Θέρτι ντέρτι

Η 2α Ιουνίου πλησιάζει με βήμα γοργό. Τρέχοντας. Τη βλέπω από μακριά.Έρχεται για τριακοστή φορά. Τρομάζω; Δε νομίζω. Απλά έχω μια πολύ περίεργη αίσθηση. Απροσδιόριστη. Και μάλλον γλυκόπικρη. (Τι λε ρε αλάνι, γλυκόπικρες αισθήσεις και τα απαυτά του Καράμπελα. Ποιητής την είδες ξαφνικά;)
Απλά, εσκεπτόμην προ 10λέπτου, καθώς ρέμβαζα στο μπαλκονάκι μου κάνοντας ένα στριφτό (από τα τελευταία. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι μόλις απολυθώ το κόβω μαχαίρι). Σκεφτόμουν πως μεγαλώσαμε και πως ζήσαμε εμείς οι σε-λίγο ή μόλις-πριν-λίγο τριαντάρηδες.
Προλάβαμε -όσοι δεν μεγάλωσαν μέσα στα τσιμέντα των μεγαλουπόλεων- χωματόδρομους. Παίζαμε μέσα στη σκόνη τα καλοκαίρια και γυρνάγαμε καφέ στο σπίτι. Και δεν πάθαμε τίποτα. Δεν είχαμε ούτε playstation (έχουμε τώρα όμως), και μεγαλώσαμε μια χαρά -σχετικά-. Πλακωνόμασταν στο ξύλο (εγώ έτρωγα καντάρια πάντως - ήμουν καχεκτικός ο πούστης) και δεν έτρεχε μία. Κανείς συμμαθητής μας δεν είχε σουγιά, κανείς δεν είχε ρόπαλο και κανείς δεν σκότωσε ποτέ κανέναν.
Τηλεόραση είχαμε αλλά δε βλέπαμε και πολύ. Ίσως Χιλιοποδαρούσα, ίσως Φρουτοπία, ίσως το "Ορκιστείτε παρακαλώ". Από ξένες σειρές άντε το "Μυστήριο του χρυσού πιθήκου", κανα "Μικρό σπίτι στο λειβάδι" και τα αγορακια αυτό με τους μπάτσους με τις Χάρλεϊ. Δηλαδή 3-4 φορές την εβδομάδα απο κανα μισάωρο. Άντε και καμιά ελληνική ταινία το Σάββατο. Τη βγάζαμε είτε με βιβλία είτε στις αλάνες. Ναι είχαμε αλάνες ρε γαμώτο. Και ποδήλατα. Και τους βάζαμε αυτές τις κίτρινες κόρνες με τους τρείς ήχους, μανταλάκια στις ρόδες και κάναμε σαματά στη γειτονιά. Τρώγαμε και καμιά σαβούρντα όταν κάναμε φιγούρες σε καμια συμμαθήτρια.
Δεν ξέραμε σχεδόν τίποτα για τα πάντα. Υπήρχε κάποια περίεργη σεμνοτυφία αλλά στα 12 ήμασταν 12. Δεν βγάζαμε ταινία τη συμμαθήτριά μας να παίρνει πίπες από τον κολλητό μας. Δεν ξέραμε καν τι ειναι η πίπα. Ή μάλλον κάτι ξέραμε αλλά δεν ήμασταν και σίγουροι. Όταν στα 11 γουστάραμε τη συμμαθήτριά μας, δε θέλαμε να την πηδήξουμε. Απλά ξέραμε ότι για κάποιο λογο τη σκεφτόμασταν συνέχεια αλλά δεν ξέραμε τι ακριβώς έπρεπε να κάνουμε και γιατί. Και όταν έσκαγε κανα φιλί σε κανα πάρτυ πραγματικά βλέπαμε βεγγαλικά. Τώρα στα πάρτυ κάνουν παρτούζες και ανάβουν τρίφυλλα, αντί να πιάνουν χεράκια και να ανάβουν κανα κεράκι. Χάσαμε τις παρτούζες αλλά κερδίσαμε ίσως την αθωότητα που έπρεπε να έχει κάθε παιδί.
Μεγαλώσαμε με τον Αντρέα να φοράει ζιβάγκα και να γαμάει Μιμή. Το Μητσοτάκη να προσπαθεί να γινει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Με τον Καραμανλή, το Φλωράκη και τον Κύρκο (Απλωθείτε ρε παιδιά να φανούμε καμια πενηνταριά). Με εκλογές τίγκα στις τεράστιες συγκεντρώσεις και στο πλαστικό σημαιάκι. Και στα καφενεία της απαυτής το απαυτό. Με τους μπαμπάδες να πορώνονται και να αγορεύουν και αυτοί σπίτι, και τις μαμάδες να αρχίζουν τα "Γιάννη έλα σώπα μην εκνευρίζεσαι" "Κώστα μη, τα παιδιά". Ήμασταν "τα παιδιά". Στην ταβέρνα με το φωτιστικό-μανιταράκι και το λεπτό χαλίκι. Στο διπλανό τραπέζι από τους "μεγάλους", να τρώμε πατάτα τηγανητή και μπριζολάκι και κοκα-κολα. Και να παρακαλάμε να μας δώσουν καμια γουλιά μπύρα. (Λες για αυτό οταν ενηλικιωθήκαμε να ταράξαμε τις μπύρες, τα τσίπουρα και τις ρακές;). Τώρα βλέπω 14χρονα λιάρδα Κυριακή ξημερώματα και τα λυπάμαι. Μετά πήγαμε και Γυμνάσιο και σοβαρέψαμε γιατί μεγαλώσαμε. Ήταν περίπου τότε λίγο μετά τον Κοσκωτά. Τότε με το ειδικό δικαστήριο. Φοράγαμε τραγικά ρούχα και φόρμες στο σχολείο. Και γυαλιά άστα να παν. Φοράγαμε παιδικά ρούχα και δεν πάθαμε τίποτα. Και κάναμε παρτάκια σε γιορτές και γενέθλια. Βάζανε Milli Vanilli, Mariah Carey, Rick Astley, Lambada και αλλα τέτοια τραγικά. Και αρχίσαμε να ψιλιαζόμαστε γιατί γουστάρουμε τη Βίκυ τη συμμαθήτριά μας. Η οποία εγνώριζε το όνομά μας εντελώς τυχαίως και απο σπόντα και ουδεμία σημασία επροτίθετο να μας δώσει. Εκτός και αν επρόκειτο για καμιά άσκηση μαθηματικών. Αλλά πάλι παιδιά ήμασταν. Έβγαινε η πρώτη τρίχα στο χειλάκι. Μια εδώ , μια τρείς μέρες δρόμο πιο πέρα. Και αισθανόμασταν περηφάνεια που γινόμασταν άντρες.
Τότε περίπου άρχισε και η μόδα με το lifestyle με κάτι περιοδικά του στυλ ΚΛΙΚ κλπ. Αλλά αυτά δεν τα διαβάζαμε, ήταν "για μεγάλους". Και στην τάξη δεν καπνίζαμε όλοι. Κάτι γκόμενες (που είχαν και τη φήμη μεγάλης πουτάνας) και κανα δυο τύποι που κατεβάζαν τζούρα και ήτνα άρρωστοι 2 μέρες. Οι μάγκες είχαν παπάκια. Πολύ παπί ρε παιδί μου. Και βγαίναν και πιο αργά απο εμάς το Σάββατο το βράδυ. Καθόντουσαν ίσως και μέχρι τη 1 έξω. Οι υπόλοιποι και "φυσιολογικοί", στο γυμνάσιο.. ε... 11... με το ζόρι. Και μόνο Σάββατο. Άντε καμια Παρασκευή στο τσακίρ κέφι. Και δεν πάθαμε και τίποτα. Ξεκωλιαστήκαμε στο ξενύχτι μετά.
Ξεκίνησε και η ιδιωτική τηλεόραση τότε. Ε καμία σχέση με σήμερα. Πιο σοβαρά, πιο ερασιτεχνικά, πιο κάπως. Αλλά ακόμα δε βλέπαμε τηλεόραση. Κάτι κωλοσειρές τελευταίες, με προϋπολογισμό 2 αναπτήρες και μια τσίχλα. Και Lifestyle-αδικα ελάχιστα και τελειωμένα.Και εξακολουθούσαμε να μην έχουμε κινητά και playstation.Οι "ψαγμένοι" είχαμε ακόμα κάτι Amstrad 6128, καμια Amiga, αντε και οι πολύ γκομπιουτεράδες να είχαν τον 1512. Και πάλι καλά ήμασταν.
Και τα χρονια πέρασαν και ενηλικιωθήκαμε, και πήγαμε και στα πανεπιστήμια. Και περάσαμε γαμάτα. Και πάλι δεν είχαμε κινητά!! (στην αρχή). Και φάγαμε και τις καψούρες μας, και τις πόρτες μας και τις χαρές και τις απογοητεύσεις μας. Τα ξενύχτια μας στις παραλίες. Τα κρασιά μας στα ταβερνεία μεχρι να κλείσουν. Και μετά κουβέντα μέχρι το πρωί. Είτε για πολιτικά, για φιλοσοφικά, για γκομενικά..Και ποιος ξυπνάει να πάει στη σχολή ρεεεε...Και ποιος διάβασε να μου δώσει το δεύτερο θέμα ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε; Μια μονάδα ο Μανωλης σε μένα, μια μονάδα εγώ στο Χρήστο, μια ο ένας μία ο άλλος, άντε περάσαμε και διαφορικό 2.
Και δεν είχαμε σημειώσεις στο γαμωκινητό να αντιγράψουμε γιατι τα κινητά μας τότε ήταν τεράστια, είχαν κεραίες, μονόχρωμες οθόνες και δε στέλναν καν μηνύματα. (Το 96 που το πήρα εγώ σίγουρα. Λίγο μετά αρχίσαν). Που να τη βγάλεις τη γκουμούτσα να αντιγράψεις στον Φλωρά, που μύριζε την πρόθεση για αντιγραφή 24 χιλιόμετρα μακριά απο το αμφιθέατρο..
Και ξαναπέρασαν τα χρόνια και κάναμε και άλλα. Δουλειές, τρεχάματα, να πάρε αυτοκίνητο , να που θα πάμε διακοπές, να ωχ δε μπορώ τώρα δουλεύω, να το ένα να το άλλο, μας πήρε η μπάλλα της σοβαρότητας. Μας πήρε; Βρε ούστ! Έχει να φάει κλώτσο επικών διαστάσεων.
Μερικές φορές θυμάσαι με μεγάλη νοσταλγία κάποια χρόνια τα οποία και τα χρωματίζεις πολύ ωραία στο μυαλό σου. Ο χρόνος αμβλύνει τη μνήμη μάλλον και τα πράγματα τα οποία σου προκαλούσαν δάκρυα, τώρα τα θυμάσαι εξιδανικευμένα. ("αχ τι ωραία που χτυπιόμουν στους τοίχους κλαίγοντας στα 17 που με παράτησε η Χ, και άκουγα συνέχεια το Angie και έλιωνα και σκεφτόμουν να πέσω απο το μπαλκόνι". Τι λε ρε μαλάκα πας καλα;)Τότε που ζοριζόσουν όμως... Μερικά είναι από μόνα τους εξιδανικευμένα. Δεν υπάρχουν για μένα καλύτερες αναμνήσεις από τις φοιτητοπαρέες στις ταβέρνες και τα ρεμπετάδικα, ΤΕΛΟΣ. Το μόνο που μπορώ να πω ένα βήμα πρίν τα 30 είναι ότι, χμ..
ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ! (αν και..ντρέπομαι..αλλά έχω πει πλειστάκις "δε βγαίνω σήμερα, είμαι κουρασμένος")(Αν και πονάει παραπάνω η μέση. Και στη 1 1/2 φορά φτύνουμε τα πλεμόνια μας στο μπαλκόνι)
Και τι νόημα βγαίνει από το κατεβατό; Έλα ντε..
Απντέιτ : Προχτές πέτυχα στο MAD αφιέρωμα στο ελληνικό ροκ. Ηταν εν μέρει και η αιτία γέννεσης αυτού του θέματος. Αγελλάκας, Παυλίδης κλπ. Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά. Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας, εκεί που θα βάλουμε φωτιά στο λιμάνι, στην Ξεσσαλονίκη ρέει η Αδρεναλίνη και μεις ακούμε εννιά πληρωμένα τραγούδια, γιατι δε χωράμε πουθενά, και ειναι η αγάπη μας ενα ταξίδι απο γιορτή σε γιορτή, ένα ταξίδι απο πληγή σε πληγή, και μένουμε πάντα εδώ, και αυτό το καλοκαίρι ρε!
Αφιερώσεις απο 90's :
Τρύπες - Γιορτή


Metallica - Nothing else matters


Nirvana - Smells like teen spirit


Bad religion - 21st century digital boy


Offspring - Come out and play