζανάκια που τρέχουν, κάτι σταντ για σαμπουανοκρεμοτετοια στο μπάνιο), κάτι σιφόνια, κάτι βρύσες, τέτοια. Έτσι δείχνεις και ότι το πονάς το σπίτι, και οτι νοιάζεσαι για τα απλά αλλά καθημερινά και οτι το χεις το μαστοριλίκι. (Προσοχή, ποτέ δε σκύβουμε με τζιν, δε θένε κώλο υδραυλικού στα μούτρα τους, μην πέσεις στο επίπεδο μπαρμπα Τανάση μαστοράντζα.). Το πράγμα θέλει σχεδιασμό, συντονισμό και αποφασιστικότητα, ειδικά στο να πεταχτεί επιτέλους άχρηστη σαβούρα ετών που κρύβεται παντού και που ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ούτε καν φανταζόταν οτι υπήρχε. Επίσης ο μετακομίζων πρέπει να πάρει απόφαση πως οι γόπες των τσιγάρων από ένα φαγοπότι πριν 12 χρόνια δεν αποτελούν κατάλληλο ντεκόρ για ένα νέο σπίτι,μάλλον πρέπει να πεταχτούν μαζί με τα ραγισμένα σφηνοπότηρα που έκλεψε από όργιο στην Ίο και ότι πρέπει να αφήσει πίσω στο πατρικό σε χαρτόκουτα τους ελέγχους της β' γυμνασίου.

Επίλογος

Το αποφάσισες, τρόμαξες μέχρι ακράτειας αερίων, χάρηκες, ξανατρόμαξες, ξαναχάρηκες, σε έπιασε μια μικρή αλλά σημαντική κρίση πανικού και αμφιβολίας και παίρνεις βαθιά ανάσα και προχωράς στο μεγαλύτερο Auto da fe της ζωής σου, μετά από την αγορά εκείνου του χοτ ντογκ σε βενζιναδικο στη Γερμανία που ήταν περίπου συνομήλικό σου όταν οι Σουμέριοι έχτιζαν Ζιγκουράτ. Τώρα ήρθε η ώρα να το απομυθοποιήσεις, να το χαρείς ,να το διακωμωδήσεις, να το κάνεις μπίλιες και να το υποτάξεις, μαζί με το έτερον. 

Ξεφτίλισέ το σου λέω. Δώσε δούλεμα δια-σχεσιακό, δέξου το δούλεμα των φίλων, δέξου το δούλεμα του ετέρου, δώστου να καταλάβει.

Και μετά μια ωραία πρωϊα, πάρε τα πραγματάκια σου, πες αντίο στο εργένικο σπίτι, κοίτα μπροστά και ξεκίνα από την αρχή, αλλού. 

(Και πάρε και κράνος. Τα τσόκαρα είναι της μόδας και πονάνε)

Σημείωση:

Απλυτήρι: Το ένα ποτήρι που κρατάς και δεν πλένεις και περιφέρεται μέσα στο σπίτι για να πίνεις ολη μερα απο κει νερό. Το βρήκαμε στο Πλαθολόγιο

Περί βιβλίων

Είναι πολλές φορές που σε διάφορες κουβέντες καλούμαι να "υπερασπιστώ" το είδος της λογοτεχνίας που συνήθως διαβάζω.

ΟΚ στην περίπτωση που η πρόσκληση είναι ειλικρινής και σαν απορία, απαντώ, αν είναι διατυπωμένη σε μορφή κατηγορίας, τρολλάρω.

Η λογοτεχνία φαντασίας/τρόμου/επιστημονικής φαντασίας μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν στην καραπεριθωριάρα, θεωρητικά αρμόζουσα μόνο σε παιδάκια με γυαλιά (φοράω), σπυράκια(είχα) που τα δέρναν οι συμμαθητές τους στο σχολείο (τη γλύτωσα) και που δεν έκαναν σεξ πριν τα 25 και αυτό στην κατασκήνωση θρησκευτικής νεολαίας με την απελπισμένη μυστακοφόρα παίκτρια τρομπονιού. (έκανα,ευτυχώς όχι σε θρησκευτική κατασκήνωση και ευτυχώς δεν είχε μουστάκι).

Τώρα τελευταία βελτιώνονται τα πράγματα μια και το σπόρ έχει γίνει πιο δημοφιλές λόγω ταινιών αλλά ΚΑΙ ΠΑΛΙ, το να έχεις μια σεβαστή βιβλιοθήκη φαντασίας/τρόμου/sci-fi κάνει πολύ κόσμο να σε στραβοκοιτάξει ενίοτε και να ανασύρει από το χρονοντούλαπο του μυαλού του τις κλισεδιάρικες εικόνες του παρελθόντος περί σπυριών,αγάμητων, "καμμένων" κλπ.

Να πούμε μερικά πράγματα τώρα πιο σοβαρά, γιατί προβλέπω σεντονάρα, μια και γράφω το διδακτορικό τώρα και με έχει πιάσει λογοδιάρροια. (Να κάνουμε και κανα διάλειμμα από το κεφάλαιο 4 και το σπασαρχιδισμό με τα 9 εκατομμύρια references).

Τι είναι λογοτεχνία φαντασίας,τι είναι σαι-φαι, μην είναι οι κάμποι μην είναι τα βουνά;

Σε μια πρόταση:  Όλες οι ιστορίες που λαμβάνουν χώρα σε ένα περιβάλλον μη συμβατό με τη γνωστή πραγματικότητα.

Ένα κλασσικό επιχείρημα που πολλοί μη-οπαδοί αναφέρουν όταν επιχειρηματολογούν εναντίον όλων αυτών είναι τα γνωστά περί "παραμυθιού". Ότι αυτά δεν είναι πραγματικά. Ότι δε γίνονται. Ότι μάγοι και δράκοι και βρυκόλακες και ο Κθούλου και η ψυχοϊστορία είναι φανταστικά. Άρα τι; Κακής ποιότητας; Στερούμενα νοήματος; Χαμηλού επιπέδου;

Κατ'αρχήν μια εύκολη απάντηση είναι οτι όλα τα μυθιστορήματα είναι φανταστικά έτσι και αλλιώς, εκτός βέβαια από τις προφανείς εξαιρέσεις. Όλα τα μυθιστορήματα είναι προϊόντα της ρημάδας της φαντασίας (ή της παντελούς έλλειψης αυτής) του συγγραφέα. Οπότε;

Δεύτερον αυτό με το νόημα. Αυτό με το επίπεδο. Απορώ με ανθρώπους που κατηγορούν τη συγκεκριμένη λογοτεχνία συλλήβδην ως χαμηλού επιπέδου και στερούμενη νοήματος, ενώ ταυτόχρονα σου κάνουν και κανα κηρυγματάκι για το πώς πρέπει να μπαίνεις στο βαθύτερο νόημα της λογοτεχνίας και να καταλάβεις τι ακριβώς εννοούσε ο πολυβραβευμένος Μαέβιους Παχατουρίδης όταν περιέγραφε σε 60 ολόκληρες σελίδες μια δραματικά επίπονη αφόδευση του ήρωα του βιβλίου του. Από ο,τι φαίνεται στο συλλογικό υποσυνείδητο, ακόμα και σε αυτό μεγάλου μέρους των βιβλιόφιλων, το συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας είναι επιφανειακό και τελείως του συρμού.

Έχω αρκετές έως 8 εκατομμύρια αντιρρήσεις εδώ.

(Να μου συγχωρέσουν οι ειδικοί και φιλόλογοι τις ενδεχομένως απλοϊκές παρατηρήσεις μου εδώ πέρα.)

Κατ'αρχήν προσωπικά έχω διακρίνει 4 βασικές μεγάλες "τάσεις"; είδη; πες το όπως θες:

1. Τις ιστορίες "κόσμου" 
2. τις ιστορίες "χαρακτήρων"
3. τις ιστορίες "ερώτησης"
4. τις ιστορίες "συμβάντων"

(όχι πως όλες αυτές δεν μπλέκονται μεταξύ τους και κάτι ανήκει αποκλειστικά σε μία από αυτές)

1. Κλασσικό παράδειγμα ο Άρχοντας, Τι ποιος άρχοντας; Ένας είναι ο Άρχοντας. 

Είναι μια ιστορία "κόσμου". Οι χαρακτήρες είναι επίπεδοι και μονοδιάστατοι. Ναι όλοι το ξέρουμε ρε φιλαράκι. Οι δικοί μας είναι εκνευριστικά καλοπαιδιστές και οι κακοί είναι τόσο κακοί που θα κοβαν το χέρι του διπλανού τους μόνο και μόνο επειδή σιχαίνονται να ξύσουν τη μύτη τους με τα δικά τους δάχτυλα. ΑΥΤΟ δεν έχει καμία σημασία. Σημασία δεν έχουν οι χαρακτήρες. Ούτε καν η κεντρική ιστορία μη σου πω. Που αν αφαιρέσεις τα μπιχλιμπίδια τι είναι; Ξεκινήσαμε απο δω, πήγαμε εκεί, εξολοθρεύσαμε τον κακό, κάναμε πάρτυ και ζήσαν αυτοί καλά.

Το ζουμί δεν είναι εκεί. Είναι στον ΚΟΣΜΟ.Αυτό είναι το κεντρικό αντικείμενο ενδιαφέροντος του συγγραφέα. Είναι στο βάθος της λεπτομέρειας, στην ιστορία, στην ομορφιά, στις διαφορετικές κουλτούρες του καθενός, στις από πίσω μυθολογίες, στις ρημάδες τις γλώσσες που ο Τολκιν έφτιαξε από την αρχή (προφανώς βασισμένος σε υπάρχουσες γλώσσες). Για μένα, ξαναλέω, το αντικείμενο της ιστορίας ήταν να δεις όλα τα υπέροχα "μέρη", να γνωρίσεις όλα αυτά τα πλάσματα και τον πολιτισμό τους κλπ. Ο μόνος ίσως χαρακτήρας -και πιο τραγικός- της σειράς που έχει ένα βάθος είναι το κακομοίρικο το Γκόλλουμ. Και πάλι,προσωπική άποψη, λογοτεχνικά αδύναμη.

Ίσως πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι το Σιλμαρίλλιον εδώ πέρα μια και δεν κάνει τίποτα απο το να περιγράφει τον κοσμο ουσιαστικά. Δεν ξέρω, ας με διορθώσει κανας ειδήμων άμα πατήσει εδώ μέσα. Ο Άρχοντας όπως θα δούμε,αναγκαστικά μπλέκεται και σε άλλη κατηγορία.

2. Προφανώς όλες οι ιστορίες έχουν 'χαρακτήρες'. Και προφανώς λίγο ή πολύ  κάποια ιστορία θα είναι σχεδόν πάντα "κεντραρισμένη" σε κάποιον χαρακτήρα. Σε αυτό το είδος που αναφέρομαι ομως, η ιστορία δεν είναι στο ποιος είναι ο χαρακτήρας, αλλά σε τι μετατρέπεται. Στην εξέλιξή του. Είναι βασισμένες στο ποιος είναι κυρίως όχι στο τι κάνει. (Αν και προφανώς το ποιος είναι μας αποκαλύπτεται από το τι κάνει). (Εδώ έχω να πω μια κλασσική παρατήρηση του πως να ξεχωρίζεις καλούς από κακούς συγγραφείς:Ο καλός συγγραφέας δείχνει.Ο κακός συγγραφέας περιγράφει. Άλλο να λες "Ο Τζο ήταν θυμωμένος", άλλο να λες "Μια φλέβα χτυπούσε στο κούτελό του.Κοίταξε το Θανασάκη με μισόκλειστα μάτια και έσφιξε τις γροθιές του μέχρι που μούδιασε η τσουτσού του". Καταλαβαίνεις. Άσχημα το κάνω, αλλά καταλαβαίνεις). 

Κλασσικό παράδειγμα ιστορίας χαρακτήρων το Song of Ice and Fire. Δυναμικοί,πολυδιάστατοι,εξελισσόμενοι χαρακτήρες. Κανείς δεν είναι εντελώς καλός ή εντελώς καθήκι, ακόμα και η Cersei. Εξαιρείται το κωλόπαιδο, που είναι ψυχοπαθής. Όλοι έχουν αδυναμίες,όλοι έχουν ιδεολογία, όλοι αλλάζουν. Ακόμα και ο Clegane (o σκύλος). Ακόμα και ο Jaime.

Έξτρα μπόνους πόντους στο Martin γιατί γράφει κάθε κεφάλαιο από την οπτική γωνία του χαρακτήρα που πρωταγωνιστεί σε αυτό.

Είναι κλασσική παρανόηση ότι όλες οι καλές ιστορίες πρέπει να έχουν ντε και καλά φουλ αναπτυγμένους χαρακτήρες. Χρμφ. Όχι ακριβώς. Όλες οι καλές ιστορίες χαρακτήρων πρέπει να έχουν ανεπτυγμένους χαρακτήρες, γιατί ακριβώς αυτό πραγματεύονται. Στον αντίποδα, ιστορίες σκηνικού, ερώτησης ή γεγονότων, μπορεί να ναι καλές και χωρίς εντελώς πλήρεις χαρακτήρες. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι ο καλός συγγραφέας δε σχεδιάζει πιστευτούς ή ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Νταξ;

3.Η ιστορία "ερώτησης"

Είναι βασικά μια ιστορία μυστηρίου. Ξεκινάμε έχοντας μια απορία, μια ερώτηση και στο τέλος απαντάται. Πώς σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, ασχολούμαστε με το ποιος πούστης το κανε; ε κάτι τέτοιο. Πάρε παράδειγμα το "The star" του Άρθουρ Κλαρκ. Ξεκινάμε με τη βασική ερώτηση:

"Γιατί σκατά εξαφανίστηκαν όλοι αυτοί,ενώ ήταν τόσο γαμάτος πολιτισμός,τόσο σοφοί και με τόσα επιτεύγματα;" Και στο τέλος απαντάται. Δεν το λέω. Να ανοίξετε και κανα βιβλίο.

Ερώτηση και στο 2001:Οδύσσεια του διαστήματος: "Ποιος διάολος έθαψε το μονόλιθο στο φεγγάρι και γιατί άρχισε να εκπέμπει όταν τον ξεθάψαμε;"

4.Ιστορία "Συμβάντων"

Εδώ συνήθως κάτι δεν πάει καλά και πρέπει να το λύσουμε. Π.χ μας έσκασε ένα τέρας (Beowulf) ή ξαναεμφανίστηκε ένας εχθρός που πρέπει να κατραπακιάσουμε σύντομα πριν μας φάει (Άρχοντας. Είδες; μπλέκονται, αναγκαστικά). Η ιστορία "συμβάντων" τελειώνει όταν το λύσουμε το πρόβλημα, ψοφήσει ο κακός και επανέλθουμε στα καλά παλιά, εκτός αν η ιστορία είναι λίγο σκοτεινή και τον πιουν οι καλοί και γίνει τση ποτάνα. Η αποκατάσταση της τάξης μετά από στραβή είναι κλασσικό μοτίβο στις ιστορίες από αρχαιοτάτων. Διαβάστε και μυθολογία να ξεστραβωθείτε.

Είναι όμως μόνο αυτά; τι; έτσι; απλά, χωρίς "βαθύτερο" νόημα.

Πριτς.

Κενά νοήματος και βάθους τα Fahrenheit 451, Brave new world, The dispossessed , 1984; Είσαι σίγουρος; Μόνο και μόνο το "The dispossessed" (Ο αναρχικός των 2 κόσμων στα ελληνικά) της LeGuine φτάνει. Και αυτά είναι απλά μερικά τρανταχτά παραδείγματα από τα ΠΡΟΦΑΝΩΣ πολιτικά πονήματα Ε.Φ. Πάρε και Ασίμοφ μέσα πάρε και Φίλιπ Ντικ, πάρε να χεις.

Ακόμα και μαρξιστική ανάλυση στο A song of ice and fire έχει πέσει (γκουγκλ ιτ). Και ήταν και καλή.

Ειδικά οι "πισωαποτιςγραμμες"άκηδες που μερικές φορές που σπάνε τα νεύρα επειδή ακριβώς βλέπουν στη φαντασία μόνο "μπροστά" από τις γραμμές, θα έπρεπε να μπορούν να ξεχωρίζουν κοινωνικοπολιτικά σχόλια, ακόμα και πολιτική σάτιρα σε ΤΕΡΑΣΤΙΟ αριθμό βιβλίων φαντασίας,ακόμα και τρόμου, αλλά για κάποιο λόγο τα προσπερνούν. (Το τεράστιο, επικό, γαμάτο Wheel of time εκτός από ιστορία που τα συνδυάζει ΟΛΑ, κόσμο,γεγονότα,χαρακτήρα κλπ έχει και πολύ κοινωνικοπολιτικό σχόλιο μέσα, αν και ο Jordan μάλλον είχε καταπιεστεί πολύ από γυναίκες στη ζωή του και φαίνεται)

Δηλαδή τι μας λες ρε μεγάλε; Πως ό,τι είναι fantasy/scifi/horror είναι αριστούργημα;

OXI. OXI. OXI .OXI.OXI 

Οι φλόμπες που κυκλοφορούν κει έξω είναι ίδιες σε ποσοστό με αυτές της "κανονικής" λογοτεχνίας.

Έχω σκυλοβαρεθεί και έχω παρατήσει ουκ ολίγα.

Υπάρχουν αμέτρητες παπαριές φαντασίας και επιστημονικής φαντασίας. Βιβλία χωρίς υπόθεση, χωρίς χαρακτήρες, χωρίς εξέλιξη, χωρίς νόημα, χωρίς τίποτα. Κακοφτιαγμένα, προχειροφτιαγμένα, από ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή φαντασία και το παραμικρό να μας πούν.  Από αμετροεπείς φανφαρόνους που καταλαβαίνεις οτι ξεροχύνουν νταμιτζάνες όταν κάθονται και ξαναδιαβάζουν αυτά που έχουν γράψει (σε αντίθεση με τους άλλους που απο ο,τι έχω καταλάβει, τα ξαναδιαβάζουν και ξενερώνουν) και που γράφοντας κοελικές μεγαλοστομίες νομίζουν οτι κάτι κάνουν.

Η αξία του βιβλίου γενικά κιόλας-για μένα- δεν είναι να παρουσιάσεις μια ντε και καλά "καινούρια" ιδέα. Οι πραγματικά νέες ιδέες και εντελώς πρωτότυπες είναι σπάνιες πια,άσε που συνήθως αν τις "αποδομήσεις" -αχ τι χιψτερ που έγινα- καταλήγουν να είναι παραλλαγές σε παλιά θέματα.

Όχι λοιπόν. Η αξία του βιβλίου έρχεται από τον τρόπο που σκέφτεται ο συγγραφέας, από το λεξιλόγιό του, από το ποιος είναι και τι σου λέει στην τελική, αποφεύγοντας παράλληλα να φορτώσει το βιβλίο του με κλισεδιές και εύκολες συνταγές. Να έχει λεξιλόγιο και όχι 100 λέξεις. Να έχει διαλόγους. Η πλοκή να είναι "πιστευτή" στο πλαίσιο του willing suspension of disbelief.

Όχι επειδή έτσι μας βολεύει, ένας 100χρονος βρυκόλακας που στραφταλίζει, δεν έχει καταφέρει 100 χρόνια τώρα να τελειώσει το λύκειο και να πιάσει μια δουλειά. Για τα στραφταλίσματα και τη χορτοφαγία οκ τα χουμε ξαναπεί.

(Θα χωνα και τις 50 αποχρώσεις της χαζομάρας τώρα ως παράδειγμα "κανονικής" λογοτεχνίας,αλλά δεν το ακουμπάω καν άσε που ο Γεωργακόπουλος τα χει πει πολύ ωραία).

Άλλο σημαντικό στοιχείο ενός τέτοιου βιβλίου είναι οι εσωτερικοί κανόνες. Γιατί οκ φιλαράκι, έχω έρθει στη διάθεση, έχω μπει στον κόσμο του βιβλίου στον οποίο ξέρω ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά από τη δική μου πραγματικότητα, αλλά ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ Ο,ΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ. 

Φαντασία δε σημαίνει "γράφω ο,τι μου κατέβει, του βάζω ταμπέλα "φαντασία" και ξεμπερδεύω", 

Πρέπει να έχεις εσωτερικό κανονισμό, πως το λένε. Και τα πάντα στο βιβλίο σου μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια να υπακούν σε αυτό τον κανονισμό. Όχι να παραβαίνεις τους κανόνες που μου έθεσες στο 1ο κεφάλαιο, κάπου στη μέση του βιβλίου, επειδή έτσι σε συμφέρει. Τότε είσαι απλά κακός συγγραφέας. (ή κακός σεναριογράφος, βλέπε inception).

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι οκ κράξε με που διαβάζω τέτοια, ευχαρίστως.

Πες με αγάμητο, πες με σπυριάρη, πες με Steve Urkle , λέγε με παλιόπαιδο, λέγε με αλήτη.

Ρίχνε μου και κράξιμο και καζούρα.

Ελεύθερα.

Μη μου λες όμως ότι είναι μόνο "παραμυθάκια" γιατί φαίνεσαι επιφανειακός και σας  βαριέμαι τους τόσο επιφανειακούς. Ναι ακόμα και τους "ψαγμένους" επιφανειακούς.

Υ.Γ: Χρόνια το έχω απορία τώρα πως κάτι ονειροπαρμένα,αλλοπαρμένα ατομάκια που πιστεύουν σε βασκανίες, μαγείες, χαρτομαντίες, χειρομαντίες, θετικές ενέργειες θεραπευτικές απο χαμόγελα και άλλα τέτοια, ακούν πως σου άρεσε ξερω γω το WoT και σε ξεκινάν στο δούλεμα για τις χαζομάρες που διαβάζεις που είναι ψεύτικα.

Y.Γ2: Μακριά από εμάς οι καλοπαιδίστες που δε δύνανται να πουν για ένα βιβλίο ότι ήταν ΜΑΛΑΚΙΑ, ΦΛΟΜΠΑ, ΠΑΠΑΡΙΑ, ΑΘΛΙΟ, ΗΛΙΘΙΟ και ΒΑΡΕΤΟ , ακόμα και για το είδος τους, επειδή "ο συγγραφέας ξεδιπλώνει την ψυχή του εδώ πέρα, αφήνει την προσωπικότητά του στο χαρτί και δε σου αρέσει επειδή δε γίνεται να χουμε όλοι τον ίδιο ψυχισμό κλπ. MΑΛΑΚΙΕΣ. O συγγραφέας μπορεί να ναι εξαιρετικό παιδί, πολύ καλός στην παρέα, καλός φίλος, σύζυγος, νταλικέρης, νοσοκόμος, ταβερνιάρης, αλλά άμα ΓΡΑΦΕΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ειναι ΚΑΚΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Και "δεν είναι υποχρεωμένος να γράφει ο,τι σου αρέσει" και κολοκύθια τούμπανα. ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΛΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. 

Y.Γ3: Το τι έχει πουλήσει ένα βιβλίο δεν είναι απόδειξη της αξίας του. Υπάρχουν άπειρες δημοφιλείς λογοτεχνικές μαλακίες εκεί έξω. Αντιστρόφως βέβαια, ούτε αν δεν έχεις πουλήσει ούτε στη μάνα σου, αυτό αποτελεί απόδειξη κρυφού διαμαντιού και αδικοθαμμένου αριστουργήματος.

Για να πάει καλά ο χρόνος..

...πρέπει να ρίξω μια φρέσκια γκρίνια για το ποδαρικό.
Ο Ζάφωδ και ο Λουκανικοπωλης έγραψαν ήδη καζαμίες οπότε τι να γράψω, ας γκρινιάξω απλώς.

α. Οι τηλεφωνικοδιαφημιστές

Αυτό που λέγαμε παλιά ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή το θυμάστε; Ε, διαγράψτε το.Τέρμα ρε, πάπαλα πώς το λένε. Με παίρνουν τηλέφωνο πιο συχνά και από μια ας-πούμε-ψυχολογικώς-ασταθή τύπισσα που νταραβαρίστηκα πριν καμια δεκαετία που με έπαιρνε ~1000 τηλέφωνα τη μέρα για κανα μηνα όταν έγινα μπουχός. Χυδαίοι έχουν γίνει. Και τηλεφωνούν ό,τι ώρα να'ναι. Δρουν από τις 8 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ. Παίρνουν και με απόκρυψη και άνευ, έτσι για το ξεκάρφωμα. Και στο σταθερό και στο κινητό. Παλιά το σήκωνα και μιλούσα μαζί τους που και που. Είχα και σουρρεαλιστικούς διαλόγους. Είχε πάρει μια φορά μια τυπισα να μου πουλήσει ένα φίλτρο νερού, μιλάγαμε κανα μισάωρο γιατί βαριόμουν και ζητούσα λεπτομέρειες. Στο τέλος αφού είχε πειστεί ότι θα έδινα όσα ζήταγε, μου λέει "πότε να το στείλουμε;", "α δεν ενδιαφέρομαι,ευχαριστώ". Τουυυυυτ.

Τώρα τελευταία βέβαια έχουν πάρει τ'απάνω τους οι τηλεφωνικές εταιρείες και οι τράπεζες.

Πρωί παίρνει η Wind, λίγο πιο μετά η Vodafone, το απόγευμα τώρα τελευταία παίρνει η Cytanet χωρίς απόκρυψη. Περνάμε εξαιρετικά εδώ πέρα σου λέω. Όλοι ενδιαφέρονται για την καλή οικονομική μου κατάσταση, έχουν μια σούπερ ντούπερ προσφορά που θα μου αλλάξει τη ζωή, θα μου βελτιώσει τις επικοινωνίες, θα μου σμιλέψει εντυπωσιακούς κοιλιακούς και θα μου μεγαλώσει τη μαραμένη μαύρη θρούμπα μου κατά 9 1/2 ίντσες ώστε να γίνει ανταγωνιστική και να μη γκρινιάζει πια η Εσταρινάκενα. Σκοτώνονται ποιος θα με πρωτοεξυπηρετήσει σου λέω αδερφέ.

"Ναι γειά σας, Παπάρογλου από Wind μια ενημ"

τουττουυυτ

"Καλησπέρα ο κύριος Τάδε;"

"Οχι"

Τουττουυυυτ

"Καλησπέρα απο Cytanet, Ταδόγλου, μια ενημέρωση;"

"Δεν ενδιαφέρομαι"

"Μα πως αφού δεν ακουσ.."

τουτυυυυτ

Πραγματικά στην αρχή του φαινομένου λυπόμουν τους κακομοίρηδες τους τηλεφωνητές που και αυτοί μεροκάματο βγάζουν το φελέκι μου και είναι και δύσκολες οι εποχές και να βάλουμε μια μπουκιά ψωμί στο στόμα μας.

Άρχισα να τους λυπάμαι λιγότερο όταν έσκασε το πρώτο τηλεφώνημα Σάββατο πρωί στις 8.

Ακόμα λιγότερο όταν έσκασε Σάββατο μεσημέρι στις 3-4.

Και αποφάσισα να σταματήσω να τους λυπάμαι εντελώς όταν έπαιρναν (οι ίδιοι, χωρίς απόκρυψη) όλο το Σάββατο μέχρι να το σηκώσω και να ακούσουν Χριστουγεννιάτικες ευχές για αυτούς, την εταιρεία τους,  τους μάνατζερ τους  και ευαίσθητα σημεία της ανατομίας συγγενικών προσώπων α βαθμού των διευθυντών τους.
Λύσεις ευτυχώς υπάρχουν, οπότε σε ενημερώνω φίλτατε που υποφέρεις πως ανεξαρτήτως σε ποια εταιρεία σταθερής/κινητής είσαι πελάτης, τους παίρνεις ένα τηλεφωνάκι και τους λες να σε διαγράψουν απο τους διαφημιστικούς καταλόγους για να μη σε πρήζουν οι αντίπαλοι. Αυτό γινεται άμεσα (τουλάχιστον σε αυτούς που είμαι πελάτης στην κινητή, μου ρθε επιβεβαίωση μετά απο 2λεπτο) και οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι κλπ να τα κοιτάνε αυτά και τέτοια.Έχουν περιθώριο 1 μήνα να ανανεώσουν τους κατάλογοί τους. Αν μετά από ένα μήνα σε ξαναπάρουν τηλεφωνάκι, μπορείς να τους τρέξεις (ναι ξέρω δεν υπάρχουν λεφτά για μηνύσεις. Για αυτό τα χω καλά με τους δικηγόρους).
Άλλη ωραία λύση για τα κινητά είναι μια ωραιότατη blacklist εφαρμογούλα γειώνει αυτόματα όποιον θες και άστους να παίρνουν. (Στο μπόνους ότι εδώ μπορείς να γειώσεις όχι μόνο κλήσεις από απόκρυψη,αλλά κλήσεις από ο,τι γουστάρεις, οποτε γειώνεις και ανεπιθύμητους γενικότερα :D)

β. Ο Μιχάλης. Ο δικός μας Μιχάλης
Ναι ξέρω άργησα αλλά είχα πάει και εγώ ταξίδι ψυχικής ανάτασης, αλλά όχι στην Κουάλα Λουμπούρ, στη Μαλακοπή (μου ταιριάζει το τοπωνύμιο από ο,τι μου λένε). Βασικά νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα να πεις για τον αιώνιο ζεν πρεμιέ της εγχώριας και παγκόσμιας πολιτικής κονίστρας. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που είναι τόσο πηγαία και πρωτόλεια αστείες από μόνες τους, που ό,τι και να πω εγώ, ο φτωχός ο αμνός του θεού ξεχασμένος στο νότο γεννημ..ώωωπα ώωπα εγώ εννοώ ο τυχάρπαστος μπλογκάκιας στο ιντερνέτς, λίγο θα ναι.
Πρόσεχε. Σενάριο για αμερικανιά κωμωδία τώρα, όχι μαλακίες:

1. Πρώην υπουργός, συλλαμβάνεται να οδηγά τζιπ χωρίς τίποτα, με πλαστές πινακίδες κλπ.
2. Ισχυρίζεται οτι δεν έχει φράγκο, για αυτό το κανε.
3. Την άλλη μέρα την κάνει για τη Μαλαισία. Όχι για τη Μαλεσίνα. Μη μπερδεύεσαι.
4. Επιστρέφοντας δηλώνει πως το έκανε για να ξεσκάσει η ψυχούλα του επειδή έζησε δράμα και ότι πολύ τον πιέζουμε και δεν είναι σωστό γιατί θα κάνει ψυχολογικό βαβά.

QED μαδερφάκερ. Τί να κοροιδέψω εδώ ρε Μιχαλιώ; Μου έφαγες όλες τις ατάκες.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, σε κοροιδεύει μέσα στα μούτρα. Βασικά πλέον το κάνει απροκάλυπτα γιατί πριν έπρεπε να κρατάει κάποιο ύφος επειδή ήταν εν ενεργεία υπουργάρα και έπρεπε να προσπαθεί να φαίνεται για λίγο σχεδόν σοβαραχαχαχαχαχα. Το λοιπό, εσύ ή ο παραδίπλα ή ο παρακάτω, του το ρίξαν το ψηφαλάκι, ούτε αυτό με νοιάζει.
Αυτό που με νοιάζει ρε κανίβαλε ελληνάρα, είναι πως του τα χώνεις τώρα που το κανε αυτός, αν είχε κάνει ακριβώς τα ίδια ο μπατζανάκης σου ο Μπάμπης ο αγρότης από το χωριό, θα το λέγατε στην παρέα και θα κλαίγατε από τα γέλια για τον "κακομοίρη το μπατσάκο" που "έχαψε την παραμύθα"
"Αχ ναι κύριε Μπατσάκο μου, τι να κάνω ο κακομοίρης, δεν είχα μπαταρία,ένα χρόνο έχω να το κουνήσω το τζιπάκι, να 2 πόντους σκόνη έχει πιάσει, λυπήσου με,δεν ήξερα για τις πινακίδες δεν τα καταλαβαίνω αυτά,αγράμματος άνθρωπος είμαι, η γυναίκα μου τα κανονισε ισα ισα να πάω μεχρι το βουλκα-βουκλα-μουλκανιζατερ πωςτολετε. Έλα γιορτάρες μέρες είναι,είμαστε και συγχωριανοί"
"Και τι έκανε ρε Μπάμπη αυτός;"
"Ε μου πε οτι καταλαβαίνει και να προσέχω και τέτοια και να μην το ξανακάνω γιατί και αυτός δε μπορεί να με συγχωρεί συνέχεια και οτι πρέπει τυπικά να πάμε στο τμήμα και να περάσω από δίκη αλλα θα καταθέσει υπέρ μου"
"Θα καταθέσει και υπέρ σου;"
"Αφού είχα δακρύσει ρε σου λέω"
"Χαααχαχαχαχα πόσο βλάκας. Βάλε λίγη ρετσινούλα ρε Μπάμπη"
"Και δε με λές, πότε την κάνεις για Μαλδίβες;"
"Αύριο πρωί πρωί ρε,τα εισιτήρια πήγαινα να πάρω από τον πράκτορα στη Μπόλη. Είπα φέτος να κάνω κάτι διαφορετικό, μην ξαναφάμε την επιδότηση για τις "ελιές" στην Πάολα και στις κοκότες"
"Και το τζιπ τι θα το κάνεις τώρα ρε σε;"
"Ποιος το γαμεί ρε το τζιπ, έχω και το έβο στο γκαράζ δηλωμένο αγροτικό, θα κυκλοφορώ με αυτό και αν με ξαναπιάσουν, τα ξέρουμε τα κόλπα τώρα"
"Α γεια σου ρε μπατζανάκη, τεφαρίκι είσαι ρε"


γ.Θα ήθελα να πω για Ξηρούς, δικηγόρους, οργίλους Άνθιμους, γκέι ασπασμούς και Πειραιώς, ρασοφόρα σάτιρα, Διαμαντόπουλους και ΣΥΡΙΖΑ  κλπ αλλά με τους παπάδες και το ΣΥΡΙΖΑ δε μπορείς να κάνεις πλάκα. Έχουν τις ίδιες ακριβώς αντιδράσεις όταν τους κοροϊδεύεις. ΟΚ με άλλο λεξιλόγιο. Είναι..χμμ αλεξιχιούμοροι. Μπα όχι δεν είναι εύηχο. Αλεξισάτυροι. Μπα οχι παραπέμπει αλλού και ειδικά οι παπάδες δεν είναι κιόλας. Κάτι με το πρόθεμα Αλεξι- και μετά το χιουμοράκι/κοροϊδία/δούλεμα; σας έρχεται; έλα, μην τεμπελιάζετε. Βόδια.

Οπότε άστο καλύτερα μην ξετρολλιαστούμε εδώ μέσα και βαργιέμαι ακόμα καλά καλά δεν ξεκίνησα τη δίαιτα και το μασάζ συκωτιού για να ξεπεράσω τα τσίπουρα.

Αντε με γειά το 14.

Όχι,θα σε κράξω

Αυτό το ψευδεπίγραφο πολίτικαλι κορρέκτ και "ανεκτικότητα" και "ανωτερότητα" και τέτοιες παπαριές που πωλείται αφειδώς τώρα τελευταία ως μπεστ σελλερ στα ιντερνετικά σαλόνια πολύ μου σπάει los tsibirdons.

ΟΚ έχεις δίκιο φίλτατε αναγνώστη, ο κατάλογος με τα πράγματα που μου τα σπάνε είναι μεγαλύτερος και από τον τηλεφωνικό κατάλογο του Νέου Δελχί μαζί με τα περίχωρα, αλλά ε τι να κάνω, είμαι οξύθυμος και γκρινιάρης. Ναι σκάσε, ξέρω.

Με αυτο το πόστιο όμως ΔΕ θα κράξω. ΟΚ όχι ακριβώς, σχεδόν εντελώς όχι,αλλά από την άλλη ακριβώς καθόλου,θα ΜΕΤΑ-κράξω. Τουτέστην, θα δηλώσω στόχους διαχρονικά αξιόκραχτους, ειδικά λόγω της μόνιμης κλαούνας τους όποτε τους τη λες. 

"Μα σε ενοχλήσαμε;" 

-ΓΚΕΣ ΓΟΥΑΤ. ΝΑΙ.

"Γιατί ασχολείσαι μαζί μας;άλλαξε κανάλι/σάιτ/μπλα μππλα. Δε σκοτώνουμε και γατάκια" -Συμπεριφέρεστε όμως σα να βρήκατε τη θεραπεία για τον καρκίνο και διασπείρετε χαζομάρα και δηθενούρα με κάθε σας αναπνοή

"Χέιτερς γκοννα χέιτ. Γιόλο. Σουάγκ.Μπιτς πληζ." 

- Τσεκουριά στο γόνατο, μπετόβεργα στο σβέρκο. Όχι κατ'ανάγκη με αυτή τη σειρά.

"Μα γιατί με λες σούργελο; επειδή φόρεσα την κάπα του Μπάτμαν, το σώβρακο του Σούπερμαν και τα φτερά της Τίνκερμπελ και βγήκα να πάρω σέσκουλα χορεύοντας σουίνγκ;"

ΝΑΙ. Γκες γουάτ. Όταν βγαίνεις έξω έτσι, το κάνεις για να σε προσέξουν γιατί δε σε πρόσεχαν αρκετά ως παιδί. Μη γκρινιάζεις λοιπόν όταν σε προσέχουν και σε κράζουν.

Πάμε σε ανάλυση; πάμε..

1. Αυτοί που πιστεύουν ο,τι hoax μαλακία δουν στο ίντερνετ. 

Από τις σύριγγες με ΕΗΝΤΖ στα καθίσματα των κινηματόγραφων (ο λάθος τόνος είναι τρίμπγιουτ στη γιαγιά μου που το λεγε έτσι) στις αναισθητικές κολώνιες μετά βιασμού στα πάρκινγκ, μέχρι τους κομήτες που θα μας καταστρέψουν κάθε μέρα, τις προφητείες κάθε βδομάδα που ποτέ δε βγαίνουν, τις διαρροές από τα διάφορα μυστικά σχέδια και τα λοιπά. Πάρτο χαμπάρι μάγκα/κοπελιά: 

ΕΙΣΑΙ ΚΟΜΟΔΙΝΟ, ΝΤΟΡΒΑΣ, ΤΣΙΜΕΝΤΟΛΙΘΟΣ, ΒΟΥΡΛΟ, ΧΑΠΑΤΟ, ΖΩΑΔΙ. 

Πιστεύεις ο,τι βγάλει ο χ "δημοσιογράφος" του διαδικτύου από τη στομάχα του. Καταπίνεις αμάσητη όλη τη χαζομάρα που αποπατείται από το συλλογικό πρωκτό του διαδικτύου και δεν ψιλιάζεσαι ποτέ στο επόμενο ηλίθιο και προφανώς μούφα νέο που διαβάζεις πως μπορεί κάτι να βρωμάει. Ίσα ίσα, η ηλίθια γκριμάτσα απορίας που ζωγραφίζεται στο βοϊδομάτικο πρόσωπο σου αντανακλά για άλλη μια φορά την ελπίδα που γεννά το μνημείο διανοητικής ανεπάρκειας που χαϊδευτικά ονομάζεις εγκέφαλο, οτι ΑΥΤΗ τη φορά η προφητεία πως μεθαύριο το πρωί στις 6, ενας συμπαντικός νυχτεριδόμορφος δολοφόνος θα φάει κουλούρι και μίλκο και μετά το πρωϊνό χέσιμο θα καταστρέψει τον κόσμο με θειάφι και ueber-πλουτώνιο, θα ναι αληθινή και επιτέλους θα δικαιωθείς. Όχι. Δεν έχω καμία υποχρέωση για χιλιοστή φορά να ακούσω τα "επιχειρήματά" σου, ούτε τις δικαιολογίες σου οτι το κατάπιες αμάσητο επειδή στο στειλε το λινκ η φίλη σου η Κωλομπαρίτσα που ναι άνθρωπος εμπιστοσύνης,ούτε επειδή στο πε η Μανάβισσα απέναντι που ναι ψαγμένη. Είσαι ζώο τετράποδο και εντελώς κατά σύμπτωση όρθιο και θα έπρεπε να σου απαγορευτεί η χρήση αιχμηρών αντικεμένων.Και δεν θέλω να στο παίξω ανώτερος. ΟΚ όχι, είμαι. Αλλά τουλάχιστον έχω την ικανότητα να καταλάβω οτι ο καρκίνος δε θεραπεύεται με τσάι και καβουροπουτσότριχες και οτι δεν υπάρχουν συμπαντικοί νυχτεριδόμορφοι δολοφόνοι.  Πληζ, ντοντ προκριεητ.

2. Οι "μοδατο"κάτι.

Σου χει τύχει ποτέ να φοράς τζινάκι, σταράκια και μαύρο μπλουζάκι και ένα φωσφοριζέ λαμπατέρ με χρυσόσκονη, ανανά, καρμπυρατέρ και απερολσπριτζ παραδίπλα να σε ειρωνεύεται γιατί δεν είσαι ντυμένος σύμφωνα με τις τελευταίες επιταγές της μοδός; Μετά καταλαβαίνεις βέβαια οτι το πράγμα που περιέγραφα απο το "..ενα λαμπατέρ" μέχρι το "απερολσπριτζ" είναι το βραδυνό ένδυμα του ατομακίου απέναντι. Με τα ρούχα λοιπόν ρίχνω μεγάλα γέλια. Είμαι πιο συντηρητικός και από Ε213 σε μουστάρδα στο ντύσιμό μου και εξίσου καρκινογόνος στο κράξιμό μου. Παλιά δεν ασχολούμουν με τα διάφορα καρναβάλια που βλέπεις στο δρόμο ενίοτε. Άρχισα όμως να ασχολούμαι όταν πήρα χαμπάρι οτι τα εν λόγω καρναβάλια με τάραζαν στο δούλεμα και με κοίταγαν και αφ υψηλού. Εφ'οσον λοιπόν το δικό μου ντύσιμο προκαλεί το γέλωτα και τα αρνητικά ειρωνικά σχόλια, μια και προφανώς εκτίθεμαι στον κόσμο όποτε κυκλοφορώ έξω, το ίδιο λογικό και αναμενόμενο ισχύει και για όλους. Ναι;

NAI ΛΕΩ;

Όχι (αρχίδια). Με το που θα κράξεις την τύπισα που ναι ντυμένη ταυτόχρονα Ιωάννα της Λοραίνης/Μαρία Αντουανέτα/Τσάκι η Κούκλα του Σατανά/Τζον Λένον στη μετά το Sgt.Peper's εποχή/Σκουπιδοτενεκές Ανακύκλωσης στη Μπρυζ/Μποέμ Μπαράκι στην κακόφημη συνοικία της Αντίς Αμπέμπα, θα σου αρχίσει μια ατέλειωτη clapsomunitis vulgaris για τα δικαιώματά της, το πόσα συμπλέγματα πρέπει να ξεπερνάει καθημερινά για να ντύνεται σαν παραίσθηση παρανοϊκού παπαγάλου που έχει κατεβάσει υπόθετα μεθαμφεταμίνης και για το πόσο αβαντ γκαρντ και προχώ είναι το ντύσιμο αυτό και δείχνει τι πλούσιο και μοναδικό εσωτερικό κόσμο έχει.

Σόρι, αρχίδια. Το μοναδικό που μου δείχνει εμένα το ντύσιμό σου είναι η ανάγκη να ξεχωρίσεις και να σε κοιτάνε και να σε θαυμάζουν, γνωστό και στα ψυχολογικά περιοδικά χρόνια τώρα ως "σύνδρομο Βουγιούκλω". (Σημείωση: Το "σύνδρομο Βουγιούκλω" μόλις το βγαλα απο τo δωδεκαδάκτυλό μου και αν πίστεψες οτι υπάρχει χωρίς να το γκουγκλάρεις, πρόσεχε την κατηγορία 1. Στην αρχή είχα βάλει σύνδρομο σταχτομπούτα και συνδρομο Μέριλυν,αλλά από ο,τι φαίνεται είναι υπαρκτά.). Αν θες να σε κοιτάζουν και να σε θαυμάζουν όλη μέρα και να μη σε δουλεύει κανένας, κότσαρε πούπουλα στην πλάτη σου, πήγαινε στο ζωολογικό και ζήτα να δουλέψεις ως παγώνι. Άμα πχια. Και ναι, και να σταματήσεις να δουλεύεις εμάς που ντυνόμαστε αδιάφορα και συντηρητικά και βαρετά κλπ, εμείς πάλι θα σε κράζουμε. 

3.Οι γκλαμουροτρασάδες. (Όχι οι θρασάδες ρε μαλάκα Hades)

Και οι παλαιάς κοπής και οι νέας και αυτοί που νομίζουν πως δεν είναι αλλά είναι. Όπου τρασάδες εννοούμε αυτο το συρφετό των "δημοσιογράφων" που εν ετει 2013 συνεχίζουν ακόμα τα κουτσομπολάδικα (γιατί πουλάνε), τους στημένους καβγάδες μεταξύ τους (γιατί πουλάνε), τις κωστοπουλικές συμβουλές επιπέδου "30 πράγματα που πρέπει να κάνεις για να σου δώσει κώλο", "πως πρέπει να είναι ο άντρας ο σωστός για να αρέσει στις συντάκτριες του ονλαϊ γαμάτου περιοδικού μας" κλπ. 

Θα ομολογήσω οτι κουτσομπολάδικα και μεσημεριανάδικα κλπ δε βλέπω καθοτι δεν είμαι μανούλα με νεογέννητο για να βάζω το παστίτσιο εκείνες τις ώρες, αλλά μερικές φορές κλικάρω τα πλαϊνά άρθρα σε ειδησεογραφικό site που τσεκάρω συχνά. Θα μου πεις, "μα έχεις επιλογή, να μην το δεις, να μην το κάνεις κλιτς και κλατς, μια απο τα ίδια είσαι και εσύ κλπ".

Για να είσαι ο ίδιος που 3,4,5 χρόνια μετά, όταν θα καθόμαστε σε ένα τραπέζι και λέω εγώ "πω ρε γαμώ το διάτανό μου, τίγκα στο σκουπίδι έχουμε γίνει, παντού βαλλόμεθα από της μαλακίας το ανάγνωσμα" να μου πεις "ναι αλλά δε μίλησες ποτέ σου, το παιζες ανώτερος" και να σου βάλω το πιατάκι με τη φάβα στο κωλαρίνι.

Επικεντρώνομαι στους ιντερνετικούς βοθρογράφους εδώ, η τηλεόραση δε με αφορά. Βλέπω κατά καιρούς κάτι άρθρα γραμμένα από γυναίκες και μου πέφτει το σαγώνι. Τέτοιος σεξισμός, τέτοιο μίσος, τέτοια χολή, παπαπαπα. Όχι φίλε αναγνώστη δε θα ρίξω το επίπεδο και δε θα καταφύγω σε φτηνές αλληγορικές μπηχτές περί σεξουαλικής στέρησης. Θα κράξω τις "φεμινίστριες" συντάκτριες που σε σταυρώνουν προσβεβλημένες αν αναφερθείς στο άτομό τους με θηλυκή αντωνυμία, αλλά δε θεωρούν σεξιστικά πλείστα όσα άρθρα που παρουσιάζουν το μέσο άντρα σήμερα ως έναν απίστευτο φλώρο,μαμάκια, βρωμιάρη σε σημείο πανούκλας, παντελώς άχρηστο να φτιάξει από καφέ έως μπρίζα,επικίνδυνο με αναπτήρες και μαχαίρια, αγνώμωνα,αμόρφωτο κλπ.

Το ίδιο ισχύει και για τους άντρες νεοκωστοπουλικούς συντάκτες. Σε άρθρο για τον εργένη τέτοιου τυπάκου διάβασα τη φοβερή ατάκα "βάλτε βιβλία στη βιβλιοθήκη για να νομίζει πως διαβάζετε και να εντυπωσιαστεί".

Φίλε, τόσο μαλάκας, δε γαμάς. 

Μάλλον όχι. ΟΚ ,γαμάς. Κάτι κομοδίνα σαν και αυτά που διαβάζουν μόνο τεστ για το αν ταιριάζουν τα ζώδιά σας και "πώς να τον τυλίξετε σε 2 ραντεβού"

Και στην κοπελιά που ΑΠΑΙΤΕΙ ενα κάρο πράγματα που θα πρέπει να έχει ο άντρας για να την εντυπωσιάσει (μεταξύ των οποίων προφανώς 3 τουλάχιστον πτυχία,δικό του διαμέρισμα, εξοχικό με πισίνα, κοιλιακούς, IQ>160, μερτσεντέ και άνω, 3-4 χιλιάρικα μισθό,κολλητούς με βίλες στο Γκστάαντ, τις Μαλδίβες και τα άλλα μέρη που θέλει να πάει τσάμπα) έχω να πω το εξής: Πρώτον, από το 1990 γράφετε τα ίδια και τα ίδια, πόσες γενιές πρέπει να καταστρέψετε; Εσύ τι προσφέρεις μωρή μουρλοκακομοίρα με το πτυχίο αισθητικής από το ΤΕΙ Μποτσουάνας, την ημιυπόγεια γκαρσονιέρα στον Αγιο Παντελεήμονα και τα 450 ευρώ μεικτά που παίρνεις το μήνα δουλεύοντας στο πνευματικό εξώγαμο του Κωστόπουλα; το αθάνατο "πνεύμα" σου; 

Ανειδίκευτες συμβουλές για πήδημα στο ίντερνετ γράφεις. Πώς κάνεις έτσι; 

(Εδώ πάει το "δε σκοτώνουμε και γατάκια".."ναι αλλά συμπεριφέρεστε σα να ανακαλύψατε το φάρμακο για τον καρκίνο"). Ναι φυσικά χρειάζεστε και εσείς,δε λέω. Αλλά παντού υπάρχει ο αντίλογος.

Αρκετή χολή έβγαλα σήμερα.

Πάω να βάλω το παστίτσιο στο φούρνο γιατί θα ρθει η άλλη και θα πέσει παντόφλα.

Ναι με αποκαλύψατε.

Βγάζω τέτοια απογοήτευση γιατί με έχει κλεισμένο και με εκμεταλλεύεται μια στο σπίτι της και δε μπορώ να της πω κουβέντα και βγάζω τα κομπλεξ μου σε ανυπεράσπιστους χαχόλους στο ίντερνετ.

Όχι, να ικανοποιηθούν και οι κραγμένοι ρε παιδιά. Ψυχώλα έχουν και αυτά.

Σταυροφόρε α παράτα μας

Πολύ παλιά, αλλά πιο μετά από όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες και οι Φράγκοι τρώγαν ακόμα βατόμουρα, οι Σταυροφορίες ήταν ενός είδους μόνο:

"Πάμε προς τα κάτω να κοπανήσουμε άπιστους και να εκδικηθούμε - και να κονομήσουμε και το κατιτίς μας για τον κόπο μας, μη μας πιάσουν και κορόιδα."

Σιδηρόφρακτοι ιππότες πάνω στα περήφανα άλογά τους ξεκινούσαν από τα κάστρα και τα φέουδά τους για να πάνε στους άγιους τόπους να κάνουν μάνες δίχως γιούς, γυναίκες δίχως άντρες κλπ. Και βασικά για να επεκτείνουν τα φέουδά τους γιατί αν κάθε άρχοντας είχε και 3-4 γιούς και μοίραζε τη γη του στα 4 κάθε φορά, μετά απο 4-5 γενιές δια 4, θα έμενε στον καθέναν γη όσο ένα περίπτερο, οπότε έπρεπε να βρουν κοκό να φάνε και άσε τις ιδεολογίες.

Φυσικά υπήρχε και το απαραίτητο ιδεολογικόν περιτύλιγμα καθότι έπρεπε να πείσουμε και την πλέμπα (παρατηρείστε εδώ την ορθή χρήση της διατήρησης του τελικού "ν" για  στιγμιαίο σύμφωνο) για το ορθόν και αξιόλογον του σκοπού μας, οπότε.. φορτώστε.  Έτσι δημιουργήθηκε ένα πλήθος φανατικό και μανιασμένο για σφαγή που δε μάσαγε μία μπροστά στην πιθανότητα να αφαλοκόψουν άπιστους αφαλούς και να εκδικηθούν επιτέλους και δε σήκωναν μύγα στο σπαθί τους άμα τους έλεγε και κανείς τίποτα για το θεάρεστο έργο τους.

Τη σήμερον φυσικά σταυροφορίες πάλι γίνονται από κράτη αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας εδώ.

Το θέμα μας είσαι εσύ, σπαστικέ, μίζερε, πρήχτη μοναχικέ σταυροφόρε που περιφέρεσαι στο δρόμο και στο ίντερνετ κρατώντας μια συμβολική και ανύπαρκτη σπάθα (flamberge, για έξτρα εφφέ) και το παίζεις Ατσάλινος Φωτεινός Εκδικητής Τιμωρός των Πάντων Που Διαφωνούν Μαζί Σου.

Δυστυχώς, ο βαρύς και ασήκωτος τίτλος του σταυροφόρου απονείμεται σε ατομάκια όλων των ηλικιών,φύλων και φυσικά, πολιτικοκοινωνικών ιδεολογιών. Κοινώς μάγκες, είστε πολλοί, ενοχλητικοί και μας βάλλετε από παντού. Μη φουσκώνετε σα γαλόπουλα τα στήθη σας από υπερηφάνια, μας βάλλετε από παντού με έναν ασυνάρτητο οχετό παπαριάς και συναισθηματικά φορτισμένης ατάκας, τίγκα στο caps lock και τα θαυμαστικά. Ακόμα και στον προφορικό λόγο.

Βασικότερο δε γνώρισμα του κλασσικού έλληνα σταυροφόρου, είναι η Παντελής 'Ελλειψη Χιούμορ (ΠΕΧ- Εδώ είδες για πρώτη φορά τη χρήση του αρκτικόλεξου αυτού ως κλινικού όρου τον οποίο και εισάγω αυτή τη στιγμή στη διεθνή βιβλιογραφία) και διάθεσης αστεϊσμού για τα πράγματα που τον "απασχολούν" ή έχουν να κάνουν με την "ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ" του.

Φυσικά όσον αφορά τους "άλλους" έχει υπέρτατο χιούμορ και δεν είναι καθόλου πολιτικαλι κορρέκτ. Μετατρέπεται όμως σε αμερικάνο λογοκριτή ταινιών στα 50s όταν πας να κάνεις το παραμικρό χιουμοράκι με τα μεγάλα και σοβαρότατα προβλήματα της ιδεολογικής του ταυτότητας. Ταυτόχρονα φυσικά και βαφτίζεσαι ανάλγητος, άπονος, άκαρδος, μισθοφόρος της αντίπαλης πλευράς, πληρωμένος κοντυλοφόρος των απέναντι, πράκτορας, προδότης, ανθέλληνας, φασίστας, φαλλοκράτης, μισογύνης, αγάμητη/ος τα πάντα όλα-κομπλέ περιποίηση.

Προσβάλλεται συνέχεια. Με τα πάντα. Μην τολμήσεις και πεις κάτι πέραν της πεπατημένης (του). Μαύρο φίδι που σε έφαγε. Ειδικά σε διαδικτυακές συζητήσεις. Φανατισμός, μισαλλοδοξία, γείωση των άλλων, κατηγορίες κλπ. Βρίσκει τα πάντα προσβλητικά. Και το χρησιμοποιεί αυτό ως επιχείρημα στην κουβέντα του.

"Το βρίσκω προσβλητικό" "Ε και;"

Ο σταυροφόρος επίσης πάντα την έχει μεγαλύτερη από σένα. Αναφέρεις ένα συμβάν, ένα γεγονός, που μπορεί να ναι από χαρούμενο έως τραγωδία.  Υπάρχει πάντα σοβαρότερη ανταπάντηση η οποία ταυτόχρονα δείχνει πόσο νοιάζεται ο σταυροφόρος για το τι γίνεται γύρω του ΚΑΙ ταυτόχρονα στη λέει που ασχολείσαι με τόσο ασήμαντα πράγματα , ως αιδοίο που χτενίζεται (αν και η φράση αυτή πρέπει να καταργηθεί, ή έστω το ρήμα) ενώ ο κόσμος καίγεται.

Θα προσπαθήσω να πιάσω όλο το φάσμα των ιδεολογιών στα παραδείγματά μου για να μη με πείτε άδικο και προκατειλημμένο και τα λοιπά και μου αρχίσετε εδώ μέσα τα σταυροφοριλίκια, ρε απύθμενες εγκεφαλικές ενότητες που διαβάζετε τις παπαριές μου όποτε τις γράφω.

1. Είσαι σε μια παρέα. Μεταξύ τύρου και αχλάδου που λένε και στο χωριό μας και πάνω στα κρασάκια ανάβει η κουβέντα, γίνεται λίγο πιο πολιτική. Στη γωνία κάθεται ένα παλλικαράκι που είναι χωρατατζής και λοιδωρεί με αρχαιοελληνικό μπρίο τους χοντρούς σαπιοκοιλιάδες ταγούς του πολιτικού συστήματος, πόσο τρώνε, πως τα κάνουν σε μπανιέρα αντί λεκάνη γιατί δε χωράνε, πόση στροφορμή έχουν τα πατσόκοιλά τους, το βαρυτικό πεδίο που δημιουργούν και καμπυλώνει το χωρόχρονο γύρω τους, τέτοια, ξέρεις. Τώρα, ας υποθέσουμε, ας υποθέσουμε λέω 'οτι ανήκει στο χώρο της κοινοβουλευτικής αριστεράς και κάποιος άτυχος από την παρέα ψελλίσει αντίστοιχο αστείο για κάποιον από τους "δικούς του" πολιτικούς ταγούς. Που όπως και να το κάνεις έχεις να λες πράμα για το τι παπαριά πετάνε κατά καιρούς και τι συμπεριφορά έχουν.Μαύρο φίδι που σε έφαγε. Το φρύδι σμίγει, το χειλάκι τρέμει (ε τί,μόνο η Όλγα;) και σε κοιτάει με απορία και καχυποψία. Μπας και είσαι ασφαλίτης; Είπες κάτι για την Αλέκα ή ακόμα χειρότερα, την Κωνσταντοπούλου; (Τρου περιστατικό, σε κουβέντα για τους βουλευτές που εξελέγησαν με μοναδικό προσόν οτι ήταν απόγονοι βουλευτών); Θα πάρει ένα σφυρί και θα σου σπάσει τα παπάρια χιλιοστό-χιλιοστό με έναν άνευ προηγουμένου φιλιππικό, αποδεικνύοντάς σου πόσο κρυφοφασίστας και τέτοια είσαι μια και φυσικά 

"ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΣΤΕΙΟ ΑΥΤΟ".

Αντιστρέφοντας την κατάσταση λίγο, πες οτι το εν λόγω παλικάρι ανήκει σε πιο δεξιό χώρο, από ψεκασμένο μέχρι και πιο δεξιά. Και του κάνεις αντίστοιχο χιουμοράκι για τους δικούς του. (Έχεις και τεράστια δεξαμενή περιστατικών κιόλας, να γελάς 2 μέρες). Θα σκάσει το ίδιο σφυρί με τον από πάνω, ο ίδιο φιλιππικός, το ίδιο πάθος, μόνο που τώρα θα σαι κρυφοδωσίλογος, προδότης και ανθέλληνας.

2. Γυναίκες σταυροφόροι. Που μερικές από ό,τι φαίνεται προσβάλλονται μόνο και μόνο αν χρησιμοποιήσεις θηλυκές αντωνυμίες αναφερόμενος σε αυτές μια και υπαινίχθηκες οτι είναι γυναίκες.  (; ναι ξέρω, γκο φίγκιουρ). Πρόσφατο παράδειγμα, το σκηνικό με το θηλασμό που ο κακομοίρης ο Μπάτσμαν τόλμησε να αμφισβητήσει την ανάγκη για συντονισμένο ομαδικό δημόσιο θηλασμό, με σαφέστατο τρόπο και χωρίς σωβινιστικές μαλακίες, αλλά φυσικά υπέστη καμια 300αριά μαινόμενα σχόλια από προσβλεβλημένες μάνες ή όχι-ακόμα-μάνες που δε διάβασαν τι έγραφε από τη στιγμή που νόμισαν ότι έγραψε πως είναι ενάντια στο θηλασμό. ΟΚ καταλαβαίνω πως για μερικές ο άντρας είναι ένας εχθρός που πρέπει να ευνουχιστεί, να του μπουν τα τσιμπιρδόνια στην άλμη και να του βάλουμε κατάλληλο φίμωτρο και κολλάρο ώστε να ελέγχεται η συμπεριφορά του σε κάθε έκφανση της ζωής του (Αζόρ, κάτω.). Ναι δεν είναι έτσι. Και όχι, το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα σαφή φαλλοκρατικοσβωινιστικά εκτρώματα στην κοινωνία μας, ΔΕ σημαίνει ότι δε μπορώ να διαφωνώ με μια γυναίκα σε τίποτα. Α και μπαϊ δε γουέϊ, εγώ να μη μπορώ να διαφωνήσω, αλλά αν διαφωνώ να χαρακτηρίζομαι μικροτσούτσουνος, αγάμητος και με ψυχολογικά προβλήματα που μου δημιούργησε η μάνα μου, το λες και "μονά ζυγά δικά μας".Και αν αυτό το βρίσκεις προσβλητικό αγαπητή σταυροφόρα, να σε παραπέμψω στη ρήση του Stephen Fry. (Το ίδιο φυσικά νομίζουν και μερικοί άντροι που είναι πολύ άντροι κλπ και δεν ανέχονται μία από γυναίκες. ) 

3. Ο "την έχω πιο μεγάλη". 'Οπου εδώ, το "θύμα" λαμβάνει μαθήματα σωστής συμπεριφοράς και πραγματικής πραγματικότητας από τους πεφωτισμένους ινστρούχτορες παντογνώστες των πάντων, οι οποίοι τον οικτίρουν και τον λυπούνται, προσπαθώντας να τον προσγειώσουν με τον κώλο στο καυτό μεταλλικό γιγάντιο ντίλντο της σκληρής καθημερινότητας, εκτοξεύοντας δε και ύπουλες απειλές για το σκοτεινό και δυσοίωνο μέλλον του.

-Πω ρε, είδες τι έγινε στις Φιλιππίνες. Ένα σκασμό κόσμο έπνιξε ο τυφώνας

-ΕΔΩ ΕΧΟΥΜΕ 40000000000 ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΚΑΙ ΣΥ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ!!!!!!

-Είδαμε μια ταινιάρα προχτές, πεθάναμε στο γέλιο, γαμώ τις κωμωδίες, έπαιζε ο...

-ΕΔΩ ΕΧΟΥΜΕ 40000000000 ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΚΑΙ ΣΥ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΑΙΝΙΕΣ!!!!!

-Λέω τα Χριστούγεννα να πάρω το έτερον να πάμε καμιά βολτίτσα να ξελαμπικάρουμε λίγο να ξεφύγουμε.

 -ΕΔΩ ΕΧΟΥΜΕ 40000000000 ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΚΑΙ ΣΥ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΑΞΙΔΙΑ!!!!!

Κάτσε να αλλάξω πλευρά στην κασέτα..

-Την Κυριακή ξυπνήσαμε το πρωί, κάναμε ένα ωραίο πρωινό και μετά πήγαμε για περπάτημα στην παραλία, υπέροχα ήταν.

- Οι φασίστες κατακλύζουν τους δρόμους,οι μπάτσοι κοπανάνε γέρους και συ πας βόλτες.Κοιμήσου και άλλο,πρόβατο, όταν θα ρθουν να σου χτυπήσουν την πόρτα θα βελάζεις.

- Λέμε να πάμε μια μέχρι Γιάννενα να πιούμε κανα τσιπουράκι το επόμενο ΣΚ, έτσι για το ξέσκασμα.

- Οι φασίστες κατακλύζουν τους δρόμους,οι μπάτσοι κοπανάνε γέρους και συ πας βόλτες.Κοιμήσου και άλλο,πρόβατο, όταν θα ρθουν να σου χτυπήσουν την πόρτα θα βελάζεις.

- Πω ρε πούστη μου έχω άγχος με τη δουλειά, αλλά ντάξει ευτυχώς πάμε καλά

- Οι φασίστες κατακλύζουν τους δρόμους,οι μπάτσοι κοπανάνε γέρους και σένα σε νοιάζει η δουλίτσα σου.Κοιμήσου και άλλο,πρόβατο, όταν θα ρθουν να σου χτυπήσουν την πόρτα θα βελάζεις.

Έτσι λοιπόν συνoψίζουμε στον δεκάλογο του καλού σταυροφόρου. Αν αγαπητέ έχεις τα παρακάτω συμπτώματα, ηρέμησε, πάρε ένα chill pill και προσπάθησε να εκτιμήσεις την κατάσταση ψύχραιμα (ναι οκ δεν έχω πολλές ελπίδες) και δες αν είσαι κομματάκι υπερβολικός.

Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΥ

1. Απαγορεύονται οι διαφωνίες μαζί του. (Όποιος διαφωνεί, είναι εχθρός, πράκτορας κλπ κλπ κλπ. Δε διαφωνεί επειδή διαφωνεί, αλλά επειδή έχει σκοτεινό σκοπό. Κοινώς, ο σταυροφόρος έχει πάντα και μόνο ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ)

2. Χιούμορ επιτρέπεται μόνο για τους εχθρούς. Για τα δικά μας, το χιούμορ είναι προσβλητικό και όχι πολιτικά ορθό. Είναι δε σαφής ένδειξη ότι είσαι εχθρός μας.

3. Ως φυσικό επακόλουθο του 2 και του 1, τον προσβάλλουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Ασφυκτιεί. Τα βρίσκει όλα προσβλητικά.

4. Απαγορεύεται να ασχολείσαι με ο,τιδήποτε άλλο πέραν των καυτών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η σταυροφορία

5. Απαγορεύεται να περνάς καλά όταν την ίδια στιγμή έχεις 40000000 αυτοκτονίες το δευτερόλεπτο, οι μπάτσοι σκοτώνουν γέρους, οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια, οι νεφελίμ μας ψεκάζουν, οι γυναίκες δε δικαιούνται να είναι γυναίκες δημόσια, η Σάσα Μπάστα δεν έχει πια εκπομπή κλπ..

6. Νοιάζεται και ολοφύρεται για όλα τα δεινά που συμβαίνουν παντού ανά την υφήλιο ανά πάσα στιγμή. Αλήθεια, το εννοεί.  (τα σχετικά με το δικό του θεματάκι βέβαια. Οι υπόλοιποι ναπαναγαμηθουνε)

7. Μονά ζυγά δικά μας. Συν απολογητισμός όταν στριμώχνεται. Πχ άντε πες σε αριστερό ότι η αριστερά έκανε την τάδε μαλακία, ή άντε πες σε δεξιό ότι η δεξιά έκανε τη δείνα. Θα στα κάνει μετεωρολογικά μπαλόνια.

8. Συγκριτική παπαρολογία: "Οι εχθροί μας κόβουν κεφάλια, άρα εμείς που απλά θα κόψουμε χέρια,πόδια και τσουτσούνια είμαστε υπεράνω και πολιτισμένοι"

9. Τάση προς ακατάσχετη συνωμοσιολογία όσον αφορά "επιθέσεις" προς τη δική του μεριά.

10. Όποιο γεγονός έχει ερμηνεία που τον συμφέρει, ερμηνεύεται όπως τον συμφέρει, χωρίς καμία κριτική διάθεση απέναντι στην πληροφορία. Εφτά εκατομμύρια αποδείξεις περί του αντιθέτου να του φέρεις, είτε είναι κατασκευασμένες, είτε δεν είναι ακριβώς έτσι, είτε είσαι εχθρός, τα μάθαμε πια.Από την άλλη, είδηση που δεν τον συμφέρει, θα κάνει το παν να αποδείξει ότι είναι ψεύτικη, όσο και αν δε του βγαίνει. Κοινώς, "Ου με πείσεις,καν με πείσεις"

Μπόνους 11: Ατενσιοχοριλίκι. Άμα δεν είναι το κέντρο της προσοχής όταν βγάζει τους λόγους του ή όταν κάνει τα κομμέντς του, θα σκάσει. Θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να γίνει μπλε. Θα προγκήξει, θα προσβάλλει, θα επιτεθεί, αλλά την προσοχή θα την τραβήξει.

Για αυτό η λύση είναι μια.

ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΤΕ

ΠΟΤΕ

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΑΣ ΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΕΡΑ

ΟΚ

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΡΟΛΛΑΡΕΤΕ

ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΜΠΟΛΝΤ

Y.Γ: Οι ιδέες σου δεν έχουν δικαιώματα. Μόνο οι άνθρωποι έχουν.
Υ.Γ2: Πρόσφατο καραμπινάτο παράδειγμα σταυροφόρων, από αυτοί που έβαλαν 11χρονο κοριτσάκι να εκφωνήσει πολιτικό μήνυμα για να συγκινήσουν μεγαλύτερο μέρος κοινού.

Λίγη τσίπα ρε, τί σου ζητάνε;

Είναι ένα είδος ανθρώπων (εντάξει εντάξει,όχι μόνο ένα, αρκετά,αλλά ένα είναι το θέμα μας εδώ πέρα) που με βγάζει από τα ρούχα μου. Και πιστέψτε με, ένας γυμνός  κοντόχοντρος 35άρης πατσοκοιλιάς με αρχές φαλάκρας και τριχοφυϊα λύκου, δεν είναι θέαμα για ευαίσθητους θεατές σινεφίλ ταινιών για το ρομαντικό έρωτα ενός ιρανού καπνοδοχοκαθαριστή με ισραηλινό φοροεισπράκτορα τα χρόνια του μεσοπολέμου.

Υπάρχουν πολλοί χαρακτηρισμοί για το συγκεκριμένο είδος, προερχόμενοι από το ζωικό βασίλειο (φίδι,οχιά,νυφίτσα κλπ) μέχρι προϊόντα καθημερινής χρήσης των γυναικών στις δύσκολες ημέρες του μήνα.

Είναι βασικά αυτός/αυτή που είναι καθήκι του κερατά μεν, αλλά ταυτόχρονα σιγανοπαπαδιά, υπουλάκι και βασικό του "όπλο" είναι ο "έντιμος" κατά τα άλλα βίος καθώς και το ανεξάντλητο οπλοστάσιο από συνήθως εντελώς μαλακισμένες δικαιολογίες που πετάει αβέρτα όποτε τσακωθεί στα πράσα να έχει κάνει την παπαριά του. Κλασσική τεχνική που χρησιμοποιεί σε συνδυασμό με τις μαλακίες που πετάει για να δικαιολογηθεί είναι οτι "δε φταίω εγώ αλλά το Χ ή ο/η Χ γιατί..."

Οι άνθρωποι με αξιοπρέπεια, από αυτούς που είναι σοβαροί και πραγματικά έκατσε στραβά και κάναν τη μαλακία τους, μέχρι τους φιλμ-νουάρ αρχετυπικούς καθήκιδες έχουν κάποιο στάτους, κάποια κότσια και καλαμπαλίκια.

Έτσι λοιπόν, όταν κάποιος από αυτούς τσακώνεται στα παροιμιώδη πράσα (να χαμε μια ωραία πρασόπιτα τώρα..) αν είναι "καλό παιδί" κατά μέσο όρο, σκύβει το κεφάλι, παραδέχεται τη μαλακία του και η μοναδική δικαιολογία που ξεστομίζει και πιθανόν να γίνει και δεκτή είναι "συγγνώμη. Έκανα μεγάλη χοντράδα. Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Ντρέπομαι". Ο αρχετυπικός καθίκης από την άλλη, με τη γνωστή και κλασσική υπεροψία που τον διακρίνει θα σου πετάξει ένα "σακ ιτ απ μπιτς, στην έφραξα στο κωλί και τώρα τσούζει. Πρόσεχε την επόμενη". Και αυτόν τον παραδεχόμεθα γιατί τα χει καλά με τον αληταρά εαυτό του, έχει τα κότσια να παραδεχτεί αυτό που έκανε και αν κάτσει και σε ξαναδουλέψει/ξαναπροδώσει/ξαναχώσει κλπ, θα φταις εσύ.

Οι άλλες οι σιχαμερές λέρες, αυτές που ο Ζήκος στο χωριό του έπνιγε στο νεροχύτη για να μη χαλάσει η ράτσα, δεν έχουν τέτοια. Είναι εξωτερικώς καλά παιδιά και λοιπές πολιτικαλι κορρεκτ απαλεψιές, αλλά όταν παίξει ο εαυτούλης μέσα στο παιχνίδι, θα σε δώσουν. Στεγνά. Φίλο, αδερφό, ξάδερφο, μπατζανάκη, τριτοξάδερφο,συνάδελφο, σχέση, τα πάντα. Το επόμενο στάδιο είναι να προσπαθήσουν να καλύψουν τον τεράστιο λόφο με σκατά που έχτισαν και ο οποίος φαίνεται απο το διάστημα και βρωμάει μέχρι τον Albireo με την τεχνική "σσσσ, μην το πεις σε κανέναν" σε φίλους και γνωστούς. Βέβαια όλοι το ξέρουν εδώ και καιρό και επίσης κανένας άνθρωπος που ΔΕΝ έκανε μαλακία δεν είπε ποτέ σε κανέναν "μην το πεις σε κανέναν" για κάτι που έχει κάνει οπότε αν και νομίζουν ότι έτσι καλύπτουν το κωλί τους, κατά βάση αυτοενοχοποιούνται εξ'ορισμού και παίρνουν και έξτρα πόντους ρεντικολιάσματος λόγω "ο κόσμος το χει τούμπανο".

Τα βρωμόγελα βέβαια πέφτουν όταν επιτέλους κολληθούν σε καναν τοίχο στριμωγμένοι από την πραγματικότητα και τους φιλογνωστοσυναδελφοσχέσεις οπότε εκεί αρχίζουν οι δικαιολογίες.

Ποτέ δε φταίνε για τη μαλακία που έκαναν. ΠΟΤΕ. Πάντα φταίνε οι διάφορες καταστάσεις. Αν δεν είναι εφικτό να φταίνε καταστάσεις, τότε φταίνε οι τριγύρω με διάφορους αστείους και εμετικά ψεύτικους τρόπους. Αν η λέρα είναι και έξτρα ταλεντάρα σε ηθοποιία και έχει παρακολουθήσει και σεμινάρια μεταμέλειας τύπου "γύρισα τσόντα αλλά με ξεγέλασαν" από αυτά που μεταδίδονται σε μεσημεριανάδικα καθόλου αμφιβόλου ανθυποιότητας, σκάει και κανα μυξόκλαμα γιατί τον/την κατατρέχουν και δε φταίει και τον/την ζηλεύουν και τι να κάνει κύριε πρόεδρε αφού ο/η χ,ψ,ζ δεν έκανε ή έκανε το τάδε/δείνα/παρακάτω. Άλλο μοούντ ηθικής και εγκεφαλικής κατάπτωσης είναι και αυτό της ιεράς οργής του αδικοβαλλόμενου ιερομάρτυρα που οι σατανικοί του αντίπαλοι κακολογούν γιατί ο κόσμος είναι κακός και φθονερός και προσβάλλεται η τιμή και η υπόληψή του από τις άδικες και χαλκευμένες κατηγορίες εναντίον του. Έξτρα όπλο στη φαρέτρα της λέρας αποτελούν και τα εξαιρετικά δημοφιλή ψυχολογικά προβλήματα και παιδικά τραύματα που κυβερνούν τη ζωή του,αλλά εντελώς τυχαία μόνο όταν είναι να κάνει κάτι που συμφέρει το βρωμερό εαυτούλη του. Να κάνει μαλακία λόγω τραύματος που δεν συμφέρει δεν έχει κάτσει ποτέ ένα περίεργο πράγμα.

Ναι μαναμ, δε σε αγαπούσε ο πατέρας σου και η μαμά σου, είδες ένα απόγευμα το θείο Σάκη με τακούνια και άνιμαλ πριντ να καβλαντίζει με 12 κινέζους γυμναστές και 2 πυροσβεστήρες στο χωράφι με τα σέσκουλα και τις λαχανίδες, για αυτό έχεις ψυχολογικό τραύμα εγκατάλειψης και αποζητάς την αγάπη όπου την βρεις. Μέσα. Αυτό από πότε αποτελεί δικαιολογία για το οτι κλείστηκες σε ένα 5άστερο στην Πράγα με 4 μοντέλες ένα ΣΚ και το ριξες στις κόκες και τα όργια ενώ η γυναίκα σου γένναγε το τρίτο σας παιδί πρόωρα; Δεν έχεις ψυχολογικό πρόβλημα, απλά ένα τρισάθλιο καθήκι είσαι.

Ή π.χ πάει η άλλη με το φίλο της κολλητής της. Και την τσακώνουν. Νταξ ο φίλος παίρνει πόδι προφανώς, αλλά η άλλη αρχίζει τις δικαιολογίες. "Δεν τον πρόσεχε όσο έπρεπε". "Του γκρίνιαζε". "Δεν άξιζε τέτοια συμπεριφορά τόσο καλό παιδί (με λεφτά και μεγάλα προσόντα)"."Ήρθε ένα βράδυ σπίτι μου και ήπιαμε και δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα ντυμένη γατούλα στα 4 με 3 HD κάμερες να μας καταγράφουν την ώρα που μου μαστίγωνε τον κώλο με τη ζώνη του". κλπ κλπ.

ΟΞΩ ΡΕ.

Υπάρχουν μερικά πράγματα που αν δεν τα χεις σε εκτίμηση και δεν τα σέβεσαι, δε θέλω να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Η φιλία είναι ένα από αυτά (και τα άλλα προφανή,μην τα γράφουμε,μεγάλα παιδιά είμαστε). Και αν ο φίλος/φιλη σου είναι τόοοοοοοοσο καθήκι και μαλάκας και ζώο πια που συμπεριφέρεται στη σχέση του τόσο σκατά, εσένα η δουλειά σου (αν αντιπαρέλθουμε το ερώτημα "μα γιατί κάνεις παρέα τέτοιο βόδι;") είναι να κάτσεις ήρεμα και να εξηγήσεις οτι "άκου να δεις, σε αγαπάω,σε εκτιμάω,σε σέβομαι, σε υπολήπτομαι,αλλά η συμπεριφορά σου στο τάδε θέμα είναι κακή και αισχρή. Στρώσε χαρακτήρα". Δεν πας να σκυλοπηδιέσαι με το "θύμα".

Βέβαια ό,τι και να λέω εγώ, αυτές οι ανθρώπινες σβουνιές δε θα αλλάξουν ποτέ.

Ένας τρόπος αντιμετώπισης υπάρχει μόνο: Απομόνωση. Στεγνά. Μακριά. Ούτε καλημέρα. Να πά να κάνουν παρέα μεταξύ τους και να ανταλλάζουν δικαιολογίες και τραυματικές παιδικές εμπειρίες.

Α σιχτίρια..

Υ.Γ: Επειδή μπορεί να καταλάβετε λάθος, όχι δεν έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο (πρόσφατα) στην προσωπική μου ζωή, απλά έσκασε ένας επικός συνειρμός και μου ρθε.