Καθημερινότητα...

Απογευματάκι. Από τις λίγες μέρες που καταφέρνεις να φεύγεις από το γραφείο πριν νυχτώσει και γουστάρεις πολύ. Το γραφείο δεν είναι γραφείο με την ευρεία ένοια που χρησιμοποιεί ο κόσμος που δουλεύει σε πραγματικά γραφεία και εννοεί άλλα πράγματα -καταλαβαίνεις τι λέω ε-, είναι ένα γραφείο ξύλινο με ένα pc πάνω σε ένα χώρο με άλλους πιειτσντάδες που γράφουν αδιαλλείπτως κώδικα, κάνουν διαλείμματα με facebook και blogs και πάνε έξω για τσιγάρο και φτηνό φραπέ στο κυλικείο. Φεύγεις νωρίς που λες, αλλά έχεις δρόμο να κάνεις. Πάντα έχεις δρόμο να κάνεις βασικά, ακόμα και αν δεν το ξέρεις. Και πάντα θα έχεις δρόμο να κάνεις. Γιατί όπως είπε και κάποιος χαζός, όταν τελειώσει ο δρόμος, τι σκατά σου μένει; Όταν φεύγεις νωρίς όμως πάντα έχεις κέφια. Γιατί έχεις περισσότερο χρόνο για σένα, εκεί που συνήθως απλά πας σπίτι και ψοφάς αν δεν έχεις κέφια να βγείς, ή βγαίνεις ψόφιος για να βγείς και να μη γκρινιάζεις μετά στο ήμισυ οτι δεν βγαίνεις και δε σου αρέσει, και τα λοιπά. Ωπα ρε, σαν πολλή μιζέρια δεν έπεσε; Ναι οκ απλά αισθάνομαι ελαφρώς αδικαιολογήτως κουρασμένος τώρα αλλά οκ, θα μου περάσει. Φεύγεις επιτέλους που λες, και η ώρα είναι μόνο 5 και γουστάρεις. Και κάνεις σχέδια. Γιατί όταν έχεις χρόνο θες να κάνεις πράγματα. Τι θα κάνουμε σήμερα; Βόλτα; Σινεμά; Μήπως να πάμε για φαγητό; Όχι,όχι και όχι. Σήμερα έχεις και κέφια και χρόνο. Θα τα συνδυάσεις όλα σπίτι σου. Ναι και τη βόλτα. (Δεν κατάλαβα, 40 κάτι χιλιόμετρα δρόμος, δε μετράνε για βόλτα;). Ναι αλλά τι μαγειρεύουμε μωρέ; Στο γνωστό σουπερμάρκετ επικρατεί ένας αναβρασμός και μια αναμπουμπούλα, καθότι και άλλοι έχουν φύγει κατά τις 5 απο ο,τι φαίνεται και έχουν ακριβώς την ίδια ή σχεδόν παρόμοιες αλλά εντελώς διαφορετικές, ιδέες με σένα. Στέκεσαι σκεφτικός μπροστά στον πάγκο των αλλαντοτυριών και υπολογίζεις γκουρμεδίστικες ιδέες. Σκέφτεσαι συνδυασμούς και λιγουριάζεις. Το καταλαβαίνεις από το γουργουρητό στο στομάχι και την πλημμύρα ξαφνικά στο στόμα. Να φτιάξεις κάτι ιταλικίζον; Φρυγανισμένο ψωμάκι με προσούτο, λίγο ντοματούλα και φετούλα παρμεζάνα; χμμ.. ναι αυτά για ορεκτικό, αλλά.. χμμ, μήπως να τα κάνεις όλα αυτά μια ωραία πίτσα, προσθέτοντας και μανιταράκια φρέσκα και μια ωραία μοτσαρέλλα; χμ.. μπα, καλύτερα να το γυρίσεις σε κάτι ελαφρύ σήμερα, μην το ξαναξεφτιλίσεις πάνω που έχασες τις μπύρες των χριστουγέννων.. Να φτιάξεις κάτι σχιστομάτικο; Να μπουρδάρεις στο περίπου-γουοκ σου κοτοπουλάκι, κρεμμυδάκια, πιπεριές, λίγο τζίντζερ, ζωμό και να ρίξεις κανα δυό κουταλιές σάλτσα σόγιας και μετά νουντλς; μμμμμ.. και δυό κουταλίτσες καυτερή πιπεριά ίσως. Μπα, θα πεινάς πάλι σε μια ώρα μετά και μάλιστα θα έχεις τρελλή λιγούρα για γλυκό. Ο γαστριμαργικός διάβολος στο μυαλό σου ξυπνάει την ώρα που το βλέμμα σου περνάει σχεδόν αδιάφορα πάνω από τα βιολογικά κρέατα στο ψυγείο. Και ξυπνάει και ελαφρά οργισμένος, δύστροπος και λιμασμένος ως συνήθως. Σου ψυθιρίζει αργά, ανατριχιαστικά, σα γκομενάκι που έχεις μεθύσει στο μπαρ και αποφάσισε φορ φακς σέϊκ να σου κάτσει ρε κακομούτσουνε. Σου λέει "παϊδάκια"... "έχεις και κάρβουνα σπίτι, θα ανάψεις τη μικρή ψησταριά, σε 20 λεπτάκια θα είναι έτοιμη η φωτιά. Μέχρι να γίνει, θα φτιάξεις λίγη τυροκαυτερή με τη γαμάτη φέτα που σου φερε η μανούλα. Ή μπουγιουρντί καλύτερα. Δώσε τη φετούλα στο πήλινο, ψιλόκοψε μέσα και λίγη γραβιέρα, μπούρδαρε μια κουταλιά ντοματούλα, καυτερή πιπεριά, ρίγανη και βουρ στο φούρνο. Ε φανταστικέ μου λιγούρη; Και μολις μπει στο φούρνο, πλάκωσε τα παϊδάκια στο αλατοπίπερο, χώσε ρίγανη μπόλικη και βάλτα φώκο. Και κόψε και λίγο ψωμί να λαδώσεις να βάλεις πάνω στη σχάρα μετά. Και δες τη λεμονιά αν έχει κανα λεμόνι να τα πνίξεις όλα. Θα κοπανήσεις και μια μπύρα και θα σαι άρχοντας..".. Η αλήθεια είναι ότι καμία γυναίκα δε σου χει μιλήσει ποτέ τόσο ρομαντικά. Χαλυβδώνοντας τη θέλησή σου στέλνεις το γαστριμαργικό δαίμονα να παίξει στα τυριά (έχει μεγάλο κόλλημα με την κρητική και ναξιώτικη γραβιέρα και το λαδοτύρι, αλλά τον βλέπεις να σαλιαρίζει και κάτι τσένταρ και στίλτον). Όχι, σήμερα δε θα φας παϊδάκια, γιατί άμα συνεχίσεις έτσι, όταν θα πας για εξετάσεις, θα εμφιαλώσουν το αίμα σου και θα το πουλάνε ως άλειμμα για πρωινό σε γκέτο βρυκολάκων. Κόβωντας βόλτες στο σουπερμάρκετ περνάς αδιάφορα μπροστά από τις γκοφρέτες και τα πάμπερς, αλλά πισωγυρνάς για να τσιμπήσεις τρείς σοκολατίτσες 72% με αμύγδαλα. Εξαιρετικό πράμα. Τσιμπάς και ένα σαπούνι και ένα απορρυπαντικό για το πλυντήριο πιάτων (ΠΟΣΟ ΚΑΝΕΙ; Τι λέτε ρε παιδιά.. δεν πάτε καλά..) και μετά χτυπάς και κωλοπέϊπερ έτσι γιατί ψιλιάζεσαι ότι τελειώνει. Χαρτοπετσέτες, ως συνήθως, δεν παίρνεις. Δεν ξέρεις γιατί αλλά ένα από τα πράγματα που πάντα ξεχνάς είναι οι χαρτοπετσέτες. Πάντα όμως. Ευτυχώς που το ξεχνάς βέβαια. Χρησιμοποιείς τις κλασσικές πετσέτες της κουζίνας και κάνεις και οικολογική οικονομία στο χαρτί. Ή τουλάχιστον έτσι έχεις αποφασίσει να δικαιολογείς τη γυφτιά σου. Ήρθε η ώρα όμως να συγκεντρωθείς στο στόχο σου. Το λόγο που ήρθες. Ο γαστριμαργικός δαίμονας κολυμπάει στις παρμεζάνες και τα γκούντα και ήρθε η ώρα να ψωνίσεις πριν σε δει και σε βάλει να πάρεις 4 κιλά προβατίνα να τα τσακίσεις με πατάτες τηγανητές. Με γοργές κινήσεις τσιμπάς ένα διχτάκι πατάτες και ένα διχτάκι κρεμμύδια (βιολογικά, τώρα που μας παίρνει ακόμα). Για κάποιο περίεργο λόγο στο μυαλό σου αναβοσβήνει η λέξη "φοντύ, φοντύ ,φοντύ, φοντύ" . Με τιτάνια προσπάθεια αποφασίζεις να την ξεκολλήσεις απο κει, ειδικά βλέποντας ότι μάλλον θα σκεφτείς και τη λέξη "σοκολάτα" δίπλα. Ασθμαίνοντας και ιδρώνοντας το ξεχνάς. Σχεδόν τρέχοντας πας, πλησιάζεις τον πάγκο του χασάπη και λες όσο πιο γρήγορα μπορείς "ένα κιλό νουά". Βασικά βγαίνει σαν κινέζικα του στυλ "ενακίλο νούα" γιατι ο στομαχοδαίμονας σε πήρε χαμπάρι και γυρνάει προς τα σενα γρυλλίζοντας. Τσιμπάς το κρέας και τρέχεις γρήγορα προς τα ταμεία, αρπάζοντας στο δρόμο και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Ναι λεμονάτο κατσαρόλας θα το κάνεις, με πουρέ (έχεις γάλα σπίτι; εχεις έχεις, να τρίψεις μέσα και λίγη γραβιέρα να γίνει μαστιχωτός), αλλά δε σου αρέσουν ιδιαίτερα τα λευκά κρασιά και εκείνη τη στιγμή να πάνε να κοψουν τα λαρύγγια τους οι ειδήμονες. Μέχρι να πληρώσεις και να βγεις έξω, ο δρόμος έχει πήξει πλέον. Ορδές λιμασμένων οικογενειαρχών με τα πάμπερς και τα βρακολάστιχα στις τσάντες τους κορνάρουν ανηλεώς στη Highway to hell που έχεις πάρει και οδηγεί στο δικό της γραφείο. Ανάβεις τσιγάρο και βάζεις το σιντάκι με τους AC/DC , ανοίγεις τα παράθυρα και σκας στα μούτρα των τριγύρω σου τις τσιρίδες "I'm on a Hiiiiiiiiiiigwaay to heeell.." γκαα γκα "Ι m on a hiiiiiighway to heeell". Ρουφάς τζούρα χολμπορνάκο και τραγουδάς, αποφασισμένος πως θα αργήσεις, αλλά πλέον δε σε νοιάζει.O διπλανός οδηγός σου σε κοιτάει και χαμογελάει πονηρά. Παρ'όλη την κοστουμιά του, καταλαβαίνεις πως είναι δικός σου άνθρωπος. Πράγμα που επιβεβαιώνεται όταν για λίγο δυναμώνει το δικό του και ακούς από μέσα τον DiAnno να τραγουδάει το Wrathchild. Τελικά δεν αργείς και τόσο. Φτάνεις στο γραφείο της σε κανα 20λεπτο.(Ενώ θα έπρεπε να κάνεις γύρω στα 5 1/2 , 6 παρα 25 το πολύ, λεπτά). Τη βλέπεις να κατεβαίνει τις σκάλες και σκέφτεσαι.. Όχι ρε βόδια, δε σκέφτεσαι τι ωραία που είναι και πώς λάμπουν οι πράσινες γαλότσες με τα λουλουδάκια, σκέφτεσαι πόσο αργά πάει και "¨αντε παιδάκι μου, προχώρα, δε χρειάζεται να σαι κομψή τέτοιες ώρες, πεινάω!!!" . Φυσικά δεν πάει αργά, απλά εσύ πεινάς. Τόσο πολύ που στο μυαλό σου βλέπεις το νουά να τσιτσιρίζει στην κατσαρόλα (σκέτο, ούτε βούτυρα ούτε λάδια, τίποτα) και ετοιμάζεσαι να το σβήσεις με λίγο κονιάκ, ή ουϊσκι. Τα κρεμμύδια είναι ψιλοκομμένα ήδη και θα τα φουντάρεις μετά. Να καραμελώσουν με τους χυμούς του κρέατος, να μπουρδάρεις και το λεμονάκι με το κρασί μέσα, να το αφήσεις να γίνει λουκούμι.. Όλα αυτά έχουν γίνει μέχρι εκείνη να κατέβει τις σκάλες. Της δίνεις ένα πεταχτό φιλί και ξεκινάς το αυτοκίνητο φεύγοντας λες και μόλις λήστεψες την κεντρική τράπεζα της Ζυρίχης και σε κυνηγάει η αστυνομία, ο στρατός, τα ΛΟΚ και ο σύλλογος Σοδομιστών-Καννιβάλων Άνω Τρούμπας. Σου λέει τι έγινε στη δουλειά σήμερα και εσύ παραδόξως, ακούς. Για να ξεγελάσεις τον τυραννόσαυρο που μουγκρίζει μέσα σου, μπορείς ακόμα και να πας σε συναυλία της Στέλλας Πετσετάκου και να δείς μη σου πω και κομεντί με θέμα το γάμο.(ο υποφαινόμενος δε γνωρίζει βέβαια αν υπάρχουν και κομεντί με άλλο θέμα). Στη δουλειά της τα γνωστά, μην τα βγάλουμε παραέξω, κυκλοφορούν και απολύσεις. Σιγοτραγουδάει το "Are we human or are we dancer?" , στίχο που βρίσκεις εξαιρετικά κακόγουστο στιχουργικά και αποδεικτικό της απέραντης αταλαντοσύνης του συντάξαντα αυτόν. Ευτυχώς αποδεικνύει για άλλη μια φορά την ευφυία της και το μετατρέπει σε "are we human or are we cancer?" πραγμα που σου αρέσκει. Φτάνετε σπίτι. Δέσιμο ο σκύλος, γιατί ως συνήθως αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως υποψήφιο φαγητό. Τη βάζεις μέσα, ρίχνεις στη σόμπα μερικά καδρόνια, φώκο, ξαναλύνεις το σκύλο μην συφιλιάσει δεμένος όλο το απόγευμα και πας στην κουζίνα. Εσύ, το νουά και οι κατσαρόλες. Επιτέλους μόνοι. Χαμογελάς. Are we human or are we cancer καλε; Ξαναχαμογελάς, και πιάνεις το μεγάλο μαχαίρι. Την κοιτάς κρατώντας το μαχαίρι και χαμογελώντας ..περίεργα.. δυστυχώς δεν τρομάζει ιδιαίτερα επειδή είναι κουρασμένη και αυτή. Mental note άλλη φορά να χαμογελάς τρομαχτικά κρατώντας το ταϋλανδέζικο μαχαίρι. Είναι πιο τρομακτικό από του κουζινομάχαιρο του Μάκρο. Σηκώνεται, ανοίγει το μπουκάλι και βάζει δυό ποτηράκια κρασί. Σκέφτεσαι να τη χουφτώσεις λίγο, αλλά είπαμε. ΠΕΙΝΑΣ. Τη στέλνεις στο σαλόνι. Κοιτάς το νουά. Το μαχαίρι σηκώνεται, και αρχίζουμε...

Ο δικηγόρος του διαβόλου, μέρος 2 : Η επιστροφή του Ντέμιαν

Κατ αρχήν να πω ότι το έχουμε παρασοβαρέψει τώρα τελευταία με τα επιστημονικά και τα φιλοσοφικά και πρέπει να αλλάξουμε λίγο ύφος, έτσι να ευθυμήσουμε ρε αδερφέ. Οπότε με αφορμή δύο σκηνικά στο δρόμο, θα επιδοθώ στο αγαπημένο μου σπορ (μετά τον κοντοσουβλισμό και την άρση μπυρών και φυσικά το κοκό), τη γκρίνια. Της οποίας το copyright πηγε κάποτε να μου το πάρει ο Zaphod αλλά τώρα τελευταία ο δικαστικός μου αγών για την κατοχύρωση της Π.Ο.Π γκρίνιας που παράγω κορυφώνεται και θα νικήσω. Γκρίνιας συνέχεια λοιπόν για γενικού περιεχομένου πράγματα που με εκνευρίζουν όποτε καταφέρουν να μου αποσπάσουν την προσοχή - γιατί γενικότερα τελευταία έχω γίνει λίγο ζαμαν φου (θα το γραφα γαλλικά αλλά προτιμώ να μην ξεφτιλιστώ άλλο). Λοιπόν έχουμε και λέμε, και ξεκινάμε απο τα χτεσινοσημερινά :
1. Ξύλο με σιδερόβεργες στους οικολόγους εναλλακτικούς συμπολίτες μου που με το που περάσουν τα διόδια στην Αττική οδό πετάνε την απόδειξη στο δρόμο. Οι ίδιοι βέβαια είναι πολύ πιθανό με την πρώτη ευκαιρία να σου κάνουν κήρυγμα επειδή το αλουμινοχαρτάκι από το βούτυρο το πέταξες στα κανονικά σκουπίδια.
2. Ξύλο μετά μουσικής στον τύπο που το πρωί στην Κοκκινοπούλου, πριν τη στροφή για Γουδί, είχε παρκάρει αριστερά με αποτέλεσμα να φρακάρει το λεωφορείο μπροστά μου και να κάτσουμε εκεί πέρα κανα μισάωρο κατεβάζοντας καντήλια. Ο ίδιος τύπος βέβαια θα φωνάξει την αστυνομία να σου πάρει το αυτοκίνητο αν περιμένεις με τα αλάρμ αναμμένα έξω από το πάρκινγ της πολυκατοικίας του για 1 1/2 λεπτό.
3. Σεξ και βία στον ταβερνιάρη που σου σερβίρει τηγανιά από γκοτζίλα (νομίζετε ότι μόνο στο στρατό κυκλοφορούν αυτά ρε ζαγάρια;), τηγανισμένη σε βαρβολίνες και μετά παραπονιέται στα κανάλια ότι φταίει ο χ πολιτικός και η οικονομική του στρατηγική επειδή στο μαγαζί του πλέον δεν πατάνε ούτε οι μύγες που βόσκουν στα ψυγεία του.
4. Κατάρα και μήνυση στους απανταχού απάλευτους και ιδεολόγους άεργους που γκρινιάζουν πως δεν έχουν δουλειά, αλλά παραιτούνται από όλες τις θέσεις που έχουν με τη δικαιολογία ότι δεν αναγνωρίζουν την ταλεντάρα τους, ότι δεν αντέχουν την εξουσία του διευθυντή -γιατί είναι πολύ καλύτεροι από αυτόν βασικά-, και ότι τους βάζουν να κάνουν άλλα από αυτά που γράφει η σύμβασή τους. Όπως πχ σε σύμβαση γραμματέως που δεν έγραφε συγκεκριμένα ότι "θα φέρνεις και καφέ στον διευθυντή", πράγμα που αποτελεί και αιτία για μεγάλης κλίμακος συνδικαλιστικό επεισόδιο, μια και ως γνωστόν είναι τραγικά υποτιμητικό για μια κοτζάμ γραμματέα, ένα ανθρώπινο ον, να φτιάξει έναν καφέ.
5. Τώρα που είπα καφέ, κατάρα και μήνυση και πρόστιμο στις και στους τραγικούς τύπους που η απάντησή τους όταν το ταίρι τους τους πει "ρε μωρό θα μου φτιάξεις έναν καφέ;" είναι "να σηκωθείς να φτιάξεις μόνος/η σου, εγώ δεν είμαι καφετζής". Σιγά ρε πρίγκηπα, σιγά ρε πριγκηπέσσα. Καφέ σου ζήτησαν να φτιάξεις και μάλιστα ευγενικά. Δε σου είπαν να ανέβεις το Έβερεστ πρωτοχρονιά και με αδαμιαία περιβολή.
6. Καφέ συνέχεια. (Μισό λεπτό να πιώ γουλίτσα από τον εξαιρετικό καφέ που φτιάχνουν εδώ πάνω). Ουστ και τσαπρρρρ στους ιδιοκτήτες καφέ μπαρ που την έχουν δει ιδιοκτήτες πολυτελούς εστιατορίου στη Νέα Υόρκη, πως στρίβεις από το Central Park και πιάνεις φανάρια; δεξιά απέναντι. 175000% κέρδος ανά καφέ δεν καλύπτει απλά τα λειτουργικά σου έξοδα και τις πάγιες δαπάνες ρε παλιοκοπρίτη. Και μη μου κλαίγεσαι για την εφορία γιατί είδαμε κάτι δηλώσεις ιδιοκτητών κυριλλέ καφετεριών στην παραλία της Θεσσαλονίκης (κυκλοφόρησε σε mail) και φρίξαμε. Δήλωναν το 1/8 από αυτά που δηλώνω εγώ έτσι, ανερυθρίαστα. Και όχι, ακόμα και ο Escoffie (νομίζω έτσι γράφεται αλλά δεν βάζω και στοίχημα) να μου έφτιαχνε φραπέ, 6 ευρώ δεν θα του δινα.
7. Ένα μεγάλο ΟΞΩΩΩΑΑΑΑΑΑΑΑΑ επίσης σε δύο κατηγορίες μουσικόφιλων, σε μία μάλιστα από τις οποίες ανήκω και εγώ: Πρώτον στους έλληνες χιπ χόππερζ ή όπως αλλιώς λέγονται, που ντύνονται, μιλανε και φέρονται λες και γεννήθηκαν στο Μπρονξ και όταν ήταν μικροί παίζαν στη γειτονιά με magnum 357, uzi και κουβάλαγαν desert eagles στο δημοτικό. Στις Κουκουβάουνες μεγάλωσες και σε βάφτισαν Σπυρίδωνα αγόρι μου, δε μεγάλωσες στο Χαρλεμ με πατέρα νταβατζή, μάνα πρεζάκι και με όνομα M.C Pimp! Δεύτερη κατηγορία οι μεταλλάδες που 18 χρόνια μετά το τέλος των 80's φοράνε ακόμα παπούτσια Pony με κάλτσα πετσετέ (αλήθεια, το χω απορία, ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΤΑ PONY ΣΕ ΜΑΓΑΖΙΑ;;;), παντελόνι σωλήνα και ραφτό Manowar στο μπράτσο. Για να μη μιλήσω για το ξασμένο μαλλί-αφάνα. Ρε σεις, πάσο. Και γω τέτοια ακούω, περίπου. Αλλά το να κυκλοφορώ σα να άνοιξε το χρονοντούλαπο της ιστορίας και να βγήκαν από το video clip του Crazy Train ο Ozzy και ο Roads είναι λίγο υπερβολή. Και μη μου πείτε και οι δύο κατηγορίες τα περι διαφορετικότητας, γιατί ο σκοπός δεν είναι να είμαστε διαφορετικοί στο ντύσιμο. Άλλα έχουν σημασία.
8. Ουστ και σε αυτούς που επιμένουν να τριγυρνάνε γύρω γύρω απο πλατείες με τα κωλοφτιαγμένα και το ο,τιδήποτε στη διαπασών. Μπράβο, έχεις ωραίο ηχοσύστημα αλλά το κασσετόφωνο του Yugo σου είναι φτιαγμένο το πολύ για Καζαντζίδη. Όχι για τρανς. Τουλάχιστον βγάλε λεφτά και πάρε καλύτερα ηχεία. Ή μην το κάνεις 4 το πρωί. Θα φας γλάστρα με φίκο μπέντζαμιν που θα πάει σύννεφο την άλλη φορά. Και μεις αγαπήσαμε αλλά δεν ενοχλούσμε τους γείτονές της. Απλά κάναμε απειλητικά τηλεφωνήματα σπίτι της και στείλαμε στον πατέρα της βίντεο με τις ερωτικές μας σκηνές. Πολιτισμένα πράγματα.
9. Και τέλος ένα κορυφαίο μου παράπονο και γκρίνια, το χει πει και ο Zaphod νομίζω, τουλάχιστον αν οχι στο blog, σε πριβέ κουβέντα : Ντροπή στο "ροκάδικο" που δεν παίζει Ramones! Ναι, δεν ήταν βιρτουόζοι. Ναι, τις κιθάρες τις περνάγαν για σκερπάνια. Αλλά παρ'όλα αυτά βγάζαν και γαμώ τα κομματάκια, χαρούμενα, γκαγκαγκαγκάδικα, ο,τι πρέπει για χαλάρωση με την παρεούλα με παγωμένες μπυρίτσες και χαζοκουβέντες για ωραία γκομενάκια. Άμα θέλω να προβληματιστώ, κάθομαι σπίτι και βάζω βιρτουόζους. Malmsteen, Paganini και τα λοιπά. ουφ..
πωπω γκρινια σήμερααααααααα... το φχαριστήθηκα όμως :D

Αναδημοσιεύω απο "Αδιάβροχους"

Επειδή τα ψάχναμε καιρό αυτά... και επειδή έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δε μπορούμε να εκφράσουμε αντιρρήσεις με την αριστερά, μπας και μας πουν φασίστες, πάρτε ανευ σχολίου : Ριζοσπάστης 24-11-1932 Ριζοσπάστης 25-11-1932 Άντε γιατί μερικές φορές μας περνάνε και για ηλίθιους.. Ευχαριστώ πολύ τους Αδιάβροχους που το βρήκαν