Το όνειρο..

Εδώ και μερικά χρόνια,σε περιόδους που είμαι είτε στεναχωρημένος γενικότερα,είτε απογοητευμένος,είτε καψουρεμένος και με πόρτα αλουμινίου Alumil περασμένη κολλάρο,βλέπω ένα συγκεκριμένο και πολύ έντονο όνειρο . Είμαι λέει σε κάποιον κεντρικό δρόμο της Αθήνας (απο το περιβάλλον ψιλιάζομαι οτι είναι μια παραλλαγή της Πανεπιστημίου,στο ύψος της Εθνικής βιβλιοθήκης,κάπου κει). Είμαι λέει γονατισμένος στη μέση του δρόμου,και στα χέρια μου ψυχορραγεί μια κοπέλα.Ενίοτε αναγνωρίζω ποια είναι,άλλες φορές όχι .Έχει σπασμούς και βογκάει .Και απο τα μάτια μου τρέχουν δάκρυα απο αίμα.Μιλάμε για πολύ αίμα ομως..Απλά κάθομαι και την βαστώ και περιμένω να τελειώσει .Ο κόσμος γύρω είναι μια απίστευτη θολούρα,σαν όλοι να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Την στιγμή που ξεψυχάει και το χέρι της πέφτει στην άσφαλτο,σηκώνοντας το κεφάλι παρατηρώ έναν τύπο ψηλολιγνο,50αρη,με γκριζαρισμένα μαλλια και γαμψή μυτη,ντυμένο με ένα μαύρο κοστουμι?καμπαρντίνα? κάτι τελος παντων ,που μας κοιτάει με ενδιαφερον,εχοντας μάλιστα το 'ενα χέρι στο στήθος και το άλλο να χαιδεύει την 2-ημερών αξυρισιά του.Ο τύπος έχει κάτι απιστευτα πράσινα ανοιχτά μάτια,και όταν με βλέπει οτι τον πήρα χαμπάρι ανοιγοκλείνει τα βλέφαρά του,τα οποία δεν ειναι καθόλου ανθρώπινα -γιατι ανοιγοκλείνουν κάθετα,οπως στα ερπετα- και εξαφανιζεται.Και κει πάνω ξυπνάω. Το είδα και πρόσφατα σχετικά ,και φρίκαρα τελείως οταν ξύπνησα γιατι είδα αίμα στο μαξιλάρι.Ευτυχώς είχε ανοίξει η μύτη μου και οχι τα μάτια μου :P (με τέτοιο αιματοκρίτη που χω λογικό να μου ανοιγει συνέχεια η μύτη..) Όποτε το λέω αυτό το όνειρο,ο κόσμος ψιλοφρικάρει..μου χουν πει να πάω μεχρι και σε ψυχίατρο..Γιατι???? σιγά..ένας εφιάλτης είναι που επαναλαμβάνεται σε περιόδους που δεν είμαι καλά..Σιγά τα ωά δηλαδή... Εκτός και αν είναι τίποτα σημαντικότερο *evil grin* μουαχαχαχαχαχα