Τέλος εποχής..

Αισθάνομαι συντετριμμένος. Μικρός. Αδύναμος. Ταπεινός. Ποταπός και χαμερπής. Χαμένος. Τα φώτα της πόλης με ζαλίζουν. Τόσος θόρυβος, τόσοι άγνωστοι. Τόση.. μοναξιά, τόση αποξένωση τώρα που... τώρα που τελείωσαν τα ριάλιτι.

Περίμενα πως και πως κάθε φορά, τσιτωμένος στην άκρη του καναπέ, να δώ για λίγο τους αγαπημένους μου τηλεστάρ να ξεκατινιάζονται στο γυαλί. Περίμενα να δώ πως και πως αυτούς τους πρωταγωνιστές της ζωής να ζούν, να αγαπούν, να μισούν, να παλεύουν, να αγωνίζονται, να πέφτουν και να ξανασηκώνονται. Και κάθε φορά που είχε Live, έ ρε κλάμματα ο Κθουλιάρης. Βουνά τα χαρτομάντηλα δίπλα στο τραπεζάκι του σαλονιού. Μια 16αρα πίτσα οπωσδήποτε , και τουλάχιστον 4 μπύρες. Και πολλά χαρτομάντηλα. Με τι πόνο αποχαιρετούσα τους αγαπημένους μου δυό φορές την εβδομάδα. Όλους τους αγαπούσα, γιατί όλοι ήταν νικητές. Δεν ψήφισα ποτέ κανέναν να φύγει. Γιατί δεν ήθελα να φύγει κανένας από πουθενά (και γιατί είμαι τσίπης). Φωνάρες ήταν όλοι τους. Και θα κάνουν λαμπρή καριέρα στο τραγούδι, είμαι σίγουρος. Όπως Καλομοίρα. Το Καλομοιράκι μας, με τα χαριτωμένα ελληνικά του. Δε λέω, φωνάρα το Καλομοιράκι, ταλέντο, η δικιά μας, ολόδικιά μας Britney Spears, αλλά από μυαλό δεν είναι και κατηγορίας Λουξ. (Αμάν ρε Καλομοιράκι, ξέρω Νιγηριανούς που είναι 6 μήνες εδώ και μιλάνε καλύτερα ελληνικά απο σένα).

Τέλος πάντων. Έτσι που λέτε. Πόνος και κλάμμα σε κάθε αποχώρηση. Εκτός από την αποχώρηση ενός ασυμπάθηστου μαλάκα σε ένα από αυτά, που το είχε καψουρευτεί και καλά το κοριτσάκι, και την έπαιζε, την καψούρεψε και αυτήν και μετά την έφτυσε κατάμουτρα οπότε καλά να πάθει ο καθήκης που μου πλήγωσε το κορίτσι. Αχ αυτός ο κύριος Μικρούτσικος. Ποιος κύριος Μικρούτσικος δηλαδή. Ο Αντρέας ΜΑΣ. Ναι ναι, ο δικός μας άνθρωπος. Ο ανιδιοτελής, ο ευγενής, ο .. τι να πω, είμαι πολύ μικρός εγώ για να πω ο,τιδήποτε για τον ΑΝΤΡΕΑ ΜΑΣ. Μεγάλος αγωνιστής της τέχνης και αυτός, παλεύει, αγωνιά, τρέχει, ιδρώνει για να προσφέρει στην ελληνική μουσική σκηνή τα μεγαλύτερα νέα ταλέντα. Τα πονά τα παιδιά και αυτός. Σαν δικά του τα έχει. Αναπνέει και νοιώθει μαζί τους. Ο πόνος τους πόνος του και η χαρά τους χαρά του. Α ρε Αντρέα, πόσο σημαντικός είσαι για το λαό σου, ποτέ δε θα μάθεις. Και αυτοί του ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου που σου κόψανε την εκπομπάρα σου, να τους μαραθούν τα τσουτσούνια και να βγάλουν μούσια οι γυναίκες τους. Ακους εκεί λέει δεν είχες επίπεδο ΕΣΥ! Που όλοι σκίζουμε τα ρούχα μας για να σε κάνουν επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Μη σου πω να σου φτιάξουν ΔΙΚΗ σου Ακαδημία, γιατί το αξίζεις ρε Αντρίκουλα!

Αμ το Σοφάκι μας. Ε μη μου πείτε; Αχ πόσο θα μου λείψει το Σοφάκι μας. Με το λαγόχειλο και το πεταχτό δοντάκι. Τι τσαχπινιά, τι χάρη, τι ταμπεραμέντο. Και αυτή τα αγάπαγε τα παιδιά. Ανιδιοτελώς και αυτή. Τελικά έχω πειστεί. Ό,τι και να λένε οι κακοί και προκατειλημμένοι χαζοί άνθρωποι στα blogs και στο δρόμο γενικότερα, οι άνθρωποι της τηλεόρασης δεν είναι ιδιοτελείς. Δεν έχουν κακία και συμφέρον μέσα τους. Ειδικά αυτοί οι δύο άγιοι άνθρωποι, ο Άγιος Αντρέας ο Ψυχοβγάλτης και η Αγία Σοφία η Κουρτακιώτισσα (οι γέροι –όσοι δεν ξεχνάν να πάρουν τα φάρμακα για το Αλτσχαϊμερ- θυμούνται την κλασσική διαφήμιση Ρετσίνα Κουρτάκη – Κάθε μέρα γιορτή με Σοφία Αλιμπέρτη), είναι ανιδιοτελέστατοι, καλωσυνάτοι, ψυχοπονιάρηδες, τίμιοι, επιμελείς και αρτιμελείς. Προσωπικά μπορώ άνετα να παραλληλίσω τους αγώνες που έχουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι για την τέχνη και τα παιδιά των ριάλιτι, με τους αγώνες της Στέλλας Μπετσετάκου να πείσει ότι μπορεί να τραγουδάει, τους αγώνες του Νταλάρα να κλείσει το στόμα του –αλήτη, αναρχικού, αντίχριστου- Πανούση, τους αγώνες του Κώστα Μητσοτάκη να μείνει ο τελευταίος Highlander, και τους αγώνες της Μαρίας να φτιάξει παστίτσιο.

Τιμή και δόξα λοιπόν. Σε αυτούς και τα παιδιά τους. Θα μας λείψουν. Με πόνο ψυχής και δάκρυα στα μάτια χτες βράδυ αποχαιρέτισα και τα τελευταία παιδιά από ριάλιτι.

Τα φώτα της ράμπας έσβησαν για τελευταία φορά. Τα μικρόφωνα δεν θα πλησιάσουν ξανά ταλαντούχα χείλη. Και ποτέ ξανά δεν θα σιγοτραγουδήσουμε όλοι μαζί ερωτικά τραγούδια , αγκαλιά με την τηλεόρασή μας. Δε θα ξαναγελάσουν τα στεγνά μας χείλη. Δεν θα κλάψουν ξανά τα πικραμένα μας μάτια. Με τι δάκρυα άλλωστε, τα τελευταία μας στάλαξαν χτες βράδυ. Δεν θα ξαναχτυπήσει χαρούμενα η καρδιά μας. Θα χτυπάει απλά. Βαρετά. Σιγανά. Χωρίς ενδιαφέρον και αυτή. Γκρίζα και μουντή η ζωή μας στα μίζερα διαμερίσματά μας. Γκρίζα και τα όνειρά μας. Γκρίζα τα πάντα. Ακόμα και ο ουρανός αρνείται να ξαναγινει μπλε. Ωιμέ. Αλί και τρισαλί.

Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς ριάλιτι; Ήταν και αυτά μια κάποια λύση

Πάλης σταμάτημα, πληρώστε με

Ε ναι λοιπόν, ζώ! Και αυτό είναι απειλή! Πήγα Σαντορίνη, έκανα και x-treme sports μάλιστα. Τι δεν με πιστεύει κανείς ; Να πάρτε και φωτογραφία από μια ιδιαίτερα επίπονη και κουραστική δραστηριότητα και μάλιστα POV (Point of View χωριάτες...) Ε μετά γύρισα και έσκασε δουλειά στο ξεράδι μου. Και τι να κάνω, παραμέλησα το blog. Επίσης έπαιζα και Lineage οπότε δε μου έμενε χρόνος. Πήγα και μια Θεσσαλονίκη για το γάμο μιας συμφοιτήτριας.. (Τι τους έχει πιάσει όλους και παντρεύονται, απορώ.. Δεν σου φτάνει καλή μου που τα έχεις ν χρόνια και συζείς; το πανηγύρι με τα τούλια είναι που το κάνει καλύτερο;) (άσε που άμα δεν έχεις περάσει κουλούρα, η διαδικασία του χωρισμού περιορίζεται στο "ρε άντε και ......." και σε θεαματική έξοδο από την πόρτα -συνήθως-) Τέλος πάντων αρκετά με τα των γάμων.. Τι θα γίνει θα τα ανοίξουν τα ρημάδια τα πανεπιστήμια να πάρουμε κανά φράγκο; Δε λέω ας αγωνιστούν τα παιδιά όσο θέλουν, ας αντισταθούν στην παγκοσμιοποίηση, στο μαύρο και άραχνο μέλλον, στο σύστημα που τα καταπιέζει, στους μπάτσοι και τα ΜΑΤ, στον Αχμεντινετζάντ, τον Μπους, την Άνγκελα Μέρκελ, τη Μαρία Φαραντούρη, τις ταινίες του Αγγελόπουλου, τη μαγιονέζα με χαμηλά λιπαρά, τα ακριβά ανταλλακτικά των γαλλικών αυτοκινήτων, τις παραλίες με τα μπιτς μπαρ που αντι για ρέγκε ακούς σκυλάδικα, τέτοια.. Ευτυχώς όμως που σκάσανε χρωστούμενα απο εφορία και τη γνωστή εταιρεία που αντί να πληρώνει υπεργολάβους παίρνει παίκτες για την ομάδα της, και θα λιγδώσει το αντεράκι. Θα μπορέσουμε να φάμε επιτέλους λιγο κρέας. Λίγο λιπάκι. Που τόσο καιρό απαυτώθηκα στο όσπριο και το κριθαρένιο παξιμάδι (Τσατσαρωνάκη. Με λαδορίγανη είναι θεϊκό. Και με γραβιέρα. Κρήτης ή Νάξου). Καλή η υγιεινή διατροφή αλλά χάνεις κιλά. Ευτυχώς που με το που ανεβαίνει η μέση θερμοκρασία σε καλοκαιρινά επίπεδα καταναλώνω μπύρες σε τακτική βάση οπότε το σωσίβιο διατηρείται ανέπαφο όσο όσπριο και ολικής αλέσεως και αν πέσουν μέσα στην καταβόθρα. Ναι αλλά πότε θα ανοίξουν τα πανεπιστήμια; Πρέπει να πάρω και απο κει λεφτά. Και όσο οι αγωνιστές αγωνίζονται, εγώ θα αγωνιώ απλώς. Γιατί έχουμε και δουλειές. Πως να το κάνουμε. Επίσης ορισμένοι από αυτούς είναι αγενέστατοι, επηρμένοι και με καβαλημένο το καλάμι της επανάστασης που πρέπει να ξεκινάει απο Αβάνα και να φτάνει μέχρι πλατεία Τιεν Αν Μεν. Πάω μια Δευτέρα πάνω, να δω μπας και έχει συνέλευση και έχει ανοίξει η γραμματεία να πάρω κάτι βεβαιώσεις. Είναι κάτι πιτσιρικάδες έξω από τη σχολή και φυλάνε σκοπιά. Πλησιάζω πρός την πόρτα, οπότε σηκώνεται ένας από αυτούς, μάλλον ο γενικός δερβέναγας. Πλησιάζει με βήμα σίγουρο και με αυτό το "τα σέρνω και σπάνε πεζοδρόμια" στυλάκι. Έρχεται, με κοιτάει ελαφρώς προς τα πάνω ( η αλήθεια είναι πως δεν ήταν και πρώτο μπόι.. μάλλον δεύτερο πρός τρίτο) και ρωτάει με υφάκι Κλιντ Ίστγουντ στα νιάτα του : "Πουυύ πας; Ποιός είσαι;" . Ώπα ρε μεγάλε. Άμα σου βάλω στολή και πηλίκιο (και σε ξυρίσω, διοτι ως γνωστόν ο σωστός φοιτητοπατέρας δεν ξυρίζεται ποτε) να δείς που έχεις και το στυλάκι και το υφάκι νεοφώτιστου αστυνομικού που το παίζει. Μήπως θες να μου κάνεις και σωματικό έλεγχο; Να σου δείξω ταυτότητα; Διαβατήριο; Άδεια παραμονής εντός της φανταστικής προσωπικής σου επικράτειας; Ώπα ρε Βελουχιώτη των πανεπιστημίων.. Ε του είπα λοιπόν και εγώ ευγενέστατα και μελιστάλαχτα ότι ανέβηκα μπας και έχει ανοίξει η γραμματεία. (το ξαναλέω, όποτε είχαν συνέλευση, κάτι άνοιγε, για να εξυπηρετηθεί ο κόσμος). "Κατάληψη έχουμε, καλά δεν το ξέρεις;" (με αγανακτισμένο και οργισμένο υφάκι). Τώρα τι να του εξηγείς του Άρη, αυτός νομίζει ότι έχει ανέβει στο βουνό (στους πρόποδες είναι και αν...) και παίζει τον αντάρτη με τα τάγματα ασφαλείας (το πολύ πολύ να παίζει καμιά πρέφα..). Και φεύγοντας μου λέει και ένα "άντε γεια τώρα" . Το πως κατάφερε να το πει αυτό ειρωνικά -και ΓΙΑΤΙ το είπε ειρωνικά- σχεδόν μου διαφεύγει. Πάντως μετά, αν τον πετύχω σε μια επιτήρηση να έχει βγάλει καναν πάπυρο και να αντιγράφει, ΕΓΩ θα φταίω αν ΔΕΝ κάνω τα στραβά μάτια; (Θα τα κάνω αν κάτσει όλο αυτό, απλά αν με θυμηθεί και θυμηθεί το σκηνικό , θα τον αφήσω να ιδρώσει πρώτα, έτσι για να μάθει να σέβεται λίγο παραπάνω και να μην παίρνει ψηλά τον αμανέ, επειδή έβαλε μια σανίδα μπροστά σε μια πόρτα) Έτσι που λέτε.. Επίσης έχω να ανακοινώσω πως μάλλον έχω πέτρα στα νεφρά, οπότε και θα έχω και νέα δεδομένα για το σύστημα αυτόματης διάγνωσης και μάλιστα προσωπικά. Βέβαια θα βάλω άλλον να το τρέξει, γιατί έτσι και βγάλει κανά αποτέλεσμα του στυλ "ΤΙ; ΑΚΟΜΑ ΖΕΙΣ; ΩΡΕ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ;" ε δε θα το αντέξω ο νεφροπαθής..

'Αντε γειά!

Πάω Σαντορίνη. Στοπ. Γυρνάω Τρίτη. Στοπ. Μπορεί να χαλάσει ο καιρός αλλά εχέσθη η Φατμέ στο Γενί Τζαμί :)

Επίσης, σήμερα αρχίζει ο Γολγοθάς των γυναικών γνωστός και ως "Μουντιάλ". Κυρίες μου, μην πανικοβάλλεστε. Ακολουθήστε μερικές απλές αλλά ουσιαστικές συμβουλές, και θα τη βγάλετε καθαρή :
1. Οπλιστείτε με υπομονή. Τόνους
2. Ακουμπήστε στο τραπεζάκι του σαλονιού όλα τα φυλλάδια από ντιλιβεράδικα.Το τηλέφωνο δίπλα.
3. Αγοράστε τουλάχιστον 2 καφάσια μπύρες
4. Ξεχάστε το σεξ, τουλάχιστον με το σύντροφό σας, τουλάχιστον τις ώρες που έχει αγώνα
5. Θυμηθείτε πως μέχρι τις 10 Ιουλίου η γκρίνια δεν πιάνει, γιατί ο άντρας σας θα δέχεται στα εισερχόμενά του μόνο ό,τι προέρχεται από την τηλεόραση ή τους κολλητούς του.
6. Βασικά ακόμα και αν λείπετε από το σπίτι, μάλλον κανείς δε θα το προσέξει
7.Απαγορεύεται δια ροπάλου οποιαδήποτε επαφή σας με την τηλεόραση, ειδικά όταν έχει αγώνα. 2-8 το πρωί μπορείτε να δείτε ό,τι θέλετε.
8. Όχι, το να σταθείτε γυμνή μπροστά στην τηλεόραση δεν θα αποδώσει. Πιθανότατα θα ακούσετε καμια Παναγία συνοδευόμενη από εκτόξευση κουτακίου (η στην χειρότερη, μπουκαλιού) μπύρας
9. Οι άντρες είναι αχόρταγα όντα. Θα δουν τον αγώνα και μετά θα δούν όλες τις αθλητικές εκπομπές που δείχνουν ξανά τα γκόλ. Δεν κάνει καλό στη σχέση σας αττάκα όπως "μα μωρό μου, τα ξαναείδες, γιατί θες να τα βλέπεις συνέχεια;"
10. Συγκρατηθείτε και μην, σας παρακαλώ, μην ακουμπήσετε το τηλεκοντρόλ με πρόθεση αλλαγής καναλιού εν τω μέσω αγώνα. Η σωματική σας ακεραιότητα θα κινδυνεύσει σοβαρά
11. Αν θέλετε να κάνετε σεξ έχετε δυό λύσεις : α.Βγαίνετε έξω που θα γίνεται του αιδοίου το πανηγύρι, και τσακώστε έναν από τους μάγκες που έχουν καταλάβει τη δουλειά και όποτε έχει αγώνα βγαίνουν για καμάκι β. Παρακολουθείστε ποια ομάδα γουστάρει ο δικός σας και ορμήξτε του 10 λεπτά αφού η εν λόγω ομαδα έχει νικήσει. Ο άντρας σας θα θέλει να σκοράρει στο δικό του γήπεδο, στάνταρ.
12. Συνέχεια του προηγούμενου, δεν παίζει σεξ αν η ομάδα του χάσει πανηγυρικά. Οι σεξουαλικά διαφοροποιημένοι μας κατηγορούν για αυτό και μας χλευάζουν, αλλά εμείς δεν τους είπαμε τίποτα που κόψανε το σεξ όταν έχασε η Βίσση. Ο καθένας εχει δικές του λιμπιντοκατεβαστικές καταστάσεις.
13. Να θυμάστε πως για ένα μήνα, και για αρκετές ώρες την ημέρα, η σημαντικότητά σας για τον άντρα σας, θα είναι περίπου ίση με αυτήν του πράγματος που έχετε για να τραβάτε τα φρύδια σας.
14. Βέβαια αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει να είστε απίκο σε κάθε απαίτηση για μπύρες, πατατάκια, πίτσα, ποπ κόρν, τασάκι, ποτήρια, φυστίκια, ουϊσκι κλπ κλπ κλπ. Για πολλούς αυτά εμπεριέχονται στις υποχρεώσεις σας, όπως και για σας το να ξεροσταλιάζουμε 2 1/2 ώρες μπροστά στον πάγκο με τα μανό εμπεριέχεται στις δικές μας.
15. Η σημαντικότητά σας θα ανέβει αν εφαρμόσετε το πανούργο σχέδιο της ποδοσφαιρόφιλης και προσποιηθείτε ότι σας ενδιαφέρει το όλο θέμα. Θα πάρετε πόντους. Οι ανύπαντρες θα αυξήσουν τις πιθανότητές τους για τύλιγμα στο διπλάσιο, και τις πιθανότητές τους για σεξ στο δεκαπλάσιο
16. Αν δε μπορείτε, υπομονή, ένας μήνας είναι, θα περάσει. Πισιά έχετε, ρίχτε το στο gaming...

Θυμάσαι ρε;

Είναι κάτι στιγμές που αισθάνεσαι περίεργα.. Πολύ περίεργα. Εμένα μου συμβαίνει λίγο πρίν τα γενέθλιά μου (αύριο. Περιμένω ευχές). Ειδικότερα δε τώρα που σιγά σιγά μεγαλώνουμε αλλά δεν είναι σιγά σιγά, είναι γρήγορα γρήγορα, απλά εμείς το λέμε «σιγά σιγά» για να μην τρομάξουμε. Κάτι τέτοιες φάσεις λοιπόν ανάβεις τσιγαράκι, ρουφάς ηδονικά τον πρώτο φραπέ της ημέρας (ανάλογα με τη δουλειά μπορεί να παραμείνεις στον πρώτο, ή να πιείς 5-6) και καλωσορίζεις ή σιχτιρίζεις τις διάφορες αναμνήσεις που σκάνε. Άλλες έχουν τη γεύση του παγωτού που πούλαγε ο μπαρμπα Λάζος, όταν ήσουν 6-7 χρονών και έτρεχες ξυπόλητος (ώπα ρε Βασιλάκη Καϊλα) -όχι δεν έτρεχες ξυπόλητος, αλλά είναι ωραία εικόνα- πίσω από το φορτηγάκι του και φώναζες «μπαρμπα Λάζο δυο μπάλες φράουλα πυραυλάκι». Άλλες έχουν τη γεύση ενός αγχωμένου φιλιού λίγο πριν δύσει ο ήλιος , πάνω στις Καβοκολώνες. Λίγη αλμύρα, λίγη γλύκα, και την χάλκινη γεύση του φόβου και της προσμονής. Άλλες είναι γεμάτες πίκρα. Μυρίζουν θάνατο και παντοτινούς αποχαιρετισμούς. Και σου κλέψαν ένα κομμάτι που το κενό του ποτέ δεν θα καταφέρεις να γεμίσεις, όσο και αν σε εκβιάσει ο χρόνος να ξεχάσεις. Και άλλες.. άλλες έχουν γεύση που δεν μπορείς ποτέ ακριβώς να περιγράψεις. Γιατί το γέλιο και η χαρά είναι όλες οι γεύσεις και καμία μαζί.

Θυμάσαι; Θυμάσαι το καλοκαίρι στην Κέρκυρα; Το ’86. Τότε που χάθηκες στην παραλία του Αϊ Γόρδη και παρόλο του ότι ήσουν 9 χρονών σπόρος, δεν πανικοβλήθηκες, αλλά είπες μέσα στην παιδιάστικη άγνοια,«ε θα πάρω όλη την παραλία ποδαράτο, πάνω κάτω, ε κάποια στιγμή θα τους βρώ». Θυμάσαι τον πατέρα σου που είχε γίνει κάτασπρος; Χεχ.. ναι κάτασπρος αυτός, κάτασπρη η μαμά, αλλά από το πολύ το άγχος τους, σου κάνανε μια αδερφή κάπου εκεί πέρα.. Και την κορυφαία αττάκα, (απορώ πως διάολο δεν είχα κλάσει μέντες.. Μεγάλο πράμα η άγνοια του κινδύνου.. ισως) : «Έλα ρε μπαμπά, πως κάνετε έτσι, μια ευθεία είναι, ε θα βρισκόμασταν αναγκαστικά»

Θυμάσαι ρε; Θυμάσαι το επόμενο καλοκαίρι που Αυγουστιάτικα είχες μαγουλάδες; Και ψηνόσουν; Και που έφερε η γιαγιά (μεγάλη ιστορία αυτή η γιαγιά.. μεγάλη όμως) μια βρωμόγρια ίσα με 2 αιώνες χούφταλο να σου κάνει «γιατρικά» ; Και που η κωλόγρια σου έπιασε τα καλαμπαλίκια για να δεί ποσο πυρετό έχεις και μετά άρχισε να σε ψέλνει; Και που μπήκε ο μπαμπάς μετά τη δουλειά και μόνο που δεν την έβαλε να φάει το πηλίκιο; Χαχαχα τι γέλια.. Σε έψελνε ρε η παλιόγρια. Κανονικά όμως.. Με σταυρούς και εικόνες να γιατρέψει τις μαγουλάδες. Και ο μπαμπάς πύραυλος.. ιιιχιχι..
Μετά από λίγες μέρες έφυγε ο παππούς. Και δεν πρόλαβες να του πείς ποτέ αντίο. Και τον αγαπούσες τόσο τον παππού το Στέφανο. Γιατί τον έβλεπες παλλικάρι. Γιατί θυμάσαι ρε που σου έλεγε για τον πόλεμο; Θυμάσαι που έκλαιγε μεγάλος άνθρωπος όταν σου έλεγε πως γυρίσαν με τα πόδια από την Αλβανία; Θυμάσαι που σου έλεγε πως κοιμόντουσαν μέσα στα χιόνια και δεν είχαν με τι να τυλιχτούν και χρησιμοποιούσαν μέχρι και τη σημαία για σκέπασμα.. Α ρε παππού, ποτέ δεν πρόλαβα να σου πω ευχαριστώ για όλα αυτά..Γιατί με έμαθες να σέβομαι κάτι απλούς ανθρώπους σαν και εσένα, κάτι γεροντάκια που στην ηλικία που εγώ έπινα φράπες στην παραλία της Θεσσαλονίκης, αυτοί είχαν κρεβάτι το χιόνι και σκέπασμα τη βροχή. Και δεν ξέραν ποια σφαίρα θα τους φάει...

Θυμάσαι μετά στο Γυμνάσιο ρε; Τότε που άρχισες να καταλαβαίνεις ότι τα κοριτσάκια είχαν και άλλες χρήσεις πέραν αυτών που ήξερες; Αν δεν ήσουν και σαν τον Ρίκ Μοράνις στο «Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδια» κάτι παραπάνω θα είχες κάνει. Αλλά δεν πειράζει, ήσουν μπλαμπλάς και αεριτζής (όπως και τώρα) και έριξες κοριτσάκι εισαγόμενο και έξτρα σούπερ.. (Αννα Μαρία να σαι καλά εκεί στις Δανίες) (Μαρία σκέτο μη ζηλεύεις :P)

Μετά ήρθε η ακμή, η οποία αντίθετα με την αγάπη, δεν άργησε ούτε μια μερα. Θυμάσαι πως ήσουν; Θυμάσαι τη σκαμμένη μούρη; Και τι κοντράστ έκανε με το γυαλί πατομπούκαλο; Θυμάσαι που ως γνήσιος έφηβος απεχθανόσουν τον εαυτό σου ορισμένες φορές; Ναι αλλά ανέπτυξες άμυνες και ενώ απεχθανόσουν τη μούρη σου, αποφάσισες να προσπαθήσεις να ομορφύνεις άλλα πράγματα ( και παπάρια κατάφερες αλλά τέλος πάντων :P) . Θυμάσαι ρε τις κρέμες, τα διαλύματα, τις πούδρες, τις αντιβιώσεις;

Θυμάσαι που βγήκες πρόεδρος τάξης στην πρώτη Λυκείου, και οι δυό μαλακισμένες που δε σε γούσταραν επειδή έβγαζες κάτι παραπάνω από αυτές, κάναν φασαρία στη Λυκειάρχη και θέλαν να αποσύρουν τις ψήφους τους για να ακυρωθεί η διαδικασία; Θυμάσαι ρε μλκ ότι κατά βάση ήσουν αντιπαθέστατος γιατί ήσουν απότομος και κυνικός από τότε; Ευτυχώς είχες την σταθερή παρέα 5-10 άτομα που σε ξέραν. Και οι άλλοι ας κόβαν τα λαρύγγια τους. Γιατί είχες γίνει τόσο κακός τότε, δεν μπορώ να καταλάβω. Να μου πείς, γιατί τώρα άμα χρειαστεί δεν είσαι καθήκης; Αχεμ.. ε ναι

Θυμάσαι που έφυγε ο Γιώργος; Ακόμα όποτε πας να πιάσεις κιθάρα, αυτόν θυμάσαι. Για αυτό την παράτησες. Επειδή έφυγε ο δάσκαλος.. επειδή κάθε νότα και ειδικά κάθε τρίξιμο κάθε φαλτσαδούρα, σου έφερνε στο μυαλό το Γιώργη. «Έλα ρε, συγκεντρώσου. Φα εκεί όχι φα δίεση. Διάβασε λίγο σκάλες.»..

Πόσα πράγματα να θυμάσαι άραγε άμα κάτσεις να σκεφτείς; Πόσες λεπτομέρειες ασήμαντες έχουν καταχωρηθεί για πάντα στο ξεράδι που χαϊδευτικά αποκαλείς «μυαλό» ; Τα μαλλιά του Νίκου (αυτή η σχεδόν αλλά όχι εντελώς φράντζα) και η μπλούζα Ramones, το τζην γιλεκάκι.. Ο Βαλάντης με τη μπλούζα με τις μικρές π... που λέγαν διάφορα συνθήματα. Ο Δημήτρης , που ήταν πάντα ανορθόγραφος αλλά εκπληκτικός σκιτσογράφος (τώρα είναι εκπληκτικός σκιτσογράφος, σεναριογράφος, ηθοποιός κλπ. Αλλά γαμώτο το έχει γυρίσει στο πολύ βαρύ ρεπερτόριο)που γούσταρε τη (α δεν το λέω αυτό..) και που μονίμως γύριζε την πλάτη στο φωτογραφικό φακό.

Ο Σαλβατόρε που είχατε μαζι το γκρουπάκι.. Με το το-μακραίνω-τώρα-καντε-υπομονή μαλλί, με τις τσέπες του μαύρου γιλέκου πάντα γεμάτες από τσιγάρα-τράκα
«Σαλβατόρε δώσε ρε ένα τσιγάρο»
«Τι μάρκα θες; Έχω Marlboro, Camel, Prince, Marlboro lights, Gitanes, Pall Mall και Silk Cut» .

Θυμάσαι που αυτός ο άνθρωπος έπιασε πρώτη φορά πιάνο στα 16 του και από τότε έμεινε εκεί πάνω; Θυμάσαι που σε ένα χρόνο μέσα έπαιζε παπάδες; Και έγραφε παπάδες. Θυμάσαι που είχε πει στη Λυκειάρχη ότι δεν είχε έρθει επειδή πέθανε η γιαγιά του; Και που ήρθε η μάνα του να πάρει τους βαθμούς και της είπε «Σοφία τα συλληπητήριά μου για τη μητέρα σου», οπότε και η κυρά-Σοφία αμέσως «ΣΑΛΒΑΤΟΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ»

Τι να πρωτοθυμηθείς και τι να πρωτοξεχάσεις. Μόνο τα του πανεπιστημίου πρέπει να γεμίζουν κάτι τόμους. Στις 17 παντρεύεται και η Ζωίτσα, και ελπίζω να καταφέρω να ανέβω. Θα μαζευτεί όλη η παλιοπαρέα, μακάρι να καταφέρω να ανέβω.. Θυμάσαι ; Μπα ούτε τα μισά δεν θυμάσαι εαυτούλη μου. Γιατί από ό,τι σε κόβω, μερικές φορές ακόμα φέρεσαι σαν 17χρονος με πολλή ακμή και γυαλιά πατομπούκαλα. Αδύνατος, με αρβύλες doc martens, με μπλουζάκι ..And Justice for all και τζινάκι. Αλλά από την άλλη, είναι καλύτερο από το να φέρεσαι σαν 70αρης με προστάτη και ζάχαρο..

Α και κοίτα αύριο να έχεις κέφια και να μη μαυρίσεις. Σιγά, τα 29 κλείνεις, υπάρχουν και χειρότερα.. καληνύχτα ..