Οι άνθρωποι είναι κατά μέσο όρο καθήκια με επικάλυψη καθηκιού και σκληρή γέμιση από καθήκι (ελεύθερη απόδοση από τον υπεραττακαδόρο Dr. Cox των Scrubs). Γενικά αυτή την εντύπωση έχω και επιβεβαιώνεται συχνά πυκνά και πολλές φορές θεαματικά θα έλεγα.
Αλλά σήμερα δε θα γράψω για αυτούς. Με αυτούς ασχολούμαι συχνά όπως θα χεις πάρει χαμπάρι αν διαβάζεις τα Ανώδυνα.
Χτες βράδυ είδα το παρακάτω βιντεάκι.
Για αυτό σήμερα θα γράψω για τα καλά τα παιδιά. Όχι δεν "αποκαταστάθηκε η πίστη μου στην ανθρωπότητα", ούτε έγινα ξαφνικά ρομαντικός υπερευαίσθητος κλαψομούνης μετα-emo και κολοκύθια τούμπανα.
Απλά γαμώ το κέρατό μου το πέτσινο, πρέπει μερικές φορές να λέμε και ένα γαμημένο "γεια σου ρε μάγκα, μπράβο" σε ατομάκια που ασχολούνται να απλώσουν το ρημάδι το κουλάδι τους έστω για να πιάσουν μια γαμημένη τσάντα που έπεσε από τα χέρια ενός περαστικού δίπλα τους.
Γιατί εντάξει, ωραίος ο κυνισμός και ο σαρκασμός μας. Μου αρέσει. Το ξέρεις φίλε Αναγνώσθα.
Αλλά ρε αδέλφια, άλλο ο κυνισμός και το κράξιμο στα απανταχού σούργελα που κυκλοφορούν τριγύρω μας και μας το παίζουν νεοαριστοκράτες και μετακωστόπουλοι ενώ πουλάνε φύκια για μεταξωτές -ροζ- κορδέλες και πανάκριβους ιπτάμενους μονόκερους. Είναι καθήκον μας και υποχρέωσή μας να ασχολούμαστε μαζί τους έτσι, γιατί αυτό το "τι σε ενοχλώ εγώ, αφήστε με να κάνω τη βρωμοδουλειά μου" είναι το δάχτυλο πίσω από το οποίο κρυβόντουσαν τόσα χρόνια και κατέληξαν να νομίζουν ότι πρέπει να καθορίζουν το γούστο μας, την εμφάνισή μας, το πως διασκεδάζουμε, το πως ζούμε κλπ.
ΑΛΛΑ τα κραξίματα, το δούλεμα και τα μπινελίκια δεν επάγουν καθηκοποίηση, ωχαδερφισμό και καθαρματοσύνη.
Όποτε μπορείς, να απλώνεις το χεράκι σου να βοηθάς κάποιον. Και δεν εννοώ χρηματικά, ούτε να προσφέρεις συναισθηματική στήριξη, ούτε να γράφεις δακρύβρεχτες αρχιδιές στο ιντερνέτς για το πόσο πολύ πονάς και σπαράζεις για τα κακόμοιρα τα παιδάκια που κάπου αλλού υποφέρουν. Μακριά από εμένα υπερσυναισθηματικές ευαισθησίες και κροκοδείλια ψευτοδάκρυα ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ. Δεν πιστεύω κανέναν από αυτούς που τους πνίγουν και τους στεναχωρούν ΤΑ ΠΑΝΤΑ τριγύρω τους και νοιάζονται και σπαράζει το φυλλοκάρδι τους εξίσου για όλα και για όλους. Θεωρώ ότι κανείς δεν έχει τη συναισθηματική "χωρητικότητα" για να αντέξει τόσο πόνο και θεωρώ ότι οι μισοί από αυτούς λένε συνειδητά μούφες για να κουνάνε δάχτυλα ανθρωπισμού σε εμάς τους πληβείους αναίσθητους, οι άλλοι μισοί απλά νομίζουν ότι έτσι εξιλεώνουν τις "αμαρτίες" τους. Τεσπα.
Αυτό που λέω είναι να απλώσεις το χεράκι σου στο δρόμο να βοηθήσεις κάποιον σε κάτι μικρό. Καθημερινό. Δε χρειάζεται να γίνεις ήρωας και να σώσεις ζωές. Μπορεί και να σου τύχει και άμα σου τύχει και κάτσει και η στιγμή και τα καταφέρεις μπράβο σου, κερνάω και ρακούλα ευεργετική και σου βγάζω ανύπαρκτα και υπαρκτά καπέλα.
Δε χρειάζεται να κάνεις μια μεγαλειώδη κίνηση ρε. Λίγα, μικρά πράγματα. Βοήθησε κάποιον ξένο που έχει χαθεί και ψάχνει το σιδηροδρομικό σταθμό, σε πόλη που σαι και συ τουρίστας. Ναι, πέρνα καμιά γιαγιά τρεμάμενη από το δρόμο, αντί να κάθεσαι μέσα στο αυτοκίνητό σου και να τη βρίζεις που δε μπορεί να πάρει τα πόδια της. Λες στη γιαγιά να αρέσει που περπατάει 1m/αιώνα ή θα προτιμούσες να μείνει σπίτι και να πεθάνει ήσυχα, χωρίς να σου διακόπτει την κυκλοφορία την ώρα που πας σε τόσο σημαντικό ραντεβού που δεν έχεις 2 λεπτά να τη βοηθήσεις; (οι βαμμένες με καραμπογιά λεβεντογιαγιάδες κωλονακιώτικου στυλ με τη γούνα και τα 17 κιλα χρυσαφικό στα αυτιά που μπαίνουν αναιδέστατα στη μέση του δρόμου και σου απλώνουν επιδεικτικά χέρι για να σταματήσεις, ασχέτως φαναριού κλπ, είναι στην κατηγορία κράξιμο, όχι στην "βοηθάω να περάσουν απέναντι").
Μην είσαι εγωιστικό, σταρχιδίστικο γαιδούρι. Και μη σε νοιάζει ποιον θα βοηθήσεις, θα γίνουμε από 2 χωριά χωριάτες και στο δικό μου το χωριό είμαστε ζόρικοι μαδαφάκας και θα χάσεις. Γίνε και ανιδιοτελής καμιά φορά. Ναι ξέρω, "μα είμαι". Τα παπάρια μου κουνιούνται το ένα δίπλα στο άλλο. Γιατί; Γιατί σε βλέπω πόσο ανιδιοτελής είσαι, κάθε φορά που ποστάρεις στο φατσοβιβλίο ή στο τουίτα την "καλή πράξη" που έκανες σήμερα και πόσο γαμάτος είσαι και γιατί εμείς οι άλλοι είμαστε μαλάκες. Κοινώς, δε θέλω να το μάθω, τουλάχιστον όχι απο εσένα. Ή όχι συνέχεια από εσένα και με δασκαλίστικο ύφος. Θέλω να το μαθαίνω από τους άλλους. Και όχι σε φάση "Το Θανασάκι είναι γαμώ τα παιδιά, σήμερα έκανε το και το". Αλλά σε φάση "ένα παλικάρι σήμερα με βοήθησε να σηκωθώ, γιατί τσακίστηκα στο δρόμο και δε μπορούσα να κουνηθώ". Κατάλαβες; δε σε θέλω επώνυμο ρε. Σε θέλω ένα ανώνυμο καλό παιδί. Έστω που και που.
Γιατί κάποτε θα είσαι εσύ ο γέρος που θα τσακιστεί και θα θέλεις τα παιδιά της εποχής να σε βοηθήσουν να μαζέψεις τα κουτσάδια σου από το δρόμο, αλλά αν δεν έχεις δώσει ποτέ και πουθενά και σε κανέναν τέτοιο παράδειγμα, θα σε γράψουν και αυτοί στις παπαράντζες τους, γιατί θα βιάζονται να πάνε στη ραντεβουδιά τους. Ναι δε θα αλλάξεις τον κόσμο, πίστεψέ με. Και άσε τα τσαμπουκαλίκια. Δε θα αλλάξεις τον κόσμο. Το να επηρρεάσεις θετικά όμως έστω μερικά από τα άτομα που θα δουν το καλό που έκανες σε έναν συνάνθρωπο, είναι αρκετός άθλος.
Δε χρειάζεται να στοχεύεις πιο ψηλά σώνει και ντε.
Πέρνα τη γριά απέναντι και ας μη σε δει κανείς. Και ας μην το πεις πουθενά.
Δε σου φτάνει το βλέμμα της για ανταμοιβή ρε αδερφέ; μην είσαι πλεονέκτης..
