Καλλιτεχνικές ανησυχίες

Το φθινόπωρο μας αχνοχαϊδεύει με τα απαλά του ακροδάχτυλα, τα πορτοπαράθυρα φτεροκοπάνε από το αγέρι και χαμογελάνε στις πρώτες στάλες της βροχήσε. (Πρόσεξε, όχι "βροχής" αλλά "βροχήσ-ε" με το "ε" απαλό, αργόσυρτο σαν να σου  βγαίνει λίγο η ψυχή - συνδυάζεται απαραίτητα με ρομαντικό αναστεναγμόνε και πετάρισμα ματιών στη γενικότερη κατεύθυνση της ελπίδας του ουράνιου τόξου).
Κοίτα το ξέρω ότι έχω την κακή φήμη κάφρου και βάρβαρου, αλλά όπως ξέρεις ήδη έχω και τη φήμη μεγάλου παπατζή και ψεύτη, οπότε αφού θέλω να γράψω καλλιτεχνικό θέμα, είπα να το γράψω με καλλιτεχνική γλώσσα. Νταξ; μέσα είσαι δικέ μου, κόβει το μάτι σου.

Ένα πρωινό, μουντό σαν τα όνειρα λίγο πρίν το μούχρωμα, τα όνειρα αυτά που φεύγουν και δεν ξέρεις αν ευγνωμονείς το μυαλό σου που τα ξεχνά ή το καταριέσαι που τα αποδεσμεύει, είδα μια είδηση ο ρουφιάνος και μου φυγε η μαγκιά.
Ήταν δροσερό το αγέρι που φύσαγε το πρόσωπό μου και πάγωνε στην άκρη του ματιού το μισοτρεμάμενο δάκρυ και συνάμα την ελπίδα της φρίκης ή τη φρίκη της ελπίδας.
Δεν ήξερα αν η είδηση είναι αληθινή ή κατασκευασμένη, αλλά δε με ενδιαφέρει κιόλας, εγώ απλά ως ευαίσθητος καλλιτέχνης θέλω να κάνω κριτική στην υποτιθέμενη είδηση και όχι στην πραγματικότητα.
Γιατί άλλωστε, τί ακριβώς είναι η πραγματικότητα πέρα από θνητές μικροαστικές φωτοκόπιες που βγάζει η αντίληψή μας, όπως γέρνει αποκαμωμένη το αδύναμο κεφάλι της, στην αγκαλιά της λήθης; (σε έχω σκίσει, παραδέξου το. Το έχω)
Είδα λοιπόν πως -τουλάχιστον υποθετικά- αυτός ο πίνακας, στο γραφείο του πρωθυπουργού της χώρας,

θεωρητικά αντικαταστάθηκε ή θα αντικατασταθεί με αυτόν :

Ω Μούσες που ημίγυμνες χορεύετε με τις φεγγαραχτίδες και τις δροσοσταλίδες στις παρυφές του Ελικώνα...
Οποίος θαυμασμός, οποία ανατριχίλ διαπερνά με ταχύτητα του Ιντερσίτυ 551 τα σφριγηλά μου μούσκλα;
Τι θωρούν οι κουρασμένοι από το υπερθέαμα της ιλλουστρασιόν ζωής οφθαλμοί μου;
Σαφώς και έπρεπε να φύγει από το υπερφορτωμένο εικαστικά ρουστίκ γραφείο του πρωθυπουργού αυτό το ροκοκο-μπαρόκ πράμα με τις ξεπερασμένες υφέρπουσες ιδεοληψίες.
Προσέχτε την προφανή και απλή -αλλά ουδαμώς απλοϊκή- σημειοσημασιολογική προσέγγιση του απείρου και την ενδελεχώς υποβόσκουσα χάρη του νέου πίνακα.
Ο καλλιτέχνης με αδρές, παχιές γραμμές υποδηλώνει τα φραγμένα όρια του απειρισμένου υποσυνειδήτου του, ενώ η κόκκινη διαχωριστική είναι αυτή που οδηγεί το μάτι σε έναν σαφή προσδιορισμό του εφικτού και του ανέφικτου, υπογραμμισμένου από την αγνότητα του υποκίτρινου και την παιδική αφέλεια του υπορόζ.
Όλα αυτά ενυπάρχουν παρά και έναντι, σε ένα μουντό πεδίο που στη βάση, τη βάση που υποδηλώνει την επαφή μας με τη γη, το θάνατο, το χώμα, τους σκώληκας και τας σκουληκαντέρας, ενώ προς τα πάνω ανοίγει, ελαφρά, απαλά, ήρεμα, δείχνοντάς μας έτσι το δρόμο προς την ελευθερία της ψυχής, την ελευθερία του σώματος και την Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Η πάνω οριζόντια πάλλευκη γραμμή είναι το όριο που όλοι πρέπει να ξεπεράσουμε, κοιτώντας ψηλά, μακριά και πέρα από ορίζοντες και τεχνητά όρια. Είναι η γραμμή της υπέρβασης και εσώτερης επανάστασης που ο πας εις ένας άξιος να ονομάζεται άνθρωψ και όχι απλά πίθηξ, οφείλει έστω και μία φορα στη ζωή του να τολμήσει να πατήσει αναφωνώντας "πίσω καθήκια και σας έφαγα".
Νομίζω ορθά θα έπραττε ο καθείς να έχει ένα τέτοιο κόσμημα στο γραφείο του και όχι αυτές τις παρωχημένες καλλιτεχνίες τεθνεόντων ψευτοζωγράφων που νόμιζαν ότι επειδή μπορούν να απεικονίσουν κάτι ζωντανό, πραγματικό, λεπτομερές και άρτιο, ήταν και αξιόλογοι.
Γιατί ως γνωστόν, το συγκινησιακό υπόβαθρο ενός πίνακος, η αληθινή γεννεσιουργός αιτία της επιρροής που σπάει το φράγμα αιτίου-αιτιατού και εναγκαλίζει το θεατή σε έναν ψυχικό διονυσιακό χορό, δεν έχει ανάγκη από εικόνα και ταλέντο, αλλά απλά από συναίσθημα.
Για αυτό παρουσιάζω και εγώ ένα αριστοτεχνικό έργο μου,  που αποτελεί γροθιά στο κατεστημένο και ευελπιστώ ότι κάποτε θα λάβει τη θέση που του αρμόζει στο γραφείο του κάπταιν Αντάμα, πάνω στο Αστρόπλοιο Γκαλάκτικα. Το ονομάζω, Σπουδή σε κόκκινο :

Ε ρε διάολε, θα αφήσω μούσι-θύσανο, θα πάρω αμπέχωνο και θα το παίζω άνθρωπος του πνεύματος απο δώ και πέρα...