ΟΚ ήρθε η ώρα της χιπστεράτσας που είπαμε στο προηγούμενο.
Για όσους δεν με παρακολουθούν -κάκιστα- είπαμε πως
χιπστεράτσα = δική μου λέξη = χίπστερ+κυράτσα.
Είναι σχεδόν εντελώς περίπου το μοντέρνο αντίστοιχο του 70ρη
θείου στα πασχαλινά τραπέζια που λέει όλο χαρά "εγώ θα πα να κάτσω με τη
νεολαία"; ε στη χίπστερ έκδοσή της.
Πώς μου ρθε τώρα αυτή; Ε είχαμε επεισόδιο τις προάλλες.
Μας είχαν καλέσει που λέτε στην εκδήλωση μιας πολύ καλής
φίλης που έχει μια επιχείρηση και την παλεύει και την τρέχει. Ήθελε να
γιορτάσει που λέτε τα γενέθλια τση επιχειρήσεως στο κουρμπέτι οπότε αντί να
κρατήσει κανα φράγκο στην τσέπη της να το φάει με τον σύζυξ της, θεώρησε ως
καλή ιδέα να ταϊσει και να ποτίσει ένα τσούρμο μουσκαρομούσκαρα για να χαρούμε
όλοι μαζί. Φυσικά αυτά τα επιχειρηματικά αζμπέτα έχουν και ως σκοπό ενίσχυση
και επιβεβαίωση συνεργασιών κλπ και καλά κάνουν, μια δουλειά μόνητς κάνει η
γυναίκα, θέλει και πάμπλικ ριλέσιο το πράμα, πώς να το κάνουμε; Φυσικά δεν ήταν
το πρόβλημα αυτό.
Κάποια φάση είχαμε μείνει λίγα ατομάκια οπότε έγιναν και οι
συστάσεις. "Απο δω η τάδε που χει το τάδε μαγαζί", εν χορώ όπως στο
δημοτικό "γεια σου τάδεεεεεε, καλώς ήρθες στην παρέα μααας" , οκ όχι
έτσι αλλά περίπου. "Από δω ο τάδε που ναι καλός φίλος και γεωπόνος και μας
τιμά", "από δω οι φίλοι που ναι μηχανικοί κλπ" κλπ. Μια χαρά
μέχρι εδώ;
Ε.. "Από δω ο Εστάριαν που ναι μαθηματικός" .
Οπότε πετάγεται η χιπστεράτσα, φορώντας το απαραίτητο αρτιστίκ φουλάρι,
σκισμένο τζιν και ολσταρ, κάνει το περίφημο σήμα του θανάτου στις ρωμαϊκές
αρένες, ξεστομίζει ένα μεγαλοπρεπές "μπόοοοοοριιιινγκ" γελάσαμε όλοι,
μαζί και εγώ και αυτό ήταν.
Τώρα ο τακτικός και παλαιός αναγνώστης που με γνωρίζει καλά
-νομίζει- θα είναι σίγουρος πως η συνέχεια περιλαμβάνει το λεκτικό αντίστοιχο
του θανάτου δια ανασκαλοπισμού, πυράς και άλλων μεσαιωνικών βασανιστηρίων για
τη χιπστεράτσα.
Και όμως όχι.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί εγώ, όσο κάφρος και αν είμαι ρε μαλάκα μου, έχω τις
ελάχιστες κοινωνικές δεξιότητες για να καταλάβω πως ήμουν καλεσμένος σε μια
εκδήλωση στην οποία μια καλή φίλη ήθελε να προωθήσει την επιχείρησή της και όχι
απλά να μας ταϊσει γαμάτα κρεατοπιτάκια. Σε αντίθεση με την χιπστεροντυμένη
μπαλότσα, αντιπρόσωπο μιας δήθεν κουλτουρο-ούρμπαν-εστέτ του κώλου, κρατήθηκα
και δεν προσέβαλλα κανέναν άγνωστο σε μένα τύπο εκεί μέσα, από σεβασμό στην
κακομοίρα τη γυναίκα που με κάλεσε.
Ντισκλέϊμερ :
(Αγαπητή φίλη και εκλεκτή συνδαιτημόνα μου σε ουκ ολίγες εξόδους. Ξέρω
πως δε θα παρεξηγηθείς γιατί δεν είναι και αδερφή σου, αλλα αν είναι να παρεξηγηθείς,
σταμάτα να διαβάζεις εδώ, γιατί από δω και κάτω θα χειροτερέψει).
Βέβαια αυτή η αντίδραση εξωτερικευμένη ή όχι, είναι
ιδιαίτερα συνηθισμένη και δε θα πρεπε να με ενοχλεί πλέον. Ειδικά από τυπάκια
που ασχολούνται με "δημιουργικά" επαγγέλματα όπως το
"μαμά-μπλόγκερ" και το "πουλάω ακριβά πιατάκια για παιδικά
πάρτυ". Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι.. Αυτό που με ενοχλεί πολύ είναι κυρίως
πάνω μου. Που με έχει πιάσει μια ενοχή και μια απαλεψιά του στυλ "άσε την
κάθε μαλάκο να λέει, δώσε τόπο στην οργή και μην απαντάς" με αποτέλεσμα
όλα αυτά τα τσουτσέκια να καβαλάνε καλάμια και να μας πρήζουν τα αρχίδια, με
τρελλή αγένεια, ενώ ταυτόχρονα διατηρούν τον τίτλο της γλυκούλας, ενώ εγώ
διατηρώ τον τίτλο του ημίτρελλου κάφρου.
Βγήκε η κυράτσα που κάνει κλασσικά "μάρκετινγκ-δημόσιες
σχέσεις-σχεδίαση πάρτυ"και δηλώνει ως επάγγελμα
"μαμά-μπλόγκερ" να με κράξει
ενώ δε με ξέρει μόνο και μόνο επειδή "αχ εγώ μικρή δεν τα καταλάβαινα τα
μαθηματικά και τους σιχαίνομαι τους μαθηματικούς".
Όταν εγώ λέω ότι σιχαίνομαι τις προεμμηνοπαυσικές νεομπουρζουα βλαμμένες που πουλάνε
πλαστικά ποτήρια και έχουν ύφος οτι κάνουν δωρεάν εγχειρήσεις εγκεφάλου σε
άπορα παιδάκια, είμαι κακός και γενικεύω.
Μετά άνοιξε το στόμα της να μιλήσει για κάτι άλλο και σε 5
προτάσεις είπε 38 φορές τη λέξη "δημιουργικός" και τα συναφή παράγωγά
της. Πήγαν να μου βγουν τα κρεατοπιτάκια ρουκετοβόλο από τα αυτιά. Και εκεί
δένει το γλυκό. Συγκλίνει η ακολουθία, όπως θα λέγαμε και μεις οι μαλάκες, οι
άχρηστοι, οι καθόλου δημιουργικοί μαθηματικοί. Τους έχω σιχαθεί τους
δημιουργικούς ανθρώπους τελευταία. Γιατί περιχαρακώνουν τη δημιουργία και μόνο
ό,τι κάνουν εκείνοι το θεωρούν δημιουργικό. Και φυσικά κάνουν κάτι
"καλλιτεχνικό". Αν δημιουργείς εσύ κάτι άλλο, φτύνοντας -πνευματικό
έστω ρε μαλάκα- αίμα για χρόνια, δε μετράει. Πρέπει μόνο να ζωγραφίζεις, να
φτιάχνεις κεραμικά, σκουλαρίκια, πολύχρωμα μπαλόνια, χορδές για μπαλαλάϊκα,
χρωματιστά αυγά και τέτοια. Η χιπστεράτσα δε νογάει από πολλά πράγματα, απλά
νομίζει ότι νογάει επειδή η ενασχόλησή της είναι "καλλιτεχνική-δημιουργική"
οι άλλοι όλοι είστε για τομπούτσο. Ειδικά αν είστε κάτι δύσκολο και
ακαταλαβίστικο, όπως θετικοί επιστήμονες. "Γιατί έλα σε παρακαλώ τι να μας
κλάσετε, τι ακριβώς κάνετε δηλαδή; παιδεύετε παιδάκια στο σχολείο". Μέχρι
εκεί φτάνει. Και όχι, δε θέλω να κάτσω να τους εξηγήσω τι κάνω. Αυτοί που
γαμωενδιαφέρονται να γαμωμάθουν τι γαμωκάνω γαμωρωτάνε. Και δεν είναι
γαμωυποχρεωμένοι να τους γαμωαρέσει. Αλλά κανένας σοβαρός άνθρωπος μέχρι τώρα
δεν αντέδρασε με "μποοοοριιιινγκ". Οι συμμαθήτριές μας στο σχολείο
που μας κορόϊδευαν επειδή δε γράφαμε το "και" λάθος, που είχαν
πράσινες τζιν τσάντες γραμμένες με μαρκαδόρους (ΠΥΞ ΛΑΞ, ΟΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΠΑΝΕ
ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΙΣΟ) (<==επίτηδες το γραψα έτσι ρε βόϊδι) , που θεωρούσαν μεγάλη
μαγκιά το οτι κάπνιζαν κρυφά, μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν, το ριξαν στον Κοέλιο και
τη "δημιουργικότητα", έγιναν μαμαδομπλόγκερζ και εξακολουθούν να καταλαβαίνουν τόσα όσα το 1995 που πήγαμε πενταήμερη. (Ναι είμαι και μπάρμπας, θές να
τα φάμε τα μουστάκια μας και για αυτό τώρα;). Μόνο για να φαρμακώνουν πολύχρωμα κάπκεικς συζητώντας για το πόσο πολύ έχεσε ο Μικρός Αρμάνδος-Σιγφρίδος-Περσέας τις ούλτρα οικολογικές πάνες από λιναροσπορο και χασισοβλάσταρα είναι.
Τώρα θα μου πεις, και συ "ναι ρε Εσταρινάκη αλλά αυτό
το είστε όλοι γιατομπούτσο είναι περιπου η δική σου αντίληψη για όλο το
σύμπαν". Ναι αλλά εγώ είμαι μισάνθρωπος και μονόχνωτος. Αυτή είναι
γλυκούλα, ευγενική και γλυκομίλητη. Θεωρητικά.
Και θα σε ρωτήσω ειλικρινά. Στο συγκεκριμένο σκηνικό ήμουν
εγώ ο μαλάκας; Πάλι;
Ναι ήμουν, για άλλο λόγο.
Γιατί δεν απάντησα.
Αλλά τελευταία φορά. Την επόμενη φορά θα απαντήσω.
Να κάτι τέτοια λέω και μετά δε θα με ξανακαλέσουν να φάω κρεατοπιτάκια.
