Κραξιματικό:Απεχθάνομαι το Big Bang Theory

Είναι γνωστό πόσο κομπλεξικός,ζηλιάρης,μίζερος,μισάνθρωπος,εγωϊστής και αβυσσαλέος μαλάκας είμαι.

Είναι γνωστό ότι είμαι επίσης ιδεολογικά και σωματικά μικροτσούτσουνος, πνευματικά ανίκανος και σωματικά άπλυτος.

Ο πρόλογος αυτός γίνεται για να μη μου πρήξετε τα παπάρια επαναλαμβάνοντας τα άνωθεν σε σχόλια επειδή για άλλη μια φορά θα θίξω κάτι δημοφιλές που εμένα δε μου αρέσει.

(Χιντ: Δεν κράζω ο,τιδήποτε δημοφιλές επειδή θέλω να το παίζω ανωτερότητα κλπ, κράζω πράγματα που δε μου αρέσουν, ΜΕΡΙΚΑ από τα οποία τυγχάνει να ναι δημοφιλή. Τέλος χιντ)

Το θέμα μας σήμερα είναι το εξέμεσμα που ονομάζεται Big Bang Theory και όχι μη χαίρεσαι θεούσε φίλε μου δεν εννοώ την επιστημονική θεωρία, εννοώ την τηλεοπτική σειρά που κάνει θραύση.

Παραδόξως, δε θα κράξω αυτούς που τη βλέπουν, που πολύ καλά κάνετε, να στε καλά, ο Σουβλακέας να σας κόβει δευτερόλεπτα και να μου δίνει αιώνες. Μαγκιά σας, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα και τα σκυλιά δεμένα.

Επίσης να ξεκαθαρίσω οτι ναι, την έχω δει, όχι δεν έχω δει τρία επεισόδια και έβγαλα συμπέρασμα, είδα 4 κύκλους.

(Εδώ είναι που σκάει ο γνωστός σχολαστικός κλάμπανος με επιχείρημα του στυλ "μπα μπα μπα,είδες 4 κύκλους για να αποφασίσεις οτι δε σου άρεσε και τώρα κράζεις,άρα σου άρεσε μπλα μπλα μπλα", ο ίδιος που αν είχα δει λιγότερα θα άρχιζε τα "μα δεν έχεις δει τη σειρά,πώς κρίνεις,δεν έχουν προλάβει να αναπτυχθούν οι χαρακτήρες μπλαμπλαμπλαμπλαμπλα *ινσερτ ήχο κατακερματισμου γεννητικών οργάνων εδώ*).

Δυστυχώς έπεσα στην παγίδα του "κάτσε μπορεί να στρώσει" και είδα μέχρι 4ο κύκλο. (Κάτι που δεν ξαναέγινε, π.χ με το breaking bad και το arrested development που κόπηκαν από το τρίτο επεισόδιο)

Πάμε στα σημεία διαφωνίας μου πριν αρχίσετε να μου πετάτε πέτρες. Κρατήστε τις για το τέλος.

1. Ο πρωταγωνιστής είναι για τον πουλοκλέοντα

Ναι ένας είναι ο πρωταγωνιστής, ο Σέλντον. Οι άλλοι ως storylines απλά γεννιούνται και πεθαίνουν τριγύρω του βασικά. Και αν δε με πιστεύεις εσύ αγαπητέ φαν της σειράς, σκέψουν αν θα συνεχιζες να την βλέπεις αν έφευγε αυτός. Ε; όχι; τεσπα.

Ο Σέλντον λοιπόν είναι ένα από τα μεγαλύτερα καθήκια που χει εμφανιστεί ποτέ στην οθόνη της τηλεόρασής μου:

Είναι υπερόπτης (αυτό οκ,δεν είναι και ακριβώς ελάττωμα,είναι για σας όμως),είναι παρτάκιας,είναι ρουφιάνος,είναι ναρκισσιστής σε σημείο να χρειάζεται φάρμακα, δεν υποστηρίζει ποτέ τους φίλους του, δε θα σήκωνε το δαχτυλάκι του να κανει μια καλή πράξη αν αυτό δεν είχε άμεσο θετικό αντίκτυπο σε αυτόν,πάσχει από παντελή έλλειψη χιούμορ (και διορθώστε με αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος έξυπνος χωρίς χιούμορ) και μιλάει συνέχεια για τον εαυτό του. (είναι ακόμα χειρότερος γλίτσας από τον Alan του 2 1/2 men). Θα μπορούσε να ναι εριστικός και προσβλητικός και ειρωνικός σαν τον House και τον Blackadder,αλλά όχι. Είναι εριστικός και προσβλητικός επειδή δεν έχει καμία συναίσθηση του τι συμβαίνει γύρω του και δεν καταλαβαίνει καν οτι είναι εριστικός και προσβλητικός επειδή είναι ζαβός -γιατί είναι έξυπνος-. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ -για μένα-. (btw,στο ολο θέμα του στήνω την υπόθεση, για τόσο γαμάτος έξυπνος κλπ,δεν έχουμε δει στη σειρά να καταφέρνει απολύτως τίποτα όσο καιρό κοκορεύεται για το πόσο υπεργαμάτος είναι,αντιθέτως ασχολείται με το να μειώνει τους "κολλητούς" του όταν καταφέρνουν κάτι. Συγχαρητήρια.Αξιαγάπητος.Πρότυπο)

Η "κωμική" αξία του ως χαρακτήρα σειράς,δεν είναι ο χαρακτήρας αυτός καθεαυτός, είναι ότι ο θεατής κοροϊδεύει με το γέλιο του αυτό το απροσάρμοστο ελεεινό καθήκι. (αλλά τον "συμπαθεί")

2. Η σειρά και καλά είναι για nerds,αλλά βασικά τα προσβάλλει.

Είναι σα να γράφει το σενάριο κάποιος ο οποίος στο σχολείο πέταγε πέτρες στους συμμαθητές του που φοράγαν γυαλιά. Και είναι η δική του οπτική γωνία για το πως είναι ολοι οι επιστήμονες: Απροσάρμοστοι,παρίες,κοινωνικά αταίριαστοι,αγάμητοι και ψιλοπερίγελος όλων των "κανονικών" ανθρώπων που δεν κατάφεραν να τελειώσουν το Λύκειο επειδή ήταν απασχολημένοι με τα παπιά και τις κόντρες.

Και θα μου πεις, η κωμωδία είναι υπερβολή και έτσι πρέπει να ναι, τραβάει το χαρακτήρα από τα μαλλιά για να βγάλει γέλιο. Ωραία να το δεχτώ.

Πείτε μου έναν από τους "νορμαλ" χαρακτήρες στη σειρά που είναι τόσο ρεντίκολο και ξεφτίλας όσο οι 4 αούγκανοι. Η ξανθιά; μια χαρά είναι. Ντουβάρι με ωραία βυζιά που ναι μεν του κάθεται του άλλου αλλά για όνομα, μην αναφερθεί ο άνθρωπος στη δουλειά του, να τον κοροϊδέψουμε γιατί είναι ζαβό. Η σειρά δε μας κάνει να γελάμε π.χ με το χιούμορ των πρωταγωνιστών κ τις ατάκες τους, μας κάνει να γελάμε επειδή κοροϊδεύουμε τα απροσάρμοστα φυτά. Και αυτό με χαλάει. (αν θες να με πεις κομπλεξικό, βλέπε 2 πρώτες σειρές, τελειώσαμε με αυτά). 

Κοινωνικά απροσάρμοστοι κλπ ήταν και στο IT Crowd το οποίο βγάζει απίστευτο γέλιο χωρίς να αισθανεσαι ότι στήνει στον τοίχο τους πρωταγωνιστές και τους ξεφτιλίζει. Θα μου πεις αμερικάνικο vs αγγλικό χιούμορ και θα χεις και δίκιο. Και η διαφωνία μου με κάποιον που μου χε πει ότι είναι γαμάτη σειρά για nerds "σαν εμάς" είναι ότι η σειρά δεν είναι για nerds "σαν εμάς", είναι για αυτούς που κοροϊδεύουν τα nerds "σαν εμάς". Και δικαίωμά τους και καλά κάνουν να σου πω -είπαμε, δεν κράζω το κοινό της σειράς, τη σειρά κράζω-

3. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει τις γυναίκες

Σε σχέση με το Big bang theory, το 2 1/2 men τις αποθέωνε.

Έχεις μια χαζή ξανθιά ωραία γκόμενα που κοροϊδεύει τους νερντς αλλά δεν είναι ικανή να θυμηθεί ούτε μια παραγγελία με 2 μπιφτέκια και μια σαλάτα, τη βγάζει τσάμπα όμως επειδή εχει ωραία βυζιά και την κερνάνε οι μαλάκες που την καψουρεύονται. Επίσης δυσκολεύεται να καταλάβει λέξεις με παραπάνω απο 3 συλλαβές. Είναι σα να μιλάς σε μαϊμού. (Η μοναδική ατάκα του Σέλντον που αγάπησα).

Έχεις μια άλλη ξανθιά κοντή ψιλοζαβή φυσικά (γιατί έχει πτυχίο προφανώς) που μιλάει σα γάτος που τον ευνουχίζουν με τανάλια

και έχεις και μια μουρλοκακομοίρα και αυτή φυσικά με πτυχίο η οποία μοιάζει ανησυχητικά με το πως θα έπρεπε να είναι ο απόγονος της Ελένης Λουκά με μια χωματερή και έχει και διάφορα ψυχολογικά σύνδρομα που θα την οδηγήσουν κατά πάσα πιθανότητα στην αυτοκτονία με κάποιο σκουριασμένο και αμβλύ μαχαίρι που θα καρφώσει κάποια μέρα στο μάτι της την ώρα που θα τραγουδά τη Μασσαλιώτιδα ντυμένη σταχτομπούτα πάνω σε ένα κάρο με βιολογικά απόβλητα. Κοίτα να δεις που έγραψα ΕΓΩ ψιλοφεμινιστικό πράμα.. Νταξ,θα πέσει κανα ντουβάρι.

4. Δεν υπάρχει πλοκή. 

Κάθε φορά γίνονται σχεδόν τα ίδια. Μαζεύονται, ο ένας δε μιλάει σε γκόμενες άμα δεν πιει, ο άλλος προσπαθεί να πηδήξει φορώντας γελοία στενά παντελόνια και ζιβάγκα και πετάγοντας ατάκες επιπέδου "ψιτ μανιτσα,εισαι να σου τραβήξω ενα μανίκι στα γρήγορα;",ο άλλος ασχολείται με τον εαυτό του και τα διάφορα υποχόνδριά του (το αστείο με το "κάθεσαι στη θέση μου" , "έχει το τσαι θερμοκρασία χ βαθμων,με 12,32 γραμμαρια ζαχαρη λευκη κρυσταλλικη με κοκκίδωση χ mm^3 και φτιαγμενο σε βραστήρα κόκκινο με στρογγυλή βάση διαμέτρου χ εκατοστών" σταμάτησε να είναι αστείο τη δεύτερη φορά. Κανονικά δε θα πρεπε να γελάει ούτε το Mp3 με το γέλιο που πατάνε κάθε φορα ) και ο τέταρτος προσπαθεί να φέρει ισορροπίες και να πηδήξει την ξανθιά. Αυτά με μικρές παραλλαγές. Και αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Βασικά, δε συμβαίνει τίποτα. Ποτέ. Είναι η μέρα της Μαρμότας σε δενξερωκαιεγωποσους κύκλους.

Ουφ και να φανταστείς χτες βράδυ έλεγα να μην το γράψω γιατί βαριόμουν το κράξιμο. 

Το δικό σου εννοώ αγαπητέ αναγνώσθα.

Μετεγχειρητικά

Καλημέρες. Όσοι με έχετε στο φατσοβιβλίο και στο twitter, θα χετε φάει ήδη στη μάπα τη χαριτωμένη -σκάσε,χαριτωμένη είναι- γκρίνια μου για την εγχείρισή μου. Νταξ δεν ήταν τίποτα σπουδαίο,μην αγχώνεσαι,μια απλή κήλη.Με λίγα λόγια όλα πήγαν καλά, είμαι κομπλέ αν κ πονάω προφανώς.
Το καλό από όλα αυτά ήταν ότι απεδείχθη πλέον πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οκ,είμαι φύσει μια χαρά παιδί και δε μασάω από πολλά πράγματα -νταξει,εκτός άμα με στέλνει καμια γυναίκα που γουστάρω,σκάσε-

Το γέλιο ξεκίνησε την Πέμπτη με τον τύπο που ρθε να με ξυρίσει (ξύρισμα "μποξεράκι", καταλαβαίνεις. Αστείο μεχρι εκει που δεν πάει,σα σημαία του ΠΑΟΚ είμαι εκει κάτω τώρα) και να με "υποκλύσει".  Μετά τον "υποκλυσμό", μου λέει "μην ανησυχείς, δε θα με ξαναδείς αδερφέ", οπότε αν κ πόναγα και είχαν ήδη πάρει μπρος τα gag reflexes μου (όχι κακοπροαίρετε αναγνώστη,δε μου φτασε μεχρι τις αμυγδαλές), του την είπα "κάτσε ρε φίλε, δε μου πες καν το ονομά σου,μας γάμησες κ τώρα ούτε ένα τηλέφωνο,ένα μήνυμα,κάτι;". Ο νοσοκόμος δεν ήταν πολύ χιουμορίστας αλλα εγώ να πα να χεστείτε,γέλασα.
Μου κάνει καρδιογράφημα μια ειδικευόμενη στη χειρουργική, μου λέει "ουαου,ακομα κ για την ηλικία σου το καρδιογράφημα είναι άψογο.Σαν 20χρονος". Κατ αρχήν αν έχω και χαμηλές τρανσαμινάσες, θα πάω για οντισιόν στο two and a half men. Πίνω,καπνίζω σαν ατμομηχανή σε τραίνο του φαρ ουέστ και τελευταία φορά που είδα γυμναστήριο ήταν σε ταινία.Πορνό.
Τα καλύτερα έγιναν εντός χειρουργείου.Η αναισθησιολόγος και ο αναισθησιολόγος β, δικά μας παιδιά.Στην αρχή δε με έπιανε η επισκληρίδιος γρήγορα,οπότε μου την είπε "καλά ρε,σου χουμε δώσει τα πάντα,δε σε πιάνει τίποτα" . Ε τους λέω θα ναι η υγιεινή διατροφή με τσίπουρα,τσιγάρα,μπύρες και ξενύχτια σε τελειωμενα ροκάδικα. Όταν είπε η τύπισα "ωπ δικός μας είσαι εσύ"  κατάλαβα ότι θα περάσουμε καλά εκεί μέσα.Και έγινε πάρτυ.
Ο αλλος γκρινιαξε που δεν με πιάναν τα pads του καρδιογραφήματος λόγω τρίχας, του λέω "ρε ντοκ, εξελικτικό κατάλοιπο,δε φταίω γω, τα παράπονά σου στο Δαρβινο". Μιλαμε φουλ μένταλ καπάσιτι, συνέχεια.
Μέχρι που την τρόλλαρα. Της λέω κάποια φάση "ρε συ,δεν αισθάνομαι το δεξί μου χέρι". Ε κόντεψε να μου μείνει στα χέρια η μικρή."ρε δεν κάνουν τέτοιες πλάκες στην αναισθησιολόγο τους,θες να βάλω εγώ μάσκα με οξυγόνο τώρα;". Ε και εκεί είδα ευκαιρία (να υπενθυμισω ότι ταυτόχρονα είχα μΙ τομή 20 εκατοστά στη βουβωνική μου χώρα και 2 τύποι μου σκάλιζαν τα έντερα προσπαθώντας να αποφύγουν το σπερματικό μου πόρο). Οπότε τι να της πω να την καθησυχάσω "μη στεναχωριέσαι θα σε παω για τσίπουρα να σε αποζημιώσω για το τρολλάρισμα.Και μη γκρινιλαζσις πολύ μη σταματήσω να αναπνπεω 20 δεύτερα,μου πέσει κανας κορεσμός στο 70 και μου μείνεις στα χέρια". Ε έπιασε.

Γενικά είπαμε πολλά και πέσαν μεγάλα γέλια και την ξανατρολαρα μετεγχειρητικα που ρθε να με εξετάσει "ρε συ,πονάω στη μέση μου :-p" κλπ.Ο χειρουργός βγαίνει εξω,λέει στον πατέρα μου "ρε συ αυτός το χει.Σε όλη την εγχείρηση γέλαγε και έκανε πλάκα με τους αναισθησιολόγους".
Έρχεται η νοσοκόμα να μου χώσει τους ορούς και τις αντιβιώσεις μετά μου λεει "ρε συ τι τους έλεγες,έχεις αποκτησει φαν κλαμπ εκεί έξω". Νταξ,απο κει που πέρναγα μια περίοδο χαμηλής ας πούμε αυτοεκτίμησης,ανέβηκα 10 σκαλιά.
Το καλό με το να κάνεις τέτοια με μια γυναίκα που επι μιαμιση ώρα ήταν από πάνω σου και έβλεπε να σε ανοίγουν στην περιοχή ενδιαφέροντος ενω είσαι πιο ναρκωμένος και από σκυλά πριν βγει για το δεύτερο πρόγραμμα στο 3ο χλμ εθνικής Κατω Παναγιας-Σκορδοπούτσανης,είναι ότι δεν παίρνει γουρούνι στο σακί.Ο,τι είναι να δει,το χει ήδη δει, και μάλιστα στα χειρότερά του.Οπότε νάις.Ξέρει.

"Πως γνωριστήκατε;"
"Της έλεγα να βγούμε για ξύδια την ώρα που είχα μέσα μου 2 νυστέρια, 5 εκατοστά από τα τσιμπιρδόνια
παίρνω εύσημα μόνο και μόνο για το οτι το κανα :-)
Τώρα ας απολαύσω το πρωινό μου με καφέ,τσιγάρο,φρουτοσαλάτα,κεφαλοσπορίνες και μερέντα με κομματάκια.

Του Κοέλιου τα εννιάμερα

ΟΚ έμαθα χτες βράδυ ότι ήρθε ο Κοέλιο (ή Κοέλο ή όπως θέτε πείτε τον) στην Ελλάδα και είπα δε μπορεί, πρέπει να γράψω κάτι.

Ώρες τώρα φαντασιώνομαι τις ορδές διαβαζμένων ατομακίων που θα κραδαίνουν τα βιβλία του και θα κλαίνε κροκοδείλια δάκρυα συγκίνησης βρέχοντας βρακάκια την ώρα που θα τους υπογράφει με μια επίχρυση πένα το όνομά του, σκουπίζοντας την άμμο από το βιβλίο. 

Γιατί συνήθως τα βιβλία του είναι όπως τα φύκια, τα κοχύλια και τα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά : Ενδημούν κυρίως σε παραλίες. 

Επίσης τα βιβλία του έχουν και τεράστια ομοιότητα με τα βερνίκια νυχιών. Χρησιμοποιούνται κυρίως από γυναίκες. 

(Μισό, να βάλω ντισκλέϊμερ: Όχι δεν είναι υποτιμητικό για τις γυναίκες το ότι τα βιβλία του χρησιμοποιούνται από γυναίκες. Είναι απλά μια διαπίστωση. Και τα ταμπόν χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από γυναίκες, αυτό δεν αποτελεί κανενός είδους ψόγο για τα ταμπόν, τις γυναίκες ή αυτούς που τα φτιάχνουν. Το να έχει το μπραντ σου συγκεκριμένο τάργκετ γκρουπ δε λέει τίποτα για το τάργκετ γκρουπ, ακόμα και αν φτιάχνεις χνουδωτές παντόφλες καμουφλάζ προβάτου για κτηνοβάτες.Το ότι μια μερίδα κόσμου επιλέγει να διαβάζει βιβλία που εγώ θεωρώ μαλακίες, δεν υποτιμά την ομάδα. Υποτιμά όμως την ομάδα το να τσαντίζεται με το παραμικρό. Ντισκλέϊμερ τέλος)

Παμ παρακάτω.

Ο τύπος δε μπορώ να μην το παραδεχτώ. Είναι μάστορας. Είναι καλλιτέχνης. Είναι ο βιρτουόζος του άδειου τσιτάτου. Είναι περίπου όπως εγώ, μόνο που εγώ δεν έχω καταφέρει να βγάλω λεφτά ακόμα γράφοντας μαλακίες, καθότι εγώ τις μαλακίες μου δεν τις στουμπώνω σε περιτύλιγμα σοβαρού. Και η μαλακία σε περιτύλιγμα σοβαρού, είναι ένα από τα πιο ακριβοπληρωμένα και επικερδή είδη τα τελευταία χρόνια με κοντινά δεύτερα ίσως την κόκα, το κέρατο ρινόκερου σε σκόνη (αφροδισιακό λένε στην Ασία- δεν έχω ιδία γνώμη, εμένα ευτυχώς μου λειτουργεί ακόμα μια χαρά - αν και σπάνια χρειάζεται να λειτουργήσει ΜΕ ΤΟΣΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΠΟΥ ΛΕΩ ενάντια στα ποπ κάλτσουρ είδωλα των θηλυκών.)

Είναι ο ερίφης μαέστρος. Σου παίρνει 5 ωραίες λέξεις, σου πετάει μια παπάτζα ολκής χωρίς ιδιαίτερο νόημα, σου τη σερβίρει με πολλές τσιριτσάντζουλες και σάλτσες, σαν φιλέτο μεγέθους φακής σε τεράστιο πιάτο με πολλά μαρούλια σε γκουρμέ εστιατόριο και σε αφήνει και καλά "να ψάχνεσαι μόνος σου" για να "βρεις τη σωστή ερμηνεία".

Σου χω ένα μυστικό αδερφέ : Συνήθως προτάσεις που δε βγάζουν νόημα, δεν έχουν κανένα νόημα, ούτε βαθύτερο , ούτε ρηχότερο ούτε τίποτα. Και ειδικά μερικές ποιητικές εκφράσεις (ρώτα και καναν ποιητή) πολλές φορές είναι ΑΠΛΑ ΤΥΧΑΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΒΑΛΜΕΝΕΣ Η ΜΙΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ, με τη μέθοδο "ό,τι μου καβλώσει".

Επειδή η μοναδική του ατάκα που ξέρω είναι αυτή με το σύμπαν (ναι, για να έχω άποψη είχα διαβάσει τον αλχημιστή. Σε μια χαρτοπετσέτα χώραγε κανονικά. Τέτοια φλόμπα..), είπα να ψάξω quotes του και να κανιβαλίσω λίγο, έτσι για το χαβαλέ. Πάμε;

"Σε αγαπούν επειδή σε αγαπούν. Δεν υπάρχει λόγος για την αγάπη"

-ΟΚ, είσαι άσχημη σα μεσαιωνική γκραβούρα της βουβωνικής πανώλους, είσαι πιο χαζή από αλουστράριστο κομοδίνο και πιο άπλυτη από χωματερή. Μην ανησυχείς όμως, ο Παυλάκης είναι εδώ να σε φτιάξει, να σου δώσει ελπίδα. Υπάρχει και για σένα ο λευκός πρίγκηπς στο άλογο (γιατί μόνο τέτοιοι αξίζει να σε αγαπούν ε; όχι τίποτα πλέμπες, μην τρελλαθούμε τώρα!)που θα ρθει να σε αγαπήσει χωρίς κανένα λόγο, έτσι επειδή ο Παυλάκης δε μπορεί να βρει κανένα καλό λόγο να αγαπάς κάποιον. Και μη μου πεις για τους γονείς και το αίμα. ΔΕΝ εννοεί αυτό και μην κρυβόμαστε πίσω από δάχτυλα ολόκληροι ελέφαντες.

-"Λοιπόν σε αγαπώ γιατί όλο το σύμπαν συνωμότησε να με βοηθήσει να σε βρω"

-Έχω βλενόρροια Παυλάκη, πες του σύμπαντος να συνωμοτήσει να μου δώσεις καμιά πενικιλίνη γιατί άμα με πηδήξεις θα σου ξεκολλήσει και θα σου πέσει στο πάτωμα. 

Αυτό με το σύμπαν είναι τόσο απύθμενη μοιρολατρική παπάτζα που απορώ πως υπάρχει κόσμος που εν έτει 2013 το θεωρεί μεγάλη φιλοσοφία. Αλλά βέβαια, δε μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα μόνοι μας. Δε μπορούμε να αντισταθούμε σε καμιά δυσκολία μόνοι μας. Ψάχνουμε πάντα να βρούμε μια φούστα να κρυφτούμε από κάτω, κάτι να μην έχουμε ευθύνη για τίποτα. Ε τώρα βρήκαμε το σύμπαν. (Που μεταξύ μας, μη σοκαριστείτε όμως, δε δίνει δεκάρα για σένα, αλλά φυσικά υπερφίαλο πλάσμα θεωρείς ότι είσαι τόσο σημαντικό που θα ασχολείται ολόκληρη συμπαντάρα με το πως θα μουτζώνεις το ταβάνι με τα πόδια το σαββατοκύριακο). 

-"Όταν αγαπάμε, πάντα προσπαθούμε να είμαστε καλύτεροι από ο,τι είμαστε. Όταν προσπαθούμε να είμαστε καλύτεροι, όλα γύρω μας γίνονται καλύτερα και αυτά."

- Θα μπορούσες απλά να πεις μαλακία του στυλ "Κάνε λάϊκ για να θεραπευτεί ο καρκίνος" αλλά είσαι πολύ πιο ύπουλος για αυτό. Αυτή η λογική του οτι άμα κάνεις χαρούμενες σκέψεις ο σόσιοπαθ με το τσεκούρι που σε περιμένει σπίτι ντυμένος με τα βαμβακερά εσώρουχα της προγιαγιάς του δε θα στο χώσει στον υποθάλαμο για να σου ξαναρυθμίσει τη θερμοκρασία, είναι που φταίει για πολλά. Σου χω νέα. Η αγάπη δε νικάει πάντα. Πάρτο απόφαση και σακ ιτ απ. Άλλες φορές θα φας καλά, άλλες φορές θα τον πιείς τόσο άσχημα που θα χρειαστεί αντικαταθλιπτικά και ο ψυχίατρος του ψυχιάτρου που θα πας.

-"Το μυστικό της ζωής είναι να πέσεις 7 φορές και να σηκωθείς 8"

- Έπρεπε να βάλει νούμερα το νούμερο στην κλασσικότερη έκφραση όλων για να την πλασάρει ως δικιά του. Τί "ποιά έκφραση" βρε απαστράπτων μνημείο εγκεφαλικής ανεπάρκειας; Στην έκφραση που λέει το μυστικό δεν είναι να πέφτεις, το μυστικό είναι να ξανασηκώνεσαι. Αυτό αν το έγραφα εγώ θα με κατηγορούσαν για λογοκλόπο γελοίο, το γραψε αυτός και ξεροχύναν ποτάμια. Κάτσε να σου πω και εγώ μερικά σοφά δικά μου : "Όσα δε φτάνει η αλεπού, λέει ότι είναι πολύ ψηλά", "στου κουφού την πόρτα,δεν πα να χτυπάς 19 φορές το κουδούνι", "της στραβής ψωλής της φταίνε οι 9 κοντές τρίχες", "τι του λείπει του ψειριάρη; σκούφια με εννιά μαργαριτάρια". Το πιασες;

-"Όταν κάποιος φεύγει είναι επειδή κάποιος άλλος είναι να έρθει"

- Όχι Παυλάκη, κάνεις το κλασσικό λογικό σφάλμα του συσχετισμού λόγω χρονικής αλληλουχίας.Όταν μας παρατάνε Παυλάκη δεν είναι για να κάνουν χώρο. Είναι γιατί δεν τους κάνουμε. Γιατί μας βαρέθηκαν και θέλουν να ρθει άλλος σε αυτές/αυτούς, γιατί δε γουστάρουν άλλο τα μούτρα μας, γιατί γιατί γιατί . Και χέστηκαν αν ξανάρθει άλλος ποτέ προς τη μεριά μας. Όχι πως δε θα ρθει ποτέ. (Σουρπράϊζ, μερικές φορές συμβαίνει και αυτό, αλλά που να πεις τέτοιο πράγμα στους τρισευτυχισμένους αναγνώστες σου που περιμένουν να αρχίσει το σύμπαν να βρέχει καλά πράγματα πάνω τους επειδή σε διάβασαν και τους άνοιξες τα μάτια) Μπορεί να μην έχω βυζιά να τραβήξω ρε Παύλε, αλλά σκέφτομαι πολύ σοβαρά να τραβήξω τη βουβωνοκήλη μου που χει γίνει ΝΑ -ψιλιάζομαι από τόσες μαλακίες που ακούω-

-"Το περίμενε είναι οδυνηρό, το να ξεχνάς είναι οδυνηρό. Αλλά το να μην ξέρεις τι να κάνεις είναι το πιο οδυνηρό από όλα"

-Ναι οκ όταν έχεις τόσα ψυχολογικά προβλήματα που να σε πονάει ακόμα και η έλλειψη αναμνήσεων,άντε να ξέρεις τι θα κάνεις οπότε σε έχει τσακίσει η απαλεψιά. Αλλά Παυλάκη, δεν ξέρω στον κόσμο σας πως λειτουργείτε, από δω πέρα πάντως το να θυμάσαι και επειδή θυμάσαι να περιμένεις κάτι, χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό, ΓΑΜΑΕΙ μυαλά.

-"Θυμήσου ότι όπου είναι η καρδιά σου εκεί θα βρεις θησαυρό"

- Παίρνοντάς το κυριολεκτικά θα πω ότι ψάχνω μετά μανίας στο στέρνο μου να βρω κανα θησαυρό και προς το παρόν βρίσκω μόνο αρτηρίες, φλέβες,μύες, κόκκαλα και τα συναφή. Παίρνοντάς το μεταφορικά επειδή είμαι και ψαγμένος και μπορώ να αναλύσω βαθιά νοήματα και τέτοια, θα πω ότι πολλές φορές στη ζωή μας (πω ρε σουρπράϊζ σου λέω, κρατάτε αναπνοή, θα σκάσω βόμβα πραγματικότητας) η "καρδιά" μας (το μυαλό μας δηλαδή, γιατί η καρδιά μας είναι μια μεγάλη αντλία που τρομπάρει αίμα αν δεν το ξέρετε), ασχολείται όχι με θησαυρούς, αλλά με το συναισθηματικό αντίστοιχο του περιεχομένου δεξαμενής βιολογικού καθαρισμού, πριν τον καθαρισμό. Βέβαια το να λες στον άλλο ότι "άκου πάντα τα συναισθήματά σου αποκλείεται να κάνεις λάθος" δε λέω, είναι τόσο επική παπαριά που λογικά και θα έπιανε ως πάνσοφη ατάκα.Σε πιάνει από παντού. Συναίσθημα (της μόδας) σε συνδυασμό με έλλειψη ευθύνης και αποκλεισμο πιθανότητας λάθους; μαλάκα μου τζακ ποτ. Μη σου πω και Πολ Ποτ.

Λοιπόν έχει ενα μύριο ατάκες, βαριέμαι απίστευτα να εξετάζω και άλλες, μου ρχεται αναγούλα, είμαι και άρρωστος άνθρωπος.


Θα γράψω και εγώ βιβλίο ρε. Θα λέγεται μάλλον "Ο μονομάχος"  (πιασάρικο ε;) και όλο το νόημά του θα είναι η επική ατάκα (και πρωτότυπη που δεν έχει πει κανείς άλλος)
"Sometimes shit happens. Suck it up and go on"


Υ.Γ: Προς διευκρίνηση πιθανών αποριών:
α.Ναι την έχω μικρή,μαύρη και ζαρωμένη σα θρούμπα και με κοροϊδεύαν από μικρό
β.Ναι,είμαι άσχημος,γελοίος,άπλυτος και έχω να πηδήξω από την εξημέρωση της κότας.
γ. Ναι με κακομεταχειριζόταν ο πατέρας μου βάζοντάς με να ξύνω υπονόμους με το δάχτυλο,για αυτό φθονώ τους πετυχημένους όλων των ειδών και έχω ψυχολογικά προβλήματα.

Ηλίθιες ερωτήσεις,πληρωμένες απαντήσεις

Πριν λίγη ώρα είδα ότι σε "σοβαρή" φαντάζομαι συνέντευξη, έγινε η εξής -γελοία- ερώτηση:

"Τι πιστεύεις ότι σκέφτεται κάποιος όταν σε βλέπει για πρώτη φορά;".

Μα τους χίλιους διαόλους, αν ποτέ κερδίσω κανα τζόκερ και δεν έχω ανάγκη από λεφτά, θα το κάνω πέρσοναλ χόμπι να πηγαίνω σε τέτοιες συνεντεύξεις (ντυμένος Μπάτμαν, όπως έχω πει πολλές φορές) και να τους απαντάω σε τέτοιες γελοίες πιαρατζίδικες ψευτοψυχολογικές ερωτήσεις.

Μια και το είδα αυτό λοιπόν είπα να γράψω έναν μικρό αλλά περιεκτικό οδηγό απαντήσεων σε τέτοιες ερωτήσεις, που δυστυχώς δε θα ακολουθηθεί ποτέ από κανέναν, μια και για να πας για συνέντευξη για δουλειά και ειδικά σε τέτοιους ναμηνπωτι, έχεις ανάγκη τα λεφτά και δεν πρόκειται να τους "πουλήσεις μούρη", γιατί ουαί και αλλοίμονο αν κανας "μάνατζερ" ή "HR executive" κάτσει να καταπιεί ποτέ ότι κάποιος είναι πιο έξυπνος (αν και εξ ορισμού, ο περισσότερος κόσμος είναι πιο έξυπνος από αυτούς)

Πάμε λοιπόν ξεκινώντας με την πρώτη τιμητική θέση στην ερώτηση που το ξεκίνησε όλο αυτό:

1. Τι πιστεύεις ότι σκέφτεται κάποιος όταν σε βλέπει για πρώτη φορά;

Αχ από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω...

-Ω θεέ μου έρχεται προς το μέρος μου!

-Αυτό το πράγμα δηλαδή στο πρόσωπό του είναι Η ΜΥΤΗ ΤΟΥ;

-Άραγε πηδάει όσο καλά όσο νομίζω;

-Να χαμε ένα γαλακτομπούρεκο τώρα...

-Μου θυμίζει το μαλάκα τον πρώην μου. Τον αγαπώ τον παλιομπάσταρδο ακόμα.

-Είναι ΦΤΥΣΤΟΣ ο Μπραντ Πιτ μετά από επίθεση 3000 ζόμπι και 6 ατυχήματα με αλυσοπρίονο.

Πάμε παρακάτω, μην το κουράσουμε με μια ερώτηση μόνο..

2. Που βλέπεις τον εαυτό σου ας πούμε 5 χρόνια αφού θα δουλεύεις για εμάς;

- Αν δε με έχει αποτελειώσει το αλκοόλ,πιθανότατα κατατονικό σε κάποιο ψυχιατρείο.Θα προτιμούσα τη Λέρο που ναι και νησί.

- Χχαχαχαχα,νομίζετε ότι θα στε ανοιχτοί σε 5 χρόνια;Σε 5 χρόνια θα χετε βαρέσει 18 λουκέτα ρε μαλάκες με τις παπάτζες που πουλάτε στον κόσμο.

- Καβάλα στη γραμματέα σας, πάνω στο φωτοτυπικό

- Σε κάποια άλλη, πιο σοβαρή δουλειά.

- Στα δικαστήρια με εσάς για σεξουαλική παρενόχληση και χρωστούμενους μισθούς 5 ετών

- Η αλήθεια είναι ότι δε βλέπω τόσο μακριά.Πιστεύω ότι 5 μήνες με εσάς θα ναι αρκετοί για να πάρω ένα τσεκούρι και να σας κάνω όλους πολτό.

3.Ποιοι είναι οι στόχοι σου στη ζωή πλην των επαγγελματικών;

- Να με φοβούνται όλοι αρκετά ώστε να μου μιλάνε με παγωμένο χαμόγελο και με γρήγορες,μικρές προτάσεις

-Να σταματήσει ο Χιου Τζάκμαν να κάνει ταινίες αν δε φοράει φαβορίτες και μεγάλα νύχια

-E τα κλασσικά, ειρήνη στη γη, να έχουν φαϊ τα παιδάκια στην Αφρική, να χαμογελάει ο κόσμος,τέτοια.

- Να με παντρευτεί κουνελάκι του Πλειμπόι για το ευμεγέθες πέος μου και να με χαρτζηλικώνει αγρίως.

- Να βρω το κουράγιο να οργανώσω τη δολοφονία μερικών πρώην μου χωρίς να με πιάσουν.Για αυτό βλέπω συνέχεια CSI, για να αποφύγω όλα τα πιθανά λάθη. Το ακλόνητο άλλοθι είναι μεγάλο ζόρι αδερφέ.

- Να κατέβω στις εκλογές με το κόμμα "Πανελλήνια Οργάνωση Υποστήριξης Της Σεξουαλικής Αποχαύνωσης" και να κερδίσω 289 έδρες. Τις υπόλοιπες 11, ο Λεβέντης.

4. Ποια θα έλεγες ότι είναι τα δυνατά στοιχεία του χαρακτήρα σου;

- Δε μασάω να σου σπάσω το κεφάλι άμα μου παραπρήξεις τα παπάρια.

- Η ζωώδης τάση μου στην πελματολαγνεία, το σαδισμό και το πλέξιμο φλις καλτσών την ώρα του σεξ.

- Η ακλόνητη προσήλωσή μου στο στόχο μου. Ειδικά αν το τουφέκι είναι καλά ζυγισμένο και το στόχαστο λέιζερ, πετυχαίνω φρύδι βγαλμένο στα 1000 μέτρα με 8 μποφώρ.

- Η αφοσίωση και ο σεβασμός στους συνεργάτες μου. (παγίδα, wait for it). Πιστεύω ότι οι νεκροί ή συντόμως μελλοθάνατοι αξίζουν μιας κάποιας αξιοπρεπούς αντιμετώπισης. Αν και δεν είμαι υπεράνω μεθόδων τύπου Αχιλλέα-Έκτορα.

5. Ποιά είναι η μεγαλύτερή σου αδυναμία; (πωπω μας έσκισες μεγάλε)

- Το προφιτερόλ από τον Κωνσταντινίδη

- Οι παρτ.. Όχι συγγνώμη. Τα όργια.

- Η τεκίλα σε αφαλό 20χρονης ασιάτισσας.

- Δεν έχω αδυναμίες ρε, γιατί είμαι ο Χούλκ. (βοηθά αν έχεις πράσινα μπράτσα)

- (με λάγνο βλέμμα προς την hrατζού) Ήταν η πρώην μου,αλλά από ό,τι ψιλιάζομαι θα είσαι εσύ από δω και πέρα..μανίτσα

6. Γιατί να σας προσλάβουμε;Γιατί νομίζετε ότι είστε ο ιδανικός υποψήφιος;

-Αν δεν ξέρεις ρε μαλάκα, έλα κάτσε δω που είμαι εγώ να σου πάρω εγώ συνέντευξη.

-Γιατί έτσι και αλλιώς είστε για τα μπάζα, ένας άχρηστος παρά πάνω δε θα κάνει και πολλή ζημιά.

- Να σας πω, δεν ξέρετε να παίρνετε συνέντευξη από κόσμο ε;

- (μισοψυθιριστά) Στα καλλιστεία ήρθα γαμώ την καταδίκη μου;

- Εχμ.. γιατί είστε τόσο απελπισμένοι και ηλίθιοι που κάνετε τέτοιες ερωτήσεις, που ψάχνετε απεγνωσμένα έναν άνθρωπο με 3ψηφιο IQ μπας και πάρει μπρος το μαγαζί.

- Γιατί στην πραγματικότητα δε σας νοιάζει ποσώς ποιον θα πάρετε, απλά θέλετε να το παίζετε μούρη στις συνεντεύξεις.

- Γιατί μπορώ να καταλάβω ότι τις ερωτήσεις για αυτή τη συνέντευξη τις βρήκατε στο πρώτο google αποτέλεσμα με query "GOOD INTERVIEW QUESTIONS"

Αυτά προς το παρόν, δε μου ρχονται άλλες.

Φίλε υποψήφιε υπάλληλε.

Μη μασάς.

Αν έχεις ακούσει άλλες ηλίθιες ερωτήσεις, στείλτες μου και εγώ θα σου βρω απάντηση.

Κουράγιο


Updates

H Μαρίνα ξεκίνησε το χορό των απντέητιων με 3 ωραίες ερωτήσεις.

- Ποια είναι τα ομαδικά σας χόμπι;
Οκ οι απαντήσεις είναι τόσο προφανείς που θεωρώ ότι θα προσβάλλω την -ομολογουμένως ισχνή- νοημοσύνη του αναγνωστικού κοινού του βλογ μου. Εδώ αναγκαστικά αρχίζεις τις ανωμαλίες
Όργια με ναύτες (ντόπιους και ξένους), μπουκάκε, σαδομαζοχιστικά σαββατοκύριακα κλπ. Και αν έχει απορίες ο "εξεταστής" του δίνεις το dvd που γυρίσατε εσύ και οι 238 φιλοξενούμενοί σου το προηγούμενο ΣΚ. (Έλα παραδέξου το, μπορεί να μην είναι 238,αλλά το βίντεο υπάρχει)

-Πόσο εύκολα μπορείτε να ενσωματωθείτε στο πνεύμα της οικογενειακής μας επιχείρησης;

- Δεδομένου του ότι οι χειρότεροι συνεταίροι είναι οι συγγενείς, ψιλιάζομαι ότι η οικογενειακή σας επιχείρηση είναι ένα τριμπούρδελο και μισό και σας διαβεβαιώ ότι αν έχω σε κάτι πείρα, είναι να μπαίνω σε ένα τριμπούρδελο και να το ανεβάζω τρεις τάξεις μεγέθους.

-Α, έτσι εξηγούνται τόσοι κρετίνοι μαζεμένοι. Είναι στην οικογένεια. Αιμομιξία εδώ και 15 γενιές να φανταστώ ε;

-Κοιτάχτε, η οικογενειακή σας επιχείρηση είναι ένα ημιυπόγειο στα Πετράλωνα που τυπώνετε κάρτες για μαστρωπούς και μπουρδέλα. Και ο Στιβ Τζομπς να ήμουν, και να ενσωματωνόμουν καλύτερα και απο λοκατζή σε τούνδρα, πιο πάνω να πάτε αποκλείεται.

-Αχ είχαμε και εμείς οικογενειακή επιχείρηση κύριε αποτέτοιε μου. Τώρα ο μπαμπάς είναι στη φυλακή γιατί σκότωσε το θείο που κανε παιδί με τη μάνα μου την ώρα που αυτός πήδαγε τη θεία, ο ξάδερφός μου το ριξε στα ναρκωτικά και τον παθητικό σοδομισμό επειδή με είδε τι χημικά έριχνα στο μείγμα για τα μπισκότα και εγώ είμαι ο μόνος που είμαι στα καλά μου αν και μερικές φορές τσαντίζομαι επειδή δεν πιάνω καλό σήμα με το Βούδα που του μιλάω αλλά μου απαντάει μαλακίες.

- Εξαρτάται το πνεύμα. Κυρίως με το οινό-πνευμα τα πάω καλά, αλλά έχω εξαιρετικές διπλωματικές σχέσεις και με το πνεύμα του Κακού, το πνεύμα των Χριστουγέννων και το πνεύμα του Μιχαλάκη του περιπτερά μας που πέθανε από ανακοπή μια μέρα που μου δινε καπότες και σοκολάτες φράουλα.

-Ποιες οι απαιτήσεις σας;

- Να στις πω αλφαβητικά ή με τυχαία σειρά;

- Κοιτάχτε είμαι απλός και λογικός άνθρωπος. Θέλω οι άλλοι να δουλεύουν για μένα και να μου δίνουν τα λεφτά τους, θέλω να έχω έντονες αλλά ανούσιες σεξουαλικές σχέσεις με πανέμορφες αλλά ψυχικά τραυματισμένες ανασφαλείς γυναίκες και επίσης θέλω κάθε 2 μήνες 3 μήνες άδεια.

- Θέλω τη μπύρα μου κρύα και τη γυναίκα μου καυτή. 

- Θέλω 3000 πρώτο μισθό, πλήρη ιδιωτική ασφάλεια, έξοδα κίνησης, σπιτιού, χαρτζηλίκι για έκτακτα έξοδα (ξύδια,πουτάνες,ναρκωτικά), καθώς και πίπες στο λαντς μπρέϊκ από συνάδελφο της επιλογής μου.

-Θέλω να κάνετε όλοι μαζί προσευχή ακριβώς την ώρα που θα μπαίνω στο γραφείο, καίγοντας ακριβώς 23 γραμμάρια λιβανιού πρώτης ποιότητας και έχοντας αναμμένα 109 κεριά τα οποία θα ισαπέχουν μεταξύ τους.

-Βασικά να απαγορευτούν οι μπότες ούγκ, το υποχρεωτικό στρινγκ με χαμηλοκάβαλο στις συναδέλφους της επιλογής μου, καθώς και η κήρυξη μιας Παρασκευής του μήνα σε ροκ φράϊντει όπου θα μαζευόμαστε θα παίρνουμε ναρκωτικά, θα ακούμε Χέντριξ και θα κάνω σεξ πάλι με τις συναδέλφους της επιλογής μου. Μία μία ή μαζί, ανάλογα τα κέφια.

O Κhal ο Drogo ως σεξουαλικό πρότυπο και η ιστορική σημασία του σάπωνος

Κυρίες μου.

Ξέρετε πόσο σας αγαπώ.

Πόσο σας σέβομαι.

Πόσο σας εκτιμώ.

Και πόσο παίρνω ακέραιο αριθμό μεταξύ 2 και 4 για αυτά μου τα προσόντα. Από σας.

Ναι.

Παρ'όλα αυτά δεν το βάνω κάτω και συνεχίζω να είμαι αυτός που είμαι. 

Σήμερα θα ασχοληθώ λοιπόν με μια από τις κλασσικές ομαδικές σας φαντασιώσεις που τροφοδοτούνται από τις τέλειες εικόνες που προβάλλονται ως πρότυπα σε γυαλιστερά περιοδικά,ταινίες, σειρές και τα λοιπά.

Αφορμή για το παραλήρημα που θα ακολουθήσει και την κυνική αποδόμηση που θα επιχειρηθεί, είναι μια συζήτηση που είχα στο twitter με την συμπαθεστάτη τουιτερού Κατερίνα Μετοφελό, περί του αντρικού ογκόλιθου που ονομάζεται (λάθος, ονομαζόταν, να ναι λαφριά η στάχτη του) Khal Drogo.

Για να μην πολυλογώ και για όσους και όσες πιθανώς δεν έχετε ιδέα, σε μια σειρά λοιπόν ο Khal ειν τούτος : 

O Khal o Drogo ο ίδιος

Φυσικά δε θα το παίξω "σιγά τον άντρα", "και τι έγινε" κλπ κλπ κλπ. Ο τύπος είναι άντρακλας, ωραίος,γυμνασμένος, σέξι και από όλα. 

Θα μου πει κάποια κακεντρεχής ενδεχομένως "καλά, δεν αισθάνεσαι ανασφάλεια με αυτόν τον τύπο;"

Κατ'αρχήν όχι γιατί δεν υπάρχει. Κατά δεύτερον, πάλι όχι γιατί αυτό που "πουλάω" αν θες εγώ, δεν είναι μούσκλα,τατουάζ και σφαγή,οπότε χέστηκα αν τα χει οποιοσδήποτε δίπλα μου καλύτερα από μένα. (Και για να μην πείτε καμιά μαλακία, φυσικά και έχω και εγώ τις ανασφάλειές μου.)

Και καταλαβαίνω απόλυτα τους ρομαντικούς υγρούς μηκυθμούς που βγάζουν όσες τον βλέπουν στο Game of Thrones. Εννοείται. Είναι το πρότυπο του άγριου,πρωτόγονου,βαρβάτου άντρα που θα σε πιάσει από το μαλλί, θα σε βιάσει, θα σε υποτάξει και θα σε πετάξει στα βράχια, αφού σε έχει ικανοποιήσει με ν διαστροφικούς τρόπους. Πάσο. Καταλαβαίνω.

Εγώ όμως είμαι μάστερ της αποδόμησης και της προσγείωσης, όσο και αν διαβάζω φάντασι/χορορ/σαιφαι κλπ από 10 χρονών.

Να πούμε λοιπόν μερικά πράγματα για ΑΥΤΟΝ τον άντρα και το πώς θα τον αντιμετωπίζατε αν σας έσκαγε μύτη. Δε μιλώ για τον ηθοποιό, μιλώ για το χαρακτήρα, να ξηγιόμεθα.

Αυτά που θα πω φυσικά πιάνουν και το ρομαντικό πρότυπο του μεσαιωνικού ιππότη με το άλογο και την πανοπλία, πράγματα που ακούς και τώρα δηλαδή μερικές φορές. Αυτός εδώ δεν είναι τίποτα άλλο από την παραλλαγή του προτύπου αυτού, για αυτές που "γουστάρουν τα κωλόπαιδα" (θα μπορούσα να ξεκινήσω τώρα διάφορα αλλά όχι, ψυχραιμία).

Βασικά στοιχεία της κουλτούρας του τύπου είναι η νομαδική ζωή σε τουνδροειδές/ερημικό τοπίο, πάνω σε ένα άλογο, ο βιασμός και η σφαγή και τέλος, ο φόβος για το νερό.

Το οποίο σημαίνει (αν δε σε τρομάζει ήδη ο βιασμός δηλαδή) οτι δεν πλένονται. Ποτέ. Δηλαδή ο τύπος πες είναι 25 χρονών, τελευταία φορά που έκανε μπάνιο ήταν μια φορά που γλύστρησε και έπεσε σε μια νερολακούβα,όταν ήταν 6.

Αυτός ο άντρακλας λοιπόν, έχει να πλυθεί 25 χρόνια. Έξτρα μπόνους, τόσα χρόνια έχει να πλύνει και τα δόντια του, όχι μόνο τα μαλλιά του, τις μασχάλες του και τα τσιμπιρδόνια του.

Μια πρώτη λύση για το πως θα έπρεπε να τον πλησιάσετε είναι αυτή

αλλά όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν αρκεί, μια και η πλούσια κόμη του θα βρίθει φθειρών, σκόνης,γλίτσας και ενδεχομένως μικρών τρωκτικών, οπότε ένα πιο ολοκληρωμένο ανσαμπλ για μια βραδινή έξοδο με το αλάνι θα ήταν κάτι τέτοιο:

Ξέρω. Τα λέω γιατί ζηλεύω, γιατί αισθάνομαι ανεπαρκής, γιατί δε μπορώ να φτάσω αυτό το ιδανικό πρότυπο του άντρα του πολλά βαρύ, του πρόστυχου,του σατράπη, του "έλα να σε βάλω κάτω μωρή και μη λες πολλά". ΟΚ, τι να σου πω, μπορεί και να χεις δίκιο.

Τον κατανοώ ως υλικό φαντασίωσης βέβαια και μάλιστα ασφαλέστατης φαντασίωσης. Γιατί στην πραγματικότητα, ένα τέτοιο βρωμερό κτήνος θα σας έκανε να κάνετε τσισάκια και να αρχίσετε να ουρλιάζετε σε συχνότητες που θα κούφαιναν νυχτερίδες όταν θα σας έπιανε στα -25 χρόνια άπλυτα- χέρια του - αν δεν είχατε πάθει οβερντοουζ στα gag reflexes σας από τη σάπια μπόχα του.

Τουλάχιστον εμάς οι φαντασιώσεις μας συμπεριλαμβάνουν καλοπλυμένες και περιποιημένες γυναίκες. Ναι και όταν είναι επικίνδυνες κλπ. (Η Felurian π.χ ή Η Μπελούτσι στην Αδελφότητα των Λύκων)

Πλυμένη ρε. Από την κορφή μέχρι τα νύχια. Μοσχομυριστή

Ο κίνδυνος είναι βασικό στοιχείο φαντασιώσεων. Το ξέρω. Αλλά είπαμε. Αυτός δεν είναι ο τύπος που απλά θα σε υποτάξει στο σεξ και θα σε κάνει να βελάξεις την πέμπτη συμφωνία. Είναι ο τύπος που θα σε βιάσει 16 φορές παρα φύσει και μετά αν δεν αντέχεις να κάνεις 400 χιλιόμετρα καβάλα στο άλογο, θα σε πετάξει σε κανα γκρεμό. Και βρωμάει σαν κολιός που έμεινε Αύγουστο μια βδομάδα έξω.

Εσείς με τα36 σαπουνάκια σας στο μπάνιο, τις ωραίες κρέμες σας, τα αρωματικά άλατα κλπ, πως θα τον κάνατε ζάφτι ρε; ε;

Τελειώνοντας, το ζουμερό ιστορικό ινφορμέϊσιο της ημέρας, μια και οι Dothraki έχουν αρκετά στοιχεία από  τους Τατάρους.

Ναι απο κει βγήκε η γνωστή μπριζόλα Ταρταρ (το έξτρα "ρ" δεν ξέρω πως μπήκε παιδιά,συγγνώμη.Μπορεί να κάνω λάθος και στο όνομα της φυλής).

Update: Όχι δε βγήκε από κει όπως με πληροφορούν, έκανα λάθος.

Αυτοί λοιπόν ήταν σαν τους Dothraki, άπλυτοι βάρβαροι ντουβάρια νομάδες που περνούσαν τη ζωή τους πάνω στα άλογα. Επειδή δεν είχαν αναπτύξει πολιτισμό επιπέδου "να μαγειρέψουμε και τίποτα", βάζαν τη μπριζόλα ανάμεσα στα πόδια και τη σέλα στο άλογο και όποτε θέλαν μασαμπούκωναν. Η μπριζόλα "ψηνόταν" λοιπόν ανάμεσα στα πόδια τους. Δε λέω λεπτομέρειες γιατί θέλω να ξαναφάω, αλλά καταλαβαίνετε. Να, τέτοιον γουστάρετε. Συγχαρητήρια. 

Την καλησπέρα μου ε.

Και τώρα, χώστε μου 

Άνγκερ Μανατζμεντ

Οι καιροί είναι χαλεποί και δύσκολοι για πρίγκηπες. Ακόμα πιο δύσκολοι για μας που δεν είμαστε  πρίγκηπες, ούτε καν nobility μη γαμήσω τίποτα.

Είναι φάσεις που σκάνε όλα μαζεμένα και πρέπει να κάτσεις κάτω να κάνεις μια εκτίμηση της κατάστασης. Όχι για να γλυτώσεις τις σφαλιάρες που έρχονται με άγριες διαθέσεις προς τη γενικότερη κατεύθυνση της αφεντομουτσουνάρας σου. Οι άντροι δεν δειλιάζουν μπροστά στις αναπόφευκτες σφαλιάρες. (τι είπα πάλι ο Κόναν).

Απλά για να τις βάλεις σε σειρά. Να τις τρως μεν, αλλά οργανωμένα ώστε να μην αισθάνεσαι ότι σε δέρνουν ταυτόχρονα 10 άτομα.

Τώρα θα μου πεις, "σιγά ρε φιλαράκι τι ανάγκη έχεις, μια χαρά είσαι". (για αυτούς που με ξέρουν λέω τώρα, εσύ ο χ,ψ,ζ τυχάρπαστος αναγνώσθας που να ξέρεις μαναμ,και γιατί να ξέρεις και τι σε ενδιαφέρει στο κάτω κάτω)

Να αυτά δε μπορώ, κατάλαβες; Ναι ρε έχουμε και μεις "ανάγκη" καμιά φορά.

Ναι μην ανησυχείτε, δεν έβγαλα όγκο σα μπάλα του μπέιζμπολ στον εγκέφαλο, ούτε έγινε κάτι τρομερό και φοβερό και αξεπέραστο, ούτε με απέλυσαν, ούτε τίποτα απολύτως φρικαλέο.

Απλά με έχει πιάσει μια τεράστια αίσθηση "μπούχτισα", τρέχουν παράλληλα διάφορα πράγματα και θέλω λίγο αέρα.

Φυσικά ακόμα και όταν τρώμε τις χαστουκάρες μας, μικρές ή μεγάλες, ποτέ δε χάνουμε το χιούμορ μας (έστω,μπορεί να κάνουμε μια μικρή παύση στην οποία το χιούμορ μας γίνεται κάπως πιο αιχμηρό και προσβλητικό, στρέφεται κυρίως προς τα μούτρα μας και σε κόσμο που μας σπάει τα νεύρα).

Το τελευταίο δίμηνο έχω εκτοξεύσει μερικές πολύ ωραίες ατάκες που βρήκαν μπουλζαϊ σε μούτρα απάλευτων διαφόρων ποιοτήτων. Δε θυμάμαι τώρα πολλά αλλά θυμάμαι πάντα με χαρά και νοσταλγία τις φάτσες των ανθρώπων που κάνουν μαλακία, τους "κοπανάς" και μετά σε κοιτάνε σα χαζοί για να καταλάβουν αν έκανες πλάκα ή όχι (και μερικές φορές την ίδια την ατάκα) και αν εννοείς το υποννοούμενο ότι είναι ηλίθιοι ( μιλάμε για τεράστιο Q.E.D εδώ πέρα).

Nαι δε σε βοηθάνε να ηρεμήσεις, βάλλεσαι από παντού. Τι να πεις στην ερώτηση "τί είναι αυτό;", όταν το "αυτό" είναι μια σοκολάτα υγείας Παυλίδη; ΤΙ ΝΑ ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΚΡΕΜΑ ΓΙΑ ΑΙΜΟΡΡΟΙΔΕΣ.
Άσε έχω πολλά τέτοια, άμα τα πω όλα ξανά, θα αρχίσω να κοπανάω το γραφείο. Με το κεφάλι μου.

Επίσης το ίδιο αλύπητα χτυπάει και ο δηλητηριώδης κυνισμός σε σημείο αγένειας όταν το απαιτούν οι περιστάσεις. Αλλά ήμουν πάντα της άποψης ότι αν είναι να είσαι κτήνος,καλύτερα να είσαι κτήνος που βρυχάται και σου δείχνει δόντια,νύχια και διαθέσεις παρά φίδι κολοβό,σερνάμενο στις λάσπες.

Έτσι την πάτησε κορασίς πριν λίγο καιρό που δεν άκουσε το "φύγε". Ήθελε να νταντέψει το πληγωμένο το ζώο. Και ξανάπα "φύγε" - μαζί με άλλες λιγότερο δημοσιοποιήσιμες λεπτομέρειες όπου ανέλυα το γιατί και πως έπρεπε να φύγει. Ε το φαγε το κεφάλι της. Έφυγα εγώ.

Δυστυχώς ή ευτυχώς- όλη αυτή η συμπεριφορά  κρύβει θυμό και διάθεση για ξέσπασμα κάπου. Και όταν βράζεις ενίοτε χύνεται και καίγεται και κόσμος που δε φταίει καθόλου, οπότε προσπαθείς να αποφύγεις όσο περισσότερο γίνεται τις παράπλευρες απώλειες. Ευτυχώς, τεράστια άσκηση ζεν σε φάσεις που θες να καρυδώσεις κόσμο είναι όταν σε τσαντίζουν οι γονείς, οπότε πιάνεις τον εγκέφαλό σου από το λαιμό και του ουρλιάζεις "ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΡΕ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΜΗ ΤΗΣ ΘΥΜΩΣΕΙΣ,ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΜΑΛΑΚΙΑ", ανακατευθύνοντας έτσι το θυμό σε κάποιον που μπορεί να τον αντέξει.

Για να σου πω παράδειγμα εφαρμογής της διαδικασίας:

Προχτές είχα βγάλει από το πρωί να ξεπαγώσουν δύο τρυφερότατες χοιρινές και όλη τη μέρα στο γραφείο λιγουρευόμουν ότι γυρνάω, τις πετάω στην ψηστιέρα με διάφορα καλούδια, φτιάχνω και ένα ρυζάκι με λαχανικά και τις τσακάω. Ναι αλλά το μεσημέρι πέρασε η μάνα μου από το σπίτι. Θεώρησε καλή ιδέα να μου τις ψήσει τις μπριζόλες να είναι έτοιμες, μη γυρίσει ο κανακάρης της και περιμένει 20 ολόκληρα λεπτά να γίνουν (να βλέπεις,ήδη αρχίζω και τα παίρνω). Οπότε γύρισα εγώ κατά τις 6 σπίτι και βρήκα δύο μπριζόλες που είχαν ψηθεί από τις 3, με έξτρα μπόνους παγωμένες παπαριασμένες τηγανιτές πατάτες. Το πόσα εγκεφαλικά έπαθα, δε μπορώ να σου πω. (Είδες ο θυμός που περιμένει να βγει με το παραμικρό;). Ευτυχώς έκανα τη μικρή άσκηση ζεν παραπάνω και απλά την πήρα τηλέφωνο και της είπα μελιστάλαχτα (όχι,όντως μελιστάλαχτα) άλλη φορά να αφήνει τις μπριζολίτσες μου ήσυχες και ευχαριστώ που μου τις έκανε αλλά όχι. Μετά έκλεισα το τηλέφωνο, έδωσα τις μπριζόλες στο σκύλο, έμεινα νηστικός από την τσαντίλα μου και σκότωσα κάτι δαίμονες στο Skyrim για να χαλαρώσω. Δεν χαλάρωσα.

Είμαι σε φάση μην πλησιάζετε.

Προσοχή, δαγκώνω.

Απουσία

Δεν έχω έμπνευση να γράψω τώρα τελευταία.
Το χω ρίξει στη φωτογραφία και το ίνσταγκραμ.

Το τελευταίο μου έργο.

Έχω μέλλον ως καλλιτέχνης, το βλέπω.

Χωροχρονικοί φίλοι

Θα γίνω πολύ κλισεδιάρης σήμερα και ενδεχομένως εμετικά συναισθηματικός αλλά
 α.αν δε γουστάρς, άλλαξε κανάλι
β.βλέπε( γ) και
 γ.βλέπε (α)

Υπάρχουν καταστάσεις που σε ρίχνουν ενίοτε, ακόμα και αν είσαι από τη φύση σου ένας αισιόδοξος ψιλονάρκισσος εγωΐσταρος που συνήθως δεν τον ακουμπάνε και πολλά, όπως εγώ.
Και σε μια τέτοια καταστασούλα έχουμε πέσει από τις παραμονές των χριστουγέννων μια και έτυχε αναπάντεχη πόρτα/κεραμίδα πάνω που τα πράγματα φαινόντουσαν να πηγαίνουν υπεργαμάτα.

Σε αυτές τις καταστάσεις λοιπόν, οι φίλοι παίζουν τεράστιο ρόλο. Είτε είναι κοντά, είτε μακριά, μερικές φορές είτε είναι φίλοι από παλιά, είτε ημιάγνωστοι που μιλάς μόνο μέσα από το μηχάνημα του σατανά που λέγεται γκομπιούτερες.
Γιατί όταν σε βλέπουν ψιλοπατωματιασμένο, με το κενό βλέμμα του ροφού που χαζεύει τα φύκια να κουνιούνται, ενώ πίσω από τα μάτια σου φαίνονται να προβάλλονται εικόνες όπως τσεκούρια,σιδερένιες κρεμάλες,υπερμεγέθη περίστροφα,μπουκάλια με μπέρμπον-τουμποφλό,τσιγάρα,αντικαταθλιπτικά υπόθετα,λιποθυμίες σε πεζοδρόμια και παρακμή,τρέχουν αμέσως να σε μαζέψουν.
Εκεί λοιπόν ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι. Βλέπεις ποιος νοιάζεται και ποιος είναι απλά ένας παραφουσκωμένος φαφλατάς. Και εκπλήσσεσαι,γιατί σκάνε από το πουθενά άνθρωποι που νοιάζονται και ασχολούνται και σου μιλάνε ΠΟΛΥ και σε ρωτάνε και σε ξαναρωτάνε και σου ξαναμιλάνε κλπ κλπ κλπ.
Όλοι μας κάποτε χρειαζόμαστε στήριξη.Λίγη βοήθεια. Μια καλή κουβέντα, έναν άνθρωπο να μας δείξει λίγη στοργή, όταν τα πράγματα δείχνουν να μαυρίζουν απότομα. Μηδενός εξαιρουμένου.Όλοι μας κάποτε αισθανόμαστε σαν πληγωμένα ζώα, κλεινόμαστε σε μια γωνιά και γρυλλίζουμε απειλητικά σε όποιον πάει να πλησιάσει. Και εκεί σκάνε τα φιλαράκια (επαναλαμβάνω, real life ή digital life, ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ) και σου φέρνουν γάζες,αντισηπτικά,αντιβιωτικά, ουϊσκι και τσιγάρα και κάθονται να σε ακούσουν, να σου μιλήσουν,να σου κατεβάσουν και δυό καντήλια για τις μαλακίες που λες και να σε πάρουν από το χέρι ή από το μαλλί να σε τραβήξουν από τη σπηλιά.
Και όταν αρχίζει σιγά σιγά να ξεκαθαρίζει η ομίχλη, βλέπεις ότι λίγα πράγματα είναι πιο σημαντικά από το να καταλαβαίνεις ότι έχεις γύρω σου άτομα τα οποία σε νοιάζονται ακόμα και όταν είσαι τυλιγμένος σε μια μαύρη καταχνιά από πίκρα, όταν δεν είσαι καλή παρέα, όταν τα μούτρα σου σκουπίζουν πατώματα και όταν μισείς το σύμπαν.
Οπότε αισθάνομαι υποχρεωμένος να ευχαριστήσω αυτά τα φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων που άλλοι για πρώτη φορά, άλλοι για χιλιοστή γιατί με ξέρουν δεκαετία και βάλε, κάθονται και ασχολούνται μαζί μου όποτε με πιάνουν οι δαίμονές μου.Και τους ξορκίζουν.
Οι δύο κουμπάροι μου, ο ένας με τις βόλτες και τις ολονυχτίες σπίτι του, ο άλλος με τις σουρρεαλιστικές του ατάκες τηλεφωνικώς (όπως "εμπρός για νέους χωρίζοντες"), το συμμαθητή μου το Νίκο που αν και δε βρισκόμαστε συχνά, το βράδυ των Χριστουγέννων άκουγε τη μίρλα μου αντί να διασκεδάζει, τον Τζι και την Αντζού, το Λαλάκη και την Έουη,την πρώην πρώην μου που με άκουγε να μιρλιάζω και να γκρινιάζω για τη νυν πρώην και κάθεται και μου κάνει ψυχοθεραπεία (ρε πούστη μου,δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, Σουηδία γίναμε), την Κωνσταντίνα, την Έμμυ, το Ντίνο,τον πατερούλη Άδη,την Εύφη που μόνο χαστούκια που δε μου χει ρίξει,τη Στέλλα για τις κοκακόλες στο Μοναστηράκι και τις ατελείωτες κουβέντες live και ψηφιακώς...Ο Μανώλης στο Λονδίνο με τις μαντινάδες, τον Ψαραντώνη και τις τραγουδάρες κάτι βράδια.Το Ντάφυ που με φιλοξένησε και 5 μέρες και λιώσαμε μαζί λέγοντας ιστορίες (και όπου κατάλαβα τη διαφορά τάξεως μεγέθους σε ζόρια),τη Χριστινούλα για τις τεκίλες στη Λέοντος Σοφού και την τεράστια pick-me-up μεθυσμένη κουβεντάρα.
Επίσης συγγνώμη στην ξανθομαλλούσα(κούκλααααα) κοπελιά στη Θεσσαλονίκη που βγήκαμε για ένα ρημαδοκαφέ και της ζάλισα τον έρωτα :p (οκ ήμουν στην 8η μπύρα εκείνη την ώρα, είχε αρχίσει και με έπιανε) - θα επανορθώσω στον επόμενο καφέ όπου θα έχω επανακτήσει την κλασσική κεφάτη ντανταϊστική μου φάτσα.
Μερικούς είχα να τους δω χρόνια και θα ΞΑΝΑΚΑΝΩ να τους δω χρόνια ίσως. Αλλά οι άνθρωποι που σε εκτιμούν και σε σέβονται και που με τη σειρά σου τους εκτιμάς και τους σέβεσαι και τους αγαπάς, δεν απομακρύνονται ποτέ όσο μακριά και αν είναι στο χώρο και το χρόνο.
Ευχαριστώ. Νεφρό να μου ζητήσετε, θα σκοτώσω άνθρωπο για να σας το δώσω :p

Y.Γ: Αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Είμαι στη φάση του θυμού και του εγωϊσμού. Επανέρχομαι δριμύτερος.

ω ρε μίρλα πρωϊνιάτικα...

ΟΚ φτάνει, αποσύρεται

Λίγα λόγια περί χιούμορ

Είπα να γράψω ένα quasi-σοβαρό ποστ, με θέμα τη δήλωση Τατσό περί της έντονης σεξουαλικής του δραστηριότητας εντός λεκανοπεδίου, το τζερτζελέ που ακολούθησε και την μετέπειτα αντίδρασή του.

Μια βασική αρχή που μου μάθαν μερικοί υπερχιουμορίστες τύποι εδώ και χρόνια είναι η εξής :

"To χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός είναι βασικά χαρακτηριστικά του πραγματικά έξυπνου ανθρώπου."

Βρίσκω πολύ δύσκολο να χωνέψω ότι ένας πραγματικά μορφωμένος, πραγματικά πνευματικός και πραγματικά έξυπνος άνθρωπος, τα παίρνει τόσο άσχημα εις το κρανίον του, με αφορμή ένα τρελλό χαβαλέ στο τουίτερ ή στο fb.

Πολύ περισσότερο για χαβαλέ που ξεκίνησε από δήλωση τέτοιου ύφους. Ποιος χέστηκε ρε αδερφέ αν "απομονώθηκαν εκφράσεις" κλπ. Δεν έκανες πολιτική δήλωση. Τι με νοιάζει το υπόλοιπο; Ο χαβαλές επικεντρώθηκε εκεί που έπρεπε.

Λυπάμαι πραγματικά πολύ που ο εν λόγω κύριος (για τον οποίο δεν είχα γνώμη, δεν τον έχω παρακολουθήσει -μια και δεν έχω κεραία στην τηλεόραση τα τελευταία 3 χρόνια,δοκιμάστε το-και δεν έχω διαβάσει τα βιβλία του) αντέδρασε έτσι σε μερικές από τις υπεραττάκες που εκτοξεύθηκαν στο ιντερνέτι.

Αρκετές από αυτές τις πραγματικά μνημειώδεις ανταπαντήσεις τις είπα φυσικά εγώ, που μπορεί να είμαι ένας τελευταίος, ουτιδανός,χαμερπής κομπλεξικός υπάνθρωπος, αλλά δεν αφήνω κουβέντα να πέσει κάτω και δε χρωστάω καλό λόγο σε κανέναν.

Πιστός λοιπόν στις επιταγές της σχολής που με μεγάλωσε και με ανέθρεψε (βλέπε Black Adder, Monty Pythons, Black Books, Yes minister κλπ κλπ κλπ -ποια μαθηματικά και πίπες) του δωσα και κατάλαβε.

"Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα"

"Σιγά τη μεγαλούπολη" ανταπαντώ με σθένος και αμετροέπεια εγώ. Που μπορεί ως εραστής να απέχω παρασάγγας από το ιδανικό πρότυπο του καλογυμνασμένου λατίνου μελαχρινού πρασινομάτη pool boy και να έχω φάει πόρτα από τη μισή και πλέον αττικοβοιωτία (παραδόξως στο εξωτερικό έχω περισσότερες επιτυχίες,αλλά αυτό μάλλον οφείλεται στο οτι εκεί οι γκόμενες πίνουν πολύ,έχουν χαμηλά στανταρντ και θέλουν να εκδικηθούν τον πατέρα τους), αλλά δε με εντυπωσιάζουν τα νούμερα κύριε. Είμαι του ποιοτικού ρεπερτορίου, κοινώς άστα γάματα, τρώω τα αποφάγια των ωραίων,έξυπνων,πλούσιων και προικισμένων φίλων μου (γιατί μεταξύ μας, δεν έχω ταλέντο, δεν έχω εξοπλισμό, γάμα τα σου λέω, χάλια.Το ότι έχω φτάσει 35 και έχω καταφέρει να πάω με 2.75 γυναίκες, το θεωρώ θαύμα.)

Αν ήταν να παρεξηγιόμαστε από τη σάτιρα και τον σαρκασμό των άλλων και να μην αυτοσαρκαζόμαστε και μεις, εγώ τώρα θα ήμουν φυλακή σε διπλανό κελί με τον Zaphod γιατί με τις παπαριές που λέμε ο ένας στον άλλο (που να μας πετύχετε live) θα πρεπε να είχαμε μονίμως μαζί μας και κατάνα να μονομαχούμε. Σε παρακαλώ τώρα..

Έτσι που λες κύριε. Και μια και είσαι και της κουλτούρας και της διανόησης και άλλα τέτοια βαρύγδουπα και εντυπωσιακά, σα ροκοκό πολυθρόνα, θα έπρεπε να έχεις ρίξει τρελλά γέλια με τα χτεσινά και να έχεις δευτερολογήσει και από πάνω λέγοντας και τα δικά σου, να μη μείνει άντερο.

Γιατί όχι "η σάτιρα είναι ιερή" και τέτοιες πίπες όταν κοροϊδεύουν πολιτικούς σου αντιπάλους λόγω του πάχους τους, της αναπηρίας τους κλπ κλπ, αλλά όταν απαντάνε στη δήλωσή σου "ρε,ποια σπίτια και ποια λεφτά, άμα βγει ο Σύριζας κυβέρνηση θα μας πηδήξουν τις γυναίκες" να το θεωρείς "κανιβαλισμό". Μονά-ζυγά δικά μας; δεν πάει.
Α μην ξεχάσω, δηλώσεις του στυλ "εγώ είμαι υπεργαμάτος αλλά εσείς όλοι οι υπόλοιποι είστε γύφτοι και βλαμμένοι και δεν μπορείτε να εκτιμήσετε ένα τέτοιο απαστράπτον μνημείο κουλτούρας και πολιτιζμού" ..ξέρεις που το πάω..

Λυπάμαι πραγματικά και κυρίως, εκπλήσσομαι για την τόσο τεράστια έλλειψη χιούμορ και την τόσο εμφανή στριτζοσύνη.

Να τον χαίρεστε.

Υ.Γ: Μη βγει κανάς οπαδός τώρα και αρχίσει τα "αυτό σε ενόχλησε και όχι το Χ,Ψ,Ζ,Ω", θα ξεράσω αρκούδες.

Υ.Γ2: Α και σας τα χω μαζεμένα γιατί πάλι κανένας αλληλέγγυος δεν πάτησε στην αιμοδοσία σήμερα.Τα αφισάκια με τις μπουκαλίτσες αίμα με ατάκες "βρες το αίμα του μετανάστη" ξέρετε να τα κρεμάτε. Να έρθετε να δώσετε κανα μισόλιτρο αιματάκι, στα παπάρια σας.

Λογοτεχνικός Οίστρος

Μετά τα χτεσινά ξεφτιλίκια με τις δωρεές βιβλίων σε βιβλιοθήκες και το οργισμένο ξέσπασμα εκπροσώπου της εγχώριας δι-ανόησης περί τζαμπατζήδων αναγνωστών που δε σέβονται τον πνευματικό κάματο των πνευματικά ακούραστων πλην τίμιων δημιουργών, αποφάσισα και εγώ να ξεκινήσω μια τριλογία πάθους,έρωτα και αγωνίας μπας και βγάλω κανα φράγκο.

Υπάρχουν ήδη στα σκαριά προτάσεις για αγορά των βιβλίων μου από μεγάλα αμερικάνικα στούντιο και σκέφτομαι στο καστινγκ να παίξουν ονόματα όπως ο Μπενίσιο Ντελ Τόρο, η Σάλμα Χάγιεκ και φυσικά η Τζένα.

Το πρώτο ανοσιούργημα της συγκλονιστικής τριλογίας θα έχει τον υπερβατικά σουρρεαλιστικό τίτλο

"Του κώλου τα εννιάμερα κρατήσαν μια βδομάδα". Η ιστορία μας θα συνεχιστεί με το "Μια νύχτα στο Κατάκωλο με έκανες σπεκτάκολο" και το αγωνιώδες τέλος, η κορύφωση, η κάθαρση και η Νέμεσις θα έρθουν με το "Οι καρδιές ματώνουν λίγο πριν τη χαραυγή".

Στην τριλογία αυτή, θα παρακολουθήσουμε την ταραχώδη ζωή της πρωταγωνίστριάς μας -δεν έχω ακόμα όνομα αλλά προσανατολίζομαι σε κάτι σέξι, μυστηριώδες και αισθησιακό όπως Νατάσσα(με 2 σ για να ξεχωρίζει από τις πλέμπες), Αλεξάνδρα-Σεσίλ ή και Shae (nee Θανασούλα)..Οι έρωτες, οι μοναξιές της, η φιλοσοφία, η ζωή που περνάει δίπλα μας σαν ποτάμι και μεις κοιτάμε τις πέστροφες, τα ζεστά βράδια του καλοκαιριού που μυρίζουν γιασεμί και λεβάντα και φυσικά ο όμορφος ψηλός άγνωστος που θα της αλλάξει την τελματωμένη ύπαρξη σε κάτι φίνο, περιπετειώδες και αγνό, σα μουσελίνα τυλιγμένη γύρω από δαμασκηνό μαχαίρι.

Προφανώς επειδή ακόμα είμαι άγνωστος συγγραφεύς πρέπει να κάνω κάτι για να τσιμπήσει το αναγνωστικό κοινό. Οπότε, πάρτε ένα δείγμα δωρεάν : 

Δεν της άρεσε ο Ιούλιος στην πόλη. Τα βράδια ήταν ζεστά και η υγρασία κόλλαγε στο κορμί και την έπνιγε σαν σχέση χωρίς μέλλον. Προτιμούσε το χειμώνα. Μια ζεστή κούπα αχνιστού καφέ με λίγη βανίλλια, δύο κούτσουρα στο περίτεχνο τζάκι και αναπόληση κοιτώντας τις στάλες της βροχής στο τζάμι με τα γόνατα τραβηγμένα στο στήθος. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και ρουθούνισε αυτάρεσκα. Της άρεσε το κορμί της. Ήταν γυμνασμένη, αδύνατη και το μπούστο της ορθωνόταν αυθάδικα και προκλητικά. Ναι, της άρεσε. Αλλά δεν υπήρχε κανείς να το..λατρέψει. Όχι,όχι, λατρέψει δεν ήταν η κατάλληλη λέξη. Εκμεταλλευτεί! Χμμμ, ναι αλλά με περισσότερο έλεγχο από μέρους της. Όχι, ούτε εκμεταλλευτεί. Δεν ήξερε. Αλλά ήταν σίγουρη ότι θα μάθαινε σύντομα. Η αστρολόγος της της το χε πει ξεκάθαρα. "Αυτό το καλοκαίρι είναι το καλοκαίρι σου. Θα δεις. Οι πλανήτες σου χαμογελούν, όλα θα πάνε όπως τα θες". Την εμπιστευόταν τη Μαρκέλλα. Πάντα βγαίναν οι προβλέψεις τις, ακόμα και αυτές που φαινόντουσαν λάθος.

Ήταν αργά. Την άλλη μέρα είχε μια σημαντική παρουσίαση στην εταιρεία και έπρεπε να κοιμηθεί νωρίς. Αλλά δε μπορούσε. Το μυαλό της ήταν αλλού. Ήθελε να ζήσει λίγο.Από τότε που εξαφανίστηκε ο Άλκης, είχε γίνει εργασιομανής.Και -στο βάθος της ψυχής της το ξερε καλά- καταθλιπτική. Ήταν πολύ επιτυχημένη επαγγελματίας, οι προτάσεις της έπεφταν βροχή, ο μισθός της ήταν εξαιρετικός και όλοι λέγαν ότι έχει μπροστά της μια λαμπρή καριέρα. Και της άρεσε αυτό. Αλλά αν λείπει ο έρωτας...

Αποφάσισε να βγει έξω για ένα ποτό. Έτσι, στα γρήγορα. Να ξεφύγει λίγο από το σπίτι. Έβαλε στα γρήγορα ένα λουλουδάτο μπλουζάκι, ένα στενό τζην, λίγο κραγιόν και έφτιαξε έναν επιμελώς ατημέλητο κότσο. "Κάζουαλ" Σκέφτηκε. "Δε μου πάει, αλλά τουλάχιστον για σήμερα, μια αλλαγη..".

Το "Μοχίτο Λάουντζ" ήταν άδειο. Σχεδόν. Ο Αλέξανδρος ο μπάρμαν βαριόταν. Στην άλλη γωνία της μπάρας καθόταν ένας..τύπος. Τον κοίταξε για λίγο αλλά δε μπορούσε να τον ξεχωρίσει έτσι όπως έπεφταν οι σκιές πάνω του. Φόραγε ένα λινό πουκάμισο, ένα τριμμένο τζην και... μπότες. "Μπότες μέσα στον Ιούλιο; Τι γύφτος". Παρήγγειλε ένα Appletini και περίμενε να της το φέρουν. Στα ηχεία οι Nouvelle Vague γκρίνιαζαν ότι είναι Too drunk to fuck. Κοίταξε στον καθρέφτη του μπαρ και αναρωτήθηκε πόσο καιρό είχε να είναι σε κατάσταση "too drunk to fuck". Ή έστω ένα από τα δύο, όποιο να ναι. Σκέφτηκε ότι χρειαζόταν ένα τουλάχιστον βράδυ αχαλίνωτου σεξ. Είχε καιρό να κάνει και νόμιζε ότι δεν την ενοχλούσε. Αλλά την ενοχλούσε.

"Ένα Talisker". Η φωνή που διέκοψε την παραλίγο ονείρωξή της ήταν βραχνή και υπόκωφη. Τραχειά. Σαν σμυρίδι που αργοσέρνεται πάνω σε γρανίτη. Γύρισε να κοιτάξει προς το μέρος της και είδε επιτέλους το πρόσωπο του άλλου πελάτη του μαγαζιού. Γωνιώδες, σκληρό, αγέλαστο, σαν άγαλμα από κάποιο σκοτεινό, ερεβώδες, στιλπνό μάρμαρο.Τα μάτια του αγνώστου πέρασαν για ένα δευτερόλεπτο από πάνω της. Ήταν τόσο ανοιχτά γαλάζια που έμοιαζαν διάφανα. Τη στιγμή που οι ματιές τους διασταυρώθηκαν, ένοιωσε το στομάχι της να σφίγγεται και το λαρύγγι της να στεγνώνει.Ηλεκτρίστηκε. Αλλά ήταν μόνο μια στιγμή. Η ματιά του πέρασε από πάνω της και.. έφυγε. Αδιάφορη. Σα να μην υπήρχε. Σα να μην την είδε. Σα να μην είχε σημασία η παρουσία της. Νευριασμένη έστρεψε απότομα το κεφάλι της και ήπιε μια γουλιά από το Appletini της. "Άκου εκεί, ούτε έδειξε να καταλαβαίνει ότι υπάρχω.Τι άκυρος γκόμενος. Λες να ναι γκέϊ; Μπα, με τέτοιο ντύσιμο αποκλείεται."

Ε προφανώς με τα πολλά πολλά - μη σας αποκαλύψουμε όλο το βιβλίο με το καλημέρα- η τύπισσα ξελιγωμένη αλλά και καλά αξιοπρεπής αποφασίζει να του την πέσει με τρόπο. Ο κάγκουρας τη γράφει στα παπάρια του γιατί του χει πεθάνει η δικιά του απο λευχαιμία πριν λίγες μέρες και μπλα μπλα μπλα, είναι ο σκληρός αλλά κατά βάθος αγαπούλης τύπος, το παιδί λαϊκής γειτονιάς που θα την πάρει στα χέρια του και θα της αλλάξει τον αδόξαστο. Ε βέβαια είναι λίγο αλητάκος, λίγο βαποράκι, λίγο πουτανιάρης κλπ αλλά αυτή θα τον στρώσει. Δε γίνεται όμως ,πρέπει να χουμε και μια σκηνή σεξ. Ε; πάμε λίγο FF και φτάνουμε σε αυτό γιατί προς το παρόν βαριέμαι να περιγράφω όλες τις σκέψεις στο ανύπαρκτο μυαλό της φαντασμένης αραχνομούνας που νομίζει ότι είναι το δώρο των Θεών στον αντρικό πληθυσμό αυτού του πλανήτη -και πολλών άλλων, αλλά δε θέλει να είναι υπερβολική-.

Άνοιξε την πόρτα ξέπνοη και λαχανιασμένη. Στο ασανσέρ ο Τζο λες και ήθελε να χαρτογραφήσει το κορμί της. Τα δυνατά του χέρια αναμόχλευαν αισθήσεις που είχε ξεχάσει ότι υπήρχαν και το στόμα του μύριζε καπνό, καλό single malt και πόθο. Η καμπύλη του λαιμού του μύριζε παλιά μπαχαρικά και δάση με κέδρους και την τρέλλαινε. Πριν καλά καλά κλείσει η πόρτα, το μπλουζάκι της ίπτατο προς το πάτωμα και το κουμπί του τζην της είχε ήδη ανοίξει. Τον έσπρωξε με το δείκτη του δεξιού της χεριού και του χαμογέλασε με νόημα, ενώ προσπαθούσε να κρατήσει τα γόνατά της που έτρεμαν. Ήλπιζε να μην την είχε πάρει χαμπάρι. Ειδικά την καρδιά της που νόμιζε ότι την άκουγαν 2 ορόφους παρακάτω έτσι όπως έκανε. Έστριψε, κατέβασε το τζην της αργά και αποκάλυψε τις υπέροχες καμπύλες του κορμιού της. Ανασηκώθηκε και σταύρωσε τα χέρια δήθεν ντροπαλά μπροστά στο στήθος της. Ο Τζο κοίταγε το κορμί της ανέκφραστα. "Πάλι δεν δείχνει τίποτα αυτός ο άνθρωπος; Μα από πέτρα είναι; Ούτε ένα χαμόγελο ικανοποίησης; Τέτοιο κορμί και τίποτα; Από πετρ..οοο ναι όντως από πέτρα είναι" σκέφτηκε καθώς το μάτι της ταξίδεψε λίγο νοτιότερα από το πρόσωπό του. Την πλησίασε με 2 βήματα και την άρπαξε από το σβέρκο, τραβώντας την προς το μέρος του. Τα χείλη τους κλειδώθηκαν σε ένα φιλί που έστειλε ηλεκτρικές εκκενώσεις στη σπονδυλική της στήλη. Ανατρίχιασε και αισθάνθηκε αυτή τη γνώριμη αίσθηση ζέστης, εκεί. Χαμηλά. Τα έμπειρα δάχτυλα του Τζο ταξίδεψαν στην πλάτη της και την έκαναν να βογγήξει μέσα από το στήθος της. Υπόκωφα.

Δεν κατάλαβε πότε βρέθηκαν στο πάτωμα, πότε ο Τζο γδύθηκε και πως δεν είχε πάρει χαμπάρι τι θεϊκό κορμί έκρυβε κάτω από το λινό πουκάμισο."Εμ βέβαια, λινό. Φαρδύ. Κρύβει. Υδροχόος θα ναι. Θέλει να κρύβεται και να μην δείχνεται. ΟΚ μπορεί και Ζυγός. Ή Σκορπιός. Θα ρωτήσω τη Μαρκ..αααααααααχ". Η σκέψη της διακόπηκε αυτόματα όταν η γλώσσα του ξεπέρασε το μεσημβρινό του στομαχιού της και κατέληξε στο μέσα μέρος των γλουτών της. Η πλάτη της συσπάστηκε ασυναίσθητα και τεντώθηκε σχηματίζοντας ένα τόξο. Κατάφερε να απλώσει το χέρι της και να χαϊδέψει τον παλλόμενο ανδρισμό του. "Ουάου, ο τύπος είναι..είναι.. ωωωωωωωωωωω.." . Οι σκέψεις της χανόντουσαν σε ένα σύννεφο κάβλας -ναι κάβλας, έτσι ακριβώς το σκέφτηκε, δεν ήταν η στιγμή για ντροπές και comme il faut λέξεις. Ήταν η στιγμή για πάθος, αχαλίνωτο πάθος και ζωώδη ένστικτα. Η στιγμή που τα στόματα σιωπούν και τα κορμιά τραγουδούν το αρχέγονο τραγούδι τους, τον ύμνο στην Αφροδίτη καθώς οι σκιές τα χαϊδεύουν ευλογώντας τα και το φως των κεριών σκιαγραφεί τις νυχτερινές διαδρομές τους στους δρόμους της ηδονής.

Η καρδιά της κόντευε να βγει από το στήθος της και στο μυαλό της κυριαρχούσε ένα μούδιασμα, μια παχιά αχλύς που άμβλυνε την κρίση της και εξοβέλιζε οποιαδήποτε άσχετη σκέψη μακριά.

Μια λέξη μόνο έφυγε από τα χείλη του, την ώρα που της άρπαζε τα μαλλιά και την ξανάφερνε κοντά στο στόμα του "Υποτάξου". Το είπε, ψυθιριστά. Ο ήχος κοφτός και συριχτός, σα λεπίδα δαμασκηνή πάνω σε λεπτεπίλεπτο δέρμα.

Με δύο μπράτσα που έμοιαζαν γρανιτένια, την άρπαξε και τη σήκωσε. Πρώτη φορά αισθανόταν τόσο απροστάτευτη. Τη γύρισε ανάποδα, τράβηξε τα γόνατά της, έσπρωξε το κεφάλι της στο πάτωμα και πριν προλάβει να σκεφτεί τι γινόταν, μπήκε απότομα μέσα της. Ο ήχος που βγήκε από το στόμα της δεν ήταν ανθρώπινος, ήταν μια απεγνωσμένη ελεγεία στους θεούς του πάθους. Το κορμί της είχε πλέον κυριαρχήσει πάνω στα αισθήματα και τη λογική της και ενεργούσε από μόνο του. Τα δάχτυλά της λες και ήθελαν να σκίσουν το πάτωμα και τα πόδια της έτρεμαν. Ο Τζο βγήκε, αλλά δεν τον αισθάνθηκε να απομακρύνεται. Ξαφνικά, απότομα, ένας οξύς πόνος.  Δεν πρόλαβε ούτε να φωνάξει, ούτε να διαμαρτυρηθεί, ούτε και ήθελε. Ο απότομος πόνος της παρα φύσει εισβολής, έγινε ξαφνικά λαίλαπα ηδονής και ευχαρίστησης. Παραδόθηκε τελείως. Αφέθηκε να την πάρει το κύμα του πάθους όπου εκείνο ήθελε. Και ας πνιγόταν. Δεν την ένοιαζε πια.

Μετά από λίγο το ένοιωσε να έρχεται. Ένα τεράστιο και τόσο καταπιεσμένο συναίσθημα απελευθέρωσης και ορμής, μια ασυγκράτητη χαοτική δόνηση που ξεκίνησε από το υπογάστριό της, ανέβηκε στο στήθος της και εξερράγη με δύναμη στο μυαλό της. Ο οργασμός της ήταν .. ανελέητος. Πρωτόγονος. Η όρασή της για μερικά δευτερόλεπτα χάθηκε και κατάλαβε πόσο δυνατά φώναξε μόνο και μόνο από τον απόηχο του ουρλιαχτού της. Ο Τζο σηκώθηκε. Εκείνη γύρισε ανάσκελα, τεντώθηκε και ακόμα τρέμωντας άρχισε να γουργουρίζει ευχαριστημένη. Το σώμα της ακόμα έκανε μικρούς σπασμούς και το μυαλό της ήταν μουδιασμένο. Κάπου στο βάθος κατάλαβε ότι πονούσε λίγο αλλά δεν την ένοιαζε.

Μύρισε τσιγάρο. Ο Τζο είχε ήδη ντυθεί. Την κοίταξε, αδιάφορα και πάλι και ψιθύρισε "Ευχαριστώ. Καληνύχτα".

Πριν προλάβει να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί, ο ήχος της πόρτας που έκλεινε πίσω του ήρθε να σφραγίσει το τετελεσμένο της πράξης του.

Έφυγε.

Γιατί;

(...)

Ε και μετά τρώει κόλλημα, τον ψάχνει, θέλει να τον εκδικηθεί, να τον κάνει σκλάβο, αλλά τον γουστάρει, ένας φόνος, ένα ταξίδι, μια νύχτα, δύο νύχτες, μια ζωή και μια καρδιά, τα δυό σου χέρια πήρανε βεργούλες και με δείρανε (είναι και σαδιστής ο τύπος, αυτή είναι μαζοχίστρια αλλά δεν το χει ανακαλύψει, άς τα να παν.)

η συνέχεια στο

"Του κώλου τα εννιάμερα κρατήσαν μια βδομάδα".

Μαγαζιά βέρσιον 2- Τα μπιστρό

Θυμόμαστε όλοι νομίζω το πραγματικά καταπληκτικό άρθρο που είχα γράψει το καλοκαίρι για τα μαγαζά του καλοκαιριού.

Εκεί ως συνήθως έκραζα τις γνωστές αμετροέπειες των διάφορων δημοσιογράφων που από ούλτρα μεγαλοδημοσιογράφοι ολκής και λαϊφ στάϊλ τώρα που έκλασε πόμολα το σταϊλ δεν έχουν καν λαϊφ, έγιναν "απλοί" κειμενογράφοι για μεταμοντέρνες νεοταβέρνες και σικ τρύπες στο άστυ.

Δε μπορώ ρε συφιλιάζομαι. 

Διάβασα πριν λίγο για ένα μαγαζάκι στο κέντρο. Είχε μια συμπαθητική φωτογραφία με ένα απλό μπάρ με διάφορα κρασιά.

Το κύριο ατού του ήταν ότι "μοιάζει με γαλλικό μπιστρό".

Πρώτον, φαίνεται ότι ο δημοσιογράφος απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό. 

Θεωρητικά δηλαδή σε αυτούς τους τύπους που τους αρέσουν τα γαλλικά μπιστρό.

Μέτρα με και εμένα σε αυτούς. Γουστάρω.

Τα προβλήματα αρχίζουν από κει και πέρα, επειδή προφανώς απευθύνεται σε ανθρώπους που θα ήθελαν κάποια στιγμή στη ζωή τους να πάνε σε γαλλικό μπιστρό αλλά δεν έχουν καταφέρει ούτε να δουν την εξιδανίκευσή του σε ρομαντικές ταινίες του γαλλικού νεοτέτοιου (ενός πραγματικά συγκλονιστικού κύματος στην ιστορία της τέχνης, αισθάνομαι ντροπή που ακόμα δεν έχω δει τίποτα).

Και αρχίζει η γλυκαναλατιά τώρα.

Απευθύνεται και σε αυτές τις ρομαντικές ψυχές που ακούν Nouvelle Vague και νομίζουν ότι το Too drunk to fuck είναι δικό τους τραγούδι (φέρτε μου κάτι αιχμηρό να μπήξω με δύναμη σε κάποιο ζωτικό όργανο το οποίο δε θα με σκοτώσει γρήγορα αλλά αργά και βασανιστικά ώστε να ξεχάσω τουλάχιστον για όσο διαρκεί ο επιθανάτιος ρόγχος την ανάμνηση αυτής της αττάκας).

Τις ψυχές που με το που βρέχει τις πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία και κοιτάνε τις σταγόνες της βροχής με το απλανές βλέμμα του τύπου που μόλις πλήρωσε την τελευταία δόση για το σπίτι που έχτιζε 20 χρόνια το βλέπει να καίγεται. Τις ψυχές αυτές που νομίζουν ότι το Παρίσι είναι κάτι σαν το Ελ Ντοράντο της αγάπης και του ρομαντισμού και τη Σάνγκρι Λα του Πάθους, εκεί που θα βρουν έναν πραγματικό γάλλο εραστή να της μυήσει στα μυστικά της λαγνείας, του ανομολόγητου έρωτα και του σκόρδου σε όλες τις γαμωσυνταγές. Α ναι και επιτέλους, όποτε πηδάνε οι Γάλλοι δεν υπάρχει ασπρόμαυρος ακορντεονίστας παραδίπλα. Έλεος

Και επανέρχομαι στα μπιστρό.

Μπιστρό δεν είναι ένα μαγαζί που έχει μεγάλη κάβα σε κρασιά. Μόνο.

Μπιστρό δεν είναι ό,τι γουστάρουμε να είναι. Όπως δε μπορείς να πεις και για τα Σουβλάκια του Γιώργη στην πλατεία της Πεντέλης ότι θυμίζουν κλασσικό σουσομάγαζο του Τόκυο.

Π.χ για να "θυμίζεις" μπιστρό ε να πάρε ιδέες : 

Όπως βλέπεις αγαπητέ αναγνώσθα, πρόκειται περί τρουπών μεν, γλυκούλικων δε μαγαζακίων που φέρνουν σε ΤΑΒΕΡΝΑ ρε! Ενίοτε πιο εκλεπτυσμένη όπως το πρώτο, ενίοτε πιο κλασσική όπως το τελευταίο. Είναι μαγαζάκια με φθηνό φαγητό, αρκετά κρασιά (ενίοτε και λίγα) 

ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ "ΘΥΜΙΖΕΙ" ΜΠΙΣΤΡΟ 

Εξακολουθεί να σε τρώει το λαϊφστάϊλ παρόλο που σου λείπουν 99 ευρώ για να βάλεις στην άκρη κατοστάρικο. 

Γιατί ρε φίλε περιγράφεις το μαγαζί ως κάτι που δεν είναι;Αφού μια χαρά μαγαζάκι είναι και από μόνο του. Είναι σα να λες έναν μελαχροινό ξανθό για να ψαρέψεις κόσμο.

Αμα πια.

Γράψε κάτι άλλο.

Σύγκρινέ το με κάτι άλλο.

Ή τουλάχιστον βάλτε έναν ασπρόμαυρο ακορντεονίστα στη γωνία να παίζει, μπας και θυμίσει λίγο μπιστρό.