Δεν έχω φωνή....

Δεν είναι κατάσταση αυτή, τα έχω πάρει. Ασχολούμαι με τη μουσική από 7 χρονών. Έχω 10 χρόνια κλασσικής κιθάρας στην πλάτη και άλλα τόσα από τότε που γρατζουνάω και μια ηλεκτρική και την κλασσική όποτε μου καπνίσει. (Καλά προφανώς έχω "σκουριάσει" ασύστολα, αλλά το Asturias -οσο το θυμάμαι- το παίζω σε διπλάσια ταχύτητα ακομα,και το 3ο πρελούδιο του Villa Lobos το λιανίζω. Προφανώς και το Recuerdos de l'Alhambra δεν το βγάζω με τιποτα πλέον..τεσπα) Άλλο είναι το θέμα. Ποτέ μου δεν είχα φωνή. Κάποτε, γύρω στα 15-16 που η κιθάρα στην παρέα ήταν α. καλή φάση για ωραία βραδάκια με μπυρίτσες και αραλίκι β. -μην κρυβόμαστε κιόλας- ακόμα καλύτερη φάση για να ρίξεις κάποια συμμαθήτρια ή καμιά πιο πιτσιρίκα (από τότε το είχα το κολλημα με τις μικρές..) ε, είπα και εγώ να αρχίσω εκτός από τα κλασσικά να μαθαίνω και τίποτα τραγουδάκια.. Και κάθισα και έμαθα αρκετό πράμα. Σιγά, τι ήταν να γρατζουνάς τρείς συγχορδίες, άντε να κάνεις και κανά αρπέτζιο και να τραγουδάς.. Ναι αμέ, πως. Ευτυχώς την πρώτη φορά που άνοιξα το στόμα μου να τραγουδήσω ήμουν μόνος μου. ΦΡΙΚΗ. Πανωλεθρία. Το θυμάμαι σαν τώρα, είχα πάει να παίξω Κατσιμιχαίους (τους θυμάστε? :P) το "Υπόγειο". (Καταπληκτικό κομμάτι). Φαντασιωνόμουν την ώρα και τη στιγμή που θα τραγούδαγα το "έχεις ένα χαμόγελο από μαργαριτάρια" και θα κοίταγα με νόημα το τότε αντικείμενο του πόθου μου. Χμμ..μπα..δεν έπαιξε ποτέ αυτή η σκηνή. Έμεινε στα πεταμένα σενάρια. Παρ'όλα αυτά δεν πτοήθηκα . Συνέχισα να μαθαίνω τραγουδάκια (ζούσε τότε ακόμα ο δάσκαλός μου -άλλη ιστορία αυτή,για αυτό παράτησα κάποια χρόνια την κιθάρα,επειδή μας άφησε-) και είχα ένα αξιόλογο ρεπερτόριο κάποτε, από ρεμπέτικα,ψιλοέντεχνα,τότε δεν είχα σιχαθεί ακόμα τον Σιδηρόπουλο και ήξερα καναδυό,Ξυλούρη είχα μάθει, μεχρι και IDOLS και τέτοια.Πλήρες πρόγραμμα. Ε και στην πρώτη ευκαιρία, όταν μου πρωτοείπανε το "φέρε ρε την κιθάρα να παίξουμε και κανα τραγούδι", εγώ την έφερα. Και άρχισα να παίζω. "Τραγουδάτε ρε παιδιά".. Μούγκα. "Ρε μου είπατε να παίξω όχι να τραγουδήσω, ας τραγουδήσει κάποιος απο σας". Μούγκα. "Ρε εγώ δεν τραγουδάω, δεν μπορώ να τραγουδάω και να παίζω (καλή δικαιολογία)". Μούγκα εις την τρίτη. Ε άει σιχτίρ, είπαμε ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΩ. Δεν έχω φωνή. Και από τότε σταμάτησα να μαθαίνω τραγούδια. Μετά με την ηλεκτρική ήταν αλλιώς. Όταν φτιάξαμε το συγκρότημα (στην πρώτη Λυκείου, κράτησε μέχρι την τρίτη), ήμασταν ένα μείγμα από πανκογκοθικο μεταλ με κλασσικές επιρροές. Και εγώ και ο πληκτράς είχαμε χρόνια κλασσικής στην πλάτη μας και τις πετάγαμε τις πενιές μας στα κομμάτια. Τεσπα, εκεί γκαρίζαμε. Πραγματικά γκαρίζαμε. Πετάγαμε και ένα echo στο μικρόφωνο και έστρωνε λίγο η παραφωνία. Αλλά έτσι και αλλιώς του γκαρίσματος ήμασταν. Να με δείτε εμένα να κοπανάω χορδές σε ρυθμούς χμμ.. ramones θα έλεγα.. και να ξελαρυγγιάζομαι στην μεγάλη επιτυχία μας (την είχαμε ακούσει αποκλειστικά και μόνο τα 3 μέλη του συγκροτήματος και η γκόμενα του πληκτρά,οι άλλοι ήμασταν με το $@$!$! στο χέρι τότε) "Αν σε άγγιξε ποτέ σου κανείς" και να ανατριχιάσετε από τη συγκίνηση.. Και μετά τα χρόνια πέρασαν. Έφυγα εγώ για πανεπιστήμιο, ο πληκτράς είναι πλέον επαγγελματίας μουσικός με 18 πτυχία φούγκας,ενορχήστρωσης,πιάνου και ό,τι άλλο ναναι και παίζει παπάδες και παπαδιές μαζί. Ο ντράμερ δεν ξέρω τι κάνει ,τον έχω χάσει. Και εγώ αποφάσισα μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα να ξαναπιάσω τις κιθάρες μου τώρα που έχω χρονο. Και τις ξανάπιασα. Μελετάω μια-μιάμιση ώρα την ημέρα περίπου. Υπολογίζω πως θα είμαι σε πληρη επανένταξη σε κανα 2μηνο. Αλλά εξακολουθώ να μην έχω φωνή. Πρέπει να είναι κολλημένη σε ένα μι μινόρε και να μην αλλάζει με τίποτις. Χτες, έτσι για να χαλαρώσω λιγο γιατι προσπαθούσα ένα σόλο καμια ώρα και μυο ειχαν κοπεί τα δάχτυλα (δεν έχω κάνει κάλους ακομα), είπα να παίξω καμια γρατζουνάδα. Οποτε άρχισα να βαράω το boulevard of broken dreams. Ε και άνοιξα το στόμα μου. Ωρέ τι το θελα. Με έπιασαν τα γέλια αυτομάτως. Έλιωσα στο γέλιο λέμε. Γαμώτο, δεν έχω φωνή.Καθόλου. Μόνο για να ψιθυρίζω μπάσα σε τίποτα γκοθίλες.. ρε πως θα θελα να είχα λίγο καλύτερη φωνή.. ασχετο υ.γ : Τα χτεσινοβραδυνα λουκάνικα (στα κάρβουνα..μαζι με ένα μύριο αλλα πραματα) είχαν ΠΟΛΥ σκορδο..μα ΠΑΡΑ πολύ!