Wednesday, June 15, 2005

Νοσταλγία - μέρος δεύτερο

Ντισκλέϊμερ : Αυτό θα είναι μεγάλο.. και πάλι όχι οσο μεγάλο όσο θα πρεπε. Αύγουστος 1995. Σκάνε μύτη αποτελέσματα στο σχολείο και μέχρι να ξεκινήσω από το σπίτι να κατέβω να τα δώ ήξερα οτι η τύχη μου είχε χαμογελάσει και έφευγα για Θεσσαλονίκη. Η πλατεία δεν ήταν γεμάτη, ήταν όμως το τραίνο. Τίγκα στα 18χρονα που ανεβαίνανε με μανάδες και πατεράδες στον αγώνα εύρεσης κατοικίας. Θα μπορούσα να γράψω διάφορα τραγελαφικά σκηνικά από το τραίνο αυτό, αλλά θα ήταν ψέμματα γιατί δεν θυμάμαι τίποτα απο κει μέσα, παρά μόνο την ανυπομονησία μου. Ήμουν από αυτούς που δεν φοβόντουσαν να φύγουν από το σπίτι, που δεν τρομάζαν στη σκέψη να μείνουν μόνοι τους και που δεν είχαν ανάγκη τη μαμά τους για να τους πει πως να βράσουν αυγά. Δεν ήμουν ο μάγκας του χωριού, κάθε άλλο, απλά ήμουν απο μικρός ιδιαίτερα ανεξάρτητο άτομο. Φτάνουμε πάνω. Μας φιλοξενούσε ένα άλλο παλικάρι από την πόλη μου που ήταν και αυτός στο Μαθηματικό (βγάζει έξυπνα παιδιά το κατσικοχώρι μας :P). Με το που σκάμε μύτη σπίτι του, έρχεται το πρώτο "σοκ" περί φοιτητικού σπιτιού και ζωής. Και αυτός 40 εκκλησιές έμενε, στη Σαμακοβίου. Μεγάλο σπίτι και άνετο. Είχε και συγκάτοικο .Περίοδος που ξεκίναγε εξεταστική σε λίγες μέρες. Το σπίτι άνω κάτω. Κουτάκια από μπύρες, φραπεδιές μισοπιωμένες, τασάκια τίγκα και το πουλί να παίζει. Οχι αυτό το πουλί ρε ζώα. "ο αετός πεθαίνει στον αέρα" ..Αυτό το πουλί. Αράζουμε λίγο, την κάνει η μάνα για να πάρει καμιά εφημερίδα, και σκάνε μύτη απο το διπλανό διαμέρισμα τα θηλυκά με τα μποξεράκια. Πρέπει να είχα στο πρόσωπό μου ζωγραφισμένο το απλανές και ηλίθιο χαμόγελο ανθρώπου με τη βέβαιη πεποίθηση πως βρίσκεται στον παράδεισο. Χαλαρότης, ιλαρότης ,συστάσεις κλπ κλπ. Εκείνο το βράδυ ήταν η πρώτη μου έξοδος μετά βαϊων και κλάδων στα "Μπλέ Παράθυρα" ένα ρεμπετομάγαζο κάτω απο τις εστίες. Είχα βεβαιωθεί πλέον πως η ζωή απο κει και πέρα θα ήταν τουλάχιστον άξια για καταγραφή ,δικαιώματα ταινίας κλπ κλπ. Εντάξει, ο ενθουσιασμός του πρωτάρη. Βρήκα τελικά σπίτι σχετικά εύκολα , και κονόμησα και συγκάτοικο. Άγνωστο. Αυτό ήταν λάθος. Μεγάλο. Ο συγκάτοικος ήταν φανατικός καταναλωτής και συχνά πυκνά μεγαλέμπορος αρωματικών χορταρικών μια και προερχόταν από πόλη-παραγωγό. Βαρέθηκα να μυρίζω αυτή τη μπόχα και να μαζευω πτώματα από τα πατώματα. Δεν είχαν μέτρο οι καριόληδες. Ολη μέρα. Μα όλη μέρα. Το ότι ήταν συνέχεια χρέπια και ελεεινοί ήταν και ο λόγος που το σιχάθηκα τόσο που δεν δοκίμασα ποτέ και ακόμα όταν το μυρίζω μου χαλάει η διάθεση. Απο κείνον γνώρισα και τον πρώτο φοιτητικό έρωτα. Μια εκλεκτή κυρία και πελάτισσα του μεγαλέμπορου. Αυτή έκανε και διάφορα άλλα όπως πχ βενζίνη. Ομολογώ οτι απορώ και γω πως κατάφερα και επιβίωσα 9 ολόκληρους μήνες παρέα με αυτά τα άτομα, χωρίς να απωλέσω τα λογικά μου (δεν θέλω κακεντρεχή σχόλια εδώ ζώα) και χωρίς να καταλήξω σαν και αυτούς. Βασικά από κάποιο σημείο και μετά είχα γίνει ένα ζώο αναισθησίας και με ενδιαφέραν τα απολύτως βασικά όπως το τι θα φάω, που θα βγώ, αν θα σπάσω το χτεσινό ρεκόρ πηδήματος (α ρε στα 18...) και αν θα έχω λεφτά αύριο. Ουτε καν κάπνιζα τότε ακόμα. Ναι ,ένα πακέτο silk cut άσπρα ανα δύο εβδομάδες δεν θεωρείται κάπνισμα. Και αυτό για κανα δίμηνο μετά δεν έκανα καθολου. Τελείωσε αυτή η φάση ευτυχώς και ακόμα πιο ευτυχώς ξέκοψα τελείως με αυτά τα χρέπια. Αν και η λεγάμενη ενοχλούσε κατά καιρούς. Είχαν γίνει απίστευτα σκηνικά με αυτό το άτομο αλλά δεν τα λέω εδώ μέσα. Δε λέει :) Δεύτερο έτος μετακόμισα στη γκαρσονιερούλα μου λίγο πιο κάτω απο το παλιό σπίτι. Στην οδό Αγαθουπόλεως. Στο 15...ωραιότατο σπιτάκι. Να είχε και θέρμανση καλά θα ήταν αλλα τι να κάνουμε,δεν γίνεται να τα έχεις όλα. Στο δεύτερο έτος ήταν που έκανα πλέον τις σοβαρές και μακροχρόνιες παρέες με άτομα, παρέες που κρατάνε μέχρι τώρα, έστω και αν οι περισσότεροι ειμαστε σκόρπιοι. Στο δεύτερο έτος σε τρείς εξεταστικές κατάφερα να περάσω μονο 1 μάθημα (μιγαδικές συναρτήσεις) και τα περισσότερα μαθήματά του τα κουβάλαγα μέχρι το πτυχίο. Αλλά ποτέ δεν το μετάνοιωσα. Εκτός ίσως για τον Ολοκληρωτικό Λογισμό 2 που μου έμεινε τελικά και τελευταίο μάθημα και μου βγήκε το λάδι να το περάσω. Το δεύτερο έτος ήταν που συχνάζαμε -ωχ πως το λέγαν..- στην Καμάρα, δυο μαγαζιά πιο πάνω απο το "Μικρό Μπλέ". ...ρε διάολε..πωπω γέρασα ,το ξέχασα το μαγαζί. Ώωωρες εκεί. Οι άλλοι να παίζουν τάβλι και εγώ να τους βρίζω ασύστολα (μου σπάει τα νεύρα το τσακα-τσούκα στο τάβλι). Τότε ενδιαφέρθηκα και για την πολιτική και το μέλλον του τόπου και μπλέχτηκα και με αυτά. Δουλειά δεν είχε ο διάολος, γαμούσε τα παιδιά του ενα πράμα. Αλλά ήταν καλή φάση. Πολύ καλή φάση. Γνώρισα τον άπειρο κόσμο ,από ελλεεινούς τριμάλακες και ακόμα πιο ελεεινές ψώλες, μέχρι παιδιά με μυαλό και γνώσεις, και πραγματικά ιδεολόγους. Και γούσταρα πολύ που είχα μπεί σε μια διαδικασία να διαβάζω τα άπειρα άσχετα βιβλία για να μπορώ να στέκομαι σε μια όντως σοβαρή συζήτηση. Και μου άρεσε αυτή η εμπειρία. Γιατί άσχετα με την εγγενή κοροϊδία της όλης φάσης, εμένα μου έμαθε πολλά και βελτίωσε και τον τρόπο που μιλούσα και συμπεριφερόμουν στους άλλους. Με έκανε και πιο διαλλακτικό γιατί μέχρι τότε δεν σήκωνα μύγα στο σπαθι μου σε μια διαφωνία. Ρε τι ξενύχτια ωραία ήταν αυτά. Και τι γέλιο στις εκλογές. Πολύ γέλιο. "Ρε μλκ, την πήρες την .... να κατέβει να ψηφίσει?" "την πήρα" "και πού ειναι?" "με τον γκόμενο" "για του δικού της κώλου τα εννιάμερα θα χάσουμε τις εκλογές" "και τι να κάνω ρε συ, να της υποσχεθώ οτι άμα έρθει τώρα θα την πηδήξω εγώ?" "σε χαλάει?" "αχεμ.. οχι βέβαια :) οκ,θα θυσιαστώ ρε καθίκια" . Τελικά δεν χρειάστηκε να θυσιαστώ γιατι η τύπισσα έβγαζε τα μάτια της τις άπειρες ώρες και δεν ηρθε να ψηφίσει. Και το φερε ο διάολος όντως να χάσουμε εκεινη τη φορά την έδρα της αυτοδυναμίας για μια στρογγυλοποίηση 2/3 πράγμα που σήμαινε πως άμα είχε έρθει να ψηφίσει θα είχαμε κερδίσει. Ε τι άκουσε η κακομοίρα..χεχεχε.. Και ενδιάμεσα σε όλα αυτά οι κλασσικές καψούρες στην παρέα, μια ο ένας μια ο άλλος, πάντα είχαμε θέμα να αλληλοδουλευόμαστε. Η παρέα είχε αρχίσει να διευρύνεται πααααααρα πολύ. Είχαμε φτάσει σε ένα σημείο να κλείνουμε τραπέζι για 30-40 άτομα στους Υπνοβάτες. Πράγμα που σήμαινε πως έσκαγαν μύτη και αρκετοί άσχετοι που στο τέλος βαράγανε κανόνια και πληρώναμε τα σπασμένα εμείς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν αρχικαρμοίρη, όχι στον πυρήνα της παρέας, αλλά ένα κλικ παραέξω, που μια φορά που χρειάστηκε να πληρώσουμε 2 χιλιάρικα παραπάνω ο καθένας στη Figaro, κοντεψε να του ρθει ταμπλάς. Μας το λεγε μετά στη βιβλιοθήκη ποσο καιρό. (Ένα απο τα γνωστά post-it της βιβλιοθήκης που έμεινε ιστορικό ήταν ένα δικό του, που απεικόνιζε μερικά κανονια,μερικά μπιστόλια,κάτι φέσια, και τις 2 κοπέλες που μας τα χαν φορέσει :) ) Το τρίτο έτος ήταν ακόμα καλύτερο. Αλλά δεν το θυμάμαι και πάρα πολύ, εκτός απο την εκδρομή στο Πήλιο και την εκδρομή στη Μυκονο..Ήμουν πλέον ένας μαλλιάς,ενίοτε και μουσάτος τύπος, που στη σχολή πάταγε μονο στο κυλικείο (με Χρήστο και Ντάφυ να δουλεύουν- απιστευτες αττάκες και φάσεις , οι παλιοί της ΦΜΣ τους θυμούνται και γαμωσταυρίζουν την ώρα και τη στιγμή που τους πήραν το κυλικείο και το κάναν "Γρηγόρης Μικρομαλακίες". ) Και κάνουμε την εκδρομή στο Πήλιο. Με χορηγία ενός μεγαλου φροντιστηρίου βγάζουμε την αφίσα, στην οποία αναφέρεται εκτός των βασικών πληροφοριών, οτι "Η Πορταριά είναι ένα ποίημα ακόμα και σήμερα" και η φράση μυστήριο "ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΛΙΖΑ". Γιατί το γράψαμε αυτό κανείς δεν θυμάται. Ηταν μια σουρρεαλιστική πινελιά. Ελα ντε που στο πούλμαν είχαν σκάσει ολοι να μάθουν ποια στο διάολο ειναι η Λίζα. "Ρε μαλάκες, τοσες γυναίκες έχουμε στο πούλμαν, η Λιζα σας μάρανε?" (Πραγματικά είχε μαζευτεί ωραιότατος κοσμος και τρίβαμε τα χέρια μας..που να ξέραμε). Οποτε και παίρνει ένας φίλος το μικρόφωνο,με δείχνει και λέει "Να, αυτός είναι η Λίζα". Μετά τα πρώτα 2 εγκεφαλικά που έπαθα και αφού μου σκουπίσαν τους αφρούς απο το στόμα, με δέσαν και απομάκρυναν τα αιχμηρά αντικειμενα απο διπλα μου. Σιγή στο πούλμαν. "Λιζα, αυτός? λες? και δεν του φαίνεται,κρίμα το παλλικάρι" .Η παρεξήγηση λυθηκε οταν εξηγήσαμε οτι α.ο μελλοθάνατος με είχε δεί τις προηγούμενες απόκριες ντυμένο νοσοκόμα και με το μαλλι μοιραίο και του χε μεινει η αττάκα β. οτι όποια ενδιαφερόμενη ήθελε να τεστάρει τον ανδρισμό μου ήταν ευπρόσδεκτη αυτή και 2 φίλες της στο δωμάτιό μου το βράδυ :P Τελικά πείστηκαν..ελπιζω.. Το βράδυ πήγαμε σε ένα μπαράκι στην Πορταριά το οποίο σέρβιρε πετρέλαιο σε διαφορετικές αποχρώσεις. Ήταν απίστευτο. Δεν έχω δεί τοσο κόσμο να μεθάει τόσο πολύ,τόσο γρήγορα. Την είχα ακούσει για τα καλά, και είχα διπλαρώσει μια βιολόγα. Προσπαθούσα ο κακομοίρης. Αλλά άμα δεν σε θέλει η πουτάνα η μπάλα..Σκάει μύτη συμφοιτητής και ανακοινώνει "ο Κυριάκος είναι κομμάτια στην τουαλέτα, ξεκιναμε κουβάλημα γιατί τα ίδια σκατά είναι και ο Λύσανδρος,ο Λουκάς, Δημήτρης, ο χ ο ψ ο ζ, ολοι τεσπα" . Γαμωσταυρίζοντας τον Κυριάκο και τα ξύδια πάω να τον μαζέψω. Στην τουαλέτα συναντιέμαι με άλλον λιώμα ο οποίος ημιλιπόθυμος και αλλοιθωρισμένος μου λέει με σοβαρότητα "ρε μαζέψτε τον Κυριάκο, δεν είναι καλά"..Θέατρο του παραλόγου.Στα 50 μέτρα απο το μπαράκι στο ξενοδοχείο, έχουν ακουστεί απο τους μεθυσμένους απίστευτα πράγματα. Θυμάμαι τον Λύσανδρο (κρυώνει ο κώλος του στο Λονδίνο τώρα) να τον ρωτάνε "Λύσανδρεεε, άμα σου αφήσουμε το κεφάλι, εντάξει?" "Θα πέσει ρε μαλάκες"..Και άλλα τέτοια. Τους πάμε στο ξενοδοχείο και τους βάζουμε στα κρεβάτια. Μετά από λίγο παμε να τσεκάρουμε μην έχουν γυρίσει ανάσκελα κα ιτα γνωστά. Απο το δωμάτιο του Κυριάκου βγαίνει ο Γιάννης και λέει πως δεν τον βρίσκει. "Κοιτα δίπλα απο το κρεβάτι μην έχει πέσει". Ξαναβγαίνει.. Τίποτα. ΡΕ ΚΑΠΟΥ ΜΕΣΑ ΘΑ ΝΑΙ. Μετά απο 2 δευτερόλεπτα ο Γιάννης βγαίνει κλαίγοντας από τα γέλια...Ο Κυριάκος έχει ανοιξει την πόρτα της ντουλάπας, έχει μπεί μέσα, έχει κλείσει και ψάχνει να βρει που είναι η λεκάνη . Και να ψάχνουμε την γαμημένη την κάμερα και να μην την βρίσκουμε..Στο διπλανό δωμάτιο η τύπισσα που μπαλαμούτιαζε ο Κυριάκος εντωμεταξύ έβγαζε τα μάτια της με πιο νηφάλιο μέλος της εκδρομής μας. Το ίδιο και η "δικιά" μου. Τρομάρα μου. Ακομα του το χτυπάω αυτό. Αλλά για πλάκα γιατί ήξερα πως δεν θα έπαιζε τίποτα με την συγκεκριμένη.. Αααχ.. ηταν κγμ τις εκδρομές αυτή. Είχε και άλλα σκηνικά την ίδια και την επόμενη μέρα αλλά πολλά έγραψα.. Αν ξαναγράψω Νοσταλγία #3 θα σας πω και για τα χρόνια στο Catanu (Δεσπεραί 17- το τρελλό στέκι, το μαγαζί που πάντα έβρισκες κάποιον γνωστό..) Καληνύχτα τώρα. Έχω ένα χαμόγελο, απλανές και ηλίθιο, σαν άνθρωπος που έχει την βέβαιη πεποίθηση πως είναι στον παράδεισο..

4 comments:

Oneiros said...

Damn', ο νόμος του Μέρφι για τα blog: τέτοια post εμφανίζονται στην πιό ακατάλληλη στιγμή και όταν δεν έχω το χρόνο να τα διαβάσω. Μερικοί άτυχοι, ακόμα πάσχουν από εξεταστικές, και ως γνωστόν, τα trip down memory lane (ειδικά της Σαλονίκης) δεν συνάδουν με διάβασμα. Θα το κρατήσω στο ψυγείο, εσύ γράψε και το 3ο.

xxx said...

Λένε μερικοί πως *τα καλύτερα τώρα είναι*. Μπορεί να ισχύει αλλά πιστεύω ότι *εκείνα* τα χρόνια ποτέ δεν ξανάρχονται , μιας και πέφτουμε όλοι με τα μούτρα στο κυνήγι της επιβίωσης.
Τα *μπλε παράθυρα* ααα έχουμε ρίξει πιστόλες και πιστόλες εκεί...εν έτη 87-89..αναρωτιέμαι αν υπάρχει ακόμη αυτό το μαγαζί.

Stefanos said...

Δίκιο έχεις..τότε ήταν. Τώρα έχουμε ευθύνες. ...
Τα Μπλε Παράθυρα έχουν κλείσει απο το 96 αν θυμάμαι καλά...ή τουλάχιστον άλλαξαν ονομα. Δεν ξαναπηγα εκει περα πάντως..

stellini said...

εγω πάλι περιμένω το Νοσταλγία#3 :)