Showing posts with label ικαρία. Show all posts
Showing posts with label ικαρία. Show all posts

Tuesday, August 24, 2010

Ικαριά και τα λοιπά

Γύρισα ψες αργά από την Ικαριά / φύσαγε και μας επέρνανε τα κυ-ματ-ά / πήρα δραμαμίνες και την πά-λε-ψά.

Φωτογραφίες δεν έχω ακόμα γιατί τη μηχανή την έχω στο αυτοκίνητο και βαριέμαι να πάω να την πάρω. Καταλαβαίνεις επίπεδο σαπίλας δηλαδή αγαπητέ αναγνώσθα. Φωτό, αύριο.

Πάμε λοιπόν, για έναν μίνι τουριστικό οδηγό ενός μικρού κομματιού της Ικαρίας.

Κατ'αρχήν, είχαμε ακούσει πολλά. Είχαμε διαβάσει πολλά. Είχαμε προετοιμαστεί για τα χειρότερα. Που δεν ήρθαν.
Φτάσαμε στις 4:30 το πρωί στον Άγιο Κύρηκο. Το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει, μας περίμενε στο λιμάνι με τα κλειδιά πάνω και ένα χαρτόνι με το όνομά μας στο παρμπρίζ. Ναι, μόνο του. Ο τύπος είχε παρατήσει το αυτοκίνητο ξεκλείδωτο στο λιμάνι, με τα κλειδιά στη μίζα. Ούτε συμβόλαια, ούτε υπογραφές, ούτε έλεγχος αν ξέρουμε να οδηγάμε κάτι δυσκολότερο από στράτα μωρού, τίποτα.
Ήμασταν κομμάτια και ο δρόμος για τον Αρμενιστή μακρύς. Και δύσκολος. Πριν κανένας έξυπνος ρωτήσει "μα γιατί πήγατε Άγιο και δεν πήγατε κατευθείαν Εύδηλο", να πω ότι η απάντηση σε αυτό είναι πιο προφανής και από ένα τεράστιο κτίριο με μια πινακίδα νέον 10x10 που γράφει πάνω "ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΤΙΡΙΟ".
Παμ παρακάτ. Ο δρόμος  από Άγιο μέχρι Αρμενιστή είναι εξαιρετικός. Ειδικά αν είσαι κουρασμένος και έχεις ένα θεματάκι με το σκηνικό "κωλόδρομος-γκρεμός χωρίς προστατευτικό-λιωμένοι ντόπιοι που τρέχουν". Τι γκρεμίλα ανεβοκατεβήκαμε Δία μου και Αφροδίτη μου! Πάνω-Κάτω-Πάνω-Κάτω. Στη μισή διαδρομή κοίταγα το πάτωμα. Ξέρεις, αυτή η ψευδαίσθηση που έχεις όταν είσαι σε μεγάλο αυτοκίνητο, ότι οι ρόδες είναι στον αέρα; Ότι ΤΩΡΑ πέφτεις; Ε εγώ την είχα σχεδόν δύο ώρες που κάναμε για να διανύσουμε τα 57 χιλιόμετρα. Είμαι λίγο υπερβολικός σε αυτό, αλλά δυστυχώς έχω ένα θέμα με τα άκρα. Όχι τα ύψη, τα άκρα. Τέλος πάντων, πάει αυτό.
Και φτάνουμε στον Αρμενιστή κατά τις 6:30.. Πρώτη εντύπωση, μια ομορφιά το χωριουδάκι. Κόσμο είχε που πηγαινοερχόσαντε, βρήκαμε και το -φαντάζομαι γνωστό στους θαμώνες του νησιού- τυροπιτάδικο και ξεδώσαμε στην τυρόπιτα. Έλα ντε όμως που το δωμάτιο θα άδειαζε στις 12.. Οπότε λιώσιμο. Οι άλλοι σαπίσαν στον ύπνο, εγώ είχα ξυπνήσει. Άραξα με καφεδιά, νερά και τσιγαριές και απολάμβανα τη θέα από το μπαλκονάκι των δωματίων.
                                                                          Το Λιβάδι και η Μεσακτή, από το μπαλκόνι μας στον Αρμενιστή

Στον Αρμενιστή που λες υπάρχουν δύο κοντινές παραλίες. Το Λιβάδι και η Μεσακτή. Ήμασταν τυχεροί και δε φύσαγε κάστανο κιόλας και φχαριστηθήκαμε - εεε λάθος ΦΧΑΡΙΣΤΗΘΗΚΑΝ μπάνιο. Εγώ σε 10 μέρες που κάτσαμε έπεσα 4 φορές. Εφάρμοσα το εξαντλητικό πρόγραμμα διακοπών με τίτλο "Ύπνος-Μπύρες-Φαϊ-Ύπνος-Φαϊ-Κρασιά-Ξύδια-Ύπνος". Που και που βούταγα και το κεφάλι μέσα στο νερό να αλατιστεί λίγο να νοστιμίσει.
Στη Μεσακτή έχει ωραιότατο μπιτσμπαράκι με λογικέ τιμέ, στο οποίο τσακίσαμε τις ποικιλίες και τις μπύρες. (Μπύρα 2 ευρώ, ποικιλία μεγάλη 9. Ήταν μεγάλη όμως...Ποτά 5 ευρώ. Μια χαρά )
Στο Λιβάδι το Μπιτσόμπαροπιτσαριοταβέρνα "Παράσχος" δεν μας ικανοποίησε και πολύ καθώς μας έφερε ζεστές μπύρες. Όχι δροσερές. Ζεστές. Του στυλ "Τις έβαλα πριν 2 λεπτά στο ψυγείο. Που είναι σβηστό". Τη δεύτερη φορά που πήγαμε όμως, οκ, είχε προνοήσει από το πρωί.
Η Ικαρία προσφέρεται για αραλίκι. Για χαλάρωση. Και του δωσα και κατάλαβε. Ξύπναγα το νωρίτερο στη μία και πάλι το σκεφτόμουν να σηκωθώ. Έχει άλλους ρυθμούς το νησί, όχι όμως αυτούς που μου είχαν περιγράψει. Ήταν όλοι λίγο πιο αργοί από ό,τι έχουμε συνηθίσει γενικά, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας, μια χαρά ήταν η εξυπηρέτηση. Απλά κανείς δε σκιζόταν να σου φέρει τον καφέ ή το φαϊ. Δεν τρέχουν οι άνθρωποι, δεν αγχώνονται, πως το λένε. Και αυτό μου άρεσε. Και ας έκανε ένα πρωί η κοπελιά στο καφέ 20 λεπτά να φτιάξει 2 καφέδες. Γιατί την έβλεπα και τη χαιρόμουν. Είχε 10 παραγγελίες, τις έφτιαξε με μια συγκεκριμένη ταχύτητα. Ούτε άγχος ούτε τίποτα. Γενικά έτσι ήταν όλοι. Και γούσταρα. Άμα είσαι αγχωτικός και παραγγέλνεις τώρα και έχεις την απαίτηση να στα φέρουν προχτές, άστο καλύτερα, πήγαινε αλλού.
Πήγαμε και στο Να. Πανέμορφο μέρος. Αλλά το χαλάνε οι γκρουβαλέοι. Ειδικά οι Παραλίαρχοι, που αν και υπερασπιστές της ελευθερίας και της αχαλίνωτης τσουτσούς, συμπεριφέρονται σαν τους "παλιούς" στο στρατό. Ξέρεις τώρα, έχουν ένα υφάκι "σσσσ, φιλλλάρα, μου τη σπας που έρχεσαι γιατί το τσαρδί είναι δικό μου, και εγώ έρχομαι εδώ από το '85 και τώρα έχω ινδιάνικο όνομα και γκαραγκαγκάν γκαγκάν".
  Η παραλία του Να

Αυτοί πάντως για οικολόγοι έχουν περίεργες συνήθειες μιας και και τα σκουπιδάκια τους είδα στην παραλία και σαμπουανάκι και αφρόλουτρο να αφρίζει στο ρέμα. Να χαρώ εγώ επαφή με τη φύση. Τέλος πάντων. Άλλο θέμα αυτό.
Παρατήρηση γενική για το νησί : Αισθάνθηκα άσχημα που δεν είχα τατουάζ και σκύλο. Αλήθεια. Μιλάμε όλοι είχαν από ένα τουλάχιστον μεγάλο τατουάζ και ένα σκύλο.
Πήγαμε και στο περίφημο χωριό, το Χριστό Ραχών. Λυπάμαι αλλά δεν ενθουσιάστηκα. Στις 2 το βράδυ ήταν σαν τη Χώρα οποιουδήποτε νησιού. Ο ένας πάνω στον άλλο, ποτά, μπαράκια κλπ. Με αυτά που είχα ακούσει, το περίμενα πιο μαζεμένο και πιο "χωριό". Κατά παράδοξο τρόπο δε, είδαμε κάργα τρεντόκοσμο εκεί πέρα, που δε βλέπαμε πουθενά αλλού. Που στο διάτανο ήταν όλοι αυτοί κρυμμένοι, δεν ξεύρω.
Πήγαμε και σε πανηγύρι, αλλά ήρεμο, όχι στη Λαγκάδα κλπ, γιατί α. ήταν μακριά και κωλόδρομος και β. ποιος θα οδηγούσε μετά από κει πέρα. Οπότε καταλήξαμε στο Γιαλισκάρι. Εμένα οι μουσικές δε με ενδιαφέραν και ιδιαίτερα, αλλά ο Χούμα που ήθελε να ακούσει παραδοσιακή μουσική απογοητεύτηκε γιατί παιξαν 2-3 ικαριώτικα και μετά κάναν κλασσικό πρόγραμμα ρεμπετοσκυλάδικου με μερικά βαλς για τα μπαρμπάδια. Από φαϊ όμως έσκισαν. 3 κιλά κατσίκι τσακίσαμε.
 Ικαριώτικος στο πανηγύρι στο Γιαλισκάρι

Του άλλαξα τα πατριαρχεία, μια και είμαι ο μοναδικός απο την παρέα που τρελλαίνεται για αμνοερίφια. Λούκουμος το κατσίκι σου λέω. Το περίφημο ικαριώτικο κρασί, προσωπικά δε με ενθουσίασε, αλλά το τίμησα δεόντως, δεν πρέπει να έχουν παράπονο. Νομίζω μέχρι 7 κιλά φτάσαμε στην καθησιά μας. Για κρασί, καλό σκοράκι.
Πάμε στο φαϊ τώρα, γιατί ξέρω ότι αυτό καίει :
Άμα πας, θα πας ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ στο Γεφύρι στον Αρμενιστή. Ο Σωτήρης και η γυναίκα του είναι εξαιρετικά παιδιά. Το φαϊ τους "μαμαδίστικο" και πεντανόστιμο. Και φτηνό. Να τα στιφάδα, να τα παστίτσια, να τα μοσχαράκια, να οι ντοματοκεφτέδες, να οι κολοκυθοκεφτέδες..Στο Γεφύρι επίσης έπαιζε και ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ γκρουπάκι ρεμπέτικα -ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ όμως, όχι γιαλαντζί-. Πάθαμε ΠΛΑΚΑ με τη φωνή της κοπέλας. Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας που πετύχαμε τέτοιο διαμάντι στο άσχετο στην Ικαρία. Απορούσαμε όλοι γιατί αυτοί δεν είναι γνωστοί και δεν έχουν δίσκο. Το χειμώνα τραγουδάνε Αθήνα, Σ-Κ στο Φίλεμα, οπότε θα τους ξαναδούμε.
Πρώτη μέρα φάγαμε σε μια μούφα, αλλά είχε γέλιο. Ο γιος του ταβερνιάρη μίλαγε σαν το Γκιωνάκη στα Κίτρινα Γάντια. Ξέρεις, το σκηνικό "πορτοκαλάδα θέτε; με μπορτοκάλι;".. ε τέτοιος. Και είχε και το αντίστοιχο παρουσιαστικό. Του λέμε "ένα νερό". Λέει "εμφιαλωμένο ή βρύση;" ε τον ρωτάμε "πίνεται το νερό της βρύσης;" , ε τι το θέλαμε... απαντάει "Γκαι εγώ αυθό μπίνω". Είπαμε, με φωνή Γκιωνάκη.. Δε γελάσαμε εκείνη τη στιγμή, κρατηθήκαμε, αλλά... τι να σου πω.. Κακώς μας προκάλεσε γέλιο, ξέρω, αλλά και συ στη θέση μας...
Το άλλο στον Αρμενιστή, το "Δελφίνι" που το χαμε ακούσει, να πω το κρίμα μου, δε με ενθουσίασε και ιδιαίτερα. Τίμιος βέβαια, νόστιμος αλλά απλά οκ.
Σκίσαμε και μια αστακομακαρονάδα στο Δειλινό,πίσω από το εκκλησάκι στο Γιαλισκάρι. Έφαγα και τις δαγκάνες του αστακού. Τα κόκκαλα σου λέω. Άπαιχτη και φτηνή. Για αστακομακαρονάδα ε..νταξ μην τρελλαθούμε κιόλας. Το είχε 60 το κιλό. Πολύ νορμάλ σε σχέση με αυτά που κυκλοφορούν εδώ πέρα.
Και στο Να λιώσαμε στο φαϊ αλλά δε θυμάμαι το όνομα της ταβέρνας, ήταν πάντως αυτή που βρίσκεται ακριβώς πάνω από την παραλία.
Αυτό που μας έκανε εντύπωση στην Ικαρία είναι ότι αν και τα περισσότερα μαγαζιά φαινόντουσαν "τουριστίλα" και περίμενες να σε κουστουμιάσουν και να φας παπάτζες, συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. ΚΑΚΟΣ δεν ήταν κανένας - εκτός από τον Γκιωνάκη που ήταν μετριότατος στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Οι μαγαζάτορες -ντόπιοι ή ξένοι- ήταν όλοι τους εξαιρετικοί. Και να περάσουν να σε ρωτήσουν αν τρως καλά και να σε κεράσουν το κρασάκι τους και να κάτσουν να πιούν ένα ποτηράκι μαζί σου αν τους έπαιρνε. Είπαμε, μπορεί μερικές φορές να ξέχασαν κάτι να σου φέρουν ή να σου άργησαν λίγο κάτι, αλλά  τους πάω. Είναι άρχοντες.
Ειδική εύφημος μνεία στον ιδιοκτήτη του "Ρέμπελου" στον Αρμενιστή. (Όπου "Ρέμπελος" ένα από τα ωραιότερα μπαράκια που έχω πάει ποτέ σε νησί, με γαμάτη μουσικούλα, και ανεμπόδιστη θέα στην ανατολή, με το κύμα να σκάει από κάτω σου..) . Είχαμε που λέτε κοπέλα με σπασμένο πόδι στην παρέα, οπότε κυκλοφορούσε με πατερίτσες. Πήγαμε στο Ρέμπελο 3 φορές. Την τρίτη φορά, με το που κάτσαμε μας έφερε ο άνθρωπος μια γύρα σφηνάκια και μας είπε το εξής " αυτά σας τα κερνάω για την κοπελιά, που με τιμάει και με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι ανεβαίνει τόσες σκάλες με τις πατερίτσες για να έρθει στο μαγαζί μου 3 φορές συνεχόμενα". Ε τι να πεις; Έτσι είναι οι επαγγελματίες ρε σεις. Σε κερδίζει με.. τίποτα. Μια ατάκα και 6 σφηνάκια. Προφανώς απο κει εκείνη τη μέρα φύγαμε πρωί και μπουσουλώντας. Μας κάνανε χεστά. Πως κατέβηκε η άλλη τις σκάλες, ιδέα δεν έχω..
Τι άλλο, α ναι πήγαμε και στο περίφημο Κασμίρ και είδαμε μάλιστα και τον Μαραβέγια που ισχυρίζεται ότι είναι Ilegal. Για μένα προσωπικά μάλλον άοσμος είναι αλλά του αναγνωρίζω το γεγονός ότι παίζει ένα είδος που δεν παίζει άλλος εδώ πέρα. Α και μου τη σπάει το ότι το συγκρότημά του έχει το όνομά του. Πάντα μου την έσπαγε αυτό, για όλους. Γιατί ρε μεγάλε; Και "Μαραβέγιας" και "Ilegal"; με αναφορά Μάνου Τσάο και καλά; Και το λεγε και κάθε τρεις και λίγο "Ικαρία.. 2010... Μαραβέγιας........... ΙLEGAAAL". (είπαμε του αναγνωρίζω ότι αν και δεν παίζει είδος που με τρελλαίνει, είναι -κατ'οικονομίαν- πρωτότυπος)
 Θα φτιάξω και εγώ συγκρότημα , ρέγκε. Θα λέγεται Estarian Κουτσουμπιλά.

Outro : Πέρασα εξαιρετικά στην Ικαρία. Θα ξαναπήγαινα. Κυρίως για τους ανθρώπους και δευτερευόντως για το τοπίο.

Πάρε και τέχνη : Το πρώτο μου time-lapse βιντεάκι στην Ικαρία. Ήλπιζα να πιάσω και κανένα διάττοντα από Περσείδες αλλά δεν (σκόπευε και σχετικά μακριά από το επίκεντρο η μηχανή.. δεν μας έκατσε). Νταξ, δεν πολυβλέπεται αλλά κάτι έκανα. Ειδικά αν δε βάλεις full screen δεν παίρνεις χαμπάρ..
Είναι 64 φωτογραφίες με έκθεση 15 δεύτερα η κάθε μία, παρμένες ανά ένα λεπτό.