Άνγκερ Μανατζμεντ

Οι καιροί είναι χαλεποί και δύσκολοι για πρίγκηπες. Ακόμα πιο δύσκολοι για μας που δεν είμαστε  πρίγκηπες, ούτε καν nobility μη γαμήσω τίποτα.

Είναι φάσεις που σκάνε όλα μαζεμένα και πρέπει να κάτσεις κάτω να κάνεις μια εκτίμηση της κατάστασης. Όχι για να γλυτώσεις τις σφαλιάρες που έρχονται με άγριες διαθέσεις προς τη γενικότερη κατεύθυνση της αφεντομουτσουνάρας σου. Οι άντροι δεν δειλιάζουν μπροστά στις αναπόφευκτες σφαλιάρες. (τι είπα πάλι ο Κόναν).

Απλά για να τις βάλεις σε σειρά. Να τις τρως μεν, αλλά οργανωμένα ώστε να μην αισθάνεσαι ότι σε δέρνουν ταυτόχρονα 10 άτομα.

Τώρα θα μου πεις, "σιγά ρε φιλαράκι τι ανάγκη έχεις, μια χαρά είσαι". (για αυτούς που με ξέρουν λέω τώρα, εσύ ο χ,ψ,ζ τυχάρπαστος αναγνώσθας που να ξέρεις μαναμ,και γιατί να ξέρεις και τι σε ενδιαφέρει στο κάτω κάτω)

Να αυτά δε μπορώ, κατάλαβες; Ναι ρε έχουμε και μεις "ανάγκη" καμιά φορά.

Ναι μην ανησυχείτε, δεν έβγαλα όγκο σα μπάλα του μπέιζμπολ στον εγκέφαλο, ούτε έγινε κάτι τρομερό και φοβερό και αξεπέραστο, ούτε με απέλυσαν, ούτε τίποτα απολύτως φρικαλέο.

Απλά με έχει πιάσει μια τεράστια αίσθηση "μπούχτισα", τρέχουν παράλληλα διάφορα πράγματα και θέλω λίγο αέρα.

Φυσικά ακόμα και όταν τρώμε τις χαστουκάρες μας, μικρές ή μεγάλες, ποτέ δε χάνουμε το χιούμορ μας (έστω,μπορεί να κάνουμε μια μικρή παύση στην οποία το χιούμορ μας γίνεται κάπως πιο αιχμηρό και προσβλητικό, στρέφεται κυρίως προς τα μούτρα μας και σε κόσμο που μας σπάει τα νεύρα).

Το τελευταίο δίμηνο έχω εκτοξεύσει μερικές πολύ ωραίες ατάκες που βρήκαν μπουλζαϊ σε μούτρα απάλευτων διαφόρων ποιοτήτων. Δε θυμάμαι τώρα πολλά αλλά θυμάμαι πάντα με χαρά και νοσταλγία τις φάτσες των ανθρώπων που κάνουν μαλακία, τους "κοπανάς" και μετά σε κοιτάνε σα χαζοί για να καταλάβουν αν έκανες πλάκα ή όχι (και μερικές φορές την ίδια την ατάκα) και αν εννοείς το υποννοούμενο ότι είναι ηλίθιοι ( μιλάμε για τεράστιο Q.E.D εδώ πέρα).

Nαι δε σε βοηθάνε να ηρεμήσεις, βάλλεσαι από παντού. Τι να πεις στην ερώτηση "τί είναι αυτό;", όταν το "αυτό" είναι μια σοκολάτα υγείας Παυλίδη; ΤΙ ΝΑ ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΚΡΕΜΑ ΓΙΑ ΑΙΜΟΡΡΟΙΔΕΣ.
Άσε έχω πολλά τέτοια, άμα τα πω όλα ξανά, θα αρχίσω να κοπανάω το γραφείο. Με το κεφάλι μου.

Επίσης το ίδιο αλύπητα χτυπάει και ο δηλητηριώδης κυνισμός σε σημείο αγένειας όταν το απαιτούν οι περιστάσεις. Αλλά ήμουν πάντα της άποψης ότι αν είναι να είσαι κτήνος,καλύτερα να είσαι κτήνος που βρυχάται και σου δείχνει δόντια,νύχια και διαθέσεις παρά φίδι κολοβό,σερνάμενο στις λάσπες.

Έτσι την πάτησε κορασίς πριν λίγο καιρό που δεν άκουσε το "φύγε". Ήθελε να νταντέψει το πληγωμένο το ζώο. Και ξανάπα "φύγε" - μαζί με άλλες λιγότερο δημοσιοποιήσιμες λεπτομέρειες όπου ανέλυα το γιατί και πως έπρεπε να φύγει. Ε το φαγε το κεφάλι της. Έφυγα εγώ.

Δυστυχώς ή ευτυχώς- όλη αυτή η συμπεριφορά  κρύβει θυμό και διάθεση για ξέσπασμα κάπου. Και όταν βράζεις ενίοτε χύνεται και καίγεται και κόσμος που δε φταίει καθόλου, οπότε προσπαθείς να αποφύγεις όσο περισσότερο γίνεται τις παράπλευρες απώλειες. Ευτυχώς, τεράστια άσκηση ζεν σε φάσεις που θες να καρυδώσεις κόσμο είναι όταν σε τσαντίζουν οι γονείς, οπότε πιάνεις τον εγκέφαλό σου από το λαιμό και του ουρλιάζεις "ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΡΕ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΜΗ ΤΗΣ ΘΥΜΩΣΕΙΣ,ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΜΑΛΑΚΙΑ", ανακατευθύνοντας έτσι το θυμό σε κάποιον που μπορεί να τον αντέξει.

Για να σου πω παράδειγμα εφαρμογής της διαδικασίας:

Προχτές είχα βγάλει από το πρωί να ξεπαγώσουν δύο τρυφερότατες χοιρινές και όλη τη μέρα στο γραφείο λιγουρευόμουν ότι γυρνάω, τις πετάω στην ψηστιέρα με διάφορα καλούδια, φτιάχνω και ένα ρυζάκι με λαχανικά και τις τσακάω. Ναι αλλά το μεσημέρι πέρασε η μάνα μου από το σπίτι. Θεώρησε καλή ιδέα να μου τις ψήσει τις μπριζόλες να είναι έτοιμες, μη γυρίσει ο κανακάρης της και περιμένει 20 ολόκληρα λεπτά να γίνουν (να βλέπεις,ήδη αρχίζω και τα παίρνω). Οπότε γύρισα εγώ κατά τις 6 σπίτι και βρήκα δύο μπριζόλες που είχαν ψηθεί από τις 3, με έξτρα μπόνους παγωμένες παπαριασμένες τηγανιτές πατάτες. Το πόσα εγκεφαλικά έπαθα, δε μπορώ να σου πω. (Είδες ο θυμός που περιμένει να βγει με το παραμικρό;). Ευτυχώς έκανα τη μικρή άσκηση ζεν παραπάνω και απλά την πήρα τηλέφωνο και της είπα μελιστάλαχτα (όχι,όντως μελιστάλαχτα) άλλη φορά να αφήνει τις μπριζολίτσες μου ήσυχες και ευχαριστώ που μου τις έκανε αλλά όχι. Μετά έκλεισα το τηλέφωνο, έδωσα τις μπριζόλες στο σκύλο, έμεινα νηστικός από την τσαντίλα μου και σκότωσα κάτι δαίμονες στο Skyrim για να χαλαρώσω. Δεν χαλάρωσα.

Είμαι σε φάση μην πλησιάζετε.

Προσοχή, δαγκώνω.