Πρέπει να αλλάξω banner

Ανανεώσεις

Πρέπει να αλλάξω το banner του βλογιού. Για πρακτικούς λόγους.

Πρίν δύο μήνες διεγνώσθην με χρόνια γαστρίτιδα. Ξέρω, σιγά την ασθένεια. Λίγο να προσέχεις κετς.

Δυστυχώς δεν είχα την τύχη να έχω αρπάξει helicobacter pylori να καθαρίζαμε σχετικά εύκολα, οπότε θα την κουβαλάω την κυρά εσαεί.

Όμως επειδή μπορεί να είμαστε λαρτζ και κιμπάρηδες και γλεντζέδες και χαρά της ζωής και άλλα τέτοια όμορφα και γραφικά, σαν σοκάκι στην Αμοργό, δεν είμεθα μαλάκες , οπότε πρέπει να προσέχουμε για να έχουμε, αρχικά στομάχι, ακολούθως και τα άλλα.

Ευτυχώς ο γιατράρας μου δεν ήταν απαγορευτικός ιδιαίτερα, μια και δεν έχω βαριά μορφή, αλλά παρ'όλα αυτά μου είπε να προσέχω και αν καπνίζω να το κόψω. Και να τρώω ανά τρεις ώρες, να μην αφήνω το στομάχι άδειο, να κοπεί ο νες και γενικά οι πολλοί καφέδες και μερικά άλλα..

Οπότε..

ΕΙΜΑΙ ΑΚΑΠΝΟΣ ΑΠΟ 7 Δεκέμβρη.

Συνέπειες:

α. Τρώω σαν το μπούστη - και με συνταγή γιατρού. Αλλά αυτό έχει ως συνέπεια να έχω φτιάξει ένα σκεμπέ άλλο πράμα. Πρέπει να έχω πάρει ήδη 5-6 κιλάκια και δε μου αρέσει καθόλου. Γιατί οκ, είμαστε νέοι(σχεδόν), έξυπνοι, χιουμορίστες κλπ, αλλά άμα γίνουμε σαν ταβερνιάρηδες σε χωριό από τα 34, γάμησέ τα. Πώς θα εντυπωσιάζονται τα τρυφερούδια;

β. Έχω νεύρα. Ω ναι.. Έχω νεύρα. Αυτή η πρόσχαρη, ηλιόλουστη, ευγενική και ευπροσήγορη προσωπικότητά μου που όλοι ξέρετε και αγαπάτε -όποιος δεν αγαπάει θα του σπάσω τα παϊδια-, έγινε καπνός. Πάνε οι ευγενικές χειρονομίες, οι δωρεές σε άπορους και αναξιοπαθούντες, οι εγκάρδιες φιλικές συμβουλές σε όποιον πάει να με ρωτήσει την παραμικρή παπαριά που του βασανίζει την απαστράπτουσα και παροιμιωδώς κενή κρανιακή του κοιλότητα. Πάνε οι ρομαντικές βόλτες με το έτερον στο ηλιοβασίλεμα κρατώντας χέρια και ψυθιρίζοντας γλυκανάλατες ατάκες από κακό Άρλεκιν του 1960. Oh wait.. ναι.. οκ γράψε λάθος, αυτά δεν έπαιζαν και πριν το τσιγάρο, φαντάσου τώρα.

Η γνωστή μου ανεκτικότητα δε στη βλακεία, τη χαζομάρα, την αμάθεια και την επίμονη ηλιθιότητα από κει που ήταν πραγματικά αστείρευτη, τώρα μοιάζει με θάλασσα στη Σελήνη. Ναι βόδι, είναι μια τεράστια έρημη έκταση γεμάτη γκρίζα σκόνη και κοτρώνες.

Κύριες πηγές αύξησης του θυμού μου δε, αποτελούν πλέον τα πουλάκια και τα σκυλιά. Ποιος πούστης ρύθμισε το βιολογικό τους ρολόι να ξυπνάνε αχάραγα και να αρχίσουν να σκούζουν,να κελαηδάνε και να γαβγίζουν όλα μαζί;

Ευτυχώς, υπάρχει το PS3 συνοδευόμενο από έναν βαρβάτο ενισχυτή και τα Klipsch μου. Έτσι αντί να πάρω το τσεκούρι μου ή το αλυσοπρίονο και να βγω στο δρόμο αλαλάζοντας και λεπιδιάζοντας αθώο κοσμάκη, τα βράδια το σπίτι μου γεμίζει κραυγές πόνου, αγωνίας και υποταγής στα εκάστοτε όπλα που κουβαλάει ο τουμπανιασμένος χαρακτήρας μου. Είτε είμαι ένας άγνωστος στο μετααποκαλυπτικό τοπίο του Fallout, είτε ο Κάπταιν Σαςσκιζωολους στο Mass Effect, είτε ο ισχνός αλλά ισχυρός μάγος μου στο Dragon Age, είτε ακόμα και ένας ταπεινός στρατιώτης στο Medal of Honor, ακόμα και ο Ηλεκτροφόρος ζογκλέρ στο Infamous, οι οχτροί μου ψοφάνε με χίλιους δυο διασκεδαστικούς -για εμένα τρόπους-. Φαντάσου από πόσους επίδοξους σήριαλ κίλλερζ θα είχαμε γλυτώσει αν τους αφήναμε να ξελαμπικάρουν παίζοντας π.χ Fallout (έχω μεγάλο κολλημα με το Fallout, ειδικά με το V.A.T.S - για τους αμαθείς : στοχεύεις και βλέπεις σε slow motion την ουλτρα σφαίρα σου να σκάει στη μάπα του mutant και να του κάνει τα μούτρα σάλτσα. Οκ μου αρέσει και το soundtrack)

Παρτα άρρωστεεεε

Με λίγα λόγια,

στις καλές μου πλέον είμαι κάπως έτσι

και συνήθως  κάπως έτσι

Επίσης έκοψα και τον καφέ. Όχι ΤΕΛΕΙΩΣ, αλλά με πρόχειρους  υπολογισμούς, από αρχές Δεκέμβρη έχω πιεί 4.

Φραπεδιά δεν έχω ξανακουμπήσει και το στομάχι μου φαίνεται να με ευγνωμονεί. Μόνο κανα εσπρεσάκι πίνω πλέον.

Ευτυχώς η έλλειψη καφέ δε με έχει επηρρεάσει. Δεν είμαι ο τύπος που αν δεν πιεί καφέ το πρωί γίνεται ένα περιφερόμενο ζόμπι που δε μπορεί να λειτουργήσει. Καφέ έπινα επειδή μου άρεσε. Άμα είναι να μας πηδήξει.. ΌΞΩΩΩΩΩ..

Βέβαια θεωρητικά θα έπρεπε να περιορίσω τα αλκοόλια (παπάρια. Όποτε βγαίνω έξω, λιώνω, αλλά δε βγαίνω έξω συχνά πλέον, οπότε μια χαρά). Επίσης κατά 99% πίνω μπύρες το οποίο σημαίνει και φαϊ ταυτόχρονα οπότε πάλι μια χαρά είμαστε.

Για αυτό σου λέω, πρέπει να αλλάξω το banner. Να βγάλω τα τσιγάρα και τον καφέ. Σκέφτομαι να βάλω κάτι πιο σέξι και μοντέρνο.

Ίσως ένα ματωμένο τσεκούρι και ένα κωλί. Θα δούμε

Που πα μωρή με το ριχτό;

ΚΑΡΑΜΠΑ!!!

Είμαι αδύναμος χαρακτήρ. Το ξέρω, το γνωρίζω, το παραδέχομαι. Είναι ένα από τα βασικά ελαττώματά μου μαζί με την ευγένεια και τη χουβαρδοσύνη -όταν έχω-.

Ντρέπομαι πραγματικά για αυτό που έκανα χτες το βράδυ και ξέρω ότι θα εξαπολυθούν προς το μέρος μου μύδροι, ζαρζαβατικά και δυό κιλά γίγαντες που τώρα διαπραγματεύονται την έξοδό τους από το πεπτικό σύστημα κάποιου μυρηκαστικού. Και καλά θα κάνεις φίλτατέ μου αναγνώστη. Αλλά θα προσπαθήσω να δικαιολογηθώ, γιατί θέλω να σχολιάσω.

Είδα χτες, ναι εγώ, αλήθεια, είδα χτες λέω την εκπομπή με τα μοντέλα. Τεχνηέντως δε άφησα να φανεί ότι υπέκυψα στις πιέσεις του ετέρου ημίσεως -που γνωρίζει πληθώρα μοντέλων αλλά φοβάται να με ξαμολύσει ανάμεσά τους μην έχουμε σκηνές από τον Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες σε συνδυασμό με το Braindead και το 1 man, 1000 chicks, 10000 viagras- που ήθελε να δει τι σκατά θα είναι η εκπομπή. Εγώ φυσικά ήθελα να δω κωλαράκια και προσπάθησα διπλωματικά να την πείσω να μουγκάνουμε το χαζοκούτι για να μη φρίξω με τις παπαριές που ήμουν σίγουρος πως θα ακουγόντουσαν. Δυστυχώς απέτυχα διατί το έτερον είχε επαγγελματικόν ενδιαφέρον για την εκπομπή -όχι δεν είναι μοντέλο- (ναι ναι στα μάτια μου γλυκιά μου είσαι κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ, φαντάσου τη συνέχεια μόνη σου και θεώρησε ότι τα είπα όλα αυτά τα γλυκανάλατα, μη σου πω φαντάσου ότι είμαι και φωσφοριζέ χορτοφάγος βρυκόλακας αν αυτό σε βοηθήσει να μη μου γκρινιάξεις για αυτά που θα δεις εδώ πέρα). Είχαμε που λέτε ανοιχτό και τον ήχο δυστυχώς και τα άκουσα όλα.

Να πάρουμε την εκπομπή, με τα μάτια του άντρα :

Είχε 200 γκόμενες που φοράγαν μαγιώ και από τις 200 αυτές, μου αρέσαν περίπου οι 150. Όπως καταλαβαίνετε όταν έχεις 200 υποψήφιες μοντέλες να κουνάνε τα κωλαράκια τους, το να θυμάσαι φάτσες και να καταφέρεις να τις αντιστοιχείς σε κώλους, σε καθιστά ιδιοφυϊα. Θα ήθελα να πω ότι είμαι τόσο έξυπνος ώστε κατάφερα να θυμάμαι και τα ονόματα, αλλά φευ! Παπάρια θυμάμαι ονόματα. Άσε ρε που οι απάλευτες όλες οι ψωνάρες δεν έχουν και κανα σοβαρό όνομα. Έχουν αλλάξει τα "Κατινίτσα" , "Μαιρούλα" , "Παναγιώτα" και τέτοια σε ονόματα που θυμίζουν εξωτικά ανταλλακτικά για αστρόπλοια και ονόματα κοραλλιογενών υφάλων της Αυστραλίας. Οι ξένες δικαιολογούνται ελαφρώς, αλλά που πήγαν τα "Τζούντι" "Τζούλι" "Μολι" "Χολι" και τα λοιπά τουριστικά; Το μόνο όνομα που μπορώ να ανακαλέσω και τελειώνει σε "ιντα" είναι το "Λουσίντα" και άμα πατήσετε το λινκ θα καταλάβετε γιατί το ξέρω. (Τραγουδάρα παρεπιπτόντως).

Για τις μοντέλες αυτές καθαυτές, τι να πεις..ε για μοντέλα πάνε τα κουρίτσα, όχι για, ας πούμεεεε...εεε...όχι και για..άσε μην παρεξηγηθεί κανάς σοβαρός κλάδος εργασίας.

Ημιανήλικα και προσφάτως ενήλικα κοριτσάκια "κυνηγάνε το όνειρό τους". Το κλασσικό κλισέ όνειρο δηλαδή, να φωτογραφίζονται φορώντας πράγματα που άμα τα φορέσει κανείς στο δρόμο θα φοράει και πουκαμισάκι με ΜΑΚΡΙΑ μανίκια εντός δεκαλέπτου, να τις θαυμάζει όλο το σύμπαν και να τις προσκυνά, να αγοράσουν και ένα άθλιο βρωμόσκυλο που θα χρησιμοποιούν σαν αξεσουάρ, να γίνουν πλούσιες και να παντρευτούν μεγαλοεπιχειρηματίες.Αυτά για τις σοβαρές. Για τις ασόβαρες τα είδαμε, τα βλέπουμε και θα τα βλέπουμε όσο και αν κάθε φορά που τις πιάνουν, βγαίνουν να κουκουλώσουν τα πάντα οι υπόλοιπες... ρίχτε μέσα στα προηγούμενα και κόκες, βίζιτες κλπ. Γιατί η μεγάλη ζωή που τους υπόσχονται αγάπη μου δεν είναι για όλες, ούτε είναι και ακριβώς αληθινή.

Παμ παρακάτω.

Αυτός ο θλιβερός λοιπόν τραγέλαφος, είχε όλη την απαραίτητη επικάλυψη σοβαρότητας και επαγγελματισμού, πράγμα που το κάνει ακόμα πιο αστείο, καθότι είναι σα να προσπαθείς να πείσεις να δώσουν Νόμπελ Φυσικής στην Ελένη Λουκά. Όλες αυτές τις στομφώδεις φούσκες και παπάτζες περί πίστεως στον εαυτό μας, εσωτερικής δύναμης και προσωπικού δυναμικού και ένα κάρο τέτοια μνημεία λεκτικής αυτοϊκανοποίησης με μπαταριάτο εξάρτημα. Πόση δύναμη Σουβλακέα μου άραγε πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να κουνήσει τον κώλο του σωστά; Πες μου δηλαδή!

Επαναλαμβάνω, τα κωλαράκια χάρμα. Για να μην ξεχνιόμαστε.

Αφού λοιπόν έπεισαν το φιλόκωλον κοινό περί της ιερότητας του σκοπού και της, και της.. και της (κάτσε να βρώ κάτι καλό) και της απαράμιλλης και αδιαμφισβήτητης (τι σκατά να βάλω εδώ- -α ναι το βρήκα ) ΑΞΙΑΣ (ίδρωσα να το βρω αλλά σας έσκισα ε) του διαγωνισμού, τις έβαλαν άλλες να στηθούν στα 4 (εκεί κατέβασα μισό μπουκάλι ουϊσκι και 200 γραμμάρια κάσιους σε 2 δευτερόλεπτα, ακολουθούμενα από 453 τσιγάρα. Ταυτόχρονα) , άλλες να σκύψουν, άλλες να ανοίξουν τους πόδας και να χαμογελάσουν και τα λοιπά.

Το έτερον χαμπάρι εν τω μεταξύ, γέλαγε με τη διαδικασία, έλεγε τα δικά της σχόλια και σημασία δε μου δινε που βόγκαγα σα μοτέρ απο γκαζοζέν (οι παλιότεροι θα τα θυμάστε στην Κατοχή στην Αθήνα).

Σκάει που λέτε μύτη μια να μην πω τι... κομματος. Θεά. Μιλάμε για γυναίκα του στυλ "μετά τον κόβω και τον βάζω πάνω από το τζάκι σε φορμόλη δίπλα στο καραβάκι" (νομίζω δηλαδή, όχι τίποτα άλλο αλλά γιατί ήταν και ένα τούμπι γκόμενες εκεί πέρα). Και της λένε να χάσει κιλά! Ρε σεις! Το γκομενάκι ήταν βία 45 κιλά! Μαζί με τα παπούτσια και το μεικαπ!

Εκεί τα πήρα για 2 δευτερόλεπτα γιατί η ξανθοαπαυτή παρουσιάστρια να μη μου βγαίνει να μου κάνει κηρύγματα για νευρικές ανορεξίες και παπαριές και μετά να λέει σε 45 κιλά να αδυνατίσουν. Μετά πήρα μάτι πάλι κορμάκι και δεν έδινα σημασία στον ήχο.

Βαριέμαι..

Τις βουτήξαν μετά τσούρμο και τις πήγαν σε μια βιλλάρα του κερατά που σου φευγε λέμε το τσερβέλο .. Μη ξεχάσουμε ότι το επάγγελμα έχει και γκλαμουριά και χλίδα και άλλα πολλά.

Γιατί αν δε τις μάθεις από το καλημέρα να ψωνιστούν, που πας; Αν δεν αφιονίσεις το 16χρονο με μεγαλεία και παράτες και χλιδές και τζακούζια και λιμουζίνες (που δεν τις λέμε στα ελληνικά λιμουζίνες πλέον, όπως άκουσα από μια τσομπανολούγκρα , αλλά λίμο γιατί είμαστε ευρωπαίοι), αν δε του υποσχεθείς τα πάντα, τον ουρανό με τα άστρα και το σύμπαν στα πόδια του, πως θα κάνει τα ξεφτιλίκια που θα του ζητήσεις μετά; Άμα το καρότο είναι χρυσό, το μαστίγιο δεν πα να ναι και σιβηρικό κνούτο; Άμα το καρότο είναι ένδοξο, δε πα να σου βάζουν ποτιστήρια στον κώλο; Άμα το καρότο σου καρφωθεί βαθιά στον εγκέφαλο δε θα πουλήσεις και κόκα άμα λάχει; Άμα το καρότο είναι τόσο ύπουλο δε θα κάνεις και καμιά βίζιτα για δημόσιες σχέσεις;

Και στην τελική, πάνε και κουράζονται και καταστρέφονται κοριτσάκια και κοριτσάκια, για ποιο λόγο; Πουλάνε ακριβά - ή για την ακρίβεια ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ να πουλήσουν ακριβά το κρέας τους γιατί; Για να τις βλέπουν στις πασαρέλλες με γελοία ρούχα -του στυλ ροδοκοκκινη μπανάνα για καπέλο, καθρέφτες μηχανής για σουτιέν, ινδιάνικο στρινγκ και μπότες SS- άλλες γυναίκες και αδερφές..

(μη με πιάσετε οι gay τώρα ως ομοφοβικό, καταλαβαίνετε πως το λέω).

Και μην αρχίσω ΚΑΝ για την καταφανή επιβράβευση (ή έστω διάθεση για .. ) της κατινιάς, της παλιανθρωπιάς και της πουτανιάς ως απαραίτητα προσόντα για να γίνουν καλύτερες επαγγελματίες.

"Μπράβο κοπελιά, είσαι αρκετά αρχίδω και αρκετά καθήκι. Έχεις και κωλάρα και πρόστυχο βλέμμα και εξαιρετικό στήσιμο στα 4.. Σε θέλουμε" .

Όχι πείτε μου, από τις 30 - 40 που μείναν, το άθροισμα του IQ τους ήταν μεγαλύτερο από τον ίδιο τον αριθμό τους για να δεχτούν;

Ναι ξέρω, τα μοντέλα δεν είναι χαζά, τσουβαλιάζω, υπάρχουν μοντέλα με πτυχία (ναι, βοηθού χειριστού χλοοκοπτικού ψαλιδιού και καμιάς Παντείου ) (οι της Παντείου άμα δε θέλατε να σας κοροϊδεύω να μη μου λέγατε πόσο άχρηστα πτυχία πήρατε και ΠΩΣ τα πήρατε :p ) Απλά δε χρειάζεται να είναι έξυπνα. Γιατί έχουν ωραίο κώλο. Συμφωνώ και επαυξάνω.

Έκαστος στο είδος του και η κωλάρες στ'ανακούρκουδα!

Ανώδυνα ε, τώρα θα σου πω

Καθάριζα το σκληρό μου πρωί πρωί, γιατί έχει γεμίσει ένα κάρο σαβούρα.. Και μέσα στα documents βρήκα μια παλιά συμμετοχή μου σε ένα fantasy writers workshop. Ναι κάποτε είχα την εντύπωση ότι μπορώ να γράψω και σοβαρά, τι να κάνουμε, παιδιά είναι, άστα να παίξουν.
Μαυρίστε μαζί μας όμως. (πρέπει να είχα φάει μεγάλη πετριά από γκόμενα τότε για να γράψω τέτοιο πράμα πάντως..)

I have always lived alone. Since time untold I have travelled the vast emptiness of space and time. Soaring over the decaying frills of mortal existence, I have sipped the exquisite juice of immortality to its full.
My realm, the vagueness of the unknown, the desert of the dark lurking fears . I am the stuff of nightmares, the dark essence of the night, the shadowborne undying foe all mortals have to battle in their short pitiful existence. And I never loose, nor ever will.
I am the deity of grief, the messenger of both Ancient and Newborn Gods. No prayers will ever be written for me, no sacrifice made on any altar on my name. No temple will be ever built for me, and no incense burnt to pacify me.
For I am Death. The mournful laments are my hymns, and your graveyards my temples. Your tears are the sacrifices I receive with my hands crossed on my chest, bowing in respect as I collect the souls of the departed for their big journey to my realm. Every breath of comfort you take, harbors the seed of fear for me, I know. Every tear you ever shed, is a silent homage to my everlasting dominion over your life. Every nightmare that wakes you up drenched in sweat is seen under the shadow of my wings over your sleep. You all know me, you all expect me, yet you will never acquaint yourselves with my name. And the scars you carry, that bear my name, will never heal.
I have always respected you, always loved you for what you are. Tiny incandescent trails in the great weave of time and space. Some shine with unyielding light, some implode with vile darkness even I cringe from. But all of you have a moment when you have the chance to be truly free from everything. Truly and deeply independent, shining, basking in the light of mystic glory. The moment we meet, that shatters the light from outside and leaves your souls vulnerable and pulsing before my solemn stare. Most cry and wail in that moment, begging for more, begging for a just a single moment of life. Either with a sword through them or peacefully on a bed, most will kneel and beg for more.
To them I will bow my head in respect, for I understand the divine agony of the soul before it departs your world. I know and revere the bond your soul forges over the years to your home, your loved ones, your world.
Yet there are these few rare ones, who accept me with a smile. Those who have led a full life, a happy life, a life of creation and love. Those are always ready to leave, knowing they have left their mark behind, knowing they have fulfilled their purpose in this plane of existence. Those rare beings accept my presence, and almost consume my darkness with the warmth and light from their pure souls. Never afraid, never begging, never kneeling. Those come not behind me to begin their journey to eternity. Those stand up and walk beside me, gazing with wonder around, souls burning brighter than a million suns.
For those, I have shed tears. For those, I have felt my existence fold and twist, and an invisible hand rending tears on my immortal soul.
For those, I would die.