Τα μαγαζά του καλοκαιριού

Όλοι γνωρίζουμε πως ο Τύπος τραβάει τεράστια κρίση και μεγάλα ζόρια γιατί κυνηγάνε τη διαφήμιση με το ντουφέκι. Ναι, εντάξει, όχι όλοι, αλλά αρκετοί μη μου κολλάς τώρα.

Μια φαντάζομαι ιδιαίτερα επικερδής μπίζνα διαφήμισης πρέπει να ναι η ψιλογκρι/ψιλοέμμεση διαφήμιση μαγαζών, ειδικά τώρα που σφίγγουν οι ζέστες. Ξέρεις αυτό που σου το παρουσιάζει σαν αυτός που το γράφει να έχει όντως πάει (που παίζει και να έχει πάει καμια φορά με τους κολλητούς του, το παραδέχομαι) και σου δίνει τον παράδεισο τον ίδιο ρε παιδί μου.

Έτσι λοιπόν ξεκινάμε από το κλασσικό

"Το ColoBarIsta ένα κουκλίστικο μαγαζάκι χωμένο στο στενό της Διονυσίου Παπαρομούρη του β', στο οποίο συχνάζουν τα πιο συμπαθητικά μουτράκια της πόλης"

περνάμε στο

"δροσερά ποτά, πρωτότυπο φινγκερ φουντ και νοσταλγικές μουσικές από τον Dj. Thanassakis"

κάνουμε μια στάση στο 

"ήπιαμε πραγματικά το καλύτερο μοχίτο της πόλης"

δεν ξεχνάμε το

"απέριττη απόλαυση της ξαπλώστρας στην έξυπνα διαμορφωμένη ταράτσα του lounge bar"

και καταλήγουμε θριαμβευτικά στην άφτερ πρόταση για 

"το καλύτερο ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ αμερικάνικο χοτ ντογκ με καραμελωμένα κρεμμύδια, τσιμπιρδόνια κάστορα, τηγανιτά μύδια και πραγματική σπιτική σως εσπανιόλ με βιολογικά υλικά".

Για να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή :

1. Το μαγαζί δεν είναι κουκλίστικο, είναι μια τρύπα σε πρώην αποθήκη σεντονιών με λάστιχο για κατούρημα. Δε μας χαλάει που το μαγαζί είναι τρύπα, μας χαλάει που το λες κουκλίστικο ενώ είναι τρύπα. Νταξ, το λες και μινιατούρα, μινιόν, γλυκούλι, συμπαθητικούλι, και διάφορα άλλα λήγοντα σε -ούλι και ναι η δουλειά σου είναι να μας κάνεις να θέλουμε να πάμε και όχι να μη θέλουμε, αλλά βρες άλλες λέξεις. Επίσης καλό θα ήταν να προειδοποιήσεις τους χαζούς που θα το διαβάσουν πως όταν λες "κουκλίστικο" εννοείς ότι χωράνε 3 άτομα, ο dj και το αφεντικό απόξω. Όχι ότι έχει διακόσμηση σαν κουκλόσπιτο παιδίσκης της βικτωριανής εποχής, από αυτές που γνώριζαν αβέρτα τον έρωτα στο Μέγα Ανατολικό

2. Η Διονυσίου Παπαρομούρη μέχρι χτες χρησιμοποιούνταν ως δημόσιο ουρητήριο γιατί είναι στενό και απόμερο και δεν έχει ούτε μια κολώνα φως. Για αυτό το νοίκι της πρώην αποθήκης είναι 200 ευρώ τον αιώνα και για αυτό πίνεις το ποτό σου και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο τρίτο συνέδριο ουρολογίας/γαστρεντερολογίας με θέμα "Ουρία, ουρικό οξύ, αμμωνία- αυτοί οι άγνωστοι"

3. Τα πιο συμπαθητικά μουτράκια ήταν αρχικά οι φίλοι σου που πήγατε την πρώτη φορά, επειδή ο dj ήξερε έναν τύπο που ήξερε μια τύπισσα που γούσταρε τον Γιώργο που τα χε με τη Σοφία από το γραφείο σας και σας παρακάλεσε να πάτε μια βολτα απο το μαγαζί τώρα που άνοιξε και να τον βοηθήσετε. Από τη στιγμή που θα γράψεις τη διαφήμιση, θα τρέξουν όλα τα ζαβά να πάνε εκεί πέρα για να γίνουν και αυτά συμπαθητικά μουτράκια της πόλης.

4. Δροσερά ποτά. Ναι γιατί στα άλλα μαγαζιά στα σερβίρουν καυτά. Μάλιστα μια φορά είχα κάψει τη γλώσσα μου με ένα βραστό Τζιν Τόνικ. Αη Κουήτ.

5. Πρωτότυπο φινγκερ φουντ εννοούμε βασικά φαγητό επιπέδου "Ο Γιωργάκης κλείνει τα 4, ελάτε όλοι στο  πάρτυ στον παιδότοπο Φωφώκα να γιορτάσουμε" αλλά κομμένο σε περίεργα σχήματα. Όοοοχι, το ψωμι/ζαμπον/τυρι δεν είναι ΑΠΛΟ ψωμί του τοστ. Είναι χωρίς κόρα,βιολογικό,πολύσπορο και τυλιγμένο σε ρολάκι όχι απλά έτσι επίπεδο. Το ζαμπόν δεν είναι απλό ζαμπόν, είναι γουρούνι με περγαμηνές.Γαλλικά.Πιάνο.Μπαλλέτο.Είχε κάνει και καστινγκ για τα "3 γουρουνάκια" της Ντίσνεϋ αλλά το έφαγαν τα συμφέροντα.Και το τυρί... λιώνει στο στόμα με μια βουτυράτη επίγευση που θυμίζει χωριό -αλλά κυριλλέ χωριό, όχι τίποτα μπαστουνοβλαχιές με γριές με φακιόλια, γαϊδούρια και καβαλίνες. Επίσης διαθέτουμε "σπιτικές" φανταιζί σως (γιατί σάλτσες απαγορεύεται να τις λέμε, τι μας περάσατε, χωριάτες;) (από το μάκρο οι σάλτσες.Το σπιτικό τους έγκειται ότι π.χ έχουν αραιώσει τη μουστάρδα με κάτι ή έχουν ρίξει μεσα στην κέτσαπ κόκκους πιπεριού). Διαθέτουμε και άλλα σπιτικά, όπως πεντανόστιμες φλογέρες αλλαντικών (Μάκρο), τραγανές μπουκίτσες κοτόπουλο (Μάκρο), καυτερές μπάλες μοτσαρέλλας (Μάκρο) και βέβαια το απόλυτο χιτ του αθηναϊκού καλοκαιριού, τα επικά δαχτυλάκια με φέτα και σουσάμι (ξέρεις τι μπαίνει σε αυτή την παρένθεση. Μάκρο)

6. Οι ταξιδιάρικες μουσικές του dj Thanassakis : Βασικά ο τύπος όντως είναι ο Θανασάκης από το Λατζόι του νομού Ηλείας που τέλειωσε το λύκειο με άχρηστα, ήρθε στην Αθήνα να βρει καμιαά δουλειά και έμπλεξε με τη μουσική (μια φορά που έκοψε λάδια το winamp, ξανάβαλε τη λίστα να παίζει). Μετά μια φορά είχε πάει Πορτοραφτη για μπάνιο με το παπι και άκουσε να παίζει Καφε ντελ Μαρ (η παγκόσμια πρωτότυπη ιδέα, μνημειώδους εγκεφαλοπάθειας, να βάζεις ήχους θάλασσας να παίζουν σε μαγαζί δίπλα στη θάλασσα) και αγάπησε τη μουσική. Έτσι επειδή ήταν ανήσυχο πνεύμα, άρχισε να "ψάχνεται" και κατέληξε να παίζει μουσική-ψαγμένη μαιηνστριμ όμως, όχι ξεφτίλα μαιηνστριμ-στο "Κωλομπαρίστα" το μαγαζί με τα μουτράκια, τα δροσερά ποτά και τα κατεψυγμένα από το Μάκρο.

7. Ήπιαμε πραγματικά το καλύτερο μοχίτο της πόλης :Τον προηγούμενο μήνα δεν ήταν πραγματικά μας δούλευαν. Λάθος, ο φίλος μου ο Λευτέρης φτιάχνει το καλύτερο μοχίτο της πόλης όταν έρχεται στο σπίτι μου, γιατί βάζει μέσα μισό μπουκάλι ρούμι στην κάθε κανάτα (δεν τα πίνουμε σε ποτήρι) και δεν το κάνει να μοιάζει σαν μια μαρουλοσαλάτα που έχασε το δρόμο της, ούτε με ελαφρύ λικέρ μέντας που μέσα ρίξαμε κατά λάθος σόδα. Επίσης, πως γίνεται κάθε μήνα το καλύτερο μοχίτο της πόλης να το φτιάχνει άλλος, έχω μόνο μια λύση : Υπάρχει ένας μόνο μπάρμαν στην Αθήνα που φτιάχνει το καλύτερο μοχίτο και κάθε μήνα πραγματικά δουλεύει σε άλλο μαγαζί.

8. Απέρριτη απόλαυση της ξαπλώστρας κλπ κλπ.  Δεδομένου ότι η αμμωνία είναι πτητικό αέριο και οτι η Παπαρομούρη αποχωρητήριο, ο χώρος με τις ξαπλώστρες βραδιές του Ιουλίου δε θα μυρίζει σαν συνέδριο ουρολογίας. Θα μυρίζει σαν εργαστήριο ουρολογίας.

Ααα έχουμε και το άφτερ...τη μάσα μετά το φινγκερ φουντ γιατι για να χορτάσεις με τις κουτσουλιές που σου σερβίρουν, πρέπει το στομάχι σου να ναι μικρότερο και από ανορεξικής Τινκερμπελ (είπα τώρα Τινκερμπελ και θυμήθηκα τον βρυκόλακα στο Τουάϊλαϊτ.)

9. Μας έχουν ζαλίσει τα παπάρια με τα αυθεντικά χοτ ντογκ, τα αυθεντικά μπέργκερ κλπ. Σχετικά πρόσφατα μάλιστα, έφαγα και "αυθεντικό" χοτ ντογκ από μαγαζί που στο πίσω μέρος του φυλλαδίου του είχαν γράψει διθυράμβους οι μισοί ξεφτιλοσελέμπριτις της Αθήνας. Όχι δεν το πήρα για αυτό, αλλά ήθελα χοτ ντογκ και δεν είχα άλλη επιλογή. Πήρα μάλιστα 2. Ένα "μεξικαν" και ένα "νιου γιορκ" κάτι τέτοιο. Ε ένα έχω να πω, χίλιες φορές Μαβίλη και Μιχαλακοπούλου. Τα χοτ ντογκ που μου ήρθαν ήταν επιπέδου "5 το πρωί,Κεραμεικός, όλα κλειστά,τσιμπάω τον πρώτο πλανόδιο και ελπίζω να ζήσω". ΟΚ το ψωμάκι ήταν καλύτερο από τις καντίνες. Τέλος. Το λουκάνικο βρωμούσε πλαστικίλα, τα έξτρα ήταν του κώλου. Και δεν είμαι και σιχασιάρης. Όταν εγώ τσάκιζα το φαγητό του στρατού, οι δίπλα παίρναν τηλέφωνο τη μαμά τους. Τεσπα. Επίσης δεν είχα κοιτάξει τις τιμές πριν παραγγείλω. 11.5 ευρά για 2 χοτ ντόγκια, θα έπρεπε κανονικά να σέρβιραν και λαπντανς μαζί.

Ασε που άκου αγάπη μου, το "αυθεντικό" αμερικάνικο χοτντογκ είναι σε καντίνα στο δρόμο (ή άντε στον Papaya King). Όπως το αυθεντικό ελληνικό σουβλάκι είναι σε αυθεντικό ελληνικό σουβλατζίδικο στυλ "μπαρμπα Μήτσος". Όχι σε γκλαμουριάρικο φαστφουντάδικο που χει στήσει ο Γκόρντον Ράμσεϊ.

Αλλά αντε να πείσεις τώρα το τρεντοπλήθος ότι δε φτάνει να τρώνε πανάκριβο χοτντογκ για να γίνουν βέροι νεοϋορκέζοι

 Προσοχή στα μαγαζά του καλοκαιριού και τα τρέντι μουτράκια της πόλης. Και Cheesus!  όχι άλλο Γκάζι!