Όχι άλλα πιάνα!

Το ξέρω πως έχω γίνει γκρινιάρης. Το αναγνωρίζω. Το ξέρω πως αποπνέω μια αύρα παραίτησης, πνευματικής ραστώνης, σεξουαλικής αποχαύνωσης και Joop summer. Αλλά ρε γαμώτο, όταν ο κόσμος σου συμπεριφέρεται όπως στο Κογιότ, τι να κάνεις δηλαδή; Έχω την αίσθηση, ενίοτε και με αποδείξεις, πως ό,τι και να κάνω, θα σκάσει στο ξεράδι μου ένα πιάνο από το πουθενά. Κάτσε ρε φιλαράκι, μισό λεπτό, ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΙΑΝΟ! Ναι εντάξει, μπορεί να μη σκάει ακριβώς πάνω μου, αλλά όποιος λογικός αναγνώστης αυτού του blog (χμμ..αρχίσαμε τις μαλακίες), μου πει οτι αντέχει ψυχολογικά το να του πέφτουν πιάνα στα 10 εκατοστά δις καθημερινώς, κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον Longines και τον τίτλο του Μίστερ Ψυχραιμία όλων των εποχών.
Θα μου πείτε τώρα τι έγινε πάλι και νιαουρίζω. Ε τι να γίνει, έπρεπε να έρθω απο Πάτρα Αθήνα γιατί αύριο έχω θεραπεία για τη δισκοπάθεια. Ο καιρός δε βοήθαγε, αλλά οκ, περίμενα ένα παράθυρο καλοκαιρίας και την έκανα. Πρώτη κακή ένδειξη : Με το που βάζω το κλειδί στη μίζα και βγαίνω από το πάρκινγκ, τσουφ, σκάει η πρώτη τουφεκιά. Ο σωστός γκαντέμης όμως δεν ανησυχεί. Προχωράει. Μέχρι να φτάσω στο Αίγιο, γινόταν της Ποπέας. Πήγαινα με 60-70 με το ζόρι και δεν έβλεπα την τύφλα μου. Και περνώντας το Αίγιο, εκεί μετά την ανηφορική στροφή, και ευτυχώς ενώ είμαι για λίγο μόνος στο δρόμο, πάει το αυτοκίνητο. Αλλού εγώ, αλλού το μπρός, αλλού το πίσω, για αλλού ξεκινήσαμε αγάπη μου και αλλού ο κόσμος πήγε. Ρε που πας; Τίποτα το Πλουριελάκι. Ντεραπάρισε κανονικότατα και παραλίγο να βρεθώ με τον κώλο να κοιτάει στη λάθος πλευρά. Χαμπάρι δεν πήρα πως, γιατί και εάν. Πήγαινα νομιζω με 65 εκείνη την ώρα αλλά φαίνεται έπεσα σε κάποιο ελαφρό στρωματάκι νερού σε καμιά ψιλογούβα και τσίου. Πρώτο πιάνο για σήμερα. Το δεύτερο πιάνο έσκασε λίγο πρίν το Κιάτο που ένας παππούς περίπου μισόν αιώνα πρίν τη χιλιετηρίδα ήταν αριστερά και αποφάσισε ξαφνικά πως εγώ που ήμουν στη μεσαία λωρίδα ήμουν απειλή για το χριστιανισμό και την ορθοδοξία και αποφάσισε να με εμβολίσει. Ευτυχώς επειδή είμαι υποψιασμένος πέραν του δέοντος πλέον και προσέχω ακομα και τη σκιά μου, τον απέφυγα. Ελπίζω να έφτασε σπίτι του γιατί έτσι όπως οδήγαγε, δεν το κόβω πιθανό. Το κορυφαίο όμως ήταν το τρίτο πιάνο, το οποίο είναι και ελαφρώς σουρρεαλιστικό. Κεραυνός κύριοι. Μάλιστα κεραυνός. Μπαίνω Αττική οδό, και ρίχνει τις κάλτσες του. (Γύρω στις 3:30 το μεσημέρι ήταν αυτό, όχι για να μην πεί και κανείς οτι λέω και πίπες). Ο τόπος τίγκα στα Cb (Cb είναι τα σύννεφα της καταιγίδας, αυτά που φέρνουν και κεραυνούς κλπ..Κάτι σαν το Δία, αλλά με επιστημονικό όνομα), πρέπει να ρίχνει κεραυνιλίκι απο Ελευσίνα μέχρι Αιγάλεω και περιφερειακα της Αττικής οδού. Κατουριέμαι ασύστολα και κάνω πιτ στοπ εκεί στην ΕΚΟ. Βγαίνω απο το αυτοκίνητο ε και σκάει ο κεραυνός παραδίπλα. Για να μη λέω και παραμύθια, δεν έσκασε και στα 5 μέτρα, αλλά πάνω απο 200-300 δεν ήταν. Αισθάνομαι τυχερός που εκείνη τη στιγμή δε λέρωσα το μποξεράκι μου, και τρομοκρατημένος ταυτόχρονα.
Σε προβλήματα μαθηματικών και φυσικής, υπάρχουν οι έννοιες της πηγής και της καταβόθρας. Στην Ελλάδα είναι γνωστή η πηγή της γκαντεμιάς (Μην πεί κανείς το όνομά του! Ας τον λέμε Σόρον, έτσι για αλλαγή). Έχω την πεποίθηση ότι γύρω στις 4-5 Σεπτεμβρίου πέθανε η παλιά καταβόθρα γκαντεμιάς, ή παραιτήθηκε, ή τέλος πάντων έπρεπε να αλλάξει η καταβόθρα και για κάποιο λόγο πήρα εγώ τη δουλειά. Για αυτό ίσως από τις 6 Σεπτέμβρη σκάνε δίπλα μου συνεχώς πιάνα. Καλά, το πρώτο έσκασε πάνω μου, αλλά λέμε τώρα.
Αν συνεχίσουμε έτσι φοβάμαι πως πρωτοχρονιά ή θα δώ απο κανα νοσοκομειακό δωμάτιο ή από το εσωτερικό κανενός ψυγείου. Άκου κεραυνός. ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΠΙΑΝΑ ΡΕ!