ΙντερΣτέλλα. Μια κριτική

Ναι λείπω καιρό γιατί δεν έχω χρόνο να γράφω. Οπότε πάρε και μη γκρινιάζεις



Προειδοποιούμε για σπόϊλερζ. Διάσπαρτα. Οπότε διάβασε με δική σου ευθύνη.

Ρεζουμέ άποψης: Δεν ξετρελλάθηκα. Ήταν μια άλλη ταινία από αυτή που περίμενα να δω. Εδώ φταίω εγώ αλλά και η διαφήμιση. Μου άρεσε βαριά ένα μισάωρο από όλο το τρίωρο. Α και δε μπορώ να βλέπω τη Χάθαγουέϊ. Χάθαγουέϊ γκό αγουέϊ. Και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα που είναι και της μέρας λόγω θενξγκίβιν στο ΓιουΕσΈϊ.
Πάμε πιο αναλυτικά.
Η Γη παίρνει μπούλο σιγά σιγά λόγω ενός «περονόσπορου» (λολ μεταφραστή, γουστάρω) που καταστρέφει ένα ένα τα διάφορα παραγωγικά φυτά, έχουμε πολλή σκόνη κλπ και μάλλον κάτι έχει γίνει και έχουν καταρρεύσει κυβερνήσεις και τέτοια και δεν υπάρχει φράγκο, όλα είναι μπουρδέλο. Θυμίζει Ελλάδα δηλαδή, στο πιο πιστευτό, γιατί εμείς ούτε κυβέρνηση έχουμε ούτε να φάμε. Ευτυχώς δεν έχουμε τόση πολλή σκόνη βέβαια.
Η λύση είναι να πάρουμε πόδι και να πάμε να αποικήσουμε σε καναν άλλο πλανήτη μπας και ξεστραβωθούμε, αλλά –σποιλερ- ψιλοφαίνεται ότι ακόμα και σε άλλο πλανήτη, πάλι θα πλακωνόμαστε στα χαστούκια επειδή κάποιοι από μας είναι αρχοντομαλάκες –αλλά αιτιολογημένοι γιατί έχουν pms επειδή κανείς δεν τους κάνει παρέα-. Ή ότι κατά βάση οι άντρες πάντα θα πλακώνονται στα χαστούκια, ακόμα και στην άλλη άκρη του συμπαντος δίπλα σε μια μαύρη τρύπα.
Ε και αφού έχουμε στείλει κάτι επιστημονάρες μόνους τους μέσα σε μια σκουληκότρυπα στην άλλη άκρη του γαλαξία δίπλα σε μια μαύρη τρύπα (κάτσε, θα τα πιάσω μετά τα wtf του σκηνικού), αποφασίζουμε να στείλουμε και άλλους να ξεκινήσουν οι αποικίες, όσον εδώ προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα «πως να μας μεταφέρουμε όλους εδώ εκεί».
Και κάπως έτσι πάει η ταινία, είπαμε μην το παραχέσω σε σποιλερ. Νταξει.
Το πρόβλημά της δεν είναι η «κακή» επιστήμη. Μέχρι εκεί που μπορώ να καταλάβω λόγω περιορισμένων γνώσεων πάνω σε γενική και ειδική σχετικότητα (εννοώ τις εξισώσεις, όχι την περιγραφή της θεωρίας), μάλλον καλά τα πήγαν, ίσως και πολύ καλά. Τουλάχιστον σε αρκετά πράγματα. Ή τουλάχιστον στο να εξηγήσουν προφορικά τι συμβαίνει στον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας, τι είναι η διαστολή και συστολή του χρόνου και πως αυτό έχει να κάνει με τη γαμωβαρύτητα. Το ότι ο σκηνοθέτης έκανε σε  σημεία μάλλον την πάπια σε αυτά που του είπε ο σύμβουλος Kip Thorne μάλλον είναι πιθανό-αν και δεν ε΄χω κάτσει να λύσω εξισώσεις για να υπολογίσω θερμοκρασία και ακτινοβολία γ τόσο κοντά σε υπερμαύρη τρύπα που περιστρέφεται –άσε που για να το κάνω πρέπει να κάτσω να διαβάσω, δεν είμαι φυσικός ρε, δεν τα χω αυτά στο τσεπάκι- (όχι πως είναι δύσκολο να βρεις τους τύπους). Ακόμα και αν το πρόβλημα ήταν «κακή» επιστήμη, δεν περιμένω να δω ντοκιμανταίρ, περιμένω να δω sci-fi ταινία, το οποίο σημαίνει ποιος γαμεί τη φυσική αν η ταινία γαμεί; Και το Star Trek μου αρέσει. Και χεστήκαμε για την απεικόνιση της φυσικής εκεί. (Ναι οκ,μεταξύ μας να μείνει αλλά χεστήκαμε).
Μου άρεσε και η απεικόνιση της σκουληκότρυπας. Και είχε καλή εξήγηση. Το πως είναι από μέσα, προφανώς και δεν το ξέρουμε και ούτε θα το μάθουμε σύντομα. Η απεικόνιση του Γαργαντούα φαντάζομαι –ας με διορθώσει ο Vagelford- είχε τα θεματάκια της. Το ίδιο και το τι συμβαίνει αμα πλησιάσεις, όπως και το ΠΩΣ ΣΚΑΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΩΛΟΠΛΑΝΗΤΗΣ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ. (Ίσως υπερβάλλω που το φωνάζω έτσι και να βγαίνει ο υπολογισμός, αλλά έχω την αίσθηση ότι τόσο κοντα σε μαύρη τρύπα οι βαρυτικες δυναμεις θα έκαναν αδύνατο το να συμπυκνωθεί αστρική ύλη σε πλανήτη και μετά να διατηρηθεί ως πλανήτης. Η βαρύτητα εξαρτάται από την απόσταση και όταν η βαρύτητα στη μια πλευρά του πλανήτη είναι –τυχαίο τώρα έτσι το πεταω- ν τάξεις μεγέθους απο τη βαρύτητα στην άλλη, τρέχα άντεξε εσύ και μη γίνεσαι μπίλιες.Μπορεί, λέω. Δεν ΞΕΡΩ)
Ένα κύριο από αυτά που με ενοχλούν είναι οι ορδές που νομίζουν ότι βλέπουν ντοκιμανταίρ και μας πρήζουν για το πόσο ακριβής επιστημονικά είναι η ταινία, ενώ η μόνη επιστημονική ανακρίβεια που μπορούν να ξεχωρίσουν είναι η κλασσική «δεν έχουμε ήχο στο κενό του διαστήματος». Όχι. Η ταινία δεν είναι ακριβής σε διάφορα μικρά ή μεγάλα και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ της να είναι ακριβής γιατί είναι ταινία. Ο,τι «επιστημονική πραγματικότητα» μπαίνει στο δρόμο της πλοκής κόβεται και καλά κάνει ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑΙΝΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ. Δε γκρινιάζω για αυτά, άλλο που μπορεί να τα επισημάνω σε φίλους και γνωστούς που θα ρωτήσουν (όταν τα μάθω όλα με στοιχεία.Προς το παρόν δεν έχω για αρκετά). Και σε σένα που θα μπεις εδώ μέσα.
Α ναι ένα τελευταίο: Ποιος παπάρας είχε την εντύπωση ότι είναι καλή ιδέα να μένεις κολλητά σε μαύρη τρύπα;;;;;;!!!;;;!!
Τα προβλήματά μου είναι άλλα:
1. Η κλάψα. Περίμενα να δω μια ταινία για πρωτοπόρους εξερευνητές επιστήμονες που βάζουν τον κώλο τους στον τάκο και τρέχουν στην άλλη άκρη του διαστήματος για να σώσουν τον κόσμο. Αλλά είδα διαφήμιση της ζέβασοφτ. Ναι οκ ξέρω, έχουμε και ανθρώπινες στιγμές και τέτοια, αλλά σε 3 ώρες ταινίας, οι 2 ½ ήταν βασικά αυτό. Κλάψα.
2. Το «πεταω Κοελιές» για να ακουστώ βαθύς. Παπάργια. Η πιο βαθιά ατάκα της ταινίας ήταν το ποίημα «Do not go gentle into that good night». Μετά αναλώνονται σε βαρυσήμαντες μπουσκαλιακές παπάτζες. Έλεος με τους βαθείς διαλόγους και 19 καντήλια στον ξανθό για την χωρίς κανένα νόημα μαλακία που είπε για την εξέλιξη. Όχι λάθος. Πρόσεξε. Χωρίς νόημα. Κάτι στο πνεύμα «πως θα ξεπεράσουμε το γεγονός ότι το μπλε είναι μπλε»
3. Οι νιου έϊτζ παπάτζες σε συνδυασμό με αφόρητες κλισεδιές. Αυτό που χαντάκωσε για μένα την ταινία ήταν ο μονόλογος της ατάλαντης για το πως η αγάπη είναι σαν τη βαρύτητα και διαπερνάει χώρο και χρόνο και το εννοούσε κανονικά όχι μεταφορικά. Λειτουργεί σα μετρήσιμη δύναμη (αναφέρθηκε) που μπλα μπλα μπλα μπλα και μήπως βρούμε κάποτε τι παίζει γιατί πολλές φορές η επιστήμη δεν έχει βρει και ψάχνει και τέτοια.Βασικά η ίδια ακριβώς παπαρολογία όλων των ειδών απάτης που όταν ζορίζονται να προβάλλουν επιχειρήματα καταλήγουν στο «ναι αλλά άμα το βρούμε μετά; Ας το πιστέψουμε τότε από τώρα». Μπουλσιτ.
Ναι φίλο αναγνώστη. Πήγα σε μια ταινία που νόμιζα ότι θα δω πως θα κατακτήσουμε έναν άλλο κόσμο και κατέληξα να βλέπω 2 ½ ώρες πώς η αγάπη νικά το χώρο και το χρόνο.

..Και μισή ώρα τον ΜακΚόναχι να προσπαθεί να πιλοτάρει ενώ έξω γίνεται της πουτάνας το κάγκελο (καλή φάση) και άλλη μισή ώρα να ρίχνει βιβλία από το μέλλον στο παρελθόν αντί για κώδικα μορς. Όπου σκάει η απορία, αφού μπορείς και ρίχνεις βιβλία, άρα να αλληλεπιδράς με το περιβάλλον εκείνη τη χρονική στιγμή γιατί δεν κάνεις κάτι πιο χρήσιμο όπως το να βγάλεις το γαμωχέρι σου και να ζητήσεις ενα στυλο. Ή να φωνάξεις . Το χέρι σου που είναι ύλη μπορεί να περάσει το χωροχρονικό εμπόδιο και να μετακινήσει ύλη, αλλά η φωνη σου που είναι ήχος δε μπορεί- ενώ ειναι μηχανικά το ίδιο πράμα;; αλλα φαίνεται η αγάπη δε μπορεί να μεταδώσει ήχο, είναι μόνο για βουβό κινηματογράφο. Να μην πω για το ρολόι και τη μετάδωση δυαδικού κώδικα (που αποκρυπτογραφείται χωρίος να ξέρουμε την κωδικοποίηση) ή για το πόσα γαμω τικ τικ θα χρειαζόντουσαν για να μεταδωθούν 800 paper με εξισωσεις. Χέσε μας τώρα, αυτά είναι πταίσματα.
Το κύριο πρόβλημα είναι οι νιου έϊτζ παπάτζες αναγνώστα. Που υπάρχουν σχεδόν παντού. Και οι καλλιτέχνες, είτε είναι σκηνοθέτες είτε ο,τιδήποτε είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε αυτές, τις μεταδίδουν και μετά ο άλλος που το βλέπει και νομιζει ότι είδε ντοκιμανταίρ κάθεται και τις πιστεύει και μας λέει μαλακίες και μας σπάει τα νεύρα και αναγκαζόμαστε να τραβάμε τα δασύτριχα βυζιά μας μεσημεριάτικα αντί να κάνουμε τίποτα πιο παραγωγικό.
Ναι οκ, δεν είναι κακή ταινία. Δεν είναι όμως αυτό που διαφημίστηκε. Είναι κάτι άλλο. Και όποιος περιμένει να δει ταινία με ατέλειωτα εφέ στο διάστημα, μαγευτικά τοπία κλπ, χαρ χαρ χαρ. Ήθελαν ρεαλισμό μάλλον οπότε δεν έχουμε και πολλά από τέτοια. Τα βασικά. ΟΚ ο Γαργαντούας είναι ωραίος.
Θα φάτε πολύ μύξα και δάκρυ και συγκίνηση στη μάπα. Και σχεδόν καθόλου εξερεύνηση ενός άγνωστου πλανήτη.


Τι να σου πω αναγνώσθα, εγώ αν το ξερα, θα το κατέβαζα να το δω σπίτι. Αν και νταξει, το τραβάει το σινεμά κυρίως λόγω ήχου. Όχι εικόνας.

Update

Σύμφωνα με τον ειδικό μας ανταποκριτή επί αστροφυσικής και σχετικοτήτων Vagelford, οι υποψίες που είχα περί βαρυτικών πεδίων κοντά σε μαύρη τρύπα, δυνατότητας ύπαρξη πλανήτη εκει περα κλπ, είναι αβάσιμες. Οι εξισώσεις και τα νούμερα βγαίνουν. (ουάου). Ο σκηνοθέτας ακολούθησε όσο πιστά μπορούσε τις συμβουλές του επιστημονικού συμβούλου και δι'αυτόν του βγάζουμε τα καπέλα μας. Ανάλυση εδώ

ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΑ ΖΟΜΠΙ ΡΕ ΓΕΛΟΙΕ!

OK καταλαβαίνω.

Είσαι 12 χρονών πας να καβατζάρεις τα 13 και έχει αρχίσει να μυρίζει άνοιξη καθώς και οι πρώτες προσταγλανδίνες. Νομίζεις ότι είσαι πλέον ώριμη για να αποφασίζεις το τι θα κάνεις στη ζωή σου, το πως θα διακοσμήσεις το δωμάτιό σου, καθώς και ότι ο Ρουβάς και η Βίσση και αυτός-ο-αμερικάνος-που-μοιάζει-με-συμμαθήτριά-σου-τη-Ντέμη-με-το-κοντό-μαλλί είναι μεγάλοι μουσικοί.

Επειδή όμως δεν είσαι μόνη σου στον κόσμο, και υπάρχουν πολλές 13χρονες εκεί έξω -οι περισσότερες δε είναι μεταμφιεσμένες έντεχνα σε 30χρονες- αποτελείτε και μεγάλο καστομερ πουλ για πολύ κόσμο.

Ένα κομμάτι λοιπόν που θέλει να εξασφαλίσει ότι θα του δίνετε τα λεφτά σας χωρίς καμία σκέψη σχεδόν εσαεί και μέχρι να κλείσετε τα 55, όπου και μάλλον θα σταματήσετε να συμπεριφέρεστε σα 13χρονες(παίζεται), είναι και η λεγόμενη βιομηχανία διασκέδασης. Πιάνουμε σειρές τιβι, ταινίες, μουσική μέχρι και βιβλία-για σας που καταδέχεστε να διαβάζετε (δεν έχω ενημερωθεί αν πλέον είναι της μόδας το διάβασμα λογοτεχνίας σε αυτή την ηλικία. Γιατί όταν ήμουν εγώ 13, το να έχεις βιβλία σπίτι σου ήταν περίπου θανάσιμο αμάρτημα για τους συμμαθητές σου. )

#εισήγαγε τυχαίο κυνικό ελιτίστικο σχόλιο για πρώην συμμαθητές σου εδώ#

Έτσι που λες, επειδή η ροζ κοσμοθεωρία είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σε αυτή την τεράστια μερίδα του καταναλωτικού κοινού - δεν εννοώ ροζ με τον καλό τρόπο, δηλαδή ζαρτιέρες,λάδια,φίμωτρα,μαστίγια,φτερά,αλυσίδες, πολυέλαιοι και πυροσβεστήρες- η εν λόγω βιομηχανία που είχε αρχίσει να ξεμένει από ιδέες για ρομαντικές κομεντί, αποφάσισε για να πιάσει και νέο κουλ κοινό να επεκταθεί.

Όχι αγαπητέ αναγνώσθα, σιγά μην ξέφευγαν από το αιώνιο μότο της αιώνιας αγάπης, των ρομαντικών ηλιοβασιλεμάτων, της ρομαντικής αυτοθυσίας, της ρομαντικής συγχώρεσης μετά από ατόπημα και γενικότερα του ρομαντικού ο,τιδήποτε. Οι 10 εντολές της καλής ρομαντικής παπαριάς είναι οι μοναδικές 10 εντολές που πάντα θα ακολουθούνται από τους απανταχού "καλλιτέχνες" του είδους.

Και θα μου πεις τώρα τι μύγα μου τσίμπησε τον κροταφικό λοβό και έχω βγάλει τόση εμπάθεια. Κατ'αρχήν, δεν έχω βγάλει ούτε εμπάθεια, ούτε μίσος ούτε τίποτα. ΑΚΟΜΑ. 

Και μπαίνουμε στο κυρίως θέμα.

Η μύγα που με τσίμπησε αγαπητέ μου αναγνώσθα, ονομάζεται "Warm Bodies". Είναι μια ρομαντική κομεντί όπου ένα ζόμπι ερωτεύε..... 

ΜΠΑ, ΚΟΛΛΗΣΑΜΕ;

ΝΑΙ!

Ενα ΖΟΜΠΙ ερωτεύεται τη γκόμενα ενός τύπου του οποίου προηγουμένως του χει μασήσει τον προστάτη για πρωινό.

Πάμε ξανά :

Η ρομαντική ιστορία ενός ζόμπι που ερωτεύεται μια γκόμενα που της έχει φάει το γκόμενο και πως αυτός ο έρωτας θα αλλάξει την ιστορία των undead.

Ναι ξέρω, σου σκάνε εγκεφαλικές σφαλιάρες και το Post Traumatic Stress Disorder από κείνη τη φορά που είδες το Twilight στον κινηματογράφο χωρίς να ξέρεις τι είναι και από τότε μερικές φορές τα βράδια πας νυσταγμένος για κατούρημα και νομίζεις ότι βλέπεις κάτι απειλητικό να στραφταλίζει στο σκοτάδι, αλλά μετά καταλαβαίνεις ότι είναι ο βλαχόλακας και σκας στα γέλια.

Και δε φτάνει που μας ξεφτιλίσαν τους βρυκόλακες όπως είχα γκρινιάξει και στο παρελθόν..

Πάνε να μας ξεφτιλίσουν και τα ζόμπι.

Και πως το ξέρω ότι θα τα ξεφτιλίσουν; 

Φάε στη μάπα τη φωτογραφία του πρωταγωνιστή με την πρωταγωνίστρια και κλάψε τουλάχιστον 400 εκατομμύρια υγιείς νευρώνες : 

Ο αριστερά είναι ΖΟΜΠΙ

Όπως πολύ εύστοχα παρατήρησες, οι διαφορές του αριστερά (ξαναλέμε, ζόμπι) με δεξιά (άνθρωπος με πλήρη εγκεφαλική λειτ..χμμ..οκ..) είναι μια αδιόρατη χλωμάδα και έξτρα μολύβι στα μάτια. Α ναι και η "σέξυ" ουλή στο μάγουλο (προφανώς και καλά από αποτυχημένη προσπάθεια να του λιώσουν το ξεράδι με κανα φτυάρι - ποιος μαλάκας κατάφερε και αστόχησε..)
Δυστυχώς η ιδέα του να τον κάνουν να στραφταλίζει στο σκοτάδι είναι πιασμένη από την άλλη εμετική ντροπή. Αυτόν πως θα τον κάνουν συμπαθή στο αγοραστικό κοινό τους; 

Ψιλιάζομαι πως θα τον κάνουν να φέγγει στο σκοτάδι όταν τον αγκαλιάζει η άλλη η εγκεφαλικά νεκρή. Ζομπιλίτσα Καληνύχτα θα τον κάνουν.

Κοίτα ένα ζόμπι ρε..
O τύπος είναι σαν το αποτέλεσμα του παράνομου έρωτα του της Άριελ της Γοργόνας και του Λάκη Γαβαλά πριν το Solarium.

Ακόμα και ΑΥΤΟ (από το Zombieland) είναι κλάσεις πιο απειλητικό

Ο κλόουν ζόμπι του Zombieland

Για να μην πω ότι κανονικά τα Ζόμπι είναι κάπως έτσι :

Κανονικό ζόμπι που δε φέγγει στο σκοτάδι άμα τον αγαπάς πολύ για να βλέπεις να αλλάξεις ταμπόν

Χίπστερ ζόμπι γαμώ το διάολό μου. Θα τον κάνετε να φοράει και μπλουζάκι "RIP Steve Jobs"; 

Να έχει blog (στο οποίο θα ποστάρει από το Macbook του) με τίτλο "Dead,Proud and Vegan for Love";

Να ακούει Placebo και Morcheeba (ξέρασα λίγο τώρα που ανέφερα τα ονόματα, συγγνώμη, είναι σοκαριστικό, το ξέρω);

ΠΟΣΟ ΘΑ ΞΕΦΤΙΛΙΣΕΤΕ ΑΚΟΜΑ Ο,ΤΙ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΦΡΙΚΟ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΕΤΕ ΛΕΦΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΧΑΖΟΒΑΪΟΛΙΝΣ;

Εν τω μεταξύ, οκ, αυτός είναι γελοίο ζόμπι με υπαρξιακές ανησυχίες.

ΕΣΥ μωρή πατόζα που πήγες και του κατσες, τι σκατά κοινωνική ζωή έχεις;

Άλλες όταν τους τρων τον γκόμενο, τα παίρνουν. Α ξέχασα. Τα παίρνουν όταν τους τον τρώει άλλη.

Τώρα που στον έφαγε άντρας είναι οκ δηλαδή; Και όχι απλά άντρας. Πεθαμένος άντρας.

Άμα κάτσεις δηλαδή να καταγράψεις με ψυχραιμία τα ψυχολογικά προβλήματα που πρέπει να έχει ένας τέτοιος -ναι βόδι, ξέρω, φανταστικός- χαρακτήρας (για να κάνεις το χαρακτήρα πιο πιστευτό, βόδι), αλφαβητικά μόνο να τα πάρεις, θες 198 ανθρωπομήνες. Και όχι, η νεκροφιλία δεν είναι ένα από αυτά, καθότι technically αυτοί είναι undead και όχι απλά dead.

Τώρα που είπα για νεκροφιλία, αν ένα μάτσο νεκρόφιλους συναντήσει ένα μάτσο ζόμπι ποιος κυνηγάει ποιον; 

Α ξέχασα.

Στο Warm bodies θα μάθουμε την απάντηση...

Ντροπή, αίσχος.

Ματαιότης. Πολέμησα σκληρά τη χαζομάρα, αλλά θα νικηθώ κατά κράτος.

Με λέγαν Αρτέμη γαμώτη μου και μου αρέσουν τα ζόμπι...

Y.Γ : Αν σου αρέσουν τα ζόμπι+βρωμόγελα όσο και μένα, τσεκ δις άουτ :

A ναι μην ξεχάσω. Δεν πιστεύω να έχει χάσει κανείς το Zombie Strippers;;;

Ταινιοκριτική - The guard

Ναι για τις διακοπές κλπ θα τα πούμε μετά, τώρα έχω άλλο.

Μπαίνω που λες στον Τιτιβιστή προψές και βλέπω ένα μήνυμα από την Feelgood Entertainment οτι λέει θέλουν το mail μου. E είδα Feel- είδα -good, είδα entertainment, τι να κάνω ο καψερός αλλού πήγε το μυαλό μου, είπα θα ναι καμιά φιλανθρωπική οργάνωση για την καταπολέμηση της σεξουαλικής αποχαύνωσης και θέλουν να μου στείλουν κανα δώρο.

Δώρο ήταν και ευχαριστώ, αλλά ήταν πρόσκληση σε προβολή ταινίας. 

Και η απορία μου ήταν : Καλά, από όλα τα βλόγια εμένα βρήκατε; Με κόψατε για σοβαρό; Με διαβάσατε ποτέ; Με πρότεινε κάποιος υπάλληλος της εταιρείας, που φαντάζομαι ότι μετά από αυτό το post θα απολυθεί, αφού πρώτα υποστεί όλον τον κατάλογο των βασανιστηρίων που περιγράφονται στο Malleus Maleficarum; Είχαν 2 παλλικάρια από το neolaia.gr . Αυτοί μάλιστα. Δουλεύουν σοβαρά οι άνθρωποι. Αλλά εγώ; 

Καλά, εννοείται δεν παραπονιέμαι, εννοείται ευχαριστώ αλλά ακόμα απορώ τί μου βρήκατε;

Και πάμε στο ζουμί.

Κατ'αρχήν παίζει ο Brendan Gleeson ο οποίος είναι πολύ μέσα στην καρδιά μου κυρίως γιατί είναι Ιρλανδός και δευτερευόντως γιατί για σκατόφατσα είναι ούλτρα συμπαθητικός. Επίσης μου βγάζει αυτό το στυλάκι του ψιλοκαμμένου καλοπερασάκια 60αρη που ακόμα ζει και σκέφτεται σα να είναι 23, προσόν που εκτιμώ πολύ στους ανθρώπους, αρκεί να έχουν τα κότσια να το υποστηρίζουν.

Δεύτερον μεγάλο προσόν της ταινίας είναι ότι είναι Ιρλανδική, και όλοι γνωρίζουμε ότι μετά τις διακοπές μου (με Zaphod παρακαλώ) στην Ίο, οι Ιρλανδοί είναι κολλητοί μας, αδέρφια μας και αν όχι αδέρφια, τουλάχιστον πρωτοξάδερφα.

Αυτά αποτελούν αρχικά καλή εγγύηση για την ταινία. Συν το οτι χαρακτηριζόταν ως κωμωδία, συν το αστυνομικό του πράγματος, ε πόσα να πάνε στραβά;

E με τέτοια φάτσα..

Ο Γκλίσον λοιπόν παίζει έναν γιούχου επαρχιακό αστυνομικό (σε κωλοχώρι της Ιρλανδίας), ο οποίος τρέφει μια ιδιαίτερη αγάπη για το ποτό και τα εργαζόμενα κορίτσια. Έχει αναγάγει σε τέχνη το "σας γράφω όλους όχι εκεί που δεν πιάνει ήλιος, αλλά δυό δάχτυλα πιο πέρα". Ζαμανφουτίστας, κυνικοχιουμορίστας και "μη μου χαλάτε τη μέρα ρε μαλάκες". Ναι αλλά εκτός από αυτά είναι και τζιμάνι και γαμώ τα παιδιά, απλά τα πράγματα τα λειτουργεί όπως θέλει αυτός.

Ε και τι θέλει και σκάει μύτη μαύρος πράκτωρ του FBI για να προειδοποιήσει για κύκλωμα εμπορίας ναρκωτικών στην περιοχή; Φεύγουν οι αττάκες η μία μετά την άλλη.

Έλα μην τα πολυλογώ, η ταινία εμένα μου άρεσε. Και ναι έχει το κλασσικό κλισέ "άσπρος μπάτσος-μαύρος μπάτσος που στην αρχή δεν τα πάνε καλά κλπ κλπ κλπ". Ναι αλλά το κάνει καλά. Και όταν κάνεις κάτι καλά, δεν πα να έχει ξαναγίνει 8 δις φορές, ε καλό είναι. Αυτή η απάθεια στη φάτσα του Γκλίσον και η απογοήτευση στη μουτσούνα του Τσιντλ είναι όλα τα λεφτά.

Αξίζει να τη δεις την ταινία ΑΛΛΑ μην περιμένεις αμερικανιά μπλοκμπάστερ με 8 κιλά μολύβι ανά δευτερόλεπτο γυρίσματος, επικά κυνηγητά όπου αυτοκίνητα-αστρόπλοια συγκρούονται στον αέρα και αρπάζει φωτιά το σύμπαν μας και κανα δυό σύμπαντα παραδίπλα, ούτε να περιμένεις στυλάκι Βρώμικου Χάρη να λέει παπαριές για τις σφαίρες που του έμειναν στο όπλο.

Κοινώς, η ταινία είναι ΑΠΛΗ. Καλογυρισμένη, με καλές ερμηνείες και αυτή την υπέροχη ιρλανδική προφορά που γουστάρω. (και με έξτρα μπόνους έναν μικρό διάλογο στα γαελλικά .. γαμάτη γλώσσα).

Το οτι είναι απλή, δεν σημαίνει ότι είναι απλοϊκή. Είναι μια ταινία χωρίς φιοριτούρες, φανφάρες και χωρίς καν πολύ μπλαμπλα. Φαντάζομαι δε πως μπορεί και να αρέσει και στους κουλτουριαρέους, γιατί είναι μάλλον αρκετά "αργή" για να τους κινήσει το ενδιαφέρον. Βέβαια με αυτούς έχω διαφορετικό ορισμό του "αργός", αφού αυτοί "αργή ταινία" θεωρούν μια φωτογραφία, εγώ θεωρώ αργό ο,τι δεν έχει 15 συκωταριές και 1300 λίτρα αίματος στα πρώτα 12 δευτερόλεπτα. Χάζμα σου λέω.

Αυτοί που περιμένετε σκοτεινές υποθέσεις, συνωμοσίες, έξτρα επίπεδα ερμηνείας ατάκας κλπ θα απογοητευτείτε. Η υπόθεση είναι 1 σελίδα πράμα αλλά δεν είναι αυτό η ταινία. Δεν είναι ανάγκη και όλα να ναι πολύπλοκα ρε αδερφέ, αμα πια.. Που θέλει ο άλλος να πάει σινεμά και μετά να χρειάζεται να κάτσει μια βδομάδα με ξύδια, ναρκωτικά και τσιγάρα για να καταλάβει τι ήθελε να πει ο ποιητής στην πρώτη σκηνή της ταινίας που ο πρωταγωνιστής κοιτάει για 34 βασανιστικές ώρες ένα κάλο στην πατούσα του...

Κοίτα, μεταξύ μας, δεν είναι κανα αριστούργημα, και ευτυχώς δεν προσποιείται ότι είναι κιόλας (όπως κάτι άλλα, ονόματα δε λέμε, Τρίερ τον λένε),αλλά αν δεν καταφέρεις να συμπαθήσεις τον πρωταγωνιστή, να μου το πεις να με εντυπωσιάσεις. Θα έλεγα ότι είναι μια ωραιότατη μαύρη κωμωδία δράσης που εστιάζει όμως στους χαρακτήρες και όχι τόσο στη δράση. Και ο κεντρικός χαρακτήρας είναι απολαυστικός. Είναι ψιλοστριμμένος, ρατσιστής βλαχοιρλανδός (What do you expect? I'm Irish. Racism is in my culture) αλλά αυτό που θα έλεγε κάποιος ποιο παρατηρητικός, μεγάλη ψυχούλα κατά βάθος. Και έχει και καλό γούστο στα κουρίτσα. Και 2-2 μάλιστα. Ε πως να μην τον συμπαθήσεις; Ο τύπος είναι όλη η ταινία σου λέω. Μην ξεχάσω και έξτρα αναφορά στην ηθοποιό που παίζει τη μάνα του και που μετά από πολύ ζόρι θυμήθηκα πως είναι η τύπισσα που έπαιζε τη γιαγιά στο "The Others" - αν δεν κάνω λάθος δηλαδή. Μου έχει μείνει καρφωμένη αυτή η τρομαχτική φάτσα κάπου μεταξύ ιπποκάμπου και υπόφυσης, δε βγαίνει ούτε με το αλυσοπρίονο του Leatherface, μα τον άγιο Pinhead σου λέω.

Ταινιοκριτική - Inception

Για να μη μου ζαλίζετε τα τσιμπιρδόνια, να προειδοποιήσω ότι άμα δεν το χεις δει και δεν είσαι περίεργος να μάθεις τι γίνεται, μη διαβάσεις το μισό ποστ. Το άλλο μισό διάβασέ το. Αλλά δε σου λέω ποιό μισό δεν πρέπει να διαβάσεις, οπότε πρέπει να το διαβάσεις όλο. Χα!

Ο Ντικάπριο που είναι κάτι σαν ονειροαπατεώνας, προσλαμβάνεται από έναν επιχειρηματία για να βάλει στο μυαλό ενός άλλου επιχειρηματία την ιδέα ότι πρέπει να πουλήσει την επιχείρησή του για να μην έχει ο πρώτος επιχειρηματίας ανταγωνισμό. Ναι ξέρω, χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί. Ποιον τον νοιάζει αυτό; ε; Σα να σου πουν να πας να δεις ένα έργο στο οποίο ο Λάτσης θα κάνει βιομηχανικό σαμποτάζ στο Βαρδινογιάννη. Θα έχεις αγωνία ποιος θα κερδίσει; ΑΛΗΘΕΙΑ; Που διάλο πήγαν οι παλιές κλασσικές υποθέσεις που πρέπει  ο ήρωας να σώσει τον κόσμο; τι σκατά; Το κεντρικό θέμα της υπόθεσης είναι πιο αδιάφορο και από έκθεση με φακελλάκια τσαγιού.

Πάμε τώρα να χώσω όσο δεν πάει άλλο.
Ο Νόλαν είναι σκηνοθετάρα, δεν αμφιβάλλει κανένας εχέφρων άνθρωπος για αυτό. Το χει το παλλικάρι, δεν το συζητάω. Αλλά η ταινία, για ταινία φαντασίας έχει ΤΡΑΓΙΚΕΣ ελλείψεις που υποψιάζομαι ότι ήταν θέμα προϋπολογισμού στην καλύτερη, έλλειψης φαντασίας στη χειρότερη.
Πρώτον : Υποτίθεται ότι η ταινία διαδραματίζεται σε έναν ονειρικό κόσμο, σωστά; Σωστά. Με ακολουθείς ε; Ωραία. Θα ΠΕΡΙΜΕΝΕ κανείς αυτός ο ονειρικός κόσμος να είναι αν μη τι άλλο, ελαφρώς σουρρεάλ. Τα πιο "εξωπραγματικά" που γίνονται σε όλη την ταινία, είναι ένα τραίνο που σκάει από το πουθενά (το χουμε δει μέχρι και σε Die Hard αν θυμάμαι καλά, τουτέστην σιγά την πρωτοτυπία) και ο τύπος που "επιπλέει" στον αέρα σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Και όλα αυτά, για να μην καταλάβει και καλά το θύμα ότι βλέπει όνειρο. Α και το Παρίσι που κόβει βόλτες πάνω κάτω. Μαϊ άς. Που πα ρε Καραμήτρο; Λες και δεν έχουμε δει όνειρα όλος ο πλανήτης ποτέ και δεν ξέρουμε ότι για να πειστείς ότι το ζεις, ένα όνειρο δε χρειάζεται να έχει την παραμικρή σχέση με τον φυσικό κόσμο και τους νόμους τους, απλά χρειάζεται να είσαι σε βαθύ ύπνο. Δηλαδή πραγματικά, ο τύπος ο οποίος είχε μάθει να προστατεύει τα όνειρά του μέσω ασκήσεων του υποσυνείδητού του, το καλύτερο που είχε καταφέρει να φανταστεί ήταν μεξικάνοι μετανάστες με αυτόματα; Πραγματικά;; Να του χέσω το υποσυνείδητο τότε. Θα του χα σκάσει του Ντικάπριο στην απάλευτη φάτσα του 37 εκατομμύρια δράκους, 8 τυφώνες από φλεγόμενους μετεωρίτες και άμα δεν είχε μασήσει με αυτά, θα του χα σκάσει στη μούρη όλους τους δαίμονες από τα 9 επίπεδα της Κόλασης και μερικούς ακόμα από 2-3 έξτρα επίπεδα που θα είχα φανταστεί ειδικά για την περίσταση. Άκου αυτόματα. Πρέπει λέει να υπακούμε στους φυσικούς νόμους. Και τότε τι το κάνεις ρε κλαπανάρα σε ονειρικό κόσμο;
Α ναι ξέχασα την φάση που ο τύπος "αλλάζει" το όνειρο την ώρα ενός πιστολιδιού, λέει "think big" και αντί για καραμπίνα βγάζει βομβιδοβόλο. ΑΥΤΟ ήταν το THINK BIG σου ρε φιλάρα;; Άμα αυτό είναι το think big ενός τύπου που είναι εκπαιδευμένος να τα γαμεί όλα στα όνειρά του, που καταθέτω βιογραφικό να σας πω εγώ τι σημαίνει think big...
Τελειώνω όσον αφορά τη "φαντασία" του ονειρικού κόσμου :  Ένα βασικό θέμα του έργου ήταν και η σχέση του απάλευτου με τη γυναίκα του (η οποία ήταν αντιπαθέστατη σκατιάρα και νόμιζε ότι έπαιζε καλά το ρόλο της μουρλής, επειδή γούρλωνε συνέχεια τα μάτια της) ήταν και αυτός ο περίφημος ονειρικός δικός τους κόσμος που είχαν φτιάξει μόνοι τους και έμεναν εκεί πέρα συχνά.
Πρόσεξε αναγνώστα μου : Σκέψου ότι μπορείς στο μυαλό σου να φτιάξεις με το γκομενάκι σου έναν κόσμο όπως τον θες, και να μένεις εκεί πέρα όσο θες και ΑΝ θες να γυρνάς που και που πάνω. Καλή φάση ε; Θα φτιαχνες κάτι παραλιάρες με αμμουδιά τρελλή, κοκοφοίνικες, μπιτσόμπαρα, ένα χιονοδρομικό παραδίπλα για να κάνεις σκι μετά το θαλάσσιο σκι, μια βιλλάρα του κερατά, ένα ιστοφόρο με πειρατές να σε κάνουν βόλτες στη λιμνοθάλασσα, ένα μαύρο δράκο να σε πηγαίνει βόλτες ψηλά, ένα διαστημόπλοιο να σε κόβει βόλτες στο σύμπαν και άλλα τέτοια, έτσι πρόχειρα σε 2 λεπτά που χρειάστηκε να γράψω αυτή την πρόταση.
Ο Ντικάπριο με τη γυναίκα του ξέρεις τι φτιάξανε ως ονειρικό ιδανικό κόσμο; Το Παγκράτι.
Δε σου κάνω πλάκα. Και μάλιστα φτιάξανε μια άσχημη έκδοση του Παγκρατίου, μια και ο ονειρικός τους κόσμος αποτελούνταν από πανομοιότυπες γκρι πολυκατοικίες. Στο Παγκράτι τουλάχιστον δεν είναι όλες γκρι πολυκατοικίες. Έχει και μερικές καφέ. Ρε δε σου κάνω πλάκα!
Και αυτός και η γυναίκα του ήταν τόσο καταθλιπτικοί μαλάκες που το καλύτερο που σκέφτηκαν ως ονειρικό κόσμο ήταν ένα δάσος από πολυκατοικίες. Έλα απαυτό στον τόπο σου.

Και τώρα πάμε στα περί "willing suspension of disbelief" θέματα. Τα οποία ο Νόλαν λυπάμαι, αλλά τους έσκισε τα ράμματα. Willing suspension of disbelief, είναι η διαδικασία κατά την οποία ο θεατής σταματά να λέει "τι μαλακίες βλέπω, αυτά δε γίνονται" και δέχεται τον φανταστικό κόσμο που του παρουσιάζεται ως έχει για χάρη της ταινίας. Καλά μέχρι εδώ; καλά. Όλοι τη γνωρίζουμε αυτή τη διαδικασία, εκτός από τη γκόμενα μπροστά μου στην πρεμιέρα του άρχοντα που επί 3 ώρες γκρίνιαζε "τι μαλακίες είναι αυτά, δράκοι μάγοι και ξωτικά, αυτά δε γίνονται" (ναι μωρή παλιοκασόμπρα, δε γίνονται το ΞΕΡΟΥΜΕ γαμώ την Τόλμη και Γοητεία). Που λες όμως αγαπητέ αναγνώσθα, υπάρχει μια παγίδα : Ακόμα και αυτοί οι φανταστικοί κόσμοι πρέπει να έχουν ΚΑΝΟΝΕΣ. Ω ναι. Πρέπει να είναι "συνεπείς" στη φαντασία τους.  Και ο κόσμος που έφτιαξε στο Inception συγγνώμη αλλά μόνο συνεπής δεν ήταν. Έχουμε 3-4 επίπεδα ονείρου, οκ; Έχουμε το πρώτο όνειρο, μετά ξανακοιμάσαι μέσα στο πρώτο όνειρο και μπαίνεις στο δεύτερο κ.ο.κ. Μια χαρά. Ωραία; ωραία. Ας το πάμε με επίπεδα. Έχουμε το επίπεδο 0, το 1, το 2, το 3 και αν σκάσει μαλακία, το 4. Ωραία. Αν στο επίπεδο 0 αρχίσεις και πέφτεις, στο επίπεδο 1 δεν έχεις βαρύτητα. Ωραία; μια χαρά. Λογικό. Το σώμα σου πέφτει άρα και ουσιαστικά "αιωρείται" για κάποιο διάστημα στο 0 επίπεδο και επειδή ο χρόνος ένα επίπεδο παραπέρα είναι x12 αν θυμάμαι καλά - αλλά μπορεί να είναι και x60 (5 λεπτά στο 0 = 1 ώρα στο 1;; ή 1 λεπτό στο 0 = 1 ώρα στο 1;;;) το σώμα σου στο "επόμενο επίπεδο" αιωρείται χωρίς βαρύτητα. Το χεις; το χω να λες. Ναι αλλά όταν αιωρείσαι στο 1, δεν πρέπει να χάσεις και τη βαρύτητα στο 2, και μαλιστα για περισσότερη ώρα;; προφανώς. ΟΧΙ. Οι τύποι πέφτουν στο 1, αιωρούνται στο 2, και περπατάνε κανονικότατα στο 3. ΛΑΘΟΣ. Γιατί; επειδή έτσι βόλευε. Τεράστια ασυνέπεια.
Άλλο πιο ελάσσων λάθος ήταν το ότι ποτέ και κανείς δεν εξήγησε το πως γίνεται όλο αυτό. Α, τους βάζεις όλους σε ένα δωμάτιο και τους κάνεις μια ένεση. Χμμ.. ναι.. περίμενα περισσότερα. Δεν έχεις να πεις τίποτα για το πως γίνεται όλο αυτό μια και σε αυτό βασίζεται όλη η ταινία; αλήθεια;;; τίποτα;; Έστω μια γραμμή ρε αδερφέ!! Πες ένα "μια οργανική χημική ένωση που λειτουργεί ως υπεραγωγός στους νευροδιαβιβαστές, ειδικά στην υπόφυση. Το χημικό αυτό κάνει το υποσυνείδητο να υπερλειτουργεί, διατηρώντας όμως ενεργό και ένα κομμάτι του συνειδητού ώστε να μπορείς να ελέγχεις και να αλλάζεις το όνειρο. Οι χρήστες συνδέονται μαζί στο ίδιο όνειρο μέσω ενός νευρωνικού interface που προσομοιώνει μπλα μπλα μπλα μπλα".. ΠΕΣ ΚΑΤΙ ΤΕΣΠΑ!!

Το άλλο σπαστικό ήταν που εξηγούσαν συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. ΟΚ το καταλάβαμε ΣΤΑΜΑΤΑ να μας πρήζεις με την υπέρμουρλη γυναίκα σου και το γιατί και το πως κλπ κλπ κλπ.. 18 φορές στην ταινία είπαν το ίδιο πράγμα, χωρίς να λένε ουσιαστικά τίποτα..

Κατάληξη : Η ταινία ως ταινία δράσης δεν ήταν καθόλου κακή. Είχε κάργα μπαμ μπουμ, είχε επιβλητική μουσική και ήταν γρήγορη. Το όλο θέμα του ονειρικού κόσμου για μένα ήταν τελείως περιττό, μια και ο "ονειρικός" κόσμος δεν ήταν καθόλου ονειρικός. Ήταν απλά ένα κυνηγητό που ξεκίνησε από μία πόλη, πήγε σε ένα ξενοδοχείο και κατέληξε σε ένα φρούριο σε κάποιο βουνό. Τα ίδια σκηνικά τα έχουμε δει σε όλα τα Τζέιμς Μπόντ.
Όσον αφορά τα εφφέ, η πιο εντυπωσιακή σκηνή της ταινίας ήταν εκεί που εκπαιδεύεται η αρχιτέκτονας και γυρίζει το σύμπαν τούμπα. Φοβερή σκηνή και πολύ "απλή" στη σύλληψη.
. Εκεί τελείωσαν τα ειδικά εφφέ της ταινίας, πράγμα ξενερωτικό. Περίμενα πολύ πράμα. Α ναι έδειξε και λίγο το Παγκράτι να γκρεμίζεται.

Είναι η ταινία στις 3 καλύτερες όλων των εποχών, όπως φαίνεται στο IMDB; Με τίποτα. Όχι στις 3, ούτε στις 100. Με την καμία.
Αξίζει όλο αυτό το σκοτωμό που έγινε; Όχι, όχι , όχι και ξαναμανά όχι. Ήταν μια καλή ταινία δράσης.  Κατά -ελάχιστους- τόπους εντυπωσιακή. Τίποτα παραπάνω. Πραγματικά
Πρόσεξε, δε λέω ότι ήταν κακή ή φλόμπα. Είχε ωραία φωτογραφία, ωραίο μοντάζ, δεν έκανε ιδιαίτερες κοιλιές κλπ. Είναι ΠΟΛΥ καλοφτιαγμένη σκηνοθετικά-εικαστικά. Αλλά δεν είναι επ ουδενί το υπεραριστούργημα των 5 ηπείρων και 7 θαλασσών.
Αλλά ξέρεις γιατί έπιασε τόσο πολύ; γιατί "έπεισαν" τον πολύ κόσμο ότι είναι μια "βαθιά" ταινία που μπορούν να την καταλάβουν όλοι... Ρε τι λες, πατώνεις;
Α είχε και την "ανατροπή" στο τέλος, την οποία την έλεγα στο έτερον περίπου από τη μέση της ταινίας. Και προέβλεψα και ακριβώς πως θα τελειώσει με το που τον είδα να γυρνάει τη σβούρα. Που πα ρε Καραμήτρο, λες και δεν έχουμε ξαναδεί ταινία με "ανατροπή" στο τέλος..
Κρίμα γιατί το αλάνι έχει κάνει και πολύ καλύτερες ταινίες...


Υ.Γ : Βρήκα εκνευριστικά αρκετά κοινά σημεία με το Shutter Island
Υ.Γ2 : Για όποιον μπαίνει εδώ μέσα πρώτη φορά, να επισημάνω ότι δεν είμαι σινεφίλ, απεχθάνομαι την κουλτούρα και γουστάρω τσάμπα εφέ, αίμα, ιπτάμενες συκωταριές  και τα λοιπά.

Snoozefest 2010 - Let the right one in

Όλοι πλέον ξέρετε πως είμαι παιδί μορφωμένο, έξυπνο, της κουλτούρας και της διανόησης και τα λοιπά. Το ξέρετε γιατί το λέω εγώ φυσικά. Και μη μου πείτε και ποιος είσαι συ που το λες και αυτό είναι αυτοαναφορά και τέτοια, μη σας θυμίσω κάτι άλλα που πιστεύετε κατά καιρούς και ως μοναδική απόδειξη έχουν το "επειδή το λέω εγώ".
Τέλος πάντων.
Σινεφίλ δε με λες κιόλας βέβαια, αν και ενίοτε μου αρέσουν κάτι κουλτούρες, όπως π.χ η Οδύσσεια του Διαστήματος, το Brazil και το Πρόθυμες Νοσοκόμες #2 .
Επικεντρώνομαι κυρίως στα θρίλλερ-τρόμου-φαντασίας και τα λοιπά. Εκεί είμαι αυστηρός κριτής και έχω απαιτήσεις, έστω και από την "υποκουλτούρα" τους. Γιατί ναι ρε φίλε, να έχει 23 φόνους στα πρώτα 7msec της ταινίας, αλλά με μια κάποια συνοχή, μια σειρά, μια υποτυπώδη δικαιολογία,με ένα πιστόλι που χωράει 23 σφαίρες. Όχι με 6σφαιρο. Νομίζω; Πρέπει να υπάρχει και μια κάποια υπόθεση. Και δυστυχώς σε πολλά fantasy/τρόμου κλπ, η υπόθεση φαίνεται ότι έχει γραφτεί από άνθρωπο με φαντασία και νοημοσύνη ενός κομματιού σέλινο.
Παμ παρακάτω.
Είχα διαβάσει καναδυο εξαιρετικές κριτικές για το "Let the right one in" -πράγμα το οποίο δεν αποτελεί ποτέ εγγύηση μια και όλοι ξέρουμε πώς και τί και γιατί και τα λοιπά. Δε θυμάμαι δε αν τις είχα διαβάσει από σινεκριτικούς ή από πόπολο, πράγμα επίσης ανησυχητικό.
Ε που λέτε, τσίμπησα προχτές και είπα να το δω. Παιδάκια έχει, βρυκόλακες έχει, νταξ κάτι θα λέει.
Το άλλο καμπανάκι που έπρεπε να μου είχε χτυπήσει είναι ότι το έργο ήτο σουηδικής προελεύσεως,κατασκευής, σύνθεσης και υλοποίησης και έπρεπε να είχα θυμηθεί ότι ο Σουηδικός κινηματογράφος δε φημίζεται για την ταχύτητά του. Οπότε, έχω πολλά φάουλ στη λογική διαδικασία επιλογής της ταινίας, όπερ σημαίνει καλά να πάθω, ας πρόσεχα. [Σορυ Πόλσε, αλλά θα έπρεπε να παραμείνετε στην παραγωγή ξυλείας, κορμιών και επίπλων]

Υπόθεση : Ξανθός προέφηβος χτίζει μια τρυφερή και ρομαντική φιλία με μελαχροινό προέφηβον θηλυκόν βαμπίρ.Φέρνει πολύ σε κατάπτυστα πρόσφατα έργα παρόμοιας υφής, με βαμπίρ που λαμπυρίζουν πιο πολύ και από φούστα τραγουδιάρας στο 3ο χλμ επαρχιακής εθνικής οδού. Αλλά δεν είναι τόσο ξεφτίλα. Γιατί το βαμπίρ είναι όντως βαμπίρ, πίνει αίμα κανονικότατα αν και μέσω proxy μια και συνήθως δεν κυνηγάει το ίδιο αλλά στέλνει το μπαμπά να σκοτώσει περαστικούς και να τους αρμέξει. Κανονικά μιλάμε για πολλά υποσχόμενη υπόθεση, αρκεί να μην πάρεις τον εαυτό σου στα σοβαρά ως σκηνοθέτης.
Και αυτό κάνει ο άτιμος ο σκηνοθέτης. Ατέλειωτα πλάνα με τη χιονισμενη αυλή, το χιονισμένο δρομάκι, το σκοτεινό χιονισμένο πάρκο, το σκοτεινό χιονισμένο δρομάκι του πάρκου, το πιο σκοτεινό αλλά χωρίς χιόνι γυμναστήριο του σχολείου κλπ. Άμα έκανες ιστόγραμμα συχνοτήτων όλης της ταινίας, ήταν 60% άσπρο, 39% μαύρο και όλα τα υπόλοιπα χρώματα, το 1%. Τα υπόλοιπα χρώματα ήταν βασικά το κίτρινο της φλώρικης ξανθής κόμης του πρωταγωνιστή (λέγε με και "Η πιο άθλια κλαπέτα από τότε που ο Rowan Atkinson έπαιξε στον πρώτο κύκλο της Μαύρης Οχιάς"). Και πάμε στον πρωταγωνιστή.
Φίλε, πραγματικά, με τέτοια φάτσα και τέτοιο ύφος(και μην ξεχνάμε και το μαλλί-κλαπέτα-κράνος), μέχρι και εγώ θα σε έδερνα στο σχολείο. Φανταστείτε ένα γλυκύτατο παιδάκι, ξανθό, γαλανομάτικο κλπ. Και τώρα βάλτε πάνω στη φάτσα του έκφραση "Είμαι δυστυχισμένος. Είμαι διαφορετικός από εσάς. Είμαι μοναχικός τύπος για αυτό είμαι δυστυχισμένος. Μου αρέσει το πλέξιμο και το μανικιούρ. Είμαι δυστυχισμένος και έχω προβλήματα και κανείς δε με αγαπάει. Και είμαι και χαζός μια και για να πω μια πρόταση με 3 λέξεις, χρειάζεται 20 λεπτά ταινίας". Ε ΕΣΥ δε θα τον περίμενες κάθε μέρα το πρωί σχολείο με ένα σκουπόξυλο στο χέρι;

Σε όλη την ταινία, αυτό το ύφος..Ε, δεν είναι για μπούφλες;

Αυτό κάνουν και κάτι συμμαθητές του καθημερινά, με τη διαφορά ότι ο σκηνοθέτης με κάποιο περίεργο τρόπο σε κάνει να συμπαθήσεις τον παπάρα και να αντιπαθήσεις αυτούς.
Και γνωρίζει το κοριτσάκι της διπλανής πόρτας ο απάλευτος. Ένα βράδυ που χει βγει έξω στο χιόνι μόνος του και χαζεύει. Γιατί έχει μεγάλο ταλέντο σε αυτό. Τη μισή ταινία την πέρασε κοιτώντας -με το γνωστό ύφος- στο πουθενά.
Και εγώ να επιμένω να το δω μέχρι τέλους. Στην αρχή ήμουν ξάπλα, αλλά μετά σηκώθηκα, άναψα τσιγάρο και ανα 10λεπτο έκοβα 2-3 βόλτες στο δωμάτιο. Γιατί είχαν εξεγερθεί όλοι οι αδένες μου και είχαν επιδοθεί σε παρασκευή τόνων μυοχαλαρωτικών και ηρεμιστικών σε μια απέλπιδα προσπάθεια να με στείλουν για ύπνο μπας και κερδίσω μια ώρα παραπάνω. Ο αμφιβληστροειδής μου δε, μου έστειλε mail το πρωί : "Αν το ξανακάνεις αυτό, χωρίζουμε".
Γνωρίζει το κοριτσάκι μεν και μέχρι να πάρει χαμπάρι ότι είναι βρυκόλακας μας βγάζει το λάδι. Τι πέταγε η άλλη, τη σκαρφάλωνε κάθετα σε κτίρια, τι είχε αίματα στο στόμα της, τίποτα αυτός. (Ναι καλά λέω, μέχρι και εγώ θα τον βάραγα).
Το βαμπίρ όμως λειτουργεί ως μέντορας και τον κάνει θαρραλέο (ήταν το χαιλαιτ της ταινίας η μικρή..μονο αυτή άξιζε. Και τα 14 λεπτά δηλαδή που την είδαμε να κάνει και κάτι σοβαρό). Τόσο πολύ που την επόμενη φορά που του την πέφτουν οι μάγκες του σχολείου, αυτός βαράει έναν στο αυτί με ένα ματσούκι και τον ματώνει. Η κίνηση του χτυπήματος δε ήταν πιο αργή και από τις κλωτσές του Κάρανταιν (μαλακία σου Ντέιβιντ) στο επικό Kung Fu. Μέχρι να σηκώσει το ματσούκι ο τυπάς, έφτιαχνες μουσακά και είχες ανοίξει και φύλο για 1235 τυροπιτάκια.
Ε τα παίρνουν οι άλλοι και πάνε να τον πνίξουν στην πισίνα. Και εκεί που ξέρεις πλέον ότι να, επιτέλους εδώ θα γίνει της πόπης, γιατί το βλέπεις να ρχεται, ΤΙ ΚΑΝΕΙ ο σκηνοθετάρας;
Κάνει ζουμ στη φάτσα του ζωντόβολου που πνίγεται και αφήνει να εννοηθεί ότι απο πάνω έχει σκάσει το βαμπίρ και κόβει κώλους. Α ναι συγγνώμη, πέφτει ένα χέρι και ένα κεφάλι μέσα στην πισίνα. ΟΥΥΥΥ σοκαρίστηκα μιλάμε...
Μετά το σκάνε μαζί σε ένα τραίνο και άντε πάλι τα χιονισμένα τοπία.

Η ταινία είχε προϋποθέσεις για να γίνει επικό b-movie. Τι λέω, είχε προϋποθέσεις για να γίνει επική γενικότερα. Αλλά μας φάγανε τα ωραία πλάνα, τα χιόνια και το ρομαντικό δέσιμο των δύο παιδιών.
Α και μέσα στην γενικότερη ψυχολογική μπερδεμάρα του πρωταγωνιστή συγκαταλέγεται και μια γενικότερη αναβλητικότητα σχετικά με τη σεξουαλικότητά του. Δεν έχει αποφασίσει ακόμα και μάλλον βαριέται να το κάνει, μια και όταν ρωτάει το γκομενάκι αν θέλει να είναι μαζί, προσθέτει και κάτι σαν "δε με ενδιαφέρει και αν είσαι αγόρι ή κορίτσι" ή κάτι τέτοιο.
Ωραία αττάκα για να ρίξεις γυναίκα, ειδικά σε μπαράκι.
"Καλησπέρα μανίτσα, είσαι πολύ ωραίο πλάσμα. Και αγοράκι να ήσουν, πάλι θα στην έπεφτα ναουμ"

Ήταν και μεγάλο το ρημάδι δε. Αλλά βέβαια, αφού ήθελε 7 λεπτά για να δείξει τη χιονισμένη αυλή και το χαζοβιόλη να κοιτάει το υπερπέραν... που να αναπτύξει και την υπόθεση...

Αλλά καλά να πάθωωωωωωωωωωω... έεετσι, να μάθω άλλη φορά να ακούω το ένστικτό μου.
Για τιμωρία θα δω όλα τα Nightmare on Elm street ξανά. Ναι, και το 2. Και το Wes Craven's new nightmare.

Οι της κουλτούρας δείτε το οπωσδήποτε. Η συνταγή "ζουντούβουλου α αναπτύσσει ρομαντική φιλία με εντελώς διαφορετικού μπαγκράου και αταίριαστο ζουντούβουλυ β και κάνουν παρέα σε έρημο/στέπα/χιόνι/πλημμύρα/βομβαρδισμένο χουριό/απέραντη λίμνη/όμορφο δάσος" είναι πάντα επιτυχία σε συνδυασμό με αργά πλάνα και διαλόγους πιο βαρετούς και από διάλεξη για τα δικαιώματα της κίτρινης αλογόμυγας της Βραζιλίας. Σε νοηματική.
Αχ που πήγαν οι παλιές καλές οριτζινάλε κουλτούρες που ήξερες στανταράκι ότι δε μπορείς να δεις; όπως ταινίες με θέμα τη ρομαντική φιλία κούρδου γκέι καπνοδοχοκαθαριστή με ιρανό φονταμενταλιστή χωροφύλακα, στις απέραντες ερήμους του Ουζμπεκιστάν- ή κάτι τέτοιο.

Αλλά τέτοια ταινία σουηδός; Αυτοί αυτοκτονούν που αυτοκτονούν για πρωϊνό, μη τους βάζεις και το μαχαίρι στο χέρι!!


Οι μη κουλτούρες, μακριά. Η ταινία ξεκίνησε άσχημα, έκανε μια κοιλιά στη μέση και το τέλος, άσε το μη το συζητάμε καλύτερα

Δε Ιλλουμι-νάτοι

Επειδή είμαι στις καλές μου λέω από την αρχή ότι θα έχει spoiler το πράμα οπότε άμα θες να πας να τη δεις (κακώς), μη διαβάσεις.
Ο Dan Brown είναι καλός. Όχι καλός άνθρωπος, ούτε καλός οδηγός. Αλλά είναι καλός παραμυθάς. Λάθος. Είναι καλός στο να γράφει σκηνές δράσης. Για ανάπτυξη χαρακτήρων, συγκρούσεις κλπ κλπ κλπ δεν έχει ακούσει ποτέ του. Η συνταγή του από όσο έχω καταλάβει είναι απλή. Ακολουθεί τις πρακτικές του γνωστού είδους των adventure games. Βέβαια υπάρχουν adventure games με βάθος εκατονταπλάσιο από τα βιβλία του αλλά τέλος πάντων, τέλος πάντων. Βάλε 10 γρίφους από δω, πέντε κυνηγητά από κει πέρα και τελειώσαμε. Ειδικά αν χώσεις μέσα και θρησκευτικό ενδιαφέρον, έχεις τη συνταγή της επιτυχίας. Τώρα θα μου πεις, ρε μεγάλε, αν είναι τόσο απλό γιατί δεν το κανες και συ; Και θα σου απαντήσω ευθαρσώς, "γιατί εγώ είμαι χειρότερος συγγραφέας ακόμα και από τον Dan Brown". Επειδή όμως είμαι βιβλιοφάγος, έχω το δικαίωμα της γνώμης μου να λέω ότι ο Dan Brown σε έναν ιδανικό κόσμο θα ήταν το πολύ ανθυποσεναριογράφος στο Lost ή στο CSI.
Και πάμε στο ψητό τώρα. Πήγαμε προσφάτως και είδαμε τους Ιλλουμινάτι.
Από το όλο σούσουρο που είχε γίνει, ο περισσότερος κόσμος είχε εξαιρετικάς ελπίδας για την ταινία. Έχουμε συνηθίσει όμως οι περισσότεροι να ψιλιαζόμαστε, μετά από ατέλειωτη σειρά επικών φλομπών, πως πολλές φορές το τραίηλερ είναι καλύτερο από την ταινία. Το σενάριο έχει ως εξής : (θα το πω απο την αρχή μέχρι το τέλος, μη γκρινιάξει κανείς για σπόιλερ)
Γίνεται το πείραμα του LHC στο CERN και κάποιος κλέβει μικρή ποσότητα αντι-ύλης, σκοτώνοντας έναν παπά-επιστήμονα και προκαλώντας το γοερό κλάμα μιας θεούσας-επιστήμονος. Ο τύπος αυτός την παίρνει αυτή την ποσότητα αντι-ύλης με σκοπό να προκαλέσει μια έκρηξη και να γκρεμίσει το Βατικανό, μάλλον γιατί θέλει να φτιάξει κάποιο γήπεδο ή βίλλα.
Ο πάπας πεθαίνει και πολύ στεναχωριέται για αυτό, αλλά δε μπορεί να διαμαρτυρηθεί πολύ, καθότι πτώμα. Ο κακός όμως απαγάγει 5 σφουγγοκωλάριους τύπους με στολή κυριλλέ κοκκινοσκουφίτσας, και απειλεί ότι θα εκτελεί έναν την ώρα με εξαιρετικά φρικιαστικό τρόπο.
Κάψιμο, πνίξιμο, θεάση μεσημεριανάδικων, κλπ κλπ. Και αρχίζει και τους καθαρίζει τους ερίφηδες. Έχει σκάσει όμως μύτη το λαγωνικό ο Λάνγκτονας που το μόνο που του λείπει για να γίνει Ιντιάνα Τζόουνς είναι το μαστίγιο, το καπέλο και οι ωραίες αττάκες. Ο Λάνγκτονας λοιπόν καταλαβαίνει ότι κάποιο απομεινάρι των "κακών" Ιλλουμινάτι την κάνει τη δουλειά. Οι Ιλλουμινάτι ήταν μια ομάδα κακών επιστημόνων που τσαντίστηκαν πριν κάτι εκατοντάδες χρόνια οι πάπες τους κάναν μπριτζολάκια επειδή λέγαν πως η γή είναι στρογγυλή. Έτσι και τώρα ένας ανθυποτέτοιος τους αποφασίζει να καθαρίσει 5 κοκκινοσκουφίτσες και να κατεδαφίσει το μεγάλο ακίνητο στο κέντρο της Ρώμης. Είναι όμως τόσο ηλίθιος που θέλει να το κάνει με μυστική συνταγή, η οποία συμπεριλαμβάνει 5 μνημεία της Ρώμης τα οποία επικοινωνούν με αγάλματα με βελάκια. Το επίπεδο των "γρίφων" είναι αστείο. "Ακολούθησε τα βελάκια και βρές τον κακό". Οπότε και ο Λάνγκτονας, ως γνήσιος αμερικάνος τουρίστας, γυρνάει τα μεγάλα κεντρικά μνημεία της Ρώμης και ψάχνει βελάκια και δάχτυλα που δείχνουν νοτιοανατολικά.
Ναι αλλά τα πράγματα ποτέ δεν είναι όπως φαίνονται και ο κακός δεν είναι ιλλουμινάτος, αλλά ο αρχιθαλαμηπόλος του Πάπα που μάλλον του κράταγε κακία επειδή από ορφανό πεινασμένο και βρωμοπόδαρο παιδάκι τον πήρε και τον έκανε άνθρωπο. Αυτός λοιπόν ο τύπος -που αν είχε μια νέον πινακίδα με τη φράση "ΕΓΩ ΤΟ ΚΑΝΑ" να αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι του θα ήταν πιο αναπάντεχη η αποκάλυψή του- καθάρισε τον πάπα, προσέλαβε ένα δολοφόνο να μαρκάρει με πυρωμένα σίδερα τις κοκκινοσκουφίτσες και πήρε την αντιύλη για να ανατινάξει το κέρατό του το τράγιο. Η δικαιολογία του μάλλον ήταν πως η εκκλησία δεν ήταν όσο εκκλησία έπρεπε να είναι και έπρεπε να γίνει καλύτερη. Μετά από σύντομες αλλά περιεκτικές συνομιλίες με τον Από Πάνω, απεφάσισε πως αυτός θα σώσει τον κόσμο και οργάνωσε όλη αυτή την εξαιρετικής χαζομάρας πλεκτάνη για να εκδικηθεί τον πατέρα του που ποτέ δε γνώρισε και τη μάνα του που δεν έβαζε αρκετό μοσχοκάρυδο στη μπεσαμέλ. Του λειπε ένα πρότυπο ρε παιδί μου. Αλλά έτσι είναι, δε βύζαξε ποτέ,δεν έπαιζε με παιδάκια, το μεγαλώσαν τύποι με ψηλά δίκωχα και κόκκινες ρόμπες, τι περιμένεις, να βγει φυσιολογικός; Το σχέδιό του είχε όμως ένα μοναδικό μειονέκτημα : Ήταν για τα μπάζα. Ενώ θα μπορούσε να καταχωνιάσει τους παπάδες σε μια τρούπα και να τους καθαρίσει για πλάκα, απεφάσισε να το κάνει σε κεντρικά σημεία τα οποία επικοινωνούσαν μαζί τους με βελάκια πάνω σε αγάλματα. Τα οποία ήταν και σε δημόσια θέα. Στο τέλος σκάει η αντιύλη πάνω από το Βατικανό και από κάτω ο κόσμος παθαίνει συνάχι και ξερόβηχα από την ένταση της έκρηξης. Ο δε τραγικός κακός αυτοπυρπολείται εις ένδειξη διαμαρτυρίας για το ποσοστό του Τσίπρα στις ευρωεκλογές.
Είχε και καλά η ταινία όμως. Την εξαιρετική μουσική του Hans Zimmer και ωραία "ταχύτητα". Είδαμε και τη Ρώμη λίγο, νταξ. Είχε και το χιουμοράκι της, "να τους φοβάσαι αυτούς, είναι άνθρωποι του Θεού"..Ναι τέλος.
Νύστα και αποχαύνωση και ξανανύστα. Όχι κύριοι, ένα κυνηγητό με αυτοκίνητα δεν είναι αρκετό ούτε μια κωλοπιλάλα γύρω από μια πλατεία είναι αρκετή για να θεωρηθεί κάτι "περιπέτεια". "Σκοτεινά, γρήγορα πλάνα" και λοιπές φλομπιές ολοκληρώνουν το ψηφιδωτό της πιο-ρηχής-και-από-τον-Κηφισό υπόθεσης στα χρονικά του κινηματογράφου.
Και σταματήστε επιτέλους τα γκρο-πλαν στα αγάλματα, με βάθος πεδίου και με γωνία είτε 3/4 και από κάτω είτε 3/4 και από πάνω (δεν ξέρω από σκηνοθετικούς όρους, να με σχωρνάτε). Τα χουμε ξαναδεί τα γκαργκόϋλ και τους άγγελους που κλαίνε πάνω από πόλεις. Από τότε που βγάλανε αυτή τη ρημάδα τη φωτογραφία πάνω από τη βομβαρδισμένη Δρέσδη, έχουμε λιώσει με τις αντιγραφές. Ελεος.
Και είναι και παραπλανητικό να λες μια ταινία "Illuminati" όταν δεν έχει καμία σχέση με αυτούς στην τελική. Θα βγάλω και εγώ ταινία "Οι Ναζί". Μια επική ιστορία με τρομαχτικά εγκλήματα που διαπράττουν επιζώντες 95αρηδες εγκληματίες πολέμου με αναπηρικά καροτσάκια και δεκανίκια, για να αποκαλύψω στο τέλος ότι τα εγκλήματα τα κάνουν αγανακτισμένοι λαχειοπώλες.

Ενα βράδυ με μια μεταλλαγμένη καβουρομάνα

Έχω δεί άπειρες φλόμπες. Μιλάμε για σαβούρες άνευ προηγουμένου. Μέχρι και το Plan 9 from outer space ή κάπως έτσι (Ed Wood) (στάνταρ η χειρότερη ταινία στην ιστορία του γνωστού –ίσως και άγνωστου- σύμπαντος) . Δυστυχώς μερικές τις έχω δει και στο σινεμά.Ψες λοιπόν είχα φαεινή ιδέα να πάω να δω καμιά ταινιούλα... Ε πάμε στον κινηματογράφο, με το κεντρικό σύνθημα «Πάμε και βλέπουμε». Με τον περιορισμό «μην το πάμε και πολύ αργά» . Πάμε κατά τις 9. Το μοναδικό που μας βόλευε ήταν το «Ο επισκέπτης». Το σκεφτήκαμε απο δώ, το σκεφτήκαμε από κει, ε αποφασίσαμε να πάμε. Καλή φήμη στη φρίκη και στο αίμα έχουν οι ανατολίτες τελευταία –σκεφτήκαμε-, μπορεί και να λέει η ταινία. Αν και δεν είχαμε και τις τεράστιες ελπίδες για ελεγειακό αριστούργημα (όπως π.χ «Το κακό», που είδαμε τσι προάλλες με τον Zaphod και ΠΕΘΑΝΑΜΕ στο γέλιο). Και μπαίνουμε στην αίθουσα. Και ξεκινάει. Η υπόθεση πρωτότυπη όσο και ο τελευταίος δίσκος της Δέσποινας Βανδής (by Fivos) : Βλάκας σχιστομάτης ρίχνει φορμόλη και άλλα χημικά μέσα στον υπόνομο –μετά από διαταγή αμερικάνου προϊσταμένου (είχε και μήνυμα η ταινία : ήρθε η Δύση και μας βρωμίζει τα ποτάμια)- . Ο υπόνομος χύνεται στο ποτάμι. Στο ποτάμι ζουν διάφορα αθώα και σχιστομάτικα ζωάκια. Ένα από αυτά μάλλον τρώει τη σαπίλα στη μούρη και από απλός γυρίνος-καλαμάρι-συναγρίδα-καβουρομάνα, μετατρέπεται σε μια μεταλλαγμένη σκουσκούρα άνευ προηγουμένου. Η σκουσκούρα αυτή έχει μεγάλο στομάχι και πρέπει με κάτι να το γεμίσει. Αποφασίζει λοιπόν πως τα κίτρινα σχιστομάτικα ανθρωπάκια που κάνουν πικνικ με καλαμάρια στα κάρβουνα στην όχθη του ποταμού, είναι ιδιαζόντως γευστικοί μεζέδες και ακολούθως τους ορμάει να τους μαζέψει. Αλλά η σκουσκούρα-καλαμαροχταποδοκαβουροβατράχι είναι τακτική και καθαρή. Δε μπορεί να τρώει με τα χέρια στο δρόμο, οπότε μαζεύει τους κιτρινιαραίους και τους καταχωνιάζει σε ένα λαγούμι που χαιδευτικά αποκαλεί «σπιτι». Η σκουσκούρα μάλιστα έχει και σύστημα μηρυκασμού, μια και αρχικά τους καταπίνει, τους μεταφέρει, και μετά τους ξαναξερνάει ζωντανούς στο «σπίτι».
Η ιστορία επικεντρώνεται σε μια οικογένεια καμμένων κιτρινιαρέων, της οποίας και η σκουσκούρα απαγάγει την μικρή κόρη, μια και η γνωστή ρήση «φρέσκο κρέας 12χρονο», αιώνες σύνθημα τώρα των απανταχού παιδεραστών, έχει περάσει πλέον στα γονίδια των απανταχού τεράτων της υφηλίου.
Και πάμε να περιγράψουμε τώρα τους κεντρικούς ήρωες. Ονόματα δεν πιστεύω να θέτε, τα κορεάτικα δεν ειναι το φόρτε μου. (αν και αποκόμισα μια έκφραση που μπορει να χρειαστεί : Στα κορεάτικα προφανώς «τσου τσούν» σημαίνει «πολλά λεφτά») (η συνοδός μου μάλλον δεν ενθουσιάστηκε με τις γλωσσολογικές μου ανησυχίες :P) Ο παππούς : Ο παππούς είναι ένας κλασσικός Κορεάτης. Δηλαδή κίτρινος, κοντός και χαζόφατσα. Μιλάει επίσης με πολύ γελοίο τρόπο (όταν ακούς άνθρωπο σε σκηνή πανικου να ουρλιάζει «Οτοταχούυυυυντα τσι γι κουαι σι ταν σονκγ τσου μπορνταμάντα» και η μετάφραση είναι «Φυγε», ε σου ρχεται κάπως.. Ο παππούς έχει μια καντίνα με βρώμικα στην παραλία που βαστάει αυτός και ο

Ο μπαμπάς και ο γιός. Μιστερ Χαζομάρα 2006 και μίστερ Γηραιά Χαζομάρα 2006

Ένας γιός : Άλλος πιο κλασσικός κορεάτης μια και έχει ακόμα μεγαλύτερη χαζόφατσα, είναι χοντρός και με ξανθές ανταύγειες. Χόμπι του ο ύπνος και το φαϊ, ειδικά αυτό που πρέπει να σερβίρει στους πελάτες. (καλαμάρι ξερό στα κάρβουνα) (αρε σουβλακάρα αθάνατη)
Είναι τοσο ηλίθιος που προσπαθώντας να σώσει την κόρη του (το 12χρονο) από το ξώγαμο του γκοτζίλα, σώζει τελικά άλλο κοριτσάκι, ενώ τη μικρή την σαβουρώνει το εν λόγω ξώγαμο.
Η κόρη : Πρωταθλήτρια τοξοβολίας με βασικό της πρόβλημα ότι μέχρι να στοχεύσει και να ρίξει έχουν τελειώσει 3 πρωταθλήματα. Δε συμμετέχει και πολύ στην ταινία μπορώ να πω Ο άλλος γιός : ούτε αυτός είναι σημαντικός χαρακτήρας αν και γνωρίζουμε ότι είναι άνεργος συνδικαλιστής πτυχιούχος (είδατε που γκρινιάζετε εδώ πέρα; Και αλλού έχουμε προβλήματα)
Το έργο είναι βαρετό, ανούσιο , χαζομάρα και ανέμπνευστο. Δεν είναι καν βίαιο. Αίμα βλέπουμε ελάχιστο, μονο τη στιγμή που η σκουσκούρα παίρνει τον παππού και τον παραγουλιάζει στα τσιμέντα της προκυμαίας. Άλλη βίαιαη σκηνή είναι όταν το γκοτζιλάκι ξερνάει κάτι κόκκαλα στη φωλιά του. Μάλλον ξέχασε ότι τους έπαιρνε για αποθήκευση και τους χώνεψε στο δρόμο.
Ο σκηνοθέτης είναι επικά σουρρεαλιστής και η ταινία βρίθει ηλίθιας αττάκας. Αλλά αυτό δεν τη σώζει ποσώς. Κορυφαία σκηνή οι κορεάτες που θρηνούν μπροστά από τις φωτογραφίες των πεσόντων (τέτοιο τσιροκόπημα...άλλο πράμα), και μετά πλακώνονται στις σφαλιάρες γιατί ο ηλίθιος δεν κατάφερε να σώσει το πιπίνι από τα πλοκάμια της σκουσκούρας.



Η οικογένεια Χωραφά σε ευτυχισμένες στιγμές πρωτού η μικρή γίνει ορντέβρ
*******************************************************************************
Spoilers ακολουθούν , αλλά σιγά μην το δείτε το έργο, οπότε διαβάστε άνετα..

Στο τέλος τη σκουσκούρα την ψεκάζουν με ένα ενισχυμένο φλί τ που το λένε “agent yellow” (ήξερε φαίνεται το agent orange του Βιετναμ ο πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης) αλλά αυτό δεν πολυμασάει, αντίθετα μασάνε άσχημα οι άνθρωποι τριγύρω. Τελικά το λουζουν με βενζίνη και του πετάνε μολότωφ. Δυστυχώς δεν το πετυχαίνει καμία, και ο μαλάκας ο δεύτερος γιός εκεί που τις πετάει με γαμάτη άνεση, εντελώς τυχαία καταφέρει να του πέσει η τελευταία του οπότε και παίρνει από τα τρία ξέρετε ποιο. Ευτυχώς η κόρη-τοξοβόλος βουτάει το βέλος της στη φωτιά, στοχεύει (για πρώτη φορά γρήγορα) και του καρφώνει μία στο μάτι. Η σκουσκούρα παίρνει φωτιά και γίνεται μπριζολάκι σχετικά γρήγορα, πρίν προλάβει να ξαναπηδήξει στα πεντακάθαρα νερά του ποταμού Χαν (που από την όψη του είμαι σίγουρος πως όποιος περάσει από δίπλα μεταλάσσεται σε χελωνονιντζάκι αυτομάτως και με συνοπτικές διαδικασίες). Και η ταινία τελειώνει. Το 12χρονο έχει γίνει τελικά μεζές. Ο ηλίθιος υιοθετεί ένα ορφανό και το κάνει σαν τα μούτρα του. Η τοξοβόλος δεν ξέρουμε τι κάνει, ο άνεργος επίσης. Ο παππούς έχει γίνει χαλκομανία και έστω και αν έφερε αντιρρήσεις είναι εντελώς νεκρός.
Εντ οφ σπόιλερζζζ
*******************************************************************************


ΜΗΝ ΤΗ ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΦΛΟΜΠΑ. Στο τέλος γελάγαμε με τη χαζομάρα τους και τη χαζομάρα μας.. Ευτυχώς η συνοδός μου είναι άνετη και παρ’όλο που την πήγα σε επικών διαστάσεων μαλακία, δείχνει πρόθυμη να ξαναβγεί μαζί μου. (Αν και ψιλιάζομαι πως το σινεμά ψιλοαποκλείεται την επόμενη φορά) :P
Ξανά μανά : ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ!!!
ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΟΜΩΣ «ΤΟ ΚΑΚΟ». ΕΛΕΓΕΙΑ!

300

φάσκελα κύριε Δανίκα και κύριε Ζουμπουλάκη για τις κριτικές σας στην ταινία. Αυτοί οι έλληνες κριτικοί είναι άνω ποταμών. Την είδα την ταινία χτές. Και γούσταρα απόλυτα. Το ίδιο και ο Zaphod που την είδε δεύτερη φορά σε 3 μέρες. (Είχε πάει την Πέμπτη σε έναν κωλοκινηματογράφο και δεν τη φχαριστήθηκε, οπότε έσκασε Πάτρα χτές και την ξαναείδε). Μετά περάσαμε ένα βράδυ μπινελικώνοντας τους αρκουδοκουλτουριαρέους έλληνες κριτικούς κινηματογράφου. Η ταινία είναι ΕΠΟΣ. Εκπληκτικά σκηνικά (ναι το ξέρω ότι είναι όλα CG αλλά και τί έγινε; το εικαστικό αποτέλεσμα είναι απίστευτο), φοβερή σκηνοθεσία, πορωτική μουσική, γαμάτοι ηθοποιοί. Την έβγαζαν μια χαρά τη σπαρτιατίλα. (Οι γυναίκες στον κινηματογράφο είχαν μουσκέψει τα καθίσματα. Άκουγες κάτι βογκητά ... :) -Σφάξε-με-Σπαρτιάτη-αλλά πρώτα-ρίξε-μου-και-εναν-μπίκο στυλάκι ) Και πάμε τώρα να διαφωνήσουμε πιο λεπτομερώς στις κριτικές που διαβάσαμε τον τελευταίο καιρό. α. "Οι Σπαρτιάτες παρουσιάζονται με κοιλιακούς φέτες, υπεράνθρωποι, γαμάτοι, τέλειοι κλπ". Μάστα. Κουίζ λοιπόν για τους προφανώς τραγικά ανιστόρητους και εντελώς αμόρφωτους που το έγραψαν αυτό : Πάρτε ένα παιδάκι, και ξεκινάτε να το γυμνάζετε ΣΚΛΗΡΑ και καθημερινά από τα 7 του χρόνια. Η εκπαίδευση μεταξύ άλλων περιλάμβανε από μαστίγωμα -μάλλον οχι, με βέργα τους βαράγαν- μέχρι κάτι πορείες τρελλές. Το παιδάκι αυτό μέχρι τα 55 του αν θυμάμαι καλά έχει μόνο μια δουλειά, να είναι στρατιώτης. Η πανοπλία του ζυγίζει γύρω στα 60-70 κιλά. Εσείς λέτε ένας τέτοιος ανθρωπος να μην έχει κοιλιακούς φέτες και μπρατσάρες, όχι στα 30, αλλά από τα 12; Όχι άμα έχω λάθος εδώ, πείτε μου να το συζητήσουμε. Αλλά ξέρω, άμα τους παρουσίαζε κάπως έτσι : θα γούσταραν οι κριτικοί.
β. "Τους παρουσιάζει ιμπεριαλιστές, κάφρους που μονο να πολεμούν ξέρανε κλπ κλπ". Αχεμ, ξέρετε, σύμφωνα με όλα τα στοιχεία, οι Σπαρτιάτες δεν ήταν γνωστοί ως ποιητές, ζωγράφοι και χορευτές τανγκό και σάλσα. Ήταν γνωστοί ως η καλύτερη πολεμική μηχανή της αρχαιότητας. Όσο για τον ιμπεριαλισμο, .... Ε;!!;; Αρνούμαι να το σχολιάσω, είναι τόσο ηλίθιο το σχόλιο που αυτοαναιρείται.
γ. Το κόλλημα με τα ονόματα. Τους χάλασε λέει το "Leonidas" και το "Xerxes" (με Ζ στην αρχή). Εκτός του ότι δεν πάτε καλά, δεν πάτε και καλά. Τα ονόματα είναι ακέραια, απλά προφέρονται διαφορετικά στα αγγλικά. Δε νομίζω ότι είναι προσβολή αυτό. Α και κύριοι κριτικοί, το όνομα που παρουσιάζεται στην ταινία και σας χάλασε δεν είναι Στέλιος, είναι Στήλιος. Και κάτι άλλο, σας χάλασε η προφορά Λεονάϊντας ε; Σοβαρά; Εμείς δηλαδή με Βενιαμίν Φραγκλίνο, Ισαάκ Νεύτωνα, Ρογήρο Βάκωνα και Καρτέσιο είμαστε μάγκες; Ξέρετε είχα κατι φίλους γερμανούς που παραξενεύτηκαν όταν άκουσαν το Munchen ως "Μόναχο" και το Berlin ως "Βερολίνο". Μάλιστα όλο απορία η μητέρα μιας φίλης με ρώτησε "Καλά και το Koblenz πως το λέτε, Κομπλέντζο;". Επίσης σας αναφέρω ότι ουτε "Σπαρτιάτες" λέγονταν τότε, αλλά "Λακεδαιμόνιοι". Και για όσους παραπονιούνταν στο σινεμά για τον ίδιο λόγο : Ρε ζώα εδώ τσακώνεστε στα fora γιατί δε θέλετε να γράφετε ελληνικά αλλά greeklish και έχετε μούτρα να σας πειράζει το "Λεονάιντας" ; Όσο για το "Come and get them" χμ ναι. Εκτός του ότι αν το έλεγε σε πολλούς έπρεπε να είναι, όπως είπε και ο Zaphod "μολώντες λάβετε" , ναι βασικά δεν κατάλαβα, αφού "έλα να τα πάρεις είπε". Θα ήταν γελοιότερο ξαφνικά σε μια αγγλόφωνη ταινία να πετάγαμε και μια αρχαιοελληνική αττάκα. Το "tonight we dine in hell" ηταν επίσης λίγο παπαριά, αλλά άμα έλεγε "Tonight we dine in Tartarus" ή "Tonight we dine in Elysian fields" στάνταρ οι Έλληνες θα νομιζαν οτι Τάρταρος ειναι καμιά ψησταριά στη Λαμία / στα Ιλύσια κοντά στις εστίες και οι ξένοι οτι μετά τη μάχη θα πηγαίναν σε εστιατόριο στα Ηλύσια πεδία, κοντά στον Άϊφελ.
δ. Ναι προφανώς και έχει υπερβολές η ταινία, μια και δεν αποτελεί ντοκιμανταίρ αλλά ελεύθερη μεταφορά στον κινηματογράφο. Ναι, οι τερατόμορφοι ήταν υπερβολή. Αλλά άμα ήταν καμιά κουλτουριαροταινία, θα γραφαν οι φωστήρες κριτικοί "ο σκηνοθέτης εξωτερικεύει στο σώμα του προδότη την κακία της ψυχής του. Η διεστραμμένη του φύση έχει στρεβλώσει και τη μορφή του. Όζουσες φλύκταινες, παραμορφωμένα μέλη, δυσαρμονία. Η κακία που δηλητηριάζει την ψυχή, δηλητηρίασε και το σώμα. Η εικόνα είναι βίαιη, απόλυτη, κοφτερή σα λεπίδι".. Και λογικό είναι ρε. Έχετε δει κανα έργο τέχνης να παρουσιάζει την Πανούκλα σαν καμιά Μπελούτσι, ή το Θάνατο σαν κανα Μπραντ Πιτ ή γενικά το κακό την προδοσία, την ατιμία ως κάτι όμορφο; Μην τρελλαθούμε κιόλας. Ή θα καταδικάζετε την "ποιητική αδεία" παντού ή πουθενά. Όχι εδώ μας βολεύει εκεί να πα να γαμηθεί.
ε."Οι σκηνές μάχης είναι πολύ βίαιες". Σώπα ρε, και εγώ νόμιζα πως στη μάχη βασικά καθόντουσαν ο ένας απέναντι στον άλλο και κοιταζόντουσαν έντονα μέχρι να κάποιος να κλείσει πρώτος τα μάτια, οπότε και έχανε. Επίσης κάποιοι γκρίνιαξαν για τη "χορογραφία" της μάχης. Ναι προφανώς, η τακτική της φάλαγγας ήταν διαφορετική. Αν και στο πρώτο ντου των Περσών παρουσιάζεται μια χαρά. Ο ένας δίπλα στον άλλο, οι μπροστά σπρώχνουν με την ασπίδα, οι απο πίσω έρχονται και βαράνε με τα δόρατα. (Αν θυμάμαι καλά, και ας με διορθώσει κάποιος που έχει πρόχειρη την πληροφορία οι μπροστά λεγόνταν και "γαμευτές" και οι δεύτεροι "θεριστές" -πάλι αν θυμάμαι καλά, το "γαμώ" είχε και την έννοια του "συνθλίβω-σπρώχνω"- η πηγή για αυτό είναι το βιβλίο "Οι Σπαρτιάτες" του Paul Cartledge). Μετά ναι το στύλ αλλάζει για να γίνει πιο κινηματογραφικό αλλά έτσι και αλλιώς στο τέλος πολεμάγαν χύμα, ακομα και χωρίς όπλα γιατί τους είχαν σπάσει τα πάντα. Ο Ηρόδοτος το λέει αυτό βασικά. Τώρα αν ξαφνικά τον θεωρούμε αναξιόπιστο, οκ εντάξει πάω πάσσο.
στ. Η ιστορική ανακρίβεια ότι δεν πέταξαν τον Πέρση αγγελιοφόρο στο πηγάδι για να βρεί γη και ύδωρ. Σωστά , αυτό το έκαναν οι Αθηναίοι. Αλλά φαντάζομαι ότι αφού αυτοί οι φλώροι (για τα δεδομένα των Σπαρτιατών, έτσι;), κάναν τέτοια καφρίλα, ε και οι Σπαρτιάτες δε νομίζω να του έδωσαν μπλουζάκια με το σύνθημα "Live your Myth in Sparta" και CD της Καλομοίρας με διασκευές απο τα 10 καλύτερα ζεμπέκικα της εποχής. Δε με χάλασαν πολλά πράγματα στην ταινία. Και αυτά που με χάλασαν δεν χαλάνε το όλο ΝΟΗΜΑ της ταινίας, και γενικότερα της ιστορίας της μάχης των Θερμοπυλών.
Οι ιστορικές ανακρίβειες που έχει μέσα η ταινία είναι τέτοιες που δεν επηρρεάζουν καθολου το όλο σκηνικό. Είναι κυρίως εικαστικές παρεμβάσεις και όχι παρεκβάσεις από την ιστορική αλήθεια που ξέρουμε. Με εξαίρεση το πόσος κόσμος απο την πλευρά των Ελλήνων ήταν εκεί. (Αν θυμάμαι καλά γύρω στα 5 χιλιάρικα ήταν, αλλά την τελευταία μέρα τους διώξανε με εξαίρεση καμια 1000ρια Θεσπιείς και Βοιωτούς).
ζ. Κάποιος κριτικός παραπονέθηκε για το οτι υπήρχε ξανθός Σπαρτιάτης. Σιγά ρε μεγάλε ώπα. Εκεί ήσουν; Έχεις φωτογραφίες από την εποχή που αποδεικνύουν ότι ολοι οι Ελληνες ήταν μαυροτσούκαλα; Αποκλείεται να υπήρχε και ένας ανοιχτόχρωμος; Πατε καλά ρε; Είστε σοβαροί; Τι είναι αυτοί ρε..
Και καταλήγω : Ποιο είναι το νόημα αυτής της ιστορίας; Συμφωνούμε ότι είναι μια ιστορία για μια χούφτα άντρες με κάτι @@ απο δώ μεχρι τη Σπάρτη που πήγαν και στάθηκαν εμπόδιο σε μια στρατια τεράστια; Ότι τα παλλικάρια αυτά ξέραν ότι θα πάνε να ψοφήσουν και όμως πήγαν; Αυτό το έδειξε η ταινία; Το έδειξε. Άρα εγώ είμαι παραπάνω από ευχαριστημένος. Θα τη δώ 1357 φορές, θα αγοράσω και το DVD. Από τότε που είχα πάρει το κόμικ περίμενα πως και πως να βγει. Βγήκε και ξεπέρασε τις όποιες προσδοκίες που είχα.
Και είναι καιρός να ξεπεράσουν μερικοί μερικοί τα κατάλοιπα που άφησε η χούντα (έκανε τους έλληνες να σιχαθούν ο,τιδήποτε έχει σχέση με την αρχαία Ελλάδα γαμώ το κερατό τους) και να βλέπουν κάτι τέτοιες ταινίες χωρίς προκατάληψη περί φασισμού, ακροδεξιάς κλπ. Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ.
Ξέρετε που χαλάστηκα πολύ; Στο τέλος. Εκεί που δείχνει την παράταξη για τη μάχη των Πλαταιών... ΚΟΛΑΣΗΗΗ. ΓΥΡΙΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΑΙΝΙΑ ΡΕΕΕΕΕΕΕ. ΜΗ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΤΕ ΜΟΝΟ 2 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΑΣ ΤΟ ΚΟΒΕΤΕ! ΜΑΣ ΤΡΕΞΑΝ ΤΑ ΣΑΛΙΑ!
Υ.Γ : Αττάκα του Zaphod σε χαζή απορία κορασίδας : Κ: Τελικά τι έγινε στο τέλος με όλη αυτή την ιστορία; Ζ: Ξέρεις περσικά; Κ: 'οχι Ζ: Ε ορίστε..