Γκρίνια

Τελικά έχουμε γίνει τελείως Μπανανία. Η Ουγκάντα μπροστά μας πρέπει να είναι ένας μελλοντικός παράδεισος.
Ζούμε σε μια χώρα που οι ανίκανοι κλαίγονται για μια χιλιοστή ευκαιρία να αποδείξουν την ανικανότητά τους (και τους τη δίνουμε), οι χαζοί γκαρίζουν για το δικαίωμά τους στην άφατη χαζομάρα (και τους αφήνουμε να μας κουμαντάρουν) και οι διεφθαρμένοι έχουν γίνει ελεγκτές και δικαστές της δικής μας τιμιότητας, κρατώντας με το ένα χέρι τους τηλεοπτικούς ζυγούς της Θέμιδας, και με το άλλο ενα μάτσο 500ευρα. Ζούμε σε μια χώρα που ο κόσμος καθημερινά βρωμίζει το μυαλό του με σκουπίδια παντός είδους, αλλά γουστάρει. Ούτε μύγες να ήμασταν, τόση αγάπη για τα σκουπίδια. Σα χάνοι ακούμε τηλεδικαστές, τηλεεκδικητές, τηλεπαπάδες, τηλεσωτήρες και τηλεδικηγόρους να κουνάνε δάχτυλα γεμάτοι έπαρση και ιερή αγανάκτηση. Λαοπλάνοι καθηγητές κοινωνικής ευαισθησίας απο μπρός, απατεώνες, μιζαδόροι, εκβιαστές και ψιλοπρεζάκια απο πίσω.
Σα ζώα βλέπουμε πολιτικάντηδες καριέρας να εκμεταλλεύονται το οικογενειακό τους όνομα για να πάνε μπροστά, ενώ οι περισσότεροι δεν έχουν τα εχέγγυα και την κυβερνητική ικανότητα ούτε για ανθυπομούτσοι σχεδίας με ναυαγούς. Βλέπουμε ψευτοεπαναστάτες να εξαργυρώνουν αισχρά τους τίμιους αγώνες τους στους δρόμους, ψευτοσυνδικαλιστές και ψευτοεργατοπατέρες να κραυγάζουν για να αποζημιωθούν για χρόνια απραγίας και ξυσίματος. Βλέπουμε ψευτοδεξιούς και ψευτοαριστερούς να αρπάζονται σαν τα κοκόρια για το ποιος είναι πιο έλληνας και ποιος αγαπάει τη χώρα του περισσότερο. Βλέπουμε υποψήφιους πρωθυπουργούς να λένε "ε, νταξ κλέψαν και πλούτισαν μερικοι απο μας, αλλά ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ?" και δεν ρίχνουμε καμιά φάπα. Ούτε καν κανά σάπιο λάχανο.
Σα πρεζάκια αράζουμε στους καναπέδες μας και στα πισιά μας και χαζεύουμε έναν κόσμο που στην τελική όσο και να μας αφυπνίσει, πάλι χαζοί θα παραμείνουμε. Γιατί ο εφησυχασμός είναι πιο εύκολος και λιγότερο επώδυνος απο την πνευματική προσπάθεια. Γιατί ευκολότερα κλείνεις τα ματάκια σου και κοιμάσαι. Είναι πιο άνετο. Και στο κάτω κάτω, είναι πολύ πιο γαμάτο να κοιτάξεις τον εαυτό σου παρά όλους τους γύρω. Δε λέω για καμιά επανάσταση, γιατί δεν είμαστε για τέτοια. Απλα ρε να ξυπνήσουμε λίιιιγο. Να είμαστε λίγο περισσότερο ενεργοί. Δε χρειάζεται να πάρουμε κανα τουφέκι, να ζωστούμε φυσεκλίκια και να το παίξουμε Δημήτρης Παπαμιχαήλ στον Παπαφλέσσα. Λίγο να νοιαστούμε για το περιβάλλον μας, την κοινωνία μας, τον δίπλα.
Το κακό με τη γενιά μας είναι ότι πλέον οι περισσότεροι πιστεύουμε οτι είναι αργά. Οτι δε γίνεται να κάνουμε και τίποτα. Και επιπλέον έχουμε οι περισσότεροι (εκτός από αυτούς τους τυχερούς που δουλεύουν λιγο απο χόμπι επειδή ο μπαμπάς δεν ξέρει τι έχει, και το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι αν το ψυγείο θα είναι 33 ή 35 κυβικών ποδών) καθημερινά και συνεχή ζόρια, τα οποία μας αποσπούν απο επαναστάσεις. Όχι γιατί δε νοιαζόμαστε, αλλά γιατί δεν προλαβαίνουμε πια. Και γιατί γίναμε όλοι καριερίστες. Βασικά ναι, άμα παίρνω 3 χιλιαρικάκια το μήνα, δε χέστηκα κιόλας για να αλλάξω και πολλά, είναι στάνταρ αυτό. Αλλά ρε γαμώτο μερικές στιγμές σε πιάνουν τύψεις, είτε βγάζεις είτε δε βγάζεις.
Βασικά, βαρέθηκα πια να ζητωκραυγάζουμε τους ανίκανους, τους κομπλεξικούς, τους μέτριους, τους απατεώνες και τους φανφαρόνους. Τουλάχιστον ΑΥΤΟΥΣ πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τους κάνουμε πέρα..
5 Νοεμβρίου ε.....