Επικαιρότης

Ρε συ, πέρισυ (και κάθε πέρισυ) που είχαν κλείσει οι αγρότες τους δρόμοι, δεν είχαν βγει οι φορτηγατζήδες και τους κατέβαζαν μπινελίκια και αγίους επειδή τους κλέβαν το μεροκάματο;

Τώρα βγαίνουν οι αγρότες και τους βρίζουν που χαλάει η παραγωγή;
Και τους βρίζουν και οι καταστηματάρχες που έχουν αδειάσει τα ράφια;

Μπαϊ δε γούεϊ σε λίγο στα περισσότερα υπερ μάρκετ το μόνο που θα μπορείς να αγοράσεις είναι τσίχλες, λιπαντικά και μπαταρίες. Βλέπεις βέβαια έτσι και ποια προϊόντα φεύγουν. Φίλε καταναλωτή, πρόσεχε το κρέας που αγοράζεις. Έχω δει σε μερικά μαγαζιά κρέας που θα το απέρριπταν ακόμα και από αποκομμένη μονάδα των τεθωρακισμένων. Και μάλιστα είδα σε ένα σουπερ μάρκετ γνωστής μεγάλης αλυσίδας, ανάμεσα στους συσκευασμένους κιμάδες ,κιμά που είχε χρώμα βαθύ καφέ σε αντίθεση με τους διπλανούς που ήταν κατακόκκινοι. Δυστυχώς δεν είχα το τηλέφωνο μαζί για να το τραβήξω και να τους χώσω καμιά καταγγελία, οπότε δε λέω και σε ποιο μαγαζί το είδα.

Προβλέπω ότι με το που τελειώσουν την απεργία τα φορτηγκά, θα γίνει της ποπέας. Για να βγάλουν τα σπασμένα από τόσες μέρες απεργία, έχουν να χώσουν κάτι καπέλα στις μεταφορές, που θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Μετά θα κλαίγονται βέβαια πάλι αλλά που το περίεργο; Σε αυτή τη χώρα έχουν μάθει να κλαίγονται κυρίως αυτοί που βγάζουν γαμώ τα κέρδη, όταν χάσουν 1% από το 100000% τζίρο τους. Οι υπόλοιποι ως συνήθως κάνουν υπομονή και βλέπουν ριάλιτι.

Τώρα δε και με τα νέα ριάλιτι με τους σεφ, ποιος μας πιάνει. Θα μάθουμε να φτιάχνουμε πούδρα κοκορετσιού με μιλφεϊγ γαρίδας και κάστορα, περιχυμένα με σως δαμάσκηνου, ποπ κορν και σοκολάτας. Τα υλικά θα μας λείπουν αλλά δε γαμείς; Έρευνες έχουν δείξει πως το 90% των ανθρώπων καταφέρνει να πείσει το σώμα του να εκκρίσει τις ορμόνες που σε ειδοποιούν ότι χόρτασες και μόνο με την εικόνα του φαγητού. Βασικά αυτή τη στατιστική και την έρευνα τις έβγαλα μόλις τώρα από το μυαλό μου, αλλά μη μου πείτε ότι ο οποιοσδήποτε παπάρας δε θα μπορούσε να πει κάτι τέτοιο σε εκπομπή επιπέδου "αστρολογία-μανικιούρ-κουτσομπολιό-κώλοι" στην τηλεόραση και να μην τον πιστέψουν τουλάχιστον 5 χιλιάδες ζαγάρια..

Από την άλλη ο Mind the Gap φαίνεται ότι πιστεύει πραγματικά ότι τα πάει καλά, ότι προχωράμε και ότι ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να ευτυχεί.
Εδώ υπάρχουν δύο τινά :
Ή είναι σαν την περίπτωση του θείου Μήτσου, που ήταν 96 χρονών, είχε 34 καρκίνους στα βασικά όργανα του σώματός του και άλλους 6 καρκίνους σε όργανα που είχε αναπτύξει μόνο και μόνο γιατί δεν υπήρχε χώρος για άλλο καρκίνο στα υπάρχοντα. Ο θείος Μήτσος δε, συμπεριφερόταν σα να ήταν 18 χρονών και του σηκωνόταν όποτε φύσαγε και πίστευε ότι θα τους θάψει όλους και ότι καλυτέρευε κάθε μέρα, γιατί "μετά τα 70 καρκίνος δεν πιάνει πάνω σου". Μετά πέθανε.
Ή είναι σαν την περίπτωση του γιατρού του θείου Μήτσου, που δεν ήταν 96 χρονών, δεν είχε 34 καρκίνους και τα λοιπά, αλλά έλεγε στο θείο Μήτσο ότι τα πάει καλύτερα γιατί τι να του πει; "Θείε κανονικά έπρεπε να είχες πεθάνει λίγο πριν τη μεταπολίτευση;"
Υπάρχει και μια τρίτη περίπτωση βέβαια, η οποία ελπίζω να μην ισχύει, αλλά με την ελπίδα δεν πήγε ποτέ κανείς μπροστά. Η τρίτη περίπτωση είναι να τα λέει όλα αυτά παπαγαλία, όπως τα ποιήματα που λέγαμε στο δημοτικό. Γενικά αν πω ότι δεν τον εμπιστεύομαι, θα ήταν μια δήλωση ίσης μετριοπάθειας με το "Τελικά ο Ιούδας έπρεπε να κερδίσει το διαγωνισμό "Καλύτερος Μαθητής" το 33μ.Χ".
Καταλαβαίνεις;

Τι να πω, η χώρα είναι σαν τον άρρωστο στο χειρουργείο (έλα μην κάνετε φτηνούς συνειρμούς, βαριέμαι). Η πρόταση της κυβέρνησης είναι :
"Θα σε ανοίξουμε και ό,τι βρούμε μπροστά μας θα το κόβουμε. Μετά θα ξαναπετάξουμε μέσα ό,τι περισσέψει.Τελικά θα γίνεις καλά"
Η πρόταση της ΝΔ είναι
"Θα σε ανοίξουμε αλλά δε θα χρησιμοποιήσουμε ιατρικά εργαλεία, θα φέρουμε τη Βίκη Καγιά και όλοι μαζί θα σου δώσουμε θετική ενέργεια μπας και αναστηθείς"
Η πρόταση του Συνασπισμού είναι
"Μπορεί να είσαι άρρωστος αλλά είμαστε κατά των νυστεριών και της δυτικής Ιατρικής. Χρειάζεσαι βελονισμό, υπνοθεραπεία και χαρτομαντεία"
Η πρόταση του ΚΚΕ είναι
"Μια χαρά είσαι δεν έχεις τίποτα. Ούτε ασπιρίνη. Αυτά είναι κόλπα. Λίγο κνούτο, βότκα και Σιβηρία χρειάζεται και θα δεις πως γίνεσαι περδίκι, πράκτορα των αμερικάνων"..
Και η πρόταση του Καρατζαφέρη σήμερα δεν ξέρω ποια είναι γιατί έχω μπερδευτεί με το ποιον υποστηρίζει τις ζυγές μέρες και ποιον τις μονές.

Η δική μου πρόταση δεν ξέρω ποια είμαι γιατί δε διοικώ παρά μόνο το τομάρι μου. Αλλά μάλλον το διοικώ αρκετά καλά γιατί το χρέος μου επί του ΑΕΠ μου είναι περίπου 1 τοις χιλίοις, οπότε ...Α και δανείζομαι από τις τράπεζες με ίδιο επιτόκιο με τον ΓΑΠ, χωρίς καμία διαπραγμάτευση και χωρίς οικονομικό επιτελείο να κάνει κρυφές συμφωνίες. Αυτός ρε πήγε και δανείστηκε με επιτόκιο πιστωτικής..

Ozzy, Μαλακάσα 25/09/10

Όταν σκάει μύτη στην Ελλάδα κάποιος που ακούς από τότε που ακόμα δεν ξυριζόσουν, ε πρέπει να πας..

Δε χρειάζεται να γράψω τίποτε εισαγωγικό για τον Ozzy. Αν τον ξέρεις, τον ξέρεις, αν δεν τον ξέρεις δεν υπάρχει λόγος να διαβάσεις εντυπώσεις από μια συναυλία του. 

Ήμασταν διστακτικοί γιατί ψιλιαζόμασταν ότι θα ρίχνει τίποτα καρέκλες και θα πηγαίναμε τσάμπα Μαλακάσα, άσε που και η Didi δε συγκαταλέγεται στις συμπάθειές μας, αλλά τελικά νίκησε -όπως πάντα-η λογική! "Δε γαμείς, εδώ έρχεται ο Ozzy"

Και ευτυχώς, όταν θριαμβεύει η λογική, στα καλαμπαλίκια σου για το αν συνωμοτεί το σύμπαν και ο Πάουλο. Όταν θριαμβεύει η λογική, σου βγαίνει σε καλό.

Φτάνουμε Μαλακάσα που λες, μια χαρά καιρός. Τσιμπάμε το εισιτηριάκι και μπουκάρουμε. Βρήκαμε άνετα θέση στο υποστεγάκι μπροστά από τη μικρή σκηνή (εκεί έπαιξε για κάποιο περίεργο λόγο... ) οπότε σε περίπτωση που έβρεχε κιόλας, μια χαρά καλυμμένοι ήμασταν.

Το μαγαζί τίγκαρε μέχρι να σκοτεινιάσει. Support παίξαν 4 τραγούδια οι πολύ καλοί έλληνες Poem. Ωραιότατο συγκροτηματάκι, μπράβο στα παιδιά.

Το εισιτήριο έλεγε ότι ο Ozzy θα βγει στις 9. Χαζογελάγαμε μεταξύ μας (ήταν και ο Μετζέλος δίπλα μας και έλεγε τα δικά του ..), ξέρεις τώρα "Τώρα τον τρομπάρουν", "τώρα γεμίζει", "τον έχουν βγάλει από την κατάψυξη και τον έχουν βάλει να ξεπαγώσει", "ρε λες να ξεχάσει να βγει" και τέτοια..

Ναι αμέ.. πως.. είπαμε , όταν θριαμβεύει η λογική... κλπ κλπ

Ο Ozzy έσκασε μύτη στη σκηνή στις 9 παρα 2 λεπτά. Δε μπορώ να περιγράψω ακριβώς τι ορμόνες έσκασαν στο ξεράδι μου μέσα, αλλά τι να σου πω ρε φίλε..

Όταν βλέπεις τον Ozzy να τραγουδάει το Bark at the moon και από πάνω αριστερά έχει σκάσει τεράστιο φεγγάρι, σκούρο κίτρινο, με μερικά αχνά σύννεφα να το σκιάζουν, ε... χαζεύεις λίγο

Από κει και πέρα τον πήρε η πάνω βόλτα.

Ο τύπος ΔΕ ΜΑΣΑΕΙ. Είχε  αφηνιάσει. Δεν ξέρω τι του δίνουν, αλλά όταν φτάσω στην ηλικία του θέλω και εγώ! Και πριν μη σου πω, να συνηθίζω. Παρέα με την πιστή του μάνικα πυροσβεστικής δρόσιζε το πλήθος συχνά (τι βροχή μου λες, μιλάμε οι κοντά στη σκηνή πρέπει να πνιγόντουσαν κατά καιρούς). Όχι πως ο ίδιος δεν έφαγε νερό. Μιλάμε για πολλούς κουβάδες νερό στην κασίδα του. Λούτσα ήταν συνέχεια.

Από φωνή δεν τη συζητώ. Ίδια. ΙΔΙΑ. Δεν έχει χάσει ρε παιδί μου πως το λένε.. Οι μουσικοί του σπέρνουν, ειδικά αυτός ο Gus G ο κιθαρίστας που είναι και πατριωτάκι μας (Σαλονικιότατος, ονομάζεται Κώστας Καραμητρούδης), ο οποίος, "τον έβγαλε τον Ozzy" που λέμε..

Τώρα όσον αφορά τι τραγούδι παίχτηκε... αν δεν ήρθες και ήθελες και δε μπόρεσες, θα κλάψεις έτσι και σου πω, αλλά.. (όχι με τη σειρά προφανώς)

Βark at the moon

Shot in the dark

Fire in the Sky

Let me hear you scream

Mr. Crowley ( ανατριχίλα σου λέω...)

Road to Nowhere ( το αφιέρωσε και στο Dio)

War pigs (να δεις τι έγινεεεε... να δεις τι Ε-ΓΙ-ΝΕ...)

Fairies wear boots

Crazy train (οααααααααααααααααααααααααα)

Iron man 

Into the void

Ι dont want to change the world

I dont know

Killer of Giants

Suicide solution 

Mama I m coming home

No more tears

Paranoid (όχι που δε θα το λεγε)

Μπορεί και να ξεχνάω καναδυό αλλά άμα ξέρεις, καταλαβαίνεις ΤΙ ΕΓΙΝΕ..

Έπαιξαν δυνατά, πορωτικά, απίστευτα. Δε μπορώ να περιγράψω ρε συ, αλήθεια. Τι να πω. Είδα τον Ozzy να λέει το War Pigs στα 30 μέτρα. Ε τι άλλο να πω; Εμπειρία.

Πέραν όμως της προσωπικής υποκειμενικής άποψης, υπάρχει και η ψυχρή λογική που λέει "ρε φίλε, μου πήρες 50 ευρώ (άμα είχαμε πάρει από την αρχή, θα χαμε δώσει 35),βγήκες μπαμ στην ώρα σου, έπαιξες απίστευτα 2 ώρες και μου έδωσες τα αυτιά μου στο χέρι. Είσαι σωστός επαγγελματίας και σέβεσαι αυτούς που σου δίνουν ψωμί, έστω και αν δεν το χεις ανάγκη εδώ και πολλά χρόνια". Ο Ozzy είναι πλέον ένας θρύλος. Είναι ένας από τους "ιδρυτές" του μέταλ κλπ κλπ κλπ. Και δεν είναι και ο πιο διανοητικά σταθερός άνθρωπος που υπάρχει εκεί έξω, έτσι; Θα μπορούσε να βγει 2 ώρες καθυστερημένος, να κατουρήσει στη σκηνή, να κλάσει στο μικρόφωνο και να αρχίσει να παίζει γκολφ με τα κεφάλια των θεατών μέχρι να του ρθει η όρεξη να τραγουδήσει.

Όχι σαν κάτι τσουτσέκια (και δε μιλάω μόνο για το χώρο του Μέταλ, μιλάω γενικά), που κάνουν επιτυχία 3 μήνες, άντε και 3 χρόνια σου λέω και τη βλέπουν ΥΑΤΣ (*) .

Η συναυλία τελείωσε με το Paranoid.

Με το που τέλειωσε, μας χαιρέτισαν και αρχίσαμε να την κάνουμε, ξεκίνησε να βρέχει..

Άλλη μια μεγάλη απόδειξη ότι

(*) Υπέρτατοι Άρχοντες Του Σύμπαντος

Ταινιοκριτική - Inception

Για να μη μου ζαλίζετε τα τσιμπιρδόνια, να προειδοποιήσω ότι άμα δεν το χεις δει και δεν είσαι περίεργος να μάθεις τι γίνεται, μη διαβάσεις το μισό ποστ. Το άλλο μισό διάβασέ το. Αλλά δε σου λέω ποιό μισό δεν πρέπει να διαβάσεις, οπότε πρέπει να το διαβάσεις όλο. Χα!

Ο Ντικάπριο που είναι κάτι σαν ονειροαπατεώνας, προσλαμβάνεται από έναν επιχειρηματία για να βάλει στο μυαλό ενός άλλου επιχειρηματία την ιδέα ότι πρέπει να πουλήσει την επιχείρησή του για να μην έχει ο πρώτος επιχειρηματίας ανταγωνισμό. Ναι ξέρω, χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί. Ποιον τον νοιάζει αυτό; ε; Σα να σου πουν να πας να δεις ένα έργο στο οποίο ο Λάτσης θα κάνει βιομηχανικό σαμποτάζ στο Βαρδινογιάννη. Θα έχεις αγωνία ποιος θα κερδίσει; ΑΛΗΘΕΙΑ; Που διάλο πήγαν οι παλιές κλασσικές υποθέσεις που πρέπει  ο ήρωας να σώσει τον κόσμο; τι σκατά; Το κεντρικό θέμα της υπόθεσης είναι πιο αδιάφορο και από έκθεση με φακελλάκια τσαγιού.

Πάμε τώρα να χώσω όσο δεν πάει άλλο.
Ο Νόλαν είναι σκηνοθετάρα, δεν αμφιβάλλει κανένας εχέφρων άνθρωπος για αυτό. Το χει το παλλικάρι, δεν το συζητάω. Αλλά η ταινία, για ταινία φαντασίας έχει ΤΡΑΓΙΚΕΣ ελλείψεις που υποψιάζομαι ότι ήταν θέμα προϋπολογισμού στην καλύτερη, έλλειψης φαντασίας στη χειρότερη.
Πρώτον : Υποτίθεται ότι η ταινία διαδραματίζεται σε έναν ονειρικό κόσμο, σωστά; Σωστά. Με ακολουθείς ε; Ωραία. Θα ΠΕΡΙΜΕΝΕ κανείς αυτός ο ονειρικός κόσμος να είναι αν μη τι άλλο, ελαφρώς σουρρεάλ. Τα πιο "εξωπραγματικά" που γίνονται σε όλη την ταινία, είναι ένα τραίνο που σκάει από το πουθενά (το χουμε δει μέχρι και σε Die Hard αν θυμάμαι καλά, τουτέστην σιγά την πρωτοτυπία) και ο τύπος που "επιπλέει" στον αέρα σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Και όλα αυτά, για να μην καταλάβει και καλά το θύμα ότι βλέπει όνειρο. Α και το Παρίσι που κόβει βόλτες πάνω κάτω. Μαϊ άς. Που πα ρε Καραμήτρο; Λες και δεν έχουμε δει όνειρα όλος ο πλανήτης ποτέ και δεν ξέρουμε ότι για να πειστείς ότι το ζεις, ένα όνειρο δε χρειάζεται να έχει την παραμικρή σχέση με τον φυσικό κόσμο και τους νόμους τους, απλά χρειάζεται να είσαι σε βαθύ ύπνο. Δηλαδή πραγματικά, ο τύπος ο οποίος είχε μάθει να προστατεύει τα όνειρά του μέσω ασκήσεων του υποσυνείδητού του, το καλύτερο που είχε καταφέρει να φανταστεί ήταν μεξικάνοι μετανάστες με αυτόματα; Πραγματικά;; Να του χέσω το υποσυνείδητο τότε. Θα του χα σκάσει του Ντικάπριο στην απάλευτη φάτσα του 37 εκατομμύρια δράκους, 8 τυφώνες από φλεγόμενους μετεωρίτες και άμα δεν είχε μασήσει με αυτά, θα του χα σκάσει στη μούρη όλους τους δαίμονες από τα 9 επίπεδα της Κόλασης και μερικούς ακόμα από 2-3 έξτρα επίπεδα που θα είχα φανταστεί ειδικά για την περίσταση. Άκου αυτόματα. Πρέπει λέει να υπακούμε στους φυσικούς νόμους. Και τότε τι το κάνεις ρε κλαπανάρα σε ονειρικό κόσμο;
Α ναι ξέχασα την φάση που ο τύπος "αλλάζει" το όνειρο την ώρα ενός πιστολιδιού, λέει "think big" και αντί για καραμπίνα βγάζει βομβιδοβόλο. ΑΥΤΟ ήταν το THINK BIG σου ρε φιλάρα;; Άμα αυτό είναι το think big ενός τύπου που είναι εκπαιδευμένος να τα γαμεί όλα στα όνειρά του, που καταθέτω βιογραφικό να σας πω εγώ τι σημαίνει think big...
Τελειώνω όσον αφορά τη "φαντασία" του ονειρικού κόσμου :  Ένα βασικό θέμα του έργου ήταν και η σχέση του απάλευτου με τη γυναίκα του (η οποία ήταν αντιπαθέστατη σκατιάρα και νόμιζε ότι έπαιζε καλά το ρόλο της μουρλής, επειδή γούρλωνε συνέχεια τα μάτια της) ήταν και αυτός ο περίφημος ονειρικός δικός τους κόσμος που είχαν φτιάξει μόνοι τους και έμεναν εκεί πέρα συχνά.
Πρόσεξε αναγνώστα μου : Σκέψου ότι μπορείς στο μυαλό σου να φτιάξεις με το γκομενάκι σου έναν κόσμο όπως τον θες, και να μένεις εκεί πέρα όσο θες και ΑΝ θες να γυρνάς που και που πάνω. Καλή φάση ε; Θα φτιαχνες κάτι παραλιάρες με αμμουδιά τρελλή, κοκοφοίνικες, μπιτσόμπαρα, ένα χιονοδρομικό παραδίπλα για να κάνεις σκι μετά το θαλάσσιο σκι, μια βιλλάρα του κερατά, ένα ιστοφόρο με πειρατές να σε κάνουν βόλτες στη λιμνοθάλασσα, ένα μαύρο δράκο να σε πηγαίνει βόλτες ψηλά, ένα διαστημόπλοιο να σε κόβει βόλτες στο σύμπαν και άλλα τέτοια, έτσι πρόχειρα σε 2 λεπτά που χρειάστηκε να γράψω αυτή την πρόταση.
Ο Ντικάπριο με τη γυναίκα του ξέρεις τι φτιάξανε ως ονειρικό ιδανικό κόσμο; Το Παγκράτι.
Δε σου κάνω πλάκα. Και μάλιστα φτιάξανε μια άσχημη έκδοση του Παγκρατίου, μια και ο ονειρικός τους κόσμος αποτελούνταν από πανομοιότυπες γκρι πολυκατοικίες. Στο Παγκράτι τουλάχιστον δεν είναι όλες γκρι πολυκατοικίες. Έχει και μερικές καφέ. Ρε δε σου κάνω πλάκα!
Και αυτός και η γυναίκα του ήταν τόσο καταθλιπτικοί μαλάκες που το καλύτερο που σκέφτηκαν ως ονειρικό κόσμο ήταν ένα δάσος από πολυκατοικίες. Έλα απαυτό στον τόπο σου.

Και τώρα πάμε στα περί "willing suspension of disbelief" θέματα. Τα οποία ο Νόλαν λυπάμαι, αλλά τους έσκισε τα ράμματα. Willing suspension of disbelief, είναι η διαδικασία κατά την οποία ο θεατής σταματά να λέει "τι μαλακίες βλέπω, αυτά δε γίνονται" και δέχεται τον φανταστικό κόσμο που του παρουσιάζεται ως έχει για χάρη της ταινίας. Καλά μέχρι εδώ; καλά. Όλοι τη γνωρίζουμε αυτή τη διαδικασία, εκτός από τη γκόμενα μπροστά μου στην πρεμιέρα του άρχοντα που επί 3 ώρες γκρίνιαζε "τι μαλακίες είναι αυτά, δράκοι μάγοι και ξωτικά, αυτά δε γίνονται" (ναι μωρή παλιοκασόμπρα, δε γίνονται το ΞΕΡΟΥΜΕ γαμώ την Τόλμη και Γοητεία). Που λες όμως αγαπητέ αναγνώσθα, υπάρχει μια παγίδα : Ακόμα και αυτοί οι φανταστικοί κόσμοι πρέπει να έχουν ΚΑΝΟΝΕΣ. Ω ναι. Πρέπει να είναι "συνεπείς" στη φαντασία τους.  Και ο κόσμος που έφτιαξε στο Inception συγγνώμη αλλά μόνο συνεπής δεν ήταν. Έχουμε 3-4 επίπεδα ονείρου, οκ; Έχουμε το πρώτο όνειρο, μετά ξανακοιμάσαι μέσα στο πρώτο όνειρο και μπαίνεις στο δεύτερο κ.ο.κ. Μια χαρά. Ωραία; ωραία. Ας το πάμε με επίπεδα. Έχουμε το επίπεδο 0, το 1, το 2, το 3 και αν σκάσει μαλακία, το 4. Ωραία. Αν στο επίπεδο 0 αρχίσεις και πέφτεις, στο επίπεδο 1 δεν έχεις βαρύτητα. Ωραία; μια χαρά. Λογικό. Το σώμα σου πέφτει άρα και ουσιαστικά "αιωρείται" για κάποιο διάστημα στο 0 επίπεδο και επειδή ο χρόνος ένα επίπεδο παραπέρα είναι x12 αν θυμάμαι καλά - αλλά μπορεί να είναι και x60 (5 λεπτά στο 0 = 1 ώρα στο 1;; ή 1 λεπτό στο 0 = 1 ώρα στο 1;;;) το σώμα σου στο "επόμενο επίπεδο" αιωρείται χωρίς βαρύτητα. Το χεις; το χω να λες. Ναι αλλά όταν αιωρείσαι στο 1, δεν πρέπει να χάσεις και τη βαρύτητα στο 2, και μαλιστα για περισσότερη ώρα;; προφανώς. ΟΧΙ. Οι τύποι πέφτουν στο 1, αιωρούνται στο 2, και περπατάνε κανονικότατα στο 3. ΛΑΘΟΣ. Γιατί; επειδή έτσι βόλευε. Τεράστια ασυνέπεια.
Άλλο πιο ελάσσων λάθος ήταν το ότι ποτέ και κανείς δεν εξήγησε το πως γίνεται όλο αυτό. Α, τους βάζεις όλους σε ένα δωμάτιο και τους κάνεις μια ένεση. Χμμ.. ναι.. περίμενα περισσότερα. Δεν έχεις να πεις τίποτα για το πως γίνεται όλο αυτό μια και σε αυτό βασίζεται όλη η ταινία; αλήθεια;;; τίποτα;; Έστω μια γραμμή ρε αδερφέ!! Πες ένα "μια οργανική χημική ένωση που λειτουργεί ως υπεραγωγός στους νευροδιαβιβαστές, ειδικά στην υπόφυση. Το χημικό αυτό κάνει το υποσυνείδητο να υπερλειτουργεί, διατηρώντας όμως ενεργό και ένα κομμάτι του συνειδητού ώστε να μπορείς να ελέγχεις και να αλλάζεις το όνειρο. Οι χρήστες συνδέονται μαζί στο ίδιο όνειρο μέσω ενός νευρωνικού interface που προσομοιώνει μπλα μπλα μπλα μπλα".. ΠΕΣ ΚΑΤΙ ΤΕΣΠΑ!!

Το άλλο σπαστικό ήταν που εξηγούσαν συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. ΟΚ το καταλάβαμε ΣΤΑΜΑΤΑ να μας πρήζεις με την υπέρμουρλη γυναίκα σου και το γιατί και το πως κλπ κλπ κλπ.. 18 φορές στην ταινία είπαν το ίδιο πράγμα, χωρίς να λένε ουσιαστικά τίποτα..

Κατάληξη : Η ταινία ως ταινία δράσης δεν ήταν καθόλου κακή. Είχε κάργα μπαμ μπουμ, είχε επιβλητική μουσική και ήταν γρήγορη. Το όλο θέμα του ονειρικού κόσμου για μένα ήταν τελείως περιττό, μια και ο "ονειρικός" κόσμος δεν ήταν καθόλου ονειρικός. Ήταν απλά ένα κυνηγητό που ξεκίνησε από μία πόλη, πήγε σε ένα ξενοδοχείο και κατέληξε σε ένα φρούριο σε κάποιο βουνό. Τα ίδια σκηνικά τα έχουμε δει σε όλα τα Τζέιμς Μπόντ.
Όσον αφορά τα εφφέ, η πιο εντυπωσιακή σκηνή της ταινίας ήταν εκεί που εκπαιδεύεται η αρχιτέκτονας και γυρίζει το σύμπαν τούμπα. Φοβερή σκηνή και πολύ "απλή" στη σύλληψη.
. Εκεί τελείωσαν τα ειδικά εφφέ της ταινίας, πράγμα ξενερωτικό. Περίμενα πολύ πράμα. Α ναι έδειξε και λίγο το Παγκράτι να γκρεμίζεται.

Είναι η ταινία στις 3 καλύτερες όλων των εποχών, όπως φαίνεται στο IMDB; Με τίποτα. Όχι στις 3, ούτε στις 100. Με την καμία.
Αξίζει όλο αυτό το σκοτωμό που έγινε; Όχι, όχι , όχι και ξαναμανά όχι. Ήταν μια καλή ταινία δράσης.  Κατά -ελάχιστους- τόπους εντυπωσιακή. Τίποτα παραπάνω. Πραγματικά
Πρόσεξε, δε λέω ότι ήταν κακή ή φλόμπα. Είχε ωραία φωτογραφία, ωραίο μοντάζ, δεν έκανε ιδιαίτερες κοιλιές κλπ. Είναι ΠΟΛΥ καλοφτιαγμένη σκηνοθετικά-εικαστικά. Αλλά δεν είναι επ ουδενί το υπεραριστούργημα των 5 ηπείρων και 7 θαλασσών.
Αλλά ξέρεις γιατί έπιασε τόσο πολύ; γιατί "έπεισαν" τον πολύ κόσμο ότι είναι μια "βαθιά" ταινία που μπορούν να την καταλάβουν όλοι... Ρε τι λες, πατώνεις;
Α είχε και την "ανατροπή" στο τέλος, την οποία την έλεγα στο έτερον περίπου από τη μέση της ταινίας. Και προέβλεψα και ακριβώς πως θα τελειώσει με το που τον είδα να γυρνάει τη σβούρα. Που πα ρε Καραμήτρο, λες και δεν έχουμε ξαναδεί ταινία με "ανατροπή" στο τέλος..
Κρίμα γιατί το αλάνι έχει κάνει και πολύ καλύτερες ταινίες...


Υ.Γ : Βρήκα εκνευριστικά αρκετά κοινά σημεία με το Shutter Island
Υ.Γ2 : Για όποιον μπαίνει εδώ μέσα πρώτη φορά, να επισημάνω ότι δεν είμαι σινεφίλ, απεχθάνομαι την κουλτούρα και γουστάρω τσάμπα εφέ, αίμα, ιπτάμενες συκωταριές  και τα λοιπά.

Αθάνατη ελληνική κουλτούρα

Στο ντοκυμανταίρ "Ο Τσόκλης στην Ιταλία" που μεταδόθηκε από την ΕΡΤ στις 15/8, έχουμε την παρακάτω δήλωση από τα χείλη ενός από τους "ανθρώπους του πνεύματος" της χώρας μας. (Του κυρίου Τσόκλεως δηλαδή, γνωστού καλλιτέχνου και ανθρώπου των γραμμάτωνε και των τεχνώνενε)

Λέει η μεγαλειότης του :

«Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός άνθρωπος από την κοπέλα που βγάζει τα βυζιά της έξω και προκαλεί. Τη βία τη ζητάει η ίδια, θέλει να τη βιάσουν. Δεν καταλαβαίνω γιατί η αστυνομία πιάνει τον άνθρωπο που τη βίασε και δεν πιάνει αυτή την ίδια που τον προκαλεί, αφού η φύση τον σπρώχνει να το κάνει αυτό. Εχω άλλες απόψεις για τα πράγματα. Κάθε φορά που γίνεται ένας βιασμός, θα ήθελα να δω γιατί γίνεται. Ποιος έφταιξε από τους δύο; Ποιος είναι αλήθεια ο πιο σωστός άνθρωπος; Ο γερο-ηλίθιος που κάθεται σπίτι του και δεν έχει κανέναν ερωτισμό μέσα του; Ή εκείνος που ρισκάροντας την ίδια του τη ζωή, την ελευθερία του, βλέπει ένα πλάσμα σεξουαλικό και θέλει να το φιλήσει, να το αγκαλιάσει, τα το σφίξει;».

Σύμφωνα δηλαδή με τον Κολοσσό αυτό του ελληνικού πνεύματος, όχι μόνο δε φταίει ο βιαστής, κυριολεκτικά, αλλά και μεις οι υπόλοιποι που δε βγαίνουμε στο δρόμο να βιάζουμε ότι φοράει μίνι και έχει βυζάκι τσίτα, είμαστε και γερό-ηλίθιοι και χωρίς ερωτισμό.

Φαντάζομαι τα θύματα βιασμού θα ενθουσιαστούν με αυτή τη δήλωση και θα πανε σούμπιτα ως σύλλογος να αγοράσουν όλα τα έργα τέχνης του τρις- και τετρακισμέγιστου αυτού φιλοσόφου.

Και μη μου πείτε κύριε Καλλιτέχνα μου ότι "παρανοήσαμεν" και ότι τα λόγια σας τα εκλάβαμε "Out of context" που λένε και οι φίλοι μας οι αγγλοσαξωναίοι..

Α, και αν κανένας "ανοιχτόμυαλος" πει ότι "σιγά δεν είπε και τίποτα εξοργιστικό" να του προτείνω να κάνει μερικές τροποποιήσεις και μια μικροαπόδοση στο κείμενο, αλλάζοντας το "βιαστής" με το "παιδεραστής" και το "κοπέλα" με το "11χρονο". Οι συνδυασμοί είναι πραγματικά άπειροι. Έχουμε και πολιτικής φύσεως συνδυασμούς (ακροδεξιός-κομμουνιστής και τούμπαλιν) κλπ κλπ. Αν κάποιος τους κάνει αυτούς στο μυαλό του και καταλήξει ότι συμφωνεί, ε τι να πω, τρομάζω.

Το πιο λυπηρό από όλα ξέρετε ποιο είναι όμως Κύριε Καλλιτέχνα μου;; Είναι το ότι εσείς , όλοι, έχετε ασυλία από ο,τιδήποτε χαζομάρα πείτε, γιατί είστε άνθρωποι του πνεύματος. Είστε μια περίεργη αντι-ελίτ, που απολαμβάνει όμως όλα τα προνόμια μιας υπεράνω-κοινωνίας ελίτ. Και κακώς, γιατί αν είναι κάποιοι που πρέπει να είναι στόχοι αυστηρής και σκληρής κριτικής, αυτοί είναι τα "μεγάλα πνεύματα". Γιατί αυτοί έχουν καθήκον και υποχρέωση να χαράζουν δρόμο. Να υποδεικνύουν τα κακώς κείμενα. Και όχι να λένε μπαρούφες για να κάνουν εντύπωση μπας και ασχοληθεί κανείς μαζί τους.

Γιατί αν τα έλεγα εγώ αυτά κύριε Καλλιτέχνα μου, που είμαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, στην καλύτερη θα με γιαουρτώνανε όπου με πετυχαίνανε. Στην χειρότερη, θα με δέρνανε ολημερίς και ολονυχτίς.. ΚΥΡΙΩΣ οι πνευματικοί άνθρωπες και οι του κύκλου σας.. Και θα γράφανε πύρινους λόγους για την ηθική και πνευματική μου κατάπτωση κύριε Καλλιτέχνα μου..και που πάει η κενωνία μας και πόσο έχουμε ξεπέσει και που οδηγεί η καταπίεση του νεοσυντηρητισμού που βγάζει μπροστά τα πιο απάνθρωπα ένστικτα και τέτοια...

Αλλά εσείς, στο απυρόβλητο..

Πάντα

Συγχαρητήρια, εντυπωσιάστηκα. Να σας χαίρονται.

Σαπίλα..


Θα ήθελα να πω πολύ χειρότερα πράγματα, αλλά δεν είμαι καλλιτέχνης και δεν θα μου τα συγχωρήσει κανείς

Ικαριά και τα λοιπά

Γύρισα ψες αργά από την Ικαριά / φύσαγε και μας επέρνανε τα κυ-ματ-ά / πήρα δραμαμίνες και την πά-λε-ψά.

Φωτογραφίες δεν έχω ακόμα γιατί τη μηχανή την έχω στο αυτοκίνητο και βαριέμαι να πάω να την πάρω. Καταλαβαίνεις επίπεδο σαπίλας δηλαδή αγαπητέ αναγνώσθα. Φωτό, αύριο.

Πάμε λοιπόν, για έναν μίνι τουριστικό οδηγό ενός μικρού κομματιού της Ικαρίας.

Κατ'αρχήν, είχαμε ακούσει πολλά. Είχαμε διαβάσει πολλά. Είχαμε προετοιμαστεί για τα χειρότερα. Που δεν ήρθαν.
Φτάσαμε στις 4:30 το πρωί στον Άγιο Κύρηκο. Το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει, μας περίμενε στο λιμάνι με τα κλειδιά πάνω και ένα χαρτόνι με το όνομά μας στο παρμπρίζ. Ναι, μόνο του. Ο τύπος είχε παρατήσει το αυτοκίνητο ξεκλείδωτο στο λιμάνι, με τα κλειδιά στη μίζα. Ούτε συμβόλαια, ούτε υπογραφές, ούτε έλεγχος αν ξέρουμε να οδηγάμε κάτι δυσκολότερο από στράτα μωρού, τίποτα.
Ήμασταν κομμάτια και ο δρόμος για τον Αρμενιστή μακρύς. Και δύσκολος. Πριν κανένας έξυπνος ρωτήσει "μα γιατί πήγατε Άγιο και δεν πήγατε κατευθείαν Εύδηλο", να πω ότι η απάντηση σε αυτό είναι πιο προφανής και από ένα τεράστιο κτίριο με μια πινακίδα νέον 10x10 που γράφει πάνω "ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΤΙΡΙΟ".
Παμ παρακάτ. Ο δρόμος  από Άγιο μέχρι Αρμενιστή είναι εξαιρετικός. Ειδικά αν είσαι κουρασμένος και έχεις ένα θεματάκι με το σκηνικό "κωλόδρομος-γκρεμός χωρίς προστατευτικό-λιωμένοι ντόπιοι που τρέχουν". Τι γκρεμίλα ανεβοκατεβήκαμε Δία μου και Αφροδίτη μου! Πάνω-Κάτω-Πάνω-Κάτω. Στη μισή διαδρομή κοίταγα το πάτωμα. Ξέρεις, αυτή η ψευδαίσθηση που έχεις όταν είσαι σε μεγάλο αυτοκίνητο, ότι οι ρόδες είναι στον αέρα; Ότι ΤΩΡΑ πέφτεις; Ε εγώ την είχα σχεδόν δύο ώρες που κάναμε για να διανύσουμε τα 57 χιλιόμετρα. Είμαι λίγο υπερβολικός σε αυτό, αλλά δυστυχώς έχω ένα θέμα με τα άκρα. Όχι τα ύψη, τα άκρα. Τέλος πάντων, πάει αυτό.
Και φτάνουμε στον Αρμενιστή κατά τις 6:30.. Πρώτη εντύπωση, μια ομορφιά το χωριουδάκι. Κόσμο είχε που πηγαινοερχόσαντε, βρήκαμε και το -φαντάζομαι γνωστό στους θαμώνες του νησιού- τυροπιτάδικο και ξεδώσαμε στην τυρόπιτα. Έλα ντε όμως που το δωμάτιο θα άδειαζε στις 12.. Οπότε λιώσιμο. Οι άλλοι σαπίσαν στον ύπνο, εγώ είχα ξυπνήσει. Άραξα με καφεδιά, νερά και τσιγαριές και απολάμβανα τη θέα από το μπαλκονάκι των δωματίων.

                                                                          Το Λιβάδι και η Μεσακτή, από το μπαλκόνι μας στον Αρμενιστή

Στον Αρμενιστή που λες υπάρχουν δύο κοντινές παραλίες. Το Λιβάδι και η Μεσακτή. Ήμασταν τυχεροί και δε φύσαγε κάστανο κιόλας και φχαριστηθήκαμε - εεε λάθος ΦΧΑΡΙΣΤΗΘΗΚΑΝ μπάνιο. Εγώ σε 10 μέρες που κάτσαμε έπεσα 4 φορές. Εφάρμοσα το εξαντλητικό πρόγραμμα διακοπών με τίτλο "Ύπνος-Μπύρες-Φαϊ-Ύπνος-Φαϊ-Κρασιά-Ξύδια-Ύπνος". Που και που βούταγα και το κεφάλι μέσα στο νερό να αλατιστεί λίγο να νοστιμίσει.
Στη Μεσακτή έχει ωραιότατο μπιτσμπαράκι με λογικέ τιμέ, στο οποίο τσακίσαμε τις ποικιλίες και τις μπύρες. (Μπύρα 2 ευρώ, ποικιλία μεγάλη 9. Ήταν μεγάλη όμως...Ποτά 5 ευρώ. Μια χαρά )
Στο Λιβάδι το Μπιτσόμπαροπιτσαριοταβέρνα "Παράσχος" δεν μας ικανοποίησε και πολύ καθώς μας έφερε ζεστές μπύρες. Όχι δροσερές. Ζεστές. Του στυλ "Τις έβαλα πριν 2 λεπτά στο ψυγείο. Που είναι σβηστό". Τη δεύτερη φορά που πήγαμε όμως, οκ, είχε προνοήσει από το πρωί.
Η Ικαρία προσφέρεται για αραλίκι. Για χαλάρωση. Και του δωσα και κατάλαβε. Ξύπναγα το νωρίτερο στη μία και πάλι το σκεφτόμουν να σηκωθώ. Έχει άλλους ρυθμούς το νησί, όχι όμως αυτούς που μου είχαν περιγράψει. Ήταν όλοι λίγο πιο αργοί από ό,τι έχουμε συνηθίσει γενικά, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας, μια χαρά ήταν η εξυπηρέτηση. Απλά κανείς δε σκιζόταν να σου φέρει τον καφέ ή το φαϊ. Δεν τρέχουν οι άνθρωποι, δεν αγχώνονται, πως το λένε. Και αυτό μου άρεσε. Και ας έκανε ένα πρωί η κοπελιά στο καφέ 20 λεπτά να φτιάξει 2 καφέδες. Γιατί την έβλεπα και τη χαιρόμουν. Είχε 10 παραγγελίες, τις έφτιαξε με μια συγκεκριμένη ταχύτητα. Ούτε άγχος ούτε τίποτα. Γενικά έτσι ήταν όλοι. Και γούσταρα. Άμα είσαι αγχωτικός και παραγγέλνεις τώρα και έχεις την απαίτηση να στα φέρουν προχτές, άστο καλύτερα, πήγαινε αλλού.
Πήγαμε και στο Να. Πανέμορφο μέρος. Αλλά το χαλάνε οι γκρουβαλέοι. Ειδικά οι Παραλίαρχοι, που αν και υπερασπιστές της ελευθερίας και της αχαλίνωτης τσουτσούς, συμπεριφέρονται σαν τους "παλιούς" στο στρατό. Ξέρεις τώρα, έχουν ένα υφάκι "σσσσ, φιλλλάρα, μου τη σπας που έρχεσαι γιατί το τσαρδί είναι δικό μου, και εγώ έρχομαι εδώ από το '85 και τώρα έχω ινδιάνικο όνομα και γκαραγκαγκάν γκαγκάν".

  Η παραλία του Να

Αυτοί πάντως για οικολόγοι έχουν περίεργες συνήθειες μιας και και τα σκουπιδάκια τους είδα στην παραλία και σαμπουανάκι και αφρόλουτρο να αφρίζει στο ρέμα. Να χαρώ εγώ επαφή με τη φύση. Τέλος πάντων. Άλλο θέμα αυτό.
Παρατήρηση γενική για το νησί : Αισθάνθηκα άσχημα που δεν είχα τατουάζ και σκύλο. Αλήθεια. Μιλάμε όλοι είχαν από ένα τουλάχιστον μεγάλο τατουάζ και ένα σκύλο.
Πήγαμε και στο περίφημο χωριό, το Χριστό Ραχών. Λυπάμαι αλλά δεν ενθουσιάστηκα. Στις 2 το βράδυ ήταν σαν τη Χώρα οποιουδήποτε νησιού. Ο ένας πάνω στον άλλο, ποτά, μπαράκια κλπ. Με αυτά που είχα ακούσει, το περίμενα πιο μαζεμένο και πιο "χωριό". Κατά παράδοξο τρόπο δε, είδαμε κάργα τρεντόκοσμο εκεί πέρα, που δε βλέπαμε πουθενά αλλού. Που στο διάτανο ήταν όλοι αυτοί κρυμμένοι, δεν ξεύρω.
Πήγαμε και σε πανηγύρι, αλλά ήρεμο, όχι στη Λαγκάδα κλπ, γιατί α. ήταν μακριά και κωλόδρομος και β. ποιος θα οδηγούσε μετά από κει πέρα. Οπότε καταλήξαμε στο Γιαλισκάρι. Εμένα οι μουσικές δε με ενδιαφέραν και ιδιαίτερα, αλλά ο Χούμα που ήθελε να ακούσει παραδοσιακή μουσική απογοητεύτηκε γιατί παιξαν 2-3 ικαριώτικα και μετά κάναν κλασσικό πρόγραμμα ρεμπετοσκυλάδικου με μερικά βαλς για τα μπαρμπάδια. Από φαϊ όμως έσκισαν. 3 κιλά κατσίκι τσακίσαμε.

 Ικαριώτικος στο πανηγύρι στο Γιαλισκάρι

Του άλλαξα τα πατριαρχεία, μια και είμαι ο μοναδικός απο την παρέα που τρελλαίνεται για αμνοερίφια. Λούκουμος το κατσίκι σου λέω. Το περίφημο ικαριώτικο κρασί, προσωπικά δε με ενθουσίασε, αλλά το τίμησα δεόντως, δεν πρέπει να έχουν παράπονο. Νομίζω μέχρι 7 κιλά φτάσαμε στην καθησιά μας. Για κρασί, καλό σκοράκι.
Πάμε στο φαϊ τώρα, γιατί ξέρω ότι αυτό καίει :
Άμα πας, θα πας ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ στο Γεφύρι στον Αρμενιστή. Ο Σωτήρης και η γυναίκα του είναι εξαιρετικά παιδιά. Το φαϊ τους "μαμαδίστικο" και πεντανόστιμο. Και φτηνό. Να τα στιφάδα, να τα παστίτσια, να τα μοσχαράκια, να οι ντοματοκεφτέδες, να οι κολοκυθοκεφτέδες..Στο Γεφύρι επίσης έπαιζε και ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ γκρουπάκι ρεμπέτικα -ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ όμως, όχι γιαλαντζί-. Πάθαμε ΠΛΑΚΑ με τη φωνή της κοπέλας. Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας που πετύχαμε τέτοιο διαμάντι στο άσχετο στην Ικαρία. Απορούσαμε όλοι γιατί αυτοί δεν είναι γνωστοί και δεν έχουν δίσκο. Το χειμώνα τραγουδάνε Αθήνα, Σ-Κ στο Φίλεμα, οπότε θα τους ξαναδούμε.
Πρώτη μέρα φάγαμε σε μια μούφα, αλλά είχε γέλιο. Ο γιος του ταβερνιάρη μίλαγε σαν το Γκιωνάκη στα Κίτρινα Γάντια. Ξέρεις, το σκηνικό "πορτοκαλάδα θέτε; με μπορτοκάλι;".. ε τέτοιος. Και είχε και το αντίστοιχο παρουσιαστικό. Του λέμε "ένα νερό". Λέει "εμφιαλωμένο ή βρύση;" ε τον ρωτάμε "πίνεται το νερό της βρύσης;" , ε τι το θέλαμε... απαντάει "Γκαι εγώ αυθό μπίνω". Είπαμε, με φωνή Γκιωνάκη.. Δε γελάσαμε εκείνη τη στιγμή, κρατηθήκαμε, αλλά... τι να σου πω.. Κακώς μας προκάλεσε γέλιο, ξέρω, αλλά και συ στη θέση μας...
Το άλλο στον Αρμενιστή, το "Δελφίνι" που το χαμε ακούσει, να πω το κρίμα μου, δε με ενθουσίασε και ιδιαίτερα. Τίμιος βέβαια, νόστιμος αλλά απλά οκ.
Σκίσαμε και μια αστακομακαρονάδα στο Δειλινό,πίσω από το εκκλησάκι στο Γιαλισκάρι. Έφαγα και τις δαγκάνες του αστακού. Τα κόκκαλα σου λέω. Άπαιχτη και φτηνή. Για αστακομακαρονάδα ε..νταξ μην τρελλαθούμε κιόλας. Το είχε 60 το κιλό. Πολύ νορμάλ σε σχέση με αυτά που κυκλοφορούν εδώ πέρα.
Και στο Να λιώσαμε στο φαϊ αλλά δε θυμάμαι το όνομα της ταβέρνας, ήταν πάντως αυτή που βρίσκεται ακριβώς πάνω από την παραλία.
Αυτό που μας έκανε εντύπωση στην Ικαρία είναι ότι αν και τα περισσότερα μαγαζιά φαινόντουσαν "τουριστίλα" και περίμενες να σε κουστουμιάσουν και να φας παπάτζες, συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. ΚΑΚΟΣ δεν ήταν κανένας - εκτός από τον Γκιωνάκη που ήταν μετριότατος στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Οι μαγαζάτορες -ντόπιοι ή ξένοι- ήταν όλοι τους εξαιρετικοί. Και να περάσουν να σε ρωτήσουν αν τρως καλά και να σε κεράσουν το κρασάκι τους και να κάτσουν να πιούν ένα ποτηράκι μαζί σου αν τους έπαιρνε. Είπαμε, μπορεί μερικές φορές να ξέχασαν κάτι να σου φέρουν ή να σου άργησαν λίγο κάτι, αλλά  τους πάω. Είναι άρχοντες.
Ειδική εύφημος μνεία στον ιδιοκτήτη του "Ρέμπελου" στον Αρμενιστή. (Όπου "Ρέμπελος" ένα από τα ωραιότερα μπαράκια που έχω πάει ποτέ σε νησί, με γαμάτη μουσικούλα, και ανεμπόδιστη θέα στην ανατολή, με το κύμα να σκάει από κάτω σου..) . Είχαμε που λέτε κοπέλα με σπασμένο πόδι στην παρέα, οπότε κυκλοφορούσε με πατερίτσες. Πήγαμε στο Ρέμπελο 3 φορές. Την τρίτη φορά, με το που κάτσαμε μας έφερε ο άνθρωπος μια γύρα σφηνάκια και μας είπε το εξής " αυτά σας τα κερνάω για την κοπελιά, που με τιμάει και με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι ανεβαίνει τόσες σκάλες με τις πατερίτσες για να έρθει στο μαγαζί μου 3 φορές συνεχόμενα". Ε τι να πεις; Έτσι είναι οι επαγγελματίες ρε σεις. Σε κερδίζει με.. τίποτα. Μια ατάκα και 6 σφηνάκια. Προφανώς απο κει εκείνη τη μέρα φύγαμε πρωί και μπουσουλώντας. Μας κάνανε χεστά. Πως κατέβηκε η άλλη τις σκάλες, ιδέα δεν έχω..
Τι άλλο, α ναι πήγαμε και στο περίφημο Κασμίρ και είδαμε μάλιστα και τον Μαραβέγια που ισχυρίζεται ότι είναι Ilegal. Για μένα προσωπικά μάλλον άοσμος είναι αλλά του αναγνωρίζω το γεγονός ότι παίζει ένα είδος που δεν παίζει άλλος εδώ πέρα. Α και μου τη σπάει το ότι το συγκρότημά του έχει το όνομά του. Πάντα μου την έσπαγε αυτό, για όλους. Γιατί ρε μεγάλε; Και "Μαραβέγιας" και "Ilegal"; με αναφορά Μάνου Τσάο και καλά; Και το λεγε και κάθε τρεις και λίγο "Ικαρία.. 2010... Μαραβέγιας........... ΙLEGAAAL". (είπαμε του αναγνωρίζω ότι αν και δεν παίζει είδος που με τρελλαίνει, είναι -κατ'οικονομίαν- πρωτότυπος)
 Θα φτιάξω και εγώ συγκρότημα , ρέγκε. Θα λέγεται Estarian Κουτσουμπιλά.

Outro : Πέρασα εξαιρετικά στην Ικαρία. Θα ξαναπήγαινα. Κυρίως για τους ανθρώπους και δευτερευόντως για το τοπίο.

Πάρε και τέχνη : Το πρώτο μου time-lapse βιντεάκι στην Ικαρία. Ήλπιζα να πιάσω και κανένα διάττοντα από Περσείδες αλλά δεν (σκόπευε και σχετικά μακριά από το επίκεντρο η μηχανή.. δεν μας έκατσε). Νταξ, δεν πολυβλέπεται αλλά κάτι έκανα. Ειδικά αν δε βάλεις full screen δεν παίρνεις χαμπάρ..
Είναι 64 φωτογραφίες με έκθεση 15 δεύτερα η κάθε μία, παρμένες ανά ένα λεπτό.

Χρυσάφι οι ξαπλώστρες χρυσή μου

"Μας κλέβουνε καλέ"
"Μας πήρανε τα ποκαμισοσώβρακα"
"Μαύρα, μαύρα, χωρίς απόδειξη οι ξαπλώστρες στην <γνωστό νησί> "
"Μας γδάρανε, 1360 ευρώ μια ξαπλώστρα, μισό μέτρο σκιά και δυό ματιές από το μπάρμαν. Που ήταν φωτιά όμως αγάπη μου. Είχε κάτι κοιλιακούς σου λέω, έπαιζες σκάκι. Ρυμοτομημένος όλος ο θώρακάς του. Καλέ σα χάρτης του Βόλου ήταν".
"Πανάκριβα τα .................... στην ..................."
Έτσι ξεκινάνε πολλές μα πολλές συζητήσεις τριγύρω τώρα τελευταία. Βέβαια ακούς και άλλες του στυλ "πόσο είχε το ποτό;" "ε δεν ήταν και πολύ ακριβό, από 10 μέχρι 15". Τι λες αγάπη μου, με 15 ευρώ το ποτό, έχω την απαίτηση να μου κάνουν και 2 λαπντανς οι σερβιτόρες.
Ακούς τον κόσμο να γκρινιάζει για τις τιμές της ξαπλώστρας, του καφέος, της μπύρας (μέσος όρος 7 ευρώ αν δεν κάνω λάθος, το μικρό, ζεστό μπουκαλάκι αποπλύματος ποδαριών). Ακούς να λένε ότι τους γδέρνουν και είναι κοροϊδία. Αλλά πάνε. Και ξαναπάνε. Και ξαναγκρινιάζουν. Και ξαναπάνε. Και ξαναγκρινιάζουν.
Κάτσε ρε φίλε, κάτσε ρε κοπελιά, μισό λεπτό δηλαδή. Έχεις ένα μπάτζετ μικρό ας πούμε, μέσα ; Δε σε παίρνει για πολυτέλειες. Εντάξει; Θεωρητικά πάντα.Και πας και δίνεις ένα δεκάρικο για ξαπλώστρα; Διατί περικαλώ; Για να ρχεσαι μετά να κάθεσαι δίπλα μου και να ξινομουνιάζεις και να θρηνείς τα ευρώπουλά σου; Για στάκα ρε αλάνι γιατί δε μας τα λες καλά. Αμ δεν έχεις λεφτά, αμ πας κάπου που ΞΕΡΕΙΣ ότι θα σου γυαλίσουν το σουφρί, αμ γκρινιάζεις μετά.
Θα μου πεις βέβαια "ΘΑ ΠΑΩ ΕΓΩ ΣΕ ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΝΟΡΓΑΝΩΤΗ; ΧΩΡΙΣ ΞΑΠΛΩΣΤΡΑ; Αφού εκεί κυκλοφορούν όλα τα γκομενάκια/όλοι οι γκόμενοι. Καλή η θάλασσα η ήρεμη χωρίς σκατά και πετρέλαιο αλλά εκεί δεν υπάρχει ψυχή. Και θα καεί και το δερματάκι μου" κλπ κλπ.
Κατ'αρχήν κατανοώ το θέμα "εκεί υπάρχουν πιθανότητες να ρίξω κανα μπίκο/να φάω καναν παργαλάτσο". Είναι καλοκαίρι, τις ορμόνες τις κλωτσάς στο δρόμο για να περάσεις και παραδέχομαι ότι αυτό το χούι με τα καυτά σορτσάκια με κάνει να θέλω να χλιμιντράω σαν τον Αστραχάν στο τελευταίο κατοστάρι. Και ναι, η παραλία θα έπρεπε να περιέχει την τριάδα "κώλοι-ποτά-άνεση" σε λογικές τιμές. Εγώ νομίζεις δε γουστάρω ξαπλωστρούλα, ομπρελίτσα και περατζάδα από μαγιό σε φυσικό κωλί; Φυσικά και γουστάρω. Αλλά τα χω τιμολογήσει όλα αυτά. Σύμφωνα με το πόσα υπάρχουν στο δικό μου πορτοφόλι. Όχι σύμφωνα με το πόσα θέλει ο κ.Επιχειρηματίας να βάλει στο δικό του. Δεν του χρωστάω τίποτα του εκάστοτε γλίτση που έχει τα κονέ με δημαρχαίους, νομαρχίες κλπ κλπ και έχει καβατζώσει μια παραλία και μου χρεώνει τον ήλιο και τη θάλασσα λες και αυτός πλήρωσε για να φτιαχτούν. Γιατί πίστεψέ με, ΔΕΝ πλήρωσε αυτός για να φτιαχτούν. Όχι, αλήθεια.
Και εγώ θέλω την καφεδούμπα μου με 7πλη δόση εσπρέσσο για να ξυπνήσω και μετά τα τρισπαγωμένα μπυρόνια μου να ρέει ο λυκίσκος στα σκώτια και στα στομάχια και να ευφραίνεται ο σύμπας. Αλλά ρε φίλε, 8 ευρώ για χλιαρή μπύρα; Όχι δε θα τα δώσω και πες με και τσίπη. Και ξέρεις γιατί; γιατί πάντα υπάρχουν και αλλού περτικαλιές που βγάζουνε καρπούζα.
Δυστυχώς φίλε και φίλη θαμώνες των "οργανωμένων" παραλιών, λυπάμαι που στο λέω, αλλά είστε θύματα. Ειδικά εσείς που δε σας περισσεύουν. Οι άλλοι στα παπάρια τους, έχουν και τα καίνε άμα λάχει κιόλας. Εσύ όμως που μετράς το φραγκοδίφραγκο και βάζεις 3 ευρώ βενζίνη για να μπορέσεις να πάρεις καφέ στην παραλία, είσαι θύμα. ΚΟΡΟΙΔΟ.
Και ακόμα περισσότερο, εσύ, ο γονέας που πριν λίγο γκρίνιαζες σαν παρθένα στην εμμηνόπαυση ότι πλήρωσες μια 60ρού για να πας για μπάνιο. ΝΑ ΠΑΣ ΠΑΡΑΠΕΡΑ δε σκέφτηκες ρε φωστήρα;;; Όχι, το σκέφτηκες, παραδέξου το. Αλλά τη Δευτέρα στη δουλειά πως θα πεις ότι "Μαλάκα το ΣΚ πήγα για μπάνιο πχ στον Αστέρα και γινόταν του αιδοίου η θύελλα";. Έχει μια γκλαμουριά ο Αστέρας και οι οργανωμένες γενικότερα. Σου προσδίδουν ένα στάτους. Ναι ρε φιλαράκι αλλά άμα φοράς τα σώβρακα μπρος πίσω και μέσα έξω για να κάνεις οικονομία στο Ντιξάν, σόρρυ αλλά να το χέσω το στάτους σου.
Έχουν ένα κατιτίς και οι ωραίες γαμάτες παραλίες στα γνωστά νησιά. Που μαζεύεται "ο καλός ο κόσμος". Ναι αλλά εσύ πας εκεί γιατί ανήκεις στον καλό τον κόσμο, ή για να σε δουν δίπλα στον καλό τον κόσμο και να σε μπερδέψουν και σένα για τον καλό τον κόσμο; Και όχι τίποτα άλλο, αλλά και πας και τα σκας και δεν έχεις μία όταν γυρνάς και μετά όλο το χειμώνα τρως βρύα και λειχήνες (αυτό το βρύα και λειχήνες έχει γίνει σήμα κατατεθέν εδώ μέσα) και μας πρήζεις που στα φάγανε, οι μαυραγορίτες, οι φοροφυγάδες και μετά τσιροκοπάς στο κράτος που δεν πιάνει αυτούς που σε πιάνουν κορόϊδο και συ το ξέρεις ότι σε πιάνουν κορόϊδο αλλά παρ'όλα αυτά συνεχίζεις να τους χρηματοδοτείς. Λογικό ε;;
Θα μου πεις τώρα, και τι να κάνω ρε φιλαράκι; να κλειστώ σπίτι Αυγουστιάτικα και να το παίξω νηστεία και προσευχή; ΟΧΙ. Βγες. Αλλά έχε το νου σου. Δες, σύγκρινε, αποφάσισε και ΤΙΜΩΡΗΣΕ τους αγυρταίους. Η μπύρα στο Πόρτο Ράφτη και στο κάθε Πόρτο Ράφτη έχει 8 ευρώ, γιατί κάθε μέρα είναι φίσκα. Άμα βάραγε μύγες και μέτραγε τα προβατάκια στα κύματα, θα την είχε λιγότερο.
Τόσο δύσκολο σου είναι ρε συ να πας μια φορά κάπου, να σε γδύσουν και να μην ξαναπάς;;
Κάντο και θα δεις που θα πάνε οι ξαπλώστρες. Αν δύο ΣΚ βαρέσουν μύγες τα παλλικάρια και πάρουν μυρωδιά ότι ο κόσμος τους γράφει στα παλαιότερα και την κάνει για άλλες παραλίες, σου πω εγώ που θα πάνε οι τιμές. Αλλά αντέχει ο κώλος σου δύο ΣΚ χωρίς ξαπλώστρα και κώλους; ε; αντέχει;;
Θα σου πω παραδειγματάκι παραλίας ανυποψίαστης. Θολό. Πιο κάτω από τη Ζαχάρω (ναι ρε είναι μακριά, αλλά οκ, ένα παράδειγμα σου φέρνω). Τεράστια παραλία. Με μπαράκι σένιο, με τιμές χώμα, μπύρα παγωμένη και ποικιλίες του θανάτου. Αυτός δεν κερδίζει νομίζεις; Της καριόλας γίνεται. Ψάχτο. Και ψάξε και τέτοια μέρη γενικότερα. Υπάρχουν αλλά δεν τα ξέρεις γιατί σε έχει φάει ο κοσμοπολιτισμός.
Άντε ξύπνα λίγο. Γιατί δανεικά δε σου δίνω.

Update - Ενημέρωση - Διαφήμιση : 
Χαλκιδική, Πλατανίτσι : Ξαπλώστρα-ομπρέλα , τσάμπα. Δωρεάν. Τον καφέ σου πληρώνεις. Μπράβο ρε παλλικάρια, είστε μάγκες. Και σας αξίζει να τα κονομήσετε φέτος. Ξαναμπράβο.
(Μάλλον το μαγαζί το διαχειρίζονται ξενωμερίτες, γιατί όσο θυμάμαι τους Χαλκιδικαίους, ήτο ούλτρα φραγκοφονιάδες). Αλλά μπράβο και ξαναμαναμπράβο

Αίμα

Σήμερα πέρναγα έξω από το Σωτηρία. Δεν είχα πάνω μου λεφτά, τράπεζα μακριά και πείναγα.
Οπότε είπα να φάω τσάμπα πρωϊνό.
Πήγα στην αιμοδοσία να δώσω κανα μισόκιλο από το πολύτιμο αίμα μου, το οποίο και είναι γνωστό για τις ιαματικές και ιαιματικές του ιδιότητες. Κυρίως απολυμαίνει επιφάνειες (έχει υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ) και βοηθάει στην ποδάγρα, την μαλαφράντζα, την οστεοπώροση και τη γκρίνια. Ειδικά στη γκρίνια κάνει θαύματα. Σε όσες έχω πετάξει στα μούτρα μισό κιλό αίμα μου την ώρα που γκρίνιαζαν, σταμάτησαν αμέσως.
Το θέμα είναι άλλο όμως.
Ο γιατρός σχεδόν μου έκανε πρόταση γάμου όταν άκουσε πως είχα πάει έτσι, εθελοντικά (είπαμε, ψέμματα, πήγα για τσάμπα πορτοκαλάδα και κρακεράκια).
Μου έλεγε λοιπόν ο ντοκ, ότι 1 στους 20 είναι εθελοντής και τα αποθέματά τους είναι πολύ λίγα, ειδικά τώρα τον Αύγουστο που τα μαλακισμένα θα πίνουν σαν ασκιά και μετά θα πηγαίνουν με 200 να κάνουν τεστ αντοχής στις κολώνες.
Οπότε ρε σεις, πριν φύγετε για διακοπές, περάστε μια βόλτα απο ένα νοσοκομείο για ένα τσάμπα πρωινό.
Υπάρχει ανάγκη

Και ένα σοβαρό..

Αναδημοσιεύω από τον Ανεμο-ναυτίλο , χωρίς κανένα σχόλιο δικό μου. Τι να πεις δηλαδή...

Προς τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Φέρες 10 Ιουνίου 2010

Κύριε Υπουργέ,
Ονομάζομαι Γιώργος Αποστολόπουλος και ζω, σήμερα, στον Έβρο.

Μέχρι πριν από επτά χρόνια ζούσα στην Κομοτηνή, όπου διατηρούσα και εργαζόμουν σκληρά σ΄αυτή, μια μικρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ασφαλείας (security) η οποία βούλιαξε το 2003, κάτω από το βάρος μιας άσχημης συγκυρίας προσωπικών λαθών και λανθασμένων επιλογών, μιας άσχημης περιπέτειας με την υγεία μου, ψεύτικων υποσχέσεων εκ μέρους της πολιτείας και νόμων φτιαγμένων έτσι που να μη μ΄αφήσουν ν΄αναπτυχθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν για να μπορώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου προς το δημόσιο.

Το δημόσιο, που ήθελα δεν ήθελα, το είχα συνεταίρο στην, κατά τα άλλα «ατομική» επιχείρησή μου. Ένας συνεταίρος που μόνο έπαιρνε απ΄το ταμείο, χωρίς ποτέ να δώσει τίποτα, χωρίς ποτέ να δουλέψει δίπλα μου στα ατέλειωτα ξενύχτια των φυλάξεων, χωρίς ποτέ να τρέξει μαζί μου στον ψυχοφάγο αγώνα για την είσπραξη των οφειλόμενων. Δεν επιδοτήθηκα ποτέ, Υπουργέ μου. Ούτε το βοήθημα που δινότανε στους νέους επαγγελματίες πήρα, γιατί, λέει, το επάγγελμά μου δεν ήταν στη λίστα. Όποιος άνοιγε ένα ψιλικατζίδικο για να απασχοληθεί αυτός και η γυναίκα του, το έπαιρνε αυτό το βοήθημα. Εγώ που φύλαξα μια πόλη και τη βιομηχανική της περιοχή δεν πήρα ποτέ τίποτα!

Ήρθατε τότε, οι πολιτικοί, και μου μιλήσατε για ανάπτυξη της Θράκης. Υποσχεθήκατε νόμους που θα φέρνανε επενδύσεις και δουλειά στον τόπο. Και με γελάσατε, κύριε. Δώσατε άπειρα χρήματα σε ψευτοεπενδυτές για να επιχειρήσουν στον τόπο μου. Ήρθανε οι απατεώνες – φίλοι της εκάστοτε κυβέρνησης- και στήσανε εργοστάσια – φαντάσματα για να αναπτύξουνε τάχα την παραμεθόριο περιοχή. Υποσχεθήκανε εκατοντάδες θέσεις εργασίας, συμφωνήσανε μαζί σας να απασχολήσουν ντόπιους άνεργους και στην συνέχεια λειτουργούσανε με έξι – εφτά άτομα προσωπικό κι αυτούς ξένους.

Δεν ελέγξατε ποτέ αν τήρησαν τη συμφωνία οι φίλοι σας. Αντίθετα συνεχίσατε να τους χρηματοδοτείτε. Κι όταν αυτοί τα μάζεψαν κι έφυγαν αφήνοντας πίσω τους κι άλλους άνεργους, εσείς πάλι δεν κάνατε τίποτα. Δώσατε στους ανθρώπους αυτούς χρήματα, που δεν ήταν δικά σας, για να αναπτυχθεί η Θράκη. Κι εκείνοι πήγαν και επένδυσαν τα χρήματα αυτά στις γειτονικές χώρες και βοήθησαν την ανάπτυξή στη Βουλγαρία και τα Σκόπια, αφήνοντας στη Θράκη μόνο χρέη και ακάλυπτες επιταγές, βυθίζοντας μικρομάγαζα σαν το δικό μου. Κάντε μια βόλτα στη ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής, δείτε τα κουφάρια των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, δικών σας και δικών τους και θα καταλάβετε τι λέω.

Σε μια κίνηση απελπισίας, τότε, πήρα μια στίβα ακάλυπτες επιταγές που με είχανε φορτώσει αυτοί τους οποίους είχατε χρυσοπληρώσει για να με «αναπτύξουν» και πήγα στον Εισαγγελέα της έδρας ζητώντας του βοήθεια. Μου απάντησε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα, επειδή οι οφειλέτες μου ήταν ανώνυμες εταιρείες και πως θα πετούσα τα λεφτά μου αν προσπαθούσα να τους πιέσω να με πληρώσουν. Είχε δίκιο ο άνθρωπος και είναι ο μόνος που μου είπε την αλήθεια. Δεν τον άκουσα. Ξόδεψα εκατομμύρια σε δικηγόρους και κλητήρες, χωρίς ποτέ να πάρω κάτι απ΄τα χρωστούμενα. Σήμερα δεν έχω χρήματα να πληρώσω ένα δικηγόρο να μου παρασταθεί στη δύσκολη στιγμή μου. Το καλύτερο απ΄όλα; Το κράτος – συνεταίρος ήθελε το μερτικό του κι απ΄τα λεφτά που δεν εισπράχτηκαν ποτέ!

Με αδικήσατε Υπουργέ μου της δικαιοσύνης. Δεν φροντίσατε όταν τους δίνατε τα χρήματα, να φτιάξετε και τους κατάλληλους νόμους ώστε με τα χρήματα αυτά να κάνουν πράξεις τις υποσχέσεις. Μου τάξανε ανάπτυξη και μου δώσανε «πέτσινες» επιταγές. Μου τάξατε επιτυχία και μου φέρατε καταστροφή.

Τον καιρό της «δόξας» μου ήμουν απ΄τους αγαπημένους σας. Ένας πετυχημένος ντόπιος επιχειρηματίας, που έδινα δουλειά σε περισσότερο κόσμο απ΄όσο οι Χρυσοεπιχορηγούμενες Α.Ε.- πελάτες μου, πρόεδρος σε τρείς συλλόγους και μέλος του Δ.Σ. άλλων έξι, αγαπητός στην τοπική κοινωνία, απ΄τους πρώτους καλεσμένους στις διάφορες εκδηλώσεις και δεξιώσεις σας. Μέχρι που μου προτείνατε να γίνω δημοτικός σύμβουλος. Πιστεύατε, τότε, πως η παρουσία μου δίπλα σας θα τόνιζε τη λάμψη σας, νομίζατε πως θα μπορούσα να επηρεάσω ψηφοφόρους προς όφελός σας. Εκεί σας γέλασα, μια φορά κι εγώ. Ποτέ δεν είπα σε κανέναν, ούτε στη γυναίκα και τα παιδιά μου, ποιόν να ψηφίσει.

Με χειροκροτούσατε όταν, για χρόνια, με δικά μου έξοδα, επάνδρωνα το πυροφυλάκιο της Νυμφαίας, τη νύχτα, αφού η Πυροσβεστική Υπηρεσία δεν είχε το απαιτούμενο προσωπικό για να το κάνει. Με βραβεύσατε, γιατί ήμουν απ΄τους πρωτεργάτες που έστησαν το παράρτημα της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης στη Ροδόπη Με αποκαλούσατε ραχοκοκαλιά της οικονομίας τότε. Σήμερα, που δεν έχω να πληρώσω φυσικοθεραπευτή για τον διαλυμένο μου αυχένα, δε με θυμάται κανείς σας.
Ήμουν η καλύτερη παρέα, τότε, όπου βρισκόμουν γινόταν γλέντι.

Σήμερα, οι λίγοι φίλοι που μου απομείνανε, τις λίγες φορές που με επισκέπτονται, μου φέρνουν για δώρο τα αντικαταθλιπτικά μου, που ξέρουν πως δεν έχω τη δυνατότητα να αγοράσω. Το σπίτι μου ήταν πάντοτε γεμάτο κόσμο, τότε. Σήμερα ζω σ΄ένα καλύβι στο Δέλτα του Έβρου, ξεχορταριάζοντας αυλές, σκάβοντας μπαξέδες και ξεναγώντας τους επισκέπτες στο βάλτο για να επιβιώσω. Δεν παραπονιέμαι, πληρώνω τα λάθη μου. Πληρώνω όμως και τα δικά σας λάθη κι αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.

Κι εδώ ήρθατε και με βρήκατε κι εδώ με χειροκροτήσατε, γιατί ήμουν , λέει, ο ακρίτας και ο φύλακας των συνόρων. Και πάλι με γελάσατε. Λίγα χρόνια μετά, θελήσατε –στο όνομα κάποιας τάχα πράσινης ανάπτυξης και για λογαριασμό των συμφερόντων που θέλουνε να φτιάξουν bungalows στο Δέλτα- να με διώξετε κι από δω. Από ακρίτας έγινα καταπατητής απ΄τη μια μέρα στην άλλη!
Έτσι πήγε η ζωή μου, αυτή ήταν η επαφή μου με την πολιτεία και τους πολιτικούς της. Όπου ανταμώσαμε με πιάσατε κορόιδο, όποτε με ζυγώσατε ήταν για να με εκμεταλλευτείτε.

Με κοροϊδέψατε για χρόνια όταν οι δάσκαλοί μου στο σχολειό μου μαθαίνανε πως ο Τούρκος είναι ο εχθρός μου, όταν οι αξιωματικοί μου στο στρατό μου μιλάγανε για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικρασίας ή με κοροϊδέψατε όταν είπατε πρόπερσι πως οι πρόγονοί μου πέθαναν λόγω συνωστισμού; Ποιο απ΄τα δύο είναι αλήθεια και ποιο ψέμα; Η γιαγιά μου πάντως που πέθανε δείχνοντας προς την Αίνο, μίλαγε για σφαγή.

Με κοροϊδέψατε όταν με κάνατε έφεδρο αξιωματικό, γιατί τάχα ήμουν καλύτερους απ΄τους άλλους. Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω ότι απλά μου κλέψατε έξι επί πλέον μήνες απ΄τη ζωή μου και πως με θέλατε μόνο για να κάνω το άχαρο κομμάτι της δουλειάς και για να πληρώσω στο τέλος τα υλικά που είχανε χάσει οι επαγγελματίες του στρατού σας. Κανείς δε θα θυμάται σήμερα εκείνο το τρελό παιδί που το ΄87, χωρίς να του το ζητήσει κανείς, πέρασε νύχτα το ποτάμι, με το κουπί, για να δει αν οι Τούρκοι είχαν φέρει άρματα απέναντι. Κανείς, εκτός ίσως από κείνον τον συνταγματάρχη που με κοίταγε με γουρλωμένα μάτια, όταν του ΄λεγα πως στην άλλη όχθη δεν υπάρχει ψυχή.

Μα την έκφραση του προσώπου του, εγώ δε θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν το παράσημό μου εκείνο το βλέμμα. Κι ήταν καλύτερο απ΄οποιοδήποτε παράσημο θα μπορούσε να μου δώσει κάποιος από σας. Με κοροϊδέψατε όταν κάνατε πως δε βλέπατε τα 4 ένσημα που μου κόλλαγε ο εργοδότης μου, ενώ δούλευα 7 μέρες τη βδομάδα, 12 ώρες τη μέρα, για να μη χάσω τη δουλειά, να θρέψω τα παιδιά μου, να τα μεγαλώσω με αξιοπρέπεια, χωρίς να ζητώ ενίσχυση από γονείς και πεθερικά.

Με κοροϊδέψατε όταν μου τάξατε προκοπή κι ένα καλύτερο μέλλον αν έστηνα τη δική μου επιχείρηση και με εξαπατήσατε λέγοντάς μου πως είναι υποχρεωτικό να ασφαλιστώ, για να μου φυλάξετε τα χρήματα που πιθανόν δεν θα μπορούσα να αποταμιεύσω μόνος μου για την περίθαλψη και τα γεράματά μου. Με ξεγελάσατε όταν μου είπατε πως δεν μ΄αφήνετε να διαλέξω μόνος τον ασφαλιστικό μου φορέα, γιατί ο μόνος αξιόπιστος ήταν αυτός που διαλέξατε εσείς για λογαριασμό μου. Κι ύστερα πήρατε τα χρήματα αυτά και τα παίξατε, τα χάσατε στο τζόγο, στο χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα. Και συνεχίζετε να με κοροϊδεύετε κυνηγώντας τους απατεώνες με άσφαιρες επιτροπές και εξεταστικές του τύπου: «όσα κόμματα, τόσα πορίσματα», που δε θα στείλουν ποτέ κανένα κλέφτη στη φυλακή και το ξέρουμε όλοι.

Εγώ όμως θα πάω στη φυλακή Υπουργέ μου. Το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση εξάμηνης φυλάκισης μου, επειδή δεν πλήρωσα τις εισφορές μου στο ΤΕΒΕ από το 2006 μέχρι το 2009. Μα η επιχείρησή μου βούλιαξε το 2003. Από τότε είμαι ανασφάλιστος. Τι μου προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια το ΤΕΒΕ; (μπορεί εσείς να το λέτε ΟΑΕΕ, αλλά ο λαός σας το λέει ΤΕΒΕ, κύριε, και είναι η πιο σφιχτή θηλιά στο λαιμό του κάθε επαγγελματία).

Τι τους χρωστάω; Γιατί να τους πληρώσω; Τι θα μου προσφέρουν; Το ταμείο το βουλιάξατε εσείς, όχι εγώ. Όλοι πια ξέρουν πως ο μεγαλύτερος οφειλέτης προς τα ταμεία, ο χειρότερος κακοπληρωτής είναι το κράτος. Πήγε κάποιος από σας φυλακή για να πάω κι εγώ;

Γιατί να φυλακιστώ; Μήπως εγώ δεν ήθελα να είμαι ασφαλισμένος; Τα λεφτά μου έχασα. Δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανέναν. Μαζί με την επένδυσή μου έχασα και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Τόσος κόπος, τόσα όνειρα και τόσο μεράκι πήγαν χαμένα. Έχασα και την αξιοπρέπειά μου. Έγινα «αυτός που φαλίρισε», «αυτός που βάρεσε κανόνι». Επειδή είμαι φτωχός θα με φυλακίσετε; Τι θα κερδίσει το κράτος μ΄εμένα στη φυλακή; Τίποτα, αντίθετα θα επιβαρυνθεί με την διατροφή και την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη.

Ποιο έγκλημα διέπραξα ώστε να χρειάζομαι σωφρονισμό; Κανένα και το ξέρετε. Ποιος κινδυνεύει από μένα και μου πρέπει εγκλεισμός; Κανείς και το γνωρίζετε. Με κλείνετε μέσα, για να εκβιάσετε εμένα και μέσα από μένα τους δικούς μου ανθρώπους, να σφιχτούν, να βρουν λεφτά, να πληρώσουν για να με βγάλουν. Για να μπορέσετε να συντηρήσετε την απάτη που εσείς λέτε ΟΑΕΕ κι εγώ ΤΕΒΕ, με τους εκατονταπλάσιους απ΄όσους χρειάζεται υπαλλήλους και τις μισές παροχές σε σχέση με τις εισφορές, από οποιαδήποτε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Για να΄χετε κάπου να διορίζετε τους δικούς σας ανθρώπους, να μαζεύετε τους ψήφους.

Όμως όχι κύριε. Τούτη τη φορά δεν πιάνομαι κορόιδο. Ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου έχουμε τα χρήματα, αλλά και να τα΄χα δεν τα΄δινα. Χίλιες φορές κρατούμενος, παρά ξανά κορόιδο. Το χρέος προς την πατρίδα μου το΄καμα. Το χρέος προς το κράτος, την πολιτεία σας –που καμιά σχέση δεν έχει με την πατρίδα μου έτσι πως την καταντήσατε- θα το πληρώσω στο κελί. Δεκάρα δε σας δίνω, γιατί δεν την αξίζετε, γιατί δε δουλέψατε για να την δικαιούστε.

Αλλάξατε πολλοί Υπουργοί δικαιοσύνης όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν είχε την τιμιότητα να πει: «αυτός ο νόμος που φυλακίζει νοικοκύρηδες γιατί φτωχύνανε, είναι άδικος, τον καταργώ». Μα αυτή η ανοησία πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Ξέρετε Υπουργέ μου ότι σήμερα στη χώρα μας χρειάζεται κανείς περισσότερα χρήματα για να κλείσει μια επιχείρηση από όσα για να την ανοίξει; Ξέρετε άραγε πόσες εκατοντάδες χιλιάδων πολιτών είναι επιχειρηματίες μόνο στα χαρτιά και ψάχνουν μεροκάματο για να΄χουνε να φάνε; Επιχειρηματίες φαντάσματα, φορτωμένοι με νεκρές επιχειρήσεις που το μόνο που προσφέρουν πια είναι ποσοστιαίες μονάδες σε κάποιες κάλπικες στατιστικές. Σας βολεύει να λέτε πως είμαστε χώρα αυτοαπασχολούμενων;

Άνθρωποι σαν και μένα, σήμερα, δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν τους αφήνει το πτώμα που κουβαλούν στη ράχη τους. Γιατί δεν απλοποιείτε τα πράματα; Ίσως αν απαλλαγούμε απ΄το νεκρό βάρος να μπορέσουμε να προσφέρουμε κάτι στο σύνολο. Χρεοκοπημένοι είμαστε, όχι πεθαμένοι. Γιατί μας στερείτε το δικαίωμα της δεύτερης προσπάθειας; Εσείς αν δεν εκλεγείτε με την πρώτη, δε θα ξαναβάλετε υποψηφιότητα την επόμενη τετραετία; Αν δεν πάει καλά το εκλογικό σας ποσοστό, θα πάτε στη φυλακή;

Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για μας τους μικρούς. Οι άλλοι οι μεγάλοι, οι φίλοι και σπόνσορες, όσες φορές χρεοκοπούν, άλλες τόσες επιδοτούνται. Κι αυτοί που πήραν τις επιδοτήσεις κι έφυγαν συνεχίζουν τη ζωή τους στη βίλλα τους στην Κούβα ή πάνε και ρίχνουν τη θαλαμηγό τους πάνω στις ξέρες του Αιγαίου. Εγώ ο εχθρός της έννομης τάξης πάω στη φυλακή, επειδή δεν είχα να πληρώσω για την ασφάλειά μου, για το γιατρό του παιδιού μου. Δικαιοσύνη Υπουργέ μου!

Αλλάξανε πολλοί λειτουργοί της Δικαιοσύνης όλον αυτόν τον καιρό. Κανείς δεν είχε τα κότσια να πει: «αυτός ο νόμος που κλείνει σπίτια είναι άτιμος. Δεν τον εφαρμόζω». Και πώς να το κάνετε; Κάτι τέτοιοι νόμοι είναι που γεμίζουν τα δικαστήρια με κατηγορούμενους, που δίνουν δουλειά στους συναδέλφους σας δικηγόρους. Κι αυτής της κυρίας με την παλάντζα, που χετε πάνω απ΄τα κεφάλια σας, δεν της βάλατε το πανί για να μη βλέπει ποιόν δικάζει, το βάλατε για να μη βλέπει ο κόσμος πως της τα΄χετε βγάλει τα μάτια από τη ρίζα. Και μάλλον την κουφάνατε κι όλας. Αλλιώς, δεν μπορεί, κάτι θ΄άκουγε απ΄το κλάμα ενός ολόκληρου λαού.

Ερήμην με δικάσανε, Υπουργέ μου. Δεν με ειδοποιήσανε να πάω στο δικαστήριο. Ίσως για να μην ακούσουνε αυτά που σου γράφω σήμερα. Δεν είναι που δε με βρήκανε, ξέρανε που μένω όταν ήταν να μου κοινοποιήσουν την απόφαση. Αυτή είναι η δικαιοσύνη, αυτή η διαφάνεια κι αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που υπηρετείτε. Με κοροϊδέψατε όταν μου μιλήσατε για αλλαγή, με εξαπατήσατε όταν μου υποσχεθήκατε επανίδρυση του κράτους. Τίποτα δεν αλλάξατε, τίποτα δεν επανιδρύσατε. Ψέματα μου είπατε. Εκτός τόπου και χρόνου είσαστε όλοι σας. Έχετε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και το λαό σας.

Μετατρέψατε το κοινοβούλιο σε μια εισπρακτική Α.Ε. που το μόνο που κάνει είναι να ψάχνει τρόπους και να ψηφίζει νόμους για να πάρει όσο γίνεται περισσότερα χρήματα απ΄τον πολίτη. Οι πολίτες σας αποκαλούν κλέφτες εκεί έξω αλλά μάλλον δεν το ακούτε ή αν το ακούτε δεν φαίνεται να σας απασχολεί. Οι πολίτες δε νοιάζονται αν τα χρήματα που πήρατε ήταν μίζα ή προεκλογική χορηγία. Πως θα διαπραγματευτεί μετεκλογικά ο Υπουργός με τον επιχειρηματία που του ΄δωσε χρήματα προεκλογικά για να γίνει Υπουργός; Ίσως στη δικαιοσύνη να περνούν τέτοια τερτίπια και η διαφορετική ονοματοδότηση του «δώρου» να αθωώνει. Η κοινή γνώμη όμως δεν γελιέται πια. Για τον απλό πολίτη τα πράματα είναι απλά: ή πήρες χρήματα ή δεν πήρες.

Ο κόσμος εδώ έξω έχει σχεδόν πειστεί ότι η μεγαλύτερη περιπέτεια της δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν ήταν η χούντα αλλά η μεταπολίτευση. Το δίλλημα πλέον δεν είναι αν θα κυβερνήσει το ένα κόμμα ή το άλλο αλλά αν αυτός που θα μας απαλλάξει από σας θα είναι λοχίας, λόγιος ή επιχειρηματίας. Κι αυτό είναι ντροπή για κάθε δημοκράτη και για κάθε Έλληνα. Ξεφτιλίσατε τη δημοκρατία μέσα στο ναό της, το κοινοβούλιο. Ποιος μπορεί να μου εξηγήσει πως γίνεται σ΄ένα κοινοβούλιο που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, να υπάρχουν κομματικές γραμμές; Γιατί ο δημοκρατικά εκλεγμένος βουλευτής πρέπει να ψηφίσει ενάντια στη θέληση των ψηφοφόρων του και της περιοχής που τον εξέλεξε για να προασπίσει τα συμφέροντά της και γιατί αν δεν το κάνει ο αρχηγός τον διώχνει από το κόμμα; Δεν αντιπροσωπεύει εμένα εκεί; Για να στηρίζει τον αρχηγό του τον έστειλα;

Είναι δημοκρατικό να διορίζει ο αρχηγός υπουργούς που δεν έχουν εκλεγεί απ΄το λαό; Αν είναι τι τους θέλουμε τους βουλευτές; Μόνο για να τους πληρώνουμε; Ας ψηφίζουμε έναν αρχηγό, να διαλέγει ποιους θέλει για υπουργούς, να κάνει τα κουμάντα του όπως καταλαβαίνει. Βλέπετε; Μόνοι σας απαξιωθήκατε. Εσείς κάνατε τον κόσμο να πιστέψει πως δεν σας χρειαζόμαστε, πως ο βουλευτής το μόνο που κάνει είναι θεατρινίστικα ξεσπάσματα, άσκοποι λόγοι γεμάτοι βερμπαλισμούς και επίδειξη ρητορικής δεινότητας και στο πηλίκον ουδέν!

Γιατί η υπουργός παιδείας στέλνει το παιδί της σ ένα σχολειό (ΙΒ θαρρώ το λένε) από το οποίο δεν μπορεί να μπεί παρά μόνο σε πανεπιστήμια του εξωτερικού; Δεν της κάνουν τα Ελληνικά; Υπουργός παιδείας είναι, ας τα κάνει καλύτερα. Εμένα όταν οι κόρες μου παίρνανε το πτυχίο τους από τα ΙΕΚ καμάρωνα Και συγχρόνως έκλαιγα που δεν είχα τα λεφτά να τις στείλω κάπου ψηλότερα.

Έτσι όπως κλαίω και σήμερα, στη σκέψη πως το 3,5 χρονών παληκαράκι μου (ένα δώρο που μου΄στειλε ο Θεός στα 47 μου, τότε, να γλυκάνει τη δυστυχία μου, να διώξει απ΄το χέρι μου το όπλο που μέρα με τη μέρα ζύγωνα πιο κοντά στο κεφάλι μου, να μου ξαναδώσει δύναμη και θέληση για ζωή) που είναι κολλημένο πάνω μου σα βδέλλα, θα πρέπει να ζήσει μακρυά μου όσο καιρό θα είμαι κρατούμενος. Για μένα, βλέπετε, δεν είναι τίτλος τιμής να μεγαλώνει το παιδί μου χωρίς πατέρα.
Σήμερα θα τις έστελνα κι εγώ έξω γιατί θα θεωρούσα ντροπή να μάθουν τα παιδιά μου γράμματα στο εκπαιδευτικό σύστημα που έδιωξε τη Χαρά Νικοπούλου απ΄το Μεγάλο Δέρειο.

Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια κουβεντιάζει ο λαός σας σήμερα, Υπουργέ μου. Αυτά ρωτάει κι απαντήσεις δεν παίρνει. Δεν ήταν αναρχικοί, ούτε αντιεξουσιαστές που φωνάζανε τις προάλλες να καεί η βουλή. Άνθρωποι σαν εμένα ήτανε και σαν το συχωρεμένο τον πατέρα μου. Άνθρωποι που πιθανόν να μην έχουν ξαναπάει σε συλλαλητήριο ποτέ τους. Και το «να καεί» δεν ήταν μίσος ούτε κακία. Η τελευταία, η απελπισμένη λύση είναι. Όταν δεν αποδίδει κανένα άλλο μέσο, βάζεις φωτιά στο χωράφι για να ξεφορτωθείς τα ζιζάνια. Αυτό σας φώναξε ο κόσμος. Μα ούτε κι αυτό τ΄ακούσατε. Τίποτα δεν ακούτε πια.

Αμπαρωμένοι σ΄ένα δικό σας κόσμο, πολύ μακριά απ΄το δικό μου κι ακόμη μακρύτερα απ΄τον πραγματικό, θωρακισμένοι, κυκλωμένοι από σωματοφύλακες μη σας πειράξει κανείς, από μυαλοφύλακες μη τυχόν κι αλλάξει η σκέψη σας, από ψυχοφύλακες, μήπως αγγίξει κανείς την ψυχή σας και ξεφύγει κάποιο ίχνος ανθρωπιάς, από διορισμένους κόλακες που σας γλύφουν λέγοντας πως ότι κάνετε είναι σωστό και φροντίζουν να μη δείτε ποτέ την πραγματικότητα, απόμακροι κι απρόσιτοι, άτολμοι και άβουλοι εκτελεστές των εντολών που σας δίνουν ξένοι, πειθήνια όργανα μιας θολής παγκόσμιας διακυβέρνησης, στην οποία κάποιοι λίγοι από σας θα είναι κάτι λίγο κι υπόλοιποι, μαζί με μας, απολύτως τίποτα.

Τέλειωσε η εποχή σας κύριε. Μόνοι σας την τελειώσατε. Δεν θα΄χει πιά λαοθάλασσες στις συγκεντρώσεις σας. Ούτε οι «βολεμένοι» θα΄ρχονται πια από φόβο μη τους πάρει κι αυτούς η μπάλα. Ήδη άρχισαν να σας «κράζουν» στο δρόμο. Ο λαός ψάχνει να βρει αλλού τη σωτηρία. Δεν πιστεύουμε πως θα δώσουν τη λύση οι ξενόφερτοι σωτήρες, όσα δανεικά κι αν φέρουν, ούτε οι ξενοσπουδαγμένοι μας πολιτικοί που τά ΄μαθαν όλα εκεί έξω, εκτός απ΄το πώς σκέφτεται και αντιδρά ο λαός που ήρθανε να κυβερνήσουν. Ούτε και στους παλιότερους έχουμε εμπιστοσύνη. Επί 36 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι μας πήγαν απ΄το κακό στο χειρότερο, εξαφάνισαν τον όποιο πλούτο παρήγαγε η χώρα. Τι άλλαξε σήμερα και θα μας πάνε στο καλύτερο;

Και ούτε το: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» περνάει πιά. Αν υπάρχουν καλοί και κακοί στο κοινοβούλιο, τότε τα πράματα είναι απλά. Αν οι καλοί είστε περισσότεροι διώξτε τους κακούς. Αν πάλι είναι οι κακοί περισσότεροι ας σηκωθούν να φύγουν οι καλοί, να ξέρουμε τι μας γίνεται. Μα ούτε το ΄να θα γίνει ούτε τ΄άλλο. Η καρέκλα έχει κόλλα, έτσι δεν είναι; Ή μήπως είναι μέλι;
Έτσι είναι και το ξέρω, κύριε. Και, αντίθετα από σας, τις αποφάσεις μου τις έχω πάρει. Την ερχόμενη βδομάδα θα πάω στον κ. εισαγγελέα της Κομοτηνής για να εκτελέσει την ποινή που μου επέβαλε. Με το κεφάλι ψηλά θα πάω, να πληρώσω για τα λάθη μου, το μεγαλύτερο απ΄τα οποία είναι που πίστεψα σε σας και το νόμο σας και σας άφησα να με ξεγελάσετε τόσες φορές.

Κι αφού ξεχρεώσω ότι χρωστώ στην πολιτεία σας, θα περάσω στην απέναντι πλευρά του ποταμιού, να ζητήσω απ΄τους γειτόνους να με αφήσουν να στήσω εκεί το καλύβι μου. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, δε φαντάζομαι να μου αρνηθούν. Από κει και πέρα, όταν η χώρα που ζώ με πληγώνει, θα πονάει λιγότερο γιατί δεν θα είναι η πατρίδα μου. Δεν φεύγω χωρίς να πληρώσω το λογαριασμό, δεν με λένε Χριστοφοράκο και θέλω τα παιδιά μου να συνεχίσουν να φέρουν το όνομά μου με περηφάνια.
Θα φύγω για να ζήσει ο γιός μου μακριά από σας, μη μάθει πως φερθήκατε στον πατέρα του και γίνει αντιεξουσιαστής για να σας χτυπήσει. Γιατί εξουσία εξασκείτε όχι διακυβέρνηση. Γιατί εξουσιάζετε, δεν διοικείτε. Γιατί η εξουσία είναι βία και βία θα φέρει.

Δεν έγραψα για να ζητήσω χάρη, δε σας την κάνω τέτοια χάρη. Δε θέλω κάποιο ρουσφέτι, θέλησα να μιλήσω στον υπουργό της δικαιοσύνης, για τις αδικίες που, χρόνια τώρα, βασανίζουν τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Δεν έγραψα την ιστορία της ζωής μου, την ιστορία του Θρακιώτη μικρομεσαίου της γενιάς μου σας αφηγήθηκα και την ιστορία του πολιτικού της γενιάς σας έτσι όπως την είδαμε εμείς.Θέλησα να μοιραστώ την πίκρα μου με τον Υπουργό, γιατί είμαι σίγουρος πια πως τα βογγητά του λαού δεν φτάνουν στα υπουργεία και αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.

Γιώργος Κ. Αποστολόπουλος

Snoozefest 2010 - Let the right one in

Όλοι πλέον ξέρετε πως είμαι παιδί μορφωμένο, έξυπνο, της κουλτούρας και της διανόησης και τα λοιπά. Το ξέρετε γιατί το λέω εγώ φυσικά. Και μη μου πείτε και ποιος είσαι συ που το λες και αυτό είναι αυτοαναφορά και τέτοια, μη σας θυμίσω κάτι άλλα που πιστεύετε κατά καιρούς και ως μοναδική απόδειξη έχουν το "επειδή το λέω εγώ".
Τέλος πάντων.
Σινεφίλ δε με λες κιόλας βέβαια, αν και ενίοτε μου αρέσουν κάτι κουλτούρες, όπως π.χ η Οδύσσεια του Διαστήματος, το Brazil και το Πρόθυμες Νοσοκόμες #2 .
Επικεντρώνομαι κυρίως στα θρίλλερ-τρόμου-φαντασίας και τα λοιπά. Εκεί είμαι αυστηρός κριτής και έχω απαιτήσεις, έστω και από την "υποκουλτούρα" τους. Γιατί ναι ρε φίλε, να έχει 23 φόνους στα πρώτα 7msec της ταινίας, αλλά με μια κάποια συνοχή, μια σειρά, μια υποτυπώδη δικαιολογία,με ένα πιστόλι που χωράει 23 σφαίρες. Όχι με 6σφαιρο. Νομίζω; Πρέπει να υπάρχει και μια κάποια υπόθεση. Και δυστυχώς σε πολλά fantasy/τρόμου κλπ, η υπόθεση φαίνεται ότι έχει γραφτεί από άνθρωπο με φαντασία και νοημοσύνη ενός κομματιού σέλινο.
Παμ παρακάτω.
Είχα διαβάσει καναδυο εξαιρετικές κριτικές για το "Let the right one in" -πράγμα το οποίο δεν αποτελεί ποτέ εγγύηση μια και όλοι ξέρουμε πώς και τί και γιατί και τα λοιπά. Δε θυμάμαι δε αν τις είχα διαβάσει από σινεκριτικούς ή από πόπολο, πράγμα επίσης ανησυχητικό.
Ε που λέτε, τσίμπησα προχτές και είπα να το δω. Παιδάκια έχει, βρυκόλακες έχει, νταξ κάτι θα λέει.
Το άλλο καμπανάκι που έπρεπε να μου είχε χτυπήσει είναι ότι το έργο ήτο σουηδικής προελεύσεως,κατασκευής, σύνθεσης και υλοποίησης και έπρεπε να είχα θυμηθεί ότι ο Σουηδικός κινηματογράφος δε φημίζεται για την ταχύτητά του. Οπότε, έχω πολλά φάουλ στη λογική διαδικασία επιλογής της ταινίας, όπερ σημαίνει καλά να πάθω, ας πρόσεχα. [Σορυ Πόλσε, αλλά θα έπρεπε να παραμείνετε στην παραγωγή ξυλείας, κορμιών και επίπλων]

Υπόθεση : Ξανθός προέφηβος χτίζει μια τρυφερή και ρομαντική φιλία με μελαχροινό προέφηβον θηλυκόν βαμπίρ.Φέρνει πολύ σε κατάπτυστα πρόσφατα έργα παρόμοιας υφής, με βαμπίρ που λαμπυρίζουν πιο πολύ και από φούστα τραγουδιάρας στο 3ο χλμ επαρχιακής εθνικής οδού. Αλλά δεν είναι τόσο ξεφτίλα. Γιατί το βαμπίρ είναι όντως βαμπίρ, πίνει αίμα κανονικότατα αν και μέσω proxy μια και συνήθως δεν κυνηγάει το ίδιο αλλά στέλνει το μπαμπά να σκοτώσει περαστικούς και να τους αρμέξει. Κανονικά μιλάμε για πολλά υποσχόμενη υπόθεση, αρκεί να μην πάρεις τον εαυτό σου στα σοβαρά ως σκηνοθέτης.
Και αυτό κάνει ο άτιμος ο σκηνοθέτης. Ατέλειωτα πλάνα με τη χιονισμενη αυλή, το χιονισμένο δρομάκι, το σκοτεινό χιονισμένο πάρκο, το σκοτεινό χιονισμένο δρομάκι του πάρκου, το πιο σκοτεινό αλλά χωρίς χιόνι γυμναστήριο του σχολείου κλπ. Άμα έκανες ιστόγραμμα συχνοτήτων όλης της ταινίας, ήταν 60% άσπρο, 39% μαύρο και όλα τα υπόλοιπα χρώματα, το 1%. Τα υπόλοιπα χρώματα ήταν βασικά το κίτρινο της φλώρικης ξανθής κόμης του πρωταγωνιστή (λέγε με και "Η πιο άθλια κλαπέτα από τότε που ο Rowan Atkinson έπαιξε στον πρώτο κύκλο της Μαύρης Οχιάς"). Και πάμε στον πρωταγωνιστή.
Φίλε, πραγματικά, με τέτοια φάτσα και τέτοιο ύφος(και μην ξεχνάμε και το μαλλί-κλαπέτα-κράνος), μέχρι και εγώ θα σε έδερνα στο σχολείο. Φανταστείτε ένα γλυκύτατο παιδάκι, ξανθό, γαλανομάτικο κλπ. Και τώρα βάλτε πάνω στη φάτσα του έκφραση "Είμαι δυστυχισμένος. Είμαι διαφορετικός από εσάς. Είμαι μοναχικός τύπος για αυτό είμαι δυστυχισμένος. Μου αρέσει το πλέξιμο και το μανικιούρ. Είμαι δυστυχισμένος και έχω προβλήματα και κανείς δε με αγαπάει. Και είμαι και χαζός μια και για να πω μια πρόταση με 3 λέξεις, χρειάζεται 20 λεπτά ταινίας". Ε ΕΣΥ δε θα τον περίμενες κάθε μέρα το πρωί σχολείο με ένα σκουπόξυλο στο χέρι;

Σε όλη την ταινία, αυτό το ύφος..Ε, δεν είναι για μπούφλες;

Αυτό κάνουν και κάτι συμμαθητές του καθημερινά, με τη διαφορά ότι ο σκηνοθέτης με κάποιο περίεργο τρόπο σε κάνει να συμπαθήσεις τον παπάρα και να αντιπαθήσεις αυτούς.
Και γνωρίζει το κοριτσάκι της διπλανής πόρτας ο απάλευτος. Ένα βράδυ που χει βγει έξω στο χιόνι μόνος του και χαζεύει. Γιατί έχει μεγάλο ταλέντο σε αυτό. Τη μισή ταινία την πέρασε κοιτώντας -με το γνωστό ύφος- στο πουθενά.
Και εγώ να επιμένω να το δω μέχρι τέλους. Στην αρχή ήμουν ξάπλα, αλλά μετά σηκώθηκα, άναψα τσιγάρο και ανα 10λεπτο έκοβα 2-3 βόλτες στο δωμάτιο. Γιατί είχαν εξεγερθεί όλοι οι αδένες μου και είχαν επιδοθεί σε παρασκευή τόνων μυοχαλαρωτικών και ηρεμιστικών σε μια απέλπιδα προσπάθεια να με στείλουν για ύπνο μπας και κερδίσω μια ώρα παραπάνω. Ο αμφιβληστροειδής μου δε, μου έστειλε mail το πρωί : "Αν το ξανακάνεις αυτό, χωρίζουμε".
Γνωρίζει το κοριτσάκι μεν και μέχρι να πάρει χαμπάρι ότι είναι βρυκόλακας μας βγάζει το λάδι. Τι πέταγε η άλλη, τη σκαρφάλωνε κάθετα σε κτίρια, τι είχε αίματα στο στόμα της, τίποτα αυτός. (Ναι καλά λέω, μέχρι και εγώ θα τον βάραγα).
Το βαμπίρ όμως λειτουργεί ως μέντορας και τον κάνει θαρραλέο (ήταν το χαιλαιτ της ταινίας η μικρή..μονο αυτή άξιζε. Και τα 14 λεπτά δηλαδή που την είδαμε να κάνει και κάτι σοβαρό). Τόσο πολύ που την επόμενη φορά που του την πέφτουν οι μάγκες του σχολείου, αυτός βαράει έναν στο αυτί με ένα ματσούκι και τον ματώνει. Η κίνηση του χτυπήματος δε ήταν πιο αργή και από τις κλωτσές του Κάρανταιν (μαλακία σου Ντέιβιντ) στο επικό Kung Fu. Μέχρι να σηκώσει το ματσούκι ο τυπάς, έφτιαχνες μουσακά και είχες ανοίξει και φύλο για 1235 τυροπιτάκια.
Ε τα παίρνουν οι άλλοι και πάνε να τον πνίξουν στην πισίνα. Και εκεί που ξέρεις πλέον ότι να, επιτέλους εδώ θα γίνει της πόπης, γιατί το βλέπεις να ρχεται, ΤΙ ΚΑΝΕΙ ο σκηνοθετάρας;
Κάνει ζουμ στη φάτσα του ζωντόβολου που πνίγεται και αφήνει να εννοηθεί ότι απο πάνω έχει σκάσει το βαμπίρ και κόβει κώλους. Α ναι συγγνώμη, πέφτει ένα χέρι και ένα κεφάλι μέσα στην πισίνα. ΟΥΥΥΥ σοκαρίστηκα μιλάμε...
Μετά το σκάνε μαζί σε ένα τραίνο και άντε πάλι τα χιονισμένα τοπία.

Η ταινία είχε προϋποθέσεις για να γίνει επικό b-movie. Τι λέω, είχε προϋποθέσεις για να γίνει επική γενικότερα. Αλλά μας φάγανε τα ωραία πλάνα, τα χιόνια και το ρομαντικό δέσιμο των δύο παιδιών.
Α και μέσα στην γενικότερη ψυχολογική μπερδεμάρα του πρωταγωνιστή συγκαταλέγεται και μια γενικότερη αναβλητικότητα σχετικά με τη σεξουαλικότητά του. Δεν έχει αποφασίσει ακόμα και μάλλον βαριέται να το κάνει, μια και όταν ρωτάει το γκομενάκι αν θέλει να είναι μαζί, προσθέτει και κάτι σαν "δε με ενδιαφέρει και αν είσαι αγόρι ή κορίτσι" ή κάτι τέτοιο.
Ωραία αττάκα για να ρίξεις γυναίκα, ειδικά σε μπαράκι.
"Καλησπέρα μανίτσα, είσαι πολύ ωραίο πλάσμα. Και αγοράκι να ήσουν, πάλι θα στην έπεφτα ναουμ"

Ήταν και μεγάλο το ρημάδι δε. Αλλά βέβαια, αφού ήθελε 7 λεπτά για να δείξει τη χιονισμένη αυλή και το χαζοβιόλη να κοιτάει το υπερπέραν... που να αναπτύξει και την υπόθεση...

Αλλά καλά να πάθωωωωωωωωωωω... έεετσι, να μάθω άλλη φορά να ακούω το ένστικτό μου.
Για τιμωρία θα δω όλα τα Nightmare on Elm street ξανά. Ναι, και το 2. Και το Wes Craven's new nightmare.

Οι της κουλτούρας δείτε το οπωσδήποτε. Η συνταγή "ζουντούβουλου α αναπτύσσει ρομαντική φιλία με εντελώς διαφορετικού μπαγκράου και αταίριαστο ζουντούβουλυ β και κάνουν παρέα σε έρημο/στέπα/χιόνι/πλημμύρα/βομβαρδισμένο χουριό/απέραντη λίμνη/όμορφο δάσος" είναι πάντα επιτυχία σε συνδυασμό με αργά πλάνα και διαλόγους πιο βαρετούς και από διάλεξη για τα δικαιώματα της κίτρινης αλογόμυγας της Βραζιλίας. Σε νοηματική.
Αχ που πήγαν οι παλιές καλές οριτζινάλε κουλτούρες που ήξερες στανταράκι ότι δε μπορείς να δεις; όπως ταινίες με θέμα τη ρομαντική φιλία κούρδου γκέι καπνοδοχοκαθαριστή με ιρανό φονταμενταλιστή χωροφύλακα, στις απέραντες ερήμους του Ουζμπεκιστάν- ή κάτι τέτοιο.

Αλλά τέτοια ταινία σουηδός; Αυτοί αυτοκτονούν που αυτοκτονούν για πρωϊνό, μη τους βάζεις και το μαχαίρι στο χέρι!!


Οι μη κουλτούρες, μακριά. Η ταινία ξεκίνησε άσχημα, έκανε μια κοιλιά στη μέση και το τέλος, άσε το μη το συζητάμε καλύτερα