Χτες, μετά από 6 χρόνια και 107000 χιλιόμετρα περίπου, το εγκαινίασα το αμαξάκι. Κατεβαίνω την Κοκκινοπούλου και βρέχει τις γνωστές καρέκλες. Μαζί με τα τραπέζια, τα καλά ασημένια κηροπήγια και το πορσελάνινο σερβίτσιο.
Μπροστά μου είναι μια μηχανή, XT, κάτι τέτοιο. Πάμε με καμιά 30αρια; 40φεύγα γιατί είχε και πήξιμο. Και βγαίνει ένας παππούς από δεξιά, εκεί στο ύψος του γυμναστηρίου Ζωγράφου. Σταματάει ο κακομοίρης με τη μηχανή για να τον αποφύγει, τον βλέπω εγώ μια χαρά -είχα και απόσταση καλή- , φρενάρω μια χαρά, γλυστράει το αμαξάκι στη γλίτσα, του καρφώνω μία τον πετάω κάτω τον κακομοίρη.
Εντάξει δεν έπαθε τίποτα, βρήκαμε και το χέρι του σε μια πρασιά μετά από κανα μισάωρο κιόλας, κυριλλέ...
Αλλά αυτό το κρατς την ώρα που σκας πάνω στον άλλο σου μένει καρφωμένο λέμε ε..
Τίποτα δεν πάθαμε και οι δύο, μόνο κάτι γρατζουνιές εγώ στον προφυλακτήρα και ο άλλος ο,τι έπαθε η μηχανή πέφτοντας κάτω...
Αλλά δυόμιση ώρες περίμενε για να έρθουν οι δύο ασφαλιστικές και η αστυνομία..
Βέβαια από ό,τι μας είπαν είχαν γίνει καμιά 40αριά τέτοια εκείνη την ώρα οπότε τρέχα γύρευε.. Τι να πεις..
