Πάνε πολλά χρόνια, αλλά θα προσπαθήσω να θυμηθώ.
Λογικά, αυτή η ιστορία έπαιξε κάπου μεταξύ 1988-1990 γιατί ή τελείωνα το δημοτικό ή ήμουν πρώτη γυμνασίου.Μάλλον ξεκίνησε η ιστορία λίγο πριν την πτώση του καθεστώτος Τσαουσέσκου γιατί έτσι εξηγείται πιο εύκολα η συνέχεια. Θα δεις..
Δίπλα από το σπίτι μας, είχε γκρεμιστεί ένα μεγάλο νεοκλασσικό και οι καννίβαλοι ιδιοκτήτες έχτιζαν ένα τεράστιο τετράγωνο κλουβί.
Μια μέρα λοιπόν, η γιαγιά ξεκίναγε να πάει στη λαϊκή και είδε στο γιαπί έναν άνθρωπο να κοιμάται. Γνωστή φαν των απανταχού κατατρεγμένων, των σήριαλ με "φυλακομένες" και άξιο τέκνο της γενιάς της Κατοχής, η γιαγιά συγκινήθηκε και πήγε να δει τι παίζει.
Έτσι, μπήκε στη ζωή μας ο Γκεόργκι. Είχε έρθει με τα πόδια από τη Ρουμανία και μια και ήταν ηλεκτρολόγος -αν θυμάμαι καλά- ο εργολάβος που έχτιζε την οικοδομή τον είχε προσλάβει πριν μερικές μέρες. Ο Γκεόργκι όμως δεν είχε που να μείνει μια και δεν του φτάναν ακόμα τα λεφτά. Οπότε την έπεφτε στο γιαπί το βράδυ, ξυπνούσε το πρωί και δούλευε, και δεν έχω ιδέα τι και που έτρωγε.
Μέχρι που τον πέτυχε η γιαγιά. Ο Γκεόργκι από ελληνικά ήταν ακόμα ψιλοάκυρος, αλλά από αγγλικά σκάμπαζε περισσότερα. Το απόγευμα, μετά τη δουλειά, ήταν στο σπίτι της γιαγιάς. Η γιαγιά του μαγείρεψε τη σπεσιαλιτέ (κοκκινιστό κρέας με χοντρό μακαρόνι) να φάει να την κάνει ταράτσα, του έδωσε ρούχα και παπούτσια και με κατέβασε για διερμηνέα να ακούσουμε την ιστορία του.
Όλοι την πειράζαμε τη γιαγιά πάντα για το πόσο πονόψυχη ήταν. Την πείραζαν οι δυό γαμπροί ότι "για να νοικιάσεις το σπίτι τι διάολο προϋπόθεση έχεις; να μην έχουν μία να πληρώσουν;" . Από το συγκεκριμένο σπίτι είχαν -και έχουν- περάσει μέχρι τώρα, όλοι οι κατατρεγμένοι της γης. Τέλος πάντων.
Η γιαγιά άκουσε λοιπόν την ιστορία του Γκεόργκι και της έφυγε η μαγκιά. Δεν την πάλεψε μία. Από τα λίγα που θυμάμαι και εγώ, θυμάμαι κυνηγητά σε τραίνα, ύπνο στα βουνά, ποδαρόδρομο μέχρι εδώ και τα λοιπά. Εκεί που λύγισε όμως ήταν όταν μάθαμε πως ο Γκεόργκι δεν ήταν μόνος, είχε και μια γυναίκα και ένα παιδί που έπρεπε να φέρει μαζί του γιατί στη Ρουμανία...
Από κείνη τη μέρα, τον καβατζώσαμε σώγαμπρο τον Γκεόργκι. Το σπίτι που νοίκιαζε η γιαγιά ήταν άδειο -αν θυμάμαι καλά- και του το έδωσε. Ούτε νοίκια ούτε τίποτα. Τα μεσημέρια ο Γκεόργκι έτρωγε -που αλλού- στη γιαγιά και τα απογεύματα τράβαγε διπλοβάρδιες. Του έψαξε και ο πατέρας μου καναδυό δουλειές, άρχισε να τη βολεύει σιγά σιγά.
Ένας εξαιρετικός κύριος, συμπαθέστατος, σοβαρότατος και αγωνιστής του κερατά. Τον βοηθήσαμε όπως μπορούσαμε και όποτε έλεγε να μας "ντώσει κάτι γκια ευκάριστω" η γιαγιά έβγαζε νύχια.
Μετά από κάποιους μήνες, που είχε ψοφήσει στη δουλειά, και μάλλον είχε πέσει και το καθεστώς, ήρθαν και η γυναίκα του και ο πιτσιρικάς, ο Μπογντάν; κάπως έτσι. Τότε ο Γκεόργκι λοιπόν είπε στη γιαγιά ότι "άκου να δεις, με τάισες, με φιλοξένησες, με βοήθησες, αλλά εγώ κοπρίτης δεν είμαι, τώρα που στάθηκα στα πόδια μου θα πάω να νοικιάσω ένα σπίτι να μείνουμε κανονικά. Και όχι δε θα μείνω εδώ γιατί ξέρω ότι θα μου πεις νοίκι το 10% από αυτό που θα πλήρωνα κανονικά."
Έτσι λοιπόν, μετακόμισαν δυό δρόμους παρακάτω. Φυσικά οι σχέσεις μας δεν χάλασαν και η γυναίκα με τον πιτσιρικά ήταν πολύ συχνά σπίτι μας ή η γιαγιά στο δικό τους.
Κάποια στιγμή μας είπαν ότι μπορούν πλέον να φύγουν από την Ελλάδα και την έκαναν για Καναδά.
Πριν δύο χρόνια μας ήρθε μια κάρτα από το Τορόντο. Με ευχές, ευχαριστίες και "ποτέ δε θα σας ξεχάσουμε" κλπ.
Δυστυχώς η γιαγιά δεν ζούσε πλέον για να τη δει να χαρεί.
Η ιστορία, διαβεβαιώ οποιονδήποτε θα μπορούσε να δυσπιστήσει πως είναι 100% αληθινή και προσωπικότατη και δε δέχομαι κουβέντα.
Γιατί την είπα τώρα εδώ;
Για να μπορώ να πω ελεύθερα και χωρίς κανείς να μπορέσει να με κατηγορήσει για ρατσισμό, ότι με αυτό το πανηγύρι που έστησαν οι επαναστατικοί φωστήρες στη Νομική διαφωνώ κάθετα, οριζόντια, διαγώνια και σε βάθος.
Και για να μπορώ να πω και χωρίς να γίνω γραφικός, ότι άμα έχεις κότσια, πάρτον σπίτι σου αλάνι και βοήθησέ τον έμπρακτα. Όπως έκανε η κακομοίρα η γιαγιά μου. Ντάξει;
Update : Και επειδή θυμήθηκα μετά από πολλά χρόνια όλη αυτή την ιστορία, είπα να τους ψάξω στο FB. Τον βρήκα τον πιτσιρικά και πιάσαμε κουβέντα. Αυτός δε θυμάται και πολλά πολλά, γιατί ήταν 5-6 χρονών τότε αλλά θυμήθηκε όλο το σκηνικό. Η οικογένεια ζει ακόμα στο Τορόντο και περιμένω να μου πουν λεπτομέρειες πως την παλεύουν. :D
Λογικά, αυτή η ιστορία έπαιξε κάπου μεταξύ 1988-1990 γιατί ή τελείωνα το δημοτικό ή ήμουν πρώτη γυμνασίου.Μάλλον ξεκίνησε η ιστορία λίγο πριν την πτώση του καθεστώτος Τσαουσέσκου γιατί έτσι εξηγείται πιο εύκολα η συνέχεια. Θα δεις..
Δίπλα από το σπίτι μας, είχε γκρεμιστεί ένα μεγάλο νεοκλασσικό και οι καννίβαλοι ιδιοκτήτες έχτιζαν ένα τεράστιο τετράγωνο κλουβί.
Μια μέρα λοιπόν, η γιαγιά ξεκίναγε να πάει στη λαϊκή και είδε στο γιαπί έναν άνθρωπο να κοιμάται. Γνωστή φαν των απανταχού κατατρεγμένων, των σήριαλ με "φυλακομένες" και άξιο τέκνο της γενιάς της Κατοχής, η γιαγιά συγκινήθηκε και πήγε να δει τι παίζει.
Έτσι, μπήκε στη ζωή μας ο Γκεόργκι. Είχε έρθει με τα πόδια από τη Ρουμανία και μια και ήταν ηλεκτρολόγος -αν θυμάμαι καλά- ο εργολάβος που έχτιζε την οικοδομή τον είχε προσλάβει πριν μερικές μέρες. Ο Γκεόργκι όμως δεν είχε που να μείνει μια και δεν του φτάναν ακόμα τα λεφτά. Οπότε την έπεφτε στο γιαπί το βράδυ, ξυπνούσε το πρωί και δούλευε, και δεν έχω ιδέα τι και που έτρωγε.
Μέχρι που τον πέτυχε η γιαγιά. Ο Γκεόργκι από ελληνικά ήταν ακόμα ψιλοάκυρος, αλλά από αγγλικά σκάμπαζε περισσότερα. Το απόγευμα, μετά τη δουλειά, ήταν στο σπίτι της γιαγιάς. Η γιαγιά του μαγείρεψε τη σπεσιαλιτέ (κοκκινιστό κρέας με χοντρό μακαρόνι) να φάει να την κάνει ταράτσα, του έδωσε ρούχα και παπούτσια και με κατέβασε για διερμηνέα να ακούσουμε την ιστορία του.
Όλοι την πειράζαμε τη γιαγιά πάντα για το πόσο πονόψυχη ήταν. Την πείραζαν οι δυό γαμπροί ότι "για να νοικιάσεις το σπίτι τι διάολο προϋπόθεση έχεις; να μην έχουν μία να πληρώσουν;" . Από το συγκεκριμένο σπίτι είχαν -και έχουν- περάσει μέχρι τώρα, όλοι οι κατατρεγμένοι της γης. Τέλος πάντων.
Η γιαγιά άκουσε λοιπόν την ιστορία του Γκεόργκι και της έφυγε η μαγκιά. Δεν την πάλεψε μία. Από τα λίγα που θυμάμαι και εγώ, θυμάμαι κυνηγητά σε τραίνα, ύπνο στα βουνά, ποδαρόδρομο μέχρι εδώ και τα λοιπά. Εκεί που λύγισε όμως ήταν όταν μάθαμε πως ο Γκεόργκι δεν ήταν μόνος, είχε και μια γυναίκα και ένα παιδί που έπρεπε να φέρει μαζί του γιατί στη Ρουμανία...
Από κείνη τη μέρα, τον καβατζώσαμε σώγαμπρο τον Γκεόργκι. Το σπίτι που νοίκιαζε η γιαγιά ήταν άδειο -αν θυμάμαι καλά- και του το έδωσε. Ούτε νοίκια ούτε τίποτα. Τα μεσημέρια ο Γκεόργκι έτρωγε -που αλλού- στη γιαγιά και τα απογεύματα τράβαγε διπλοβάρδιες. Του έψαξε και ο πατέρας μου καναδυό δουλειές, άρχισε να τη βολεύει σιγά σιγά.
Ένας εξαιρετικός κύριος, συμπαθέστατος, σοβαρότατος και αγωνιστής του κερατά. Τον βοηθήσαμε όπως μπορούσαμε και όποτε έλεγε να μας "ντώσει κάτι γκια ευκάριστω" η γιαγιά έβγαζε νύχια.
Μετά από κάποιους μήνες, που είχε ψοφήσει στη δουλειά, και μάλλον είχε πέσει και το καθεστώς, ήρθαν και η γυναίκα του και ο πιτσιρικάς, ο Μπογντάν; κάπως έτσι. Τότε ο Γκεόργκι λοιπόν είπε στη γιαγιά ότι "άκου να δεις, με τάισες, με φιλοξένησες, με βοήθησες, αλλά εγώ κοπρίτης δεν είμαι, τώρα που στάθηκα στα πόδια μου θα πάω να νοικιάσω ένα σπίτι να μείνουμε κανονικά. Και όχι δε θα μείνω εδώ γιατί ξέρω ότι θα μου πεις νοίκι το 10% από αυτό που θα πλήρωνα κανονικά."
Έτσι λοιπόν, μετακόμισαν δυό δρόμους παρακάτω. Φυσικά οι σχέσεις μας δεν χάλασαν και η γυναίκα με τον πιτσιρικά ήταν πολύ συχνά σπίτι μας ή η γιαγιά στο δικό τους.
Κάποια στιγμή μας είπαν ότι μπορούν πλέον να φύγουν από την Ελλάδα και την έκαναν για Καναδά.
Πριν δύο χρόνια μας ήρθε μια κάρτα από το Τορόντο. Με ευχές, ευχαριστίες και "ποτέ δε θα σας ξεχάσουμε" κλπ.
Δυστυχώς η γιαγιά δεν ζούσε πλέον για να τη δει να χαρεί.
Η ιστορία, διαβεβαιώ οποιονδήποτε θα μπορούσε να δυσπιστήσει πως είναι 100% αληθινή και προσωπικότατη και δε δέχομαι κουβέντα.
Γιατί την είπα τώρα εδώ;
Για να μπορώ να πω ελεύθερα και χωρίς κανείς να μπορέσει να με κατηγορήσει για ρατσισμό, ότι με αυτό το πανηγύρι που έστησαν οι επαναστατικοί φωστήρες στη Νομική διαφωνώ κάθετα, οριζόντια, διαγώνια και σε βάθος.
Και για να μπορώ να πω και χωρίς να γίνω γραφικός, ότι άμα έχεις κότσια, πάρτον σπίτι σου αλάνι και βοήθησέ τον έμπρακτα. Όπως έκανε η κακομοίρα η γιαγιά μου. Ντάξει;
Update : Και επειδή θυμήθηκα μετά από πολλά χρόνια όλη αυτή την ιστορία, είπα να τους ψάξω στο FB. Τον βρήκα τον πιτσιρικά και πιάσαμε κουβέντα. Αυτός δε θυμάται και πολλά πολλά, γιατί ήταν 5-6 χρονών τότε αλλά θυμήθηκε όλο το σκηνικό. Η οικογένεια ζει ακόμα στο Τορόντο και περιμένω να μου πουν λεπτομέρειες πως την παλεύουν. :D
14 comments:
Σωστός!
Υγ. Πάντως αυτό το πανηγύρι δεν είναι τίποτα με τα πανηγύρια και τις μάσες της Μίζενς, Γιοσάκηδες, Βατοπαίδια κλπ κλπ.
Σωστός ο Πάνος, φυσικά δεν είναι το ίδιο!
Αλλά μην τρελλαινόμαστε κιόλας. Επειδή δηλαδή έχουμε άλυτα ζητήματα από τη μία, μπορούμε να νομιμοποιήσουμε τα πάντα από την άλλη;;
Επειδή παρανομεί το κάθε λαμόγιο, αυτό νομιμοποιεί τη δική μου χαζομάρα;; ε όχι!
Καλά σίγουρα δεν είναι το ίδιο. Άλλως τε οι αριστεροί δε φημίζονται για την οξύνοιά τους (ενώ νομίζω ότι για να τα κάνεις μπουρδέλο και να φάς κάποια εκατομμύρια ευρώ πρέπει να έχεις ένα δράμι μυαλό παραπάνω). Απλώς αν προτιμούσα να λυθεί κάτι θα ήθελα πρώτα να δω τους απατεώνες (γιατί για απτεώνες μιλάμε) της Μίζενς φυλακή και μετά τους μαλάκες (γιατί για μαλάκες μιλάμε) τους Αριστερούς μέσα.
Ρε μη λες τέτοια για φυλακές, θα γίνει εδώ μέσα μάχη!!!
Έχεις δίκαιο, εννοούσα στην ψειρού, στ στενή, στην ειρκτή... πώς να το πω!
Ρε εννοούσα τη λέξη "φυλακή" μαζί με τη λέξη "αριστεροί"!! Έτσι και σε πάρει χαμπάρι κανείς, θα γίνει εδώ μέσα Ελ Αλαμέϊν!!
Ε γι' αυτό κι εγώ το διόρθωσα, δε μιλάω πλέον για φυλακές!
παλιά ήταν όλα πιο ανθρώπινα, ανοιγαν τις πόρτες τους πιο εύκολα οι άνθρωποι. τώρα ο καθένας κλεισμένος στο κλουβί του.
μεγάλη η μαγκιά της γιαγιάς, μεγάλη και η καρδιά της.κι απ' ό,τι φαίνεται, κάτι έμαθες απ' όλα αυτά..
Αγαπητέ προφήτη, παρότι συμφωνώ μαζί σου ότι κάποιοι πάνε να κάνουν κηδεία με ξένα κόλλυβα, δεν μπορώ παρά να εστιάσω την προσοχή μου στην κηδεία. Η κηδεία λοιπόν είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι στερούνται τη δυνατότητα να επιβιώσουν, εν ολίγοις δεν έχουν να φάνε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους συγκεκριμένους μετανάστες, ούτε μόνο σε μετανάστες. Η υπόλοιπη κοινωνία όμως, αυτοί δλδ που ακόμη έχουν ένα πιάτο φαΐ, δεν φαίνεται να δίνει και πολύ μεγάλη σημασία. Ακόμη λοιπόν κι αν δεχθώ ότι κάποιοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το γεγονός αυτό για αλλότριους σκοπούς (που βέβαια είναι και αρκούντως βλάκες ώστε να πιστεύουν ότι η ελληνική κοινωνία ευαισθητοποιείται με αυτόν τρόπο, ενώ αντίθετα έτσι μόνο τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της διεγείρονται), δεν μπορώ να ασχοληθώ με αυτό, τουλάχιστον όχι πριν λύσω το σημαντικότερο και μεγαλύτερο πρόβλημα. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν ας προσπαθήσουμε να δούμε πίσω από το ενοχλητικό για να ανακαλύψουμε το πρόβλημα.
Eskarina έχεις δίκιο,εδώ πέρα κανείς δεν ασχολείται με την κηδεία, παρά μόνο με τη φιλαρμονική που παίζει Albinoni μπροστά.
Κόσμος κρυμμένος πίσω από δάχτυλα, κατηγορεί για ρατσισμό και ξενοφοβία όποιον τολμήσει να φέρει αντίρρηση ενώ παράλληλα δεν κάνει τίποτα ουσιαστικό για να λύσει κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως οι ίδιοι αυτοί οι ιδεολόγοι φαντάζομαι οι περισσότεροι, γίνονται πολιτικά πιόνια και αγγαρειομάχοι για παλιές καραβάνες που κάποιο άλλο σκοπό έχουν.
Βασικά η όλη ιστορία που διαδραματίζεται τις τελευταίες μέρες είναι μέγα φιάσκο. Εγώ όμως θέλω να δώσω και μια άλλη διάσταση: πριν λίγες μέρες είχαμε πολυοργασμικές υστερίες σχετικά με απολυτη αναγκαιότητα να τηρηθεί ο νόμος για απαγόρευση του καπνίσματος. Μέχρι και μαγαζιά αμιγώς καπνιστικά αρνούνται άπαντες. Εν προκειμένω, γιατί να μην τηρηθεί ολόκληρη σειρά από νόμους που αφορούν την ιστορία με τους ΛΑΘΡΟμετανάστες;
Μια απλή απορία εκφράζω.
Όσο δεν λύνεις ένα πρόβλημα προφήτα μου, αλλά το στραγγαλίζεις, πάντα θα βρίσκει τρόπους να σκάπει στα μούτρα σου...
Αγαπητέ προφήτα, ουδείς προφήτης στον τόπο του. Διότι αν πεις για τη γιαγιά σου που συμπόνεσε μια οικογένεια (μου θυμίζετε και δικές μου ιστορίες) και ρωτήσετε γιατί δεν κάνουν και εκείνοι το ίδιο, θα σου απαντήσουν ότι δεν λύνονται έτσι μεμονωμένα τα προβλήματα, χρειάζονται γενικευμένες πολιτικές λύσεις, δράσεις, να φύγει το Μνημόνιο από την Ελλάδα και οι ΗΠΑ από το Αφγανιστάν που καταδυναστεύουν τους λαούς και τους αναγκάζουν να γίνονται μετανάστες κτλ κτλ.
Και μέχρι να γίνουν όλα αυτά, η ελληνική κοινωνία θα ζει στις συμπληγάδες των αριστερών και δεξιών άκρων.
Σωστός...
Πάντως στο συγκεκριμένο γεγονός υπήρξαν κ αριστεροί που αντέδρασαν έντονα, γιατί ηταν φως-φανάρι ότι το σκηνικό στήθηκε από κάποιους " ανθρωπιστές" για να δημιουργηθεί σαματάς..
Κάτι που δεν έγινε γνωστό είναι ότι αφότου οι μετανάστες μεταφέρθηκαν στο άλλο κτήριο κ όπως λέγεται δε χωρούσαν όλοι ,κάποιοι "αλληλέγγυοι" (νεος τηλεοπτικός όρος!!) πήραν μερικούς κ τους φιλοξένησαν σε ενα δικό τους κτήριο αλλά, μόνο για δύο μέρες κ μετά τους ξαναπήγαν στην έπαυλη της Πατησίων!! Φαίνεται ότι η αλληλεγγύη τους στην πράξη κρατάει μόνο δυο μέρες!!
Πριν μέρες γράψαν ενα γελοίο άρθρο στα αγγλικά που γράφει για το βασανισμό των μεταναστών της νομικής από το ελληνικό κράτος..
http://hungerstrike300.espivblogs.net/2011/01/30/thursday-january-27-2011-the-greek-state-tortures-hunger-strikers/
Post a Comment