Τέλος πάντων.
Σινεφίλ δε με λες κιόλας βέβαια, αν και ενίοτε μου αρέσουν κάτι κουλτούρες, όπως π.χ η Οδύσσεια του Διαστήματος, το Brazil και το Πρόθυμες Νοσοκόμες #2 .
Επικεντρώνομαι κυρίως στα θρίλλερ-τρόμου-φαντασίας και τα λοιπά. Εκεί είμαι αυστηρός κριτής και έχω απαιτήσεις, έστω και από την "υποκουλτούρα" τους. Γιατί ναι ρε φίλε, να έχει 23 φόνους στα πρώτα 7msec της ταινίας, αλλά με μια κάποια συνοχή, μια σειρά, μια υποτυπώδη δικαιολογία,με ένα πιστόλι που χωράει 23 σφαίρες. Όχι με 6σφαιρο. Νομίζω; Πρέπει να υπάρχει και μια κάποια υπόθεση. Και δυστυχώς σε πολλά fantasy/τρόμου κλπ, η υπόθεση φαίνεται ότι έχει γραφτεί από άνθρωπο με φαντασία και νοημοσύνη ενός κομματιού σέλινο.
Παμ παρακάτω.
Είχα διαβάσει καναδυο εξαιρετικές κριτικές για το "Let the right one in" -πράγμα το οποίο δεν αποτελεί ποτέ εγγύηση μια και όλοι ξέρουμε πώς και τί και γιατί και τα λοιπά. Δε θυμάμαι δε αν τις είχα διαβάσει από σινεκριτικούς ή από πόπολο, πράγμα επίσης ανησυχητικό.
Ε που λέτε, τσίμπησα προχτές και είπα να το δω. Παιδάκια έχει, βρυκόλακες έχει, νταξ κάτι θα λέει.
Το άλλο καμπανάκι που έπρεπε να μου είχε χτυπήσει είναι ότι το έργο ήτο σουηδικής προελεύσεως,κατασκευής, σύνθεσης και υλοποίησης και έπρεπε να είχα θυμηθεί ότι ο Σουηδικός κινηματογράφος δε φημίζεται για την ταχύτητά του. Οπότε, έχω πολλά φάουλ στη λογική διαδικασία επιλογής της ταινίας, όπερ σημαίνει καλά να πάθω, ας πρόσεχα. [Σορυ Πόλσε, αλλά θα έπρεπε να παραμείνετε στην παραγωγή ξυλείας, κορμιών και επίπλων]
Υπόθεση : Ξανθός προέφηβος χτίζει μια τρυφερή και ρομαντική φιλία με μελαχροινό προέφηβον θηλυκόν βαμπίρ.Φέρνει πολύ σε κατάπτυστα πρόσφατα έργα παρόμοιας υφής, με βαμπίρ που λαμπυρίζουν πιο πολύ και από φούστα τραγουδιάρας στο 3ο χλμ επαρχιακής εθνικής οδού. Αλλά δεν είναι τόσο ξεφτίλα. Γιατί το βαμπίρ είναι όντως βαμπίρ, πίνει αίμα κανονικότατα αν και μέσω proxy μια και συνήθως δεν κυνηγάει το ίδιο αλλά στέλνει το μπαμπά να σκοτώσει περαστικούς και να τους αρμέξει. Κανονικά μιλάμε για πολλά υποσχόμενη υπόθεση, αρκεί να μην πάρεις τον εαυτό σου στα σοβαρά ως σκηνοθέτης.
Και αυτό κάνει ο άτιμος ο σκηνοθέτης. Ατέλειωτα πλάνα με τη χιονισμενη αυλή, το χιονισμένο δρομάκι, το σκοτεινό χιονισμένο πάρκο, το σκοτεινό χιονισμένο δρομάκι του πάρκου, το πιο σκοτεινό αλλά χωρίς χιόνι γυμναστήριο του σχολείου κλπ. Άμα έκανες ιστόγραμμα συχνοτήτων όλης της ταινίας, ήταν 60% άσπρο, 39% μαύρο και όλα τα υπόλοιπα χρώματα, το 1%. Τα υπόλοιπα χρώματα ήταν βασικά το κίτρινο της φλώρικης ξανθής κόμης του πρωταγωνιστή (λέγε με και "Η πιο άθλια κλαπέτα από τότε που ο Rowan Atkinson έπαιξε στον πρώτο κύκλο της Μαύρης Οχιάς"). Και πάμε στον πρωταγωνιστή.
Φίλε, πραγματικά, με τέτοια φάτσα και τέτοιο ύφος(και μην ξεχνάμε και το μαλλί-κλαπέτα-κράνος), μέχρι και εγώ θα σε έδερνα στο σχολείο. Φανταστείτε ένα γλυκύτατο παιδάκι, ξανθό, γαλανομάτικο κλπ. Και τώρα βάλτε πάνω στη φάτσα του έκφραση "Είμαι δυστυχισμένος. Είμαι διαφορετικός από εσάς. Είμαι μοναχικός τύπος για αυτό είμαι δυστυχισμένος. Μου αρέσει το πλέξιμο και το μανικιούρ. Είμαι δυστυχισμένος και έχω προβλήματα και κανείς δε με αγαπάει. Και είμαι και χαζός μια και για να πω μια πρόταση με 3 λέξεις, χρειάζεται 20 λεπτά ταινίας". Ε ΕΣΥ δε θα τον περίμενες κάθε μέρα το πρωί σχολείο με ένα σκουπόξυλο στο χέρι;
Σε όλη την ταινία, αυτό το ύφος..Ε, δεν είναι για μπούφλες;
Αυτό κάνουν και κάτι συμμαθητές του καθημερινά, με τη διαφορά ότι ο σκηνοθέτης με κάποιο περίεργο τρόπο σε κάνει να συμπαθήσεις τον παπάρα και να αντιπαθήσεις αυτούς.
Και γνωρίζει το κοριτσάκι της διπλανής πόρτας ο απάλευτος. Ένα βράδυ που χει βγει έξω στο χιόνι μόνος του και χαζεύει. Γιατί έχει μεγάλο ταλέντο σε αυτό. Τη μισή ταινία την πέρασε κοιτώντας -με το γνωστό ύφος- στο πουθενά.
Και εγώ να επιμένω να το δω μέχρι τέλους. Στην αρχή ήμουν ξάπλα, αλλά μετά σηκώθηκα, άναψα τσιγάρο και ανα 10λεπτο έκοβα 2-3 βόλτες στο δωμάτιο. Γιατί είχαν εξεγερθεί όλοι οι αδένες μου και είχαν επιδοθεί σε παρασκευή τόνων μυοχαλαρωτικών και ηρεμιστικών σε μια απέλπιδα προσπάθεια να με στείλουν για ύπνο μπας και κερδίσω μια ώρα παραπάνω. Ο αμφιβληστροειδής μου δε, μου έστειλε mail το πρωί : "Αν το ξανακάνεις αυτό, χωρίζουμε".
Γνωρίζει το κοριτσάκι μεν και μέχρι να πάρει χαμπάρι ότι είναι βρυκόλακας μας βγάζει το λάδι. Τι πέταγε η άλλη, τη σκαρφάλωνε κάθετα σε κτίρια, τι είχε αίματα στο στόμα της, τίποτα αυτός. (Ναι καλά λέω, μέχρι και εγώ θα τον βάραγα).
Το βαμπίρ όμως λειτουργεί ως μέντορας και τον κάνει θαρραλέο (ήταν το χαιλαιτ της ταινίας η μικρή..μονο αυτή άξιζε. Και τα 14 λεπτά δηλαδή που την είδαμε να κάνει και κάτι σοβαρό). Τόσο πολύ που την επόμενη φορά που του την πέφτουν οι μάγκες του σχολείου, αυτός βαράει έναν στο αυτί με ένα ματσούκι και τον ματώνει. Η κίνηση του χτυπήματος δε ήταν πιο αργή και από τις κλωτσές του Κάρανταιν (μαλακία σου Ντέιβιντ) στο επικό Kung Fu. Μέχρι να σηκώσει το ματσούκι ο τυπάς, έφτιαχνες μουσακά και είχες ανοίξει και φύλο για 1235 τυροπιτάκια.
Ε τα παίρνουν οι άλλοι και πάνε να τον πνίξουν στην πισίνα. Και εκεί που ξέρεις πλέον ότι να, επιτέλους εδώ θα γίνει της πόπης, γιατί το βλέπεις να ρχεται, ΤΙ ΚΑΝΕΙ ο σκηνοθετάρας;
Κάνει ζουμ στη φάτσα του ζωντόβολου που πνίγεται και αφήνει να εννοηθεί ότι απο πάνω έχει σκάσει το βαμπίρ και κόβει κώλους. Α ναι συγγνώμη, πέφτει ένα χέρι και ένα κεφάλι μέσα στην πισίνα. ΟΥΥΥΥ σοκαρίστηκα μιλάμε...
Μετά το σκάνε μαζί σε ένα τραίνο και άντε πάλι τα χιονισμένα τοπία.
Η ταινία είχε προϋποθέσεις για να γίνει επικό b-movie. Τι λέω, είχε προϋποθέσεις για να γίνει επική γενικότερα. Αλλά μας φάγανε τα ωραία πλάνα, τα χιόνια και το ρομαντικό δέσιμο των δύο παιδιών.
Α και μέσα στην γενικότερη ψυχολογική μπερδεμάρα του πρωταγωνιστή συγκαταλέγεται και μια γενικότερη αναβλητικότητα σχετικά με τη σεξουαλικότητά του. Δεν έχει αποφασίσει ακόμα και μάλλον βαριέται να το κάνει, μια και όταν ρωτάει το γκομενάκι αν θέλει να είναι μαζί, προσθέτει και κάτι σαν "δε με ενδιαφέρει και αν είσαι αγόρι ή κορίτσι" ή κάτι τέτοιο.
Ωραία αττάκα για να ρίξεις γυναίκα, ειδικά σε μπαράκι.
"Καλησπέρα μανίτσα, είσαι πολύ ωραίο πλάσμα. Και αγοράκι να ήσουν, πάλι θα στην έπεφτα ναουμ"
Ήταν και μεγάλο το ρημάδι δε. Αλλά βέβαια, αφού ήθελε 7 λεπτά για να δείξει τη χιονισμένη αυλή και το χαζοβιόλη να κοιτάει το υπερπέραν... που να αναπτύξει και την υπόθεση...
Αλλά καλά να πάθωωωωωωωωωωω... έεετσι, να μάθω άλλη φορά να ακούω το ένστικτό μου.
Για τιμωρία θα δω όλα τα Nightmare on Elm street ξανά. Ναι, και το 2. Και το Wes Craven's new nightmare.
Οι της κουλτούρας δείτε το οπωσδήποτε. Η συνταγή "ζουντούβουλου α αναπτύσσει ρομαντική φιλία με εντελώς διαφορετικού μπαγκράου και αταίριαστο ζουντούβουλυ β και κάνουν παρέα σε έρημο/στέπα/χιόνι/πλημμύρα/βομβαρδισμένο χουριό/απέραντη λίμνη/όμορφο δάσος" είναι πάντα επιτυχία σε συνδυασμό με αργά πλάνα και διαλόγους πιο βαρετούς και από διάλεξη για τα δικαιώματα της κίτρινης αλογόμυγας της Βραζιλίας. Σε νοηματική.
Αχ που πήγαν οι παλιές καλές οριτζινάλε κουλτούρες που ήξερες στανταράκι ότι δε μπορείς να δεις; όπως ταινίες με θέμα τη ρομαντική φιλία κούρδου γκέι καπνοδοχοκαθαριστή με ιρανό φονταμενταλιστή χωροφύλακα, στις απέραντες ερήμους του Ουζμπεκιστάν- ή κάτι τέτοιο.
Αλλά τέτοια ταινία σουηδός; Αυτοί αυτοκτονούν που αυτοκτονούν για πρωϊνό, μη τους βάζεις και το μαχαίρι στο χέρι!!
Οι μη κουλτούρες, μακριά. Η ταινία ξεκίνησε άσχημα, έκανε μια κοιλιά στη μέση και το τέλος, άσε το μη το συζητάμε καλύτερα
11 comments:
Περιττό να σου πω ότι όταν την παίξαμε στην κινηματογραφική λέσχη, τρομάξανε και σοκαρίστηκαν διάφοροι στην αίθουσα... (με κάτι τέτοια αποφάσισα να αλλάξω τόπο διαμονής...)
Καλά έκατσες και είδες όλη την μαλ... εεε ταινία;
Μωρε μπράβο!
Παρακαλέισθε όπως περάσετε από τας Σουηδικάς πρεσβείας δια το παράσημόν σας!
Βρε η κληρονομιά του Μπέργκμαν τι έχει κάνει...
Αυτό θα πει ταινιοκριτική! Και αυτοκριτική! Την ταινία την απορρίπτω χωρίς δεύτερη σκέψη. Εσένα σε κρατάω γιατί έχεις τρομερό χιούμορ;) χαχα Πολύ καλή!
Την καλησπέρα μου :)
υ.γ. Χαρά στο κουράγιο σου!
Την ταινία την έχω δει και είναι όντως η υπερμπούρδα των 5 ηπείρων και των 7 θαλασσών.Άσε που η διάλογοι δεν έχουν κανένα χρωματισμό και έτσι και το βάλεις στο μιούτ είναι το ίδιο και το αυτό.
Μόνο χάϊλαϊτ είναι που λαμπαδιάζει η τύπισσα στο νοσοκομείο.
Κατα τα άλλα πολύ γκέη η ταινία και για πολύ ξύλο ο σουηδός Καϊλας.
ΥΓ.Φρι πρόσεχε πώς μιλάς στον μπλόγκερ γιατί αλλιώς θα μιλήσω με τον άντρα σου.Με την αποπάνω κυρία φίλε Εστάριαν έχω κάνει Γερμανία και ξέρω τί σου λέω.
Λογικά έχει βάλει ο Αγγελόπουλος το χεράκι του... Δεν μπορεί, τόσο χιόνι... :ppp
Κατ αρχήν χαίρομαι που δεν είμαι μόνος μου γιατί ανησύχησα. Στο imdb το έχουν εκθειάσει όλοι!!!
Sophia : Ποιος τρόμαξε;;; αλήθεια;; να δουν το Alien.
Polse : Είπα ρε φίλε να πάρω μερικά μαθήματα σουηδικής τέχνης. Ακόμα και το "Κορίτσι με το τατουάζ" ήταν καλύτερο από αυτό. Ναι αυτός ο Μπέργκμαν σας έσκισε λέμε :D
Fri : Καλώς ήρθες. Τι χαρά στο κουράγιο μου... νομίζω τώρα είμαι έτοιμος να δω Αγγελόπουλα..
Bio: Για το χρωματισμό στους διαλόγους φαντάζομαι φταίει η γλώσσα. Είναι περίπου σα να μιλάς αγγλογερμανικά με μια πατάτα στο στόμα. Αλλά χαίρομαι που το χεις δει γιατί δείχνει ότι έχεις καλλιτεχνικές ανησυχίες κατά βάθος..
Darth : Πιστεύω ότι ο Αγγελόπουλος θα πάρει το Σουηδό Καϊλα στην επόμενη ταινία του. Τέτοιο απλανές βλέμμα, υποδεικνύει μεγάλο ταλέντο!
Άσε, από την αίθουσα όλη, ζήτημα είναι αν έστω και 2 από τους υπόλοιπους είχαν έρθει ποτέ σε επαφή με vampire lore και τα σχετικά... Μη σου πω που φρίξανε γιατί ήταν με παιδάκια... Αλλά θα μου πεις, εδώ είχανε πάθει εγκεφαλικό με το Machuca.... (ζω σε πολύ συντηρητική περιοχή μήπως?)
Φίλε estarian, απολαυστικό το κείμενό σου αλλά νοιώθω μία ανάγκη να διαφωνήσω, μιας και δεν το έχει κάνει κανένας άλλος μέχρι στιγμής... Καλή και πιασάρικη η χολυγουντιανή συνταγή για ταινίες τρόμου, ταχύτητα, ωραία γκομενάκια, πολύ αίμα, πολλά λεφτά σε εφέ κτλ, αλλά στα 10' ξέρεις τι θα γίνει στη συνέχεια και έκτοτε παρακολουθείς με μία δόση ανίας και συγκατάβασης. Συνταγή που έχει την τάση να εκφυλίζει το είδος (όχι μόνο στον τρόμο αλλά γενικότερα) χάριν της ίδιας της συνταγής και που έχει πολύ συχνά σαν αποτέλεσμα να βλέπεις μία χολυγουντιανή παραγωγή και να αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν με τόσα λεφτά που έχουν στη διάθεσή τους να φτιάχνουν τόσο αδιάφορες και ανέμπνευστες κοτσάνες (βλέπε κριτική σου για εκέινο με τον λαμπυρίζοντα βρυκόλακα). Ο αληθινός τρόμος είναι το σκηνικό ενός παιδικού εφιάλτη. Χτίζεται μέσα στο μυαλό, και από αυτή την άποψη τα βιβλία έχουν μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με τις ταινίες. Θεωρώ ότι αυτή την αίσθηση τρόμου είναι πιο πιθανό να την προσεγγίσει μία ταινία με υποτυπώδη σκηνικά και δράση, και από αυτή την άποψη σέβομαι την προσπάθεια και τις προθέσεις του Alfredson. Δεν το πετυχάινει τελείως, αλλά ψάχνει στο σωστό μέρος. (Αν δεν το έχεις δει ήδη, σε παραπέμπω στη μικρού μήκους ταινία του Takashi Miike "Box", μία εκ των τριών μικρού μήκους της "Three Extremes").
K.A : Αδερφέ καταλαβαίνω ακριβώς τι λες και συμφωνώ σε πολλά. Η αντίρρησή μου εμένα δεν είναι στο ότι πάει να πιάσει τον τρόμο από αλλού. Άλλωστε με τις γνωστές χολλυγουντιές τρόμου, ελάχιστες φορές έχω τρομάξει ή έστω έχει τσουτσουρώσει η τρίχα. Η αντίρρησή μου είναι ακριβώς στο πως χειρίζεται την προσέγγισή του. Δεν είναι αρκετό το επιβλητικό (στην προκειμένη περίπτωση για μένα αδιάφορο) τοπίο με το χιόνι κλπ. Ούτε όλη αυτή η αίσθηση του "αργάαααααααααα" δίνει κάτι παραπάνω.
Όταν πας να χειριστείς ταινία τρόμου πρέπει να ξέρεις να παίξεις-στη σημερινή εποχή, που οι εικόνες βίας δεν τρομάζουν πλέον- με πιο αρχέγονα ένστικτα και πιο πρωτόλειους φόβους του ανθρώπου. Οπότε ή θα επενδύσεις σε μια π.χ κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και στο φόβο για το σκοτάδι, το άγνωστο κλπ κλπ (που με την κατάλληλη φωτογραφία, σε τσακώνει από το λαρύγγι και σε πνίγει), ή θα δημιουργήσεις τρόμο με το να μετατρέψεις καθημερινές καταστάσεις σε σκηνικά τρέλλας και παράνοιας. Μέσω απλής, ωμής (και στην περίπτωση των Γιαπωνέζων, διαστροφικής - βλ. Battle Royale και Audition πχ) βίας. Θα μπορούσε να το κάνει αυτό ο σουηδός, αλλά το γύρισε στην κουλτούρα. Ενώ ΕΙΧΕ πολύ υλικό, αυτό που λες εσύ "ψάχνει στο σωστό μέρος". Ναι ψάχνει αλλά για μένα δε βρίσκει.
Δε νομίζω πως η ταινία χαρακτηρίζεται τρόμου. Μάλλον την ανθρώπινη πλευρά μιας κατάστασης πάει να δείξει σε ένα λίγο τρομαχτικό σκηνικό.
Προσωπικά τη θεωρώ από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια.
Και σορυ κιόλας αλλά με το battle royale εγώ γελούσα κάτι χρόνια.Ειδικά που εκεί που καίγεται το σύμπαν ο άλλος προγραμματίζει στη C structs, oxoxoxo!
Πολύ ωραία ταινία ήταν το Ju-on 1, το γνήσιο γιαπωνέζικο.Εκεί ναι, το έβλεπα απόγευμα μόνη στο σπίτι και μετά το τέλος έκανα μισή ώρα να κουνηθώ από τον καναπέ από την τρομάρα μου μην πεταχτεί τίποτα.
Γαμώτο, και στην αρχή νόμιζα ότι περιέγραφες το νέο Twilight, το οποίο είμαι βέβαιος ότι ήδη συγκαταλέγεται στα αγαπημένα σου.
Α, και μιας περί των αγαπημένων σου, ξέχασες την υπερπαραγωγή "Η πρώτη μου φορά #6
Post a Comment