Ο συγκεκριμένος είναι ένας ελκυστής Lorenz.
Μια και αύριο θα γιορτάσετε τον άγιο της αγάπης(διαφωνώ βέβαια κάθετα με αυτό το πανηγύρι,αλλά ας είμεθα στο κλίμα των ημερών,όλο αντιρρησίας;), είπα και εγώ να γράψω κάτι μελιστάλαχτο αφήνοντας κατά μέρος την τελευταία γκρίνια.
Και η αφορμή ήταν οι ελκυστές. Δυό οντότητες σε μία, στριφογυρνώντας γύρω από δυό σημεία. Κλωθογυρίζοντας αέναα, μυστηριακά, εγκλωβισμένοι σε έναν μαθηματικό εναγκαλισμό, μη μπορώντας να ξεφύγουν. Διαρκώς στριφογυρνούν, και δείχνουν ότι θα φύγουν, αλλά πάντα ολοκληρώνουν τον κύκλο τους και επιστρέφουν στην αρχή τους. Εκεί που συναντώνται τα φτερά της χαοτικής πεταλούδας. Εκεί που βρίσκεται το νόημα της ύπαρξής τους. Στη γεννεσιουργό αιτία της κλασματικής τους διάστασης. Δεν είναι καν δύο οντότητες είναι μία που σκέφτεται να γίνει δύο, αλλά όταν απομακρύνεται από τον εαυτό της, αποφασίζει ότι δεν αντέχει μακριά του. Είναι μια αιωνιότητα από αιτιατά που ξαναανακαλύπτουν την αιτία τους κάθε φορά με καινούρια θέρμη.
Είναι το ατέλειωτο παιχνίδι της ζωής σε ένα κατά τα άλλα χαοτικό σύμπαν. Η πρωτόγονη επιστροφή στα όνειρα που δεν τολμούν να γίνουν πραγματικότητα.
(Ούτε εγώ δεν ξέρω τι ακριβώς είπα...)
Όσοι είστε τυχεροί και αγαπάτε, χέστε την αυριανή μέρα, αλλά δείξτε το καθημερινά. Έστω ρε με ένα σημείωμα στο ψυγείο το πρωί.
Έστω και με έναν μικρό, παράξενο ελκυστή ;)
