Είναι μία από αυτές τις μέρες που απλά έχω ζοχάδες για κάτι μικρό που με ενόχλησε και ήταν αρκετά μικρό ώστε να μπορέσω να το μεγαλοποιήσω και να το κάνω τεράστιο, γιατί είμαι πάντα υπερβολικός.
Τον τελευταίο καιρό δε, διακρίνω μια τάση να είμαι ιδιαίτερα πιο ευαίσθητος σε πολλά πράγματα που παλιότερα μπορεί και να τα προσπέρναγα και ως ελάσσονες ενοχλήσεις-αλλά όχι πια. Κοινώς, μάλλον γερνάω και παραξενεύω περισσότερο.
Πάμε όμως να δούμε τι μου έκανε τα νεύρα πριονοκορδέλες τις τελευταίες μέρες :
Το φαγητό στις αεροπορικές εταιρείες
Ρε παλιομουρχούτηδες, ρε βασιβουζούκοι, ρε καρμπόγυφτες, ρε άτιμοι υποκριτές, τι ανοησίες είναι αυτές που μας ζαλίζετε τον έρωτα κάθε τρείς και λίγο στα περιοδικά σας ή στις τηλεοράσεις. Ποιος "βραβευμένος σεφ" ρε όρνεα δουλεύει σε εσάς; Και ποιος παπάρας του έδωσε βραβείο για αυτά που μας σερβίρετε; Μπαίνεις ο κακομοίρης στο αεροπλάνο. Σε εταιρεία που "έχει ακόμα λεφτά" και δε σου βγάζει μόνο ένα σακουλάκι αλατισμένα μπισκοτάκια (όπως η Αλιτάλια). Και περιμένεις να έρθει το "φαγητό". Όσο περιμένεις, ρίχνεις και μια ματιά στο περιοδικό της εταιρείας. Και βλέπεις φωτογραφία του αρχιμαγείρου της Wings Οf Death Airlines με απαστράπτον χαμόγελο να σου παρουσιάζει το νέο "μενού" της εταιρείας, που σερβίρεται "αποκλειστικά" σε 4-5 δρομολόγια (ένα από τα οποία έχεις πάρει και εσύ). Με κάτι ζουμερά μπουτάκια (όχι αεροσυνοδών) (αλλά κοτόπουλο) σε πρώτο πλάνο, με τα κρασά, με τις σαλάτες με με με με με. Και περιμένεις να σου ρθει το ρημαδοφαγητό ελπίζοντας πως οκ, δε θα ναι σαν τη φωτογραφία προφανώς, αλλά τουλάχιστον θα χουν βελτιωθεί από την προηγούμενη φορά. Και έρχεται η αεροσυνοδός (μανίτσα το φουλάρι σου...) χαμογελαστή, μυρωδάτη, ευγενική και σου προσφέρει το δισκάκι σου με όλα τα απαραίτητα. Βουτυράκι, τυράκι, σαλατούλα, χαλβά σιμιγδάλι και το γνωστό αλουμινένιο σκεύος με το φαϊ. Και το ανοίγεις το ρημάδι. Και οκ, δεν μοιάζει με τη φωτογραφία, αλλά δεν είναι και καν το φαγητό της φωτογραφίας. Και λες, νταξ ρε παιδί μου, σήμερα σερβίρουν άλλο. Κάθε μέρα τα ίδια; Αλλά αφού είδες τον βραβευμένο σεφ στο περιοδικό, περιμένεις τουλάχιστον τα ριγκατόνι-με-κάτι-σαν-κιμά-και-μπεσαμέλ να είναι νόστιμα κλπ κλπ κλπ. Ή έστω αλατισμένα.
ΠΑΠΑΡΙΑ ΚΑΣΤΟΡΑ!
Μέσα στο αλουμινένιο σκεύος είναι χωμένη μια ασπροκαφεκόκκινη γλίτσα ανακατωμένη με μακαρόνια τόσο παραβρασμένα που οι κυρίες στο αεροπλάνο μπορούν να τα κάνουν κρέμα νυκτός. Το αλάτι στα μαγειρεία τους είχε τελειώσει, το ίδιο και το πιπέρι. Και το λάδι/βούτυρο/μαργαρίνη/φυτίνη/παραφινέλαιο/γράσο/Castrol gtx heavy mileage , ΚΑΤΙ ΛΙΠΑΡΟ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ.
Με τρόμο και δέος, δοκιμάζεις την πρώτη μπουκιά και βλέπεις την επιληπτική κρίση να ρχεται προς το μέρος σου με μεγάλα απειλητικά βήματα και ένα μεγάλο απειλητικό ρόπαλο που πάνω του έχει πινακίδα νεον με τη φράση "ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΠΟΥΡΕ" με μεγάλα απειλητικά γράμματα. Μαλάκα μου αν το σέρβιρες αυτό στο στρατό, ακόμα και στο κέντρο εκπαίδευσης -(για τις κυρίες της παρέας να υποσημειώσουμε πως συνήθως στο στρατό, στο κέντρο εκπαίδευσης, λόγο αθρόας προσέλευσης ποντικιών και ψαριών -συγγνώμην νεοσυλλέκτων- το φαγητό τείνει να είναι χειρότερο από ο,τι στις μονάδες) - ακόμα και στο κέντρο εκπαίδευσης να το σερβίρεις αυτό λέω, θα έχεις 5 αυτοκτονίες γιατί τους έκανε βαβά η κοιλίτσα, 156 τηλέφωνα σε διάφορα βύσματα για να απολυθεί ή εκτελεστεί κατά προτίμηση ο μάγειρας, και 154657654 blogposts,tweets,mails κλπ κλπ κλπ με κεντρικό θέμα το "πόσο δεν την παλεύω στοστρατογαμωτοσπιτιτουςοιμαλακεςμαςδηλητηριάζουν και δε μας σέβονται εμάς που είμαστε τόσο γαμάτα ντερβισόπαιδα και αλάνια".
Ούτε καν σε νοσοκομείο δε σερβίρεται τέτοιο πράμα. Θα άρχιζαν οι ασθενείς να πηδάνε από τα μπαλκόνια σαν τα ποντίκια από τα πλοία, μαζί με τους καθετήρες και τους ορούς.
Με λίγα λόγια, θα ήθελα να γράψω ένα μακροσκελές mail στον υπεύθυνο σίτισης και αρχισέφ της εταιρείας (της όποιας εταιρείας, ακόμα δεν έχω φάει κάτι το οποίο να μπορούσε να σταθεί σε περίσταση ανώτερη συσσιτίου για ανθρώπους που έχουν απωλέσει την αίσθηση της γεύσης - και είναι άστεγοι).
Θα ήθελα να του εκφράσω την έκπληξή μου που για αυτό το γλιτσερό και άγευστο σίχαμα χρειάστηκε πραγματικά σεφ για την παρασκευή του. Η γενικότερη εντύπωση που σου δίνει το αποτέλεσμα είναι ότι κάποιος εχθρός της εταιρείας είχε πρόσβαση στα μαγειρεία, πήρε μια μεγάλη κατσαρόλα, έριξε μέσα ό,τι βρήκε τριγύρω του (μακαρόνια,γάλα,αυγά,ενα-πράμα-σαν-κρέας,στόκο,ασβεστοκονίαμα,αντιμουχλική σιλικόνη,δυό γεμάτα τασάκια,το νερό της σφουγγαρίστρας και δύο κάλτσες τροχονόμου, έτσι για τη γεύση), το έβαλε να βράζει 46 ώρες σε συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας που θα έλιωναν διαμάντια και μετά το σέρβιρε στην αποσβολωμένη πελατεία της αεροπορικής εταιρείας, έχοντας το έξτρα μπόνους ότι κανένας καριόλης μέσα στο αεροπλάνο δε μπορεί
α. Να αρχίσει να τους βρίζει σκαιότατα για την υπεροψία του να θεωρούν αυτό το πράμα που μοιάζει σα να έχει περάσει πρώτα μέσα από το πεπτικό σύστημα σκύλου, φαγητό.
β. Να τους το πετάξει στη μούρη και να σηκωθεί να φύγει χωρίς να πληρώσει το λογαριασμό.
γ. Να τους κάνει μήνυση για απόπειρα δολοφονίας μέσω ιδιαιτέρως ισχυρής δόσης γευστικού σοκ.
Και τώρα θα βγει ένας έξυπνος να μου πει να πάω στην bussiness class για να φάω κανονικό φαγητό και όχι τα απομεινάρια του συσσιτίου του Αγίου Παστιόλου του Ντασεσσενσμεκτβισαισεχαφεν που δόθηκαν σε άπορους και άστεγους γύρω στο 1340 και ήταν η κύρια αιτία για την βουβωνική πανώλη που θέρισε πολύ κόσμο.
Αγαπητέ έξυπνε, είσαι μεγάλος μάπας.
Γιατί έστω και αν υποθέσουμε ότι δεν τσιγκουνεύομαι τα συνήθως 200-250 ευρώ παραπάνω (αν και βλέπω ΤΩΡΑ ακριβώς, μια πήγαινε-έλα τιμούλα στα 150 ευρώ οικονομική θέση για Παρίσι, και στα 659 στη business class -έτσι έλεγξα για να μη μιλάμε στον αέρα).
Και ερωτώ :
Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι για να πληρώσεις ένα πιάτο (και πάλι κακό) φαγητό 250 ευρώ παραπάνω;
Ακόμα και πλούσιος να είσαι. Δεν ξέρω κανέναν πλούσιο που να έγινε πλούσιος σκορπώντας 250ευρα σε πράγματα που δεν άξιζαν. Αντιθέτως ξέρω πλούσιο που είναι πιο τσίπης και από μένα, για αυτό έχει και λεφτά στην πάντα.
Δηλαδή τι σου λέει η αεροπορική με λίγα λόγια :
"Φιλαράκι, με το κανονικό εισιτήριο θα φας ο,τι ξύσουμε από τον πάτο της κατάψυξης και το ξαναζεστάνουμε. ΑΝ θες να φας κάτι που να μη μοιάζει με αλεσμένη ζωοτροφή από λάστιχα αυτοκινήτου για την οποία θα έκαναν πορεία διαμαρτυρίας τα γουρούνια του σφαγείου, θα πληρώσεις στην εταιρεία κανα 200άρι έουρος παραπάνω."
ΜΕ 200 ΕΥΡΩ ΣΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ξέρετε τι μπορώ να φάω ρε λήσταρχοι; 2 αρνιά, ή 2 γουρούνια ολόκληρα, μαζί με τα κρασά, σαλάτες,τυρόπιτες τυροκαφτερές, λουκάνικα, μπλα μπλα μπλα και μπινελίκια για 20 άτομα τραπέζωμα. Ή ένα δείπνο για 2 άτομα (οκ ίσως χωρίς μπουκάλι κρασί) σε όντως βραβευμένο σεφ σε υπερτιμημένο μισελενάτο εστιατόριο στην Αθήνα- και μετά να έχω και ψιλά να πάω για σουβλάκια να χορτάσω.
Και συ θα μου ζητήσεις να σου δώσω 200 ευρώ παραπάνω για ένα αναιμικό μπουτάκι κοτόπουλο με σάλτσα (ζωμό από κύβο, πηγμένο με corn flour και μια κουταλίτσα βούτυρο για το άρωμα) που χωράει σε ένα πιατάκι 6x13 εκατοστά; Μήπως θέλετε να σας δώσουμε και κανα κομμάτι της ανατομίας μας να βγάλετε γούστα;
Με 200 ευρώ παραπάνω θα περίμενα να μου κάνουν και λαπντανς οι αεροσυνοδές, όχι ένα μπούτι κοτόπουλο. Ακούς εκεί.
Πάτε καλά ρε;
Λέω να το σώσω αυτό το κειμενάκι και να το στείλω κάποια στιγμή ως γράμμα διαμαρτυρίας στους επόμενους δηλητηριαστές μου..
Y.Γ: Δυστυχώς δεν έχω κάνει ακόμα διηπειρωτικό ταξίδι, ακούω ότι εκεί συνήθως πέφτει τρελλή μάσα - σε σοβαρές εταιρείες.
Υ.Γ2 : Το δείγμα δοκιμής μου περιλαμβάνει αρκετές ευρωπαϊκές εταιρείες, σε ένα διάστημα ταξιδιών καμιά 15ιά ετών, με αρκετά μίλια στην πλάτη μου. Γιατομπουτσο είναι σχεδόν όλες. Με φαεινή εξαίρεση μια γαμάτη πτήση της (παλιάς) Ολυμπιακής στην οποία είχα μείνει μαλάκας με το φαϊ.
ΥΓ.3: Αυτή την αηδία με το λασπωμένο μακαρόνι νοσοκομείου την εφαγα το Σάββατο το μεσημέρι σε πτήση της άλλης ελληνικής εταιρείας..Αλλά σε αυτούς ειδικά, κάτι νόστιμο δεν έχω φάει ποτέ. Εκτός από το πρωινό που κάτι γίνεται (αν είσαι αρκετά απελπισμένος) (γιατί οκ, πόσο σκατά μπορείς να κάνεις το βραστό μπρόκολο και το καροτάκι; οκ και εκείνη την κακομοίρα τη σκέτη ομελέτα;)
