Για κάποιο περίεργο λόγο δε, αντιμετωπίσθηκα ως ειδήμων και ημιδιασημότητα στο θέμα, πράγμα που με κολακεύει μεν, είναι και αλήθεια δε. ( Τι περιμένατε δηλαδή; μετριοφροσύνες και άλλα τέτοια; με τίποτούα! Για μετριοφροσύνες να πάτε παρακάτω. Τόσα και τόσα ψώνια υπάρχουν, εγώ θα σας φταίξω;)
Η ζέστη δεν αντέχεται όμως οπότε πήρα το λαπιτόπι και βγήκα βεράντα, αφήνοντας το δεσκτόπι να σιγοψήνεται ως γιουβέτσι.
Αντρίλα λοιπόν το θέμα μας. Δύσκολο να το πιάσεις, εύκολο να χαθείς. Και ως τι μιλάω εγώ τώρα; Ως μέγιστος άνδρας; Ε είπαμε όχι και έτσι. Αλλά τι να κάνω που η θεία Σοφία πίνει νερό στο όνομά μου και μου ζητά να σχολιάσω σε βάθος πλάτος και ύψος το θέμα. Να βρίσετε αυτή για τις επιλογές της όχι εμένα για τις απόψεις μου.
Η αντρίλα που λέτε, είναι παρεξηγημένο πράμα. Ειδικά από μεγάλο πλήθος γυναικώνε, που πιστεύουν πως αντρίλα σημαίνει " ο γκόμενός μου θα κάτσει να φάει ξύλο από 10 ΟΥΚάδες για πάρτη μου, αλλά όταν του πω "Μήτσο σταμάτα" θα με κοιτάξει με ύφος λατρείας και θα πει "γιες μίστρεςς" ". Συγγνώμη αλλά αυτό είναι ιδρυματισμός και όχι αντρίλα και αν έχετε τέτοιο γκόμενο πριν τον παρατήσετε -γιατί θα τον παρατήσετε επειδή είναι υπερβολικά καλός- κοιτάχτε να του πάρετε παντοφλίτσες κουνελάκια για να τις αγκαλιάζει το βράδυ που θα κλαίει ακούγοντας Πλούταρχο.
Η αντρίλα έχει να κάνει -κατ εμέ και δεν υποχρεώνουμε κανέναν να το ασπαστεί- κυρίως με δύο πράγματα : Με την ισχυρή αίσθηση ανεξαρτησίας και με την καλή διαχείριση του φόβου.
Θα ξεκαθαρίσω κάτι, που το κανα και στης Σοφίας : Αυτός που θα πει ότι δε φοβάται τίποτα, είναι ή μεγάλος ψεύτης, ή κρετίνος ή συνδυασμός αυτών των δύο. Όλοι φοβούνται κάτι και αυτό δεν αποτελεί και ντροπή κιόλας. Το ζήτημα είναι τι κάνεις όταν κλάνεις μπάμιες. Και εκεί έγκειται η αντρίλα. Όταν περάσει η κρίση μπορεί να χρειαστείς 12 μπουκάλες ουισκάκι για να στανιάρεις, η καρδιά σου να έχει αντλήσει 17 φορές το βάρος του έβερεστ σε αίμα πέρα δώθε και τα χέρια σου να τρέμουν πιο πολύ και από κρουστικό δράπανο. Συνήθως δε αυτό συμβαίνει όταν πρόκειται ο αντρίλας να υπερασπιστεί κάποιον άλλο. Όχι δεν εννοώ κατ ανάγκη εσάς. Υπάρχει ιστορία πχ -που εγώ δε θυμάμαι- κατά την οποία ο 6χρονος Estarinakis βούτηξε σε πισίνα με τα ρούχα για να σώσει 2 χρονο που σαβουριάστηκε. Αυτό είναι αντρίλα. Η μαλακία είναι ότι δεν ήμουν 15 και άνω γιατί αν ήμουν, εκείνο το βράδυ θα είχα ρίξει γυναικάκι στάνταρ. Η δεύτερη μαλακία ήταν ότι από κολύμπι δεν ήμουν και Ταρζάν αλλά για κάποιο περίεργο λόγο τα κατάφερα. Μεγαλώνοντας αυτό μου φυγε. Ή δε μου χει σκάσει ακόμα κανά τέτοιο τυχερό με δίχρονο.
Ένα άλλο μέγιστο κομμάτι της αντρίλας είναι το ισχυρότατο αίσθημα της ανεξαρτησίας, πολλάκις συνδυαζόμενο με αυτοκαταστροφικές τάσεις. Είναι αυτό που αποπνέει ο αντρίλας, το "μη μου τα φουσκώνετε και πολύ, γιατί ένα τσακ κάνω και γίνομαι μπουχός και στα τσιμπιρδόνια μου τι θα γίνω εγώ, εσείς και το σύμπαν όλο.". Αυτό πάλι έχει παρεξηγηθεί από διάφορες τύπισσες που όταν μπλέκουν με τέτοιους τύπους, αράζουν σε μια κατάσταση "τον έχω δέσει το γάϊδαρο και δε φεύγει με τίποτα. Τον έχω". Αυτή ακριβώς τη σκέψη την οσμίζεται ο σωστός ο τυπάς και του βαράει κάτι καμπάνες ΝΑ στα μηνίγγια. Μπορεί να είναι ο υπερψύχραιμος τύπος. Να ανέχεται πολλά -που ΝΟΜΙΖΕΙΣ οτι τον ενοχλούν- . Να είναι βράχος υπομονής. Αλλά να πεις μια φράση και να τα πηδήξει όλα. Χωρίς να νοιαστεί για συνέπειες, υποσχέσεις, αγάπες, υποχρεώσεις, ο,τιδήποτε. Κλασσικό παράδειγμα αυτό ενός τύπου που είχε νυμφευθεί μια κοπελιά που το φύσαγε το 500ευρω. Κάποια φάση έκανε το λάθος να του πει ένα υποννοούμενο του στυλ "ναι αλλά εγώ βγάζω περισσότερα από σένα, σε μένα τα χρωστάς". Ε ο τύπος πήρε το καπελάκι του και έφυγε, πηγαίνοντας από τη βίλλα σε κάποια κυριλλέ περιοχή σε ημιυπόγειο. Αντί να καταπιεί την άδικη προσβολή, αντί να κάνει γαργάρες, πέταξε στα σκουπίδια μια άνετη και φτιαγμένη ζωούλα γιατί δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Και ναι, δεν ήταν ο τύπος ο "παντρεύτηκα την πλούσια και ξύνομαι" ούτε ο προικοθήρας. Ήταν και μορφωμένος και δουλευταράς και και και. Αλλά είπαμε, τι; εσύ με έκανες; Καλά, κάτσε να κάνεις μόνη σου τώρα. Βασικό στοιχείο δε αυτών των κινήσεων ανεξαρτησίας και ημιαυτοκαταστροφής είναι ότι μετά δεν πας να κλαίς στο κρεβατάκι σου και να ζητάς τη μανούλα να σε παρηγορήσει. Τρως το σκατό στη μάπα, αλλά το γουστάρεις, γιατί είσαι Κύριος του εαυτού σου και κανείς δε μπορεί να σου πει τίπουτσι.
Έτερο μέγιστο κομμάτι της αντρίλας -όχι της ψευτομαγκιάς- είναι αυτή η υπεργαμάτη αίσθηση που δίνει στους γύρω του ότι δεν τον ακουμπάει τίποτα. Και το εννοεί. Και το χει. Είναι αυτό που κάποιοι θα έλεγαν uber-cool αλλά δεν είναι αυτό. Δεν είναι "cool" να είσαι "cool". Δεν είναι το τρέντι μπλουζάκι ούτε το ακριβό γυαλί. Δεν είναι το tribal τατουάζ που θα σου βγάλει αντρίλα. Είναι ο αέρας που έχουν μερικοί άνθρωποι από φυσικού τους. Αυτό που στις ταινίες εκφράζεται ως σκηνή με τύπο που πίνει καφέ και όλα γύρω του είναι θολά. Είναι όχι ο κακώς εννοούμενος αντικομφορμισμός, αλλά η απόλυτη αίσθηση πραγματικής αυτάρκειας που εμπνέεουν μερικοί. Αυτό το, πως να το πω , αυτό το "εγώ είμαι εδώ όχι για να σας δώ, ούτε για να με δείτε. Ειμαι εδώ γιατί αυτό θέλω τώρα. Αν δεν ήθελα θα ήμουν κάπου αλλού. Στο Νεπάλ. Στην Κυψέλη. Στη γη του Πυρός. Στο στριπτιζάδικο. Στην όπερα. Στο μπακάλικο. Στο σπίτι να μαγειρεύω κάτι με πολύ ταμπάσκο."
Δυστυχώς, από ό,τι παρατηρώ, η πραγματική αντρίλα εμπνέει αντιπάθεια στας γυναίκας. Ή τουλάχιστον σε ένα αρκετά ικανό ποσοστό ώστε να το αναφέρω. Γιατί τελευταία έχουν μπλέξει την αντρίλα με την ψευτομαγκιά, τις τρέντυ βερμούδες και τους γυμνασμένους κοιλιακούς. Δε λέω πως είναι κακοί οι γυμνασμένοι κοιλιακοί, απλά δεν είναι και η πεμπτουσία της αντρίλας. Επίσης δεν τους διαθέτω και βαριέμαι να τους αποκτήσω. Προτιμώ την καλοπέραση και τις ρακές με το Zaphod, με μουσική υπόκρουση από γυναικείους κώλους, παρά να κοπανιέμαι μέρα νύχτα μπροστά σε έναν καθρέφτη βλέποντας λαδωμένους τύπους να σφίγγουν τα μούσκλα τους και να μουγκρίζουν.
Που λέτε, τα κοριτσάκια τα χουν μπλέξει τα πράγματα τώρα τελευταία ελαφρώς.Φταίνε και κάτι παλιοπεριοδικά που τους φουσκώνουν τα μυαλά, φταίνε και οι γονείς που τις μεγαλώνουν με τη νοοτροπία της Πριγκηπέσσας Ιζαμπώ, άντε βγάλε άκρη. Γιουχου.
Τελευταίο και σημαντικότερο : Αντρίλα δεν υφίσταται αν ο άλλος δεν είναι αυθύπαρκτος και δεν τα χει καλά με τον εαυτό του. Αν δε την παλεύεις 2 ώρες μόνος σου, άσε τις μαγκιές για αλλού...Αν δε μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τον εαυτό σου πως περιμένεις να τα βγάλεις πέρα απ όξω; ε;
Και αυτό είναι το μειονέκτημα του ψευτόμαγκα. Λάδια πολλά και τηγανίτες τίποτα. Ενώ ο άντρας ο αντρίλας, βρέξει χιονίσει, με κότερο στις Μαλδίβες ή με 2ευρο για τσιγάρα και βρώμικο, με Χίλτον στη Νέα Υόρκη ή με Hostel στην Κωλοπετινίτσα, μια χαρά θα περάσει. Γιατί κατά βάση, στο μέσα μέσα, ο άντρας ο αντρίλας ξεκάθαρα και ξάστερα μπορεί να προσαρμοστεί παντού και να γουστάρει οπουδήποτε, είτε στην Ίμπιζα με 3000 κόσμο γύρω του και 17 εκατομμύρια ευρώ στην τσέπη, είτε στην κωλοσκοπιά στην Άνω Παναγιά με τσιγάρο Leader και μολόχες για κωλόχαρτο και μια απέραντη θάλασσα από αστέρια για παρέα. Μη σου πω δε ότι το δεύτερο το γουστάρει και περισσότερο γιατι προτιμά για παρέα τη Μεγάλη Άρκτο και τη ζώνη του Ωρίωνα παρά τον Τιέστο και κάτι λαδωμένες πατσαβούρες. Όχι γιατί δεν γουστάρει τους λαδωμένους κώλους που κοπανιούνται, αλλά γιατί δεν ορίζει τον εαυτό του μέσω αυτών.
Ταύτα και πάω να την πέσω γιατί έχω πιεί 2 καραφάκια τσίπουρο σκοτώστρα και 6 μπύρες.(Ξεκίνησα να το γράφω στις 7 το απόγευμα, πήγα για το σουαρέ, και τώρα που τελείωσα κοντεύει 2...). Καληνύχτα
