Συνήθως δε με πολυαγγίζουν οι θάνατοι διάφορων διάσημων. Και όταν ακούω μμετζίδικες φούσκες για γειτονιές αγγέλων και λοιπά, με πιάνει ναυτία.
Ο Βέγγος όμως είναι άλλη περίπτωση.
Δε γίνεται να πω πολλά, γιατί πολλοί θα πούν πάρα πολλά.
Ένα απλό γεια και ένα απλό ευχαριστώ, νομίζω φτάνει.
Λυπάμαι μόνο που πεθαίνοντας και αφήνοντας πίσω παράλληλα με το άπειρο γέλιο, μια μεγάλη κληρονομιά αξιοπρέπειας, ήθους και -όχι ταπεινοφροσύνης- αλλά βαθιάς σεμνότητας, εμείς -το συλλογικό εμείς- δείχνουμε να την εκτιμούμε μόνο στα λόγια. Εδώ οι άλλοι πέρισυ τον βραβεύσαν επειδή δεν ήταν σαν τα μούτρα τους ο άνθρωπος..τώρα θα λυσσάξουν βέβαια, αλλά..
κοράκια μακριά, για μια φορά, έλα, σωπάστε...
Y.Γ : Αληθινή ιστορία από παραστάσεις στο Ρέθυμνο : Έχει πάει ένας κολλητός να τον δει και στο τέλος έχει πάει έξω από το καμαρίνι να ζητήσει αυτόγραφο. Του δίνει τα συγχαρητήριά του, "τι θα ήθελες ;"
του λέει ο Μανώλης "θα ήθελα ένα αυτόγραφο κ.Βέγγο"
"Την αγάπη σου την έχω;"
"..βέβαια.."
"Ε τότε τι το θέλεις το αυτόγραφο;"
