Περί καπνίσματος...

Καπνίζω. Από πολύ έως πάρα πολύ, ενίοτε απλά αρκετά, ενίοτε και υπερβολικά πολύ (ειδικά άμα μπλέξω με Zaphod που είμαι σίγουρος ότι αποτελεί μία από τις κύριες αιτίες για το φαινόμενο του θερμοκηπίου στη Γη, αλλά και σε άλλους πλανήτες).
Στο σπίτι, ειδικά άμα διαβάζω, άμα παίζω κανα παιχνίδι ή άμα βλέπω House, του αλλάζω τα φώτα. Χμμ, τώρα που το σκέφτομαι, η σωστή πρόταση θα ήταν "στο σπίτι του αλλάζω τα φώτα".
To τσιγάρο ενίοτε είναι η προέκταση του χεριού μου. Δεν είναι μια απόλαυση. Είναι -όπως είχε ειπωθεί και στο Friends κάποια στιγμή- αυτό που έλειπε από το χέρι μου . Γουστάρω πως το λένε.
Με τον καφέ το πρωί. Με το δεύτερο καφέ. Στο διάλειμμα. Στο άλλο διάλειμμα. Στο αυτοκίνητο πήζοντας στην κίνηση και με ZZ Top ή Tom Waits τσίτα. Μετά το φαγητό. Πριν το φαγητό. Μετά το σεξ. Πριν το σεξ. Κατά τη διάρκεια του σεξ. (ΟΚ αυτό για μερικές είναι γαιδουριά αλλά ποτέ δε με κατηγόρησε κανείς ως ευγενή). Τώρα που γράφω το ποστάκι.
Είναι όμως μια κακή συνήθεια, που θα με καταστρέφει σιγά σιγά και που θα μου δημιουργήσει τρομερά προβλήματα σε λίγα χρόνια αν δε το κόψω. ΟΚ θέλω να το κόψω αλλά το πνεύμα αδύνατον..Θα προσπαθήσω σύντομα όμως. Το βασικότερο είναι ότι ενοχλεί και βλάπτει τους γύρω μου που δεν την έχουν τη συνήθεια. Και εδώ αρχίζουν τα σοβαρά. ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΠΕΧΘΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΒΛΑΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ.
Οι συνταγματικές μου ελευθερίες σταματούν εκεί που αρχίζουν αυτές του δίπλα μου. Και η κοινωνική ευθύνη που έχει ο καθένας μας, σε συνδυασμό με την προσωπική του ευαισθησία πρέπει να βάζουν τα όρια κάποιες φορές.
Τις τελευταίες μέρες έχω ακούσει απίστευτες παπάτζες από καπνιστές Ελληναράδες και Ελληναρούδες στα ραδιόφωνα (άκουγα και τώρα το πρωί στην εκπομπή του Βασίλη Αδαμόπουλου στον ΑΝΤ1). Έχω διαβάσει επικές αττάκες σε ένα σχετικό άρθρο σε κάποιο περιοδικό - δε θυμάμαι ποιο τώρα.
Αττάκες του στυλ
"Μα είναι δυνατό να πας στα μπουζούκια και να μην καπνίσεις;"
(ναι αγάπη μου είναι. Όπως είναι δυνατό να πας στα μπουζούκια και να μη μπαλαμουτιάσεις με το ζόρι κανά ξέκωλο στις τουαλέτες. Και αυτό απαγορεύεται και μάλιστα για μερικούς μερικούς είναι πιο δύσκολο να το περιορίσεις από ό,τι το κάπνισμα. Για αυτό δεν πάω ποτέ στα μπουζούκια..)
Αυτή η εμμονή του Ελληναρά με τα μπουζούκια είναι άλλο πράμα. Μπουζούκια απο δω, μπουζούκια απο κει, μπουζούκια παραπέρα. Του πανε να του κόψουν το τσιγάρο και φρίκαρε επειδή δε θα μπορεί να ακούει τους λαϊκούς α-ηδούς να τραγουδάνε "τώρα που φυγες μαντάμ, έχω πήξει στα σαρδάμ, θα τα κάνω γης μαδιάμ" και να ανάβει το σιγαρέττο να ρουφάει μέσα του την πίκρα όλου του ντουνιά να ουμ..
Μετά μας πιάνει το επαναστατικό μας. Με τις "ελευθερίες" μας και παπάρια μάντολες. Έχουμε μπλέξει την ελευθερία με την ασυδοσία εδώ και πολλά χρόνια μάγκες. Για τους Έλληνες, εδώ και πολύ καιρό "ελευθερία" σημαίνει "κάνω ότι μου κατέβει στην κασίδα και να πάνε να συνουσιαστούν με ένα τραίνο σομαλούς πειρατές οι άλλοι".
Τί; Ποιος είσαι συ κύριε Ευρωπαίε που θα μου πεις εμένα να μην πίνω μια μπουκάλα Σινκγλ Μολτ Πετρέλαιο όταν ακούω την Υπέρτατη να τραγουδάει μαλακίες; Πας καλα κυρ Ευρωπαίε; Τι λε ρε κουτόφραγκε; Εγώ τη μπουκάλα μου θα την κατεβάσω και μετά θα πάρω και το κωλοφτιαγμένο με τις τουρμπίνες και τα φωτάκια Αστρόπλοιο Γκαλάκτικα ΙΙ - Η επιστροφή, και θα κάνω κωλιές στην παραλιακή. Και το χω κιόλα δε παίζει να σκοτώσω κανέναν. Και άμα τον σκοτώσω, αυτός φταίει που ήταν εκεί όταν εγώ έκανα ψιλά το σεβντά μου και τον έγραφα στην άσφαλτο με καουτσούκ πρώτης πχιότητας (450 έουρος το λάστιχο μιλάμε, κωλιά και 20αρικο ο Βαγγέλας).
Ποιος είσαι συ σιορ Ευρωπαίε που θα μου πεις να μην ανάβω την τσιγαρούμπα μου όπου εμένα μου καπνίσει να καπνίσει το σύμπαν; Να κόψεις ΕΣΥ το τσιγάρο πρώτος και μετά θα το σκεφτώ. Θα το σκεφτώ και θα σε κοροϊδέψω και θα ανάψω άλλο ένα. Να κόψουν τα τσιγάρα πρώτοι οι καρδιολόγοι (πραγματικό μήνυμα που έσκασε το πρωί στον ΑΝΤ1). ΝΑ ΚΟΨΟΥΝ ΤΑ ΤΣΙΓΑΡΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΠΛΗΝ ΕΜΟΥ ΔΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΙΑΘΕΤΩ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΛΑΜΠΑΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΜΟΥ. Και είμαι και Ελ και έχω και το γονίδιο Αιψηλων μην το ξεχνάμε μη κλάσω και βρωμίσει πολιτισμική κλερονομιά αιώνων! Αρχαία ιστορία λέμε, αμ πως.
Ξέρω και Πλούταρχο λέμε. Απέξω. Όλα. Να τώρα που μιλάω θυμήθηκα το σκηνικό που κλαψομούνιαζε στην πίστα και έτρεχε το δάκρυ κορόμηλο δικέ μου λέμε, είχαν μουσκέψει μέχρι και οι Πιερ Γκαρντέν κάλτσες μου λέμε δικέ μου. Και έπεφτε ο Τσίβας κεχριμπάρι λέμε στο κρύσταλλο της Βοημίας και κατέβαινε πύρινη λάβα στο λάρυγξ μου το δηλητήριο και είπα στη Τζούλι "φέρε μωρή χαμούρα και ένα πούρο από αυτά τα 25αποντα τα κουβανέζικα, μη σου δώσω καμιά ξανάστροφη και δεις την Παπαρήγα πρόεδρο των ΗΠΑ. Είπα μωρή , το παιδί πονάει, φέρε να τραβήξω τζουρέττο να μαυρίσει το πλεμόνι όπως και η ψυχή μου, γιατί με συγκίνησε ο πούστης λέμε!"
Ε-πανάσταση μωρέϊ..
Εχει η άλλη δυό μωρά τώρα και κρατάει το κεφάλι του μωρού, στο χέρι το τσιγάρο, και με το άλλο χέρι του βαράει aerolin. Πραγματικό σκηνικό και αυτό. Και μέσα στο σπίτι αιθαλομίχλη. Αλλά άμα περάσεις στα 3400 χιλιόμετρα και βήξεις θα στην πει και θα σε στραβοκοιτάξει μην το κολλήσεις τη γρίππη των χοίρων, η γουρούνα.
Να μην καπνίσουμε ρε! Δε θα πάθουμε τίποτα. Ας βγούμε έξω να καπνίζουμε, σιγά τα ωά. Στο Λονδίνο το καλοκαίρι γνώριζα κόσμο αβέρτα στα καπνιστήρια έξω από τα μπαράκια. Και το χειμώνα το ίδιο γίνεται. Τσιγαράκι, κουβεντούλα και χαλλλαρά. Και μετά μπαίνεις μέσα και συνεχάς.
Στη Γαλλία, μου λεγε μια γαλλίς, τσιρίξαν στην αρχή και αυτοί οι επαναστάτες και μετά το συνήθισαν. Έξω και εκεί πέρα. Παντού.
Στη Γερμανία τα Χριστούγεννα με -10, έβγαινες όξω, είχε τη γωνίτσα του το μαγαζί, τη σομπίτσα από πάνω σου, τις μάλλινες κουβέρτες στα καθίσματα και έκανες την τσιγαριά σου.
Και τι εντυπωσιακά γαμάτο που ήταν για μας τους καπνιστές το εσωτερικό του μαγαζιού που δε σε μπούκωνε. Που δε δάκρυζε ο οφθαλμός σα να βλέπεις το Νικολάκη τον Ξανθόπουλο να σπαράζει που δεν του κολλάν τα ένσημα ή το Βασιλάκη Καϊλα να γυαλίζει ντουζίνες παπούτσια για να γίνει αρχιτέκτονας και να χουφτώσει την πλούσια κόρη του κακού εργοστασιάρχη..
Άνεση μιλάμε. Ήσουν στο μαγαζί, έπινες με χαρακτηριστική άνεση τις μπυράκλες σου, χόρευες ασυστόλως -καλά όχι εγώ, εγώ δε χορεύω, κάνω κάτι μεταξύ του "πατάω σταφύλια" και του "μου χει μπει κατσαρίδα στο μποξεράκι"- και δε αισθανόσουν αυτό το βάρος ρε που νοιώθουμε μερικές φορές σε μαγαζιά, αυτό το αποπνικτικό. Έβγαινες έξω, έκανες ένα στα γρήγορα, έλεγες και δυό χαζομάρες στην ψηλή, ξανθιά, κακάσχημη Γερμανίδα και έμπαινες μέσα.
Εδώ ΟΟΟΟΧΙ, εδώ δε θα τους περάσει ο φασισμός των κουτόφραγκων. Εδώ είναι Ελλάδα ρε. Εδώ θα κάνετε ότι γουστάρετε γιατί είναι αναφαίρετο θεϊκό σας δικαίωμα. ΠΡΩΤΑ να το κόψουν οι άλλοι και μετά εσείς. Πρώτα ΟΙ ΑΛΛΟΙ να τα κάνουν όλα σωστά και μετά ΕΣΥ αγαπητή μου Καταπιώνα Τακαταπίνογλου.
Έτσι μια ζωή εδώ. Θέλουμε όλοι να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αλλάξει ούτε καν τον εαυτό του.
Εγώ το γουστάρω το μέτρο. Και θα καπνίζω έξω. Πάντα. Όχι γιατί είμαι Ευρωπαίος. Αλλά γιατί έτσι είναι το σωστό. Τώρα που γεννήθηκε και το βαφτιστήρι θα πέφτει και στο σπίτι κάπνισμα έξω. Προφανώς στο δικό του αλλά προφανώς και στο δικό μου. Και έτσι και πει κανείς καμιά παπαριά του στυλ "ααα σπίτι σου είναι φιλαράκι, να μην έρχονταν με το παιδί"..δε θα απαντήσω καν.
Γιατί με τους χαζούς δεν ανοίγεις κουβέντα. Σε ρίχνουν στο επίπεδό τους και σε νικούν λόγω προτέρας εμπειρίας..