Το φαϊ στο αεροπλάνο

Είναι μία από αυτές τις μέρες που απλά έχω ζοχάδες για κάτι μικρό που με ενόχλησε και ήταν αρκετά μικρό ώστε να μπορέσω να το μεγαλοποιήσω και να το κάνω τεράστιο, γιατί είμαι πάντα υπερβολικός.

Τον τελευταίο καιρό δε, διακρίνω μια τάση να είμαι ιδιαίτερα πιο ευαίσθητος σε πολλά πράγματα που παλιότερα μπορεί και να τα προσπέρναγα και ως ελάσσονες ενοχλήσεις-αλλά όχι πια. Κοινώς, μάλλον γερνάω και παραξενεύω περισσότερο.

Πάμε όμως να δούμε τι μου έκανε τα νεύρα πριονοκορδέλες τις τελευταίες μέρες : 

Το φαγητό στις αεροπορικές εταιρείες

Ρε παλιομουρχούτηδες, ρε βασιβουζούκοι, ρε καρμπόγυφτες, ρε άτιμοι υποκριτές, τι ανοησίες είναι αυτές που μας ζαλίζετε τον έρωτα κάθε τρείς και λίγο στα περιοδικά σας ή στις τηλεοράσεις. Ποιος "βραβευμένος σεφ" ρε όρνεα δουλεύει σε εσάς; Και ποιος παπάρας του έδωσε βραβείο για αυτά που μας σερβίρετε; Μπαίνεις ο κακομοίρης στο αεροπλάνο. Σε εταιρεία που "έχει ακόμα λεφτά" και δε σου βγάζει μόνο ένα σακουλάκι αλατισμένα μπισκοτάκια (όπως η Αλιτάλια). Και περιμένεις να έρθει το "φαγητό". Όσο περιμένεις, ρίχνεις και μια ματιά στο περιοδικό της εταιρείας. Και βλέπεις φωτογραφία του αρχιμαγείρου της Wings Οf Death Airlines με απαστράπτον χαμόγελο να σου παρουσιάζει το νέο "μενού" της εταιρείας, που σερβίρεται "αποκλειστικά" σε 4-5 δρομολόγια (ένα από τα οποία έχεις πάρει και εσύ). Με κάτι ζουμερά μπουτάκια (όχι αεροσυνοδών) (αλλά κοτόπουλο) σε πρώτο πλάνο, με τα κρασά, με τις σαλάτες με με με με με. Και περιμένεις να σου ρθει το ρημαδοφαγητό ελπίζοντας πως οκ, δε θα ναι σαν τη φωτογραφία προφανώς, αλλά τουλάχιστον θα χουν βελτιωθεί από την προηγούμενη φορά. Και έρχεται η αεροσυνοδός (μανίτσα το φουλάρι σου...) χαμογελαστή, μυρωδάτη, ευγενική και σου προσφέρει το δισκάκι σου με όλα τα απαραίτητα. Βουτυράκι, τυράκι, σαλατούλα, χαλβά σιμιγδάλι και το γνωστό αλουμινένιο σκεύος με το φαϊ. Και το ανοίγεις το ρημάδι. Και οκ, δεν μοιάζει με τη φωτογραφία, αλλά δεν είναι και καν το φαγητό της φωτογραφίας. Και λες, νταξ ρε παιδί μου, σήμερα σερβίρουν άλλο. Κάθε μέρα τα ίδια; Αλλά αφού είδες τον βραβευμένο σεφ στο περιοδικό, περιμένεις τουλάχιστον τα ριγκατόνι-με-κάτι-σαν-κιμά-και-μπεσαμέλ να είναι νόστιμα κλπ κλπ κλπ. Ή έστω αλατισμένα.

ΠΑΠΑΡΙΑ ΚΑΣΤΟΡΑ!

Μέσα στο αλουμινένιο σκεύος είναι χωμένη μια ασπροκαφεκόκκινη γλίτσα ανακατωμένη με μακαρόνια τόσο παραβρασμένα που οι κυρίες στο αεροπλάνο μπορούν να τα κάνουν κρέμα νυκτός. Το αλάτι στα μαγειρεία τους είχε τελειώσει, το ίδιο και το πιπέρι. Και το λάδι/βούτυρο/μαργαρίνη/φυτίνη/παραφινέλαιο/γράσο/Castrol gtx heavy mileage , ΚΑΤΙ ΛΙΠΑΡΟ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ. 

Με τρόμο και δέος, δοκιμάζεις την πρώτη μπουκιά και βλέπεις την επιληπτική κρίση να ρχεται προς το μέρος σου με μεγάλα απειλητικά βήματα και ένα μεγάλο απειλητικό ρόπαλο που πάνω του έχει πινακίδα νεον με τη φράση "ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΠΟΥΡΕ" με μεγάλα απειλητικά γράμματα. Μαλάκα μου αν το σέρβιρες αυτό στο στρατό, ακόμα και στο κέντρο εκπαίδευσης -(για τις κυρίες της παρέας να υποσημειώσουμε πως συνήθως στο στρατό, στο κέντρο εκπαίδευσης, λόγο αθρόας προσέλευσης ποντικιών και ψαριών -συγγνώμην νεοσυλλέκτων- το φαγητό τείνει να είναι χειρότερο από ο,τι στις μονάδες) - ακόμα και στο κέντρο εκπαίδευσης να το σερβίρεις αυτό λέω, θα έχεις 5 αυτοκτονίες γιατί τους έκανε βαβά η κοιλίτσα, 156 τηλέφωνα σε διάφορα βύσματα για να απολυθεί ή εκτελεστεί κατά προτίμηση ο μάγειρας, και 154657654 blogposts,tweets,mails κλπ κλπ κλπ με κεντρικό θέμα το "πόσο δεν την παλεύω στοστρατογαμωτοσπιτιτουςοιμαλακεςμαςδηλητηριάζουν και δε μας σέβονται εμάς που είμαστε τόσο γαμάτα ντερβισόπαιδα και αλάνια".

Ούτε καν σε νοσοκομείο δε σερβίρεται τέτοιο πράμα. Θα άρχιζαν οι ασθενείς να πηδάνε από τα μπαλκόνια σαν τα ποντίκια από τα πλοία, μαζί με τους καθετήρες και τους ορούς.

Με λίγα λόγια, θα ήθελα να γράψω ένα μακροσκελές mail στον υπεύθυνο σίτισης και αρχισέφ της εταιρείας (της όποιας εταιρείας, ακόμα δεν έχω φάει κάτι το οποίο να μπορούσε να σταθεί σε περίσταση ανώτερη συσσιτίου για ανθρώπους που έχουν απωλέσει την αίσθηση της γεύσης - και είναι άστεγοι).

Θα ήθελα να του εκφράσω την έκπληξή μου που για αυτό το γλιτσερό και άγευστο σίχαμα χρειάστηκε πραγματικά σεφ για την παρασκευή του. Η γενικότερη εντύπωση που σου δίνει το αποτέλεσμα είναι ότι κάποιος εχθρός της εταιρείας είχε πρόσβαση στα μαγειρεία, πήρε μια μεγάλη κατσαρόλα, έριξε μέσα ό,τι βρήκε τριγύρω του (μακαρόνια,γάλα,αυγά,ενα-πράμα-σαν-κρέας,στόκο,ασβεστοκονίαμα,αντιμουχλική σιλικόνη,δυό γεμάτα τασάκια,το νερό της σφουγγαρίστρας και δύο κάλτσες τροχονόμου, έτσι για τη γεύση), το έβαλε να βράζει 46 ώρες σε συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας που θα έλιωναν διαμάντια και μετά το σέρβιρε στην αποσβολωμένη πελατεία της αεροπορικής εταιρείας, έχοντας το έξτρα μπόνους ότι κανένας καριόλης μέσα στο αεροπλάνο δε μπορεί

α. Να αρχίσει να τους βρίζει σκαιότατα για την υπεροψία του να θεωρούν αυτό το πράμα που μοιάζει σα να έχει περάσει πρώτα μέσα από το πεπτικό σύστημα σκύλου, φαγητό.

β. Να τους το πετάξει στη μούρη και να σηκωθεί να φύγει χωρίς να πληρώσει το λογαριασμό.

γ. Να τους κάνει μήνυση για απόπειρα δολοφονίας μέσω ιδιαιτέρως ισχυρής δόσης γευστικού σοκ.

Και τώρα θα βγει ένας έξυπνος να μου πει να πάω στην bussiness class για να φάω κανονικό φαγητό και όχι τα απομεινάρια του συσσιτίου του Αγίου Παστιόλου του Ντασεσσενσμεκτβισαισεχαφεν που δόθηκαν σε άπορους και άστεγους γύρω στο 1340 και ήταν η κύρια αιτία για την βουβωνική πανώλη που θέρισε πολύ κόσμο.

Αγαπητέ έξυπνε, είσαι μεγάλος μάπας.

Γιατί έστω και αν υποθέσουμε ότι δεν τσιγκουνεύομαι τα συνήθως 200-250 ευρώ παραπάνω (αν και βλέπω ΤΩΡΑ ακριβώς, μια πήγαινε-έλα τιμούλα στα 150 ευρώ οικονομική θέση για Παρίσι, και στα 659 στη business class -έτσι έλεγξα για να μη μιλάμε στον αέρα).

Και ερωτώ : 

Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι για να πληρώσεις ένα πιάτο (και πάλι κακό) φαγητό 250 ευρώ παραπάνω;

Ακόμα και πλούσιος να είσαι. Δεν ξέρω κανέναν πλούσιο που να έγινε πλούσιος σκορπώντας 250ευρα σε πράγματα που δεν άξιζαν. Αντιθέτως ξέρω πλούσιο που είναι πιο τσίπης και από μένα, για αυτό έχει και λεφτά στην πάντα.

Δηλαδή τι σου λέει η αεροπορική με λίγα λόγια :

"Φιλαράκι, με το κανονικό εισιτήριο θα φας ο,τι ξύσουμε από τον πάτο της κατάψυξης και το ξαναζεστάνουμε. ΑΝ θες να φας κάτι που να μη μοιάζει με αλεσμένη ζωοτροφή από λάστιχα αυτοκινήτου για την οποία θα έκαναν πορεία διαμαρτυρίας τα γουρούνια του σφαγείου, θα πληρώσεις στην εταιρεία κανα 200άρι έουρος παραπάνω."

ΜΕ 200 ΕΥΡΩ ΣΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ξέρετε τι μπορώ να φάω ρε λήσταρχοι; 2 αρνιά, ή 2 γουρούνια ολόκληρα, μαζί με τα κρασά, σαλάτες,τυρόπιτες τυροκαφτερές, λουκάνικα, μπλα μπλα μπλα και μπινελίκια για 20 άτομα τραπέζωμα. Ή ένα δείπνο για 2 άτομα (οκ ίσως χωρίς μπουκάλι κρασί) σε όντως βραβευμένο σεφ σε υπερτιμημένο μισελενάτο εστιατόριο στην Αθήνα- και μετά να έχω και ψιλά να πάω για σουβλάκια να χορτάσω.

Και συ θα μου ζητήσεις να σου δώσω 200 ευρώ παραπάνω για ένα αναιμικό μπουτάκι κοτόπουλο με σάλτσα (ζωμό από κύβο, πηγμένο με corn flour και μια κουταλίτσα βούτυρο για το άρωμα) που χωράει σε ένα πιατάκι 6x13 εκατοστά; Μήπως θέλετε να σας δώσουμε και κανα κομμάτι της ανατομίας μας να βγάλετε γούστα;

Με 200 ευρώ παραπάνω θα περίμενα να μου κάνουν και λαπντανς οι αεροσυνοδές, όχι ένα μπούτι κοτόπουλο. Ακούς εκεί.

Πάτε καλά ρε;

Λέω να το σώσω αυτό το κειμενάκι και να το στείλω κάποια στιγμή ως γράμμα διαμαρτυρίας στους επόμενους δηλητηριαστές μου..

Y.Γ: Δυστυχώς δεν έχω κάνει ακόμα διηπειρωτικό ταξίδι, ακούω ότι εκεί συνήθως πέφτει τρελλή μάσα - σε σοβαρές εταιρείες.

Υ.Γ2 : Το δείγμα δοκιμής μου περιλαμβάνει αρκετές ευρωπαϊκές εταιρείες, σε ένα διάστημα ταξιδιών καμιά 15ιά ετών, με αρκετά μίλια στην πλάτη μου. Γιατομπουτσο είναι σχεδόν όλες. Με φαεινή εξαίρεση μια γαμάτη πτήση της (παλιάς) Ολυμπιακής στην οποία είχα μείνει μαλάκας με το φαϊ.

ΥΓ.3: Αυτή την αηδία με το λασπωμένο μακαρόνι νοσοκομείου την εφαγα το Σάββατο το μεσημέρι σε πτήση της άλλης ελληνικής εταιρείας..Αλλά σε αυτούς ειδικά, κάτι νόστιμο δεν έχω φάει ποτέ. Εκτός από το πρωινό που κάτι γίνεται (αν είσαι αρκετά απελπισμένος) (γιατί οκ, πόσο σκατά μπορείς να κάνεις το βραστό μπρόκολο και το καροτάκι; οκ και εκείνη την κακομοίρα τη σκέτη ομελέτα;)

Ουστ Καννίβαλοι!

Κατ'αρχήν καλημέρα.

Δεύτερον, να πάτε οπωσδήποτε στην έκθεση Bodies. Εξαιρετικό θέμα και θέαμα. Και αν καταφέρει κανείς να "σοκαριστεί" , τη Δευτέρα με τον κηδεμόνα του να του βάλω 5 στον έλεγχο.

Πάμε και στο ζουμί. Μετά την έκθεση, κυκλοφόρησε μια λιγούρα στην κορμάρα μου και πήγα για κοψίδια. Ναι, το θέμα μας σήμερα είναι γαστριμαργικό και θα γκρινιάξω κιόλας.

Μέρος πρώτο, να το πάρουμε από την αρχή. ΟΚ σε γαλλικό μαγαζί, το καταλαβαίνω να έχουμε ένα θέμα με το ψήσιμο εξ'ορισμού. Υπάρχει και εδώ ένα "αλλά" όμως. Πήγα τις προάλλες στον Λουσιέν , στα Πετράλωνα. Είναι ένα από τα γνωστά μαγαζιά της περιοχής και μάλιστα με πολύ καλές τιμές και ικανοποιητικότατες μερίδες. Καμία σχέση με τα γνωστά γαλλικά εστιατόρια των Αθηνών που για να φας μια φλούδα κρέας που μόνο σε τραπέζι ανατόμου θα έβλεπες κατά τα άλλα, βάζεις υποθήκη το σπίτι σου. Ο Λουσιέν είναι μια τρύπα μαγαζί , με ωραία διακόσμηση. Κάθεσαι μάλιστα και χύμα, μαζί με τους υπόλοιπους πελάτες και απολαμβάνεις το φαγητάκι σου, το οποίο κοστίζει 20 ευρά το μενού των τριών πιάτωνε. Ωραίααααααααα.. Λέω στη σερβιτόρα λοιπόν ότι θέλω το φιλέτο το μοσχαράκι, αλλά το θέλω ΠΟΛΥ ψημένο, χωρίς αίμα, χωρίς ροζ, χωρίς τίποτα. Αφού με ψιλοστραβοκοίταξε, μου πρότεινε να πάρω καλύτερα το κοτόπουλο με το φουα-γκρα, που θα ήταν πιο κοντά στα βάρβαρα γούστα μου εμένα του ταπεινού άσχετου ελεεινού και τρισάθλιου κάγκουρα που τολμώ σε γαλλικό εστιατόριο να ζητήσω το κρέας μου ψημένο.

Τέλος πάντων έκανα την καρδιά μου πέτρα και είπα να πάρω το κοτόπουλο για να μη χαλαστούμε εκεί μέσα. Η αλήθεια είναι ότι η κρεμμυδόσουπα για πρώτο πιάτο ήταν εξαιρετική, και το κοτόπουλο με το φουα-γκρα πεντανόστιμο. Απ'έξω. Γιατί μόλις πλησίασα πιό προς τα μέσα, ω του θαύματος.. Αιματάκι και ωμότης.

Μη με παρεξηγήτε, οι ωμότητες μου αρέσουν, αρκεί να είναι σε ταινίες με 48 φόνους τα 3 πρώτα λεπτά. ΑΛΛΑ ρε σεις, αρνούμαι κατηγορηματικά να μου πουν πως θα φάω το φαϊ μου. Δε με ενδιαφέρει πως το τρώει ο καλός ο κόσμος, πως το τρώει ο χ μεγαλοσέφ το κρέας του, δε με νοιάζει πως μου προτείνουν να το φάω οι εκάστοτε εστιάτορες. Το κρέας μου μου αρέσει ψημμένο. Δεν θέλω να επέμβω στις συνταγές, δε λέω στο σερβιτόρο "το κοτόπουλο με τα μανιτάρια και τις πιπεριές θα πάρω, αλλά χωρίς τα μανιτάρια και χωρίς τις πιπεριές", απλά ζητάω το κρέας μου ψημμένο. Έστω, κατεστραμμένο για πολλούς. Κάρβουνο και τα λοιπά. Αλλά έτσι το τρώω ρε καννίβαλε, τι σε μέλει εσένα;

Και συνεχίζω με τα χθεσινά. Μετά την έκθεση (στην Τεχνόπολη στο Γκάζι είναι παρεπιπτόντως), πήγαμε απέναντι στο Butcher shop να φάμε κανα κοψίδι. Γιατί τι πιο φυσιολογικό, μετά από μια έκθεση με πτώματα και συκωταριές, από το να θες να φας κρέας. Αν και διαιτεύω τώρα τελευταία, διότι παρετηρήθη κίνδυνος το στομάχι μου να αρχίσει να στρίβει πρίν απο μένα στις γωνίες, είπα να κάνω μια παρασπονδία και να φάω κανα μοσχαράκι στα κάρβουνα και λίγα χόρτα. Όπως και έγινε, με μερικά "αλλά" ενδιάμεσα.

Tο εν λόγω μαγαζί παραδέχομαι πως στυλιστικά είναι απόλυτα του γούστου μου. Θυμίζει πολύ χασαποταβέρνα, αλλά στο πιο καθαρό και περιποιημένο. (Εκεί ψιλιάστηκα τι θα ακολουθούσε αλλά είπα να τολμήσω). Ο χώρος ωραίος, τα τραπέζια μεγάλα, τραπεζομαντηλάκι είχε χασαπόχαρτο κλπ. Οι σερβιτόροι δε ευγενέστατοι και περιποιητικοί.

Και πάμε στο ζουμί. Παρήγγειλα μια σπαλομπριζόλα μοσχαρίσια, την οποία είπα επί λέξη στο σερβιτόρο να μου την φέρει "κάρβουνο, χωρίς καθόλου αίμα".

Προφανώς όμως ο ψήστης του ριξε γείωση με Ουζμπεκιστάν του σερβιτόρου. Έρχεται που λέτε η μεγάαααλη μου μπριζόλα, η οποία απ'έξω φαίνεται εξαιρετική. Με το που ακουμπάω το μαχαίρι, σκάει ένα μουγκανητό το μοσχάρι.... "μουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ"... κάνω μια έτσι, τι να δώ. Από μέσα ο μόσχος ήτο ζωντανός και ακμαίος. Κάτσε ρε παιδιά, σε ελληνικό μαγαζί ήρθα, να φάω ελληνικότατη μπριζόλα. Γιατί ενώ είμαι έλληνας, σε ελληνικό μαγαζί, που θέλει να φάει ελληνική μπριζολίτσα, μου φέρατε γαλλικό ψήσιμο; Επειδή έχω βαρεθεί όμως να είμαι της λογικής "νταξ μωρέ άστο , σιγά, μη γίνουμε και μαλάκες" και επειδή πείναγα ασύστολα και ήθελα να γίνω πολύ μαλάκας, είπα στο σερβιτόρο όσο πιο ευγενικά μπορούσα ότι ενώ είχα παραγγείλει κάρβουνο τη μπριζόλα μου, αυτή ακόμα ήταν ζωντανή. Ευτυχώς ο άνθρωπος δε με στραβοκοίταξε –όπως έχει συμβεί σε άλλο μαγαζί παλαιότερα- και απλά ζήτησε συγγνώμη και μου την πήρε πίσω. Κέρασε και ένα καραφάκι τσίπουρο και μπράβο τους ως μαγαζί. Λίγη τσίπα επαγγελματική δε βλάπτει.

Το κακό είναι ότι και τη δεύτερη φορά που μου ήρθε η μπριζόλα, αν και κατά σημεία ήταν όντως όπως την ήθελα, η κοκκινίλα κυριαρχούσε πάλι κατά τόπους. Οπότε και δεν κατάφερα να ευχαριστηθώ το φαϊ μου. Ευτυχώς το έτερον είχε πάρει φιλετάκια αγριογούρουνου τα οποία και ήταν εξαιρετικά καλοψημένα, οπότε με μια στρατηγική κίνηση ματ της πάσαρα το ματωμένο γάμο του Λόρκα και βούτηξα το αγριογούρουνο.

Πάλι ευτυχώς, ανήκει και εκείνη στη ομάδα Ελλήνων Καννιβάλων και της αρέσουν τα αίματα στις μπριζόλες. Οπότε βολευτήκαμε.

Που θέλω να καταλήξω.. Καταννοώ ότι είναι "της μόδας" το κρέας να το τρώνε σχεδόν ωμό. Καταννοώ πως υπάρχουν εκατό πολύ καλά επιχειρήματα για το πόσο πιο νόστιμο είναι, πιο ζουμερό, ίσως και πιο υγιεινό, όταν τρέχει το αίμα. Καταννοώ ότι ίσως επιδεικνύω αμετροεπή βλαχαδεριά και καγκουριά και προκαλώ ρίγη φρίκης σε γκουρμέ τύπους όταν παραγγέλνω το κρέας μου χωρίς αίμα. Αλλά ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΕΤΣΙ! Και ο Εσκοφιέ να ζωντανέψει και να έρθει να μου κάνει διάλεξη και μαθήματα γαστρονομίας ένα χρόνο. Και ο Φεράν Αντριά να με δέρνει με αβγοδάρτη και να μου πετάει αφρό ελιάς με μαρμελάδα κάστορα όλη μέρα, και ο Επίκουρος, ο Απίκιος και όλοι οι γράφοντες στο Gourmet της Ελευθεροτυπίας, το Γαστρονόμο και συναφή περιοδικά να με γιαουρτώσουν στην πλατεία Συντάγματος και να μου ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ πέρα πάσης λογικής διαφωνίας ότι κάνω λάθος, εγώ θα δεχτώ με χαρά ότι κάνω λάθος, αλλά ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΦΑΩ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΤΟ ΚΡΕΑΣ, ΘΕΛΩ Η ΜΠΡΙΖΟΛΑ ΜΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΝΤΑΡ ΠΕΘΑΜΕΝΗ! Και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Δεν κατάλαβα δηλαδή. Είπαμε, να γίνουμε πιο συνειδητοποιημένοι πελάτες, ναι. Να ψάχνουμε το μαγαζί που έχει τις εξαιρετικές πρώτες ύλες, τη σωστή καθαριότητα, να μη μας γδύνει στο όνομα κάποιας και καλά εξεζητημένης αισθητικής, ναι. Αλλά συγγνώμη, σε κάποια βασικά πράγματα, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Σου είπα εγώ πως θα μαγειρέψεις το γιουβέτσι ώστε να το πετύχεις όπως το κάνω εγώ σπίτι; Όχι. Φυσικά και σπάνια μου αρέσει το γιουβέτσι έξω, επειδή έχω συνηθίσει το δικό μου. Αλλά δε θα το γυρίσω ποτέ πίσω.

Ή με το παστίτσιο πχ. Το τσάκιζα το παστίτσιο και στο στρατό ακόμα (και παραδόξως, ο μάγειρας στην 129, έφτιαχνε εξαιρετικό παστίτσιο). Αλλά τι να κάνω που το έχω συνηθίσει με μια συγκεκριμένη γεύση; Μη σου πω και με συγκεκριμένης προέλευσης υλικά. Από τα βούτυρα και τα αυγά για τη μπεσαμέλ μέχρι τον κιμά . Ε δε θα γυρίσω ούτε παστίτσιο ποτέ πίσω σε μαγαζί ας πούμε. Σπάνια το παραγγέλνω κιολας βέβαια, αλλα τέλος πάντων.

Πριν κάποια χρόνια είχα πάει καλεσμένος σε ένα σπίτι ημινεόπλουτων. Βασικά ήταν από τη γνωστή φάρα "ο Τανάσης από τις Κουκουβάουνες και η Ζωζώ από το Καλέντζι, που φοράγαν σαμπρέλες για παπούτσια και πήζαν το τυρόγαλο με το νύχι του ποδιού, ξαφνικά κονομησαν ένα σπίτι σε σικ προάστιο και τώρα τους φωνάζουμε Μαρία Αντουανέττα και Υβ-Μισελ". Εκεί λοιπόν είχε το κυρίως πιάτο βοδινό φιλέτο. Το βάλανε στο φούρνο στις 8 και το βγάλανε στις 8:30. Ένα φιλέτο πάχους όσο τα μπούτια της Κατερίνας Γιουλάκη πριν τα Bodyline. Με το που του ακουμπήσαν το μαχαίρι, φρααααααααααπ... Παρεξηγήθηκαν κιόλας και έφριξε το αριστοκρατικό τους πετσί όταν αρνήθηκα ευγενικά να το φάω και μου την είπαν κιόλας για το πόσο άβγαλτος είμαι και πόσο δεν ξέρω και ότι θα πρέπει να μάθω να τρώω σωστά. .. Και κει μου ήρθε να τους πω φυσικά "ουστ μωρή και ουστ ρε πεινάλα, που κυνηγούσατε τα παϊδάκια τα καρβουνιασμένα που πέφταν από τα τραπέζια του μαγέρικου και λέγατε και ευχαριστώ. Που δε κάνατε λαδομπούκι μέχρι τα 30 σας, επειδή το μόνο λάδι που μπορούσατε να αγοράσετε ήταν η λίγδα από την κασίδα σας"..

Τέλος πάντων και κλείνω. Σέβομαι την όποια γαστριμαργική παράδοση, τον αγώνα και το μεράκι των επαγγελματίων μαγείρων που σκίζονται για να ταϊσουν τους πελάτες τους σωστά, με εκλεκτής ποιότητας πρώτες ύλες κλπ κλπ κλπ. Αλλά τη μπριζόλα μου τη θέλω καμμένη, τη μπύρα μου κρύα και τη γυναίκα μου ζεστή! :p

Τάδε έφη δι πρόφετ.

Άντε και έχω και τσίτα νεύρα με τη δουλειά...

Gourmet δημοσιότης

Ο Antonis.X μου σφύριξε πως την περασμένη Κυριακή η αφεντομουτσουνάρα μου είχε την τιμητική της στο περιοδικό Gourmet της Ελευθεροτυπίας, σε ένα άρθρο της αγαπημένης κ.Κρεμεζή, για την ύπαρξη gourmet blogs στην Ελλάδα.

Κατ αρχήν ευχαριστώ την κ. Κρεμεζή, όχι για την τσαμπέ διαφήμιση, αλλά για μερικές από τις φοβερές συνταγές της που έχω δοκιμάσει και πραγματικά γλείφαμε και τα νυχοποδαράκια μας. Ειδικά μια ισπανική, ένα κουνελάκι με δαμάσκηνα και κουκουνάρι και μια σάλτσα από αμύγδαλα και σκόρδο, κυρία Αγλαϊα μου, τι να σας πω, να στε καλά.
Επίσης να σας διαβεβαιώσω κυρία Κρεμεζή μου, πως όντως μπορεί να μην είμαι ούτε προφήτης, ούτε διαδικτυακός πολιτευτής, αλλά πραγματικά το σουτζουκάκι το σμυρνέϊκο που φτιάχνω έχει εξυμνηθεί από μια πλειάδα τσαμπατζήδων αχαϊρευτων και χαραμοφάηδων φίλων που ταϊζω συχνά για μια 8ετία. Γενικά το προσπαθώ το πράμα και δοκιμάζω ό,τι προλαβαίνω. Αφήστε που -μεταξύ μας τώρα- για μας τους ασχημομούρηδες κ. Κρεμεζή μου, η μαγειρική είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να ..χμμ.. έρθουμε πιο κοντά με τα εκάστοτε αντικείμενα του πόθου μας. -Το μοσχαράκι μπουργκινιόν είναι στατιστικά το πιο επιτυχημένο πιάτο, ακολουθούμενο από το χουνκιάρ μπεγερντί-
Επί των gourmet θεμάτων τώρα. Δυστυχώς τουλάχιστον εδώ μέσα, δεν υπάρχει κανένας "ειδικός" ή επαγγελματίας. Τουλάχιστον εγώ, ναι είμαι απλά ένας ερασιτέχνης της κουζίνας, που όμως το έχει πάρει σοβαρά το χόμπι και προσπαθεί να μαθαίνει συνεχώς πράγματα. Βέβαια ο καθένας έχει τις δικές του προσωπικές προτιμήσεις και τη δική του "κουλτούρα" της γεύσης. Π.χ η αφεντιά μου δεν είναι ιδιαίτερα ενθουσιασμένη με την λεγόμενη fusion κουζίνα και απεχθάνεται τα αποτελέσματα της μοριακής γαστρονομίας. Το ομολογώ, είμαι πιο ρουστίκ τύπος. Πιο χωριάτης. Ο ουρανίσκος μου δεν είναι εκπαιδευμένος να τρώει πιάτα όπως "πούδρα ούζου με σάλτσα κοκορετσιού και μυαλά αρνιού κονφί". Να μιλήσουμε για πάπια κονφί, να φάω ένα κοπάδι πάπιες, ναι. Που λέτε κυρία Κρεμεζή μου, και εγώ και οι γνωστοί και φίλοι μου όταν βγαίνουμε να φάμε, βγαίνουμε για να ικανοποιήσουμε τους ουρανίσκους μας, τα στομάχια μας, και να διασκεδάσουμε καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι, με τα ωραία τα κρασάκια μας, καλαμπουρίζοντας συνεχώς. Έχουμε παρατηρήσει όμως, πως αρκετός κόσμος όταν βγαίνει για να φάει, έχει μια διαφορετική αντίληψη, η οποία μπορεί και να ναι σωστή μπορεί και λάθος, δε θέλω να κρίνω επί του παρόντος (αν και τρώγομαι). Υπάρχει κόσμος που βγαίνει για να φάει, ώστε την άλλη μέρα να μπορεί να πει "Πήγαμε στο Χ εστιατόριο, καλά ε... 500 ευρώ χαλάσαμε". Εμείς από την άλλη λέμε "Πήγαμε στο Χ εστιατόριο, φάγαμε ένα χουνκιάρ, άλλο πράμα. Αφρός ο πουρές μελιτζάνας, έλιωνε το μοσχαράκι, και το μπαχάρι με την κανέλα μύριζε 3 τετράγωνα μακριά. Και είχε και ένα κοκκινο κρασί, διαμάντι."
Δυστυχώς όμως, ΓΝΩΣΕΙΣ επί του θέματος δεν έχουμε. Ούτε και εγώ. Έχω ένα κάρο βιβλία μαγειρικής σπίτι, παίρνω κάααθε Κυριακή τα 2 πιο αξιοπρεπή -κατ εμέ- περιοδικά μαγειρικής, και όποτε βλέπω κανα περίεργο στην τηλεόραση, βουρ στυλό και χαρτί. Αλλά ελπίζω να μη φρίξετε τώρα, ακόμα και Kobe beef να μου έφερναν, εγώ δε μπορώ να το φάω σενιάν. Δε θέλω το αιματάκι του μέσα, πως να το κάνουμε. Ο ουρανίσκος και το στομαχάκι μου επαναστατούν. Τι να κάνουμε τώρα. Ναι, παραβιάζω αρκετούς γαστρονομικούς "κανόνες". Αλλά αφού δε μπορώ να τα φάω, δε μου πάει η γεύση, τι να κάνω;
Και να σας πω και μια άλλη σκέψη κ. Κρεμεζή μου; Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο μπορούμε να οριοθετήσουμε στενά το θέμα γεύση. Όπως λέει και η γνωστή παροιμία, "περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα". Αφού η μαγειρική είναι τέχνη, είναι δημιουργία, είναι φαντασία και μεράκι. Είναι δυνατόν να πούμε "αυτό είναι σωστή τέχνη, αυτό λάθος;". Δε μιλάω βέβαια για κάτι γαστρονομικά εγκλήματα που κυκλοφορούν, προφανώς. Τα υλικά πρέπει να είναι αλφάδι πάντα. Αλλά, από κει και πέρα, ο καθένας τον ουρανίσκο του. Είχα εκνευριστεί απίστευτα κάποτε, σε ένα τραπέζι, που δύο "connoisseurs" συνδαιτημόνες, πραγματικά με είχαν εξοργίσει επιμένοντας να μου υποδείξουν τι ΠΡΕΠΕΙ να μου αρέσει για να θεωρηθώ και εγώ άνθρωπος και άξιος να κάτσω στο τραπέζι τους. ΟΧΙ ρε παιδιά, δε μου αρέσει η ρόκα. ΕΛΕΟΣ με τη ρόκα. ΟΥΤΕ μπορώ να φάω φιλέτο με αίμα. Πείτε με βλάχο, πείτε με αδαή, πείτε με αμόρφωτο, αλλά νισάφι πια. Εσείς θα κάνετε κουμάντο στο τι θα σαβουρώσει ο καταπιώνας μου; Ε μα πια. Αφήστε που οι μισοί από αυτούς που λυσσάνε για ρόκα και φιλέτο αιματηρό, πρίν μερικά χρόνια τρώγανε χαρούπια και μπομποτάλευρο και δεν είχανε που την κεφαλή όχι κλίναι, αλλά πλύναι. Και τώρα ξαφνικά μου την είδαν πρωτευουσιάνοι και γευσιγνώστες.
Μακρυγορώ και θα έλεγα και άλλα, αλλά τώρα πρέπει να πάω για το ουζάκι μου, το οποίο θα συνοδευτεί από -ελπίζω να έχει σήμερα- σαρδελίτσα στα κάρβουνα, γαριδούλα σκορδάτη και γαυράκι. Τρέχει ήδη το σαλάκι.
Κυρία Κρεμεζή μου την καλημέρα μου και συνεχίστε να μας δίνετε τέτοιες ωραίες συνταγές.
Υ.Γ : Ενδεχομένως και να μη σας ενδιαφέρει, αλλά ανακάλυψα μερικά site τα οποία έχουν συνταγές μεσαιωνικής ευρωπαϊκής κουζίνας και ετοιμάζομαι για την πρώτη δοκιμή :
http://www.godecookery.com/goderec/grec46.htm
A Boke of Gode Cookery Presents
Tartes de Chare .iij. A-nother manere
PERIOD: England, 15th century | SOURCE: Harleian MS. 279 | CLASS: Authentic
DESCRIPTION: Pork pie with eggs, honey, & spices.
ORIGINAL RECEIPT:
.iij. A-nother manere. Tak fayre porke y-broylid, & grynd it smal with yolkys of Eyroun; þan take Pepir, Gyngere, & grynd it smal, & melle it with-al, & a lytel hony, & floryssche þin cofyns with-ynne & with-owte, & hele hem with þin ledys, & late hem bake, & serue forth.
- Austin, Thomas. Two Fifteenth-Century Cookery-Books. Harleian MS. 279 & Harl. MS. 4016, with extracts from Ashmole MS. 1429, Laud MS. 553, & Douce MS 55. London: for The Early English Text Society by N. Trübner & Co., 1888.
GODE COOKERY TRANSLATION:
Pies of Baked Meat - 3rd variation. Take broiled pork, & grind it into small pieces and add egg yolks; then add pepper, ginger, and a little honey, & place in pie shells, & add lids, & bake, and serve.
MODERN RECIPE:
* one 9" pie shell with lid
* 1 1/2 # broiled pork, either minced, ground, or cut into small pieces
* 1/2 t. salt
* 6 egg yolks
* 2 t. ginger
* 1/4 t. pepper
* 1/3 c. honey
Mix together all ingredients, making sure the mixture is slightly runny. (If not, add more egg yolks.) Place mixture in pie shell, add lid, add some decorative steam holes or slashes to the lid, then bake at 375° F for 30 - 45 minutes, or until a golden brown. Serves 8.
Option: Add 1/2 cup of either currants, chopped dates, raisins, or pine nuts, or any combination of these ingredients.
This recipe is a variation, or "a-nother manere" of a pie called Tartes de chare, which appears on the same page as a-nother manere. The original Tartes de chare is a more complex recipe, and contains, among other ingredients, currants, dates, raisins, & pine nuts, which is why I have included them as an option in the redacted recipe. The addition of any or all of these items will dramatically improve the taste of the pie, so feel free to play with these ingredients in any combination that you find the tastiest. Personally, I find that the juice released by the currants as they bake greatly accentuates the flavor of the pork, and so almost always include them when I make this dish.