Τα ανωδυνα ημερολογια: χω

Έχετε όλοι νοιώσει αυτή την αίσθηση αηδίας, απογοήτευσης και πληγωμένης αλαζονείας, όταν η ερημική και πεντακάθαρη παραλία που ξέρετε γίνεται τρέντυ και σκάει μύτη όλη η πλέμπα. Όταν το απόμερο ροκάδικο με τις παγωμένες μπύρες που έπαιζε γαμώ τις μουσικές το ανακαλύπτουν όλοι οι "άμα φορέσω μαύρη μπλούζα έγινα ροκάς - ροκ φράϊντεϊ γιέεα" και σου ξενερώνουν τη ζωή παραγγέλνοντας emo-χαζομάρες και γκρινιάζουν όταν παίζει Ramones και Last Drive. Όταν "μαθαίνεται" το επικό κουτούκι με τον καραλίγδα ταβερνιάρη που σέρβιρε μπόμπα τυροκαυτερή και πανσέτα-κάρβουνο τίγκα στο πιπέρι, με αποτέλεσμα να σκάνε όλα τα φρόκαλα και να ζητάνε την πανσέτα bleu και σαλάτα ρόκα παρμεζάνα. Η ρόκα παρμεζάνα για τα κουτούκια είναι το αντίστοιχο της βουβωνικής πανώλους για την Ευρώπη του 14ου αιώνα (ή 13ου; δε θυμάμαι ακριβώς). Όλες αυτές οι "ανακαλύψεις" από το πόπολο, το αμύητο, ναι μεν σε ευχαριστούν ως ένα σημείο,επειδή επιτέλους ασχολούνται με κάτι ενδιαφέρον (κατά την άποψή σου, που προφανώς είναι σωστή επειδή είσαι εσύ), αλλά από την άλλη όταν σκάει πολύς κόσμος, το "ωραίο" αραιώνει επικίνδυνα. Στην περίπτωση της παραλίας με καρπουζόφλουδες και μπεϊμπιλίνα, στην περίπτωση του μπαρακίου με κατσιφλωριές και στην περίπτωση του κουτουκίου με ρόκα παρμεζάνα. Για αυτό και ξενερώνεις ασύστολα. Μπορεί να μη σου "ανήκουν" όλα αυτά, αλλά τα προτιμούσες στην πρώτη τους μορφή, χωρίς τις επιμολύνσεις που τα αραιώνουν και τα κάνουν πιο λάϊτ και "να ικανοποιήσουμε όλα τα γούστα" από καφέ στο γνωστό μαγαζί.

Έτσι αισθάνομαι τώρα με τους βρυκόλακες. Δεχόμεθα επίθεση πανταχώθεν αδέρφια. Πάνε οι εποχές που έλεγες ότι διαβάζεις νουβέλες Ravenloft, Vampire:The Masquerade ή ήξερες το "Vampyre"του Polidori και το Vathek του Beckford και ο κόσμος σε κοίταγε περίεργα. Έβλεπαν στη βιβλιοθήκη σου το Dracula και το I,Strahd και ψιλοτρομάζανε με τα "δρακουλιάρικα". "Δεν καταλαβαίνω τί τους βρίσκειιιιιις" σου λέγανε με τις χαζές ξανθές φωνές τους και συ χαμογελούσες αυτάρεσκα και απάνταγες κάτι του τύπου "μου αρέσει η περιγραφή του ρέοντος αίματος από λαιμούς παρθένων ". Εκεί οκ, τρόμαζαν λίγο, ανάλογα με το INT που είχανε. (άμα έχεις INT 5, έχεις κγμ τους αρνητικούς modifiers στα intelligence checks - οκ σταματάω με το ADND..)
Tώρα όμως τα βαμπίρια έγιναν μόδα, να ναι καλά το Άγιο Χόλυγουντ. Ναι αλλά επειδή ο στόχος είναι κυρίως τα "νεανικά" κοινά (όχι μόνο στην ηλικία, αλλά και στην εγκεφαλική λειτουργία), δεν είναι δυνατόν τα βαμπίρια να τα αφήσουν όπως ήταν.. Άμα τα παρουσιάσουν ως "κακά παιδάκια" θα επαναστατήσουν τα ευγενικά αισθήματα των απανταχού κορασίδων που γαλουχήθηκαν με την Πολυάννα και τη Μαίρη Πόπινς. Και ναι γνωρίζω πολύ καλά πως το Dracula είναι σε πρώτη ανάγνωση είναι μια ιστορία αγάπης με ήρωα μια ταλαιπωρημένη ψυχή που αναγκάστηκε κλπ κλπ κλπ, αλλά αυτό δεν εμποδίζει το μακαρίτη το Vlad να σκίζει λαρύγγια όποτε πεινάει, να κάνει σκλάβους όσους γουστάρει και γενικότερα, πως να το πω ευγενικά, να μην ταιριάζει στα συμπεριφορικά πρότυπα της βικτωριανής ηθικής της πλειοψηφίας των σύχγρονων -ναι σύγχρονων- νεόκοπων οπαδών των βαμπιρίων. Ο τύπος έγινε κτήνος και διέρρηξε εις τα δύο την τρυφερά αθώα κορασίδα φίλη της Μίνας Χάρκερ (καλό ξεκωλάκι και αυτή, τα ξέρουμε δα τα αίσχη της). Σιγά μη δίσταζε.
Ναι αλλά τώρα ζούμε σε πολύ πιο πολιτικαλι κορρέκτ εποχή και πρέπει ακόμα και οι βρυκόλακες να είναι λάϊτ και καλοσυνάτοι, ευγενείς, ιπποτικοί, ανιδιοτελείς και παρθένοι. Εδώ η άλλη τον έκανε το βρυκόλακα να στραφταλίζει στον ήλιο και να τρώει σαλάτες αντί για λαιμουδάκια.

Και τα χάπατα ακόμα τσιρίζουν. Από αναφορές που έχω έμαθα ότι αντί να της σκίσει τα ρούχα και να την πάρει αγρίως και ποικοιλοτρόπως κάνοντας το δέρμα της σουρωτήρι για μακαρόνια, περίμενε να την παντρευτεί λέει και κάτι τέτοια. Ρε που πάμε ρε; Εκτός από στραφταλίζοντα τον κάναμε τον βρυκόλακα και πιστό στα χριστιανικά ήθη και έθιμα; Στο επόμενο τι θα του κάνεις δηλαδή; Πάστορα στον Όσιο Βαμπίριο τον παλουκοαρπάχτη; Να μου πεις αφού αστράφτει κιόλας μπορείς να τον κάνεις και καπελάκι για τον παπούστη.

Και τρέεεεχουν από πίσω τα μουρλά. Όλων των ηλικιών. Κούκλος ο πως-τον-λένε. Είναι αδύνατος, ψηλός, ρομαντικός, αγαπησιάρης και αστράφτει και στον ήλιο. Γιατί ΈΤΣΙ ξεχωρίζουν οι βρυκόλακες μαδερφάκερ. Φαντάζομαι στον κόσμο αυτό που έχει δημιουργήσει αυτή η άκυρη, πιο παλιά τους κρεμάγαν ανάποδα και τους κάναν πολυελαίους. Ή τους γδέρναν και τους κάναν τσαντάκια για τη γιαγιά της Πάρις Χίλτον.
Ο ορίτζιναλ είχε χόμπι το παλούκωμα εισβολέων, το τένις με ξεριζωμένα τσιμπιρδόνια πολεμιστών και τα ολονύχτια όργια με κλώνους της Μπελλούτσι. Ο άλλος τι χόμπι να χει; Φαντάζομαι το γέμισμα λούτρινων αρκουδακίων, το πλέξιμο σεμεδακίων και τις ατελείωτες βόλτες στην παραλία το ηλιοβασίλεμα με τσίτα τα γκάζια George Michael στο εμπιτθριόφωνο
Και να ταν μόνο αυτός; έχουμε πήξει στα βιβλία και τις σειρές/ταινίες που έχουν ως θέμα τον απαγορευμένο έρωτα μιας κορασίδος με ένα βρυκόλακα. Ξεκινώντας από την πιο χυδαία εφαρμογή του (που περιγράφεται παραπάνω) και φτάνοντας μέχρι πιο νορμαλ απεικονίσεις των βρυκολάκων, με σεξ, βία, φόνο και αίμα. Αλλά πάλι. ΌΧΙ άλλοι απαγορευμένοι έρωτες.
Όχι άλλο "καλός βρυκόλακας/κακός βρυκόλακας που τσακώνονται για τα ροδαλά οπίσθια του χ ξεκωλακίου". Όχι άλλοι βρυκόλακες που περπατάνε και γυαλίζουν, που πίνουν τσάϊ και μετά μαλόξ γιατί τους κάνει βαβά το στομαχάκι, κλαίγοντας και αναστενάζοντας πίσω από παράθυρα που βλέπουν στη βροχή, γιατί η καλή τους δε χώνεψε καλά τα σπαράγγια το μεσημέρι και αισθάνονται υπεύθυνοι.
Θέλω τους βρυκόλακες όπως ήταν πριν την επιδρομή των 8χρονων: Σκοτεινοί, κακοί, μοχθηροί, βίαιοι και παρίες. Όχι ποπσταρς με μάνατζερς και r&b πάρτυ.

ΣΕΞ ΚΑΙ ΒΙΑ ΞΑΝΑ ΣΤΑ ΜΑΥΣΩΛΕΙΑ!!

ΕΞΩ ΟΙ ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ!!

ΔΕ ΘΑ ΣΤΡΑΦΤΑΛΙΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΜΑΚΙΓΙΕΡ!!