Η παράδοση, η Καλομοίρα και οι ρακές

Είδατε το θέμα των πανελληνίωνε στην έκθεση; Για όσους δεν πήρατε χαμπάρι ενημερώνω ότι ήταν στα πλαίσια του "Ως μαθητής καλείστε σε μια εκδήλωση του δήμου σας, να εκφωνήσετε ένα λόγο για την παράδοση. Σε αυτό το λόγο αναφέρετε τις αιτίες για τις οποίες έχουν απομακρυνθεί οι νέοι από την παράδοση και μεθόδους αντιμετώπισης κλπ κλπ".
Έχω την εντύπωση πως αυτοί που έβγαλαν το θέμα ζουν στον Μπετελγέζ 7. Όχι πως έχω κάτι εναντίον του Μπετελγέζ 7 (και να με συγχωρήσουν οι κάτοικοι του Μπετελγέζ 3, αλλά στον 7 φτιάχνουν εξαιρετική Pangalactic Gargleblaster και έχει πιο ωραία κουρίτσα), αλλά αγαπητοί κύριοι εξεταστές, δεν έχετε πάρει χαμπάρι; Αντιρρησεις που έχω επί του θέματος, το οποίο ανήκει ως διατύπωση στη σφαίρα της επιστημονικής εφαντασίας :
Καλείται μαθητής, να γράψει λόγο για την παράδοση; Σε εκδήλωση Δήμου; Ορίστε; Κατ'αρχήν δεν νομίζω ότι υπάρχει δήμαρχος αρκούντως βλαξ (αν και έχω μερικές περιπτώσεις στο μυαλό μου) που να καλέσει μαθητή για τέτοιο πράμα. Θα προτιμήσει την κλασσική και δοκιμασμένη περίπτωση της 85αρας χήρας με μαλλί γαλάζιο, πίεση 45 και καταρράκτη καραμπινάτο, να ομιλήσει για τότε που ήταν νέα, το γρασίδι πιο πράσινο, οι Πυραμίδες στα μπετά, οι άνθρωποι πιο αυθόρμητοι και ειλικρινείς (άσχετα αν πηδιόσαντε στους αχυρώνες όλοι με όλους), ο ουρανός πιο γαλάζιος (έχεις καταρράκτη μωρή, ο ουρανός μια χαρά είναι), το αγέρι μυρωδάτο (η φορμόλη από τις μασχάλες σου), και ο κόσμος πιο κοντά στις παραδόσεις του. Το μαθητή για ποιά παράδοση θα τον καλέσεις να σου πει; Για το fame story, το big brother, τη Βανδή, τη Δρούζα και την Καλομοίρα στη Eurovision; Αφού για αυτόν αυτά είναι πια παράδοση. Ξέρετε πολλά άλλα γεγονότα πλην της ανάστασης και του πάσχατος (προσέχτε γενική εδώ πέρα, μιλάμε για μόρφωση το αλάνι όχι μαλακίες..), στα οποία το 80% των ελλήνων να κάθονται να χαζεύουν; Μέχρι και εγώ είδα Γιουροβίζιο χτες -δε ντρέπομαι που το λέω, είχα λόγο. Και ΕΛΙΩΣΑ στο γέλιο κιόλας. Το ποσο κράξιμο έριξα...Πρέπει κάπου εκεί ψηλά στον ουρανό ο Edmund Blackadder να με κοιτάει και να μου χαμογελάει επιδοκιμαστικα-. Αυτό είναι για το μαθητή παράδοση. Παράδοση είναι αυτά με τα οποία μεγάλωσε αυτός, όχι αυτά με τα οποία μεγάλωσε ο προπάππος Τάκης που έχει έναν προστάτη σα μπάλα του μπασκετ. Δεύτερη αντίρρηση : Καλά άντε και ο δήμαρχος είναι γιούχου και καλεί μαθητή να βγάλει λόγο για την παράδοση. Ποιος μαθητής θα πάει μου λέτε; και όχι μόνο αυτό, πως θα πάει την άλλη μέρα σχολείο που θα του πετάνε οι τρέντυ τις Louis Vitton, οι κάγκουρες τα πράσινα "φλαϊ" με τη γούνα ,οι μεταλλάδες τις Martens (ή τα Pony, ναι υπάρχουν ακομα αυτά, το χω δει!!) και οι Emo τις λακ και τα μολύβια τους. Ίσως και τα ξυραφάκια τους. Ρε πάτε καλά ρε; Στη σημερινή κοινωνία ο μαθητής άντε να πάει να εκφωνήσει κανα λόγο υπέρ Αννούλας Βίσση, Σάκεως Ρουβά και τα λοιπά. Εκτός αν μιλάμε για τίποτα ειδικές περιπτώσεις, ξέρετε από αυτές με την πλισέ φούστα, τον κώτσο, το μουστάκι (για γυναίκα μιλάω) και το κοκκάλινο γυαλί με φακό που θα κανε και για ραδιοτηλεσκόπιο.
Τρίτη αντίρρηση : Ποια παράδοση κύριοι εξεταστές; Μας έχει φάει η τάξις και ηθική. Ναι ξέρω κύριοι εξεταστές, εσείς το πρωί με το που ξυπνάτε βάζετε το κλαρινάκι στην τσίτα να βαράει τα παιδιά της Σαμαρίνας και στα Τρίκαλα στα δυο στενά σκοτώσανε το Σακαφλιά, το ρόιδο το βαμμένο, το παπάκι που πάει στην ποταμιά, τα παπάκια του Καράμπελα και το γατί της Χάιδως. Μετά ως συνεχιστές των παραδόσεων, χτυπάτε και έναν κυκεώνα έτσι για να στανιάρετε πριν πάτε στη δουλειά. Εκεί στο διάλειμμά σας παίζετε κανα ματσάκι παγκράτιο για να πέφτουν οι πατσές και να κυκλοφοράει το αίμα. Ως γνήσιοι συνεχιστές της παράδοσης, φοράτε ανελιππώς την καλοσιδερωμένη φουστανέλα σας και τα τσαρούχια σας και κάθε Κυριακή της Ορθοδοξίας πηγαίνετε στην Εκκλησία σας να ψάλλετε ύμνους εναντίων του ελληνικού πνεύματος, το οποίο μετά εξυμνείτε στους μαθητές σας. Από το σπίτι σας τα Χριστούγεννα δε λείπει το ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ χριστουγεννιάτικο δέντρο που το φερε μεν γερμανός (Herren, der Koenig! Otto!) αλλά το θεωρούμε παραδοσιακό πλέον. Η παράδοσή σας ούτε και ξέρετε τι συνιστά. Και στο κάτω κάτω στις πόλεις που ζούμε οι περισσότεροι τι σκατά παράδοση να ακολουθήσουμε; Αφού τα περισσότερα έθιμά μας θέλουν πλαγιά, λιβάδι, ακροθαλασσιά. Όταν ήμουν μικρός τις πηδάγαμε τις φωτιές το καλοκαίρι σε κάποια γιορτή που δε θυμάμαι ποιου αγίου ήταν. Τώρα άντε άναψε φωτιά να πηδήξεις στα Ιλίσια. Θα σου βάλουν τα δαυλιά εκεί που δεν πιάνει ήλιος και θα φωνάζεις φέρτε μου ένα μαντολίνο να σας δείξω πως πονώ. Ποια παράδοση; τα κλαρίνα; και οι στίχοι που εκφράζουν τις αγωνίες και τις πίκρες ενός ΑΛΛΟΥ λαού, 200 χρονια πρίν; Αγωνίες και πίκρες που ΚΑΝΕΝΑΣ σημερινός 17χρονος δε νομίζω ότι καταλαβαίνει, κατανοεί ή πολύ περισσότερο ασχολείται να καταλάβει και να κατανοήσει. Ποια παράδοση; Την 31 την Πρωτοχρονιά;; Ή τα παραδοσιακά πιώματα παραμονή Χριστουγέννων, ανήμερα Χριστούγεννα, παραμονή Πρωτοχρονιάς, ανήμερα Πρωτοχρονιάς, των Φώτων, τη Μεγάλη Παρασκευή, το Μεγάλο Σάββατο, και το Πάσκα ; (αρε γιαγιούλα, να σαι καλά εκεί που είσαι, δεν το ξαναλέω Πάσχα. Πάσκα θα το λέω πάντα.. μεγάλη μορφή η γιαγιά, θα πω άλλη φορά). Ποια παράδοση ρε; μου εξηγείτε και μενα; Μήπως εννοείτε αυτές τις ψευτοπολιτιστικές εκδηλώσεις κάτι άκυρων συλλόγων "Εξωρραίστικός σύλλογος των εν Παγκρατίω διαμένοντων απανταχού κατοίκων Έξω Δεξιά Περαραχούλας Ευρυτανίας"; Που εφευρίσκουν κάτι ανύπαρκτα έθιμα για να τσεπώνουσι και καμιά επιδότηση; Ποιες παραδόσεις στην πόλη ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ; Τι να σου γράψει το παιδί ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ; Που και αυτό μεν έχει ευθύνη που είναι ζαβό και θεωρεί την Καλομοίρα μεγάλο αστέρι, ή το να σχίζει τις φλέβες του αντίσταση στην κοινωνία, ή το να έχει εξωπραγματικά μεγάλη φράντζα τρόπο να πηδήξει, αλλα φταίμε και εμείς. Σανίδι βρεγμένο στους γονείς που τα καίνε με την τηλεόραση και το playstation και την έλλειψη προσοχής. Σανίδι βρεγμένο στους δασκάλους και καθηγητές που ξέρω πολλούς, και από τη δική μου φουρνιά, με τη νοοτροπία "στα τσιμπιρδόνια μου, εγώ διορίστηκα και γαία πυρρί μιχθείτω, να παν να κοψουν τα λαρύγγια τους τα μαλακισμένα, εγώ δε σκάω". Σανίδι βρεγμένο και με καρφιά κιόλας σε όλον αυτόν τον τρέντυ/εναλλακτικό/δήθεν και τα λοιπά συρφετό που κάνει τα παιδιά πρόβατα μιας μαλακισμένης και κενής αισθητικής και τα στερεί από ουσιαστικούς στόχους και όνειρα. Και όχι, το να πάω στο Fame Story δεν το θεωρώ στόχο και όνειρο και πείτε με συντηρητικό του κερατά. Σανίδι βρεγμένο και σε σένα και σε μένα (ειδικά σε σένα, εγώ δεν αντέχω τον πόνο) έτσι για λόγους αρχής γιατί και μεις φταίμε γιατι οταν κάνουμε παιδιά να μας δώ. Έτσι και δε μου βγει ο γιος ή η κόρη έξυπνα, μεταλλάδες, μπυροκρασοκανάτες και αλάνια θα κόψω τις φλέβες της γυναίκας μου! Αμα δω δε κανα αγοράκι να μου ακούει Βίσση, θα τη χωρίσω γιατί αποκλείεται να το χει κάνει με μένα!
Τέλος πάντων. Σεντονιάδα ε; Ε καιρό είχα να γράψω κάτι μεγάλο, διαβάστε και σεις και μη γκρινιάζετε.
Πόσο γέλασα χτες βράδυ λέμε.. Αυτοί με τη γαλοπούλα ρε οι Ιρλανδοί, ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΗΤΑΝ ΡΕ; Στεναχωρήθηκα που δεν πέρασαν γαμώτο, ήταν αρκούντως γελοίοι. Να πω τα συγχαρητήριά μου στους αδερφούς Φινλανδούς που για άλλη μια φορά κάναν τη διαφορά και έστειλαν κάφρους-για τα δεδομένα της Γιουροβύζιον- (που θέλαν να γίνουν Running Wild όταν μεγαλώσουν). Εγώ πάντως κατάλαβα ότι οι περισσότερες χώρες, αν κρίνω απο τις συμμετοχές τους, αντιμετωπίζουν το πράμα ως ένα γελοίο καραγκιοζιλίκι , κάτι μεταξύ χαβαλέ και ξεφτίλας. Μόνο εμείς το χουμε κάνει εθνικό θέμα, πάλι νομίζω.. Και στέλνουμε "σοβαρούς" καλλιτέχνες. Πιάστηκε το νεφρί μου από το γέλιο ρε γαμώτο.. Μετά από όλο αυτό, κοπάνησα κάτι επικές ρακές, και το ξενύχτησα μεχρι τις 4 όπου και σταμάτησα την πάρλα και το δίδαγμα (δεν ήθελα αλλά έπρεπε, τι να κάνουμε που δουλεύουμε), και πήγα και ξεράθηκα στον ύπνο. Που σαι Zaphod να με καμαρώσεις χτες. Ήμουν επικός, αβυσσαλέος και εντυπωσιακός. Δεν ξέρω μόνο κατά πόσο την τρόμαξα ! Θα δείξει!
Σεντόνι τέλος, οβερ εντ αουτ

Τέρτι γήαρ

Να πω την αλήθεια, δεν αισθάνομαι και ιδιαίτερα διαφορετικά. Χειρότερα τα περίμενα πρίν κάποια χρόνια. Βασικά, στα 30 με είχα σκεφτεί περίπου σε αναπηρική καρέκλα, με κουβερτούλα μάλλινη στα πόδια, τρεμάμενο σαγώνι με σαλάκι και σούπερ σέξυ νοσοκόμα να σκύβει για ΄να βάλει τον καθετήρα.
Αλλά τελικά ζεί ο πούστης ο τουρίστας. (Ρωτήστε το Ζάφοντ για αυτό το σκηνικό). Είμαι υγιής (σχεδόν), ολόκληρος, αρτιμελής, επιμελής και ευθυτενής. Και κυρίως, καρδιά-πνευμόνια-τσουτσού, δουλεύουν ακόμα μια χαρά, οπότε και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Χοληστερίνη έχω 170, αιματοκρίτη 52 και το ουρικό οξύ είναι φυσιολογικότατο. Επίσης έχουν πέσει τρελλά και οι τρανσαμινάσες. Οπότε πάει και η κίρρωση, τη γλυτώσαμε. Η τεστοστερόνη είναι ελαφρώς ανεβασμένη αλλά δε φταίω εγώ για αυτό. Είναι που.. τέλος πάντων.
Το κακό με τα 30, είναι ότι κάθεσαι μερικές φάσεις και αναπολείς τραγικές στυλιστικά εποχές όπως τα 80ς που ήσουν παιδί. Είναι ελαφρώς γελοίο να κάθεσαι και να σκέφτεσαι με χαζό χαμόγελο μια εποχή που ήταν της μόδας η βάτα-τριώροφο στο σακάκι, το ξασμένο μαλλί αφάνα, η φράντζα, η Πίτσα Παπαδοπούλου και η Ρόδα τσάντα και κοπάνα που πρωταγωνιστούσε ο ξάδερφος ο Ντούζος. Επίσης αναπολείς άλλες τραγικές εποχές που φόραγες αρβύλα Μάρτενς ή Βέρμαχτ, φανελλένιο καρώ πουκάμισο και είχες ακμή από το πρόσωπο μέχρι τις πατούσες. Αυτές τις αρβύλες ρε διάολε ήθελα να ήξερα ποιός τις έκανε μόδα, ποιος τις προώθησε και για ποιόν ακριβώς λόγο τις φοράγαμε σα μουρλά. Και δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε καλά καλά. Σα μπαταρισμένα καϊκια πηγαίναμε. Αλλά η μαγκιά μαγκιά. Για να μην πω για τα "φλαϊ" μπουφάν με τη γούνα γύρω γύρω (Σήμα κατατεθέν του έλληνα κάγκουρα το 1992. Παπί άστρεα φτιαγμένο, πράσινο μπουφάν με γούνα και μαλλί με τσουλούφια.)
Τώρα μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε (σιγά ρε πρόσεχε μη μουχλιάσεις κιόλας) και ντυνομαστε σαν κύριοι, φερόμαστε σαν κύριοι και να μην πω τι άλλο κάνουμε σαν κύριοι, γιατί θα είναι ψέμματα.
Το Σάββατο δε έγινε ένας μικρός σεισμός. Χεστήκαμε στο γέλιο, φάγαμε ένα επικών διαστάσεων μπούτι γουρουνιού (ήταν τόσο μεγάλο που αναρωτιόμασταν αν ήταν όντως γουρούνι και όχι κάποιο από τα ξώγαμα του Γκοτζίλα), ήπιαμε κάτι απίστευτα κρασιά και ως έξτρα μπόνους είχαμε και ένα μπουκάλι ρακί σπιτικό, κατευθείαν από Ηράκλειο. Οι καλεσμένοι έδωσαν ρέστα ευθυμίας και ένας συγκεκριμένος έκανε και την νύμφη μου ρόμπα. Προσέξτε, νύμφη, όχι νύφη. Ο πούστης είχε πάρει την κιθάρα και τραγούδαγε στιχάκια που απευθυνόντουσαν στους γονέους μου και καλά εκ μέρους της. Του στυλ "Κοιτάχτε πατερούλη σας έφτιαξα καφέ/ με περισσό το γάλα κάνω εγω φραπέ", "κοιτάχτε μητερούλα τα έπλυνα τα πιάτα/πότισα και το φίκο στη πήλινη τη γλάστρα". Μετά μου χωσε και εμένα τα εξ αμάξης γιατί για κάποιο λόγο έχω αρχίσει και μιλάω σαν άνθρωπος στην κακομοίρα που με ανέχεται, με είχαν πιάσει οι γλύκες. Μέχρι που αντί κάποια φάση να πω "πατέρα", είπα "μμπαμπά". Τι το θελα.. "Αντί για πάρτα μωρή άρρωστη λέει τώρα λάβε ταύτα μωρή νοσούσα, 'μμπαμπά' και 'μητερούλα'" κλπ κλπ..
Ο Ζάφοντ επίσης έδωσε ένα μικρό ρεσιτάλ χαζομάρας αλλά λόγω κούρασης ευτυχώς δε δούλεψε πολύ τη νοσούσα που γέλαγε ευγενικά και ασυστόλως. Πραγματικός διάλογος μεταξύ Ζάφοντ και πατέρα μου:
"Γεράσιμε τί πίνεις;"
"Ό,τι προλαβαίνω κύριε Γιάννη"
Και έλεγε την πάσα αλήθεια.
Επίσης υπάρχει ένα γελοίο σκηνικό με πρωταγωνιστή το Ζάφοντ, ένα γκρί μποξεράκι, ένα κιγκλίδωμα και ένα αντίτυπο του Τζουράσσικ Πάρκ, αλλά δε θα το αποκαλύψω. (Η φωτογραφία είναι τραγική αλλά δεν μπορώ να τη δημοσιεύσω γιατί μου απαγορεύει να δημοσιοποιήσω τη φάτσα του)
Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, καλά περάσαμε, καλά τραγουδήσαμε, άντε και καλή ψυχή. Να σας ζήσω. Ο Θεός να σας κόβει μέρες και να μου δίνει χρόνια.
Και ευχαριστώ για τις ευχές σας ρε. Με συγκινήσατε
Υ.Γ : Μαιλ και μπλογκ δεν τα τσεκάρω και πολύ συχνά τώρα τελευταία. Αγάπησα. :Ρ Κάνω και κάτι σκοπιές...