Φωτογραφίες δεν έχω ακόμα γιατί τη μηχανή την έχω στο αυτοκίνητο και βαριέμαι να πάω να την πάρω. Καταλαβαίνεις επίπεδο σαπίλας δηλαδή αγαπητέ αναγνώσθα. Φωτό, αύριο.
Πάμε λοιπόν, για έναν μίνι τουριστικό οδηγό ενός μικρού κομματιού της Ικαρίας.
Κατ'αρχήν, είχαμε ακούσει πολλά. Είχαμε διαβάσει πολλά. Είχαμε προετοιμαστεί για τα χειρότερα. Που δεν ήρθαν.
Φτάσαμε στις 4:30 το πρωί στον Άγιο Κύρηκο. Το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει, μας περίμενε στο λιμάνι με τα κλειδιά πάνω και ένα χαρτόνι με το όνομά μας στο παρμπρίζ. Ναι, μόνο του. Ο τύπος είχε παρατήσει το αυτοκίνητο ξεκλείδωτο στο λιμάνι, με τα κλειδιά στη μίζα. Ούτε συμβόλαια, ούτε υπογραφές, ούτε έλεγχος αν ξέρουμε να οδηγάμε κάτι δυσκολότερο από στράτα μωρού, τίποτα.
Ήμασταν κομμάτια και ο δρόμος για τον Αρμενιστή μακρύς. Και δύσκολος. Πριν κανένας έξυπνος ρωτήσει "μα γιατί πήγατε Άγιο και δεν πήγατε κατευθείαν Εύδηλο", να πω ότι η απάντηση σε αυτό είναι πιο προφανής και από ένα τεράστιο κτίριο με μια πινακίδα νέον 10x10 που γράφει πάνω "ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΤΙΡΙΟ".
Παμ παρακάτ. Ο δρόμος από Άγιο μέχρι Αρμενιστή είναι εξαιρετικός. Ειδικά αν είσαι κουρασμένος και έχεις ένα θεματάκι με το σκηνικό "κωλόδρομος-γκρεμός χωρίς προστατευτικό-λιωμένοι ντόπιοι που τρέχουν". Τι γκρεμίλα ανεβοκατεβήκαμε Δία μου και Αφροδίτη μου! Πάνω-Κάτω-Πάνω-Κάτω. Στη μισή διαδρομή κοίταγα το πάτωμα. Ξέρεις, αυτή η ψευδαίσθηση που έχεις όταν είσαι σε μεγάλο αυτοκίνητο, ότι οι ρόδες είναι στον αέρα; Ότι ΤΩΡΑ πέφτεις; Ε εγώ την είχα σχεδόν δύο ώρες που κάναμε για να διανύσουμε τα 57 χιλιόμετρα. Είμαι λίγο υπερβολικός σε αυτό, αλλά δυστυχώς έχω ένα θέμα με τα άκρα. Όχι τα ύψη, τα άκρα. Τέλος πάντων, πάει αυτό.
Και φτάνουμε στον Αρμενιστή κατά τις 6:30.. Πρώτη εντύπωση, μια ομορφιά το χωριουδάκι. Κόσμο είχε που πηγαινοερχόσαντε, βρήκαμε και το -φαντάζομαι γνωστό στους θαμώνες του νησιού- τυροπιτάδικο και ξεδώσαμε στην τυρόπιτα. Έλα ντε όμως που το δωμάτιο θα άδειαζε στις 12.. Οπότε λιώσιμο. Οι άλλοι σαπίσαν στον ύπνο, εγώ είχα ξυπνήσει. Άραξα με καφεδιά, νερά και τσιγαριές και απολάμβανα τη θέα από το μπαλκονάκι των δωματίων.
Το Λιβάδι και η Μεσακτή, από το μπαλκόνι μας στον ΑρμενιστήΣτον Αρμενιστή που λες υπάρχουν δύο κοντινές παραλίες. Το Λιβάδι και η Μεσακτή. Ήμασταν τυχεροί και δε φύσαγε κάστανο κιόλας και φχαριστηθήκαμε - εεε λάθος ΦΧΑΡΙΣΤΗΘΗΚΑΝ μπάνιο. Εγώ σε 10 μέρες που κάτσαμε έπεσα 4 φορές. Εφάρμοσα το εξαντλητικό πρόγραμμα διακοπών με τίτλο "Ύπνος-Μπύρες-Φαϊ-Ύπνος-Φαϊ-Κρασιά-Ξύδια-Ύπνος". Που και που βούταγα και το κεφάλι μέσα στο νερό να αλατιστεί λίγο να νοστιμίσει.
Στη Μεσακτή έχει ωραιότατο μπιτσμπαράκι με λογικέ τιμέ, στο οποίο τσακίσαμε τις ποικιλίες και τις μπύρες. (Μπύρα 2 ευρώ, ποικιλία μεγάλη 9. Ήταν μεγάλη όμως...Ποτά 5 ευρώ. Μια χαρά )
Στο Λιβάδι το Μπιτσόμπαροπιτσαριοταβέρνα "Παράσχος" δεν μας ικανοποίησε και πολύ καθώς μας έφερε ζεστές μπύρες. Όχι δροσερές. Ζεστές. Του στυλ "Τις έβαλα πριν 2 λεπτά στο ψυγείο. Που είναι σβηστό". Τη δεύτερη φορά που πήγαμε όμως, οκ, είχε προνοήσει από το πρωί.
Η Ικαρία προσφέρεται για αραλίκι. Για χαλάρωση. Και του δωσα και κατάλαβε. Ξύπναγα το νωρίτερο στη μία και πάλι το σκεφτόμουν να σηκωθώ. Έχει άλλους ρυθμούς το νησί, όχι όμως αυτούς που μου είχαν περιγράψει. Ήταν όλοι λίγο πιο αργοί από ό,τι έχουμε συνηθίσει γενικά, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας, μια χαρά ήταν η εξυπηρέτηση. Απλά κανείς δε σκιζόταν να σου φέρει τον καφέ ή το φαϊ. Δεν τρέχουν οι άνθρωποι, δεν αγχώνονται, πως το λένε. Και αυτό μου άρεσε. Και ας έκανε ένα πρωί η κοπελιά στο καφέ 20 λεπτά να φτιάξει 2 καφέδες. Γιατί την έβλεπα και τη χαιρόμουν. Είχε 10 παραγγελίες, τις έφτιαξε με μια συγκεκριμένη ταχύτητα. Ούτε άγχος ούτε τίποτα. Γενικά έτσι ήταν όλοι. Και γούσταρα. Άμα είσαι αγχωτικός και παραγγέλνεις τώρα και έχεις την απαίτηση να στα φέρουν προχτές, άστο καλύτερα, πήγαινε αλλού.
Πήγαμε και στο Να. Πανέμορφο μέρος. Αλλά το χαλάνε οι γκρουβαλέοι. Ειδικά οι Παραλίαρχοι, που αν και υπερασπιστές της ελευθερίας και της αχαλίνωτης τσουτσούς, συμπεριφέρονται σαν τους "παλιούς" στο στρατό. Ξέρεις τώρα, έχουν ένα υφάκι "σσσσ, φιλλλάρα, μου τη σπας που έρχεσαι γιατί το τσαρδί είναι δικό μου, και εγώ έρχομαι εδώ από το '85 και τώρα έχω ινδιάνικο όνομα και γκαραγκαγκάν γκαγκάν".
Η παραλία του Να
Αυτοί πάντως για οικολόγοι έχουν περίεργες συνήθειες μιας και και τα σκουπιδάκια τους είδα στην παραλία και σαμπουανάκι και αφρόλουτρο να αφρίζει στο ρέμα. Να χαρώ εγώ επαφή με τη φύση. Τέλος πάντων. Άλλο θέμα αυτό.
Παρατήρηση γενική για το νησί : Αισθάνθηκα άσχημα που δεν είχα τατουάζ και σκύλο. Αλήθεια. Μιλάμε όλοι είχαν από ένα τουλάχιστον μεγάλο τατουάζ και ένα σκύλο.
Πήγαμε και στο περίφημο χωριό, το Χριστό Ραχών. Λυπάμαι αλλά δεν ενθουσιάστηκα. Στις 2 το βράδυ ήταν σαν τη Χώρα οποιουδήποτε νησιού. Ο ένας πάνω στον άλλο, ποτά, μπαράκια κλπ. Με αυτά που είχα ακούσει, το περίμενα πιο μαζεμένο και πιο "χωριό". Κατά παράδοξο τρόπο δε, είδαμε κάργα τρεντόκοσμο εκεί πέρα, που δε βλέπαμε πουθενά αλλού. Που στο διάτανο ήταν όλοι αυτοί κρυμμένοι, δεν ξεύρω.
Πήγαμε και σε πανηγύρι, αλλά ήρεμο, όχι στη Λαγκάδα κλπ, γιατί α. ήταν μακριά και κωλόδρομος και β. ποιος θα οδηγούσε μετά από κει πέρα. Οπότε καταλήξαμε στο Γιαλισκάρι. Εμένα οι μουσικές δε με ενδιαφέραν και ιδιαίτερα, αλλά ο Χούμα που ήθελε να ακούσει παραδοσιακή μουσική απογοητεύτηκε γιατί παιξαν 2-3 ικαριώτικα και μετά κάναν κλασσικό πρόγραμμα ρεμπετοσκυλάδικου με μερικά βαλς για τα μπαρμπάδια. Από φαϊ όμως έσκισαν. 3 κιλά κατσίκι τσακίσαμε.
Πάμε στο φαϊ τώρα, γιατί ξέρω ότι αυτό καίει :
Άμα πας, θα πας ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ στο Γεφύρι στον Αρμενιστή. Ο Σωτήρης και η γυναίκα του είναι εξαιρετικά παιδιά. Το φαϊ τους "μαμαδίστικο" και πεντανόστιμο. Και φτηνό. Να τα στιφάδα, να τα παστίτσια, να τα μοσχαράκια, να οι ντοματοκεφτέδες, να οι κολοκυθοκεφτέδες..Στο Γεφύρι επίσης έπαιζε και ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ γκρουπάκι ρεμπέτικα -ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ όμως, όχι γιαλαντζί-. Πάθαμε ΠΛΑΚΑ με τη φωνή της κοπέλας. Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας που πετύχαμε τέτοιο διαμάντι στο άσχετο στην Ικαρία. Απορούσαμε όλοι γιατί αυτοί δεν είναι γνωστοί και δεν έχουν δίσκο. Το χειμώνα τραγουδάνε Αθήνα, Σ-Κ στο Φίλεμα, οπότε θα τους ξαναδούμε.
Πρώτη μέρα φάγαμε σε μια μούφα, αλλά είχε γέλιο. Ο γιος του ταβερνιάρη μίλαγε σαν το Γκιωνάκη στα Κίτρινα Γάντια. Ξέρεις, το σκηνικό "πορτοκαλάδα θέτε; με μπορτοκάλι;".. ε τέτοιος. Και είχε και το αντίστοιχο παρουσιαστικό. Του λέμε "ένα νερό". Λέει "εμφιαλωμένο ή βρύση;" ε τον ρωτάμε "πίνεται το νερό της βρύσης;" , ε τι το θέλαμε... απαντάει "Γκαι εγώ αυθό μπίνω". Είπαμε, με φωνή Γκιωνάκη.. Δε γελάσαμε εκείνη τη στιγμή, κρατηθήκαμε, αλλά... τι να σου πω.. Κακώς μας προκάλεσε γέλιο, ξέρω, αλλά και συ στη θέση μας...
Το άλλο στον Αρμενιστή, το "Δελφίνι" που το χαμε ακούσει, να πω το κρίμα μου, δε με ενθουσίασε και ιδιαίτερα. Τίμιος βέβαια, νόστιμος αλλά απλά οκ.
Σκίσαμε και μια αστακομακαρονάδα στο Δειλινό,πίσω από το εκκλησάκι στο Γιαλισκάρι. Έφαγα και τις δαγκάνες του αστακού. Τα κόκκαλα σου λέω. Άπαιχτη και φτηνή. Για αστακομακαρονάδα ε..νταξ μην τρελλαθούμε κιόλας. Το είχε 60 το κιλό. Πολύ νορμάλ σε σχέση με αυτά που κυκλοφορούν εδώ πέρα.
Και στο Να λιώσαμε στο φαϊ αλλά δε θυμάμαι το όνομα της ταβέρνας, ήταν πάντως αυτή που βρίσκεται ακριβώς πάνω από την παραλία.
Αυτό που μας έκανε εντύπωση στην Ικαρία είναι ότι αν και τα περισσότερα μαγαζιά φαινόντουσαν "τουριστίλα" και περίμενες να σε κουστουμιάσουν και να φας παπάτζες, συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. ΚΑΚΟΣ δεν ήταν κανένας - εκτός από τον Γκιωνάκη που ήταν μετριότατος στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Οι μαγαζάτορες -ντόπιοι ή ξένοι- ήταν όλοι τους εξαιρετικοί. Και να περάσουν να σε ρωτήσουν αν τρως καλά και να σε κεράσουν το κρασάκι τους και να κάτσουν να πιούν ένα ποτηράκι μαζί σου αν τους έπαιρνε. Είπαμε, μπορεί μερικές φορές να ξέχασαν κάτι να σου φέρουν ή να σου άργησαν λίγο κάτι, αλλά τους πάω. Είναι άρχοντες.
Ειδική εύφημος μνεία στον ιδιοκτήτη του "Ρέμπελου" στον Αρμενιστή. (Όπου "Ρέμπελος" ένα από τα ωραιότερα μπαράκια που έχω πάει ποτέ σε νησί, με γαμάτη μουσικούλα, και ανεμπόδιστη θέα στην ανατολή, με το κύμα να σκάει από κάτω σου..) . Είχαμε που λέτε κοπέλα με σπασμένο πόδι στην παρέα, οπότε κυκλοφορούσε με πατερίτσες. Πήγαμε στο Ρέμπελο 3 φορές. Την τρίτη φορά, με το που κάτσαμε μας έφερε ο άνθρωπος μια γύρα σφηνάκια και μας είπε το εξής " αυτά σας τα κερνάω για την κοπελιά, που με τιμάει και με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι ανεβαίνει τόσες σκάλες με τις πατερίτσες για να έρθει στο μαγαζί μου 3 φορές συνεχόμενα". Ε τι να πεις; Έτσι είναι οι επαγγελματίες ρε σεις. Σε κερδίζει με.. τίποτα. Μια ατάκα και 6 σφηνάκια. Προφανώς απο κει εκείνη τη μέρα φύγαμε πρωί και μπουσουλώντας. Μας κάνανε χεστά. Πως κατέβηκε η άλλη τις σκάλες, ιδέα δεν έχω..
Τι άλλο, α ναι πήγαμε και στο περίφημο Κασμίρ και είδαμε μάλιστα και τον Μαραβέγια που ισχυρίζεται ότι είναι Ilegal. Για μένα προσωπικά μάλλον άοσμος είναι αλλά του αναγνωρίζω το γεγονός ότι παίζει ένα είδος που δεν παίζει άλλος εδώ πέρα. Α και μου τη σπάει το ότι το συγκρότημά του έχει το όνομά του. Πάντα μου την έσπαγε αυτό, για όλους. Γιατί ρε μεγάλε; Και "Μαραβέγιας" και "Ilegal"; με αναφορά Μάνου Τσάο και καλά; Και το λεγε και κάθε τρεις και λίγο "Ικαρία.. 2010... Μαραβέγιας........... ΙLEGAAAL". (είπαμε του αναγνωρίζω ότι αν και δεν παίζει είδος που με τρελλαίνει, είναι -κατ'οικονομίαν- πρωτότυπος)
Θα φτιάξω και εγώ συγκρότημα , ρέγκε. Θα λέγεται Estarian Κουτσουμπιλά.
Outro : Πέρασα εξαιρετικά στην Ικαρία. Θα ξαναπήγαινα. Κυρίως για τους ανθρώπους και δευτερευόντως για το τοπίο.
Πάρε και τέχνη : Το πρώτο μου time-lapse βιντεάκι στην Ικαρία. Ήλπιζα να πιάσω και κανένα διάττοντα από Περσείδες αλλά δεν (σκόπευε και σχετικά μακριά από το επίκεντρο η μηχανή.. δεν μας έκατσε). Νταξ, δεν πολυβλέπεται αλλά κάτι έκανα. Ειδικά αν δε βάλεις full screen δεν παίρνεις χαμπάρ..
Είναι 64 φωτογραφίες με έκθεση 15 δεύτερα η κάθε μία, παρμένες ανά ένα λεπτό.
17 comments:
Ας τα πάρω λίγο ανάποδα... Αν ξαναπήγαινα στην Ικαρία θα πήγαινα για το τοπίο και με την προϋπόθεση να είχαν εξαφανιστεί οι άνθρωποι :)
Εντάξει, το παραδέχομαι. Πολύ τραγικό το παραπάνω, αλλά και οι 5 της παρέας συμφώνησαν πως υπάρχει ένα θέμα με τους ανθρώπους κι όχι το ότι είναι χαλαροί και δεν αγχώνονται. Αυτό αν μη τι άλλο, μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Το πρόβλημα για εμένα είναι η αδιαφορία.
Αδιαφορία για τα σπίτια τους που τα αφήνουν απεριποίητα, αδιαφορία για το τοπίο που το βιάζουν, αδιαφορία για τους επισκέπτες... Κι εξηγώ, έχοντας πάντα ως κριτήριο τη δική μου πρόσφατη εμπειρία.
Όταν λέω αδιαφορία για τα σπίτια, μην φανταστείς τίποτα extreme καταστάσεις, ότι είμαι ο Χ βαρεμένος που θέλει βίλες και παλάτια. Αλλά ένα άσπρισμα, ένα λουλουδάκι στην αυλή δεν έχουν κόστος. Λίγο πιο προσεγμένες κατασκευές, λίγη σημασία στη λεπτομέρεια, θα έκαναν τη διαφορά.
Η αδιαφορία για το περιβάλλον και το τοπίο βγάζουν μάτι! Πόσα παρατημένα αυτοκίνητα μετρήσατε στο δρόμο από τον Αγ. Κύρηκο μέχρι τον Εύδηλο; Άλλα πάνω στο δρόμο, άλλα στο πλάι, άλλα ξηλωμένα από τα μηχανικά τους μέρη άλλα όχι... Κι άντε, πες ότι έμειναν τα αυτοκίνητα. Δε μπορώ όμως να δικαιολογήσω το γεγονός ότι καθώς βρίσκεσαι στο δρόμο κι απολαμβάνεις το τοπίο, που ομολογουμένως είναι ωραίο, ξαφνικά αισθάνεσαι αηδιασμένος από μια μαυρίλα που μοιάζει με τεράστια κηλίδα στη θάλασσα, από μαζεμένα λάστιχα τροχοφόρων, πεταμένα άτακτα στην άκρη του δρόμου. Αφού ξεπεράσεις αυτό το ξαφνικό σοκ κι αρχίσεις σιγά-σιγά να απολαμβάνεις και πάλι τη διαδρομή, να σου δεύτερος σκουπιδότοπος από οικιακές συσκευές (πλυντήρια, ψυγεία, κουζίνες, φούρνοι κλπ) που αγναντεύουν τον ήλιο, παίζοντας το ρόλο της οικολογικής βόμβας. Γιατί δε νομίζω να πιστεύει κανείς πως παράτησαν εκεί τα κουφάρια, έχοντας πρώτα χειριστεί κατάλληλα τα ηλεκτρονικά εξαρτήματα ή τα ψυκτικά υγρά;
Κι άντε και το ξεπέρασες κι αυτό... Πως να ξεπεράσεις όμως το γεγονός πως μετά από 7 ημέρες, πέντε άτομα που έχουν αφήσει καλά χρήματα στο νησί, τα μόνα κεράσματα ήταν ένα μπουκάλι νερό (ναι, όπως τα διαβάζετε) και 5 σφηνάκια. Και μάλιστα τα σφηνάκια τα κέρασε κοπέλα που δεν ήταν ντόπια κι απλά δούλευε στο νησί. Μπορεί να πήγαμε στα λάθος μέρη, δεν ξέρω... Αλλά μετά από γεύμα που περιλαμβάνει αστακομακαρονάδα για πέντε με πολλά μπιχλιμπίδια και παρελκόμενα, και λογαριασμό λίγο παραπάνω από μισό βασικό μισθό, ε αν μη τι άλλο περιμένεις στο τέλος πως θα φας ένα καρπουζάκι κερασμένο από το μαγαζί ή άντε βρε αδερφέ ένα καραφάκι κρασί...
Τις τιμές θα τις χαρακτήριζα δίκαιες, χωρίς βέβαια να λείπουν και οι σουρεαλιστικέ καταστάσεις να πληρώνεις 4 ευρώ τον φυσικό χυμό τη μια μέρα κι 6 την άλλη, με τη δικαιολογία ότι ακρίβυναν τα προτοκάλια. Όσο για τον Illegal, δικαίως το όνομα αφού και η τιμή της εισόδου για να τον παρακολουθήσεις μάλλον illegal θα χαρακτηριζόταν για αυτά που προσφέρει. Εκτός κι αν όλο το τοπίο της στροφής ήταν illegal, αφού ο από κάτω από τον illegal ήθελε 5 ευρώ είσοδο που περιλάμβανε ποτό (sic), δηλαδή μπύρα ενώ η δεύτερη μπύρα είχε 9 ευρώ(!), με άγνωστο κόστος του ποτού ή κοκτειλ. Αλλά το χειρότερο ήταν το ύφος αφού δε σε άφηνε να μπεις να δεις το μαγαζί, τον κόσμο και τη μουσική, αναγκάζοντάς σε να ψωνίσεις γουρούνι στο σακί.
Υπάρχουν πολλές οπτικές λοιπόν... Ακόμα και το ότι το αυτοκίνητο ήταν εκεί και σας περίμενε, θετικό μεν, αλλά αν όντως δεν ξέρατε να οδηγείτε κάτι δυσκολότερο από στράτα μωρού...;!
Δεν είμαι "δυσκοίλιος" ούτε θα πω ότι δεν πέρασα όμορφα στο νησί ή δεν γεύτηκα λιχουδιές. Τονίζω όμως κάποια πράγματα που με χάλασαν, με το χειρότερο εξ αυτών την αδιαφορία των ανθρώπων. Γιατί άλλο πράγμα η χαλαρότητα κι άλλο η αδιαφορία. Βέβαια, ίσως αυτό να είναι το μυστικό της μακροζωίας τους... Τι να πει κανείς;
Και για να μη μοιάζω ως παραφωνία, θα συμφωνήσω απόλυτα πως το μπιτσόμπαρο ήταν κορυφαίο! Φρουτοσαλάτα με φρεσκότατα και νοστιμότατα φρούτα και γιαούρτι με γαρνίρισμα μελιού 6 ευρώ. Μπύρες, σχεδόν τσάμπα. Άψογος! Φαγητό στο πανηγύρι super. Τοπίο όμορφο με εναλλαγές. Παραλίες γαλανές.
Άμα κάνεις τατουάζ με σκύλο, πιάνεται?? ;-ΡΡΡ
Tony : Μην "απολογείσαι" καλέ για τη γνώμη σου. Στα περισσότερα που λες συμφωνώ και επαυξάνω. Έχει και αρκετά "μελανά" σημεία το νησί, και τα είπες όλα. Αυτό με το κέρασμα ρε συ μου φάνηκε περίεργο. Εμάς παντού μας κεράσαν και από κάτι -νομίζω ακόμα και στο μπιτσόμπαρο-.
Για το Κασμίρ έχεις δίκιο. Ο Ιλεγκάλ είχε 15 ευρώ είσοδο (1 ποτό). Και κάτω είχε 5 ευρώ είσοδο με μία μπύρα, αλλά το ποτό είχε 6. 9 η μπύρα;;; ε;; μπας και είχε κανά "πάρτυ" όταν πήγες και βαράγαν κατακέφαλες; 9;!;! Και μεις τη δεύτερη φορά που πήγαμε, είχε και καλά βραδιά industrial (αλλά έπαιζε soul και funk) και όταν είπαμε να πάμε πάνω για δεύτερο ποτό, είχε άλλο πάρτυ με κάποιον dj και μας ζήτησαν 10 είσοδο. Ε φύγαμε, σιγά μην καθόμασταν να ακούμε τα πριόνια που έπαιζε και να δώσουμε και 10ρικο.
Για τα παρατημένα αυτοκίνητα πάντως έχεις απόλυτο δίκιο. Υπάρχουν αρκετά. Τα ψυγεία κλπ δεν τα πήρα χαμπάρι και κρίμα που συμβαίνει αυτό..
Βρε καλώς τα τα παιδιά!!!
Μπράβο. Για να μαζεύεστε σιγά σιγά, να την κάνω εγώ...
Καλά σε πήρε το μάτι μου στη Μεσακτή.. Όλες οι μεγάλες προσωπικότητες έκαναν διακοπές στην Ικαρία φέτος, εσύ, εγώ και ο Γιωργάκης..
Γλεπόκι έλα ρε, εκεί ήσανε;;
Δεν πιστεύω να ήσουν η τύπισα με το καφέ μαγιό που έκανε φασαρία επειδή της έφεραν το μακρόστενο ψωμάκι τοστ και όχι το τετράγωνο :p (μου ρθε να την κουτουλήσω)
Φέτος έκανα κι εγώ ο υπερτεμπέλαρος ελεύθερο κάμπινγ και πραγματικά...τι ΣΚΑΤΑ γίνεται με αυτούς με το τατού και το γαμώσκυλο?Γιατί?Και γιατί είναι τόσο χαλαροί?
Επίσης αυτό με τα σκυλιά.
Ειδικά αν είναι 4 το πρωί, είσαι σούρα,μμπαρουτοκαπνισμένος από την φέηλ φωτιά από ελαιόκλαδα και πας παραπέρα να κατουρήσεις και εφορμά σαν ούγκαλος τζένγκις χαν ο κοπρίτης και σε τρομάζει.Τί φταίω ρε αλτερνατίβο παπάρα με τη θεά γκόμενα, που θες και σκύλο στο ελεύθερο για την ποζεριά.
i'm on a horse.
Εξαίρετα περάσατε!
Πέρι άκρων: υποθέτω οι περισσότεροι που δηλώνουνε υψοφοβίες τα άκρα σκιάζονται αλλά δεν ξέρουν να το περιγράψουν. Μου πήρε χρόνια να το ξεπεράσω με.. ομοιοπαθητική.
@Βιολόγεεεε!
την επομένη να δανειστείς ένα τσοπανόσκυλο απο καναν Σαρακατσάνο και να το αμολήσεις εαν παραστεί ανάγκη!
Βίλκαμεν μαιτρ! Μιλώντας για τετράποδα και δερματόστικτους ουρμπαναραίους, φαντασθείτε να έσκαγε στη νήσο ο εθνικός Σταρ παρέα με τα μυθικά τσιουάουα του!
Καλη σχολική χρονιά εύχομαι.
Και τώρα που γυρισαμε πισω τι καταλάβαμε? Ωραια ήμασταν στο νησι!!!! Τελοσπάντων!!! Θέλω να συμπληρώσω ότι το νησι είχε πολύ νεαρόκοσμο που εκτος απο τατουαζ και σκύλο, ειχε και μαγιο μπραζιλιαν (να πω εδω ότι το μπραζιλιαν δεν παει σε όλες γι'αυτο κορίτσια προσοχη μη γινεστε ρεζίλι) και κυκλοφορούσε τοπλες (αναφέρομαι και πάλι στο γυναικείο πληθυσμο, που μ'έκανε πολλές φορες να νομίζω ότι είμαι υπερβολικά ντυμένη με το μπικινι μου).
Δεν εχω αρνητικα σχόλια να κάνω για το νησι και τους ανθρωπους του, (αφου ειμαι εκ φυσεως αισιοδοξη και καλός ανθρωπος). Μια χαρά μας φέρθηκαν, ευγενέστατοι και καλοπροαίρετοι. Μας ειδαν ετσι και μας λυπόντουσαν μαλλον! Οι παραλίες ηταν πολύ καλές και τα νερα πεντακάθαρα (αναφέρομαι και σ'αυτό μια κι εσυ δεν ειδες και πόλύ τα νερα. Ο,τι εβλεπες απο το μπαλκόνι, το οποίο ειχε μοναδική θέα). Κλείνοντας θέλω να τονίσω ότι ημουν η μονη στη παρέα με σωματική και πνευματική υγεια (εντάξει περασα κι εγω μια κρίση βλακείας ενα απογευμα στο μπαλκόνι), μια και οι 2 ηταν κουτσες και οι αντρες σε αφασία!!!! Πάντως το προτείνω το νησι σε όλους. Κι εμεις πρεπει να ξαναπάμε για να δουμε κι αλλα!
Υ.Γ. Πρεπει να αρχισουμε να σκεφτόμαστε τις διακοπες του επομενου καλοκαιριού.....
Zoyzou του χρόνου έχω ήδη σχεδιάσει εξωτερικό, οπότε δε σε βλέπω να ακολουθείς εύκολα... :p
Εκτός αν καταφέρουμε να σε πείσουμε ότι και μια φορά να μην πας παραλία, δε θα πάθεις τίποτα :p
Μάλλον τείνω να συμφωνήσω με τον Τόνυ κι ουχί με τον Εσταρινάκο αν και καλύτερη παραλία από τη Μεσακτή δεν έχω δει ποτέ μου, παρόλο που την καμάρωνα από την ξαπλώστρα πέρσι
Μας ταξίδεψες ικαριώτικα! Όμορφα, διαφορετικά, σε άλλους ρυθμούς.
Παίζει να είσαι ο μόνος άνθρωπος που σταματάει το σχόλιο για το κατσικάκι με το σχόλιο "ας μιλήσουμε τώρα για φαί". Δηλαδή το κατσίκι το ρημάξατε ζωντανό και λογίζεται στα γκουρμέ ας πούμε;
Ρε σταδιάλα, σε έχω σιχαθεί πια. Εσύ εκεί θα ξαναπήγαινες για το φαί, ούτε για το τοπίο, ούτε για τους ανθρώπους -εκτός αν ήθελες να τους φας δηλαδή. :):)
Πέραν της πλάκας, το Αιγαίο έχει γενικά παρεξηγημένα νησιά, ένα εκ των οποίων και η Ικαρία (παρομοίως έχει και υπερτιμημένα φυσικά). Και που να πας τίποτε Λειψούς να σου φύγει ο τάκος...
Ρε συ εσταριαν γιατι τους δινεις τόσο στεγνά τους μαγαζάτορες κρίμα δεν είναι?
Το μόνο που μου αρέσει στο Μαραβέγια(διότι δεν καταλαβαίνω τις μπάντες που πιάνουν και παίζουν παραδοσιακά άλλων χωρών,είναι σα ν'αρχίζουν κινέζοι να παίζουν νησιώτικα δικά μας),είναι που παράτησε δουλειά στο δημόσιο για να κάνει αυτό που γουστάρει.Του βγάζω το καπέλο
Θέλω κι εγώ κάποτε να πάω Ικαρία!χαλαρότης ούμπερ άλλες(κάποτε είχαμε κι εμείς οι θεσσαλονικείς λίγη τέτοια,αλλά για κάποιο λόγο δε μας αρέσει κ θέλουμε να γίνουμε Αθηναίοι που κατεβαίνουν απ'το μετρό και τρέχουν σαν τα ποντίκια...)
φιλούδια!
Post a Comment