Φέρτε μου ένα μαντολίνο

Για να δείτε πως πονώ ρε. Η κατάσταση έχει γίνει αφόρητη. Η άρνηση εναντίον της πραγματικότητας, εκδηλώνεται πλέον ψυχοσωματικά. Ο οργανισμός μου, φύσει αλλεργικός στα γραφεία, και με φυσικό περιβάλλον τις ζούγκλες με ξαπλώστρες των ελληνικών νησιών, αντιδρά έντονα και με προειδοποιεί για τα χειρότερα. Μόνιμη υπνηλία. Όσο και να κοιμηθώ, πάλι νυστάζω. Είτε 3 είτε 13 ώρες κοιμηθώ, όταν ξυπνήσω το πρώτο που θα σκεφτώ είναι "πωπω αντε να την ξαναπέσω". Ο βήχας επιμένει. Εκείιιι.. Πήρα τα πάντα! Mucosolvan για απόχρεμψη, απόφραξη και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Tuclase για καταστολή του κέντρου του βήχα. Μπα αυτό ήταν λάθος. Trebon παλι για να φύγουν ολα όσα πρέπει να φύγουν. Ενα @ και ένα μύδι έφυγαν. Και χτεεεες το απόγευμα εκεί που έτρωγα ένα ωραιότατο πιλαφάκι με κοτόπουλο που έφτιαξα με τις χερούκλες μου, ένοιωσα ένα κάτιτίς να με ενοχλεί πάνω πίσω αριστερα. Εκεί στην ωμοπλάτη. Επειδή τα ξέρω κάτι τέτοια, έτρεξα αμέσως στο φαρμακείο και πήρα έμπλαστρα (Salonpas), μυοχαλαρωτικά (Norgesic), αποσμητικό για τα πόδια και προφυλακτικά (γιατί θα τον πιούμε που θα τον πιούμε, μην κολλήσουμε και τίποτα). Μετά είχαμε πρόβλημα. Πως θα βάλω ρε το έμπλαστρο εκεί πάνω, ακριβώς στο σημείο που θέλω? Το παιδί λάστιχο είμαι? Αμα μπορούσα να λυγίσω το χέρι να πάει εκεί πέρα, θα δούλευα σε τσίρκο. Σκέφτηκα να πάω δίπλα στην γειτόνισα (που είναι μπουκιά και συχώριο) να της ζητήσω να μου βάλει το έμπλαστρο αλλα κόλωσα και δεν το κανα. Με τα χίλια ζόρια κατάφερα και έβαλα 2 εμπλαστράκια περίπου στην πάσχουσα περιοχή. Η γλυκιά μυρωδιά του έμπλαστρου εξαπλώθηκε στο σαλόνι, που πλέον μύριζε σαν πιτ-στοπ νοσοκομείου (ξέρετε, έτσι λένε μερικοί γιατροί τους προθαλάμους του νεκροτομείου- πιτ στοπ: γκαζώνουν για να φύγουν, κλπ κλπ). Στο μυαλό μου είχαν έρθει διάφορες ωραίες εικόνες (τελικά οι μυρωδιές προκαλούν πολλές αντιδράσεις στο υποσυνείδητο), εμένα σε μαύρη σακούλα με φερμουάρ, εμένα την ώρα που με βάζουν στη μαύρη σακούλα, εμένα την ώρα που με μαχαιρώνει το κτήνος, εμένα την ώρα που φυστικώνω την απίστευτη γυναίκα του (ώπα εδώ κάτσε, είναι το καλό μέρος του πράγματος -πάρε ποπ κορν και κοκα κολα. Ρε τι σου κάνει η μυρωδιά από ένα έμπλαστρο. Αλλά δεν φταίει το έμπλαστρο, οι ανώμαλοι οι άντρες φταίνε, ναι ναι καλή μου, δεν τον βλέπεις τον λεχρίτη, από μυρωδιά νεκροτομείου, πάλι στο πήδημα κατάφερε και το φτασε.. εδώ αργίτες!) Αφού η ονείρωξη με το έμπλαστρο μας τελείωσε, ήρθε η ώρα της ντάγκλας. Δεν ξέρω αν σας πιάνουν εσάς τα μυοχαλαρωτικά, αλλά εμένα με πιάνουν και δεν με αφήνουν. Ήπια 2 θαυματουργά χαπάκια και έγινα ντίρλα. Χαλάρωσαν τα πάντα. Ούτε το κεφάλι όρθιο δεν μπορούσα να κρατήσω. Απλώθηκα στον καναπέ σαν λεκές απο λάδι. Αντίδραση καμία. Δεν κουνιόταν φύλλο. Είχα μισοκλείσει και τα μάτια και σκεφτόμουν -τι άλλο- τον Μυλοπότα και τις ξαπλώστρες, και ήμουν σχεδόν εκεί ρε παιδί μου. Αφού μισοπερίμενα απο στιγμή σε στιγμή να σκάσει η Caroline με το Breezer ή την μπύρα μου. Δυστυχώς η επίδραση τελειώνει και η προσγείωση στην πραγματικότητα είναι χειρότερη και απο (θα έλεγα κάτι τώρα αλλα θα φάω τέτοιο κράξιμο που δεν το κάνω) .. Πανικόβλητος σηκώθηκα από την ξαπλώστρα που τελικά ήταν καναπές και απέναντί μου είδα όχι κόσμο, πιπινάκια και θάλασσα, αλλά μια τηλεόραση, μια μπαλκονόπορτα και τον απέναντι υπερήλικα με τα σώβρακα στο μπαλκόνι να ξύνει αυτά που δεν του χρειάζονται πια. Θα έπεφτα να αυτοκτονήσω, αλλά από τον πρώτο ώροφο, σιγά τη ζημιά.. Και η ψύξη επιμένει. Ήρθα στη δουλειά κυριολεκτικά στραβωμένος σήμερα. Κουτσαβάκι τρελλό. Το μαύρο ριγέ σακάκι με το ένα μανίκι όξωα και ο μύστακας μου λείπει. Να δούμε τι άλλο θα πάθουμε.. (ΟΧΙ ΑΥΤΟ, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟ! ΑΣΤΟ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥ!) Ουφ καλημέρα και περαστικά μου