Wednesday, March 04, 2009

Καθημερινότητα...

Απογευματάκι. Από τις λίγες μέρες που καταφέρνεις να φεύγεις από το γραφείο πριν νυχτώσει και γουστάρεις πολύ. Το γραφείο δεν είναι γραφείο με την ευρεία ένοια που χρησιμοποιεί ο κόσμος που δουλεύει σε πραγματικά γραφεία και εννοεί άλλα πράγματα -καταλαβαίνεις τι λέω ε-, είναι ένα γραφείο ξύλινο με ένα pc πάνω σε ένα χώρο με άλλους πιειτσντάδες που γράφουν αδιαλλείπτως κώδικα, κάνουν διαλείμματα με facebook και blogs και πάνε έξω για τσιγάρο και φτηνό φραπέ στο κυλικείο. Φεύγεις νωρίς που λες, αλλά έχεις δρόμο να κάνεις. Πάντα έχεις δρόμο να κάνεις βασικά, ακόμα και αν δεν το ξέρεις. Και πάντα θα έχεις δρόμο να κάνεις. Γιατί όπως είπε και κάποιος χαζός, όταν τελειώσει ο δρόμος, τι σκατά σου μένει; Όταν φεύγεις νωρίς όμως πάντα έχεις κέφια. Γιατί έχεις περισσότερο χρόνο για σένα, εκεί που συνήθως απλά πας σπίτι και ψοφάς αν δεν έχεις κέφια να βγείς, ή βγαίνεις ψόφιος για να βγείς και να μη γκρινιάζεις μετά στο ήμισυ οτι δεν βγαίνεις και δε σου αρέσει, και τα λοιπά. Ωπα ρε, σαν πολλή μιζέρια δεν έπεσε; Ναι οκ απλά αισθάνομαι ελαφρώς αδικαιολογήτως κουρασμένος τώρα αλλά οκ, θα μου περάσει. Φεύγεις επιτέλους που λες, και η ώρα είναι μόνο 5 και γουστάρεις. Και κάνεις σχέδια. Γιατί όταν έχεις χρόνο θες να κάνεις πράγματα. Τι θα κάνουμε σήμερα; Βόλτα; Σινεμά; Μήπως να πάμε για φαγητό; Όχι,όχι και όχι. Σήμερα έχεις και κέφια και χρόνο. Θα τα συνδυάσεις όλα σπίτι σου. Ναι και τη βόλτα. (Δεν κατάλαβα, 40 κάτι χιλιόμετρα δρόμος, δε μετράνε για βόλτα;). Ναι αλλά τι μαγειρεύουμε μωρέ; Στο γνωστό σουπερμάρκετ επικρατεί ένας αναβρασμός και μια αναμπουμπούλα, καθότι και άλλοι έχουν φύγει κατά τις 5 απο ο,τι φαίνεται και έχουν ακριβώς την ίδια ή σχεδόν παρόμοιες αλλά εντελώς διαφορετικές, ιδέες με σένα. Στέκεσαι σκεφτικός μπροστά στον πάγκο των αλλαντοτυριών και υπολογίζεις γκουρμεδίστικες ιδέες. Σκέφτεσαι συνδυασμούς και λιγουριάζεις. Το καταλαβαίνεις από το γουργουρητό στο στομάχι και την πλημμύρα ξαφνικά στο στόμα. Να φτιάξεις κάτι ιταλικίζον; Φρυγανισμένο ψωμάκι με προσούτο, λίγο ντοματούλα και φετούλα παρμεζάνα; χμμ.. ναι αυτά για ορεκτικό, αλλά.. χμμ, μήπως να τα κάνεις όλα αυτά μια ωραία πίτσα, προσθέτοντας και μανιταράκια φρέσκα και μια ωραία μοτσαρέλλα; χμ.. μπα, καλύτερα να το γυρίσεις σε κάτι ελαφρύ σήμερα, μην το ξαναξεφτιλίσεις πάνω που έχασες τις μπύρες των χριστουγέννων.. Να φτιάξεις κάτι σχιστομάτικο; Να μπουρδάρεις στο περίπου-γουοκ σου κοτοπουλάκι, κρεμμυδάκια, πιπεριές, λίγο τζίντζερ, ζωμό και να ρίξεις κανα δυό κουταλιές σάλτσα σόγιας και μετά νουντλς; μμμμμ.. και δυό κουταλίτσες καυτερή πιπεριά ίσως. Μπα, θα πεινάς πάλι σε μια ώρα μετά και μάλιστα θα έχεις τρελλή λιγούρα για γλυκό. Ο γαστριμαργικός διάβολος στο μυαλό σου ξυπνάει την ώρα που το βλέμμα σου περνάει σχεδόν αδιάφορα πάνω από τα βιολογικά κρέατα στο ψυγείο. Και ξυπνάει και ελαφρά οργισμένος, δύστροπος και λιμασμένος ως συνήθως. Σου ψυθιρίζει αργά, ανατριχιαστικά, σα γκομενάκι που έχεις μεθύσει στο μπαρ και αποφάσισε φορ φακς σέϊκ να σου κάτσει ρε κακομούτσουνε. Σου λέει "παϊδάκια"... "έχεις και κάρβουνα σπίτι, θα ανάψεις τη μικρή ψησταριά, σε 20 λεπτάκια θα είναι έτοιμη η φωτιά. Μέχρι να γίνει, θα φτιάξεις λίγη τυροκαυτερή με τη γαμάτη φέτα που σου φερε η μανούλα. Ή μπουγιουρντί καλύτερα. Δώσε τη φετούλα στο πήλινο, ψιλόκοψε μέσα και λίγη γραβιέρα, μπούρδαρε μια κουταλιά ντοματούλα, καυτερή πιπεριά, ρίγανη και βουρ στο φούρνο. Ε φανταστικέ μου λιγούρη; Και μολις μπει στο φούρνο, πλάκωσε τα παϊδάκια στο αλατοπίπερο, χώσε ρίγανη μπόλικη και βάλτα φώκο. Και κόψε και λίγο ψωμί να λαδώσεις να βάλεις πάνω στη σχάρα μετά. Και δες τη λεμονιά αν έχει κανα λεμόνι να τα πνίξεις όλα. Θα κοπανήσεις και μια μπύρα και θα σαι άρχοντας..".. Η αλήθεια είναι ότι καμία γυναίκα δε σου χει μιλήσει ποτέ τόσο ρομαντικά. Χαλυβδώνοντας τη θέλησή σου στέλνεις το γαστριμαργικό δαίμονα να παίξει στα τυριά (έχει μεγάλο κόλλημα με την κρητική και ναξιώτικη γραβιέρα και το λαδοτύρι, αλλά τον βλέπεις να σαλιαρίζει και κάτι τσένταρ και στίλτον). Όχι, σήμερα δε θα φας παϊδάκια, γιατί άμα συνεχίσεις έτσι, όταν θα πας για εξετάσεις, θα εμφιαλώσουν το αίμα σου και θα το πουλάνε ως άλειμμα για πρωινό σε γκέτο βρυκολάκων. Κόβωντας βόλτες στο σουπερμάρκετ περνάς αδιάφορα μπροστά από τις γκοφρέτες και τα πάμπερς, αλλά πισωγυρνάς για να τσιμπήσεις τρείς σοκολατίτσες 72% με αμύγδαλα. Εξαιρετικό πράμα. Τσιμπάς και ένα σαπούνι και ένα απορρυπαντικό για το πλυντήριο πιάτων (ΠΟΣΟ ΚΑΝΕΙ; Τι λέτε ρε παιδιά.. δεν πάτε καλά..) και μετά χτυπάς και κωλοπέϊπερ έτσι γιατί ψιλιάζεσαι ότι τελειώνει. Χαρτοπετσέτες, ως συνήθως, δεν παίρνεις. Δεν ξέρεις γιατί αλλά ένα από τα πράγματα που πάντα ξεχνάς είναι οι χαρτοπετσέτες. Πάντα όμως. Ευτυχώς που το ξεχνάς βέβαια. Χρησιμοποιείς τις κλασσικές πετσέτες της κουζίνας και κάνεις και οικολογική οικονομία στο χαρτί. Ή τουλάχιστον έτσι έχεις αποφασίσει να δικαιολογείς τη γυφτιά σου. Ήρθε η ώρα όμως να συγκεντρωθείς στο στόχο σου. Το λόγο που ήρθες. Ο γαστριμαργικός δαίμονας κολυμπάει στις παρμεζάνες και τα γκούντα και ήρθε η ώρα να ψωνίσεις πριν σε δει και σε βάλει να πάρεις 4 κιλά προβατίνα να τα τσακίσεις με πατάτες τηγανητές. Με γοργές κινήσεις τσιμπάς ένα διχτάκι πατάτες και ένα διχτάκι κρεμμύδια (βιολογικά, τώρα που μας παίρνει ακόμα). Για κάποιο περίεργο λόγο στο μυαλό σου αναβοσβήνει η λέξη "φοντύ, φοντύ ,φοντύ, φοντύ" . Με τιτάνια προσπάθεια αποφασίζεις να την ξεκολλήσεις απο κει, ειδικά βλέποντας ότι μάλλον θα σκεφτείς και τη λέξη "σοκολάτα" δίπλα. Ασθμαίνοντας και ιδρώνοντας το ξεχνάς. Σχεδόν τρέχοντας πας, πλησιάζεις τον πάγκο του χασάπη και λες όσο πιο γρήγορα μπορείς "ένα κιλό νουά". Βασικά βγαίνει σαν κινέζικα του στυλ "ενακίλο νούα" γιατι ο στομαχοδαίμονας σε πήρε χαμπάρι και γυρνάει προς τα σενα γρυλλίζοντας. Τσιμπάς το κρέας και τρέχεις γρήγορα προς τα ταμεία, αρπάζοντας στο δρόμο και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Ναι λεμονάτο κατσαρόλας θα το κάνεις, με πουρέ (έχεις γάλα σπίτι; εχεις έχεις, να τρίψεις μέσα και λίγη γραβιέρα να γίνει μαστιχωτός), αλλά δε σου αρέσουν ιδιαίτερα τα λευκά κρασιά και εκείνη τη στιγμή να πάνε να κοψουν τα λαρύγγια τους οι ειδήμονες. Μέχρι να πληρώσεις και να βγεις έξω, ο δρόμος έχει πήξει πλέον. Ορδές λιμασμένων οικογενειαρχών με τα πάμπερς και τα βρακολάστιχα στις τσάντες τους κορνάρουν ανηλεώς στη Highway to hell που έχεις πάρει και οδηγεί στο δικό της γραφείο. Ανάβεις τσιγάρο και βάζεις το σιντάκι με τους AC/DC , ανοίγεις τα παράθυρα και σκας στα μούτρα των τριγύρω σου τις τσιρίδες "I'm on a Hiiiiiiiiiiigwaay to heeell.." γκαα γκα "Ι m on a hiiiiiighway to heeell". Ρουφάς τζούρα χολμπορνάκο και τραγουδάς, αποφασισμένος πως θα αργήσεις, αλλά πλέον δε σε νοιάζει.O διπλανός οδηγός σου σε κοιτάει και χαμογελάει πονηρά. Παρ'όλη την κοστουμιά του, καταλαβαίνεις πως είναι δικός σου άνθρωπος. Πράγμα που επιβεβαιώνεται όταν για λίγο δυναμώνει το δικό του και ακούς από μέσα τον DiAnno να τραγουδάει το Wrathchild. Τελικά δεν αργείς και τόσο. Φτάνεις στο γραφείο της σε κανα 20λεπτο.(Ενώ θα έπρεπε να κάνεις γύρω στα 5 1/2 , 6 παρα 25 το πολύ, λεπτά). Τη βλέπεις να κατεβαίνει τις σκάλες και σκέφτεσαι.. Όχι ρε βόδια, δε σκέφτεσαι τι ωραία που είναι και πώς λάμπουν οι πράσινες γαλότσες με τα λουλουδάκια, σκέφτεσαι πόσο αργά πάει και "¨αντε παιδάκι μου, προχώρα, δε χρειάζεται να σαι κομψή τέτοιες ώρες, πεινάω!!!" . Φυσικά δεν πάει αργά, απλά εσύ πεινάς. Τόσο πολύ που στο μυαλό σου βλέπεις το νουά να τσιτσιρίζει στην κατσαρόλα (σκέτο, ούτε βούτυρα ούτε λάδια, τίποτα) και ετοιμάζεσαι να το σβήσεις με λίγο κονιάκ, ή ουϊσκι. Τα κρεμμύδια είναι ψιλοκομμένα ήδη και θα τα φουντάρεις μετά. Να καραμελώσουν με τους χυμούς του κρέατος, να μπουρδάρεις και το λεμονάκι με το κρασί μέσα, να το αφήσεις να γίνει λουκούμι.. Όλα αυτά έχουν γίνει μέχρι εκείνη να κατέβει τις σκάλες. Της δίνεις ένα πεταχτό φιλί και ξεκινάς το αυτοκίνητο φεύγοντας λες και μόλις λήστεψες την κεντρική τράπεζα της Ζυρίχης και σε κυνηγάει η αστυνομία, ο στρατός, τα ΛΟΚ και ο σύλλογος Σοδομιστών-Καννιβάλων Άνω Τρούμπας. Σου λέει τι έγινε στη δουλειά σήμερα και εσύ παραδόξως, ακούς. Για να ξεγελάσεις τον τυραννόσαυρο που μουγκρίζει μέσα σου, μπορείς ακόμα και να πας σε συναυλία της Στέλλας Πετσετάκου και να δείς μη σου πω και κομεντί με θέμα το γάμο.(ο υποφαινόμενος δε γνωρίζει βέβαια αν υπάρχουν και κομεντί με άλλο θέμα). Στη δουλειά της τα γνωστά, μην τα βγάλουμε παραέξω, κυκλοφορούν και απολύσεις. Σιγοτραγουδάει το "Are we human or are we dancer?" , στίχο που βρίσκεις εξαιρετικά κακόγουστο στιχουργικά και αποδεικτικό της απέραντης αταλαντοσύνης του συντάξαντα αυτόν. Ευτυχώς αποδεικνύει για άλλη μια φορά την ευφυία της και το μετατρέπει σε "are we human or are we cancer?" πραγμα που σου αρέσκει. Φτάνετε σπίτι. Δέσιμο ο σκύλος, γιατί ως συνήθως αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως υποψήφιο φαγητό. Τη βάζεις μέσα, ρίχνεις στη σόμπα μερικά καδρόνια, φώκο, ξαναλύνεις το σκύλο μην συφιλιάσει δεμένος όλο το απόγευμα και πας στην κουζίνα. Εσύ, το νουά και οι κατσαρόλες. Επιτέλους μόνοι. Χαμογελάς. Are we human or are we cancer καλε; Ξαναχαμογελάς, και πιάνεις το μεγάλο μαχαίρι. Την κοιτάς κρατώντας το μαχαίρι και χαμογελώντας ..περίεργα.. δυστυχώς δεν τρομάζει ιδιαίτερα επειδή είναι κουρασμένη και αυτή. Mental note άλλη φορά να χαμογελάς τρομαχτικά κρατώντας το ταϋλανδέζικο μαχαίρι. Είναι πιο τρομακτικό από του κουζινομάχαιρο του Μάκρο. Σηκώνεται, ανοίγει το μπουκάλι και βάζει δυό ποτηράκια κρασί. Σκέφτεσαι να τη χουφτώσεις λίγο, αλλά είπαμε. ΠΕΙΝΑΣ. Τη στέλνεις στο σαλόνι. Κοιτάς το νουά. Το μαχαίρι σηκώνεται, και αρχίζουμε...

30 comments:

Sophia said...

Για αυτό το λόγο, βολεύει να έχεις πάντα κάτι για τσίμπημα και στο αυτοκίνητο!!!
;-D

Anonymous said...

Μια χαρά τη βρίσκω την καθημερινότητά σας αν και δείχνετε εξαιρετικά προσκολημένος στις γαστριμαργικές σας απολαύσεις. Τις πράσινες γαλότσες τις βρίκω μια χαρά καθώς και τις συνταγές επίσης. Και εφόσον ΕΣΕΙΣ μαγειρέψατε μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι τελικά δεν "χουφτώσατε" τη σύντροφο. Το δράμα θα ήτο να τη "χουφτώσετε" -τσκ, τσκ μα τι εκφράσεις είναι αυτές; - και να τη βάλετε να μαγειρέψει κι από πάνω...

Stefanos said...

Έει, δεν την αφήνω αχούφτωτη ποτέ!
Όταν πεινάμε όμως, πρώτα το φαί και μετά το σαικς :p

Και γιατί σας χαλάει η έκφρασις;
Τι θα έπρεπε να πω δηλαδής;
"θωπεύω ηδονικά"; ποιος είμαι, ο Εμπειρίκος; :p

Stefanos said...

υ.γ : Μου μαγειρεύει και εκείνη προφανώς.
Θα χω να λέω για το ριζόττο της!!

Anonymous said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

Α είπα κι εγώ...!

Όσο για τις εκφράσεις... μα δεν έχετε δει πόσο κόσμια εκφράζομαι στο blog μου; Από εκεί να παίρνετε παράδειγμα... :p

Και φυσικά θα σας μαγειρεύει κι εκείνη και μπράβο στην κυρία! Το θέμα είναι ότι κι εσείς ξεύρετε να βράσετε ένα αυγό που λέει ο λόγος, σε περίπτωση που χρειαστεί και εύγε και σε σας. Λίγο το poser metal στο αυτοκίνητο χρειάζεται να βελτιώσετε, αλλά κατά τα άλλα είστε σε καλό δρόμο.

Stefanos said...

Poser οι AC/DC;Από πότε;
Μακριά απο μας τέτοια πράγματα!!
οκ εντάξει Guns n Roses άκουγα.
οσο για το μαγείρεμα, είναι σκοτεινό σχέδιο.
Μαγειρεύω,μαγειρεύω , τρώνε, τρώνε τρώνε, μετά παχαίνουν, τις πιάνουν οι τύψεις και με χωρίζουν για να μην καταστραφούν :p
σιγά μην κάθομαι να εξηγώ οτι φοβάμαι τη δέσμευση και τέτοια :p

Stefanos said...

(Εν τω μεταξύ, δεν πρέπει να χει περάσει απο το blog σήμερα. Δε μου χει έρθει καμια παντόφλα απο το παράθυρο ακομα :p )

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

"Πείνας εγκώμιον!" θα μπορούσες να το βαφτίσεις το post! Και ΜΠΡΑΒΟ σου που είσαι τόσο καλόγουστος στις γεύσεις!!! Καυτερά ακούω, ιταλικά, κινέζικα, παϊδάκια, λεμονάτο νουά συνοδευόμενο από κόκκινο κρασάκι (ας λένε οι ειδήμονες, αφού είναι κρέας & παρότι λεμονάτο ταιριάζει μια χαρά με το κόκκινο) σε όλα πρώτο σε βρίσκω! Τυχερή η καλή σου! Τέτοια παιδιά σπανίζουν...

(ΥΣ: περίμενα σαλονικιωτικο-αποκριάτικα νέα, καλά πέρασες;)

Stefanos said...

Τι επειδή τρώει καλά νομίζεις ότι περνάει και καλά; της βγάζω το λάδι..έχω γίνει εξαιρετικά γκρινιάρης απο τα χριστούγεννα και μετά. Το τι ακούει.. :p
Περάσαμε εξαιρετικά πάνω. Απλά δε γίναν ξεφτιλίκια ώστε να βγει ποστ. Ήμασταν αρκετά ήρεμοι θα έλεγα.
Πίναμε, τρώγαμε, πίναμε, τρώγαμε..
θα το ξανακάνουμε...

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

"Σκυλί που γαυγίζει, δε δαγκώνει!"

Θεσ/κη & άσχημα γίνεται;;; Τυχερούλικα!

Stefanos said...

Εγώ πάντα το λέω ότι είμαι άχρηστος,καμμένος,ιδιότροπος,γκρινιάρης μπλα μπλα μπλα μπλα,μου λένε οτι γαυγίζω και δε δαγκώνω, και μετά εκπλήσσονται ρε πούστη μου! :D
Γιατι δε με πιστεύει κανείς;;;

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

Εγώ πάντως δεν πιστεύω πως ...μετά εκπλήσσονται! Μήπως γιατί δίνεις την εντύπωση ποοολύ εντάξει τύπου;!
Τώρα βέβαια, εκείνη/ες ξέρει!

Stefanos said...

Ε δεν ξέρω τι εντύπωση δίνω, ρωτήστε τη μετά που θα μπει εδώ μέσα να σας πει. :p

Anonymous said...

Prophet> Εντελώς Μακιαβελικό σας βρίσκω! Τελικά ρε παιδί μου, τα πάντα μπορεί να σκαρφιστεί ένας άντρας για να ξεφορτωθεί μια γυναίκα! Μέχρι και τη δίαιτα μπορεί να της καταστρέψει!
Εμένα πάλι που δεν έχω πρόβλημα με το πάχος -δεν παχαίνω με τίποτα- κοιτάνε να ξεπαστρέψουν τα νεύρα μου και να με κλείσουν στο ίδρυμα για λοβοτομή!

Να μην φοβάστε τις παντόφλες αλλά τις 10ποντες γόβες στιλέτο.

DanaiShips said...

Αγαπητέ αγαπημένε μου,

Εκτιμώ την εξαιρετικά νόστιμη και πικάντικη περιγραφή τόσο των ραφιών του Βασιλόπουλου όσο και του σκαμπρόζικου χαρακτήρα σας και του σκοτεινού σας σχεδίου να παχαίνετε τις γυναίκες, να τις τρώτε και να τις παρατάτε – όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.

Επίσης με συγκινούν βαθύτατα τα κομπλιμέντα σας για την ευφυία, τις γαλότσες και το ριζότο μου (επίσης όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά).

Δεν αναφέρετε όμως ποιος θα πλύνει τα πιάτα μετά...

Stefanos said...

Ωχ, σύρμα. Έσκασε..
Αχεμ..
εε..
όσον αφορά τα πιάτα :
στο ένα σπίτι, το πλυντήριο πιάτων.
Στα εν Αθήναις, ε.. εσύ..
κάτσε ντε, μη τα θες και ολα δικά σου :p

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

Εγώ πάλι λέω να τα αφήσετε για πολύ μετά... Κάνετε κάτι καλύτερο πρώτα & μετά βλέπετε ποιός θα τα πλύνει! Αν κι εδώ που τα λέμε αγαπητή Andrea αφού & ψώνισε ο Προφήτης & μαγείρεψε (& μάλιστα με τόσο μεράκι) έ, δίκιο έχει για το ποιός θα πρέπει να πλύνει τα πιάτα, σωστά;

Anonymous said...

Αααα, δεν μας τα είπατε αυτά με τα πιάτα...!

Sophia said...

ΧΑΧΑ, κοιτάτε, αντί να πετάτε τις παντόφλες, ξεκινείστε με τα πιάτα!! Θυμίζει πίστα και μετά, δεν έχει και πολλά πράγματα για πλύσιμο (για σκούπισμα βέβαια, άλλο καπέλο!!)
Χωρίς πλάκα, πρέπει να ανταλλάξουμε καυτεροσυνταγές... Αν και εγώ έχω μια απλή μέθοδο για όλα αυτά.. Τα πάντα είναι νοστιμότερα καυτερά... (μέχρι και καυτερό γιαούρτι έχω κάνει.. η απόλυτη αντίθεση!)
;-Ρ

Anonymous said...

Δυο γκουρμετια για την παρεα σας:
a)Πηγαινουμε σε ενα ροκ μπαρ καθομαστε και οταν ερθει η σειρα μας λεμε αταραχοι:"Θα μου φερεις μια καποτα"?Κανει συμφωνια με τη vodka,ενω οπως ξερουμε υπαρχει καποτομηχανη σε αρκετες τουαλετες .
b)Σκεφτηκα την εξης ατακα:
Να σε ρωτησω...
τι?
γενικα στη ζωη σου..
?
το νιωθεις η το σκεφτεσαι?
(οπως στα μαθηματικα λεμε"το αναλυεις η το διαισθανεσαι?")

Καλα να περνατε!:-))

Anonymous said...

Kια μια παρατηρηση:H γλυκα του ερωτα ειναι πολυ ευτυχεστερη απο τη μανια της συνουσιας..
Σκεψου το σκακι πχ:Το μυαλο του γρκανμαιτρ ειναι πολυ πιο ηρεμο απο αυτο του υποψηφιου.Ο λογος ειναι οτι εχει διαισθηση,εχει ερωτα για το παιχνιδι.Ο αλλος ειναι εγωιστης, θελει να ποδειξει την αξια του.Προτεινω να συνδεσουμε το καποδιστριακο με το καφε "πανελληνιον",ετσι ωστε μια φορα την εβδομαδα να νοικιαζουμε το χωρο για μαrαθονοδρομους σκακιου μετα τσιπουρου,προς ενδοσκοπηση εις τας ψυχας ημων.Οποιος η οποια ενδιαφερεται για την προταση μου,μπορει να μου αφησει μηνυμα στο "dimoskon@yahoo.com,ωστε να το συζητησουμε.Καλησπερα

dsquared said...

Παλευω να χασω αυτα τα ριμαδοκιλα των χριστουγεννων και εκει που μου εκανα με επιτυχια ψυχαναλυση τσουπ σκαει μυτη το post σου. Παραλιγο να ερθω να σου χτυπησω την πορτα μεσα στα αγρια μεσανυχτα να μου πεταξεις κανα ταπερακι με πουρε! Αντ αυτου εφαγα δυο ρυζογκοφρετες ξαναδιαβαζοντας την περιγραφη των φαγητων... Τι σαδιζτης ανθρωπος που εισαι! Ειμαι σιγουρη πως οτι κακο σου προσαπτουν για τον χαρακτηρα συ ισχυει!

din

Stefanos said...

Φίλε μου ανώνυμε, σκάκι έπαιζα στο δημοτικό. Μετά το βαρέθηκα. Δεν ήμουν και πολύ αστέρι είναι η αλήθεια.
Σοφάκι : Τα καυτερά είναι η ειδικότης μας ως γνωστόν. Από τότε δε που καλλιέργησα και τις δικές μου πιπεριές, κάνω μεγάλα πειράματα. Έχω φτιάξει καυτερό λάδι. Όταν ήταν πράσινες ακόμα, πήρα μερικές και τις έκανα τουρσί. Τώρα προσπαθώ να φτιάξω ταμπάσκο και τις έχω βάλει σε χοντρο αλάτι. Μετά θα ρίξω ξύδι και θα τα αλέσω όλα μαζί να δω τι διάολο θα βγει.
Ε τώρα για το που μπαίνουν όλα αυτά.. ε παντού :p Είμαι μεγάλος φαν του τσιλι κον κάρνε βασικά, όπως και της πίτσας με ταμπάσκο,σουτζούκι,κρεμμύδι και ελιά. Μου άνοιξες την όρεξη πρωι πρωι..
Dsquared : Ούσα τετραγωνισμένη, θα πρέπει να κάνεις ριζικές αλλαγές. Συγγνώμη για το άνοιγμα της ορέξεως, αλλά να ξέρεις εδώ το blog είναι κοιλιόδουλο, λιγούρικο,λιμάρικο και πίνει πολύ.
Επιπλέον φυσικά και είμαι σαδιστής και όλα αυτά που μου προσάπτουν κατά καιρούς.. αυτό μας έλειπε. Χαίρομαι να γνωρίζω έτσι έξυπνους ανθρώπους που καταλαβαίνουν με το καλημέρα τι σκατόψυχος είμαι.

Sophia said...

ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕΕΕΕ!!!
Λοιπόν, εγώ αυτές τις καυτερές πιπερίτσες (ναι, καλλιεργώ κι εγώ..) τις τσούσκες, τις άλεσα (avec all), τις σωτάρισα λίγο και μετά, τις έβαλα με κόκκινο κρασί να στραγγίσουνε τελείως σε χαμηλή φωτιά. Το αποτέλεσμα είναι διαβολικό. Ευτυχώς είναι σε γυάλινο βάζο, αλλιώς ο Παλαιοκώστας δεν θα χρειαζόταν ελικόπτερο. Μου τις ζήτησε και ο Scofield!
;-D

Stefanos said...

Ώπα!! Καλή ιδέα αυτή με το κρασί!!!
Διαβολική θα έλεγα!!!
Θα τεσταριστεί πάραυτα!!
(απο στομάχι πως πάμε; είναι ακόμα ολόκληρο ή έχουμε κανα θέμα; εγώ αντέχω ακομα πάντως..)

Sophia said...

To στομάχι μου είναι πολύ ανθεκτικό. Των άλλων έχει πρόβλημα και δεν με αφήνουνε να κεντήσω!! Ένα θα σου πω... με την ξύλινη κουτάλα που ανακάτευα το περί ου ο λόγος, αμέσως μετά, αφού την έπλυνα με βραστό νερό και ξύδι (δεν σκέφτηκα να την αδρανοποιήσω..) ανακάτωσα γάλα για να φτιάξω γιαούρτι. Το αποτέλεσμα? Γιαούρτι τσίλι!!! Μιλάμε, ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ!!!!!! Και η απόλυτη παράνοια!!! Σκέψου τζατζίκι με το εν λόγω, ή τυροκαυτερή!!!! (Μιαμ...)
;-D

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

Τελικά εγώ όντως είμαι χαζή: αφού 10 χρόνια τώρα περιμένω να τηρήσει κάποτε ο άντρας μου την υπόσχεσή του να μου μαγειρέψει κάποτε ( όχι τίποτε δύσκολο: κοτοπουλάκι λεμονάτο) γλυκό κορμό...!

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ said...

* Το "&" ...έφαγα!
& γλυκό κορμό

Αστερόεσσα said...

Είσαι με τα καλά σου τέτοιους καιρούς που θα φλερτάρεις τα νουντλς και τα τυριά;
Πας σε φυτώριο, αγοράζεις κι ένα βιβλίο φυτοκομίας και μαθαίνεις να καλλιεργείς κουνουπίδια, λάχανα, κρομμύδια κλπ. και αγοράζεις μια 30άδα αυγά από τους Τούρκους στο Kolding σε τιμές ευκαιρίας. Μετά αγοράζεις απορρυπαντικά να καθαρίσεις το μπουρδέλο στη Δανία που το άφησες 7 μήνες. Αρχίζεις απ' την κουζίνα και το μπάνιο. Σε κανένα 8μηνο θα έχεις τελειώσει.