Ξανά μπατιρέοι

Μίλαγα με το θείο μου τις προάλλες. Τραπεζικός, παίρνει σύνταξη -μάλλον φέτος- . Και αυτό που μου έλεγε είναι το ότι "η δική μας γενιά, μεγάλωσε αν όχι στη φτώχεια, στα "λίγα", στα απολύτως απαραίτητα. Η δική σας, δε θα το αντέξει αυτό. Θα πάθετε εθνική κατάθλιψη και θα πηδάτε από τα μπαλκόνια".
Ο θείος έχει δίκιο. Η χώρα αυτή "τα κονόμησε" μετά το '80. Δε θα κοιτάξω πώς, ποιος, γιατί αυτός περισσότερα και εγώ λιγότερα κλπ κλπ κλπ. Δε θα κάνω οικονομική ανάλυση όπως ο Zaphod. Άλλα θέλω να πω.
Ξαφνικά τα κονομήσαμε εθνικώς και αορίστως. Και μας έπιασε φυσικά η χαζομάρα του νεόπλουτου. Είχαμε, ως πολίτες μιλάω τώρα, όχι κρατικές παπατζιές κλπ, λεφτά για ξόδεμα. Και φυσικά επιδοθήκαμε σε ένα όργιο κακογουστιάς, ψευτοεπίδειξης, ψευτοπαλλικαριάς και γκλαμουροχαζομάρας άνευ προηγουμένου. Αυτοί που το '70 βρώμαγε το χνώτο τους ρετσίνα-10-λεπτά-η-οκά και που έπλεναν τα πόδια τους Πάσχα και Χριστούγεννα, το '80 κυκλοφορούσαν με πούρα και Μερτσεντέ στα Κολωνάκια. Αυτοί που το '60 ήταν μπακαλόγατοι σε μαγαζάκια στον Κολωνό και τρώγαν σκουληκιασμένο κρέας δυό φορές το χρόνο, πεθαίναν απο χοληστερίνη και κίρρωση. Αυτοί που "εγώ κατέβηκα από το χωριό με ένα ζευγάρι τρύπια παπούτσια και ένα τρίχινο πουκάμισο" ξαφνικά "Κολώνια Ζιβανσί και στα ποδάργια μο' ".
Κανείς δεν κατάφερε να διαχειριστεί σωστά το χρήμα που έπεσε ξαφνικά στον τόπο. Άσε αυτούς που φάγαν. Αυτοί πάντα υπήρχαν, από καταβολής πλανήτη. Μιλάω για τους πιο "σοβαρούς" νοικοκυραίους. Τους δίπλα μας ρε αδερφέ, πως το λένε, τους μικρομεσαίους. Τα λεφτά έγιναν γαρδένιες στα μπουζούκια, λαδώματα σε εφοριακούς και αστακομακαρονάδες. Και αν κάποιος είχε και λίγο νιονιό, κανα σπίτι -συνήθως κακογουστότατο και κακάσχημο τσιμεντόκουτο-.
Τώρα όμως θα κοπούν αυτά και θα πρέπει να γυρίσουμε σε άλλο είδος ζωής. Ποιος φταίει, ποιος τα πήρε, ποιος αυτό, ποιος εκείνο, εγώ, εσύ ο παραδίπλα ο απέναντι, δεν έχει σημασία στο πρακτικό της καθημερινότητάς μου. Ως μονάδα και ως πολίτης μιλάω. Αυτά είναι θέμα άλλης κουβέντας, όχι αυτού που θέλω να πω εδώ πέρα.
Ελπίζω και πιστεύω ότι αυτό όλο το καλαβρέζικο αγγούρι που θα φάμε, θα μας οδηγήσει σε ένα... lifestyle (οπαδοί του, είστε παράσιτα παρεπιπτόντως) με περισσότερο life και λιγότερο style.. Θα πρέπει ως γενιά να επιστρέψουμε σε πιο, πως να το πω, πρωτόγονες μορφές ζωής μεν, πιο "καθαρές" ίσως δε.
Δε θέλω να εκθειάσω την περίοδο που ο κόσμος ζούσε σε τρώγλες και έβοσκε ρόκα από τα πεζοδρόμια. (Ναι ρόκα αγαπητοί γκλαμουράτοι.. Αυτή που χρυσοπληρώνετε στα κυριλλοεστιατόρια, φύτρωνε στα πεζοδρόμια κάποτε και την τρώγαν οι πλέον ξεφτιλισμένοι μπατιρέοι). Δε θέλω να παρουσιάσω το "ρομαντισμό" που περιέχει η έλλειψη των βασικών χρειωδών ούτε να υμνήσω το τι ωραίο βιολοντσέλο παίζει το στομάχι όταν έχεις να φας 3 μέρες. Μακριά απο μένα αυτά. Αυτό που θέλω να πω είναι πως είναι μια μοναδική ευκαιρία αυτό το αγγούρι, να επιστρέψουμε λίγο πίσω και να καταλάβουμε επιτέλους πως το πολύ φτιασίδωμα και η εικόνα και το ακριβό ρούχο και το ακριβό κινητό και το ακριβό αμάξι, οι εμφανίσεις σε μουράτα κλαμπ και γκαλά, δεν είναι αυτά που σε καθορίζουν ως άνθρωπο. Δεν είναι καν αυτά που σε βελτιώνουν ως άνθρωπο. Η έλλειψη κάποιων πραγμάτων -που τώρα καταντήσαμε, ναι καταντήσαμε- να θεωρούμε βασικά, θα απογυμνώσει πολύ κόσμο από τα προσωπεία της σοβαρότητας και του δηθενισμού που φοράνε ξεδιάντροπα και τους προσκυνάει ο κόσμος.
Τώρα που θα πέσει κάργα φάβα με κρομμύδ' στο σπίτι, να δω πόσο θα χρεώνουν το μπιφτέκι εμβαδού 3 τετραγωνικών angstrom στο Γκάζι.
Τώρα που θα τρώνε ραδίκια 4 φορές την εβδομάδα, να δω αν θα χουν τα παιδιά τους κινητά 300 ευρώ, παντελόνια 200 ευρώ και τσάντες 500 ευρώ στην πρώτη γυμνασίου.
Τώρα που θα πίνεις Μαλαματίνα μια φορά την εβδομάδα, να σε δω τι θα λες για το "αγίασμα" που πλήρωνες 200 ευρώ το μπουκαλάκι στην απόβλητη εθνική Σταρ.
Τώρα που θα φυτέψεις σε καμια γλάστρα τίποτα σκόρδα και κρεμμύδια (όπως όλες οι γιαγιάδες είχαν κάπου σε μια πρασιά), να δω τι θα λες  για το "αϊολί με κομφί καμηλοπάρδαλης και μενταγιόν πιγκουίνου".
Τώρα που ο μισθός σου φίλε συνομήλικέ μου τρέντουλα, θα πάει πραγματικά 3 και 60 και θα χρειαστεί όντως να ζεις με τόσα, να δω το Σαββατόβραδο πόσες κανάτες θα κατεβάζεις στα γκλαμ μπαράκια της παραλιακής.
Τώρα που δε θα σε δανείζουν οι τράπεζες για να παίρνεις Γκούτσι, να σε δω που θα πηγαίνεις στον τσαγκάρη της γειτονιάς για μαντάρισμα το παπούτσι. (Αυτό γίνεται και ωραιότατο άζμα).
Τώρα που θα σφίξει το ζωνάρι να δω πόσο θα πληρώνεις τον καφέ και αν το 5 ευρο θα το σκέφτεσαι ως πεντόδραχμο.
Τώρα να σε δώ αν θα με ξαναπείς τσιγκούνη επειδή αρνούμαι να πληρώσω 10 ευρώ το ποτό και 8 τη μικρή μπύρα..κιμπάρη..
Τώρα να σε δω πως θα εκτιμάς τα λίγα όταν θα κοπούν οι γκλαμουργιές που είχες δεδομένες. Γιατί έτσι εκτιμάς, όταν στερείσαι και κάτι. Όταν στα χουν όλα απλωμένα στα άχρηστα πόδια σου, γίνεσαι απλά ένα κακομαθημένο κωλόπαιδο.
Τώρα θα σου πω μωρή πατσαβούρα, αν θα πηγαίνεις για "shopping therapy α-γα-πη μου" 2 φορές την εβδομάδα. Που ούτε κάρτες θα σε παίρνει να έχεις, ούτε ο σπόνσορας θα έχει και μεγάλο περίσσευμα, ούτε ο μπαμπακούλης που καλόμαθε την κωλοπριγκηπέσσα του. (Εκτός αν ανεβάσεις λέβελ και βρεις πιο φραγκάτο γκόμενο - αλλά τότε αλλάζεις κατηγορία . Από πόρνη γίνεσαι ακριβή πόρνη)
Τώρα που θα εκτιμήσετε πραγματικά την αξία των πενταροδεκαρών που θα χετε στο πορτοφόλι θα αρχίσετε να κάνετε και δουλίτσες που δεν καταδεχόσασταν πουλάκια μου μέχρι τώρα. Και τις κάλτσες θα μαντάρετε μόνοι σας, και ένα γαμ... θερμοσιφωνάκι θα μάθετε να συνδέετε με την παροχή και δε θα παίρνετε "γυναίκα" να σας σκουπίζει το 2άρι στην Κυψέλη, ή να σας σιδερώνει τα πουκάμισα 2 φορές την εβδομάδα. Θα κόψετε τα γαμογκαζόν στα σπίτια που έχετε 1.τ.μ διαθέσιμο και θα αρχίσετε να φυτεύετε κανα ζαρζαβατικό. Και δε θα παίρνετε λάδι τρούφας απο το SM για γκουρμέ καταστάσεις, αλλά θα παραγγέλνετε λαδάκι από το χωριό. (Zaph κράτα απόθεμα, μπορεις να γίνεις μέγας λαδέμπορας).
Και επιτέλους ευελπιστώ ότι θα πάψει πλέον αυτός ο ψυχαναγκασμός που όλοι θέλουν να γίνουν τραγουδιστές, καλλιτέχνες, τηλεορασοτέτοιοι κλπ. Η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα λένε οι άλλοι. Πως δεν παράγει; Σε 10 εκατομμύρια πληθυσμό, έχουμε 3 εκατομμύρια τραγουδισταράδες, 2 εκατομμύρια ηθοποιούς και άλλα 2 μοντέλα. Οι υπόλοιποι δεν υπάρχουμε απλώς.
Τώρα να σας δώ, που θα κοπούν τα άχρηστα αξεσουάρ και θα ανακαλύψουν μερικοί μερικοί πως όλο τους το είναι ήταν τα αξεσουάρ, τι δουλειές θα κάνουν οι.. ψυχολόγοι που δε θα χουν να πληρώσουν.
Οι γονείς και οι παππούδες μας, όσων ήταν τίμιοι τουλάχιστον, είχαν μάθει να δημιουργούν και να "χτίζουν" με λίγα. Για αυτό πρόκοψαν και τα κατάφεραν αρκετοί από αυτούς. Οι γονείς του φίλου μου του Γιώργου, εργάτες και οι δύο ήταν. Φτιάξαν 2 σπίτια όμως. Πως; Η ταβέρνα δεν τους ήξερε. Ούτε τα μπουζούκια, ούτε Μερτσεντέ είχαν. Τουβλάκι, τουβλάκι φτιάχτηκαν. Και το χωραφάκι δίπλα έβγαζε κανα λαδάκι, καμια ντομάτα, κανα κρασάκι.Ναι αλλά τώρα που είναι 55 χρονών, έχουν και το κομποδεματάκι τους στην άκρη, και το σπίτι τους και το αυτοκίνητό τους. Και από τέτοια παραδείγματα - τριγύρω μου τουλάχιστον- πολλά. Θα μου πεις, είναι ζωή αυτή ρε συ; για να κάνεις ένα σπίτι, να περάσεις μια ζωή στη μαυρίλα; Όχι βέβαια. Πρέπει να χαρείς, στάνταρ. Αλλά να χαρείς όσο σε παίρνει φιλαράκο. Και εγώ θέλω Μερτσεντέ γκάμπριο 21312 κυβικά, και το αστρόπλοιο Γκαλάκτικα θέλω, και βίλα τρίπατη σε Μαγιόρκα, Μανχάταν και το Ελσίνκι. Ναι αλλά δε μπορώ να τα πάρω. Αυτά που μπορώ να πάρω τα έχω, και κάποια άλλα που μου προσφέραν οι γονέοι -ίδια κατηγορία με του κολλητού-.Αυτό με κάνει λιγότερο ευτυχισμένο ή λιγότερο "επιτυχημένο";
Θέλεις τηλεόραση 42άρα; Πάρτην. Μαγκιά σου. Και εγώ πήρα. Αλλά τα σκασα ντάνγκα . Μετά από προγραμματισμό, οικονομία κλπ. (Αισθάνθηκα πολύ περήφανος για αυτό, γιατί και εγώ γτπκ είμαι στις σπατάλες, μη νομίζεις. Τώρα όμως τα μετράω περισσότερο απο ποτέ..).
Τώρα λοιπόν που θα κοπούν τα μακριά παπλώματα, θα μάθουμε πλέον να απλώνουμε τα πόδια μας όσο φτάνει το πάπλωμα; Ίσως ναι. Απλά έχουμε να ρίξουμε πολύ γκρίνια τώρα που το πάπλωμα δε θα ναι μεταξωτό και δε θα χουμε πιεί το κορβουαζιέ μας πριν πέσουμε για ύπνο.
Αλλά υπάρχει και η σουρρεαλιστική περίπτωση να μη βάλει κανείς μυαλό και στο όνομα του "να ξεφύγουμε από τις σκοτούρες", να περάσει όλη η χώρα σε ένα όργιο χαζομάρας και πνευματικής ανεπάρκειας και να τα γ... όλα. Στην τηλεόραση να πιάσουν νέους επικούς πάτους εγκεφαλικής ανυπαρξίας, στο πλαίσιο "Ξεχνάμε τη βαργιά καθημερινότητά μας, αδέρφια έλληνες". Στα κλαμπ και τα μαγαζά να πέσουν σα τα λυκόρνια οι νεολέροι, για το "Τελευταίο πάρτυ της ζωής μας" κλπ.
Ελπίζω.
Ελπίζω το κόντυμα του παπλώματος να μας βάλει σε άλλο δρόμο.


Update φρέσκο : Πήγα για κούρεμα στον κουμπάρο μου το πρωί. Και τα λέγαμε αυτά.. Μου είπε μια γαμάτη περίπτωση ανθρώπου -που δεν είναι μοναδική στα μέρη μου και φαντάζομαι και αλλού. Τύπος, βοηθός υδραυλικού, σχεδόν συνομήλικός μου. 32-33-34 κάπου εκεί. Δουλεύει μια φορά την εβδομάδα, γιατί.. δε θέλει να δουλεύει. Άκου υπολογισμό και φρίξε : "Που λες, εγώ τι απαιτήσεις έχω, έναν καφέ, ένα πακέτο τσιγάρα τη μέρα. (φαϊ, στέγη προφανώς μανούλα). Δουλεύω μια φορά την εβδομάδα, παίρνω ένα 60αρακι-70ράκι και αράζω μια βδομάδα. 'Οταν τελειώσουν δουλεύω άλλη μια μέρα κλπ." Κατάλαβες;;;
Δεύτερη περίπτωση : Παντρεμένος με παιδί. Δουλεύει η γυναίκα. Μένει άνεργος. Ψάχνει για δουλειά; ο,τιδήποτε; όοοοχι.. αραχτός. "Θα κάτσω 5-6 μήνες"...
Τρίτη περίπτωση : Άνεργος 2 μήνες. Ψάχνει δουλειά. Έχει βρει καναδυό. Δεν πάει όμως. Ο ένας του πέφτει μακριά, ο άλλος "ε ρε δε μπορώ να πάω με 700 ευρώ". Ε ωραία, μην πας, μαγκιά σου. Αλλά μη μου λες μετά ανεργίες και τέτοια, γιατί έχεις βρει. Απλά είσαι τεμπελόσκυλο.