Η κοσμική παραλία

Τα καλοκαιρινά μπάνια του λαού είναι συνήθως μια πικραμένη υπόθεση. Αν δεν ξέρεις καμιά χωμένη παραλία που παίζει να είσαι και μόνος με τους σπάρους , την πάτησες (Ξέρω αρκετές ρεμάλια στο Σούνιο, αλλά δεν σας τις λέω που να χτυπάτε τον κώλο σας στα μάρμαρα. Εδώ στην Αχαϊα δεν ξέρω την τύφλα μου. Αφήστε που τα νερά είναι τόσο κρύα που... καταλαβαίνετε). Μετά τις οικογενειακές παραλίες, ο δεύτερος βραχνάς είναι οι οργανωμένες-τρέντυ-κοσμικές παραλίες. Και τι να κάνεις, δεν γίνεται να είσαι μονίμως εσύ και εσύ στην παραλία, άσχετα αν μπορείς να τα πετάς και να κάνεις μπάνιο με τον mini-me να περιφέρεται ελεύθερα. Θες κάποια στιγμή να δεις και κόσμο, οποτε λες στον κολλητό σου "ρε μλκ πάμε πουθενά να δούμε λίγο κόσμο, να παίζει και κανα beach bar και να δροσίσουμε και το λαρύγγι μας". Ε και ο κολλητός που είναι και ντόπιος και ξέρει τα κατατόπια σε πάει. Ionian beach λέει. Τι μανία και αυτή με τα ξένα ονόματα. Είχατε beach και στην Άνω Παναγιά ρε? Οξωωωα.. Τέλος πάντων. Με είχε προειδοποιήσει πάντως, οτι γίνεται πανικός εκεί πέρα. Εγώ ως συνήθως δεν τον πολυπίστεψα, γιατι ειναι λίγο γέρος και πολύ έως ελεεινά δεσμευμένος οποτε και αυτό που εννοεί ως πανικό συνήθως μεταφράζεται σε 5-6 άτομα. Αλλά είχε δίκιο, παραείχε δίκιο. Τι λαός ήταν αυτός? Κοσμοοοοοοοοοοοοοοοοοος... και κατά βάση όχι το κλασσικό σκηνικό "οικογένεις με παιδάκια και ταπεράκια" αλλά νεαρόκοσμος. Μετά απο μια επιφανειακή παρατήρηση του περίγυρου, ξεχώρισαν αμέσως οι φυλές της παραλίας : 1. Ο σφίχτης-κολλητό μαγιώ-παίζω ρακέτες μεσα στα μουτρα σου-προσεξτε δικέφαλο που έχω 2. Η υποψήφια σύντροφος του σφίχτη : Ξανθό μαλλι, αποκαλυπτικό μπικίνι, προσεκτικό αδιάβροχο βάψιμο και για να δείξουμε και μόρφωση, ο Κώδικας ΝταΒιντσι διπλα στην ροζ πετσέτα (που ανάθεμα και αν ξέρει ποιος ήταν ο ΝταΒιντσι) 3. Η φίλη της ξανθιάς : Συνήθως οι ωραίες ξανθιές κάνουν παρέα με ασχημούλες, για να μην υπάρχει περίπτωση να τους φάνε καναν σφίχτη της κατηγορίας 1. Χαρακτηριστικό τους είναι το βλέμμα που μονιμως κοιτάει την άμμο, και ενιοτε καναν κοιλιακό με λαχτάρα. Αλλά ξέρουν οτι μολις τα μάτια του σφιχτη πεσουν στην περιοχή, αυτές δεν θα βρίσκονται στο οπτικό του πεδίο 4. Οι πιτσιρίκες που ψάχνονται : Κατά βάση τσούρμο απο φοιτήτριες που έχουν ή δεν έχουν τελειώσει εξεταστική και βγήκαν για μπανάκι καμάκι και εις άγραν αρσενικού. 3-3 , 4-4 με παρδαλά μαγιώ, τρέντυ γυαλιά ηλίου (αυτά που σε κάνουν να μοιάζεις με κλώνο του Σεθ Μπράντλ στη Μύγα), λίκνισμα σε ρυθμούς λάτιν/ντισκοχαους/ντισκοραπ/αραπ/τσουραπ/ο,τι ναναι/γυφτολαϊκά/ρεγγε κλπ, και πονηρά βλέμματα την ώρα που ρουφάνε απο το καλαμάκι Τεκίλα Σανράϊζ ή Breezer καρπούζι 5. Η γυναικοπαρέα με τις παντρεμένες. Πιο σοβαρές, και καλούα (μην ξεχνιόμαστε, στην Πάτρα ειμαι, έχετε ακουστά..) Με μαύρο γυαλί-τηλεόραση σκαννάρουν προσεκτικά τον χώρο και κουτσομπολεύουν μεταξύ τους τα "πιπινια" της παραλίας 6. Εμείς. Μια και δεν μπορούμε να το παίξουμε σφίχτες και αθλητικοί τύποι το παίζουμε σοφιστικέ. Αραχτοί με φραπεδιά ή μπύρα, τα πόδια όσο απλωμένα γίνεται πάνω στα τραπέζα (ναι, τραπέζα :) ) Μια νότα ανέμελης διονυσιακής κουλτουροπαρέας που μπορεί να συζητήσει εξίσου αποτελεσματικά για τις κβαντικές διαταραχές σε κλειστές χρονικές καμπύλες, και για τις κλειστές καμπύλες του κώλου της απέναντι 20χρονης καλλονής. Μαλλον μας βλέπουν σαν γραφικούς κακομοιρέους φοιτητές, αλλά παντα το μετανοιώνουν στην πορεία :P. Οτι ειμαστε γραφικοί ομως.. ε ειμαστε.. :) 7. Τα "καμακια" : Λες και ειναι βγαλμενοι απο τρας βιντεοκασσέτα του Ομηρου Ευστρατιάδη, εποχής 1984 και βγάλε .Πολύχρωμο μαγιώ μεχρι τα γόνατα, συνήθως με tribal διακοσμηση, ή Hawaii κλπ κλπ. Βλέμμα μπλαζέ πισω απο μοδάτα γυαλιά κατά βάση στυλ "πιλότος" (πιλότος αστρόπλοιου θα έλεγα..). Μαύρισμα σαν καμμένα δέντρα. Συνήθως -δε ξερω γιατί- αλλά αυτή η κατηγορία αποτελείται απο απιστευτα αδύνατους ανθρώπους. Πως ήταν ο Ψάλτης? ενα τέτοιο πράγμα, στο πιο μαύρο, πιο 00's (οχι πολύ ομως) και με χειρότερη οδοντοστοιχία. Μπορει να κουβαλάνε και κάποια καδένα πάνω τους, φυσικά χρυσή. Οχι πάντα καραβόσκοινο. Αυτό ομως που έμοιαζε να μην λείπει απο κανέναν στη παραλία, ήταν αυτά τα λαστιχάκια για το χέρι. Ασπρα, κιτρινα, κοκκινα, μπλε, λαστιχακια του χεριού δεν μου παίρνετε καλε? Το καλύτερο παντως ειναι το μαύρο που έχει πάνω τη λέξη "LiveWrong". Τι μόδα και αυτή.. Σημαντική ενόχληση αποτελούσαν οι αθλητές της παραλίας που έπαιζαν με τρελλό ζήλο ρακέτες. Τα μπαλάκια σφύριζαν διπλα στα αυτιά μου. Ένοιωθα σαν Αμερικανός σε δάσος του Βιετνάμ. Γνταπ,γκντουπ "πιο δυνατά ρε μαλακα αψυχεεεε" , "ετσι ετσι, παρε να εχεις" και τέτοιες αττάκες. Να πάτε σε γήπεδο με ταρτάν ρε επαγγελματίες, που μονο που δεν έσκαψα χαράκωμα στην άμμο για να σωθώ απο τα βλήματά σας. Δεύτερη πηγή ενόχληση. Οι κραυγές για αντηλιακό. "Εχεις αντιηλιακό για το πρόσωπο?για τη μύτη? για τα μάτια? για τους αγκώνες? για τα γόνατα? για τα μαλλια? για τα φρύδια?" ε μου ηρθε να της πω (Ειχε και τσιριχτή φωνή γαμωτο) "εχω γω ενα αντιηλιακό για το ..... ! της μανας σου ομως! στα διαλα πρήχτρα). Μετά η εν λόγω ζήταγε και σύνεργα καλλωπισμού. Τσιμπιδάκι, μάσκαρα (αδιάβροχη πάντα), μολύβι(!!! στην παραλία μωρη??!!?!?), καθρεφτάκι. Ε σε λίγο θα μας ζήταγε να της κάνουμε και αποτρίχωση. Η μουλάρα. Σπιτι δεν έχεις καλή μου? (και ειπαμε, μια τσιριχτή φωνηηηηηη...αλλο πράμα..υπέρτατα εκνευριστικη. Η Φραν Φάιν μπροστά της είναι βαρύτονη) Ομολογώ πάντως δύο πράγματα, μπορεί και τρία, δεν ξέρω αν μου βγούν και τέσσερα : α. Η νέα γενιά (18-24) έχει ομορφύνει και έχει ψηλώσει. β. Η νέα γενιά την έχει δεί κοπάδι απο πρόβατα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τοσες όμοιες γυναίκες και τοσοι όμοιοι άντρες. Λες και βρισκόμουν στην Κίνα αισθάνθηκα. Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τους μισούς απο τους άλλους μισούς γ. Μπορεί μια γυναίκα να είναι παντρεμένη, να έχει κάνει 18 παιδιά και να μην έχει κυταριττιδα. Επισης μπορεί να ειναι 18 χρονών και να έχει κυταρίττιδα μεχρι τα ρουθούνια δ. Ένα ωραίο αυτοκίνητο σου δίνει περισσότερους πόντους απο φέτες κοιλιακούς. (στο στατιστικό δείγμα του κοπαδιού) ε. Στύλ υπάρχει, φινέτσα δεν υπάρχει. Σαν να ντύνεις μαϊμούδες με μετάξια.. στ. (ειδατε, τελικά βγήκαν 6) Ειναι προτιμότερο να κάθεσαι να πινεις μπύρες στη σκιά απο το να παίζεις ρακέτες στον ήλιο (καήκαν οι μαλάκες..χεεχεχεε..)

Καλοκαίρι είναι , ελατε σε ένα Ινστιτούτο Αδυνατίσματος.

Απο το Μάρτη αρχίζουν να ψήνουν με διαφημίσεις τον κοσμάκη. Και η δραστηριότητά τους κορυφώνεται την περίφημη περίοδο των "μπάνιων του λαού". Εξτρα λαρτζ διαφημίσεις παντού, ολες τις ώρες και σε όλα τα μέσα. "Είστε χοντρή? Εμείς έχουμε τη λύση" (και εσείς τα λεφτά) (οχι για πολύ όμως) "Παίρνουμε κυρίες ευτραφείς (sic), προγουλατόρισσες, με κυταρίττιδα που φτάνει και στα βλέφαρα, με βυζί που σφουγγαρίζει πατώματα και μπάκα που θα ζήλευε ο Γαργαντούας. Αυτή τη μεσαιωνική γκραβούρα του Σατανά, αναλαμβάνομεν όπως μετατρέψωμεν εις σύγχρονη, όμορφη, ποθητή γυναίκα" (πως ρε μάγκα, αυτή δεν θέλει επισκευη, πέταμα θέλει) Και τις βάζουν κάτω και τις αρχίζουν, να μασσερ, να μηχανήματα που καίνε τα λίπια δια της τριβής και του shaking, να θαυματουργά βοτάνια και αρωματικά τσάγια απο τα δάση της Γουαδελούπης (που έχει και την περίφημη Παναγία) .Να μετά έρχεται ο πασαλειφτής με τα πασπαλιψατέρ του, αρωματικα λάδια απο φουντούκια, καρύδια και τρίχες ελβετικής αγελάδας, σοκολάτα μπανάνα και αμύγδαλα (κρεπα θα φτιάξεις ρε μάγκα?) ,να εσάνς απο σπάνια ορχιδέα που φυτρώνει μια φορά στα 10 χρονια σε καποιο ξεχασμένο δάσος της Μαδαγκασκάρης. Μάσκα μαλλιών απο όρχεις νευρασθενικού πίθηκου και ματοτσίνορα δυσκοίλιας φραγκόκοτας απο το Μπορντώ. Μετά αρωματοθεραπεία, σοκολατοθεραπεία, μπακλαβοθεραπεία, πετροθεραπεία, λασποθεραπεία. Φυκοθεραπεία! Τις τυλίγουν με φύκια και λάσπη και μετά σε ένα αλουμινόχαρτο. Και ποιο το αποτέλεσμα? Ένας υπερμεγέθης γυαλιστερός ντολμάς παρακαλώ.. Δεν έχω τίποτα εναντίον των ντολμάδων ισα ισα που με εκοψε λορδα μονο που τους σκέφτηκα. "Εχετε τρίχες στο απαυτό σας? ελάτε να στις βγάλουμε. Έχετε τρίχες απο τα πέλματα μέχρι το λαιμό? ε τότε δεν είστε καν Homo Sapiens ,πηγαίντε σε καναν ζωολογικό κήπο, θα σας βοηθήσουν εκεί" Φωτόλυση, laser, phaser, ποζιτρονικοί εγκέφαλοι, τεχνητή νοημοσύνη, φυσική ηλιθιοτητα σε μεγάλες δόσεις και με άτοκες δόσεις. "Ελάτε να σας κάνουμε όμορφη γιατι έτσι μπάζο που είστε μονο στη σχολή τυφλών θα έχετε πέραση" "Ααα.. έχουμε έναν εξαίρετο καινούριο ιατρό στο τήμ μας (καταλάβαμε, το πολύ Σιβητανίδειο οδοντοτεχνίτης, και ΠΟΛΥ λεω), τον Γκάς (καταλάβαμε, Μιστόκλας) που σπούδασε στην Ιατρική σχολη του Bellevue (δε στο πα γω, Καλλιθέα σπούδασε..) Σε αρπάνε στο δρόμο κάτι εξαίσια γκομενάκια και σε γεμίζουν προσφορές για "εναν καθαρισμο προσώπου" . "Γιατι ρε παιδί μου? το πλυνα το πρόσωπό μου το πρωί." "Μα οχι πάρτε την προσφορά μας, δώστε μας το τηλέφωνό σας" "Μανούλι αμα ειναι να το χρησιμοποιήσεις εσύ, να στο δώσω, αμα ειναι να με πρήξουν για να χάσω την κυταρίττιδα που δεν έχω (ειμαι αντρας αν το πρόσεξες..) αστο καλύτερα. Και δεν έχω σύζυγο, αδερφή, μάνα , γκομενα μεσα στο σπιτι για να παρει αυτη τις προσφορες σας (το γκομενα παντα τελευταίο μπας και τσιμπήσουμε και τιποτα, ποτε δεν ξερεις) " "Οχι εμεις θα σας καθαρισουμε το πρόσωπο" "Ρε δεν θέλω να μου καθαρισεις το πρόσωπο. Αμα ψήνεσαι να μου καθαρισεις το σπιτι, μέσα.." Και μαζεύονταιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι μιλιούνια. Γιατί πως θα βγούν στις παραλίες και αυτές οι καψερές. Οχι δεν κακολογώ τις περισσότερες. Που απλά το χειμώνα πήραν 2-3 κιλάκια επειδή κάνουν παρέα με άντρες μερακλήδες και καλοφαγάδες όπως εγώ, και θέλουν να τα χάσουν. Αλλά αυτές δεν χρειάζονται ινστιτούτα, δίαιτα χρειάζονται(και οχι πάντα, ειπαμε,να παίζεικαμπυλη). Κακολογώ τις άλλες που μέσα σε έναν χειμώνα καταφέρνουν απο άνθρωποι να γίνουν βόδια και μετά αρχίζουν τα "αέρα τρώω και παχαίνω" (ναι σε είδαμε κατι μπουκιές που κόβεις, σα γατοκέφαλα , που έτρωγε και ο Σπίθας στον Μικρό Ήρωα) "αληθεια έχασα 2 κιλά" (αμα ήταν σαν και αυτά που σου έμειναν καλά έκανες και τα χασες. Τα αλλα 45 ομως πως θα τα χάσεις? Μονο τα κλειδιά και οι αναπτήρες χάνονται ευκολα καλή μου, οχι τα 7 αρνιά που εχεις απλωμένα μέσα σου) Και τις πιάνει το άγχος και τρέχουν να προλάβουν σε ένα μήνα να λιώσουν τα 3 κοπάδια αμνοεριφίων και να τα μετατρέψουν σε "σμιλεμένους γλουτούς, σφριγηλό στήθος και δέρμα απαλό σαν βελούδο". Ναι καλά χαιρέτα μου τον πλάτανο. Σαν και εμένα που κάνω 1 1/2 κοιλιακο την ημέρα και περιμένω να γίνω φέτες σε 15 μέρες :P Και στεναχωριέμαι περισσότερο όταν βλέπω όμορφες γυναίκες να αγχώνονται για αυτά. ΝΑΙ, ομορφες, και υπάρχουν παρα πολλες. Προφανώς και δεν κυκλοφορούν χιλιάδες Μπελλούτσι (αχ Μονικα) και χιλιάδες Tαϊλερ, αλλά έλεος με το κομπλεξ που έχουν πάθει. Και ΟΧΙ δεν φταίμε αποκλειστικά εμείς, το στραβό τους το κεφάλι φταίει. Εμείς έχουμε τις μπάκες μας, έχουμε τις τρίχες μας, τα μπούτια μας, και δεν έχουμε βλέψεις να ριξουμε ουτε την Μονικα ούτε την Λυβ. Ναι θέλουμε μια ωραία γυναίκα δίπλα μας, αλλα οι περισσότερες ωραίες πραγματικά το μόνο που χρειάζονται είναι να αποκτήσουν λίγη αυτοπεποίθηση και λιγότερο άγχος (αλλα οχι και να μην πέφτει η μύτη απο τον Πλούτωνα ε..) γιατι ετσι τους τρώνε άντρες κάτι μπαζόλες που δεν αγχώνονται αν εχουν λίπος μέχρι και στα αυτιά.. Καταραμένα Ινστιτούτα, τις κάνατε ολες, χοντρές-αδύνατες, άσχημες-ωραίες να πιστεύουν οτι σας έχουν ανάγκη. Πάω να βγάλω τη μπάκα μου σε καμια παραλία σήμερα. .. (δεν λέει να πέσει με τίποτα η ρουφιάνα...)

Περί αρχιτεκτονικής

Ανοιξε ωραία κουβέντα περί αρχιτεκτονικής στο blog της Eve. Όχι μπράβο δηλαδή στα παιδιά. Έχουν κέφι, μεράκι και όραμα. Και αγχώνονται και το παλεύουν και το γουστάρουν το άθλημα. Με έκαναν να ενδιαφερθώ, με τσίγκλησαν. Με έκαναν να θέλω να ψαχτώ γιατί η αρχιτεκτονική είναι ένας σημαντικός τομέας της ζωής μας. Και έχω γνώσεις δυστυχώς μονο τουριστικές (εναν Gaudi, εναν Libeskind και εναν Le Corbusier, αντε και κατι ψιλά απο Bauhaus με τον Gropius γιατι ειχα κάποτε συγκάτοικο αρχιτέκτονα) Μόνο και μόνο που με έκαναν να ψάξω να βρω τι μου αρέσει, τι θεωρώ καλαίσθητο και όμορφο, χίλια ευχαριστώ δηλαδή. Κάθε μέρα περπατάμε σε δρόμους και γύρω μας συνήθως περνάνε απαρατήρητα τα περισσότερα κτίρια. Μεταξύ μας , τα περισσότερα απο αυτά καλά κάνουμε και δεν τα παρατηρούμε γιατί έχουμε καταντήσει να ζούμε σε πόλεις γεμάτες τσιμεντόκουτα που στερούνται οποιασδήποτε αισθητικής. Ο Terry Giliam οταν έκανε το Brazil μαλλον θα πρέπει να είχε μείνει στο Παγκράτι κανα μήνα πριν. Βέβαια τελευταία με τον οικοδομικό οργασμό που παρατηρήθηκε λόγω Ολυμπιακών αγώνων είδαμε –τουλάχιστον στην Αθήνα- να χτίζεται πολύ πράμα. Αρκετά απο αυτά είναι εντυπωσιακά και ομορφα, κάτι άλλα είναι απλά μεγάλα και χτυπάνε στο μάτι. Πχ εμένα δεν μου αρέσει η γέφυρα Καλατράβα στην γωνία Κατεχάκη-Μεσογείων. Σε κάποιο άλλο σημείο ίσως να έδειχνε καλύτερα αλλα εκει πέρα δεν ξέρω με ενοχλεί. Μου φαίνεται παράταιρη και πνιγμένη τουλάχιστον απο τη μία πλευρά. Βέβαια θα μου πει κανας σχετικός «σταμάτα συ, δεν ξέρεις ,ωραίο είναι» . Δεν διαφωνώ, δεν είπα οτι ξέρω θεωρία και ιστορία της αρχιτεκτονικής κλπ κλπ. Ξέρω όμως τι μου χτυπάει καλά στο αμόρφωτο, χωριάτικο και με 6 βαθμούς μυωπία μάτι. Και αυτό ΔΕΝ μου χτυπάει καλά. Όπως και το ρημάδι το Μέγαρο Μουσικής. Καλά είμαστε σοβαροί? Ποιός το έφτιαξε αυτό ρε παιδιά? Και πόσα πήρε? Ολος αυτός ο χώρος για να φτιάξουν αυτό το μεγάλο μαρμάρινο ΚΟΥΤΙ? Ενταξει απο μέσα δε λέω, εντυπωσιακό είναι. Απ έξω? Οχι ρε παιδιά πείτε μου δηλαδή, είναι ωραίο αυτό το πράμα? Δεν μπορούσαν να φτιάξουν κάτι πιο «καλλιτεχνικό»? Αυτό το κτίριο δεν με προδιαθετει για τέχνη, και μάλιστα κλασσική. Μου βγάζει ένα αίσθημα πως να το πω.. αποστείρωσης, αυστηρότητας, περιορισμού. Και είναι «κρύο». Σαν μεγάλο νεκροτομείο. Οκ φτάνει το θάψιμο. Μου αρέσουν πολλά στύλ αρχιτεκτονικής. Από την αρχαία, τη γοτθική/μεσαιωνική , μέχρι τα πέτρινα σπίτια στα Ζαγοροχώρια, τα αρχοντικά του Πηλίου και της Καστοριάς και τα νεοκλασσικά. Ειδικά τα νεοκλασσικα, χαίρομαι να τα βλέπω. Και έχει πέσει πολύ γκρέμισμα νεοκλασσικού. Είχαμε δίπλα στο πατρικό μου ένα απίστευτο κτίριο, ένα σωστό νεοκλασσικό παλάτι. Γκρεμίστηκε «κρυφά» μέσα σε μια νύχτα και στη θέση του ξεφύτρωσε ένα θηρίο με πολυτελή διαμερίσματα μεν, καθολου μα καθολου προσωπικότητα δε. Ενα τεράστιο τσιμεντόκλουβο γκρι και απειλητικό.(Ηθελα να ήξερα τι είπαν στην πολεοδομια μετά ? "Συγγνώμη ρε παιδιά αλλά να ..δεν ξέρουμε, ξαφνικά σήμερα το πρωί ήρθαμε και το σπιτι έλειπε. Να καλέσουμε την αστυνομία?") Μου αρέσουν τα νεοκλάσσικά στην Όλγας στη Θεσσαλονικη,αν και μερικά έχουν περισσότερο χρώμα απο οσο προτιμώ  Μου αρέσει και το απιστευτο κτίριο στην Αγίας Σοφίας που στο ισόγειο ειναι το Κουρδιστό Γουρούνι (εχουν πέσει κατι τρελλά γκομενοτραπεζώματα εκεί πέρα :P) . Μου αρέσει η πέτρα. Ειδικά όταν επιχειρούνται περίεργοι συνδυασμοι. Πέτρα-ξύλο κλπ σε κάτι τρελλά εξοχικά και ξενοδοχεία που έχω δει. Μου αρέσει και η μοντέρνα αρχιτεκτονική, αρκεί αυτή να μην εμπίπτει στην αντίληψη που έχω περί κραυγαλέου και επιτηδευμένου (στυλάκι, κοιτάχτε τι έφτιαξα, δεν είμαι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ αρχιτέκτονας?) . Πχ αυτο που ειδα απο ενα link του the_real_martinos, ενα κτιριο στο οποιο ο παπάρας που το έφτιαξε είχε την φαεινή ιδέα να στρεβλώσει τις ακμές στα στερεά οποτε έβγαινε ένα αποτέλεσμα σαν εφιάλτης.(Και αν θυμάμαι μαλιστα ήταν και βαμμένο ροζ?μωβ? αισχος..) Μου αρέσει η αρχιτεκτονική που μέσα στην πόλη ξαλαφρώνει το τοπίο απο την μουντάδα του τσιμέντου. Κλασσικό αντιπαράδειγμα η πλατεία Ομονοίας. Ηθελα να ήξερα ποιος διεστραμμένος νους την έφτιαξε. Και αν θυμάμαι καλά, απο τις ειδήσεις, η μακέτα που είχαν φτιάξει, δεν ειχε καμια σχέση με αυτό το τεράστιο τσιμεντένιο τηγάνι που παρέδωσαν. Μιλάμε τι μετα-αποκαλυπτικό τοπίο είναι αυτό? Ελεος ρε.. και δώσαμε και λεφτά για αυτό το πράμα? Μιλάγαμε για Βερολίνο (ή μάλλον εγώ μίλαγα) στο blog της Eve, και ανέβασα μερικές φωτογραφίες στο flick απο χαρακτηριστικά μοντέρνα κτίρια που μου έκαναν τρομερή εντύπωση. Αν θυμάμαι καλά όλα απο αυτά είναι στην Potsdamerplatz, σε ένα σημείο που απο αριστερά σου βλέπεις το μοντέρνο και γυρνώντας το κεφάλι βλέπεις το παλιο, ανατολικό Βερολίνο και σου ψιλοσφίγγεται η καρδιά . (Αν ομως προχωρήσεις, εχει και στο ανατολικό άλλα διαμάντια..) Εδώ είναι μερικά δείγματα αν ενδιαφέρεστε : Βερολίνο 1 Βερολίνο 2 Βερολίνο 3 Βερολίνο 4

Το όνειρο της ιδανικής συνοδηγού...

Ήρθε πρίν λίγο σε mail και είπα να το ανεβάσω.. Μια σπάνια περίπτωση γυναίκας εξομολογείται τα 20 πράγματα που την κάνουν ιδανική συνοδηγό... 1. Δεν αργώ ποτέ στα ραντεβού μου. Το να με περιμένει ο καλός μου από κάτω με το cabrio και εγώ να είμαι ακόμα στη χαλάουα το θεωρώ γουρουνιά. 2. Όταν με το καλό κατέβω δεν περιμένω να μου ανοίξει την πόρτα. Οι Μαντάμ Σουσού δεν ανακυκλώνονται. 3.Δεν βαράω ποτέ την πόρτα. Moi? Jamais!! Έχω ακούσει ότι η συγκεκριμένη συνήθεια τη σπάει χοντρά στους άντρες. 4.Κάθομαι πάντα σταυροπόδι. Δεν βολεύει, ειδικά αν το αυτοκίνητο είναι χαμηλό. Αλλά είναι αφόρητα σέξι. Κι εγώ του το προσφέρω. 5.Τον αφήνω να διαλέγει αυτός τη μουσική και δεν ζητάω αηδίες τύπου Καλομοίρα. τόσες σκοτούρες έχει το αγόρι μου, πληρώνει βενζίνες, τέλη, ασφάλεις, να τον ζαλίσω κι εγώ με τα σεκλέτια μου; 6.του χαιδεύω απαλά τα μαλλιά. Ακριβέστερα, όχι στο πάνω μέρος του κρανίου(σε μερικούς τους τη σπάει γιατί τους χαλέι την coup) αλλά στο σβέρκο. Το έχω δει σε πολλές ταινίες και αφού το συνήθιζαν από τη Ζωή Λάσκαρη μέχρι τη Φέι Ντάναγει, κάτι θα ξέρουν καλύτερα. 7. Σταματώ να του τα χαιδεύω (... τα μαλλιά) όταν επιταχύνει σαν σεληνιασμένο. Επιστημονικές έρευνες υποστηρίζυν ότι αποσπάται η προσοχή τους. Ακόμα και στους καλύτερους του είδους. 8. Ναι, φοβάμαι... 9. Αλλά δεν το δείχνω. Πίσω από τις μισές μετωπικές βρίσκεται πάντα μια υστερική. 10. Τρια πράγματα δεν πρέπει να πεις ποτέ σε έναν άντρα: α. ότι δεν είναι έξυπνος β. ότι την έχει μικρή γ. ότι είναι κακός οδηγός 11. Γι αυτό σαν καλό κορίτσι φροντίζω να τον καθησυχάζω. 12. Επιδιορώνω -ακόμα κι αν δεν χρειάζεται- το make up μου στον καθρέφτη. Σε συνδyασμό με την εξομολόγηση #4( και για λόγους που προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι) είναι ακαταμάχητα γοητευτικά συνδυασμός 13. Στο φανάρι δεν χαζοκοιτάω τους τύπους που με φλερτάρουν από τα διπλανά αυτοκίνητα. Έτσι ξεκινούν οι βεντέτες. 14. Δίνω ψιλά στους πιτσιρικάδες στα φανάρια όταν αυτός τσιγκουνεύεται. Δεν υπάρχει πιο πειστικό μάθημα που εκθέτει τη μιζέρια των αντρών. 15. Δεν ζητώ ποτέ το αυτοκίνητό του. Εμένα θα μου άρεσε να με δάνειζε; 16. Τον ακούω με τις ώρες να με πρήζει για το καινούργιο super, wow μοντέλο που διάβασε στα περιοδικά. τα αυτοκίνητα είναι το παιχνίδι των ενήλικων παιδιών, το έχω εμπεδώσει. 17. Δεν έχω πρόβλημα να με γυρνάει βραδιάτικα στις εκθέσεις. Αυτός κοιτάει τα αυτοκίνητα, εγω χαζεύω το είδωλό μου στις τζαμαρίες. 18. Βαριέμαι. 19. Είμαι νέα, πλούσια, μοναχοκόρη, δεν θέλω δεσμεύσεις, παιδιά, δεν τον παίρνω κάθε τρεις και λίγο στο κινητό και όταν κατεβω το βράδυ από το cabrio δεν τον ρωτάω "μωρό μου πότε θα βρεθούμε;" 20. Υπάρχω στα όνειρά σας. Και μόνο.... .... Ατιμη ζωή..

Σε βλέπω..σε ακούω..ολα τα ξέρω..

Ε ρε γλέντια.. ε ρε γλέντια όμως.. Άκουσα καλά στις ειδήσεις? θα μας παρακολουθούν λέει όλους? και τα τηλεφωνήματά μας? και τα mail μας? μπουχαχαχαχαχα... ωραίουα.. Καλά ρε είναι σοβαροί? ρε δεν πάνε καλά ετούτοι.. Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Θα πέσουν τρελλά γέλια λέμε. Προσωπικά θα αρχίσω να στέλνω σε φίλους και γνωστούς ύποπτα mail και να κάνω ακόμα πιο ύποπτα τηλεφωνήματα. Μέχρι να έρθει η αστυνομια να μου ζητήσει εξηγήσεις... πχ θα στέλνω mail με τίτλο "Φωτιά στα Σαββατόβραδα", ή "θα τα βάλω ολα μπουρλότο" Θα παίρνω τηλέφωνο και θα ανάμεσα στις προστυχιές θα λέω και ένα "φωτιά είσαι μωρό μου,δυναμίτης και C4, στάχτη και πούλβερη θα γίνουμε μαζι!" Τουλάχιστον να δίνουμε τροφή σε αυτούς που θα μας παρακολουθούν , να περάσουν και λίγο ευχάριστα την ώρα τους βρε αδερφέ. Ξέρεις τι είναι να κάθεσαι σε ένα γραφείο και να περιμένεις να σου σκάσει κοκκινο φωτάκι απο το μηχανηματάκι, και να μη σκάει? Η απολυτη βαρεμάρα. Θα τους δώσω εγώ δουλειά, που θα πάει σύννεφο. Βλέπω να με παίρνουν τηλέφωνο καμιά φάση και να με γαμωσταυρίζουν "ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΡΕ ΣΕΝΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΠΡΩΞΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΦΩΤΙΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ?ΠΥΡΟΜΑΝΗ!". Προβλέπω πως λέξεις-φρασεις "τζιζ" θα είναι : ΒΟΜΒΑ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΦΩΤΙΑ ΣΚΑΩ ΑΛΛΑΧ ΑΔΡΑΧΤΙ ΑΝΕΜΟΓΚΑΣΤΡΙ ΤΙ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΝΑ ΚΑΟΥΝ ΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ ΘΑ ΤΑ ΚΑΑΑΑΑΑΨΩ ΤΑ ΡΗΜΑΔΙΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΟΥ ΑΝΑΨΕ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΩΣ ΜΟΥ ΦΩΤΙΑ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΜΠΛΕΡ (Η σειρά ειναι εντελώς τυχαία) ΑΡΑΒΙΑ ΚΑΡΑΒΙΑ (οδός στα Κ.Πατήσια - έμενα καποτε εκει) ΚΑΡΑΒΙΔΑ ΑΡΑΒΙΔΑ (όρος πλασθείς εκ της εθνικής μας αοιδού Αντζελας) κλπ κλπ Δεν ξέρω με τις κάμερες ως που θα μας παρακολουθούν? θα μας παρακολουθούν και μέσα στο σπίτι? θα έχουν και υπέρυθρες? και θα μας ενημερώσουν για το απο ποια οπτική γωνία θα μας παίρνουν? οχι για να ξέρω προς τα που θα εκδηλώνω όλες τις ανατριχιαστικές και αηδιαστικές συνήθειές μου. Επίσης θα μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στην προσωπική μας ταινιοθήκη? θα ήμουν πολύ υπόχρεος αν με κινηματογραφούσε άλλος εν ώρα ζευγαρώματος και μου έδινε την κασέτα μετά. Θα με απάλλασε και απο τον κοπο να κάθομαι να ψάχνω που σκατά θα βάλω την κάμερα. (υπέρυθρη, ασύρματη, έγχρωμη, 60 ευρά απο το ΜAKRO). Θα με παρακολουθούν και όταν κοιμάμαι? πολύ ενδιαφέρον θέαμα. Ιδιαίτερα όταν γυρνάω ανάσκελα, πιάνω την οικογένεια με το αριστερό, το δεξί πίσω απο το κεφάλι και ροχαλίζω σε άπταιστα λατινικά το "Τα παιδιά της Σαμαρίνας". Εγώ λυπάμαι τους κακόμοιρους που θα είναι χειριστές στα πισιά που θα τα ελέγχουν ολα αυτά. Για αυτό, ας τους δώσουμε όλοι τροφή, ας τους δώσουμε κάτι να περνάει η μέρα τους ευχάριστα. Σκεφτείτε αν ΟΛΟΙ μας στέλνουμε ωραία mail-ακια καθε μερα που θα περιέχουν τουλάχιστον μια φορά απαγορευμένες λέξεις..(θα μπουκώσει το ρημάδι, δεν θα μπουκώσει?) Την αρχή κάνω εγώ με την παρακάτω παράγραφο : "Αγαπημένη μου, Χτές πήγαμε στην παραλία του Ionian Beach. Είχε περισσότερη ζέστη και απο την Αραβία.Αφου να φανταστείς περίμενα να δω παραισθήσεις οπως στην έρημο, με τον ιμάμη να ψέλνει για τον Αλλαχ, και απο διπλα αγωνιστές της ελευθερίας ζωσμένους φυσεκλίκια. Γινοταν της Πόπης. Ασε για το τρελλο γυναικομάνι, μιλάμε έπηξε το μάτι μου. Αλλά εγώ πιστός σε εσένα, πιο πιστός και απο Ταλιμπάν. Και εκεί που λες που άραζα στην παραλία και έπινα τη φραπεδιά μου, μιλάμε τα είδα όλα ανάποδα. Έσκασε η βόμβα Τέτοια εκπληξη, ειχα καιρό να νοιώσω. Ειδα τον Μάκη με τη Σούλα αγκαλίτσα, να χαμουρεύονται ασύστολα πάνω στην καυτή άμμο.Αυτός δεν ήταν θεωρητικά στην Ουάσιγκτον? Και αυτή δεν είναιπρόεδρος ενός φιλανθρωπικού ιδρύματος στηΡώμη? Πώς βρέθηκαν ξαφνικά στην Αχαϊα? και γιατί χαμουρευόσαντε ενώ είναι αρραβωνιασμένοι με άλλους?Αλλά οπου και να πάνε, το μάτι του Θεού (και του ρουφιάνου) (εμένα δηλαδή) τους βλέπει. Αγρυπνεί. Ετσι που λες, μεγάλο νέο.Πρέπει να το σχεδίαζαν πολύ καιρο να εμφανιστούν ινκόγνιτο και κάπου που δεν θα είχαν κανένα γνωστό, αλλά κούνια που τους κούναγε..Λες να τα καρφώσω όλα στους συντρόφους τους? νταξ μπορεί να είμαι μεγάλος ρουφιάνος αλλα αυτό ειναι τρομοκρατική ενέργεια, όχι απλό κάρφωμα..αλλα απο την άλλη ποτέ δεν χώνεψα τον Μάκη, θυμάσαι τοτε που σου την έπεφτε ασύστολα.. τεσπα.. αυτά αγαπημένη μου , σε φιλώ. Μαχμούτ" αντε να δούμε, τι ώρα θα μου χτυπήσουν την πόρτα.

H.R Giger

Ο Giger είναι μια περίεργη περίπτωση καλλιτέχνη. Περιπτωσάρα θα έλεγα. Είναι από αυτούς που είτε θα σιχαθείς, είτε θα λατρέψεις. Εγώ ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Ο Hans Rudi Giger ,είναι ελβετός. Και αυτό είναι αρκετά παράξενο γιατί πέραν της σοκολάτας,των τρυπών στα τυρια, των ρολογιών και των τραπεζών, η Ελβετία δεν έχει προσφέρει και πολλά στον κόσμο. Εντάξει ναι και τα γαμάτα θερινά τουριστικά θέρετρα που μαζεύεται όλο το τζετ σετ και στα οποία θα πήγαινα και εγώ , αν χτες είχα το 5,το 23, το 16 και το 12 στην ίδια στήλη και όχι σε διαφορετικές, πράγμα που μου κοστισε 11 εκατομμύρια ευρά. Πίσω στον Hans.. Ο Hans δεν φύτρωσε αλλά γεννήθηκε κάπου στο 1940, και ως πιτσιρικάς γούσταρε ιδιαίτερα να τρομάζει τους φίλους του. Νοσηρό χόμπυ ίσως, αλλά αυτή του η μανια να τρομάζει τον κοσμο του βγήκε σε καλό και εμάς σε καλύτερο. Το '59 δημοσιεύονται τα πρώτα σκίτσα του σε κάποια underground περιοδικά. 3 χρόνια μετά την κάνει για Ζυρίχη για να σπουδάσει βιομηχανικό σχέδιο και αρχιτεκτονική. Τελειώνει την σχολή σε 3 χρόνια, καψουρευεται μια τύπισσα, και συζεί μαζί της. Αυτά περίπου εν έτει 68. Και τότε αρχίζει σιγά σιγά να δημιουργεί, να εμπνέεται, να παίρνει φόρα. (Αχ, ο έρωτας , τι δημιουργικό συναίσθημα). Η πρώτη του δουλειά είναι για μια ελβετική ταινία, στην οποία φτιάχνει ένα ρομποτοιδές τέρας και έναν περίεργο σκύλο. Το 70 φτιάχνει ένα εξώφυλλο και γενικότερα artwork για τους Emerson,Lake & Palmer. Τα 70s είναι η δεκαετία που θα τον σημαδέψει. Σε ένα πάρτυ που γίνεται η συντροφός του βγάζει ένα ρεβόλβερ και αντί για ορντέβρ, αποφασιζει να φάει μια σφαίρα. Έρωτας + Θάνατος + Giger.. νομιζω πως ο συνδυασμός είναι πραγματικά εκρηκτικός. Ο Giger ξεκινάει να δουλεύει μανιωδώς. Αρχικά δουλεύει στο project του Dune, αλλά λόγω έλλειψης κεφαλαίων το project δεν τα βγάζει πέρα. Και τότε έρχεται το Alien και η παγκόσμια αναγνώριση.
Εικόνα από το πρώτο Alien.
O Giger είναι υπερρεαλιστής. Ο Gigger γουστάρει μαυρίλα, τρόμο και γκοθίλα. Επίσης έχει για πρώτη φορά την ιδέα να ενώσει οργανική ύλη με "βιομηχανικά" υλικά και προσθετικά μέλη. Τα δημιουργήματά του είναι τερατόμορφα πλάσματα , τα λεγόμενα biomechanoids. Είναι πραγματικά τρομαχτικά, ανατριχιαστικά να τα κοιτάς. Αλλά ταυτόχρονα υπέρμετρα γοητευτικά. Σου τραβούν το μάτι, σε κολλάνε.
Magus
Το "Necronomicon" του είναι μία απο τις καλύτερες συλλογές σουρρεαλιστικής τέχνης που έχω δεί ποτέ. Τα τοπία του είναι ζωντανά και απόκοσμα. Οι πίνακές του προκαλούν και μαγνητίζουν.Ο Giger είναι για την τέχνη της ζωγραφικής ό,τι ο Lovecraft για την λογοτεχνία. Αν δεν τον ξέρετε, τσεκάρετέ τον, αν τον ξέρετε, ε... ξέρετε.. Τον τοίχο μου πάντως σε λίγες μέρες θα στολίζει το Anima Mia :

Δε γουστάρω

Δεν γουστάρω αίμα παρά μόνο σε ταινίες. Και δεν γουστάρω να πεθαίνει ο κοσμάκης επειδή ο χ καυλαρίδης θέλει αίμα για τους βωμούς των πεινασμένων θεών του. Και αυτό πάει και στους μεν και στους δε. Και η κάθε ζωή είναι ιερή. Εκτός από αυτή των εμπόρων πρέζας. Και -εντάξει το παραδέχομαι- της Τατιάνας Στεφανίδου. Δεν γουστάρω ρε να βλέπω παιδάκια με μύγες να περπατάνε πάνω τους και τα μάτια καρφωμένα στο άπειρο, σε έναν κόσμο που δεν πρόλαβαν καν να τους υποσχεθούν. Δεν γουστάρω ρε να βλέπω μάνες και συζύγους να σπαράζουν πάνω από πτώματα, είτε αυτά είναι ξανθά και γαλανομάτικα, είτε είναι μαυροτσούκαλα μουσάτα. Δε γουστάρω ρε μαλάκες να σας βλέπω στα κοστουμάκια σας να "θρηνείτε" και να υπόσχεστε συνέχιση της Σταυροφορίας σας (καλά, πιο σοβαρό χαρακτηρισμό δεν μπορούσατε να δώσετε? έπρεπε να την πείτε σταυροφορία? Θυμάστε, ε.. εκλεκτοί κύριοι οι σταυροφόροι), ενώ ξέρετε πολύ καλα ρε θλιβερά καθήκια πως έχετε κάνει εκτιμήσεις "αποδεκτών απωλειών" απο "τρομοκρατικές" ενέργειες. Τα χετε υπολογίσει όλα ρε αιδοία. Και σας συμφέρει ρε αλήτρες να ψοφήσουν και καμιά 50αρια, γιατί έτσι συσπειρώνεται ο κόσμος και σας υποστηρίζει στη συνέχιση του πολεμικου ξεπετσιάσματός σας. Δε γουστάρω ρε Τζαμάλ να μου ρθεις μια μέρα στο μετρό, να μου ανοίξεις την κελεμπία, να μου πείς "μπου" και να μου σκάσεις μέσα στα μούτρα. Κυρίως γιατί απεχθάνομαι οτιδήποτε σκάει μέσα στα μούτρα μου και έχει ώς άμεση συνέπεια τον τάχιστο διαμελισμό μου. Τζαμάλ, πάρε το ντουφέκι και βάρα στο ψαχνό, αλλά όχι εμένα, δεν ήρθα εγώ να σου πάρω τη χώρα, ο άλλος ήρθε. Δε γουστάρω να παραμυθιαζουν τον κόσμο οτι άμαχοι υπάρχουν μόνο στη μία πλευρά, ενώ στην άλλη είναι ολοι κακοί,μαύροι,μουσάτοι και ένοχοι, έστω και αν πεθαίνουν ξαφνικά ενώ θηλάζουν. Και όσο κρίμα είναι που ψοφάει ο 5χρονος Τζο απο το Σάσσεξ άλλο τόσο κρίμα είναι που ψοφάει ο Αχμέτ απο το Τικρίτ, ο Βλαντιμιρ απο το Σαραγεβο, κλπ κλπ κλπ. Έχει μαζευτεί πολύ αίμα τα τελευταία χρόνια και κάποια στιγμή θα σηκωθεί και θα σας πνίξει. Δε γουστάρω που πρέπει σώνει και καλά να πάρω το μέρος ενός απο τους δύο. Εγώ θέλω απλά να μην χύνεται άλλο αίμα. Και στα αρχίδια μου για το τι καθεστώς υπήρχε εκεί πέρα και το πόσο κακά παιδιά ήταν (ναι ξέρουμε ήταν κακά παιδιά επειδή δεν σας έστηναν κώλο για τα πετρέλαια. Όπως θα γίνουμε και εμείς κακά παιδιά αν κάνουμε πως στήνουμε εξέδρες στη Θάσο). Δε γουστάρω τις πίπες περί "αθώων". Μαλακίες. Αθώος ο Τζών που πήγαινε στη δουλειά του χτες το πρωί και του σκασε το μπομπίδι στα μούτρα. Ο Μαχμούτ όμως όταν του σκασαν τα ναπάλμ στη μούρη που πήγαινε? μήπως να πουλήσει πρέζα ή να καθαρίσει καναν άλλο "αθώο"?. Και ναι κύριοι, δεν είστε αθώοι πολίτες. Συγγνώμη αλλά εσείς τσιροκοπάτε και ζητωκραυγάζετε για τα στρατά σας που πολεμούν τους μουσάτους σατανάδες. Και μη μου λέτε κλαπαρχιδιές, άμα δεν γουστάρατε, δεν θα τον ξαναψηφίζατε τον Τόνυ. Οσο για τους Έλληνες που είναι πάνω, παίδες μην ανησυχείτε, εσείς είστε όντως αθώοι, αλλά σας έχουν υπολογίσει στις "αποδεκτές απώλειες" που λέγαμε παραπάνω. Εγώ στη θέση σας δεν θα καθομουνα να δουλεύω για τους μαλάκες τους Άγγλους. Προτιμώ Ψωροκώσταινα.. Δεν γουστάρω που πρέπει να λυπάμαι μόνο για τους αριστερά, ενώ για τους δεξιά πρέπει να λέω "αυτά έχει ο πόλεμος, μερικές παράπλευρες απώλειες είναι αναγκαίες". ΝΑ ΠΑ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ! Δε γουστάρω που πάνε να με κάνουν αμερικανάκι, να φοβάμαι τα πάντα, να καταδίδω τον γείτονα επειδή φάνηκε ύποπτος και να μην ξέρω απο που θα μου σκάσει το μπομπίδι Δε γουστάρω που με έχετε κάνει να σκέφτομαι μερικές στιγμές "καλά να πάθετε ρε, πόλεμο δεν θέλατε? πολεμο έχετε, και στον πόλεμο ψοφάνε και απο τις 2 πλευρές". Αλλά γουστάρω πάαααααααρα πολύ που μένω στην Ελλαδάρα που όλοι, την έχουνε γραμμένη στα @@ τους... :) :) :) Φήμες : Κυκλοφορεί φήμη πως λίγο πρίν την πρώτη έκρηξη ακούστηκε στο μετρό η φράση "Ωραίο το μετρό του Λονδίνου, Μαρίκα" Κακίες : Ενθυμούμαι πριν δυό χρονάκια και μέχρι που ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί εδώ πέρα, τους Βρεταννούς να μας τη λένε για την ασφάλειά μας, οτι είμαστε κωλοχανείο, ότι θα σκάνε 3 Παλαιστίνιοι/σταθμό μετρό, και κάτι ταξιδιωτικές οδηγίες του Φορεϊν Οφις (που μαύρος όφις να τους φάει) που προτειναν στους Βρεταννούς πολίτες να την αποφεύγουν την Ελλάδα γιατί δεν είναι και ασφαλής χώρα,γιατί δεν έχουμε ρεύμα νερό και πουτάνες,και γιατί θα πέσει πολύ μπομπίδι. Ε ρε craddle that was craddling you.Το δικό μας ΥΠ.ΕΞ γιατι δεν βγάζει τώρα μια ταξιδιωτική οδηγία να μην πατήσει κανείς στο κωλονήσι?

Προχώρα κυρά μου!

Η οποιαδήποτε ουρά σε οποιαδήποτε υπηρεσία ήταν πάντα ένας από τους παράγοντες που με φέρναν ένα βήμα πιο κοντά στο εγκεφαλικό. Πάντα σεβόμουν τις ουρές και την προτεραιότητα, αλλά άμα δώ ουρά με πάνω απο 3 άτομα με πιάνει ψυχοπλάκωμα. Μερικές φορές βέβαια οι συμπολίτες μας που περιμένουν στην ουρά αποτελούν ιδιαίτερα δείγματα για ψυχολογική μελέτη και κράξιμο σε blog. Ή αντίθετα κάνουν την παραμονή στην ουρά διασκεδαστική και χαρούμενη. Σήμερα που πήγα να πληρώσω το νοίκι στην τράπεζα, πέσαμε στην πρώτη περίπτωση. Ήταν μαζεμένες όλες οι φυλές του Ισραήλ, καθώς και μερικές απροσδιόριστες εθνολογικά αλλά χαρακτηριστικές ψυχολογικά. Κατ αρχήν , με το που μπήκα στο μικρό σε εμβαδόν κατάστημα της Εμπορικής στην Αγία Σοφία, με έπιασε αυτή η χαρακτηριστική σκοτοδίνη και το ψυχοπλάκωμα. Μπροστά μου ήταν χαλαρά μια 15αρια άτομα που δεν περίμεναν υπομονετικά. Όλοι ήταν τσιτωμένοι. Και ανυπόμονοι. Προφανώς με κόλλησαν και εμένα. Άρχισα να χτυπάω το ποδάρι στο πάτωμα ρυθμικά, προσπαθώντας να παίξω το ρυθμό από το One (των Metallica). Φυσικά απέτυχα, αλλά για λίγο αφαιρέθηκα. Τα ταμεία ήταν δύο, και οι ταμίες που εξυπηρετούσαν τον κόσμο οπαδοί του δόγματος "Για μας είν η ζωή, γιατί να βιαστούμε" . Όλα γίνονταν αργά, βασανιστικά, αγγελοπουλικά θα έλεγα. Ο παππούς από πίσω μου είχε αρχίσει να κατεβάζει εορτολόγια. "Γαμώ τα καντήλια τους, πουσταράδες, μας παίρνουν τα λεφτά και μας έχουν και περιμένουμε σαν τα ζώα. ΖΩΑ. ΖΩΑ. ΖΩΑ (τρις, άλλη μια φορά, ΔΙΚΟ ΣΑΣ)." Ο παππούς παραπίσω ήταν πιο ευγενικός : "Τι θα γίνει ρε παιδάκι μου, έχουμε ξεροσταλιάσει εδώ πέρα, και το αρκοντίσιο δεν δουλεύει και καλά, έχω και τα πόδια μου." . Παππούς #1, encore "Γαμώ το %$@%#@ της αδερφής τους (ιδιαιτέρως αγαπητή έκφραση εδώ πέρα), εδώ θα αφήσουμε τα κόκκαλά μας μέχρι να μας εξυπηρετήσουν οι παλιορεμπεσκέδες, θέλαν και απεργία γαμώ τους αγίους, που να τους απολύσουν ολους και να γίνουν ζητιάνοι". Εγώ έχω αρχίσει να το διασκεδάζω. Ψήνομαι να αρχίσω να μπριζώνω τον παππού, να του θυμίσω για τις χρεώσεις σε κάθε συναλλαγή (1.5 ευρώ για κατάθεση ρε αλήτες?), να του θυμίσω τη σύνταξή του, το ζάχαρό του, τον προστάτη του, τη γυναίκα του που την πήρε μπουμπούκι και τώρα μοιάζει με λάμια κλπ κλπ. Αλλά ο παππούς δεν χρειάζεται μπρίζωμα, έχει βάλει τον αυτόματο και χώνει. Θα μπορούσε να σταματήσει αν έκανα λίγο άκρη και έβλεπε το απίστευτο κοριτσάκι που ήταν ακριβώς μπροστά μου, ντυμένο με κάτι διάφανα τσίτια που ελάχιστα πράγματα άφηναν στη φαντασία. Οπότε τα μάτια μπροστά, τα αυτιά πίσω. Και οι ταμίες στην κοσμάρα τους. Πέρα βρέχει λέμε. Ντάγκλα και οι δύο! Πόση ώρα χρειάζεται για να πατήσεις έναν κωδικό, να μετρήσεις 5 χαρτονομίσματα και να τυπώσεις ένα παλιόχαρτο? Ε κάντε μια εκτίμηση και πολλαπλασιάστε το επί 10. Μόνο όταν είναι να απεργήσουν ζωντανεύουν. Μου ήρθε να φωνάξω "ΚΥΡΗΧΘΗΚΕ ΝΕΑ 28ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ" ,μονο και μόνο για να δώ σε πόσα nanosecond θα είχαν αδειάσει τα γραφεία και θα ήταν απέναντι στο καφενείο αραχτοί με τσιγάρο και φράπα. Οι πελάτες εξυπηρετούνται αργά αλλά σταθερά. Λίγο πιο μπροστά είναι οι δυό χαρακτηριστικές 40ρες νοικοκυρές, που βρέθηκαν στην τράπεζα και πιάσαν το κουτσομπολιό. Οπότε για λίγο το αυτί εστιάζει μπροστά. "Ναι σου λέω ,ναι, έτσι έτσι έγινε" (γαμώτο έχασα τι έγινε..) "Κοίτα να δείς ρε παιδί μου, ποιος το περίμενε.Τέλος πάντων" "Να σου πω, στους γίγαντες βάζεις και σκόρδο ή μονο κρεμμύδι?" "Μόνο κρεμμύδι μωρέ, δεν μπορώ το σκόρδο" (κακώς, κάνει καλό στην καρδιά και διώχνει και τους βρυκόλακες) "Τους κάνεις καυτερούς ?" "Μπα δεν μου αρέσουν τα καυτερά" (κακώς, ο γίγαντας άμα δεν είναι turbo δεν τρώγεται) "Και να σου πω.." Εν τω μεταξύ έχει φτάσει η σειρά τους. Αλλά αγρόν αγοράζουν και μάλιστα κάπου μακριά. Οι ταμίες στα @@ τους, ούτε καν ένα νεύμα δεν τους κάνουν ,απλά τις κοιτάνε. Οπότε και οι πελάτες επαναστατούμε όλοι μαζί, και με ένα στόμα ,μια φωνή κράζουμε ΑΝΤΕ ΚΥΡΑ ΜΟΥ ΠΡΟΧΩΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ Ευτυχώς η μανδάμ ξυπνάει, μας κοιτάει απορημένη, κάνει μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας (του στύλ "τσ τσ τσ τσ αγροίκοι, ούτε να πει μια κουβέντα δεν μπορεί κανείς"), μετά βλέπει τα άγρια βλέμματα απο όλους, και τρέχει στο ταμείο. Ο ταμίας την εξυπηρετεί με τη γνωστή του ταχύτητα. Και πάνω που πάμε να ξελασκάρουμε και να προχωρήσουμε, σκάει μύτη ο σεκιούριτι με τα φράγκα, και ο ένας ταμίας με σαρδόνιο χαμόγελο "χεχε μαλάκες..." μας ανακοινώνει οτι θα κλείσει για λίγο για να κάνει παραλαβή. Στο ένα τέταρτο που έμεινα ακόμα στην τράπεζα φυσικά ο τυπάς παραλάμβανε συνέχεια. Φαινόταν τόσο συγκεντρωμένος στο σταυρολ.. εεε στα χαρτιά που έπρεπε να φτιάξει για να παραλάβει 2 τούβλα με 500ρικα (τα οποία και κοίταγα με γουρλωμένο μάτι.. πιπινι-500ρικα-πιπινι-500ρικα). Έρχεται και η ώρα μου να εξυπηρετηθώ, αλλά με το που πάω να απλώσω χέρι, με την άκρη του ματιού μου βλέπω μια μαυροφορεμένη σκιά να έρχεται με ορμή. "Αμαν μας την έπεσε ο μπάτμαν" σκέφτηκα. Κοντά έπεσα. Μια χήρα ίσα με 1400 ετών, και με εκπληκτική ευλυγισία για την ηλικία της, ρίχνει έναν πήδο μπαίνει μπροστά μου, μου σκάει το γλυκερό χαμόγελο του "συγγνώμη αλλά είμαι γριά δεν με παίρνουν τα πόδια μου, δεν με παίρνουν τα χέρια μου, να περάσω μπροστά σας?" (που να σε πάρουν 4 και να τους πέσει και η μέση, απο που ξεφύτρωσες?). Ε τι να κάνω, επειδή είμαι και ευγενικό παιδί της παραχώρησα τη θέση μου με "χαρά". Δυστυχώς όμως ένας άλλος παππούς πήγε να πάρει θάρρος και να περάσει και αυτός μπροστά μου, αλλά απογοητεύτηκε οικτρά όταν του γρύλλισα κάτι μεταξύ "έχω δουλειά,βιάζομαι" και "DIE ΠΑΠΠΟΥΚΑ" . Τελικά έφτασα στο ταμείο και εξυπηρετήθηκα. Και είδα απο κοντά την ταχύτητα του ταμία. Αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να δουλεύουν στην Jack Daniels Co. και να παίζουν με τις τάπες των βαρελιών. Παπαππαα μια ώρα για να πληρώσω ένα γαμωνοίκι και να μου κλέψουν και 1.5 ευρώπουλο για του κώλου τους τα εννιάμερα.. καθήκια...

Φάσιον βίκτιμ

Ναι το ομολογώ. Είμαι άθλιος και χαμερπής. Και ποταπός και ουτιδανός. Αυτές είναι οι πιο δύσκολες λέξεις που ξέρω και τις μοστράρω όπου να ναι για να πουλήσω και λίγη μούρη, γιατί ως γνωστόν, άμα δεν πουλήσεις λίγη μούρη σε έχουν όλοι χεσμένο (Αρκάς). Έπεσα θύμα. Της μόδας. Του καλοκαιριού. Των διαφημίσεων. Των ειδήσεων. Του κόσμου γενικότερα. Είμαι πλέον ένα φάσιον βίκτιμ. Φοβάμαι μήπως αρχίσω να ξυρίζω το στήθος μου , κάνω ξανθές ανταύγειες στη μαλλούρα, και πω στους φίλους μου αντί Στέφανο να με φωνάζουν Λάρυ. Αλλά τι να κάνω, έπρεπε να λυθεί το πρόβλημα. Ή μάλλον πρέπει να λυθεί, γιατί δεν έχει λυθεί ακόμα. Περί μπάκας ο λόγος. Καλοκαιράκι κλπ κλπ και οι ποικιλίες, τα ούζα, οι καταπαγωμένες μπύρες και οι Μαργαρίτες υπό το σεληνόφως, έχουν ένα σοβαρό αντίκτυπο, ο οποίος εκδηλώνεται στην κοιλιακή χώρα και μην πω οτι πιάνει μέχρι και βυζί. Προψές λοιπόν, γυρνώντας από τη δουλειά, πήγα στον ΝΑΟ (οχι στον Χόντο, στον Βασιλόπουλο :P) να πάρω κάτι για μαγείρεμα. Είχα όρεξη για ψάρι, οπότε είπα να παίξει μια μακαρονάδα με σολωμό καπνιστό (πολύ εντυπωσιακό και παρ’ολα αυτά πανεύκολο φαγητάκι). Πάω λοιπόν στην Ειρήνη, χτυπάω το κουδουνάκι, ανεβαίνω πάνω, και με το που ανοίγει η πόρτα χύνομαι ως σίφουνας στην κουζίνα μουγκρίζοντας αντί για «καλησπέρα» «ΠΕΙΝΑΩ». Σε μισή ωρίτσα απολάμβανα τη μακαροναδούλα μου. Έφτιαξε και ένα γλυκάκι στα γρήγορα και το τσάκισα και αυτό. Εγώ της είπα μη αλλά μολις είδα τη σοκολάτα παρεδόθην άνευ μάχης. Και εκεί που έχω ανάψει το τσιγαράκι μου και έχω γείρει και κοιτάω την γεωγραφία του ταβανιού, η αναιδέστατη δεξιά μου χείρ, άρχισε να χαϊδεύει με αγαλλίαση το στομάχι μου. Και ξαφνικά πνίγηκα. Γουρλωσε το μάτι. Άκουσα κάτι καμπάνες να βαράνε. Αμάν..τι στομάχι είναι αυτό ρε μάγκα? Είσαι ξάπλα και παίζει τέτοια καμπύλη? ΠΡΟΔΟΣΙΑ! Μα τους χίλιους διάβολους, που θα έλεγε και ο Τζων Σίλβερ. Ανασηκώθηκα πανικόβλητος και με τις πρώτες στάλες ιδρώτα στο μέτωπο. Η Ειρήνη τρόμαξε! «Τι επαθες καλεεεεε?» «Ειρήνη έχω πρόβλημα» . «Καλά αυτό το ξέρω, τίποτα άλλο?» (για αυτό την αγαπάω εγώ την Ειρήνη επειδή το χιούμορ δεν το φυλάει για κοινωνικές εκδηλώσεις) «Ειρήνη το στομάχι μουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ» Ε μετά από έναν 5 λεπτο διάλογο που της περιέγραψα το δράμα μου που είχε μόλις αποκαλυφθεί, και εκείνη με έβριζε ασύστολα για την παράνοιά μου, της ανακοίνωσα πως θα κάνω δίαιτα και πως θα ξεκινήσω να γυμνάζω τη στομάχα μπας και γίνει ανθρώπινη και πάψει να μοιάζει με μεσαιωνική γκραβούρα της Λαιμαργίας. Προσπάθησε να με πείσει να μην το κάνω με τις κλασσικές παπαριές που λένε οι γυναίκες για το πόσο ωραία και σέξυ είναι μια κοιλίτσα στον άντρα, και μετά με το που δουν κανάν αδύνατο ξερογλείφονται σαν λιοντάρια που χαζεύουν αντιλόπες. Αλλά εγώ βράχος. Με είχε πάρει από κάτω. Οπότε και απο χτές ξεκίνησα πρόγραμμα. Ελαφριά δίαιτα, πολύ νερό, και κοιλιακοί. Αλλά εγώ είμαι άνθρωπος του πνεύματος και όχι του σώματος, πράγμα που σημαίνει πως έχω να γυμναστώ περισσότερο από όσο έχω να κάνω σεξ (βλέπε ποστ Δεν μας γαμάς μουσιού) και προφανώς πως μετά από καμιά 70αριά κοιλιακούς που κατάφερα να κάνω χτές, σήμερα ΠΟΝΑΩ . Αλλά επέμενα, έκανα και το σημερινό πρόγραμμα και έστρωσε λίγο η κατάσταση. Πριν 5 λεπτά αρχίσαν πάλι οι ενοχλήσεις. Αλλά δεν θα υποκύψω. Τουλάχιστον ένα μηνάκι θα προσέξω λίγο για να μην καταλήξω ένας ανθρώπινος ντολμάς που θα καπνίζει και θα πίνει μπροστά σε μια TFT οθόνη.Και στο κάτω κάτω γκοθάς είμαι. Πρέπει να είμαι αδύνατος (παλεύεται), ψηλός (μπαααα) και με βαθουλωμένα μάτια (παίζει..) Καιρός να αφήσουμε τους εγωισμούς και να κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας . (ξανά Αρκάς)... Μπρός στα κάλλη τι είναι ο πόνος (ανώνυμος) Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα ( Χάρρυ Κλυνν) update : Γαμώ το Τζόκερ μου.. Κέρδισα μεν τα πρώτα μου λεφτά (ο.58 ευρά, 1 νούμερο+τζοκερ), αλλά ρε μαλάκα δεν μπορούσες τα άλλα 3 νούμερα που έπιασες να τα είχες ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΗΛΗ??? Θα έφευγα διακοπές όπως είμαι.. το κέρατό μου.. τεσπά, έχουμε και την Τετάρτη..

ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΑΙΔΕΣ, ΚΑΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ?

Λοιπόν παιδιά αν υπάρχει εδώ μέσα κανάς γιατρός που μπορεί να μου πεί πληροφορίες για την "ηωσινοφιλική κυταρίττιδα" θα το εκτιμούσα πάρα πάρα πολύ!!! Ευχαριστώ!

Η καγκουρογειτονιά

Χτες βράδυ είχα βγεί. Φάγαμε, ήπιαμε, γελάσανε, και γυρίσαμε σπίτια μας νωρίς νωρίς κατά τις 2 γιατί παίζει και πρωϊνό ξύπνημα. Ο ύπνος όμως έγινε όνειρο απατηλό, όνειρο θερινής νυκτός και όνειρο άπιαστο. Όταν πρωτονοίκιασα το σπίτι είχα την εντύπωση πως νοικιάζω σε ήσυχη γειτονιά. Τα γραφικά γεροντάκια στα γραφικά καφενεία μου έδιναν την εικόνα ήσυχης γραφικότητας και γραφικής ησυχίας. Η γειτονιά έδινε μια εντύπωση σιέστας και "εμείς εδώ πετάμε τάπες βαρελιών για να περάσουμε την ώρα μας". Αναστάτωση για τους κατοίκους αποτελούσε μόνο το εκάστοτε τροφαντό πιπινάκι που πήγαινε στο φροντιστήριό του κουνώντας τα τροφαντά προτσόντα του. Κούνια που με κούναγε όμως. Σιγά σιγά τα πρώτα σύννεφα έκαναν την εμφάνισή τους στον ορίζοντα. Οι πρώτοι κάγκουρες με τα μηχανάκια άρχισαν να μαρσάρουν κάτω από το σπίτι μου. (Στην πολυκατοικία απο ο,τι ψιλιάζομαι παίζουν μερικά ενδιαφέροντα κοριτσάκια, οπότε οι χλέμπουρες κάνουν φιγούρα). Κολιές, φρεναρίσματα, στριγγλίσματα φρένων, μαρσαρίσματα και λοιπές παραδείσιες μελωδίες ταλανίζουν τα μεγάλα μου αυτιά όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας. Μετά τους μηχανάκηδες (Τρομάρα να σας έρθει, πήρατε ένα καφάσι με ρόδες και το λέτε και μηχανή), σκάσαν μύτη οι αναβαθμισμένοι κάγκουρες , οι κλασσικοί τύποι με τα κωλοφτιαγμένα 106 που μοιάζουν με το αστρόπλοιο Galactica και περνάνε αργά αργά το δρόμο, με το χέρι κρεμασμένο έξω απο το παράθυρο, να κάνει μανικιούρ στην άσφαλτο. Αυτοί περνάνε αργά μεν (νταξ ,συνήθως) αλλά διαδηλώνουν με προσήλωση και ευλάβεια τα μουσικά τους γούστα. Ξέρετε τι είναι στις 4 το πρωί και ενώ επιτέλους σε έχει πάρει ο ύπνος να σκάει ξαφνικά φωνή απο το δάσος "Τσικουλάτα τσικιτσικιτσικινται τσικινται τσικινται"? 'Η καψουροτράγουδο βαρύ και ασήκωτο "Για σένα αλήτη μου το έκαψα το σπίτι μου" ή άμα είναι νεοκάγκουρας του 21 άιώνα, να βαράει τα λεγόμενα πριόνια? Ημαρτον ρε πίθηκα ,εντάξει έχεις κάβλες σαν τα γατιά. Θα μπορούσες να νιαουρίζεις σαν αυτά αντί να μας κατακερματίζεις τα γεννητικά όργανα με τις τσικουλάτες σου. Ηθελα να ήξερα που βρήκες τα λεφτά για τέτοια ηχεία μέσα στο αυτοκίνητο. Τι αυτοκίνητο δηλαδή, είπαμε, αστρόπλοιο... Χτες βράδυ πάλι κάποιος εκλεκτός και καψουρεμένος νέος έκανε καντάδα στην Ιουλιέτα του, με γνωστά ανεβαστικα σκυλοτράγουδα, συνοδευόμενος από ουρλιαχτά σκύλων (ω τι ταιριαστό) , νιαουρίσματα, και τα απαραίτητα μαρσαρίσματα από τα παπάκια και τα σκουτεράκια. Αλλά η πουτάνα η Ιουλιέτα τίποτα. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Όπως κάθε Ιουλιέτα που σέβεται τον εαυτό της τηρούσε σιγή ιχθύος (ή πολύ απλά έβγαζε τα μάτια της με άλλον κάπου σε καμιά παραλία) Πες του κάτι μωρή και συ του γύφτου που μας τα έχει κάνει τσουρέκια!Πές του και εγώ μετά ό,τι θες Πραγματικά ο νεανικός έρωτας με συγκινούσε και με συγκινεί, αλλά στην δική μου πλάτη πας ρε να καψουρευτείς? Με κατάντησες να κοιμηθώ δυό ώρες σήμερα, άσε που μεράκλωσα και εγώ απο το πολύ καψουροτράγουδο και σηκώθηκα και εκανα τσιγάρα και χτύπησα και ένα ουισκάκι. Οι γαρδένιες μου έλειπαν. Αϋπνο με άφησες ρε παλιοκάγκουρα, αλλα δεν θα σε πετύχω κουρασμένο? θα ακούσεις δισκογραφία απο ο,τι χειρότερη καφρίλα έχω.... Απλυτε Ρωμαίο....

Τα κεφτεδάκια τα πήρες?

Αααα καλοκαίρι.. Ζέστη, πολύ ζέστη (αυτή τη στιγμή ιδρώνω ως χοίρος πάνω στην πανάκριβη ντιζαϊνάτη δερμάτινη καρέκλα μου. Και τι κάνει ο κόσμος το καλοκαίρι? για να βλέπω χεράκια? Ναι εσύ εκεί πέρα, που φαίνεσαι εντελώς τουρίστας εδώ μέσα : "εμ, πηγαίνει σε συναυλίες και κατεβάζει mp3 ?" Χμ. ναι σωστά, αλλά κάτι πιο παραδοσιακό? Εσύ η τσαχπίνα που μασάς τσίχλα σαν κατσίκα και μου σπας τα νεύρα τόση ώρα "Ψάχνει νέο γκόμενο,ωραίο σαν εσάς κύριε καθηγητά?" Χμ..γκουχ..εε.. ναι και αυτό αλλά κάτι άλλο? (με εσένα μανίτσα θα τα πούμε μετά. Εχω και κάμπριο να σε πάω βόλτα) Ναι ναι εσύ φαίνεσαι έξυπνος, για πες μας : "Λιώνει στις παραλίες κύριε καθηγητά" Εύγε νέε μου θα πας μπροστά, αλλά σταμάτα να χουφτώνεις τη συμμαθήτριά σου και προσεχε "Μα κύριε καθηγητά μου αρέσει να με χουφτώνει" Σκάσε συ μη σου ρίξω φλιτ! (αθάνατη, και πολύ κλεμμένη αττάκα) Δυστυχώς ο κόσμος λιώνει στις παραλίες. Ή μάλλον όχι τελείως δυστυχώς, αλλά περίπου. Η ελληνική παραλία το καλοκαίρι είναι ένα θαύμα. Ειδικά άμα είναι η "καλή" παραλία της περιοχής. Έχουμε μια "τέτοια" παραλία απο κει που έρχομαι, στην οποία φυσικά δεν πατάω σχεδον ποτέ, εκτός άμα έρθουν τίποτα φίλοι απο μακριά και θέλουν παγωμένες μπύρες, beach bar και κωλαράκια. Συνήθως πάω σε μια άλλη που είμαστε το πολύ 5 άτομα και τα νερά είναι μπλε και οχι καφεκιτρινα. Και πήγαμε στην εν λόγω "καλή" παραλία τις προάλλες που ήμουν εντός Αττικής. Κυριακή, κατά τις 2 το μεσημέρι. Δεν θέλω να με πείτε πρόστυχο αλλά γινόταν της πουτάνας. Και όχι της ακριβής, της φτηνής. Πατείς με, πατώ σε. Ολες οι φυλές, όλες οι ηλικίες, όλα τα φύλα (και τα 4). Ημιανήλικα και ημιενηλικα γκομενάκια που ψάχνανε και ψαχνόντουσαν (τις ντοπιες τις αποφεύγουμε ως ο διάολος τον αγιασμό), οι κλασσικοί κάγκουρες με tribal τατουάζ, δέρμα σοκολατί/μαύρο, και κοιλιακούς φέτες. Ενας απο αυτούς μας σέρβιρε κιολας. Έφερε μπλοκάκι για να γράψει την μεγάλη παραγγελία μας που ήταν 5 μεγάλες μπύρες...καμμένοι.. Εκανε λάθος και στο λογαριασμό.. Το προαιώνιο προβλημα 5x4 τον βασάνισε για αρκετή ώρα. Μου ήρθε να του χτυπήσω το κρανίο να δω αν θα ακουστεί αντίλαλος. Αλλά το πραγμτικά απολαυστικό στις ελληνικές παραλίες είναι οι οικογένειες που έρχονται απο κάποια απόσταση και είναι οργανωμένες. Σκηνικό : Μπαμπάς, 40-45αρης, με εφημερίδα παραμάσχαλα, σαγιονάρα ελβιέλα, κοιλίτσα ή κοιλάρα, καραφλίτσα ή μπιφτεκάκι, τσιγαράκια Old Navy και βλέμμα λάγνο και ονειροπόλο που καρφώνεται πάνω στα λαδωμένα κοριτσάκια (και καλά κάνει μεταξύ μας). Μαμά, περίπου ιδίας ηλικίας, αγκομαχούσα γιατί κουβαλάει : Ομπρέλα, ψάθες, κουβαδάκια,φτιαράκια,αντηλιακά,μπαλίτσες,πετσέτες,ταπεράκια με κεφτεδάκια,ταπεράκια με φρούτα,μαχαίρι,χαρτοπετσέτες,2 εφεδρικά μαγιό για τα κουτσουβελα, και μαζί με αυτά ενδεχομένως να έχει προλάβει να πάρει και τις μπύρες για τον μπαμπά. Κουτσούβελα : Μεταξύ 5 και 10 ετών. Με το που σκάνε στην παραλία κάνουν αισθητή την παρουσία τους με ιδιαίτερα ενοχλητικά ουρλιαχτά, γέλια, κραυγές και ενίοτε (ανάλογα το "ποιόν" των γονέων) γαμωσταυρίδια και χριστοπαναγίες. Η οικογένεια απλώνεται στην παραλία. Σαν ιός που έχει σκοπό να καταστρέψει τον κόσμο. Με όλα τους τα συμπράγκαλα πιάνουν ενάμιση τετραγωνικό χιλιόμετρο. Μετά η μαμά αρχίζει να πασαλείβει τους πάντες με αντιηλιακό. Τα παιδιά απο ένα υγιές και νορμάλ χρώμα έρχονται και γίνονται σαν να βούτηξαν στην καρδάρα με το γάλα. Και δεν θέλουν τα σκασμένα "ΤΟ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΜΑ ΡΕ ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!" (Επιστημονική παρατήρηση : Η λέξη "μαμά" ,εκφερομενη απο στόμα διαμαρτυρόμενου πιτσιρικά μπορεί να πιάσει άνετα 120dB και να σας καταστρέψει τα ώτα) "ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ Ο ΒΑΓΓΕΛΑΚΗΣ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΤΟ ΚΟΥΒΑΔΑΚΙΙΙΙΙΙΙΙΙ" "Βαγγελάκη δώσε πίσω το κουβαδάκι στον Γιωργάκη" (αγρόν αγοράζει ο Βαγγελάκης και γράφει τη μαμά στα παλαιότερα) Και ο Γιωργάκης συνεχίζει να ουρλιάζει. Οι τριγύρω λουόμενοι αρχίζουν και κάνουν σιγά σιγά τις επικλήσεις και προσευχές τους στο πνεύμα του Αγίου Ηρώδη του Παιδονόμου. Με τα πολλά τα παιδάκια βουτάνε στη θάλασσα με ενα εκατομμύριο πράγματα να τα συνοδεύουν, οπότε και αρχίζουν οι κλασσικές αττάκες Χάρρυ Κλύνν "ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΟΧΙ ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ" "ΒΑΓΓΕΛΑΚΗ ΜΗΝ ΠΝΙΓΕΙΣ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΣΟΥ" "ΟΧΙ ΒΑΓΓΕΛΑΚΗ Η ΧΟΝΤΡΗ ΚΥΡΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΣΤΡΩΜΑ" "ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΠΟΥ ΠΗΓΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΣ?ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΕΙΣ ΕΞΩ?ΝΑ ΘΑ ΦΩΝΑΞΩ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΣ ΝΑ ΣΕ ΦΥΛΑΚΙΣΕΙ" (Μοιάζω εγώ για τροχονόμος ρε διάολε?. Και επιπλέον δεν θα φυλάκιζα ποτέ το γιόκα σας. Θα γινοταν ανταρσία στη φυλακή) Ο Γιωργάκης και ο Βαγγελάκης σκάνε μετά απο λίγο στην ακτή, τιναζόμενοι και καταβρέχοντας εμάς απο δίπλα, που είμαστε στα πρόθυρα του φόνου -και χάρη θα κάνουμε στους γονείς. Είναι η ώρα του παιδιού και του φαγητού. Σκάνε τα κεφτεδάκια, τα τυροπιτάκια, και τα γενικώς -άκια. Εμάς μας έχει κοψει η λόρδα, αλλά τα σουβλάκια που πουλάει η καντίνα μυρίζουν έντονα ψάρια.Που προχτές τους κάναν τα 40. Οπότε κοιτάμε με απόγνωση και άμετρη λιγούρα τα κεφτεδάκια. Σχεδιάζουμε να κάνουμε κίνηση αντιπερισπασμού, να βουτήξουμε τα τάπερ και να γίνουμε μπουχός, αλλά τα σκασμένα πεινάνε περισσότερο και από μένα όταν μου τελείωναν τα λεφτά και έτρωγα φουντούκια (βλέπε προηγούμενο θέμα). Εν ριπή οφθαλμού έχουν μπουκωθεί ταυτόχρονα με όλα τα κεφτεδάκια,τυροπιτάκια,σπανακοπιτάκια,ροδάκινα,ντομάτες, ό,τι τεσπα έχει θυμηθεί να κουβαλήσει η μάνα. Και ακόμα μπουκωμένα αρχίζουν να τρέχουν πάνω κάτω. ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΆ Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ ΠΝΙΓΕΤΑΙ! (Πως να μην πνιγεί το σκασμένο, έχει στο στόμα του ενάμισι κιλο πράμα και πιλαλάει σαν κατσίκι στον Ψηλορείτη) Η μάνα πανικοβάλλεται. Γυρνάει και ρωταέι "ειστε μήπως γιατρός?" Ναι εκτός απο τροχονόμος είμαι γιατρός, νταλικέρης, πιλότος ιπτάμενου δίσκου και σεφ στο ρεστοράν στο τέλος του σύμπαντος. Η μάνα έχει γίνει πιο ωχρή και απο την ώχρα, πιο άσπρη και απο την Beckinsale στο Underworld (μανούλι...). Αρπάει το Γιωργάκη και τον χτυπάει στην πλάτη με δύναμη. ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΟΜΩΣ. Απορώ πως δεν έφτυσε τα δόντια και τα πνευμόνια του μαζί ο Γιωργάκης. Σε όλη αυτή την φασαρία, όλη αυτή την ώρα, ο αθάνατος έλλην πατέρας δεν κούνησε δαχτυλάκι, δεν έβγαλε κιχ ο καημένος.. μονο μια ερώτηση έκανε στην αρχή "τα κεφτεδάκια τα πήρες?"...

Γράμμα στην αδερφή μου

Μικρή κατ αρχήν συγχαρητήρια για τις βαθμάρες σου στις Πανελλήνιες. Σου φυγε ο τάκος 2 χρόνια να διαβάζεις και τώρα ανταμείφθηκες. Σου σπάσαν τα νεύρα να διαβάζεις μαθηματικά που δεν σου αρέσαν και τα δικά μου οποτε σου έκανα μάθημα και έλυνες μια άσκηση 5 γραμμών σε 8 σελίδες. Τουλάχιστον την έλυνες σωστά. Α και που σαι, μην πεις σε κανέναν οτι είσαι δυσαρεστημένη από το βαθμό που πήρες αρχαία γιατί θα σε πάρουν με τις πέτρες. Δεν θα σου πουν απλά και ευγενικά "Εχεις χάσει τη μπάλα ρε στούρνε?" όπως τόσο τρυφερά σου είπα εγώ.. Ξεκινάς νέα ζωή από δω και πέρα μικρή, και δυστυχώς για σένα έχεις μια πολύ κινηματογραφική αντίληψη για το τι είναι το φοιτητηλίκι, και οχι τίποτα άλλο, δεν ακούς και τον παλιό..Εγώ θα στα πώ πάντως και ας μην ακούσεις. Ξέχνα κατ αρχήν ό,τι παπαριά έβλεπες στην άθλια σειρά του Λαζόπουλου ολο το χειμώνα. Όχι, δεν είναι όλες οι φοιτητικές παρέες σαν αυτούς τους κατεστραμμένους, και άμα καταλήξεις να κάνεις παρέα με τέτοιους, θα ανησυχήσω πολύ. Μια παρέα που στα 10 άτομα οι 12 ειναι πρεζόνια, οι 15 αλβανοί που αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό των κακών ελλήνων καθηγητών, και οι γκόμενες παρτόλες μεν, αξιοπρεπέστατες κυρίες δε, πολύ απλά δεν υπάρχουν. Θα μείνεις μόνη σου απο δω και πέρα και να ξέρεις αυτό έχει τα απίστευτα καλά του αλλά και τα χοντρά ζόρια του. Αν και είσαι πιο οικονόμα από μένα οπότε φαντάζομαι πως δεν θα χρειαστεί ποτέ να περάσεις σαββατοκύριακο με φουντούκια και φυστίκια επειδή τα λεφτά που σου βάλανε Παρασκευή πρωί, τα τσάκισες το ίδιο βράδυ. Θα πρέπει επιτέλους να μάθεις να μαγειρεύεις στούρνε. Και πίστεψέ με, το πλύσιμο των πιάτων που απεχθάνεσαι σφόδρα (όπως και εγώ άλλωστε) δεν θα είναι πλέον μια προαιρετική διαδικασία, αλλιώς θα σε φάνε τα ποντίκια. Και μην περιμένεις από τις φίλες σου να στα πλένουν, τις είδα και αυτές :P Το πρώτο που θα πρέπει να μάθεις και πρέπει να σου κάνουμε πλύση εγκεφάλου για να το χωνέψεις είναι πως στο πανεπιστήμιο Η ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ. Το οποίον και σημαίνει μικρή, πως ναι επιτρέπεται να βγεις Τετάρτη βράδυ και να ξενυχτήσεις όσο πάει, και να ξεραθείς στον ύπνο το πρωί χάνοντας την παράδοση. Και μην αγχώνεσαι, στη Νομική θα μπείς, μπορείς να δεις τι παραδόθηκε από τα βιβλία.Ετσι και αλλιώς οι περισσότεροι καθηγητάρες αντιγράφουν το βιβλίο τους στον πίνακα. Επίσης μικρή, έχεις συνηθίσει στις βαθμάρες στο σχολείο. Δεκτόν. Αλλά πρόσεξε, πρόσεξε λέω, μην στεναχωρηθείς όταν θα δείς το πρώτο ασσόδυο. Αν και σε έχω ικανή να στεναχωρηθείς περισσότερο με το πρώτο πενταράκι. Θα μάθεις όμως, θα συνηθίσεις. Δυό χρόνια ρε σου φυγε ο απαυτός στο διάβασμα. ΜΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΕΤΣΙ! Είναι καιρός να χαλαρώσεις λίγο. Κανόνισε να σε παίρνω τηλέφωνο τέλη Οκτώβρη και να μου λες οτι είσαι σπίτι και διαβάζεις. Θα σου κόψω τα ποδάρια! Βγές έξω, κάνε όσες περισσότερες παρέες μπορείς. Και μην τολμήσεις κάθε Σαββατοκύριακο να κατεβαίνεις σπίτι, θα σε ραπίσω! Και να βρείς κανάν γκόμενο. Α ναι, μεγάλο κεφάλαιο αυτό.. Είσαι και αθώα γαμώ το κέρατό μου και θα μπλέξεις με κανά ρετάλι, τη βλέπω τη δουλειά. Καλά, έτσι και αλλιώς πρέπει να φας τις πίκρες σου για να στρώσεις, αλλά είπαμε, να προσέχουμε και λίγο ε? Οι συμβουλές/ρήσεις μου σε αυτό το θέμα είναι κυρίως 2 : α. Δεν μπορείς να φανταστείς τι είναι ικανός ένας άντρας να πεί για να πηδήξει (άκου που σου λέω...) β. Άμα ακούς αγάπες και λουλούδια στη βδομάδα, κόβε λάσπη. Πρόσεχε το παραμύθι! Συνοπτικά : Ξέχνα τα διαβάσματα, κάνε καινούριες παρέες, ξενύχτα, ζήσε ρε.. μην καταντήσεις σαν μια γνωστή που πρώτο έτος, 2 μέρες μετά το τέλος της εξεταστικής δεν μπορούσε να βγεί για καφέ επειδή "είχε διάβασμα" (για τον Ιούνιο ...άστα να παν..) Μικρή εύχομαι όλα καλά να σου πάνε και άμα έχεις κανα ζόρι, το αδέρφι σου εδώ είναι (και οχι μόνο για λεφτά..) και κοίτα, δεν θέλω να επέμβω, αλλά προσπάθησε να μπείς Θεσσαλονίκη. Δεν με χαλάει και σπιτάκι στην Αθηνα, αλλα πάνω θα περάσεις 10000 φορές καλύτερα.. Συμπληρωματικές δηλώσεις : - Το ξέρω οτι πιστεύεις στην παντοτινή φιλία, τις αγνές προθέσεις και το ταλέντο της Britney Spears, αλλά πίστεψέ με αν η καλύτερή σου φίλη έχει ευκαιρία να σου φάει άντρα, κατά πασα πιθανότητα θα το κάνει, οπότε μην εκπλαγείς και πάρα πολύ, ούτε να το πάρεις πολύ βαριά. - Η συγκατοίκηση με μία από τις κολλητές σου από το σχολείο είναι πολύ πιο δύσκολο εγχείρημα από ό,τι φαντάζεσαι - Βάλε νερό στο κρασί σου και σταμάτα να μην σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου. Έχεις να γνωρίσεις μαλάκες και μαλακισμένες που θα πάει σύννεφο. Μην παίρνεις όλες τις αττάκες τοις μετρητοίς. - Έχεις το δικαίωμα της επιλογής παρέας. Μην γίνεσαι πρόβατο, όσους δεν γουστάρεις, όσοι δεν σου κάνουν, διαγράφονται. Δεν χρωστάς τίποτα και σε κανέναν ακόμα - Θα σοκαριστείς όταν δείς πρώτη φορά να κάνουν μπάφους/χαπάκια/κόκες/βενζίνες, αλλά μην δώσεις σημασία. Και μακριά από αυτές τις μαλακίες. (Πρός όσους διαβάζουν : Η απέχθειά μου προς αυτές τις παπαριές έγκειται όχι σε μυξοπαρθενίστικη νοοτροπία αλλά σε κακές προσωπικές εμπειρίες με συγκατοίκους, πρώην γκόμενες κλπ. Ναι δεν γουστάρω, και ναι χαλιέμαι μονο και που το βλέπω) - Συνέχεια στα παραπάνω : Να κάνεις παρέα με ωραίες γυναίκες. Ο αδερφός σου έχει και ανάγκες, και του αρέσουν οι πιτσιρίκες. - Οταν γίνεται μέγκα πάρτυ νομικής, ο αδερφός σου που αγαπάς και σέβεσαι είναι ένα τηλέφωνο μακριά μόνο. - Να πιάσεις σπίτι στο κέντρο, αλλά να έχει 24ωρο πάρκινγκ κοντά για να μην γαμωσταυρίζω οποτε έρχομαι. Αν περάσεις ΠΑΝΩ, θα μείνεις 40 εκκλησιές, όπως ο φανταστικός αδερφός σου. - Δεν πίνεις καφέ ακόμα αλλά θα έχεις σπίτι νες και εσπρέσσο παντα . (Ζητα την παλιά μου εσπρεσσιέρα απο τη μάνα, την έχουμε σπιτι. -οχι τη μάνα, την εσπρεσσιέρα-) - Σημαντική προσθήκη στα ντουλάπια του σπιτιού είναι μακαρόνια και πουμμαρό. ΠΑΝΤΑ θα έχεις σπίτι μακαρόνια και πουμμαρό για τις δυσκολες ώρες της αφραγκίας - Μην υποπέσεις στον ψηλομυτισμό και τη σοβαροφάνεια της Νομικής, μην ψωνιστείς, μην πάρεις ψηλά τον αμανέ, μην τη δείς εισαγγελέας στο πρώτο εξάμηνο, θα πέσει ράβδος.

Η δήλωση του αιώνα

Με τους gay και με τον οποιονδήποτε, δεν έχω καμία διαφορά αν δε με ενοχλεί με τον οποιονδήποτε τρόπο. Αλλά άμα ακούω μαλακίες, οποιανδήποτε σεξουαλική προτίμηση και αν έχει αυτός που τις λέει, έ είναι ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Τη δήλωση του αιώνα την είδα χτες στην τηλεόραση από έναν (νομίζω γνωστό κιόλας) τυπά που έπαιρνε μέρος στην παρέλαση των gay, και ο οποίος διαμαρτυρόταν για τους άδικους νόμους που καταδυναστεύουν τους gay, ένας από τους οποίους του απαγορεύει ως gay να πάρει επίδομα μητρότητας................... Έχετε δει όλοι φαντάζομαι το "The life of Brian" , που στη σκηνή στην αρένα, ο Eric Idle δηλώνει πως θέλει να τον φωνάζουν Loretta και οτι πρέπει να αγωνιστούν για το δικαίωμά του να μείνει έγκυος και να κάνει παιδι. Και οτι η επιθυμία του να μείνει έγκυος είναι συμβολική για τον αγώνα του ενάντια στην ανθρώπινη καταπίεση που δεν τον αφήνει να μείνει έγκυος. Και ο Cleese απαντάει "Μπα, είναι συμβολική για τον αγώνα σου εναντίο της πραγματικότητας".. ακου επίδομα μητρότητας .. σε λίγο θα διαμαρτυρηθείς γιατί δεν παίρνεις και άδεια λεχώνας...
[Υπέρ του δικαιώματος των ομοφιλόφυλων να υιοθετούν παιδιά. Κατά του να λέγεται ο Θανάσης "μητέρα". Πατέρας είναι ακόμα και αν σύντροφός του είναι ο Κώστας. Με τον οποίο έχουν ίδιες πιθανότητες να είναι καλοί γονείς με οποιοδήποτε άλλο ζευγάρι. Για να μην παρεξηγιόμαστε. Κοινώς δεν αντιτάχθηκα στην πράξη, αλλά στην προσφώνηση..]

Δεν μας ******* μουσιού?

Έχω ως αρχή να μην μπλέκομαι γενικότερα σε ιντερνετικές διαφωνίες, διότι μου προκαλούν αφόρητο χασμουρητό και την εντονότατη επιθυμία να ξύσω με μανία τη βουβωνική μου χώρα. Έχω όμως και την τάση να αντιπαθώ σφόδρα κάτι ψευτοδιανοούμενους δημοσιογραφίσκους που θέλουν να μας το παίξουν κάμποσοι και γράφουν βαθυστόχαστες και καλά μελέτες πάνω στην ψυχολογία και το ποιόν όποιου χρησιμοποιεί το ίντερνετ με οποιοδήποτε τρόπο. Αν έσκαγε μύτη κάποιος από τον πλανήτη Magrathea και διάβαζε ένα πρόσφατο άρθρο περί ίντερνετ και χρηστών του, θα αποκόμιζε την εντύπωση πως όσοι το χρησιμοποιούν είναι καμμένοι, χαμηλής νοημοσύνης, ακόμα πιο χαμηλού επιπέδου, και αγάμητοι από τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ. Επίσης υπάρχει και η υπόνοια πως όσοι χρησιμοποιούν το δίκτυο είναι συν τοις άλλοις και ψιλο- έως χοντροανώμαλοι, από αυτούς που βλέπουμε σε ταινίες να ξεπετσιάζονται φορώντας τα εσώρουχα της πεθαμένης γιαγιάς τους. Δεν έχουμε επίπεδο, δεν έχουμε μυαλό, είμαστε άρρωστοι μανιοκαταθλιπτικοί ψυχάκηδες και το δίκτυο είναι η απεγνωσμένη έκκλησή μας πρός τον κόσμο να μας λυπηθεί και να μας κλείσει σε κάποιο ευαγές ίδρυμα αποκατάστασης και σοφρωνισμού. Μπαίνω στο ρημάδι το δίκτυο εδώ και ακριβώς 10 χρόνια. Πράγμα που αυτόματα από ό,τι φαίνεται με κάνει και μένα τουλάχιστον ξάδερφο του Μάνσον, γαμπρό του Κατσούλα και νόθο του Στραγγαλιστή της Βοστώνης. Επίσης μάλλον έχω να κάνω σεξ περισσότερο καιρό και από τον Πάπα, και βλέπω τις γυναίκες ως περιφερόμενα κομμάτια κρέας τα οποία θέλω να βιάσω, κάψω και τεμαχίσω, και όχι κατ ανάγκη με αυτή τη σειρά. Προφανώς πάσχω και από σύνδρομο αυτοπροβολής και μεγαλομανίας μια και αποζητώ απελπισμένα την αναγνώριση των άλλων ανώμαλων που διαβάζουν τα χαμηλού επιπέδου προϊόντα του εγκεφαλικού αυνανισμού μου. Και όλα αυτά πίσω από ένα ρομαντικό μεσαιωνικό ψευδώνυμο που μάλλον δείχνει πως δεν τον παίζω με τα εσώρουχα της γιαγιάς μου αλλά με μεσαιωνικούς κορσέδες και γούνινα βρακάκια. Επίσης κανείς από μας ( Σ.Ψ.Μ.Ε = Σύλλογος Ψυχάκηδων Μπλογκάδων Ελλάδος) δεν έχει κάτι *ενδιαφέρον* να γράψει, όπως καυτά πολιτικά μανιφέστα, οικονομικοκοινωνικές αναλύσεις, σοβαρές καταγκελίες για την λειτουργία του ουροποιητικού συστήματος αντιρρησίων συνείδησης πολιτικών, και του κώλου τα εννιάμερα των σκοταδιστών/εξουσιαστών του θείου Σαμ. Παρ’ολα αυτά εγώ ως χαμηλής νοημοσύνης όν έχω δει εδώ μέσα ένα κάρο νέους επιστήμονες με διαφορετικές ειδικότητες, που αν καθόταν ο καθένας να γράψει *σοβαρά* πράγματα με τα οποία ασχολείται, α. Ελάχιστοι από τους υπόλοιπους θα έχαναν το χρόνο τους για να τα διαβάσουν β.Ακόμα πιο ελάχιστοι θα χαμπάριαζαν γ.Σιγά μην κάτσουμε να γράψουμε αυτά που ασχολούμαστε ολη μας τη μέρα, γιατί κύριε αρχιδιανοούμενε τα blog τα γράφουμε για το χαβαλέ και για να περάσει η ώρα μας. Είμαι σίγουρος πως αν καθόμουν να σας γράψω για την γαμάτη υλοποίηση ενός fixed point lowpass FIR φίλτρου που έκανα σήμερα, και τη σύγκρισή του με ένα double precision floating point, δεν θα σας ενδιέφερε καθόλου μα καθόλου. Α και μην ξεχάσω, βελτιστοποίησα και το σφάλμα στον accumulator ώστε να βγαίνει μηδενικό, με το να περιορίσω το εύρος κβαντισμού, και έτσι έχω ελάχιστο σφάλμα που οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο βήμα του κβαντιστή. Σε λίγο θα κάτσω να φτιάξω και ένα φίλτρο Kalman γιατί έτσι γουστάρω, και αύριο πρέπει να κάτσω να υλοποιήσω και έναν αλγόριθμο edge-detection (μάλλον με μάσκες Sobel), ώστε να ξεχωρίσω τα άκρα των νεφρών στα σπινθηρογραφήματα και μετά να ρίξω απο πάνω έναν boundary tracing για να μπορέσω επιτέλους να περιορίσω τα όριά μου και να βγάλω αθροίσματα φωτεινότητας για το νεφρόγραμμα. Σας ενδιαφέρει αυτό? Ναι, το ξερα. Και είμαι σίγουρος πως ούτε το τι διδάσκει ο i-fallos σας ενδιαφέρει, ούτε οι ιδιότητες των πολυμερισμένων ενώσεων που φτιάχνει η Αλεξάνδρα, ούτε η υλοποίηση του wimax της Κατερίνας, ούτε μπορείτε να καταλάβετε τις παραμέτρους με τις οποίες σχεδιάζει τους καμπύλους τοίχους των κτιρίων της η Εύα, ούτε το τι μαγειρεύει στο εργαστήριό του ο Oneiros, ούτε ούτε ούτε.. Με πιάσατε φανταστικέ δημοσιογράφε? Το νόημα το πιάσατε? Ή είναι τόσο χαμηλού επιπέδου που ο υπερεφυής εγκέφαλός σας δεν μπορεί να κατεβάσει τη λειτουργία του και να το καταλάβει? Μήπως σας εκπλήσσει το γεγονός οτι μπορούμε και γράφουμε κιόλας? Μήπως σας εκπλήσσει το γεγονός ότι εδώ μέσα ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΜΑΣ όταν κάνουμε κανα διάλειμμα από το καθημερινό πήξιμο? Ακόμα και αν γράφουμε την πίκρα μας που μας παράτησε η γκόμενα, ακόμα και αν γράφουμε για το σπυρί που βγάλαμε στο πηγούνι, ακόμα και αν γράφουμε για το πόσο γαμάτα περάσαμε προχτές με τους φίλους μας σε ένα κωλοταβερνείο, εσείς οφείλετε να το σεβαστείτε, και αν οι ζωες μας δεν σας ενδιαφέρουν σταματείστε να διαβάζετε το πως τις περνάμε Μήπως θεωρείτε ότι προσφέρετε κάτι παραπάνω στην κοινωνία από εμάς και άρα έχετε αποκλειστικά εσείς το μοναδικό δικαίωμα να εκφράζετε και να δημοσιοποιείτε τις σκέψεις σας? Και πλανάσθε πλάνην οικτράν αν νομίζετε ότι έχετε και το παραμικρό δικαίωμα να *κρίνετε* το ποιόν μας και τις σκέψεις μας. Έχετε κάθε δικαίωμα να σχολιάσετε και να πείτε τη γνώμη μας, αλλά να μας *κρίνετε* μουσιού, όχι δεν το έχετε. Αυτό το συνάφι ρε διάολε τι μανία που την έχει να την έχει δεί σωτήρας, μεσσίας και κοινωνός του Παγκόσμιου Πνεύματος, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είμαστε τα σκουλήκια που σέρνονται στις αυλές τους. Αει στον Οξαποδώ και συ και ο γρύλλος σου μουσιού Θα λεγα και άλλα, αλλά θα ήταν ολα *μπιπ*.. οξωααααααααααααααααα

Νοσταλγία - μέρος τρίτο

Ανάβω τσιγαράκι, ανοίγω μια καραπαγωμένη μπύρα (ξέρω, είπα πως δεν θα πιω για μερικές μέρες αλλά είπα ψέμματα) και προσκαλώ τις αναμνήσεις από τη Θεσσαλονίκη να σκάσουν μύτη. Και αυτές με ακούν και έρχονται. Πρόθυμες, γυμνασμένες και ημίγυμνες (οχι οχι λάθος αυτό είναι για το θέμα με τις παραλίες ..) Φωτογραφία by me, με μια ZENITH 12XP... Ιούνιος = εξεταστική . Εξεταστική = εντάξει, μπορεί και να διαβάσουμε άμα κάτσει. 8 το πρωί σκάγαμε μύτη στη βιβλιοθήκη. Για όσους δεν έχουν σπουδάσει Θεσσαλονίκη να εξηγήσω πως η κεντρική βιβλιοθήκη του ΑΠΘ έχει ένα τεράστιο αναγνωστήριο στο οποίο και μαζεύεται ένα κάρο κόσμος να διαβάσει. Έτσι λένε όλοι, αλλά το εννοούν -με πολύ αισιόδοξες εκτιμήσεις- ίσως ένα 5% . Το να είσαι εξεταστική Ιουνίου στην βιβλιοθήκη για διάβασμα σημαίνει πως κατά πάσα πιθανότητα α. Δεν έχεις καμία μα καμία όρεξη να διαβάσεις β. Αντίθετα, έχεις μεγάλη όρεξη να κωλοβαρέσεις ασύστολα, να χαζέψεις κανά γυναικάκι, και άμα είσαι στα κέφια σου και στις ορέξεις σου και δεν είσαι και κανάς μούχλας, να της πείς καμιά μαλακία να πιάσεις κουβέντα και να κλείσεις καμιά έξοδο το βράδυ. Και αυτές προφανως το ξέρουν και σκάνε μύτη ντυμένες ανάλογα. Αυτές που θέλουν να διαβάσουν φαίνονται από μακριά. Το ντύσιμό τους και το βλέμμα τους είναι το αντίστοιχο μιας τεράστιας πινακίδας νέον που γράφει "ΜΑΚΡΙΑ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΣΟΒΑΡΗ ,ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΠΤΥΧΙΟ, ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΝΕΥΡΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΑΣΠΟΝΔΥΛΩΝ" (ή κάτι αντίστοιχο). Δεν θα ξεχάσω στην τελευταία μου εξεταστική Ιουνίου, που πραγματικά πήγαινα βιβλιοθήκη να διαβάσω, την ΓΙΑΤΡΙΝΑ. Κάθομαι που λέτε με ένα κάρο σημειώσεις και 2 βιβλια. Το μάθημα ήταν Αλγεβρα 2- Θεωρίδα δακτυλίων και ο αγαπητός Ονειρος θα σας βεβαιώσει πως αν υπήρχε ένα εύκολο μάθημα στη σχολή, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ. Και πάνω που χω πήξει στους ισομορφισμούς, ενδομορφισμούς, δακτυλίους , ιδεώδη κλπ, έρχεται και κάθεται δίπλα μου, Η ΓΙΑΤΡΙΝΑ. Κουβάλαγε ένα τεράστιο ατλα ανατομίας. Ήταν ντυμένη με τα απολύτως απαραίτητα και για μια στιγμή αναρωτήθηκα μήπως είχα διακτινιστεί σε παραλία. Ήταν ψηλή, ξανθοκάτι, και κορμάρα του κερατά. Ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να κάτσει δίπλα μου. Αφού χάζεψα λίγο και σκούπισα το σαλάκι που έτρεχε από τα τρεμάμενα χείλη μου, γύρισα το κεφάλι πάλι στο βιβλίο. Ή μάλλον έδωσα εντολή στο κεφάλι μου να γυρίσει στο βιβλίο αλλά το κεφάλι μου μια και είναι ξερό, αρνήθηκε κατηγορηματικά. Μετά από έναν εσωτερικό τσακωμό νίκησα και ξανάρχισα να διαβάζω για maximal ιδεώδη. Και τι κάνει η παλιο_να_μην_πω_τι ??!??!?! Ανοίγει τον άτλαντα, αράζει σταυροπόδι, βγάζει μια σοκολάτα από την τσάντα της και αρχίζει να την τρώει γλείφοντας τα δάχτυλά της αργά και βασανιστικά. Ε άει στο διάολο κοπέλα μου..Σηκώθηκα, τα μάζεψα, της είπα ότι είναι πολύ μεγάλος πειρασμός και πολύ γυναικάρα για να αντέχω να διαβάζω ήρεμος δίπλα της, μου χαμογέλασε αμήχανα (αλλά με το γνωστό βλέμμα ε-ρε-τι-ανώμαλοι-κυκλοφορούν), με έπιασε τρέμουλο και σηκώθηκα και έφυγα.. Στην εξεταστική του Ιουνίου πάντα είχα γενέθλια, οπότε και τα μαθήματα που έπεφταν μια μέρα πρίν και δύο μέρες μετά, μπιστολιαζόντουσαν αλύπητα. Εκείνη τη φάση όμως δεν με έπαιρνε οπότε και καταδέχτηκα να δώσω μάθημα στα γενεθλιάκια μου, το οποίο αν θυμαμαι καλά ήταν Διαφορικός Λογισμός 2 . Πήραμε το 5αράκι μας και φύγαμε.. Αλλά οι εξεταστικές δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες περίοδοι, ειδικά οι τελευταίες που σε έχει πιάσει η πρεμούρα να πάρεις το πτυχίο. Η νοσταλγία σε πιάνει όταν σκέφτεσαι τα ελεγειακά, αναγεννησιακά, επικά και ρωμαϊκά θα έλεγα τσιμπούσια στο "Ούζου Μέλαθρον" (το οποίο και το έχει μαθηματικός). Τα λαδομπούκια στα σαγανάκια γαρίδες, οι βίαιες μάχες πάνω από το φοντύ του διαβόλου και τα χασκόγελα με τα βυζάκια της Μαρίας (κοτόπουλο με κάρρυ μέσα σε σφολιάτα βυζόσχημη). Η νοσταλγία σε πιάνει όταν σκέφτεσαι την διαδρομή 40 εκκλησιές - Εθνικής Αμύνης- Εγνατία- Ναυαρίνου έτσι γύρω στις 9 το βράδυ για να πας παραλία να πιείς τον προξενύχτιο καφέ. Και ο κόσμος της Θεσσαλονίκης. Αυτό το "χαλαρά" που πάντα γούσταρα και απο το οποίο δεν έχω ξεκολλήσει παρά σε πολύ μεμονωμένες στιγμές της ζωής μου. Η τσάρκα στον δίπλα στον Θερμαϊκό και οι φιλοσοφικές/μελλοντολογικές κλπ συζητήσεις με φίλους ή οι αμήχανες προσεγγιστικές συζητήσεις σε περίπτωση γκομενακίου. Και μετά ένα ποτάκι στο Catanu , που βρίσκαμε όλη τη σάρα και τη μάρα απο την ΣΘΕ. Απο Μαθηματικο, Γεωλογικό, Βιολογικό, Φυσικό κλπ, ένα τσούρμο, μια παρέα εκεί πέρα. Τα πάρτυ που γίνονταν στο Catanu είναι από τις πλέον ευχάριστες αναμνήσεις μου. Δεν μου χει ξανατύχει να πηγαίνω σε ένα μαγαζί τίγκα, με καμιά 200ρια ατομα και να τους ξέρω ΟΛΟΥΣ. Και αυτός ο καναπές πίσω (κάποιος τον έκλεψε πριν 2 χρονια - ναι ρε τον κλέψανε οι χυδαίοι. Πήραν τον καναπέ και έφυγαν) άμα είχε στόμα να μιλήσει εμείς δεν θα είχαμε μούτρα να κυκλοφορήσουμε. Είχε και ωραίες σερβιτόρες πάντα. (Νικολάκη θυμάσαι αγόρι μου τι καψούρα είχες φάει? θυμάσαι την αττάκα "Που πας ρε Νίκο από το χωμάτινο να παίξεις champions league?" ? ). Την έφαγα και εγώ μια τέτοια ζημιά, αλλά σε μια επάνοδο αφότου είχα φύγει οποτε δεν μπαίνει η ιστορία αυτή στο "νοσταλγία". Στα αποκριάτικα πάρτυ γινόταν της ξεφτίλας. Στο 5ο έτος μου, ενθυμούμαι, κάναμε πάρτι Παρασκευή στη σχολή, όπου και είχαμε χορηγία απο dewars,bombay και Lucky strike, και έγινε όχι της πουτάνας, έγινε της ακριβής και χλιδάτης πουτάνας. Είχαμε τσάμπα ποτά, είχαμε βάλει ένα 500ρικο είσοδο και μετά έπινε ο καθένας οσο ήθελε. Και ήπιαμε τα κέρατά μας τα δίφορα. Ήμουν τόσο κομμάτια που δεν κατάλαβα οτι μια συμφοιτήτριά μου μου κωλοτριβόταν και συνεπώς δεν έκανα τίποτα. ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΛΑΚΙΑ, ήταν από τις δαχτυλοδεικτούμενες στη σχολή.Θυμάμαι σε κάποια φάση να λούζω τον Μανώλη με κάποιο αλκοολούχο ενώ χόρευε γυφτοτσιφτετέλια αλλα δεν είμαι σίγουρος γιατί υπο κανονικές συνθήκες θα με είχε λούσει και αυτός και κάτι τέτοιο δεν θυμάμαι. Θυμάμαι τον Ντάφυ να την έχει πέσει σε ο,τι δεν είχε τσουτσούνι, και την Κ να με βρίζει για μια παλιά μου καψούρα. Πάντως τελικα μας περίσσεψαν ποτά κιολας. Είχα σπίτι μετά κάβα Dewars και Bombay για κανα δίμηνο. Και την επόμενη μέρα καπάκι αποκριάτικο πάρτυ στο Catanu, που έσκασα μύτη ντυμένος πουλί του παραδείσου. (Πρέπει να πάρω αυτές τις φωτογραφίες, είναι απείρου κάλλους). Εκείνες τις 4 μέρες ήμουν διαρκώς κομματιασμένος, γελαστός και χαρούμενος και μετά κοιμόμουν για κανα 2ήμερο για να συνέλθω. Αλλά έπρεπε να πάρουμε πτυχίο κάποια στιγμή. Και αυτό σήμαινε ότι από ένα σημείο και μετά κομμένοι οι έρωτες (μεγάλος αντιπτυχιακός παράγων), τα πολλά ξενύχτια, και η πολύ κωλοβάρα. Και έρωτας έπαιζε αλλά κατεπνίγη ως κουνέλι ή ως γατί, όπως θέτε.(Έτσι και αλλιώς απο αυτήν πόρτα θα έτρωγα οπότε, άσε το να πάει στο διάολο). Ολα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν. Η ευτυχία μετριέται σε στιγμές και δεν γίνεται να είσαι συνέχεια ευτυχισμένος, και λοιπές γλυκανάλατες παπαριές. Συνειδητοποίησα πόσο ευτυχισμένος ήμουν εκεί πάνω, πόσο όμορφα αισθανόμουν και πόσο ανεξάντλητη πηγή χαράς θα ήταν οι αναμνήσεις από αυτά τα χρόνια, τη στιγμή που κάθισα στο κέντρο του άδειου πλέον δωματιου μου, πάνω σε μια κούτα με βιβλία. Η γκαρσονιερούλα μου στην Αγαθουπόλεως είχε αδειάσει. Παντού κούτες. Πάνε οι αφίσες απο τους τοίχους. (Θέμα πολλών διενέξεων με διάφορους άσχετους και σχετικούς και δει γυναίκες που τρομαζαν απο αυτές). Οι τοίχοι φαίνονταν και πάλι. Και στην πόρτα δεν υπήρχε πλέον το κολλάζ απο φωτογραφίες. Και αυτή άδεια, άσπρη. Και εκεί με πήραν τα ζουμιά. Για λίγο όμως. Γιατί κατάλαβα οτι ήμουν αρκετά τυχερός που πέρασα αυτά που πέρασα πάνω, και πιο τυχερός που είχα πολλά να θυμάμαι και να με συγκινούν. Όσα χρόνια και αν περάσουν.. Από τότε έχω πάει πολλές φορές πάνω. Αλλά όχι όσες θα ήθελα. Θα ήθελα πολύ να καταλήξω κάποια στιγμή στην πολυαγαπημένη μου Θεσσαλονίκη. Να με ξαναπούν χαμουτζή, να μου την πούν για τη λεμονίτα και να τους την πω εγώ για την ασπιρίνη (αν θελετε εξηγήσεις για αυτό, ρωτήστε). Να ξυπνήσω Σάββατο πρωί και να κατέβω παραλία για φραπεδιά. ( Και -κρυφός πόθος- να πάρω Σαλονικιά, γιατί μπορεί να μου έβγαλαν το λάδι, αλλά είναι κγμ τις γυναίκες :)) Α ρε Σαλόνικα με τα ωραία σου.. Πρέπει να ανέβω το συντομότερον..

Ωραίουα μου Magrathea!

Μπορεί να είμεθα σοβαροί, μορφωμένοι, έξυπνοι, καλλιεργημένοι και γενικότερα κγμ τους τύπους (και τα καλάμια μας είναι βελτίστης ποιότητος) αλλά έχουμε και άλλα προτσόντα. Και επειδή το σοβάρεψα στο προηγούμενο ας ρίξουμε κάτι ελαφρο τώρα για να αλλάξει ο κλίμας . Σας έχω μια συνταγή : Πάρτε 6 καλούς φίλους, 2 κιθάρες, ένα εξοχικό, 2 καφάσια μπύρα, ενάμισι κιλό ρακή, ένα μπουκάλι Πλωμάρι (αυτό μας έσκισε στο τέλος), 1 κοντοσούβλι (περίπου 2 κιλά),μερικά λουκάνικα και διάφορα παρελκόμενα. Καθίστε τους απο τις 6 το απόγευμα και αρχίστε να τους ποτίζετε και να τους ταίζετε. Περίπου στις 4 το πρωί θα ουρλιάζετε ολοι "Και εγώ σ'αγαπώ γαμώ το *beep* μου" στο καπάκι "Σπασμένο καράβιιιιιιιι" και μετά λίγο Στανίση σε μιξ με U2 (Μη με ρωτησετε πως,αλλά έγινε). Την επόμενη μέρα ξυπνήστε, πιείτε καφέ, πάτε παραλία, κοπανήστε ακομα μερικές μπύρες, γυρίστε σπίτι και ξανακάντε μια σχεδόν από τα ίδια. Τα αποτελέσματα είναι τα εξής : α. Θα μεγαλώσουν οι μπάκες κατά 5 εκατοστά στάνταρ β. Θα κολλήσετε κάποια άθλια και σουρρεαλιστική αττάκα ( στην περίπτωσή μας "Magrathea!" -με το χέρι να δείχνει το άπειρο- , "ωραίουα", "Ηπιαμε και ουζο? Το ξερα οτι κάποια μαλακία κάναμε!", "Ο σκύλος σου δαγκώνει?" ) γ. Θα γυρίσετε από το τριήμερο πλήρως ανανεωμένοι, με μαύρους κύκλους στο ματάκι, γαμάτες φωτογραφίες και τρελλά κέφια. οπως εγώ τώρα. Καλά ήταν. Οχι ψέμματα. Καλή είναι καρέκλα, το ποτήρι, η τηλεόρασή μου. ΓΑΜΑΤΑ ήταν!

Ο Goedel, η λογική και εγώ

Σήμερα έχω όρεξη για σοβαρά πράγματα. Και προειδοποιώ, για το 99.99% αυτών που θα το διαβάσουν το κείμενο θα είναι άκρως βαρετό και ανούσιο. Μονο στον i-fallo ελπίζω για θετικά σχόλια :) Ήταν το 97 όταν άκουσα πρώτη φορά για τον Kurt Goedel. Είχα βαρεθεί τη ζωή μου στη σχολή και έψαχνα να βρώ κανά μάθημα επιλογής ενδιαφέρον. Και πήρα "Μαθηματική Λογική Ι". Και μου φυγε η μαγκιά. Το μάθημα ήταν παλούκι, ζόρι, δύσκολο και δύστροπο. Αλλά ω! ήταν εκπληκτικά ενδιαφέρον, σε καθήλωνε και σε πόρωνε με τα τρίκ και τα παιχνίδια και τα προβλήματά του. Φανταστείτε καθημερινές σπαζοκεφαλιές που λέμε με τους φίλους (Κλασσικό παράδειγμα οι 2 τύποι που ο ένας λέει πάντα ψέμματα και ο άλλος πάντα αλήθεια, και συ θες να βρεις με μια ερώτηση μόνο ποιον δρόμο πρέπει να πάρεις), να διαστρεβλώνονται, να απογειώνονται και να σου σκάνε στη μάπα ως γαργαλιστικά και βασανιστικά προβλήματα. Ήταν το πρώτο μάθημα που με εκανε να ξενυχτήσω ευχαρίστως πάνω από ένα ρημαδοπρόβλημα, με τσιγάρα και καφέδες, και το πρώτο μάθημα που με έκανε να νοιώσω οτι ναι ρε πούστη μου, γίνομαι μαθηματικός.Και το πρώτο μάθημα που με δίδαξε την διαφορά μεταξύ επαγωγικής και παραγωγικής λογικής στην επιστήμη.. Σε αυτό συνέβαλλε και ο καθηγητής, ο κ.Τζουβάρας, που πραγματικά είναι από τους λίγους καθηγητηές εκεί πάνω στον οποίο βγάζω το καπέλο. Εξαιρετικός επιστήμονας, διαβασμένος, και με απίστευτη μεταδοτικότητα. Το μάθημα το παρακολουθούσαμε 3 άτομα (ήταν επιλογής και από αυτά που απέφευγε ολος ο κόσμος) και τα δίωρα γίνονταν πολλές φορές τρίωρα και τετράωρα απο την πόρωση που μας έπιανε. Εκεί μάθαμε και για τον Goedel και μας έφυγε το κλαπέτο. Ο τομέας της μαθηματικής λογικής είναι για μένα ένα είδος μετα-μαθηματικών. Είναι τα μαθηματικά των μαθηματικών. Η ανάλυση και επεξεργασία των λογικών βάσεων τους.Είναι η μελέτη των εννοιών της απόδειξης και του υπολογισμού ως κομματιών των θεμελίων των μαθηματικών. Καί εκεί ο Kurt Goedel ,σε κοινή απλή γλώσσα, έκανε σεξ και χειροδίκησε, κοινώς ,γάμησε και έδειρε. Ο τύπος είναι υπεύθυνος για τα θεωρήματα μη-πληρότητας τα οποία συντάραξαν τον απλοϊκό μαθηματικό του μεσοπολέμου. Τα θεωρήματα ουσιαστικά αποδεικνύουν το εξής : Οτι σε όλα τα αναδρομικά αξιωματικά σύστηματα αριθμών πάντα θα υπάρχει μια πρόταση η οποία δεν θα μπορεί να αποδειχθεί ή ανταποδειχθεί με τα υπάρχοντα αξιώματα του συστήματος. Με πιο απλά λόγια ο τύπος απέδειξε οτι πάντα θα υπάρχει κάτι το οποίο για να το αποδείξουμε θα πρέπει να φτιάχνουμε κάτι άλλο. Κοινώς απέδειξε οτι τα μαθηματικά ποτέ δεν θα τελειώσουν, και αναγνωρίζω οτι για το 99% του κόσμου αυτό ειναι παντελώς αδιάφορο αλλά ο καθένας με την κάβλα του, άλλος ενθουσιάζεται με την χλοοκοπτική άλλος με την ζωγραφική, εγώ ο καμμένος με αυτά.. Επισης ο ερίφης ο Goedel απέδειξε και κάτι άλλο που και αυτό και αν έκανε τους μαθηματικούς να κλάσουν μέντες ,και το οποίο είχε σχέση με την υπόθεση του συνεχούς και την θεωρία του Cantor, αλλά αυτά είναι απο τα πολύ βαριά... Ο τομέας της μαθηματικής λογικής είναι περίεργος . Δεν είναι μόνο μαθηματικά. Είναι ένα υβρίδιο μαθηματικών και φιλοσοφίας. Και αν μπλέξεις λίγο με αυτό, στάνταρ θα αλλάξεις τρόπο σκέψης. Εμένα με επηρρέασε πολύ πάντως. Οι έννοιες της συνέπειας και της συνάφειας απόκτησαν άλλο νόημα. Το ίδιο και η αντίφαση, η απόδειξη, η πρόταση. Και πάνω από όλα αυτα ο τρελλάρας ο Goedel, μαζί με τον Russel και τον Wietgenstein. Ηταν ολοι τους καμμένοι.Τελείως. O Goedel απο ένα σημείο και μετά έφυγε τελείως, κανονικά και με τη βούλα. Ήταν κλεισμένος σπίτι του και όταν ήθελε να δώσει καμια αποδειξη στον έξω κόσμο, φωναζε έναν τύπο, μισάνοιγε την πόρτα,έβγαζε το χέρι απέξω και του το δινε χωρίς καν να τον κοιτάξει. Μετά λέει τον έπιασε σύνδρομο καταδίωξης και κάτι άλλες παράνοιες, και ήταν πεπεισμένος ότι τον κυνηγάγαν να τον δηλητηριάσουν. Τελικά πέθανε στο σπίτι του απο ασιτία, καθως δεν ακούμπαγε το "δηλητηριασμένο" φαγητό του. Άρα ποιο είναι το λογικό δίδαγμα? Κάτσε αγόρι μου στα αυγά σου και μην πολυασχολείσαι με αυτά, αλλιώς θα καταντήσεις καμμένος και πεινασμένος.. (οπως καταλαβαίνετε την Μαθηματική Λογική Ι δεν την πέρασα ποτέ. Έπαιξε αρνητική βαθμολογία και τον ήπιαμε. Παρ όλα αυτά, ακόμα όποτε πιάνω κανά τέτοιο βιβλίο στα χέρια μου γουστάρω απίστευτα.. ) Παράδοξα : Μια συνέπεια ενός θεωρήματους του οποίου αυτή τη στιγμή αδυνατώ να θυμηθώ τον εμπνευστή (αν και είναι πόρισμα του πορίσματος του παραπορίσματος μιας παραλλαγής στο παράδοξο Banach-Tarski, είναι πως μπορούμε να κόψουμε τον φλοιό ενός πορτοκαλιού με τέτοιο τρόπο ώστε αν τον ξανασυνθέσουμε να έχουμε μια σφαίρα με τον όγκο του ήλιου. Πάρτε και την απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Με την οποία διαφωνώ, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω :) Το παράδοξο του Russel : Προσπαθείστε να σκεφτείτε ένα σύνολο του οποίου τα στοιχεία ανήκουν σε αυτό αν και μόνο αν δεν ανήκουν σε αυτό. :) (Θα το χετε ακούσει ίσως στην έκδοση με τον κουρέα που κουρεύει μόνο όσους δεν κουρεύονται μόνοι τους) Και ένα πρόβλημα : "Λέω ψέμματα" . Αυτό που λέω είναι αληθές ή ψευδές? :) καλά ξεμπερδέματα

"Τάκη πάμε στο ΝΑΟ?" -Η γυναίκα η Χόντος Σέντερ

Διάβασα πρίν 10 λεπτάκια ένα κείμενο -update : -της Νυχτερινής τύπισσας(συγνώμη δεν είχα πάρει πρέφα) στο οποίο περιέγραφε έναν πολύ γνωστό τύπο γκόμενας (και όχι γυναίκας, κοπέλας κλπ κλπ) που τα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί ευρέως. Αγρυπνείτε! Είναι δίπλα σας, απέναντί σας, στο περίπτερο, στο σουβλατζίδικο, στον κινηματογράφο, στο μετρό, στον ηλεκτρικό, κάτω απο το κρεβάτι και μέσα στη ντουλάπα σας, στο νεροχύτη και πίσω απο το πλυντήριο (τι? δεν γράφω για τις κατσαρίδες?αχεμ..ναι σωστά σωστά..).. Και το κακό είναι πως στον αντρικό πληθυσμό έχει μεγάλες επιτυχίες. Αν δεν ανοίξει το στόμα της. Και αν δεν προσέξετε τα ρούχα που φοράει. Και τα νύχια της. Και το βάψιμό της. Τέλος πάντων θα σας άρεσε αν την βλέπατε γυμνή και σε φωτογραφία. Είναι η γυναίκα Χόντος, η γυναίκα Σκάσε-Τάκη-Εγώ-Μιλάω-Τώρα, η γυναίκα Σιγά-μην-σου-κάνω-καφέ-κάνε-μόνος-σου. Ακολουθεί γενική ανάλυση της ράτσας. Είχατε όλοι στάνταρ μια ξανθιά συμμαθήτρια, που στην β γυμνασίου προσπαθούσε απεγνωσμένα να μάθει οτι τα ρήματα καταλήγουν σε -ω και όχι -ο, και έγραφε το όνομά της Βάσο και όχι Βάσω. (Καλά για 'Βασιλική' δεν το συζητάμε, επειδή ήταν και σοσιαλίστρια δεν το χρησιμοποιούσε για να μην την περάσουν για βασιλοχουντικιά κλπ ). Αυτή η συμμαθήτριά σας ασχολούνταν συνεχως με τα νύχια της, είχε από τότε τσιριχτή σπαστική φωνή και έβγαινε τα βράδια με τους γνωστούς τύπους με το πράσινο μπουφάν, το πειραγμένο παπί και τα μεγάλα αυτιά. Στις καταλήψεις ήταν πρώτη και όταν έπιανε στο χέρι τη ντουντούκα οι τσιρίδες της ακουγόντουσαν σε όλη την Αττικοβοιωτία. Συνθήματα όπως "εδώ θα γίνει ο τάφος σας" , "δεν υποχωρούμε αν δεν δικαιωθούμε", και "Το μέλλον ανήκει σε μας" (ναι μωρή ποιος το χασε για να το βρείς εσύ), τα οποία συνθήματα ήσουν σίγουρος πως ακόμα και προφορικά, ανορθόγραφα τα λεγε. Μετά τελείωσε το σχολείο και ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι στους δρόμους της ζωής. Η γυναίκα Χόντος Σέντερ έχει βασικό επίκεντρο στην κοσμοθεωρία της : Τον εαυτό της. Όλοι οι υπόλοιποι γύρω της είναι ταπεινά και ποταπά δίποδα πλάσματα (το "ποταπός" μην της το πείτε ποτέ, θα ψάχνει λεξικά) που έχουν ως χρέος τους να την υπηρετούν και να της διευκολύνουν τη ζωή.Η τσιριχτή της φωνή δεν την έχει αφήσει από το γυμνάσιο, την διατηρεί σε τέλεια φόρμα και την επιδεικνύει όπως θα επιδείκνυε ένας μπαμπουϊνος τον κώλο του και ένα παγώνι τα φτερά του. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στις περιπτώσεις τσιρίδας σε συνδυασμό με ένρινη φωνή, πράγμα που προσωπικά βρίσκω βασανιστικότερο και από ο,τιδήποτε θα μπορούσε να μου κάνει ένας επαγγελματίας Ιεροεξεταστής. Την ακούς και φρικάρεις. Και αυτά τα επιφωνήματα... Προ ολίγων ημερών είχα ανέβει Αθήνα και έριξα ένα σουλάτσο Κολωνάκι-Σύνταγμα-Ερμού-Μοναστηράκι έτσι για να γουστάρω. Και τις έβλεπες στις βιτρίνες να ουρλιάζουν "ααααααααααααχ δεν το πιστεύωωωωωωωωωωω το χει και σε ροοοοοζ" (πίστευε και μη ερεύνα μωρή) "θα το χει στο νούμερό μουυυυυυυυυυ?αχ αχ αχ αχ αχ να το χειιιι"-ναζιάρικα (είσαι τόσο μεγάλο νούμερο που ο πωλητής χρειάζεται κομπιουτεράκι για να το βρει). "ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΚΟΙΤΑ ΚΑΤΙ ΓΟΒΕΣ ΜΑΡΙΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" (άμα ήμουν η Μαρίνα και μου ριχναν τετοια τσιριδα στο αυτί σίγουρα θα είχα πεθάνει απο εσωτερική αιμορραγία). Είναι ντυμένες σε αποχρώσεις του ροζ και του λευκού, που δεν λέω ,οταν το ρούχο είναι καλόγουστο προφανώς και δεν με χαλάει, αλλά αυτά που φοράνε είναι συνήθως και εξωφρενικά ακριβά και εξωφρενικά άθλια. Πάλι ακολουθούν τη νοοτροπία Παγώνι-Μπαμπουϊνος-Προσέξτε με ολοι ΤΩΡΑ. Και προχωράνε αγκαζέ με τις τσάντες. Σαν τσαμπιά. Και σκουντάνε τον κόσμο και χαζογελάνε. Και πού διάολο είναι ένα δίκανο όταν το έχεις πραγματικά ανάγκη? έστω ένα σφυρί, κάτι... Περνάμε στο θέμα της κοινωνικής συμπεριφοράς και επικοινωνιακών ικανοτήτων τους. Μέχρι να κάτσεις σε τραπέζι μαζί τους (ω ναι ω ναι, το πέρασα και αυτο) δεν πιστεύεις οτι α. μπορούν να μιλάνε τόσο γρήγορα β.να μην αφήνουν κανεναν να μιλήσει γ.να μην λένε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ δ. να τα ξέρουν ΟΛΑ, αλλά να μην έχουν ιδέα για ΤΙΠΟΤΑ. ε. να βιάζουν την ελληνική γλώσσα με ρυθμό 15 λέξεις / sec. 'Η μάλλον το ψιλιάζεσαι αλλά έχεις ακουστά μονο για την κορυφή του παγόβουνου και κανένας πούστης δεν σε έχει προειδοποιήσει για το από κάτω. Ειδικά όταν έχουν βρεί και τον κατάλληλο γκόμενο-θύμα να της συνοδεύει γίνονται συν τοις άλλοις ΚΑΙ σκύλες-κτητικές-dominatrix "Σταμάτα Τάκη εγώ μιλάω τώρα" (α ρε κακομοίρη Τάκη.. πάρε το πειραγμένο 106 σου και άντε..) "Αχ Τάκη, θα άμε αύριο στο Ναό?" -Εκεί αναρωτιέσαι, μπα, θέλει να πάει Σούνιο? αλλά μπά.. "Ναι γιατί θα κατέβουμε κέντρο και θέλω να περάσω απο το Ναό" -Τον Παρθενωνα εννοεί?..ή τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη? "Εχει βγάλει η Εστε Λοντερ/ Λορεαλ ένα καινούριο μανό που στραφταλίζει στον ήλιο, φωσφορίζει στο φεγγάρι, ψήνει μουσακά και φτιάχνει φραπέ" .. -Ρε διάολε εκεί κατάντησαν οι εκκλησίες, να πουλάνε καλλυντικα?. "Αχ ναι μπράβο θα πάμε.. δεν μπορώ ,αμα πάω κέντρο και δεν πάω στον Χοντο, κάτι θα πάθω" -Ας ελπίσουμε χειρότερο από αυτό που πάθαμε εμείς.. "Σε ποιά οδός είναι το μαγαζί?" -δεν ξέρω γιατί ρε νυχτερινέ τύπε αλλά αυτό με την οδό το έχουν ΟΛΕΣ..Και ξέρετε και σε ποιο άλλο έχουν πρόβλημα? στο "ενδιαφέρων ιδέα" :). Ιδιαίτερη πλάκα -άμα αποστασιοποιηθείς- έχουν όταν πάνε να μπλεχτούν σε σοβαρή συζήτηση. Οποιουδήποτε είδους. Πρέπει σώνει και καλά να αποδείξουν οτι ΞΕΡΟΥΝ. Και αποδεικνύουν οτι ξέρουν. Την τύφλα τους. Να βλέπεις να μπερδεύουν τον Αραφάτ με τον Μάο Τσε Τούνγκ... να βλέπεις να μπλέκουν τον Μέγα Αλέξανδρο με τον "Μέγα" Κωνσταντίνο ( "-Να βρε, ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ μας έφερε τον Χριστιανισμό,άθεε." " -Μακεδόνας?!?!?!" "-Ε απο πού ήτανε ο Μέγας Αλέξανδρος, απο την Κατερίνη".... Ναι, είχε και εξοχικό στην Επανωμή δίπλα στον φίλο μου τον Πάνο. Και ναιιι σουυυρ αν δεν ήταν και αυτός, ακόμα ειδωλολάτρες θα ήμασταν.). Το άλλο γέλιο είναι όταν πάνε να το παίξουν κοσμοπολίτισες σε ψιλοκαλό εστιατόριο και πάνε να παραγγείλουν φαγητό με ξένο όνομα. "Λέω να πάρω μακαρονάδα Αλ Ρέστο"- προσέχτε, με "ρό"" ... Άστο,χέστο "Ένα φιλέτο σινιέ παρακαλώ" -Έχει ιδιόχειρη υπογραφή του Αρμάνι στην ούγια "Τα σαμπιγκνόνς τί είναι?" . Μανιτάρια. Το λέει. Δίπλα. Το κακό είναι πως δεν επιδέχονται βελτίωσης, τσινάνε άσχημα άμα τους πείς και κάτι και στραβώνουν, μουτρώνουν, και ο Τάκης το βράδυ εκτός του οτι δέν σπρώχνει , ακούει κρεβατομουρμούρα και μετά την άλλη μέρα γκρινιάζει σε σένα. Απαιτούν και ακριβά δώρα. Ο Τάκης έχει σύμφωνα με αυτές την ηθική υποχρέωση να τους τα σκάει. Χοντρά όμως. Είναι δυναμικές και ανεξάρτητες όπως υποστηρίζουν αλλά σκοπός της ζωής τους είναι να βρούν καλό σπόνσορα, να γυρνάνε με το αυτοκίνητο που τους αγόρασε ο μπαμπάς τους, να φοράνε ροζ ρούχα, να πηγαίνουν για καφέ με τις φίλες τους, να μη δουλεύουν, να παντρευτούν τον σπόνσορα, να φτιάξουν ένα ελεεινά πανάκριβο και κιτς σπίτι , στο οποίο δεν θα μπορείς να καπνίσεις, να πιείς μπύρες, να κάτσεις στον καναπέ, να κάτσεις στην καρέκλα, να κάτσεις οπουδήποτε. Θα μπορείς απλά να μπαίνεις και να το κοιτάς, και μετά θα παίρνεις τον πούλο. Φυσικά και ΔΕΝ ξέρουν ούτε πρόκειται ποτέ να μάθουν να μαγειρεύουν, γιατί θα μένουν πάντα κοντά στη μάνα τους και αυτή θα τις ταϊζει. Και άμα σκάσει κανας επισκέπτης έτσι πρόχειρα, κανας φιλος του γαμπρού, οι πιτσαρίες και τα περισσότερα σουβλατζίδικα έχουν delivery μεχρι τις 2, και μερικά διανυκτερεύουν κιολας. Και θα φάτε έξω! μη λερώσετε το σεμεδάκι! Και μην κάνετε ποτέ το έγκλημα να της ζητήσετε να φτιάξει καφέ. Εκτός του οτι θα πάθει αναφυλαξία, θα κοιτάξει τον Τάκη με μίσος και "ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΕΚΕΙΝΟ" και ο κακομοιρης ο Τάκης θα σηκωθεί να σου φτιάξει αυτός. Σε πλαστικό ποτήρι γιατι α.τα γυάλινα ειναι πανάκριβα και β.σιγά μην πλένει η πριγκηπέσσα. Ούτε στο πλυντήριο πιάτων δεν απλώνει το κουλάδι της να τα βάλει. Και ο Τάκης θα ζήσει ευτυχισμένος μια ζωή με μια χαζοβιόλα που θα πασαλείβεται με διάφορα πασπαλιψατέρ ολη τη μέρα, θα του αμολήσει και δυό κουτσούβελα να γουστάρει. Μετά ή θα παραμείνει αιώνια κοκέτα ακόμα και στα 60 της και γαία πυρί μιχθείτω για τον Τάκη, τα παιδιά, τον κόσμο όλο ή θα παχύνει και θα γίνει σαν σαμπρέλα, στα 40 το βυζί θα φτάσει στο γόνατο και θα ζητάει επίμονα πλαστικές ουρλιάζοντας, η φωνή θα γίνεται όλο και πιο τσιριχτή και η αδιαφορία της για τα πάντα ολο και πιο έκδηλη. Για το μόνο που δεν θα αδιαφορεί θα είναι για τον εαυτόύλη της και για τα "χρόνια που της έφαγε ο Τάκης".Ακόμα θα νομίζει οτι τα Γιάννενα είναι ανάμεσα στην Καλαμάτα και την Πάτρα , οτι η Πελοπόννησος ανήκει στις Κυκλάδες και οτι η Κοζάνη είναι δίπλα στη Λωζάνη. Ακόμα θα μπλέκει τον Αραφάτ με τον Μάο, τον Χίτλερ με τον Μαρκεζίνη και την Κρουέλλα Ντε Βιλ με την Βάσω Παπανδρέου (καλά αυτό δεν ειναι και ιδιαιτερα δύσκολο). Και ακόμα θα ψάχνει την οδός που βρίσκεται το ιατρείο ενός πλαστικού με μια ενδιαφέρων θεραπεία Εγώ τους απανταχού Τάκηδες λυπάμαι πάντως..

Νοσταλγία - μέρος δεύτερο

Ντισκλέϊμερ : Αυτό θα είναι μεγάλο.. και πάλι όχι οσο μεγάλο όσο θα πρεπε. Αύγουστος 1995. Σκάνε μύτη αποτελέσματα στο σχολείο και μέχρι να ξεκινήσω από το σπίτι να κατέβω να τα δώ ήξερα οτι η τύχη μου είχε χαμογελάσει και έφευγα για Θεσσαλονίκη. Η πλατεία δεν ήταν γεμάτη, ήταν όμως το τραίνο. Τίγκα στα 18χρονα που ανεβαίνανε με μανάδες και πατεράδες στον αγώνα εύρεσης κατοικίας. Θα μπορούσα να γράψω διάφορα τραγελαφικά σκηνικά από το τραίνο αυτό, αλλά θα ήταν ψέμματα γιατί δεν θυμάμαι τίποτα απο κει μέσα, παρά μόνο την ανυπομονησία μου. Ήμουν από αυτούς που δεν φοβόντουσαν να φύγουν από το σπίτι, που δεν τρομάζαν στη σκέψη να μείνουν μόνοι τους και που δεν είχαν ανάγκη τη μαμά τους για να τους πει πως να βράσουν αυγά. Δεν ήμουν ο μάγκας του χωριού, κάθε άλλο, απλά ήμουν απο μικρός ιδιαίτερα ανεξάρτητο άτομο. Φτάνουμε πάνω. Μας φιλοξενούσε ένα άλλο παλικάρι από την πόλη μου που ήταν και αυτός στο Μαθηματικό (βγάζει έξυπνα παιδιά το κατσικοχώρι μας :P). Με το που σκάμε μύτη σπίτι του, έρχεται το πρώτο "σοκ" περί φοιτητικού σπιτιού και ζωής. Και αυτός 40 εκκλησιές έμενε, στη Σαμακοβίου. Μεγάλο σπίτι και άνετο. Είχε και συγκάτοικο .Περίοδος που ξεκίναγε εξεταστική σε λίγες μέρες. Το σπίτι άνω κάτω. Κουτάκια από μπύρες, φραπεδιές μισοπιωμένες, τασάκια τίγκα και το πουλί να παίζει. Οχι αυτό το πουλί ρε ζώα. "ο αετός πεθαίνει στον αέρα" ..Αυτό το πουλί. Αράζουμε λίγο, την κάνει η μάνα για να πάρει καμιά εφημερίδα, και σκάνε μύτη απο το διπλανό διαμέρισμα τα θηλυκά με τα μποξεράκια. Πρέπει να είχα στο πρόσωπό μου ζωγραφισμένο το απλανές και ηλίθιο χαμόγελο ανθρώπου με τη βέβαιη πεποίθηση πως βρίσκεται στον παράδεισο. Χαλαρότης, ιλαρότης ,συστάσεις κλπ κλπ. Εκείνο το βράδυ ήταν η πρώτη μου έξοδος μετά βαϊων και κλάδων στα "Μπλέ Παράθυρα" ένα ρεμπετομάγαζο κάτω απο τις εστίες. Είχα βεβαιωθεί πλέον πως η ζωή απο κει και πέρα θα ήταν τουλάχιστον άξια για καταγραφή ,δικαιώματα ταινίας κλπ κλπ. Εντάξει, ο ενθουσιασμός του πρωτάρη. Βρήκα τελικά σπίτι σχετικά εύκολα , και κονόμησα και συγκάτοικο. Άγνωστο. Αυτό ήταν λάθος. Μεγάλο. Ο συγκάτοικος ήταν φανατικός καταναλωτής και συχνά πυκνά μεγαλέμπορος αρωματικών χορταρικών μια και προερχόταν από πόλη-παραγωγό. Βαρέθηκα να μυρίζω αυτή τη μπόχα και να μαζευω πτώματα από τα πατώματα. Δεν είχαν μέτρο οι καριόληδες. Ολη μέρα. Μα όλη μέρα. Το ότι ήταν συνέχεια χρέπια και ελεεινοί ήταν και ο λόγος που το σιχάθηκα τόσο που δεν δοκίμασα ποτέ και ακόμα όταν το μυρίζω μου χαλάει η διάθεση. Απο κείνον γνώρισα και τον πρώτο φοιτητικό έρωτα. Μια εκλεκτή κυρία και πελάτισσα του μεγαλέμπορου. Αυτή έκανε και διάφορα άλλα όπως πχ βενζίνη. Ομολογώ οτι απορώ και γω πως κατάφερα και επιβίωσα 9 ολόκληρους μήνες παρέα με αυτά τα άτομα, χωρίς να απωλέσω τα λογικά μου (δεν θέλω κακεντρεχή σχόλια εδώ ζώα) και χωρίς να καταλήξω σαν και αυτούς. Βασικά από κάποιο σημείο και μετά είχα γίνει ένα ζώο αναισθησίας και με ενδιαφέραν τα απολύτως βασικά όπως το τι θα φάω, που θα βγώ, αν θα σπάσω το χτεσινό ρεκόρ πηδήματος (α ρε στα 18...) και αν θα έχω λεφτά αύριο. Ουτε καν κάπνιζα τότε ακόμα. Ναι ,ένα πακέτο silk cut άσπρα ανα δύο εβδομάδες δεν θεωρείται κάπνισμα. Και αυτό για κανα δίμηνο μετά δεν έκανα καθολου. Τελείωσε αυτή η φάση ευτυχώς και ακόμα πιο ευτυχώς ξέκοψα τελείως με αυτά τα χρέπια. Αν και η λεγάμενη ενοχλούσε κατά καιρούς. Είχαν γίνει απίστευτα σκηνικά με αυτό το άτομο αλλά δεν τα λέω εδώ μέσα. Δε λέει :) Δεύτερο έτος μετακόμισα στη γκαρσονιερούλα μου λίγο πιο κάτω απο το παλιό σπίτι. Στην οδό Αγαθουπόλεως. Στο 15...ωραιότατο σπιτάκι. Να είχε και θέρμανση καλά θα ήταν αλλα τι να κάνουμε,δεν γίνεται να τα έχεις όλα. Στο δεύτερο έτος ήταν που έκανα πλέον τις σοβαρές και μακροχρόνιες παρέες με άτομα, παρέες που κρατάνε μέχρι τώρα, έστω και αν οι περισσότεροι ειμαστε σκόρπιοι. Στο δεύτερο έτος σε τρείς εξεταστικές κατάφερα να περάσω μονο 1 μάθημα (μιγαδικές συναρτήσεις) και τα περισσότερα μαθήματά του τα κουβάλαγα μέχρι το πτυχίο. Αλλά ποτέ δεν το μετάνοιωσα. Εκτός ίσως για τον Ολοκληρωτικό Λογισμό 2 που μου έμεινε τελικά και τελευταίο μάθημα και μου βγήκε το λάδι να το περάσω. Το δεύτερο έτος ήταν που συχνάζαμε -ωχ πως το λέγαν..- στην Καμάρα, δυο μαγαζιά πιο πάνω απο το "Μικρό Μπλέ". ...ρε διάολε..πωπω γέρασα ,το ξέχασα το μαγαζί. Ώωωρες εκεί. Οι άλλοι να παίζουν τάβλι και εγώ να τους βρίζω ασύστολα (μου σπάει τα νεύρα το τσακα-τσούκα στο τάβλι). Τότε ενδιαφέρθηκα και για την πολιτική και το μέλλον του τόπου και μπλέχτηκα και με αυτά. Δουλειά δεν είχε ο διάολος, γαμούσε τα παιδιά του ενα πράμα. Αλλά ήταν καλή φάση. Πολύ καλή φάση. Γνώρισα τον άπειρο κόσμο ,από ελλεεινούς τριμάλακες και ακόμα πιο ελεεινές ψώλες, μέχρι παιδιά με μυαλό και γνώσεις, και πραγματικά ιδεολόγους. Και γούσταρα πολύ που είχα μπεί σε μια διαδικασία να διαβάζω τα άπειρα άσχετα βιβλία για να μπορώ να στέκομαι σε μια όντως σοβαρή συζήτηση. Και μου άρεσε αυτή η εμπειρία. Γιατί άσχετα με την εγγενή κοροϊδία της όλης φάσης, εμένα μου έμαθε πολλά και βελτίωσε και τον τρόπο που μιλούσα και συμπεριφερόμουν στους άλλους. Με έκανε και πιο διαλλακτικό γιατί μέχρι τότε δεν σήκωνα μύγα στο σπαθι μου σε μια διαφωνία. Ρε τι ξενύχτια ωραία ήταν αυτά. Και τι γέλιο στις εκλογές. Πολύ γέλιο. "Ρε μλκ, την πήρες την .... να κατέβει να ψηφίσει?" "την πήρα" "και πού ειναι?" "με τον γκόμενο" "για του δικού της κώλου τα εννιάμερα θα χάσουμε τις εκλογές" "και τι να κάνω ρε συ, να της υποσχεθώ οτι άμα έρθει τώρα θα την πηδήξω εγώ?" "σε χαλάει?" "αχεμ.. οχι βέβαια :) οκ,θα θυσιαστώ ρε καθίκια" . Τελικά δεν χρειάστηκε να θυσιαστώ γιατι η τύπισσα έβγαζε τα μάτια της τις άπειρες ώρες και δεν ηρθε να ψηφίσει. Και το φερε ο διάολος όντως να χάσουμε εκεινη τη φορά την έδρα της αυτοδυναμίας για μια στρογγυλοποίηση 2/3 πράγμα που σήμαινε πως άμα είχε έρθει να ψηφίσει θα είχαμε κερδίσει. Ε τι άκουσε η κακομοίρα..χεχεχε.. Και ενδιάμεσα σε όλα αυτά οι κλασσικές καψούρες στην παρέα, μια ο ένας μια ο άλλος, πάντα είχαμε θέμα να αλληλοδουλευόμαστε. Η παρέα είχε αρχίσει να διευρύνεται πααααααρα πολύ. Είχαμε φτάσει σε ένα σημείο να κλείνουμε τραπέζι για 30-40 άτομα στους Υπνοβάτες. Πράγμα που σήμαινε πως έσκαγαν μύτη και αρκετοί άσχετοι που στο τέλος βαράγανε κανόνια και πληρώναμε τα σπασμένα εμείς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν αρχικαρμοίρη, όχι στον πυρήνα της παρέας, αλλά ένα κλικ παραέξω, που μια φορά που χρειάστηκε να πληρώσουμε 2 χιλιάρικα παραπάνω ο καθένας στη Figaro, κοντεψε να του ρθει ταμπλάς. Μας το λεγε μετά στη βιβλιοθήκη ποσο καιρό. (Ένα απο τα γνωστά post-it της βιβλιοθήκης που έμεινε ιστορικό ήταν ένα δικό του, που απεικόνιζε μερικά κανονια,μερικά μπιστόλια,κάτι φέσια, και τις 2 κοπέλες που μας τα χαν φορέσει :) ) Το τρίτο έτος ήταν ακόμα καλύτερο. Αλλά δεν το θυμάμαι και πάρα πολύ, εκτός απο την εκδρομή στο Πήλιο και την εκδρομή στη Μυκονο..Ήμουν πλέον ένας μαλλιάς,ενίοτε και μουσάτος τύπος, που στη σχολή πάταγε μονο στο κυλικείο (με Χρήστο και Ντάφυ να δουλεύουν- απιστευτες αττάκες και φάσεις , οι παλιοί της ΦΜΣ τους θυμούνται και γαμωσταυρίζουν την ώρα και τη στιγμή που τους πήραν το κυλικείο και το κάναν "Γρηγόρης Μικρομαλακίες". ) Και κάνουμε την εκδρομή στο Πήλιο. Με χορηγία ενός μεγαλου φροντιστηρίου βγάζουμε την αφίσα, στην οποία αναφέρεται εκτός των βασικών πληροφοριών, οτι "Η Πορταριά είναι ένα ποίημα ακόμα και σήμερα" και η φράση μυστήριο "ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΛΙΖΑ". Γιατί το γράψαμε αυτό κανείς δεν θυμάται. Ηταν μια σουρρεαλιστική πινελιά. Ελα ντε που στο πούλμαν είχαν σκάσει ολοι να μάθουν ποια στο διάολο ειναι η Λίζα. "Ρε μαλάκες, τοσες γυναίκες έχουμε στο πούλμαν, η Λιζα σας μάρανε?" (Πραγματικά είχε μαζευτεί ωραιότατος κοσμος και τρίβαμε τα χέρια μας..που να ξέραμε). Οποτε και παίρνει ένας φίλος το μικρόφωνο,με δείχνει και λέει "Να, αυτός είναι η Λίζα". Μετά τα πρώτα 2 εγκεφαλικά που έπαθα και αφού μου σκουπίσαν τους αφρούς απο το στόμα, με δέσαν και απομάκρυναν τα αιχμηρά αντικειμενα απο διπλα μου. Σιγή στο πούλμαν. "Λιζα, αυτός? λες? και δεν του φαίνεται,κρίμα το παλλικάρι" .Η παρεξήγηση λυθηκε οταν εξηγήσαμε οτι α.ο μελλοθάνατος με είχε δεί τις προηγούμενες απόκριες ντυμένο νοσοκόμα και με το μαλλι μοιραίο και του χε μεινει η αττάκα β. οτι όποια ενδιαφερόμενη ήθελε να τεστάρει τον ανδρισμό μου ήταν ευπρόσδεκτη αυτή και 2 φίλες της στο δωμάτιό μου το βράδυ :P Τελικά πείστηκαν..ελπιζω.. Το βράδυ πήγαμε σε ένα μπαράκι στην Πορταριά το οποίο σέρβιρε πετρέλαιο σε διαφορετικές αποχρώσεις. Ήταν απίστευτο. Δεν έχω δεί τοσο κόσμο να μεθάει τόσο πολύ,τόσο γρήγορα. Την είχα ακούσει για τα καλά, και είχα διπλαρώσει μια βιολόγα. Προσπαθούσα ο κακομοίρης. Αλλά άμα δεν σε θέλει η πουτάνα η μπάλα..Σκάει μύτη συμφοιτητής και ανακοινώνει "ο Κυριάκος είναι κομμάτια στην τουαλέτα, ξεκιναμε κουβάλημα γιατί τα ίδια σκατά είναι και ο Λύσανδρος,ο Λουκάς, Δημήτρης, ο χ ο ψ ο ζ, ολοι τεσπα" . Γαμωσταυρίζοντας τον Κυριάκο και τα ξύδια πάω να τον μαζέψω. Στην τουαλέτα συναντιέμαι με άλλον λιώμα ο οποίος ημιλιπόθυμος και αλλοιθωρισμένος μου λέει με σοβαρότητα "ρε μαζέψτε τον Κυριάκο, δεν είναι καλά"..Θέατρο του παραλόγου.Στα 50 μέτρα απο το μπαράκι στο ξενοδοχείο, έχουν ακουστεί απο τους μεθυσμένους απίστευτα πράγματα. Θυμάμαι τον Λύσανδρο (κρυώνει ο κώλος του στο Λονδίνο τώρα) να τον ρωτάνε "Λύσανδρεεε, άμα σου αφήσουμε το κεφάλι, εντάξει?" "Θα πέσει ρε μαλάκες"..Και άλλα τέτοια. Τους πάμε στο ξενοδοχείο και τους βάζουμε στα κρεβάτια. Μετά από λίγο παμε να τσεκάρουμε μην έχουν γυρίσει ανάσκελα κα ιτα γνωστά. Απο το δωμάτιο του Κυριάκου βγαίνει ο Γιάννης και λέει πως δεν τον βρίσκει. "Κοιτα δίπλα απο το κρεβάτι μην έχει πέσει". Ξαναβγαίνει.. Τίποτα. ΡΕ ΚΑΠΟΥ ΜΕΣΑ ΘΑ ΝΑΙ. Μετά απο 2 δευτερόλεπτα ο Γιάννης βγαίνει κλαίγοντας από τα γέλια...Ο Κυριάκος έχει ανοιξει την πόρτα της ντουλάπας, έχει μπεί μέσα, έχει κλείσει και ψάχνει να βρει που είναι η λεκάνη . Και να ψάχνουμε την γαμημένη την κάμερα και να μην την βρίσκουμε..Στο διπλανό δωμάτιο η τύπισσα που μπαλαμούτιαζε ο Κυριάκος εντωμεταξύ έβγαζε τα μάτια της με πιο νηφάλιο μέλος της εκδρομής μας. Το ίδιο και η "δικιά" μου. Τρομάρα μου. Ακομα του το χτυπάω αυτό. Αλλά για πλάκα γιατί ήξερα πως δεν θα έπαιζε τίποτα με την συγκεκριμένη.. Αααχ.. ηταν κγμ τις εκδρομές αυτή. Είχε και άλλα σκηνικά την ίδια και την επόμενη μέρα αλλά πολλά έγραψα.. Αν ξαναγράψω Νοσταλγία #3 θα σας πω και για τα χρόνια στο Catanu (Δεσπεραί 17- το τρελλό στέκι, το μαγαζί που πάντα έβρισκες κάποιον γνωστό..) Καληνύχτα τώρα. Έχω ένα χαμόγελο, απλανές και ηλίθιο, σαν άνθρωπος που έχει την βέβαιη πεποίθηση πως είναι στον παράδεισο..