Ταινιοκριτική - The guard

Ναι για τις διακοπές κλπ θα τα πούμε μετά, τώρα έχω άλλο.

Μπαίνω που λες στον Τιτιβιστή προψές και βλέπω ένα μήνυμα από την Feelgood Entertainment οτι λέει θέλουν το mail μου. E είδα Feel- είδα -good, είδα entertainment, τι να κάνω ο καψερός αλλού πήγε το μυαλό μου, είπα θα ναι καμιά φιλανθρωπική οργάνωση για την καταπολέμηση της σεξουαλικής αποχαύνωσης και θέλουν να μου στείλουν κανα δώρο.

Δώρο ήταν και ευχαριστώ, αλλά ήταν πρόσκληση σε προβολή ταινίας. 

Και η απορία μου ήταν : Καλά, από όλα τα βλόγια εμένα βρήκατε; Με κόψατε για σοβαρό; Με διαβάσατε ποτέ; Με πρότεινε κάποιος υπάλληλος της εταιρείας, που φαντάζομαι ότι μετά από αυτό το post θα απολυθεί, αφού πρώτα υποστεί όλον τον κατάλογο των βασανιστηρίων που περιγράφονται στο Malleus Maleficarum; Είχαν 2 παλλικάρια από το neolaia.gr . Αυτοί μάλιστα. Δουλεύουν σοβαρά οι άνθρωποι. Αλλά εγώ; 

Καλά, εννοείται δεν παραπονιέμαι, εννοείται ευχαριστώ αλλά ακόμα απορώ τί μου βρήκατε;

Και πάμε στο ζουμί.

Κατ'αρχήν παίζει ο Brendan Gleeson ο οποίος είναι πολύ μέσα στην καρδιά μου κυρίως γιατί είναι Ιρλανδός και δευτερευόντως γιατί για σκατόφατσα είναι ούλτρα συμπαθητικός. Επίσης μου βγάζει αυτό το στυλάκι του ψιλοκαμμένου καλοπερασάκια 60αρη που ακόμα ζει και σκέφτεται σα να είναι 23, προσόν που εκτιμώ πολύ στους ανθρώπους, αρκεί να έχουν τα κότσια να το υποστηρίζουν.

Δεύτερον μεγάλο προσόν της ταινίας είναι ότι είναι Ιρλανδική, και όλοι γνωρίζουμε ότι μετά τις διακοπές μου (με Zaphod παρακαλώ) στην Ίο, οι Ιρλανδοί είναι κολλητοί μας, αδέρφια μας και αν όχι αδέρφια, τουλάχιστον πρωτοξάδερφα.

Αυτά αποτελούν αρχικά καλή εγγύηση για την ταινία. Συν το οτι χαρακτηριζόταν ως κωμωδία, συν το αστυνομικό του πράγματος, ε πόσα να πάνε στραβά;

E με τέτοια φάτσα..

Ο Γκλίσον λοιπόν παίζει έναν γιούχου επαρχιακό αστυνομικό (σε κωλοχώρι της Ιρλανδίας), ο οποίος τρέφει μια ιδιαίτερη αγάπη για το ποτό και τα εργαζόμενα κορίτσια. Έχει αναγάγει σε τέχνη το "σας γράφω όλους όχι εκεί που δεν πιάνει ήλιος, αλλά δυό δάχτυλα πιο πέρα". Ζαμανφουτίστας, κυνικοχιουμορίστας και "μη μου χαλάτε τη μέρα ρε μαλάκες". Ναι αλλά εκτός από αυτά είναι και τζιμάνι και γαμώ τα παιδιά, απλά τα πράγματα τα λειτουργεί όπως θέλει αυτός.

Ε και τι θέλει και σκάει μύτη μαύρος πράκτωρ του FBI για να προειδοποιήσει για κύκλωμα εμπορίας ναρκωτικών στην περιοχή; Φεύγουν οι αττάκες η μία μετά την άλλη.

Έλα μην τα πολυλογώ, η ταινία εμένα μου άρεσε. Και ναι έχει το κλασσικό κλισέ "άσπρος μπάτσος-μαύρος μπάτσος που στην αρχή δεν τα πάνε καλά κλπ κλπ κλπ". Ναι αλλά το κάνει καλά. Και όταν κάνεις κάτι καλά, δεν πα να έχει ξαναγίνει 8 δις φορές, ε καλό είναι. Αυτή η απάθεια στη φάτσα του Γκλίσον και η απογοήτευση στη μουτσούνα του Τσιντλ είναι όλα τα λεφτά.

Αξίζει να τη δεις την ταινία ΑΛΛΑ μην περιμένεις αμερικανιά μπλοκμπάστερ με 8 κιλά μολύβι ανά δευτερόλεπτο γυρίσματος, επικά κυνηγητά όπου αυτοκίνητα-αστρόπλοια συγκρούονται στον αέρα και αρπάζει φωτιά το σύμπαν μας και κανα δυό σύμπαντα παραδίπλα, ούτε να περιμένεις στυλάκι Βρώμικου Χάρη να λέει παπαριές για τις σφαίρες που του έμειναν στο όπλο.

Κοινώς, η ταινία είναι ΑΠΛΗ. Καλογυρισμένη, με καλές ερμηνείες και αυτή την υπέροχη ιρλανδική προφορά που γουστάρω. (και με έξτρα μπόνους έναν μικρό διάλογο στα γαελλικά .. γαμάτη γλώσσα).

Το οτι είναι απλή, δεν σημαίνει ότι είναι απλοϊκή. Είναι μια ταινία χωρίς φιοριτούρες, φανφάρες και χωρίς καν πολύ μπλαμπλα. Φαντάζομαι δε πως μπορεί και να αρέσει και στους κουλτουριαρέους, γιατί είναι μάλλον αρκετά "αργή" για να τους κινήσει το ενδιαφέρον. Βέβαια με αυτούς έχω διαφορετικό ορισμό του "αργός", αφού αυτοί "αργή ταινία" θεωρούν μια φωτογραφία, εγώ θεωρώ αργό ο,τι δεν έχει 15 συκωταριές και 1300 λίτρα αίματος στα πρώτα 12 δευτερόλεπτα. Χάζμα σου λέω.

Αυτοί που περιμένετε σκοτεινές υποθέσεις, συνωμοσίες, έξτρα επίπεδα ερμηνείας ατάκας κλπ θα απογοητευτείτε. Η υπόθεση είναι 1 σελίδα πράμα αλλά δεν είναι αυτό η ταινία. Δεν είναι ανάγκη και όλα να ναι πολύπλοκα ρε αδερφέ, αμα πια.. Που θέλει ο άλλος να πάει σινεμά και μετά να χρειάζεται να κάτσει μια βδομάδα με ξύδια, ναρκωτικά και τσιγάρα για να καταλάβει τι ήθελε να πει ο ποιητής στην πρώτη σκηνή της ταινίας που ο πρωταγωνιστής κοιτάει για 34 βασανιστικές ώρες ένα κάλο στην πατούσα του...

Κοίτα, μεταξύ μας, δεν είναι κανα αριστούργημα, και ευτυχώς δεν προσποιείται ότι είναι κιόλας (όπως κάτι άλλα, ονόματα δε λέμε, Τρίερ τον λένε),αλλά αν δεν καταφέρεις να συμπαθήσεις τον πρωταγωνιστή, να μου το πεις να με εντυπωσιάσεις. Θα έλεγα ότι είναι μια ωραιότατη μαύρη κωμωδία δράσης που εστιάζει όμως στους χαρακτήρες και όχι τόσο στη δράση. Και ο κεντρικός χαρακτήρας είναι απολαυστικός. Είναι ψιλοστριμμένος, ρατσιστής βλαχοιρλανδός (What do you expect? I'm Irish. Racism is in my culture) αλλά αυτό που θα έλεγε κάποιος ποιο παρατηρητικός, μεγάλη ψυχούλα κατά βάθος. Και έχει και καλό γούστο στα κουρίτσα. Και 2-2 μάλιστα. Ε πως να μην τον συμπαθήσεις; Ο τύπος είναι όλη η ταινία σου λέω. Μην ξεχάσω και έξτρα αναφορά στην ηθοποιό που παίζει τη μάνα του και που μετά από πολύ ζόρι θυμήθηκα πως είναι η τύπισσα που έπαιζε τη γιαγιά στο "The Others" - αν δεν κάνω λάθος δηλαδή. Μου έχει μείνει καρφωμένη αυτή η τρομαχτική φάτσα κάπου μεταξύ ιπποκάμπου και υπόφυσης, δε βγαίνει ούτε με το αλυσοπρίονο του Leatherface, μα τον άγιο Pinhead σου λέω.