Γκειά σας. Ονομάζομαι Βραχμαπούτρα Παχατουρίδης και γεννήθηκα στην Καλαμάτα, από πατέρα Σιού και μάνα Πυγμαία. Είμαι 17 χρονών ετών και όταν ήμουν 2 μηνών φύτρωσε ένα βυζί στην αριστερή μου ωμοπλάτη. Στο σκολείο τα παιδιά με κοροϊδεύουσι γκιατί είμαι κοντός, καστανοκίτρινος , με μπορδοροδοκόκκινα ματοτσίνορα. Με λένε νομιστεράκι, σκουληκαντέρα και Τσερνομπιλάκο. Στα 12 μου μου διαγνώσαν καρκίνο των πνευμόνων στο δεύτερο εγκέφαλο που έχω δίπλα στον 8ο όρχη μου. Ευτυχώς με κοροϊδεύουσι μονο τα αγοράκια γκιατί τα κοριτσάκια εντυπωσιάζονται από τρίτο πόντι μου που ντεν είναι πόντι αλλά μπέος.
Όταν πήγα να γραφτώ στην ομάδα μπάσκετ ο προπονητής με άλειψε με πίσσα και πούπουλα και με έκανε 3 γύρους στο σκολείο πάνω στη ράχη μιας γαϊδούρας. Ένοιωσα λίγκο άσχημα αλλά μου αρέσαν τα φτερά, επειδή μου αρέσουν και τα αγκοράκια.
Ο πατέρας μου, Μεγάλος Μπάφος, καλλιεργεί αρωματικά φυτά κοντά στη Μεθώνη και όλη μέρα σπίτι καπνίζει κάτι που βρωμάει, αλλά γκια περίεργκο λόγκο είμαστε ολοι με ένα χαμόγκελο στο στόμα. Εγκώ χαμογκελάω και με ντύο στόματα, αν και το δεύτερο που έχω πίσω απο το γόνατο δε βολεύει για χαμογκελο.
Μπαμπάς ανησυχεί για υγεία μου γιατί στις μασχάλες μου φυτρώνουν ραδίκια και ραπανάκια, και λέει οτι ακόμα και η Μπόχα η ίδια θα αυτοκτονούσε αν με μύριζε.
Πριν δυό εβδομάδες σε εκπομπή καλής κυρίας που μπορεί, βγήκε γκνωστός παπάς με μούσι μεγάλο και προέβλεψε οτι σε 11 χρονια θα μεταμορφωθώ στον αντίχριστο και θα κατακτήσω κοσμο πριν κατέβει Τεός και μου κόψει κέρατα και ουρά. Μπαμπάς λέει αυτά βλακείες γιατί άλλο δε μου έλειπε, τα κέρατα και η ουρά μας φάγαν.
Όμως βγήκε άλλο καλό κύριο που έχει εκπομπή με γκομεναρα γυναίκα του και παλιά έκανε ρεάλητη, και υποσκέθηκε πως σε συνεργκασία με Ντέσμοντ Τούτου, Μητέρα Τεχέζα και Τζέφρι Ντάμμερ, θα δίνει 7 ευρώ γκια κάθε mail που στέλνετε φίλους σας προωθώντας έτσι την ιστορία μου ώστε να κάνω εγχείρηση για κόντυμα μπέους μου που με ενοχλεί στο περπάτημα.
Αν είσαι καλό άνθρωπο παρακαλώ προώθησε σε αργκόσχολους φίλους σου την τραγική ιστορία του καημένου Βραχμαπούτρα Παχατουρίδη, που σε λίγο θα είναι και ορφανό, αρκεί να βρω το τσεκούρι. Αν δεν προωθήσεις, θα κατέβει Όσιος Πατάπιος με δανεικό άρμα Προφήτη Ηλία που είναι και οικολογικό και καίει άχυρο, θα σας καταραστεί να σας μαραθούν τα τσουτσούνια στους άντρε και να βγκάλετε κυταρίττιδα μεχρι τα μάγουλα οι γυναίκε.
Ευχαριστώ καλοί άντρωποι,
Μη ξεχνάτε εμένα, τον καημένο μικρό ορφανό (μα που ειναι τσεκούρι...) Βραχμαπούτρα Παχατουρίδη.
υ.γ : Αμα μου ρθει αυτο με mail κάποια στιγμή θα κόψω την καλημέρα σε οποιον το στείλει :P
Monday, November 26, 2007
Sunday, November 18, 2007
Όχι άλλα πιάνα!
Το ξέρω πως έχω γίνει γκρινιάρης. Το αναγνωρίζω. Το ξέρω πως αποπνέω μια αύρα παραίτησης, πνευματικής ραστώνης, σεξουαλικής αποχαύνωσης και Joop summer. Αλλά ρε γαμώτο, όταν ο κόσμος σου συμπεριφέρεται όπως στο Κογιότ, τι να κάνεις δηλαδή; Έχω την αίσθηση, ενίοτε και με αποδείξεις, πως ό,τι και να κάνω, θα σκάσει στο ξεράδι μου ένα πιάνο από το πουθενά. Κάτσε ρε φιλαράκι, μισό λεπτό, ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΙΑΝΟ! Ναι εντάξει, μπορεί να μη σκάει ακριβώς πάνω μου, αλλά όποιος λογικός αναγνώστης αυτού του blog (χμμ..αρχίσαμε τις μαλακίες), μου πει οτι αντέχει ψυχολογικά το να του πέφτουν πιάνα στα 10 εκατοστά δις καθημερινώς, κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον Longines και τον τίτλο του Μίστερ Ψυχραιμία όλων των εποχών.
Θα μου πείτε τώρα τι έγινε πάλι και νιαουρίζω. Ε τι να γίνει, έπρεπε να έρθω απο Πάτρα Αθήνα γιατί αύριο έχω θεραπεία για τη δισκοπάθεια. Ο καιρός δε βοήθαγε, αλλά οκ, περίμενα ένα παράθυρο καλοκαιρίας και την έκανα. Πρώτη κακή ένδειξη : Με το που βάζω το κλειδί στη μίζα και βγαίνω από το πάρκινγκ, τσουφ, σκάει η πρώτη τουφεκιά. Ο σωστός γκαντέμης όμως δεν ανησυχεί. Προχωράει. Μέχρι να φτάσω στο Αίγιο, γινόταν της Ποπέας. Πήγαινα με 60-70 με το ζόρι και δεν έβλεπα την τύφλα μου. Και περνώντας το Αίγιο, εκεί μετά την ανηφορική στροφή, και ευτυχώς ενώ είμαι για λίγο μόνος στο δρόμο, πάει το αυτοκίνητο. Αλλού εγώ, αλλού το μπρός, αλλού το πίσω, για αλλού ξεκινήσαμε αγάπη μου και αλλού ο κόσμος πήγε. Ρε που πας; Τίποτα το Πλουριελάκι. Ντεραπάρισε κανονικότατα και παραλίγο να βρεθώ με τον κώλο να κοιτάει στη λάθος πλευρά. Χαμπάρι δεν πήρα πως, γιατί και εάν. Πήγαινα νομιζω με 65 εκείνη την ώρα αλλά φαίνεται έπεσα σε κάποιο ελαφρό στρωματάκι νερού σε καμιά ψιλογούβα και τσίου. Πρώτο πιάνο για σήμερα. Το δεύτερο πιάνο έσκασε λίγο πρίν το Κιάτο που ένας παππούς περίπου μισόν αιώνα πρίν τη χιλιετηρίδα ήταν αριστερά και αποφάσισε ξαφνικά πως εγώ που ήμουν στη μεσαία λωρίδα ήμουν απειλή για το χριστιανισμό και την ορθοδοξία και αποφάσισε να με εμβολίσει. Ευτυχώς επειδή είμαι υποψιασμένος πέραν του δέοντος πλέον και προσέχω ακομα και τη σκιά μου, τον απέφυγα. Ελπίζω να έφτασε σπίτι του γιατί έτσι όπως οδήγαγε, δεν το κόβω πιθανό. Το κορυφαίο όμως ήταν το τρίτο πιάνο, το οποίο είναι και ελαφρώς σουρρεαλιστικό. Κεραυνός κύριοι. Μάλιστα κεραυνός. Μπαίνω Αττική οδό, και ρίχνει τις κάλτσες του. (Γύρω στις 3:30 το μεσημέρι ήταν αυτό, όχι για να μην πεί και κανείς οτι λέω και πίπες). Ο τόπος τίγκα στα Cb (Cb είναι τα σύννεφα της καταιγίδας, αυτά που φέρνουν και κεραυνούς κλπ..Κάτι σαν το Δία, αλλά με επιστημονικό όνομα), πρέπει να ρίχνει κεραυνιλίκι απο Ελευσίνα μέχρι Αιγάλεω και περιφερειακα της Αττικής οδού. Κατουριέμαι ασύστολα και κάνω πιτ στοπ εκεί στην ΕΚΟ. Βγαίνω απο το αυτοκίνητο ε και σκάει ο κεραυνός παραδίπλα. Για να μη λέω και παραμύθια, δεν έσκασε και στα 5 μέτρα, αλλά πάνω απο 200-300 δεν ήταν. Αισθάνομαι τυχερός που εκείνη τη στιγμή δε λέρωσα το μποξεράκι μου, και τρομοκρατημένος ταυτόχρονα.
Σε προβλήματα μαθηματικών και φυσικής, υπάρχουν οι έννοιες της πηγής και της καταβόθρας. Στην Ελλάδα είναι γνωστή η πηγή της γκαντεμιάς (Μην πεί κανείς το όνομά του! Ας τον λέμε Σόρον, έτσι για αλλαγή). Έχω την πεποίθηση ότι γύρω στις 4-5 Σεπτεμβρίου πέθανε η παλιά καταβόθρα γκαντεμιάς, ή παραιτήθηκε, ή τέλος πάντων έπρεπε να αλλάξει η καταβόθρα και για κάποιο λόγο πήρα εγώ τη δουλειά. Για αυτό ίσως από τις 6 Σεπτέμβρη σκάνε δίπλα μου συνεχώς πιάνα. Καλά, το πρώτο έσκασε πάνω μου, αλλά λέμε τώρα.
Αν συνεχίσουμε έτσι φοβάμαι πως πρωτοχρονιά ή θα δώ απο κανα νοσοκομειακό δωμάτιο ή από το εσωτερικό κανενός ψυγείου. Άκου κεραυνός. ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΠΙΑΝΑ ΡΕ!
Θα μου πείτε τώρα τι έγινε πάλι και νιαουρίζω. Ε τι να γίνει, έπρεπε να έρθω απο Πάτρα Αθήνα γιατί αύριο έχω θεραπεία για τη δισκοπάθεια. Ο καιρός δε βοήθαγε, αλλά οκ, περίμενα ένα παράθυρο καλοκαιρίας και την έκανα. Πρώτη κακή ένδειξη : Με το που βάζω το κλειδί στη μίζα και βγαίνω από το πάρκινγκ, τσουφ, σκάει η πρώτη τουφεκιά. Ο σωστός γκαντέμης όμως δεν ανησυχεί. Προχωράει. Μέχρι να φτάσω στο Αίγιο, γινόταν της Ποπέας. Πήγαινα με 60-70 με το ζόρι και δεν έβλεπα την τύφλα μου. Και περνώντας το Αίγιο, εκεί μετά την ανηφορική στροφή, και ευτυχώς ενώ είμαι για λίγο μόνος στο δρόμο, πάει το αυτοκίνητο. Αλλού εγώ, αλλού το μπρός, αλλού το πίσω, για αλλού ξεκινήσαμε αγάπη μου και αλλού ο κόσμος πήγε. Ρε που πας; Τίποτα το Πλουριελάκι. Ντεραπάρισε κανονικότατα και παραλίγο να βρεθώ με τον κώλο να κοιτάει στη λάθος πλευρά. Χαμπάρι δεν πήρα πως, γιατί και εάν. Πήγαινα νομιζω με 65 εκείνη την ώρα αλλά φαίνεται έπεσα σε κάποιο ελαφρό στρωματάκι νερού σε καμιά ψιλογούβα και τσίου. Πρώτο πιάνο για σήμερα. Το δεύτερο πιάνο έσκασε λίγο πρίν το Κιάτο που ένας παππούς περίπου μισόν αιώνα πρίν τη χιλιετηρίδα ήταν αριστερά και αποφάσισε ξαφνικά πως εγώ που ήμουν στη μεσαία λωρίδα ήμουν απειλή για το χριστιανισμό και την ορθοδοξία και αποφάσισε να με εμβολίσει. Ευτυχώς επειδή είμαι υποψιασμένος πέραν του δέοντος πλέον και προσέχω ακομα και τη σκιά μου, τον απέφυγα. Ελπίζω να έφτασε σπίτι του γιατί έτσι όπως οδήγαγε, δεν το κόβω πιθανό. Το κορυφαίο όμως ήταν το τρίτο πιάνο, το οποίο είναι και ελαφρώς σουρρεαλιστικό. Κεραυνός κύριοι. Μάλιστα κεραυνός. Μπαίνω Αττική οδό, και ρίχνει τις κάλτσες του. (Γύρω στις 3:30 το μεσημέρι ήταν αυτό, όχι για να μην πεί και κανείς οτι λέω και πίπες). Ο τόπος τίγκα στα Cb (Cb είναι τα σύννεφα της καταιγίδας, αυτά που φέρνουν και κεραυνούς κλπ..Κάτι σαν το Δία, αλλά με επιστημονικό όνομα), πρέπει να ρίχνει κεραυνιλίκι απο Ελευσίνα μέχρι Αιγάλεω και περιφερειακα της Αττικής οδού. Κατουριέμαι ασύστολα και κάνω πιτ στοπ εκεί στην ΕΚΟ. Βγαίνω απο το αυτοκίνητο ε και σκάει ο κεραυνός παραδίπλα. Για να μη λέω και παραμύθια, δεν έσκασε και στα 5 μέτρα, αλλά πάνω απο 200-300 δεν ήταν. Αισθάνομαι τυχερός που εκείνη τη στιγμή δε λέρωσα το μποξεράκι μου, και τρομοκρατημένος ταυτόχρονα.
Σε προβλήματα μαθηματικών και φυσικής, υπάρχουν οι έννοιες της πηγής και της καταβόθρας. Στην Ελλάδα είναι γνωστή η πηγή της γκαντεμιάς (Μην πεί κανείς το όνομά του! Ας τον λέμε Σόρον, έτσι για αλλαγή). Έχω την πεποίθηση ότι γύρω στις 4-5 Σεπτεμβρίου πέθανε η παλιά καταβόθρα γκαντεμιάς, ή παραιτήθηκε, ή τέλος πάντων έπρεπε να αλλάξει η καταβόθρα και για κάποιο λόγο πήρα εγώ τη δουλειά. Για αυτό ίσως από τις 6 Σεπτέμβρη σκάνε δίπλα μου συνεχώς πιάνα. Καλά, το πρώτο έσκασε πάνω μου, αλλά λέμε τώρα.
Αν συνεχίσουμε έτσι φοβάμαι πως πρωτοχρονιά ή θα δώ απο κανα νοσοκομειακό δωμάτιο ή από το εσωτερικό κανενός ψυγείου. Άκου κεραυνός. ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΠΙΑΝΑ ΡΕ!
Friday, November 16, 2007
Είμαστε ακόμα Ζωνιανοί
Τελικά το χουμε κάνει επάγγελμα να ανακαλύπτουμε τον τροχό ανά δύο εβδομάδες σε αυτή τη χώρα. Ρε σείς τι θα γίνει, έχω βαρεθεί αυτές τις ανακαλύψεις. Βρείτε και τίποτα άλλο. Τόσα πράγματα έχουν μείνει : Η φωτιά, η τσακμακόπετρα, τα ταμπόν, η καπνιστή ρέγγα, οι pleasure balls, έχουμε πεδίον δόξης λαμπρόν εμπρός. Πάλι τον τροχό;
Ξεσηκώθηκε το σύμπαν που ανακαλύψαμε τις βιολογικές καλλιέργειες αρωματικών φυτών στο Νομό Ρεθύμνης. Προσέχτε ρε, μην τους πει κανείς ότι έχει πράμα και στον Πύργο και στην Καλαμάτα, γιατί μπορεί να πάθουν κανα καρδιακό στα παράθυρα από την έκπληξή τους.
Πάαααλι όλοι δεν ήξεραν ακριβώς, δεν είχαν ιδία άποψη, εεε δεν ήμουν εκεί, είχα διάβασμα, έπρεπε να μαγειρέψω, έπρεπε να πάω το μικρό στα Γερμανικά, επρεπε να μείνω και λίγο μόνος με τη γυναίκα μου, η πεθερά μου είχε πονόδοντο στο παχύ έντερο κλπ κλπ.
Εδώ κάνουμε εξαγωγές, εισαγωγές, έχουμε ολόκληρη επιχείρηση, διαφημίζουμε στο εξωτερικό το πράμα μας, (όχι αυτό ανάμεσα στα πόδια μας. Καλά, και αυτό αλλά δεν είναι τι θέμα μας τώρα. Το χορταράκι μας εννοώ), έχουμε οικολογικό τουρισμό που έρχεται μονο και μόνο για αυτό. Σκεφτήκατε πως θα τη βγάλει ο τουρίστας που έρχεται από τη Νορβηγία και πάει στη Γαύδο 20 μέρες; Τι να κάνεις ρε φιλαράκι 20 μέρες εκεί πέρα παρέα μονο με τις κατσίκες, την αλμύρα και το ΄Ζέφυρο; Πρέπει κάτι να κάνεις. Οπότε στο λιμάνι πριν φύγεις για κει, παίρνεις μια σακούλα σκουπιδιών, τη στουμπώνεις τίγκα, παίρνεις και 6 χιλιόμετρα χαρτί ΑΑΑ, 8 αναπτήρες και πας. Αράζεις στην παραλία, πετάς και την τσουτσού έξω, στρίβεις, ανάβεις και εκτός απο τις κατσίκες και τα κύματα, έχεις ξαφνικά παρέα τα ξωτικά, τις Νηρηίδες, τον Πρωτέα, τον Αμφιτρύωνα κλπ κλπ κλπ. Ε αυτό είναι διαφήμιση για μας. Live your myth in Greece δε λέγαμε; Ε πως να μπεις στο μύθο ξενέρωτος ρε αδερφέ; έτσι, ξεροσφύρι;
Εξηνέστησαν οι προύχοντες, οι δημογέροντες και οι κοτζαμπάσηδες. Το ξεφτίλισαν και οι δημοσιοκάφροι βέβαια (μεγάλη έκπληξη μου προκάλεσε αυτό, μεγάλη έκπληξη μα τα χίλια τρίφυλλα), αλλά και οι άλλοι αντέδρασαν ωραιότατα. Πήγαν να μας παρουσιάσουν τα Ζωνιανά ως πολιτιστική πρωτεύουσα του Γαλαξία. Ρωτάγαν έναν τύπο στις ειδήσεις προψές (τυπάκι εντωμεταξύ κλασσικός κρητικός ορεσίβιος -με γεια του με χαρά του δε λέω- αλλά λίγο Πατούχας ρε παιδί μου..), για το αν τα παιδιά δεν πάνε σχολείο, αν οι γυναίκες είναι ίσες με τους άντρες και τέτοια.. Πέθανα στο γέλιο... "Ε εδώ πως πως, είναι...πάνε στο σχολείο μερικά παιδια" (αλλά άμα τα πάρουμε χαμπάρι, τα πυροβολάμε αυτά και τις οικογένειές τους για να μη χαλάσει η ράτσα). "Οι γυναίκες, εμα ..είναι πράμα αυτό τώρα; εε ναι δε ζίνεται να είσαι ίιισες με τους άντρες μωρέϊ." (τι λέει ο γρόθος ο δημοσιογράφος διάλε τσ'απολειμάρες του μπλαβομαμούνα!Ετσά τέτοια κάμουν στην Αθήηνα τσε είναι όλοι τζέϊ)
Βγήκε και ο σύντροφος Κακαουνάκης και είπε οτι θα έκανε τα στραβά μάτια και αυτός άμα το σόϊ του ήταν στην εμπορία μπαχαρικών,αρωματικών φυτών,τέϊων και αφροδισιακών αφεψημάτων. Οχι τι θα έλεγε. Ή μάλλον, στάνταρ τα κάνει τα στραβά μάτια. Έτσι είναι ρε, τα χουμε ξαναπεί. Με την πρέζα και τους πρεζέμπορους (και δεν κάνω διακρίσεις μεταξύ μαλακών και σκληρών, χέστηκα. Το λέει και το Κόμμα έτσι και αλλιώς), δεν παίζεις σύντεκνε. Άντε κάνε καμια καταγγελία για κανα αυθαιρετάκι, για καμια μιζούλα, για κανα δικαστή που πήδαγε ρωσσίδες...Μακριά απο τα χορταρικά γιατι εκεί δε μασάνε από αδέκαστους δημοσιογράφους και λευκούς μαχητές-ιππότες της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Αυτοί θα σε κατεβάσουν από το άσπρο άτι, θα σου κόψουν το λαρύγγι και θα σε πετάξουν σε χαντάκι. Και θα σου πηδήξουν και το άλογο. Άααστα καλύτερα
Είμαστε ακόμα Ζωνιανοί στην Ελλάδα. Ολοι είμαστε Ζωνιανοί. Όχι από τους πρεζέμπορους Ζωνιανούς, από τους άλλους, που δε μιλάνε ενώ ξέρουν. Γιατί αν είναι κάτι που έχουμε μάθει καλά εδώ πέρα, είναι να σιωπούμε. Σώπα, μη μιλάς, θα μπλέξεις. Σώπα, άστα αυτά, σώπα, δε φοβάσαι; Σώπα, εσύ θα μπεις μπροστά; Σώπα, σώπα, σώπα, σώπα..
Κάποια στιγμή, κάποια φάση, πρέπει να πατήσουμε πόδι. ΟΛΟΙ μας. Να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι, και να ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ. Ειδικά όσον αφορά την πρέζα... Ακομα και το μαύρο. Ξύλο ρε. Γ.... και πρόστιμο!
Υ.Γ1: Κύριε Λάκη μας, μη λέτε πολλά πολλά όσον αφορά τα ναρκωτικά. Ντροπή...
Υ.Γ2: Κύριοι σωτήρες, αν είστε τόσο μάγκες, ήρωες και σωτήρες, πάρτε και εσείς ένα τουφεκάκι και πηγαίντε μαζί με τα ΕΚΑΜ έτσι αγόγγυστα και άνετα να παίξετε τη ζωή σας κορώνα γράμματα για 1000 ευρουλάκια. Ναι ναι ξέρω, πάμε όλοι μαζί να σκοτωθείτε είναι το σύνθημα. Ψόφα εσύ, και μεις θα σε κάνουμε έναν ήρωα, άλλο πράμα..
Ξεσηκώθηκε το σύμπαν που ανακαλύψαμε τις βιολογικές καλλιέργειες αρωματικών φυτών στο Νομό Ρεθύμνης. Προσέχτε ρε, μην τους πει κανείς ότι έχει πράμα και στον Πύργο και στην Καλαμάτα, γιατί μπορεί να πάθουν κανα καρδιακό στα παράθυρα από την έκπληξή τους.
Πάαααλι όλοι δεν ήξεραν ακριβώς, δεν είχαν ιδία άποψη, εεε δεν ήμουν εκεί, είχα διάβασμα, έπρεπε να μαγειρέψω, έπρεπε να πάω το μικρό στα Γερμανικά, επρεπε να μείνω και λίγο μόνος με τη γυναίκα μου, η πεθερά μου είχε πονόδοντο στο παχύ έντερο κλπ κλπ.
Εδώ κάνουμε εξαγωγές, εισαγωγές, έχουμε ολόκληρη επιχείρηση, διαφημίζουμε στο εξωτερικό το πράμα μας, (όχι αυτό ανάμεσα στα πόδια μας. Καλά, και αυτό αλλά δεν είναι τι θέμα μας τώρα. Το χορταράκι μας εννοώ), έχουμε οικολογικό τουρισμό που έρχεται μονο και μόνο για αυτό. Σκεφτήκατε πως θα τη βγάλει ο τουρίστας που έρχεται από τη Νορβηγία και πάει στη Γαύδο 20 μέρες; Τι να κάνεις ρε φιλαράκι 20 μέρες εκεί πέρα παρέα μονο με τις κατσίκες, την αλμύρα και το ΄Ζέφυρο; Πρέπει κάτι να κάνεις. Οπότε στο λιμάνι πριν φύγεις για κει, παίρνεις μια σακούλα σκουπιδιών, τη στουμπώνεις τίγκα, παίρνεις και 6 χιλιόμετρα χαρτί ΑΑΑ, 8 αναπτήρες και πας. Αράζεις στην παραλία, πετάς και την τσουτσού έξω, στρίβεις, ανάβεις και εκτός απο τις κατσίκες και τα κύματα, έχεις ξαφνικά παρέα τα ξωτικά, τις Νηρηίδες, τον Πρωτέα, τον Αμφιτρύωνα κλπ κλπ κλπ. Ε αυτό είναι διαφήμιση για μας. Live your myth in Greece δε λέγαμε; Ε πως να μπεις στο μύθο ξενέρωτος ρε αδερφέ; έτσι, ξεροσφύρι;
Εξηνέστησαν οι προύχοντες, οι δημογέροντες και οι κοτζαμπάσηδες. Το ξεφτίλισαν και οι δημοσιοκάφροι βέβαια (μεγάλη έκπληξη μου προκάλεσε αυτό, μεγάλη έκπληξη μα τα χίλια τρίφυλλα), αλλά και οι άλλοι αντέδρασαν ωραιότατα. Πήγαν να μας παρουσιάσουν τα Ζωνιανά ως πολιτιστική πρωτεύουσα του Γαλαξία. Ρωτάγαν έναν τύπο στις ειδήσεις προψές (τυπάκι εντωμεταξύ κλασσικός κρητικός ορεσίβιος -με γεια του με χαρά του δε λέω- αλλά λίγο Πατούχας ρε παιδί μου..), για το αν τα παιδιά δεν πάνε σχολείο, αν οι γυναίκες είναι ίσες με τους άντρες και τέτοια.. Πέθανα στο γέλιο... "Ε εδώ πως πως, είναι...πάνε στο σχολείο μερικά παιδια" (αλλά άμα τα πάρουμε χαμπάρι, τα πυροβολάμε αυτά και τις οικογένειές τους για να μη χαλάσει η ράτσα). "Οι γυναίκες, εμα ..είναι πράμα αυτό τώρα; εε ναι δε ζίνεται να είσαι ίιισες με τους άντρες μωρέϊ." (τι λέει ο γρόθος ο δημοσιογράφος διάλε τσ'απολειμάρες του μπλαβομαμούνα!Ετσά τέτοια κάμουν στην Αθήηνα τσε είναι όλοι τζέϊ)
Βγήκε και ο σύντροφος Κακαουνάκης και είπε οτι θα έκανε τα στραβά μάτια και αυτός άμα το σόϊ του ήταν στην εμπορία μπαχαρικών,αρωματικών φυτών,τέϊων και αφροδισιακών αφεψημάτων. Οχι τι θα έλεγε. Ή μάλλον, στάνταρ τα κάνει τα στραβά μάτια. Έτσι είναι ρε, τα χουμε ξαναπεί. Με την πρέζα και τους πρεζέμπορους (και δεν κάνω διακρίσεις μεταξύ μαλακών και σκληρών, χέστηκα. Το λέει και το Κόμμα έτσι και αλλιώς), δεν παίζεις σύντεκνε. Άντε κάνε καμια καταγγελία για κανα αυθαιρετάκι, για καμια μιζούλα, για κανα δικαστή που πήδαγε ρωσσίδες...Μακριά απο τα χορταρικά γιατι εκεί δε μασάνε από αδέκαστους δημοσιογράφους και λευκούς μαχητές-ιππότες της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Αυτοί θα σε κατεβάσουν από το άσπρο άτι, θα σου κόψουν το λαρύγγι και θα σε πετάξουν σε χαντάκι. Και θα σου πηδήξουν και το άλογο. Άααστα καλύτερα
Είμαστε ακόμα Ζωνιανοί στην Ελλάδα. Ολοι είμαστε Ζωνιανοί. Όχι από τους πρεζέμπορους Ζωνιανούς, από τους άλλους, που δε μιλάνε ενώ ξέρουν. Γιατί αν είναι κάτι που έχουμε μάθει καλά εδώ πέρα, είναι να σιωπούμε. Σώπα, μη μιλάς, θα μπλέξεις. Σώπα, άστα αυτά, σώπα, δε φοβάσαι; Σώπα, εσύ θα μπεις μπροστά; Σώπα, σώπα, σώπα, σώπα..
Κάποια στιγμή, κάποια φάση, πρέπει να πατήσουμε πόδι. ΟΛΟΙ μας. Να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι, και να ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ. Ειδικά όσον αφορά την πρέζα... Ακομα και το μαύρο. Ξύλο ρε. Γ.... και πρόστιμο!
Υ.Γ1: Κύριε Λάκη μας, μη λέτε πολλά πολλά όσον αφορά τα ναρκωτικά. Ντροπή...
Υ.Γ2: Κύριοι σωτήρες, αν είστε τόσο μάγκες, ήρωες και σωτήρες, πάρτε και εσείς ένα τουφεκάκι και πηγαίντε μαζί με τα ΕΚΑΜ έτσι αγόγγυστα και άνετα να παίξετε τη ζωή σας κορώνα γράμματα για 1000 ευρουλάκια. Ναι ναι ξέρω, πάμε όλοι μαζί να σκοτωθείτε είναι το σύνθημα. Ψόφα εσύ, και μεις θα σε κάνουμε έναν ήρωα, άλλο πράμα..
Wednesday, November 07, 2007
Monday, November 05, 2007
Γκρίνια
Τελικά έχουμε γίνει τελείως Μπανανία. Η Ουγκάντα μπροστά μας πρέπει να είναι ένας μελλοντικός παράδεισος.
Ζούμε σε μια χώρα που οι ανίκανοι κλαίγονται για μια χιλιοστή ευκαιρία να αποδείξουν την ανικανότητά τους (και τους τη δίνουμε), οι χαζοί γκαρίζουν για το δικαίωμά τους στην άφατη χαζομάρα (και τους αφήνουμε να μας κουμαντάρουν) και οι διεφθαρμένοι έχουν γίνει ελεγκτές και δικαστές της δικής μας τιμιότητας, κρατώντας με το ένα χέρι τους τηλεοπτικούς ζυγούς της Θέμιδας, και με το άλλο ενα μάτσο 500ευρα. Ζούμε σε μια χώρα που ο κόσμος καθημερινά βρωμίζει το μυαλό του με σκουπίδια παντός είδους, αλλά γουστάρει. Ούτε μύγες να ήμασταν, τόση αγάπη για τα σκουπίδια. Σα χάνοι ακούμε τηλεδικαστές, τηλεεκδικητές, τηλεπαπάδες, τηλεσωτήρες και τηλεδικηγόρους να κουνάνε δάχτυλα γεμάτοι έπαρση και ιερή αγανάκτηση. Λαοπλάνοι καθηγητές κοινωνικής ευαισθησίας απο μπρός, απατεώνες, μιζαδόροι, εκβιαστές και ψιλοπρεζάκια απο πίσω.
Σα ζώα βλέπουμε πολιτικάντηδες καριέρας να εκμεταλλεύονται το οικογενειακό τους όνομα για να πάνε μπροστά, ενώ οι περισσότεροι δεν έχουν τα εχέγγυα και την κυβερνητική ικανότητα ούτε για ανθυπομούτσοι σχεδίας με ναυαγούς. Βλέπουμε ψευτοεπαναστάτες να εξαργυρώνουν αισχρά τους τίμιους αγώνες τους στους δρόμους, ψευτοσυνδικαλιστές και ψευτοεργατοπατέρες να κραυγάζουν για να αποζημιωθούν για χρόνια απραγίας και ξυσίματος. Βλέπουμε ψευτοδεξιούς και ψευτοαριστερούς να αρπάζονται σαν τα κοκόρια για το ποιος είναι πιο έλληνας και ποιος αγαπάει τη χώρα του περισσότερο. Βλέπουμε υποψήφιους πρωθυπουργούς να λένε "ε, νταξ κλέψαν και πλούτισαν μερικοι απο μας, αλλά ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ?" και δεν ρίχνουμε καμιά φάπα. Ούτε καν κανά σάπιο λάχανο.
Σα πρεζάκια αράζουμε στους καναπέδες μας και στα πισιά μας και χαζεύουμε έναν κόσμο που στην τελική όσο και να μας αφυπνίσει, πάλι χαζοί θα παραμείνουμε. Γιατί ο εφησυχασμός είναι πιο εύκολος και λιγότερο επώδυνος απο την πνευματική προσπάθεια. Γιατί ευκολότερα κλείνεις τα ματάκια σου και κοιμάσαι. Είναι πιο άνετο. Και στο κάτω κάτω, είναι πολύ πιο γαμάτο να κοιτάξεις τον εαυτό σου παρά όλους τους γύρω. Δε λέω για καμιά επανάσταση, γιατί δεν είμαστε για τέτοια. Απλα ρε να ξυπνήσουμε λίιιιγο. Να είμαστε λίγο περισσότερο ενεργοί. Δε χρειάζεται να πάρουμε κανα τουφέκι, να ζωστούμε φυσεκλίκια και να το παίξουμε Δημήτρης Παπαμιχαήλ στον Παπαφλέσσα. Λίγο να νοιαστούμε για το περιβάλλον μας, την κοινωνία μας, τον δίπλα.
Το κακό με τη γενιά μας είναι ότι πλέον οι περισσότεροι πιστεύουμε οτι είναι αργά. Οτι δε γίνεται να κάνουμε και τίποτα. Και επιπλέον έχουμε οι περισσότεροι (εκτός από αυτούς τους τυχερούς που δουλεύουν λιγο απο χόμπι επειδή ο μπαμπάς δεν ξέρει τι έχει, και το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι αν το ψυγείο θα είναι 33 ή 35 κυβικών ποδών) καθημερινά και συνεχή ζόρια, τα οποία μας αποσπούν απο επαναστάσεις. Όχι γιατί δε νοιαζόμαστε, αλλά γιατί δεν προλαβαίνουμε πια. Και γιατί γίναμε όλοι καριερίστες. Βασικά ναι, άμα παίρνω 3 χιλιαρικάκια το μήνα, δε χέστηκα κιόλας για να αλλάξω και πολλά, είναι στάνταρ αυτό. Αλλά ρε γαμώτο μερικές στιγμές σε πιάνουν τύψεις, είτε βγάζεις είτε δε βγάζεις.
Βασικά, βαρέθηκα πια να ζητωκραυγάζουμε τους ανίκανους, τους κομπλεξικούς, τους μέτριους, τους απατεώνες και τους φανφαρόνους. Τουλάχιστον ΑΥΤΟΥΣ πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τους κάνουμε πέρα..
5 Νοεμβρίου ε.....
Ζούμε σε μια χώρα που οι ανίκανοι κλαίγονται για μια χιλιοστή ευκαιρία να αποδείξουν την ανικανότητά τους (και τους τη δίνουμε), οι χαζοί γκαρίζουν για το δικαίωμά τους στην άφατη χαζομάρα (και τους αφήνουμε να μας κουμαντάρουν) και οι διεφθαρμένοι έχουν γίνει ελεγκτές και δικαστές της δικής μας τιμιότητας, κρατώντας με το ένα χέρι τους τηλεοπτικούς ζυγούς της Θέμιδας, και με το άλλο ενα μάτσο 500ευρα. Ζούμε σε μια χώρα που ο κόσμος καθημερινά βρωμίζει το μυαλό του με σκουπίδια παντός είδους, αλλά γουστάρει. Ούτε μύγες να ήμασταν, τόση αγάπη για τα σκουπίδια. Σα χάνοι ακούμε τηλεδικαστές, τηλεεκδικητές, τηλεπαπάδες, τηλεσωτήρες και τηλεδικηγόρους να κουνάνε δάχτυλα γεμάτοι έπαρση και ιερή αγανάκτηση. Λαοπλάνοι καθηγητές κοινωνικής ευαισθησίας απο μπρός, απατεώνες, μιζαδόροι, εκβιαστές και ψιλοπρεζάκια απο πίσω.
Σα ζώα βλέπουμε πολιτικάντηδες καριέρας να εκμεταλλεύονται το οικογενειακό τους όνομα για να πάνε μπροστά, ενώ οι περισσότεροι δεν έχουν τα εχέγγυα και την κυβερνητική ικανότητα ούτε για ανθυπομούτσοι σχεδίας με ναυαγούς. Βλέπουμε ψευτοεπαναστάτες να εξαργυρώνουν αισχρά τους τίμιους αγώνες τους στους δρόμους, ψευτοσυνδικαλιστές και ψευτοεργατοπατέρες να κραυγάζουν για να αποζημιωθούν για χρόνια απραγίας και ξυσίματος. Βλέπουμε ψευτοδεξιούς και ψευτοαριστερούς να αρπάζονται σαν τα κοκόρια για το ποιος είναι πιο έλληνας και ποιος αγαπάει τη χώρα του περισσότερο. Βλέπουμε υποψήφιους πρωθυπουργούς να λένε "ε, νταξ κλέψαν και πλούτισαν μερικοι απο μας, αλλά ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ?" και δεν ρίχνουμε καμιά φάπα. Ούτε καν κανά σάπιο λάχανο.
Σα πρεζάκια αράζουμε στους καναπέδες μας και στα πισιά μας και χαζεύουμε έναν κόσμο που στην τελική όσο και να μας αφυπνίσει, πάλι χαζοί θα παραμείνουμε. Γιατί ο εφησυχασμός είναι πιο εύκολος και λιγότερο επώδυνος απο την πνευματική προσπάθεια. Γιατί ευκολότερα κλείνεις τα ματάκια σου και κοιμάσαι. Είναι πιο άνετο. Και στο κάτω κάτω, είναι πολύ πιο γαμάτο να κοιτάξεις τον εαυτό σου παρά όλους τους γύρω. Δε λέω για καμιά επανάσταση, γιατί δεν είμαστε για τέτοια. Απλα ρε να ξυπνήσουμε λίιιιγο. Να είμαστε λίγο περισσότερο ενεργοί. Δε χρειάζεται να πάρουμε κανα τουφέκι, να ζωστούμε φυσεκλίκια και να το παίξουμε Δημήτρης Παπαμιχαήλ στον Παπαφλέσσα. Λίγο να νοιαστούμε για το περιβάλλον μας, την κοινωνία μας, τον δίπλα.
Το κακό με τη γενιά μας είναι ότι πλέον οι περισσότεροι πιστεύουμε οτι είναι αργά. Οτι δε γίνεται να κάνουμε και τίποτα. Και επιπλέον έχουμε οι περισσότεροι (εκτός από αυτούς τους τυχερούς που δουλεύουν λιγο απο χόμπι επειδή ο μπαμπάς δεν ξέρει τι έχει, και το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι αν το ψυγείο θα είναι 33 ή 35 κυβικών ποδών) καθημερινά και συνεχή ζόρια, τα οποία μας αποσπούν απο επαναστάσεις. Όχι γιατί δε νοιαζόμαστε, αλλά γιατί δεν προλαβαίνουμε πια. Και γιατί γίναμε όλοι καριερίστες. Βασικά ναι, άμα παίρνω 3 χιλιαρικάκια το μήνα, δε χέστηκα κιόλας για να αλλάξω και πολλά, είναι στάνταρ αυτό. Αλλά ρε γαμώτο μερικές στιγμές σε πιάνουν τύψεις, είτε βγάζεις είτε δε βγάζεις.
Βασικά, βαρέθηκα πια να ζητωκραυγάζουμε τους ανίκανους, τους κομπλεξικούς, τους μέτριους, τους απατεώνες και τους φανφαρόνους. Τουλάχιστον ΑΥΤΟΥΣ πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τους κάνουμε πέρα..
5 Νοεμβρίου ε.....
Sunday, November 04, 2007
Saturday, November 03, 2007
Νοσταλγία - 10 χρόνια πρίν
Σωτήριον έτος 1997. Θεσσαλονίκη. Ο υποφαινόμενος είναι κάμποσα κιλά πιο αδύνατος, έχει μαλλούρα (περιποιημένη όμως), και για να φορέσει ρούχα με χρώμα εντονότερο του γκρί πρέπει να είναι εθνική εορτή. Νταξ παίζει και ένα πρασινοκάτι πουλόβερ που έχει βουτήξει απο τον πατέρα.
Μια ωραία πρωϊα σκάει μύτη ο Λύσανδρος, και ανακοινώνει οτι θα πάμε εκδρομή. Στο Πήλιο και συγκεκριμένα στην Πορταριά. Μέσα από τη καφεδίστικη ραστώνη και τους καπνούς των τσιγάρων, χειροκροτούμε όλοι παθιασμένα γιατί
α. μας έχει πιάσει μια σχετική βαρεμάρα,
β. γουστάρουμε τα τσίπουρα και
γ.Είναι περίοδος ξεραϊλας και στις εκδρομές γνωρίζεις καινούριο κόσμο.
Βγαίνουν οι αφίσες, στις οποίες ο σπόνσορας (ένα πολύ γνωστό πανεπιστημιακό φροντιστήριο της Θεσσαλονίκης-δε θυμάμαι ονομα γαμώτο), έχει προσθέσει 2 αττάκες. Μια ποιητική και μια χαζομάρα. "H Πορταριά είναι μια ζωγραφιά, ακόμα και σήμερα" και "Θα είναι και η Λίζα". Λίζα δεν είχαμε, αποκτήσαμε όμως.. θα εξηγηθώ..
Απο ό,τι φαίνεται είχε πέσει μεγάλη βαρεμάρα στη ΦΜΣ, και τίγκαρε η λίστα σε dt. Μαζευτήκαμε μαθηματικοί και βιολόγοι κυρίως με κάτι σκόρπιους φυσικούς για μεζέ.
Μπαίνουν όλοι στο πούλμαν μια ωραία πρωϊα, με την τσίμπλα στο μάτι. Μπαίνω και εγώ απο τους τελευταίους, ο Λύσανδρος μίλαγε στο μικρόφωνο και εξηγούσε 5 πράγματα, και με το που σκάω μύτη, δένοντας την κοτσίδα εκείνη την ώρα, ακούγεται ένα "Nα! Αυτός!". ΤΙ ΕΓΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ; Ακόμα δεν έκανα κάτι. H απάντηση ήταν αποστομωτική. "Αυτός είναι η Λίζα!" . Λέω σε συνομωτικά δυνατή φωνή στο Λύσανδρο "Να σου πω, αμα με βγάλετε Λίζα, ποιές λές να είναι οι πιθανότητες να πιάσω κανα κώλο γυναικείο;". Η απάντηση ήταν ξανά αποστομωτική "Φιλαράκι, δε ξέρω. Χρωστάω και εγώ Πιθανότητες."..
Τεσπα, μετά απο λίγο το ξεπεράσααμε αυτό με τη Λίζα, καθότι αποφασίσαν πως με το παλτό μου, την ομίχλη και τον πλάτανο, τους έκανα περισσότερο για Αρτέμης Μάτσας σε ταινία με Γερμανούς. Σε μεγάλη εκτίμηση με είχαν. Από Λίζα σε χαφιέ..και να φανταστείτε οτι πάντα τους έδινα θέματα αμα θέλαν να γράψουν κάτι..
Τέλος πάντων. Πάμε στην Πορταριά, όλα ωραία και καλά. Η εκδρομή είχε τρομερό έμψυχο υλικό, και απο IQ και απο ποιότητα γκομενακίων. Απο τους 50κάτι, οι 40κάτι γίναμε σχεδόν μια παρέα. Αχταρμάς. Πολύ γέλιο με το καλημέρα. Βέβαια υπήρχαν και οι γνωστοί καραγκιοζαραίοι, και ειδικά ένας ο οποίος κέρδισε τον τίτλο "ο σπασαρχίδας και η παρέα του", γιατί γκρίνιαζε συνεχώς και άνευ λόγου. Νταξ δεν τους αποφεύγεις κάτι τέτοιους ποτε.
Και φτάνει το βράδυ. Αποφασίζουμε να πάμε σε μπαράκι κοντά στο ξενοδοχείο.Σε ποδαράτη απόσταση. Ξέραμε γιατί.. Ή μάλλον ψιλιαζόμασταν αλλά δεν ξέραμε τίποτα.
Σκάμε στο μαγαζάκι και αρχίζει να ρέει ο χρυσοκίτρινος χρυσός. Βέβαια έμοιαζε γευστικά πιο πολύ με τον μαύρο χρυσό. Σε σημείο που ό,τι και να έπαιρνες δεν είχε διαφορά. Όπως καταλαβαίνετε έχουν χαλαρώσει τα ήθη αρκετά. Είμαστε όλοι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ακόμα και εγώ, που σε εκείνη τη φάση ήμουν σε περίοδο τραγικής έλλειψης αυτοπεποίθησης και κουράγιου, είχα μπαγλαρώσει μια βιολόγα σε μια γωνία και νόμιζα οτι την έψηνα. Ξαφνικά μας κερνάνε σφηνάκια απο το μαγαζί. Αυτό που ήταν μέσα, ήταν μαύρο. Μαύρη μοίρα που μας πλάκωσε. Μετά την κατανάλωσή τους, άρχισε ο κόσμος να πετάει. Είμαι καθιστός με τη βιολόγα και της λέω Κύριος οίδε τι παπαριές, όταν έχουμε πρώτη αποχώρηση το Δημήτρη, τον οποίο τον κουβαλάνε 4 λόγω όγκου. Ο Δημήτρης ευγενέστατος, και εντελώς μα εντελώς αλλοιθωρισμένος, μου λέει "Kαληνύχτα και καλή τύχη με το γκομενάκι, καλό φαίνεται". Εκεί κατάπια λίγο τη γλώσσα μου αλλά δε γαμείς, και αυτή είχε πιεί, γέλασε κιόλας. Εντός 10λέπτου έχει επέλθει χάος. Το μισό μαγαζί κουβαλάει το άλλο μισό. Εγώ ακούνητος. Έχω βάλει στόχο και δε λέω να τα παρατήσω αν δε φάω πόρτα ή χαϊδέψω μπουτάκι.
Αλλά ο Γκαντέμης δεν σώζεται από πουθενά. Σκάει Λουκάς και μου ανακοινώνει οτι στην τουαλέτα είναι ο Κυριάκος και ο Γιάννης και πρέπει να πάω σιγά σιγά να αρχίσουμε να τους κουβαλάμε (κατά περίεργο τρόπο ήμουν σχεδόν ξενέρωτος οποτε την πάλευα μια χαρά). Βρίζοντας Θεούς και Δαίμονες εσωτερικά, αλλά εξωτερικώς μη μπορώντας να δείξω τέτοια αγένεια προς τους φίλους μου μπροστά στο κοριτσούδι, πάω να μαζέψω Κυριάκο. Μπαίνοντας στην τουαλέτα, βρίσκω ένα πτώμα να κρατιέται ισα ίσα όρθιο. Ο Γιάννης. Ο οποίος μου λέει σοβαρά : "Ρι μιλίκι, να προχιέκχεις τον Γκυριάκο γιατί την έχει ακούχει άχημα"
Γονατίζοντας απο τα γέλια, αρπάω Κυριάκο παραμάσχαλα και βγαίνω στο δρόμο. Στον πεζόδρομο της Πορταριάς ελάμβανε χώρα ένας ιδιότυπος αγώνας. Μεθυσμένοι τύποι με 2-3 βαστάζους ο καθένας, αγωνιζόντουσαν ποιος θα φτάσει πρώτος στο ξενοδοχείο. Έκανα καναδυό προσπεράσεις, μέχρι που φτάσαμε στην ομάδα του Λύσανδρου που είχε μπει στα pits. Του κρατάνε το κεφάλι, και τον ρωτάει κάποιος "Λύσανδρε να σου αφήσω το κεφάλι;" και ο Λύς απαντάει : "Είχαι μαλάκαχ ρε; θα πέχει".
Με τα πολλά φτάνουμε ολες οι ομάδες στο ξενοδοχείο και το κύπελο το πήρε ο Μήτσος, αλλά επειδή ξεκίνησε νωρίτερα. Πετάμε τα πτώματα στα κρεβάτια τους και οι επιζώντες μαζευόμαστε στο σαλονάκι να αράξουμε στο τζάκι να κοροϊδέψουμε τον κόσμο. Πρώτος χαμένος της βραδιάς ανακηρύσσεται ο Κυριάκος, που άφησε τα εγκόσμια πάνω ακριβώς που θα του καθόταν μια τύπισσα. Η οποία ξενέρωσε προφανώς που ο μαλέκος ψόφησε πάνω που ήταν έτοιμη και πρόθυμη και εντός δεκαλέπτου απο την επιστροφή της κάποιον άρπαξε τυχαία και βόγκαγε το σύμπαν. Και το δωμάτιό της ήταν και δίπλα στου κακομοίρη του Κ.
Δεύτερο θύμα, ποιος άλλος, εγώ. Που όλο το βράδυ νόμιζα ότι έψηνα την άλλη, αλλά αυτή μου μίλαγε γιατί γούσταρε το Χρήστο. Ξεφτάϊλα. Τεσπά, η πρώτη ήταν που δε με γούσταρε ή η τελευταία..;
Μετά από λίγα γέλια, αποφασίζουμε δυό άτομα να πάμε να τσεκάρουμε τα πτώματα αν είναι καλά, και να βουτήξουμε την κάμερα του Λύσανδρου για να τους τραβήξουμε. Μπαίνουμε στο πρώτο δωμάτιο, άφαντος ο ένοικος. Ρε που ναι ο Γιάννης, ρε που ναι ο Γιάννης.. τελικά ανεκαλύφθη στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι. Πάει αυτός. Πάμε στο Λύσανδρο, που έχει ξεραθεί και ροχαλίζει σαν την αμαξοστοιχία 505 Αθήνα-Λιανοκλάδι-Πόγραδετς. Ωραία, αλλά που ναι η κάμερα. Ψάχνουμε απο δω, ψάχνουμε απο κει..πουθενά. Ο αλήτης μέσα στη σούρα του την ψιλιάστηκε και την έκρυψε για να μη τη βρούμε!!!!!Ρισπέκτ!
Και φτάνουμε στο κλου της βραδιάς, και ίσως της εκδρομής. Πάμε Κυριάκο. Κυριάκος άφαντος. Πουθενά στο δωμάτιο. Μέχρι και στο μπαλκόνι ψάξαμε. Τρομάξαμε μην έχει πάει και σαβουριάστηκε πουθενά, ή μη χειρότερα, μπούκαρε στη διπλανή και ζήτησε τα ρέστα που δεν την κανόνιζε αυτός. Μπα, η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία. Ο Κυριάκος ανεκαλύφθη μέσα στη ντουλάπα σε στάση χριζόμενου ιππότη. Έψαχνε την τουαλέτα. Είδε πόρτα και μπήκε. Μέσα στο σκοτάδι έψαχνε τη λεκάνη αλλά δεν την έβρισκε. Αφού συρθήκαμε στα πατώματα απο τα γέλια, τον βγάλαμε, του βγάλαμε και το παρατσούκλι Batman και τον στείλαμε στην τουαλέτα. Παραδόξως δεν ήθελε να κάνει το προφανές, αλλά να μιλήσει σε κάποιον. Και την παίρνει αγκαλιά που λέτε και αρχίζει να της λέει όλα τα προβλήματά του. Οτι δεν έχει περάσει διαφορική γεωμετρία, ότι τοπολογία είχε σκιστεί στο διάβασμα και κόπηκε, οτι τον χώρισε η τάδε για να πάει με τον τάδε χλιμιτζουρα, κάτι "πατέρα ζαλίζομαι" κλπ... Ρε να μην έχεις μια κάμερα εκεί πέρα. Θα είχαμε γίνει πλούσιοι
Πωπω τεράστιο έγινε το ποστάκι.. Το κόβω εδώ γιατί έτσι και αλλιώς την επόμενη μέρα εκτός απο ένα ψιλογελάκι στο "Blaze" στο Βόλο, δεν είχαμε κανα περίεργο και ασυνήθιστο επεισόδιο..
Ωραίες φάσεις ρε. Πολύ γέλιο. Ωραίες εποχές. Ακριβώς 10 χρόνια πρίν......
Μια ωραία πρωϊα σκάει μύτη ο Λύσανδρος, και ανακοινώνει οτι θα πάμε εκδρομή. Στο Πήλιο και συγκεκριμένα στην Πορταριά. Μέσα από τη καφεδίστικη ραστώνη και τους καπνούς των τσιγάρων, χειροκροτούμε όλοι παθιασμένα γιατί
α. μας έχει πιάσει μια σχετική βαρεμάρα,
β. γουστάρουμε τα τσίπουρα και
γ.Είναι περίοδος ξεραϊλας και στις εκδρομές γνωρίζεις καινούριο κόσμο.
Βγαίνουν οι αφίσες, στις οποίες ο σπόνσορας (ένα πολύ γνωστό πανεπιστημιακό φροντιστήριο της Θεσσαλονίκης-δε θυμάμαι ονομα γαμώτο), έχει προσθέσει 2 αττάκες. Μια ποιητική και μια χαζομάρα. "H Πορταριά είναι μια ζωγραφιά, ακόμα και σήμερα" και "Θα είναι και η Λίζα". Λίζα δεν είχαμε, αποκτήσαμε όμως.. θα εξηγηθώ..
Απο ό,τι φαίνεται είχε πέσει μεγάλη βαρεμάρα στη ΦΜΣ, και τίγκαρε η λίστα σε dt. Μαζευτήκαμε μαθηματικοί και βιολόγοι κυρίως με κάτι σκόρπιους φυσικούς για μεζέ.
Μπαίνουν όλοι στο πούλμαν μια ωραία πρωϊα, με την τσίμπλα στο μάτι. Μπαίνω και εγώ απο τους τελευταίους, ο Λύσανδρος μίλαγε στο μικρόφωνο και εξηγούσε 5 πράγματα, και με το που σκάω μύτη, δένοντας την κοτσίδα εκείνη την ώρα, ακούγεται ένα "Nα! Αυτός!". ΤΙ ΕΓΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ; Ακόμα δεν έκανα κάτι. H απάντηση ήταν αποστομωτική. "Αυτός είναι η Λίζα!" . Λέω σε συνομωτικά δυνατή φωνή στο Λύσανδρο "Να σου πω, αμα με βγάλετε Λίζα, ποιές λές να είναι οι πιθανότητες να πιάσω κανα κώλο γυναικείο;". Η απάντηση ήταν ξανά αποστομωτική "Φιλαράκι, δε ξέρω. Χρωστάω και εγώ Πιθανότητες."..
Τεσπα, μετά απο λίγο το ξεπεράσααμε αυτό με τη Λίζα, καθότι αποφασίσαν πως με το παλτό μου, την ομίχλη και τον πλάτανο, τους έκανα περισσότερο για Αρτέμης Μάτσας σε ταινία με Γερμανούς. Σε μεγάλη εκτίμηση με είχαν. Από Λίζα σε χαφιέ..και να φανταστείτε οτι πάντα τους έδινα θέματα αμα θέλαν να γράψουν κάτι..
Τέλος πάντων. Πάμε στην Πορταριά, όλα ωραία και καλά. Η εκδρομή είχε τρομερό έμψυχο υλικό, και απο IQ και απο ποιότητα γκομενακίων. Απο τους 50κάτι, οι 40κάτι γίναμε σχεδόν μια παρέα. Αχταρμάς. Πολύ γέλιο με το καλημέρα. Βέβαια υπήρχαν και οι γνωστοί καραγκιοζαραίοι, και ειδικά ένας ο οποίος κέρδισε τον τίτλο "ο σπασαρχίδας και η παρέα του", γιατί γκρίνιαζε συνεχώς και άνευ λόγου. Νταξ δεν τους αποφεύγεις κάτι τέτοιους ποτε.
Και φτάνει το βράδυ. Αποφασίζουμε να πάμε σε μπαράκι κοντά στο ξενοδοχείο.Σε ποδαράτη απόσταση. Ξέραμε γιατί.. Ή μάλλον ψιλιαζόμασταν αλλά δεν ξέραμε τίποτα.
Σκάμε στο μαγαζάκι και αρχίζει να ρέει ο χρυσοκίτρινος χρυσός. Βέβαια έμοιαζε γευστικά πιο πολύ με τον μαύρο χρυσό. Σε σημείο που ό,τι και να έπαιρνες δεν είχε διαφορά. Όπως καταλαβαίνετε έχουν χαλαρώσει τα ήθη αρκετά. Είμαστε όλοι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ακόμα και εγώ, που σε εκείνη τη φάση ήμουν σε περίοδο τραγικής έλλειψης αυτοπεποίθησης και κουράγιου, είχα μπαγλαρώσει μια βιολόγα σε μια γωνία και νόμιζα οτι την έψηνα. Ξαφνικά μας κερνάνε σφηνάκια απο το μαγαζί. Αυτό που ήταν μέσα, ήταν μαύρο. Μαύρη μοίρα που μας πλάκωσε. Μετά την κατανάλωσή τους, άρχισε ο κόσμος να πετάει. Είμαι καθιστός με τη βιολόγα και της λέω Κύριος οίδε τι παπαριές, όταν έχουμε πρώτη αποχώρηση το Δημήτρη, τον οποίο τον κουβαλάνε 4 λόγω όγκου. Ο Δημήτρης ευγενέστατος, και εντελώς μα εντελώς αλλοιθωρισμένος, μου λέει "Kαληνύχτα και καλή τύχη με το γκομενάκι, καλό φαίνεται". Εκεί κατάπια λίγο τη γλώσσα μου αλλά δε γαμείς, και αυτή είχε πιεί, γέλασε κιόλας. Εντός 10λέπτου έχει επέλθει χάος. Το μισό μαγαζί κουβαλάει το άλλο μισό. Εγώ ακούνητος. Έχω βάλει στόχο και δε λέω να τα παρατήσω αν δε φάω πόρτα ή χαϊδέψω μπουτάκι.
Αλλά ο Γκαντέμης δεν σώζεται από πουθενά. Σκάει Λουκάς και μου ανακοινώνει οτι στην τουαλέτα είναι ο Κυριάκος και ο Γιάννης και πρέπει να πάω σιγά σιγά να αρχίσουμε να τους κουβαλάμε (κατά περίεργο τρόπο ήμουν σχεδόν ξενέρωτος οποτε την πάλευα μια χαρά). Βρίζοντας Θεούς και Δαίμονες εσωτερικά, αλλά εξωτερικώς μη μπορώντας να δείξω τέτοια αγένεια προς τους φίλους μου μπροστά στο κοριτσούδι, πάω να μαζέψω Κυριάκο. Μπαίνοντας στην τουαλέτα, βρίσκω ένα πτώμα να κρατιέται ισα ίσα όρθιο. Ο Γιάννης. Ο οποίος μου λέει σοβαρά : "Ρι μιλίκι, να προχιέκχεις τον Γκυριάκο γιατί την έχει ακούχει άχημα"
Γονατίζοντας απο τα γέλια, αρπάω Κυριάκο παραμάσχαλα και βγαίνω στο δρόμο. Στον πεζόδρομο της Πορταριάς ελάμβανε χώρα ένας ιδιότυπος αγώνας. Μεθυσμένοι τύποι με 2-3 βαστάζους ο καθένας, αγωνιζόντουσαν ποιος θα φτάσει πρώτος στο ξενοδοχείο. Έκανα καναδυό προσπεράσεις, μέχρι που φτάσαμε στην ομάδα του Λύσανδρου που είχε μπει στα pits. Του κρατάνε το κεφάλι, και τον ρωτάει κάποιος "Λύσανδρε να σου αφήσω το κεφάλι;" και ο Λύς απαντάει : "Είχαι μαλάκαχ ρε; θα πέχει".
Με τα πολλά φτάνουμε ολες οι ομάδες στο ξενοδοχείο και το κύπελο το πήρε ο Μήτσος, αλλά επειδή ξεκίνησε νωρίτερα. Πετάμε τα πτώματα στα κρεβάτια τους και οι επιζώντες μαζευόμαστε στο σαλονάκι να αράξουμε στο τζάκι να κοροϊδέψουμε τον κόσμο. Πρώτος χαμένος της βραδιάς ανακηρύσσεται ο Κυριάκος, που άφησε τα εγκόσμια πάνω ακριβώς που θα του καθόταν μια τύπισσα. Η οποία ξενέρωσε προφανώς που ο μαλέκος ψόφησε πάνω που ήταν έτοιμη και πρόθυμη και εντός δεκαλέπτου απο την επιστροφή της κάποιον άρπαξε τυχαία και βόγκαγε το σύμπαν. Και το δωμάτιό της ήταν και δίπλα στου κακομοίρη του Κ.
Δεύτερο θύμα, ποιος άλλος, εγώ. Που όλο το βράδυ νόμιζα ότι έψηνα την άλλη, αλλά αυτή μου μίλαγε γιατί γούσταρε το Χρήστο. Ξεφτάϊλα. Τεσπά, η πρώτη ήταν που δε με γούσταρε ή η τελευταία..;
Μετά από λίγα γέλια, αποφασίζουμε δυό άτομα να πάμε να τσεκάρουμε τα πτώματα αν είναι καλά, και να βουτήξουμε την κάμερα του Λύσανδρου για να τους τραβήξουμε. Μπαίνουμε στο πρώτο δωμάτιο, άφαντος ο ένοικος. Ρε που ναι ο Γιάννης, ρε που ναι ο Γιάννης.. τελικά ανεκαλύφθη στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι. Πάει αυτός. Πάμε στο Λύσανδρο, που έχει ξεραθεί και ροχαλίζει σαν την αμαξοστοιχία 505 Αθήνα-Λιανοκλάδι-Πόγραδετς. Ωραία, αλλά που ναι η κάμερα. Ψάχνουμε απο δω, ψάχνουμε απο κει..πουθενά. Ο αλήτης μέσα στη σούρα του την ψιλιάστηκε και την έκρυψε για να μη τη βρούμε!!!!!Ρισπέκτ!
Και φτάνουμε στο κλου της βραδιάς, και ίσως της εκδρομής. Πάμε Κυριάκο. Κυριάκος άφαντος. Πουθενά στο δωμάτιο. Μέχρι και στο μπαλκόνι ψάξαμε. Τρομάξαμε μην έχει πάει και σαβουριάστηκε πουθενά, ή μη χειρότερα, μπούκαρε στη διπλανή και ζήτησε τα ρέστα που δεν την κανόνιζε αυτός. Μπα, η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία. Ο Κυριάκος ανεκαλύφθη μέσα στη ντουλάπα σε στάση χριζόμενου ιππότη. Έψαχνε την τουαλέτα. Είδε πόρτα και μπήκε. Μέσα στο σκοτάδι έψαχνε τη λεκάνη αλλά δεν την έβρισκε. Αφού συρθήκαμε στα πατώματα απο τα γέλια, τον βγάλαμε, του βγάλαμε και το παρατσούκλι Batman και τον στείλαμε στην τουαλέτα. Παραδόξως δεν ήθελε να κάνει το προφανές, αλλά να μιλήσει σε κάποιον. Και την παίρνει αγκαλιά που λέτε και αρχίζει να της λέει όλα τα προβλήματά του. Οτι δεν έχει περάσει διαφορική γεωμετρία, ότι τοπολογία είχε σκιστεί στο διάβασμα και κόπηκε, οτι τον χώρισε η τάδε για να πάει με τον τάδε χλιμιτζουρα, κάτι "πατέρα ζαλίζομαι" κλπ... Ρε να μην έχεις μια κάμερα εκεί πέρα. Θα είχαμε γίνει πλούσιοι
Πωπω τεράστιο έγινε το ποστάκι.. Το κόβω εδώ γιατί έτσι και αλλιώς την επόμενη μέρα εκτός απο ένα ψιλογελάκι στο "Blaze" στο Βόλο, δεν είχαμε κανα περίεργο και ασυνήθιστο επεισόδιο..
Ωραίες φάσεις ρε. Πολύ γέλιο. Ωραίες εποχές. Ακριβώς 10 χρόνια πρίν......
Friday, November 02, 2007
Μπράβο! Ανακαλύψατε τον τροχό!
Εχτές βράδυ είχε ο γνωστός τηλεσωτήρας εκπομπή για τη σαπίλα της "Showbiz". Το ότι γίνεται εκπομπή με τέτοιο θέμα είναι εξ'ορισμού οξύμωρο, παράλογο και εκ βάθρων γελοίο.
Δε μπορώ να πω,το θέμα είναι πιασάρικο, είναι της μοδός και είναι και χοτ που θα έλεγαν κάποιοι ελληνομαθείς κήνσορες της δημοσιογραφίας. Γιατί έπιασαν κάτι μοντέλα απο δω, κάτι νταβάδες απο κει, κάτι μάνατζερ (κυριολεκτικά μάνατζερ των οπισθίων όμως..), ε σου λέει, εδώ έχει ψωμί, και το παντεσπάνι το βαρεθήκαμε-συγγνώμη κυρία Αντουανέτα μας- .
Οπότε σου λέει, ο έγκριτος ο δημοσιογράφος ο σωστός, πρέπει να είναι μάχιμος. Στις επάλξεις. Να υπερασπίζεται την αλήθεια από το μοναχικό του μετερίζι, ασχέτως αν η πείνα τον θερίζει. Γιατί ως γνωστόν όλοι αυτοί ψιλοπεινάνε κιόλας. Τον βλέπω τον Σωτήρα με αυτά τα χρέπια που φοράει και μου ρχεται να τον καλέσω να τον κεράσω κανα κιλό παϊδάκια να λιγδώσει το αντεράκι του. Αλλά πως θα περάσεις ως παιδί του λαού, έστω και γιαλαντζί, άμα δε φοράς το ίδιο σακάκι 23 χρόνια και 54 ημέρες; Τέλος πάντων δεν ειναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα είναι η υποκριτικής υφής εκπομπή για την υποκρισία σε ένα συνάφι που όλοι μας, εκτός αν έχουμε να βγούμε απο το σπίτι μας από τότε που αποκεφαλίσανε τον Μπρέιβχαρτ, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι : α. Οι περισσότεροι τον λαμβάνουν (δικαίωμά τους, δε λέω, αλλά μη μας το παίζει μετά και Όσιος Ονούφριος). Το κακό είναι οτι τον λαμβάνουν με ανταλλάγματα επαγγελματικής αποκατάστασης, πράγμα για το οποίο αν ήμασταν στην εποχή του Καϊάφα, δε θα είχε μείνει σώβρακο όρθιο χτες στην εκπομπή. Εξεπλάγησαν κιόλας τα αλάνια, και προφανώς δεν το πολυδέχτηκαν.
β.Γίνεται ΤΗΣ ΠΡΕΖΑΣ το κάγκελο. Από απλά χορταρικά μέχρι τις σιχαμερές σκόνες τους, αυτή η ψευτοκοινωνία των νεόπλουτων σελέμπριτι bon-viveur, στραφταλίζει από την κορφή ως τα νύχια με μια ωραία, θελκτική αλλά θανατηφόρα κρυσταλλική λάμψη. Και πάλι, οι περισσότεροι, ναι κάτι είχαν ακούσει μωρέ, σε ένα πάρτυ μια φορά στο εξωτερικό είχαν μυρίσει και χασίς απο μακριά. Ο άλλος ναι γνωρίζει οτι κάτι παίζει αλλά εντάξει μωρέ, δεν είναι τραγικό και δεν συμβαίνει και συχνά. Ο άλλος, έλεγε ξεδιάντροπα, και δε σηκώθηκε κανείς να τον φτύσει κατάμουτρα, ούτε ο ίδιος ο τηλεσωτήρας φυσικά, ότι φίλοι του και γνωστοί του έχαιραν της κάλυψής του και της ψευδομαρτυρίας του σε δικαστήρια κατηγορούμενοι για εμπορία και διακίνηση ναρκωτικών. Το είπε αυτό γελώντας αυτάρεσκα και ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΥΣΤΗΣ δε σηκώθηκε να πει τίποτα. Κανένας δημοσιοσωτήρας δεν εξηνέστη, κανένας δεν έχει τα κότσια να του ρίξει μια κουτουλιά εκεί μέσα και να σηκωθεί να φύγει. Αλλά κύριοι σωτήρες μας, ινστρούχτορες της ηθικής, τιμητές της πραγματικότητάς μας, δικαστές, ένορκοι και δήμιοι, ξέρω.. Ξέεερω. Με τα ναρκωτικάκια δεν παίζεις. Δεν κάνεις αστειάκια. Γιατί αυτοί ούτε πολιτικούς φοβούνται, ούτε αστυνομίες, ούτε δημοσιογραφάρες που ελέγχουν την κοινωνία μας. Αυτοί ούτε θα διαμαρτυρηθούν, ούτε θα πάρουν τηλεφωνάκι να κάνουν καμιά "παρέμβαση" του κώλου στον αέρα. Αυτοί απαντάνε αμέσως με χαντάκι, ρεματιά, ύπτιο 50 μέτρα με τσιμέντο στα πόδια , και τέτοια. Οπότε ας λέει ο πουστόγερας οτι κάλυπτε εμπόρους ναρκωτικών. Ποιος θα τον ακουμπήσει και ποιος θα τον ελέγξει. Άμα είχε κανα αυθαίρετο σε καμιά ρεματιά, ε εκεί θα τον ξεφτιλίζαν. Τώρα που κάλυπτε εμπόρους πρέζας που σκοτώνουν τα παιδάκια του κοσμάκη, ε εντάξει, δεν έγινε και τίποτα ρε αδερφέ.. Ας μην έπαιρναν στο κάτω κάτω και αυτά τα σκασμένα. Και τα κοριτσάκια που θέλουν να γίνουν μοντέλα τι κακό θέλουν; Λεφτά, μια καλή ζωή και έναν πλούσιο γαμπρό που τα κονομάει απο τον πατέρα του. Τι να τους κάνουν τους επιστήμονες, σωστά. Αλλά με τον πλούσιο γαμπρό και τις φωτογραφίσεις, πάει και η κόκα και οι παρτούζες, γιατί εκεί στις καλές κοινωνίες είναι ανοιχτόμυαλοι και προοδευτικοί.
Ήταν τραγικά εκνευριστικό όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου, του και καλά "εγώ τα λέω όλα φάτσα φόρα γιατί είμαι δημοσιογράφος με καλαμπαλίκια". Αλλά ρε φιλαράκι, να ρωτήσω κάτι και εγώ ο απλός, καθημερινός, γυφτοπολίτης του οποίου τα δικαιώματα είναι ανύπαρκτα, ειδικά όσον αφορά τους δημοσιογράφους : Κανα ονοματάκι γιατί δεν είπες; Όχι γιατί συνήθως λες.. Όχι λεεες.. ΚΡΑΖΕΙΣ. Φωνάζεις και κουνάς το δαχτυλάκι σου. Και αλλοίμονο αν πάει κανείς να δικαιολογηθεί. Του παίρνεις το κεφάλι. Βέβαια με τόσο χρόνο που παίρνει να γίνει μια δίκη, ποιος τους χρειάζεται τους δικηγόρους και τους δικαστές ε; οποτε τους δικάζεις εσύ συνήθως. Αλλά χτες ρε φιλαράκι δεν άκουσα να βγείς να πεις κανα
"Σε πάρτυ πριν δύο εβδομάδες ο γνωστός δημοσιογράφος Λεύκιππος Ασπρόσκονης έφερε 40 γραμμάρια κόκα και την κάναν όλοι μαζί. Στην παρέα των κοκάκηδων ήταν ο τάδε (λαοφιλής και πετυχημένος σατυρικός ηθοποιός), ο τάδε (τραγουδιστής που κάθε βράδυ γινεται χαμός στο μαγαζί του), ο τάδε (πολιτικος-γιατρός-δικηγόρος) κλπ κλπ. Μετά έκαναν παρτούζα και πήδηξαν τη γυναίκα του Αντρέα Κουφάλογλου, τη Μιμή Τακαταπίνη, που είναι γνωστή θεούσα, υπόδειγμα μάνας κλπ, πήδηξαν τον ίδιο τον Κουφάλογλου (άλλος γνωστός αρχιερέας του πολέμου ενάντια στη διαφθορά και γνωστός καλλιτέχνης-επιστήμων-επιχειρηματίας). Τη σκηνή τράβαγε βίντεο ο μεγάλοδημοσιογράφος Νίκος Ολατασφάζι ενώ του κανε στοματικό έρωτα ο αφεντικός του, από πίσω του η όμορφη μεγαλοδημοσιογράφος γυναίκα του, Όπρα Θελουναγίνου του χωνε εναν πυροσβεστήρα, ενώ αυτή την έπαιρνε ο μολοσσός Μπόμπ. Το κέφι κορυφώθηκε δε, όταν έσκασε δεύτερη παρτίδα κόκας και τη σνιφάραμε όλοι μαζί από τα ανοιχτά σκέλια της Μίκη Ξεκωλιάρας, γνωστού μοντέλου που παρουσιάζεται σε γνωστή εκπομπή φίλου μου. Ο οποίος εκείνη την ώρα έγλειφε βιάγκρα και έκσταση από κάπου που δε μπορώ να σας πω γιατι θα μου κάνει μήνυση το ΕΣΡ"
Όλοι δεν ήξεραν ενα πράμα. Ή μάλλον, όοολοι ήξεραν αλλα ήταν με χαμογελάκια και υποννοούμενα "αχ καλέ άμα ανοίξω εγώ το στοματάκι μου θα κάψω κόσμο". Ανοιξέ το ρε κοπριά της κοινωνίας, να πάει κανας πρεζέμπορος μέσα..
Αλλά για αυτό τους σιχαίνομαι συλλήβδην όλους αυτούς. Γιατί είναι τόσο παράσιτα, που έχουν ξεχάσει τον παρασιτισμό τους. Τον φχαριστιούνται και τον γουστάρουν. Και σε κοροϊδεύουν απο πάνω. Με ειρωνικό χαμόγελο σου λένε ένα "αχ καλέ ξέρω, βιβλίο θα γράψω". Αλλα βιβλίο δε γράφουν. Είναι απασχολημένοι να καλύπτουν τους φίλους τους τους πρεζάκηδες και τους πρεζέμπορους, που τους πιάνουν στα πράσα μέσα στα κοτεράκια τους, και μετά βγαίνουν όοοοολοι αυτοί που καταδικάζουν την πρέζα, να τους καλύψουν και να λένε οτι ήταν τυχαίο.
Έξω από τη χώρα μου ρε σκουλήκια. Βρωμάει ο τόπος από τη λίγδα σας.
Απαιτώ λιγότερη διαφθορά!
Ή έστω, περισσότερες ευκαιρίες να συμμετέχω.. :P
Δε μπορώ να πω,το θέμα είναι πιασάρικο, είναι της μοδός και είναι και χοτ που θα έλεγαν κάποιοι ελληνομαθείς κήνσορες της δημοσιογραφίας. Γιατί έπιασαν κάτι μοντέλα απο δω, κάτι νταβάδες απο κει, κάτι μάνατζερ (κυριολεκτικά μάνατζερ των οπισθίων όμως..), ε σου λέει, εδώ έχει ψωμί, και το παντεσπάνι το βαρεθήκαμε-συγγνώμη κυρία Αντουανέτα μας- .
Οπότε σου λέει, ο έγκριτος ο δημοσιογράφος ο σωστός, πρέπει να είναι μάχιμος. Στις επάλξεις. Να υπερασπίζεται την αλήθεια από το μοναχικό του μετερίζι, ασχέτως αν η πείνα τον θερίζει. Γιατί ως γνωστόν όλοι αυτοί ψιλοπεινάνε κιόλας. Τον βλέπω τον Σωτήρα με αυτά τα χρέπια που φοράει και μου ρχεται να τον καλέσω να τον κεράσω κανα κιλό παϊδάκια να λιγδώσει το αντεράκι του. Αλλά πως θα περάσεις ως παιδί του λαού, έστω και γιαλαντζί, άμα δε φοράς το ίδιο σακάκι 23 χρόνια και 54 ημέρες; Τέλος πάντων δεν ειναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα είναι η υποκριτικής υφής εκπομπή για την υποκρισία σε ένα συνάφι που όλοι μας, εκτός αν έχουμε να βγούμε απο το σπίτι μας από τότε που αποκεφαλίσανε τον Μπρέιβχαρτ, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι : α. Οι περισσότεροι τον λαμβάνουν (δικαίωμά τους, δε λέω, αλλά μη μας το παίζει μετά και Όσιος Ονούφριος). Το κακό είναι οτι τον λαμβάνουν με ανταλλάγματα επαγγελματικής αποκατάστασης, πράγμα για το οποίο αν ήμασταν στην εποχή του Καϊάφα, δε θα είχε μείνει σώβρακο όρθιο χτες στην εκπομπή. Εξεπλάγησαν κιόλας τα αλάνια, και προφανώς δεν το πολυδέχτηκαν.
β.Γίνεται ΤΗΣ ΠΡΕΖΑΣ το κάγκελο. Από απλά χορταρικά μέχρι τις σιχαμερές σκόνες τους, αυτή η ψευτοκοινωνία των νεόπλουτων σελέμπριτι bon-viveur, στραφταλίζει από την κορφή ως τα νύχια με μια ωραία, θελκτική αλλά θανατηφόρα κρυσταλλική λάμψη. Και πάλι, οι περισσότεροι, ναι κάτι είχαν ακούσει μωρέ, σε ένα πάρτυ μια φορά στο εξωτερικό είχαν μυρίσει και χασίς απο μακριά. Ο άλλος ναι γνωρίζει οτι κάτι παίζει αλλά εντάξει μωρέ, δεν είναι τραγικό και δεν συμβαίνει και συχνά. Ο άλλος, έλεγε ξεδιάντροπα, και δε σηκώθηκε κανείς να τον φτύσει κατάμουτρα, ούτε ο ίδιος ο τηλεσωτήρας φυσικά, ότι φίλοι του και γνωστοί του έχαιραν της κάλυψής του και της ψευδομαρτυρίας του σε δικαστήρια κατηγορούμενοι για εμπορία και διακίνηση ναρκωτικών. Το είπε αυτό γελώντας αυτάρεσκα και ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΥΣΤΗΣ δε σηκώθηκε να πει τίποτα. Κανένας δημοσιοσωτήρας δεν εξηνέστη, κανένας δεν έχει τα κότσια να του ρίξει μια κουτουλιά εκεί μέσα και να σηκωθεί να φύγει. Αλλά κύριοι σωτήρες μας, ινστρούχτορες της ηθικής, τιμητές της πραγματικότητάς μας, δικαστές, ένορκοι και δήμιοι, ξέρω.. Ξέεερω. Με τα ναρκωτικάκια δεν παίζεις. Δεν κάνεις αστειάκια. Γιατί αυτοί ούτε πολιτικούς φοβούνται, ούτε αστυνομίες, ούτε δημοσιογραφάρες που ελέγχουν την κοινωνία μας. Αυτοί ούτε θα διαμαρτυρηθούν, ούτε θα πάρουν τηλεφωνάκι να κάνουν καμιά "παρέμβαση" του κώλου στον αέρα. Αυτοί απαντάνε αμέσως με χαντάκι, ρεματιά, ύπτιο 50 μέτρα με τσιμέντο στα πόδια , και τέτοια. Οπότε ας λέει ο πουστόγερας οτι κάλυπτε εμπόρους ναρκωτικών. Ποιος θα τον ακουμπήσει και ποιος θα τον ελέγξει. Άμα είχε κανα αυθαίρετο σε καμιά ρεματιά, ε εκεί θα τον ξεφτιλίζαν. Τώρα που κάλυπτε εμπόρους πρέζας που σκοτώνουν τα παιδάκια του κοσμάκη, ε εντάξει, δεν έγινε και τίποτα ρε αδερφέ.. Ας μην έπαιρναν στο κάτω κάτω και αυτά τα σκασμένα. Και τα κοριτσάκια που θέλουν να γίνουν μοντέλα τι κακό θέλουν; Λεφτά, μια καλή ζωή και έναν πλούσιο γαμπρό που τα κονομάει απο τον πατέρα του. Τι να τους κάνουν τους επιστήμονες, σωστά. Αλλά με τον πλούσιο γαμπρό και τις φωτογραφίσεις, πάει και η κόκα και οι παρτούζες, γιατί εκεί στις καλές κοινωνίες είναι ανοιχτόμυαλοι και προοδευτικοί.
Ήταν τραγικά εκνευριστικό όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου, του και καλά "εγώ τα λέω όλα φάτσα φόρα γιατί είμαι δημοσιογράφος με καλαμπαλίκια". Αλλά ρε φιλαράκι, να ρωτήσω κάτι και εγώ ο απλός, καθημερινός, γυφτοπολίτης του οποίου τα δικαιώματα είναι ανύπαρκτα, ειδικά όσον αφορά τους δημοσιογράφους : Κανα ονοματάκι γιατί δεν είπες; Όχι γιατί συνήθως λες.. Όχι λεεες.. ΚΡΑΖΕΙΣ. Φωνάζεις και κουνάς το δαχτυλάκι σου. Και αλλοίμονο αν πάει κανείς να δικαιολογηθεί. Του παίρνεις το κεφάλι. Βέβαια με τόσο χρόνο που παίρνει να γίνει μια δίκη, ποιος τους χρειάζεται τους δικηγόρους και τους δικαστές ε; οποτε τους δικάζεις εσύ συνήθως. Αλλά χτες ρε φιλαράκι δεν άκουσα να βγείς να πεις κανα
"Σε πάρτυ πριν δύο εβδομάδες ο γνωστός δημοσιογράφος Λεύκιππος Ασπρόσκονης έφερε 40 γραμμάρια κόκα και την κάναν όλοι μαζί. Στην παρέα των κοκάκηδων ήταν ο τάδε (λαοφιλής και πετυχημένος σατυρικός ηθοποιός), ο τάδε (τραγουδιστής που κάθε βράδυ γινεται χαμός στο μαγαζί του), ο τάδε (πολιτικος-γιατρός-δικηγόρος) κλπ κλπ. Μετά έκαναν παρτούζα και πήδηξαν τη γυναίκα του Αντρέα Κουφάλογλου, τη Μιμή Τακαταπίνη, που είναι γνωστή θεούσα, υπόδειγμα μάνας κλπ, πήδηξαν τον ίδιο τον Κουφάλογλου (άλλος γνωστός αρχιερέας του πολέμου ενάντια στη διαφθορά και γνωστός καλλιτέχνης-επιστήμων-επιχειρηματίας). Τη σκηνή τράβαγε βίντεο ο μεγάλοδημοσιογράφος Νίκος Ολατασφάζι ενώ του κανε στοματικό έρωτα ο αφεντικός του, από πίσω του η όμορφη μεγαλοδημοσιογράφος γυναίκα του, Όπρα Θελουναγίνου του χωνε εναν πυροσβεστήρα, ενώ αυτή την έπαιρνε ο μολοσσός Μπόμπ. Το κέφι κορυφώθηκε δε, όταν έσκασε δεύτερη παρτίδα κόκας και τη σνιφάραμε όλοι μαζί από τα ανοιχτά σκέλια της Μίκη Ξεκωλιάρας, γνωστού μοντέλου που παρουσιάζεται σε γνωστή εκπομπή φίλου μου. Ο οποίος εκείνη την ώρα έγλειφε βιάγκρα και έκσταση από κάπου που δε μπορώ να σας πω γιατι θα μου κάνει μήνυση το ΕΣΡ"
Όλοι δεν ήξεραν ενα πράμα. Ή μάλλον, όοολοι ήξεραν αλλα ήταν με χαμογελάκια και υποννοούμενα "αχ καλέ άμα ανοίξω εγώ το στοματάκι μου θα κάψω κόσμο". Ανοιξέ το ρε κοπριά της κοινωνίας, να πάει κανας πρεζέμπορος μέσα..
Αλλά για αυτό τους σιχαίνομαι συλλήβδην όλους αυτούς. Γιατί είναι τόσο παράσιτα, που έχουν ξεχάσει τον παρασιτισμό τους. Τον φχαριστιούνται και τον γουστάρουν. Και σε κοροϊδεύουν απο πάνω. Με ειρωνικό χαμόγελο σου λένε ένα "αχ καλέ ξέρω, βιβλίο θα γράψω". Αλλα βιβλίο δε γράφουν. Είναι απασχολημένοι να καλύπτουν τους φίλους τους τους πρεζάκηδες και τους πρεζέμπορους, που τους πιάνουν στα πράσα μέσα στα κοτεράκια τους, και μετά βγαίνουν όοοοολοι αυτοί που καταδικάζουν την πρέζα, να τους καλύψουν και να λένε οτι ήταν τυχαίο.
Έξω από τη χώρα μου ρε σκουλήκια. Βρωμάει ο τόπος από τη λίγδα σας.
Απαιτώ λιγότερη διαφθορά!
Ή έστω, περισσότερες ευκαιρίες να συμμετέχω.. :P