Προχώρα κυρά μου!

Η οποιαδήποτε ουρά σε οποιαδήποτε υπηρεσία ήταν πάντα ένας από τους παράγοντες που με φέρναν ένα βήμα πιο κοντά στο εγκεφαλικό. Πάντα σεβόμουν τις ουρές και την προτεραιότητα, αλλά άμα δώ ουρά με πάνω απο 3 άτομα με πιάνει ψυχοπλάκωμα. Μερικές φορές βέβαια οι συμπολίτες μας που περιμένουν στην ουρά αποτελούν ιδιαίτερα δείγματα για ψυχολογική μελέτη και κράξιμο σε blog. Ή αντίθετα κάνουν την παραμονή στην ουρά διασκεδαστική και χαρούμενη. Σήμερα που πήγα να πληρώσω το νοίκι στην τράπεζα, πέσαμε στην πρώτη περίπτωση. Ήταν μαζεμένες όλες οι φυλές του Ισραήλ, καθώς και μερικές απροσδιόριστες εθνολογικά αλλά χαρακτηριστικές ψυχολογικά. Κατ αρχήν , με το που μπήκα στο μικρό σε εμβαδόν κατάστημα της Εμπορικής στην Αγία Σοφία, με έπιασε αυτή η χαρακτηριστική σκοτοδίνη και το ψυχοπλάκωμα. Μπροστά μου ήταν χαλαρά μια 15αρια άτομα που δεν περίμεναν υπομονετικά. Όλοι ήταν τσιτωμένοι. Και ανυπόμονοι. Προφανώς με κόλλησαν και εμένα. Άρχισα να χτυπάω το ποδάρι στο πάτωμα ρυθμικά, προσπαθώντας να παίξω το ρυθμό από το One (των Metallica). Φυσικά απέτυχα, αλλά για λίγο αφαιρέθηκα. Τα ταμεία ήταν δύο, και οι ταμίες που εξυπηρετούσαν τον κόσμο οπαδοί του δόγματος "Για μας είν η ζωή, γιατί να βιαστούμε" . Όλα γίνονταν αργά, βασανιστικά, αγγελοπουλικά θα έλεγα. Ο παππούς από πίσω μου είχε αρχίσει να κατεβάζει εορτολόγια. "Γαμώ τα καντήλια τους, πουσταράδες, μας παίρνουν τα λεφτά και μας έχουν και περιμένουμε σαν τα ζώα. ΖΩΑ. ΖΩΑ. ΖΩΑ (τρις, άλλη μια φορά, ΔΙΚΟ ΣΑΣ)." Ο παππούς παραπίσω ήταν πιο ευγενικός : "Τι θα γίνει ρε παιδάκι μου, έχουμε ξεροσταλιάσει εδώ πέρα, και το αρκοντίσιο δεν δουλεύει και καλά, έχω και τα πόδια μου." . Παππούς #1, encore "Γαμώ το %$@%#@ της αδερφής τους (ιδιαιτέρως αγαπητή έκφραση εδώ πέρα), εδώ θα αφήσουμε τα κόκκαλά μας μέχρι να μας εξυπηρετήσουν οι παλιορεμπεσκέδες, θέλαν και απεργία γαμώ τους αγίους, που να τους απολύσουν ολους και να γίνουν ζητιάνοι". Εγώ έχω αρχίσει να το διασκεδάζω. Ψήνομαι να αρχίσω να μπριζώνω τον παππού, να του θυμίσω για τις χρεώσεις σε κάθε συναλλαγή (1.5 ευρώ για κατάθεση ρε αλήτες?), να του θυμίσω τη σύνταξή του, το ζάχαρό του, τον προστάτη του, τη γυναίκα του που την πήρε μπουμπούκι και τώρα μοιάζει με λάμια κλπ κλπ. Αλλά ο παππούς δεν χρειάζεται μπρίζωμα, έχει βάλει τον αυτόματο και χώνει. Θα μπορούσε να σταματήσει αν έκανα λίγο άκρη και έβλεπε το απίστευτο κοριτσάκι που ήταν ακριβώς μπροστά μου, ντυμένο με κάτι διάφανα τσίτια που ελάχιστα πράγματα άφηναν στη φαντασία. Οπότε τα μάτια μπροστά, τα αυτιά πίσω. Και οι ταμίες στην κοσμάρα τους. Πέρα βρέχει λέμε. Ντάγκλα και οι δύο! Πόση ώρα χρειάζεται για να πατήσεις έναν κωδικό, να μετρήσεις 5 χαρτονομίσματα και να τυπώσεις ένα παλιόχαρτο? Ε κάντε μια εκτίμηση και πολλαπλασιάστε το επί 10. Μόνο όταν είναι να απεργήσουν ζωντανεύουν. Μου ήρθε να φωνάξω "ΚΥΡΗΧΘΗΚΕ ΝΕΑ 28ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ" ,μονο και μόνο για να δώ σε πόσα nanosecond θα είχαν αδειάσει τα γραφεία και θα ήταν απέναντι στο καφενείο αραχτοί με τσιγάρο και φράπα. Οι πελάτες εξυπηρετούνται αργά αλλά σταθερά. Λίγο πιο μπροστά είναι οι δυό χαρακτηριστικές 40ρες νοικοκυρές, που βρέθηκαν στην τράπεζα και πιάσαν το κουτσομπολιό. Οπότε για λίγο το αυτί εστιάζει μπροστά. "Ναι σου λέω ,ναι, έτσι έτσι έγινε" (γαμώτο έχασα τι έγινε..) "Κοίτα να δείς ρε παιδί μου, ποιος το περίμενε.Τέλος πάντων" "Να σου πω, στους γίγαντες βάζεις και σκόρδο ή μονο κρεμμύδι?" "Μόνο κρεμμύδι μωρέ, δεν μπορώ το σκόρδο" (κακώς, κάνει καλό στην καρδιά και διώχνει και τους βρυκόλακες) "Τους κάνεις καυτερούς ?" "Μπα δεν μου αρέσουν τα καυτερά" (κακώς, ο γίγαντας άμα δεν είναι turbo δεν τρώγεται) "Και να σου πω.." Εν τω μεταξύ έχει φτάσει η σειρά τους. Αλλά αγρόν αγοράζουν και μάλιστα κάπου μακριά. Οι ταμίες στα @@ τους, ούτε καν ένα νεύμα δεν τους κάνουν ,απλά τις κοιτάνε. Οπότε και οι πελάτες επαναστατούμε όλοι μαζί, και με ένα στόμα ,μια φωνή κράζουμε ΑΝΤΕ ΚΥΡΑ ΜΟΥ ΠΡΟΧΩΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ Ευτυχώς η μανδάμ ξυπνάει, μας κοιτάει απορημένη, κάνει μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας (του στύλ "τσ τσ τσ τσ αγροίκοι, ούτε να πει μια κουβέντα δεν μπορεί κανείς"), μετά βλέπει τα άγρια βλέμματα απο όλους, και τρέχει στο ταμείο. Ο ταμίας την εξυπηρετεί με τη γνωστή του ταχύτητα. Και πάνω που πάμε να ξελασκάρουμε και να προχωρήσουμε, σκάει μύτη ο σεκιούριτι με τα φράγκα, και ο ένας ταμίας με σαρδόνιο χαμόγελο "χεχε μαλάκες..." μας ανακοινώνει οτι θα κλείσει για λίγο για να κάνει παραλαβή. Στο ένα τέταρτο που έμεινα ακόμα στην τράπεζα φυσικά ο τυπάς παραλάμβανε συνέχεια. Φαινόταν τόσο συγκεντρωμένος στο σταυρολ.. εεε στα χαρτιά που έπρεπε να φτιάξει για να παραλάβει 2 τούβλα με 500ρικα (τα οποία και κοίταγα με γουρλωμένο μάτι.. πιπινι-500ρικα-πιπινι-500ρικα). Έρχεται και η ώρα μου να εξυπηρετηθώ, αλλά με το που πάω να απλώσω χέρι, με την άκρη του ματιού μου βλέπω μια μαυροφορεμένη σκιά να έρχεται με ορμή. "Αμαν μας την έπεσε ο μπάτμαν" σκέφτηκα. Κοντά έπεσα. Μια χήρα ίσα με 1400 ετών, και με εκπληκτική ευλυγισία για την ηλικία της, ρίχνει έναν πήδο μπαίνει μπροστά μου, μου σκάει το γλυκερό χαμόγελο του "συγγνώμη αλλά είμαι γριά δεν με παίρνουν τα πόδια μου, δεν με παίρνουν τα χέρια μου, να περάσω μπροστά σας?" (που να σε πάρουν 4 και να τους πέσει και η μέση, απο που ξεφύτρωσες?). Ε τι να κάνω, επειδή είμαι και ευγενικό παιδί της παραχώρησα τη θέση μου με "χαρά". Δυστυχώς όμως ένας άλλος παππούς πήγε να πάρει θάρρος και να περάσει και αυτός μπροστά μου, αλλά απογοητεύτηκε οικτρά όταν του γρύλλισα κάτι μεταξύ "έχω δουλειά,βιάζομαι" και "DIE ΠΑΠΠΟΥΚΑ" . Τελικά έφτασα στο ταμείο και εξυπηρετήθηκα. Και είδα απο κοντά την ταχύτητα του ταμία. Αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να δουλεύουν στην Jack Daniels Co. και να παίζουν με τις τάπες των βαρελιών. Παπαππαα μια ώρα για να πληρώσω ένα γαμωνοίκι και να μου κλέψουν και 1.5 ευρώπουλο για του κώλου τους τα εννιάμερα.. καθήκια...